บอกตามตรงนะครับ ปัญหาหลักไม่ได้อยู่ที่ตัวเด็กหรอกครับ
เด็กม.ต้นเขาไม่มีใครอยากดูหนังคิดมากกันหรอกครับ
(ขนาดผมเด็กมหาลัยชอบหนังอาร์ท แต่มานั่งดูสุสานหิ่งห้อย กับ Last Emperor ยังหลับเลยครับประสาอะไรกับเด็กม.ต้นที่ไม่ใช่นักดูหนังโดยตรง)
ต้องเริ่มล้างสมองจากหนังง่ายๆ ห่วยๆ ก่อน ให้เขารู้สึกหลงใหลในศาสตร์แห่งภาพยนต์แล้วค่อย เริ่มป้อนยาขมอย่างพวกหนังพูดมากเข้าไปหน่อย
การเอาหนังยากๆ ไปให้เด็กม.ต้นที่ไม่ได้ฝักใฝ่ก็เหมือนการเอาธรรมะฉบับเข้มข้นไปสอบในเมืองคนบาปน่ะแหละครับ
และการเรียนกับหนังเองก็ไปคนละทางเลยด้วย การดูหนังไม่เข้าใจไม่ได้แปลว่าเขาโง่หรือเขาไม่สนใจโลก
เพียงแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาสนใจ (หม่ามี๊ผมก็ดูหนังไม่ลึกซึ้งเท่าไหร่เหมือนกันแหละ เพราะหัวสมองเขาจะเพ่งไปที่พวกเรื่องการงานเสียมากกว่า พอดูหนังลึกลับซับซ้อนกลับรู้สึกว่าหนังเพ้อเจ้อ)
บางทีคนที่ไม่ลึกซึ้งกับหนัง(ซึ่งใช้อารมณ์ศิลป์) อาจดันไปเก่งคำนวนก็ได้
คนเรามีพรสวรรค์ กับความชอบไม่เหมือนกันนะครับ
อย่าเพิ่งไปฟันธงว่าเขาไม่มีอารมณ์ศิลป์แล้วจะไม่มีปัญญาทำมาหากิน
(จะว่าไปตอนดูเรื่องสุรโยทัยที่โณงเรียนพาไปดู เพื่อนๆ ผมก็มีบางคนแอบเอาเลเซอร์ส่องนมตอนฉากถวายตัวด้วย บอกตามตรง เด็กไม่อินหรอกหนังแบบนั้นน่ะ)
อยากให้เด็กหัดดูหนังต้องเอาพวก หนังสไตล์ระเบิดล้างบางแบบของโรแลน หรือหนัง รัก GTH น่าจะเหมาะกว่้านะครับ
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 53 00:48:43
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 53 00:38:11
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 53 00:36:23
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ค. 53 00:32:58