ผู้สร้างสรรค์ "สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก" ที่คนไม่ค่อยนึกถึง
|
|
เมื่อพูดถึงหนัง สิ่งเล็กๆฯ คนมักจะยกเครดิตให้ผู้กำกับและนักแสดง
แต่ยังมีคนสำคัญอีกคนหนึ่งที่เป็นผู้ร้อยเรียงจินตนาการตนให้ออกมาเป็นภาพยนตร์เรื่องนี้ เธอชื่อ'บอลรูม'คนเขียนบทเรื่องนี้นั่นเอง
สิ่งเล็กๆฯ เป็นบทหนังเรื่องแรกของเธอ และเธอก็ความรู้สึกต่อหนังเรื่องนี้ไว้บนเวปบอร์ด
ส่วนตัวเฉพาะกลุ่มเพื่อนเก่า ซึ่งเราอยากเอามาถ่ายทอดให้แฟนหนังได้รับรู้กัน
" เหตุผลที่ทำให้ "สิ่งเล็กๆฯ" ไม่เล็กในใจเรา
ไม่เกี่ยวกับคุณภาพบท ไม่เกี่ยวกับคุณภาพหนัง เป็นความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆ ที่อยาก
บันทึกไว้ก่อนจะเดินหน้าไปใช้เวลาทำหนังเรื่องต่อไป
เหตุผลที่เรากรี๊ดกร๊าด เป็นเม็มเบอร์ที่เหนียวแน่นของพี่ส้มตอนสมัยเรียน หลักๆ มีอยู่ 2 เรื่อง คือ
เรื่องที่มันทำให้เราหัวเราะจนต้องปาดน้ำตาอยู่บ่อยๆ กับนิสัยมุ่งมั่น ตั้งใจจริงของมัน เป็น
อะไรที่น่าประทับใจมาก
หลายคนคงเคยสงสัยว่ามันเอ็นท์ติดคณะนี้มาได้ไง เราก็เคย แต่ตอนปีหนึ่ง จำไม่ได้
ว่าสอบเทอมไหนเราเคยหลบไปซุ่มอ่านหนังสือคนเดียวข้างตึกบอรอไหนซักอันที่อยู่
ฝั่งตรงข้าม เยื้องๆ กับห้องสมุด แล้วพบว่าพี่ส้มก็แอบไปนั่งซุ่มอ่านหนังสืออยู่คนเดียว
แบบมีสมาธิและคร่ำเคร่งมาก (ไม่แน่ใจว่าใช่วิชาปรัชญาที่ได้ F มารึเปล่า 555) หลัง
จากนั้นมาก็เห็นมันทำอะไรอีกหลายๆ อย่าง ซึ่งเออ :-) ช่างเป็นคนที่มีเป้าหมาย
ใน
ชีวิตและทำอย่างจริงจังอะไรแบบนี้ กรี๊ดดดดดดด
สมัยเรียนมหาลัย เรามีเป้าหมายในชีวิตอยู่ 2 อย่างคือ เรียนให้ได้เกียรตินิยมกับใช้
ชีวิตมหาลัยให้สนุกเหวี่ยง แต่พี่ส้มกลายเป็นต้นแบบและเป็นแรงบันดาลใจ (น่านธีม
หนังเลย) ที่ทำให้เราพยายามใช้ชีวิตให้ดูดี มีสาระขึ้น แต่จนตอนนี้ก็นึกไม่ออก
หรอกนะว่าเราได้ทำอะไรบ้างที่มันมีสาระ แถมเกียรตินิยมก็ได้แค่อันดับสอง นี่ขนาด
มีแรงบันดาลใจแล้ว
3 เดือนที่นั่งเขียนบท สิ่งเล็กเล็กที่เรียกว่ารัก ก็เลยเป็นช่วงที่ได้ไปขุดคุ้ยกองสมบัติ
เก่าๆ บันทึกเก่าๆ ที่มีอารมณ์ ความรู้สึก และความทรงจำตอนที่ชอบอีพี่ส้มมาอ่าน ได้
ย้อนคิดถึงหลายเรื่องขำๆ ฮาๆ ที่ลืมไปแล้ว อย่างเช่น
- พยายามแต่งเพลงให้มัน (แล้วก็ค้นพบว่าแต่งกลอนง่ายกว่าเยอะ พี่ต่ออาจจะจำได้
มันคือเพลงที่พี่ต่อด่าว่าเราลอกทำนองพี่ปุ๊ อัญชลี)
- แอบถ่ายรูปมันพอๆ กับเป็นพี่โชน
- เพจเพลงรักไปให้โดยไม่ลงชื่อ (และมันก็เซฟเก็บไว้ เพราะนึกว่าสาวๆ คณะอื่นเพจมา)
- เป็นหน้าม้าเอาดอกไม้ไปให้วันประกวดร้องเพลงคาราโอเกะคณะรอบชิงชนะเลิศ
(และมันก็เอาไปวางทิ้งไว้บนถังขยะ อันนี้เลว)
- ยอมจ่ายตังค์ค่าน้ำมันรถราคา 10 บาท ในขณะที่ถ้านั่งรถเมล์กลับเองจะเสียแค่สามบาทห้าสิบ
- ช่วยมันพิมพ์สารนิพนธ์ จะได้มีอยู่ชื่อในกิตติกรรมประกาศของมัน
ฯลฯ
อาการยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียว ดราม่าสุดๆ เพราะคิดเองเออเอง เป็นมาหมดแล้ว
--- เขียนไปเขียนมา ก็เลยลืมน้ำตัวจริงเจ้าของเรื่องไปซะงั้น กลายเป็นเจ้าของเรื่อง
นี้แทน แบบว่าฉันยึด ขอสวมรอยเป็นนางเอกแทน แม้แต่ธีมของเรื่องที่ผู้กำกับตั้งไว้
ว่า ให้ใช้ความรักไปในทางที่สร้างสรรค์ ก็เอียงมาทาง Youre the inspiration
ส่วนตั๊ว ส่วนตัว
ตอนนี้เวลาที่อ่านคอมเมนต์ต่างๆ แล้วเจอคอมเมนต์ประมาณหนังเรื่องนี้ทำให้ความ
ทรงจำตอนที่แอบชอบใครแบบเด็กๆ ใสๆ กลับมาอีกครั้ง จำได้ว่าเคยทำอะไรเพี้ยนๆ
งี่เง่า ไร้สาระ แบบน้ำ เราจะปลื้มมาก อารมณ์ประมาณ เข้าใจค่ะ พวกเดียวกัน เป็น
เหมือนกัน
ดีใจและรู้สึกดีที่เคยมีช่วงเวลาแบบนั้น มีความทรงจำแบบนี้ เพราะถ้าไม่มี แล้วต้อง
เขียน หนังมันจะออกมาอารมณ์ไหน ก็เดาไม่ได้จริงๆ
ช่วงที่ดีที่สุดของการได้เขียนบทหนังเรื่องนี้ คือวันที่พี่จิกเดินมาถาม และทุกช่วงเวลา
ในระยะเวลา 3 เดือน ที่ได้ระลึก นึกถึงความทรงจำและวีรกรรมขำๆ ฮาๆ เหล่านั้น
ย้อนกลับไป ต้นปีที่แล้ว เหตุการณ์วันนั้น เป็นภาพที่คิดว่าจะจดจำไปได้ตลอดชีวิต
(เหมือนวันที่รู้ว่าเอ็นท์ติดวารสารฯ ยังไงยังงั้น)
วันนั้น เรานั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ แล้วพี่จิกก็เดินตรงเข้ามา ตอนแรกก็นึกว่าพี่จิกจะเดินมา
แล้วเลี้ยวไปหาทีมบทระเบิดเถิดเทิง แต่ไม่เว้ย เกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่จิกหยุดที่โต๊ะเราล่ะ
แทบหยุดหายใจ (เหตุการณ์แบบนี้ถ้าเกิดขึ้นกับพี่ๆบางคนจะปกติมาก แต่กับเรามันผิด
ปกติมากที่สุด) ตื่นเต้นจนจำประโยคที่พี่จิกพูดไม่ได้เป๊ะๆ (ปกติแค่เห็นพี่จิกไกลๆ ก็
เขินแล้วไง) จำได้คร่าวๆ ว่าพี่จิกพูดประมาณว่า พี่มีบทหนังรักเรื่องหนึ่ง ตัวเอกเป็น
ผู้หญิง ก็เลยอยากให้ผู้หญิงเขียนบท บอลรูมสนใจอยากเขียนมั้ย อึ้งไปสามวินาที
พี่จิกเข้ามาถามแบบนี้ หนูปฏิเสธก็บ้าแล้ว อยากค่ะ มีเวลาเขียนนะ มีค่ะ
โอเค พี่จะได้นัดผู้กำกับให้เขามาคุยกับบอลรูม แล้วพี่จิกก็เดินจากไป
จังหวะนั้นอยากไปยืนบนดาดฟ้าเวิร์คพอยท์แล้วกรี๊ดดังๆ บ้าไปแล้ว (ตอนหลังๆ
มันเปลี่ยนเป็นทุกขลาภหมดเลยว่ะ เขียนไปก็ร้องไห้ไป ชีวิตต้องสู้กับผู้กำกับมากเลย
นะตอนเขียนน่ะ :) profile การทำงานที่ผ่านมาโคตรไม่โดดเด่น เขาไว้ใจให้เราทำ
ได้ไงเนี่ย
จนตอนนี้ก็ยังไม่เคยถามพี่จิกตรงๆ ว่าทำไมถึงเลือกเรา ได้แต่เดาว่าเพราะเราคล้ำนิดๆ
หน้าตาออกแนวปลวกหน่อยๆ (ดีกว่าปลวกนะ) เป็นเด็กต่างจังหวัด สถานภาพโสด
ดูจากภาพรวมแล้ว มันต้องเคยมีประสบการณ์เป็นสาวสก็อยส์ แอบชอบใครแล้วเขา
ไม่สนใจแบบนางเอกแน่ๆ เลย และหลังจากผ่านช่วงเวลาสุข เศร้า เคล้าน้ำตา
ดราม่าสุดๆ ของการเขียนบทเราจะเดินหน้าไปเขียนบทเรื่องใหม่แล้วนะ ขอบคุณ
เพื่อนๆ ทุกคนที่ติดตาม และเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ "
ยินดีด้วยนะ คุณบอลรูม ที่คุณได้มีโอกาสทำในสิ่งที่มีค่าสำหรับคุณและคุณก็ทำได้วิเศษไปเลย
แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 53 00:28:39
แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 53 00:21:50
| จากคุณ |
:
เงียบ! 
|
| เขียนเมื่อ |
:
27 ส.ค. 53 14:30:23
|
|
|
| 
