 |
รีวิว My Girl -- ซีรีส์เรียบๆง่ายๆ ที่จับใจ
|
|
My Girl (マイガール)
TV Asahi, 2009, 10 episodes
นักแสดง:
Aiba Masaki (相葉雅紀)
Ishii Momoka (石井萌々果)
Review:
ถ้าถามว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร อ่านเรื่องย่อแล้วอาจจะบอกว่า ชีวิตของคุณพ่อมือใหม่กับลูกสาวน่ารักๆมั้ง แต่เราว่านั่นเป็นแค่ครึ่งเดียวนะ อีกครึ่งยังเป็นเรื่องแนว Coming-of-age ด้วย คือพร้อมๆกับการเห็นการอยู่ร่วมกันของพ่อลูกที่เพิ่งจะได้พบกัน ก็ยังได้เห็นการเติบโตของพระเอกของเรา มาซามูเนะคุง ซึ่งเรื่องนี้เป็นส่วนผสมที่ทำได้อย่างลงตัว ส่วนหลังนี่ก็เป็นสิ่งที่เราชอบเป็นพิเศษอยู่แล้ว ทั้งหนังทั้งหนังสือแนวนี้ที่ทำออกมาได้ดีๆอ่ะนะ (อย่าง Rebecca ของ Daphne du Maurier ที่ถึงจะมีฉากหน้าเป็นเรื่องลึกลับบรรยากาศน่ากลัว แต่เรารักเรื่องนั้นเพราะการเติบโตของตัวนางเอกล่ะ) อย่างเรื่องนี้นี่ ดูแล้วน้ำตาซึมมันทุกตอนสิน่า (สรุป น้ำตาหยดไป 8 ตอนจาก 10 ฮา) ไม่ได้บิลท์แบบเศร้าๆหรอก บางทีมันก็ตื้นตัน บางทีบางคำพูด บางการกระทำมันก็กระทบใจ อาจจะเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดูเป็นชีวิตคนปกติๆดีมั้ง เราอายุไล่ๆกับมาซามูเนะคุง แล้วก็ความรู้สึกอะไรที่เขารู้สึกมันก็เป็นสิ่งที่สัมผัสได้ เราก็เคยหวาดกลัว เคยอ่อนแอ เคยร้องไห้ เคยไม่มั่นใจ ไม่กล้าลงมือ เคยสับสน เคยถูกคาดหวังอย่างนี้ ยิ่งเรื่องนี้ทำได้ดีมากๆด้วย ยิ่งเหมือนความรู้สึกทั้งหมดมันสัมผัสได้จริงๆ นะ
สรุป ถ้าถามว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอะไร ก็คงจะเป็นชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งที่เคยใช้ชีวิตเรียบง่าย ถึงจะเหงาๆบ้าง ก็มีความสุขกับสิ่งตรงหน้า ไม่ได้มีความฝันอะไรใหญ่โต ไม่ต้องการจะเปลี่ยนแปลง จะเป็นอะไรมากกว่านี้ ชีวิตที่ราวกับหยุดอยู่กับที่ และเรื่องราวใน My Girl ก็คือการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตเขา เมื่อมาซามูเนะคุงค้นพบว่าตัวเองมีลูก คือหนูน้อยน่ารักอย่างโคฮารุจัง และเขาค่อยๆ ล้มลุกคลุกคลานเรียนรู้ว่าการเป็นพ่อนั้น เป็นอย่างไร และขณะเดียวกัน เขาก็ได้รับบทเรียนทั้งจากประสบการณ์นี้และคนรอบตัวเพื่อที่จะได้ figure out his own life เพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้าได้
หลังจากดูไปนิดหน่อย: อยากเขียนอะไรก่อนเล็กๆน้อยๆ ยังดูไม่จบหรอก เรื่องนี้ดูไปพร้อมกับออกอากาศที่ญี่ปุ่นเลยทีเดียว เลยต้องรอคนอัพโหลด รอคนทำซับหน่อย (เดี๋ยวนี้บิทเป็นแล้ว บิทเรื่องนี้แหละเป็นเรื่องแรก วู้ฮู้) ยิ่งดูยิ่งรักเรื่องนี้นะ ตอนแรกก็ไม่ได้คิดว่าจะชอบมากขนาดนี้ ดูเพราะไอบะเล่นหรอก แต่ยิ่งดูยิ่งชอบ ไม่ได้กรี๊ดแบบเนื้อเรื่องมันเข้มข้น ข้องใจว่าจะเกิดอะไรต่อแบบตอนดูเรื่องอื่นๆอย่าง Long Love Letter หรือ hanadan แต่เป็นความรู้สึกแบบอินตามไปเพราะมันเป็นเรื่องชีวิตคนปกติดีน่ะ ทำให้ relate ถึงได้ง่าย อินได้ง่าย ดูแล้วได้อารมณ์ละเมียดละไม มองโลกในแง่ดี แต่ก็เป็นชีวิตที่เจอปัญหา ไม่ใช่ปัญหาแบบเมโลดราม่า แต่เป็นปัญหาแบบชีวิตคนจริงๆ ดีนะ
ดูเรื่องนี้แล้วรักที่ทั้งสองคนพ่อลูก อยู่เคียงข้าง เป็นกำลังใจ เป็น ดวงตะวัน ในชีวิตให้กันและกัน ชอบหนูโคฮารุมากๆเลย เป็นเด็กดี แล้วก็ sensitive แม้กับเรื่องของผู้ใหญ่ ว่าแต่หนูโคฮารุนี่เด็ก 5 ขวบแน่เรอะ บางตอนดูความคิดโตซะ มาซามูเนะเองก็ยังไม่เหมือนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่ได้มีความฝันใหญ่โต ไม่ได้มีอะไรให้ต้องต่อสู้มากมาย เป็นชีวิตเรียบๆ ธรรมดาๆ เมื่อมีลูกสาวโผล่เข้ามาในชีวิต ก็ทำให้เขามุ่งมั่นมากขึ้น มีเป้าหมายในชีวิตขึ้นมา ว่าจะต้องเป็นพ่อที่ดีให้ได้ และจากประสบการณ์อื่นนั้น เขาก็ค้นพบความฝันของเขาอีกครั้งกับการถ่ายรูป มันก็ยังไม่ใช่ความฝันใหญ่โตนักหรอกนะ แต่มันก็ทำให้ชีวิตของเขามีหลักยึด มีจุดมุ่งหมาย เพราะอย่างนั้นจะเรียกว่าหนูโคฮารุเป็นดวงตะวันในชีวิตเขาก็คงไม่แปลกหรอก พ่อลูกคู่นี้ จะดูไปก็ไม่เหมือนพ่อกับลูกจริงๆหรอก มีความเท่าเทียมในแง่การเรียนรู้จากกันและกัน เป็นที่พักพิงใจให้กันและกันอยู่ด้วยน่ะ
รวบรวมคอลเลกชั่นฉากที่ดูแล้วน้ำตาไหล (จริงๆมีมากกว่าที่เขียนนี่ล่ะ) ในตอนแรก จดหมายจากโยโกะซังที่เขียนระหว่างที่ท้องหนูโคฮารุ เขียนๆๆเก็บไว้ จนมาซามูเนะคุงได้มาอ่านทีหลัง เริ่มต้นเธอก็เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ ว่าเธออยู่ได้ สบายดี เล่าๆ ก่อนจะเขียนว่า ฉันโกหก ฉันร้องไห้ ฉันกลัวมาก ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ฯลฯ ตรงนี้แหละที่ทำให้เราอึ้ง การพยายามที่จะเข้มแข็งทั้งๆ ที่รู้สึกอ่อนแอเสียเหลือเกิน แต่ถึงอย่างไรเธอก็ทำไปจนสุดทาง เธออายุมากกว่าเขา 4 ปี และเมื่อตัดสินใจว่าจะไม่บอกเขาเรื่องลูก ด้วยต้องการปล่อยให้หนุ่มน้อยอายุแค่ 18 ได้ใช้ชีวิตไปตามความฝันของเขา ไม่เอาเด็กที่จะเกิดไปดึงรั้งเขาไว้ เธอจะเลี้ยงโคฮารุจังด้วยตัวเอง ถึงจะทำไปอย่างยากลำบาก ทำไปพร้อมน้ำตา แต่เธอก็จะเดินไปจนสุดทางให้ได้
อีกฉากนึงที่ดูแล้วน้ำตาซึม คือในตอน 5 ตอนที่โคฮารุไปค้างโรงเรียนแล้ว มาซามูเนะคุงกลับบ้าน พูด ただいま กับห้องว่างๆ หาที่ผูกผมเจอแล้วเรียกโคฮารุ ก่อนจะคิดได้ว่าไม่อยู่ ตรงนั้นแหละ ทำน้ำตาหยด จริงๆต้องบอกว่าเพราะมันทำให้คิดถึงครอบครัวตัวเองมั้ง คือกำลังคิดว่าพ่อแม่เรารู้สึกอย่างงี้บ้างไหมนะ ตอนที่เรามาเรียนต่างประเทศใหม่ๆ คนที่เป็นคนไปที่อื่น ไปเจออะไรใหม่ๆเนี่ย ถึงจะคิดถึงบ้าน แต่ก็มีความตื่นเต้นกับสถานการณ์ใหม่ๆรอบตัวด้วย แต่คนที่รออยู่ข้างหลัง เห็นที่เดิมๆทุกวันนี่ มันอีกความรู้สึกนึงเนอะ
อีกฉากนึง ตอนเดิม ตอนที่มาซามูเนะบอกฮายาชิซัง (เจ้านาย) ว่า 僕は情けないけど 分からないです 自分が何をしたいのか。日々の生活にせいっぱいで どんな道をあれべばいいかも 分からなくて。(Boku wa nasakenai kedo wakaranaidesu, jibun ga nani o shitai noka. Hibi no seikatsu ni seippai de, donna michi o arebeba ii ka mo wakaranakute.) Im pathetic, but I really dont know what it is that I want to do. I just do everydays things, but what road I should take, I dont know. ฟังแล้วแบบ แง้ว จี๊ด บางทีเราก็คิดอย่างนี้เหมือนกัน เป็นความรู้สึกสับสนในชีวิตอย่างนี้ ไม่มั่นใจอย่างนี้ เลยน้ำตาไหลอีกแล้ว
จริงๆชอบตอนที่ 5 มากนะ ที่เล่าเรื่องของคุณเจ้านายของมาซามูเนะคุงน่ะ เป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆ ผู้ชายที่เลือกครอบครัวมาก่อนการงานของตัวเองเพราะงานของภรรยาก้าวหน้าและต้องไปต่างประเทศบ่อย ที่บอกว่าน่าทึ่งไม่ใช่สิ่งที่ตัดสินใจเท่านั้นหรอก แต่เป็นตรงที่ยังมั่นใจที่จะเดินดุ่มไปตามเส้นทางที่ตัวเองเลือกแล้วโดยไม่มี regret ใดๆ ทั้งสิ้น
ตอนที่ 6 นี่เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนจุดนึงของเรื่องนะ จากเหตุการณ์เล็กๆที่ประกอบรวมกันขึ้น มาซามูเนะคุงกลัวที่จะต้องทำอะไรที่เสี่ยง ที่เขามีโอกาสล้มเหลวสูง ก็เลยไม่ลองเสียเลย (จี๊ดอีกแล้ว พูดถึงตรงนี้ ตกลงที่อินมากเนี่ย เพราะเรานิสัยเหมือนมาซามูเนะหลายเรื่องสินะ...) ในตอนนี้เนี่ย การกระตุ้นจากเพื่อน การมองโคฮารุจังนั่งซ้อมเล่นเค็นดามะอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงจะท้อจนร้องไห้ก็ตามก็ยังไม่ยอมแพ้ คำพูดของเจ้าของบ้าน -できることが信じること- สิ่งที่ทำได้ ก็คือสิ่งที่เราเชื่อว่าเราทำได้ - คำพูดของหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน ทั้งหมดนี้ในที่สุดก็ผลักมาซามูเนะคุงออกมาจากเกราะป้องกันของเขา ทำเรื่องเล็กๆอย่าง ลงแข่งซูโม่ในงานกีฬาที่โรงเรียน ไปจนถึงกล้าเอาภาพถ่ายส่งการประกวดเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ
| จากคุณ |
:
thaliana   
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 มี.ค. 53 04:38:40
|
|
|
| |
