ความคิดเห็นที่ 1   ดูแล้วรู้สึกดีมากเลยค่ะ เคยได้รับการช่วยเหลือจากพี่กระเป๋ารถเมล์ให้ห่างไกลจากโรคจิต ยังรู้สึกขอบคุณพี่กระเป๋ารถเมล์คนนั้นจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ จากคุณ : เกี๊ยวซ่า&อูด้ง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 00:02:58

ความคิดเห็นที่ 2 2ปีก่อนเคยขึ้นรถเมล์พร้อมกับของที่พะรุงพะรังเต็มไปหมด ผมก็เอาของวางไว้ที่ พื้นบ้างที่ตักบ้าง จนกระทั่งถึงป้ายที่จะลงผมก็ลงตามปรกติแล้วรถเมล์ก็ออกตัวไป รถเมล์ออกจากป้ายไปนิดเดียวก็หยุดแล้วมีพี่กระเป๋ารถเมล์ลงมาจากรถพร้อมกับ เอาของที่ผมลืมวางไว้บนพื้นใต้เบาะมาให้ด้วยเพราะผมลืมไว้บนรถ ของสิ่งนั้น สำคัญด้วยเพราะมันเป็นรองเท้าซื้อให้กับพ่อในวันเกิด ป.ล.แฟนจขกท.เป็นคนบ้านเดียวกะผมเลย จากคุณ : Don't try this at home. เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 00:12:26

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนใหญ่คนขับรถเมล์กับกระเป๋ารถเมล์ มีคนดีๆอยู่เยอะนั่นแหละ ที่จำได้แม่นก็ตอนที่ช่วยเหลือคนพิการ(ตาบอด)2คน นี่แหละ เรื่องประมาณว่า ตอนที่ออกมาจากรามฯตอน4โมงเย็น (พอดีกำลังจะกลับบ้านแถวแยกบางนา นี่แหละ) เลยเห็นคนพิการกำลังรอรถเลยเข้าไปถามว่าจะกลับสายไหน(ตอนนั้นมีคนคอยเฝ้าอยู่ก่อนหน้านั้น ซึ่งรู้สึกว่าจะคอยโบกรถให้คนพิการเหมือนๆกับที่เรากำลังจะทำ) เผอิญว่าทางที่เรากลับบ้านก็เป็นทางเดียวกับที่คนพิการกำลังจะกลับเหมือนกัน(แต่ของเราจะลงก่อนเพราะบ้านเราอยู่แยกบางนา ส่วนคนพิการจะลงตรงป้ายอิมพีเรียลสำโรง) เลยอาสาช่วยเหลือคนพิการ เมื่อรถสาย545 มาถึง เราก็โบกและขึ้นไปถามเพราะบอกว่ามีคนพิการจะขึ้น แต่คนตอบที่ได้รับคือรถไม่ว่างไม่มีที่นั่งให้ (รถเมล์สาย545 สีเหลืองประมาณเบอร์6 คนขับเป็นผู้ชายแก่ๆผมสั้นบางและผมสีเทา) เราเลยลงจากรถทันทีด้วยความโมโห ยิ่งไปกว่านั้นรถสาย545สีเหลืองคันแรก ที่นั่งยังเหลือบาน ยิ่งทำให้เสียอารมณ์ เลยบ่นกับคนพิการประมาณว่า เขาไม่ให้ขึ้นก็ไม่ขึ้น(ประมาณว่าตาคนขับรถมันไม่มีมารยาท) - ในระหว่างนั้นเราก็ชวนคุยกับคนพิการไปด้วย เพื่อแก้เบื่อตอนรอรถ - หลังจากนั้นประมาณ10-15นาที รถเมล์สาย545สีเหลืองคันต่อมาก็มาถึง เราขึ้นไปบอกกับโชเฟอร์ว่ามีคนพิการจะขึ้นรถ โชคดีที่รถเมล์สาย545คันต่อมา นิสัยดีทั้งคนขับและกระเป๋า คนขับชะลอและหยุดรถให้คนพิการขึ้น ส่วนกระเป๋าหาที่นั่งให้กับคนพิการและบอกกล่าวผู้โดยสารคนอื่นๆว่ามีคนพิการขึ้นรถ  ผู้โดยสารคนอื่นพอได้ยินเสียงจากกระเป๋ารถเมล์ก็รู้สึกว่าจะมี3-4คนที่เผลอพร้อมใจลุกขึ้นและสละที่นั่งให้ เรื่องที่น่ายินดีกว่านี้คือ กระเป๋ารถเมล์ไม่คิดค่าโดยสารกับคนพิการทั้ง2คน และจะคอยช่วยเหลือจนถึงป้ายรถเมล์ที่ทั้ง2จะลงด้วย เสียดายนิดๆตรงที่เราไม่ได้ไปสวัสดีกับคนพิการทั้ง2คนก่อนจะลงรถนี่สิ ยังรู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่เชื่อเถอะว่ายังไงแล้วทั้ง2คนน่าจะได้กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ และเชื่อแล้วว่า รถเมล์สาย545บางคันนิสัยดีจริงๆ ขออภัยที่เล่าไม่เก่ง จากคุณ : Jungidec10 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 02:10:10

ความคิดเห็นที่ 4 มีอยู่วันนึง ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่มัธยมปลาย วันนั้นรถเมล์คนแน่นมาก ผมนั่งอยู่เบาะสุดท้าย (เบาะยาวอยู่ท้ายรถ) มีนักเรียนร.รหญิงล้วนคนนึง ยืนอยู่ข้างหน้าผม ด้วยความที่คนแน่นมาก เวลามีคนขึ้นมาใหม่ ก็จะมีการเบียดๆกันข้ามา ปรากฎว่าน้องคนนี้ล้มลงมานั่งบนตักผม o_O" และที่สำคัญเธอลุกไม่ได้ เพราะคนเบียดเข้ามาไม่เหลือที่ให้เธอแล้ว ..... ต่างคนต่างนั่งหน้าแดง ..หันหน้าไปคนละทาง....เป็นเวลาครึ่งชม.... อิ อิ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 09:14:11 จากคุณ : Nil Satis เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 02:39:08

ความคิดเห็นที่ 5 รถเมล์สายนี้ก็ผ่านบางนาค่ะ ประทับใจส่วนตัวกับกระเป๋ารถเมล์สาย 145 ที่เป็นรถแอร์ ถ้าใครขึ้นสายนี้ประจำคงจะจำกระเป๋ารถเมล์คนที่ตัวเล็กๆ หน่อย แต่เสียงไม่เล็กตามตัวนะคะ ทุกครั้งที่มีเด็กเล็ก คนแก่ หรือคนท้องขึ้นมา พี่เขาจะพูดตั้งแต่ก้าวเท้าขึ้นรถเลยว่ามี เด็ก/คนแก่/คนท้อง ขึ้นรถ ช่วยสละที่นั่งให้หน่อย คือพี่เขาใส่ใจกับผู้โดยสารทุกคนจริงๆ เพราะว่ารถเมล์สายนี้เวลาเร่งด่วนคนจะแน่นมากกก ไม่สามารถเห็นได้ว่าใครขึ้นมามั่ง ถ้าเจอพี่เขาก็จะพูดทุกครั้ง เรื่องมันเล็กๆน้อยๆ แต่พี่เขาใส่ใจผู้โดยสารจริงๆ จากคุณ : Felice Friday เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 02:47:29

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ^ คห.4 ประสบการณ์ดีๆ ของ จริง ฮ่าฮ่า .. แก้คำผิด .. แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 02:49:08 จากคุณ : bowload เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 02:48:44

ความคิดเห็นที่ 7 ประสบการณ์บนรถเมล์ของเราคล้ายๆ คห 1 ค่ะ เจอโรคจิต แต่คนช่วยเราเป็นผู้โดยสารด้วยกัน ไม่ใช่กระเป๋ารถเมล์อ่า จากคุณ : ม่องเท่ง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 04:44:15

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักค่ะ เคยเจอเหมือนกัน แม้ว่าจะเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆ แต่ในความรู้สึกเรา คือมันอิ่มเอมบอกไม่ถูกค่ะ เราโทรไปชมด้วยนะ อยากให้ทีมงานมีกำลังใจ เวลาเพื่อนๆมีเรื่องประทับใจ ก็โทรไปชมบ้างก็ดีนะ วันทั้งวันเค้าคงได้รับแต่โทรศัพท์โทรมาด่า คนขับหรือกระเป๋ารถเมล์ทำดี ก็ควรได้รับคำชมบ้างจริงมั้ยคะ จากคุณ : เงือกย่าง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 04:51:01

ความคิดเห็นที่ 9 #2 เอ๊ะยังไงเป็นคนบ้านเดียวกันกับแฟน จขกท แสดงว่า ..... ...อยู่บ้านหลังเดียวกันเหรอครับ เอาแล้ว ฟิ้ววววสสสสสสสสสส........แป๊ก จากคุณ : Love_mu1 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 04:52:09

ความคิดเห็นที่ 10 เคยเจอแต่ประสบการณ์แย่ๆอ่ะ -*- มีอยู่ครังนึงผมนั่งเบาะช่วงท้ายรถที่เป็นเบาะเดี่ยว ตัวผมมันก็ใหญ่ไหล่มันก็เเกินเบาะออกไปนิดนึง ซักพัก มี ผู้หญิงแต่งตัวเหมือนพวกสาวออฟฟิศอ่ะครับ หน้าตาค่อนข้างดีนะครับ เดินขึ้นมาแล้วก็ยืนเอาก้นมาพิงตรงเบาะผม ทีนี้ก้นคุณเธอมันก็มาเกยอยู่บนไหล่ผมครับ ไม่ใช่แค่เฉียดแต่เกยจริงๆเลยอ่ะ บางจังหวะรถไม่นิ่งนี่ ทับไหล่ผมเลย ผมก็มองหน้า เพราะว่าผมห้อยพระ จะเอาตูดมาวางบนไหล่ผมได้ไง เจ๊แกก็คุยโทรศัพท์ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ผมก็เลยค่อยๆดึงไหล่หลบ แล้วเอนตัวมาข้างหน้า ให้ไหล่ผมพ้นจากตูดเธอ  ทีนี้เค้าหยุดคุย แล้วมองหน้าผมแบบเคืองๆ อยู่แป๊บนึง แล้วก็คุยกับคนในโทรศัพท์ ประมาณว่าแกล้งด่าผมแหละ ว่า "อี here มืงเชื่อมะ gu ยืนอยู่ดีๆ มีคนนั่งเอาไหล่มาถูกตูด gu mang โคตรโรคจิตอ่ะ เออๆ" แล้วก็ด่าอะไรอีกเยอะแยะ แกล้งพูดเสียงดังๆ ซ้ำๆ ให้คนทั้งรถฟัง คนทั้งรถก็เริ่มหันมามอง ผมก็อายดิครับ ไม่รู้จะทำไง ทีนี้ก็พูดกับโทรศัพท์อีกแล้วมองหน้าผมด้วย "เดี๋ยว gu จะอ๊วกใส่หน้า mang เลย"   คนทั้งรถก็มอง เพราะเริ่มรู้แล้วว่าเค้าจงใจจะด่าใคร ประโยคนี้แหละจากที่อาย เลยกลายเป็นปี๊ดเลยครับ ผมทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นพูดบ้าง "พี่ครับ พี่ไม่ต้องมาหลอกด่าผมหรอก ผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาไหล่ไปโดนตูดพี่เลย พี่ขึ้นมาถึง ก็เอาตูดมาพิงเกยไหล่ผม ตูดพี่ทับไหล่ผมแทบจะทิ่มหน้าผม ผมก็ต้องดึงไหล่หลบสิครับ แล้วผมจะเอาไหล่ผมไปถูตูดให้มันได้อะไรครับ" พอผมพูดยังงี้เข้า ยังทำหน้าโมโหผมอีกนะ เชื่อเลย ผมขี้เกียจทะเลาะกับผู้หญิงเลยลงมันป้ายหน้าเลยวันนั้นซวยจริงๆ จากคุณ : dogedid เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 07:14:16

ความคิดเห็นที่ 11 เราทำกระเป๋าตังค์ตกบนรถเมล์แหละ ตอนนั้นมีเงินค่าเทอมด้วย เพราะโรงเรียนไม่เก็บซะที ต้องพกไปทุกวัน (ไม่มีATMอะ) Jackpot ว่าทำตกบนรถเมล์พอดี ติดต่อไปที่อู่ เขาก็บอกว่าไม่เห็นเหมือนกัน เราก็กรูงานเข้าแล้ววว จนสักพักมีโทรศัพท์เข้าบ้านมาว่าเขาเก็บของเราได้ แต่ช่วยมาเอาเองได้ไหม เราก็ชวนปู่นั่งแท๊กซี่ไปเอา ไม่หายซะกะบาท แล้วปู่ก็แนะนำว่าควรมีสินน้ำใจให้เขาหน่อย แต่เขาไม่รับแหละ (เป็นเด็กนักเรียนผู้หญิง ม.ปลาย เหมือนเราตอนนั้น) เขาบอกว่า "กระเป๋าเราก็เพิ่งหาย เราเข้าใจความรู้สึกคนที่ของหายดี เพราะฉะนั้นไม่ต้องให้อะไรเราหรอก" เราอึ้งไปเลย ก็ได้แต่ขอชื่อกับ โรงเรียนเขามา จากนั้น เราก็ไปหาเพื่อนที่คุณแม่เขาเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนเด็กผู้หญิงคนนี้ แล้วก็เล่าเรื่องให้เขาฟัง ว่าเราได้ความช่วยเหลืออย่างไร ทุกวันนี้เราก็ยังระลึกถึงสิ่งดีๆที่เราได้รับ และแน่นอนว่าไม่ลืมจะส่งต่อด้วยนะ ขอบคุณด้วยค่ะ จากคุณ : แปรงสีฟันเดียวดาย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 07:58:06

ความคิดเห็นที่ 12   รู้สึกดีมากเลยค่ะ ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจดู เพราะเริ่มง่วง แต่รายการโปรดมา เลยดูซะหน่อย  ... ...อยากบอกว่า ดูแล้วประทับใจมาก หาสิ่งเหล่านี้ได้ยากยิ่งในสังคมเมืองหลวง  อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก.... ***รู้สึกได้คือ ดูแล้วอิ่มใจ อิ่มเอิบ อิ่มๆ ฟูๆ ** มิตรภาพ น้ำใจ ความจริงใจ ความพอเพียง มีค่าเหนือกว่า เงินทอง ความเป็นวัตถุนิยม ....  ชอบมาก ที่นำเสนอแง่มุมนี้ ให้รับรู้ว่าสังคมเรามีมุมน่ารักๆค่ะ--- จากคุณ : หอมยี่หร่ารสร้อนแรง (หอมยี่หร่ารสร้อนแรง) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 08:00:12

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นประสบการณ์บนรถตู้ ครับ กระเป๋าตังค์ตกอยู่บนรถ รู้ตัวอีกทีวันรุ่งขึ้น ก็คิดว่าคงไม่มีทางได้คืนแล้ว ปรากฏว่า มาถึงที่ทำงานเพื่อนเดินมาบอกว่า มีคนโทรมาหามันเมื่อคืน บอกว่ารู้จัก... หรือเปล่า เขาทำกระเป๋าตังค์ตกบนรถตู้ แล้วก็บอกเบอร์ให้โทรกลับด้วย ถ้าเจอตัวแล้ว เราก็โทรไปหาเลย ก็นัดแนะให้มาเอากระเป๋าตังค์ที่คิวรถตู้ พี่คนขับเป็นคนเก็บไว้ให้ จะให้อะไรตอบแทนพี่แกก็ไม่รับ บอกว่า "ไม่เป็นไรครับ แค่มานั่งบ่อยๆ ก็ดีแล้วครับ" จากคุณ : pigletdora เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 08:23:58

ความคิดเห็นที่ 14 เคยเจอเหมือนกันครับ เมื่อปีที่แล้ว นั่งรถเมลล์สาย 39 จากรังสิต มีน้องประมาณมหาลัยปีต้นๆ หน้าซีดมาก ตัวผอม ด้วย พี่เป๋ารถเมลล์บอกเฮียคนขับให้จอดหน้ารพ.ภูมิพลครับ แล้วพี่เป๋าก็จัดการอุ้มน้องคนนั้นเข้าโรงพยาบาลไปเลยครับ แจ่มมากมาย ลูกผู้ชายตัวจริงๆ จากคุณ : ตาชิโบ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 08:25:23

ความคิดเห็นที่ 15 ดูเทปนี้แล้วรู้สึกว่าทางรายการฉลาดมากเลยนะคะ ขณะที่อีกมุมหนึ่ง เย้ว ๆ รบราด่าทอ แต่อีกมุมหนึ่งกลับมีแต่น้ำใจ ไมตรี โอบอ้อมอารีต่อกัน จากคุณ : 1978 (b39kew) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 08:43:59

ความคิดเห็นที่ 16 ไม่ได้ดูรายการค่ะ แต่เคยได้รับประสบการณ์ที่ดีเกี่ยวกับรถเมล์เหมือนกัน *********************************** แต่เป็นที่ต่างจังหวัดนะคะ กำลังเรียนชั้น ป.6 ค่ะ...วันนั้นเป็นวันลอยกระทงค่ะ คุณครูให้ทำกระทงทุกคน แล้วเราก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน ได้นั่งติดหน้าต่างค่ะ คราวนี้คนมันเบียดๆ(คนเยอะมากๆ) ปรากฎว่ากระทงตกรถลงไปทางหน้าต่าง........โฮๆๆๆๆๆ ด้วยความเป็นเด็ก เราก็บอกคนขับรถเมล์(นั่งหลังคนขับพอดี) คนขับก็จอดรถค่ะ (แบบกระทงตกไปสักพักแล้วนะคะ) กระเป๋ารถเมล์ค่ะ วิ่งกลับไปไกลมากกกกกกกกก เพื่อไปเก็บกระทงให้เรา แล้วพอกลับมาได้ เค้าก็บอกว่าน้องมันถูกรถเหยียบมาแล้วล่ะ มันก็ค่อนข้างเยิน ตอนนั้นเด็กๆ ก็ได้แค่ขอบคุณเค้า แต่พอมาคิดถึงแล้ว ช่างประทับใจจริงๆเลยค่ะ เฮ้อ~ ซึ้งจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณคนขับรถคันนั้นและกระเป๋ารถเมล์มากๆค่ะ (จำหน้าไม่ได้แล้วล่ะ) ^^ จากคุณ : ^^MoneyDollarYuroSilverGold^^ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 08:53:23

ความคิดเห็นที่ 17   เป็นกระทู้แรกที่เปิดอ่านในวันนี้ ทำให้มีความสุขไปทั้งวัน  น้ำใจเพียงเล็กๆ แต่ทำให้สังคมน่าอยู่ จากคุณ : เซเฮราซาซ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:15:50

ความคิดเห็นที่ 18 มีประสบการณ์มาเล่าให้ฟังเหมือนกันค่ะ เรานั่งรถเมลล์กลับจากที่ทำงาน วันนั้นเวรกะเช้า เลยได้กลับเร็ว พอได้ขึ้นรถเมลล์ก็หลับเลย เพราะง่วง(ตื่นแต่เช้ามาก) นั่งต้นๆ สายจะลงก็ปลายๆ สายแล้ว เลยหลับไม่สนใจอะไร แต่พอรู้ตัวตื่นขึ้นมา ก็เห็นยายแก่ๆ คนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงกับเบาะที่เรานั่ง ยายแก่มากๆ เลย เรารีบลูกขึ้น แบบมัวขี้ตา ให้ยายนั่ง เรา   : ยายนั่งเลยค่ะ ยาย :  ไม่เป็นไร เรา   : นั่งเถอะค่ะยาย ยาย : (หัวเราะ ) ขอบใจ ยายลงแล้วนะ เรา  หันซ้ายหันขวา ที่นั่งบนรถเมลล์ ว่างเกือบทุกที่นั่ง ยายเขามายืนรอลงป้าย เพราะนั่งตรงประตูพอดี มั่วขี้ตาคิดว่ายายไม่มีที่นั่ง เรานั่งทำตัวลีบๆ อายคนบนรถเมลล์เขามากๆ เลย จากคุณ : Wa-Oo เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:18:43

ความคิดเห็นที่ 19 ไม่ได้ดูเทปนั้นอะ นั่งรถเมล์มาสิบกว่าปี แต่นึกเรื่องที่ทำให้รู้สึกดีจากคนบนรถเมล์ไม่ออกสักเรื่องอะ มีแต่เจอโรคจิต กระเป๋าด่า คนขับเหยียบเบรกซะแทบกลิ้ง คนเอาก้นมาเกยพนักเก้าอี้ เกยนะคะ ไม่ใช่แค่พิง แก้มก้นจะประกบแก้มคนนั่งอยู่แระ...อันนี้เกลียดโคตรและเจอบ่อยสุด ๆ นิสัย... ไม่สบายตอนอยู่บนรถเมล์ก็ไม่มีใครสน มีแต่คนเดินมาบอกจะเป็นลมแล้วค่ะ ขอนั่งหน่อย นี่เรามองโลกในแง่ร้าย หรือโชคร้ายไปเองคะเนี่ย '- - จากคุณ : atihasita เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:21:14

ความคิดเห็นที่ 20 ได้ดูรายการเมื่อคืนค่ะ แม้ไม่ได้ดุตั้งแต่เริ่ม แต่ก็อิ่มมากในความรู้สึก สังคมจะน่าอยู่ อยู่ที่คนในสังคมปฏิบัติต่อกันจริงๆ ค่ะ อยากให้ทัศนคติแบบชาวสาย 154 แพร่กระจายไปทั่วประเทศเหลือเกินค่ะ ส่วนเรื่องรถเมล์ดีๆ ที่จะแบ่งปัน คือ ตอนเด็กๆ ม. ต้น ดิฉันเรียนพิเศษแถวสยาม เคยนั่งสาย ปอ 79 กระเป๋ารถเมล์ชายวัย 20 กว่า ทำหน้าที่ของตนได้อย่างดี มีความสุภาพ คอยท่องคำกลอนสอนใจให้ผู้โดยสารได้ฟังด้วยค่ะ จำได้ว่าเค้าเคยอกรายการทีวีด้วย เป็นอีกคนที่จิตใจดี ทำให้คนรอบข้างรู้สึกดีขึ้นไปด้วย สันติที่แท้จริงเริ่มที่ใจตนนี่เอง มิใช่เพียงปากพร่ำบอก จากคุณ : สุดแก่นแสนเก๋ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:32:38

ความคิดเห็นที่ 21 เคยมีนักเรียนที่อเมริกามั้งครับ ทำ assignment ส่งอาจารย์ โดยเค้าเชื่อว่า หากคน 1 คนทำดี (ช่วยเหลือ) กับคน 3 คน แล้วคนที่ได้รับความช่วยเหลือก็ไปช่วยเหลือต่ออีก 3 คนไปเรื่อย ๆ นักเรียนคนนั้น ได้ทำการให้ทุกคนช่วยเหลือคนอื่น 3 คนอย่างจริงจัง และเริ่มกลายเป็นเรื่องสนุก คนเรื่องนี้ได้ถูกกล่าวถึงครามสำเร็จของนักเรียนคนนั้นเป็นอย่างมาก ทำให้เมืองนั้นมีความสุขขึ้นเยอะเลยครับ ดังนั้น ไม่ต้องรอให้คนอื่นมาทำดีกับเราก่อน เราสามารถเริ่มที่ตัวเราเองได้เลยครับ จากคุณ : แตงโมสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:33:18

ความคิดเห็นที่ 22 อุ๊ย แฟนคุณ จขกท.และคุณ คห. 2 ค๊นนนนนบ้านเดียวกัน~~~ เรื่องประทับใจไม่ค่อยมีนะคะแต่ก็มีอยู่เรื่องนึงจำได้เลือนลาง ตอนนั้นเรียนมหาลัย ก็แนวสาววัยรุ่นมหาลัยคิดไม่ค่อยเป็นนั่นแหละคะ แต่งตัวรัดติ้วกระโปรงสั้น หลงตัวเองว่าหุ่นดีเล็กน้อย นั่งรถสาย 120 จะไปลงบางบอนบ้านเพื่อน มีผู้ชายเหมือนเมาๆแต่ไม่รู้เมาไหมหน้าหื่นมาก อยู่ดีๆก็ย้ายมานั่งข้างๆเราแล้วก็มาชวนคุยนู้นนี่นั่น เราก็พยายามไม่ตอบ พอไม่ตอบมันก็พยายามเอามือมาสะกิด เราก็หน้าไม่ค่อยดีแล้วพยายามหาตัวช่วย มองไปเจอเจ๊ประเป๋ารถเมล์เป็นผู้หญิงห้าวๆหน่อยมองหน้าเค้าส่งสายตาขอความช่วยเหลือ เจ๊เค้าก็เดินมาแล้วถามแบบ มีอะไรกัน เสียงดุมาก แล้วเจ๊แกก็เริ่มโวยวายๆใส่ผู้ชายที่มานั่งข้างเราอ่ะ แล้วก็ดึงเราไปนั่งที่อื่นไล่ไอ้นั่นลงรถไปเลย 555+ ขอบคุณเจ๊มากคะ จากคุณ : อุดมไปด้วยความสุข เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:33:22

ความคิดเห็นที่ 23   ขอเล่า รถเมล์ต่างจังหวัดบ้าง ตอนมัธยม ต้องขั้นรถเมล์จาก อ.บ้านโป่ง ราชบุรี ไปเรียนที่ นครปฐม จะมีรถเบอร์ 1 เลย ออกรอบแรกตอนเช้า 6 โมง เด็กๆ จะเรียกว่า รถลุง ส่วนป้าเป็นคนเก็บตังค์ ทั้ง ๆ ที่เป็นรถเมล์ประจำทางธรรมดา ๆ แต่เด็กนักเรียน นักศึกษาทุกคนพอขึ้นรถ ก็ต้องยกมือไหว้ สวัสดีคุณลุงทุกคนเลย มีการเอาเทปหรือซีดี มาขอให้เปิดได้ด้วย ไม่ได้ขึ้นมา7-8 ปี ไม่รู้ป่านนี้ลุงเป็นยังไงบ้าง คิดถึงจัง จากคุณ : สวัสดีขอโทษขอบคุณ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:35:32

ความคิดเห็นที่ 24 ผมก็เคยเจอครับ กับรถเมล์สาย ปอ 157 เมื่อประมาณสามปีืที่แล้ว สมัยนั้นผมยังอยู่ศิริราช สายเดียวที่ผ่านก็คือ สายนี้แหละ ผมเป็นคนไม่คิดอะไรมาก ยืนๆ โหนๆ เราก็กลับถึงบ้านได้ เพราะถนเมล์สายนี้มีไม่มากนัก และผ่านหน้าหอ ที่ทำงานด้วยพอดี ผมก็ลุกให้ยายคนหนึ่งนั่ง เพราะก็ไม่ได้คิดอะไร พอมีผู้โดยสายที่นั่งข้างๆ ยายคนั้นลุกออกไป แกจองที่ข้างๆ ไว้พร้อมเรียกให้ผมมานั่ง โหประทับใจมาก จริงๆ มันก็จะถึงหน้าบ้านผมแล้วแหละ แต่เห็นแววตา และความมีน้ำใจของยาย เลยนั่งและคุยกันนิดหน่อยว่าจะไปลงที่ไหน ปรากฏว่ายายเค้าไปอีกไกลเลย น่าจะเป็นเหตุการณ์ประทับใจผมในการขึ้นรถเมล์ ตอนนี้ก็มีรถขับแล้ว คิดถึงวันเวลาเก่าๆ เหมือนกันนะ บางทีขับบนถนน ถ้ารถเมล์เปิดไฟขอทางกันดีๆ ผมให้หมดแหละ ถือว่าได้ช่วยอีกหลายๆ คนที่อยู่บนรถด้วย ^^ จากคุณ : Bion@l_Fantasy_X เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 09:53:41

ความคิดเห็นที่ 25 ตอนเรียนมัธยมต้องส่งงานฝีมือ แล้วสิ่งที่ทำคือดอกไม้ประดิษฐ์ส่งอาจารย์ ทีนี้รถเมล์สาย 62 เนี่ย ตอนเช้าคนจะแน่นมาก คนจะล้นออกมาแทบทุกคัน เราไม่มีทางเลือกอื่นอ่ะ ต้องเบียดตัวเองอยู่บริเวณบันได ทั้งกระเป๋านักเรียน งานฝีมือ ลองนึกถาพดูเถอะ สาหัสเลยล่ะ สักพักมีพี่ผู้ชายที่ยืนห้อยโหนตรงประตูรถ ใกล้ๆกับเรา เค้าเห็นว่าเรามีดอกไม้ประดิษฐ์ พี่เค้าคงรู้น่ะนะว่าต้องส่งอาจารย์ พูดกับเราว่า "พี่ช่วยถือนะ" แล้วก็เอาดอกไม้ไปถือไว้ไม่ให้โดนเบียดยับ เราขอบคุณพี่เค้า  พี่เค้ายิ้มแบบคนใจดีมากๆ รู้สึกได้เลย ขอบคุณพี่ใจดีมากๆอีกครั้งนะคะ จากคุณ : ปุ้ม หญิง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:03:09

ความคิดเห็นที่ 26   เห็นตอนท้ายรายการพูดทำนองว่ารถเมล์สายนี้อาจอยู่ไม่ได้ จริงหรือ ดูตอนนี้แล้วรู้สึกดีจริงๆ จากคุณ : เรือสำราญ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:08:21

ความคิดเห็นที่ 27 เพิ่งเจอมาเมื่อวันอังคารนี้เอง รถเมล์สาย 25 จะมีแบบที่เสริมวัดธาตุทอง แต่บางคันเค้าจะเป็นรถที่ต้องไปรับพนักงานของเค้า แล้วรถคันนั้นๆ จะไม่เลี้ยวเข้าเส้นพระราม4 พอดีใกล้ถึงแยกพระโขนง กระเป๋ารถเมล์ถามเราก่อน กระเป๋า: น้องจะลงที่ไหน เรา: แยกกล้วยน้ำไทค่ะ กระเป๋า:พอดีรถจะไปรับพนักงานไม่เลี้ยวนะน้อง เรา: ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวลงแถววัดธาตุทองก็ได้ค่ะ กระเป๋ามองหน้าพนักงานขับรถ กระเป๋า: ไม่เป็นไร เวลาเหลือ เดี๋ยวเลี้ยวเข้าไปส่งน้องแล้วกัน พนักงานขับรถ: อืม เวลาเหลือเยอะ เดี๋ยวจะไปส่ง ตอนลงรถเมล์เราก็ขอบคุณพวกพี่ๆ เค้า เป็นความชื่นใจ และประทับใจซึ่งนานๆ เราจะเจอแบบนี้ จนเรารีบไปซื้อน้ำอัดลมให้พวกพี่ๆ เค้า แต่รถติดไม่นานพอ เราจึงซื้อให้พวกพี่เค้าไม่ทัน ปล.เพราะว่าทั้งรถเหลือเราเพียงคนเดียวแล้วเค้าก็ยังไปส่งเรา ทั้งๆ ที่บางคัน เค้าจะบอกให้เราลงตั้งแต่ป้ายพระโขนงแล้ว จากคุณ : สิมิแล เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:12:39

ความคิดเห็นที่ 28   เมื่อเร็ว ๆนี้ รู้สึกขอบคุณพี่คนนึงบนรถเมล์มากค่ะ วันนั้นกำลังจะไปมหาวิทยาลัยตามปกติ ข้าวของก็ไม่ได้เยอะมาก สะพายกระเป๋าที่ไหล่ขวา แล้วก็ใช้แขนซ้ายหนีบแฟ้มไว้กับหน้าอก แล้วพอขึ้นรถ ก็ปรากฏว่าไม่มีที่นั่งค่ะ ก็ไปเกาะเบาะนั่งที่อยู่ไม่ไกลจากประตูนัก เพราะมันว่างอยู่พอดี และไม่ได้ตั้งใจจะเลือกเกาะแต่อย่างใด แต่พอดีว่า พี่นั่งอยู่ที่เบาะนั้น..เป็นพี่ผู้ชาย น่าจะเพิ่งเรียนจบได้ไม่นาน เห็นพี่เค้ามีกระเป๋าสะพายที่น่าจะใส่โน๊ตบุ๊กไว้ ใบใหญ่พอสมควร ตอนแรกพี่เค้าก็มองหนูค่ะ หนูเองก็ยืนได้สบาย ๆ เกาะได้ ไม่ได้เมื่อยอะไร แต่จู่ ๆ พี่เค้าก็ลุกขึ้น ทำท่าเหมือนจะลง หนูก็คิดว่าเขาจะลงแล้ว ก็เลยนั่งแทนพี่เขาไป.... แต่สิ่งที่หนูพบ พี่เขาไม่ได้จะลงค่ะ เขาสะพายกระเป๋าไว้ด้านหน้า แล้วก็ยืนโหนรถเมล์ไปอีกหลายป้ายทีเดียว และรถก็ติดพอสมควร จนหนูจะลงจากรถแล้ว พี่เขาถึงได้นั่ง และพอได้นั่ง เค้าก็ปลดกระเป๋าออก แล้วบีบนวดไหล่ตัวเอง...แบบเห็นได้ชัดว่าเมื่อย ตอนนั้นแอบรู้สึกผิดเล็กน้อย คิดว่า ... นี่เราดูยืนไม่ไหวจนพี่เขาต้องลุกให้เลยเหรอเนี่ย? แล้วเขาก็ของหนักกว่าเราตั้งเยอะ ลงไกลกว่าเราด้วย อยากเข้าไปขอบคุณ แต่ด้วยความรีบ จึงไม่ได้หันไปขอบคุณแต่อย่างใด ขอขอบคุณพี่คนนั้น ไว้ ณ ที่นี้ด้วยแล้วกันนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ จากคุณ : นิสิต (kokoro_kim) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:12:57

ความคิดเห็นที่ 29 เราก็เคยเจอเรื่องดี ๆ บอกรถร่วมเหมือนกัน วันนั้นช่วง 3-4 ทุ่มบนรถเมล์สาย 109 นั่งอยู่แถวหลังสุด ดันมีคนสติไม่ดีขึ้นมาบนรถตัวเหม็นมาก ๆ ผู้โดยสารวงแตกกันหมด สักพักพี่กระเป๋ารถเมล์เป็นผู้หญิงห้าว ๆ หน่อยก็เดินมาแล้วบอกให้ลงไป ไอ้คนสติไม่ดีมันก็ทำท่าจะลงตอนถึงป้ายรถเมล์เสร็จแล้วมันก็หันมาตบพี่กระเป๋ารถเมล์แล้ววิ่งหนีไปเลย พี่กระเป๋ารถเมล์เลยตะโกนด่าคนสติไม่ดีไป จากนั้นความสงบบนรถเมล์ก็กลับมาอีกครั้ง เรารู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะเลย เมื่อคนสติไม่ดีลงไปจากรถ ขอบคุณพี่กระเป๋ารถร่วมสาย 109 คนนั้นด้วย จากคุณ : longde เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:19:26

ความคิดเห็นที่ 30 รายการคนค้นคน เมื่อคืนน่ารักมากค่ะ แล้วก็มีเรื่องมาเล่าเหมือนกันค่ะ เรื่องแรกเกี่ยวกับกระเป๋ารถเมล์ก่อน คือว่าวันนึงนั่งอยู่รถอยู่ แล้วก็มียายคนนึงมานั่งข้างๆ แล้วถามว่า ป้ายสหฟาร์มลงตรงไหน ถ้าถึงแล้วบอกยายด้วย เราก็เลยบอกว่า ยังอีกไกลเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เราต้องลงก่อน พอพี่กระเป๋าเดินผ่านมา เราก็เลยหันไปบอกพี่กระเป๋าว่า ยายเค้าจะลงสหฟาร์ม ถ้าถึงแล้วพี่ช่วยบอกยายด้วยนะ เพราะหนูต้องลงก่อน ทีนี้พอถึงป้ายที่เราจะลง เราก็เดินไปที่ประตู แล้วพี่กระเป๋าก็เดินมาหาแล้วบอกว่า เดี๋ยวพี่ดูยายให้เอง เราแบบว่า โหพี่ใจดีมากเลย ขอบคุณมากเลยค่ะ อีกเรื่องเป็นของผู้โดยสารเหมือนกัน วันนั้นเรานั่งรถเมล์กลับบ้าน คนเยอะมาก นักเรียนเต็มรถเลย พอใกล้ถึงป้ายที่เราจะลง เราก็สะกิดให้น้องนักเรียนมัธยมคนนึง บอกให้มานั่ง น้องเค้าหันมามองหน้าเรา แล้วยกมือขึ้นไหว้ พร้อมกับบอกว่าขอบคุณค่ะ อันนี้ออกแนวตะลึงเล็กน้อย พร้อมคิดว่าเด็กคนนี้ พ่อแม่สอนมาได้ดีจังเลย จากคุณ : absolute alcohol เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:21:42

ความคิดเห็นที่ 31 ขอผมเล่าบ้างนะ ถึงจะเคยมีความทรงจำแย่ๆเกี่ยวกับกระเป๋ารถเมล์ แต่ก็ยังมีความทรงดีๆ เช่นกันครับ วันนั้นผมกลับมาจากการทำอะไรที่ไหนก็ไม่รู้ จำไม่ได้ครับ จำได้แค่ว่าขึ้นรถเมล์ 126 เพื่อจะมาลงที่แยก เกษตร ขึ้นไปตอนแรกไม่มีที่นั่ง ลุงกระเป๋ารถเมล์ก็ชี้ให้ไปนั่งเบาะตรงกลางหน้ารถ ทั้งๆที่รถเมล์อีกหลายๆคัน เขียนว่าห้ามนั่ง ระหว่างตอนนั่ง ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูนาฬิกาว่ากี่โมงแล้ว แล้วก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกงแบบเดิม จนถึงแยกเกษตร ผมลงจากรถเมล์มาเดินอยู่ข้างถนนได้ประมาณสิบก้าว ทันใดนั้นมีเสียงคนตะโกนลงมาจากรถเมล์126 ที่กำลังวิ่งอยู่อย่างช้าๆ ว่า "ไอ้หนูๆๆๆ" ผมหันไปดูว่าเกิดอะไรกันขึ้นหรอ ( ไม่คิดว่าเป็นตัวเอง ) เห็นภาพที่กระเป๋ารถเมล์แก่คนนึงยื่นหัวออกมาจากหน้าต่างแถบที่นั่งหน้าๆของรถ พร้อมพูดเสียงดังว่า "ไอหนู จะเอามั้ยโทรศัพท์" ผมยังมึนๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอ ? แต่สายตาก็มองไปที่มือลุงแกที่ยืนออกมา มีโทรศัพท์ N73 สีดำอยู่ เฮ้ย !! มือถือผมนี่หว่า ผมรีบยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์จากลุงมือแก พร้อมกับยิ้มให้ลุง(อย่างเอ๋อๆ) ยังไม่ทันพูดว่าขอบคุณรถเมล์126ก็ติดจรวดออกไปแล้วตามสไตล์ ขอพูดไว้ในกระทู้นี้ก็แล้วกัน "ขอบคุณลุงมากๆนะคร้าบบบบบบบบบบบบบ" แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 10:37:23 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 10:39:35 จากคุณ : Kyo3 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:34:22

ความคิดเห็นที่ 32 เคยนั่งรถเมล์ตอน ป.6 แล้วเผลอหลับจนสุดสาย พี่กระเป๋ามาปลุก ตื่นมาช็อคมาก พี่กระเป๋าบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาก็ออกรถกลับไปทางเดิม ให้เรานั่งต่อไม่คิดตังค์ ซาบซึ้งมาก พอถึงป้ายก็มาเรียกให้ลงด้วย ใจดีมากกก ดีใจมากกก จากคุณ : อินดา เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:37:16

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านเรื่องดีๆ แบบนี้ มีความสุขดีจัง เหมือนเรื่อง chicken soup for your soul เลย จากคุณ : montes เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:37:23

ความคิดเห็นที่ 34 เคยเจอประสปการณ์นึงค่ะ ดีผสมร้ายค่ะ สาย542 ตอนช่วงมีนาปีที่แล้ว ตอนเย็นๆค่ะ เกือบ5โมงได้ บนรถเมล์ค่ะ มีเด็กม.ปลายกระเป๋าดูหนักๆ  ลุกให้คนแก่นั่ง แต่คนแก่บอกว่าไม่นั่ง ทันทีทันใด มีผู้ชายวัยทำงานมานั่งเฉยเลย -*- คนแก่คนนี้ถึงขั้นแก่มากค่ะ เราว่ายืนนานๆไม่ได้ เราก็ยืนสังเกตการณ์อยู่ซักพัก จากนั้นก็มีคู่แฟน(ญ-ช)2คน วัยมหาลัย ลุกให้2ที่เลยค่ะ ออกแนวบังคับคนแก่ว่า ยายนั่งเถอะค่ะ หนูทนนั่งแล้วรู้สึกผิด (เป็นคำพูดที่กระทบไอ้ชายวัยทำงานคนนั้นมาก -*-) ยายเลยจำใจยอมนั่งไป1ที่นั่ง จากนั้นคู่แฟน คนผู้ชายก็เดินไปเรียกเด็กม.ปลายคนที่ลุกให้คนแก่ตอนแรกมานั่ง โหะๆ เล่าเองงงเอง แต่เป็นประสปการณ์ที่ดีค่ะ จากคุณ : แก้วกุ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:42:02

ความคิดเห็นที่ 35 เรื่องเล่าบนรถเมลล์เนี่ยก็มีเยอะเหมือนกัน คนอื่นเล่าเรื่องประทับใจมาก็เยอะ ผมขอแหวกเล่าเรื่องตลกๆปนหน้าแตกบนรถเมลล์ที่ประสบมามั่ง มีอยู่ครั้งหนึ่งสมัยผมเรียนที่โรงเรียนสวนกุหลาบ ผมนั่งรถเมลล์กลับบ้านกับเพื่อน โดยขึ้นสาย 123 ตรงสนามหลวง วันนั้นคนมารอขึ้นรถที่ป้ายรถเมลล์ค่อนข้างเยอะ ตอนที่รถมาจอดนั้นเพื่อนของผมขึ้นนำหน้าไปก่อนแล้วผมจึงเดินตาม เมื่อขึ้นไปผมก็เห็นว่าที่เบาะหลังมีที่ว่าง 2 ที่ผมก็เดินตามเพื่อนไปเพื่อไปนั่ง แต่ทันทีที่ผมนั่งปุ๊ป เพื่อนผมและคนบนรถต่างก็หันมามองที่ผมแบบแปลกๆ ผมจึงถามเพื่อนไปว่ามีอะไร เพื่อผมก็พูดกระซิบเสียงเบาๆว่า "ทำไมเอ็งไม่ลุกให้พระนั่งวะ" ผมทำประหลาดใจแล้วถามว่า พระที่ไหน เขาพูดต่อว่า "เมื่อกี้ตอนเอ็งกับข้าขึ้นรถมาจากประตูหน้า พอเดินผ่านไปตรงที่นั่งเบาะหลังจังหวะที่ข้านั่งไปแล้วเอ็งกำลังเดินผ่านประตูหลัง มีพระสงฆ์รูปหนึ่ง ท่านพึ่งขึ้นมา แล้วเดินตามหลังอ็งมา คนที่เบาะหลังเขาก็หลบให้พระนั่งแต่เอ็งดันเดินมานั่งแทนเสียนี่" ผมก็ตกใจแล้วหันรีหันขาวงจะสละที่ให้พระท่านนั่ง "โน่นกระเป๋ารถเมลล์นิมนต์พระคุณเจ้าไปที่หน้ารถแล้ว" เพื่อนผมตอบ ผมก็ลงมานั่งเงียบๆแล้วก้มหน้าก้มตาไม่สบตาใคร อายก็อาย คนบนรถก็มองผมประมาณว่าแย่งที่พระนั่ง เฮ้อ อีกคราวก็ตอนที่ผมไปรอขึ้นรถเมลล์สาย 42 ตรงหน้าวัดสุทัศน์ ซึ่งตรงนั้นฝั่งตรงข้ามจะเป็นโรงเรียนเบญจมราชาลัย สมัยนั้นผมชอบไปขึ้นรถสาย 42 กลับบ้านมากกว่าขึ้นสาย 123 เพราะว่าได้ขึ้นต้นสาย และอยู่หน้าโรงเรียนที่มีสาวๆด้วย วันนั้นผมถือกระเป๋ามา 2 ใบ แล้วมีไม้แบดกับลูกบาสอีก 1 ลูก พอขึ้นรถไปผมก็มองหาที่นั่งแต่คนขึ้นมานั่งเต็มหมดแล้ว ใจก็อยากรอรถคันอื่นแต่ว่าวันนี้ผมต้องรีบกลับไปทำการบ้าน ก็เลยตามเลยยืนโหนรถเมลล์ทั้งๆสภาพที่ถือของพะรุงพะรัง พอจังหวะที่รถเคลื่อนเนื่องจากผมสะพายเป้หลังไม่ค่อยดีมันจะเลื่อนหลุดจากบ่า แต่มือผมก็ไม่ว่างเพราะถือทั้งลูกบาสและไม้แบด อีกมือก็จับราว ผมเลยหันไปหาเพื่อนผมที่ขึ้นมายืนอยู่ข้างหลังผมกะจะให้ช่วยถือลูกบาสเสียหน่อยเพื่อจะได้ขยับเป้หลังให้ดีๆ ผมเลยยื่นลูกบาสไปด้านหลังแล้วพูดขึ้น "เอ้อ..ถือให้หน่อยสิพอดีเป้มันจะหล่น...ถือแป๊ปนึง" พอผมส่งลูกบาสเสร็จผมก็จัดเป้ให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก็หันไปขอลูกบาสคืนจากเพื่อน พอผมหันหลังไปเพื่อผมก็ทำหน้าเหรอหรา ส่วนลูกบาสผมก็ไปอยู่กับนักเรียนสาวของโรงเรียนเบญจมราชาลัยที่นั่งอยู่ ผมถามเพื่อนผมว่า "เพื่อนเอ็งเหรอ...แหมรู้จักสาวเบญจม ก็ไม่บอกนะ" มันทำหน้างงๆแล้วตอบว่า "อ้าวข้าก็นึกว่าเพื่อนเอ็งเห็นเอ็งยื่นลูกบาสแล้วให้เขาถือให้" ผมได้ยินดังนั้นก็ตกใจ "เฮ้ยข้าส่งให้เอ็งถือ" มันก็ทำหน้าทะเล้นแล้วยิ้มตอบ ผมเลยรีบขอโทษนักเรียนหญิงคนนั้นที่นั่งอยู่ เธอก็ทำหน้างงๆ แล้วยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะช่วยถือให้ก่อนก็ได้" ผมก็บอกขอ[คุณแล้วก็ก้มหน้าเงียบ อายแสนอาย ไม่อายอย่างไรไหว เพื่อนๆเธออีกเต็มคันรถมองผมเป็นตาเดียวบ้างก็หันมาแซวเธอว่าไหนดูซิมีเบอร์โทรแอบเขียนไว้บนลูกบาสหรือเปล่า เฮ้อ เล่นเอาผมไปแถวนั้นไม่ได้เสียหลายวัน แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 10:45:45 แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 53 11:13:57 จากคุณ : นายสองสี เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:44:00

ความคิดเห็นที่ 36 มีวันหนึ่ง ผมขึ้นมินิบัส แค่พี่พนักงานเก็บค่าโดยสารแจ้งผู้โดยสารว่าป้ายต่อไปคืออะไร เวลามีที่นั่งก็เรียกให้ผู้โดยสารไปนั่ง พูดจาไม่ได้ไพเราะ แต่ก็ไม่หยาบคาย ว่าง่ายๆ ผมมองว่าพี่เขาตั้งใจทำงาน รักในงานที่ทำ ผมก็ยิ้มแล้วครับ อีกเรื่องที่ขำขำ ตอนขึ้นมินิบัสสาย40 ผมได้ที่นั่ง ผมก้นั่งชิลเลย จนผ่านแถวๆพาหุรัด มีคุณยายคนหนึ่งเดินขึ้นมา สภาพแกแก่มาก ขนาดที่ว่ามีผู้ชายที่นั่งบนรถนั้นลุกขึ้นมาพร้อมกัน3คนเลยครับ (รวมผมด้วย) แต่ปรากฏ แกบอกกับคนที่ใกล้ที่สุดเลยว่า ไม่เป็นไร ยายยืนไหว พี่คนนั้นคะยั้นคะยอ แกก็ไม่ยอมนั่งจริงๆ สุดท้ายทั้ง 3 คนก็นั่งลงแบบงงงงกันต่อไป จากคุณ : doraekuk เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:53:50

ความคิดเห็นที่ 37 เราเคยขึ้นรถเมล์ไปแ้ล้วเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมเอากระเป๋าตังส์มาจากที่ทำาน ขึ้นรถเมล์ไปเราก็หาๆๆๆๆกระเป๋าตังส์ พี่กระเป๋ารถเมล์เลยเดินเลยเราไปก่อน กลับมาอีกรอบ เราเลยทำหน้าเจี่อนๆ บอกพี่เค้าว่าเราลืมกระเป๋าตังส์ไว้ี่ที่ทำงาน (ตอนนั้นไปฝึกงานนะ ยังไม่ได้ทำงานจริงๆ ใส่ชุดนิสิต) พี่เค้าก็ถามว่า อ้า้าว บ้านอยู่ไหนอะ เราเลยบอกแถวลาดพร้าวค่ะ พี่เค้าเอาเงิน 20 บาทยัดใส่มือเราอ่ะ แ้ล้วไม่เอาค่ารถกับเราด้วย บอกเอาไปกลับบ้านนะ น่ารักมาก เราโคตรตื้นตันเลย กระเป๋าเป็นผู้หญิงอายุๆน่าจะสี่สิบปีได้ ประเทศไทยไมสิ้นไร้คนใจดีจริงๆเลยนะ จากคุณ : LostprophetZ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:55:50

ความคิดเห็นที่ 38 ดูคนค้นคนเมื่อคืนแล้วหลับฝันดีมากเลยค่ะ ขอบคุณและชื่นชมทีมงานมากๆ ที่นำเสนอเรื่องราวดีๆ แบบนี้ให้ชมกัน เราใช้บริการรถเมล์เป็นประจำ เจอเรื่องประทับใจบ่อยค่ะ เรื่องหนึ่งที่ยังจำได้คือบนรถเมล์สาย 28 เราขึ้นจากหน้าเซ็นทรัลลาดพร้าว เรานั่งตรงเก้าอี้ตัวแรกที่ติดกับประตู ข้างๆ เราเป็นคุณยายที่มีกระเป๋า ผักบุ้ง ผักกระเฉด และบรรดาสารพัดผักวางอยู่บนตักมากมาย เราขึ้นมาปุ๊บ ยิ้มให้คุณยาย คุณยายก็ชวนเราคุย เล่าใหญ่เลยว่าวันนี้เจอผักสวยๆ เลยซื้อไปจะผัดให้หลานๆ ทาน ระหว่างที่เล่าๆ อยู่ รถออกจากป้ายไม่นาน ประตูยังไม่ทันปิด ผักบุ้งกำนึงก็หล่นจากตักคุณยายร่วงไปบนถนน เรากับคุณยายก็ตกใจ มองหน้ากันแบบอึ้งๆ ในใจก็คิดว่า คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ เพราะรถวิ่งเร็วเชียว ปรากฏว่ารถวิ่งมาได้สักพักก็ติดไฟแดง กระเป๋ารถเมล์ที่เป็นผู้ชายวัยรุ่นตัวสูงๆ เขาวิ่งลงจากรถกลับไปเก็บผักบุ้งมาให้คุณยาย น่าประทับใจมากค่ะ เพราะจากจุดที่รถติดไปแดงกับจุดที่ผักบุ้งตกเนี่ย มัน 100 เมตรเศษๆ น่าจะได้ เป็นกระเป๋าที่มีน้ำใจมากเลยค่ะ ^_^ จากคุณ : กาน้ำชากะเชี่ยนหมาก เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:58:14

ความคิดเห็นที่ 39 เราก็มีประสบการณ์ดีๆ มาบอกเหมือนกันค่ะ ปรกตินั่ง 542 กลับ ค่ะ เป็นทางผ่านจากศึกษานารี ตอนเย็นๆ คนเยอะมาก ส่วนใหญ่นั่งมาจากสยาม ตอนนั้นยังเป็นเด็กม.ต้น ยืนถือกระเป๋า ดูหนักๆ (แต่จริงๆแล้ว วันนั้นเบามาก) มีผู้ชายสูงใส่ชุดนักเรียน คนนึงสะกิดให้เรานั่งแต่เราก็บอกไม่เป็นไร เพราะว่ากระเป๋าก็ไม่ได้หนักอะไร นั่งไปซักพักเค้าก็จะลุกให้เรานั่งอีก เราก็ยิ้มและก็บอกไม่เป็นไร ที่นี้ คนเยอะเราก็เลยหันไปยินอีกฝั่ง ซักพัก พี่ผู้ชายคนนั้นเค้าก็ลุกเลย แล้วสะกิดเรา ไอ้เราก็นึกว่าพี่เค้าจะลงแล้ว ไหงได้ พี่เค้ายืนแทนเรา ซาบซึ้งมากอะ ไม่เห็นหน้าเค้าด้วย เห็นแต่หลังของเค้า จะหันไปมองหน้าซะหน่อย พี่เค้าก็ลงป้ายไปแล้ว ขอบคุณพี่ (หรือไม่ก็รุ่นเดียวกันแหละ ตัวสูงชะมัด) ที่ลุกให้เรานั่ง นานๆ ทีจะมีคนใจดีแบบนี้ ปรกติเจอแบบเมินตลอด 555 จากคุณ : องค์หญิงตัวร้าย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 10:58:53

ความคิดเห็นที่ 40 ใครช่วยอัพขึ้นยูทูปให้หน่อ่ยดิ อยากดูแบบชัดๆอ่ะ จากคุณ : m_icehoc เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:06:00

ความคิดเห็นที่ 41 เมื่อวานนี้เอง ขำๆ ค่ะ กระเป๋ารถเมล์ : น้องๆ เดินเข้ามาข้างหน้าเลย กระเป๋าสวย ไม่ต้องกลัว ซักพักคนแน่นมาก กระเป๋ารถเมล์ : ค่าโดยสารด้วยค่ะ ใครไม่ให้ระวังนอนไม่หลับนะ เรานึกในใจอยู่คนเดียวว่า เจ๊แกมุขเยอะจริงๆ ขนาดอากาศร้อน คนแน่นๆ ซูฮกจริงๆ จากคุณ : Everytime you go away เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:23:07

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนเป็นบ้านนอกเข้ากรุงหางานทำใหม่ ๆ จะไปสมัครงานที่ ททท. นั่งรถเมล์ที่ผ่านนั่นแหละ แต่ลงไม่ถูก ก็เลยถามกระปี๋ แกก็ทำหน้างง ๆ บอกเพิ่งมาทำงาน เลยไม่รู้ลงตรงไหน ทีนี้ผู้โดยสารคนหนึ่งก็บอก ลงตรง...นั่นไง แล้วมีผู้โดยสารอีกคนหนึ่ง หันมา (ท่าทางจะฟังอยู่นานแล้ว) บอก ไม่ใช่ ๆ ต้องตรง...ต่างหาก คราวนี้ทั้งกระปี๋ และผู้โดยสารที่นั่งใกล้ ๆ ก็พากันถกเถียงอภิปรายถึงจุดที่เราต้องลงกันใหญ่ เหมือนเป็นหัวข้อสนทนาระดับนานาชาติ จนมีผู้ชายคนหนึ่ง พูดขึ้นมาว่า เดี๋ยวลงพร้อมผมก็ได้ ผมจะลงที่ ททท.เหมือนกัน (เขาบอกตอนลงรถ ว่าเขาทำงานที่ ททท. แต่ไม่กล้าบอก รู้สึกเขิน เพราะเห็นกลุ่มเรากำลังถกกันเสียงดังลั่นรถเชียว) ก็ขอบคุณกระปี๋ และคุณป้า ๆ น้า ๆ บนรถวันนั้นด้วย อีกเรื่องคือสมัยทำงาน เงินเดือนน้อย จะเอาทองไปจำนำ นั่งสาย 66 ผ่านไปถึงซังฮี้ เราก็กระซิบกับกระเป๋าว่าถึงตรงร้านทองเยอะ ๆ ให้จอดด้วยนะ เขาคงเดาถูกว่าเราจะไปทำอะไร ครู่หนึ่ง เขาก็ "ตะโกน" ด้วยสีหน้าจริงจังมาจากหน้ารถว่า "พี่ ๆ คนนั้นน่ะ ลงได้เลย นี่ไง ร้านทองเยอะแยะเลย เนี่ยเดินย้อนไปนิดนึง มีร้านนึงให้ราคาดีนะพี่..." คนทั้งรถหันมามองเราเป็นตาเดียว เอ้ยยยย ไอ้น้อง เราแทบเอาหัวมุดลงใต้เบาะ เอ็งจะตะโกนทำไมว้า... จากคุณ : BAHAMAS เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:23:22

ความคิดเห็นที่ 43   รถเมล์ที่บริการผู้โดยสารอย่างดี ยังมีให้เห็นจิงๆด้วย น่าประทับใจจิงๆ เพราะอาชีพบนรถเมล์เป็นอาชีพที่ได้รับความกดดันค่อนข้างมาก ไหนจะเรื่องเวลา ผู้โดยสาร การจราจร ฯลฯ แต่ในเมื่อคุณเลือกที่จะเข้ามาในสายอาชีพนี้แล้ว การบริการที่ดี คือหัวใจสำคัญของรถเมล์ ^^ ขอให้พวกคุณโชคดีนะคับ จากคุณ : ZaiYa_Ball เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:27:43

ความคิดเห็นที่ 44 ไม่เคยเจอเองกับตัว แต่นึกย้อนไปสมัยเรียนมัธยม สมัยรถเมล์ยัง 3.50 ตอนนี้ไม่รู้เท่าไหร่แล้ว - -" เป็นความทรงจำดีๆกับเพื่อนร่วมแกงค์ ที่กลับบ้านด้วยกันทุกวัน แล้วมักจะเจอคนแกล้งหลับ เวลาเด็ก สตรี และคนชรา ขึ้นรถเมล์มา เราปกติ ก็ไม่ค่อยได้นั่งเท่าไหร่ เพราะขึ้นป้ายที่คนขึ้นเยอะ พอเห็นว่ามีคนในกลุ่มดังกล่าวขึ้นมา แล้วมีพวกแกล้งหลับเมื่อไหร่ เราและเพื่อนๆจะรับส่งกันอัตโนมัติ เป็นคำพูดซ้ำๆเดิมๆ แต่ได้ผลทุกที " เฮ่ย แก ป้ายนี่มันอ่านว่าไงนะ" " โปรดเอื้อเฟื้อแก่ เด็ก สตรี และ คนชรา " " แล้วคุณยายนี่เป็นคนกลุ่มไหนวะแก" " คนชราว่ะ" " เพราะงั้นถ้าเรามีที่นั่งเราก็ต้องลุกให้คุณยายใช่เปล่าวะ" " ใช่แก เพราะป้ายมันบอกว่า โปรดเอื้อเฟื้อแก่ เด็ก สตรีและคนชราาาาา" ย้ำไปย้ำมา จนต้องมีคนทนไม่ได้ ลุกให้คุณยายนั่ง เราถึงจะพอใจกัน 5555 จากคุณ : Mesjiga เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:31:03

ความคิดเห็นที่ 45 เคยเจอแต่รถเมล์ใจดี ค่ารถ 7 บาท กลัวเราขาดทุนเลยแถมให้ป้าย 2 ป้าย จากคุณ : third arrow เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:45:00

ความคิดเห็นที่ 46   บนรถเมย์สาย 22 ผมทำกระเป๋าเงินหล่นหายบนนั้น ผมกระวนกระวาย โทรไปสารพัดที่ขอความช่วยเหลือผ่านไป 2 วัน ผมหมดหวังที่จะตามหา ทางสุดท้ายคือ ไปที่อู่ เพื่อถามเขาว่า มีกระเป๋าตังมาฝากมั่งไหม เพื่อที่จะรอฟังให้เขาบอกว่า "ไม่มี" ละผมจะได้ตัดใจ ..... ก็ไม่มีหรอกครับ รถสาย 22 หลายคันผ่านไป ผมไม่อยากนั่งมันอีก เพราะเซงมาก แต่ไงๆก็ต้องกลับจึง  ตัดใจนั่งคันที่ผ่านมาอีกรอบ ผมเดินไปดูที่เบาะเดิมที่เคยทำหาย เอาไฟฉายส่อง.... .... ก็ไม่มีหรอกครับ จะไปมีได้ไง หะหะ พี่กระเป๋าเขาก็ถาม "น้องทำไรอะครับ" เราก็บอกป่าวครับพี่ "พี่ครับ 2 วันก่อนผมทำกระเป๋าตังหล่นหาย บนสาย 22 พี่พอมีเพื่อนในสาย อะไรทำนองนี้พูดเรื่องนี้กันบ้างไหมครับ" .................. พี่เขาอ้ำอึ้งสักพัก จึงหยิบกระเป๋าสีดำ ผ้า adidas มาให้ผม กระเป๋าของผม!! ผมดีใจมาก "ผู้จัดการสายที่อู่เขาไม่อยู่ พี่ก็เก็บไว้ เอาติดตัวมาด้วย เปื่อมีคนมาถาม" น้ำตาแทบคลอ .... รถเมย์สาย 22 วิ่งทั่วกรุงเทพ กว่า 50 คัน พนักงานตั๋ว คนขับ เปลี่ยนกันทุกวัน ......... สาย22 ผ่านผมไปตั้งไม่รู้กี่คัน อะไรดลใจให้ผมมาขึ้นคันนี้ อะไรดลใจให้ผมไปถามพี่คนที่ผมจำไม่ได้ อะไรดลใจให้พี่เขาเก็บกระเป๋าตังไว้ติดตัว เพื่อนๆและผมที่บอกกับตัวเองว่า หมดหวังแล้ว มาเพื่อแค่ฟังคำพูดสุดท้ายจากที่อู่รถว่าไม่มี  ผมถอดใจไปแล้ว ..... แต่ผมก็เจอคนดีคนนึง ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร มันตื้นตันไปหมด ขอบคุณพี่วิทย์มากครับ ปล. ผมบอก "ให้ผมตอบแทนพี่เถอะ " จึงยัดเงินใส่มือพี่เขา 100 บาท พี่เขาก็เกรงใจ ผมไม่ฟังเลยว่า "รับเพื่อผมนะครับพี่ ขอบคุณพี่มาก" ละไหว้งามๆก่อนจากกันทีนึง ^^ miracle in babgkok จากคุณ : Dr_bright เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:57:58

ความคิดเห็นที่ 47   เราชอบกระเป๋ารถเมล์สาย 93 ค่ะ กระเป๋ารถเป็นผู้หญิง ทักทายทีเสียงดังลั่นรถ รู้หมดว่าใครลงป้ายไหน ให้แบงค์อะไรมา มีอยู่คนหนึ่งเป็นผู้ชาย(หล่อ) พอถึงที่หมายปลายทางกระเป๋าก็บอก "จอดด้วยๆ กิ๊กชั้นจะลง" ผู้ชายก็เขิน กระเป๋าก็แซวอีก "ไม่ต้องเขิน..ไม่ต้องเขิน บอกไปเลยว่าเราเป็นอะไรกัน" พอผู้ชายลงจากรถไปก็หันมาคุย "เป็นกระเป๋าไง.." ขำกันทั้งรถ อารมณ์ดีมาก มองออกว่าคงอยากให้ผ่อนคลายกัน เพราะรถแน่นมาก.. แต่ยังบอกแน่นๆอย่างนี้แหละดี กระเป๋ารถเป็นโรคขาดความอบอุ่น..55555++ จากคุณ : หนูนิด เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 11:58:12 A:202.29.68.2 X: TicketID:202449

ความคิดเห็นที่ 48 ดูแล้วยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว แอบน้ำตาซึม หายากจริงๆค่ะ เรื่องแบบนี้ในสังคมปัจจุบัน จากคุณ : elevenglass เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 12:13:26

ความคิดเห็นที่ 49 ตอนเรียน ม.กรุงเทพ  ผมขึ้นรถเมล์แอร์สายนึงกลับบ้าน   ตอนอยู่บนทางด่วนรถติดมากๆ แล้วก็คนแน่นแบบสุดๆ  ทุกคนขยับตัวกันไม่ได้เลย กระเป๋ารถเมล์ผู้หญิงก็เดินเบียดคนไปๆมาๆอยู่บนรถ ทั้งๆที่คนแน่นมากๆ เดี๋ยวอยู่หัวรถ เดี๋ยวเบียดๆมาอยู่ท้ายรถ ตอนที่เบียดๆอยู่ กระเป๋ามาหยุดอยู่ตรงผม หันมามองผม  แล้วก็พูดดังๆประมาณนี้  เห้ย น้องเอามือมาจับอะไรพี่เนี่ย  เสียงดังมากๆๆๆๆ แล้วเธอก็เดินไป บ่นๆไป ว่าผมโรคจิต คนมองผมทั้งรถเลยอ่ะ แล้วผมไปไหนไม่ได้ 55555 ..... จากคุณ : ความตายสีชมพู เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 12:18:43

ความคิดเห็นที่ 50 ชอบกระเป๋ารถเมล์และคนขับรถเมล์ที่ใส่ใจผู้โดยสารครับไม่ว่าจะขึ้นรึว่าลงคนขับจะบอกทุกป้ายถึงป้ายไหนแล้วส่วนกระเป๋ารถเมล์จะเป็นคนให้สัญญาณคนขับว่าผู้โดยสารลงรึว่าขึ้นอยู่นะอย่าเพิ่งออกรถ..ผมว่าถ้ารถเมล์ทุกคันใส่ใจผู้โดยสารซักนิดอุบัติเหตุเกี่ยวกับการพลัดตกจากรถจะเกิดได้น้อยมาก...แต่ผู้โดยสารบางคนก็นะจะขึ้นจะลงรถยังจะโทรศัพท์กันอยู่ได้ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคนที่ซวยก็คือคนขับและกระเป๋ารถเมล์ จากคุณ : spiceboy_12 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 12:53:12

ความคิดเห็นที่ 51 คห.5 เราไม่ได้ขึ้นรถเมลล์สาย 145 บ่อยนัก แค่ครั้งหรือสองครั้ง แต่เชื่อมั๊ยคะว่า เรามีโอกาสได้เจอพี่ที่คุณพูดถึงด้วย นอกจากตามที่คุณเล่าแล้ว เค้ายังจูงน้องนักเรียนประถมตัวเล็กๆ ขึ้น-ลง รถด้วยอ่ะ เคยอ่านเจอในเว็บอะไรสักอย่างจำไม่ได้แล้ว มีคนพูดถึงพี่คนนี้เหมือนกัน ชื่นชมมากค่ะ อีกเรื่องคือ รถเมลล์สายที่วิ่งแถวๆ ถนนนราธิวาศ ซึ่งเราจำสายไม่ได้แล้ว ตอนที่เราท้อง ขึ้นรถไปก็ไม่มีใครลุกให้นั่ง พี่เค้าตะโกนว่า คนท้องขึ้นมา ลุกกันหน่อยค่ะ คนอื่นๆ ก็ยังมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครลุก จนเราต้องบอกพี่เค้าว่า ไม่เป็นไรค่ะ 2-3 ป้ายเอง เดี๋ยวก็ลงแล้ว พี่เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไรเหมือนกันน้อง แล้วเดินไปสะกิด ผู้หญิงคนนึง บอกว่าขอที่นั่งให้คนท้องหน่อยนะคะ แค่ 2-3 ป้าย น้องเค้าก็ลงแล้วค่ะ แล้วพี่ก็เดินกับมาจูงแขนเราไปนั่งตรงนั้น อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เชื่อมั๊ยคะ นั่นเป็นครั้งเดียวที่มีคนลุกให้เรานั่งบนรถเมลล์ ตลอดเวลาอุ้มท้องเกือบ 9 เดือน จากคุณ : pat143 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 12:58:49

ความคิดเห็นที่ 52 ก่อนสงกรานต์ นั่ง 97 ไปกระทรวงสาธารณสุข เป็นผู้โดยสารคนสุดท้าย  ปกติแล้วเค้าจะไปกลับรถในกระทรวง เราก็ไม่รู้หรอกว่าจุดกลับรถอยู่ตรงไหน แต่พี่เค้าถามว่าลงตึกไหน แล้วก็ขับไปส่งถึงหน้าตึกเลย วันนั้นรู้สึก วีไอพีมากๆ รู้สึกชื่นชมทุกครั้งที่เจอคนดีมีน้ำใจ แต่บางครั้งก็คิดว่า อยากให้เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา ที่เกิดกันในสังคมได้ทุกวัน บางครั้งก็งงตัวเอง ว่าทำไมต้องตื้นตันกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ คำตอบก็คือ เดี๋ยวนี้คนดีมีน้ำใจ หายากเต็มทน เจอสักคนเหมือนเจอเทวดา อยากเห็นสังคมเป็นแบบไหน ไม่ต้องรอ เริ่มที่ตัวเรา จากคุณ : Pagee3324 เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 13:06:51

ความคิดเห็นที่ 53 พยายามนึกว่าของเราจะมีเรื่องดีๆแบบคนอื่นๆบ้างไหมน้า นึกได้แค่ว่า ตอนเรียนอยู่มหาลัย ต้องนั่งสาย 140 จากอนุสาวรีย์ชัยกลับบ้าน (เคหะ) ซึ่ง 140 นี่ตอนค่ำวันธรรมดารถแน่นมาก เบียดขึ้นมานั่งได้ที่นั่งติดทางเดิน คนที่ยืนก็เบียดกันมาก ๆ มีพี่ผู้หญิงอ่ะ คงไปซื้อของที่ TOP หิ้วมา 4 ถุงใหญ่ ๆๆ แบบว่าของในถุงเยอะมาก พูดง่าย ๆ ว่าเป็นเราคงขึ้นแท็กซี่ดีกว่าของเยอะ พี่เค้ามาหยุดตรงเราพอดี ก็แค่ช่วยพี่เค้าถือ แต่วางบนตักได้แค่ 2 ถุงอ่ะ อีก 2 ถุงต้องวางตรงพื้นตรงเท้าเราพอดี ตอนถุงของอยู่บนตักยังแอบมองเลยว่าพี่เขาซื้อของอะไรมามั่ง เยอะจัง จากคุณ : dizza เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 13:18:04

ความคิดเห็นที่ 54   ประมาณ 15 ปีมาแล้ว  นั่งอยู่ไปเรียนบนรถสาย 95 แถวบางกะปิ เห็นเด็กชายคนนึงแต่งชุดนักเรียนน่าจะอยู่ประมาณ ป.3-4   ขึ้นรถมาคนเดียว  มีเป้สะพายหลังใบโตมาเชียว   เราเลยลุกให้น้องเค้านั่ง  ความที่รถเริ่มเคลื่อนตัววิ่งแล้ว กลัวน้องเค้าล้มแถมเราก็ถือหนังสือเรียนอีกมือด้วย เราเลยจับแขนน้องเค้ามาแล้วพยักหน้าบอกให้มานั่งแทนเราเลย น้องเค้าก็ดึงแขนออกทันที เราก็ยื้อนะ (สงสัยน้องเค้ากลัวแฮะ) ต่างคนดึงแขนยื้อไปมา เรางงก็เลยปล่อยแขนน้องดีกว่า ... แล้วน้องเค้าก็ยกมือไหว้ขอบคุณค่ะ ... จากนั้นถึงค่อยนั่ง ... เพิ่งถึงบางอ้อ  น้องเค้าพยายามดึงแขนออกเพื่อจะขอบคุณเราก่อนนั่ง ได้รู้เลย เด็กที่ผู้ปกครองหรือครูสอนมาดีเป็นแบบนี้เอง นึกถึงทีไร อมยิ้มได้จนถึงวันนี้เลยค่ะ อีกเรื่องนึง สมัยเรียนบนรถเมล์สายเดิมจะกลับบ้าน รถติดอยู่มากเริ่มหัวค่ำแล้ว ความเร็วขนาดกระดืบ กระดืบ ก็เลยมองรถเก๋งคันที่ติดข้าง ๆ แก้เบื่อ เห็นคุณพ่อใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวแบบพับแขนลวก ๆ ประมาณว่าเลิกงานกำลังขับรถจะกลับบ้าน บนเบาะข้างคนขับมีลูกชายแต่งชุดอนุบาล นอนหลับหงายพาดหนุนตักคุณพ่อ มือคุณพ่อข้างนึงที่พวงมาลัย อีกมือนึงถือขวดนมป้อนลูกที่หลับตาดูดจุ๊บ ๆ เป็นภาพที่น่ารักมาก ๆ ของคนเมืองกรุงหลังเลิกงานค่ะ จากคุณ : ด.ญ.ผมม้ากะลาครอบ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 13:32:43

ความคิดเห็นที่ 55 เมษายนปีที่แล้วค่ะ นัดกับเพื่อนไว้ที่ร้านแมคโดนัลด์ใกล้ๆกับอนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย บ้านอยู่พระราม2 ก็ขึ้นรถเมล์สายปอ.68 พอขึ้นรถปุ๊บฝนตกปั๊บ แล้วมาตกแรงมากๆ ตอนถึงสะพานสมเด็จพระปิ่นเกล้า พี่กระเป๋ารถผู้หญิงก็จำได้ว่าเราตีตั๋วลงแถวๆศึกษาภัณฑ์ ก็มายืนใกล้ๆกับที่เรานั่ง แล้วถามว่า มีร่มมั้ย เราก็ส่ายหน้าว่าไม่มี พี่กระเป๋าก็บ่นประมาณว่า ออกจากบ้านทำไมไม่พกร่ม ดูซิฝนตกหนักยังงี้เปียกแน่ๆ แล้วป้ายที่จะลงมันไม่มีหลังคาอะไรให้ยืนหลบฝน พี่กระเป๋าเลยตะโกนบอกพี่คนขับว่าให้จอดแถวๆ แยกคอกวัว แล้วบอกให้เรารีบวิ่งไปยืนหลบใต้หลังคาตึกสูงละแวกนั้น ซึ่งสามารถหลบฝนได้และมีคนยืนหลบอยู่ก่อนหลายคน แถมยังบอกอีกว่าฝนหยุดแล้วค่อยเดินไปละกันนะน้องอย่าเดินตากฝน เราก็อึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่กระเป๋าจะใส่ใจกับผู้โดยสารอย่างเรา ได้แต่ขอบคุณก่อนลงจากรถ จากคุณ : ไวรัสเด็กดี เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 14:22:17

ความคิดเห็นที่ 56 ความประทับใจของผมคือ เห็นกระปี๋รถเมล์เขียวเป็นลม แล้วผู้โดยสารลุกให้กระปี๋คนนั้นนั่งแล้วเอายาดมมาให้ดม ประทับใจคับ จากคุณ : smilesun (smilesun) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 14:24:23

ความคิดเห็นที่ 57 เคยนั่งรถเมลล์จาก รามอินทรา กม.8 ไปตลาดปัฐวิกร พอดีกระเป๋ากางเกงมันใหญ่ ทำให้โทรศัพท์มือถือมันเลื่อนหลุดออกมาไม่รู้ตัว ตอนลงจากรถถึงรู้ว่าไม่อยู่แล้ว จึงโทรศัพท์เข้าเครื่อง ปรากฏว่ากระเป๋ารถรับโทรศัพท์ แล้วให้นั่งรถตามไปเพราะยังติดไฟแดงอยู่ และเก็บไว้ให้ รู้สึกดีมากๆเลยครับ จากคุณ : แมว (Meonado) เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 14:27:22

ความคิดเห็นที่ 58   ไม่ต้องไปนึกย้อนความหลังอะไรเลย ง่ายๆ แค่อ่านกระทู้ดีๆ ในพันทิพย์ก็ได้ความสุขใจกลับไปทุกครั้ง ขอบคุณที่มาแบ่งปันเรื่องดีๆ^^ จากคุณ : แอบอู้ดูทู้ผู้พัน เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 14:32:23

ความคิดเห็นที่ 59   ์ประสบการณ์คนท้องเหมือน คห.51 ค่ะ เมื่อก่อนเวลาเจอคนแก่ เด็ก คนท้อง เราจะลุกให้เค้านั่งตลอด หรือบางคนเห็นเค้าถือของเยอะๆเราจะอาสาถือให้ ทีนี้พอถึงคราวตัวเองท้องและต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงาน เลยคิดว่าอานิสงค์จากที่ผ่านๆมาคงจะทำให้มีคนลุกให้นั่งบ้าง ซึ่งก็มีบ้างเหมือนกันที่เจอคนใจดี แต่บางครั้งก็รู้สึกแย่ เพราะเจอทั้งคนหนุ่มๆสาวๆที่มาเบียดแย่งขึ้นประตูรถ บางคนก็มานั่งตัดหน้าเฉยเลย แถมยังเจอคนแกล้งหลับ คอพับไปในบัดดลที่เจอคนท้อง แต่เรื่องดีๆก็ยังมี จำสายรถเมล์ไม่ได้ แต่จำว่าขึ้นจากตรงข้ามเซ็นทรัลลาดพร้าวจะไปอนุสาวรีย์ชัย คนแน่นมาก ไม่มีใครลุกให้ ทั้งๆที่ตอนนั้นท้องโตมาก ประมาณ 7 เดือน แต่มีฝรั่งคนหนึ่งตะโกนเรียกเสียงดังมาก แถมกวักมือเรียกเราให้ไปนั่งที่เค้า แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าเรารีบเดินไป ฝรั่งคนนั้นรีบตะโกนเลย เสียงดังมาก No No Not you but for her แล้วชี้มาที่เรา ซึ้งมากเลย เพราะฝรั่งคนนั้นเค้าแบกกระเป๋็าใบใหญ่มาก 2 ใบเหมือนพวก Backpacker แถมยังซื้อปลาทองมาอีกถุงใหญ่ เค้ายังเสียสละที่นั่งให้เรา แต่จนบัดนี้ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ยังสงสัยอยู่เลยว่า ฝรั่งคนนั้นเค้าจะซื้อปลาทองไปทำไม จากคุณ : ตัวเล็ก เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 14:59:37 A:119.42.87.97 X: TicketID:224206

ความคิดเห็นที่ 60 ปกติไม่ค่อยขึ้นรถเมล์ แต่ก็มีที่ขึ้นแล้วประทับใจบ้าง เราเป็นคนตัวเตี้ย แต่เวลาไปไหนมาไหนจะได้แบกของเยอะเสมอ ยิ่งพอขึ้นรถแต่ละที รถก็จะเต็มตลอด มีครั้งนึงไม่มีมือจับ เมื่อยก็เมื่อย ทีนี้มีคนจะลงตรงที่เรายืนพอดี เก้าอี้เลยว่าง ไอ้เราก็คิดว่าใกล้ถึงป้ายแล้ว ยืนต่อหน่อยก็ได้ เลยให้ผู้หญิงอีกคนนึงนั่งแทน เธอนั่งปั๊บไม่มีถามว่าจะช่วยถือมั้ย เธอฟุบหน้าโลด พี่ผู้ชายที่ยืนข้างๆก็คงสังเกตเห็นเลยขยับที่ให้เรากว้างขึ้น เราก็ยืนสะดวกขึ้น พอรถเบรกแรงๆเราก็เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา เพราะมันไม่มีมือจับราว ไปกระแทกพี่ผู้ชายคนนั้นบ่อยมาก เลยอยากบอกพี่ว่า ขอบคุณและขอโทษด้วยค่ะ :D อีกครั้งก็ไม่มีราวให้จับเหมือนกัน เพราะคนมันแน่นมาก เราจับราวข้างบนไม่ถึง พอรถเบรกมือเราก็ดันไปดึงแขนพี่ข้างหน้าไว้แบบไม่รู้ตัว เขาเลยหันมายิ้มแล้วบอก เกาะพี่ก่อนก็ได้น้อง... แหม พี่คะ พี่นี่หล่อจากภายในจริงๆ จากคุณ : ด๋อยด๋อย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 15:01:08

ความคิดเห็นที่ 61 ของเราล่าสุดเลย นั่ง Taxi จะกลับบ้าน คุยกับลุงคนขับ แกเคยเป็นคนขับรถเมล์ สาย 2 สำโรง - ปากคลอง มาก่อน สมัยก่อนนู้นนนน แกขับมาถึงป้ายศึกษาภัณฑ์ ถ.ราชดำเนิน ปรากฏ เจอเด็กช่างกลตีกัน มันเล่นปีนเข้ามาทางหน้าต่างข้างแก แล้วชักปืนออกมายิงใส่เด็กอีกคน !! แบบยิงผ่านหน้าแกเลยอ่ะ แต่กระสุนไม่โดนเป้าหมาย ดันไปโดนสาวแบงค์อีกคนน่ะ !! เท่านั้นแหละ แกกับกระเป๋ารถเมล์ทิ้งรถเลย แล้วพาสาวแบงค์คนนั้นขึ้นตุ๊กๆ ไปส่ง รพ. ศิริราช เลย โหยยย ฟังแล้วแบบ เท่ห์ว่ะ (ค่ะ) ลุง !!   เสียดายต้องลงก่อน เพราะถึงบ้านแล้ว ไม่งั้นจะได้เล่าตอนจบได้ จากคุณ : ปีศาจแก้มแดง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 15:02:02

ความคิดเห็นที่ 62 อีกเรื่อง ตอนนั้นนั่งรถเมล์ไปทำงาน จำไม่ได้ว่าสายอะไร 2 หรือ 59 เนียแหละ แต่สายแล้วล่ะ ไม่ค่อยมีคนบนรถแล้ว ก็พอดีมีเรื่องเสียใจอยู่น่ะ ก็เลยนั่งร้องไห้บนรถเมล์น่ะแหละ กระเป๋ารถเมล์คงเห็นน่ะ ก็เลยมานั่งข้างๆ ด้วย แต่ไม่พูดอะไรนะ ได้แต่คอยมองเราร้องไปเรื่อย เราก็หยุดไม่ได้ ก็ร้องจนลงน่ะแหละ ยังรู้สึกดีไม่หายเลยจนทุกวันนี้ จากคุณ : ปีศาจแก้มแดง เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 15:08:51

ความคิดเห็นที่ 63   แต่เรานี่ดิ โดนเป๋ารถเมล์ด่าอ่ะ ก้อเราขึ้นปอ.จะไปลงสะพานปิ่นเกล้า พอได้ที่น่งเราชอบเอาmp3 มานั่งฟัง ฟังไปฟังมาหลับซะงั้น ตื่นมาอีกทีเลยสะพานปิ่นเกล้าไปมากแล้วเกือบถึงเซ็นทรัลปิ่นเกล้าแทน ไอ้เราก้อตกกะใจถามคนที่นั่งข้างๆ เราว่าเลยสะพานปิ่นเกล้าหรือยัง แต่เป๋ารถเมล์ได้ยินที่เราถามคนข้างๆ เป๋ารถเมล์เลยตอบแทนด้วยการด่าว่า "ถึงแล้วเรียกก้อไม่ได้ยิน หูฟังอ่ะหูฟัง ขอเถอะช่วยเอาออกได้ไหม !" เราก้อปรี๊ดดิ อยู่ดีๆ มาว่าเรา ที่ถามไม่ใช่ว่าไม่รู้จักเส้นทางหรอกนะ แต่พอดีเพิ่งตื่นแบบว่ายังง ก้อเลยถามให้แน่ใจว่านั่งรถเลยแล้ว เราจะได้นั่งกลับแค่นั้นเอง ไม่ได้ขอให้มาปลุกซะหน่อย ด่าซะเราอายเลยเพราะคนบนรถเต็ม เจ็บใจมาก จากคุณ : หมูน้อย เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 53 15:16:31 A:58.136.51.204 X: TicketID:188249

ความคิดเห็นที่ 1 เหตุการณ์นี่เกิดที่รถใต้ดิน ที่ฝรั่งเศสค่ะ เพิ่งเมื่อวันอาทิตย์นี้เอง เรานั่งรถใต้ดินกะลังจะกลับที่พัก เพิ่งนั่งมาได้ 2-3 ป้าย มีผู้หญิงคนนึงขึ้นมาพร้อมลูกๆ 3 คน อายุน่าจะไม่เกิน 3-5 ขวบ ด้วยความเคยชิน เราก็ลุกขึ้น กำลังสะกิดเรียกเขาให้เอาเด็กมานั่งตรงที่เรา อย่างน้อยไอ้เจ้าคนเล็กคนนึงก็ยังดี ขณะที่ผู้หญิงคนนั้นหันมามองเรา มีผู้ชายคนนึงมาจากทางไหนไม่รู้ เบียดเราเข้ามานั่งแทนที่เฉยเลยอ่า ไอ้เราก็งง แกมฉุน แต่ไม่รู้จะทำยังไง เพราะพูดภาษาฝรั่งเศสไม่เป็น ผู้หยิงคนนั้นเขาก้อมองเราแล้วก้อยิ้มๆอ่ะ แต่ไม่ได้พูดอะไร สรุป ทั้งเรา ทั้งผู้หญิงคนนั้นกะลูกๆ ยืนต่อกันมาอีกเป็น 10 ป้ายเลยค่า เฮ้อ...สงสัยวัฒนธรรมมันแตกต่างกัน จากคุณ : I-Luk-Moo เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 02:43:40

ความคิดเห็นที่ 2 อยากเจอเรื่องดีๆแบบนี้มั้งจัง ผมเจอแต่เรื่องแย่ๆ หนักสุดก็มีอยู่ครั้งนึงผมกลับจากบ้านแฟน นั่งสาย 43 ตอนแรกก็ยืนดีๆ ซักพักปวดท้องมากเลยครับ ปวดจนตัวงอน้ำตาไหลเลย มือสองข้างก็พยายามเกาะเหล็กตรงที่นั่งไว้ ที่ว่างก็ไม่มี จะลงนั่งแท็กซี่ก็เงินไม่พอ จะนั่งไปแล้วให้ที่บ้นจ่ายให้ก็เกรงใจที่บ้าน แล้วซักพักก็ได้ยินเสียงคนข้างๆพูด "สำออยว่ะ" โธ่พ่อคุณ!! ลองมาเป็นบ้างสิว่าทรมารแค่ไหน ก็เลยลงจากรถไปหาที่นั่งพัก แล้วก็อ้วกด้วย โชคดีแม่ค้าแถวนั้นมาเห็นเข้าเค้าก็ให้น้ำมาขวดนึง ตอนนั้นเหมือนนางฟ้ามาโปรดเลยครับ พอดีขึ้นก็นั่งรถสองแถวกลับบ้าน แล้วก็มีอีกครั้งนึงสายเดียวกันเนี่ยแหละครับ ผมยืนอยู่แล้วไม่รู้ว่าข้างหลังมีที่ว่างอยู่ที่นึง กระเป๋ารถเมย์เลยตะโกนเรียก "นี่ๆ ข้างหลังว่างน่ะ หัดดูข้างหลังซะบ้างสิ เซ่อจริงๆ" ผมยอมรับครับว่าเซ่อ แต่เจ๊ไม่ต้องตวาดขนาดนั้นก็ได้ครับ ผมกลัว จากคุณ : มนุษย์แว่นอับโชค เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 03:27:42

ความคิดเห็นที่ 3 เคยมีตอนเรียนแล้วค่ะ ครั้งนั้นจำได้ว่าขากลับจากเรียนเรานั่งสาย ปอ.507 ก็จากเพาะช่าง ไปอ่อนนุช 52 นั่งๆ ไปถึงราวสวนลุม ก็มีผู้ชายคนนึงมานั่งข้างๆ ก็เป็นนักศึกษาเหมือนกัน เพราะใส่ชุดนักศึกษาชาย นั่งนิ่งๆ นานแค่ไหนไม่รู้ จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ค่ะ (เหตุเกิดมานานนน อิ ) นั่งๆ สบตาๆ ก็เลยคุยกันซะเลย จำไม่ได้ว่าใครเริ่มคุยก่อน แต่เนื้อความก็ราวๆ เรียนไหนเหรอ เราก็บอกเขาว่าเราอยู่เพาะช่าง เขาบอกว่าเขาไม่ได้เรียนเพาะช่าง แต่เป็นที่....(ไม่ขอเอ่ยเนาะ) พอเขาว่าเค้าเรียนที่ไหน ต่างคนก็ต่างหัวเราะ เพราะมหาลัยมันขึ้นชื่อ เรื่องไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แล้วก็ถามกันเรื่องเรียนคณะอะไร เราบอกว่าเรียนศิลปะ ก็เข้าทางเพราะเีรียนเหมือนกัน ก็เลยพากันคุย เรื่องงานศิลป์ งานวาดไปเรื่อย แก้เบื่อรถติดได้เลยล่ะ แล้วที่เรารู้สึกดีมากๆ เลย ก็คือ ตลอดเวลาที่พูดจากัน เราและเขา ไม่เคยได้ถามชื่อกันเลย เราไม่ถาม เขาก็ไม่ถาม เราว่ามันเป็นความรู้สึกดีมาก เป็นการคุยที่ไม่ละลาบละล้วง รู้สึกว่าเป็นการคุยที่ให้เกียติกันมากๆ ไม่หลี ไม่จีบ ไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากเพื่อนร่วมทาง (คุย) แล้วรถก็มาถึงป้ายที่เราจะลง เราต้องลงก่อน ก็ลาเค้าด้วยคำว่าโชคดีนะ เป็นความรู้สึกดีมากๆ ที่ยังไม่ลืมเลยล่ะค่ะ จากคุณ : ยืมล๊ิอคอินมา (jomyutstudio) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 07:12:53

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบกระทู้นี้จังค่ะ เรามี2เหตุการณ์...เจอโรคจิตทั้งนั้น ของเราสมัยยังเรียนม.แถวสนามหลวงต้องกลับบ้านโดยใช้บริการ203ทุกวัน และวันหนึ่งเราโดนโรคจิตเบียด...รถก็คนแน่นมาก ทำอะไรไม่ถูกเลย น้ำตาก็มาคลอๆแล้วแต่ไม่กล้าพูดอะไรอายก็อาย พี่กระเป๋าคงมองเห็นเค้าก็ลากเด็กผู้ชาย(เป็นน้องมัธยมปลาย)ให้มายืนแทรกระหว่างเรากับไอ้โรคจิตนั่น น้องคนนั้นก็คงงงแล้วพี่กระเป๋าก็ตะโกนดังๆลอยๆว่า"มายืนตรงนี้หน่อยนะน้อง....เดี๋ยวนี้พวกโรงจิตมันเยอะ....มะแร่งไม่รู้จะ...ไปไหน?...บลาๆๆๆๆๆ"จนคนเริ่มหันมามอง ไอ้โรคจิตนั่นรีบกดออดทั้งๆที่ยังไม่ถึงป้ายแล้วกระโดดลงรถไปเลย พอเค้าเดินมาเก็บตั๋วเราก็ขอบคุณเค้าไปพี่เค้าก็บอกไม่เป็นไรหายตกใจรึยัง? เรายังซึ้งอยู่ทุกวันนี้เลย ส่วนของเพื่อนเรามีโรคจิตมานั่งด้วย...ทันใดนั้นมันก็ควักออกมาให้เพื่อนดู เพื่อนเราตกใจมากร้องกรี๊ดดดดดดดด กระเป๋ารถกับคนขับได้ยินคนขับรถกดปิดประตูอัตโนมัติกระเป๋ามาประชิดแล้วล็อกคอไอ้นั่นไว้ พี่คนขับขับบึ่งไปโรงพักเลย(เหตุเกิดใกล้ๆพาต้า.....เค้าขับไปสน.บางยี่ขันมั้ง?ตรงใกล้ๆสะพานพระปิ่น)ระหว่างทางก้ตะโกนบอกคนโดยสารอื่นๆว่าเดี๋ยวเอาโจรไปโรงพักก่อนนะครับ ผู้โดยสารอื่นๆก็ไม่ได้ว่าอะไร....กว่าจะถึงโรงพักไอ้โรคจิตนั่นก็โดนด่าจนหูหนวกไปเลย จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 07:24:10

ความคิดเห็นที่ 5 แก้ไขไม่ได้แต่นึกออกอีกเรื่องค่ะ สมัยเรียนเหมือนกัน เราถือของเยอะสองมือกำลังจะลงแล้ว คือพอรถเลี้ยวขวาเราก็ต้องลงป้ายแรก ด้วยความที่ว่ารถทิ้งโคงแรงมากๆเราซึ่งอยู่ใกล้ๆประตูก็เซแซดๆๆๆจะออกประตูไปแล้วเพราะรถไม่ได้ปิดประตู สติเราก็คิดไม่ทันว่าต้องทิ้งของแล้วเอามือจับราวรถ เราหลับตาปี๋คิดว่าตายแน่แล้ว......ไม่รู้ว่าพี่กระเป๋ารถมาจากไหนกระโดดมาขวางเราไม่ให้ออกประตูไป ตัวเรากระแทกกับเค้าแรงเหมือนกัน ทั้งเราและเค้าหน้าเสียกันทั้งคู่ พอรถจอดเรายังขาสั่นอยู่เค้าเลยบอกให้คนขับรอเราแป๊บนึงแล้วพาเราลงมานั่งที่ป้ายรถเมล์น่ะค่ะ สังคมไทยยังมีน้ำใจอยู่จริงๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 07:48:23

ความคิดเห็นที่ 6 คห 21 - นึกถึงเรื่อง Pay it Forward เลยค่ะ คห 46 - Amazing มากค่ะ เรื่องของเราที่คิดออกคือ ประมาณซัก 10 ปีก่อน ตอนนั้น ยังเป็นนักเรียนอยู่ ขึ้นรถเมล์ ถือกระเป๋านักเรียนสีดำ กับกล่องดินสอ (รักมาก เพื่อนซื้อให้ + ข้างในมีปากกาเต็มเลย) พอขึ้นไปเรายืนใกล้ประตู ก็มีคน ถือกระเป๋า+กล่องดินสอให้ (เราเอากล่องดินสอห้อยไว้ตรงหูกระเป๋า) ที่นี่ รถมันแน่นเราก็ค่อย ๆ โดนเบียด ไปท้ายรถ ตอนแรกก็ยังมอง ๆ กระเป๋าอยู่ เสร็จแล้วเราก็โดนดันไปท้ายรถ แล้วคนมันก็แน่นมาก จนขอกระเป๋าคืนไม่ทัน เราก็เป็นห่วง คิด ๆ อยู่ว่าเอาไงดี เดินกลับไปเอากระเป๋ามาถือเองดีมั้ย สักพักนึง มองไปนอกหน้าต่าง เห็นคนที่ถือกระเป๋าให้ยืนอยู่ข้างล่าง ลงไปแล้ว ตกใจมาก ไม่แน่ใจว่าเค้าเอากระเป๋าเราลงไปด้วยหรือเปล่า รีบเบียด ๆ คนไปยืนหน้าประตู พอถึงหน้าประตู มองไปที่พี่เค้า ไม่มีกระเป๋าเรา ตกใจมาก เอาไงดี ลงไปถามดีมั้ย รถก็จะออกแล้วด้วย เอาวะ กำลังจะก้าวลงจากรถ มีคนเรียก น้องคะ หันไปมอง เค้าถือกระเป๋าเราอยู่ คือ คนที่ลงไป เค้าฝากให้คนที่นั่งต่อถือแทน อารมณ์นั้นแบบดีใจมาก รีบขอบคุณเค้า แต่จะขอบคุณพี่คนที่ลงไปแล้วก็ไม่ทัน คนที่ถือต่อจะช่วยเราถือ ต่อให้ เราก็ไม่เอาแล้ว รีบขอมาถือเองเลย คิดแล้วก็ยังขำตัวเอง จนทุกวั้นนี้ จากคุณ : เด็กน้อยหน้าอ้วน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 08:02:26

ความคิดเห็นที่ 7 เคยนั่งรถร่วม โอ้วว แกฮาทั้งรถ พุดไม่หยุด แกบอกว่า ถึงมีที่ว่างก็นั่งไม่ได้ เพราะบางครั้ง ผดส จะมองไม่ดี แกก็ยืนอยู่อย่างนั้น จากคุณ : นายโอ้นโต้น เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 08:21:36

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนเราลงไปทำงานที่กรุงเทพฯประมาณ 1 เดือน จำเป็นต้องขึ้นรถเมล์ไปทำงานทุกวัน แล้วด้วยความที่เป็นบ้านนอกเข้ากรุง ปอดสะอาดพอไปเจออากาศในกรุงเทพฯเราเลยเป็นภูมิแพ้อย่างแรง วันนั้นมันเป็นช่วงเช้าที่เร่งด่วน รถทุกคันเต็มเอี๊ยด แต่ด้วยความที่คนมันโชคดีขึ้นไปก็มีทั้งนั่ง 1 ที่พอดี ก็เลยได้นั่ง คิดในใจว่าก็ดีนะเพราะวันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย ไอหนักมาตั้งแต่เช้า ตัวร้อนๆรุมๆ บวกกระเป๋าโน๊ตบุ๊คที่สะพายอยู่ก็หนัก กลัวตัวเองจะเป็นลมเสียก่อน พอรถวิ่งไปสัก 3 ป้าย คนก็ขึ้นมาจนแน่น แต่ตอนนั้นมันมีคุณลุงคนหนึ่งขึ้นมา เราก็ลุกให้โดยอัตโนมัติแล้วมาโหนรถแทน ทีนี้ตอนที่โหนอยู่แอร์รถมันก็เป่าลงหัวพอดี เราก็ไอหนักเลย พยายามกลั้นไม่ให้ไอเสียดังมากทำหน้าหน้าแดง รู้สึกตามัวๆละ ตอนนั้นคิดว่าจะไหวไหมเนี่ย แต่ยังแข็งใจ กลัวว่าคุณลุงที่นั่งแทนที่เราเขาจะรู้สึกแย่อ่ะ ไม่อยากให้เขากังวลว่าเราป่วยแล้วแกยังมานั่งแทนอะไรงี้ (เราคิดแบบนั้นจริงๆ) ทีนี้เราก็เป็นพี่กระเป๋ารถเมล์หันมองอยู่เป็นพักๆ จนถึงช่วงที่รถเมล์จอดป้าย คนก็ทยอยลงบ้างมันก็พอมีที่ว่างละ แต่ก็ยังมีคนแก่ขึ้นมาบนรถอยู่ตลอดเราก็เลยยังไม่ไปนั่งทั้งที่ตัวเองก็รู้สึกแย่มากเหมือนกัน ทีนี่พี่กระเป๋ารถเมล์เขาคงมองอยู่ตลอดล่ะมั้ง ก็เลยเดินมาข้างหน้าในช่วงที่รถจอดป้าย พอมีที่นั่งว่างปุ๊ปเขาก็ไปกันที่นั่งว่างทันที และรีบกวักมือเรียกเราไปนั่งพลางถามว่าไม่สบายเหรอ เราบอกค่ะแพ้อากาศ พี่กระเป๋ารถก็บอกว่า นั่งก็ได้ไม่เป็นไรหรอก เห็นไหมคนอื่นเขายังแย่งกันนั่งเลย เราเลยขอบคุณและยิ้มให้เค้าค่ะ พี่กระเป๋ารถเมล์เดินไปยืนอยู่ข้างๆเราตลอดเหมือนกันมาดูว่าเราโอเคไหม ตอนเราลงก็เลยยกมือไหว้ขอบคุณเค้าค่ะ มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆที่ประทับใจ ยังจำเหตุการณ์ทุกอย่างได้ไม่ลืมเลย ขอบคุณพี่กระเป๋ารถเมล์ใจดีอีกครั้งนะคะ จากคุณ : เสียงจากบ้านนา เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 09:39:25

ความคิดเห็นที่ 9 ประสบการณ์นั่งรถเมล์มานานแสนนาน ถึง ณ ปัจจุบัน ถ้าไปสถานที่ที่เราไม่รู้จักเช่น เมื่อ 8 ปี ที่แล้วสมัยเข้ากทม. เป็นสาวโรงงานที่บางปูแต่ไปสมัครเรียนราม ไม่รู้ว่า หน้าหมู่บ้านนักกีฬา ต้องลงตรงไหน จึงฝากความหวังไว้ที่กระเป๋ารถเมลล์ ว่า "พี่ค่ะ ถ้าถึง........บอกหนูด้วยนะค่ะ" ซึ่งจะได้รับความช่วยเหลือจากพี่ๆ ทุกครั้ง ต่อเนื่องถึงปัจจุบัน กรณีที่ไปสถานที่ใหม่ ๆ ต้องขอขอบคุณมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้พนักงานทุกท่านค่ะ จากคุณ : nuynananuy เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 09:40:56

ความคิดเห็นที่ 10 น๊าน นานแล้วค่ะ ตอนนั้นอยู่หอในซอยมหาดไทย นั่งรถเมล์่จากเดอะมอลล์บางกะปิ จำไม่ได้แล้วว่าสายอะไร ที่วิ่งผ่านเดอะมอลล์บางกะปิ ไปเซนทรัลลาดพร้าว แต่ที่แน่ๆไม่ใช่สาย 8 อิอิ เราลงที่หน้าปากซอยมหาดไทย ซึ่งอยู่เยื้องๆโรงพยาบาลลาดพร้าว พอดีมีผู้ชายตาบอดลงด้วยกัน พี่กระเป๋าเลยถามเราว่า ช่วยไปส่งพี่คนนี้ (คนตาบอด) ได้ไหมคะ เค้าจะไปโรงพยาบาล .... เราก็งงๆ แต่ก็รับปากว่า ได้ค่ะ พอลงรถมาด้วยกัน เราก็ถามเค้าว่าพี่จะไปโรงพยาบาลใช่ไหมคะ เดี๋ยวพาไปนะคะ เค้าบอกว่าส่งผมที่สะพานลอยก็พอครับ... เราถามซ้ำๆอีก 2-3 ครั้ง เค้าก็ยืนยันว่าให้พาไปแค่สะพานลอยก็พอ ... เราก็ต้องยอมแค่นั้น จากป้ายรถเมล์ไปสะพานลอย ใก้ลนิดเดียว แต่รู้สึกดีจังที่ได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆเพื่อคนอื่นบ้าง ถ้าพี่กระเป๋ารถไม่ขอให้เราช่วย เราคงไม่(กล้า)ช่วย และพี่ผู้ชายคนนั้นก็คงไม่ขอให้เราช่วย .... วันดีๆวันนั้น เกิดเพราะพี่กระเป๋าฯ ช่วยให้เราแสดงน้ำใจต่อผู้อื่น ... แม้มันจะเล็กน้อยมากๆๆๆ ก็ตามที ... จากคุณ : ็Happy Earth Day! (== พิ้งค์กี้ ==) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 10:23:36

ความคิดเห็นที่ 11   เคยลุกให้ยายแก่ๆคนนึงนั่งค่ะ   หลังจากลุกให้ยายนั่ง เรายืนไม่ถึง 5 นาทีก็มีคนลุกให้ต่อ ผ่านไปซักพักมีเด็กขึ้นมา  ลุกให้เด็กนั่ง  ไม่ถึง 5 นาที กระเป๋ารถเมล์ก็พยายามหาที่นั่งให้จนได้ เพราะตอนที่ยายขึ้นมา ไม่มีใครลุกให้ยายนั่งเลย จากคุณ : chemistry_lism เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 10:41:37

ความคิดเห็นที่ 12   รถเมล์ สีเหลือง  สุพรรณฯ - อยุธยา เราเรียนภาคสมทบ เสาร์ - อาทิตย์ เช้าขึ้นรถ ประมาณ 06.00 น. จากสุพรรณฯ (ถ้าพลาดรอ เป็น ชั่วโมง) เย็นเลิก  18.00 น. แต่รถจากอยุธยา หมด 18.00 น. กว่าจะออกจาก มหาลัยฯ ถึงคิวรถ (ตลาดเจ้าพรม)  อย่างเร็ว 10 นาที ลุงคนขับ จะรอตลอด  เพราะถ้าพลาด คือไม่มีรถ ต้องมาขึ้นรถทัวร์ที่สายเอเชียฯ (แพง) เราจะมากับเพื่อน 2 คนตลอด  ถ้าวันไหนเพื่อนไม่มาเรียน เรากลับคนเดียว  ลุงจะถามทุกครั้ง หรือบางครั้งเราชิงบอกเองว่า เพื่อนไม่มาเรียนค่ะ รถวิ่งสาย  บางบาล  -  เสนาฯ  - สาลี (สุพรรณฯ) พอวิ่งถึงประมาณ บางบาล  คนเริ่มหมด บางทีทั้งคันรถ  เหลือ (คนขับ กระเป๋า  เรา กับ เพื่อน) บางครั้งกระเป๋าลงแถว ๆ สาลี  เหลือ (คนขับ  เรา กับเพื่อน) เพื่อนไม่มา  ก็  เหลือ  (คนขับ  เรา)  เป็นประจำ ถึงสุพรรณฯ  เกือบ 2 ทุ่ม เรียน 2 ปีครึ่ง  เป็นแบบนี้มาตลอด ขอบคุณ  ลุงคนขับ  ที่มารับส่ง จนเรียนจบ ปล.  ถ้าคุณลุงเป็นคนไม่ดี  เราอาจไม่ถึงบ้าน ไม่ปลอดภัย จริงไหม จากคุณ : MOOM_SOM เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 10:59:14

ความคิดเห็นที่ 13 ประทับใจ ทุกๆครั้ง คงเป็นกระเป๋ารถเมล์รุ่นป้าที่แสนใจดี ถามทางกี่ครั้งก็บอกตลอด และบอกแบบว่า กลัวเราหลง ถามคนขับให้บ้างอะไรให้บ้าง ผมว่าเป็นเสน่ห์อย่างนึงที่บ้านเรายังมีกระเป๋ารถเมล์นะครับ แต่รถมินิบัส สีเขียวที่เปลี่ยนเป็นสี่ส้มนี่ มีหมดทุกรูปแบบ รถเมล์ฮิปฮอป เส้นพระประแดงมาสะพานพุทธ รถเมล์:-) อนุสาวรีย์ มาแถวสามย่าน ด่ากันตลอดทาง ระหว่างกระเป๋าฯกะคนขับ คนก็ยืนอัดกันแน่นๆ มานก็ด่ากันหน้ารถไปหลังรถ รถเมล์ไทย หลากสีสัน หลากรุปแบบดีครับ จากคุณ : เด็กท้ายวัง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:18:41

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วรู้สึกดีจังคะ แต่ไม่เคยมีประสบการณ์รถเมล์มาเล่าให้ฟัง เพราะที่เชียงใหม่ ไม่มีรถเมล์มีแต่รถแดงค่ะ (สมัยก่อนนู้นเหมือนจะมี แต่ไม่ทันนั่ง) แต่มีเรื่องฮาๆ ของเพื่อนกับประสบการณ์การนั่งรถแดงมาเล่าให้ฟัง เพื่อนเค้าโบกรถแดง ละก็ต่อรองราคากับคนขับ ก็ถามว่า จะไปที่นี่ คิดเท่าไร ลุงคนขับก็บอกว่า "ซาวบาท" เพื่อนก็ต่อไปว่า "ยี่สิบบาทได้มั้ย ลุง" เราฟังแล้วขำกลิ้งเลย 555 เนื่องจาก เพื่อนไม่ใช่ คนเมือง เลยไม่รู้ว่า ซาวบาท ก็เท่ากับ ยี่สิบบาท เหมื๋อนกั๋นนั่นละเจ้า ^_^ กับอีกอันนึง ตอนนานมากแล้ว  เราโบกรถจะไปเรียนพิเศษ เห็นรถแดงวิ่งปุเลงมาแต่ไกล พอเราโบก รถก็จะแอบซ้ายจอดรับเรา แต่ปรากฎว่า ล้อรถกลิ้งหลุดออกมาเฉย หมุนผ่านมาเราไป เรานี่ หน้าเหว๋อเลย แอบนึกในใจว่า โชคดีนะ ไม่หลุดตอนขึ้นรถไปแล้ว จากคุณ : Kageshiro เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:28:03

ความคิดเห็นที่ 15 อยากเจอเหมือน #4 มั่งจังเลย จากคุณ : Mr.Nuke เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:32:18

ความคิดเห็นที่ 16   ขอไม่เป็นรถเมลล์ แต่เป็นรถตู้โดยสารได้มั๊ยคะ? คือแฟนเรานั่งรถตู้จากเพชรบุรีมาลงแถวพระราม 2 อ่าค่ะ แต่สุดสายจริงๆจะอยู่ที่อนุเสาวรีย์ชัยฯ ทีนี้แฟนเราดันลืมวางกระเป๋าโน๊ตบุ๊คไว้ใต้เบาะที่นั่งค่ะ พอลงจากรถเพิ่งนึกได้ แต่โชคดีค่ะที่มีนามบัตรพี่คนขับรถตู้ เลยลองโทรไปถามเค้าว่าเห็นบ้างมั๊ย พี่เค้าก็มีน้ำใจเก็บกระเป๋าโน๊ตบุ๊คไว้ให้ แล้วบอกให้มาเอาคืนไป พี่เค้าคงย้อนกลับมาไม่ได้ เพราะเดี๋ยวต้องไปที่ปิ่นเกล้าอีก สุดท้าย เราก็ไปเอาโน๊ตบุ๊คกับพี่เค้าพร้อมกับแฟนค่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณไว้ด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : icinnak เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 12:38:21

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านกระทู้นี้แล้วมีความสุข ช่วยแปะคลิปสำหรับคนที่พลาดรายการไปนะคะ ตอนที่1 จากคุณ : SFFC เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:55:45

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนที่ 2 จากคุณ : SFFC เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:57:10

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ 3 จากคุณ : SFFC เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:57:39

ความคิดเห็นที่ 20 ตอนที่ 4 จากคุณ : SFFC เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 13:58:07

ความคิดเห็นที่ 21 ชื่นใจมากเลยครับ  ขอบคุณรายการ กะทุก คห.เลย จากคุณ : เจ้าพ่อ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:10:55

ความคิดเห็นที่ 22 หลังจากอ่านคห.ของทุกๆคน ทำให้ตัวเองมานั่งนึกบ้างว่าเราเคยมีเรื่องประทับใจอะไรบนรถเมล์บ้างนะ ตอนป.5 ต้องนั่งรถเมล์ไปรร.คนเดียว จากสีลม ไปลงที่ถนนตก แล้วต้องตื่นเช้ามากๆ ด้วยความเป็นเด็ก พอขึ้นรถเมล์สาย 15 ด้วยความง่วงจึงเผลอหลับไป แต่คราวนี้รู้สึกว่าเป็นการหลับบนรถเมล์ที่สบ๊าย สบาย มารู้สึกตัวตอนใกล้จะถึงป้าย พบว่าหัวตัวเองไปหนุนอยู่บนหัวไหล่พี่ผู้ชายคนนึง (แต่งตัวแบบหนุ่มออฟฟิศ) ไม่น่าล่ะว่าทำไมนอนสบ๊าย สบาย หนุนไหล่พี่เค้าไม่พอดันไปน้ำลายไหลหยดลงบนไหล่เค้าอีก ที่สำคัญตอนลงรถเราลงไปเลย ไม่ขอโทษ ไม่ขอบคุณ (ก็หนูยังเด็กนัก) แต่เป็นเหตุการณ์ที่ประทับใจและจำได้จนถึงบัดนี้  จบ. จากคุณ : ~PLAYFULGIRL~ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:18:32

ความคิดเห็นที่ 23   คนดีๆก็มีค่ะ อยากเจอแบบคุณจขกท.บ้างจัง จากคุณ : โลมาหน้ากลม เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 14:48:24

ความคิดเห็นที่ 24 ไม่ได้ขึ้นรถเมล์หลายปีมากแล้ว แต่ได้ดูรายการนี้ ซึงมาก แบบว่าดูแล้วรู้สึกอิ่มใจมากค่ะ ว่าในสังคมนี้ ยังมีคนคอยช่วยเหลือ มีน้ำใจให้แก่กัน อยากหาทางไปขึ้น 154 จังค่ะ เค้าวิ่งจากไหนไปไหนอ่ะค่ะ จากคุณ : การ์ตูนจ๋าจ๊ะ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:41:52

ความคิดเห็นที่ 25 เคยเจอบ่อยๆ คือ ตอนเป็นมาทำงานเมืองกรุงใหม่ๆ เวลาไปที่ไหน ก็จะถามพี่กระเป๋าตลอด ว่า ลงที่นี่นะคะ ถ้าถึงแล้วช่วยบอกด้วย  พี่เ้ค้าก็จะบอกทุกคันเลย มาคนก็เดินมาบอก บางคนก็ร้องบอก อยากจะบอกว่าขอบคุณนะคะ พี่กระเป๋า จากคุณ : puy_naka63 เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 15:53:07

ความคิดเห็นที่ 26 เสียดายไม่ได้ดูค่ะ แต่พอ จขกท ถามก็นึกได้ค่ะ ไม่เกี่ยวกับกระเป๋า และคนขับ แต่เป็นน้ำใจของคนไทยด้วยกันเนี่ยแหละ ตอนนั้นเรียน ม ปลายอยู่ค่ะ ไปทำรายงานกับเพื่อนแล้วก็กลับบ้านมาขึ้นรถเมล์ที่อนุสาวรีย์ ปกติจะไม่ค่อยขึ้นรถเมล์อยู่แล้ว วันนั้นจำได้ว่ารอรถนานมาก พอรถมาปุ๊บเราก็ขึ้นไป รถปอ จำได้ว่าตอนนั้นนั่งกลับบ้านราคาประมาณสิบกว่าบาท แต่ล้วงแล้วล้วงอีก ก็ไม่มีเศษเงินย่อยเลยค่ะ ทำไงดี เลยยื่นแบงค์ใหญ่ให้กระเป๋าไป กระเป๋าไม่ยอมทอน แถมบอกว่าให้ลงไปแลก (อ่าว ชั้นลงไป แล้วพี่จะรอมั้ยอ่ะ คิดในใจ จะร้องไห้แล้วอ่ะตอนนั้น อายก็อาย มาไล่ลงจากรถอีก รอก็นานกว่าจะมา ) มีพี่ผู้หญิงคนนึงค่ะ พี่เค้าบอกว่า มาพี่ออกให้ เรานี่ยืนอึ้งเลยอ่ะ แบบ เฮ้ย พี่ขอบคุณค่ะ หนูเกรงใจ พี่ให้หนูแลกก็ได้นะ พี่เค้าบอกว่า พี่ก็มีไม่ถึง ไม่ไรพี่ออกให้ ซึ้งใจพี่เค้ามากค่ะ เราก็เกรงใจพี่เค้ามากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่พูดขอบคุณค่ะๆ ยกมือไหว้แบบ เห้ย ไม่เคยเจอคนใจดีงี้เลย จริงๆตอนนั้น ถ้าพี่เค้าบอกว่า พี่มีไม่ถึงน้องจะแลกมั้ยล่ะ ก็คงต้องแลก ขาดนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร จนวันนี้ยังจำหน้าพี่เค้าได้อยู่เลยค่ะ ก็เลยมานั่งคิดว่า เออเนอะ บรรยากาศที่ดีๆแบบนั้น มันหายไปหมดรึยังนะตอนนี้ จากคุณ : momojang_m เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:16:36

ความคิดเห็นที่ 27 แหะๆ ขอเล่าเรื่องหนึ่งของพี่ชายผม นานมากแล้ว แต่อาจจะไม่เกี่ยวกับรถเมล์มากนัก แต่ก็เกี่ยวนิดหน่อย ไม่ว่ากันนะ ตอนนั้น พี่ชายผมเป็นแค่เด็ก ป.2-ป.3 เรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งในซอยเซนต์หลุยส์ 3 วันนั้น พี่ผมต้องกลับบ้านเองคนเดียวครั้งแรก (ด้วยเหตุผลอะไรจำไม่ได้) ก็ต้องโหนรถ 2 แถวแล้วมาต่อรถเมล์ที่บางรัก เพื่อกลับบ้านที่อยู่แถวๆสนามศุภ ตอนนั่ง 2 แถวมาไม่มีปัญหา แต่พอจะขึ้นรถเมล์ ปรากฎว่า ไม่มีตังค์เหลืออยู่เลย ขึ้นรถเมล์ไป ก็ไม่มีเงินให้เค้า ทำไงดี ตอนนั้น มือถือสักเครื่องก็ยังไม่มีบนโลก โทรศัพท์สาธารณะก็ไม่มี ถึงมี ก็ไม่มีเงินหยอดและจำบ้านตัวเองไม่ได้ ตอนนั้น พี่ผมเดินอยู่แถวถนนสีลม เดินร้องไห้คนเดียว ยิ่งเดินก็ยิ่งค่ำ ก็ยิ่งกลัว เพราะไม่เคยเดินคนเดียวอย่างนี้ พอเจอตำรวจ ก็เดินร้องไห้เข้าไปหาตำรวจบอกว่าจะกลับบ้าน แต่ไม่มีเงิน ตำรวจก็ถามว่า บ้านอยู่ที่ไหน พี่ชายก็ตอบตามบ้านเลขที่ไป (ตามประสาเด็ก) ตำรวจคนนั้น ก็ควักเงินให้ 5 บาท บอกว่า ให้ขึ้นรถเมล์สายนี้นะ แล้วเดี๋ยวถึงแถวๆนั้น หนูก็รู้เอง (สมัยนั้น รถเมล์น่าจะ 2 บาทมั้ง) พี่ชายผมก็ยกมือไหว้ขอบคุณประหลกๆ พอไปขึ้นรถเมล์ พี่ชายที่ยังกระซิกๆตาแดงๆก็บอกกระเป๋าไปด้วยความซื่อว่า "พี่ครับๆ ผมจะกลับบ้าน บ้านผมอยู่บ้านเลขที่นี้ๆๆๆครับ" กระเป๋าเห็นก็คงสงสาร ไม่คิดเงินอีก พอถึงป้ายใกล้บ้าน ก็บอกว่า ให้ลงป้ายนี้ๆ พี่ชายผมดีใจสุดๆ ถึงบ้านซะที พ่อแม่ก็เป็นห่วง พออีกไม่กี่วันถัดมา พี่ชายก็นั่งรถไปกับพ่อไปที่ถนนสีลม มองหาตำรวจคนนั้น เพื่อที่จะคืนเงิน 5 บาทที่พี่ตำรวจให้มา แต่ก็ไม่เจอ แหะๆ ก็เท่านี้แหละครับ จากคุณ : LAPD21 เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:19:24

ความคิดเห็นที่ 28 ของเราเป็นรถเมล์ต่างจังหวัดค่ะ เป็นความทรงจำดีๆกับผู้โดยสารอ่ะ สมัยม.ต้นขึ้นรถเมล์บ่อยมาก นั่งสายที่จะไปลงที่หมู่บ้านเราที่นานน๊านมาที ครั้งแรกนั่งแล้วเอากระเป๋าตังค์ใส่ไว้ในกระโปรง แล้วมันเลื่อนออกมาตกอยู่ที่เบาะ แต่เราก้ไม่รู้ตัว สรุปกลับบ้านมาเพิ่งระลึกได้ว่ากระเป๋าไม่อยู่แล้วก็ทำใจ แต่ไม่กี่วันต่อมาก็มีคนโทรมาที่บ้านให้ไปเอากระเป๋า บ้านเค้าไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านเราเลย เด็กประถมตัวเล็กๆเป็นคนเก็บได้ ชื่อน้องไมค์ จำแม่นเลยเพราะเขียนบันทึกไว้เลยอ่ะ ตอนนั้นดันลืมให้ค่าขนมเล็กๆน้อยๆกะน้องอีก อีกครั้งนึงรู้สึกจะเดิม ลืมกระเป๋าชีททุกวิชาที่สะสมไว้เป็นปึ้ง และต้องส่งตอนท้ายเทอม คราวนี้ก็ไปตามหาที่คนขับเค้าบอกไม่มีอ่ะ เราก็ เออ ทำใจคงต้องถ่ายเอกสารใหม่หมด แต่วันรุ่งขึ้นมีเด็กโรงเรียนเดียวกันเอามาให้ ดีใจอย่างแรง สรุปเราเลยไม่เคยเสียอะไรที่ลืมไว้บนรถเมลล์ไปเลย ^_^ จากคุณ : miss winter เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 16:26:27

ความคิดเห็นที่ 29   อ่านกระทู้  คนท้อง เราตอนไม่ท้อง  เห็นคนท้อง เราลุกให้ตลอด ถึงจะบอกว่า ป้ายหน้าจะลง เราก็ให้นั่ง แล้วบอกว่า  เดี๋ยว คุณลง เราค่อยนั่งก็ได้ พอเราท้อง  เชื่อไหม  ไม่มีสักครั้ง ที่เราจะไม่ได้ที่นั่ง ต่อให้รถแน่น  ก็มีคนลุกให้   ตั้งแต่วันตั้งท้อง  จนวันคลอด เรื่องจริง  นะค่ะ   ขอบคุณทุกคนที่เคยลุกให้เราด้วยค่ะ จากคุณ : MOOM_SOM เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 17:19:57

ความคิดเห็นที่ 30 เคยได้ยินเรื่องตลกอ่ะครับ เด็กแว้นส์คุยกัน เด็กแว้นส์1 : เฮ้ย เวลาขึ้นรถเมล์ เป็นมรึงๆจะลุกให้คนแก่นั่งไหม เด็กแว้นส์2 : แก่ขนาดไหนวะ? เด็กแว้นส์1 : แก่ขนาดต้องถือไม้เท้า2อัน เด็กแว้นส์2 : ไอ้here กรูลุกตั้งแต่ไม้เท้าอันเดียวแล้ว จากคุณ : เด็กหนุ่มหน้าตาดี เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 18:25:07

ความคิดเห็นที่ 31   สาย 505 ครับ เป็นประสบการณ์ฮาๆ ก็คือ จะมีพี่กระเป๋าคนนึง ตัวใหญ่ๆ ผมยาว สีทอง เป็นผู้ชาย แต่ชอบพูดแบบผู้หญิง - - แล้วเมื่อตอนผมอยู่ม.2 ก็ขึ้นมาเจอพี่คนนี้ เค้าก็เดินมาเก็บตังตามปกติ "น้องลงไหนครับ" ผมก็ยืนกะเพื่อนก็บอก "เตาปูน 2 คนครับ" แกก็บอก "ไม่ไปเตาถ่านเหรอ" คนข้างๆก็ยิ้มกันหมดเลยครับ ผมก็อึ้งไปพักนึง 55 แล้วพอขึ้นครั้งต่อๆมา ก็ไม่เจอพี่คนนี้เลย ซักปีกว่าๆได้ มาเจออีกทีตอนอยู่ม.4ครับ (เมื่อซักสิงหาปีก่อน) ใส่ชุดร.ด.ขึ้นมา ก็เจอพี่แกอีก แกก็แซวๆเหมือนจะจำได้ " ไม่อยากเกณฑ์ทหารเรอะ มันส์นะจะบอกให้ " แล้วแกก็ชวนคุยยาวเลยครับ แบบว่า ตอนนี้ขึ้นสาย 505 กับเพื่อน ต้องลุ้นเลย ว่าจะเจอกระเป๋าคนนี้รึเปล่า 55 ตอนนี้ก็ยังเจอแกอยู่ครับ จากคุณ : M.M.M. เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 18:34:16 A:115.87.4.237 X: TicketID:176294

ความคิดเห็นที่ 32 ไม่ใช่เมืองไทยได้ไหม เพิ่งกลับจากฮ่องกง  พาลูกไปดิสนีย์แลนด์ ขากลับ ลงรถไฟใต้ดิน คนเยอะมาก ลูกสาวห้าขวบกอดขาแม่ และง่วงหลับ จะอุ้มลูกก็ไม่ได้ เพราะหนักยี่สิบโลแล้ว เราต้องนั่งยองๆกับพื้นให้เขาซบบ่าหลับ เป็นภาพที่ทุลักทุเลมาก ไม่นาน แม่ฮ่องกงใกล้ ๆ สะกิดให้ลุกสาววัยรุ่น ลุกให้เรานั่ง เราขอบคุณ และประทับใจมาก จากคุณ : แม่น้องหยง เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 19:18:25

ความคิดเห็นที่ 33 รถสาย 145 พี่กระเป๋าที่ตัวเล็กๆ ซอยผมสั้นๆป่ะคะ ถ้าใช่เขาอยู่ตั้งแต่รถพ่วงอ่ะค่ะ จนมารถยูโร ตั้งแต่เราเรียนม.ต้น ม.ปลาย ที่ รร.สตรีสมุทรปราการเลยค่ะ(เมื่อ15 ปีที่แล้ว นานมากอ่า) พี่เขาน่ารักมากๆ เสียงดังฟังชัด คอยจูงเด็ก คนแก่ ยกของให้แม่ค้าที่ขึ้นมาจากตลาดปากน้้ำ อย่างที่หลายๆคนว่านะคะ ว่ากระเป๋ารถเมล์มันเป็นเสน่ห์อย่างนึงของไทยเราเลยก็ว่าได้ มีครบทุกรูปแบบ ^___^ จากคุณ : มินะของน้องมด เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 19:40:12

ความคิดเห็นที่ 34 เคยเจอกรณีฮาๆครับ คือมีคนขึ้นรถมา2คนเ็ป็นเพื่อนกัน แล้วกระเป๋ารถเมล์ก็จะมาเก็บตัง คนจ่ายยื่นแบงค์พันให้ บอก2คน เพื่อนเค้าก็บอกเฮ้ยไม่เป็นไร มีเศษๆ เดี๋ยวออกให้ก่อนก็ได้ แต่คนจ่ายบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวออกให้เอง กระเป๋ารถเมล์เลยเดินไปหน้ารถ หยิบถุงเหรียญ เอาออก14บาท แล้วก็มัดปากถุง แล้วเดินกลับมาถอนด้วยถุงเหรียญนั่นแหละ คนจ่ายก็รับมาส่ายหัวเล็กน้อย เพื่อนเค้าก็ยิ้มๆครับ ผมนั่งอึ้ง + ขำเล็กน้อย 555+ แหม....ทอนไปได้ จากคุณ : Fares เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:05:59

ความคิดเห็นที่ 35 ตอนยังเรียนอยู่ นั่งรถเมล์ไปมหาลัย ถ้าจำไม่ผิดสาย 140 แล้วพอดี วันนั้นลืมเอากระเป๋าตังมาจากบ้าน กระเป๋าก็มาเงิน ค้นกระเป๋าตั้งนานปรากฎ อ้าวไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา ก็เลยบอกว่าไม่ได้เอากระเป๋าตังค์มา ไม่มีจ่ายอ่าค่ะ จะขอลงจากรถ กำลังจะลุกแล้วค่ะ พี่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ สะกิด พี่จ่ายให้ค่ะ เค้าก็จ่ายให้เรา แถมยังให้ตังเรามาอีก 40 บาท กลัวไม่มีตังกินข้าว โอ้ววว แทบจะร้องไห้  ไม่มีวันลืมเรื่องดีๆ แบบนี้เลย จากคุณ : Blue_cAraMel เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:24:13

ความคิดเห็นที่ 36 เราไม่เคยเจออะไรที่ประทับใจหนักๆเลยค่ะ แต่เรารู้สึกขอบคุณมากๆทุกครั้งเลยที่มีคนลุกให้เรานั่ง ตอนเราประถมมีคนลุกให้ตลอดเลย รู้สึกดีมากๆๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะช่วยคนที่ยืนบนรถเมล์ถือของ! สัญญา! อิอิ เราขึ้นรถเมล์ทุกวันแหละค่ะ ได้นั่งด้วยเกือบๆตลอดเลย อยู่เกือบๆต้นสาย เราชื่นชมคนที่ลุกให้คนอื่นนั่งทุกครั้งเลย น่ารักมากๆ สังคมไทยยังมีคนดีอยู่เสมอแหละเนอะ จากคุณ : marina_rain เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 20:26:37

ความคิดเห็นที่ 37 เรื่องประทับใจบนรถเมล์นี่มีเยอะค่ะ ขึ้นทุกวัน ตอนเรียน ม.ปลาย มีคนท้องขึ้นรถเมล์มา กระเป๋าก็ตะโกนว่าคนท้องขึ้น ขอที่นั่งหน่อย คนนั่งใกล้ประตูไม่มีใครลุกให้ เราที่นั่งไกลออกไปเลยลุกให้เค้านั่ง กระเป๋าเห็นเราลุกปุ๊บ ตะโกนปั๊บ "ลูกผู้ชายตัวจริง!" เราคิดในใจ 'เ่อ่อ.....เราเป็นผู้หญิงนะคะ' ตอนนั้นเขินมาก ได้แต่ยืนก้มหน้างุดๆ อีกเรื่อง แวะซื้อของ หิ้วของขึ้นรถเมล์พะรุงพะรัง รถเมล์ตอนนั้นก็โล่ง เราเลยได้นั่งเบาะเดี่ยวตรงประตูพอดี ของก็หนักเลยวางของลงกับพื้น วิ่งไปได้ซักพัก รถเบรค แคนตาลูปที่ซื้อมา กลิ้งออกจากถุง ตกใจมาก เลยรีบคว้าไว้ แตงโมก็กลิ้งออกมาด้วย แล้วกลิ้งๆ ตกบันไดรถเมล์ไป เสียงดัง "ตึง!" เราช็อคมาก ทำอะไรไม่ได้ มือนึงจับแคนตาลูป มือนึงจับถุงของอยู่ โชคยังดีตอนนั้นประตูปิด แตงโมคาอยู่บนบันได พี่กระเป๋ารถเมล์เค้าก็หัวเราะ แล้วเดินไปเก็บแตงโมให้ เราก็ขอบคุณเค้าไปแบบอายๆ เฮ้ออ..... จากคุณ : vanillaPANacotta เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:24:56

ความคิดเห็นที่ 38 ไม่ต้องอะไรมาก ขอแค่พูดกับเราดีๆ พูดจามีหางเสียงนิดนึง น้ำเสียงน่าฟังหน่อย ถามอะไรก็เต็มใจตอบ แค่นี้ก็ประทับใจแล้ว อย่างอื่นไม่ต้องการหรอก ที่ประทับใจเป็นพิเศษก็เห็นจะเป็นเวลาที่กระเป๋าคอยช่วยพยุงคนแก่ที่ขาแข้งไม่ค่อยดี คอยบอกคนขับให้รอ เป็นอะไรเล็กๆน้อยๆที่น่ารักมาก จากคุณ : KikLaruku เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 22:50:11

ความคิดเห็นที่ 39 นั่งรถเมล์ (กทม.) มาหลายปี เจอทั้งดีและร้าย แต่ขอเล่าเรื่องดีๆล่าสุดนะคะ เมื่ออาทิตย์ก่อน เลิกงานก็เดินออกมาพอถึงหน้าประตูที่ทำงาน รถเมล์สาย 56 ก็ผ่านมาพอดี เขาก็จอดรับ แต่พอขึ้นไปแล้วสิ ใจหายแว๊บ ล้วงหาสตางค์ค่ารถ เจอเศษๆก้นกระเป๋าอยู่ 6 บาท และแบงค์พันสองใบ น้องกระเป๋า (ผู้ชายวัยรุ่น แลดูแบบกวนๆ เฮ้วๆ) ก็ขยับกระบอกตั๋วแกร๊กๆ เราก็หน้าเสียเลย ปกติจะเตรียมค่ารถไว้ก่อน แต่วันนี้แบบกะทันหันไปหน่อย คนข้างๆก็เหล่ๆ เราก็อ้อมแอ้มบอกน้องมันว่า พี่มีเศษ 6 บาทนะ แล้วแง้มกระเป๋าให้ดูแบงค์พัน ประมาณว่ามีแต่แบงค์อ่ะ หน้าเราก็จ๋อยๆ แบบกลัวกระเป๋าด่า กะลังจะบอกว่าขอลงป้ายหน้า (จะได้เดินไปแลกตังที่เซเว่น) แต่น้อ จากคุณ : วาซีน่า เรน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:03:25

ความคิดเห็นที่ 40 กระทู้เปนอารายเนี่ย แก้ไขคอมเม้นต์ตัวเองไม่ได้ ดันบอกว่าเราไม่ได้เป็นผู้เขียนซะนี่ เล่าต่อดีกว่า นึกว่าน้องกระเป๋าจะด่า เห็นท่าวีนๆ แต่น้องกลับบอกเฉยเลยว่าไม่เป็นไรครับ รับตังค์ 6 บาทไป แล้วก็ฉีกตั๋วให้ปกติ แบบอึ้งอ่ะ มองน้องเขาแบบขอบคุณ ตอนจะลงป้ายเราก็หันไปยิ้มให้น้องเขา นึกในใจเลยว่าถ้าเจอคันนี้อีก จะจ่ายอีกสองบาทคืนให้ หวังว่าน้องคงจะจำได้นะ คนที่ขึ้นรถหน้ากรม สถ. เดินเชิดๆเข้ามาแต่มีตังค์แค่ 6 บาทน่ะ จากคุณ : วาซีน่า เรน เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:09:39

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่ได้นั่งรถเมล์นานแล้ว แต่อ่านแล้วยิ้ม หัวเราะ น้ำตาซึมคะ ขอบคุณที่เอาเรื่องดี ๆ มาแบ่งบัน ในยามที่เราจิตตก ค้าขายไม่ดี แต่เราก็ยังคิดเสมอว่า สิ่งดี ๆ ยังมีอีกเยอะให้เราจดจำ จนมาเจอ กท.นี้พอดี ขอบคุณจริง ๆ คะ จากคุณ : อุ๊อิ๊ (Yellow Devil) เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:16:59

ความคิดเห็นที่ 42 ขออกตัวก่อนว่า ส่วนใหญ่เราจะเจอแบบไม่ดีนะคะ แต่ที่ดีๆก็มีค่ะ ที่จำได้แม่นๆก็เมื่อ 3 ปีที่แล้วเราเป็นลมบนรถเมล์ กระเป๋ารถเมล์เห็นตั้งแต่แรกว่าเราคงไม่ไหวแล้ว (แต่เราไม่รู้ตัวเอง) ก็พยายามขอให้คนแถวนั้นลุกให้เรานั่ง แต่ก็ไม่มีใครลุกจนเราเป็นลมเค้าก็ปฐมพยาบาลให้ กว่าเราจะฟื้นก็หลายป้ายเหมือนกัน แต่พี่เค้าไม่ไปใหนไม่ไปเก็บค่าโดยสารด้วย เพราะกลัวว่าจะมีคนเอากระเป๋าหรือขโมยขอๆงเรา (แกปฐมพยาบาลพร้อมกับหนีบกระเป๋าเราไว้แน่นเลย) พอเราฟื้นแกก็แนะนำว่าให้ไปกินนั่น กินนี่ และปฏิบัติกับเราอย่างอ่อนโยนมากๆ (กระเป๋าผู้หญิงอ่ะค่ะ) เราลงจากรถหันไปก็เห็นแกมองมา คงจะดูให้แน่ใจว่าเราไม่เป็นอะไรไปอีก เราจำหน้าแกไม่ได้หรอกค่ะ ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเคยเจอกันอีกหรือเปล่า แต่ยังระลึกถึงน้ำใจและความช่วยเหลือของแกอยู่เสมอค่ะ จากคุณ : XODA เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:31:27

ความคิดเห็นที่ 43 มีอยู่ครั้งนึง เมื่อเทอมที่แล้ว วันนั้นไม่สบายอ่าค่ะ แต่ก็ต้องแบกสังขาลไปเรียน แถมเหม็นน้ำยาดองซากสัตว์ติดเสื้อมาอีก ก็นั่งรถตู้มาลงที่รังสืต เพื่อต่อรถเมล์187เข้าบ้าน เราก็ได้ที่นั่งรถเมล์ แต่รู้สึกเพลียมาก รถเมล์ก็จอดแช่อยู่ได้ ก็มองออกไปตรงประตู เหนพี่วินมอไซต์เดินมากับผู้ชายคนนึง คิดในใจ พี่วินแกก็มีมอไซต์ ทำไมมาขึ้นรถเมล์ พี่วินเค้าเดินมาส่งพี่คนนั้นอ่าค่ะ เราก็มองเค้า พี่เค้าตาบอดอ่าค่ะ แล้วเราก็สะกิดพี่กระเป๋ารถเมล์ ถามว่า พี่คนนั้นเค้ามองไม่เห็นหรือป่าว พี่กระเป๋าก็ถามให้ เค้าก็บอกว่าใช่ แล้วเราก็คิดในใจ จะให้พี่เค้านั่งดีมั๊ยนะ??? เพราะว่าเราก็วินๆเวียนๆหัวอยู่ สุดท้ายตัดสินใจ ลุกให้พี่เค้านั่ง โดยให้พี่กระเป๋ารถเมล์ไปเรียกพี่ผู้ชายคนนั้นให้ พี่เค้าก็ถามว่ามีที่ว่างหรอ พี่กระเป๋าก็บอกมีคนลุกให้นั่ง พอพี่เค้ามานั่งก็เห็นพี่เค้าเอนตัวหลับ ส่วนตัวเราก็ยืนเวียนหัวอยู่ข้างๆพี่เค้า คนบนรถเมล์ก็มองเรากันใหญ่ เราไม่สบาย แต่ก็ยืนยิ้มอยู่ในใจ มีความสุขจัง ไอ้ที่ป่วย ก็รู้สึกหายเป็นปลิดทิ้งเลย แล้วกลับมาบ้านก็พิมพ์ใส่พันทิป แต่ใส่ม่ะได้ง่า - - ปล.เห็นพี่คนนั้นที่ตาบอด จากคุณ : allotment เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 53 23:59:05

ความคิดเห็นที่ 44 คุณ สุดแก่นแสนเก๋ คห.20 คะ พี่กระเป๋ารถเมล์คนที่คุณบอก เราก็เคยเจอค่ะ ^^ ประทับใจเค้ามากค่ะ มีคำกลอนมาท่องให้ฟัง เราก็ยืนฟังเพลิน จอดป้ายก็บอก รถจะออกก็บอก มีพระขึ้นรถเค้าก็ยกมือไหว้นิมนต์ให้พระท่านนั่ง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เจอแล้วค่ะเพราะไม่ได้นั่ง 79 แล้ว ... มีเรื่องอยากเล่าเหมือนกันค่ะ ^^ เราเป็นนักศึกษารามค่ะ แล้วมีเทอมนึงต้องไปเรียนที่ราม 2 คือใครเคยนั่งคงเข้าใจใช่มั้ยคะ 139 น่ะค่ะ รถว่างๆ ชิลๆ นั่งเพลินๆ นรกมาเยือนตอนวันสอบค่ะ 139 คนเยอะมากกก แต่ต้องขึ้นค่ะไม่งั้นไปสอบไม่ทัน T^T* คือคนเบียดมากๆแทบจะออสโมซิสเหงื่อให้กันและกันได้เลย แล้วเรารู้สึกแย่ๆตั้งแต่ก่อนขึ้นรถแล้วค่ะ พอขึ้นไปได้ซักพักก็รู้สึกเหมือนจะเป็นลมค่ะ แต่ยังฝืนทนยืนต่อไปเรื่อยๆ จนไปถึงช่วงอุดมสุขก็ทนไม่ไหวแล้วค่ะ มากกว่านี้เราต้องไปกองกับพื้นแน่ๆ (แต่เรื่องจริงเราอาจจะยืนคาอยู่แบบนั้นค่ะ เพราะคนเยอะมากจนลงไปกองกะพื้นไม่ได้ 555+) เราเลยหันไปหาคนข้างๆที่เป็นนักศึกษารามเหมือนกัน ถามเค้าว่า มียาดมมั้ยคะ ขอยืมหน่อย เค้ารีบหายาดมในกระเป๋าเค้าแล้วรีบส่งให้เลยค่ะ แล้วยังสะกิดบอกสาวออฟฟิสที่นั่งอยู่ขอที่นั่งให้เราเพราะเราจะเป็นลม แล้วก็เอาชีทมาพัดให้เราด้วยค่ะ นั่งไปเรื่อยๆเค้าก็ยื่นลูกอมมาให้เราค่ะ บอกว่า อมลูกอมหวานๆ เผื่อจะดีขึ้นนะคะ เราซึ้งใจมากค่ะ T^T* ถึงตอนนี้จะจำหน้าเค้าไม่ได้แล้ว แต่ดีใจมากๆจริงๆที่ได้เจอเค้า (รวมถึงพี่สาวออฟฟิสที่อุตส่าห์เสียสละที่นั่งให้เราด้วย) ภูมิใจจังค่ะที่เป็นลูกพ่อขุน (ไม่เกี่ยวเนอะ 555+) PS. สรุปแล้ววันนั้น เราเข้าห้องสอบแบบเบลอๆ และได้ F วิชานั้นไปค่ะ 555+ +++ จากคุณ : disordered เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 53 02:55:26

ความคิดเห็นที่ 45   ใครที่ท้องแล้วขึ้นรถเมล์เดียวกับเราไม่ต้องห่วงนะ เราลุกให้นั่งตลอด บางทีเราเห็นผู้หญิงพุงยื่นๆเราก็ลุกแล้ว ทุกวันนี้ยังสงสัยว่า ที่เราลุกๆให้เขานั่งมีคนที่ไม่ท้องแต่แค่ลงพุงมั้ยเนี่ย ถ้ามีอายตายเลย แหะๆ >////< เพราะเจอกรณีนึงท้องเหมือนคนท้องสี่เดือน ลังเลโคตรเลยค่ะ จะว่าท้องมันก็เหมือน แต่พุงโลๆแบบลงพุงก็เหมือน ก็เลยลุกให้เขานั่งคะ รถก็แน่นๆเบียดๆ เขาก็ขอบคุณแหละ แต่ว่ายังคาใจมาถึงทุกวันนี้เลยนะคนท้องรึว่าลงพุง จากคุณ : นิกคุณและครูกุ๊กของชั้น (kitty_76) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 53 04:40:47

ความคิดเห็นที่ 46 เราชอบนิสัย .. วัฒนธรรมการลุกให้นั่งของคนไทยในรถเมล์ จากคุณ : ดอกลินสีด เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 53 07:47:09

ความคิดเห็นที่ 47 อยากให้กีบความคิดเห็นที่ 52  มาก เสียดายที่กีบหมดแล้ว เห็นด้วยอย่างยิ่งว่า  "อยากเห็นสังคมเป็นแบบไหน ไม่ต้องรอ เริ่มที่ตัวเรา" เรื่องของเรา คือ เราเห็นคุณยายคนนึงถือของเยอะมากๆ ทั้งกระเป๋า ทั้งถุงพะรุงพะรัง เราจึงช่วยยกกระเป๋าใบใหญ่สุดขึ้นรถเมล์ให้คุณยาย และคุณยายก็ขอบคุณเราไปแล้ว พอขึ้นรถได้นั่ง ตอนเก็บเงิน กระเป๋ารถเมล์พูดกับเราว่า "ขอบคุณนะน้อง" เราก็ งงๆ เล็กน้อย "ที่ช่วยยายแก" เราเลยได้แต่ยิ้มเขินๆ  ^^ (ในใจแอบปลื้มเล็กน้อย) จากคุณ : หลักสาม เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 53 10:19:03