ความคิดเห็นที่ 1 ลงทุน 20 บาท ซื้ออ่าน ดีมั๊ย คะ จากคุณ : ทุเรียนสีชมพู เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 18:57:52

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่น่าจะมีนะ scan ภาพน่ะมี แต่ทั้งเล่ม ไม่เห็นเลยนะท่าน เอาแค่ปก+ภาพก่อนละกันนะจ๊ะ สแกน โดยท่านถั่ว จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 18:58:12

ความคิดเห็นที่ 3 มาใหม่ล่าสุด นอกนั้นไม่เหลือแล้วน๊ะ จากคุณ : gingerel เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:14:39

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนแรกอ่านแต่หัวกระทู้ ไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยแนะนำไปว่าไทยรัฐ ถ้าจะอ่านทั้งหมดก็เดินไป 7/11 ซื้อ 20 บาทแหละตามข้างบนว่าลย   แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 19:21:07 จากคุณ : เมรุมาศ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:18:30

ความคิดเห็นที่ 5 ให้ญาติหรือเพื่อนที่เมืองไทย ซื้อส่งไปให้เลยดีไหมคะ จากคุณ : กล้วยหอมปั่นใส่นม เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:22:28

ความคิดเห็นที่ 6 มาโพสต์ กระทู้ให้ เรื่องย่อ ภาพยนต์บันเทิง โดยท่านกราฟ แล้วก็ตามกระทู้ต่อเนื่องกันต่อล่ะกันนะ http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A9566527/A9566527.html ปล ไปซื้อที่ 7-11 ก็อาจจะไม่มี ละแวกที่อยู่นี่หาไม่เจอสักเล่มแล้วล่ะท่าน จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:32:58

ความคิดเห็นที่ 7 ^__^ อ่านไทยรัฐ ตอนนี้ ถึงตอน ที่ 10 คือประมาณตอนที่ 15 ในหนังสือเรื่องย่อค่ะ http://www.thairath.co.th/ent/novel/wanida ปัจจุบัน ถึงตอนที่ 9 ในเรื่องค่ะ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:39:25

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 16 ประจักษ์ตั้งใจชวนวนิดาไปงานลีลาศ แต่ก็ไม่มีจังหวะเพราะพิศมัยประกบติดตลอด จนกระทั่งเช้าจึงไปเคาะประตูห้องวนิดา พร้อมกับบอกเรื่องงานลีลาศ แต่ก็ต้องหน้าแตก เพราะคนที่เปิดมา คือป้าทอง ออกมาบอกว่า วนิดาไปหาอำไพแต่เช้าแล้ว _____________ วนิดามาทานอาหารกับสองพี่น้อง ทั้งสามนังคุยกัน เรื่องที่น้อมไปบีบน้ำตากับวนิดาเมือวาน " คุณนายน้อมนี่ทำอะไรที่เราคาดไม่ถึงได้ตลอดเวลาเลยนะครับ เล่นละครได้เก่งมาก" "จี๊ดเองยังเกือบเชื่อแหนะค่ะ ว่าคุณนายจอมโหดเข้ามากอดคุณนิด คุณนิดน่าจะบอกคุณประจักษ์นะคะ" "บอกไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงเค้าก็แม่ลูกกัน" "จะว่าไปคุณประจักษ์ก็แปลกพิลึก ให้คุณพิศมัยเข้าไปอยู่ในบ้านได้ไง" "คุณประจักษ์คงขัดใจคุณแม่ไม่ได้" "ว่าแต่ คุณนิดไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอครับ" "จะให้นิดรู้สึกอะไรล่ะคะ หมายถึงหวงคุณประจักษ์เหรอ ไม่เลยค่ะ นิดไม่ได้ชอบคุณประจักษ์ซักหน่อย" อำพันธ์ได้ยินคำตอบก็รู้สึกโล่งใจ แสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด "เอ่อ ค่อยยังชั่วหน่อย ที่คุณนิดไม่ได้ชอบคุณประจักษ์ ถ้าคุณนิดชอบคงเสียใจแย่ เพราะยังไงคุณประจักษ์กับคุณพิศมัยคงไม่มีทางขาดกันหรอกครับ" คำพูดของอำพันธ์ ทำเอาวนิดากลืนข้าวแทบไม่ลง รู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่ใจ อำพันธ์จ้องวนิดาจนอำไพรู้ว่าพี่ชายแอบชอบวนิดาเข้าแล้ว _______________ มนตรีมาหาวนิดาที่บ้าน  จวงบอกว่า วนิดาไปหาอำไพ มนตรีเลยรีบตามไป จนเจอกับอำพันธ์ที่กำลังจีบวนิดาอยู่ จนเกิดเป็นปากเป็นเสียงกัน ถมแอบดูหนุ่มๆทะเลาะกัน ก็รีบวิ่งไปฟ้องคุณนายน้อม น้อมเลยรีบตามมา เห็นทั้งสองทะเลาะกันพอดี แต่ตัวเองกลับโดนลูกหลง ถูกอำพันธ์ปาไข่ใส่หน้า น้อมจึงเรียกทุกคนมาต่อว่า คนที่โดนหนักสุดคือวนิดาเพราะต้องการหาเรื่องเธออยู่แล้ว "เดี๋ยว ฉันยังไม่บอกให้เธอไป เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น !! " "อยากต่อว่าอะไรฉันก็ต่อว่ามาเลยค่ะ " "ต่อว่าเธอมันจะสนุกอะไร ถ้าจะต้องต่อว่ากัน ต้องต่อว่าไปถึงย่าเธอมันถึงจะถูก สั่งสอนหลานสาวได้เก่งมาก สันดานเหมือนกันไม่มีผิด มักมาก ไม่รู้จักพอ " "ใช่ค่ะ ฉันเป็นผู้หญิงไม่รู้จักพอ คุณแม่เตรียมหาปี๊บมาคลุมหัวได้เลย เพราะฉันจะละเลงมหศักดิ์ กับลุกชายคุณแม่ให้เละ" วนิดายิ้มสะใจ คุณนายน้อมแทบกรี๊ดดดด "แกได้ยินที่มันพูดมั๊ย นังถม มันผิดจากที่ชั้นคิดที่ไหน " น้อมฟ้องประจักษ์ว่าวนิดา อ่อยอำพันธ์และมนตรี ประจักษ์ไม่เชื่อคำพูดของผู้เป็นแม่ "คุณแม่คิดผิดแน่ครับ วนิดาไม่ใช่คนแบบนั้น" "แม่ก็ไม่อยากคิดหรอกนะพ่อใหญ่ แต่เห็นแล้วมันอดคิดไม่ได้ ว่าหนูวนิดา อำพันธ์และนายมนตรี มีความสัมพันธ์กันยังไง" "นี่ถ้าคุณนายออกไปไม่ทัน คุณอำพันธ์กับคุณมนตรีคงชกกันตายแล้วค่ะ" ถมช่วยผสม "คุณพี่คะ น้องว่าคุณพี่เชื่อใจวนิดาเกินไปแล้วนะคะ มันทำแบบนี้เท่ากับไม่ให้เกียรติคุณพี่" "ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง" "ไปถามมัน แล้วมันจะยอมรับว่าคบชู้เหรอคะคุณพี่" "ฉันไม่ใช่คนฟังความข้างเดียว" ประจักษ์เดินออกไป น้อมกับพิศมัยมองกันอย่างกังวลใจ ประจักษ์ไม่เชื่อ ____________________ ประจักษ์ไม่ได้มาต่อว่า วนิดา แต่กลับมาชวนไปงาน แข่งขันลีลาศแห่งสยาม วนิดารีบรับปากทันที ประจักษ์จึงนัดแนะกันมาซ้อมทุกเย็น ที่เรือนหลังเล็ก ตอนเย็นประจักษ์รีบกลับจากที่ทำงานเพื่อซ้อมเต้นกับวนิดา พิศมัยมาหาที่ห้องก็ไม่พบ เจอแต่การ์ดไปงานแข่งลีลาศ เธอรีบเอาไปให้น้อมดู พิศมัยเห็นแล้วมั่นใจว่าประจักษ์ต้องชวนเธอแน่ ก็ได้แต่รอว่าเมือไหร่ประจักษ์จะมาชวน ถมมาสืบความเคลื่อนไหว เห็นวนิดาเต้นรำกับประจักษ์ที่เรือนหลังเล็กจึงรีบมาบอกน้อมและพิศมัย พิศมัยเห็นวนิดาเต้นรำกับประจักษ์ก็แค้นใจ "คุณพี่คะ เห็นป้าถมบอกว่า คุณพี่กำลังเต้นรำกับคุณวนิดา คุณพี่ไม่เห็นต้องรบกวนคุณวนิดาเป็นคู่ซ้อมเต้นให้เลยนี่คะ" ประจักษ์ วนิดา ผงะ มองกัน งงๆ "พ่อใหญ่คงกลัวลูกจะเหนื่อยใช่มั๊ย พ่อใหญ่" ประจักษ์ฟังแล้วชักเอะใจบางอย่าง "โถๆ คนดีของน้อง ฉันต้องขอบคุณคุณมากนะที่สละเวลามาเป็นคุ่เต้นให้คุณพี่แทนฉัน แต่หลังจากนี้ไม่กวนคุณแล้วล่ะ อีกไม่กี่วันก็ถึงวันงานแล้ว ฉันจะซ้อมกับคุณพี่เอง" ประจักษ์วนิดาถึงบางอ้อ ว่าพิศมัย และ น้อมเข้าใจผิด "พิศมัยเธอเข้าใจผิด" "คุณพี่อย่าบอกนะคะว่าคุณพี่ชวนมันไปงานแข่งขันลีลาศ" ประจักษ์เงียบแทนคำตอบ พิศมัยแทบช๊อค กลับมากรี๊ดดดลั่นที่ห้อง น้อมพยายามปลอบแต่ก็ห้ามไม่อยู่ "ดิฉันทนไม่ไหวแล้วนี่คะคุณแม่ ถ้าไม่ได้ระบายดิฉัน ต้องเส้นเลือดแตกในสมองแตกตายแน่ๆ คุณพี่ทำแบบนี้เท่ากับไม่ไว้หน้าฉัน คุณพี่ชวนมันได้ไงทั้งๆที่ดิฉันเป็นคนรักของคุณพี่ ดิฉันเกลียดมันค่ะคุณแม่ ดิฉันเกลียดๆมัน เกลียดๆๆๆๆ คอยดูนะ ฉันจะทำให้ชีวิตแกไม่มีความสุข" พิศมัยหน้าตาเคียดแค้นสุขๆ วนิดาเอาเสือผ้าที่จะใส่ไปงานออกมาดู  ป้าทอง จวงไปล่ มองดูด้วยความชื่นชม ถมเห็นวนิดามีชุดสวย จึงรีบไปฟ้องน้อมกับพิศมัย ทั้งสองจึงหาทางกลั่นแกล้ง ด้วยการตัดชุดวนิดาขาดรุ่งริ่ง เย็นวันนั้นวนิดากลับมาที่ห้องเห็นชุดที่เธอจะใส่ไปงานขาดหลุดลุ่ย หญิงสาวโกรธมากที่พิศมัย และคุณนายน้อม ทำกันแบบนี้ ใกล้เวลางานทุกที วนิดารีบเอาชุดมาซ่อมแซม ด้านพิศมัย และคุณน้อม เมือ่ประจักษ์กลับมาบ้านก็โกหกว่า วนิดาฝากบอกพิศมัยว่า ไปงานกับประจักษ์ไม่ได้ ให้ประจักษ์ไปกับเธอแทน ทีแรกประจักษ์ไม่เชื่อ คุณน้อมรีบบีบน้ำตา หาว่าลุกชายคิดว่าเธอโกหก ประจักษ์พูดไม่ออก จำใจพาพิศมัยไปงาน โดยไม่ถามวนิดาซักคำ วนิดาซ่อมชุดเสร็จรีบมาหาประจักษ์ที่บ้าน แต่น้อมบอกว่า ประจักษ์ไปงานกับพิศมัยแล้ว วนิดาถึงกับอึ้ง __________________ ที่งานลีลาศ ประจักษ์ดูไม่มีความสุข พิศมัยกำลังยืนเมาส์กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน สักพักก็เห็นพวกผู้ชายพากันสะกิด ประจักษ์กับมนตรีสงสัย พากันเดินไปดูบ้าง ชายหนุ่มถึงกับตะลึงเมื่อวนิดามาในชุดสวยหรุแอบเซกซี่ พิศมัยอึ้งตาค้างไม่คิดว่า วนิดาจะมางานนี้ได้ ประจักษ์กำลังเดินเข้าไปหา แต่ก็ต้องชะงักเมือวนิดา ควงอำพันธ์มา "ที่แท้คุณวนิดาก็อยากมากับคุณอำพันธ์นี่เอง"พิศมัยรีบใส่ไฟทันที ประจักษ์มองวนิดาอย่างเข้าใจผิด ประจักษ์หาจังหวะเข้าไปคุยกับวนิดา "ถ้าไม่อยากมากับฉันทำไมไม่บอกตรงๆ ต้องให้คนอื่นมาแทน" "มันไม่ใช่อย่างนั้นพอดีชุดชั้นมีปญหานิดหน่อย ต้องใช้เวลาแก้ ฉันเลยมากับคุณอำพันธ์" ประจักษ์นิ่ง "ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด" "นายเชื่อคนง่ายไปหรือเปล่ามนตรี"  วนิดาชะงักมองประจักษ์ "ฉันพยายามเข้าไปบอกคุณ แต่คุณแม่คุณไม่ยอมให้เข้าไป" "เลิกโกหกซักที แล้วบอกความจริงมาดีกว่า ว่าเธออยากมากับนายอำพันธ์" วนิดามองประจักษ์ด้วยความโมโห อำไพเห็นท่าไม่ดี "พี่พันรีบไปอธิบายสิให้คุณประจักษ์เข้าใจว่าพี่กับคุณวนิดาไม่ได้ตั้งใจมาด้วยกัน" "ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ เค้าไม่ฟังก็เรื่องของเค้า " วนิดาจ้องหน้าประจักษ์ด้วยความไม่พอใจ พิศมัยมาตามประจักษ์ไปที่ฟลอร์ เพราะกำลังแข่งลีลาศ วนิดากำลังเดินมาคู่กับอำพันธ์ ประจักษ์จับแขนวนิดา ดึงมาที่กลางฟลอร์ทันที ทั้งสามคู่เต้นรำกันกลางฟลอร์ คู่ประจักษ์วนิดา ทำท่าเหมือนทะเลาะกัน คู่อำพันธ์ พิศมัย เต้นรำกันไม่มีความสุข เพราะคอยมองดูคู่วนิดาประจักษ์ คู่มนตรี กับอำไพ ทั้งสองผลัดกันเหยียบเท้าไปมา การแข่งขันเป็นการแข่งแบบคัดออก จังหวะแรกจบลง จังหวะใหม่ดังขึ้น เป็นจังหวะวอลท์ช้าๆ ประจักษ์กับวนิดา เริ่มเข้าขากัน ทั้งสองเต้นด้วยท่วงท่าสวยงาม ความสวยของวนิดา ทำให้ประจักษ์ไม่อาจละสายตาได้ ========================== แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 20:46:59 จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:41:38

ความคิดเห็นที่ 9 ^^^ อูยยย กำลังได้อารมณ์ ต่ออีกค่ะ รอๆๆ จากคุณ : SOPHY1959 เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:12:07

ความคิดเห็นที่ 10 ภาพประกอบ ซ้อมเต้นรำ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:21:14

ความคิดเห็นที่ 11 ซ้อมมมมมม จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:22:07

ความคิดเห็นที่ 12 วันแข่ง จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:22:51

ความคิดเห็นที่ 13 อู้ว หนัก จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:26:43

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ขอบคุณค่าคุณกะเหรี่ยงดง รอหน่อยนะคะเราพิมพ์ช้าคะ จิ้มเอา ^____^ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 21:27:01

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนที่ 17 ตอนที่ 17 พิศมัยที่กำเต้นกับอำพันธ์ เห็นสายตาของประจักษ์ที่มองวนิดา ก็ไม่พอใจ คิดหาทางแกล้งวนิดา เมื่อถึงจังหวะหมุนตัว ประจักษ์จับวนิดาหมุนตัวสองรอบ แต่แทนทีประจักษ์จะแค่ประคอง กลับกอดวนิดา วนิดาตกใจ หันไปมองหน้าประจักษ์ "คุณประจักษ์ ปล่อยยยยย" ประจักษ์ไม่ยอมปล่อย ยิ้มและกระชับเอววนิดาเต้นไปรอบๆ ฟลอร์ สายตาทุกคู่จ้องมาที่คู่ประจักษ์อย่างชื่นชม อำพันธ์มองประจักษ์ด้วยความเซ็ง พิศมัยหัวเสียสุดๆ พิศมัยเห็นประจักษ์จับวนิดาหมุนออกมาถึงตรงที่พิศมัยยืนอยู่ จึงแกล้งยื่นเท้า ทำให้วนิดาสะดุดล้ม ทุกคนมองตกใจ พิศมัยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ประจักษ์กำลังเดินเข้ามาดู พิศมัยรีบดึงประจักษ์ออกไปเต้น อำพันธ์เดินเข้าไปดูวนิดา ประจักษ์มองด้วยความหึง อำพันธ์ประคองวนิดาพาเดินออกไป "อย่าไปสนใจเลยนะคะคุณพี่" ประจักษ์ทนไม่ไหว ผละจากพิศมัยเดินออกไปทันที พิศมัยโกรธสุดๆ เดินตามประจักษ์แต่ก็ถูกอำไพ แกล้งทำน้ำหกใส่ชุด อำไพ ยิ้มท้าทาย ก่อนเดินตามอำพันธ์กับวนิดาไป พิศมัยแทบกรี๊ดดดด อำพันธ์จะพาวนิดากลับบ้าน แต่ประจักษ์เข้ามาแสดงตัวเป็นสามี จะพากลับเอง วนิดาขืนตัวไว้ "ฉันไม่ไปกับคุณ" ประจักษ์ไม่สนใจ จับวนิดาไปขึ้นรถ อำพันธ์ไม่พอใจ จะตามไป แต่อำไพจับแขนเอาไว้ "ยังไงเค้าก็เป็นสามีภรรยากัน" อำพันธ์มองตามอย่างเสียดาย "คุณพี่จะพามันไปไหนคะคุณพี่ " พิศมัยรีบวิ่งตาม แต่ประจักษ์ออกรถไปแล้ว พิศมัยหัวเสียสุดๆ ------------------------------ ประจักษ์ขับรถมาจอดกลางสะพาน "ทำไมฉันจะออกคำสั่งกับเธอไม่ได้ เธอเป็นเมียฉัน" "เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณซะที เราต่างรู้อยู่แก่ใจว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ฉันรู้ว่าที่คุณทำลงไปเพราะกลัวว่ามหศักดิ์จะเสียชื่อเสียงมากกว่า" "ไม่ใช่" "ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้นแล้วอะไร" ประจักษ์จ้องหน้าวนิดา แววตาสับสน "ตอบฉันมาสิ คุณประจักษ์ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณห่วงมหศักดิ์ เสียเกียรติเพราะมีสะใภ้อย่างชั้น แล้วสิ่งที่คุณทำมันคืออะไร ตอบฉันมา" ประจักษ์ไม่ตอบ แต่กลับดึงวนิดามาจูบ วนิดาตกใจ ตบหน้ากลับอย่างแรง ตกใจหันหลังวิ่งหนีลงจากสะพาน ประจักษ์วิ่งตามไป แต่ก็หาไม่เจอ ปราณีแต่งงานไปกับพระยาภักดีไม่นาน พระยาก็เสีย ยกทรัพย์สมบัติให้ปราณีมากมาย ปราณีคิดจะล้างหนี้ให้ประจวบ จึงขอความช่วยเหลือจากพิศมัยให้คุณนายน้อมยกโทษให้ ประจักษ์ไปทานข้าวที่บ้านอำพันธ์ ได้ยินวนิดาชมอำพันธ์ที่เข้าครัวทำอาหาร ว่าเป็นผู้ชายที่น่ารัก ก็อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง มาขอร้องให้ป้าทองสอนทำอาหาร พิศมัยพอรู้ว่าปราณี จะมาช่วยปลดหนี้ให้ประจวบ จึงมีหวังว่าจะได้ประจักษ์คืนมา จึงรีบนำเงินมาที่บ้านนายดาว ______________ "คุณข้าหลวงมาหาผมถึงนี่ มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ หรือว่าาาา จะมาเจรจาขอผัวจากลูกผม" "นายดาว พูดจาอะไรให้เกียรติฉันบ้าง  " "เงิน" พิศมัยยื่นซองให้ "เงินอะไร" แลกกับอิสรภาพคุณประจักษ์ "อิสรภาพของประจักษ์เค้าสูญเสียอิสรภาพอะไร เค้าก็มีความสุขกับลูกสาวผม " "นี่คุณดาว คุณได้เงินแล้ว ก็น่าจะพอใจ อย่ามาพูดเล่นลิ้นกับฉัน" "ผมไม่ได้เล่นลิ้นอะไรเลย คุณประจวบเพิ่งไปทำงานไม่นาน จะมีเงินมาใช้ผมได้ไง" "ขึ้นชื่อว่าเงิน มันก็ชำระหนี้ได้เหมือนกัน" "เกิดมันเป็นเงินร้อน ผมก็ซวยสิคุณ" "ฉันรับรองว่าเงินนี้ ฉันหามาโดยสุจริต" "แต่ประจักษ์เป็นคู่สัญญาผม ไม่เกี่ยวกับคุณ" "แต่ฉันเป็นคู่รักคุณประจักษ์ เอาเงินนี้ไปซะ แล้วก็ให้ลูกสาวคุณหย่าประจักษ์เดี่ยวนี้" "อย่ามาออกคำสั่งกับผม ไม่อย่างนั้นผมจะให้คนอุ้มคุณออกไป" "คุณมันเห็นแก่ตัวมาก แม้แต่ลูกสาวคุณก็ให้เค้าแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่มีวันรักเค้า" "คุณรู้ได้ไงว่าคุณประจักษ์ไม่รักลูกผม" -------------------------- จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 22:33:59

ความคิดเห็นที่ 16 พรุ่งนี้จะมาพิมพ์ต่อค่ะ วันนี้ขอพักมือก่อนนะคะ เห็นยังไม่ค่อยมีคนมาอ่าน ^___^ ปล. เรื่องนี้บทยาวกว่า เพียงใจเยอะเลยคะ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 22:44:07

ความคิดเห็นที่ 17 โอ้ววว คุณ panmile_pink ใจดีอีกแล้ว ขอบคุณมากๆ ค่า จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 22:44:28

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะ คุณ panmile_pink เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารอติดขอบกระทู้เลย ^^ จากคุณ : เรกเก้มูมิ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 22:48:33

ความคิดเห็นที่ 19 กรี๊ดดดดดด มีตบ จูบ ด้วยรึนี่ ไม่ไหว ไม่ไหว จริงๆกับ วนิดา ๒๕๕๓ นี้ เขียนบทผิดเพี้ยนไปจากบทประพันธ์ หลู่ความคลาสสิคของเวอร์ชั่นเก่า เสียจนอิฉัน อิฉัน อิฉัน ................ เลือกไม่ถูกว่าจะเป็น วนิดา มหศักดิ์ รึ ประจักษ์ มหศักดิ์ ดี จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 23:03:44

ความคิดเห็นที่ 20 แหม คุณประจักษ์เวอร์ชั่นนี้หลงรักวนิดาง่ายจัง กลายเป็นว่าคุณประจักษ์เป็นคนโลเลไปเลย ยังงี้พิสมัยก็ยิ่งน่าสงสารนะเนี่ย เวอร์ชั่นก่อนคุณประจักษ์หนักแน่นมาก จนกระทั่งพิสมัยทำร้ายตัวเองที่เผยธาตุแท้ความเห็นแก่ตัวออกมาเสียก่อน คุณประจักษ์เลยปันใจไปให้วนิดาเพราะแพ้ความดีของเธอ อดเปรียบเทียบไม่ได้เลยตรู ปล. แต่ก็ชอบทั้ง 2 เวอร์ชั่นนะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 00:13:00 จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 23:07:57

ความคิดเห็นที่ 21 ง่า ตามอ่านมาติดๆ ไหงแอบไปนอนซะแล้ว แล้วจะตามอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆเลย อิอิ ตบ จูบ ชอบๆๆๆ อิอิ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 00:00:27

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ panmile_pink ขอบคุณค่ะ ติดละครงอมแงม ถ้าอยู่เมืองไทยคงออกไปหาซื้อ หนังสือเรื่องย่อ ไม่ก็ไปซื้อนวนิยายมาอ่านแล้ว จากคุณ : ถิงฟาง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 05:53:00

ความคิดเห็นที่ 23 มาเฝ้าต่อค่ะ คริคริ จากคุณ : SOPHY1959 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 08:12:16

ความคิดเห็นที่ 24 ต่อค่า ================= ตอนที่17 (ต่อ) "คุณพี่เป็นคนให้ฉันเอาเงินนี่มาให้คุณเอง ถ้าคุณพี่รักลูกสาวคุณจะให้ฉันทำอย่างนี้หรือ รับเงินไปซะ แล้วไม่ต้องพูดอะไรมากอีก" พิศมัยกลบเกลื่อน "คุณนี่มันดื้อด้านซะจริงๆ ไม่ใช่เรื่องของตัว อยากเกี่ยวซะเหลือเกิน" "ใครว่าไม่เกี่ยว คุณพี่รักฉัน เราเป็นคนรักของฉันได้ยินมั๊ย !!!! " "ได้ยินแล้วววว จะเสียงดังทำไมรู้ไหมตอนนนี้สภาพคุณเหมือนอะไร เหมือนเมียน้อยที่พยายามแย่งผัวคนอื่น" "ผมจะบอกอะไรให้นะ บางทีคุณประจักษ์อาจไม่ต้องการหย่าก็ได้ ลองใช้สมองอันน้อยนิดของคุณ ตรองดูแล้วกัน" พิศมัยจ้องหน้า โกรธนายดาวจนน้ำตาคลอ ทนอยู่ในบ้านไม่ได้อีกแล้ว นายดาวหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ.... พิศมัยมาฟูมฟายเล่าให้น้อมฟัง เพราะกลัวประจักษ์จะไม่หย่า ทั้งที่เธอเอาเงินไปปลดหนี้แล้ว แต่แล้วน้อมก็เอะใจ พิศมัยเอาเงินจำนวนมากมาจากไหน "เอ่อ ปราณีเป็นคนให้เงินดิฉันค่ะ" "นัง ปราณีน่ะเหรอ !" "แต่ดิฉันคงต้องเอาเงินคืนเค้า ตอนนี้ปราณีเป็นม่าย ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของพระยามาทั้งหมด ฝากมาขอโทษคุณแม่ และยังบอกว่ายินดีช่วยเหลือทุกอย่าง" คุณนายน้อมตาโต เมื่อรู้ว่าปราณีเป็นเศรษฐี "ให้มันมาหาแม่ละกัน เราจะได้ช่วยกันหาวิธีกำจัดนายดาว" ดาวมาหาประจักษ์ที่สโมสร บอกเรื่องที่พิศมัยเอาเงินมาใช้หนี้ ซ้ำยังดูถูกว่าไม่เป็นลูกผู้ชาย เกาะชายกระโปรงผู้หญิง "ผมไม่เคยเกาะชายกระโปรง" "จะตะโกนไปทำไม" นายดาวบอก "ผมบอกได้เลยนะคุณดาว ผมไม่เคยมีความคิดให้พิศมัย หรือใครหาเงินมาใช้หนี้แทน" "คุณรับเงินนั้นหรือเปล่า" "เปล่า" "ดี คุณจำไว้นะ หนี้สินของมหศักดิ์ ต้องเป็นคนมหศักดิ์ใช้หนี้เท่านั้น" พูดจบก็ลุกออกไป นายดาวมองประจักษ์แล้วยิ้มพอใจ เย็นวันนั้น ประจักษ์ถามเรื่องเงินกับพิศมัย พิศมัยทำไม่รู้ไม่เห็น ประจักษ์เลยว่า เขารู้เรื่องทุกอย่างจากนายดาวแล้ว พิศมัยทำบีบน้ำตา จนประจักษ์ใจอ่อน ============================ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 08:53:59

ความคิดเห็นที่ 25   เวอร์ชั่นเก่าประจักษ์ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับวนิดาตั้งแต่ตอนทำสวนดอกไม้ให้ไม่ใช่เหรอคะ ตอนที่เรียกนางเอกว่า นิด น่ะ ช่วงนั้นน่าจะเริ่มแอบปิ๊งนางเอกอยู่ แต่เวอร์ชั่นนี้พระนางสัมผัสร่างกายกันบ่้อย พลอยให้เลือดคนดูสูบฉีดแรง จากคุณ : ๕๕๕ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 09:05:17 A:1.47.220.63 X: TicketID:282551

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ 18 บริษัทของอำพันธ์จะไปประชุม ที่ชะอำ 3 วัน จึงมาชวนวนิดาไปเป็นเพื่อนอำไพ วนิดาแบ่งรับแบ่งสู้ว่าต้องไปขอประจักษ์ก่อน ค่ำวันนั้น วนิดาจึงไปหาประจักษ์ที่บ้าน แต่ถูกน้อมกีดกัน จึงตัดสินใจปีนหน้าต่างไปหา พิศมัยรู้ว่าประจักษ์โกรธตน จึงไปง้อขอโทษ วนิดากำลังข้ามหน้าต่างเห็นพิศมัยในห้อง จึงหยุดยืนหลบนิ่งข้างนอก "ดิฉันอยากมาขอโทษคุณพี่ที่วันนี้ดิฉันพูดจาไม่ดี ที่ดิฉันทำไปเพราะรักคุณพี่ รักมากเกินไปจนคิดว่า ดิฉันคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ คุณพี่ยกโทษให้ดิฉันนะคะ" "ฉันเองก็ต้องขอโทษที่พูดกับเธอแรงไป" "ยังไงวันพรุ่งเราไปเที่ยวกันนะคะ ไปไหนก็ได้ ตามลำพังสองคนเหมือนที่เคยกันเมื่อก่อนไงคะ" "ได้สิ ไปแถวๆชานเมืองหน่อยละกัน ออกกันแต่เช้า ชั้นอยากพักสมองอยู่เหมือนกัน รู้ไว้ด้วยนะพิศมัย ชั้นไม่อยากอารมณ์เสียใส่เธอ" "ค่ะ น้องรู้แล้วว่าคุณพี่รักน้อง" ทั้งสองกอดกัน โดยที่ไม่รู้ว่าวนิดาหลบอยู่ที่นอกหน้าต่าง วนิดาค่อยๆปีนลงไป และตัดสินใจไปชะอำ โดยประจักษ์พาพิศมัยไปเที่ยวไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อกลับมา น้อมรีบบอกว่า วนิดาไปเที่ยวกับอำพันธ์ ประจักษ์รีบมาคาดคั้นป้าทอง "วนิดาไปชะอำกับนายอำพันธ์" "ใช่ค่ะ คุณนิดเธอไม่ได้บอกคุณใหญ่หรือคะ" "นังทอง นังโง่ ใครเค้าจะบอกผัวว่าจะไปเที่ยวกับชู้ เชื้อชั่วๆของย่ามันแรงจริงๆ พอลูกออกจากบ้านไปปุ๊บ มันก็แรด ไปหาผู้ชาย แถมไปค้างอ้างแรมกับผู้ชายสองต่อสอง" "คงเที่ยวกันถึงสวรรค์ชั้นฟ้า ไปถึงไหนต่อไหน" ถมพูด "นังถม พูดจาให้มันดีหน่อย ยังไงแม่นั้นยังเป็นเมียลูกชายชั้นอยู่" "คุณนิดไม่ได้ไปกับคุณอำพันธ์สองคนนะคะ คุณอำไพก็ไปด้วยแล้วก็นังจวง" "สองคนนั้นเป็นแค่ข้ออ้างเท่านั้นแหละ คุณพี่ขา น้องว่าคุณพี่อย่าสนใจมันเลยนะคะ" ประจักษ์กำมือแน่น โมโหหึง ผละจากพิสมัยไม่พูดไม่จา ประจักษ์ตัดสินใจตามนิดมาที่ชะอำ ประจักษ์มาหาดาวก่อนจะตามลงไปชะอำ นายดาวหัวเราะชอบใจ ที่เห็นท่าโมโหหึงของประจักษ์ "คุณดาว!!! นี่คุณคิดจะเล่นอะไรอีก" "ผมไม่ได้เล่น ผมขอแก้ตัวแทนลูกสาวผมหน่อยนะ ยัยนิดไม่ได้ไปกับผู้ชาย มีคนอื่นไปด้วย" "แล้วไง ?" ประจักษ์ถามเครียดๆ "แล้วไงเหรอ การที่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น ผมเห็นว่าคุณเปลี่ยนไป" นายดาวหัวเราะร่า "ผมเปลี่ยนยังไง ผมก็เป็นเหมือนเดิม" "คุณหึงลูกสาวผม นั่นแปลว่าคุณชอบยัยนิด เห็นมั๊ยผมบอกแล้ว ว่าสักวัน คุณจะรักยัยนิดอย่างหมดหัวใจ 555 " ประจักษ์หน้าถอดสี โมโหกลบเกลื่อน "เลิกคิดบ้าๆได้แล้ว ผมไม่ได้ชอบลูกสาวคุณ ผมทำเพื่อมหศักดิ์ รีบบอกมาว่าลูกสาวคุณอยู่ไหน" ดาวอมยิ้มในความปากแข็ง รู้สึกว่าประจักษ์เริ่มมีใจให้วนิดาแล้ว ประจักษ์ขับรถมาชะอำ เพื่อตามวนิดากลับบ้าน วนิดากำลังมีความสุขก็ต้องอารมณ์เสีย ทั้งสองจึงมีปากเสียงกัน วนิดาไม่อยากทะเลาะจึงขี่ม้าหนี ประจักษ์ตามหาแต่ไม่พบ ประจักษ์เร่งตามหาวนิดาเมือฟ้าครึ้ม ฝนเริ่มตั้งเค้า ก็ยิ่งเป็นห่วงวนิดา จนวิ่งเข้าไปตามในป่า ไม่นานวนิดาก็วิ่งตัวเปียกกลับมาที่บ้าน "คุณนิด พวกเราเป็นห่วงแทบแย่" "นิดนึกว่าจะกลับไม่ได้เหมือนกันค่ะ ฝนตกอย่างกะฟ้ารั่ว" "โชคดี ที่คุณผู้ชายหาคุณนิดเจอ" จวงโล่งอก "ไปเกี่ยวอะไรกับเค้า" "อ้าว! นี่คุณนิดไม่ได้เจอคุณประจักษ์เหรอครับ คุณประจักษ์เค้าออกไปตามหาคุณนิด" "ตายแล้ว!! คุณประจักษ์ไปไหน" ทุกคนตกใจ ประจักษ์ตะโกนเรียกหาวนิดา อย่างไม่หยุด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฟ้าฝ่าเปรี้ยง โดนกิ่งไม้ หล่นใส่อย่างแรงจนสลบไป ระหว่างที่ทุกคนเฝ้ารอประจักษ์ วนิดารีบออกตามหาประจักษ์เมื่อฝนหยุดตก พบว่าประจักษ์นอนหมดสติเป็นไข้สูง วนิดาเฝ้าดูแลประจักษ์ด้วยความเป็นห่วง ประจักษ์ไปชะอำโดยไม่ได้บอกคุณน้อม คุณน้อมจึงคิดแผนเจ้าเล่ห์ ไปแจ้งความว่าลูกหาย โดยผู้ต้องสงสัยเป็นนายดาว ดังนั้นตำรวจจึงมาที่บ้านนายดาว แต่ก็ไม่กล้า เพราะนายดาวเป็นเจ้าหนี้เมียเค้า ตำรวจอับอาย จึงรีบขอตัวกลับโรงพัก "คิดใช้วิธีนี้เหรอ ปญอ รู้ไว้ด้วยนะ นายดาวมีลูกหนี้อยู่ทั้วราชอาณาจักร กลับกันไปได้แล้ว ผมไม่บอกหรอกว่าลูกสาวผมกับคุณประจักษ์ไปไหน" "ฉันไม่กลับ จนกว่าแกจะบอกว่าลูกชายฉันอยู่ไหน" "แน่ใจนะว่าไม่กลับ" "เออ !! เป็นไงเป็นกัน" "ไม่นานสมหมายก็พาตำรวจคนเดิมก็กลับเข้ามา" น้อมหน้าเหวอที่อยู่ๆ ถูกจับข้อหาบุกรุก "บุกรุก!? " "อย่ามาจับชั้นนะ ชั้นไม่ได้บุกรุก" "บุกรุก เจ้าของบ้านเค้าไล่แล้วก็ไม่ไป หน้าด้าน จับเลยคุณ" น้อมรู้สึกโกรธและเสียหน้า ฝากแค้นครั้งนี้กับนายดาวไว้ -------------------------------------- ประจักษ์ฟื้นมาเห็นวนิดาดูแลเขาด้วยความเป็นห่วง ประจักษ์รู้สึกดีมาก อยากให้ช่วงเวลานี้อยู่นานๆ ระหว่างที่วนิดาไม่อยู่บ้าน คุณนายน้อมให้คนขนของวนิดาออกจากเรือนหลังเล็ก ป้าทองกับไปล่ พยายามห้ามก็ไม่ไหว "แกสองคนนี่ชักจะสามหาวไปแล้ว อย่าคิดว่ามีวนิดาคุ้มหัวแก นี่มันบ้านของชั้น" "แต่นี่เป็นข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของคุณนิด พวกคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้" "ก็ลองดูว่าแกจะทำอะไรฉันได้" "ฟังเอาไว้ให้ดี ฉันจะทุบเรือนหลังนี้ทิ้ง สร้างเป็นเรือนหอของพ่อใหญ่กับพิสมัย" ป้าทองกับไปล่ตกใจ "แม่ปราณีจ๋า จัดการได้เลยจ๊ะ" ปราณีหันไปสั่งคนงานร่างกำยำ ป้าทองกับไปล่ไม่กล้าห้าม ประจักษ์เห็น อำพันธ์เขี่ยผงเข้าตาวนิดา ก็เข้าใจผิด และต่อว่าวนิดา ลามไปถึงมณฑา วนิดาเสียใจมาก วิ่งร้องไห้หนีไป จวงจึงเล่าความจริง ประจักษ์รู้สึกผิด จึงเอากุหลาบจำนวน 99 ดอก ใส่กระถางมาง้อ วนิดา อึ้ง ใจเริ่มอ่อน ยอมรับคำขอโทษ "แสดงว่าเธอไม่โกรธชั้นแล้ว งั้นพรุ่งนี้ชั้นจะพาเธอไปเที่ยว เราไปกันสองคนนะ" "แต่ฉันว่า เราชวนคุณอำไพ กับคุณอำพันธ์ไปด้วย นะคะ หลายๆคนสนุกดี" "ฉันอยากให้การเที่ยวครั้งนี้เป็นความทรงจำระหว่างเรา เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน จะได้มีความทรงจำดีๆเก็บไว้" วนิดาประจักษ์มองหน้ากันนิ่ง รู้สึกใจหายเมือ่คิดถึงวันที่ต้องจากกัน ========================================= ู^___^ เวอร์ชั่นนี้ถึงเนื้อถึงตัว กระชุ่มกระชวยจริงๆค่ะ คุณประจักษ์ดูปิ๊งนางเอกเร็วจริง จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 09:42:26

ความคิดเห็นที่ 27 เอาอีกๆๆ จากคุณ : SOPHY1959 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 10:28:41

ความคิดเห็นที่ 28 อืม พี่ประจักษ์ จะขอสองรึไงนี่ นั่นก็คู่รัก นั่นก็เมีย เลือกเอาสักทางดิ แต่ให้ดี เชิญพี่จักษ์กับไปหาแม่ยอดรักพิศมัยผู้แสนอาภัพ เพราะมิเช่นนั้น หนูนิดจะโดนข้อหาแย่งสามีตัวเองจากหญิงอื่นไปเสีย จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 10:38:29

ความคิดเห็นที่ 29 อร้ายยยย... ไม่ไหวแล้ว กระทู้ปล้น กีบ ขึ้นเดือนใหม่ไปยังไม่ทัน 5 วัน กีบจะหมดตัวแล้ว เพราะวนิดาแต้ๆ รู้สึก >>คุณ กะเหรี่ยงดง จะปล้นกีบเราไปมากกว่าใคร ๕๕๕ ขอบคุณ คุณ panmile_pink  มากๆ นะคะ แค่อ่าน อิชั้น ก้อต้องเอาเครื่องวัดน้ำตาลมาวัดซะแล้ว แล้ววันจริงฉากนี้ในละครมาถึง สงสัย ต้องนั่งดู ในกะละมัง หล่อน้ำไว้ เดี๋ยวมดขึ้น คุณ ประจักษ์ เริ่มหึงแล้ว โอ้ย อยากลัดไปตอนนู้นเลยอ่ะ กลัวทน ยัยน้อมกับสมุน กลับจากบางปะอิน มาแผลงฤทธิ์ไม่ได้ ตายๆ แก้ชื่อ พิมพ์ ชื่อหัวหน้า ห้องเหลิมไทย ผิดได้ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 11:42:53 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 10:46:45 จากคุณ : wabash311 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 10:44:30

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนที่ 19 ประจักษ์กับวนิดา ใช้ชีวิตด้วยกันที่ชะอำอย่างมีความสุข ประจักษ์ยิ่งหลงรักวนิดามากขึ้น ทางด้านประจวบที่ใต้ มีชุมศรีมาคอยดูแลเพราะหลงรัก แต่ประจวบยังทำใจเรื่องปราณีไม่ได้ ไม่นานนักประจวบก็ได้รับจากปราณี "ตอนนี้ดิฉันเป็นม่ายแล้ว พระยาภักดีราชาเสียชีวิตกระทันหัน ดิฉันรู้ดีว่าคุณเล็กคงจะนึกตำหนิ ที่ดิฉันเขียนจดหมายมาหาคุณเล็ก แต่ดิฉันทนไม่ไหว ดิฉันปรารถนาให้คืนวันเก่าๆของเราสองคนกลับมา ยังรักและห่วงใยคุณเล็กอยู่เสมอ ปราณี " ประจวบอ่าน จม จบก็ไม่ได้แสดงความดีใจ เพราะเริ่มมีใจให้ชุมศรีแล้ว รีบเอาจม ไปซ่อน เพราะกลัวชุมศรีเห็น ชุมศรีเห็นพิรุธ จึงแอบดูจดหมาย แล้วก็ต้องอึ้งไป ประจักษ์พาวนิดากลับมาถึงบ้านความสุขที่ชะอำก็หมดสิ้นไป เมื่อป้าทองเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ประจักษ์กลับไปที่เรือนใหญ่ ได้ยินน้อมพิสมัยกำลังคุยกันเรื่องสร้างเรือนหอใหม่ "จะไม่มีการสร้างอะไรทั้งนั้น" ประจักษ์เสียงเข้มเข้ามา "พ่อใหญ่กลับมาก็ดีแล้ว จะได้คุยกันเรื่องสร้างเรือนหอ" "ผมไม่คุยครับ คุณแม่ทำไม่ถูก ให้คนมาทุบเรือนหลังเล็ก แล้วคุณนิดจะนอนที่ไหน " "แหมม แค่ไปชะอำกันไม่กี่วัน เรียกซะสนิทปากเลย หรือมันประเคนอะไรให้คุณพี่" "พิสมัย !! ถ้าเธอไม่รู้จักเค้า ก็ไม่ต้องพูด" ประจักษ์ดุ พิสมัย ไม่พอใจ "คุณพี่พูดแบบนี้ แสดงว่ารู้จักแม่นั่นมากกว่า ดิฉัน มากกว่าคุณแม่เหรอคะ" "นั่นสิฉันก็แปลกใจ ทำไมฉันรู้จักนิดมากกว่า คู่รักของตัวเอง" พิสมัยอึ้ง ปราณีรีบแก้สถานการณ์ "เอ่อ คุณใหญ่คะ ถ้าคุณใหญ่กลัวนายดาวฟ้องร้องเรื่องผิดสัญญา คุณใหญ่ไม่ต้องกลัวนะคะ ต่อให้นายดาวฟ้องร้องเท่าไหร่ ดิฉันก็มีปัญญาจ่ายคะ" ประจักษ์มองปราณีอึ้ง รู้สึกเหมือนโดนดูถูก "เห็นมั๊ยพ่อใหญ่แม่ปราณียินดีช่วยเรา ถ้าไอ้ดาวมันอยากฟ้อง ก็ให้มันฟ้องไปเลย" น้อมพูด "คุณแม่แน่ใจเหรอครับ นายดาวไม่ใช่คนโง่ เค้าไม่ยอมให้เราเอาเปรียบเค้าแน่ ถ้าเค้าฟ้องเป็นล้าน เราจะมีปัญญาจ่ายยังไง" "เป็นล้านก็ไหวใช่ไหมปราณี" "เอ่ออออ ถ้าเป็นล้าน ดิฉันก็ไม่ไหวนะคะคุณแม่" ประจักษ์สงสารวนิดาที่โดนรังแก จึงให้ขึ้นมาอยู่เรือนใหญ่ ที่ห้องตน น้อมกับพิสมัยไม่พอใจ "ลูกให้มันอยู่ห้องลูก แล้วลูกจะไปอยู่ไหน" "ผมก็นอนห้องผม ไม่แปลกนี่ครับที่สามีภรรยาอยู่ห้องเดียวกัน" "น้องไม่ยอมนะคะคุณพี่" "แต่เธอต้องยอม เพราะทุกคนทำให้ผมต้องทำแบบนี้" ประจักษ์จับแขนวนิดาพาเดินขึ้นบันไดไป ทั้งสามแทบกระอัก ป้าทองหัวเราะกิ๊ก "หัวเราะอะไรกัน" "ก็คนมันมีความสุข ก็ต้องหัวเราะสิเจ้าคะ ทุกคนเห็นมั๊ย ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วยังมีอยู่ 55" ทั้งสามเต้นเร่าๆด้วยความโกรธ ------------------------------------- ทั้งสามพยายามแกล้งวนิดา หากแต่ประจักษ์คอยปกป้องและเข้าข้าง ทำให้ทั้งสามยิ่งเกลียดวนิดามากขึ้น ทั้งสามแอบฟังประจักษ์หน้าประตู ประจักษ์นอนแต่ตัวยาวกว่าเก้าอี้จึงทำให้ไม่ถนัด เก้าอี้จึงชนกับกำแพงส่งเสียงดัง "ทำอะไรกันโครมคราม" "ขอดิฉันฟังหน่อยสิคะ" พิสมัยพูด "ฉันว่าคุณขึ้นมานอนข้างบนเถอะค่ะ" พิสมัยได้ยินก็ตาโต "มีอะไรหรือลูก" "คุณแม่ฟังเองเถอะค่ะ" "ไม่เป็นไร ตรงนี้ดีแล้ว " "แต่ดูคุณไม่สบายจะปวดหลังเอานะคะ" "ฉันทนได้ ท่านี้ไม่ปวดหลังเท่าไหร่" ประจักษ์เปลี่ยนท่านอน น้อม พิสมัย ถม อ้าปากค้าง เข้าใจไปอย่างว่า "ต๊ายย บัดสีบัดเถลิง คุณพี่นะคุณพี่ ทำอะไรไม่คิดถึงหัวอกฉัน ดิฉันจะเข้าไปค่ะ" น้อมดึงไว้ "อย่าลูก แม่ไม่อยากเห็นภาพอุบาดว์ ไม่อยากตากุ้งยิง" "คุณแม่จะปล่อยคุณพี่เสพสมกับนังนั่น ดิฉันทนไม่ไหวแล้ว" น้อมดึงไว้ไม่อยู่จึงเรียกถมช่วย ทำให้เกิดเสียงเอะอะโวยวาย ประจักษ์เปิดประตูออกมาก็งง ที่ทั้งสามอยู่กันหน้าห้องเขา "คุณแม่ พิสมัยมาทำอะไรกันครับ" ยังไม่ทันมีใครพูดอะไร พิสมัยก็ตบหน้าวนิดา วนิดาอึ้งตบพิสมัยกลับ เพี้ยะะะะะ !!!! "แกตบฉันทำไม" วนิดายังไม่ทันตอบ น้อมโกรธแทนพิสมัยตบหน้าวนิดาซ้ำ เพี้ยะะะะะ !!!! "คุณตบฉันทำไม!!" "แกให้ท่าลูกชายชั้น" วนิดากำลังปฏิเสธ น้อมก็ตบซ้ำ เพี้ยะะะะะ !!!! "นี่สำหรับที่แกตบลูกสะใภ้ชั้น" "หยุดได้แล้วครับคุณแม่ นี่มันเรื่องอะไรกัน" ประจักษ์พูดเสียงดัง ประจักษ์ฟังพิสมัยกับน้อมฟูมฟายเล่าเรื่อง "หยุดฟูมฟายแล้วฟังซักที ฉันกับนิดไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอเข้าใจ ผมกับนิดคุยกันเรื่องที่นอน " ทั้งสองหน้าแตก "พ่อใหญ่อย่ามาตำหนิแม่นะ ชายหญิงอยู่ในห้องสองต่อสองเป็นใครก็คิด" ประจักษ์อึ้ง พิสมัยเมินหน้าด้วยความเสียใจ "พิสมัยคือคนรัก คือคนที่ลูกต้องแต่งงานด้วย ไม่ใช่นังวนิดาอย่าไปเผลอรักมันเข้าล่ะ" น้อมกล่าว ประจักษ์หลบสายตาพิสมัย ทำเอาใจไม่ดี กลัวประจักษ์ปันใจจากเธอ ประจักษ์สงสารวนิดา จึงช่วยทายาให้ "ขอบคุณนะคะ" ประจักษ์รู้สึกตัว รีบเดินไปที่เก้าอี้ยาว วนิดามองประจักษ์ แววตาสับสน ประจักษ์ก็หันมามองวนิดาด้วยความสับสนเช่นกัน ล้มตัวลงนอนก่ายหน้าผาก ----------------------------------- น้อมหาทางแกล้งใส่ร้ายวนิดา โดยให้พิสมัยทานยาถ่ายแล้วโยนความผิดให้วนิดา โดยเอาซองยาถ่ายไปซ่อนไว้ในห้อง โดยน้อมไม่รู้ตัวว่า ต่างหูตัวเองหล่นหายไปเมื่อไหร่ ==================================== ู^__^ ตัวร้ายเริ่มแผนร้ายกันแล้วค่ะ หนูนิดจะเป็นอย่างไร ติดตามนะคะ ขอแว๊บไปทานข้าวก่อนเดี๋ยวมาต่อค่า จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 10:51:12

ความคิดเห็นที่ 31 เอาอีกๆ จากคุณ : SOPHY1959 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:03:23

ความคิดเห็นที่ 32 ถามนิดนึง นะคะ คุณ panmile_pink  เรื่องย่อนี่ จะมีจนจบเล่มใช่มั้ยคะ อิชั้น จะทนไม่ไหวนะ ถ้าอ่านแล้ว ค้างๆ คาๆ ๕๕๕ แต่ไม่ต้องรีบพิมพ์มากนะคะ ผู้ชม กลัวจะเมื่อยน่ะค่ะ รอได้เสมอ อิอิ ให้กำลังใจค่า.... จากคุณ : wabash311 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:22:35

ความคิดเห็นที่ 33 ถ้ายังมีคนอ่าน ก็พิมพ์ให้จนจบค่า ไม่ทิ้งกลางคันแน่คะ ^^ แต่เราพิมพ์ช้าคะ รอนานหน่อยคะ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:25:56

ความคิดเห็นที่ 34 เอิ้ก เวอร์ชั่นก่อนหนูนิดอยู่เรือนเล็ก พอเฉลยเรื่องราวย่ามณฑา แล้วถึงจะสวีทหวาน อู้ว เวอร์ชั่นใหม่นี่ อัพเกรดเข้าหอกันเลยรึนี่ ก่อนตกบันไดอีก อิอิ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:32:20

ความคิดเห็นที่ 35 ภาพประกอบ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:34:32

ความคิดเห็นที่ 36 หวานๆที่ หัวหิน จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:35:00

ความคิดเห็นที่ 37 ดูแลกันและกัน เคียงข้างกันไป จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:35:45

ความคิดเห็นที่ 38 ดูลคุณใหญ่ สามี จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:36:31

ความคิดเห็นที่ 39 ศึกชิงนาย กับบทสนทนาชวนจินตนาการ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:37:19

ความคิดเห็นที่ 40 คุณสามี ดูแลคุณภรรยา จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:38:12

ความคิดเห็นที่ 41 เจ็บไหมจ๊ะที่รัก เอ้อ นิด จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:39:49

ความคิดเห็นที่ 42 ^ ^ หนูนิดทำหน้าเหมือนแพ้ท้อง เหม็นคุณสามี จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:45:46

ความคิดเห็นที่ 43 อร๊ากกกก หวานอ่ะ ดูภาพประกอบฉากของ คุณกะเหรี่ยงดงไปด้วย ยิ่งหวานน้ำตาลหยด ใครๆ จะไปเปรียบเทียบกับ หนังสือ หรือเวอร์ชั่นไหนยังไง เรากลับไม่รู้สึกอยากเปรียบเทียบนะ อรรถรสของการดู มันอยู่ที่ตรงข้างหน้าอย่างเดียว พอดีเป็นคนจำไม่แม่น (ไม่กล้าออกตัวว่า เวอร์ชั่นหมิว ดูตอนเด็กมาก) ใครว่าป้าทอง ไปล่ น้อม แบบไหน อย่างไร หาได้แคร์ไม่ ขอแค่ดู เวอร์ชั่น นี้ การตีความของคนเขียนบท ของป้าแจ๋วแบบนี้ ดูแล้วมีความสุขใจ ยิ้มได้ หัวเราะได้ ในแบบ วนิดา 2010 ก้อเกินพอแล้ว สำหรับเรา ส่วนที่จะขัดใจ ก้อมี ป้าทองนิดหน่อย ตอนแรกๆ รู้สึกว่าแกจะเวอ่ร์ไปไหน เดาว่า เค้าจะทำให้แก ฮาๆ แบบในการ์ตูนหละมั้ง แต่พอ ถึง ตอนแกป่วย แกกลับใจ ถึงรู้ว่า แกต้องร้ายเว่อ่ร์แบบนั้นหละ เราถึงอิน ตอนแกกลับใจ ส่วนวิก ผม เราว่า คนจัดฯ เค้าต้องมีเจตนาทำให้มัน ปลอมๆ แบบนั้นนะ คิดดู เสื้อผ้า หน้าผม อื่นๆ ทำได้เด๊ะ ขนาดนี้ จะมาเสียทีกับแค่วิกผม มันไม่มีทางเป็นไปได้  ว่ามั้ย? เพียงแต่นึกไม่ออกว่า นอกจากให้แกดูตลก แล้ว มันอะไร รึจะไปรู้ทีหลัง๕๕ จากคุณ : wabash311 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:52:11

ความคิดเห็นที่ 44 ตามมาเกาะติกขอบจอตั้งแต่เมื่อวาน อิอิ รออยู่รีบมานะคะ หัวใจจะวายแล้ว อิอิ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 12:25:53

ความคิดเห็นที่ 45 ตอนที่ 20 พิสมัยกินยาถ่ายเข้าไปจนลงท้องอย่างหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาล น้อมใส่ร้ายว่าวนิดาเป็นคนวางยาถ่าย ประจักษ์ไม่เชื่อ น้อมจึงพาประจักษ์มาที่ห้องวนิดา "ฉันเนี่ยนะ คุณมีหลักฐานอะไร" วนิดา งง "เพราะไม่มี ถึงต้องมาหากันไงล่ะ" น้อมว่า วนิดามองเห็นน้อม ต่างหูหายไปหนึ่งข้าง ก็เริ่มปะติดประต่อเรื่องได้ "งั้นเชิญพวกคุณค้นกันตามสบายเลยค่ะ" วนิดาเชิดๆ ถมทำเป็นมองหาใต้เตียง ถมหยิบออกมาประจักษ์ตกใจ แต่วนิดา นิ่งสงบ "นี่ไงหลักฐาน พ่อใหญ่เห็นแล้วนะ แม่นี้มันงูพิษจริงๆ" "ใครกันแน่ที่เป็นงูพิษ" วนิดาโต้กลับ น้อมชะงักเมื่อวนิดาหยิบต่างหู ยื่นออกมาตรงหน้า "นี่ไม่ใช่ต่างหูฉัน" น้อมรีบแก้ตัว "ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่าเป็นของคุณ แต่ถ้าไม่ใช่ของคุณ ทำไมเหมือนต่างหูที่คุณใส่อยู่ล่ะ" น้อมตกใจรีบจับดูต่างหูตัวเอง หน้าซีด "ผมไม่นึกเลยนะครับว่าคุณแม่กับพิสมัย ใช้วิธีสกปรกแบบนี้ " น้อมเงียบกริบ เหลือบมองวนิดาที่ยิ้มอย่างผู้ชนะ พิสมัยแค้นสุดๆ ที่ตัวเองทั้งเจ็บตัว แถมยังทำอะไรวนิดาไม่ได้ น้อมปลอบประโลม พิสมัยแค้นใจ ออกจากโรงพยาบาลได้ก็รีบมาหาวนิดา พร้อมกับปราณี "คุณพิสมัยหายท้องเสียแล้วหรอคะ ท่าทางถ่ายท้องเยอะนะคะ ดูซูบเชียว" อำไพกล่าว "วันนั้นไม่ใช่วันของชั้น แต่วันนี้ไม่ใช่อีกแล้ว" วนิดากับอำไพมองหน้ากัน งงๆปน ระแวง "ถ้าคุณไม่พอใจดิฉัน กลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่า" "คุยกันที่บ้านจะสนุกอะไร " ปราณีหยิบกรรไกรจากกระเป๋าขึ้นมา "ชุดพวกนี้สวยดีนะ ท่าทางใช้เวลาตัดหลายวัน" "คุณจะทำอะไร !?!?" ปราณีไม่ตอบ คว้ากรรไกรมาตัดชุดที่แขวนไว้จนขาด วนิดารีบเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกพิสมัยขวางไว้ผลักกระเด็นไป วนิดาโมโหพุ่งเข้าเล่นงานปราณี "ออกไปจากร้านฉันเดี๋ยวนี้!!!!!! " สองสาวไม่สน แถมยังทำลายร้านพังเสียหาย มนตรีเข้ามาในร้านเห็นสี่สาวกำลังนัวเนีย จะเข้าไปห้าม เลยโดนลูกหลงกะเค้าด้วย มนตรีรีบลอคพาพิสมัยออกมา "มนตรี!!! ปล่อยฉันนะ" "ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะแจ้งความ เอาจริงข้อหาบุกรุกแน่" พิสมัยชักฝ่อไม่กล้าหือ "วันพระไม่ได้มีหนเดียว จำไว้นังวนิดา" ทั้งสองออกไปจากร้าน ทิ้งความยับเยินไว้เบื้องหลัง ------------------------------------------ มนตรีมาฟ้องประจักษ์เรื่องพิสมัย ประจักษ์ให้พิสมัยขอโทษวนิดา แต่พิสมัย ไม่ยอม "คุณพี่เข้าข้างแต่พวกมัน ไม่ถามน้องบ้างว่าความจริงคืออะไร" "แล้วความจริงคืออะไร เธอจะบอกว่าเธอเข้าไปที่ร้าน แล้วอยู่ดีๆ นิดกับอำไพก็ลุกขึ้นมาทำลายร้านเหรอ เชื่อก็โง่แล้ว" "คุณพี่!!!!" "ถ้าเธอไม่ขอโทษนิด กับอำไพ ก็ไม่ต้องพูดกับฉันอีก" "ลูกรู้ตัวรึเปล่าตั้งแต่กลับจากชะอำลูกเปลี่ยนไปมาก" น้อมตัดพ้อ "คนที่เปลี่ยนคือแม่ กับพิสมัย ไม่ใช่ผม ผมบอกแล้วว่าอย่ายุงกับนิด ต่างคนต่างอยู่ แล้วดูสิ ที่แม่กับพิสมัยทำ ทำอย่างกะเราไม่มีการศึกษา" "พ่อใหญ่!!มันจะมากไปแล้วนะ" ประจักษ์เงียบ น้อมตีบทโศก "พ่อใหญ่ไม่เข้าใจหัวอกแม่ คนเคยอยู่สบายต้องมาเป็นหนี้ แล้วอยู่ๆ ต้องรับลูกสะใภ้ที่ไหนไม่รู้  รู้มั๋ยแม่ทุกมากแค่ไหน" "ไม่ใช่แม่คนเดียวที่ทุกข์ พิสมัยก็ทุกข์ ผู้หญิงดีๆที่ไหนทนเห็นคนรักตัวเองสนิทสนมกับหญิงอื่นได้" น้อมพยายามพูดให้ประจักษ์รู้สึกผิด ซึ่งก็ได้ผล "แม่รู้สิ่งที่พิสมัยทำมันผิด แต่เค้าทำเพราะไม่อยากเสียลูกไป ลูกต้องเข้าใจพิสมัย เข้าใจแม่นะลูก ตอนนี้แม่กลัวเหลือเกิน กลัวลูกจะลืมว่าลูกแต่งกับวนิดาเพื่ออะไร" ประจักษ์คิดอย่างเคร่งเครียด จนหาทางออกไม่ได้ --------------------------------------- "ไปล่ นายเชื่อรักแท้มั้ย" "รักแท้มานเป็นยางงายเหรอคร๊าบบบบ คุณหย่ายยยยยยยย" ไปล่เสียงอ้อแอ้เมาอย่างหนัก "ตอนฉันเจอพิสมัย ฉันเชื่อว่านั้นคือรักแท้ แต่พอมาเจออีกคน...." "คุณหญ่ายถึงรู้ว่าคุณพิสมัยม่ายช่าย ง้านนนก็เลิกเลยสิคร๊าบบบบบ ม่ายเห็นยากเลยยยยยย" ไปล่แทรก "มันยากตรงที่ชั้นสัญญากับเค้าไว้ ฉันผิดสัญญาไม่ได้ สิ่งที่ฉันทำได้คือหักห้ามใจไม่ให้ถลำไปกว่านี้" ----------------- น้อมตื่นมาตอนเช้า เห็นประจักษ์นอนบทโซฟาไม่ได้เข้าห้องนอน จึงคิดว่าที่ตัวเองพูดคงได้ผล ประจักษ์เดินเข้าห้องนอน เมื่อเห็นชุดทหารที่วนิดาเตรียมให้ก็อึ้ง แต่ก็ทำเป็นไม่สน หยิบชุดใหม่ออกจากตู้ วนิดางง ประจักษ์เป็นอะไร วนิดา ตามประจักษ์มาถึงสนามฝึกม้า ก็เห็นประจักษ์กำลังสอนพิสมัยขี่ม้าท่าทางใกล้ชิด ยิ่งประจักษ์เห็นวนิดายิ่งแกล้งกอดพิสมัย วนิดาเสียใจ เดินหนีไป วนิดาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คืนนั้นจึงลงมาหาประจักษ์ ที่เพิ่งกลับบ้าน ในขณะที่ประจักษ์กำลังกรึ่มได้ที่ "คุณประจักษ์ ฉันมีเรื่องต้องพูดกับคุณ" ประจักษ์ไม่ตอบ เดินเซไป "คุณดื่มเหล้ามาเหรอ" "ยุ่งอะไรด้วย ฉันทำอะไรก็เรื่องของฉัน" "ท่าทางคุณเมามากนะคะ" "ฉันไม่ได้เมา มีสติ ถึงพูด" "คุณเป็นอะไรของคุณ ตั้งแต่เช้าคุณไม่คุยกับฉัน ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจเหรอคะ" "จะไปไหนก้ไปสิ" "ฉันไม่ไป ถ้าไม่ห่วงคุณ ก็ไม่มานั่งรออย่างนี้หรอก" "ไม่ต้องมาห่วง ฉันไม่หลงแผนตื้นๆเหมือนนายอำพันธ์ อย่างนี้หรอก"  วนิดาชักโมโห "ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นอีก เธอมันน่ารำคาญมาก รู้ตัวเปล่า"  พุดจบประจักษ์ก็เบือนหน้าหนีเพราะความรู้สึกผิด วนิดามองหน้าประจักษ์น้อยใจ เดินขึ้นห้องไป ไม่นานก็ลงมาพร้อมกระเป๋าเดินทาง ประจักษ์ตกใจ คิดว่านิดจะกลับบ้าน "ไปไหน" "ฉันจะไปนอนห้องป้าทอง ขืนนอนห้องเดียวกับคุณ เดี๊ยวคุณก็หาว่าฉันให้ท่า" วนิดามองประจักษ์ด้วยความโกรธ ประจักษ์ได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงก่ายหน้าผาก "วนิดา ฉันขอโทษ ถ้าชั้นไม่ทำแบบนี้ คงตัดใจจากเธอไม่ได้" ------------------------------- ประจักษ์ ปราณี และ พิสมัย ไปเล่นเทนนิสกัน สองสาวคุยว่า ประจวบตอนนี้เริ่มเก็บเงินได้เยอะแล้ว อีกไม่นานคงกลับมาครองรักเธออีกครั้ง ประจักษ์ฟังแล้วก็ใจหาย เพราะเป็นสัญญาณว่า อีกไม่นาน เขากับวนิดา ต้องหย่ากัน "ถ้าถึงตอนนั้น เราจะได้แต่งกันซักทีนะคะ" พิสมัยพูดดีใจ ประจักษ์ยิ้มเศร้า ประจักษ์เหลือบไปเห็น วนิดากำลังเล่นเทนนิสกับอำพันธ์ ก็นีกไม่พอใจ วนิดารับลูกเทนนิส แต่ตีแรงไปหน่อย เลยพลาดข้ามมาโดนพิสมัยเข้าอย่างจัง วนิดารีบเข้ามาขอโทษ พิสมัยมองอย่างโกรธแค้น แต่กลับบอกว่าไม่เป็นไร และมาขอร่วมคอร์ดด้วย วนิดากับประจักษ์ มองพิสมัยอย่างแปลกใจ "เธอคิดอะไรอยู่ ไม่คิดว่าคุณใหญ่จะหาทางใกล้ชิดวนิดาเหรอ" ปราณีกระซิบถาม "เธอประมาทฉันเกินไปแล้ว อะไรที่ทำแล้วตัวเองเจ้บฉันไม่ทำ เธอคอยดูละกัน ว่าคุณพี่รักฉันไม่ใช่มัน" พิสมัยยิ้มร้าย =========================== จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 12:30:23

ความคิดเห็นที่ 46 คุณ panmile_pink  ขอบคุณมากๆ จากคุณ : โจ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 12:32:31

ความคิดเห็นที่ 47 รอๆๆๆ ขอบคุณมากๆ อีกครั้งคะ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 12:43:56

ความคิดเห็นที่ 48 ตอนที่ 21 ประจักษ์จับคู่กับพิสมัย แข่งกับวนิดาที่คู่กับอำพันธ์ ทั้งสองฝ่ายเล่นโต้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยมีอำไพ และ ปราณีเป็นกองเชียร์ข้างสนาม โดยมีมนตรีนั่งฟังแบบรำคาญหู เพราะทั้งสองเอาแต่ทะเลาะกัน พิสมัยคิดแกล้งวนิดากลับ จึงตีลูกกลับไปโดนที่หัววนิดาอย่างแรง วนิดาโกรธจึงคิดตีกลับแรงๆเอาคืน ทั้งคู่ตีโต้กันไปมาอย่างรุนแรงแบบไม่มีใครยอมใคร ฝ่ายชายก็เอาแต่ยืนเหวอเพราะรับลูกไม่ทัน วนิดาแกล้งโยกให้พิสมัยวิ่งรับลูกจากซ้ายทีขวาที พิสมัยจึงแกล้งสะดุดล้ม ทุกคนตกใจ ประจักษ์รีบเข้ามาดู "โอ๊ย น้องเจ็บจังเลย" "นี่เธอแกล้งเพื่อนฉันใช่ไหม" ปราณีโวย "ฉันไม่ได้แกล้งนะ" วนิดาหันไปมองประจักษ์ พิสมัยเห็นแววตาทั้งคู่ที่มองกัน ก็เรียกร้องความสนใจ "โอ๊ย น้องเจ็บจังเลย คุณพี่พาน้องไปทำแผลทีสิคะ โอย" ประจักษ์ประคองพิสมัยที่แกล้งยืนไม่ไหว เลยอุ้มพาออกไป "ตอ แลล สุดๆ ดูก็รู้ว่าไม่เจ็บจริง คุณนิดไม่ต้องไปสนใจหรอกนะคะ" วนิดายืนนิ่งด้วยความเซง ประจักษ์เอารูปถ่ายคู่ที่ชะอำมาฝากป้าทองให้มาคืนวนิดา วนิดารับภาพมาด้วยความโมโห เดินออกมาหาประจักษ์ทันที "คุณประจักษ์!! คุณเอารูปมาให้ฉันทำไม?" "ฉันไม่อยากเก็บไว้ ฉันเลยฝากป้าทองคืนเธอ" วนิดาแทบจุก รู้สึกเสียใจ จึงฉีกรูปทิ้ง แล้วเดินออกไป ประจักษ์อึ้ง มองรูปที่ตกบนพื้นด้วยความเศร้าใจ --------------------------------- ตั้งแต่วันนั้น วนิดา และประจักษ์ ก็กลายเป็นคนแปลกหน้ากัน ต่างคนต่างเมินกัน น้อมรู้ว่าลูกชายกับนิดมีปัญหากัน ก็รู้สึกสะใจ ดีใจกว่าทุกวัน วนิดาออกมาหาอำพันธ์ที่บ้าน น้อมรีบฟ้องลูกชายทันที "ท่าทางนังวนิดากับนายอำพันธ์ตกร่องปล่องชิ้นกันแน่ สงสัยหย่ากับลูกปุ๊บ คงจัดงานมงคลต่อทันที" "ดิฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละคะ แต่เค้าทั้งคู่ก็ดูเหมาะกันดี คุณพี่ว่ามั๊ยคะ" ค่ำนั้นอำพันธ์เดินมาส่งวนิดาที่บ้าน ประจักษ์แอบมองด้วยความหึงหวง พอเธอกลับเข้ามาในบ้าน ประจักษ์แขวะใส่ "บ้านนี้ไม่มีข้าวกินหรือไง ถึงไปบ้านคนอื่นได้ทุกวัน" วนิดานิ่งสักพักก็เดินต่อ ประจักษ์จับแขนนิดด้วยความโมโห "ฉันพูดด้วยทำไม่ไม่พูด" "วันนี้อยากพูดกับฉันแล้วหรอคะ" "ฉันไม่ได้อยากพูด เธอทำเรื่องไม่เหมาะสม อดทนหน่อยสิวนิดา ถ้าเราหย่ากัน เธอจะทำอะไรกับนายอำพันธ์ ก็เชิญตามสบาย ฉันจะไม่ห้ามเธออีก" "ฉันทำแน่ คุณไม่ต้องบอกฉันหรอก คนดีๆอย่างคุณอำพันธ์ คนไหนได้เป็นคู่ชีวิต ถือว่าโชคดีที่สุด " นิดประชด "เธอชอบนายอำพันธ์เหรอ" "ค่ะ ชั้นชอบเค้า อย่างน้อยเค้าก็ไม่กลับกลอกไปมาเหมือนคุณ" "ฉันกลับกลอกอะไรเธอ" "ดอกไม้ 99 ดอก ฉันจะจริงใจกับเธอจากนี้และตลอดไป จนป่านนี้ชั้นยังไม่รู้เลย ชั้นทำผิดอะไร คุณถึงทำกับฉันแบบนี้" วนิดาน้ำตารื้น หันหลังเดินออกไป ประจักษ์ได้แต่ยืนนิ่ง พูดอะไรไม่ออก ----------------------------- วันถัดมา นิดเล่นไวโอลินให้อำไพฟัง บอกว่าเป็นเพลงที่เธอชอบเล่นให้คุณย่ามณฑาฟัง "คุณหญิงมณฑาน่ะเหรอคะ" "คุณอำไพรู้จักคุณย่าของนิดด้วยหรือคะ" "แม่ของจี๊ดเคยรับใช้คุณหญิงมณฑาน่ะค่ะ จี๊ดไม่เคยบอกคุณนิดเหรอคะ" "ไม่เคยค่ะ" "อ้าวตายจริง แม่ของจี๊ดอยู่กับคุณหญิงจนกระทั่ง... เอ่อ" "คุณย่าถูกไล่ออกมา" "ค่ะ" "แม่คุณจี๊ดเล่าอะไรให้ฟัง ถึงคุณย่าบ้างคะ" "แม่จี๊ดบอกว่า ท่านเจ้าคุณรักคุณหญิงมาก สมัยท่านเจ้าคุณอยู่ นายน้อมไม่ได้มีอำนาจขนาดนี้หรอกค่ะ เพราะอะไรก็แล้วแต่คุณหญิง นายน้อมเลยริษยาคุณหญิงมาก แม่จี๊ดก็เตือนให้คุณหญิงระวังตัว แต่คุณหญิงเปนคนซื่อ ไม่สงสัยอะไร จนกระทั้งคุณหญิงถูกใส่ความ" "แม่บอกว่า คนใส่ความคือ คุณนายน้อม" วนิดากำมือแน่นด้วยความโกรธ ------------------------------ ขอตัวไปทำธุระก่อนนะคะ แล้วจะกลับมาต่อให้ค่า จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 13:13:03

ความคิดเห็นที่ 49 อ่า รออยู่นะตัวเธอ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 13:27:33

ความคิดเห็นที่ 50 ภาพประกอบ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 13:28:46

ความคิดเห็นที่ 51 รออยู่ด้วยอีกคน ยังรออยู่นะจ้า จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 13:45:11

ความคิดเห็นที่ 52 รอคุณ panmile_pink กลับมา จากคุณ : โจ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:28:30

ความคิดเห็นที่ 53 อ่านแล้วเริ่มกลุ้มใจ พอตอน คุณนายน้อม ร้ายกาจมากๆ จะทนดูไหวไม๊เนี้ย แค่อ่านยังอยากจะเข้าไป ตรบบ ทั้ง ยัยแม่ ทั้ง นังพิศมัยเลย จากคุณ : wabash311 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:34:58

ความคิดเห็นที่ 54 ตอนที่ 21 (ต่อ) "หลังจากคุณหญิงออกจากบ้านไป เจ้าคุณก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง คุณนายน้อมเลยถือสิทธิ์ขาดมาตั้งแต่นั้น จนเจ้าคุณเจ็บหนักและเสียชีวิต" วนิดาฟังแล้วก็นิ่งคิด อยากรู้ความจริงว่าคุณน้อมใส่ร้ายคุณย่าเธอหรือเปล่า วันนั้น วนิดาจึงเข้าไปที่ห้องเก็บของเพื่อค้นหาของเก่าของมณฑา เผื่อจะเจอความจริงเกี่ยวกับคุณย่า แต่ก็ไม่เจออะไร นอกจากรูปเด็กชายสองคน ที่ป้าทองบอกว่าเป้นรุปของประจักษ์ และประจวบ -------------------------------- อาทิตย์หน้าเป้นวันเกิดคุณน้อม ปราณีอาสาจัดงานให้ โดยมีพิสมัยเป็น:-)าน ปราณีแนะนำว่า น่าจะหาอะไรใหม่ๆมาแต่งห้อง โดยแนะให้นำภาพท่านเจ้าคุณไปเก็บไว้ "ไม่ได้นะครับ" ประจักษ์ไม่ยอมให้น้อมเอารูปไปเก็บ แย่งไปวางไว้ที่ห้องรับแขกตามเดิม "พ่อใหญ่ จะแบกไปยังไงคนเดียวไหว" "ทำไมคุณพี่ต้องโมโหร้ายขนาดนี้" ประจักษ์ประคองรูปลงบันไดมา ป้าทองพยายามมาช่วย วนิดาเห็นก็รีบวิ่งเข้ามา จะช่วย แต่เกิดพลาด รูปไถลลงบันไดมากระแทกนิดเข้าอย่างจัง นิดล้มกลิ้งตกบันไดไป ประจักษ์ตกใจมาก รีบวิ่งลงบันไดมาประคองวนิดา "อย่าเพิ่งร้องไห้สิป้า นิดยังไม่ตาย" "คุณพี่ไปประคองมันทำไมคะ เลือดเต็มเลย " "พิสมัย หยุดซักทีได้มั๊ย" "นิด นิด " ประจักษ์เรียกวนิดา วนิดาแน่นิ่ง ประจักษ์เป็นห่วง น้อมมองอย่างไม่พอใจ ประจักษ์ไม่สนใจ ให้น้อมโทรตามหมอ แต่น้อมไม่ยอม ป้าทองจึงเป็นคนไปตามหมอแทน ประจักษ์จะอุ้มวนิดาไป "พ่อใหญ่จะพามันไปไหน ทำไมไม่พามันไปห้องมัน" "เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว คุณพี่ก็ให้คนของมันมาดูแลสิคะ" ประจักษ์มองพิสมัยอย่างไม่พอใจ พิสมัยผงะกับสายตาของประจักษ์ น้อยใจที่ประจักษ์ห่วงวนิดา หมอมาดูอาการวนิดา และจัดยาแก้อักเสบไว้ พร้อมกับบอกว่าเธออาจมีไข้ ประจักษ์เป็นห่วงนิดมาก เฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิด ดึกคืนนั้น วนิดามีอาการเพ้อ ประจักษ์นอนกอดเธอไว้ทั้งคืน จนกระทั่ง เช้า ประจักษ์ดูแลอย่างใกล้ชิด พิสมัยที่เห็นความเปลี่ยนแปลงของประจักษ์ แล้วนึกหวั่นว่าประจักษ์จะรักวนิดา จึงปรับทุกข์กับ ปราณี ปราณียุให้พิสมัยข่มวนิดา ให้อยู่มือ วันนั้นทั้งสองจึงมาหาวนิดาที่นอนป่วยในห้องประจักษ์ ไล่ป้าทองงกับจวงออกไปจากห้อง วนิดาตกใจ "คุณจะทำอะไรฉัน" "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ไม่ต้องกลัว แค่จะมาบอกให้เธอย้ายไปอยู่ห้องตัวเองได้แล้ว" "ฉันเคยบอกคุณประจักษ์แล้ว แต่คุณประจักษ์ไม่ยอม" "ไม่ต้องเอาคุณใหญ่มาอ้าง รู้ทั้งรู้ ว่าคุณใหญ่กับพิสมัยเขารักกัน เธอก็ยังคิดจะแย่งอีก " "คุณเข้าใจผิดแล้ว ชั้นไม่เคยคิดแย่งคนรักของใคร" "โกหก ถ้าเธอไม่คิดแย่งคุณพี่ ทำไมคุณพี่มัวแต่ขลุกอยู่กับเธอ" "คำถามนี้คุณควรถามตัวเองมากกว่า ว่าคุณทำยังไง คุณประจักษ์ถึงอยู่กับฉัน" พิสมัยโกรธสุดๆ ตบวนิดาจนหน้าหัน ========================================== มาแปะต่อค่า สาวๆตบกันเก่งจริงค่ะ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:37:16

ความคิดเห็นที่ 55 หนูนิดต้องร้องเพลง หนูเปล่าหนา เขามาเอง หนูเปล่าชวนมา เขามาเอง จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:47:55

ความคิดเห็นที่ 56 หนูเปล่าหนา เขามาเอง อิพี่จักษ์กลับกลอก ทำหนูนิดเจ็ฐตัว อีกแย้วววววว จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:49:09

ความคิดเห็นที่ 57 สวีทกันจนต้อง ตรบบบบ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:50:44

ความคิดเห็นที่ 58 อ่ะ ตบซะนี่ ริอาจมาน่ารัก น่ากอดนะนัง คุณภรรยา ตัวดี ทำให้ คู่รัก อย่างอิฉัน ต้องมาชอกช้ำ ทำไมหล่อนไม่ลดความน่ารัก ลงอีก 50% ลดความดีลง 80% ลดความสวยลง 100 % จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:54:15

ความคิดเห็นที่ 59 อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!! ที่หัวหินยังหวานอยู่เลย ทำไมกลับมาแล้วเป็นแบบนี้ น่าตีคุณประจักษ์ หนูนิดของชั้นทำผิดอารายยยยยย ถ้าจะให้หนูนิดหายโกรธคุณประจักษ์ต้องไถ่โทษด้วยวิธีหวานหยดย้อยนะ ไม่งั้นไม่ยอมมมมมม จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 15:14:08

ความคิดเห็นที่ 60 แกะขอบจอ ยังไม่หายไปไหน ดูภาพปลากรอบไปด้วย แหมสนุกจริง เอาใจช่วยคุณ panmile_pink นะคะ รออย่างใจจดใจจ่อ แหมนางเอกโดนตบหลายรอบเหลือเกิน หน้าช้ำหมด คุณประจักษ์ขาขอยาด่วนคะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 15:17:49 จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 15:16:20

ความคิดเห็นที่ 61 ตร้ายยย นังพิศมัย ับปราณีนี้ ต่อไปจะร้ายไม่ใช่น้อย คุณ กะเหรี่ยงดง มีรูป งานวันดวลเต้นรำอีกมั้ยคะ ขออ่ะ จะไปหาสถานที่ถ่าย ซะหน่อยค่ะ จากคุณ : wabash311 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 15:25:19

ความคิดเห็นที่ 62 ตอนที่ 22 พิสมัยกับปราณีหันมายิ้มให้กัน ก่อนกระชากวนิดาขึ้นจากเตียง "ฉันเตือนแกครั้งนี้ครั้งเดียว ไสหัวไปจากบ้านหลังนี้ บอกพ่อแกด้วยว่าแกจะหย่ากับคุณประจักษ์ ฉันไม่รับรองความปลอดภัยชีวิตแก" "คุณประจักษ์เค้าจะรู้มั๊ยนะ ว่าคนรักที่แสนดีของเค้า เลือดเย็นขนาดนี้" พิสมัยโมโหสุดๆ ตบหน้าวนิดาอีกครั้ง "นอกจากเลือดเย็น แล้ว รู้เอาไว้นะ ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคุณพี่ไป" พิสมัย จิกหัววนิดา ก่อนตบซ้ายตบขวา "พอได้แล้วพิสมัย เดี๋ยวมันก็ตายจริงๆหรอก" พิสมัยไม่สนใจ ด้วยความโมโห ทำให้ขาดสติ สะบัดแขนปราณี จะเข้าไปซ้ำ วนิดาพยายามหนี ผลักทั้งคู่ออกไป ทั้งๆที่ยังมึนหัวสุดๆ ประจักษ์ขับรถกลับบ้านในช่วงกลางวัน เพราะเป็นห่วงวนิดา ป้าทองรีบบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณนิด เขารีบมาทุบประตูเรียก พิสมัยตกใจไม่คิดว่าประจักษ์จะกลับมาเวลานี้ ประจักษ์พังประตูเข้ามา เห็นนิดนอนนิ่งอยู่ที่เตียง หน้าบวมช้ำ "คุณพิสมัย คุณปราณีหายไปไหนไม่ทราบค่ะ" ประจักษ์หันไปมองรอบๆห้องแปลกใจ พิสมัยกับปราณีหลบอยู่ข้างนอกหน้าต่าง กลัวตกก็กลัว แต่ก็ไม่กล้าเข้ามาในห้อง ไม่นานประจักษ์ก็โผล่หน้าออกมาที่ข้างหน้าต่าง "คุณพี่!!! คุณใหญ่!!!" "ถ้าไม่อยากตกลงไปตาย ก็เข้ามา" ประจักษ์พาทั้งสองคนมานั่งต่อหน้าน้อม เยาะหยันกับการกระทำของพิสมัย พิสมัยเถียงว่าที่เธอทำเช่นนั้น เพราะไม่ต้องการจะเสียเขาไป "แต่การกระทำของเธอ จะทำให้เธอเสียฉันไป รู้ไว้ด้วยพิสมัย" "คุณพี่พูดแบบนี้แปลว่า คุณพี่จะทิ้งน้องไปหามันเหรอคะ คุณพี่สัญญาว่าจะรักน้องคนเดียว" "เธอเองก็สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายนิด แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้น อย่ามาทวงสัญญากับฉัน" พิสมัยอึ้งพูดไม่ออก พิสมัยกำมือแน่นน้ำตารื้นทั้งโกรธ ทั้งแค้นวนิดา น้อมคิดหาทางกลั่นแกล้งวนิดา "แม่จะให้วนิดาเป็น:-)าน จัดงานวันเกิดให้แม่" "คุณแม่ไม่ไว้ใจดิฉันแล้วหรือคะ" "ไม่ใช่ แม่มีแผนจะเล่นงานมันแล้วต่างหาก นอกจากนี้แม่จะใช้งานนนี้รวบหัวรวบหาง พ่อใหญ่กับแม่พิสมัย ลงเอยกันด้วย" "อุ๊ยมันจะดีเหรอคะคุณแม่ ดิฉันเป็นผู้หญิงมันจะดูไม่งาม" "ไม่ได้มีอะไรจริงๆซักหน่อย แค่จัดฉาก วิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่ทำให้พ่อใหญ่ไม่กล้าทิ้งลูก" พิสมัยยิ้ม "คุณแม่นี่เก่งจริงค่ะ เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว" เมื่อวนิดาอาการป่วยดีขึ้น น้อมจึงเรียกเธอไปพบ และสั่งงาน จวง ป้าทอง ไม่สบายใจจึงตามมาด้วย "ฉันเรียกแค่คนเดียว ตามมาเป็นฝูงเลยนะยะ แต่ก็ดี จะได้ฟังพร้อมๆกัน ฉันจะจัดงานวันเกิด 60 ปี ในอีกสามวันข้างหน้า ฉันจะให้เธอเป็น:-)านนี้ และรำฉุยฉายในงานแสดงฉันด้วย" "ตกลงค่ะ" วนิดาตอบไม่ต้องคิด "ตัดสินใจเร็วดี งั้นคุยกันเลยว่าฉันต้องการอะไรบ้าง" พิสมัยกับปราณีมองหน้ากันมีเลสนัย จวงมองดูกระดาษยาวเหยียดที่วนิดาจด "แค่ 3วัน!! อยากได้โน่นนี่ แบบนี้จงใจแกล้งชัดๆ !! " "น้องจวงพูดถูก เวลาแค่สามวัน จะทำไรได้" ไปล่ว่า "พวกเขาคิดว่าฉันทำไม่ได้ ฉันถึงต้องทำ" วนิดาส่งเงินให้ป้าทองบอกว่า คุณน้อมไม่ได้ให้เงิน ป้าทองงง "นังคุณนายขี้งก งกตั้งแต่สาวยันแก่" "ช่างมันเถอะเงินแค่นี้ ชั้นมีปัญญาจ่าย ไปล่ไปเอาของพวกนี้ที่บ้านคุณพ่อฉัน ป้าทอง มาช่วยชั้นคิดรายการอาหารกัน" ไปล่ไปหานายดาวเพื่อขอความช่วยเหลือ นายดาวรู้เรื่องลูกสาวถูกแกล้งก็โกรธ จึงตามมาเล่นงานน้อมที่บ้าน -------------------------------------- ประจักษ์ก่อนกลับบ้านแวะซื้อดอกไม้ตั้งใจจะให้วนิดา แต่พิสมัยมาเห็น ทึกทักเข้าใจผิดว่าเป็นของตน ประจักษ์ก็ไม่กล้าแย้ง วนิดาเห็นแล้วก็ใจหาย ประจักษ์กลัววนิดาเข้าใจผิด จึงรีบไปอธิบาย "เรื่องดอกไม้...." "ไม่ต้องอธิบายหรอก    ฉันเข้าใจ คุณพิสมัยเป็นคนรักของคุณ การซื้อดอกไม้ให้ก็เป็นเรื่องธรรมดา" "ฉันตั้งใจเอาดอกไม้มาให้เธอต่างหาก แต่พิสมัยเห็นแล้วเข้าใจว่าฉันซื้อมาให้เขา วันหลังฉันซื้อมาให้ใหม่นะ" "ไม่เป็นไรค่ะ คุณเคยให้ดอกไม้ 99 ดอกกับฉันแล้วไง" จวงเข้ามาขัดจังหวะ บอกว่าผ้าที่สั่งไว้มาแล้ว ประจักษ์งงว่าเรื่องอะไร งานอะไร เขาจึงมาถามน้อม "จัดงานวันเกิดอะไรคัรบ ทำไมผมไม่รู้เรื่อง" "คุณแม่เห็นคุณพี่ยุ่งๆ เลยไม่อยากบอก" "ก็เลยต้องใช้นิดเป็นธุระให้ คุณแม่ก็รู้อยู่ นิดเพิ่งหายดี อีกอย่างคุณแม่จะจัดเลี้ยงทำไมให้สิ้นเปลือง เราแค่ทำบุญเลี้ยงพระแบบทุกปีก็พอ" "พ่อใหญ่นี่แม่นะ แม่อายุครบ 60 ก็อยากจัด" "แม่อยากจัดงานทำไมต้องให้เค้าทำ นิดไม่ใช่คนใช้นะครับแม่" น้อมโมโหจนหน้าแดง "คุณประจักษ์คะ ชั้นเต็มใจช่วยงานคุณแม่ของคุณ คุณอย่าตำหนิท่านเลยค่ะ" --------------------------------------------- วนิดาถูกพิสมัยและปราณีกลั่นแกล้งกันต่างๆนาๆ ต้องลงทุนลงแรงมากมาย แต่ก็ยังดีที่มีคนคอยช่วยมากมาย ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จตามต้องการ ดาวนำของขวัญมาอวยพรวันเกิด และคอยกวนประสาทน้อม พิสมัยเจ็บใจ "ไอแก่ คืนนี้ลูกแกได้ขายหน้าแน่" คืนนี้วนิดา ต้องรำฉุยฉาย  วนิดากับอำไพมาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับหาชุดไม่พบ "มีคนขโมยชุดฉุยฉาย" ประจักษ์อึ้งเมื่อรู้ว่าชุดหาย "ใช่ค่ะ จี๊ดเห็นกับตาว่าคุณนิดว่าชุดไว้ตรงนั้น แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว" "จะใครซะอีก ก็ฝีมือคุณนายน้อมนั่นแหละ" "คุณพ่อคะ ถ้าไม่มีหลักฐานอย่าปรักปรำใครสิคะ" "หลักฐานไม่จำเป็นต้องมีหรอก" "คุณดาวพูดถูกเลย มันแปลกมาแต่แรกแล้ว นี่คงวางแผนมาตั้งแต่แรก ว่าจะแกล้งคุณนิด " อำไพนึกเจ็บใจ "ฉันว่าเราอย่ามามัวพูดมากอยู่เลย อีกไม่ถึงสิบห้านาที คุณนิดต้องแสดงแล้ว" "รีบช่วยกัน หาชุดให้เจอเถอะ" มนตรีแนะนำ ทุกคนเลยรีบช่วยกันหา จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:05:21

ความคิดเห็นที่ 63 พี่พันเกเรคะ โหลดไม่ค่อยเต็มหน้าเลย T T จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:13:29

ความคิดเห็นที่ 64   มาเชียร์คุณ panmile_pink ค่ะ จากคุณ : ริริเองจ้า เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:29:17

ความคิดเห็นที่ 65 ตามอ่านจนกว่าจะจบคะ รอๆๆๆ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:34:56

ความคิดเห็นที่ 66   ขอตามอ่านด้วยคนนะคะ ตอนนี้ใจจดใจจ่อ รอให้ถึงวันจันทร์เร็วๆ ขอบคุณคุณ panmile_pink มากๆค่ะ จากคุณ : ployphon เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:40:57

ความคิดเห็นที่ 67 อูยยยยยยยยยย อ่านไม่กระพริบตาเลยค่ะ เอาอีกๆๆ จากคุณ : SOPHY1959 เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:44:45

ความคิดเห็นที่ 68   มาให้กำลังใจคุณ  panmile_pink ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ จากคุณ : หนูน้อยรักการอ่าน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:45:49

ความคิดเห็นที่ 69 มาคอยอ่านและให้กำลังใจ คุณpanmile_pink  เรื่องเพียงใจที่ผูกพัน เราก็ตามอ่านจนจบ ขอบคุณมากๆเลยสำหรับคนไกลบ้านอย่างเรา จากคุณ : NSW (valley_girl) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 16:58:57

ความคิดเห็นที่ 70 ขออย่าให้พี่พันเป็นอะไรไปตอนนี้เลย สาธุ ( ห้ามด๋อย ) จากคุณ : NSW (valley_girl) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:10:09

ความคิดเห็นที่ 71 ู^__^ มาต่อแล้วค่า -------------------------- ตอนที่ 23 ทางด้านน้อม และพิสมัยเมื่อรู้ว่าทุกอย่างเป็นตามแผน ก็เรียกแขกเข้ามาหน้าเวทีเพื่อชมการแสดงฉุยฉาย ใกล้ถึงเวลาแล้ว ยังไม่มีใครหาชุดเจอ ประจักษ์จึงคิดช่วยแก้สถานการณ์ ประจักษ์เดินตรงไปขึ้นเวทีการแสดง "สวัสดีครับแขกผู้มีเกียรติ ก่อนอื่นผมต้องขอโทษนะครับ ที่ให้ทุกท่านรอนาน พอดีว่ามีเหตุนิดหน่อย ที่ทำให้ภรรยาผมไม่สามารถรำฉุยฉายได้ ผมกับภรรยาเลยมีการแสดงชุดพิเศษมาให้ทุกท่านชมแทนค่ะ" ประจักษ์หันไปทางวงดนตรี นักดนตรีเริ่มบรรเลงเพลง "ยามรัก" ประจักษ์เริ่มร้องเพลง "ยามเช้าพี่ก็เฝ้าคิดถึงน้องงง ยามสายพี่หมายจ้องเที่ยวมองหา.... ยามบ่ายพี่วุ่นวายถึงกานดา" ประจักษ์ผายมือให้วนิดาที่กำลังเดินออกมา "ยามเย็นไม่เห็นหน้าผวาทรวง" วนิดาจับมือประจักษ์มองตากันหวานซึ้ง "ค่ำนี้พี่จะมีใครเคียงข้าง" ประจักษ์หมุนตัววนิดาเข้ามาในอ้อมกอด "หนาวน้ำค้าง หนักจิตให้คิดห่วง" "พี่ก็หนาว" ประจักษ์กอดวนิดาไว้ "น้องก็หนาว นอนร้าวทรวง" วนิดากระชับมือประจักษ์แน่น "โอ้พุ่มพวง อย่าให้รอ ถึงเช้าเลย...." ประจักษ์กับวนิดามองหน้ากัน ความหวานแผ่ซ่าน ไปทั่วทั้งงาน น้อมพิศมัยและปราณีมองมาไม่พอใจอย่างแรง โดยเฉพาะพิสมัย การแสดงนี้จบลงด้วยความชื่นชมของแขกในงาน --------------------------------- "งานวันเกิดคุณแม่แท้ๆ แต่นังสองพ่อลูกนั่น รับความชอบไปเต็มๆ" ปราณีกระซิบ พิสมัยมองอย่างแค้นวนิดาสุดๆ พิสมัยกรี๊ด เมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขก "ดิฉันทนไม่ไหวแล้วค่ะคุณแม่ คุณแม่ก็เห็นว่าคุณพี่ต่อว่าดิฉันต่อหน้านังวนิดา คุณพี่ไม่ไว้หน้าฉันเลย ดิฉันทนไม่ไหวแล้ว " พิสมัยกอดน้อมร้องไห้ งานเลิกแล้ว แต่มนตรียังดื่มเหล้ากับประจักษ์อยู่ พิสมัยทำเป็นหวังดี แอบมาใส่ยานอนหลับในแก้ววิสกี้ของประจักษ์ เธอนำแก้วเหล้ามาให้ทั้งคู่ มนตรีกระดกที่เดียวหมด ขณะที่ประจักษ์ค่อยๆจิบช้าๆ พิสมัยยิ้มดูอย่างพอใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนชุดนอนวาบหวิว "พิสมัยลุกแม่สวยเหลือเกิน" "ดิฉันขอแสดงความยินดีกับคุณแม่และคุณพิสมัยเลยนะคะ เพราะดิฉันคงไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จ" "ขอบใจเธอมากนะปราณี" "โชคเข้าข้างเราแล้ว คืนนี้จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด พ่อใหญ่หลับเมื่อไหร่แม่จะพาขึ้นมา" "ค่ะ คุณแม่" พิสมัยยิ้มหวาน วาดวิมานสุดๆ น้อมและถมนั่งรอว่าเมื่อไหร่ประจักษ์จะหลับเสียที ก็ง่วงจนผลอยหลับไป มนตรีคะยั้นคะยอให้ประจักษ์ดื่มวิสกี้จนหมด ประจักษ์ง่วงผลอยหลับไป มนตรีจึงประคองพาเข้าห้องไป โดยผ่านน้อมและถม ที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่โซฟา ส่งประจักษ์เข้าห้องประจักษ์ก็ล้มตัวนอนบนเตียง ก็ป่ายแขนไปกอดวนิดาไว้ จนวนิดารู้สึกตัว "คุณประจักษ์ ๆ ไหนว่าจะไม่ดื่มจนเมาไงคะ" ประจักษ์นอนนิ่ง วนิดาจำยอมให้ประจักษ์กอดนอนนิ่ง เพราะขยับตัวไม่ได้ พิสมัยนั่งอยู่หน้ากระจกพรมน้ำหอมฟุ้ง โดยไม่รู้ว่ามนตรีเดินเข้ามา มนตรีเห็นพิสมัยเป็นวนิดา เข้ามากอดด้านที่ด้านหลัง มนตรีซุกไซร้ พิสมัยเคลิ้มมีความสุข แต่พอหันมาก็ตกใจตาเหลือก "มนตรี!!!!" พิสมัยพยายามดันมนตรีออก มนตรีอ๊วกใส่พิสมัย แล้วมนตรีล้มลงนอนแผ่ไปกับพื้นพรม นอนหลับกรน อยู่ที่พื้นห้อง แผนที่จะรวบรัดประจักษ์ของพิสมัยพังพาบไม่เป็นท่า เพราะความเมาของมนตรี แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 19:35:27 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 17:51:32 จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:36:51

ความคิดเห็นที่ 72 save กระทู้เก็บไว้กันด๋อยดีกว่านะ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:42:24

ความคิดเห็นที่ 73 หูยมีเพลง ยามรัก ด้วย อี๊ดต้องรอฟัง ศึกดวลลีลาศ ท่านใดขอไว้มิทราบได้ จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:44:46

ความคิดเห็นที่ 74 อาวคุณกระเหรี่ยงดง ไม่มีภาพปลากรอบแล้วหรือคะ สู้ๆๆคุณ panmile_pink ใกล้จะจบแล้วคะ พี่พันจ๋า ห้ามด๋อยนะจ้า จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:46:08

ความคิดเห็นที่ 75 ไม่รู้ที่ไหน เหมือนกัน จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:46:22

ความคิดเห็นที่ 76 มีภาพประกอบ แต่ถูกตอนรึเปล่าไม่รู้อ่ะท่าน จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:48:48

ความคิดเห็นที่ 77 น่าจะรูปนี้มากกว่า งานวันเกิด คุณนายน้อม รูปบนน่าจะ งานเปิดโปง คุณนายน้อม จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:50:33

ความคิดเห็นที่ 78 ไหนดูซิ โดนตบน่ะ มีคนเขาสนใจว่า หน้าบวม จมูกคดไหม ว๊า อ่านแล้ว เลยไม่ลุ้นตอนคุณพี่จับผู้ร้าย เกาะหน้าต่างเลย จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 17:53:25

ความคิดเห็นที่ 79 wow มีมาต่อด้านบนให้ด้วย อิอิ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 18:31:46

ความคิดเห็นที่ 80 ในเว็บไซต์ ของ mcot คะ  มีเรื่องย่อนวนิยายไทยรัฐ http://www.mcot.net/cfcustom/cache_page/98721.html เข้าไปเลย มีจนถึงปัจจุบัน ตามหนังสือพิมพ์เลย จากคุณ : omechina เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 18:56:24

ความคิดเห็นที่ 81 ตอนที่ 23 (ต่อ) เช้าวนิดากับประจักษ์ออกมาจากห้องด้วยกัน ยังเก้อเขินนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า "คุณประจักษ์คะ นับแต่วันนี้ฉันขอย้ายกลับไปนอนห้องป้าทองนะคะ" "เพราะฉันใช่มั๊ย เมื่อคืนชั้นล่วงเกินอะไรเธอไหม" "ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณพิสมัยเข้าใจผิด เพราะฉันก็หายดีแล้ว กลับไปอยู่ข้างล่างได้แล้ว ขอบคุณที่ดูแลชั้นอย่างดีค่ะ" วนิดายิ้มให้ ประจักษ์เสียดาย ------------------------------------------------ อำไพเอาเครื่องเพชรที่ขอยืมวนิดาไปใส่ในงานมาคืนวนิดา พิสมัยเห็นแล้วอิจฉา นึกโทษว่าคุณมณฑาขโมยเครื่องเพชรไป ไม่อย่างนั้นวนิดาคงไม่มีเครื่องเพชรชุดใหญ่ มาใช้ อำไพฟังแล้วโกรธแทนวนิดา "ที่คุณพูดมา มันไม่ใช่เรื่องจริง คุณหญิงมณฑาไม่ใช่คนแบบนั้น" "เธอจะรู้อะไรเครื่องเพชรชุดใหญ่ที่นังนั่นเอาไปสวยๆทั้งนั้น ราคาประมาณค่าไม่ถูก มันเป็นของสำหรับสะใภ้หรือภรรยาหัวหน้าตระกูลอย่างชั้น ถ้าไม่ถูกคนล้างผลาญ เครื่องเพชรพวกนั้นแม่จะยกให้พิสมัย" อำไพฟังแล้วกำมือแน่นด้วยความโมโห ระหว่างนั้นประจักษ์กับวนิดาก็ลงมาเห็น "ที่จริงคนโง่ก็ท่านเจ้าคุณมหศักดิ์นันแหละโง่ ไปคว้าผญ พรรค์นั้นมาเป็นเมีย เสียที่ให้มันเอาไปปรนเปรอชู้" วนิดาฟังแล้วไม่พอใจ เดินตรงเข้าไปในเถียง "หยุดกล่าวหาคุณย่าฉันสักที คุณย่าฉันเป็นผู้บริสุทธิ์" น้อม พิสมัย ถม มองหน้าวนิดา "แหมมม มาได้จังหวะพอดีเลยนะ" "คุณย่าฉันไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย คุณไม่มีหลักฐานอย่ามาใส่ความคุณย่าฉัน" "เธอเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีหลักฐานก็อย่ามาว่าว่าคุณแม่กล่าวหาคุณย่าเธอ" "วันนี้ฉันยังไม่มีหลักฐาน แต่สักวันฉันจะต้องหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ให้คุณย่าให้ได้ ฉันไม่ใช่พวกปั้นน้ำเป็นตัว" "แกว่าใครปั้นน้ำเป็นตัว" "คุณเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าความจริงเป็นไง" วนิดาไม่ยอมถอย "สั่งสอนเมียตัวเองบ้างนะพ่อใหญ่ ผู้หญิงอะไรมารยาททรามที่สุด" "ตบสั่งสอนมันเลยค่ะคุณแม่" "ตบเลยสิคะ ถ้าคิดว่าสิ่งที่พวกคุณทำมันถูกต้อง" ประจักษอึดอัดแต่ก็จำต้องปรามไว้ เพราะไม่อยากให้วนิดาเถียงกับแม่ "ฉันทราบค่ะว่าแม่คุณ และคู่รักคุณ ถ้าคุณเห็นว่าฉันลบหลู่คุณแม่ คุณก็เชิญตบฉันได้เลย" "คุณพี่คะ มันท้าทาย คุณพี่ ตบม...." ยังไม่ทันพูดจบ ประจักษก็สวนขึ้น "หยุดนะ" "เงียบพอได้แล้ว ให้เรื่องมันจบแยกย้ายกันไปซะที" "เข้าข้างเมียเหลือเกินนะพ่อใหญ่" "ผมพยายามให้เราอยู่กันสงบ ไม่เข้าข้างใคร" "คุณพี่รักมันใช่ไหมคะ ถึงทำอย่างนี้ คุณพี่บอกน้องสิคะว่าคุณพี่ไม่รักมัน" ประจักษ์เดินออกไป พิสมัยอึ้งเมื่อรู้ว่าประจักษต้องหลงรักวนิดาแน่แล้ว ________________________________ ประจวบเก็บเงินได้มากพอควร จึงบอกกับชุมศรีว่าอีกไม่นาน จะปลดหนี้ได้แล้ว วันนั้นเขาจะพาคนรักใหม่ให้น้อมรู้จัก น้อมอ่านจดหมายด้วยความดีใจ แต่ประจักษ์ฟังแล้วใจหาย น้อมรีบไปที่บ้านนายดาว น้อมเยาะเย้ยนายดาว "แกควรบอกลูกสาวแกขนข้าวขนของออกจากบ้านฉันได้แล้ว" "เมื่อถึงวันนั้นวนิดาจะเป็นเพียงแค่ เมียเก่า" "หวังว่าเราไม่ต้องเจอกันอีกในชาตินี้ 5555" นายดาวได้อ่านแล้วก็ตกใจ นึกไม่ถึงว่าจะมีวันนี้ --------------------- วนิดาทราบข่าวว่าประจักษ์ พิสมัยและคุณน้อมจะไปเท่ยวอยุธยา จึงซักถามกับป้าทองถึงบ้านพักของท่านเจ้าคุณ ป้าทองบอกว่าเป็นบ้านพักที่ท่านเจ้าคุณโปรดปราน มณฑาชอบไปพายเรือเล่น ที่วิหารกลางน้ำ วิหารกลางน้ำ!! เป็นคำที่สะดุดหูวนิดาเป็นอย่างมาก นิด คิดถึงคำสัญญากับคุณย่าก่อนเสีย หมายมั่นที่จะไปวิหารกลางน้ำให้ได้ =============================== ูู^^ ขอตัวไปทานข้าวเย้นก่อนนะคะ เดี๋ยวคืนนี้มาแปะต่อค่า แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 53 19:34:56 จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 18:58:15

ความคิดเห็นที่ 82 ตอนนี้หาหนังสือเรื่องย่อวนิดาไม่ได้เลยค่ะ ตั้งแต่ 7-11 ยัน B2S ก็ไม่มี T_T จากคุณ : ร็อดไวเล่อร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:13:14

ความคิดเห็นที่ 83 ขอบคุญมากเลยคะ ทานข้าวให้อร่อยนะ รอมาแปะต่อ จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:18:57

ความคิดเห็นที่ 84 นึกว่าจะไม่มีเพลง "ยามรัก" ซะแล้ว ร้องสบตากันหวานหยดย้อยเลยงานนี้ อ่านไปเขินไป อ๊ากกกกก >_< ขอบคุณ คุณ panmile_pink มากๆๆ เอาของหวานมาเสิร์ฟให้คุณ panmile_pink ด้วยค่า ปล. อย่าทานเยอะนะคะ เดี๋ยวน้ำตาลในเลือดจะพุ่งสูง เพราะเรื่องนี้ก็หว๊านนนหวานนนน อยู่แล้ว จากคุณ : Blue Sky in My Heart เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:20:48

ความคิดเห็นที่ 86 นังพิศมัย ทำตัวอย่างนี้ซิ คุณพี่ถึงหมดรัก อ่านแล้วอินจัด จากคุณ : โจ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:34:34

ความคิดเห็นที่ 87 อี๊ดๆ ทำไมมีฉากตบเยอะจัง หนูนิดตัวกระติ๊ด ยังไปท้าทายเขาอีกแหนะ เก็บกระเป๋าเตรียมไปบางประอินดีกว่า จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:39:28

ความคิดเห็นที่ 88 เดี๋ยว บีบี บอกพ่อดาวก่อน จากคุณ : กะเหรี่ยงดง เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 19:40:44

ความคิดเห็นที่ 89 ตอนที่ 24 คืนนั้นวนิดาปีนหน้าต่างเข้าไปที่ห้องประจักษ์เพื่อขออนุญาตตามไป บางประอินด้วย เขาปฏิเสธไม่ให้ไป  วนิดาจึงยืนประท้วงอยู่ในห้อง "ตามใจอยู่ได้อยู่ไป" ประจักษ์ทำทุกอย่าง เหมือนไม่มีวนิดาอยู่ในห้อง วนิดายืนยิ่งจ้องหน้าประจักษ์อย่างไม่ย้อท้อ "ยืนไปก็เมื่อยเปล่า ไม่มีประโยชน์หรอก" วนิดานั่งลงบนเตียงจ้องหน้าประจักษ์ ประจักษ์อึดอัดมาก อยากแกล้งวนิดา จึงเอามุ้งที่ครอบลงมา ครอบวนิดาด้วย ประจักษ์นอนลงบนเตียงหวังว่าวนิดาจะอายและยอมออกไป แต่นิดไม่ยอม ยังคงนั่งจ้องประจักษ์ตามเดิม จนประจักษ์เริ่มอ่อนใจ "เธอไปมากขนาดนี้เลย อยากไปก็ไป ฉันอนุญาต" วนิดายิ้มหวาน นึกขึ้นได้ก็รีบเผ่นออกจากเตียงทันที จะออกไปที่ระเบียง ประจักษ์รีบขวางไว้ "ฉันไม่อยากให้เธอตกลงไปหัวแตก ขาหัก เดี๋ยวอดไปบางปะอินนะ" ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น ประจักษ์จูงมือวนิดามาส่งที่หน้าห้อง พิสมัย เห็นก็เสียใจแค้นใจอย่างแรง ประจักษ์บอกน้อมว่าเขาจะพาวนิดาไปด้วย น้อมไม่ยอม ประจักษ์หนักใจ มาบอกวนิดาว่า คุณแม่ไม่อนุญาต วนิดาทำเป็น เห็นใจไม่ไปกับเขาก็ได้ ประจักษ์โล่งอก หารู้ไม่ว่าวนิดามีแผนในใจแล้ว ---------------------------------------------- วันเดินทางไปบางปะอิน น้อมและทุกคนเดินทางมาขึ้นรถไฟที่สถานี รถยังไม่ทันออก พิสมัย กับถม เห็นวนิดากับพวกเดินตามมา ก็รีบมาขวาง "ฉันไม่มีวันยอมให้พวกแกไปด้วยแน่" "คุณจะทำอะไรได้ คุณมีสอง พวกเรามีสี่" วนิดาโต้กลับ "จะสี่คน หรือกี่คน ถ้าแกไม่มีตั๋วก็ขึ้นรถไม่ได้ " พิสมัยตรงเข้ามาแย่งกระเป๋าวนิดา วนิดาพยายามรักษาตั๋วสุดชีวิต พิสมัยกำลังเงื้อมือเตรียมตบ ทันใดนั้นประจักษ์ก็เดินเข้ามา "พิสมัย " ประจักษ์เสียงเข้ม "คุณพี่" "คุณใหญ่ช่วยคุณนิดด้วยค่ะ" พิสมัยหน้าเสียพูดไม่ออก "ชั้นขอโทษที่ตามมาโดยไม่ได้อนุญาต ฉันอยากไปบางปะอินจริงๆ" "ไม่ต้องพูดแล้ว รีบขึ้นรถไฟเถอะ ใกล้จะออกแล้ว" วนิดา ป้าทอง จวง ไปล่ ยิ้ม ประจักษ์มองพิสมัยตำหนิ ก่อนจะพาวนิดา มานั่งอีกตู้โบกี้ ปล่อยให้พิสมัยฟ้องคุณน้อมว่าประจักษ์แยกไปนั่งกับวนิดา "หา!!! นังวนิดา มันโผล่มาที่นี่ได้ไง" "นั่นสิคะ คุณแม่ มันโผล่มาได้ไงไม่รู้" ในที่สุดวนิดาก็ตามน้อมมาถึงบางปะอิน ทันทีที่มาถึงบ้านพัก วนิดาก็ถามถึงวิหารกลางน้ำทันที "วิหารกลางน้ำอยู่ที่ไหนคะ" "ตรงโน้นไง" วนิดามองตามเห็นวิหารกลางน้ำอยู่ลิบๆ พิสมัยพยายามจะชวนประจักษไปดูฤกษ์แต่งงานต่อหน้าวนิดา แต่วนิดาไม่สน เธอมาที่นี่เพราะวิหารกลางน้ำเท่านั้น ประจักษ์หน้าเสีย อ้างว่านัดผู้ใหญ่ไว้ ไม่ยอมไปดูฤกษ์กับพิสมัย วนิดาบอกป้าทองว่าเธอจะไปวิหารกลางน้ำ ทำเอาป้าทองถึงกับตาเหลือก "หา!!!! คุณนิดจะไปวิหารกลางน้ำ ไปทำไมคะ ที่นั้นน่ากลัวจะตาย " "ที่นั่นมีอะไรเหรอ" "ที่นั้นเป้นที่เก็บอัฐิของตระกูลมหศักดิ์ แต่ละท่านดุๆทั้งนั้น คุณยังจะไปอีกเหรอคะ" "รู้แบบนี้ฉันยิ่งต้องข้ามไป ถ้าป้ากลัวไม่ต้องไปหรอกจ๊ะ ฉันไปเอง" วนิดาตั้งท่าเดินไปที่เรือ "คุณนิดขา อย่าไปเลยนะคะ พายเรือก็ไม่เป็น แล้วยังจะไปอีก ไปคนเดียวมันอันตราย" "แค่พายเรือไม่ยากหรอก ชั้นจะระวัง ป้าไม่ต้องห่วง" วนิดาก้าวลงเรือ ทำท่าเซ ป้าทองตกใจ "ป้าดูต้นทางให้ชั้นทีนะ" ป้าทองพูดไม่ออก วนิดายังไม่ทันได้พายเรือ ประจักษมาเห็น รู้ว่าวนิดาจะไปวิหารกลางน้ำจึงตามไปด้วย "วนิดาเธอจะไปวิหารทำไม ถ้าเธอไม่ตอบฉันไม่อนุญาตให้ไป" "วิหารกลางน้ำเป็นสิ่งที่คุณย่าฉันพูดก่อนตาย ฉันเลยอยากรู้ว่าที่นั่นมีอะไร บางทีอาจมีเงื่อนงำบางอย่างที่ทำให้คุณย่าฉันพ้นข้อกล่าวหา" "เธอนี่ช่างกล้าหาญอะไรอย่างนี้ พายเรือก็ไม่เป็น ไปตามลำพังอีก ไม่กลัวตายรึไง" "ถ้าชั้นต้องตายโดยสามารถพิสูจน์ความจริงของคุณย่าได้ ชั้นยอมตาย" "แต่ฉันไม่ยอมให้เธอตาย ฉันจะไปกับเธอ" -------------------------- ทั้งสองพายเรือมาถึงวิหาร ก็พากันเข้ามาข้างใน วนิดาจะปิดประตู แต่ประจักษ์ห้ามไว้ "อย่า นี่เป็นประตูกล เปิดจากด้านนอกเท่านั้น" ประจักษ์พูดไป ยกมือปาดหน้าตัวเองจนหน้าเลอะ "หน้าคุณเลอะค่ะ" ประจักษ์รีบยกมือปัดอีกข้าง "คราวนี้ทั้งสองข้างเลย" วนิดาหัวเราะคิก ประจักษ์ใช้มือตัวเองเข็ดทั้งสองแก้มจนเลอะไปหมด วนิดารีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้ ประจักษ์มองหน้าวนิดา หยิบผ้าเช็ดหน้าไว้ "ขอผ้านี้ให้ฉันเถอะนะ เอ้อ..เดี๋ยวอาจจะต้องเช็ดอีก" วนิดายิ้ม พากันเดินออกไป ประจักษ์เดินมาที่หน้าต่าง ประจักษ์ออกแรงหมุน หน้าต่างจึงเปิดกว้างขึ้น ลำแสงสว่างส่องมากลางองค์พระ "ทำไมมีพระหลายองค์จังเลยคะ" "พระเหล่านี้เป็นพระประจำวันเกิดของแต่ละท่าน ส่วนข้างใต้เป็นที่เก็บอัฐิ " ประจักษ์มองหาชื่อคุณลุงใต้ฐานองค์พระไม่เจอ วนิดามเดินมายืนข้างๆประจักษ์ตามององค์พระด้วยความหวัง นั่งลงกราบหน้าองค์พระ ด้วยความปิติ และความหวังที่จะค้นหาอะไรบางอย่าง "คุณปู่คะ ดิฉันมาที่นี่ตามคำขอร้องของคุณย่า ถ้าวิญญาณท่านยังสถิตอยู่ที่นี่ขอให้ดิฉันหาในสิ่งที่คุณย่าต้องการเจอด้วยนะคะ" วนิดาก้มลงกราบ ก่อนจะลุกยืนขึ้น ทันใดนั้นฟ้าก็ฝ่าเปรี้ยง วนิดาสะดุ้ง ประจักษ์ตกใจ โอบวนิดาไว้แน่น ทั้งสองคนหันมามองกันแปลกใจ เมื่อกี้ฟ้ายังสว่างอยู่เลย ทางด้านพิสมัย มาถึงที่วัด ก็ถือว่าฤกษ์ไม่ดีเพราะพระออกไปธุดงค์นอกวัด พิสมัยกลับมาก็ถามคาดคั้นจากไปล่และจวง ว่าคุณประจักษ์ไปไหน --------------------------- ที่วิหารพระ ทั้งสองช่วยกันสำรวจรอบๆ ประจักษ์เห็นฝนซาแล้วจะชวนวนิดากลับ แต่วนิดาไม่ยอม เพราะยังหาสิ่งที่ต้องการไม่พบ ทันใดนั้นฟ้าร้องดังลั่น พร้อมแสงฟ้าที่สาดเข้ามาแวบ ทำให้วนิดามองเห็นป้ายชื่อของท่านเจ้าคุณลุงที่ฐานองค์พระ "พระยามหศักดิ์ธำรงค์" วนิดามองที่ป้ายชื่อก็เอะใจ เอามือเข้าไปจับปรากฏว่าป้ายสามารถเลื่อนได้ เป็นช่องโหว่ลึกลงไป วนิดามองหน้าประจักษ์ด้วยความประหลาดใจ   ========================== ตอนหน้าไขปริศนาแล้วค่ะ ^____^ จากคุณ : panmile_pink เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 20:23:42

ความคิดเห็นที่ 90 ลุ้นๆๆ จากคุณ : โจ๋เรนเจอร์ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 20:29:46