PANTIP.COM : A9296241 โรงหนัง.."สยาม" ...เป็นมากกว่าโรงหนัง // บทสัมภาษณ์ นันทา ตันสัจจา(ตอน 2 จบ ){แตกประเด็นจาก A9290212} [หนังไทย]

ความคิดเห็นที่ 4

จำได้ว่า หนังเรื่อง...รักเอย...เป็นหนังเพลงด้วย ทำไมต้องทำหนังเพลง?

ก็มันแปลกดีไง ตอนนั้นไม่มีใครทำนะ ถ้าเดี๋ยวนี้ ทำก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมิวสิควิดีโอเต็มไปหมด

ช่วงเวลาที่ค่ายหนังต่างประเทศบอยคอตนี่กินเวลานานแค่ไหน?

นานเหมือนกันนะคะ เกือบ 3 ปีได้ เพราะว่าช่วงนั้นเราไม่อยู่บ้านเลย ออกไปถ่ายหนังข้างนอกตลอด ถ่ายบนเขาแถวเชียงใหม่ ตอนนั้นเที่ยวสนุกมากเลยนะ เหมือนเรามาเที่ยวเลย ขึ้นไปบนภูเขา พอตกกลางคืน เราฐานะผู้นำก็ไปคุยกับหัวหน้าหมู่บ้าน เขาก็เลี้ยงเหล้า กินก็ไม่เป็น แต่กินก็กิน โห มันวูบลงข้างล่าง ขึ้นข้างบน(หัวเราะ) แล้วบางบ้านที่ต่างจังหวัดเขาเล่นไพ่กัน เราก็เล่นไม่เป็นอีก ทำไงดี ก็ขนเงินไปวางไว้หน้าตัก แล้วเราก็ภาวนาว่า เมื่อไหร่มันจะหมดสักที จะได้ขอไปนอน(หัวเราะ) ไปเป็นหมูให้เขาทุกวัน แต่สนุกมากเลย แต่พอเขามีอะไรก็จะบอกเรา มีตรงโน้นก็ดี ตรงนั้นดี เราก็วิ่งไปดู แต่การถ่ายหนังของเราเป็นการถ่ายที่มีระเบียบนะ มีสคริปต์ล่วงหน้าแบบฝรั่งเลย สมัยก่อนเราเป็นคนแรกที่ทำ มีสคริปต์เป็นเล่มให้ดาราดูหมด ว่า นี่คือบทของคุณ ๆ หนังเรื่อง รักเอย ถ่ายแค่ 14 วัน แต่ทำงานมาก่อนไม่รู้กี่เดือนนะคะ แล้วหน่วยงานที่เข้าไป อย่างเช่น ไปขอยืมบ้านเขาถ่ายนะ ก็จะมีหน่วยเคลียร์ทำความสะอาดตามหลังตลอด เพราะฉะนั้นไม่มีใครด่าเราเลย

ทำไมต้องทำงานเป็นมืออาชีพขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่คุณก็ไม่เคยทำหนังมาก่อน?

มันก็ควรเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ (ยิ้ม)

ที่ทำเองเรื่องไหนประสบความสำเร็จมากที่สุด?

รักเอย มั้งคะ มนต์รักอสูร (พ.ศ.2521) ก็ดี คือ มันประสบความสำเร็จหลายเรื่อง ก็เป็นหนังที่ประสบความสำเร็จทั้งนั้น พวกคุณคงยังไม่ได้ดู เพราะยังไม่ทันเกิด(หัวเราะ) แต่เราสนุกไปก่อนคุณแล้ว สนุกมากเลย แต่สมัยก่อนสนุกมากนะคะ ทำหนังก็สนุก ทำอะไรก็สนุก คือ เราพยายามทำทุกอย่างให้สนุกหมด แล้วจริง ๆ เราอยู่ในสยามสแควร์นี่ เราก็อยู่ในความสนุกของวัยรุ่นตลอดเวลาอยู่แล้ว

ช่วงที่โรงหนังแบบมัลติเพล็กซ์เข้ามามีบทบาทคุณได้รับผลกระทบอย่างไรบ้าง?

พูดถึงมัลติเพล็กซ์นี่ คนทำมัลติเพล็กซ์คนแรกนี่ คือ เรา เพราะสยามสแควร์มันมีอยู่ 5 โรง ก่อนที่มันจะเป็น 5 โรง ก็เป็น 3 โรงมาก่อน มันก็คือมัลติเพล็กซ์แล้ว เราก็ใช้คำว่า มัลติเพล็กซ์มาก่อนด้วย ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้จักเลยว่า มัลติเพล็กซ์ คืออะไร ? แต่โอเคหลังจากนั้นแล้ว มันก็มีศูนย์การค้าเกิดขึ้น ก็มีโรงหนังเล็ก ๆ ออกมามากขึ้น ๆ ก็ต้องแบ่งส่วนการตลาดกันไป แต่สำหรับเราที่เกิดมากับโรงหนัง จนมันเหมือนอยู่ในสายเลือดแล้ว มันก็ยังสนุกอยู่ ก็ทำไปเรื่อย ๆ ถึงจะอายุเยอะ ก็ทำไปเรื่อย ๆ แต่ก็คงไม่ขยายมาก คงไม่เป็นมหาชนอย่างคนอื่น

ทำไมถึงไม่อยากเป็นมหาชน?

เราทำแค่นี้พอแล้วล่ะ เพราะเราแค่อยากทำให้คนดูมีความสุขในการมาดูหนัง แล้วมีหนังที่มีอะไรดี ๆ กลับไปให้เขา ใช่ การทำการค้าก็ต้องคิดถึงตัวเงิน แต่จริง ๆ แล้วในตัวเงิน มันก็จะต้องมีคุณธรรมด้วย เพราะหนังบางเรื่องยังคุยกับคุณสุชาติว่า.."เรื่องนี้ได้เงินแน่ ๆ"..แต่ว่า "อย่าฉายเลย เพราะว่า ศีลธรรมเสื่อม"..ไอ้หนังพวกนี้ เราปฏิเสธหมด เพราะฉะนั้นตอนนี้เราถึงมีหนังทางเลือก เพราะเราหลบมาจากหนังเมนสตรีม ที่ตอนนี้ทุกคนฉาย เรื่องเดียวกันหมด ใครอยู่ตรงไหนใกล้ก็เข้าไปดูตรงนั้นก็แล้วกัน แต่ที่นี่เรามีหนังที่ที่อื่นไม่มี มันอาจจะมองดูเหมือนเป็นหนังเล็ก แต่หนังเหล่านี้เป็นหนังที่มีคุณค่า เป็นหนังที่ได้รางวัลมาแล้ว ซึ่งบางครั้งเราฉายซาวด์แทร็กเลยด้วยซ้ำ เราเริ่มจากการฉายหนังอิหร่าน Children of Heaven (สร้าง ปี พ.ศ. 2540 ) เมื่อ 8-9 ปีก่อน จนตอนนี้ลูกค้าเราอาจจะไม่ตูมตามหวือหวา แต่เราก็มีแฟนคลับ ถึงจะจำนวนไม่มาก แต่เรามีความรู้สึกว่า เราก็ให้สิ่งดี ๆ กับคนดู แล้วคนดูก็เหมือนกับครอบครัวของเราเหมือนกัน เพราะว่า มาเอนจอยในสิ่งเดียวกัน

ที่มา : หนังสือ happening ๒๙ JULY 2009

สัมภาษณ์โดย : วิภว์ บูรพาเดชะ (บรรณาธิการบริหาร)
ถ่ายภาพโดย : เล็ก เกียรติศิริขจร
คอลัมน์ : สมองสองซีก! both brains!

++++++++++++++++ จบแล้วครับ พิมพ์อย่างมีความสุข หวังว่า คุณจะอ่านอย่างมีความสุขเช่นกัน +++++++++++++++++++++++++
แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 53 13:13:45
แก้ไขเมื่อ 26 พ.ค. 53 13:07:43

จากคุณ : ป๋อหลิน

เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 13:06:34

ความคิดเห็นที่ 9

Tuesday, August 07, 2007
10 ปีผ่านไป กับโรงหนังมัลติเพล็กซ์ของไทย
...

ประมาณสิบปีก่อน ผมทำงานเป็นนักข่าวสายเศรษฐกิจครับ ตอนนั้นมีโรงหนังแบบมัลติเพล็กซ์เกิดขึ้นใหม่เป็นแห่งแรก คือ EGV ฟิวเจอร์พาร์คบางแค เขาก็จัดงานเปิดตัวกันใหญ่โต ผมจำได้ว่าไปร่วมงานเปิดและได้ดูหนังในโรงนี้รอบแรกสำหรับสื่อมวลชน คือเรื่องมนุษย์หินฟลินสโตน (ฉบับคนแสดง) อีกไม่นานต่อมาโรงหนังแบบนี้ก็แพร่ไปทั่วกรุงเทพฯ แล้วมีโรงเมเจอร์ซีเนเพล็กซ์เพิ่มเข้ามาอีก โดยแห่งแรกคือที่ปิ่นเกล้า ช่วงนั้นต้องไปทำข่าวการเปิดตัวโรงหนังบ่อยมาก ได้ไปสัมภาษณ์เจ้าของและผู้บริหารของโรงพวกนี้หลายคน หลายครั้ง ผมจำคำพูดให้สัมภาษณ์ของพวกเขาได้แม่นครับ เขาภูมิใจนักหนาว่าจะเป็นโรงที่มีระบบมาตรฐานมากที่สุด และจะตอบสนองความต้องการของคนดูหนังได้มากที่สุด และต่อไปนี้คือคำสัมภาษณ์ของพวกเขาในตอนนั้น ที่ผมขอยืนยันนอนยันว่าเขาพูดแบบนี้จริงๆ

1. ค่าตั๋วราคาเดียวทุกที่นั่ง เพราะเขาบอกว่าโรงของเขาออกแบบมาอย่างดีเยี่ยม ดังนั้นไม่ว่าคุณจะนั่งตรงไหนของโรง ก็จะสามารถมองเห็นภาพและได้ยินเสียงในคุณภาพเท่ากันหมด สมัยนั้นราคาตั๋วของโรงพวกนี้ ราคาแค่ 70 บาทเท่านั้นครับ ราคาเดียวกันนี้ทุกรอบ ทุกวัน ทุกเรื่อง (เทียบกับค่าตั๋วของโรงหนังแบบเก่าสแตนด์อโลน อย่างสกาล่า แมคเคนน่า เอเธนส์ ที่ปัจจุบันปิดกันไปเกือบหมดแล้ว นั้นจะมีหลายราคา เริ่มตั้งแต่ 30 บาทตรงแถวใกล้ๆ จอ ไปจนถึง 70 บาทตรงแถวหลังสุด)

2. ระบบฉายหนังเป็นแบบใหม่ คือนำฟิล์มหนังทั้งเรื่องมากรอใส่ไว้ในม้วนเดียวกันหมด แล้วฉายตั้งแต่ต้นเรื่องไปจนถึงเอนด์เครดิตจนหมดฟิล์ม ดังนั้นหนังจะไม่สะดุด ไม่มีการฉายสลับม้วน และคนรักหนังจะได้ดูเอนด์เครดิตจนจบจริงๆ

3. ระบบเสียงแบบดิจิตอลที่ดีที่สุดในโลก มีทั้ง Dolby Digital, DTS, SDDS และระบบการติดตั้งลำโพงภายในโรงได้มาตรฐาน THX ทางเจ้าของโรงและผู้บริหาร ภูมิใจกับเรื่องนี้ที่สุด พูดถึงบ่อยที่สุด และถือเป็นจุดขายสำคัญที่สุดของโรงมัลติเพล็กซ์ในยุคนั้น

4. ช่องว่างระหว่างเก้าอี้ และทางเดินภายในโรง เพิ่มมากขึ้นกว่าโรงแบบมินิเธียเตอร์ (โรงหนังเล็กๆ ที่แอบไปสร้างกันตามห้างสรรพสินค้า) เพื่อความสบายในการนั่งดูหนัง และเพื่อความปลอดภัยในกรณีฉุกเฉิน

5. ภายในมัลติเพล็กซ์ มีโรงหนังแยกย่อยไป 8-10 โรง จึงสามารถฉายหนังที่มีความหลากหลาย และจัดโปรแกรมเวลาฉายเหลื่อมกัน เพื่อให้ผู้ชมสามารถมีทางเลือกได้มากกว่า และมีความสะดวกสบาย

สมัยนั้นผมไปดูหนังที่โรงมัลติเพล็กซ์พวกนี้ทุกอาทิตย์ครับ และบางอาทิตย์ก็ดูหลายเรื่องด้วย เพราะราคาถูกมาก ถ้าใครมีบัตรลดหรือบัตรสมาชิกของเขา ที่ซื้อในราคา 100 บาท ก็จะได้รับส่วนลดที่นั่งละ 20 บาท เหลือ 50 บาทเอง อีกทั้งยังโรงยังคุณภาพดีกว่า ผมเคยดูหนังเรื่องเดียวกันใน 2 โรงเพื่อเปรียบเทียบ คือดู Speed ที่โรงแมคเคนน่า และอุตส่าห์ถ่อไปดูอีกรอบที่ EGV ฟิวเจอร์พาร์ครังสิต ก็พบว่าการดูที่โรงแบบใหม่นี้ดีกว่าจริงๆ ทั้งภาพและเสียง ถึงแม้จะต้องเสียเวลาเดินทางไปนานกว่า

เวลาผ่านไปสิบปี จนถึงทุกวันนี้ ผมไม่ได้เป็นนักข่าวสายเศรษฐกิจแล้ว เลยไม่ได้มีโอกาสไปสัมภาษณ์พวกเจ้าของและผู้บริหารโรงหนังมัลติเพล็กซ์อีกต่อไป และแทบจะไม่ได้ไปดูหนังตามโรงมัลติเพล็กซ์พวกนี้แล้ว ถ้าไม่ใช่หนังรอบที่ดูฟรี ถ้าไม่ใช่เพื่อนๆ นัดไปดู และถ้าไม่จำเป็นหรือไม่ว่างจริงๆ ลองมาดูครับว่าเวลาเปลี่ยน โรงหนังพวกนี้เปลี่ยนไปอย่างไร และมันต่างไปจากคำให้สัมภาษณ์ของบรรดาเจ้าของและผู้บริหารโรงหนัง ที่เคยพูดไว้เมื่อสิบปีก่อนอย่างไร

1. ค่าตั๋วหนังขึ้นราคาเป็น 140 บาทแล้ว และราคาก็ไม่เท่ากันทุกที่นั่งอีกต่อไป ที่ว่าราคา 140 บาทนั่นคือแถวหน้าๆ ของโรง ส่วนแถวหลังๆ นั้นราคาเป็น 160 - 180 บาท และกันพื้นที่หลังสุดของโรง ไว้ทำเป็นเบาะพิเศษสำหรับคู่รัก ราคาสูงขึ้นไปกว่านั้นอีก (ไหนว่าโรงหนังของคุณออกแบบมาได้มาตรฐานทุกที่นั่ง ไม่ว่าจะนั่งตรงไหนในโรงหนังมีคุณภาพเท่ากันไง)

2. เนื่องจากต้องฉายโฆษณาก่อนหนังจริงเริ่มฉาย นานประมาณ 30-40 นาทีเป็นอย่างน้อย และในแต่ละวันเขาต้องทำรอบฉายให้ได้มากๆ เมื่อหนังใกล้จบ ก่อนหนังจะจบสัก 3-4 นาที จะมีเจ้าหน้าที่ของโรงจะเดินจากทางด้านหลัง ผ่านแถวที่นั่งผู้ชม แล้วไปยืนอยู่ตรงประตูทางออกที่อยู่ตรงด้านหน้าโรง ข้างๆ จอภาพ พอหนังจบปุ๊บ ก็เปิดไฟ เปิดประตูปั๊บ พร้อมกับประกาศเสียงดัง ว่าขอบพระคุณค่ะ เชิญออกตรงประตูนี้ ซึ่งผมว่ามันเป็นการรบกวนสมาธิคนดูอย่างมาก เพราะหนังบางเรื่องจบแบบหักมุม จบแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว จบแบบซาบซึ้งอารมณ์พีคสุดๆ คนดูจะเห็นเจ้าหน้าที่โรงไปยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ จอ เพื่อรอเปิดประตูแล้ว ส่วนเอนด์เครดิตนั้นจะฉายไปจนจบ ทุกเรื่องทุกรอบหรือเปล่า นี่ผมไม่แน่ใจนะครับ เพราะไม่เคยอยู่ดูจบสักที

3. ไม่มีโรงที่แปะป้าย THX เหลืออยู่แล้ว และไม่มีโรงที่ฉายด้วยระบบเสียง DTS และ SDDS เหลืออีก ซึ่งสำหรับผม ผมว่าก็ไม่เป็นไรนะ อันนี้ไม่ซีเรียส มันเป็นไปตามพัฒนาการของเทคโนโลยี

4. เขาจัดเก้าอี้นั่งใหม่หมด เก้าอี้ที่นั่งสบายและมีช่องว่างเยอะ เป็นเฉพาะเก้าอี้ทางด้านหลังโรงที่มีราคาแพงกว่า ส่วนเก้าอี้ราคาต่ำสุดที่อยู่ทางด้านหน้า จะเบียดเสียดยัดเยียด ไม่ต่างจากมินิเธียร์เตอร์สมัยก่อน

5. ในโรงมัลติเพล็กซ์มีโรงย่อย 8-10 โรง แต่ส่วนใหญ่นำไปฉายหนังฟอร์มใหญ่ประจำสัปดาห์จนหมด บางทีหนังเรื่องเดียวใช้โรงฉาย 5-6 โรง เพื่อเหลื่อมเวลาฉาย ส่วนหนังฟอร์มเล็กๆ จะไม่มีโรงฉาย หรือฉายแค่ 1-2 รอบต่อวัน ในรอบเช้าสุดตอนศูนย์การค้าเปิด และรอบดึกสุดตอนศูนย์การค้าปิดเท่านั้น ดังนั้นในโรงมัลติเพล็กซ์ 1 แห่ง ที่มี 8-10 โรง จะฉายหนังจริงๆ แค่ 3-4 เรื่อง (ไหนว่าโรงเยอะๆ แล้วจะฉายหนังได้หลากหลาย คนดูสามารถเลือกได้ตามใจ และสะดวกสบายขึ้นไง)

ผมว่าเจ้าของโรงหนังมัลติเพล็กซ์ทุกวันนี้ ละโมบโลภมากเกินไป และไม่มีความจริงใจกับคนดูหนัง เมื่อเขาขยายธุรกิจมาได้สิบกว่าปี ธุรกิจของเขาเจริญรุ่งเรืองขึ้นอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งทำให้โรงหนังแบบเก่าสแตนด์อโลน ล้มหายตายจากไปเกือบหมดแล้ว และได้แทรกซึมตัวเองเข้าไปในทุกศูนย์การค้า ทุกย่านการค้า และกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของไลฟ์สไตล์ผู้คน เขากลับใช้เวลานี้ในการตักตวงผลประโยชน์แบบไม่บันยะบันยัง และเบียดบังความสุขของคนดูหนังไปจนหมด

ปัญหาใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นกับโรงหนังมัลติเพล็กซ์มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น

1. เรื่องโฆษณาก่อนฉายหนัง ที่มีจำนวนมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า บางโรงฉายโฆษณานานถึง 40 นาที เทียบกับเวลาฉายหนังที่มีความยาวประมาณชั่วโมงกว่าๆ หรือประมาณ 100 นาที นั่นเท่ากับว่าเวลาโฆษณานานเกือบจะเท่ากับครึ่งหนึ่งของเวลาฉายหนังเลยทีเดียว

2. ราคาค่าตั๋วหนังในแต่ละวัน แต่ละรอบ แต่ละเรื่อง แต่ละโรงย่อย ก็ไม่เท่ากันเลย ปรับเปลี่ยนได้ตามใจเจ้าของโรงหนัง วันจันทร์ราคาหนึ่ง-วันศุกร์ราคาหนึ่ง รอบเช้าราคาหนึ่ง-รอบเย็นราคาหนึ่ง ภายในโรงมัลติเพล็กซ์แห่งเดียวกัน โรงย่อยก็ค่าตั๋วไม่เท่ากันอีก

3. แถมยังมีเรื่องเบียดบังเอาที่จอดรถไปให้คนอื่นเช่าทำตลาดนัด เอาลานพื้นที่หน้าโรงไปทำลานเบียร์ แทนที่จะใช้เป็นป้ายรถเมล์หรือที่สาธารณะเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ

ทุกวันนี้ หนังส่วนใหญ่ผมดูจากแผ่นดีวีดี ผมซื้อจอแอลซีดี 32 นิ้วมาใหม่ และสั่งซื้อแผ่นดีวีดีราคาถูกๆ จากในอินเตอร์เน็ต เอาไว้นอนดูอยู่กับบ้านสบายๆ ไม่ต้องออกไปเสียค่ารถ ค่าป๊อปคอร์น ค่าเดินช็อปปปิ้ง หรือถ้าอยากดูหนังโรงจริงๆ ถ้าเลือกโรงได้ ผมไปดูที่โรงของเครือเอเพ็กซ์ ได้แก่ สกาล่าและสยาม ซึ่งเป็นโรงหนังแบบเก่าสแตนด์อโลน ที่มีขนาดใหญ่มาก ที่นั่งเยอะ จอภาพใหญ่โต ราคาเพียง 100 บาท เท่ากันทุกเรื่อง ทุกรอบ ทุกวัน ถ้าอยากนั่งหลังสุดก็ราคา 120 บาท

นี่แสดงให้เห็นชัดเลย ว่าโรงหนังมัลติเพล็กซ์ ไม่ได้ตอบโจทย์ความต้องการของคนดูหนังจริงๆ มันเอาไว้ให้วัยรุ่นหนุ่มสาวไปแฮงค์เอาท์ฉาบฉวยเท่านั้น ไม่ได้เอาไว้ดูหนังแบบคนรักหนัง เวลาผ่านไปสิบปี ในที่สุดผมก็ย้อนกลับไปดูหนังจากโรงหนังแบบกัน และเชื่อว่ามีคนที่เป็นคอหนังจำนวนมากก็คิดแบบเดียวกัน

...

Posted by the aesthetics of loneliness at 10:06 AM

Labels: ความหลัง, สิทธิผู้บริโภค, โรงหนัง

http://theaestheticsofloneliness.=ไม่ใช่ลิขวิด=.com/2007/08/10.html

จากคุณ : ป๋อหลิน

เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 53 15:08:36