ความคิดเห็นที่ 1                                               1                 Always : SunSet On The Third Street ความต้อยต่ำของคนที่รักจริง...ซึ่งไม่สนว่าใครอีกคนจะผ่านคืนวันอันโหดร้ายมามากมายแค่ไหน                              ..................................              “ขอโทษนะครับ เอ่อ...คริสต์มาสปีนี้ ผมพอมีเงินแค่พอซื้อกล่องใส่แหวน   ...แต่อีกหน่อยผมสัญญาว่าจะต้องซื้อแหวนให้คุณให้ได้”    นักเขียนหนุ่มตกอับ และมีชีวิตจนๆ มีอาชีพหลักคือเปิดร้านของชำ ยื่นกล่องใส่แหวนให้กับ ฮิโรมิ หญิงสาวที่เพิ่งย้ายเข้ามาในชุมชนได้ไม่นานด้วยการเปิดร้านเหล้าเล็กๆ              เธอรับกล่องใส่แหวนจากเขา แล้วทำท่ายกนิ้วเปล่าๆ ยื่นให้หนุ่มนักเขียน ในขณะที่เขาทำท่าเก้ๆ กังๆ และรู้สึกผิด จนต้องทำท่าสวมแหวนที่ไม่มีจริงลงไปในนิ้วของเธอ               ...หญิงสาวยกมือขึ้นมา สะท้อนกับแสงไฟสีเหลืองอบอุ่น ขณะที่ข้างนอกหน้าต่างของร้านอาหารแห่งนี้หิมะที่หนาวเหน็บกำลังโปรยปราย                                                                            “สวยจังค่ะ...ขอบคุณมากนะคะ”                เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป นอกจากยิ้มแห้งๆ ลึกๆ ในใจนั้นเกลียดชังตัวเอง จากการที่ไม่สามารถทำอะไรให้กับคนที่เขารัก ทั้งๆ ที่เขาลองพยายามไปทำงานแต่งตัวเป็นซานตาครอสในห้างสรรพสินค้า แต่ก็ไม่สามารถหาเงินมาซื้อแหวนให้เธอได้                                            ที่สำคัญ      นี่คือค่ำคืนอันแสนพิเศษ แต่เป็นคืนสุดท้ายที่รุ่งเช้าจะต้องจากลา                   ในเช้าวันต่อมา เขาไปหาเธอที่บ้านที่เป็นร้านเหล้า           แต่แล้วหัวใจกลับต้องสลาย เมื่อเธอจากเขาไปโดยไม่บอกคำร่ำลา หรือเหตุผลใดๆ เลย                              สิ่งที่เขาพบอยู่หน้าร้าน ก็เป็นเพียงแผ่นไม้เล็กๆ ที่เขียนข้อความแล้วคล้องติดไว้กับประตูว่า “ให้เช่า” แต่ความปวดร้าวเท่านี้ยังไม่พอ เมื่อเขาได้พบกับความจริงว่า      เธอไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เพราะพ่อของเธอป่วยเข้าโรงพยาบาล ดังนั้นเธอจึงต้องเอาตัวไปแลกเงินให้กับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เพื่อเอาเงินมารักษาพ่อ...และก่อนหน้าที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ เธอเคยเป็นนางระบำโป๊มาก่อน   แต่ถึงแม้เธอจะมีอดีตอย่างไร หรือผ่านความปวดร้าว หรือผ่านผู้ชายมามากมายแค่ไหน เขาไม่สนใจเรื่องเหล่านั้น    หวังแค่เพียงต้องการให้เธอได้กลับมาอีกครั้ง...ส่วนเขาจะพยายามตั้งใจทำงานเพื่อ                             “ให้เธอได้ใส่แหวนซึ่งเป็นของจริง”                                                                                          ...เพื่อที่ในวันนั้น จะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 00:57:39 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 00:57:25

ความคิดเห็นที่ 2                                                    2                                            Sky of love                  ความละเอียดอ่อนของผู้ชาย ที่มีให้ผู้หญิงที่เขารัก                                          ...........................                                              มิกะ นักเรียนสาวชั้นมัธยมปลาย กำลังตกอยู่ในอาการอ้ำอึ้ง หวาดหวั่น ตกใจ เธอกลัว      หลังจากที่เมื่อสักพัก เธอบอกกับ ฮิโรกิ นักเรียนชายรุ่นเดียวกันซึ่งเป็นคนรักของเธอว่า                                                                      “ในท้องของฉัน มีลูกของเธออยู่นะ”                     เมื่อ ฮิโรกิ ได้ยินดังนั้นจึงแสดงอาการตกใจออกมา ราวกับไม่เชื่อว่าสิ่งที่เธอพูด! จากนั้นเขาจึงวิ่ง วิ่งจากเธอไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมามองเธอแม้แต่น้อย จนลับตาไป       มิกะ หัวใจแทบแตกสลาย เธอกำลังจะร้องไห้ ทั้งโลกมีแต่ความเศร้าหมอง เธอไม่มีทางออก ไม่รู้จะบอกกับใคร ไม่รู้จะทำอย่างไร...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก  และเธอกำลังจะผิดหวังในชายคนรัก                          แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรไปมากกว่านี้...ชายหนุ่มกลับวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา                                                              เธอแปลกใจ ไม่พอใจ และไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ                                    แต่แล้ว เมื่อเขาเข้ามาใกล้ๆ พร้อมยื่นสิ่งหนึ่งในมือให้เธอ รอยยิ้มจึงเกิดขึ้นบนใบหน้า และประทับใจในสิ่งที่เขาทำให้                                                       “ยินดีด้วยนะที่เธอจะได้เป็นคุณแม่แล้ว”                                       ชายหนุ่มพูดขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ ขณะที่ถือของขวัญชิ้นเล็กๆ อยู่ในมือ     ...นี่ละน๊า...คือเหตุผลที่ทำให้นักเรียนหญิง ม.ปลาย แสนเรียบร้อยอย่างเธอ หลงรักเจ้าหนุ่มย้อมผมสีขาว ดูร้ายๆ คนนี้                                                                         .........................                    ความละเอียดอ่อนของผู้ชายแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่ในโลกของวัยเรียน ที่ความรักของคนสองคนเหมือนอยู่ในความฝันที่สดใส    ฮิโรกิ คือหนุ่มในฝันแสนละเอียดอ่อน เข้ามาเติมเต็มบางสิ่งที่ขาดหายไปจากหัวใจให้กับ มิกะ     ...เธอยังจำวันแรก ที่เธอ “เริ่มที่จะชอบ” ตัวเขาได้อย่างไม่เคยลืม...                         วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ...เจ้าหนุ่ม ฮิโรกิ นำดอกไม้เล็กๆ มาให้เธอ                                    ...เพียงแต่ เจ้านี่ขุดเอามาทั้งต้น ทั้งราก ทั้งดิน                   มิกะรู้สึกขำในสิ่งที่เขาทำ แต่ก็สงสารดอกไม้   รู้อย่างนั้น ฮิโรกิ จึงนำดอกไม้กลับไปปลูกที่เดิม พร้อมทั้ง พรวนดิน ใส่ปุ๋ย และใช้สายยางเตรียมรดน้ำเจ้าต้นเล็กๆ ซึ่งได้กลับมาอยู่เดิมอีกครั้ง         เป็นจังหวะที่แสนพอดีเหลือเกิน เมื่อ มิกะ เดินเข้ามาในช่วงที่เขาเปิดน้ำรดต้นไม้ ซึ่งละอองน้ำสะท้อนเปลวแดด จนเกิดเป็นรุ้งกินน้ำตัวเล็กๆ ฮิโรกิจึงบอกกับเธอว่า         “ฉันให้รุ้งกินน้ำตัวนี้ เป็นของขวัญวันเกิดให้เธอแทนดอกไม้นะ”                ...แต่ความสุขก็เกิดขึ้นได้ไม่นานแล้ว สลายไปอย่างรวดเร็วเหมือนสายรุ้ง ที่อยู่บนฟากฟ้าสีเทาหม่น...               “ในคืนคริสต์มาส ที่ความสุข ความสมหวัง  ความรัก ความอบอุ่นของครอบครัว คือบรรยากาศที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป ท่ามกลางไฟกระพริบหลากสี อากาศเย็นๆ และสองมือของผู้คนที่จูงกันฝ่าสายลมหนาว”                                                                    ...มิกะ กำลังเผชิญกับความสูญเสีย             เธอแท้ลูกในคืนนั้น! ทั้งๆ ที่ชายหนุ่มเตรียมถุงเท้าสำหรับทารก ไว้เป็นของขวัญให้เธอ                  แต่ทั้งสองคนก็เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามยอมรับความจริง เก็บเกี่ยวกำลังใจของกัน เป็นพลังของชีวิต เพื่อสามารถก้าวต่อไปข้างหน้า...                 เมื่อฤดูหนาวยังไม่จางจากไป และหิมะยังกองสุมอยู่ทั่วเมือง           ฮิโรกิ และ มิกะ ช่วยกันปั้นตุ๊กตาหิมะ แล้วไปวางไว้ที่ตรงต้นไม้ที่ ชายหนุ่มเคยปลูกกลับคืนผืนดินและเคยมีรุ้งเล็กๆ-งามปรากฏ                     ...ทั้งสองสัญญาว่าจะกลับมาที่นี่ทุกปี...  แต่หลังจากนั้นไม่นาน ฮิโรกิ กลับเปลี่ยนไป เขาค่อยๆ ออกห่างจากเธออย่างไม่มีเหตุผล    จนในที่สุดการร้างลาจึงเกิดขึ้นกับหนุ่มสาวที่เคยรักกันมากๆ มาก่อน และคล้ายเป็นคนที่สาบสูญ หลังจากที่จบการศึกษาและแยกย้ายกันไป ไม่ต่างจาก    “คู่รักจำนวนมากในโลกของความเป็นจริง เพราะหลักจากเลิกกันแล้ว จะสาบสูญไปจากชีวิต”                              ทว่าก็ยังมีอีกหลายคู่ ที่แม้จะเป็นคนที่สาบสูญจากการขาดการติดต่อ แต่ใน “หัวใจ” เขาหรือเธอคนนั้นยังอยู่เสมอ...สองในนั้นคือ มิกะ และ ฮิโรกิ                                                               .......................................                   คืนวันผันผ่าน...ชีวิตต้องก้าวต่อไปข้างหน้า     มิกะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย...ชีวิตใหม่ที่นี่ เธอทำได้พบกับหนึ่งหนุ่มนิสัยดี ที่เข้ามาคอยดูแลหัวใจ จนเกิดเป็นความรักครั้งใหม่ ขณะที่ “คนของรักครั้งแรก” เป็นเพียงผู้ชายที่สาบสูญ         ถึงอย่างนั้นในทุกคืนคริสต์มาส  มิกะ และ  ฮิโรกิ ก็ยังเอาของขวัญและตุ๊กตาหิมะไปวางไว้ตรงที่เดิมซึ่งเคยสัญญากัน           แต่ในปีหลังสุด เธอกลับพบเพื่อนของ ฮิโรกิ ซึ่งเขาขอร้องให้มาแทน      ...หญิงสาวจึงได้ถามทุกข์ สุข ของคนที่สาบสูญ จนทำให้เธอต้องเสียใจที่สุดในชีวิต!           เพราะ ฮิโรกิ กำลังเผชิญกับโรคมะเร็ง ในช่วงสุดท้ายของชีวิต ซึ่งเขาได้ปกปิดเธอมานาน                ...นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมในช่วงชีวิตมัธยมปลาย หลังจากที่เขาเลิกกับเธอ ชายหนุ่มจึงไม่ค่อยไปโรงเรียน รวมทั้งไม่มางานพิธีจบการศึกษา              มิกะ หัวใจแทบแตกสลาย ในสิ่งที่เขาปกปิดไว้จนเกือบจะมาถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต                   เธอจึงขอชายหนุ่มซึ่งเป็นคนรักใหม่ กลับไปดูแลชายหนุ่มผู้เคยสาบสูญ                                    ...เขาก็เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องทำ                  ...และยอมให้เธอไปพบกับความรักครั้งเก่า ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็ร้องไห้เสียน้ำตา     ลองถามใจของคุณเอง หากคุณตกอยู่ในสภาวะเดียวกับคนรักคนใหม่ของ มิกะ คุณจะให้เธอกลับไปหาเขาหรือเปล่า?”        สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ จึงแทนความหมายของการเสียสละ และความละเอียดอ่อนของผู้ชายอีกคน ที่เห็นความสำคัญของชีวิตหนึ่ง มากกว่าการที่จะหวงแหนความรักของตัวเองเอาไว้         มิกะ ตัดสินใจพักการเรียนเอาไว้ เพื่อที่จะมาดูแล ฮิโรกิ ให้ได้มากที่สุดในช่วงชีวิตสุดท้ายของเขา                     แล้ววันหนึ่งทั้งสองก็ได้พากันออกไปที่ริมแม่น้ำ ซึ่งเป็นสถานที่แห่งความทรงจำ     ฮิโรกิ สวมมงกุฎดอกไม้ให้กับ มิกะ จากนั้นทั้งสองก็ตกลงแต่งงานกันภายใต้ท้องฟ้าสีสดใส                            ...เวลานี้ ทั้งสองจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งในลมหายใจของกันและกัน ที่จะอยู่เคียงข้างกันจนถึงวันสุดท้ายในชีวิตของใครอีกคน...                                                                          .......................................                     เมื่อฮิโรกิ ได้แต่งงานในเชิงจิตวิญญาณกับมิกะแล้ว เขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดอีกต่อไป นอกจากยอมรับความจริง ของช่วงเวลาสุดท้ายที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ และไม่ต้องการให้เธอต้องเศร้าหมองกับการจากลาครั้งสุดท้าย                    ...ชายหนุ่มต้องการจากไปอย่างเงียบๆ  เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอร้องไห้เสียใจ ในช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต จึงวานให้ มิกะ ช่วยเอาภาพที่อยู่ในกล้องไปอัดที่ร้านถ่ายรูป เธอจึงรีบออกไปทำให้จัดการตามที่เขาต้องการ                       ในช่วงที่ภาพถ่ายอัดเสร็จพอดี พี่สาวของ ฮิโรกิ ก็ได้โทรมา บอกว่า อาการของเขาหนักมาก และกำลังจากจากไปอีกไม่ช้า!     เธอจึงรีบวิ่งกลับไปหาเขาอย่างรวดเร็ว จนสะดุดหกล้ม จนทำให้ซองใส่รูปตกลงบนพื้น และรูปทั้งหมดก็มีแต่รูปของเธอ                    ...ทำให้หญิงสาวยิ่งปวดร้าวอย่างไม่รู้จะหาคำพูดใดมาเปรียบ แต่เธอจะต้องอยู่กับเขาจนถึงลมหายใจสุดท้ายได้ จึงบอกให้พี่สาวของ ฮิโรกิ ส่งโทรศัพท์มือถือให้เขาดู จากนั้นเธอจึงรีบวิ่งไปพร้อมๆ กับใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายให้เห็นใบหน้าของเธอ                          และเธอก็ได้ยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายผ่านทางโทรศัพท์มือถือ                                                                                                              ...ก่อนที่เขาจะหมดลมหายใจ...                                                                                         ...............................               ในคืนวันที่เปลี่ยวเหงา ซึ่งหัวใจหม่นหมอง และงานศพของ ฮิโรกิ เพิ่งจะเสร็จสิ้น มิกะก็ได้รับ สมุดไดอารี่ที่ ฮิโรกิ เขียนไว้อยู่เสมอ เป็นของขวัญชิ้นสุดท้าย              จากนั้นเธอได้เดินอย่างเรี่ยวแรงไป เรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำ ซึ่งทั้งสองเคยมากันบ่อยๆ               หญิงสาวยืนนิ่งอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจกระโดดลงไป แต่แล้วกลับมีนกน้อยสองตัวบินพรึ่บออกมาจากใต้สะพาน แล้วโผบินไปบนท้องฟ้า              มิกะตกใจจนเผลอทำสมุดตกลงบนพื้นสะพาน                                     เธอจึงรีบก้มลงไปเก็บและก็พบว่า                          “ทุกๆ หน้าที่ ฮิโรกิ เขียน จะมีแต่เรื่องราวของเธอ และชื่อเธออยู่เต็มไปหมด”                   และเมื่อเปิดมาถึงหน้าสุดท้ายเธอกลับรู้สึกตื้นตัน ปนเศร้าโศก ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรเกี่ยวกับภาพที่ ฮิโรกิ วาดไว้                                                                 “เป็นรูปของครอบครัว พ่อ แม่ จูงมือลูก”                                                มิกะ เงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วนึกถึงคำพูดหนึ่งที่เขาเคยพูดกับเธอเอาไว้ว่า          “ฉันอยากเป็นท้องฟ้านะ เพื่อที่จะได้คอยเฝ้าดูแล และปกป้องเธอตลอดไปไงล่ะ” แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:07:43 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:07:16

ความคิดเห็นที่ 3                                      3                               April story สำหรับใครสักคน ที่มีเหตุผลเป็นคำตอบของบางสิ่ง ซึ่งเก็บซ่อนไว้ในหัวใจ                                ................................            “สวัสดีค่ะ...ฉัน นิเรโนะ อุซุกิ มาจาก อาวาฮิคาวะ ฮอกไกโด ค่ะ ฉันเป็นคนร่าเริงแจ่มใส  งานอดิเรกคือฟังเพลง...”                                       คือคำกล่าวแนะนำตัวของหญิงสาวคนหนึ่ง ท่าทางใสซื่อ ดูจริงใจ จากการที่เพื่อนใหม่ในคณะนัดเจอกัน เพื่อแนะนำตัวอย่างไม่เป็นทางการ                           ...ขณะที่เธอยืนยิ้มเขินๆ หนุ่มคนหนึ่งได้ถามเธออีกครั้ง                       “แล้วทำไมถึงมาเข้ามหาวิทยาลัยนี้ล่ะครับ?”                         ...หญิงสาวอยู่ในท่าทางอายๆ บอกออกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจ    “นั่นสิคะ...ไม่รู้เหมือนกัน มีหลายสาเหตุ แต่อย่างหนึ่งก็คือที่นี่ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่ดี”    นี่อาจจะเป็นคำตอบที่ดูเรียบร้อยและมีแบบแผน แต่แท้จริงแล้วเธอมีอีกคำตอบของเหตุผล ซ่อนอยู่ในหัวใจ                                                                                          .............................                               มีบ้างไหมในจังหวะชีวิต ที่คุณต้องเติบโต และเรียนรู้ถึง                 ...ความแปลกใหม่ของชีวิต  ผู้คนใหม่ๆ ที่รายล้อม                      ...มุมมองใหม่ๆที่โลกมอบให้                    ...ความเหงาในความแตกต่างทางวัฒนธรรม                   ...สถาบันการศึกษาใหม่ และการปรับตัวสู่สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ                 เหมือนเรื่องราวของ  นิเรโนะ หลังจากที่  เรียนจบชั้นมัธยม 6 จากโรงเรียนมัธยม คิตะ ในเมืองหนึ่งของจังหวัด ฮอกไกโด ที่แสนห่างไกลจากโตเกียวมากๆ มาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย มุซาชิโนะ                    เธอจะต้องปรับตัวเเละเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับกลุ่มเพื่อนใหม่ๆ จนช่วงแรกๆ อาจจะรู้สึกเหงาๆ และโดดเดี่ยว แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความสุขบนความเหงาๆ ก็ทำให้เธอเรียนรู้ที่จะเข้าใจและพร้อมที่จะอยู่มนเมืองใหญ่       ...แต่เพราะอะไรกันนะ ที่ทำให้สาวน้อยจากเมืองไกล ห่างบ้านห่างครอบครัวที่แสนอบอุ่น เข้ามาเรียนในเมืองหลวง เพื่อใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยความโดดเดี่ยว      ทั้งๆ ที่เธอดูจะไม่ใช่เป็นคนที่ทะเยอทะยาน หรือตั้งความหวังของชีวิตไว้สูง?              “แล้วคำถามทั้งหมด ก็ได้เปิดเผยขึ้นในร้านหนังสือเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ”                               .............................       เธอวนเวียนไปซื้อหนังสืออยู่สองสามครั้ง พร้อมถามพนักงานในร้าน ถึง“ใครสักคน” และต่อมาก็ได้พบกับคนที่เธอถามหา และตอนนี้เขากำลังคิดเงินค่าหนังสือที่เธอซื้อ                                  "ไม่ทราบว่ามาจากโรงเรียนมัธยม คิตะ ใช่มั้ยครับ?"                 คือคำถามจากชายหนุ่มซึ่งถามขึ้นมาขณะนำหนังสือใส่ถุง                                          ...ได้ยินดังนั้น เธอรู้สึกตื่นเต้น หัวใจพองโตอย่างไม่ทันตั้งตัวมาก่อน                                                                                                                                                      "...เอ่อ...ใช่...ใช่ค่ะ"                                           คำพูดสั่นๆ อาจจะดูไม่มั่นใจ แต่เขาจะรู้ไหมนะ ว่าเธอกำลังซ่อนรอยยิ้มของความดีใจไม่ให้แสดงออกมาที่มุมปาก                                  "มาเรียนที่โตเกียวเหรอครับ?"          ชายหนุ่มสานต่อมิตรภาพของคนบ้านเดียวกัน แต่ในเวลานี้ สิ่งใดไม่มีความหมายยิ่งใหญ่สำหรับเธอ เท่ากับ “การที่เขาจำเธอได้”                                                                   "ค่ะ...เรียนที่ มหาวิทยาลัย มุซาชิโนะ ค่ะ"      หญิงสาวตอบออกไป พร้อมจ้องมองไปที่เขา ด้วยประกายของดวงตาเปี่ยมความฝัน ความชื่นชม และ “แอบรักมานาน”                                               "อ้อ...ผมก็เรียนที่นั่น บังเอิญจังเลยนะครับ"         เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มยื่นถุงในมือให้เธอ...หญิงสาวเอื้อมมือที่สั่นเล็กน้อยรับหนังสือมา และยิ้มให้เขา                                           "แล้ว...แวะมาอีกนะครับ"                เธอไม่พูดอะไร นอกจากโค้งขอบคุณ และเดินออกนอกร้านไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น มีความสุข และประทับใจในสิ่งที่เกิดขึ้น                                              ...นี่จึงเป็นคำตอบ ของเหตุผล ที่เธอเก็บเอาไว้ในใจเสมอว่าทำไมถึงต้องย้ายมาเรียนที่นี่       เพียงแต่การกลับไปที่ร้านหนังสือ ในครั้งหน้า                                                “เธอคงจะไม่ได้เป็นเพียงแค่ คนที่มาซื้อหนังสือ” อย่างแน่นอน แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:12:55 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:12:36

ความคิดเห็นที่ 4                                             4                                     Rainbow Song บางครั้งการแอบรัก คือความรู้สึกอันแสนทรมานที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของใครคนหนึ่ง      “การได้แอบรัก” คือความสุขของใครบางคน ที่พอใจจะอยู่อย่างนี้-เป็นอยู่อย่างนี้ เพื่อแสดงออกตามที่หัวใจต้องการ โดยไม่ต้องการอะไรมากมายมากไปกว่าการ “ได้รักข้างเดียว”      แต่สำหรับใครหลายๆ คน การได้แอบรักอาจจะทำให้พบความสุข แต่ความสุขนั้นมักจะจบลงไปอย่างรวดเร็ว เพราะที่สุดก็เป็นเพียงแค่ “รักข้างเดียว”...ที่นำพาไปสู่ความร้าวราน  ...โลกนี้ จึงเต็มไปด้วย “คนที่ผิดหวังจากการแอบรักข้างเดียว” มากมายเหลือเกิน...                                                                                   ดังนั้นหากคุณกำลังคิดว่า                                                                               “มีใครสักคนแอบรักคุณอยู่”                                                                                                     หรือ                                “คุณกำลังแอบรักใครสักคน”      ...เรื่องราวในภาพยนตร์เรื่อง “Rainbow Song” จะทำให้คุณ เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย...จนอาจทำให้ใครสักคน ตัดสินใจทำบางสิ่ง...ก่อนที่ชีวิตจะเดินทางไปสู่คำว่า “สายไป”                                     ........................              “ฉันชอบนาย ที่นายเป็นคนโลเล              ...ชอบที่นายทำตัวเป็นคนเฉยๆ              ...ชอบที่นายทำอะไรคนเดียวไม่ค่อยได้               ...ชอบที่นายทึ่มๆ               ...ชอบที่นายเป็นคนยิ้มแย้ม”     คือถ้อยคำที่ “โทโมยะ” ได้เปิดอ่านในจดหมาย ซึ่ง “อาโออิ” เป็นผู้เขียนและยังคงเก็บเอาไว้ในซองเล็กๆ ซึ่งเมื่อครู่ชายหนุ่มได้รับมาจาก “คันนะ”  น้องสาวผู้พิการทางสายตาของอาโออิ    ...โทโมยะได้เปิดออกดูก็พบกับ “แหวนที่พับด้วยแบงค์หนึ่งหมื่นเยน” ...ทำให้เขาเกิดความตื้นตันปนร้าวราน...  เพราะ โทโมยะ ไม่เคยรู้มาก่อนว่า อาโออิ จะมีเขาอยู่ในหัวใจตลอดมา...และกลับเป็นเขาเสียเอง ที่ไม่เห็นคุณค่าความรักที่แอบซ่อนไว้ ในหัวใจของผู้หญิง ซึ่งรักผู้ชายที่ไม่เอาไหนเช่นเขา   ...หัวใจของชายหนุ่มเจียนสลาย เพราะเจ้าของจดหมายไม่อยู่เสียแล้ว ซึ่งเธอได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...    น้ำตาของโทโมโยะ ค่อยๆ กลั่นจากความปวดร้าวจนไหลรินออกมา...ชายหนุ่มร้องไห้อย่างไม่อายต่อ “คันนะ” จนทำให้เด็กสาว กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่    ห้วงเวลานี้ในห้องนอนของ อาโออิ ซึ่ง คันนะ ได้พาโทโมยะเข้ามาเป็นครั้งแรก ครอบคลุมไปด้วยบรรยากาศ ที่ตอกย้ำความหม่นหมองมากกว่าเดิม หลังจากที่เพื่อนๆ และญาติของ อาโออิ ค่อยๆ ทยอยกันขอตัวลา หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการทางศาสนาแด่หญิงสาวผู้ล่วงลับ                                   ..............................                                                                                ...ย้อนกลับไปโมงยามของความอบอุ่น เมื่อรุ้งงามแสนประหลาด ทอประกายอยู่บนฟากฟ้า...      ยามเย็นหลังฝนปรอย ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับ “ฟ้าเทาหม่น” แซมด้วย “สีฟ้าจางๆ” สะท้อนแสงทองอยู่ประปราย ถูกแต่งแต้มด้วยรุ้งงามทอประกายแตกต่าง เป็นเส้นตรงยาวขนานกับผืนดิน แทนที่จะโค้งผ่านข้ามของฟ้า      โทโมยะ บอก อาโออิ ยื่นนิ้วเรียวเล็กๆ มาให้เขา เพื่อที่เอาเงินหมื่นเยนให้เธอ ตามข้อตกลงที่ว่า หากเธอช่วยเป็นแม่สื่อให้รู้จักกับเพื่อนสาวของเธอที่เจ้าหนุ่มแอบชอบ    ...เขาจะตอบแทนเธอหนึ่งหมื่นเยน เพื่อที่เธอจะได้เก็บสะสมเพื่อนำไปซื้อฟิลม์ภาพยนตร์ 16 มิลลิเมตร มาใช้ในการถ่ายทำหนังสั้นกับกลุ่มเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน        ... อาโออิ รู้สึกแปลกๆ ที่โทโมยะบอกให้ยื่นนิ้วออกมา..แต่แล้วเธอก็คลายความเอะใจ ซึ่งเปลี่ยนเป็นความประทับใจ เมื่อชายหนุ่มสวมแหวนวงเล็กๆ ที่ทำแบงค์หมื่นเยน ลงไปในนิ้วเธอ      จนกลายเป็นจุดเริ่มต้น ที่หญิงสาวเริ่มรู้สึกดีๆ และประทับใจในผู้ชายคนนี้          เพียงแต่ต้องเก็บความรู้สึกนี้ และ “แหวนหมื่นเยน” วงนั้นซึ่งเธอไม่นำมันไปซื้อฟิลม์...ไว้เพียงลำพังเป็นเวลาหลายปีเพราะ                                                “เธอไม่รู้ท่าทีในหัวใจของเขา ว่าคิดอย่างไรกับเธอ”                                                        ...ตราบจนช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตอันแสนสั้น...                                                                                                       .............................        วันเดือนหมุนเปลี่ยน...ทั้งสองคบกันอย่างเป็น “เพื่อนสนิท” โดยที่ไม่รู้ว่า “ใครคนหนึ่งแอบซ่อนความรักเอาไว้”...ท่ามกลางทุกข์และสุขที่ทั้งสองได้ร่วมแบ่งเบากันมา จนจบมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะก้าวไปสู่โลกกว้าง                  ...อาโออิ ได้ทำงานทางด้านการถ่ายทำสารคดีทางโทรทัศน์ ในบริษัทแห่งหนึ่ง ด้วยความสามารถในระดับแนวหน้า ซึ่งผู้บริหารของบริษัทหมายมั่นปั้นมือให้เป็นมือหนึ่ง   ในขณะที่ โทโมยะ ผู้ไม่ได้เรื่องกำลังหางานประจำทำอยู่เช่นกัน แต่แล้วเมื่อผู้บริหารได้ให้คำแนะนำแก่ อาโออิ ถึงการมุ่งก้าวตามความใฝ่ฝันในโลกกว้าง    จึงทำให้หญิงสาวตัดสินใจที่จะเดินทางไปเรียนรู้ประสบการณ์ในอเมริกา...แต่เธอจะต้องหาคนที่เข้ามาทำงานแทนเธอได้ ซึ่งคนๆ นั้นคือ โทโมยะ คนที่เธอไว้วางใจโดยบอกแต่เพียงว่า มีคนกำลังจะลาออกจากบริษัท           เจ้าหนุ่มไม่ปฏิเสธสิ่งดีๆ ที่เพื่อนสาวนำเสนอ จึงเข้าทำงานอย่างไม่ลังเลโดยทั้งๆ ที่ไม่ได้เรียนจบทางด้านสื่อสารมวลชน จึงทำให้การทำงานผิดพลาดอยู่เสมอ ถูกกดขี่ ถูกตบตี และถูกใช้งานในตำแหน่งงานที่ต่ำต้อย จนทำให้เกิดความท้อถอยและยอมแพ้ เข้าไปพูดคุยกับผู้บริหารของบริษัทเพื่อขอลาออก...ทำให้เขาได้พบว่าแท้จริงแล้ว อาโออิ เป็นคนฝากงานให้       โทโมยะ จึงเข้าไปคุยกับเธอด้วยความไม่สบายใจ เพราะกลัวว่าเธอจะลาออกเพื่อให้เขาได้ทำงาน...แต่แล้วเธอก็ได้รู้ว่า อาโออิ กำลังจะเดินทางไปอเมริกา ในเร็วๆ นี้  ...ชายหนุ่มใจหาย และนิ่งเงียบงันไปสักพัก ในขณะที่ อาโออิ เผยบางสิ่งออกมาเป็นความนัยว่า...                      “ฉันมันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่นะ...ถ้าเค้าห้ามไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะไปไม่ไป...ถ้าเค้าบอกค่ำว่า อยากให้ฉันอยู่...ฉันก็จะยอมทิ้งทุกอย่างเพื่ออยู่กับเขา”  ถ้อยคำที่เธอบอกกับ โทโมยะ...คล้ายกับเรื่องราวในหนังสั้น “The End of the World” ที่ อาโออิ เคยเป็นผู้กำกับในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งนั่นคือ                                                      ...จูบแรกในชีวิตของ อาโออิที่ได้จูบกับผู้ชาย...                                                                                                         ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็คือ                                                                                                    “โทโมยะ”     เหตุด้วยหนังสั้นเรื่องนี้ นำเสนอเรื่องราวของชายหญิงคู่หนึ่ง ที่ต้องการจะใช้เวลา 7 วันสุดท้ายก่อนอุกาบาตจะพุ่งชนโลกเพื่ออยู่เคียงกัน ตราบจนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ  แต่ฝ่ายชายซึ่งเป็นนักข่าวต้องเดินทางไปถ่ายภาพอุกาบาตในขั้วโลกใต้ในเวลาสองวันสุดท้าย เพราะจะเป็นช่วงเวลาปลอดภัย สามารถมองเห็นอุกาบาตชัดเจนสุดก่อนโลกจะถูกทำลาย ดังนั้นฝ่ายหญิงจึงรอคอยการกลับมาอย่างใจจดจ่อ        ...แต่แล้วเขาก็ได้กลับมาทันเวลา แล้วทั้งสองจะต้องจูบกัน ก่อนที่โลกนี้จะถึงการอวสาน...   “เพียงแต่ นักแสดงหญิงไม่กล้าให้ โทโมยะ ซึ่งแสดงเป็นหนุ่มนักข่าวได้จูบ     ทำให้ อาโออิ หัวเสีย ตัดสินใจถ่ายทำหนังสั้นเรื่องนี้ใหม่หมดทั้งเรื่อง โดยที่เธอเป็นตัวแสดงแทนผู้หญิงคนนั้น จนได้รับจูบแรกจาก โทโมยะ...ซึ่งเธอไม่เคยลืมเลือน”           ดังนั้นสิ่งที่ อาโออิ พูดให้ โทโมยะ ได้เข้าใจว่าเธอมีคนที่เธอรักอยู่ เพียงแค่เขาคนนั้นห้ามไม่ให้เธอเดินทางไปอเมริกา เธอก็จะไม่ไป เหมือนกับคำสัญญาของผู้หญิงและผู้ชายในหนังสั้น ที่ไม่ต้องการใครอีกเลย ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงกันในวินาทีสุดท้ายของชีวิตเท่านั้น   “ ...เพียงแต่ โทโมยะ จอมงี่เง่าไม่รู้ว่า อาโออิ สื่อความนัยว่า ผู้ชายคนนั้นคือตัวเขาเอง และหากเขาห้ามเธอไป เธอก็จะไม่ไป   แต่ชายหนุ่มกลับตกใจ และคิดว่าหญิงสาวคงจะคนรักจริงๆ ตามที่เธอบอก และเห็นว่าการไล่ตามความใฝ่ฝันคือสิ่งสำคัญสำหรับเธอ...จึงบอกให้ อาโออิ...มุ่งไปตามสิ่งที่เธอคิด”       ...อาโออิ ยิ้มๆ ต่อคำตอบของชายหนุ่ม แต่ในใจของเธอแสนปวดร้าว ความรักที่เธอแอบซ่อนไว้ เป็นเสมือนกล้าอ่อนเล็กๆ ของต้นไผ่ที่กำลังงอกงาม    แต่กลับไม่มีใครเห็นเพราะคล้ายดั่งมันถูกปกคลุมด้วยวัชพืชที่บดบัง...รักที่แอบซ่อนไว้มาตลอด กลับกลายเป็นความทุกข์ที่แสนหนักหนาในหัวใจ เมื่อคนที่เธอรัก ไม่รู้ว่าหัวใจให้เขาไปหมดแล้วทั้งใจ  ...หญิงสาวขอบคุณ โทโมยะ อย่างแผ่วเบา เมื่อได้คำตอบของการ “ต้องจากลาไปเขาไปเพื่อตามหาความใฝ่ฝันของเธอ”...                                 ...เพียงแต่เป็นการจากลากันไปชั่วนิจนิรันดร์...                                                                                                       ..................................       หลังจากที่ อาโออิ เดินทางไปอเมริกาได้พักใหญ่...ในวันที่ โทโมยะ ทำงานอยู่ในออฟฟิต โทรทัศน์ที่เปิดทิ้ง ในช่วงของข่าว ได้มีการรายงานถึง ปรากฏการณ์รุ้งประหลาดอีกครั้ง ซึ่งผู้ประกาศได้อธิบายไว้ในเนื้อข่าวว่า       “เกิดรุ้งประหลาดที่หาชมได้ยาก ทำมุมเรียบไปกับพื้นโลก 180 องศา จึงมีลักษณะคล้ายเส้นตรง      รุ้งประเภทนี้ เกิดจากการตกผลึกของน้ำแข็งในก้อนเมฆที่มีความสูง 5 พันเมตรเหนือพื้นดิน ทำให้เกิดการหักเหของแสง จนเกิดเป็นรุ้งประเภทนี้”        ...นี่จึงทำให้โทโมยะ เข้าใจในปรากฏการณ์นี้ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งหนึ่งในยามเย็น ที่เขาสวมแหวนหมื่นเยนให้เธอ แต่แล้วเพียงแค่ไม่กี่นาทีต่อจากนั้น หัวใจของโทโมยะ ก็แทบสลาย เมื่อมีรายงานข่าวต่อมาถึง       “เกิดอุบัติเหตุ เครื่องบินโดยสารของอเมริกา ตกลงในรัฐหนึ่ง ซึ่งผู้โดยสารเสียชีวิตทั้งหมด”                                                                                  ...หนึ่งในรายนามนั้นมีชื่อ...                                   “ไซโต้ อาโออิ”                                                                                                                    .........................       จากเรื่องราวความรักที่เก็บซ่อนไว้ในหัวใจ อาโออิ ที่มีให้กับ โทโมยะ นั้น...บางครั้งการแอบรัก คือความรู้สึกอันแสนทรมานที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของใครคนหนึ่ง ที่ไม่กล้าเปิดเผยให้กับคนที่ตนแอบรัก...ดังนั้นสิ่งที่ดีที่สุด                                                                          “คือการที่จะบอกความรักนั้นออกไป”      ...เพราะความรักคือสิ่งที่งดงามและสร้างความสุข มากกว่าก่อเกิดความทุกข์ จึงควรกล้าที่จะบอกรักกับคนที่คุณแอบรัก...อย่างน้อยคุณก็จะได้สบายใจขึ้น แต่ทั้งนี้ ต้องเผื่อใจรับผลของการกระทำ ไม่ว่าจะเป็นทางด้านดี หรือลบด้วยเช่นกัน... แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:55:57 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:28:43 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:28:12

ความคิดเห็นที่ 5                                            5                                      presents    เมื่อหัวใจถูกทำร้ายจากความรัก...การร้องไห้ คือสิ่งที่ช่วยทำให้คลายความทุกข์โศก แต่ที่สุดแล้วคุณก็ต้องก้าวเดินต่อไป                                           ......................................   ในหนึ่งชีวิตของคนทุกคน...ต่างเคยผ่านการอดกลั้นตัวเองไม่ให้ร้องไห้ หรือปล่อยน้ำตาให้รินไหลจากการพานพบทั้งทุกข์ สุข สมหวัง ผิดหวัง ปวดร้าวที่เกิดขึ้นจากความรักมามากมายหลายครั้ง      ...โดยเฉพาะเมื่อถูก “คนรัก” ที่ปัจจุบันเป็นเพียง “อดีตคนเคยรักกัน” ทอดทิ้งหรือเลิกรา...    “หัวใจที่ท้อแท้ ร่างกายที่อ่อนล้า คือสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นจนทำให้คุณหมดเรี่ยวแรง หมดกำลังใจที่จะหยัดยืนต่อไป นั่นคือในช่วงเวลาที่คุณกำลังร้องไห้...แต่ลองสังเกตบ้างไหมว่าหลังจากหยุดร้องไห้และปาดน้ำตาออกไป คุณกลับรู้สึกดีมีกำลังใจที่จะก้าวต่อไป”                                                                                              และลองพิจาณาให้ดีว่า   ขณะคุณกำลังร้องไห้อย่างเป็นทุกข์ แต่เขาหรือเธอคนนั้น ไม่ได้รับรู้  ไม่ได้สัมผัสกับความรวดร้าวที่คุณเผชิญ...อดีตคนรักของคุณอาจมีความสุขอยู่กับมือที่สาม อาจกำลังมีเซ็กซ์กับใครอีกคน อาจกำลังดูแลและเป็นห่วงเป็นใยคนที่ไม่ใช่คุณ โดยที่เขาอาจไม่ได้นึกถึง และไม่ได้สนใจคุณเลยแม้แต่น้อย       จึงไม่ควรจะมาเกลือกกลิ้งกับความรู้สึกผิดหวัง เพื่อเขาหรือเธอคนนั้น...เพราะมันไม่มีค่า หรือไม่มีประโยชน์อะไรเลย!...    แม้เขาหรือเธอคนนั้น รับรู้ว่าคุณกำลังเสียใจ แต่มันจะช่วยอะไรได้ เพราะที่เป็นห่วงคุณบ้าง ก็เพียงแค่เยื่อใยแห่งความคุ้นเคยที่ยังคงหลงเหลืออยู่       เรื่องราว ของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ในภาพยนตร์ญี่ปุ่นเรื่อง “Presents” ซึ่งเธอกลับมาลุกขึ้นยืนใหม่อีกครั้ง หลังจากต้องเสียน้ำตาให้กับความรัก คงพอจะให้ใครหลายๆ คนที่ตกอยู่ในสภาพเดียวกันได้มีกำลังใจที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:45:47 แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:45:00 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:44:41

ความคิดเห็นที่ 6 ...ในช่วงเวลาบ่ายๆ ของเมื่อวาน...                     แสงแดดอุ่นๆ ท่ามกลางดอกไม้สีเหลืองนวลและใบไม้สีน้ำตาลดูอ่อนหวานในสวนสาธารณะ ผู้คนในชุดเสื้อกันหนาวหลากสีเดินเคียงคู่อ้อยอิ่ง คือบรรยากาศสบายๆ ก่อนโมงยามที่คริสต์มาสจะมาเยือนในค่ำคืน กลับกลายเป็นความหนาวเหน็บเกาะกุมหัวใจของผู้หญิงตัวเล็กๆ ซึ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ยินบางสิ่งจาก “คนที่เธอรัก”          “ฮิโระคุง” คนรักของยูคาริ ซึ่งกำลังจะกลายเป็นเพียง “คนที่เคยรักกัน” นัดยเธอมาที่นี่ ก็เพื่อจะบอกความจริงบางอย่าง...นั่นก็คือการที่ ชายหนุ่ม แอบคบกับผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นเวลาหลายเดือน จนถึงขั้นที่ใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนั้นโดยที่เขาปกปิด ยูคาริ มาโดยตลอด     “เหมือนถูกเหวี่ยงจากแรงที่มองไม่เห็น ร่างกายวูบไหวหมดแรง ความร้าวรานไม่สามารถปกปิดบนใบหน้า ความรู้สึกเหล่านี้กำลังกลั่นตัวเพื่อเอ่อล้นจากดวงตาของหญิงสาว”     ...เธอพยายามตั้งสติให้อยู่กับตัวเท่าที่จะทำได้ แต่สำหรับ “ฮิโระคุง” การจบปัญหาให้เร็วที่สุด คือการพ้นจากบรรยากาศกดดันและไม่ต้องจดจำการทำให้ใครบางคนเจ็บช้ำ               “เราเลิกกันเถอะนะ...เมื่อประมาณปีนึงมาแล้ว ฉันพบคนที่ฉันคิดว่าเหมาะกับฉัน แต่ฉันปกปิดยูคาริมาตลอด  เธอคนนั้นเป็นช่างภาพ อายุแก่กว่าฉันสามปี ฉันไปแกลอรี่ของเธอแล้วถูกใจมากๆ               ...คือมันดีมากๆ มุมมอง ความคิด รูปถ่ายที่อยู่ในงาน ถ่ายในห้องที่มีคนมากมาย แต่เหมือนห้องร้าง...จากนั้นเราชวนกันกินเหล้า ทั้งๆ ที่เจอกันเป็นครั้งแรก คุยกันเป็นชั่วโมง ตอนฉันออกจากร้าน ก็คิดว่าคงต้องเลิกกับยูคาริ”                                                                                                    ยูคาริได้แต่อึ้ง              แปดปี ที่คบกันฮิโระคุง       ไม่กี่ชั่วโมง ที่เขาได้พูดคุยกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จัก และตัดสินใจเลิกกับคนที่คบกันมากว่า เจ็ดปี          หนึ่งปี ที่ถูกปิดบังและทรยศ               คือสิ่งที่เธอคิด และกำลังจะทำให้ร้องไห้ แต่ก็พยายามหลับตาข่มความรู้สึก ทว่าในวินาทีที่                                                               “ผู้ชายต้องการเป็นฝ่ายไป”                                                                                                                                          สิ่งที่ออกมาจากปากมีเพียงคำว่า                                                                                                        “ขอโทษนะ”        ยูคาริพยายามฝืนยิ้ม เริ่มหาเหตุผลชักจูงชายคนรักให้กลับมาในเวลาที่ไม่สามารถคิดอะไรออกได้มากกว่านี้                                               “...แต่พวกเราคบกันมานานแล้วนะ จะเลิกกันได้เหรอ ผ่านมาก็มีเรื่องราวตั้งมากมาย แล้วก็อยู่มาได้จนถึงวันนี้”                             คำพูดสั่นเครืออาจฟังดูน่าเศร้าใจ แต่ไม่สามารถหยุดยั้งการก้าวจาก                                                                                                 ...เขาตอบเธอด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน...                         “ถึงไม่เลิกกันก็ยิ่งห่างกัน...ฉันคิดมาตลอด 1 ปี ฉันชอบยูคาริ...เวลาที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขจริง ๆ แล้ว เธอเคยช่วยฉัน แล้วฉันก็เคยช่วยเธอ              แต่ว่า...เรามีมุมมองที่ต่างกัน เวลาที่คิดว่าจะเดินไปด้วยกัน ฉันก็เดินออกไปอีกทางทุกที”            น้ำตาหยดเล็กๆ เริ่มเอ่อล้นจากใจ ของยูคาริ...เธอพยายามที่จะข่มมันไว้เพื่อไม่ให้เขารู้ถึงความอ่อนแอเพราะไม่อยากให้เขาเป็นกังวล “หาก” ต้องจากลากันจริงๆ                                           “...แล้ว...เธอคนนั้นมีมุมมองเดียวกับเธอเหรอ?”                     ความคิดมักจะก้าวไปก่อนคำพูดหนึ่งก้าว...สำหรับฮิโระคุง “ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในใจเขาเสมอ” จึงเป็นคำตอบที่สวนออกมาเพียงเสี้ยววินาที                                                                                                                                             “ฉันคิดว่างั้นนะ”                ใบไม้ที่โบกไหวปลิดจากขั้วปลิวใต้ลมหนาว  หนุ่มสาวที่เดินเคียงข้างพยายามเบียดตัวเคียงคู่กลางแดดอุ่นยามบ่าย    แต่สำหรับทั้งคู่ แม้อยู่ใกล้กันเพียงแค่เอื้อมมืออุ่นๆเช็ดน้ำตา หรือลูบเส้นผมเบาๆเพื่อปลอบประโลมกันและกัน กลับไม่สามารถทำได้   ...ปีนี้หิมะยังไม่มา แต่พายุหิมะกลับโหมกระหน่ำอยู่ในใจ...หนึ่งคนเหน็บหนาวจากความปวดร้าวกำลังหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง ส่วนอีกก็แสนคนเยือกเย็นด้วยใจที่โหดร้าย                                       ...หมดหนทางที่จะยื้อ...           เธอจึงต้องปล่อยเขาไป มีเพียงคำอำลาครั้งสุดท้ายจากชายคนรักที่กำลังจะผ่านพ้นว่า                                                                                                           “...ขอโทษนะ”            ภาพของชายคนหนึ่งในท่าทีที่เศร้าสร้อย ปลีกตัวเดินออกไปจากผู้หญิงตัวเล็กๆ หัวใจแตกสลาย ยืนลำพังอย่างเดียวดาย คือบทสรุปของแปดปีที่คบกันมา...ก็เพียงเพื่อจะก้าวสู่ปลายทางแห่งการล้างลา เพื่อปล่อยให้หญิงสาวคนหนึ่งจ่อมจมอยู่กับความเศร้าและหยดน้ำตาอย่างเดียวดาย ไม่ต่างจากเรื่องราวมนชีวิตจริงที่ผู้หญิงจำนวนมากต้องเผชิญ... จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:48:01

ความคิดเห็นที่ 7 ...เมื่อคืนวาน-คริสต์มาส อีฟ ที่แสนเศร้า...         ยูคาริ นั่งรถเมล์กลับบ้านด้วยหัวใจที่แหลกสลายมีเพียงหยดน้ำตา และแสงไฟเฉลิมฉลองข้างทางที่ดูเศร้าสร้อยระยิบระยับอยู่สองข้างทางเป็นเพื่อนปลอบประโลม   ...เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครๆ ไม่ต่างจากหญิงสาวจำนวนมากในโลกของความเป็นจริง ที่รู้สึกอ้างว้าง-โดดเดี่ยว เมื่อถูกคนรักทอดทิ้ง จนทำให้เกิดความกระทบกระเทือนใจ ซึ่งน้ำตาไหลออกมาได้อย่างง่ายดายเสียเหลือเกิน                                                                                            ..................................                                                  ...เมื่อเช้า- หลังจากได้ร้องไห้มาอย่างเพียงพอ...        “การเริ่มต้นใหม่” ได้เริ่มต้นขึ้น หลังจากที่ตื่นนอนเธอโทรศัพท์ไปบอกเพื่อนรุ่นน้องเพื่อขอลางานที่สำนักพิมพ์หนึ่งวัน จากนั้นจึงเริ่มเก็บแผ่นซีดีเพลง และข้าวของๆ “ฮิโระคุง” คนรัก ที่กลายเป็นเพียง “คนในอดีต” ลงถุงกระดาษ เพื่อที่จะทิ้งความทรงจำเก่าๆ ให้จบลง               เพียงเท่านี้ยังไม่เพียงพอ “เครื่องดูดฝุ่น และ การทำสะอาดห้องครั้งใหญ่” ไม่ให้หลงเหลือแม้เศษเสี้ยวเส้นผมของฮิโระจัง    คือสิ่งที่อาจไม่มีใครคิดว่านี่คือผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเมื่อวานที่พยายามยื้อครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อไม่ให้อดีตคนรักจากไป       เสร็จจากทำความสะอาด ยูคาริ เลือกที่จะทำเหมือนหญิงสาวเกือบทุกคนที่ “การตัดผม” คือการตัดความสัมพันธ์ และตัดเรื่องราวของ “คนเก่า” ให้ออกไปจากใจ เพราะอย่างน้อย             “การเปลี่ยนแปลงตัวเองหลังจากการอกหัก”     คือกำลังใจให้ผู้หญิงทั้งโลกสร้างความมั่นใจเพื่อพร้อมที่จะก้าวสู่หนทางใหม่ ไม่ใช่ “การตัดเพื่อประชดใคร หรือประกาศว่ารักร้าว” ตามที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ                          “...ครั้งแรกใช่ไหมที่ตัดสั้นขนาดนี้”                                              ช่างตัดผมหนุ่มใหญ่ ถามถึงทรงผมที่เธอเลือกที่จะตัด                                                                                                                     “ค่ะ”         คือคำตอบของหญิงสาวน่ารัก  ผมยาวที่เฝ้าทะนุถนอมมากว่าแปดปีนั้นไม่ใช่เพื่อตัวเธอเอง แต่เป็นการดูแลเป็นอย่างดีเพื่อฮิโระคุง เพราะเขาอาจจะชอบผู้หญิงผมยาว                                                                                                                       “เปิดร้านอยู่ที่นี่มานานกี่ปีแล้วคะ”   คือคำถามที่เธอถามช่างตัดผม...แต่คำตอบที่เธอต้องการกลับกลายเป็นคำถามไปเสียอย่างนั้น                                                                                                                                                                                   “ แล้วคุณอายุเท่าไหร่ล่ะครับ”           ยูคาริรู้สึกแปลกๆ กับการที่เป็นคนถาม แต่ก็ต้องกลายมาเป็นคนตอบ                                                                    “28 ปีค่ะ...”       “อืม...งั้นก็ 8 ปีแล้วล่ะครับ...ผมเริ่มมาเปิดร้านตัดผมตอนคุณอายุ 20”              ในเวลานี้ การหาใครสักคนที่อาจจะไม่รู้จักกันมานานเป็นเพื่อนคุย อาจจะช่วยบรรเทาความรู้แสนเศร้าในหัวใจลงได้บ้าง                                                      “ถามหน่อยค่ะ...8 ปีนี่แพ้เวลา 8 ชั่วโมงได้ไหม”               คำถามที่ไม่ได้อธิบายว่า 8 ปีที่เธอได้คบกับผู้ชายคนหนึ่ง กับช่วงเวลาประมาณ 8 ชั่วโมงที่ผู้ชายคนนั้นพบผู้หญิงคนใหม่นั้น คือสิ่งที่ทำให้ช่างตัดผมอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะเริ่มต้นหาคำตอบสำหรับเธอ                                  “อืม...ไงดีล่ะ...ถามว่าจะได้มันก็ได้นะ...แต่ไม่ได้หมายความว่าชนะกันเรื่องเวลา ถ้าจะแพ้ล่ะก็...แพ้ความผูกพันมั๊งครับ”                                ใช่...ความผูกพันอาจจะเริ่มต้นที่ใครสักคนพบกัน ในขณะที่คนอีกคนต้องเสียใจและเป็นฝ่ายพ่ายแพ้...ยูคาริ เหม่อลอยกับความนึกคิด เผลอพูดถึงเรื่องที่ความผูกพันก็ไม่สามารถให้เธอและเขา ใช้จ่ายความรักด้วยกันเกินกว่า 8 ปี           ...และเมื่อตัดผมเสร็จ ช่างตัดผมก็ได้หยิบกระจกมาให้เธอดู...                                                                                                “ดูเปลี่ยนไปนะครับ”       แม้จะเป็นการถามถึงเรื่องทรงผมที่เปลี่ยนไป แต่สำหรับเธอแล้ว อีกนานที่ต้องเยียวหาหัวใจ และอีกนานที่จะหายจากอาการอกหักครั้งนี้ และคือคำตอบนัยๆ                                    “ค่ะ...คงอีกนานกว่าจะคุ้น”       เพราะการที่ผู้หญิงคนหนึ่งอกหัก...ไม่ใช่สิ่งที่จะทำใจให้คุ้นเคยได้ง่ายๆ ความปวดร้าว  ความเศร้าโศกเสียใจ คือสิ่งที่ต้องเผชิญไปอีกนาน กว่าหัวใจเล็กๆ ที่บอช้ำ จะถูกเยียวยาให้กลับคืนมาแข็งแรงดังเดิม   “ดังนั้นการร้องไห้ จึงเป็นการปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นออกมาให้หมด เพื่อที่ทุกข์โศกตรม จะได้คลายลงหายไปบ้าง แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม”                                                                                          ...และควรคิดเสียว่า..      ไม่มีใครทนเสียน้ำตาให้กับความรักที่ไม่สมหวังได้ตลอดไป...เมื่อถึงเวลา ชีวิตก็ต้องก้าวไปข้างหน้า เพื่อพานพบกับรักครั้งใหม่ที่มีความหมายสำหรับชีวิต จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:50:35

ความคิดเห็นที่ 8                                       6                                 Be with you     อาจเป็น...เพราะเรา คู่กัน มาแต่ชาติไหน จะรัก รักเธอตลอดไป เป็นลมหายใจของกันและกัน                    ............................................      “ตอนที่ฉันอายุ 20  ซึ่งได้เกิดอุบัติเหตุจนสลบไปน่ะ กลับทำให้ฉันได้เห็นภาพในอนาคต              ...ในอนาคตนั้น ฉันได้เห็นคุณตอนอายุ 29  เราได้รักกันและมอบความรักให้กัน                  ...คุณจะรู้ไหมนะ ฤดูฝนอีกเก้าปีหลังจากตอนนั้นเราแต่งงานกันและมีครอบครัวเล็กๆ ที่น่ารัก ฉันกลับพบว่าฉันได้ตายไปตอนอายุ  28 โดยทิ้งคุณกับลูกไว้               แต่ก่อนตายฉันสัญญาว่า ฉันจะกลับมาหาคุณ ในฤดูฝนปีถัดไป และฉันก็ได้เห็นตัวฉันในความมหัศจรรย์นั้นจริงๆ”       ...ในชีวิตของคนเราคงไม่มีเรื่องมหัศจรรย์ ซึ่งสามารถทำให้คนที่เรารักซึ่งจากไปยังดินแดนอันแสนไกล ได้กลับมาใช้คืนวันของความสุข “ร่วมกันอีกครั้ง”          สิ่งที่ มิโอะจัง คุณแม่ผู้ใจดี เขียนเอาไว้ในไดอารี่เล่มเก่าตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย คือเรื่องราวของความรัก นำไปสู่การสร้างครอบครัวเล็กๆ ที่อบอุ่น เธอและ ทาคุมิ มี ยูจิ ลูกชายตัวน้อยที่น่ารัก เป็นพยานรักที่สำคัญสำหรับชีวิต              ...เพียงแต่เวลานี้ หลังจากที่ มิโอะจัง ได้กลับมาอีกครั้งหลังจากความตาย...เธอได้จากไปอีกครั้งแต่ครั้งนี้คือการจากไปชั่วนิรันดร            ...หยดน้ำเล็กๆ จากดวงตาของชายผู้เป็นหัวหน้าครอบครัว ค่อยๆ ซึมไหลออกมา เพื่อที่จะเปื้อนลงบนข้อความในกระดาษ ราวกับว่าน้ำตาหยดนี้จะสามารถซึมเข้าไปในตัวอักษร ให้ตัวอักษรได้รับรู้ถึงความรักและความอาลัยที่มีให้เธอ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 53 01:55:17 จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:54:55

ความคิดเห็นที่ 9 “ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณอยู่เสมอ                ...ฉันสงสัยเหลือเกินว่า ฉันกำลังมีความรักหรือเปล่านะ นายนักเรียนชายปี 2 ห้อง 3 เลขที่ 1 ไอโอะ ทาคุมิ       และยิ่งตอนที่ฉันเป็นกรรมการตัดสินการวิ่งแข่ง ฉันเห็นคุณกำลังวิ่งนำคนอื่นๆ ฉันรู้สึกดีใจมาก แต่แล้วฉันเห็นคู่แข่งของคุณอีกคน วิ่งตามมาแล้วดึงกางเกงของคุณอย่างรวดเร็ว จนทำให้คุณล้ม         ...ฉันตกใจ เป็นห่วง และเสียใจที่เกิดเรื่องอย่างนั้น        ...และฉันทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ดึงกางเกงของคุณ กลับได้รางวัล ฉันจึงโกรธและเข้าไปตัดสวิตซ์ไฟในโรงยิมตอนที่ จะมีพิธีมอบรางวัล        ...อย่างน้อยนี่คงเป็นสิ่งที่ฉันทำให้คุณได้บ้าง”                 ทาคุมิ รู้สึกแปลกใจกับข้อความในไดอารี่ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า วันที่แห่งความพ่ายแพ้จนนำไปสู่การเลิกล้มความฝันที่จะเป็นนักกรีฑานั้น มีเธอคอยอยู่เคียงข้างและเป็นห่วงอยู่ห่างๆ                    ภาพความทรงจำในวันที่พ่ายแพ้กลับมาอีกครั้ง...จำได้ว่ากำลังยืนหมดกำลังใจอยู่ในโรงยิม จู่ๆ ไฟก็ดับ ตามด้วยเสียงผู้คนโหวกเหวกโวยวาย        รอยยิ้มเล็กๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าของ ทาคุมิ จากนั้นจึงยกมือเช็ดน้ำตา และพร้อมที่จะเดินทางไปพร้อมกับไอดารี่ที่มีความทรงจำอันมีคุณค่าเล่มนี้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:57:13

ความคิดเห็นที่ 10 “อืม...มันเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น           ...ฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันทำอย่างนั้นลงไปทำไม          ...ฉันคิดว่าฉันคงรักคุณเข้าแล้ว แต่คุณคงไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง          ...มันเรียกว่า ความรักที่ไม่ต้องการการตอบสนองมั๊ง?                    ฉันถึงกับเคยใช้ตำแหน่งที่มีอยู่ในสภานักเรียนให้เราได้นั่งใกล้ๆ กัน                  แต่ฉันไม่กล้าคุยกับคุณด้วยซ้ำ                  ยังไงก็ตามเถอะ...แค่ได้นั่งใกล้ๆ กัน ฉันก็มีความสุขแล้ว    ไอโอะคุงฉันอยากทำความรู้จักกับคุณ          ...ฉันอยากรู้ว่าคุณชอบอ่านหนังสือประเภทไหน         ...คุณชอบฟังดนตรีประเภทไหน           ...ชอบสีไหนมากที่สุด         ... หรือชอบผู้หญิงแบบไหน          แต่แล้วเราต้องเอ่ยคำลาทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นด้วยซ้ำ ฉันจะทำไงดี ฉันควรจะทำยังไงดีนะ         ฉันให้คุณเซ็นเฟรนด์ชิพ ในวันที่เราต้องจบการศึกษา แต่แล้วฉันกลับตื่นเต้นจนรีบวิ่งหนีคุณไป และเผลอหยิบปากกาของคุณติดมาด้วยสิ!           ...ฉันมาคิดว่าถ้าฉันวิ่งตามคุณไป ฉันก็คงคืนปากกาให้คุณได้ แต่ถ้าฉันเก็บปากกาไว้ ก็อาจจะได้พบคุณอีก            ...ฉันจะโทรให้คุณมาเอาปากกาคืนเพื่อจะได้เจอคุณ แต่ฉันก็ไม่กล้าเลยสักนิด     แต่ฉันกลับประหลาดใจมากที่คุณโทรหาฉันเรื่องปากกา!     ...คุณจะรู้ไหมนะ ว่าปากกาด้ามนี้ทำให้ฉันมีความสุขมาก”        ความรักในวัยเรียน คือสิ่งที่งดงามและสดใส หลากความรู้สึก หลายความจริงใจที่แสดงออกมา ไม่มีสิ่งใดแอบแฝง...การได้ทำบางสิ่งให้กับคนที่เรารัก หรือแอบชอบ ทั้งที่เขาหรือเธอจะรู้หรือไม่ก็ตาม คือความสุขของคนที่ได้ทำให้             สิ่งที่ มิโอะจัง แอบทำให้ทาคุมิคือสิ่งเล็กๆ ที่ผู้หญิงเรียบร้อย ใส่แว่นตากรอบหนา เป็นเด็กเรียน ตั้งใจจริงเพื่อคนที่เธอแอบหลงรัก                  แต่ในเวลาที่ได้อ่านข้อความนี้ ทาคุมิ กลับรู้สึกว่าสิ่งที่ มิโอะจัง ทำให้นั้น                                                             “คือสิ่งที่ยิ่งใหญ่  ที่มีค่า มีความหมายสำหรับชีวิตเขาเหลือเกิน”         เพราะถ้าหากวันนั้น เธอไม่เอาเฟรนด์ชิพมาให้เขียน เธอก็คงจะไม่เผลอหยิบปากกาของเขาไป จากนั้นเขาซึ่งชอบเธออยู่แล้ว ก็คงจะไม่โทรศัพท์อย่างทื่อๆ หลังจากที่เรียนจบกันไปพักใหญ่เพื่อขอปากกาคืน!         ...ในวันที่ได้ปากกาคืนนั้น ก็เป็นวันที่เขาและเธอได้เริ่มความสัมพันธ์ จนกลายมาเป็นวันนี้ วันที่มีครอบครัวเล็กๆ และมี ยูจิ แทนความหมายของคำว่ารัก แม้ว่าเธอต้องจากไปแล้วก็ตาม                 ...แล้วทาคุมิ ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ควบคู่ไปกับการอ่านไดอารี่ของเธอ...มันเป็นค่ำคืนที่สายฝนหยุดปรอยละออง ยูจิ ก็เข้านอนแล้ว ทั้งสองจึงเดินเคียงกันเข้าไปในป่าเล็กๆ ที่อยู่ข้างบ้าน เพื่อพูดคุยถึงความทรงจำในวันเก่าๆ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 01:58:16

ความคิดเห็นที่ 11 “ เล่าเรื่องของเราให้ฟังหน่อยสิทาคุมิ      เรามาเจอกัน มารักกัน  มาอยู่ด้วยกันได้ยังไง      ...ตอนนี้ฉันจำทุกสิ่งทุกอย่างไม่ค่อยได้แล้ว”           มิโอะจังขอร้องเล็กๆ ให้เขาเล่าเรื่องราวที่เป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่เธออยากรู้ เพราะหลังจากที่เธอกลับมาจากความตาย ความทรงจำเก่าๆ ได้เลือนหายไปจนเกือบหมดสิ้น                                                                 “ได้สิ...เราเจอกันตอนที่อยู่มัธยม”                                                                                             สิ่งที่เขาพูด ทำให้เธอเกิดความสนใจ หยุดเดินและหันมาถาม เพราะจุดเริ่มต้นของความรัก มีความหมายสำหรับเธอ                                                           “เอ๋...เราอยู่ชั้นเดียวกันเหรอ?”                                  ทาคุมิ ยิ้มให้เธอ หยุดเดินแล้วพูดกับเธอเบาๆ                               “ใช่แล้ว เราเรียนห้องเดียวกันสองปี  แล้วคุณบังเอิญนั่งโตะติดกับผมสองปี  ผมตกหลุมรักคุณก่อน เพราะว่าคุณสวยและน่ารักมาก          ...คุณน่ะสมองดี เรียนเก่ง เป็นนักเรียนดีเด่น แต่ชอบทำหน้าบึ้ง  ในสายตาผมดูเหมือนคุณชอบที่จะทำหน้าเหมือนโกรธใครมาอยู่เรื่อย  ซึ่งท่าทางแบบนั้นล่ะที่ผมประทับใจมาก...ผมชอบคุณจริงๆ”             สิ่งที่เขาพูด ทำให้เธอเกิดความสงสัยราวกับว่า ทาคุมิ รักเธอแต่เพียงข้างเดียว                                  “อ้าว แล้วฉันล่ะไม่รักคุณบ้างเหรอคะ...”                                                        ทาคุมิ มอบรอยยิ้ม จากนั้นจึงมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ และพูดในสิ่งที่เขาอยากพูดมานาน                      “ ผมคิดว่า ความรักของผมไม่ต้องการการตอบสนอง... ผมเป็นคนที่แปลกประหลาดมาก นอกจากกรีฑาแล้วผมไม่เคยสนใจอะไรอื่นอีกเลย  ไม่เคยเที่ยวเตร่กับเพื่อน    ผมค่อนข้างเก็บตัวเงียบๆ และอยู่คนเดียวเสมอ ผมก็คิดว่าคุณน่าจะชอบผมบ้าง ไม่ใช่ว่าคุณเกลียดผมหรือมีใจให้ใครคนอื่น   แต่ว่าคุณดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องความรักแบบหนุ่มสาว แต่นั่นเป็นสิ่งที่ผมประทับใจคุณ...เพราะเพียงแค่ได้นั่งเรียนอยู่ใกล้คุณ ก็มีความสุขมากแล้ว  แต่เราไม่เคยคุยอะไรมากไปกว่า “อรุณสวัสดิ์” แค่ทักทายแบบนี้ทุกวัน     ก่อนจบการศึกษาผมได้ทุนกีฬาไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยท้องถิ่น  ส่วนคุณ     ก็กำลังเตรียมตัวไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยในโตเกียว...และวันสุดท้ายคุณก็มีน้ำใจกับคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนอย่างผม คุณเอาเฟรนด์ชิพมาให้ผมเขียน...ผม...ผมไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปนอกจาก...”         ทาคุมิ หยุดคุย ราวกับว่าอาการเขินๆ ในช่วงเวลานั้นได้กลับมาอีกครั้ง จนมิโอะจัง รีบถามด้วยความสงสัย                                                                      “เอ๋...แล้วคุณเขียนอะไรลงไปคะ”                                                     เขายิ้มเขินๆ แล้วค่อยๆ บอกข้อความนั้นให้เธอรับรู้                                     “ ตอนนั้นผมไม่กล้าเขียนอะไรมากไปกว่าคำว่า                              “ขอบคุณ...ผมรู้สึกดีมากที่ได้นั่งใกล้ๆ คุณ”           จากนั้นผมก็รีบเอาไปให้คุณทั้งปากกา เพราะความอาย แล้วก็รีบวิ่งหนีไป                 ... แล้วต่อจากนั้นคุณก็ไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยที่โตเกียว”                       สิ่งที่เขาพูดมันอาจจะดูรวดเร็วจนข้ามขั้นตอน เธอจึงถามเขาด้วยความสงสัย                                                                   “ เดี๋ยวก่อนสิแล้วเรารักกันตอนไหนล่ะ?...”                           ทาคุมิ ยิ้มๆ และหัวเราะในความอยากรู้ของเธอ แต่ก็ตามใจและพูดต่อ                “ใจเย็นๆ สิ ฟังไปเรื่อยๆ ก่อนนะ                              ... เปิดเทอมฤดูร้อนปีแรก ผมเผอิญได้ยินว่าคุณกลับมาเยี่ยมบ้าน ก็เลยหาจังหวะโทรไปหาคุณที่บ้าน                            ...ได้ยินเสียงคุณรับสาย แต่ก็ไม่กล้าและรีบวางไป ผมเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจเสมอ          จนฤดูร้อนผ่านไป ฤดูฝนเข้ามา และหน้าหนาวของปีนั้น ผมรู้ว่าคุณกลับมาเยี่ยมบ้านอีกครั้ง ก็เลย กล้าโทรหา            ผมยังจำได้ดี...คืนนั้นเป็นหิมะปรอย ผมโทรจากโทรศัพท์สาธารณะตู้เดิม...คุณรู้ไหมว่าผมพูดกับคุณว่ายังไงบ้าง?”                                               มาถึงตอนนี้ มิโอะจัง ทำหน้าสงสัยและเกิดคำถาม                                                                                  “พูดว่าอะไรเหรอคะ?” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:00:36

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วทาคุมิ ก็คุยต่อถึงคำพูกที่เขาโทรหาเธอในคืนนั้น       “ผมบอกกับคุณประมาณว่า...สวัสดีครับ ผมไอโอะ นะ...จำได้หรือเปล่า      ผมขอโทษที่จู่ๆ ก็โทรมา คุณจำได้ไหม คนที่เซ็นเฟรนด์ชิพให้คุณตอนสำเร็จการศึกษาน่ะ เอ่อ...ผมลืมปากกา...ขอ ขอปากกาคืนมาได้ไหม”         มิโอะจัง หัวเราะ เธอไม่เชื่อว่าคนที่เธอรักจะพูดอะไรเฉิ่มๆ อย่างนี้ จนทำให้ทาคุมิ รู้สึกเขินๆ แต่แล้วเขากลับทำท่าทางจริงจังปกปิดความอาย และพยายามพูดอย่างจริงจัง แต่ท่าทางนั้นดูตลกเหลือเกิน               “เอ่อ...แน่นอนว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง ผมไม่ได้สนใจปากกาหรอก ผมต้องการแค่เจอคุณสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี จากนั้นเราก็นักเจอกันเพื่อที่คุณจะได้เอาปากกามาคืนให้ผม               แต่พอเรามาเจอกันจริงๆ เราต่างคนต่างไม่กล้าจะพูดอะไร ผมกลัวว่าเพียงแค่เอาปากกามาคืนแล้วเราก็จะจากกันไปอีก ก็เลยรวบรวมความกล้าทั้งหมด ชวนคุณไปดื่มกาแฟ...และนั่นมันเป็นเดทครั้งแรกของเราสองคน เป็นเดทที่น่าจดจำมาก”                มิโอะจัง ประทับใจในสิ่งที่เขาพูด...ไม่น่าเชื่อว่าในหนึ่งชีวิตของเธอ จะมีเรื่องราวความรักอย่างนี้...เธอจึงถามเขาต่อด้วยความตั้งใจ                “...ดีจังเลยค่ะ เพียงแค่ได้ฟังฉันก็รู้สึกประทับใจมากๆ แต่ว่าวันนั้น...ในเดทแรกของเรา มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นอีกไหมคะ?”            ทาคุมิยิ้มๆ มองขึ้นไปที่ยอดไม้ ซึ่งใบไม้กำลังพลิ้วไหว...อากาศในค่ำคืนนี้หลังจากที่ฝนหยุดตก เริ่มมีความเย็นแผ่ซ่านเข้ามา มิโอะจัง เอามือถูแขนตัวเองแสดงความหนาวเล็กๆ จนทำให้เรื่องราวในคืนของเดทแรกกลับมาอีกครั้ง                       “...มีสิ...วันนั้นเราอยู่ด้วยกันจนดึก ผมไปส่งคุณที่สถานี เพื่อรอรถไฟเที่ยวสุดท้าย...ผมจำได้ดีว่าอากาศหนาวในค่ำคืน ทำให้มือของคุณเย็นยะเยือก เพราะคุณลืมใส่ถุงมือกันหนาวมาด้วย        ...ผมเห็นอย่างนั้น ก็รู้สึกเป็นห่วงคุณ แต่ก็เก้ๆ กังๆ ที่จะบอกกับคุณว่า “ถ้าไม่รังเกียจก็เอามือมาซุกในกระเป๋าเสื้อโค๊ทของผมก็ได้”...”                  มิโอะจัง ตั้งใจฟังและมองตาเขาอย่างไม่กระพริบ พร้อมกับถามต่อถึงสิ่งที่เธอจะทำ หรือไม่ทำลงไป                                   “...แล้วฉันบอกคุณว่ายังไงคะ?”                            ทาคุมิ ยิ้มๆ จนเธอสัมผัสได้ถึงความใจดีของเขา พร้อมบอกออกไปอย่างเขินๆ            “ คุณบอกผมว่า งั้นไม่เกรงใจละนะ จากนั้นก็เอามือซุกในกระเป๋าเสื้อผม...เราต่างเขินกันและกัน จนพูดอะไรไม่ออก...เราอยู่ด้วยกันอย่างนั้นสักพัก จนรถไฟเที่ยวสุดท้ายมาถึง      ผมจึงรวบรวมความกล้าถามคุณไปว่า ผมจะเจอคุณได้อีกไหม?       ...แล้วคุณก็ตอบผมว่า ถ้าคุณกลับไปแล้วคุณจะเขียนจดหมายถึงผม            ตอนนั้นแหละ คือจุดเริ่มต้นระหว่างคุณกับผม” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:01:59

ความคิดเห็นที่ 13 ความรู้สึกดีๆ ที่คนสองคนมีให้กัน แม้จะเป็นเรื่องราวของการเริ่มต้นของการคบกันในอดีตเป็นเวลาเกือบสิบปี แต่มันก็เหมือนเพิ่งเกินขึ้นเมื่อไม่นาน มิโอะจัง อยากเก็บความทรงจำดีๆ นี้ไว้ก่อนที่เธอจะจากไปอย่างไม่หวนกลับ จึงพูดกับเขาว่า            “ฉันอยากค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกับคุณ  เหมือนอย่างที่ฉันทำในตอนนั้น ฉันอยากตกหลุมรักคุณอีกครั้ง...ขอฉันเอามือใส่ในกระด้านข้างเสื้อแจ๊คเก๊ตของคุณตอนนี้ได้ไหม?”                                                ทาคุมิยิ้มเขินๆ บอกกับเธอว่า “ได้สิ”                                           ...และในคืนนั้นเอง เป็นคืนที่คล้ายกับการหวนคืนสู่คืนวันเก่าก่อน เมื่อ มิโอะจัง เอามือใส่เข้าในกระเป๋าเสื้อของ ทาคุมิ แล้วพากันเดินกลับบ้าน ท่ามกลางสายลมของค่ำคืนที่ยังคงพัดเบาๆ แต่รับรู้ได้ถึงความวูบไหว จากใบไม้ที่พลิ้วแผ่ว                         เรื่องราวของความทรงจำในไดอารี่ของ มิโอะจัง ที่ทาคุมิเพิ่งจะได้รู้เมื่อเธอจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืนมาอีกแล้ว รวมทั้งความหลังที่ทำให้เขานึกถึงคืนวันในอดีตของความรักที่เริ่มต้นมาตั้งแต่เรียนมัธยม จะยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขาตลอดกาล              ...ซึ่งชายคนนี้จะดูแล ยูจิ ลูกชายตัวเล็กๆ ที่เกิดจากความรักของเขาและเธออย่างดีที่สุด เท่าที่ พ่อ ธรรมดาๆ คนหนึ่งจะทำได้ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:02:41

ความคิดเห็นที่ 14 “ถ้าแม่ตายไป... 1 ปีหลังจากนี้... ในวันที่ฤดูฝนเดินทางมาถึง เราจะได้กลับมาพบกันอีก...”                คือคำสัญญาที่มิโอะจัง เขียนเอาไว้ในหนังสือนิทานภาพ “พิภพดารา” ที่เธอบรรจงวาดไงว้ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับ ยูจิ...จากการที่เธอรู้ตัวเมื่อเกือบ 9 ปีที่แล้วจากอุบัติเหตุที่สลบไป ทำให้เห็นเห็นอนาคตว่าเธอจะต้องแต่งงานกับ ทาคุมิ และมี ยูจิเจ้าตัวน้อยที่น่ารัก จากนั้นเธอจะตายไปเพราะร่างกายที่อ่อนแอ                 ...แต่จากนั้น เธอจะกลับมาใหม่ในฤดูฝนปีถัดมา...และจะจากไปอย่างเป็นนิรันดร เมื่อฤดูฝนสิ้นสุดลง    สิ่งที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์ Be with you นี้จึงเป็นความงดงามของความรักหลายรูปแบบ ทั้งความรักของหนุ่มสาว ความรักที่มีอยู่ในครอบครัว และความรักที่พ่อแม่มีให้ต่อลูก     และหลายๆ ครั้งในภาพยนตร์เรื่องนี้ ทำให้เราพบกับถ้อยคำดีๆ ที่มีคุณค่า แต่สำหรับประโยคนี้คงแทนคุณค่าของทุกสิ่งที่ปรากฏในเรื่องได้ดีที่สุด และทำให้ผู้ชมทุกคนได้เรียนรู้ถึง “ความมหัศจรรย์ของความรัก” เหมือนดังที่เธอได้พูดเอาไว้ว่า       “ถ้าหากฉันไม่ได้คิดที่จะเลือกคุณให้เข้ามาอยู่ในหัวใจ ฉันอาจแต่งงานกับคนอื่น และมีชีวิตที่ต่างออกไป         ...ฉันอาจเปลี่ยนแปลงอนาคตได้        ... ฉันอาจไม่ต้องตาย ตอนอายุ 28       แต่ฉันไม่ต้องการหรอก...เพราะฉันรักคุณ      ฉันเห็นอนาคตที่ได้อยู่กับคุณ...ฉันเลือกที่จะเป็นผู้ให้กำเนิดยูจิ         เพราะฉันต้องการให้ยูจิเกิดมาบนโลกใบนี้          และฉันไม่ต้องการอะไรที่แตกต่างไปจากนี้...              ไม่ว่ามันจะแสนสั้นแค่ไหน ฉันจะเลือกอยู่กับคุณ...คนที่ฉันรัก” จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:04:09

ความคิดเห็นที่ 15 ง่ะ ยาวจัง พอก่อนดีกว่า ขอบคุณครับ จากคุณ : เอ๋taxiครับผม เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:05:15

ความคิดเห็นที่ 16 มาอี๊ก รออ่านเรื่องอื่นที่ไม่เคยดูค่า จากคุณ : littlesugarplumfairy เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 02:50:50

ความคิดเห็นที่ 17   รอสักครู่ เดี๋ยวมาตามเก็บ..... จากคุณ : บุปผา รำไพ..ในชั้นฟ้า เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 07:45:08

ความคิดเห็นที่ 18   ชอบอ่าครับ  จะไปหามาดู จากคุณ : ร้อยแสง (ร้อยแสง) เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 08:17:35

ความคิดเห็นที่ 19 อัพต่อเร็วๆ นะ รอคอยด้วยใจระทึก จากคุณ : waanjorjae เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 08:51:08

ความคิดเห็นที่ 20 จขกท.รู้สึกจะชอบหนังรักญี่ปุ่นเป็นพิเศษนะเนี่ย ส่วนตัวเราชอบผลงานของชุนจิ อิวาอิ เป็นพิเศษค่ะ ทั้งหนังรัก หนังหดหู่ ที่สุดคือเรื่อง all about lily chou chou แต่ sky of love นี่ตอนนั้นไม่รู้เป็นยังไง ดูแล้วร้องไห้เลย ซาบซึ้งจริงๆ ทั้งๆที่พล๊อตเรื่องไม่ต่างจากทั่วไป แนวนี้ก็เคยดูมาเยอะ แต่ ทำไมไม่รู้หนังญี่ปุ่นมันจะคงความใสและความสดของหนังได้เสมอ และที่สำคัญความเป็นธรรมชาติ จากคุณ : dfh เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 09:37:08

ความคิดเห็นที่ 21 เคยดูเเต่ sky of love = = จากคุณ : คนมันเเรง เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 09:53:25

ความคิดเห็นที่ 22 sky  of  love   ตอนดูหนัง ก็ร้องไปแล้ว   พอกลับมาอ่านใหม่วันนี้   ก็ยังร้องอีก  ....... ไม่กล้าอ่านเรื่องอื่นเลย  555   (ตอนนี้) ขอบคุณมากนะคะ   เดียวกลับมาอ่่านต่อ ตอนบ่ายแน่นอนค่ะ จากคุณ : tawkanchana เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 10:06:13

ความคิดเห็นที่ 23 Always : SunSet On The Third Street ฉากนั้นสุดยอดมาก ๆ เราร้องไห้กับเรื่องไปเยอะมาก T^T จากคุณ : OiChiz* เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 10:27:14

ความคิดเห็นที่ 24 ง่าาา กลายเป็นว่าดูแล้วเกือบทุกเรื่อง (จริงๆ ผมเป็นคนโรแมนติกนะเนี่ย -เหอๆ) โดยส่วนตัวที่ชอบมากๆ คือ Always Rainbow song มารออ่านครับ จากคุณ : อยากลองเป็นสับปะรดดูสักที เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 11:32:44

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณครับ จากคุณ : Ti_ศ.บางปะอิน (Ti_ser) เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 13:02:14

ความคิดเห็นที่ 26 Be With You  ดูแล้วหมอนชุ่มไปด้วยน้ำตา จากคุณ : saruakito เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 13:11:58

ความคิดเห็นที่ 27 ชอบจังค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอิ่มๆ ยังไงไม่รู้ เคยดูแต่ Be With You เรื่องเดียวเอง ต้องไปหาเรื่องอื่นมาดูบ้างแล้ว *-* จากคุณ : burino เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 14:25:56

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบ Sky of Love กับ Be With You มากๆค่ะ ดูแล้วน้ำตาร่วง จากคุณ : Zhen_x2 เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 15:43:19

ความคิดเห็นที่ 29 ชอบ April Story มากกกก (อินกับหนังเรื่องนี้สุดๆ) จากคุณ : ก็รักไปแล้วอ่ะ...ทำไงได้ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 53 21:03:59

ความคิดเห็นที่ 30   มาเขียนต่อเร็วๆนะครับ ตามอ่านอยู่ ชอบมากก จากคุณ : Beamzter (Beamzter) เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 53 12:58:29