สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า....รัก......คุ้มมั้ยกับการตามหาความทรงจำในวันวาน
|
|
สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า....รัก......คุ้มมั้ยกับการตามหาความทรงจำในวันวาน
เริ่มเลยนะครับตอนนี้ไปดูหนังเรื่องนี้ไป 2 รอบแล้วชอบมากและจะไปดูอีกเรื่อยๆ
ชอบหนังเรื่องนี้ตั้งแต่ได้ดูหนังตัวอย่างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ดูตอนเข้าโรงแรกๆเพราะไม่ว่างเลย
พอมาจะได้ดูอีกที 18 สิงหา เห็นเหลือฉายโรงเดียวก็คิดว่าหนังคงไม่ดีรอบจึงลดเร็วเลยไม่ได้ดู
พอมาวันที่ 22 สิงหา แฟนรบเร้าบอกอยากดูให้ได้ ก็เออ..ออไปดูก็ได้แต่พอดูจบหนังจบอารมย์ไม่จบจริงๆ
จนต้องพาพ่อแม่พี่ไปดูด้วยอีก ก็รู้สึกไม่เบื่อเลยครับ
และตั้งแต่ที่ดูรอบแรกมันทำให้ผมนึกถึงความทรงจำในวันวานครับ(คงเหมือนใครอีกหลายๆคน)
ตอนดูแฟนฉัน ก็ยังไม่โดนเท่าไหร่เพราะรู้สึกว่า ในหนังเป็นความรักแบบเพื่อนที่โตมาด้วยกันมากกว่า
ที่ก็มี พี่ ผู้ประกาศข่าวคนนึงนี่แหล่ะดูแฟนฉันแล้ว ตามหาความทรงจำในวันวานแบบว่าต่างคนต่างก็มีครอบครัวแล้ว มาดูแฟนฉันด้วยกัน
และเรื่องตามหาความทรงจำในวันวานก็ติดอยู่ในใจมาตลอด จนมาดูเรื่องนี้ก็พบว่าใช่เลยโดนเต็มๆคิดถึงเธอคนนี้ขึ้นมาเลย
เรื่องราวมันเกิดขึ้นตอน ป.6 เป็นตอนที่ทำให้ผมรู้ว่าความรัก(มันเป็นยั่งงี้นี่เอง)
วันนั้นเป็นวันที่มีการเข้าค่าย 4 วัน 3คืนที่ ตจว.โดยการขึ้นรถไฟ
โดยอาจารย์จะให้นักเรียนนั่งคละกันโดยแบ่ง เป็นหมู่(ชื่อสัตว์)ผมได้อยู่หมู่เหยี่ยว
พอขึ้นไปนั่งบนรถ ก็จะเป็นเก้าอี้หันหน้าชนกันนั่งฝั่งละ 2 คน ผมนั่งกับเพื่อนชายต่างห้อง
ส่วนฝั่งตรงข้ามผมเป็นผู้หญิง 2 คนมีเธอ 1 ใน 2นั้นน่ารักมากทีเดียว ซึ่งเธอนั่งตรงข้ามกันผม
ตอนออกเดินทางก็มีแนะนำตัวนิดหน่อย ก็เลยรู้ว่าเธออยู่ห้อง 6/5 น่าแปลกที่ผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย(T-T)
ประมาณ 9 โมงเช้าอาจารย์ก็บอกให้ทุกคนกินข้าวได้(มื้อเช้าให้ทุกคนห่อจากบ้านมากินเอง)กำลังเรื่มจะกิน
ก็พบว่าเธอคนนั้น ไม่ได้เอาช้อนมา มีแต่ข้าวกล่องอย่างเดียวตอนนั้นผมก็เลย ยื่นช้อนส่อม 1 ข้างให้เธอไป
เธอก็รับไว้และขอบคุณผม(จริงผมน่าจะให้ช้อนมากกว่า )และผมจะแบ่งกับข้าวให้เธอๆก็ยิ้มรับแต่ก็
ไม่ได้กิน จากนั้นก็มีการคุยแซวกันเรื่อยเปือย ซึ่งก็ดูเธอก็น่าจะตอบรับกับไมตรีจิตรของผมเช่นกัน(ไม่ได้จีบนะ)
แล้วหลังจากนั้นก็มีการกินขนม แล้วก็ข้าวกลางวันกัน ซึ่งขนมอะไรที่ผมมีผมก็แบ่งปันให้เธอๆจึงแซวขึ้นมาว่าใน กระเป๋าเสื้่อผ้าคงมีแต่ขนมแน่
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็ทำท่าเอามือท้าวคางจ้องมาทางผม แล้วส่งยิ้มหวานให้ผม(จริงแล้วเค้าอาจไม่ได้คิดอะไร แต่ผมคิด อิอิ) จำได้ว่าเกิดมาตอนนั้นไม่เคยรู้สึกว่าใครน่ารักเท่านี้มาก่อนเลย
(จำภาพนี้ติดตามาจนทุกวันนี้)ตอนนี้จำหน้าเธอไม่ได้แล้วแต่จำได้ว่าแก้มเธอทั้งสองข้างใสมากมอง
เห็นเส้นเลือดเลยจนกระทั่งเพื่อนที่นั่งข้างๆผมต้องสะกิด(แต่ไม่ได้พูด ประมาณว่าเฮ้ยๆมีลุ้นว่ะ)ผมก็ได้แต่มึนๆ จากนั้นเธอก็หลับไปจนถึงค่ายผมก็มีความสุขที่ได้นั่งจ้องหน้าเธอ(ตอนหลับ)
อยู่หลายชั่วโมงพอถึงค่ายก็แยกย้ายกันไปตาม หมู่ต่างๆซึ่งจะมาได้อยู่รวมกันก็ตอนกอนข้าวกับตอนนอน
ผมพยายามมองหาเธอทุกครั้งตอนที่มีการรวมกลุ่ม แต่นักเรียนแยอะมาก ผมจึงไม่ได้เจอเธอเลยความรู้สึงตลอด 4 วัน 3 คืนที่เข้าค่าย
ใจมันคิดแด่เรื่องเธอตลอดมองหาเธอตลอด จนกระทั่งนั่งรถไฟกลับก็ไม่เจอเธอ พอวันไปเรียนวันแรกก็เลยถามเพื่อนว่ารู้จัก
พ. ไหมเพื่อนบอกว่าเฮ้ยชอบ พ. เลยหรอ ฮอตมากเลยนะนั่น(คิดในใจทำไมตูเพิ่งจะมารู้จักฟระ)หลังจากนั้นก็มีนี่แหล่ะเหมือนในหนังเลย(มุกพื้นฐาน) เดินผ่านห้องเพื่อ
เห็นหน้าเค้า ตอนพักกลางวันก็ออกไปดักเจอแต่ไม่กล้าเข้าไปคุยช่วงนั้น 2 อาทิตย์แรกเรียนไม่รู้เรื่องเลยคิดแต่เรื่องนี้ ก็เลยเข้าใจว่าความรัก และรักครั้งแรกมันเป็นยังนี้เอง
พอรู้ว่าเธอตอนกลางวันขายของที่สหกรณ์โรงเรียนก็ไปซื้อทุกวัน มีแต่ถามว่าอันนี้เท่าไหร่ครับ(ยางลบ)(ดินสอ)(ปากกา)ซื้อมันไปเรื่อย ก็มีแต่เสียงตอบมาว่าราคาเท่านั้นเท่านี้ค่ะ
แต่ก็ไม่กล้าคุยอย่างอื่นเลย สบตายังไม่กล้าเลย(ไม่เห็นเหมือนตอนบนรถไฟเลยตอนนั้นยังไม่ค่อยคิดอะไรมั้งเลยกล้าคุย)ตลอดระยะเวลาที่เหลือ 1 เทอม กว่าๆ
ด้วยความไม่กล้าจึงได้แต่แอบมองเธออยู่ไกลๆและไม่มีโอกาสแม้จะได้คุย
กับเธออีกเลยและได้ข่าวว่าเธอ ได้โควต้าโรงเรียนไปเรียน ม.1 ในระแวกนั้น.........ส่วนผมก็ได้เรียนโรงเรียนชายล้วนและไม่ได้เกิดความรู้สึกแบบนั้นอีกเลยจนมหาวิทยาลัย......
ซึ่งมันก็เป็นความรักในอีกรูปแบบไปแล้ว...
พอดูหนังเรื่องนี้ก็เลยอยากจะตามหาเธอ(บ้าไปไหมครับ) อยากคุยกับเธอสักครั้งคือไม่ได้คิดอะไรนะครับเพราะตอนนี้ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว
เพียงแต่มันก็เป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจผมคนเดียวมานาน ตั้งแต่ปี 2536 ในใจก็กลัวครับเพราะความรู้สึกที่มีมันเป็นของผมคนเดียว
เธออาจจำอะไรไม่ได้เลยไม่เคยคิดอะไรกับผมและลืมช้อนส่อมผมไปแล้ว เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ คิดว่าคุ้มมั้ยกับการตามหาความทรงจำในวันวาน
หรือจะเก็บมันเอาไว้อย่างนั้น
ยังไงก็ขอบคุณหนังเรื่องนี้มากๆ(ทีมงานและผู้กำกับทุกท่าน) นะครับที่ทำให้ผมกลับไปคิดถึงสิ่งเล็กๆที่เรียกว่า....รัก ในวันวาน อีกครั้ง
| จากคุณ |
:
sooroo14 
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 ส.ค. 53 03:51:25
|
|
|
| 
(ขอยืม...มาพูดค่ะ)
