ความคิดเห็นที่ 1   ถ้าฮาเนคาว่าเป็นหัวหน้าห้องเหนือหัวหน้าห้อง ผมก็คงเป็นชายเหนือชาย(มุกนี้ขำไม่ออกแฮะ) หลังจากตรวจสอบอย่าถี่ถ้วนว่าไม่มีคนรู้จักอยู่ในร้านอย่างแน่นอน ก็ได้เวลาทำตามแผนการ...ซื้อหนังสือโป๊ จากนั้นก็ค่อยไปจัดการโอเวอร์ไรท์(เขียนทับ)ลงไปในสมองของผม ผมค่อนข้างแน่ใจว่าฮาเนคาว่าไม่ได้คิดถึงวิธีนี้แน่ๆในตอนที่เธอรั้งตัวผมใว้ แต่ผมตัดสินใจที่จะใช้วิธีนี้เพื่อฮาเนคาว่าเอง เพราะวิธีอื่นดูท่าจะไร้ผลไปแล้ว (จะให้พูดลงลึกก็คงประมาณว่า ฮาเนคาว่าไม่ได้คิดเลยว่าจะใช้วิธีนี้กับผม เพราะผมตั้งใจทำด้วยตัวของผมเอง) ความหื่นย่อมต้องถูกเขียนทับด้วยความหื่น นี่ล่ะคือหนทางที่ดีที่สุด... ดังนั้นถ้าลืมมันไม่ได้ ก็หาอะไรที่หื่นกว่ามาทับมันซะก็สิ้นเรื่อง วิธีนี้คงพอจะทำให้ผมลืมๆไปบ้างล่ะน่า แน่นอนว่าการเห็นภาพแบบจะๆกับจ้องเอาจากรูปมันต่างกันอย่างใหญ่หลวง...แต่ผมก็จะกลบความต่างนั้นด้วยจำนวน และเพื่อจะกลบความต่างนั้น ผมลงทุนซื้อหนังสือโป๊สองเล่มที่เต็มไปด้วยกางเกงในของสาวๆม.ปลาย ...แล้วก็อาจจะเป็นเพราะผมเคยซื้อหนังสือหื่นไปตอนต้นเดือนมีนาแล้วตอนนี้ผมเลยรู้สึกปวดใจกับค่าใช้จ่ายชอบกล...แต่มันก็ไม่ได้มากมายขนาดจะทำให้ผมเครียดจนเป็นแผลในกระเพาะหรอก ทำไมน่ะรึ...เพราะมันชวนปวดหัวแทนนี่สิ แต่มันไม่มีทางเลือก ผมยอมให้ตัวเองมีความรู้สึกแบบนี้กับฮาเนคาว่าไม่ได้ ความรู้สึกผิดสามารถฆ่าคนได้ เหมือนกับที่ความเบื่อสามารถฆ่าคนได้...ผู้คนก็สามารถตายได้เพราะความรู้สึกผิดเช่นกัน อา...........อา... เงินพวกนี้จะซื้อของกินได้กี่อย่างกันนะ? "แต่ว่า......เพื่อน" ในระหว่างที่ผมถือถุงหนังสือโป๊อยู่ในมือข้างหนึ่ง...ผมก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยมือที่ว่างอยู่ก่อนจะเช็ครายชื่อในสมุดโทรศัพท์แล้วพึมพัม "......มันไม่เหมือนตัวผมที่อยากเป็นซักนิด" ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มตระหนัก ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าผมจะพูดคำพูดนั้นออกไปได้ ตั้งแต่เมื่อใหร่กันนะที่ผมกลายเป็นคนแบบนี้ ตอนอยู่ม.ต้น ผมเองก็เหมือนคนปกติที่ยังต้องการการพูดคุยกับคนอื่น ยิ่งตอนอยู่ชั้นประถมยิ่งไม่ต้องพูดถึง... ...ถ้าจะว่ากันจริงๆ คงหลังจากที่ผมกลายเป็นนักเรียน ม.ปลาย...สินะ ผมกลายเป็นคนแบบนี้หลังจากนั้นงั้นสิ? คำอธิบายที่ดีที่สุดตอนนี้คงประมาณว่า... หลังจากที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง ผมเลือกที่จะสอบเข้าโรงเรียน ม.ปลายระดับสูง...แล้วเจือกสอบติดอีกต่างหาก แต่หลังจากที่คว้าโอกาสนั้นใว้ได้....ผู้คนรอบข้างกลับไม่มีใครเป็นอย่างผม มันเป็นความล้มเหลว ...ไม่สิ....มันไม่น่าใช่แบบนั้น ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงยังมีโอกาสอีกเยอะแยะที่จะเริ่มต้นใหม่... รึต่อให้คะแนนผมมันห่วยแตกเกินเยียวยาจริงๆก็ไม่น่าจะใช่สาเหตุที่ทำให้ผมหลุดกระแส... กลับกันเรื่องพวกนี้น่าจะเป็นโอกาสที่ทำให้ผมพูดคุยกับคนอื่นๆมากขึ้นด้วยซ้ำ ...ผมไม่ได้ถูกกีดกันจากผู้คน...กลับกันผมต่างหากที่ปฏิเสธผู้คน "อืม" บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแฮะ ถึงจะบอกว่าไม่ต้องการเพื่อน....แต่มันก็เป็นแค่คำที่พูดเอาเองของคนที่ไม่มีเพื่อนซักคนเท่านั้น ราวกับเป็นการป้องกันตัวเอง เพื่อน ...สิ่งที่ไม่มีจะทำยังใงมันก็ไม่มีทางที่จะมีหรอก คนที่ไม่ต้องการเพื่อนกับคนที่ไม่มีเพื่อนมันก็ไม่ต่างกัน.... แต่จริงๆแล้วคนอย่างผมก็ไม่ได้มีคนเดียวหรอกยังมีคนอื่นๆอีก...เพียงแต่ว่าไม่มากเท่านั้นเอง คนอื่นๆอย่างพวกปีหนึ่งรึปีสองเองก็มีพวกไม่ค่อยชอบที่จะพูดกับคนอื่นๆเหมือนกัน ต่อให้พวกนั้นอยู่ในที่คนพลุกพล่านขนาดใหนก็เถอะ แต่ว่านะ "ถึงบอกว่าไม่อยากจะมีเพื่อนก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะมีแฟนกับเขาซักคนเหมือนกัน.....แบบนี้คงไม่ได้หมายความว่าผมเป็นคนลามกหรอกนะ?" .....ลักลั่นย้อนแย้งดีแท้ ให้ตายสิน่า....ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากางเกงในแบบนั้นจะทำให้ผมต้องมาละลายทรัพย์แบบนี้ได้ ทั้งๆที่จะพูดไปมันก็แค่เศษผ้าชิ้นนึงแท้ๆ ยิ่งกว่านั้น.... ทำไมพวกผู้หญิงถึงใส่ไอ้ของลามกพรรค์นี้ด้วยตัวเองทั้งๆที่บอกว่าคนที่ดูมันลามกเล่า...ไม่ใช่ว่าพวกเธอเองหรอกเรอะที่ลามกน่ะ.... อยู่ดีๆไอ้ความคิดมุมกลับนี่ก็โผล่งเข้ามาในหัวผมซะงั้น... จะพูดไปแล้วถ้าคุณอยากได้มันซักตัวคุณก็ซื้อมันได้ทุกที่นี่นะ ....อ่า...ไม่สิ... ถ้าอยู่ดีๆเดินเข้าไปซื้อมันจะผิดกฏหมายรึเปล่าเนี่ย ...แต่ถึงไม่ผิดมันก็คงเฉียดๆละมัง จริงๆเล๊ย...ผมน่าจะเป็นพวกพืชผักไปซะก็ดี ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ก็เป็นพวกก้อนดินก้อนหินรึแท่งเหล็กก็ได้.... คนเราเองมันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว "หืม...ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย" ตอนแรกสุดนั้นผมสาวเท้ายาวๆจนเกือบจะเป็นการวิ่งเพื่อไปที่ร้านหนังสือก่อนที่มันจะปิด แต่ในตอนขากลับผมค่อนข้างใช้เวลานานพอดูในการเดินทอดน่องเรื่อยเปื่อย... จนเวลาผ่านไป...จากวันเก่าตอนนี้เข้าสู่วันใหม่แล้ว ตอนนี้เป็นวันที่ 26 มีนาคม ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป...วันหยุดฤดูใบไม้ผลิได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผมยัดโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋าตัวเองก่อนเร่งฝีเท้าอีกนิดเพื่อกลับบ้าน... ร้านหนังสือนี่ไม่ถือว่าใกลเท่าไหร่ ถ้าจะเทียบระยะทางกันระยะห่างจากร้านหนังสือถึงบ้านกับระยะห่างจากบ้านไปโรงเรียนก็ไม่ห่างกันมาก จะใช้จักรยานรึจะเดินไปเรียนซะยังใงก็ถึงเหมือนๆกัน ต่างกันก็แค่เวลา.... แต่นั่นแหละที่มันสำคัญมากๆ บ้านผมน่ะไม่มีกฏว่าให้กลับบ้านตามเวลาก็จริง....แต่ผมไม่อยากจะกลับบ้านให้มันช้ามากเหมือนกัน เพราะอาจจะเป็นไปได้ว่าพวกน้องสาวของผมอาจจะแอบดอดเข้าไปในห้องโดยที่ผมไม่อนุญาตก็ได้ ถ้าไม่เพราะพวกน้องๆของผมป่านนี้ผมคงเอาจักยานมาแล้ว แล้วก็คงไม่ต้องมาเดินคิดอะไรแบบนี้แน่ๆ... ว่าไปแล้วสำหรับยัยแสบสองคนนั้นแล้วจะมีเรื่องให้คิดแบบนี้รีเปล่าล่ะนั่น ...อ่าฮะ...จะว่าไปก็พึ่งจะคิดได้ ผมเองก็เคยเห็นกางเกงในของน้องสาวผมเหมือนกันนี่นา เพราะตอนที่พวกนั้นออกมาจากห้องอาบน้ำก็จะใส่แค่ชั้นในเท่านั้นเอง แต่...เรื่องนั้นมันนอกประเด็น ช่างมันละกัน ผมไม่รู้ว่าผมจะคิดอะไรไร้สาระแบบนี้ไปทำไม ในตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว มันคงจะดูงี่เง่ามากเลยถ้าหากว่าผมโดนรถชนตอนนี้ จริงๆแล้วผมไม่คิดว่าจะเจอพวกอุบัติเหตุหรอกนะ แต่ในระหว่างทางกลับบ้านที่ยังมีหนังสือโป๊อยู่ในครอบครองนี่ผมคิดว่าผมน่าจะระวังตัวใว้หน่อยดีกว่า เกิดจับผลัดจับผลูเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจริงๆ ถึงตอนนั้นของที่อยู่กับตัวผมต้องโดนตรวจสอบแน่ๆ... "รวมดาวสาว ม.ปลาย : สรวงสวรรค์กางเกงใน" ...เชื่อเหอะว่าถ้าเกิดว่าฮาเนคาว่ารู้เข้าเธอคงไม่คิดกับผมในทางที่ดีแน่ๆ ไม่นะ... นี่เป็นหนทางที่จะปกป้องภาพลักษณ์ของเธอในใจผม.....ผมไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ....อึก....แล้วก็เพราะเจ้านี่ผมในตอนนี้เลยรู้สึกเหมือนอยู่กลางเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างสวรรค์กับนรกเลย จริงอยู่ที่ว่าถ้ามันมืดมากๆมันก็อันตราย แต่ดีที่แถวนี้ออกจะบ้านนอกแล้วรถก็มีไม่เยอะเท่าไหร่ ถ้าคอยสังเกตไฟหน้ารถดีๆมันก็ไม่มีปัญหาอะไร ในตอนที่ผมนึกแบบนั้นขึ้นมาอยู่ๆผมก็เริ่มรู้สึกว่ารอบๆตัวมันมืดลง เร็วเท่าความคิดผมแหงนหน้าขึ้นมองด้านบนแล้วก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แสงจากไฟถนนหายไปนี่เอง จากคุณ : เทวดาปีกดำ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 22:45:12

ความคิดเห็นที่ 2   ไฟกิ่งตามถนนในรัศมีห้าเมตรรอบๆตัวผมไม่มีแสง.....อ่า....ยังดีที่ไม่ใช่ทุกต้น หนึ่งในนั้นมีอยู่ต้นนึงที่ยังสว่างอยู่ ว่าแต่พวกไฟกิ่งมันเสียรึใงนะ? แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่าพวกไฟถนนนี่จะเสียพร้อมกันในคราวเดียวแบบนี้.... ไฟดับรึใงกัน...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมถึงยังมีไฟอีกต้นนึงที่ยังติดอยู่ล่ะ? ผมครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้.... แต่ก็นะ ถึงผมจะคิดแบบนั้นก็เถอะมันก็ไม่ได้มีอะไรแปลกมากนัก....ผมยังคงพาขาทั้งสองของผมก็ยังก้าวเดินต่อไป ถึงจะไม่ต้องรีบกลับบ้านก็จริงแต่ในตอนนี้ผมน่าจะรีบๆกลับบ้านไปฉีกถุงพลาสติกออกแล้วทำตามความตั้งใจแต่แรกมากกว่าไม่ใช่เรอะ ใช่แล้ว...ในตอนนี้ไม่มีเรื่องอะไรจะสำคัญไปมากกว่านี้อีกแล้ว "เจ้าน่ะ!" เพราะงั้น... "เฮ้....เจ้าน่ะ เจ้าคนผู้นั้น" เพราะงั้น...อย่าพึ่งมาเรียกผมตอนนี้สิ...ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเธอเลย....หืม..."เจ้า"งั้นเรอะ? ไอ้วิธีพูดแนวโบราณนี่มันอะไรฟะ.... ผมไม่สามารถที่จะเมินเสียงนั้นได้อีก ผมมองไปทางต้นเสียง....ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกเหมือนโดนบางอย่างดึงดูดไป....ราวกับเวลาถูกหยุด ภายใต้แสงไฟโดดเดี่ยว ท่ามกลางแสงไฟทั้งมวลบนเส้นทางที่ก้าวเดิน...... "เธอ" อยู่ที่นั่น "...เรา... เจ้าจะช่วยเราได้หรือไม่?" เรือนผมสีทองที่ไม่เข้ากับบ้านนอกแบบนี้ บนวงหน้าของเธอ.....ปรากฏสายตาเย็นชา ชุดที่เธอสวมใส่....ที่มีภาพลักษณ์สูงส่งเกินกว่าที่จะอยู่ในที่แบบนี้ ไม่สิ...เพราะชุดมันอยู่บนร่างกายของเธอต่างหากมันจึงดูสง่า.... ชุดนั้น....มันงดงามเกินจะพูดออกมาได้...แต่ละชิ้นที่ถักทอขึ้นมาล้วนแล้วแต่เป็นเนื้อผ้าชั้นสูง... แต่ตอนนี้..... พวกมันดูไม่เหลือความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว... ขาดวิ่นราวถูกฉีกกระชาก หมองหม่นและเปียกรื้น ราวกับเป็นเพียงเศษผ้าสกปรกเท่านั้น บางทีผ้าขี้ริ้วเศษๆอาจจะดูดีกว่าด้วยซ้ำ....มันดูแย่จนผมต้องเบือนหน้าหนี "ได้ยินรึไม่...ช่วยเราที" 『เธอ』จับจ้องมาที่ผม... สายตาที่เฉียบคมและเย็นชานั้นราวกับจะทะลวงเข้ามาในร่างของผม....แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ผมกลับไม่รู้สึกกลัว ทำไม『เธอ』 ถึงอยู่ที่นี่ด้วยสภาพเหนื่อยล้าขนาดนี้ พิงหลังเข้ากับไฟถนน... นั่งลงบนพื้นผิวยางมะตอย ไม่สิ......จะเรียกว่านั่งลงกับพื้นคงไม่ได้ มันราวกับว่าเธอติดอยู่บนพื้น 『เธอ』 ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยนอกจากจ้องมองมาที่ผม ....เปล่าเลย... ต่อให้เหนื่อยแค่ใหนแค่การพยุงตัวเข้ากับเสาไฟบนถนนก็ไม่น่าจะยากนัก... แต่『เธอ』ไม่สามารถทำแบบนั้นได้...นอกจากการมองมาที่ผม『เธอ』คงทำอะไรไม่ได้อีก เพราะมือที่จะเกาะเกี่ยวนั้น.....ไม่มี แขนขวาจนถึงข้อศอก แขนซ้ายจนถึงหัวใหล่ มันถูกตัดออกไป... "...............อุ!!!!!" ไม่เพียงเท่านั้น ท่อนล่างของเธอก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ขาขวาจากปลายเท้าถึงหัวเข่า ขาซ้ายจากปลายเท้าถึงโคนขา ทั้งคู่ถูกตัดสะบั้น ...เดี๋ยวสิ...มีแค่เท้าขวาเท่านั้นที่รอยตัดชัดเจน......พื้นผิวที่โดนตัดเรียบจนน่าใจหาย... ส่วนแขนขวาแขนซ้ายและขาซ้ายราวกับถูกสับนับครั้งไม่ถ้วน หรืออีกในความหมายหนึ่ง『เธอ』ในตอนนี้ได้สูญเสียระยางค์ทั้งสี่ไปแล้ว เพราะอยู่ในสภาพแบบนี้....เพราะเป็นแบบนี้เธอจึงไปที่ใหนไม่ได้นอกจากอยู่ใต้แสงไฟ... แบบนี้มันห่างใกลจากคำว่าเหนื่อยเกินไปแล้ว... มันเรียกได้ว่าใกล้จะตายแล้วซะด้วยซ้ำ "โอะ....เฮ้....คุณใหวรึเปล่าครับ?" หัวใจของผมตอนนี้เต้นรัวราวกับนาฬิกาปลุก....พูดได้เลยว่ามันเป็นแบบนั้น ถึงจะรู้ว่าเป็นแค่การเปรียบเทียบก็เถอะ...แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ หัวใจผมมันเต้นราวกับจะระเบิด ราวกับมันจะหลุดออกมาจากอก ราวกับจะบอกว่าอันตรายกำลังคืบคลานมา เหมือนนาฬิกาปลุกที่ไม่ยอมดับ "....ใช่แล้ว...ต้อง...ต้องเรียกรถพยาบาล!!!" แขนขาถูกตัดไปแบบนี้ปริมาณเลือดที่เสียไปย่อมไม่ใช่น้อยๆแน่... ผมควรจะคิดแบบนั้นแต่ในเวลานี้ผมกลับมัวแต่คิดถึงโทรศัพท์มือถือที่ผมพึ่งยัดลงกระเป๋าไป.... มือของผมสั่นระรัว...แค่กดเบอร์ให้ถูกยังแทบไม่ได้ ...แล้วเบอร์ที่เรียกรถพยาบาลมันเบอร์อะไรล่ะวะเนี่ย 117? 115? ชิบหองเอ๊ย!!!! ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เม็มเบอร์ลงในสมุดโทรศัพท์ซะก็ดีหรอก "...รถพยาบาลรึ...ของแบบนั้นเราไม่ต้องการหรอก" 『เธอ』 ทั้งๆที่อยู่ในสภาพที่แขนขาถูกตัดขาด...สติของเธอกลับยังไม่หลุดลอย และยังคงใว้ซึ่งเจตน์จำนงค์อันแรงกล้า....เจตน์จำนงค์ที่ผูดกับผมด้วยคำพูดที่ว่า..... "ดังที่กล่าวไป.....มอบเลือดของเจ้าให้กับเรา" ".............." มือที่กดอยู่บนโทรศัพท์ของผมหยุดกึก... จู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องที่ฮาเนคาว่าพูดใว้ตอนกลางวันได้.... ข่าวลือในหมู่พวกผู้หญิง อะไรกันนะ? เธอว่ายังใงบ้างนะ? ยามราตรี... อย่าได้ออกไปข้างนอกตามลำพัง................. "....เรือนผมสีทอง" ผมสีทอง ผมสีทองจะ........ ภายใต้แสงไฟ.....ผมสีทองจะทอประกายลานตา .....และ.... ไม่มีเงา ภายในรัศมีนี้ไฟทุกดวงดับทั้งหมด..มีเพียงแค่ดวงที่『เธอ』อยู่ข้างใต้เท่านั้น...ดูราวกับ『เธอ』กำลังอาบแสงไฟอยู่เลยทีเดียว เรือนผมสีทองของเธอส่องประกายภายใต้ไฟนี้...ช่างระยิบระยับ...แต่ทว่า 『เธอ』ไม่มี"เงา" ไม่ใช่ว่าผมมองไม่เห็นเงา.... แต่สิ่งที่เรียกได้ว่าเงานั้นน่ะ...มันไม่มี "นามของเราคือ..." จู่ๆ『เธอ』ก็พูดขึ้นมา "นามของเราคือคิสช็อท - อาเซโรร่าโอริออน - ฮาร์ทอันเดอร์เบลด.......แวมไพร์เลือดเย็นผู้หลงใหลในโลหิตและคมดาบ" ชุดที่เปรอะเปื้อน แขนขาทั้งสี่ที่ถูกสะบั้น ไม่จำเป็นต้องรักษา ยามเมื่อเธอเผยอริมฝีปาก.....คุณจะมองเห็นเขี้ยวคู่หนึ่ง... เขี้ยว...........ที่แหลมคม ps. ตอนที่ 3 ครึ่งหลังถ้าแปลเสร็จผมจะไปลงที่บล็อกก่อนนะครับ - - (แบบว่ากันเน่า) จากคุณ : เทวดาปีกดำ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 22:45:23

ความคิดเห็นที่ 3   ...- - ชื่อกระทู้แก้ไม่ได้สินะ... ขออภัยล่วงหน้าถ้ายังใงกดลบได้นะครับ เล่นเกม H สิครับ...ไม่นานก็อ่านคล่อง + เข้าใจ ^ ^ V V V แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 53 23:23:41 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 53 23:02:13 จากคุณ : เทวดาปีกดำ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:01:51

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบพระคุณอย่างสูง T^T bake กับ index ทำให้อยากอ่านญี่ปุ่นได้อย่างแรง จากคุณ : marilyn_Monroe เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 53 23:09:11

ความคิดเห็นที่ 5 ให้กิฟท์มิได้ เอานี่ไปแทน จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 19:24:05

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ไล่ฮก เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 53 20:19:37