ตอนจบของ "สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก" แบบที่ใจอยากให้เป็น
|
|
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลยค่ะ แต่แอบขัดใจกับฉากจบนิดหน่อย(นิดเดียวจริงๆ) วันนี้เลยขอเอาเวอร์ชั่นแต่งเองมาให้ดูค่ะ :) จริงๆเอาลงไว้ในกระทู้รวมพลคนรักหนังเรื่องนี้แล้ว แต่อยากเอามาัตั้งเป็นกระทู้ใหม่ จะได้คุยกันเรื่องนี้เรื่องเดียวเลย ใครอยากให้จบแบบไหน ลองแชร์กันได้นะคะ อยากอ่านของคนอื่นเหมือนกัน
"โชนเปลี่ยนใจไม่วางสมุดโน๊ตทิ้งไว้ให้น้ำ และตัดสินใจปล่อยให้ความรักของตัวเองถูกเก็บซ่อนไว้อยู่เช่นนั้น
9 ปีผ่านไป น้ำเดินทางกลับมาเมืองไทย และได้พาเพื่อนชาวต่างชาติไปเที่ยวมิวเซียมสยาม ระหว่างนั้น น้ำขอแยกตัวไปเดินชมนิทรรศการภาพถ่ายอยู่คนเดียว ที่สุดมุมห้อง น้ำได้เห็นรูปตัวเองในสมัยมัธยม เป็นรูปที่โชนถ่ายไว้นั่นเอง ใต้รูปเขียนบรรยายไว้ว่า 'สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก' น้ำหันไปมองชื่อเจ้าของผลงานนิทรรศการในครั้งนี้ และได้พบว่าเป็นชื่อของใครคนหนึ่งที่เธอไม่เคยลืมเลยตลอด 9 ปีที่ผ่านมา ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกชื่อเธอ "น้ำ" แม้จะยังไม่ทันหันไป แต่น้ำก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนุ่มอบอุ่นนั้นคือใคร เสียงที่เธอไม่ได้ยินมา 9 ปี แต่ไม่เคยจางหายไปจากความทรงจำเลย
"พี่โชน" น้ำหันไปมองหน้าโชนด้วยความตกใจ ไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้งโดยบังเอิญ
"น้ำกลับมาเมืองไทยแล้วเหรอ" โชนละล่ำละลักถาม ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มแห่งความปิติยินดี
"ค่ะ พี่โชนสบายดีเหรอคะ" ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันถึง 9 ปี ทั้งๆที่มีคำถามมากมายอัดแน่นอยู่ในหัวใจ แต่น้ำก็กลับทำได้เพียงแค่ถามคำถามที่แสนจะธรรมดาที่สุดออกไป
"อืม พี่สบายดี น้ำดู...เปลี่ยนไปมากเลยนะ" โชนพูด พลางมองสำรวจใบหน้าของหญิงที่เขารัก "แต่ไม่ว่าจะเห็นที่ไหน พี่ก็จำเราได้อยู่ดี" เขาว่า พลางส่งยิ้มอบอุ่นอันคุ้นเคยให้เธออีกครั้ง
"พี่โชน เอ่อ รูปนี้..." น้ำหันไปถามถึงรูปถ่ายของเธอ รูปที่โชนให้คำจำกัดความไว้ว่า 'สิ่งเล็กๆ...ที่เรียกว่ารัก'
"อ๋อ รูปน้ำที่พี่แอบถ่ายไว้เองแหละ ตอนที่เราไปเที่ยวเขื่อนด้วยกันไง" โชนตอบด้วยท่าทีเขินๆเหมือนเด็กที่โดนผู้ใหญ่จับได้ว่าไปทำความผิดอะไรมา
"น้ำหมายถึง ที่พี่เขียนไว้ใต้ภาพน่ะค่ะ พี่โชนหมายถึง..." น้ำพูด แล้วเงียบไปอีกครั้ง
"พี่ก็หมายความตามนั้นแหละ" โชนตอบด้วยสีหน้าจริงจัง สายตาที่มองเธออย่างแน่วแน่ ยังคงเป็นสายตาของพี่โชนคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
"แต่... แต่พี่โชนไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นกับน้ำไม่ใช่เหรอคะ" น้ำยังคงมีสีหน้างุนงงสงสัย แต่หัวใจกลับเต้นแรงกว่าครั้งใดในชีวิต
โชน ล้วงกระเป๋า แล้วหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา เมื่อเขาแบมือออก เธอก็พบว่ามันคือ กระดุมเม็ดนั้น กระดุมที่เธอเคยพกติดตัวตลอดเวลาสามปีก่อนที่จะคืนให้เขาไป "ถ้าพี่ไม่ได้คิดอัะไรกับน้ำ พี่คงไม่เก็บกระดุมเม็ดนี้ไว้ตลอด 9 ปีนี้หรอก ถึงมันจะเป็นของไอ้ดิ่งก็เถอะ" โชนพูด พลางอมยิ้มน้อยๆ
"หา กระดุมเม็ดนี้ไม่ใช่ของพี่โชนเหรอคะ" น้ำตกใจกับสิ่งที่เธอเข้าใจผิดมาตลอดสิบกว่าปี
"อืม คงของไอ้ดิ่งมันแหละ" โชนมองกระดุมแล้วเงียบไป ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน้ำอีกครั้ง "แต่ที่พี่เก็บมันไว้เป็นเหมือนเครื่องรางของพี่ เพราะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเคยเก็บมันไว้อย่างดี" โชนพูด พลางมองตาน้ำ สายตาที่แน่วแน่นั้น ทำให้หัวใจที่เคยปิดตายของน้ำกลับสั่นไหวขึ้นอีกครั้ง
แต่น้ำก็หลบตาแล้วถาม "แต่พี่โชนก็ไม่ได้รักเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอคะ"
"ใครว่าล่ะ" โชนตอบ พลางยิ้ม "ยังจำหนังสือ 9 วิธีพิชิตใจชายหนุ่มเล่มนั้นได้ไหม น้ำรู้ไหม ว่าน้ำทำสำเร็จตั้งแต่ข้อแรกแล้ว"
น้ำตกใจ เงยหน้ามองโชน "แล้วทำไม พี่โชนถึงไม่เคยบอกน้ำเลย"
โชน มีสีหน้าสลดไป "พี่ขอโทษ พี่เคยตกลงกับท๊อปไว้ว่าเราจะไม่ชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ท๊อปเป็นเพื่อนที่พี่รักมากที่สุด และพี่ก็ไม่อยากทำลายน้ำใจมัน พี่เคยคิดว่าถ้าพี่ตัดใจจากน้ำ ซักวันเราคงลืมกันได้เอง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ พี่รู้แล้วว่าพี่คิดผิด" โชนว่า พลางเอื้อมมือมากุมมือน้ำไว้ "น้ำ พี่..."
ขณะที่โชนกำลังจะพูดบางสิ่งกับน้ำอยู่นั้น ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อโชนดังแทรกขึ้นมา "โชน"
ทั้ง โชนและน้ำต่างหันไปมอง เจ้าของเสียงคือปิ่นนั่นเอง ปิ่นซึ่งกำลังอุ้มเด็กทารกคนหนึ่งเดินตรงมาหาโชน ใจที่กำลังผลิบานของน้ำพลันห่อเหี่ยวลงทันที
"เอ๊ะ ใครเอ่ย คุ้นๆ" ปิ่นทักขึ้น
"น้องน้ำไง จำได้ไหม น้องน้ำกลับมาเมืองไทยแล้ว" โชนอธิบายให้ปิ่นฟัง
"อ๋อ น้องน้ำนั่นเอง สบายดีหรือเปล่า สวยขึ้นมากจนพี่จำไม่ได้เลยค่ะ" ปิ่นทักน้ำด้วยความดีใจ แต่น้ำกลับมีสีหน้าสลดลง
"สบายดีค่ะ" น้ำตอบ พลางพยายามฝืนยิ้ม แต่ก็เป็นยิ้มที่ฝืดฝืนเต็มที่
น้ำ เสมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดขึ้น "เอ่อ น้ำนัดเพื่อนไว้น่ะค่ะ คงต้องขอตัวไปก่อน ขอโทษจริงๆนะคะ ดีใจที่ได้เจอพี่ปิ่น..." น้ำพูดค้างไว้แล้วหันไปมองหน้าโชน "...กับพี่โชน งั้น...น้ำขอตัวก่อนนะคะ" น้ำพูดจบแล้วรีบเดินหันหลังจากไปให้พ้นจากภาพที่บาดหัวใจ
น้ำรีบวิ่ง จนออกมาพ้นตัวอาคาร แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งวิ่งตามมาด้านหลัง โชนนั่นเอง เมื่อมาถึงตัว เขาคว้าข้อมือเธอไว้ เหมือนกลัวเธอจะวิ่งหนีไป แล้วรีบพูดขึ้น "น้ำ พี่ยังมีเรื่องที่อยากบอกกับน้ำ"
น้ำดึงมือของ เธอออกจากมือของโชนอย่างสุภาพ เธอตอบไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ฟังดูเรียบๆ "ไม่ต้องหรอกค่ะ ถึงตอนนี้มันคงสายไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะรู้ในสิ่งที่เราแก้ไขไม่ได้แล้ว"
"น้ำหมายความว่ายังไง" โชนงง
หยาด น้ำใสๆร่วงหล่นลงมาบนแก้มขาวๆของน้ำ "ความรักของเด็กๆมันจบลงแล้วค่ะ พี่โชนก็มีความสุขกับพี่ปิ่นดี ส่วนเรื่องในอดีต เราปล่อยให้มันเป็นแค่ความทรงจำดีๆเถอะนะคะ" เมื่อพูดจบ น้ำตาก็พลันพรั่งพรูออกมา
โชนเอื้อมมากุมมือน้ำไว้อีกครั้ง "น้ำเข้าใจผิดแล้ว พี่เลิกกับพี่ปิ่นไปแล้ว เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ตอนนี้ปิ่นเขาก็แต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว" โชนอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง
"ถ้าอย่างนั้น หลังจากเลิกกับพี่ปิ่น พี่โชนก็ไม่ได้คบใครอีกเลยเหรอคะ" น้ำถาม แม้หยุดร้องไห้แล้ว แต่คราบน้ำตายังคงติดอยู่บนแก้มใสๆ
โชน ยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาให้น้ำ พลางประคองใบหน้าเธอไว้ด้วยสองมือ ดวงตาของเขาจ้องลึกลงไปในดวงตาเธอ นิ่ง นาน ราวจะค้นหาเด็กหญิงคนเก่าคนนั้น แม้วันนี้เธอจะเปลี่ยนไปมาก แต่สายตาคู่นั้นไม่เคยเปลี่ยนไปเลย
"พี่..." โชนพูดค้างไว้ แล้วคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ "พี่รอใครบางคนกลับมาจากอเมริกาอยู่ไง"
แล้วสายลมอ่อนๆก็โชยพัดผ่านไป
| จากคุณ |
:
ทาสผู้ซื่อสัตย์ของท่านซิเรียส  
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ส.ค. 53 11:26:31
|
|
|
| 
