ความคิดเห็นที่ 1 งืม...  เขียนเรื่องต่อ อะไรทำนองนี้ไปถนนนักเขียน หรือ ไปรวมในกระทู้บ้านใหญ่ดีมะคะ รักน้า จุ๊บุ จากคุณ : minnymin เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 17:47:25

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่หนึ่ง:  ไม่ต้องกลัว...ไว้ใจผมก็พอ   ( 1 บทประกอบด้วย 5 ฉาก ) ฉากที่หนึ่ง: โจ๊กใส่ไข่ ไม่ใส่ขิง มันยังคงเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยกับการที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมืด ก้องบดินทร์ยกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบคลำใบหน้าแล้วจึงประกบมันลงไปบนดวงตาทั้งสองข้าง เขาคลึงดวงตาด้วยปลายนิ้วมือเพียงเบาเบาพร้อมสูดลมหายใจเข้าและถอนมันออกอย่างเชื่องช้า ความอบอุ่นของการซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ทำให้เขาไม่อยากเคลื่อนไหวตนเองมากนัก ยกเว้นเสียแต่ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งที่เอื้อมพาดไปยังอีกฝั่งหนึ่งของเตียงนอน _ _ ที่แห่งนั้นว่างเปล่า          ก้องบดินทร์ดันตนเองลุกขึ้นนั่งแล้วจึงใช้สองมือคลำไปตามผืนผ้าห่มใหญ่ คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันเป็นปม เขาไล่ปลายมือไปทั่วที่นอนซึ่งว่างเปล่าก่อนที่จะได้ยินเสียงขลุกขลักอยู่ที่บริเวณปลายเตียงนอน (ก้อง)   “…พี…นั่นคุณหรือเปล่า” (เสียงที่ปลายเตียงเงียบลงทันที พีรวิชย์เงยใบหน้าขึ้นมาจากลิ้นชักใต้เตียง)   “ก้อง…ผมขอโทษ ผมปลุกคุณหรือเปล่า” (ก้องคลายปมที่หน้าผากพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปาก)   “…คุณกำลังทำอะไรอยู่” (พีผลักตนเองลุกขึ้นยืนแล้วจึงเดินเข้ามานั่งอยู่ด้านข้างก้อง)    “ผมกำลังเตรียมของให้คุณอยู่ แต่ผมก็ดันลืมหยิบเจ้านี่ไปด้วย”          พีรวิชย์สวมผ้าพันคอให้กับก้องบดินทร์อย่างเบามือ เขายิ้มพลางใช้ฝ่ามือลูบศีรษะของคนที่อยู่ตรงหน้า (ก้องใช้ฝ่ามือสัมผัสผ้าพันคอผืนหนา)   “…พี…ขอบคุณนะ” (พียกฝ่ามือออกจากศีรษะของก้องแล้วจึงกุมมือก้องที่กำลังจับผ้าผันคอ)   “ก้อง…คุณไม่ต้องขอบคุณผมอีกแล้วนะ ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมเต็มใจ แล้วอีกอย่าง…ผมไม่อยากให้คุณต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ผมอยากให้คุณเตรียมตัวให้พร้อมที่จะกลับมามองเห็นอีกครั้ง ส่วนเรื่องอื่นเดียวผมจัดการเอง” (ก้องนั่งฟังอยู่นิ่งนิ่งแล้วจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม)   “…พี ตอนนี้กี่โมงแล้ว” (พีมองไปยังนาฬิกาแขวนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง)   “กำลังจะแปดโมงแล้ว” (เมื่อได้ฟังดังนั้น ก้องจึงขยับตัวออกจากผ้าห่ม)   “ผมไปอาบน้ำดีกว่า อีกไม่นานแม่ผมคงมาถึง ผมไม่อยากให้ท่านต้องรอ” (ขณะที่ก้องกำลังจะลุกออกจากเตียงนอน พีรีบฉวยแขนเขาเอาไว้พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์)   “ให้ผมช่วยอาบให้ไหมครับ” (ก้องยิ้มแต่กลับส่ายศีรษะ)   “ไม่ดีกว่าครับ ผมอาบเองได้” (ก้องรีบชักมือกลับพร้อมกับลุกออกจากเตียงไปยังห้องน้ำ พีเห็นดังนั้นจึงตะโกนแหย่)   “ผมรู้ว่าคุณอาบเองได้ แต่คุณกลัวว่าผมจะแกล้งคุณใช่ไหมล่ะ”          ก้องบดินทร์แสดงท่าทางไม่สนใจในคำพูดของพีรวิชย์ เขารีบเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับกดกลอนลูกบิดทันที ทางฝ่ายพีรวิชย์ยิ้มพลางหัวเราะร่วนอยู่ในลำคอ ท่าทางของเขาเหมือนรู้ว่าก้องบดินทร์มักจะเดินหนีเมื่อรู้สึกเขินอาย          เกือบหนึ่งเดือนแล้วที่ก้องบดินทร์ย้ายเข้ามาอยู่กับพีรวิชย์ที่คอนโดของเขา ด้วยเหตุผลที่ว่า “คอนโดของผมอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลมากกว่าบ้านของคุณ” ในตอนแรกตัวของก้องบดินทร์ไม่เห็นว่าเหตุผลเพียงเท่านี้จะเพียงพอให้เขาต้องย้ายมาอยู่กับ พีรวิชย์ อีกทั้งเขาก็ไม่ต้องการสร้างภาระให้กับพีรวิชย์มากนัก แต่เขากลับต้องเปลี่ยนความคิดเมื่อการที่เขาอยู่ที่บ้านได้สร้างภาระให้กับพีรวิชย์มากกว่า เริ่มต้นจากการที่พีรวิชย์ต้องคอยเทียวรับเทียวส่งเขาไปตรวจรักษาดวงตาที่โรงพยาบาลเฉพาะทางซึ่งอยู่ไกลจากบ้านของเขามากกว่าคอนโดของพีรวิชย์ ถึงแม้ว่าพีรวิชย์เป็นคนอาสา แต่การรบกวนเขามากไปไม่ใช่นิสัยของก้องบดินทร์ นอกเหนือจากการที่ต้องมาคอยขับรถรับส่ง พีรวิชย์ยังต้องมาดูแลเขาจนดึกจนดื่นซึ่งในบางครั้งการกลับคอนโดตอนกลางคืนทำให้เขาต้องเป็นห่วงจนไม่เป็นอันหลับอันนอน ยิ่งพอมาช่วงหลัง พีรวิชย์มีงานแข่งมากขึ้น เขาคงต้องเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา การที่จะให้เขามาดูแลทั้งเรื่องงานและเรื่องของก้องบดินทร์ดูท่าจะเป็นงานที่หนักเกินไป ดังนั้นความคิดของก้องบดินทร์ก็เริ่มค่อยค่อยเปลี่ยนไป แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดคือคุณแม่ฟองจันทร์เป็นคนเอ่ยปากให้เขาไปอยู่กับพีรวิชย์ที่คอนโดในเมือง คุณแม่ฟองจันทร์พูดเหตุผลเหมือนที่พีรวิชย์เคยให้ไว้คล้ายกับว่าพีรวิชย์เป็นคนเอ่ยปากขอคุณแม่ฟองจันทร์เอง แต่ถึงอย่างนั้นคุณแม่ฟองจันทร์ก็ได้ขอให้เจ๊ตุ่มเข้ามาช่วยดูแลก้องบดินทร์ตอนที่พีรวิชย์ไม่อยู่ ดังนั้นในตอนนี้ ห้องนอนเล็กชั้นล่างจึงเป็นห้องพักของเจ๊ตุ่ม ส่วนห้องนอนใหญ่ชั้นบนซึ่งเมื่อก่อนเป็นห้องนอนของพีรวิชย์ได้กลายเป็นห้องนอนของพีรวิชย์และก้องบดินทร์ไปแล้ว          ก้องบดินทร์เริ่มเคยชินกับการทำกิจวัตรประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการแปรงฟันและอาบน้ำ ทุกอย่างที่เป็นข้าวของเครื่องใช้ได้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบและสามารถถูกหยิบใช้ได้อย่างสะดวกมือ ก้องบดินทร์ต้องกลายเป็นคนระเบียบจัดมากกว่าแต่ก่อนซึ่งนั่นหมายถึงเขาต้องห้ามวางของผิดที่ผิดทางเป็นเด็ดขาด เขาหยิบจับอุปกรณ์อาบน้ำอย่างรู้ที่และสามารถเปิดปิดเครื่องทำน้ำอุ่นได้อย่างคล่องมือ ซึ่งในขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้น พีรวิชย์ได้เคาะบานประตู (พีตะโกนเข้ามาภายในห้องน้ำ)   “ก้อง…ผมซื้อโจ๊กที่หน้าปากซอยมาให้ เดี๋ยวผมลงไปเตรียมให้คุณนะ” (ก้องบดินทร์เอามือลูบน้ำออกจากใบหน้าแล้วจึงตะโกนตอบรับออกไปว่า)   “พี…คุณว่าอะไรนะ” (พีทวนคำกลับเข้ามา)   “ผมซื้อโจ๊กมาให้คุณ” (ก้องลดระดับความแรงของน้ำลงเพื่อจะได้ยินเสียงของพีชัดขึ้น)   “คุณบอกเขาหรือเปล่าว่าผมไม่_ _” (พีรีบพูดสวนขึ้นมา)   “ผมบอกแล้วครับว่าคุณไม่กินขิง แล้วก็ใส่ไข่สุกสุก”          เมื่อพีรวิชย์พูดจบ ก้องบดินทร์ก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านนอกห้องน้ำ เขาเร่งความแรงของน้ำเพิ่มขึ้นและสระผมต่อ ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มพลางนึกในใจ ‘น้ำที่ไหลผ่านตัวเขาไปทำให้เขาได้เพียงอุ่นกาย แต่คำพูดที่ห่วงใยของพีทำให้เขาอุ่นใจ’ จากคุณ : The reveriE (The reveriE) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 17:55:53

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากที่สอง: ผมป้อนให้          กลิ่นชาลอยคลุ้งแตะปลายจมูกได้รูปของพีรวิชย์ เขาสูดกลิ่นหอมละมุนของมันแล้วจึงยกถ้วยสีเงินขึ้นจิบเป็นช่วงช่วง สายตาของเขาไล่อ่านพาดหัวข่าวที่เต็มไปด้วยเรื่องราวไม่น่าสนใจ ดังนั้นเขาจึงวางหนังสือพิมพ์ลงและหยิบช้อนคันสั้นขึ้นมากวนไข่ไก่ที่ไม่สุกในถ้วยโจ๊กของเขาพลางเหลือบสายตามองดูเจ๊ตุ่มผู้ซึ่งกำลังเดินเข้าเข้าออกออกห้องนอนของหล่อนกับห้องครัวที่ไม่ไกลกัน (พีกล่าวถาม)   “พี่ตุ่มเป็นอะไรหรือเปล่า ให้ผมช่วยอะไรไหม” (เจ๊ตุ่มหยุดเดินวนไปวนมา เขามองทางพีรวิชย์พร้อมกับแสยะยิ้มเจื่อนเจื่อน)   “เปล่าหรอกค่ะ เจ๊แค่รู้สึกกังวลเท่านั้นเอง” (พียิ้มกรุ้มกริ่มพลางหัวเราะเบาเบา)   “ผมว่าพี่ตุ่มเตรียมตัวพร้อมแล้วล่ะ อย่าเป็นห่วงไปเลย” (เจ๊ตุ่มแสดงท่าทางเขินเล็กน้อย)   “ก็แหม...เจ๊กังวลนี่ค่ะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะค่ะที่เจ๊จะได้ไปอเมริกา เจ๊เลยอยากให้ทุกอย่างเรียบร้อย แต่เจ๊ก็ไม่รู้ว่ามันขาดเหลืออะไรอีกบ้าง อีกอย่างเจ๊ก็อยากเตรียมของใช้ไปให้ครบเพื่อที่จะได้ดูแลน้องก้องได้เต็มที่” (พีหยุดกวนไข่ในชามแล้วจึงยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง)   “ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกนะครับ เดี๋ยวผมจะหามาให้”          สิ้นเสียงของพีรวิชย์ เสียงปิดประตูห้องนอนชั้นบนก็ดังขึ้น ก้องบดินทร์พยายามเดินคลำทางออกมาแล้วจึงจับราวบันไดเอาไว้เป็นที่ยึดขณะที่ต้องเดินลงบันได พีรวิชย์เห็นดังนั้นจึงรีบลุกจากเก้าอี้ไปช่วย แต่ก้องบดินทร์กลับกล่าวห้ามไว้พร้อมกับรีบเดินลงบันไดมาอย่างชำนาญ เขายิ้มให้กับความสำเร็จเล็กน้อยครั้งนี้พลางกล่าวอย่างชื่นใจ (ก้องกล่าว)   “เป็นอย่างไรบ้าง ผมเดินลงบันไดเองเป็นแล้วนะ ผมนับขั้นบันไดเอา มันมีสิบห้าขั้น” (พียิ้มกว้างพร้อมกับเอาฝ่ามือลูบศีรษะก้องอย่างอ่อนโยน)   “ผมนี่แย่จัง คุณรู้จักที่นี่ดีกว่าผมเสียอีก” (ก้องยิ้มกวนกวน)   “คุณไม่แย่หรอก ผมแค่รู้มากกว่านิดหนึ่งเท่านั้นเอง” (พีหัวเราะพลางขยี้เส้นผมที่ยังไม่แห้งสนิทของก้อง)   “ครับก้องคนเก่ง คุณรีบมากินโจ๊กเร็ว เดี๋ยวโจ๊กเย็นหมด”          พีรวิชย์จูงมือก้องบดินทร์ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว เขาหยิบถ้วยโจ๊กของก้องบดินทร์ขึ้นมาพร้อมกับตักขนาดพอดีคำแล้วจึงเป่าให้หายร้อน ทุกครั้งที่เขาต้องการจะป้อนข้าวให้กับก้องบดินทร์ ก้องบดินทร์มักจะปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ไม่อยากดูเหมือนเป็นคนป่วยไปมากกว่านี้ แต่ในครั้งนี้เขากลับต้องยอมตามความต้องการของก้องบดินทร์ด้วยสาเหตุที่ว่า _ _ _ (ก้องเขยิบใบหน้าออกห่างช้อนที่อยู่ในมือของพี)   “ไม่ต้องครับ ผมกินเองได้ ให้ผมกินเองเถอะนะ” (พีแย้งอย่างที่เคยแย้งเป็นประจำ)   “ไม่เอาน่าก้อง…ให้ผมช่วยคุณเถอะ แค่ป้อนข้าวเอง ผมไม่ลำบากหรอก” (ก้องขมวดคิ้วเป็นปมซึ่งนั่นเป็นลางไม่ดีสำหรับพีเสมอมา)   “ผมกินได้ ก็คุณสั่งให้เขาไม่ใส่ขิง แล้วก็ใส่ไข่สุกสุกแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นผมก็กินเองได้”          พีรวิชย์ทึ่งในเหตุผลที่ก้องบดินทร์ได้กล่าวไปแล้ว แต่เขาไม่ได้จำนนกับเหตุผลเพียงเท่านี้ สิ่งเดียวที่เขายอมให้ก้องชนะในเกมส์นี้คือสีหน้าอมกังวลที่เขาไม่อยากให้มันปรากฏอยู่บนใบหน้าของก้องบดินทร์ ดังนั้นเขาจึงส่งช้อนคันเล็กเข้าไปใส่ไว้ในมือของก้องบดินทร์แล้วจึงเฝ้าดุก้องบดินทร์กินราวกับเด็กเล็กเล็ก เขายิ้มให้กับภาพที่เห็นพลางยกช้อนคันสั้นของตนขึ้นมากวนโจ๊กในชามด้านหน้าเพื่อไล่ความร้อนออกไป (พียิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อเขาเห็นกระปุกพริกไทยวางอยู่ข้างก้อง)   “ก้อง...คุณไม่เติมพริกไทยหน่อยเหรอ” (ก้องหยุดเคี้ยวพลางตีสีหน้าลังเลใจ)   “ก็ดีเหมือนกัน คุณช่วยส่งพริกไทยให้ผมหน่อยสิ” (พีแสดงอาการเจ้าเล่ห์ผ่านรอยยิ้มที่เปื้อนกลอุบาย)   “ได้ครับ ผมจัดให้”          พีรวิชย์ส่งกระปุกพริกไทยให้กับก้องบดินทร์แล้วจึงจ้องมองใบหน้าใสซื่อของก้องบดินทร์อย่างมีลับลมคมนัย ทางฝ่าย      ก้องบดินทร์เมื่อได้รับกระปุกพริกไทย เขาก็จัดแจงเหยาะผงพริกไทยป่นลงบนถ้วยโจ๊กทันที (พีขึ้นเสียงด้วยความตกใจ)   “ก้อง! ฝากระปุกตกลงไปในถ้วยแล้ว” (ก้องชะงักพลันยกกระปุกพริกไทยถอยออกจากชามใส่โจ๊ก พีเห็นดังนั้นจึงรีบฉวยกระปุกพริกไทยออกมาจากมือของก้อง)   “ว้า ถ้วยของคุณคงกินไม่ได้แล้วล่ะ พริกไทยหกลงไปเยอะมากเลย คุณกินถ้วยของผมล่ะกัน” (ก้องแสดงสีหน้าพะว้าพะวงซึ่งนั่นหมายถึงแผนการของพีกำลังไปได้สวย)   “...ไม่_ _” (ยังไม่ทันที่ก้องจะเอ่ยปาก พีได้รีบพูดแทรกขึ้นก่อนอย่างรู้งาน)   “เอ...ถ้วยผมมีขิงกับไข่ไม่สุก คุณคงกินเองไม่ได้ เอาอย่างนี้ ผมป้อนให้คุณดีกว่า ผมจะเขี่ยพวกขิงออกให้” (ก้องออกท่าทางโลเล)   “ไม่ดีกว่า คุณกินเถอะ ผมไม่กินก็ได้” (พีขมวดคิ้วพร้อมกับขู่เล็กเล็ก)   “คุณอย่าดื้อสิก้อง เดี๋ยวคุณต้องทำอะไรในตอนเช้าอีกตั้งเยอะ คุณหิวแย่แน่แน่” (ก้องยังคงดื้อ)   “แล้วคุณจะกินอะไร คุณก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน” (พีแสดงท่าทางเหมือนกำลังไล่ต้อนให้ก้องจนมุม)   “คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก เดี๋ยวผมลงไปหาอะไรกินข้างล่างตอนที่แม่คุณมาก็ได้” (ก้องเหมือนจะจนมุม แต่เขาก็ยังคงตีลูกดื้อ)   “ถ้าอย่างนั้น คุณเขี่ยขิงกับไข่ออกให้ผม เดี๋ยวผมกินเอง” (พีเห็นท่าไม่ดี เขาจึงรีบกระแอมในลำคอพร้อมยื่นช้อนคันสั้นของตนที่มีโจ๊กหมูสับเข้าไปใกล้กับปากของก้อง)   “เอาน่า ผมป้อนให้ อ้าปากสิครับ โจ๊กเจ้านี้ของโปรดคุณไม่ใช่เหรอ”          ถึงแม้ว่าก้องบดินทร์จะดื้อมากสักเท่าไหน แต่เขารู้ดีว่าไม่มีทางเอาชนะลูกตื๊อของพีได้ เขาจึงทำตามทีพีบอก ส่วนพีรวิชย์เองเมื่อเห็นดังนั้น เขาถึงกับยิ้มแก้มปริพร้อมกับป้อนโจ๊กให้กับคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู แต่สิ่งที่ก้องบดินทร์ไม่รู้และไม่มีทางรู้คือโจ๊กของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยพริกไทยแต่อย่างไร อีกทั้งโจ๊กที่เขากำลังกินอยู่ก็มาจากถ้วยของเขาเองนั่นแหละ ทุกอย่างเป็นแผนของพีรวิชย์ แผนที่มักจะสำเร็จ ทั้งเพื่อแกล้งแล้วก็เพื่อเติมเต็มความสุขให้กับตัวเอง จากคุณ : The reveriE (The reveriE) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:01:15

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากที่สาม: จดหมายของพี่สาว          บนโซฟาสีน้ำตาลมีห่อของพะรุงพะรังวางอยู่แน่นขนัด คุณแม่ฟองจันทร์กำลังง่วนอยู่กับการรื้อหาบางสิ่งโดยมีแก้วกัญญาและเจ๊ตุ่มเป็นผู้ช่วย นายเจ๋งคือต้นเหตุของเรื่องชุลมุนในครั้งนี้หากฟังดีดีในสิ่งที่เจ๊ตุ่มกำลังบ่นระงมเอ็ดตะโร (เจ๊ตุ่มยืดตัวตรงพร้อมกับแอ่นตัวไปด้านหน้าหลังจากก้มก้มเงยเงยอยู่พักใหญ่ หล่อนหันขวับไปทางเจ๋งด้วยสายตาจิกกัด)   “ทุกทีเลย เป็นอย่างนี้ทุกที! ของตั้งบะเร่อบะร่าไม่เก็บให้เป็นที่เป็นทาง ดูสิ! ไม่รู้ว่าไปซุกไว้หลืบซอกไหน เมื่อไรน้า...ไอ้นิสัยสะเพร่าของเอ็ง มันจะกินกบาลเอ็งให้รู้แล้วรู้รอดไป พวกฉันจะได้หมดทุกข์หมดโศกเสียที” (เจ๋งยืนตัวลีบพร้อมกับส่งสายตาน่าสงสารให้กับเจ๊ตุ่ม)   “โหเจ๊...ฉันว่า...ฉันเก็บมันแล้วนะ” (เจ๊ตุ่มชี้หน้าเจ๋ง)   “เก็บไว้ตรงไหนล่ะ ดูสิ! หาจนข้าวของกระจุยกระจายหมดแล้วยังไม่เจอเลย อย่างนี้มันน่า_ _” (ป้าฟองส่งเสียงสงบศึกแทรกขึ้นมา)   “เอาน่า...ทั้งสองคนหยุดทะเลาะกันสักที ตุ่ม...เธอมาค้นในถุงนี้ดูอีกทีสิ เจ๋ง...แกไปค้นดูในย่ามใบนั้น บางทีมันอาจอยู่ข้างใต้ก็ได้ ลองดูดีดี”          เจ๊ตุ่มชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ใส่เจ๋งแล้วจึงลงมือทำตามที่คุณแม่ฟองจันทร์สั่ง พีรวิชย์ผู้ซึ่งเพิ่งจะเปิดประตูห้องนอนออกมาพร้อมกับก้องบดินทร์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมากกับภาพที่เห็น เขาพยุงก้องบดินทร์ลงมาโดยมีแก้วกัญญาเข้ามาช่วยเมื่อก้าวถึงพื้นชั้นล่างแล้ว (พีกล่าวถามพี่แก้ว)   “กำลังหาอะไรกันอยู่เหรอครับ” (พี่แก้วถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจืดชืด)   “ก็เจ๋งนะสิ ไม่รู้ว่าไปเก็บกล่องยาที่แม่เตรียมไว้ให้ก้องไว้ที่ไหน” (พีขมวดคิ้วสงสัย)   “กล่องยา...ยาอะไรเหรอครับ” (พอดีว่าป้าฟองได้ยินสิ่งที่พีและพี่แก้วคุยกัน)   “ยาพวกสมุนไพรจีนนะลูก พอดีแม่เห็นว่ามันใช้ได้ผล เมื่อก่อนก้องเขาแอบซื้อมาให้แม่บ่อยบ่อย แต่พอกินมันนานเข้า อาการแม่ก็ดีขึ้น มันเป็นยาบำรุงนะ แม่อยากให้พีกับก้องเก็บไว้ใช้ที่อเมริกา”          ก้องบดินทร์พอได้รู้ว่าอาการป่วยของคุณแม่ฟองจันทร์ดีขึ้นก็ยิ้มได้ บางทีรอยยิ้มนี้อาจมาจากการได้เป็นส่วนหนึ่งของการที่ได้ช่วยให้คุณแม่ฟองจันทร์มีสุขภาพที่ดีขึ้น พีรวิชย์แอบมองรอยยิ้มที่มีความสุขของก้องบดินทร์จนทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ บางทีสักวันหนึ่ง เขาอาจเป็นผู้ครอบครองรอยยิ้มแบบนี้ รอยยิ้มที่มาจากการช่วยเหลือคนที่ตนเองรักให้กลับมามีร่างกายที่แข็งแรง (พีก้มลงค้นกระเป๋าใบใหญ่ตรงหน้า)   “ไหนครับ ให้ผมช่วยอีกแรงนะครับคุณแม่”          ไม่นานหลังจากทีพีรวิชย์ค้นแทบทุกซอกทุกมุมของกระเป๋า เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น แก้วกัญญาเดินไปส่องที่ช่องตาแมวสักครู่ แล้วจึงเปิดประตูต้อนรับปรมินทร์ ในมือของปรมินทร์มีห่อของที่หุ้มด้วยถุงกระดาษ (ปอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับพี่แก้ว)   “ผมเจอแล้วครับ มันตกอยู่ที่เบาะหลัง”          ปรมินทร์ส่งห่อกระดาษให้กับคุณแม่ฟองจันทร์ ซึ่งในขณะนั้นเจ๊ตุ่มได้เดินเข้าไปหยิกเจ๋งที่ต้นแขนอย่างเต็มแรงพร้อมกับสบถคำพูดเพียงเบาเบาเพื่อตำหนิความไม่รอบคอบของเขา คุณแม่ฟองจันทร์จัดแจงบรรจุห่อกระดาษใบนั้นเข้าไปในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่เตรียมไว้ให้กับก้องบดินทร์ พีรวิชย์เห็นดังนั้นจึงเข้าไปช่วย ในเวลาเดียวกันนั้น แก้วกัญญาได้เดินเข้าไปใกล้      ก้องบดินทร์ที่นั่งอยู่บริเวณขอบโซฟา เธอนั่งลงด้านข้างเขาแล้วจึงกุมฝ่ามือของเขาอย่างอ่อนโยน (พี่แก้วยิ้มให้กับผู้ซึ่งเป็นน้องชายของเธอ ถึงแม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น แต่เธอได้กุมมือของเขาให้แน่นขึ้น)   “ก้อง...นี่พี่เองนะ เป็นอย่างไรบ้าง ตื่นเต้นไหม” (ก้องหันศีรษะไปตามเสียงเรียกของพี่แก้ว)   “...ครับ ตื่นเต้นครับ” (พี่แก้วยิ้มกว้างกว่าเก่า เธอลูบศีรษะน้องชายด้วยความห่วงใย)   “ตื่นเต้นอันไหนมากกว่ากัน...ไปอเมริกา หรือ ผ่าตัด” (ก้องขมวดคิ้วเป็นปมเล็กเล็ก)   “...ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละพี่แก้ว” (แก้วหัวเราะเบาเบา)   “ไม่ต้องไปกังวลอะไรทั้งนั้นนะ พี่มั่นใจว่าทั้งพีแล้วก็เจ๊ตุ่มจะดูแลก้องได้ อันที่จริงแล้ว...พี่มีของจะให้ก้องด้วยละ ตอนแรกพี่ตั้งใจว่าจะให้ที่สนามบิน แต่พอพี่คิดดูแล้ว...พี่ให้ก้องไว้เลยดีกว่า”          แก้วกัญญาหยิบซองจดหมายที่พับครึ่งขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ เธอใส่มันไว้ในมือของก้องบดินทร์พลางกำชับเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ก้องบดินทร์จะอ่านจดหมายฉบับนี้ได้ก็ต่อเมื่อดวงตาของเขาได้กลับมาเป็นปกติแล้วเท่านั้น แก้วกัญญายังสั่งทิ้งท้ายไว้ด้วยอีกว่า ข้อความที่อยู่ในจดหมายจะทำให้เขาดีใจเป็นอย่างมาก ก้องบดินทร์ได้ยินดังนั้นจึงตบปากรับคำด้วยรอยยิ้ม เขาเก็บจดหมายฉบับนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับกล่าวขอบคุณแก้วกัญญา สองพี่น้องกอดกันท่ามกลางสายตาของทุกคนในห้องนั่งเล่น แก้วกัญญากระซิบคำบางคำที่ข้างหูของก้องบดินทร์ซึ่งทำให้เขามีน้ำตาเอ่อล้นออกมาโดยไม่ตั้งใจ ทั้งคุณแม่ฟองจันทร์ ปรมินทร์ เจ๊ตุ๋ม เจ๋งและที่สำคัญที่สุด พีรวิชย์ พวกเขาทุกคนเผยรอยยิ้มที่มีความสุขให้กับภาพที่เห็น (พี่แก้วผละออกมาจากอ้อมกอดของก้อง เธอสูดลมหายใจลึกลึก)   “...พี่ว่าทุกคนคงพร้อมแล้วละ เดี๋ยวเราต้องไปโรงพยาบาลกันก่อนไม่ใช่เหรอ รีบเก็บข้าวเก็บของดีกว่า พี่ไม่อยากให้เราต้องเร่งทำอะไรตอนที่เครื่องใกล้จะออก” (ก้องปาดน้ำตาแล้วจึงพยักหน้าให้กับพี่แก้ว)   “ครับ...”          แก้วกัญญาพยุงก้องบดินทร์ลุกขึ้นยื่น เธอกุมมือน้องชายเอาไว้ ก้องบดินทร์ส่งรอยยิ้มตอบกลับมาโดยไม่พูดอะไร เมื่อทุกคนขนย้ายสัมภาระทั้งหมดขึ้นไปไว้หลังรถขนาดเจ็ดที่นั่งของปรมินทร์ รถที่เคยดูกว้างขวางกลับหดเล็กลงไปอย่างไม่น่าเชื่อเมื่อทุกคนต่างเข้านั่งประจำที่ เสียงคุยสนุกสนานดังลั่นไปทั้งคันซึ่งแลดูครึกครื้นจากภายนอก แต่หากมองลึกลงไปภายในใจของทุกคน ความทรงจำในตอนนี้อาจดูเป็นเหมือนของขวัญชิ้นใหญ่ เพราะนี่คือช่วงเวลาของครอบครัว...ของทุกคนในครอบครัว จากคุณ : The reveriE (The reveriE) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:04:59

ความคิดเห็นที่ 6 เอ๋!!!~ ตะกี้อ่านๆ อยู่เหมือนหายไปตอนนึงอ่ะค่ะ ตอนที่พีมาลาพี่พัฒน์อ่ะค่ะ  F5 อีกทีไม่อยู่แล้ว ตามอ่านอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : Kimi ni Aitai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:13:48

ความคิดเห็นที่ 7   ครอบครัวนี้อบอุ่นจริงๆ เลยค่ะ รออ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : ซินเดอเรลล่าตามหาเจ้าชายเต่า เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:17:45

ความคิดเห็นที่ 9   เข้ามาลงชื่อตามอ่านอีกคนค่ะ ^^ จากคุณ : lovely_aom เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:44:48

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านครับ เขียนสนุกดี จากคุณ : กบน้อยเคโระ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 18:48:50

ความคิดเห็นที่ 11 โผล่ออกมาแสดงตัวว่ากำลังไล่อ่านอยู่ค่า ชอบ ๆ คุณพีเจ้าเล่ห์ดีแท้ จากคุณ : choi_hankyung เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:02:11

ความคิดเห็นที่ 12 ทุกวันนี้ยังไม่หยุดแอร๊ยยยยยยยย จากคุณ : Gari เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:02:37

ความคิดเห็นที่ 13 ฉากที่สี่: ฟางเส้นสุดท้าย ความลังเลก่อตัวต่อขึ้นอีกครั้งภายในใจของพีรวิชย์ เขากำลังเลือกว่าจะกล่าวลาพิพัฒน์ก่อนออกเดินทางไปอเมริกาดีหรือไม่ ความกังวลใจพอกพูนขึ้นเรื่อยเรื่อยนับตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ที่เขากำลังยื่นอยู่หน้าห้องของพิพัฒน์ หัวใจของเขาเต้นรัว ฝ่ามือของเขาชุ่มเหงื่อ และที่แย่ไปกว่านั้น สองขาของเขาหยุดนิ่ง เขาไม่รู้ว่าจะบอกกับผู้ซึ่งเป็นพี่ชายว่าอย่างไร ในเมื่อเขาดูเหมือนเป็นน้องชายที่ไร้หัวใจขนาดนี้ เขากำลังจะทิ้งพี่ชายแท้แท้ซึ่งเป็นอัมพาตไปอยู่อเมริกา สถานที่ที่พวกเขาทั้งสองจะไม่รับรู้เรื่องราวของกันและกันไปอีกนาน          หลังจากหยุดยื่นนิ่งเพื่อไตร่ตรองถึงเหตุผลบางอย่าง พีรวิชย์เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูและผลักมันออก เขาเดินเข้าไปในห้องพักเดี่ยวของผู้ป่วยซึ่งตอนนี้ผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนผักเหี่ยวไร้ค่าคือพี่ชายแท้แท้ของเขา...พิพัฒน์ หากกล่าวอย่างตรงไปตรงมา พิพัฒน์ยังคงเป็นชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์หากมองดูในฐานะของบุคคลที่สาม เขายังคงหล่อเหล่าคมคายและไม่ทิ้งลายของความเจ้าชู้และความกะล่อน แต่หากมองในฐานะของผู้ใกล้ชิดอย่างเช่นพีรวิชย์ในตอนนี้ พิพัฒน์ยังคงเป็นตัวปัญหาที่คงไม่มีวันลดลาความร้ายกาจลงได้ ภาพที่พีรวิชย์เห็นคือชายผู้ไม่เคยหวังดีกับใครจริงผู้ซึ่งกำลังค่อนแคะแทะโลมนางพยาบาลสาวอย่างหน้าไม่อาย เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จนเกือบแทบจะชิดถึงขอบเตียง พิพัฒน์ถึงได้รู้สึกว่าพีรวิชย์มาเยี่ยมเขา (พี่พัฒน์ยิ้มอย่างเสแสร้ง)   “อ้าวเจ้าพี...นายมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร ขอบใจนะที่นายมาเยี่ยมพี่ พี่ดีใจมากจริงจริง”          พีรวิชย์ส่งสายตาเอือมระอาให้กับผู้ที่ชื่อว่าเป็นพี่ชาย แล้วจึงขอความเป็นส่วนตัวจากนางพยาบาลผู้นั้น หลังจากนางพยาบาลได้ทำธุระของเธอเสร็จ เธอจึงเดินจากไป เมื่อสิ้นเสียงปิดประตู ใบหน้าที่เคยเหมือนเป็นพ่อพระของพิพัฒน์เมื่อสักครู่ได้กลับกลายเป็นใบหน้าของฝันร้ายที่สุดทันที พีรวิชย์ยิ้มจืดชืดที่มุมปากพลางสายศีรษะอย่างสุดทน (พี่พัฒน์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์) “แกเป็นบ้าอะไรวะไอ้พี แกไล่เขาออกไปทำไม รู้ไหมว่าอีกนานแค่ไหนเขาจะกลับมาอีก”          นี่คือพิพัฒน์ที่พีรวิชย์รู้จักและคุ้นเคย ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นสุ่มเสียงกระแทกแดกดัน หรือ คารมที่โชกเลือดเชือดเฉือนสักแค่ไหน พีรวิชย์มักจะไม่ใส่ใจกับมันมากนัก หากมันไม่ลามปามไปถึงบางคนที่เขารู้จัก พีรวิชย์เบือนใบหน้าหนีห่างจากพิพัฒน์พร้อมกับลากเก้าอี้ทรงเตี้ยที่ถูกวางทิ้งไว้ด้านข้างเข้ามาเพื่อนั่งลง (พีนั่งกุมมือที่เปียกเหงื่อพร้อมกับก้มหน้า เขาไม่กล้าสบสายตาที่มักจะจับพิรุธ ของเขาได้)   “พี่…ผมคงไม่ได้มาเยี่ยมพี่อีกสักพัก” (พี่พัฒน์ส่งสายตาที่แสดงความไม่พอใจไปยังน้องชายของเขา) “ทำไม ทุกวันนี้ทำอย่างกับฉันเห็นหน้าทุกวัน ตั้งแต่ฉันมานอนป่วยอยู่อย่างนี้ นานนานทีฉันถึงจะเห็นแกโผล่หัวมา ทำไม…แกจะไปไหน” (พีรู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อที่อาบใบหน้าของเขา)   “ผม…ผมกำลังจะไปอเมริกา” (ใบหน้าของพี่พัฒน์เปลี่ยนสี เขาถลึงดวงตาด้วยความตกใจ)   “…แกว่าอะไรนะ แก…แกจะไปอเมริกาอย่างนั้นเหรอ แกจะไปทำบ้าอะไรที่นั่น”   (พี่เงยใบหน้าขึ้นมาแต่เขายังเลี่ยงสายตาของพี่พัฒน์อยู่)   “คือผม…ผมจะพาก้องไปรักษา” (ถึงตอนนี้ สีหน้าของพี่พัฒน์แสดงออกถึงความโกรธอย่างไม่ซ่อนเร้น ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาของเขายิงตรงไปยังน้องชายผู้ซึ่งนั่งอยู่ไม่ห่างอย่างน่ากลัว)   “…ไอ้พี นี่แกยังไม่เลิกยุ่งกับน้องชายนังแก้วอีกเหรอ แกมันบ้า! คนที่แกต้องดูแลคือฉัน ไม่ใช่ไอ้ก้องน้องชายนังแก้ว ฉันเป็นพี่ชายของแกนะโว้ย!” (เป็นครั้งแรกที่พีสบสายตากับพี่พัฒน์ แววตาของเขาแสดงถึงความไม่พอใจ)   “พี่พัฒน์…พี่อยู่ที่นี่ พี่มีคนดูแลตั้งเยอะ” (พี่พัฒน์หน้าสั่นด้วยความโมโห)   “ไอ้พี! แกมันโ_่…ไม่มีทาง ฉันไม่ให้แกไปกับไอ้วิป ริตนั่นเด็ดขาด!” (พีลุกขึ้นยืนพร้อมกับขึ้นเสียงตอบกลับพี่พัฒน์)   “เขาชื่อก้อง! _ _ _” (พี่พัฒน์ตวาดเสียงกลับมาทั้งทีพียังไม่ทันพูดได้จบ)   “จะก้องหรือจะแก มันก็วิป ริตทั้งนั้นแหละ! ไอ้พี ทำไมแกไม่เลิกทำตัวโสโครกอย่างนี้สักที เลิกสักที!” (พีเบือนใบหน้าหนีพี่พัฒน์ เขาถอนหายใจพร้อมกับกัดฟันแน่น) “…เมื่อไรพี่จะเข้าใจอะไรอะไรบ้าง” (พี่พัฒน์พยักหน้าท้าทาย)   “เข้าใจอะไร…ฉันต้องเข้าใจอะไร เข้าใจเรื่องสัป ดน ของแกกับไอ้หนุ่มนั้นนะเหรอ ฝันไปเถอะ!” (พีกำหมัดแน่น เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาที่ก้าวร้าวของพี่ชาย)   “พี่พัฒน์...พี่รู้อะไรไหม พี่ทำให้ผมตัดสินใจง่ายขึ้นเยอะเลย” (เมื่อพีกล่าวจบ เขาหันหลังกลับและพร้อมจะเดินออกจากห้องที่น่าอึดอัดแห่งนี้ แต่แล้วพี่พัฒน์ก็ได้ตวาดก้องไปทั่วทั้งห้อง ใบหน้าเขาสั่นเทิ้ม ดวงตาของเขาส่อแววเกลียดชัง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งความโกรธ) “ไอ้พี! ไอ้น้องเนรคุณ แกไม่เคยเชื่อฟังฉันเลยสักครั้ง แกมันก็ดีแต่สร้างปัญหา ไอ้_ั่ว! คอยดูนะ ถ้าแกกลับไป...แกแย่แน่แน่ จำคำฉันเอาไว้นะ เรื่องที่แกทำไว้ที่นั่น...มันจะทำให้แก_ิบหาย..._ิบหายแน่แน่”         สีหน้าของพีรวิชย์ตื่นตระหนกราวกับถูกตบด้วยของแข็ง เขาหันขวับกลับมามองพี่ชายที่กำลังถากถางเขาด้วยสายตา ดวงตาของเขาฉายประกายของความประหม่า ใบหน้าของเขาซีดเผือดเหมือนถูกเชือดอย่างไร้ค่า บางที...หากมองในแง่ดี คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของพี่ชายคือฟางเส้นสุดท้ายที่เขามี เพื่อหวังว่า คนสุดท้ายที่เหลืออยู่จะไม่ทิ้งเขาไปไหน หรือบางที หากมองในแง่ร้าย มันคือบางสิ่งที่ดูคล้ายกับระเบิดลูกใหญ่...ระเบิดที่จ้องจะทำลายความเชื่อมั่นบางอย่างในใจให้เป็นจุล  พิพัฒน์แสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ รอยยิ้มนั้นกรีดแทงเพราะมันสร้างความระแวงที่แฝงเร้นอยู่ในแววตาของพีรวิชย์ได้ หากแต่ครั้งนี้พิพัฒน์ต้องยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่การยอมรับในบางสิ่งที่ผิดหวัง...ความเกลียดชังยอมตามมา เขาทุรนทุรายเมื่อพีรวิชย์เดินจากเขาไปโดยที่ไม่เหลียวหลัง การลิ้มรสความสูญเสียคือการพ่ายแพ้อย่างหมดรูป เขากรีดร้องดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องพักพร้อมกับเรียกชื่อของน้องชายที่ค่อยค่อยเดินห่างออกไปทีละก้าว และแล้วประตูบานใหญ่ก็ปิดลง จากคุณ : The reveriE (The reveriE) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:07:42

ความคิดเห็นที่ 14 มาซุ่มรออ่านตอนต่อไปคะ อิอิ จากคุณ : oOHo_JA เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:19:33

ความคิดเห็นที่ 15 แอร๊ยยยยยยยยยย   จากคุณ : หนูดาวเป็นลูกสาวกก เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:24:54

ความคิดเห็นที่ 16   พิพัฒน์ยังไม่สำนึกอีกเนาะ มาต่ออีกนะคะ รอค่ะ จากคุณ : ซินเดอเรลล่าตามหาเจ้าชายเต่า เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:28:53

ความคิดเห็นที่ 17   ซุ่มอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : Mini-cooper เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:38:41 A:180.183.80.79 X: TicketID:247060

ความคิดเห็นที่ 18 จขกท คร้า ซุ่มอ่านแล้วหนุกมากๆๆๆ คร่า จิ้นได้น่ารักแบบนี้ขอเรียนเชิญที่หมู่บ้านจิ้นเลยค่ะ ไปๆๆๆค่ะไป ที่หมู่บ้านจิ้นเราได้รวบรวมมือฟิคไว้มากมาย ไปเป็นครอบครัวเดียวกับเรานะค้า ตามลิงค์มาเลยค่ะ อันนี้บ้านหลังใหม่ล่าสุดค่ะ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8751259/A8751259.html http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8751259/A8751259.html http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8751259/A8751259.html แล้วเอาฟิคไปแปะเลยค่ะ ทุกคนรออ่านอยู่ค่ะ บ้านจิ้นเราอบอุ๊น อบอุ่นนะคะ ใครยังไม่เคยเข้า เชิญนะคะ จิ้มเลยค่า จากคุณ : kimdada เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:53:29

ความคิดเห็นที่ 19 แนะนำจขกท.ไปที่บ้านจิ้นนะคะ มีคนอ่าน คนเขียนเพียบเลยค่ะ จากคุณ : Rdfaiz เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 19:55:26

ความคิดเห็นที่ 20 ลงชื่อ รออ่านนะจ๊ะ จากคุณ : nunknink1314 เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 20:22:49

ความคิดเห็นที่ 21 สนุกจังค่ะ ^_^ อยากอ่านต่อเร็วๆจัง จากคุณ : Gun and Gun (gunnernoy) เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 20:35:12

ความคิดเห็นที่ 22 สนุกมากครับ จากคุณ : กบน้อยเคโระ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 20:59:27

ความคิดเห็นที่ 23 เอ่อ มีต่อปะคะ อย่างค้าง...ฮา.. เห็นมีแค่ฉากสี่ ... จากคุณ : greenmania เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 22:18:35

ความคิดเห็นที่ 24 สนุกดีค่ะ รออ่านต่อนะคะ ^^ จากคุณ : ~*black_seraph*~ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 22:19:01

ความคิดเห็นที่ 25 ยังอ่านไม่จบแต่ขอมาแปะก่อนว่า สนุกกกกกกดีค่ะ อ่านแล้วก็ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 55555555 ขอบคุณนะค่ะ :) จากคุณ : Pumpkin_Dzin เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 22:30:04

ความคิดเห็นที่ 26   แอร๊ยยยยยย ด้วยคนค่ะ ละครขบ คนดูไม่จบจริง คึคึ จากคุณ : SsFG เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 22:36:15 A:61.90.114.242 X: TicketID:248860

ความคิดเห็นที่ 27 สนุกดีค่ะ แต่แต่งอย่างงี้ หมายความว่าคุณพีไปอเมริกาจะมีปัญหากับเรื่องที่เคยทำไว้ในอดีตหรอ ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา อย่ามีปัญหากันอีกเลยยยยยยยยยยยย สงสารน้องก้อง จากคุณ : เฉินฉูฉู่ เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 22:58:05

ความคิดเห็นที่ 28 น่าจะมีดราม่า น่าติดตามมากค่า รอตอนต่อไปอยู่นะคะ จากคุณ : choi_hankyung เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 23:20:07

ความคิดเห็นที่ 29 ถ้าจขกท.ย้ายไปบ้านจิ้น บอกด้วยนะคะ จะได้ตามไปอ่าน ^^ จากคุณ : Kimi ni Aitai เขียนเมื่อ : 11 ม.ค. 53 23:42:43

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาอ่านคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า สู้ สู้ เน้อ จากคุณ : เล็ก (lekworld) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 11:24:43

ความคิดเห็นที่ 31 รออ่านอยู่นะคร้า... สู้ๆๆๆๆๆคร้า จากคุณ : tan_an_ahc (cha_na_nat) เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 13:04:30

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามาอ่านและลุ้น ... มีต่อใช่มั้ยคะ (จะbook markไว้นะ) เชิญไปบ้านจิ้นด้วยคนค่ะ จะแต่งฟิค รายเดือน รายปักษ์ รายสัปดาห์ รายวัน รายชั่วโมง หรือยามว่างและเวิ่นก็ได้ค่ะ สมาชิกบ้านจิ้นรออ่านและเม้นท์กันเพียบ จากคุณ : อดีตนักเดินทาง เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 53 13:09:21