ความคิดเห็นที่ 1 ดูทั้ง 2 ตอนเลยค่ะ  เห็นด้วยค่ะ เข้มแข็ง อดทน จากคุณ : Gimgi_momo เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:13:46

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อนที่จะถึงวันพฤหัสนี้ซึ่งเป็นวันแม่ ขอนำเรื่องราวระหว่างพ่อลูกคู่นี้...พี่เปิ้ล และ คุณพ่อ Mr. Fernand Desneiges  ที่พลัดพรากจากกันเป็นเวลานานกว่า 35 ปี มาให้อ่านกันค่ะ บทความนี้ถ่ายทอดโดยกัลยาณมิตรของพี่เปิ้ล คือ ป้าจิ๊ อัจฉราพรรณ ไพบูลย์สุวรรณนะคะ ขอบคุณ ข้อมูลจากเวบไซต์พี่เปิ้ล จารุณี, นิตยสารดิฉันและลิปส์, คุณiamjunenumberone และ คุณเจ้าชายน้อย ด้วยค่ะ เรียบเรียงจาก... www.jarunee.net http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/A2969554/A2969554.html http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/A2969554/A2969554.html ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ "ตามหาพ่อ...ให้เพื่อน" จากนิตยสารดิฉัน ฉบับที่ 497 15 พฤศจิกายน 2540 คนเราจะเศร้า จะเก็บกด เก็บตัวอะไรได้ถึงขนาดนี้ เป็นสิ่งแปลกที่ฉันไม่เข้าใจ โดยเฉพาะคนที่ทำงานร่วมกัน จารุณี ปรียานุช และฉัน ได้แสดงละครโทรทัศน์ด้วยกันทางช่อง 7 สี เรื่อง "คือหัตถาครองพิภพ" ฉันรู้จักปรียานุช มาเกือบสิบปีแล้ว นับแต่แสดงละครเมียหลวงด้วยกัน นุชเป็นคนสม่ำเสมอตลอดเวลาที่รู้จักกัน ติดต่อกันไม่เคยขาดระยะ แต่ไม่เคยรู้จักคบคุ้นกับจารุณี ครั้งหนึ่งนักแสดงอาวุโสท่านหนึ่งมาบอกฉันว่าไปเตือนจารุณีหน่อย เขาอารมณ์รุนแรงมาก ฉันจะไปเตือนได้อย่างไร ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย มาได้พูดกันครั้งแรกที่สนามบินดอนเมือง เมื่อหลายปีมาแล้ว จารุณีกำลังจะเดินทางไปร้องเพลงต่างจังหวัด จำได้ว่าวันนั้นฉันยืนรอ เช็คตั๋วอยู่ จารุณีหันมาไหว้อย่างนอบน้อม ฉันยังจำคำของนักแสดงอาวุโสท่านนั้นได้ แต่ฉันพูดไปเพียงว่า ดีใจที่เปิ้ลมาเป็นนักร้องของค่ายดัง ๆ ตั้งใจทำงานนะหลายคนพอถึงจุดหักเหของชีวิตแล้วก็ไปเลย เมื่อมีโอกาส ทำให้เต็มที่ ขอให้โชคดี นั่นก็เป็นครั้งเดียวที่ได้พูดกัน มาเมื่อได้ร่วมแสดงละครด้วยกัน ฉันต้องแสดงกับจารุณีแทบทุกฉาก พอหมดฉาก เขาก็จะหายวับไปทันที แรก ๆ ก็ยังไม่ได้สนใจ เพราะมักจะมีเรื่องพูดคุยกับปรียานุชมากมาย แต่พอทุกครั้งทุกวัน ฉันอารมณ์เร็วกว่าปรียานุช ชักจะอึดอัดเพราะการแสดงต่อเนื่อง ต้องอ่านบทต้องท่องบทด้วยกัน ฉันก็เลยต้องท่องกับลมกับแล้ง ในที่สุดก็รู้ว่าจารุณีเข้าไปนั่งอยู่ในรถ ฉันบอกกับนุชว่า สงสัยจารุณีเขาจะชอบควันรถนะ ติดกลิ่นควัน เผลอละก็เป็นไม่ได้ กลับเข้ารถไปทันที ยิ่งแสดงมากเข้า ละครก็ยิ่งเข้มข้น ฉันก็ยิ่งรำคาญใจ จะดูบทจะต่อบทก็เหลือฉันอยู่ในฉากคนเดียว วันหนึ่งความอดทนถึงที่สุด กับบรรยากาศเงียบ อารมณ์แห้งของจารุณี ฉันถามเขาว่าอะไรนักหนา ไปขลุกอยู่แต่ในรถขณะพักเปลี่ยนฉาก แทนที่จะได้มาดูบทท่องบทกัน จารุณีเงียบ คงไม่มีใครเคยไปยุ่งไปวุ่นวายกับเขา ฉันบอกกับเขาว่าทำงานร่วมกันมันต้องสร้างอารมณ์หน่อย ตัวละครในเรื่องสองตัว ทั้งคุณหญิงศรีและแม่เมี้ยน แทบจะเกาะเท้ากันทุกฉากอยู่แล้ว แล้วนี่อะไรกันเปลี่ยนฉากทีหายไปที จารุณีบอกว่าเขาท่องบทอยู่ในรถ ฉันบอกเขาว่าการท่องบทต้องพูดด้วยกัน ไม่ใช่ไปพูดอยู่หลังพวงมาลัยรถคนเดียว ได้ผลนิดหน่อย จารุณีไปอยู่ในรถน้อยลง พอถึงเวลาทานข้าว นุชจะเป็นคนจัดการ เราจะทานพร้อม ๆ กัน จารุณีไม่ทานกับเรา ทั้ง ๆ ที่เราเรียกเขาทุกครั้ง นุชบอกว่า นุชไม่เอาแล้ว นุชไม่อดทน เรียกครั้งสองครั้งพอ พี่จิ๊จะอดทนก็คนเดียวเถอะ วันหนึ่งได้โอกาสจัง ๆ ฉันบอกจารุณีว่า นี่ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ เราสามคนเล่นละครกัน ทั้งสามคนในเรื่องต้องสานกันตลอด เราสองคนก็พยายามจะเป็นเพื่อนด้วย ทำไมแยกตัวตลอดเวลา มันทำให้บรรยากาศในการทำงานอึดอัดรู้ไหม ทำตัวให้ง่าย ๆ สบาย ๆ สิ อย่าเครียด เริ่มได้พูดแล้ว ฉันก็เลยสาธยายความเสียยาวทั้งเรื่องงาน เรื่องการทำตัวไม่ให้คนรอบข้างอึดอัด เพราะฉันไม่เคยทำงานแล้วเจอคนที่ทำงานด้วยแล้วอึดอัดอย่างนี้ มันเก็บมาเป็นเดือน ฉันเลยพูดอยู่คนเดียวเสียยาว ลืมฟังเสียงตอบจากจารุณี เพราะเขาเงียบไม่พูดสักคำ ฉันบอกเขาว่า มันจะอะไรกันนักหนา ทำตัวขม ๆ ขื่น ๆ ทั้งในละครทั้งในชีวิตจริง คนอื่นเขาแย่กว่าเรามีเยอะแยะ นี่งานก็มีทำ บ้านก็มีอยู่ รถก็มีขับ เงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ หรือก็คนรู้จักทั่วประเทศ แล้วจะยังไงอีก ทำตัวง่าย ๆ สบาย ๆ สร้างความสดชื่นในการทำงานหน่อย ฉันพูดคนเดียวเหมือนทำนบพัง แต่พอจารุณีเริ่มพูด ซึ่งเป็นการพูดที่คงจะยาวที่สุดในการทำงานร่วมกันเป็นเดือน ฉันก็เป็นฝ่ายเงียบบ้าง และเครียดแทน แต่จากวันนั้น ฉันก็เอาเขาออกมาจากรถได้สำเร็จ ฉันอยากให้เขามีเพื่อน ให้เขามีความวางใจ ไม่หวาดระแวง ว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ หรือผู้คนต่าง ๆ จะเหมือนเหตุการณ์เหมือนผู้คนที่เขาผ่านมา ชีวิตเขาหนักหนาสาหัสสากรรจ์ จากเรื่องราวที่เขาได้ถ่ายทอดให้ฟัง ฉันไม่ได้ติดตามข่าวคราวในวงการบันเทิง จึงไม่ค่อยรู้เรื่องต่าง ๆ มากนัก ที่รู้ก็เพียงเรื่องอุบัติเหตุใหญ่ ๆ ในชีวิตสองครั้ง และปัญหาสุขภาพ เมื่อจารุณีไว้วางใจฉันในระดับหนึ่ง เขาก็เริ่มเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง ตั้งแต่ชีวิตวัยเด็ก การเข้าสู่วงการบันเทิง การทำงานการดำเนินชีวิต แทบทุกเรื่องมันน่าตื่นเต้นตกใจ เมื่อฉันมานึกเกี่ยวกับชีวิตของตัวเองที่เรียบ ๆ ง่าย ๆ แล้วก็เลยรู้สึกเห็นใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา ฉันรู้สึกและสัมผัสได้ว่า จารุณีเป็นคนหัวใจพร่อง และคงจะเติมให้เต็มได้...ไม่ง่ายนัก สิ่งแรกที่ฉันมองเห็นคือความว้าเหว่ในใจ ที่ปกปิดด้วยบุคลิกที่เข้มแข็งในภาพที่ใคร ๆ ชินตา ฉันว่าเขาขาดความอบอุ่นอย่างมาก เบื้องต้นจากครอบครัว เราเคยได้ข่าวกันแต่เรื่องแม่ ไม่รู้เรื่องพ่อ ฉันเลยถามเขาว่าคุณพ่อเป็นใคร จารุณีหยุดนิ่งแล้วหันมาสบตา พูดเรียบ ๆ ว่า พรุ่งนี้จะเอารูปมาให้พี่ดู และนี่คือต้นเหตุของการ ตามหาพ่อ...ให้เพื่อน แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 21:21:43 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:45:06 แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 23:57:22 แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 23:48:58 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:31:24

ความคิดเห็นที่ 3 วันรุ่งขึ้น ฉันก็ได้เห็นรูปชายฝรั่งหน้าตาดี จารุณีมีเค้าหน้าตาอย่างนั้น รูปใบเดียวที่มีเพียงชื่อ นามสกุลเท่านั้น ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการค้นหา ฉันตั้งใจอย่างมุ่งมั่นที่จะทำให้ได้ เพื่อเติมชีวิตบางส่วนให้เขาบ้าง แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี จารุณีอัดรูปที่มีอยู่มาให้ฉันหนึ่งรูป ฉันมองรูปนั้นแล้วพูดอยู่ในใจว่า ขอให้ฉันหาคุณให้พบเถอะนะ ลูกคุณลำบากมากมาชั่วชีวิตแล้ว ให้เขาได้พบคุณ ให้เขาได้มีความอบอุ่นใจเหมือนคนอื่นที่มีครบพ่อแม่ ฉันบอกจารุณีให้ไปถามแม่เกี่ยวกับรายละเอียดของพ่อให้มากที่สุด เราจะได้ช่วยกันค้นหาพ่อให้พบ คำตอบที่ได้จากแม่น้อยมาก รู้เพียงว่าพ่อทำงานที่แอร์ฟรานซ์ ฉันจึงได้คำตอบข้อแรกคือ พ่อคงเป็นชาวฝรั่งเศส แม่เล่าให้จารุณีฟังว่าพ่อใส่เครื่องแบบและเสื้อนอกที่แม่หยิบให้ทุกเช้า แต่ทำงานหน้าที่อะไร ตำแหน่งอะไรไม่รู้ทั้งสิ้น พ่อจากเมืองไทยไปเมื่อแม่ตั้งท้อง โดยไม่บอกให้พ่อรู้ กลัวว่าถ้ารู้ พ่อจะมาเอาลูกไปจากแม่ ปีนั้น พ.ศ. 2505 ปีที่พ่อจากไป จารุณีเกิด คำนวณอายุดูจากที่แม่เล่า มาถึงปีนี้พ่อคงอายุเจ็ดสิบกว่าปี เพราะฉะนั้นในการตามหาพ่อทุก ๆ วันมีความหมายมากทีเดียว ฉันขอให้คุณยังมีชีวิตอยู่เถอะ ในใจฉันคิดว่าคงยังอยู่ เพราะฝรั่งมักจะมีอายุยืน ฉันคุยกับจารุณีว่า เราอย่าหวังสูงในการตามหาพ่อ แค่รู้ว่าเขามีตัวตน เราก็คงจะพอใจแล้ว ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ก็ต้องถือว่าโชคดี และถ้าเราได้พบ และเขารับว่าเราเป็นลูก คือโชคดีที่สุด เราจะแบ่งใจไว้เป็นส่วน ๆ เผื่อเนื้อที่ไว้สำหรับความผิดหวังบ้าง เมื่อต้องผิดหวังจะได้ไม่รู้สึกรุนแรงนัก หลายครั้งในชีวิตคนเราที่ไม่เคยคิดเรื่องผิดหวังเลย มาพบเข้าบางครั้งแทบเป็นแทบตาย ฉันเริ่มต้นการค้นหาพ่อให้จารุณีโดยมุ่งจุดหมายไปที่แอร์ฟรานซ์ ตั้ง 35 ปีแล้วที่พ่อจากเมืองไทย คนที่ทำงานแอร์ฟรานซ์ตอนนั้นคงจะไม่อยู่ทำงานมานานถึงตอนนี้ แต่เราก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุด หลังจากสืบเสาะก็ได้ชื่อนามสกุลผู้จัดการฝ่ายบุคคล คุณชองตัล ลุลิตานนท์ ฉันตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าจะรวบรวมสติพูดดี ๆ เล่าสาเหตุของการตามหาพนักงานต่างชาติที่จากเมืองไทยไปนานแล้ว 19 กุมภาพันธ์ 2539 ฉันโทรไปที่แอร์ฟรานซ์ตอนเช้า ขอพูดกับคุณชองตัล คุณชองตัลรับสายพอดี บอกว่ากำลังพูด ฉันรวบรวมสติรีบบอกว่าฉันเป็นใคร และที่โทฯมาคืออยากจะช่วยตามหาพ่อให้เพื่อน ต่างคนต่างเงียบไป ฉันรีบบอกให้ทราบต่อว่า...จารุณี สุขสวัสดิ์ ฉันกลัวมากว่าคุณชองตัลจะวางหูไม่ฟังต่อ รีบบอกข้อมูลต่าง ๆ ที่ทราบ และสะกดชื่อที่จดไว้กับตัวตามที่ได้จากจารุณีให้คุณชองตัลฟัง ฟังฉันอยู่นาน คุณชองตัลจึงตอบว่าแล้วจะลองค้นดูให้ คุณชองตัลเองก็คงยังงง ๆ กับเรื่องที่ได้ยิน ถึงอย่างไร ฉันก็มีความหวังอย่างเต็มเปี่ยม จุดเริ่มแรกของการสนทนา ทำให้ฉันได้รู้สึกอุ่นใจที่คุณชองตัลรับฟังเรื่องราว แม้จะช่วยได้หรือไม่ได้ก็ยังไม่รู้ แต่การมีเมตตารับฟังความเดือดร้อนของผู้อื่น ฉันคิดว่าผู้นั้นได้ทำหน้าที่ของเพื่อนมนุษย์ที่ดีแล้ว อีกความรู้สึกหนึ่ง ฉันมั่นใจเต็มที่ว่าคุณชองตัลต้องช่วย เรื่องลูกตามหาพ่อเป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ และสำหรับจารุณีแล้ว เรื่องราวชีวิตของเขาที่ผู้ดูได้รับรู้จากสื่อต่าง ๆ คงจะมีคนส่วนหนึ่งเมตตา ฉันหวังไว้เช่นนั้น ฉันรีบติดต่อบอกจารุณีว่าการตามหาพ่อได้เริ่มต้นแล้วนะ เราจะมีความหวังและพยายามให้ถึงที่สุด แล้วการรอคอยด้วยความหวังก็ทำให้ชีวิตมีความหมาย ฉันให้เบอร์เพจเจอร์คุณชองตัลไป เพื่อให้เรียกตัวได้ทุกเวลา และบ่ายวันนั้นเอง ฉันอยู่ที่ดอนเมืองกำลังจะเดินทางไปทำงานที่ภาคใต้ เพจเจอร์ก็ขึ้นเบอร์คุณชองตัล ฉันรีบติดต่อกลับด้วยความลิงโลด ถึงอย่างไรก็ต้องมีข่าวคืบหน้า Mr. Desneiges ยังมีชีวิตอยู่ ฉันตัวชาทันทีที่ได้ทราบข่าว ที่สวดมนต์อ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงจะได้ผล จากรูปใบเดียวที่มีแต่ชื่อ เราพบตัวตนจริง ๆ แล้ว ฉันดีใจแทนจารุณีเป็นอย่างมาก รีบติดต่อบอกเขาทันที จารุณีดีใจเหลือเกินที่สิ่งที่รอคอยชั่วชีวิตได้รับคำตอบแล้วในวันนี้ Mr.Desneiges อยู่เมืองไทยในปี พ.ศ. 2504-2505 ทำงานแผนกโภชนาการของแอร์ฟรานซ์ ที่ทำงานอยู่ดอนเมือง เราจะรอช้าไม่ได้ จึงปรึกษากับจารุณีว่า น่าจะได้เขียนจดหมายถึงพ่อ เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อฟัง เพื่อให้เขารู้ว่ามีลูกอยู่เมืองไทย จารุณีเขียนจดหมายภาษาไทยหนึ่งฉบับ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 53 23:38:17 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:33:30

ความคิดเห็นที่ 4 จดหมายถึงคุณพ่อ ถึงคุณ FERNAND DESNEIGES พ่อของฉัน ฉันไม่ทราบจะขอบคุณบุคคลที่ช่วยเหลือ ในการตามหา ในการช่วยติดต่อกับคุณ ได้อย่างไร ถึงจะเพียงพอ ก่อนอื่นคงต้องถามว่า คุณยังจำผู้หญิง ชื่อ แอ๊ว (AL) ได้มั๊ย คนที่ทำงานบ้านให้คุณ ที่เสรีคอร์ท กรุงเทพฯ ปีที่คุณออกจากประเทศไทย เป็นปี 1962 ซึ่งเป็นปีที่ฉันเกิด คุณจำได้มั๊ยว่ามีลูกสาวอีกคนอยู่ที่กรุงเทพฯ เหตุการณ์ต่าง ๆที่ร้าย ๆ เกิดขึ้นกับแม่ฉัน ทั้งความยากจน ทั้งโดนเพื่อนโกง หักหลัง และปิดบังข่าวคราวจากคุณ แม่ไม่ค่อยรู้ภาษาต่างประเทศ จึงทำให้ฉันหมดโอกาสที่จะรู้เรื่อง หรือติดตามพ่อของฉันได้ ฉันมีแค่ชื่อ และรูปเพียง 1 ใบ อยู่อย่างสิ้นหวัง คิดว่าคงไม่มีโอกาสพบพ่อตลอดชีวิตนี้ แต่แล้วฉันก็พบคนดีที่ช่วยติดต่อ AIR FRANCE ให้หลายคนที่ช่วยฉันครั้งนี้ ฉันจะไม่มีวันลืมพวกเค้าตลอดชีวิตเช่นกัน ขอให้คุณรู้ว่าฉันไม่ต้องการเรียกร้องสิทธิความเป็นลูก ไม่ต้องการรบกวน ไม่ต้องการทำให้คุณวุ่นวายไม่ว่าเรื่องใด เพียงแต่ขอให้คุณรับรู้ว่าฉันรัก ฉันรอ ฉันหวังเพียงจะได้ข่าวจากคุณบ้าง และถ้ามันไม่มากเกินไป ฉันอยากได้พบและได้กอดคุณสักครั้ง แม้จะเป็นครั้งเดียวในชีวิตก็ตาม ฉันขออนุญาต.....ให้ฉันได้เรียกคุณว่าพ่อเถอะนะ ขอภาวนาให้คุณได้อ่านจ.ม. และภาวนาให้คุณตอบฉันด้วย นานแค่ไหนฉันก็จะคอย ขอให้คุณมีสุขภาพที่ดี มีแต่ความสุข และขอให้คุณรักฉัน เหมือนที่ฉันรักคุณด้วย..พ่อของฉัน รักและรอคอยเสมอ แอ๊ปเปิ้ล จารุณี สุขสวัสด์ (JARUNEE SUKSAWAD) แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:08:37 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:36:12

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันได้ติดต่อขอความช่วยเหลือเพื่อนของฉัน ที่เรียนอักษรศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยด้วยกัน ดร. กรรณิการ์ จรรย์แสง ให้ช่วยแปลภาษาไทยเป็นภาษาฝรั่งเศส 29 กุมภาพันธ์ 2539 นำจดหมายจารุณีไปให้กรรณิการ์ที่บ้าน เพื่อน ก็งงที่เห็นจารุณี ยิ่งอ่านจดหมายก็ยิ่งงงใหญ่ แต่เพื่อนฉันไม่ซักถามอะไรสักคำ ที่จะทำให้คนตอบลำบากใจ กรรณิการ์นัดจารุณีไปรับจดหมายวันที่ 3 มีนาคม 2539 ฉันพอใจที่ได้สิ่งต่าง ๆ ที่จารุณีอยากจะส่งผ่านไปให้พ่ออยู่ในมือ ทั้งจดหมายภาษาไทย จดหมายที่แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสและรูปต่างๆ ของจารุณี โทฯนัดคุณชองตัล ว่าเราสองคนขอเข้าไปพบเพื่อนำจดหมายฝากต่อส่งไปให้พ่อและเพื่อเล่า รายละเอียดต่าง ๆ ให้ฟัง 10.00 น. วันที่ 7 มีนาคม 2539 จารุณีและฉันก็ไปพบคุณชองตัลที่แอร์ฟรานซ์ จารุณีเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับพ่อเท่าที่ทราบจากแม่ให้คุณชองตัลฟัง ว่าเคยมีเพื่อนแม่มาช่วยติดต่อแอร์ฟรานซ์ ส่งข่าวให้พ่อรู้ว่ามีลูก หลังจากติดต่อแล้ว เพื่อนแม่ไปบอกแม่ว่า พ่อได้ส่งเงินมาให้แล้ว และนำเงินไปให้แม่ติดกัน 3 เดือน เดือนละ 20 ฟรังก์ และจากนั้นเพื่อนแม่ก็หายไป และไม่เคยได้พบกันอีกเลยจนบัดนี้ แต่เรื่องเหล่านี้จารุณีทราบตอนที่เพิ่งไปซักถามแม่เมื่อจะเริ่มค้นหาพ่อ เพราะแต่เดิม แม่จะบอกจารุณีเพียงว่าจำไม่ได้ มันนานมาแล้ว รูปที่มีอยู่ เพียงหนึ่งใบพร้อมชื่อ แม่ก็ไม่ได้เป็นคนให้จารุณี ยายเป็นคนเก็บรูปนี้ไว้ พอจารุณีโต ยายจึงนำมาให้แล้วบอกว่านี่คือพ่อ ในช่วงนั้นจารุณีก็พยายามติดต่อตามที่อยู่ที่ได้มาพร้อมรูป แต่ไม่ประสบผลสำเร็จ และคิดว่าหมดหวังไปแล้ว คุณชองตัลฟังจารุณีเล่าเรื่องทั้งหมดและถามจารุณีว่า พ่อเขามีลูกชื่อคาโรลีนใช่ไหม จารุณีบอกว่าไม่เคยทราบ และพยายามครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้รับฟังจากแม่ซึ่งก็น้อยเต็มที คุณชองตัลก้มลงหยิบของจากใต้โต๊ะและบอกว่าจะให้ดูอะไร สิ่งที่หยิบขึ้นมาเป็นซองกระดาษแล้วก็หยิบของในซองออกมา ซึ่งเป็นรูปเด็กผู้หญิงลูกครึ่งในวัยสามขวบเศษ น่ารักน่าเอ็นดูหลายใบด้วยกัน มีตัวหนังสือเขียนชื่อคาโรลีน จารุณีจ้องมองอย่างตกตะลึง และก็ได้พร่ำพูดว่า "นี่เปิ้ล นี่เปิ้ล" จารุณีจดจำรูปต่าง ๆ ได้ แม้ชื่อเพื่อนสมัยเด็กที่เป็นลูกฝรั่งที่ถ่ายด้วยกันในรูปก็ยังจำได้ สิ่งมหัศจรรย์เหลือเชื่อได้เกิดขึ้นต่อหน้า นี่มันอะไรกัน ในซองนั้นยังมีซองกระดาษแก้วเล็ก ๆ ห่อปอยผมสีน้ำตาลทองของจารุณีตั้งแต่ยังเด็กอยู่ด้วย คนจิตใจดีอย่างคุณชองตัลยังมีอยู่ในสังคมของเรา อยู่แต่ว่าเราจะโชคดีไหมที่ได้พบ เมื่อได้รับฟังเรื่องราวที่ฉันติดต่อมาทางโทรศัพท์ คุณชองตัลก็รีบเช็คดูพนักงานที่อยู่ในสมัยปี พ.ศ. 2504-2505 ช่วงที่ Mr. Desneiges ทำงานที่เมืองไทย จึงได้โทฯหาคุณวีระ แก้วลำภู ที่ทำงานอยู่ในช่วงเวลาใกล้เคียงตอนนั้น คุณชองตัลถามว่า จำ Mr. Desneiges ได้ไหม คุณวีระจำได้ดี และเล่าให้ฟังว่า มีผู้หญิงมาพบคุณเจริญ อำไพพิทักษ์วงศ์ ที่เป็นหัวหน้าคุณวีระ และนำรูปเด็กมาให้ว่าเป็นลูกสาวของ Mr. Desneiges เพื่อจะหาทางติดต่อ Mr. Desneiges ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คงจะเป็นเพื่อนแม่ของจารุณี ตามที่จารุณีได้เล่าให้ฟัง คุณเจริญเก็บรูปพร้อมปอยผมนี้มาตลอดจนเกษียณ จึงฝากเรื่องราวทั้งหมดไว้ที่คุณวีระเผื่อว่าจะมีการสืบหาเรื่องพ่อกันอีก คุณวีระเก็บรูปทั้งชุดไว้ แม้สำนักงานจะย้ายถึงสองครั้ง ก็ยังรักษาของสำคัญนี้เป็นอย่างดี คุณชองตัลจึงบอกคุณวีระว่าลูกสาวเขาตามหาพ่อแล้ว โดยยังไม่บอกว่าเป็นใคร คุณวีระว่าจะส่งของทั้งหมดมาให้คุณชองตัลและถามว่าลูกสาว Mr. Desneiges โตขึ้นสวยไหม คุณชองตัลบอกว่าสวย คุณวีระว่าดีที่จะช่วยเขาตามหาพ่อ วันรุ่งขึ้น ของทั้งหมดก็มาอยู่ในมือคุณชองตัล ไม่น่าเชื่อ สิ่งสำคัญรอคอยอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสามสิบกว่าปีเพื่อรอการติดตาม การค้นพบ การพิสูจน์ แต่เวลาที่ถูกกำหนดไว้ให้เริ่มต้นค้นหาพ่อ เพิ่งมาเริ่มกันตอนนี้ ใจฉันคิดไปว่าถ้าจารุณีมีโอกาสตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่วัยรุ่น ที่จะค้นหาพ่อของเขา วงการบันเทิงอาจไม่มีนางเอกชื่อ จารุณี สุขสวัสดิ์ เขาอาจได้ไปอยู่ฝรั่งเศส ได้เรียนหนังสือมาก ๆ ได้เรียนศิลปะอย่างที่ใฝ่ฝัน แล้วฉันก็หยุดคิด เพราะทุกคนมีกรรมเป็นของตนเองที่ถูกกำหนดไว้ จารุณีบอกว่ารูปในชุดนี้ ปอยผมที่เก็บแบบนี้เคยเห็นที่แม่ และรับปากว่าจะรีบหาพร้อมส่งมาให้คุณชองตัลเพื่อยืนยันกัน คุณชองตัลบอกกับฉันทีหลังว่าไม่ต้องเล่าอะไร ไม่ต้องส่งรูปมายืนยัน ก็เชื่อทุกอย่าง เพราะเด็กในรูปนั้น จารุณีชัด ๆ คุณชองตัลเคยเห็นรูปคล้าย ๆ กันบางรูปในหนังสือบันเทิง โชคดีของจารุณีเป็นอย่างมากที่ได้พบผู้มีเมตตา และเราได้มาขอความช่วยเหลือถูกคน ตอนแรกที่คุณชองตัลถามว่า Mr. Desneiges มีลูกชื่อคาโรลีนใช่ไหม ก็เพื่อเช็คดูว่าจารุณีรู้ชื่อตัวเองตอนเด็ก ๆ ไหม จารุณีบอกว่าไม่เคยมีใครเรียกชื่อนี้เลย เรียกแต่เปิ้ล เลยเป็นปริศนาว่าชื่อนี้ที่เขียนบนรูป ใครเป็นคนตั้ง คุณชองตัลเล่าว่า จารุณีเป็นนักแสดงหญิงคนเดียวที่ลูกชายชอบมาก ติดตามดูภาพยนตร์ตั้งแต่เด็ก ๆ พอฉันโทฯ เรียนให้ทราบว่าจะตามหาพ่อให้จารุณี คุณชองตัลจึงยินดีช่วยอย่างมาก อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น บางครั้งเรื่องจริงก็ยิ่งกว่านิยาย ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า ลูกชายคุณชองตัลชื่อ หนึ่ง ยอดขวัญ ลุลิตานนท์ ตอนนี้เรียนอยู่ที่ฝรั่งเศส คุณชองตัลบอกว่าหนึ่งทราบต้องดีใจมาก และคงยิ่งดีใจที่ทราบว่าพ่อของจารุณีเป็นคนแอร์ฟรานซ์ เช่นเดียวกับแม่ของหนึ่ง ฉันมีความสุขมากที่เรื่องดำเนินมาถึงขนาดนี้ อยากให้จารุณีได้พบพ่อเร็ว ๆ แล้วเราก็เริ่มต้นรอคอย คอยเวลาที่จดหมายฉบับแรกที่จารุณีเขียนจะถึงมือพ่อ ได้แต่คาดเดาต่าง ๆ นานา ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร และจะโต้ตอบจดหมายมาอย่างไร คงจะแปลกใจ ดีใจ ตื่นเต้น หรือจะ...คิดไม่ออกแล้ว เริ่มนับวันนับเดือนรอคอย โทฯถามคุณชองตัลเป็นระยะ ๆ แต่คำตอบที่ได้คือ ยังไม่ทราบเรื่องอะไรจากทางฝรั่งเศสเลย หรือ Mr. Desneiges อาจจะไม่เชื่อ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากรับผิดชอบอะไร ก็สุดจะรู้ได้ ใจหนึ่งฉันก็คิดว่า เราอาจทำให้เขาลำบากใจมาก เพราะเขาก็มีครอบครัวของเขาอยู่ที่ฝรั่งเศส จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:37:49

ความคิดเห็นที่ 6 จนวันที่ 8 พฤศจิกายน 2539 คุณชองตัลได้เบอร์โทรศัพท์บ้าน Mr. Desneiges ที่ฝรั่งเศส จากคนที่ช่วยค้นหาให้ รอเวลาให้เป็นช่วงบ่ายที่ปารีส จึงตัดสินใจโทฯ ไปหา ก็เป็นช่วงกลางคืนที่เมืองไทย วันที่9 พฤศจิกายน 2539 ก่อนโทรศัพท์ คุณชองตัลซึ่งนับถือศาสนาคริสต์ คุกเข่าสวดอ้อนวอนแม่พระเพื่อให้ได้พูดกัน Mr. Desneiges การอ้อนวอนครั้งนี้ คุณชองตัลบอกว่าอ้อนวอนอย่างสุดชีวิตจิตใจ คุกเข่าบนพื้นกระดาน ไม่คุกเข่าบนพรมให้สะดวกสบาย กลัวว่า Mr. Desneiges อาจไม่อยู่บ้าน กลัวว่าจะไม่รับสาย หรืออยู่แล้วรบสายแล้วก็กลัวจะวางหูไม่ยอมพูดด้วย แต่ใจหนึ่งคุณชองตัลก็คิดไว้แต่แรกว่า ถ้า Mr. Desneiges เป็นพ่อจารุณีจริง ๆ คงจะไม่ใช่คนร้าย เพราะเท่าที่รู้จักกันและสัมผัส จารุณีเป็นคนดี Mr. Desneiges รับสายทันที แล้วก็ดุจริง ๆ ถามว่าเธอเป็นใคร เธอโทฯมาทำไม ทำไมต้องโทฯมา พอเล่าเรื่องให้ฟัง Mr. Desneiges บอก ไม่เคยมีลูกที่เมืองไทย คุณชองตัลรับบอกไปว่า ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเขาเป็นลูก แต่เขาอยากพบคุณมาก เพราะเขาได้ข้อมูลจากแม่ เขาเห็นรูปและมีชื่อคุณอยู่ เลยอยากจะเจอ Mr. Desneiges บอกว่า ถ้าเขาอยากจะมาก็เอาเขามากับเธอซิ แต่ฉันไม่มีที่อยู่ให้นะ เธอล่ะ เคยมาฝรั่งเศสไหม คุณชองตัลรีบจัดการให้ทุกเรื่องลงตัวบอก Mr. Desneiges ไปว่าไม่เป็นไร ฉันมีลูกเรียนอยู่ที่นี่ ให้เขาอยู่กับลูกฉันได้ แล้ว Mr. Desneiges ก็ถามต่อว่าเขาเป็นคนดีหรือเปล่า คุณชองตัลรีบรับรองว่าจารุณีเป็นคนดี เขาเป็นนักแสดงนะ และฉันก็รู้จักเขาผ่านทางสื่อต่าง ๆ Mr. Desneiges สำทับว่า เขาไม่มาทำความเดือดร้อนให้ฉันนะ ฉันแก่แล้วและย้ำว่า ถ้ามาจะต้องมากับเธอ ให้เขียนส่งข่าวว่าจะมาเมื่อไหร่ จากนั้นจึงทำให้ทราบว่า Mr. Desneiges อายุ 78 ปีแล้ว และสุขภาพก็ไม่ค่อยดี ผ่านการผ่าตัดมาถึง 7 ครั้ง เรานัดกันเดินทางที่ว่างพร้อมกันทั้ง 3 คน จารุณีและฉันไม่ทราบจะขอบคุณคุณชองตัลอย่างไร จึงจะเท่าพระคุณที่คุณชองตัลช่วยจัดการเรื่องราวมาโดยตลอด ฉันบอกจารุณีว่า เพราะการเป็นคนดี การต่อสู้ชีวิต ความอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ผู้ใหญ่เมตตา ช่วยเหลือ ต่อจากนี้ให้ยึดมั่นในความดีตลอดไป ใช้ชีวิตให้รอบคอบ มีสติ และที่สำคัญต้องกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ เราเป็นคนมีพ่อมีแม่ มีคนรัก คนหวังดี คนห่วงใย จะใช้ชีวิตล่องลอยไปตามยถากรรมไม่ได้แล้ว จากการคบคุ้นกับจารุณีตลอดมาเห็นว่า เขาเป็นคนใช้อารมณ์ และใช้ใจตัดสินเรื่องราวต่าง ๆ มากกว่าเหตุผล บางเรื่องก็หลงทาง และพลาดไปอย่างน่าเสียดาย 16 มกราคม 2540 เราเดินทางไปฝรั่งเศส จารุณีตื่นเต้นมากที่จะได้พบพ่อ Mr. Desneiges ได้โทฯมาหาคุณชองตัลที่เมืองไทย ว่าเมื่อเราไปถึง ให้โทฯไปหาที่บ้าน 17 มกราคม เราถึงปารีสตอนหกโมงเช้า ต้นเดือนมกราคม อากาศยังหนาวเย็น จารุณีมือเย็นเฉียบ และบอกว่าตื่นเต้นมาก น้องหนึ่งลูกชายของคุณชองตัลมารับเรา พร้อมกับคุณลุง Claude พี่ชายคุณชองตัล นั่งรถไปที่พักของน้องหนึ่ง เราพูดคุยกันไปตลอดทาง เพราะทุกสิ่งเหนือการคาดเดา คุณชองตัลบอกจารุณีให้เตรียมใจไว้ว่า แม้จะมาถึงปารีสแล้วก็อาจจะไม่ได้พบนะ ชายสูงอายุวัย 78 ปี อาจจะเปลี่ยนใจอะไรได้ง่ายดาย ถ้าเป็นเช่นนี้ ฉันคงสงสารจารุณีมากทีเดียว ในเครื่องบิน ฉันได้บอกจารุณีว่าอย่าวาดภาพพ่อสวยหรู สิ่งที่จะได้พบเป็นอย่างไรไม่อาจรู้ได้ จากข้อมูลที่ได้ว่าเคยผ่าตัดถึง 7 ครั้ง เราอาจจะได้ไปหาเขาที่ที่พัก เขาอาจจะนอนอยู่กับเตียง มีสายระโยงระยาง ฉันคิดตามภาพที่เคยเห็นเวลาไปเยี่ยมคนเจ็บ จารุณีตั้งใจไว้ว่า สภาพไหน ก็จะทำใจและรับได้ทั้งหมด เพราะพ่อคือคนที่จารุณีค้นหาตลอดชีวิต เมื่อถึงที่พัก คุณชองตัลโทฯไปหา Mr. Desneiges คุยกันยาวเป็นภาษาฝรั่งเศสที่เราฟังไม่รู้เรื่อง Mr. Desneiges นัดให้เราไปทานอาหารกลางวันด้วยที่โรงแรม Georges V เราเดินทางไปด้วยรถแท็กซึ่ และตื่นเต้นมาก ในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า ถึงห้องอาหาร พนักงานต้อนรับมาถามเราว่านัดกับ Mr. Desneiges ใช่ไหม เชิญให้เรานั่งที่โต๊ะ เรานั่งรอด้วยความกระวนกระวาย ฉันคาดการณ์ว่า Mr. Desneiges คงจะแอบดูมาจากมุมใดมุมหนึ่ง ถ้าสามคนหน้าลาวเหมือนกันหมด ไม่มีหน้าตาลูกครึ่ง แกคงจะไม่โผล่มาให้พบ 17 มกราคม 2540 วันแรกในชีวิตที่จารุณีพบพ่อ แวบแรกที่ได้เห็น สุภาพบุรุษท่าทางภูมิฐาน ดูดี แข็งแรงกว่าวัย เดินมุ่งมาที่โต๊ะที่เรานั่งกันอยู่ เหมือนในรูปที่ฉันเห็นจนชินตา แต่ชราไปตามวัย ฉันใจเต้นแรง จารุณีคงจะมีความรู้สึกหลายอย่างปั่นป่วนอยู่ในหัวใจ ฉันเห็นจารุณีมองจ้อง Mr. Desneiges ตาไม่กระพริบ ความรู้สึกเหมือนจะดูดดื่มกับภาพที่เห็นตรงหน้าให้เข้าไปแนบแน่นอยู่ในหัวใจ ฉันแพ้ภาพพวกนี้ เห็นใจ สงสารจารุณีมาก ไม่ใช่เฉพาะภาพที่เห็นเท่านั้น แต่เมื่อชายผู้นี้ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเรา เรื่องราวต่าง ๆ ของจารุณีตั้งแต่วัยเด็กหวนกลับมาแจ่มจ้าในความรู้สึกของฉัน ในใจเราปั่นป่วน แต่สภาพภายนอกเงียบสนิท จนเมื่อได้ยิน Mr. Desneiges และคุณชองตัลทักทายกัน แล้วคุณชองตัลแนะนำจารุณีและฉันให้ Mr.Desneiges รู้จัก Mr. Desneiges ดูสงบ ควบคุมอารมณ์มาก ไม่มีคำถาม คำพูด ไม่มีแววตาสิ่งพิเศษส่งมาที่จารุณีเลย การพูดคุยกันเป็นเรื่องการเลือกรายการอาหารมื้อนั้น เพราะเห็นส่งเมนูกันไปมา แล้วเราก็ได้ยินบทสนทนาเป็นภาษาฝรั่งเศส ที่คงเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปที่ไม่เกี่ยวกับจารุณี หรือเหตุการณ์สำคัญที่สุดของจารุณีในวันนี้ ฉันคิดภาพแบบหนังไทย ละครไทย ไว้ว่าพ่อลูกคงโผเข้าหากัน กอดจูบกันหลังจากที่ไม่เคยพบกันเลยชั่วชีวิต ภาพที่เห็นจริง ๆ บรรยากาศการสนทนาแบบการทูตที่เรียบ ๆ ดูมีพิธีรีตอง ทำให้ฉันค่อนข้างผิดหวัง นึกถึงหัวใจจารุณี ไม่รู้จะคิดอย่างไรอยู่ ฉันปรายตาไปมอง เห็นจารุณีจ้องดู Mr. Desneiges มาเล่าให้ฟังทีหลังว่า ได้จ้องดู ตา หู จมูก ปาก คิ้ว คาง มอง ๆๆๆ แล้วพูดกับตัวเองว่า นี่หรือคือคนที่เราค้นหามาตลอดชีวิต จารุณีมองดูอยู่ตลอดเวลา Mr. Desneiges คงจะสังเกตเห็น แกยกมือจารุณีขึ้นไปจูบ ฉันก็น้ำตาจะไหล จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:40:33

ความคิดเห็นที่ 7 ทานอาหารเสร็จ ก็ยังไม่มีอะไรมาเข้าเรื่องเกี่ยวข้องกับจารุณีสักนิด ไม่มีคำถามอะไรสักประโยค คงจะเป็นการเริ่มต้นที่ยากมากสำหรับทุกคน หลังอาหาร จารุณีมองของที่เตรียมไปหลายกล่อง ทั้งกล่องเงิน เนคไท ตุ๊กตาโบราณ พวงมาลัย รูป แต่ Mr. Desneiges เหมือนจะทำตัวไม่ถูก มีท่าทางละล้าละลัง ฉันเลยบอกจารุณีว่า เดี๋ยวเราตามไปส่งให้เขาที่รถก็แล้วกัน ฉันเตรียมกล้องถ่ายรูปไว้ถ่ายนาทีประวัติศาสตร์ตอนลูกพบพ่อ แต่มาดสงบเงียบขรึมของ Mr. desneiges ถ้าฉันยกกล้องกดชัตเตอร์ แกคงจะตระหนกตกใจ ก็เลยระงับความตั้งใจไว้แค่นั้น พอทานกลางวันเสร็จ Mr. Desneiges ชวนเขาไปที่พัก ไปดื่มกาแฟ ไปไหนก็ไปกัน อยากให้จารุณีได้อยู่กับเขานาน ๆ ให้สมกับที่รอคอยมาชั่วชีวิต ออกจากโรงแรม ฉันไม่ปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไป ระหว่างที่ Mr. Desneiges เดินมาขนาบด้วยคุณชองตัล กับจารุณี ฉันรีบเดินไปตั้งหลัก แล้วก็เริ่มถ่ายรูป Mr. Desneiges ชะงักการเดิน รีบดึงคุณชองตัลมาใกล้ ๆ ให้ในภาพมีทั้ง 3 คน แกคงหวาดระแวงตัวแกเอง เพราะตั้งแต่พบเห็น ยังไม่ได้ถามไถ่เรื่องราวอะไรกันเลย Mr. Desneiges ขับรถเปอร์โยสีเขียวกะทัดรัด แกคุยไม่หยุดกับคุณชองตัลที่นั่งคู่กันข้างหน้า ฉันนั่งข้างหลังกับจารุณี จารุณีหน้าบานแฉ่งยิ้มอยู่ตลอดเวลา แววตาระยิบระยับ เขาคงมีความสุขมาก ฉันดีใจกับเขาจริง ๆ ที่มีวันนี้ เวลานี้ บ้าน Mr. Desneiges อยู่ชานเมืองปารีส แกขับรถสวิงสวายมาก ขับไปคุยไป ชี้ชวนให้ดูสองข้างทาง บางทีก็หันมาพูดกับเราสองคนเป็นภาษาอังกฤษ เวลาจะเล่าเรื่องสถานที่ หรือถนนหนทางที่ขับผ่าน อพาร์ทเมนท์เล็ก ๆ ชั้น 1 จัดไว้อย่างสวยงาม เป็นที่อยู่ของ Mr. Desneiges แกอยู่คนเดียวที่นี่ การแต่งงานสองครั้งเลิกกันไป จารุณีมีพี่ชายและน้องสาวร่วมบิดาอยู่ที่ฝรั่งเศส Mr.Desneiges พาเราไปในห้องรับแขก จารุณีมอบของทั้งหมดให้ Mr.Desneiges ถามจารุณีว่า เขียนมาในจดหมายไม่ใช่หรือว่า ถ้าได้พบกัน อยากจะกอด จูบ ฉันสักครั้ง จารุณีวางของทั้งหมด ค่อย ๆ ขยับตัวไปกอด และหอมแก้ว Mr. Desneiges ที่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ มันเป็นภาพแห่งความประทับใจจริง ๆ ใครจะนึกว่าจะมีวินาทีนี้...ที่จารุณีรอคอย ความฉงน กังวล คลางแคลง ค่อย ๆ จางไปจากสีหน้าของ Mr. Desneiges ทำให้เราค่อยคลายใจลงบ้าง Mr. Desneiges ดูรูปจารุณีที่เตรียมมาให้ ดูไปก็มองหน้าจารุณีไป อย่าว่าแต่เราเลยที่สับสน Mr. Desneiges เองก็คงจะรู้สึกแปลก ๆ ที่อยู่ ๆ มีลูกสาวโตเท่านี้ วันนี้เรายังไม่พูดไม่เล่าอะไร Mr. Desneiges ก็พูดอ้อม ๆ ยังไม่ซักถามอะไรสักคำ แต่อย่างน้อยแกคงจะมีความรู้สึกวางใจว่าเราไม่ใช่พวกหลอกลวง อยู่กันนานพอสมควร เราก็กลับโดย Mr. Desneiges เป็นคนขับรถมาส่งที่ที่พัก เหนื่อยกันมากจากการเดินทางอันยาวนาน กรุงเทพฯ-ปารีส แต่ 17 มกราคม 2540 เรานอนหลับด้วยความอิ่มเอมใจ...จารุณีคงยินดี จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:42:26

ความคิดเห็นที่ 8 เราอยู่ปารีส 16-23 มกราคม ทุก ๆ วันไม่กลางวันก็เย็น เราต้องทานอาหารด้วยกัน และ Mr. Desneiges จะพาเราขับรถเที่ยวในปารีส และนอกเมือง ทุก ๆ มื้อ เราจะไปทานอาหารที่ร้านแปลก ๆ ในชนบท หรือในย่านที่เป็นของคนเมืองรับประทาน อาหารอร่อยทุกมื้อ เพราะจารุณีเป็นนักแสดง คืนหนึ่ง Mr. Desneiges พาเราไปทานอาหารในเมือง มีรูปนักแสดงโบราณประดับอยู่เต็มผนัง คืนนั้นฝนตกปรอย ๆ Mr. Desneiges และคุณชองตัลเดินคู่กันข้างหน้า คุยกันเรื่องจารุณี Mr. Desneiges บอกว่า ไม่เคยรู้เลยว่ามีลูก ถามคุณชองตัลตลอดเวลาว่า เขาเหมือนฉันไหม หรือไม่เหมือน เมื่อ Mr. Desneiges วางใจพวกเรา แกก็ดูสบายขึ้น ถามเรื่องราวของจารุณีและรับรู้ว่าเป็นนักแสดง ร้องเพลง ถ่ายรูป ลงหนังสือ ขอให้จารุณีร้องเพลงภาษาไทยให้ฟัง จารุณีร้องเพลงโปรดของตัวเอง "คือหัตถาครองพิภพ" เพราะละครเรื่องนี้ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการตามหาพ่อ Mr. Desneiges ซักถามเรื่องจารุณีเพิ่มเติมทุกวันที่พบกัน และพยายามรวบรวมข้อมูลต่าง ๆ เกี่ยวกับจารุณี การเดินทางครั้งนี้ Mr. Desneiges จะจ่ายค่าเครื่องบินให้จารุณี วันไปทานกลางวันที่โรงแรม Meridien Mr. Desneiges ก็พยายามยัดเยียดเงินฟ่อนโตให้จารุณี แต่จารุณีไม่ยอมรับ เพราะไม่อยากได้อะไรเลยแล้วแกก็อยากพาไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ หรู ๆ จะได้พาไปทานอาหารร้านโก้ ๆ จารุณีก็ไม่ยอมรับอะไรสักอย่าง นี่เป็นข้อดีของจารุณี ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันไม่เคยเห็นเขาอยากได้อะไรของใครเลย เขามีแต่อยากให้ ให้จนบางครั้งก็เกินไป ยิ่งถ้าใจอ่อนเมื่อไหร่แล้วละก็ เขาให้จนหมดเนื้อหมดตัว บ่ายวันหนึ่งไปเดินเล่นที่ NotreDame de Paris ข้างหน้าเป็นหมุดใจกลางปารีส บอกจารุณีว่าให้ไปเหยียบที่หมุดแล้วอธิษฐานดี ๆ นะ จะได้กลับมาพบพ่ออีก เมื่อพบกันแล้วทุกอย่างก็หยุดอยู่เท่านั้น ไม่มีบทสรุป ไม่มีข้อสัญญา ข้อผูกพันอะไรทั้งสิ้น วันจะจากเราไปทานกลางวันด้วยกันแล้วพา Mr. Desneiges ไปส่งที่คลีนิค ทุกคนล่ำลากัน Mr. Desneiges บอกว่า จะใช่ลูกหรือไม่ใช่ลูก เขาก็รักจารุณีแล้ว นั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ อย่างมีความสุข ทั้ง ๆ ที่ได้พบแล้ว เจอตัวจริงแล้วแต่จากนี้ไปจะเป็นอย่างไรไม่รู้ จารุณีได้รับโทรศัพท์จาก Mr. Desneiges ทันทีที่ถึงเมืองไทย แกจะมาพบจารุณีที่กรุงเทพฯ 12-20 กุมภาพันธ์ ช่วงวันเกิดจารุณี Mr. Desneiges ตื่นเต้นที่ได้กลับมาอีกครั้ง หลังจากไปเมื่อ 35 ปีที่แล้ว มาถึงก็จำอะไรไม่ได้เลย นึกได้แต่เพียงภาพคลองเล็ก ๆ ดอกบัวในคลอง คงจะเป็นทางไปดอนเมือง ที่เมืองไทย คุณขวัญจิตร ลุลิตานนท์ สามีของคุณชองตัล ให้ความกรุณากับจารุณีเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ไปรับ Mr. Desneiges ที่สนามบิน ดูแลพาไปเที่ยว ไปทานอาหาร ในวันที่จารุณีและฉันไม่ว่าง และในวันเกิดจารุณี ก็ให้พวกเราไปทานข้าวที่บ้าน บุญคุณของแต่ละท่านที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ ทดแทนในชาตินี้ไม่หมดจริง ๆ เราพา Mr. Desneiges ไปเที่ยวตามวัด ตามวัง ที่นักท่องเที่ยวคงจะต้องไปดู ไม่ว่าไปที่ไหน ก็จะต้องมีคนมาถามว่า คุณจารุณีมากับคุณพ่อหรือคะ จารุณียิ้มไม่ตอบอะไร ปรียานุชรับรู้เรื่องราวมาโดยตลอด เชิญ Mr. Desneiges คุณขวัญจิตร คุณชองตัล มาทานข้าวเย็นที่บ้านในวันหนึ่ง นุชทำวีดีโอสั้น ๆ ประวัติจารุณีตั้งแต่วัยเด็ก ภาพยนตร์เรื่องแรกที่เล่น และเรื่องอื่น ๆ จนมาถึงละครคือหัตถาครองพิภพ ที่เราสามคนแสดงด้วยกัน Mr. Desneiges บอกว่าดีใจที่จารุณีมีเพื่อนที่ใกล้ชิด และฝากฝังฉันไว้ว่าโปรดช่วยดูแลจารุณีด้วย เวลาไม่กี่วันที่ Mr. Desneiges อยู่เมืองไทย ก็ยิ่งสร้างความผูกพันพ่อลูก บอกไว้ว่าให้เราไปหาที่ปารีสอีกไปอยู่นาน ๆ ไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์ของแกนะ สิ่งใหม่ ๆ ที่เกิดขึ้นกะทันหันในชีวิตของผู้สูงอายุ นอกจากความสับสนแล้วอย่างน้อยก็มีกิจกรรมต่อเนื่องให้ได้ทำ Mr. Desneiges เขียนจดหมาย และโทรศัพท์มาเมืองไทยตลอดเวลา แล้วก็ส่งตั๋วเครื่องบินมาให้จารุณีไปฝรั่งเศสในช่วงวันเกิดแกในเดือนสิงหาคม จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:44:14

ความคิดเห็นที่ 9 จารุณีไปฝรั่งเศสครั้งที่สองในปีนี้ 14-21 สิงหาคม โดยมีคุณขวัญจิตรไปด้วย เพราะคนอื่นๆ ติดงานกันหมด ฉันก็เพิ่งกลับจากอเมริกา และต้องถ่ายละครต่อทันที ก่อนไปเราได้พูดกันถึงเรื่องดี.เอ็น.เอ เพื่อพิสูจน์ความสัมพันธ์ทางสายเลือด เพื่อให้ไม่มีอะไรกังขาในใจ คุณขวัญจิตรกรุณามาก รีบเป็นธุระตรวจสอบให้ว่าที่ไหนทำบ้างในเมืองไทย แล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก็ดลบันดาลให้ทุกอย่างราบรื่น วันหนึ่งคุณขวัญจิตรไปงานสังสรรค์เพื่อนเก่าโรงเรียนอัสสัมชัญ ได้พบเพื่อนที่ไม่พบกันมานานแสนนาน คุยกันไปมา จึงรู้ว่าเพื่อนเป็นหัวหน้าภาควิชาชีวเคมี คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งเป็นที่ทำลายพิมพ์ดี.เอ็น.เอ ดร. ภิญโญ พานิชพันธ์ ทำไมทุกอย่างลงตัวหมดเช่นนี้ กรรมดีของจารุณีที่ได้สะสม ส่งผลมาประคับประคองชีวิตเขาให้ผ่านพ้นอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้ คุณขวัญจิตรเป็นผู้เจรจากับ Mr. Desneiges โดยจารุณีแสดงความบริสุทธิ์ใจเซ็นเอกสารกับทนายความของ Mr. Desneiges ว่าถึงแม้พิสูจน์แล้วจะใช่สายเลือดที่แท้จริง ก็จะไม่ขอเรียกร้องสิทธิ์ใด ๆ เลย เพื่อให้ Mr. Desneiges วางใจ จารุณีเชื่อเต็มหัวใจว่า Mr. Desneiges เป็นพ่อ แต่ทำดี.เอ็น.เอ ก็เพื่อให้ Mr. Desneiges มั่นใจ จารุณีกลับมาเมืองไทย รอความหวังขั้นต่อไปคือการทำดี.เอ็น.เอ เพื่อพิสูจน์ความจริงในขั้นสุดท้าย 30 สิงหาคม-5 กันยายน 2540 Mr. Desneiges ตามกลับมาเมืองไทยเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ การทำดี.เอ็น.เอ ต้องทำทั้งพ่อ แม่ และลูก เมื่อ Mr. Desneiges พบแม่จารุณีครั้งแรก ก็ดูเหมือนคลับคล้ายคลับคลา ก็จากกันไป 35 ปี โดยไม่มีการติดต่อกันเลย และแม่ก็ตัวใหญ่ขึ้น พบกับ Mr. Desneiges ครั้งแรก แม่เป็นแม่บ้านฝรั่ง เพื่อนแม่ที่ทำงานบ้าน Mr. Desneiges ทำงานไม่ไหวให้แม่ไปช่วย พ่อและแม่จึงพบกัน เราไปที่มหาวิทยาลัยมหิดลอย่างเงียบ ๆ คุณขวัญจิตรพา Mr. Desneiges ไป ฉันไปกับจารุณีและแม่ ดร. ภิญโญได้ขอให้ ดร. วิชัย บุญแสง ผู้เชี่ยวชาญในเรื่องนี้เป็นผู้จัดการให้ 1 กันยายน 2540 เจาะเลือดทำลายพิมพ์ดี.เอ็น.เอ Mr. Desneiges ถามฉันตลอดเวลาว่าทำไมแม่จารุณีตั้งครรภ์แล้วไม่ติดต่อไป ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เดี๋ยวก็ถาม เดี๋ยวก็ถาม ฉันบอกไปว่าเดี๋ยวจะไปหาคำตอบให้ เมื่ออยู่กันตามลำพัง ฉันถามแม่จารุณี แม่ก็ยืนยันว่า ไม่บอกเขา เพราะกลัวเขามาพรากเอาลูกไป 2 กันยายน ดึกมากแล้ว คุณชองตัลให้โทฯ หาที่บ้าน ฉันรีบโทฯไปทันที คงมีข่าวอะไรแน่ ๆ คุณชองตัลเสียงใสบอกว่าผลพิสูจน์ออกมาแล้ว ใช่ ฉันดีใจมากจริง ๆ กับผลพิสูจน์ครั้งนี้ ที่ติดตามเรื่องราวกันมาเป็นปี การรู้ที่มาที่ไปของตัวเอง การมีครบพ่อครบแม่ คงจะทำให้ชีวิตส่วนที่จารุณีรู้สึกว่าขาดหายไปได้ถูกเติมให้เต็มเสียที นับแต่นี้ ปมด้อยที่มีอยู่ในใจคงเบาบางลง เมื่อหัวใจเต็มแล้ว จารุณีคงมีความสุขขึ้นบ้าง หากรู้จักสงบ...พอ และไม่วิ่งไขว่คว้าหาสิ่งที่อยู่ไกลตัวตลอดเวลา ถามคุณชองตัลว่าบอกจารุณีหรือยัง คุณชองตัลบอกว่า บอกคุณจิ๊คนแรก ฉันเรียนคุณชองตัลว่า พรุ่งนี้จะให้จารุณีฟังจากคุณชองตัลเอง ฉันคิดไว้ว่า ที่ที่จารุณีจะรับรู้เรื่องพ่อน่าจะเป็นที่ลับตาคน เพราะอารมณ์หลากหลายคาดเดาไม่ถูก คงจะเกิดขึ้นแน่ 3 กันยายน หลังทานข้าวกลางวันกับ Mr. Desneiges ฉันขับรถอยู่กับจารุณี บอกจารุณีให้โทฯหาคุณชองตัล คุณชองตัลบอกจารุณีว่า มีเรื่องจะบอก จารุณีถามว่าน้องหนึ่งจะมาหรือคะ คุณชองตัลบอกว่า ทราบผลแล้ว ออกมาใช่นะคะ จารุณีส่งเสียงดังอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ โอ้ย ดีใจจังเลยค่ะ แล้วขอบคุณคุณชองตัลที่บอกข่าวดีที่สุดนี้ พอวางหู จารุณีก็เริ่มร้องไห้ เป็นการร้องไห้ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ มากมาย กว่าจะมาถึงเวลาตรงนี้ใช้เวลารอคอยถึง 35 ปี กับชีวิตที่หนักหนาสาหัสสากรรจ์ จารุณีคนเก่ง...ประคับประคองชีวิตตัวเองได้ดีมาถึงเพียงนี้ 4 กันยายน ทานข้าวเย็นที่บ้านคุณชองตัล Mr. Desneiges กระวนกระวายใจมาก คุณชองตัลเป็นคนบอกข่าวดีนี้ Mr. Desneiges หน้าแดงซ่าน ลุกขึ้นกอดจูบจารุณี ความคลางแคลงใจหมดสิ้นแล้วในหัวใจของ Mr. Desneiges ฟังชายชราพูดแล้วฉันก็สงสารมาก Mr. Desneiges บอกจารุณีว่า จำไว้ตลอดเวลานะว่ามีพ่ออยู่ฝรั่งเศส ถ้าฉันตายไปคงจะไปเยี่ยมหลุมศพฉันบ้าง แล้วบอกกับฉันว่า อย่าทิ้งจารุณีนะ เพราะ "คือหัตถาครองพิภพ" ที่ทำให้เราสองคนได้พบกัน มีกิจกรรมชีวิตดี ๆ ร่วมกัน และฉันคิดว่าในส่วนหนึ่ง ฉันได้ทำหน้าที่เพื่อนมนุษย์ที่ดีแล้ว ตามหาพ่อ...ให้เพื่อน จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:46:43

ความคิดเห็นที่ 10 http://topicstock.pantip.com/klaibann/topicstock/H2435115/H2435115.html จากคุณ : นู๋เองง่ะ เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 53 23:48:55

ความคิดเห็นที่ 11 #10 ขอบคุณมากค่ะ ได้แรงบันดาลใจจากรายการเรื่องของเรื่อง และ บทความที่ลงในนิตยสารต่างๆ ทั้งการตามหาคุณพ่อของพี่เปิ้ล และ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณแม่พี่เปิ้ล...เลยอยากรวบรวมมาให้อ่านกันเต็มๆค่ะ จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:03:15

ความคิดเห็นที่ 12 ชีวิตนี้อนิจจัง...ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน...มีพบย่อมมีการจากลา ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ พาลูก...มาลาพ่อ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าในบรรยากาศที่เรียบสวย ทำให้เกิดความเศร้าอย่างมาก ภาพบาทหลวงที่กำลังทำพิธีอย่างเคร่งขรึม และเมื่อมองไปด้านบนรูปพระเยซูที่อยู่บนกระจกสีกับแสงสลัว ๆ ที่ส่องผ่านลงมา ในใจฉันคิดว่า หน้าที่สำคัญที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้มอบหมายให้ฉันทำอันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนสองคนนั้น วันนี้ชีวิตหนึ่งได้จบลงแล้ว เช้ามืดวันอังคาร เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขณะที่ฉันยังงัวเงียอยู่ คิดในใจว่า ใครนะโทรมาตอนนี้ พร้อม ๆ กับอาการงุนงง เพราะยังตื่นไม่เต็มที่ แล้วก็ยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก เพราะเสียงที่พูดมาเป็นเสียงฝรั่ง ครั้งพอจับใจความได้ก็ตกใจสุดขีด Jean-Michel หลานของ Mr.Fernand Desneiges (คุณแฟร์นองด์ฯ...คุณพ่อของคุณจารุณี สุขสวัสดิ์) บอกว่า แฟร์นองด์เสียชีวิตเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาพยายามติดต่อจารุณีแล้วแต่ติดต่อไม่ได้ เลยต้องโทรมาหาฉันแทน เมื่อถามถึงกำหนดการต่างๆ ที่จะตามมา ทางนั้นก็ตอบว่า ยังไม่รู้ เลยนัดกันว่าจะโทรคุยกันใหม่อีกครั้ง ถึงตอนนี้ฉันรู้ตัวว่าคงนอนต่อไปไม่ได้แล้ว แต่ครั้นจะโทรหาจารุณีตอนนี้ก็คิดว่ารอให้เช้าก่อนดีกว่า เพราะถึงปลุกเธอขึ้นมาตอนนี้ก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ภาพแฟร์นองด์ในวันแรกที่ฉันและจารุณีได้พบที่โรงแรม Georges V ในปารีสยังชัดเจนแจ่มจ้า แม้จะผ่านมาถึงแปดปีแล้วก็ตาม ตลอดจนภาพอื่นๆ และเรื่องราวต่างๆ นับแต่สองพ่อลูกได้พบกัน การพิสูจน์ดีเอ็นเอ การเดินทางมาถึงเมืองไทยของแฟร์นองด์และเรา-ฉันกับจารุณี ที่เดินทางไปฝรั่งเศส ก็พรั่งพรูออกมา เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง พอตอนสาย ๆ ฉันก็โทรหาจารุณี ถามว่า...รู้เรื่องพ่อหรือยัง จารุณีบอกว่ารู้แล้ว จากข้อความที่ฌอง มิเชลฝากไว้ในโทรศัพท์ เราต่างคนต่างอยู่ในความเศร้า แม้จะคนละสถานภาพ ก็เลยไม่ต้องพูดอะไรกันมาก เพราะต่างเข้าใจความรู้สึกกันดีอยู่แล้ว แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:18:20 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:09:20

ความคิดเห็นที่ 13 น้ำตาฉันจะร่วง มันรู้สึกตื้อ ๆ ตีบตันขึ้นมาเฉย ๆ เมื่อจารุณีบอกว่า... "หนูขอบคุณพี่มากเลย ตั้งแต่วันแรกที่พี่ตามหาพ่อให้หนู" ขณะที่ฉันก็อดบอกจารุณีไปไม่ได้ว่า... "เดี๋ยวเจอกัน พี่จะกอดหนูแน่น ๆ นะ" จากนั้นฉันก็บอกให้จารุณีเตรียมเอกสารต่าง ๆ ไว้สำหรับขอวีซ่า ซึ่งต้องหาทางให้ได้วีซ่าเร็วที่สุด แต่จะด้วยวิธีไหนยังไม่รู้ เพราะถ้าช้าจะไปร่วมงานไม่ทัน ฉันเองก็เตรียมตัว ด้วยการโทรศัพท์ยกเลิกงานทั้งหมด พร้อมทั้งเตรียมเอกสารการขอวีซ่าไว้ให้พร้อม เช้านี้ฉันเลยติดต่อน้องรักคนหนึ่ง--คุณสมชาย ตรีดาย ที่ทำงานอยู่เอไอเอ และดูแลเรื่องประกันชีวิตของฉัน เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ที่กังวลที่สุดคือ การหาตั๋วและที่พักสำหรับไปยื่นขอวีซ่าที่ยังมืดแปดด้าน เพราะถ้าไม่มีเอกสารการจองก็ขอวีซ่าไม่ได้ โชคช่วย-ที่สมชายรู้จักบริษัททัวร์ และบอกว่าไม่น่ายาก รับปากว่าจะรีบติดต่อให้โดยด่วน ซึ่งทางบริษัททัวร์ก็ตอบกลับมาทันที เลยได้คุยกันเดี๋ยวนั้น ฉันขอสอบถามรายละเอียดต่าง ๆ ไว้ก่อน เพราะต้องโทรหาฌอง มิเชล ถึงกำหนดการที่แน่นอนอีกที บ่ายวันอังคารฉันเตรียมเอกสารไป ก็คิดว่าจะให้ใครช่วยเรื่องขอวีซ่าให้ได้เร็วที่สุดดี เพราะทางทัวร์บอกมาว่า ปกติแล้วกว่าจะได้วีซ่าก็สามถึงสี่วันโน่น--คงไม่ทันแน่ ๆ ฉันไปอยู่บ้านอี้ (เพื่อนสนิท) ตอนเย็น วันนั้นทั้งวันโทรศัพท์ติดต่อคนสักร้อยคนได้ คนแรกที่คิดว่าน่าจะให้คำปรึกษาที่ดีได้ คือน้องรักอีกคน คุณศักดิ์ชัย กาย ที่คุ้นทั้งตัวฉันเองและเมตตาจารุณีอย่างสม่ำเสมอ ศักดิ์บอกพอมีช่องทาง หลังจากรอโทรศัพท์เรียกกลับไม่นาน ช่องทางก็ตันทันที ศักดิ์บอกว่าคนที่จะช่วยได้อยู่เมืองจีน แต่ยังมีคนอื่น ๆ อีก จะหาทางติดต่อให้เร็วที่สุด ตอนนั้นเย็นมากแล้ว นัดกันว่าเช้าวันพุธจะคุยกันอีกที ศักด์ยังช่วยให้น้องหนิง-เลขาฯส่วนตัวของตัวเองจัดการเรื่องต่างๆ ให้ด้วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องตั๋ว แบบฟอร์มวีซ่า และอื่น ๆ ที่ซึ้งน้ำใจศักดิ์ที่สุดคือ จะขอให้ตั๋วเครื่องบินไป-กลับจารุณี เพื่อเป็นการช่วยเหลือกันในลำดับแรกก่อน แต่เท่าที่ฉันรู้ จารุณีเป็นคนขี้เกรงใจคน คงไม่ยอมรับแน่ ๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นบุญคุณทั้งหมดนี้จะขอจดจำตลอดไป แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:20:04 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:12:00

ความคิดเห็นที่ 14 นอกจากที่กล่าวมาแล้ว ก็ยังมีพี่หน่อย-พิมพา เกียรตินิยม พี่สาวที่รัก พี่หน่อยเป็นอีกคนที่รู้เรื่องโดยตลอด รีบโทรมาบอกว่า คุณไข่ (สมชาย แก้วทอง) ที่พอรู้ข่าวก็รีบโทรหาใครต่อใครที่พอจะช่วยได้ ในที่สุดก็ให้เบอร์คุณป้าคณีที่เรารู้จักผ่านทางครอบครัวลุลิตานนท์มา คุณป้าคณีรอโทรศัพท์อยู่แล้ว บอกให้โทรหาคุณอุ้มซึ่งทำงานอยู่ที่โรงแรมโอเรียนเต็ล และพอจะรู้จักคนในสถานทูต ฉันนั่งจดทุกอย่างพร้อมทั้งเรียงลำดับก่อนหลัง ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง เพราะพรุ่งนี้ซึ่งเป็นเช้าวันพุธ ทุกอย่างต้องเรียบร้อย เพื่อที่จารุณีและตัวฉันจะได้เดินทางไปฝรั่งเศสในตอนกลางคืนได้ทัน อี้เพื่อนรักรำพึงขึ้นมาว่า "เวลามีอะไรวิกฤตทีไรแกอยู่กับฉันทุกที" ก็เมื่อปีที่แล้ว เรานอนเกี่ยวขากันอยู่บนเตียงที่อเมริกา ตอนตีสอง ก็ได้ข่าวจากเมืองไทยว่าห้องนอนฉันที่บ้านถูกงัด สมบัติที่เก็บมาตลอดชีวิตไม่มีเหลือ วันนี้ก็เช่นกัน เป็นภาพเดียวกับวันนั้น ที่ฉันเอาแต่โทรศัพท์อย่างบ้าคลั่ง โดยมีเพื่อนนั่งให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ ขอบใจมากเพื่อนรัก กว่าจะจัดการเรื่องต่าง ๆ จนเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ระทดระทวยกลับมาถึงบ้านในเวลาเกือบห้าทุ่ม ที่สำคัญคืนนี้ฉันต้องโทรหาฌอง-มิเชล เพื่อถามถึงกำหนดการต่าง ๆ ให้แน่นอน เป็นห่วงสภาพจิตใจจารุณีมาก ความรู้สึกคงเหมือนตกจากที่สูง หลังจากได้เจอพ่อ จารุณีก็ยึดแฟร์นองด์ไว้มากเพื่อเป็นความมั่นคงในจิตใจ จนเกือบตีสองฉันจึงโทรหาฌอง-มิเชล จึงได้รู้ว่าจะมีพิธีวันศุกร์ เวลา 10.30 น. ในโบสถ์ที่ปารีส หลังจากนั้ก็จะเดินทางไปทำพิธีฝังศพที่เมือง Orlean ซึ่งอยู่ห่างจากปารีสไปเกือบสองชั่วโมง เมือง Orlean นี้เป็นบ้านของปู่และย่าจารุณี ซึ่งศพของท่านทั้งสองก็ฝังอยู่ที่นี่ด้วย ฉันบอกกับฌอง-มิเชลว่า จะพยายามอย่างดีที่สุดที่จะมาให้ทันตามกำหนดการ แต่ถึงจะข่มตาอย่างไรก็หลับไม่ลง ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมา จะว่าไปแล้วเมื่อมาถึงตอนนี้ โจทย์ที่ได้ก็ไม่ยากเกินไปนัก แต่เมื่อถูกจำกัดด้วยเวลาเพียงครึ่งวันเช้าก็เป็นสิ่งที่ยากยิ่ง เพราะถ้าเกินเที่ยงไปแผนกวีซ่าปิด ก็เป็นอันสิ้นหวัง ฉันตั้งจิตอธิษฐานว่า... ขออย่าให้มีอุปสรรคอันใดเลย ขอให้ได้ไปร่วมพิธี เพื่อให้ลูกได้ทำหน้าที่ลูกเป็นครั้งสุดท้าย และสำหรับฉันเอง ขอให้ได้ไปแสดงความกตัญญูต่อแฟร์นองด์ ซึ่งตลอดแปดปีที่ผ่านมา เขาดีกับฉันมาก ทั้งการที่เราได้พบกัน เขียนจดหมาย และโทรศัพท์พูดคุย ความรู้สึกที่ฉันสัมผัสได้ก็คือ จิตใจที่ดีงามของเขา ซึ่งสิ่งนี้ได้ถ่ายทอดมาถึงจารุณีอย่างครบถ้วน จารุณีนั้นเหมือนพ่อที่สุดตรงที่มีจิตใจที่ดีงามนั่นเอง เช้าแล้วฉันรีบโทรหาบริษัททัวร์ว่าต้องหาตั๋วเพื่อเดินทางคืนนี้ และให้รีบส่งเจ้าหน้าที่มาจัดการเรื่องเอกสารโดยด่วน โดยนัดพบกันที่ร้านวีรสุ ถนนวิทยุ (ซึ่งฉันไปนั่งพักพิงเป็นประจำ) เพื่อกรอกและรวบรวมเอกสารทุกอย่าง รวมทั้งตั๋วเครื่องบินที่ทางบริษัททัวร์ต้องหาให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมงด้วย ระหว่างขับรถไปวีรสุ ก็โทรหาคุณอุ้ม ได้ความว่าที่สถานทูตคนเยอะมาก โดยเฉพาะที่แผนกวีซ่า โทรศัพท์เข้าไปคนที่จะพูดด้วยก็ยังไม่รับสาย อีเมล์ไปก็ยังไม่ตอบกลับมา ฉันรีบขอบคุณคุณอุ้มที่ช่วยจัดการให้ตั้งแต่เช้า ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เห็นไหมว่าคนดีนั้นมีอยู่ทั่วไป สุดแต่ว่าเราจะได้พบไหม ว่าแล้วก็อดคิดต่อไม่ได้ว่าจะเอายังไงดี นี่ก็ปาเข้าไปสิบโมงแล้ว เหลืออีกแค่สองชั่วโมงเท่านั้น พลันก็นึกถึงอังคณิต หญิงประยูร เพื่อนที่อักษรศาสตร์ จุฬาฯ ที่อยู่ฝ่ายวัฒนธรรมของสถานทูตฝรั่งเศสอังคณิตเคยให้คำปรึกษา และช่วยเหลือเมื่อตอนที่จารุณีเปลี่ยนจากนามสกุลเดิมมาให้นามสกุลพ่อ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:23:35 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:14:44

ความคิดเห็นที่ 15 ความจริงแล้วแต่ไหนแต่ไรเรื่องการขอวีซ่านี่ ไม่ว่าจะเดินทางไปประเทศไหน แม้จะมีเพื่อนทำงานอยู่ในสถานทูตแทบทุกแห่ง ฉันก็มักจะไปทำด้วยตัวเองตลอดเพราะเกรงใจเพื่อน ไม่อยากให้เพื่อนต้องลำบากใจในเรื่องที่ไม่ใช่ภาระของเขา แต่ครั้งนี้มีเวลาเหลืออยู่เพียงแค่สองชั่วโมงกับเหตุการณ์สำคัญครั้งสุดท้าย ที่จารุณีน่าจะได้ไปร่วมพิธีศพของพ่อ ฉันจึงตัดสินใจโทรหาอังคณิต บอกว่ามีเรื่องจำเป็นมาก อยากขอคำปรึกษาว่าควรจะทำอย่างไร ถ้ามีหนทางที่เหมาะสม ฉันก็จะทำเองโดยไม่ต้องรบกวนเพื่อน อังคณิตบอกว่า รบกวนอะไร เรื่องสำคัญอย่างนี้ แล้วก็ขอหมายเลขพาสปอร์ตของเราทั้งสองคน เพราะต้องขออนุญาตนายใหญ่ที่กำลังจะออกไปประชุมข้างนอกภายในครึ่งชั่วโมงนี้แหละ แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็ยังเดินทางไปไม่ถึงวีรสุเสียที เพราะรถติดเหลือเกิน อังคณิตก็ช่วยเหลือเต็มที่ โทรศัพท์กลับไปกลับมากันหลายครั้ง พอถึงวีรสุ ฉันก็รีบโทรบอกรายละเอียดของตัวฉันกับอังคณิต ในขณะที่จารุณีและเอกสารที่กำลังเดินทางมาก็ยังมาไม่ถึง โชคดีที่เจ้าหน้าที่บริษัททัวร์มาถึงแล้ว พร้อมด้วยตั๋วเครื่องบินสำหรับเดินทางคืนนี้ ฉันเลยรีบจัดการกรอกเอกสารที่มีอยู่ในมือไปล่วงหน้าก่อน ฉิวเฉียดกับเวลาที่ได้รับเอกสารจากจารุณี ฉันก็รีบโทรไปบอกอังคณิตทันที แทบจะเป็นวินาทีสุดท้ายก่อนที่เจ้านายจะเซ็นจดหมาย แล้วออกไปประชุม วางโทรศัพท์จากอังคณิตเสร็จ ฉันก็รีบนั่งพิงเก้าอี้ หายใจเข้า หายใจออกยาว ๆ เหมือนไม่ได้หายใจมานาน ทำเอกสารเสร็จสิบเอ็ดโมงพอดี ฉันรีบให้เจ้าหน้าที่จากบริษัททัวร์รีบไปสถานทูตก่อน โดยเราสองคนทิ้งรถไว้ที่วีรสุ แล้วรีบบึ่งแท็กซี่ไปสถานทูต เดชะบุญที่รถไม่ติด ไปถึงก็รีบไปหาอังคณิตที่เตรียมจดหมายจากเจ้านายรอท่าไว้แล้ว จากนั้นก็รีบไปที่แผนกวีซ่าทันที วินาทีนี้แหละที่จะได้รู้ว่าจะได้เดินทางคืนนี้หรือไม่ ส่งเอกสารไปสองชุดเจ้าหน้าที่ฝรั่งส่งของฉันคืนกลับมา บอกว่าไม่ต้อง เพราะฉันมีวีซ่าแล้ว เล่นเอาถอนหายใจโล่งอก นี่ละหนอ ความที่ไม่ได้ใส่ใจว่าตัวเองเพิ่งเดินทางไปอิตาลีเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง วีซ่ายังไม่หมดอายุ ใช้เข้าฝรั่งเศสได้เพราะเป็นวีซ่าเซงเก้นที่เข้าออกได้เกือบทุกประเทศในยุโรป เอาละ ไปได้แล้วหนึ่งคน รออีกครู่หนึ่ง พอตรวจเอกสารของจารุณีเสร็จ เขาก็บอกว่าให้มารับเล่มตอนสามโมงเย็น ในเวลาครึ่งวัน ความฝันเป็นจริงแล้ว ฉันตั้งจิตคิดถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณอังคณิตมากที่เป็นธุระให้เพื่อน นี่ไง ที่พอใคร ๆ ถามว่า ฉันชอบสะสมอะไร ฉันมั่นใจที่จะตอบทันทีไว่า ฉันสะสมเพื่อน เพราะเพื่อนคือโลกทั้งใบของฉัน แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:24:52 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:17:06

ความคิดเห็นที่ 16 และแล้วฉันกับจารุณีก็มาถึงฝรั่งเศสในตอนบ่ายวันพฤหัสบดี ที่พักของเราก็คืออพาร์ตเม้นต์ของน้องหนึ่ง ลูกคุณขวัญจิต และคุณชองตัล ลุลิตานนท์ บุคคลสำคัญที่ช่วยเชื่อมโยงในการช่วยกันตามหาพ่อให้กับจารุณี โดยเรานัดพบกับคุณฟิลลิป เพื่อนสนิทของครอบครัวลุลิตานนท์ ซึ่งเป็นคนถือกุญแจไว้ที่หน้าอพาร์ตเม้นต์ คุณฟิลลิปเป็นคนพาเราขึ้นไปห้องพักด้วยตัวเอง อดคิดถึงคุณขวัญจิต และคุณชองตัลเป็นอย่างมากไม่ได้ เพราะหลังจากเสร็จภารกิจช่วยจารุณีไม่นาน ทั้งสองท่านก็เสียชีวิต ถึงจะไม่รู้จักกันมาก่อน แต่คุณฟิลลิปก็ต้อนรับและดูแลเราสองคนเป็นอย่างดี พร้อมทั้งจดจำชื่อโบสถ์ที่จะไปทำพิธีในเช้าวันพรุ่งนี้ให้ด้วย หลังจากที่เราโทรส่งข่าวและสอบถามรายละเอียดจากฌอง-มิเชล เป็นที่เรียบร้อย ขณะกำลังปรึกษากันว่าจะนั่งรถแท็กซี่หรือรถไฟใต้ดินไปดีในวันรุ่งขึ้น ฟิลลิปบอกว่า ให้รออยู่ที่บ้านก็แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าเขาจะมารับส่งไปเอง จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:18:20

ความคิดเห็นที่ 17 วันศุกร์ 10.30 น. เมื่อมาถึงที่โบสถ์ รถที่พาแฟร์นองด์ มาจอดรออยู่แล้ว โดยมีพวกเรายืนรอรับอยู่ตรงประตูโบสถ์ จากนั้นเจ้าหน้าที่สี่คนก็แบกหีบศพเข้าไปข้างในโดยมีลูก ๆ และญาติพี่น้องนั่งเรียงกันตามลำดับอยู่ด้านหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่จารุณีได้พบพี่ชายและน้องสาวของเธอทั้งๆ ที่พ่ออยากให้พบกันมานานแล้ว แต่ความที่ต่างคนต่างอยู่ไกลจึงไม่มีโอกาสได้พบกันเสียที ฉันจำญาติ ๆ และเพื่อน ๆ ของแฟร์นองด์ได้หลายคน จากที่เคยมาเยี่ยมแฟร์นองด์หลายครั้ง ที่สนิทที่สุดคงหนีไม่พ้นฌอง-มิเชล ซึ่งเป็นลูกของน้องสาวแฟร์นองด์ เพราะเคยมาเมืองไทยกับแฟร์นองด์ โบสถ์ที่ทำพิธีชื่อ Saint-Nicolas du Chardonnay ความใหญ่โตของของโบสถ์ ความสวยและความเคร่งขรึมในพิธีมิซซาปลงศพ ชวนให้รู้สึกเย็นเยือกเข้าไปถึงหัวใจ ยิ่งในช่วงสุดท้ายที่ลูก ๆ ญาติ ๆ และบรรดาแขกเหรื่อออกไปพรมน้ำเสกที่หีบศพ ฉันเดินตามหลังกลุ่มญาติไปด้วย ยังอดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ในขณะที่ภาพต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่ฉันและแฟร์นองด์ได้พูดคุยกัน เวลาที่เคยใช้ด้วยกันระหว่างการเดินทางทั้งที่เมืองไทยและฝรั่งเศส มันสะท้อนกลับมาเป็นภาพที่ชัดเจน ครั้งหนึ่งเราเคยไปโบสถ์แบบนี้ด้วยกัน แฟร์นองด์สวดมนต์ พร้อมกับบอกว่า... เขาขอพรให้กับจารุณีด้วย...ขอให้พระผู้เป็นเจ้าช่วยคุ้มครองเธอ แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:27:18 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:21:10

ความคิดเห็นที่ 18 เวลาแห่งการพรากจากเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดเดาได้ เราเพิ่งจะคุยกันเมื่อไม่นานมานี้เอง แฟร์นองด์เองก็อยากให้จารุณีมาเยี่ยมตั้งแต่ตอนที่เริ่มป่วย บังเอิญว่าจารุณีติดงาน และจัดอะไรต่อมิอะไรไม่ลงตัว ในที่สุดมะเร็งในกระดูกสันหลังก็ทำให้พ่อลูกต้องจากกันภายในเวลาอันรวดเร็ว มะเร็งอีกเหมือนกันที่ทำให้คุณขวัญจิตและคุณชองตาลต้องจากเราไป คงไม่มีความจริงอะไรในโลกที่จะโหดร้ายเท่ากับการจากพรากอีกแล้ว... เมื่อเคลื่อนหีบศพมาวางด้านหน้าโบสถ์ บาทหลวงทำพิธีสวดอีกครั้ง ก่อนจะนำแฟร์นองด์ขึ้นรถ โดยมีฌอง-มิเชล เป็นตัวแทนกล่าวคำไว้อาลัย เพียงคำแรกที่เรียกชื่อแฟร์นองด์ ฌอง-มิเชลก็กลั้นน้ำตาและเสียงที่สั่นเครือไว้ไม่อยู่ พลอยทำให้คนอื่นๆ ต้องร้องไห้ตามไปด้วย ในบางส่วนของคำไว้อาลัยนั้น ฌอง-มิเชล ได้พูดถึง แฟร์นองด์ ที่เขาจดจำได้อย่างไม่มีวันลืมเลือน โดยแต่ละคำพูดนั้นได้ถอดภาพของแฟร์นองด์ออกมาอย่างชัดเจนที่สุด "วันนี้แล้วที่แฟร์นองด์จะได้พักผ่อนชั่วนิรันดร์ร่วมกับพ่อแม่และพี่ชายของเขาบนผืนแผ่นดินใกล้บ้านเก่าแก่ของครอบครัว บ้านที่ชื่อ La Martiniere ที่อยู่ใกล้ ๆ กับแม่น้ำ La Martiniere ที่อยู่ใกล้ ๆ กับแม่น้ำ La Loire...สถานที่ที่สมาชิกทุกคนในครอบครัวเคยมีความสุขมาก หลานทุกคนจะยังคงรักและประทับใจตัวแฟร์นองด์ ซึ่งแตกต่างจากญาติคนอื่น ๆ ในครอบครัว ชีวิตการทำงานของแฟร์นองด์ ไม่ว่าจะเป็นงานที่โรงแรม หรืองานที่สายการบินแอร์ฟรานซ์ ที่ทำให้ชีวิตเขาดีงามมาโดยตลอด กับการแต่งตัวที่แสนจะสง่างามตลอดมา ด้วยความแตกต่างนี้เอง ที่ทำให้บางครั้งชีวิตต้องยุ่งยากและขัดแย้งในการดำเนินชีวิต ซึ่งไม่เหมือนกับคนอื่น ๆ ไม่เว้นแม้แต่ชีวิตครอบครัวที่ก็แตกต่าง แฟร์นองด์มีลูกจากต่าง ๆ เมือง หรือแม้แต่จากต่างประเทศ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็จะสามารถจัดการกับชีวิตตัวเองได้ดีเสมอ ....แฟร์นองด์เป็นผู้ให้มาตลอดชีวิต ให้เพราะความปรารถนาจะให้ และให้ด้วยหัวใจที่ดีงาม ขอให้เขาได้พักผ่อนอย่างสงบ ชั่วนิจนิรันดร์ รถพาแฟร์นองด์ไปที่เมือง Orlean ในสุสานชื่อ Saint Pryue Saint Mesmin ที่ตั้งอยู่ชานเมือง เรานั่งรถไปกับ Pierre-Morie น้องชายของฌอง-มิเชล เขาพูดภาษาอังกฤษได้ดี ทำให้เราคุยกันอย่างออกรส ปิแอร์-มอรี เป็นอีกคนที่ให้ความสนใจจารุณีอย่างจริงจัง เขาบอกกับจารุณีว่า... "ให้จำไว้ว่ามีครอบครัว ญาติพี่น้องอยู่ที่นี่ อย่าทำให้ความสัมพันธ์ขาดลงเมื่อไม่มีพ่อแล้ว" สุสานกว้างโล่ง...ดูเวิ้งว้าง...เมื่อถึงเวลาทำพิธีมีคนเป็นตัวแทนกล่าว แล้วก็ร้องเพลง บรรยากาศเศร้าสงบ ขณะเคลื่อนหีบศพลงไปในหลุม ฉันอดร้องไห้ไม่ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว และจบลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน จารุณีนำช่อดอกไม้สีขาววางไปบนหีบก่อนที่คนงานจะนำแผ่นหินและโบกปูนปิดเป็นการถาวร คำพูดของแฟร์นองด์ ที่พร่ำพูดกับฉันเสมอ ๆ ดังก้องขึ้นมาในความทรงจำ "ฉันรักจารุณีมาก ฝากดูแลด้วย อย่าทอดทิ้งจารุณีนะ อัจฉราพรรณ" "แฟร์นองด์ ฉันสัญญา" แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 16:28:54 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 01:07:00 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:27:53

ความคิดเห็นที่ 19 อย่าหาว่าดราม่าเลยนะ แต่ร้องไห้อ่ะ ชอบตรงจดหมายที่คุณจารุณีเขียน "เพียงแต่ขอให้คุณรับรู้ว่าฉันรัก ฉันรอ" มันรู้สึกโหยหามากเลย คุณจารุณีเก่งมากจริงๆ ที่ประคองตัวได้ดีขนาดนี้ เคยดูทไวไลท์โชว์ตอนที่คุณเปิ้ลกับคุณจิ๊มาออก เค้าออกเสียงชื่อคุณพ่อว่า " เฟอร์นอง แดเนจ" แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 00:43:16 จากคุณ : boogaloo booma (chemistryionic) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 00:40:34

ความคิดเห็นที่ 20 ขอนำบทความนี้มาฝากอีกบทความค่ะ หวังว่าอ่านแล้วจะได้ข้อคิด และมีกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้ ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ นะคะ ~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ จารุณี สุขสวัสดิ์...วันที่การให้ ไม่ทำร้ายตัวเอง บทสัมภาษณ์จากนิตยสาร Life & Family ภาพจากเวบไซต์ www.jarunee.net จารุณี (สุขสวัสดิ์) เดส์แน็ช กับรอยยิ้มสดใสในวัยเด็ก เป็นอีกหนึ่งดารานักแสดงขวัญใจคนไทยที่ยังคงมีกลุ่มผู้ชมผู้ประทับใจในฝีมือของเธอที่ฝากไว้ทั้งจอเงินและจอแก้ว รวมถึงบนเวทีเพลงลูกทุ่งอย่างไม่เสื่อมคลาย กับ "คุณจารุณี (สุขสวัสดิ์) เดส์แน็ช" ที่ในวันนี้ เธอก็ยังคงเลือกเส้นทางการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตามแบบฉบับของตัวเอง อีกทั้งยังไม่นิยมสร้างข่าวคราวหรือสร้างกระแสเพื่อให้ตนเองเป็นข่าวเหมือนเช่นดาราบางคนที่เคยมีชื่อเสียงในยุคเดียวกัน ซึ่งถือเป็นแบบอย่างที่ดีที่ดารานักแสดงรุ่นหลังน่าศึกษาไม่ใช่น้อย เมื่อได้มีโอกาสพบดารานักแสดงผู้มากความสามารถ และมีประสบการณ์ชีวิตที่เข้มข้นในงานเสวนาของเครือรักลูกกรุ๊ป (พลังใจสาว 40+ ตอนประตูสู่ความสุข) ทั้งที Life & Family ก็ไม่พลาดโอกาสที่จะขอให้เธอเปิดใจถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาตลอด 47 ปีที่เธอต้องเผชิญ ทั้งในเรื่องของครอบครัว หน้าที่การงาน และสำคัญที่สุดคือ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณแม่ ที่เธอคนนี้เคยคิดว่า เป็นสิ่งที่ต้องแบกรับมาตลอด จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:03:16

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณเนื้อหาดีๆของพี่เปิ้ล จารุณีครับ ดูหนังของพี่แกมาตั้งแต่จำความได้ ร่วมสมัยกับวันเวลาที่ยิ่งใหญ่ของนางเอกตลอดกาลคนนี้เสมอ รักและเป็นกำลังใจให้มาตลอด อยากบอกว่าพี่เปิ้ลเป็นนักแสดงที่ผมชื่นชอบมากที่สุดในใจ ยิ่งได้รู้ชีวิตที่แสนวุ่นวายของพี่ด้วยแล้ว มันรันทดกว่านางเอกบ้านทรายทองอีก ขอบคุณครับ จากคุณ : prince of fire เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:18:52

ความคิดเห็นที่ 22 คุณจารุณียอมรับว่า ชีวิตในวัยเด็กนั้น เป็นช่วงที่ลำบากมาก และต้องอาศัยอยู่กับญาติ ๆ ไปพร้อม ๆ กับการทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ขณะเดียวกันเธอก็มีความคับข้องใจกับคุณแม่ ส่งผลให้หลายครั้งเมื่อเกิดปัญหาในชีวิต คุณจารุณีจึงยอมรับว่ายากจะหาใครเป็นที่พึ่งทางใจ จนกระทั่งตอนอายุ 17 - 18 ปี เธอก็ได้พบกับรูปของคุณพ่อ ที่ทำงานอยู่แอร์ฟรานซ์ จึงยึดพ่อจากรูปกระดาษเป็นที่พึ่งทางใจโดยไม่รู้ตัว "ตอนนั้นมีรูปพ่อเล็กนิดเดียว เราก็เอามาวาดเป็นรูปใหญ่ ๆ ติดไว้ข้างฝา กลับมาไม่มีใครก็คุยกับภาพของพ่อ ใจคิดเสมอว่าวันหนึ่งเราคงได้พบกัน คิดมาตลอด จนกระทั่งในที่สุดก็ได้เจอกับคุณพ่อตอนอายุ 36 ปี ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่คุ้มค่าจริง ๆ" กระนั้น การเดินทางของชีวิตกว่าจะได้พบกับคุณพ่อก็ไม่ใช่เรื่องที่ง่ายดาย เพราะ ณ เวลานั้น เธอเป็นดารานักแสดงที่มีชื่อเสียง มีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ และมีหลายคนที่คาดหวังในตัวเธออยู่เต็มไปหมด จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:28:50

ความคิดเห็นที่ 23 "ตอนเป็นวัยรุ่นทำงานหนักมาก เวลาที่ควรพักก็ไม่ได้พัก ต้องท่องบท ต้องแสดงหนัง เพราะเราต้องรับผิดชอบหาเลี้ยงครอบครัว ถ้าเราเป็นอะไรไป คนข้างหลังก็ลำบาก ผลก็คือเราเป็นโรคต่อมไทรอยด์เป็นพิษ คอบวม ซึ่งโรคดังกล่าวสร้างปัญหาให้เราหนักมากตอนที่ยกกองไปถ่ายหนังต่างจังหวัด แล้วตอนเช้าที่จะต้องไปถ่ายกับฉากพระอาทิตย์ขึ้น เรากลับตัวบวมจนเรากรี๊ด ใส่เสื้อผ้าไม่ได้ แสดงไม่ได้ คนทั้งกองก็ฉุนเฉียว โกรธเรากันหมด ใครที่บอกว่าเราสำคัญ รักเราหนักหนาก็หมางเมิน กดดันมาก เคยคิดฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ" ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังต้องเผชิญกับอุบัติเหตุในชีวิตหลายครั้ง โดยนับครั้งที่หนักหนาสาหัสได้ถึง 3 ครั้ง ซึ่งการผ่านพ้นช่วงเวลาดังกล่าวมาได้ ต้องอาศัยกำลังใจที่เข้มแข็งไม่ใช่น้อย "ยกตัวอย่างตอนนั้นรถคว่ำ หมอบอก 50 - 50 คือเราอาจเดินไม่ได้อีกต่อไป เพราะร่างกายท่อนล่างไม่รู้สึก ส่วนคนที่เคยบอกว่ารักเรามากก็หายหน้าไปกันหมด แต่ความคิดของเราในตอนนั้นคือ เราต้องไม่เป็นไร ต้องดีขึ้นแน่ เราต้องทำทุกทางให้หาย แล้วมันก็ค่อยดีขึ้นจริง ๆ" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:29:52

ความคิดเห็นที่ 24 ในฐานะที่เป็นผู้หาเลี้ยงครอบครัวมาโดยตลอด สิ่งเหล่านี้จึงกลายเป็นกำลังใจอันเข้มแข็งที่ทำให้ผู้หญิงชื่อจารุณีไม่ยอมล้มหมอนนอนเสื่อ แม้จะประสบอุบัติเหตุร้ายแรง แต่อีกปัญหาก็ถาโถมเข้ามา เมื่อเธอพบว่าตัวเองเป็นหนี้นับสิบล้านบาท "พี่เคยมีปัญหาเรื่องหนี้สินเพราะบริหารเงินไม่เป็น ต้องหาเงินไปจ่ายห้องอัดเสียง แล้วเราไม่มีเงิน มีคนยุให้เอาบ้านเข้าจำนอง เราก็เอาไปจำนอง ณ วัยนั้นเรายังไม่มีความรู้มากนัก สุดท้ายต้องรีไฟแนนซ์ไปสามสี่ที่ จากกู้ล้านกว่า ๆ เป็นห้าล้าน จนสุดท้ายเม็ดหนี้งอกเงยเป็นสิบเอ็ดล้านกว่า ๆ พอหนี้เยอะขนาดนั้น มีทางเลือกเข้ามาหาเราเยอะแยะเลย เช่น เป็นเมียน้อยของใครสักคน แล้วเราก็จะสบาย มีบ้านมีรถ แต่เราก็ไม่เลือก เพราะมันทำใจไม่ได้ อีกทั้งเราก็คิดว่ามันไม่น่าจะมีหนทางเดียว ขอเพียงตั้งสติดี ๆ ก่อน" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:31:17

ความคิดเห็นที่ 25 "สิ่งหนึ่งที่ใช้กำกับใจตัวเองก็คือ เรามีครอบครัว เราเป็นคนหาเงินให้กับครอบครัวมาโดยตลอด ถ้าเราเป็นอะไรไป หรือพลาดไป มันก็ลำบากหลายคน สุดท้ายเราก็ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ ซึ่งพี่เชื่อว่าเป็นเพราะเราเป็นผู้ให้กับคนรอบข้างมาตลอด จนวันหนึ่งที่เราตกต่ำสุดขีด อยู่ ๆ ก็มีคนรู้จักที่ไม่ได้เจอกันนานมาก เข้ามาช่วยเหลือ" "จากนั้นมา พี่เลยเชื่อว่า ถ้าเรามีสตางค์แล้วเก็บ ๆ ๆ ๆ ๆ จนล้นบ้านไปหมด มันก็จะเป็นพลังเก็บ ๆ ๆ เอาไว้ในบ้านจนอึดอัด แต่ถ้าเราถ่ายออก ให้คนอื่นไปบ้าง มันก็จะมีพลังขับเคลื่อน มีเข้ามีออก เป็นความสมดุล ยกตัวอย่างง่าย ๆ กลับบ้านลองไปรดน้ำต้นไม้ดูค่ะ แป๊บเดียว ลมเย็นก็จะพัดเข้ามาเลย มันรวมถึงเรื่องของพลังจิต พลังใจด้วย พี่เชื่อเรื่องเหล่านี้ เพราะมันเห็นได้กับตัวเอง" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:32:32

ความคิดเห็นที่ 26 คุณจารุณีขณะเล่าถึงประสบการณ์ของตนเองในงานเสวนาของเครือรักลูกกรุ๊ป (พลังใจสาว 40+ ตอนประตูสู่ความสุข) คิดดี ทางรอดของทุกปัญหา ส่วนความสัมพันธ์กับคุณแม่ที่ไม่ได้ราบรื่นนั้น คุณจารุณีเปิดเผยว่า ในวัยเด็กของเธอนั้น ถูกคุณแม่ปฏิเสธที่จะให้ความรักเหมือนเช่นแม่ลูกทั่ว ๆ ไป "การที่มีปัญหากับแม่ทำให้เราไม่อยากอยู่ด้วย คือแม่เนี่ย เขาไม่รับเรา เขามีบางอย่างที่สุดจะเยียวยาให้แม่ลูกเข้าหากันได้ ถ้าเราไม่ทำอะไรเลย แม่ลูกก็คงต้องห่างกันไป เราต้องทำโดยการ เขาอยากได้อะไรเราหาให้ ๆ เราดิ้นรนมา เราหาให้ แต่เราต้องคุมจิตเราว่า อย่าไปคิดกับแม่ในทางลบว่า ให้เท่าไรก็ไม่รู้จักพอ ให้เท่านี้จะเอาเท่านั้น ให้แล้วยังเป็นเรื่องอีก ถ้าคิดอย่างนี้เราจะยิ่งจม ยิ่งดิ่งลงไปอีก" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:34:08

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบคุณนะคะ  พรุ่งนี้จะมาอ่านต่อค่ะ  ฝันดีค่ะ จากคุณ : เครื่องบินสีคราม เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:41:37

ความคิดเห็นที่ 28 "ใช้เวลานานกว่าแม่จะเปลี่ยนจากไม่เคยพูดอวยพร ไม่เคยที่จะรับรู้ความรู้สึกที่เราให้ เปลี่ยนหมดแล้ว วันแรกที่เค้าอวยพรเรานี่ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แปลว่าใจเค้าเริ่มเปิดแล้ว เราไม่ได้รู้สึกว่าเราอยากเป็นคนดีของแม่ แต่แม่เขาติดอยู่กับบางอย่างซึ่งทำให้เขาไม่มีความสุข เราอยากให้ตรงนี้มันแตก อยากให้เขามีความสุข ไม่ใช่ว่า เค้าต้องเห็นเราเป็นคนดีสิ เขาถึงจะมีความสุข ตรงนี้ที่พี่บอกว่าเราเห็นการพัฒนาของเขา จากที่เคยปิดตัวเองอยู่แต่ในบ้าน ไม่มองใคร ไม่คบใคร เขาเปลี่ยนแล้ว เขาเปิดใจ เพราะชีวิตเขาสบายพอ เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 01:59:09

ความคิดเห็นที่ 29 จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของคุณจารุณี เธอสรุปออกมาคำเดียวว่า... การที่เธอสามารถแก้ปัญหาเอารอดมาได้นั้นเป็นเพราะ "การคิดดี" และยังฝากกำลังใจมาถึงทุกคน ทุกครอบครัวที่กำลังเผชิญหน้ากับปัญหาด้วยว่า... "พี่เป็นคนที่เชื่อว่าความคิดบันดาลสิ่งต่าง ๆ ให้เราได้ และเราต้องฝึกพลังจิตของเราให้มีพลังด้วย ถ้าพี่รู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ ก็คงดี เพราะเราคงอธิษฐานขอให้ได้พบกับพ่อตั้งนานแล้ว ไม่รอจนเวลาผ่านไป 19 ปี ปัจจุบันพี่ไม่รอ พี่จะอธิษฐาน จะฝึกจิตให้นิ่ง มีความสงบได้ตลอด ก็ขอเอาใจช่วยทุกคนที่มีปัญหาค่ะ" จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:06:40

ความคิดเห็นที่ 30 ขออนุญาตเพิ่มเติม "ประวัติย่อของ พี่เปิ้ล จารุณีค่ะ โดยเฉพาะ สำหรับ น้องๆ รุ่นหลังๆ ที่ไม่ทันผลงานของพี่เปิ้ล จารุณี ข้อมูลจาก www.jarunee.net การศึกษา อนุบาล-โรงเรียนทองสุโชติ ป.1-6 โรงเรียนธรรมศิริศึกษา อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี ป.7 โรงเรียนพิบูลย์อุปถัมภ์ กรุงเทพ มัธยมศึกษา-โรงเรียนบางกะปิ ปวช.-พาณิชยการเจ้าพระยา ปริญญาตรี-สถาบันราชภัฎสวนสุนันทา คณะศิลปศาสตร์ เอกรัฐประศาสนศาสตร์ ปริญญาโท-คณะวิทยาศาตร์เครื่องสำอาง  มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 02:27:52 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 02:26:52 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:23:07

ความคิดเห็นที่ 31 ภาพยนตร์เรื่องแรก...สวัสดีคุณครู งานเพลง...เส้นทางนี้จารุณีขีดเอง, เวลาและอารมณ์ นักแสดงที่ชอบ...มิตร ชัยบัญชา รางวัลทางการแสดง - รางวัลสุพรรณหงส์ทองคำ ปี 2523 จากภาพยนตร์เรื่อง "ช่างเขาเถอะ" - รางวัลพระสุรัสวดี ปี 2525 จากภาพยนตร์เรื่อง "ปริศนา" - รางวัลพระสุรัสวดี ปี 2526 จากภาพยนตร์เรื่อง "มายาพิศวาส" - สุพรรณหงส์ทองคำ ปี 2526 จากภาพยนตร์เรื่อง "สวัสดีไม้เรียว" - รางวัลเมขลา ปี 2531 จากละครโทรทัศน์เรื่อง "ตะรุเตา" - รางวัลพระสุรัสวดี ปี 2538 จากภาพยนตร์เรื่อง "บุญชู 8 เพื่อเธอ" - รางวัลโทรทัศน์ทองคำ ปี 2538 จากละครโทรทัศน์เรื่อง "คือหัตถาครองพิภพ" - คมชัดลึกอวอร์ด ปี 2550 จากละครโทรทัศน์เรื่อง "กรุงเทพฯราตรี" - ดาราภาพยนตร์อวอร์ด 2007 ปี 2550 จากละครโทรทัศน์เรื่อง "ฟ้ามีตะวัน หัวใจฉันมีเธอ" - โทรทัศน์ทองคำ ปี 2551 จากละครโทรทัศน์เรื่อง "นิมิตมาร" รางวัลอื่น ๆ - รางวัลทีวีตุ๊กตาทองมหาชน 2524 (หนังสือพิมพ์ บ้านเมือง) - ดาราทอง ปี 2523-2525 - โล่เกียรติยศ "โลกดารา" จาก แก้วตาพี่ ลูกสาวกำนัน - วิก 07 ทองคำ (Popular Vote) - ดาราหญิงที่ประทับใจ (Popular Vote)จากบันทึกรักหน้าเหลือง 2539 - รางวัลบุคคลตัวอย่างแห่งปี ด้านส่งเสริมสุขภาพและพัฒนาผลิตภัณฑ์ ประจำปี 2550 - รางวัลเทพทอง ปี 2550 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 16:32:25 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 03:00:08 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:26:01

ความคิดเห็นที่ 32 พี่เปิ้ล จารุณี สุขสวัสดิ์...เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน แม่ต้องทำงานหนัก จึงไม่มีเวลาเลี้ยงดู เมื่ออายุ 3 ขวบครึ่งถึงวัยที่จะต้องเรียนหนังสือ จึงไปอยู่กับคุณยายทองพูนผู้ที่แม่ไปจ้างเลี้ยง คุณยายก็ให้ความรักและเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ต่อมาบ้านที่คุณยายทองพูนอยู่ถูกไล่ที่ จึงมาอยู่กับคุณยายเล็กที่สัตหีบ และมาอยู่กับคุณยายแท้ ๆ ของตนเองเมื่ออายุ 9 ขวบพร้อมกับญาติคนอื่น ๆ จารุณี สุขสวัสดิ์ ในขณะนั้นช่วยงานบ้านทุกอย่างที่ทำได้ พี่เปิ้ล จารุณี เป็นเด็กที่รักเรียนและเรียนดี ทำกิจกรรมที่โรงเรียนมาตลอด แม้ว่าจะมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนเป็นประจำก็ตาม แต่ด้วยปัญหาทางด้านการเงิน ทำให้แม่ไม่สามารถจะส่งให้เรียนต่อได้ ประกอบกับเห็นแม่ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงน้องชายอีกคนหนึ่ง ทำให้เกิดความมุมานะที่ต้องหารายได้เองเพื่อช่วยเหลือครอบครัว ด. ญ. จารุณี ทำงานครั้งแรกเมื่อมีอายุเพียง 12 ปี โดยการทำงานเป็นจับกัง หลังจากนั้น จึงไปทำงานที่แฮปปี้แลนด์ เป็นลูกจ้างชั่วคราว ทำทุกอย่างที่คนงานประจำขาด คุมเครื่องเล่น ขายน้ำ แบกโค้ก และเป็นสโนไวท์คอยต้อนรับเด็ก ๆในวันเสาร์-อาทิตย์ ช่วงนั้นบริษัทสี บุญเรืองฟิล์มประกาศรับนักแสดงหน้าใหม่ 2 คน ในบทหญิงสาวเรียบร้อย และบทสาวแก่น ลูกเจ้าของค่ายมวย จารุณีและเพื่อนจึงเขียนใบสมัครและส่งรูปไป หลังจากนั้นก็ไปสัมภาษณ์และเทสตหน้ากล้อง ในขณะนั้นจารุณีมีอายุ 14 ปี จารุณี สุขสวัสดิ์ แสดงภาพยนตร์เรื่อง "สวัสดีคุณครู" เป็นเรื่องแรก และมาเป็นนางเอกเต็มตัวในเรื่องที่สอง "รักแล้วรอหน่อย" คู่กับ สรพงศ์ ชาตรี และมีเรื่องต่าง ๆ ตามมา ภาพยนตร์เรื่อง "บ้านทรายทอง" (2523 )เป็นภาพยนตร์ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง ทำรายได้มากถึง 7 ล้านบาท ซึ่งถือว่ามหาศาลในสมัยนั้น และทำให้ชื่อ จารุณี สุขสวัสดิ์ เป็นที่ต้องการของบรรดาผู้สร้างผู้กำกับในทันที จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:47:48

ความคิดเห็นที่ 33 ณ ตอนนั้น พี่เปิ้ล จารุณี มีงานหลั่งไหลเข้ามามากมาย จนได้ชื่อว่าเป็นนางเอก "คิวทอง" เล่นได้ทุกบทบาททั้งบทชีวิต บทบู๊ บทแก่น บทตลก และได้รับความนิยมอย่างสูง มีแฟน ๆ เป็นจำนวนมาก จนถึงขนาดมีการก่อตั้ง "ชมรมสุขสวัสดิ์" ขึ้นมา เพื่อเผยแพร่ข่าวสารกัน ในกลุ่มของผู้ที่นิยมชมชอบเธอในสมัยนั้น แม้ว่า พี่เปิ้ล จารุณี จะมีชื่อเสียงโด่งดังมาก แต่ในด้านชีวิตส่วนตัวแล้ว ต้องทำงานหนักตลอดเวลา ตามตารางที่กำหนดไว้ทุก ๆ เดือน แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง และไม่ได้พักผ่อน ต่อมาหลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งที่สอง รายได้และจำนวนการผลิตของหนังไทยลดจำนวนลงเป็นอันมาก พี่เปิ้ล จารุณีเผชิญกับปัญหาที่รุมเร้ามากมาย ทั้งปัญหาทางด้านสุขภาพ การเงิน ปัญหาจากสังกัด และครอบครัว ทำให้หยุดงานไปพักหนึ่ง พี่เปิ้ล จารุณี กลับสู่วงการ เล่นละครต่อมาอีกมากมายเช่น ตะรุเตา คือหัตถาครองพิภพ ไฟลวง รังหนาว ขิงก็รา ข่าก็เเรง นิมิตมาร มีผลงานเพลงสองชุด และงานบันเทิงด้านต่าง ๆ เช่น พิธีกร ละครเวที เป็นต้น ปัจจุบัน นอกจากงานในวงการบันเทิงแล้ว พี่เปิ้ล จารุณี ยังประกอบธุรกิจส่วนตัว ดำรงตำแหน่งกรรมการบริหาร บริษัทไทยธรรม อัลไลแอนซ์ จัดจำหน่ายผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาพ เครื่องสำอาง นวัตกรรมด้านการแพทย์ เป็นต้น พี่เปิ้ล จารุณี เดินบนเส้นทางสายบันเทิงนี้มาเป็นเวลานาน ชีวิตผ่านประสบการณ์ต่าง ๆ มากมาย เป็นนางเอกผู้เป็นที่รักของประชาชน ที่ยืนหยัดอยู่ในวงการได้อย่างสง่างาม ด้วยความสามารถอันเป็นที่ยอมรับ และความดีเป็นที่ตั้ง และนี่คือชีวิตของนางเอกตลอดกาล..."พี่เปิ้ล จารุณี สุขสวัสดิ์...นางเอกสู้ชีวิต" ปล.จากข้อมูลในเวบแฟนคลับ รูปปั้นที่เห็นหน้าบริษัทในภาพนี้นั้น เป็นฝีมือการปั้นของพี่เปิ้ลจารุณี แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 21:24:18 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 02:57:14

ความคิดเห็นที่ 34 ประวัติการแสดงภาพยนตร์ ของ ราชินีจอเงิน พ.ศ. 2520 1.สวัสดีคุณครู (19 พ.ย.) พ.ศ. 2521 1.รักแล้วรอหน่อย (29 ก.ค.) 2.ครูขาหนูเหงา (1 ธ.ค.) พ.ศ. 2522 1.สลักจิต (5 พ.ค.) 2.ส.ต.ท บุญถึง (26 พ.ค.) 3.เสือภูเขา (5 ต.ค.) 4.สุดห้ามใจรัก (27 ต.ค) พ.ศ. 2523 1.บ้านทรายทอง (12 ม.ค.) 2.พรุ่งนี้ฉันจะรักคุณ (25 เม.ย.) 3.2 พยัคฆ์ (13 มิ.ย.) 4.พจมาน สว่างวงศ์(26 ก.ค.) 5.ทองผาภูมิ (9 ส.ค.) 6.วัยสวิง (23 ส.ค.) 7.ช่างเขาเถอะ (6 ก.ย.) 8.แผ่นดินแห่งความรัก (23 ต.ค.) 9.มันมือเสือ (31 ต.ค.) 10.นักเลงตาทิพย์ (5 ธ.ค.) 11.นายอำเภอคนใหม่ (27 ต.ค.) พ.ศ. 2524 1.นางสาวโพระดก (4 ก.พ.) 2.ไอ้ค่อม (11 เม.ย.) 3.สาวน้อย (23 พ.ค.) 4.ลูกสาวกำนัน (1 ก.ค.) 5.แก้วตาพี่ (8 ส.ค.) 6.ดำอำมหิต (29 ส.ค.) 7.รักข้ามคลอง (19 ก.ย.) 8.คุณปู่ซู่ซ่า (3 ต.ค.) 9.กำแพงหัวใจ (17 ต.ค.) 10.อาจารย์โกย (31 ต.ค.) 11.เจ้าพ่อภูเขียว (7 พ.ย.) 12.แม่กาวาง (28 พ.ย.) 13.ไอ้แก่น (5 ธ.ค.) 14.สุดปรารถนา (30 ธ.ค.) พ.ศ. 2525 1.ปริศนา (23 ม.ค.) 2.แสนซน (20 ก.พ.) 3.ยอดเยาวมาลย์ (13 มี.ค.) 4.แม่แตงร่มใบ (19 มี.ค.) 5.แววมยุรา (3 เม.ย.) 6.ดาวพระเสาร์ (10 เม.ย.) 7.เทพธิดาโรงงาน (1 พ.ค.) 8.คุณรักผมไหม (5 มิ.ย.) 9.ไอ้หนึ่ง (26 มิ.ย.) 10.รัตติกาลยอดรัก (17 ก.ค.) 11.สวัสดีไม้เรียว (1 ก.ย.) 12.คุณย่าเซ็กซี่ (1 ต.ค.) 13.นักสืบฮาร์ท (14 ต.ค.) 14.สาวจอมกวน (20 พ.ย.) 15.นางแมวป่า (3 ธ.ค.) 16.เจ้าสาวของอานนท์ (31 ธ.ค.) พ.ศ. 2526 1.นิจ (15 ม.ค.) 2.แม่ดอกกระถิน (11 ก.พ.) 3.มายาพิศวาส (4 มี.ค.) 4.ลูกสาวกำนัน ภาค 2 (19 มี.ค.) 5.พยัคฆ์ร้าย 191 (1 เม.ย.) 6.อย่าดีกว่า (16 เม.ย.) 7.เลขาคนใหม่ (30 เม.ย.) 8.เจ้าสาวเงินล้าน (21 พ.ค.) 9.แม่ยอดกะล่อน (18 มิ.ย.) 10.ยอดอนงค์ (16 ก.ค.) 11.ไอ้แก้วไอ้ทอง (23 ก.ค.) 12.กำนันสาว (12 ส.ค.) 13.บ้านน้อยกลางดง (27 ส.ค.) 14.มัทรีที่รัก (17 ก.ย.) 15.นางสิงห์แก้มแดง (8 ต.ค.) 16.สามอนงค์ (21 ต.ค.) 17.มหาเฮง (5 พ.ย.) 18.มรกตดำ (12 พ.ย.) 19.ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน (18 พ.ย.) 20.รักกันวันละนิด (3 ธ.ค.) 21.เพลงรักก้องโลก (30 ธ.ค.) พ.ศ. 2527 1.ลูกทุ่งพเนจร (14 ม.ค. ) 2.แรงอธิษฐาน (1 ก.พ. ) 3.แล้วเราก็รักกัน (17 มี.ค. ) 4.วันนั้นคงมาถึง (17 มี.ค ) 5.รักต้องโกย (13 เม.ย. ) 6.โคตรคนจริง (21 เม.ย. ) 7.รักสุดหัวใจ (28 เม.ย. ) 8.ลูกสาวคนใหม่ (11 ส.ค. ) 9.เลดี้ฝรั่งดอง (3 พ.ย. ) 10.น.ส. ลูกหว้า (17 พ.ย. ) 11.บ้านสีดอกรัก (29 ธ.ค. ) 12.น้ำผึ้งป่า (29 ธ.ค. ) พ.ศ. 2528 1.กัลปังหา (26 ม.ค.) 2.นักร้องพ่อลูกอ่อน 3.หลานสาวเจ้าสัว (19 ก.พ.) 4.รักสองต้องห้าม (2 มี.ค.) 5.ยอดรักยอดพยศ (30 มี.ค.) 6.หมอบ้านนอก (12 เม.ย.) 7.เขยบ้านนอก (11 พ.ค.) 8.ผู้การเรือเร่ (31 ก.ค.) 9.วัยเรียนเพี้ยนรัก (24 ส.ค.) 10.รัตนาวดี (23 พ.ย.) 11.มาธาดอร์จอมเพี้ยน (28 ธ.ค.) 12.ตำรวจบ้าน (28 ธ.ค.) พ.ศ. 2529 1.ลูกสาวเถ้าแก่เฮง (8 ก.พ.) 2.แด่คุณครูด้วยดวงใจ (1 มี.ค.) 3.เครื่องแบบสีขาว (22 มี.ค.) 4.เจ้าสาวมะลิซ้อน (12 เม.ย.) 5.ราชินีดอกหญ้า (31 พ.ค.) 6.แม่ดอกรักเร่ (21 มิ.ย.) 7.ยุ่งนักรักซะเลย (28 มิ.ย.) 8.ชมพู่แก้มแหม่ม (9 ส.ค.) 9.โกยมหาสนุก (13 ก.ย.) 10.อินทรีสาว (20 ก.ย.) 11.วันนี้ยังมีรัก (8 พ.ย.) 12.สิ้นสวาท (22 พ.ย.) พ.ศ. 2530 1.ภูตเสน่หา (11 เม.ย.) 2.หัวละแสน (5 พ.ย.) 3.สะใภ้เถื่อน (14 พ.ย.) 4.เมียคนใหม่ (19 ธ.ค.) 5.เปรอะเจอเปรี้ยว (19 ธ.ค.) พ.ศ. 2531 1.แก่นแก้ว (6 ก.พ.) 2.ทายาทคนใหม่ (6 ก.พ.) 3.ดวงพลุแตก (16 ก.พ.) 4.มือปืน 2 ไอ้มือดำ (26 มี.ค.) 5.สวยเหี้ยม (26 มี.ค.) 6.ภูผาทอง (26 มี.ค.) 7.เพชรเหนือเพชร (9 เม.ย.) 8.อินทรีแดง (16 เม.ย.) 9.สองเกลอเจอทีเด็ด (16 ก.ค.) 10.กองร้อยสอยรัก (17 ก.ย.) 11.เหยื่ออารมณ์ (15 ต.ค.) 12.ทองเถื่อน (26 พ.ย.) 13.เหยื่อตัณหา (ไม่ทราบวันฉาย) 14.เกร็ดแก้ว (ไม่ทราบวันฉาย) พ.ศ. 2538 1.บุญชู 8 เพื่อเธอ (22 ก.ค.) 2.ผีไม่มีหลุม (8 ก.ย.) พ.ศ. 2551 1.ปืนใหญ่จอมสลัด แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 03:04:09 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 03:03:35 จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 03:01:57

ความคิดเห็นที่ 35 ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ถ้ามีคนสนใจ พรุ่งนี้จะมาโพสต์รูปเก่าๆ เพิ่มนะคะ จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 03:07:38

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่ได้อ่านรายละเอียดทั้งหมด(เยอะไปหน่อย) แต่พอรู้คร่าวๆจากเคยอ่านประวัติของคุณเปิ้ลจากทางหนังสือ หรือจากรายการที่คุณเปิ้ลเคยตามหาพ่อ ชื่นชมในความพยายามของคุณเปิ้ลมากๆค่ะ คุณเปิ้ลเป็นคนมุ่งมั่นและเป็นคนดี มีความสามารถ ขอชื่นชมกับความเป็นคุณเปิ้ล จารุณี สุขสวัสดิ์ค่ะ จากคุณ : ก้าวที่กล้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 08:03:09

ความคิดเห็นที่ 37   ตาบวมเลย...T_T จากคุณ : InsomniaCat เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 08:30:45

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณมากมาย ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่านอีกครั้ง ค่ะ อ่านจนจบ ทุกประโยค  นั่งน้ำตาไหล สุดๆ จริงๆ  กับ พี่เปิ้ล จารุณี คนนี้ และทำให้คนอีกหลายๆคน ที่สามารถนำเอาความดี ความอดทนของพี่เปิ้ล ไปปรับใช้ในชีวิตได้ การคิดดี  คือพลังที่จะเจอสิ่งดีๆ จริงๆ ค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง   ขอบคุณ บุคคลทั้งหมดที่เคยช่วยเหลือพี่เปิ้ล   ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ณ เมืองเบียร์ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 08:52:36

ความคิดเห็นที่ 39 ซูฮกกับเลือดนักสู้ของพี่เปิ้ล จากคุณ : ndida2107 เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 10:06:48

ความคิดเห็นที่ 40 T.T จากคุณ : พ่อหนูอยู่เบตง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 10:33:58

ความคิดเห็นที่ 41   ได้ดูเหมือนกันค่ะ พี่เปิ้ลพูดถึงพ่อแล้วดูมีความสุขมากๆๆๆๆๆ เราดูไปน้ำตาไหลไป เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกพี่เปิ้ลเลย พี่เปิ้ลเป็นตัวอย่างที่ดี และจะเป็นกำลังใจให้พี่เปิ้ลตลอดไปนะคะ จากคุณ : nan เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 10:53:03 A:125.26.22.68 X: TicketID:192148

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกระทู้ที่ผมอ่านครบทุก คห. และแจกกิ๊ฟเยอะที่สุด ขอบคุณ จขกท.มากครับ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน อ่านแล้วก็รู้สึกประทับใจ โดยเฉพาะข้อเขียนของป้าจิ๊ คนดีๆยังมีอีกมากมายในโลกนี้  แต่เราจะโชคดีได้เจอหรือเปล่าเท่านั้น.. คุณจารุณี เป็นดาราหญิงที่ผมชอบมากที่สุด ดูหนังพี่เปิ้ลมาตั้งแต่เด็กๆ พี่เปิ้ลเป็นหญิงแกร่งจริงๆ  ชีวิตของพี่ยิ่งกว่านิยายที่ว่าน้ำเน่าเสียอีก ขอให้พี่เปิ้ล ป้าจิ๊ มีความสุขทั้งกายและใจ ตลอดไปนะครับ จากคุณ : P and P เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 11:32:20

ความคิดเห็นที่ 43 ซาบซึ้งกับเรื่องราวในการตามหาพ่อของพี่เปิ้ลค่ะ อ่านไป น้ำตาไหลไป คิดว่า คุณพ่อและพี่เปิ้ล ต่างฝ่ายต่างเติมเต็มให้กันและกัน ทำให้ชีวิตบั้นปลายของคุณพ่อ มีความสุข และชีวิตของพี่เปิ้ลนับจากได้เจอคุณพ่อก็มีความสุขเช่นกัน จากคุณ : ล๊อกเก๊ตรูปหัวใจ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 11:48:45

ความคิดเห็นที่ 44 ดูคุณจารุณี แสดงภาพยนต์ไปตีตั๋วที่โรงภาพยนต์เอเธนส์ เธอมาโชว์ตัวตอนนั้นอายุคงจะประมาณ 16 - 17 ปี น่ารักมากๆ ปัจจุบันแสดงละครก็ยังมากความสามารถ และที่ประทับใจสุดๆกับคน ชื่อ อัจฉาพรรณ ไพบูลย์สุวรรณ จำได้ตอนที่เธอให้สัมภาษณ์ถึงคนที่ทำงานเป็นเซลล์ หรือรับจ้างแจกแผ่นพับ เธอบอกกว่าเห็นใจเพราะเป็นงานเพื่อเลี้ยงชีพของเค้า เวลามีคนมาแจกแผ่นพับ โบชัวส์ ก็ขอให้รับเถอะอย่าไปรำคาญเพราะการที่เรารับก็เสมือนช่วยให้งานในหน้าที่ของเขาจบลง หลังจากฟังคุณอัจฉราพรรณ เราที่เคยรำคาญมากๆเวลาใครมาแจกใบปลิว แผ่นพับ พอเราเปลี่ยนแปลงความรู้สึกรับได้เลยว่ามีความสุขมากที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนร่วมมนุษย์ที่เป็นคนไทยเหมือนกัน ทำให้เรามีความสุขมาก........... จากคุณ : จิโกะคุง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 14:07:27

ความคิดเห็นที่ 45   ขอบคุณสำหรับบทความดี ๆ และการได้สัมผัสกับ "ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย" จากคุณ : Oriental Myth (Fantasticzone) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 16:21:29

ความคิดเห็นที่ 46   อ่านแล้วรู้สึกตื้นตันบอกไม่ถูก จากคุณ : หนูมาลีเป็นหมูน้อย เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 16:53:34

ความคิดเห็นที่ 47 ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากก ๆ เลยค่ะ ได้อ่าน แล้วก็ซึ้งมาก คุณจิ๊เล่าเรื่องได้น่าสนุกและตื่นเต้นไปด้วยค่ะ ^___^ จากคุณ : Double Pee (SSKAY) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 17:07:12

ความคิดเห็นที่ 48 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จำความรู้สึกครั้งแรกที่อ่านบทความนี้ได้เลยว่า ซาบซึ้งและสะเทือนใจมาก นอกจากนั้น ยังรู้สึกรักและอยากทำอะไรดีๆ ให้คุณพ่อคุณแม่มากขึ้น เพราะหลายคนไม่ได้โชคดีมีโอกาสได้ทดแทน แสดงออกความรัก หรือ ได้อยู่ใกล้ชิด ชีวิตเราสั้นนัก...ก่อนที่จะสาย อย่าลืมทำอะไรดีๆ ให้คนที่เรารักนะคะ ขอโพสต์รูป พี่เปิ้ลกับพระเอกที่ตัวเองได้เคยดูสมัยเด็กค่ะ ตอนนั้นจำได้ว่าดูเรื่อง "รัตนาวดี" ที่พี่เปิ้ลแสดงคู่กับคุณเกรียงไกร อุณหนันท์ แล้วอยากไปเที่ยวเมืองนอกมาก ไว้จะโพสต์รูปเก่าๆ เพิ่มเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : Yimie เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 17:12:30

ความคิดเห็นที่ 49 อ่านจนจบเลยค่ะ ประทับใจมาก ขอบคุณข้อมูลดี ๆ นะคะ จากคุณ : OiLyBeHappy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 17:40:16

ความคิดเห็นที่ 50 ^^~ จากคุณ : ฉันทั้งน้านนนน.... เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:18:12

ความคิดเห็นที่ 51 ^^~ จากคุณ : ฉันทั้งน้านนนน.... เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:18:45

ความคิดเห็นที่ 52 ^^~ จากคุณ : ฉันทั้งน้านนนน.... เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:19:01

ความคิดเห็นที่ 53 ขอบคุณมากค่ะ ซึ้งมาก T___T จากคุณ : เจ้าหญิงใบไผ่ เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:29:47

ความคิดเห็นที่ 54   ตามอ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ ชอบเรื่องราวของคุณจารุณีมาก เพราะรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแกร่งมาก แม้จะมีชีวิตที่ยากลำบากอย่างสุดๆแต่เธอก็ยัง ยิ้มสู้ ครั้งแรกที่ได้รับรู้เรื่องราวความลำบากของเธอในรายการของคุณสรยุทธที่ ออกตอนคืนวันจันทร์ช่อง3หลังละครซึ่งก็จำชื่อรายการไม่ได้ ก่อนหน้านั้น เราก็ชอบจารุณีอยู่แล้ว พอดูรายการนั้นก็เลยยิ่งชอบผู้หญิงแกร่งคนนี้มาก ขึ้นไปอีก ในรายการนี้เล่าถึงอาการเจ็บป่วยของเธอที่เกิดจากอุบัติเหตุ ระหว่างการแสดง อุบัติหลายๆครั้งทำให้ร่างกายของเธอไม่สมบูรณ์ทำความ ลำบากให้เธออย่างหนักหนาสาหัสมาจนถึงปัจจุบัน(ขณะที่สัมภาษณ์) ถ้าเป็น เรา เราคงสู้ไม่ได้เท่าเธอ ............. จารุณี สุขสวัสดิ์ คุณนี่น่าชื่นชมมากค่ะ -เพิ่ม- ออ.....ขอบคุณ จขกท. ด้วยนะคะที่ลงบทความให้ได้อ่านค่ะ -เพิ่ม- นึกออกแล้วค่ะว่ารายการนั้นคือ รายการจับเข่าคุย - - - แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 20:36:33 แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 53 18:41:06 จากคุณ : Titus_maY เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 18:40:09

ความคิดเห็นที่ 55 อ่านแล้ว ร้องไห้เลย เหอๆ   อยากรู้เหมือนกัน ว่า พ่อผม เขาจะรักผมบ้างไหม ฮาๆๆๆ หัวเราะไปน้ำตาไหลไปฮาๆ เข้าใจป้าเปิ้ลจารุณีมากมาย จากคุณ : dookdiklove_mon เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 19:54:58

ความคิดเห็นที่ 56 ยิ่งกว่านิยายเรื่องใหนๆที่เคยได้อ่านเลย น้ำตาไหลตลอดที่อ่านเรื่องคุณเปิ้ล จนจบ ขอบคุณ จขกท.นะคะ ที่นำเรืองดีๆ มาให้อ่านกัน เคยได้ข่าวเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแ แต่ไม่ละเอียดเท่านี้ ป้าจี้ ช่างเป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆเลยนะคะ เหนือสิ่งอื่นใด ความดี จากตัวคุณเปิ้ลทำให้เธอพบเจอแต่สิ่งดีๆ ..... จากคุณ : tea_lamon เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:06:45

ความคิดเห็นที่ 57 ขอบคุณที่นำมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : Amperage เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:18:20

ความคิดเห็นที่ 58 ขอบคุณที่นำมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : Amperage เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:18:38

ความคิดเห็นที่ 59 ขอบคุณที่นำมาให้อ่านนะคะ จากคุณ : Amperage เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:19:19

ความคิดเห็นที่ 60   อยากใ้ห้ทุกคนได้ดูรายการจับเข่าคุย เธอเล่าถึงปัญหาสุขภาพของเธอด้วยค่ะ ถ้าได้ดูแล้วจะเข้าใจว่าเธอเป็นหญิงแกร่งที่น่าชื่นชมจริงๆ ที่พันทิปก็เคยตั้งกระทู้ชื่นชมเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ที่ http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2008/06/A6690596/A6690596.html และ นี่คือคลิปรายการจับเข่าคุย ตอน เปิ้ล จารุณี สุขสวัสดิ์ http://video.mthai.com/search.php?key_w=%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%B5 จากคุณ : Titus_maY เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 20:32:48

ความคิดเห็นที่ 61 ขอบคุณค่ะ พอรู้ประวัติของคุณจารุณีคร่าวๆมาก่อน แต่ไม่เคยอ่านละเอียดขนาดนี้ เราอ่านทุกคำพูดเลยค่ะ ซาบซึ้ง และยินดีไปกับคุณจารุณีแลพพ่อจริงๆ รู้สึกได้ถึงความรัก ความผูกพันธุ์ทางสาดเลือด และกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ซึ้งจริงๆค่ะ ร้องไห้ท่วมจอเลย จากคุณ : Hermisy เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:14:02

ความคิดเห็นที่ 62 อ่านจนจบเลย....เงยหน้ามา ( กี่โมงแล้วเนี่ย) ประทับใจจัง จากคุณ : แช มัน ฮวา เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:43:39

ความคิดเห็นที่ 63 อ่านแล้วซึ้งมาก ตาบวม ทิชชู่หมดไปกล่องนึงพอดี T_T เป็นกำลังใจให้กับคนสู้ชีวิตเช่นนี้ค่ะ.. ขอบคุณมากๆ ที่นำมาฝากกันค่ะ จากคุณ : chabby เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:50:11

ความคิดเห็นที่ 64   อ่านทุกความเห็นเลย  ซาบซึ้งจริง ๆ  ยกย่อง ทั้งคุณจารุณี และเพื่อน ๆ ที่ให้ความช่วยเหลือทุกคนค่ะ จากคุณ : jeedjeed (jeedjeed) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 21:56:49

ความคิดเห็นที่ 66 มาโพสรูปพี่เปิ้ล กับคุณพ่อคุณแม่ให้จ้า ขอบคุณ จขกท. ที่นำเรื่องราวดีๆ มาแบ่งปันอีกครั้งหนึ่ง ถ้าอยากดูคลิบเรื่องนี้จากรายการทไวไลท์โชว์ก็ดูได้ที่นี่นะครับ http://www.oldthaitv.com/movie-film-%E0%B8%97%E0%B9%84%E0%B8%A7%E0%B9%84%E0%B8%A5%E0%B8%97%E0%B9%8C%E0%B9%82%E0%B8%8A%E0%B8%A7%E0%B9%8C++%E0%B8%88%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%B8%E0%B8%93%E0%B8%B5%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%AB%E0%B8%B2%E0%B8%9E%E0%B9%88%E0%B8%AD-112771.html facebook แฟนคลับพี่เปิ้ลก็มีนะครับ แต่โพส ur ไม่ได้ ลองค้นชื่อ จารุณี ดูครับ  ไปกดเข้าร่วมกันได้ จากคุณ : เ จ้ า ช า ย น้ อ ย เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 22:31:27

ความคิดเห็นที่ 67 น้ำตาไหลค่ะ.. ช่วงหนึ่งเราก็เคยตามหาพ่อ วันนึง เราไปถามหาที่อยู่ของพ่อ ณ ที่ราชการแห่งหนึ่ง มีคำถามจากเจ้าหน้าที่ ถามเราว่า "ตามหาพ่อเหรอ.." "ใช่ค่ะ" "แล้วพ่อเราเคยตามหาเราหรือเปล่า จะตามหาเขาไปทำไม" นี่เป็นคำพูดของเจ้าหน้าที่ หลังจากนั้นมาเราก็ไม่เคยตามหาพ่ออีกเลย.... แต่ถึงอย่างไรก็ขอบอกพ่อว่า ขอบคุณที่ทำให้เราเกิดมาในวันนี้... วันนี้เรา ครบ 33 ปีแล้วค่ะ พรุ่งนี้วันแม่ เราก็คงจะไปกราบท่านได้ แต่ท่านก็คงสื่อสารกับเราไม่ได้เหมือนก่อน.... แม่ไปดีนานแล้วค่ะ จากคุณ : เบคอนแฮม เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 22:39:20

ความคิดเห็นที่ 68 ซึ้งมั่กๆ จากคุณ : แม่น้องอะตอม เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 22:48:34

ความคิดเห็นที่ 69 เรื่องที่เราเห็นใจพี่เปิ้ลมากที่สุด เห็นจะเป็นเรื่องสุขภาพค่ะ ที่เธอมีปัญหาด้านระบบขับถ่าย คือ... แบบ มันเป็นความเจ็บป่วยที่คนอื่นๆมองไม่เห็นด้วยตาน่ะ แล้วเวลามีอาการ ก็ไม่ใช่จะบอกใครได้ง่ายๆด้วย ก็ขนาดเราๆคนธรรมดาเนี่ย เวลามีปัญหาทำนองนี้ แม้จะเรื่องจิ๊บๆเล็กๆอย่างท้องอืดท้องเฟ้อ ถ่ายไม่ออก ท้องผูก ท้องเสีย ถ่ายมากเกินไป อะไรเงี้ย ยังทำให้หงุดหงิดเลย แต่ของพี่เปิ้ลเป็นปัญหาเรื้อรังนานเป็นสิบๆปีอ้ะ ต้องสวนต้องอะไร โอ๊ยยยยย สงสารสุดๆไปเลย แล้วปัญหาแบบเนี้ยเวลาเป็นขึ้นมาเยอะๆ มันก็กระทบเรื่องงาน ได้ใช่มั้ย แต่ว่ามันไม่สะดวกที่จะเล่าให้คนอื่นฟังแบบละเอียดๆอ่ะ โอ๊ย เห็นใจสุดๆคือเข้าใจเลยอ่ะว่าพี่เปิ้ลจะรู้สึกแย่แค่ไหนเวลาที่เป็นแล้วมันกระทบไปเรื่องอื่นๆอีกง่ะ จากคุณ : บัวลอยงาดำน้ำขิง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 23:00:50

ความคิดเห็นที่ 70 พูดไม่ออกค่ะ จากคุณ : tukkata_nuna เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 23:11:57

ความคิดเห็นที่ 71 อ่อ ยังอยากเล่าต่อ ขออีกเรื่องนะ จากที่ได้ดู"เรื่องของเรื่อง"เนี่ยแหละ ทำให้ยิ่งนับถือความเป็นนักสู้ของพี่เปิ้ลมากยิ่งขึ้นไปอีก เป็นผู้หญิงที่มีเลือดนักสู้อยู่เต็มเปี่ยมจริงๆ ยอมรับเลย พี่เปิ้ลเล่าว่า ป.โทสาขาวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางเนี่ย มีแต่แพทย์ เภสัชฯ ทั้งนั้นเลยที่เข้าไปเรียน แล้วพี่เปิ้ลดิ้นรนไปเรียนกับเค้าอ่ะ ทั้งรุ่นจริงๆแล้วมี 50 คน แต่ไม่ได้จบทุกคน จบแค่ 38 คน แล้วพี่เปิ้ลเป็นหนึ่งในนั้นที่จบ ซึ่งอันที่จริงพี่เปิ้ลก็ดิ้นรนตั้งแต่ตอนที่ไปลงเรียน ป.ตรี รัฐประศาสนศาสตร์แล้วล่ะ แต่ป.โทที่เป็นคนละสาขาโดยสิ้นเชิงกับป.ตรีเลยเนี่ยสิ พี่เปิ้ลทำได้ไง แล้วที่สำคัญเลยคือพี่เปิ้ลเค้าไม่ได้เรียนสายวิทย์มาเลยนะ เรียนสายอาชีพมาอ่ะ คือแบบ.... สุดยอดมากๆๆๆๆๆๆๆๆ นอกจากนี้คุณยุ้ยที่เป็นหุ้นส่วนธุรกิจกันกับพี่เปิ้ลเล่าว่า บางทีพี่เปิ้ลก็มีถ่ายละครถึงตีสี่ แล้วมีเรียน 8 โมง แต่พี่เปิ้ลไม่เคยบ่นไม่เคยท้อ คือแบบ ... สู้ยิบตาจริงๆอ่ะ ... คือเรื่องราวที่เค้าเคยประสบพบเจอมามันหนักหนาสาหัสกว่านี้มากๆจนเรื่องเรียนที่เป็นยาขมสำหรับหลายๆคนกลายเป็นเรื่องที่เบาะๆสำหรับพี่เปิ้ลไปเลย คือเรื่องเรียนมันก็ไม่ใช่ง่ายนะแต่ว่าพี่เปิ้ลใช้ความพยายาม ความอึด ความฮึด เข้าสู้ จนฝ่าฟันเรียนจนจบได้สำเร็จ ดีใจกับพี่เปิ้ลมากๆๆ จากคุณ : บัวลอยงาดำน้ำขิง เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 53 23:32:47

ความคิดเห็นที่ 72 ชงโอวัลตินร้อนมาตั้งไว้ เปิดกระทู้อ่าน อ่านจบแค่งานศพ โอวัลตินมันเกือบเย็นแล้ว -*- จากคุณ : แมงแกลบ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 00:42:16

ความคิดเห็นที่ 73 อ่านไป ร้องไห้ไป ยิ่งเป็นคนซึ้งง่ายอยู่ ขอบคุณ จขกท และเพื่อนคนอื่นๆ มากนะคะ สำหรับข้อมูล จากคุณ : น้อง!!!...คนนี้พี่ขอ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 00:58:27

ความคิดเห็นที่ 74 ประทับใจมาก จากคุณ : ปัจเจกชน เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 01:33:19

ความคิดเห็นที่ 75 คุณพ่อพี่เปิ้ลน่ารักมาก ประทับใจมากที่พ่อลูกเจอกัน แต่เสียดายที่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยไป จากคุณ : random-4 เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 03:02:18

ความคิดเห็นที่ 76   ชอบพี่เปิ้ลมานานแล้วค่ะ ซาบซึ้งและประทับใจกับเรื่องตามหาพ่อของพี่เปิ้ลกับป้าจิ๊มาก เคยอ่านในหนังสือป้าจิ๊นานแล้ว แต่ก็เพิ่งทราบจากกระทู้นี้ว่าพ่อพี่เปิ้ลเสียแล้ว เสียใจด้วยนะคะ และก็ดีใจที่พี่เปิ้ลมีเพื่อนที่ดีมากๆ อย่างป้าจิ๊ ซึ่งหาได้ยากยิ่งนักในยุคสมัยนี้ จากคุณ : nachaoka เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 03:56:28

ความคิดเห็นที่ 77 http://www.youtube.com/watch?v=9l7gHulcuv4&feature=player_embedded#! คลิปที่คุณพ่อมาเยี่ยมคุณเปิ้ลที่ไทยค่ะ (ใครก็ได้ช่วยทำลิงค์ให้หน่อยนะคะ) อ้างอิงจากความคิดเห็นของคุณเจ้าชายน้อยจากกระทู้นี้ค่ะ  คคห.28 http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2007/10/A5871797/A5871797.html (แก้ไขคำผิดค่ะ) แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 53 08:31:13 จากคุณ : เกล็ดน้ำแข็ง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 08:28:51

ความคิดเห็นที่ 78 ทำให้เราร้องไห้จริง ๆ นะ สามีก็เดินมามอง ๆ แล้วส่ายหน้าจากไป จากคุณ : มนอุ๊งอิ๊ง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 09:21:18

ความคิดเห็นที่ 79 แวะมาขึ้น clip ที่ คุณเกล็ดน้ำแข็ง [คคห.#77] แนะนำมาให้ค่ะ จากคุณ : Bralee เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 09:32:37

ความคิดเห็นที่ 80 น้ำตาไหลพรากค่ะ เราก็คิดจะตามหาพ่อเหมือนกัน แต่ไม่ทันค่ะ พ่อเสียไปแล้ว... จากคุณ : anana เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 10:12:26

ความคิดเห็นที่ 81 ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ...ซาบซึ้งใจจริงๆ..พี่เปิ้ลเก่งจริงๆแล้วพี่เปิ้ลสวยมากๆๆเลยค่ะ.. จากคุณ : nuanapa เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 11:20:28

ความคิดเห็นที่ 82 ขอบคุณ เรื่องราวที่นำมาแบ่งปัน(ให้อ่าน)ครับ จากคุณ : CHUMPLA เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 12:04:20

ความคิดเห็นที่ 83 เป็นความประทับจับใจ ในวันแม่ปีนี้ ขอบคุณ จขกท สำหรับสิ่งดีๆ เหล่านี้ ขอบคุณ คุณเปิ้ล จารุณี คุณจิ๊ อัจฉราพรรณ ความเป็นเพื่อนแท้ของคุณ ทั้งสอง ทำให้พิสูจน์ได้ว่าการเป็นคนคิดดี ทำดี เนี่ยตกไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้จริงๆ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : sarirat เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 12:10:31

ความคิดเห็นที่ 84   สิ่งที่มีคุณค่า คือการได้พบหน้ากัน ในขณะที่มีชีวิตอยู่ คุณจารุณีคงมีความสุขมาก สังเกตได้จากใบหน้าทั้งคุณพ่อและคุณลูกที่ถ่ายรูปร่วมกัน ^_^ จากคุณ : กระเพาะปลาผัดแห้ง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 12:31:56

ความคิดเห็นที่ 85 เก่งจริง ๆ เลยนะคะ คุณเปิ้ล จารุณี อดทนมานาน............. จริง ๆ เลยค่ะ จากคุณ : 1978 (b39kew) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 13:14:12

ความคิดเห็นที่ 86 ขอบคุณ จขกท.ค่ะ ที่นำเรื่องดี ๆ มาให้อ่าน เคยดูจากรายการทีวี แต่จำไม่ได้แล้วว่ารายการไหน ฝีมือการเขียนของคุณป้าจิ๊...เรียกว่าสมแล้วที่ร่ำเรียนมาจากอักษาศาสตร์ ส่วนคุณจารุณี...อยากบอกว่าคุณเป็นนางเอกในใจของเราตั้งแต่เด็กค่ะ จากคุณ : สรณธรรม เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 14:08:21

ความคิดเห็นที่ 87 ซาบซึ้ึ้งกับเรื่องราวชีวิตคุณเปิ้ล ตื้นตันกับป้าจิ๊ เป็นกำลังใจใหคุณเบคอนแฮม จากคุณ : หน้าปลาทอง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 16:16:31

ความคิดเห็นที่ 88 ฮือๆๆๆๆๆๆๆ ร้องไห้จนได้ รายการก็ดู รู้ก็รู้อยู่แล้ว อ่านอีกครั้ง ก็ยังร้องไห้ ไม่อยากร้อง รู้ว่า ถ้าอ่านกระทู้นี้ต้องร้องแน่ๆ พยายามหลีกเลี่ยง.. แต่ก็จนได้.. มือไปโดน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีครับ ผมชอบจารุณี อยากเห็นเธอมีความสุข.. และเธอก็มีความสุขจริงๆ ขอบคุณครับ Greattttttttttttttttttttttttttt Kratoo จากคุณ : ทุ่งหัวช้าง เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 16:49:53

ความคิดเห็นที่ 89 ซึ้งมากเลยค่ะ น้ำตาไหล ทำซึ้งในวันแม่นะคะเนี่ย จากคุณ : candleberry เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 17:42:25

ความคิดเห็นที่ 90 อ่านแล้วซาบซึ้งและประทับใจมากๆ ขอบคุณที่นำมาฝากค่ะ จากคุณ : sawkitty เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 18:11:55

ความคิดเห็นที่ 91 ประทับใจเรื่องราวของคุณเปิ้ลมากๆครับ          ต่อนี้ไปขอให้ประสบแต่สิ่ง  ดีๆในชีวิตนะครับ        ขอบคุณ คุณYimie ที่ทำกระทู้ดีๆให้ได้อ่านด้วยครับ   จากคุณ : เป๋าตังค์ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 21:13:52

ความคิดเห็นที่ 92 เคยอ่านเมื่อนานมาแล้วค่ะ เราเข้าใจความรู้สึกนี้ดี จากคุณ : sAilOvEnOk เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 21:22:02

ความคิดเห็นที่ 93 กว่าจะอ่านจบ ร้องให้ ตาบวมหมดแล้วค่ะ จากคุณ : แทนตะวัน (TAN_TAWAN) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 53 22:59:56

ความคิดเห็นที่ 94 สุดยอด!! จากคุณ : สะใภ้แห่งอาราธอร์น เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 00:18:57

ความคิดเห็นที่ 95 เป็นกำลังใจให้พี่เปิ้ลค่ะ จากคุณ : อยากผอม อยากรวย อยากสวย เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 02:43:08

ความคิดเห็นที่ 96 ประทับใจมาก ขอให้พี่เปิ้ลแข็งแรง ขอให้พี่เปิ้ลมีความสุขมากๆค่ะ :)) จากคุณ : for_SiNe เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 04:02:40

ความคิดเห็นที่ 97 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆคะ ได้อ่านอย่างละเอียด ทำให้มีกำลังที่จะประคับประคองชีวิตเรียบๆของตัวเองให้ดำเนินต่อไป และตั้งตนให้เป็นคนดีค่ะ จากคุณ : กลางคืนตื่นกลางวันฝัน... เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 05:55:52

ความคิดเห็นที่ 98 ขอบคุณมากๆครับสำหรับข้อมูลที่นำมาให้คนที่พลาดไม่ได้ดูรายการ ยิ่งอ่านยิ่งเหมือนได้เห็นตัวตนทั้งป้าจิ๊และพี่เปิ้ล จากคุณ : แมงปอบินเดี่ยว เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 07:40:11

ความคิดเห็นที่ 99   ประทับใจมาก ขอบคุณข้อมูลดี ๆ จาก จขกท จากคุณ : powersupply เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 08:15:51

ความคิดเห็นที่ 100 ชื่นชมพี่เปิ้ล จารุณีมากค่ะ เด็กรุ่นใหม่บางคนอาจไม่ทันรุ่น พี่เปิ้ล จะบอกว่า ทันรุ่นพี่เปิ้ล ซึ่งสมัยนั้นกล้าพูดได้เลยว่า จารุณเป็นนางเอกเบอร์ 1 ของประเทศในยุคนั้นแบบมติเอกฉันท์ โดยไม่ต้องมาเถียงกันแบบในเน็ตสมัยนี้ว่าใครดังกว่าใคร ใครเรตติ้งกว่าใคร ใครเก่งกว่าใคร เพราะสุดยอดความดัง ความสามารถ สมัยนั้นพี่เปิ้ลชนะเลิศ จากคุณ : แจ๋ว ริมคอมพ์ เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 53 10:55:48