ความคิดเห็นที่ 1 ภาพรอบด้านพลันสว่างวาบ แล้วกลายเป็นท้องฟ้าสีครามยามกลางวัน ปุยเมฆสีขาว กังหันลมปั่นไฟขนาดใหญ่นับสิบๆ ต้นเรียงรายเต็มเนินที่หันหน้าเข้าหาทะเล ท่าเรือเฟอร์รี่ที่เรือเพิ่งจะเข้าเทียบส่งคนลงจากเรือมายังท่าแห่งนั้น ถนนคอนกรีตสายยาวที่ทอดยาวคู่ไปกับแนวชายหาด และบ้านช่องร้านรวงจำนวนมากมายที่เรียงรายอยู่เต็มถนนสายนั้น ที่ใต้เงาของชายคาบ้านหลังหนึ่งบนถนนนใกล้กับท่าเรือนั้น ชายคนหนึ่งกำลังนั่งพักหลบแดดอยู่ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวคอเสื้อยับยู่ยี่ผูกเนคไทหลวมๆ กับกางเกงสแล็กสีอ่อนคล้ายพวกพนักงานบริษัท เรือนผมสีน้ำตาลเข้มไว้ด้านหน้ายาวจนแทบปรกดวงตาที่ถูกคั่นไว้ด้วยแว่นตากรอบรี ถัดจากเรือนผมและกรอบแว่นนั้น คือใบหน้าอ่อนเยาว์ดูไร้พิษภัยอย่างชายหนุ่มอารมณ์ดีคนหนึ่ง ไม่ใช่ใครที่ไหน "คาราซาว่า ชิโร่" นั่นเอง... ชายหนุ่มกดปุ่มเครื่องเกมมือถือ PSP (หน้าจอเป็นเกมไฟท์ติ้งการต่อสู้ระหว่างผู้ใช้จิงกิซะด้วย) อยู่ใต้ร่มเงาของหลังคาเพิงนั้นนิ้วแทบเป็นระวิง แต่สายตากลับขยันเหลือบแจไปยังภาพภาพหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกไป ภาพของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ...ดูจากชุดแล้วไม่น่าจะเกินม.ต้น... กำลังรุมสกรัมเด็กชายวัยไม่น่าจะเกินประถมคนหนึ่งจนสะบักสะบอมไปทั้งตัว แม้จะอายุน้อยกว่า แถมยังโดนรุมเล่นงานแบบสามต่อหนึ่ง แต่เด็กชายนั้นกลับไม่มีทีท่าจะยอมแพ้เลยแม้แต่น้อย ยังคงโถมเข้าใส่เด็กชายโตกว่ากลุ่มนั้นอย่างบ้าเลือด พยายามอย่างไร้ผลที่จะประเคนกำปั้นของตนใส่อีกฝ่ายให้ได้ ท่ามกลางเสียงเยาะเย้ยและเสียงหัวเราะฮาป่าใส่ของกลุ่มคู่ต่อสู้ ชายหนุ่มลอบถอนใจกับตัวเองอย่างเงียบงัน ด้วยไม่ปรารถนาจะเข้าไปยุ่งกับการทะเลาะวิวาทใดๆ ตั้งแต่วันแรกที่เหยียบย่างเข้าสู่ "เกาะฮัตสึมิ" แห่งนี้ ดังนั้น เขาจึงแกล้งทำเป็นไม่เห็น ก้มหน้าลงกดปุ่มเล่นเกมต่อไปอย่างเงียบๆ ไม่นำพาต่อเสียงกำปั้นกระทบเนื้อ เสียงคำรามอย่างโกรธแค้น และเสียงโห่ฮาป่าเหล่านั้น แม้ในใจจะนึกชื่นชมในความใจใหญ่ของไอ้หนูชั้นประถมคนนั้นไม่น้อยก็ตาม แต่แล้ว คาราซาว่าก็ไม่อาจทนแกล้งทำไขหูอยู่เฉยๆ ต่อไปได้ เมื่อประโยคประโยคหนึ่งแล่นวาบมากระทบโสตประสาท "ก็เรื่องจริงไม่ใช่รึไงวะ ที่แม่แกเป็นไอ้นั่นน่ะ!!" เสียงลอดมาจากไรฟันของเด็กม.ต้นคนหนึ่ง น้ำเสียงแฝงแววเยาะเย้ยดูแคลนอย่างชัดเจน "ทุกคนก็บอกกันทั้งนั้นว่าน่าขยะแขยง เป็นชั้นละก็ แค่คิดว่ามีไอ้ตัวพรรค์นั้นเป็นญาติของตัวเองก็ขนลุกแล้ว" คำเยาะเย้ยระคายหูคำนี้เองที่ทำให้อารมณ์ของคาราซาว่าถึงขีดสุดของความอดกลั้น เขาวางเครื่องเกมในมือลงกับม้านั่ง ยันตัวขึ้นยืน แล้วก้าวอาดๆ ตรงไปยังนักเรียนม.ต้นกลุ่มนั้น คว้าคอเสื้อของไอ้เด็กคนหลังสุดไว้แล้วออกแรงกระชากเต็มเหนี่ยวจนไอ้เด็กนั่นตัวลอยพ้นพื้น ไอ้เด็กนักเลงพอโดนกระชากเข้าก็ตกใจทำท่าจะตะโกนโหวกเหวกตามสันดาน แต่ยังไม่ทันที่เสียงร้องใดๆ จะเล็ดลอดจากปาก มือขวาของคาราซาว่าพลันขยับวูบ บีบขากรรไกรล่างของมันไว้จนแน่นราวกับคีมเหล็ก เปลี่ยนเสียงร้องอย่างไม่พอใจให้กลายเป็นเสียงร้องอู้อย่างตกใจกลัวและเจ็บปวด "ไม่ได้นะพวกเธอ อ๊ะ เรื่องสามรุมหนึ่งรึเรื่องความต่างของอายุน่ะช่างมันเถอะ" คาราซาว่าตั้งต้นพูดกับเด็กทั้งกลุ่มที่กำลังตะลึงพรึงเพริดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สุภาพพอๆ กับเวลาพูดคุยกับเจ้านาย เหมือนลูกหมาเชื่องๆ ตัวหนึ่ง "แต่อย่าดึงเอาคนในครอบครัวของเจ้าตัวที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยมาโจมตีกันแบบนี้สิ...ถ้าขืนยังทำแบบนั้นละก็" ว่าถึงตรงนี้ สีหน้าของคาราซาว่าก็เปลี่ยนไปทันควัน ใบหน้ายิ้มละมุนเหมือนลูกหมาตัวน้อยหายวับ กลายเป็นใบหน้ายิ้มแยกเขี้ยวราวกับสุนัขป่าดุร้ายพร้อมขย้ำเหยื่อ ก่อนจะเค้นเสียงต่ำอย่างน่ากลัวราวกับเสียงขู่คำรามในลำคอ "...เกิดโดนทำอะไรไปจะมาบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้นะโว้ย" ว่าจบก็ปล่อยมือจากไอ้เด็กคนที่จับไว้ แล้วผลักโครมไปปะทะกับกลุ่ม เจอคนจริงเข้าแบบนี้เด็กนักเลงทั้งกลุ่มก็ซีดหน้าหดเหลือสองนิ้ว แล้วผละหนีจากที่แห่งนั้นไปอย่างรวดเร็ว ไล่พวกนักเรียนนักเลงไปเสร็จ คาราซาว่าก็หันไปยื่นมือส่งให้เด็กชายที่นั่งงงอยู่กับพื้นเป็นเชิงบอกว่าจะช่วยฉุดให้ยืนขึ้น แต่เด็กชายกลับปฏิเสธแล้วยันตัวขึ้นยืนด้วยตัวเอง กิริยานั้นทำให้คาราซาว่าถึงกับแอบยิ้มอย่างถูกใจในความกร้าวแกร่งเกินวัยของเด็กชายเบื้องหน้าจนนึกอยากทำความรู้จักด้วยขึ้นมา คิดได้ดังนั้น เขาจึงออกปากถามเด็กชายไปว่ารู้จักทางไปที่ว่าการอำเภอมั้ย ช่วยนำทางไปหน่อยสิ เด็กชายปฏิเสธและบอกเป็นเชิงเตือนว่า อย่ามาข้องเกี่ยวกับเขามากเกินไปจะดีกว่า คาราซาว่าตอบกลับทันควันว่า ไม่เป็นไร ชั้นเพิ่งมาถึงที่นี่ เพราะงั้นใครจะคิดยังไงแค่ตอบกลับว่า "ไม่รู้" ก็โอเคแล้ว ว่าจบก็หลิ่วตายิ้มกว้างด้วยมาดอย่างลูกพี่ใหญ่ แล้วแนะนำตัวว่า "ชั้นชื่อคาราซาว่า ชิโร่!" เจอทักทายอย่างเป็นมิตรให้อย่างนั้น เด็กชายก็เหลือบตาขึ้นมองอย่างเขินๆ แล้วแนะนำตัวกลับด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มแทบจะเป็นงึมงำว่า "...ทาคาโอะ ริวเซย์" -------------------------------------------------------------- เห็นภาพการพบกันระหว่างทาคาโอะกับคาราซาว่าแล้ว ไม่รู้ทำไมนึกไปถึงการพบกันครั้งแรกระหว่างริคุกับโยเฮย์เลยแฮะ แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 01:35:27 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:19:39

ความคิดเห็นที่ 2 ภาพที่เห็นเบื้องหน้าสร้างความตื่นตะลึงให้กับริคุผู้ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ข้างๆ ราวกับไร้ตัวตนเป็นอย่างมาก เขารับรู้ได้ทันที ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในภาพความทรงจำของคาราซาว่า และสถานที่ในภาพความทรงจำนี้ก็คือ "เกาะฮัตสึมิ" สถานที่แห่งความทรงจำของเรน่าที่หายไปแล้วนั่นเอง!! -------------------------------------------------------------- ฉากตัดอีกครั้ง กลับมาที่คาราซาว่ากับทาคาโอะที่กำลังเดินไปที่ว่าการอำเภอด้วยกันอยู่ คาราซาว่าก็ชวนทาคาโอะคุยไปเรื่อยๆ บอกว่าเขาตั้งตารอวันที่จะได้มาประจำอยู่ที่เกาะฮัตสึมิแห่งนี้มาตลอด เพราะนอกจากทะเลที่นี่จะสวยแล้ว สภาพเมืองและบ้านช่องยังดูดี และที่ยอดเยี่ยมที่สุดก็คือ "ไม่มีใครหน้าไหนมาสร้างรีสอร์ตสำหรับนักท่องเที่ยวอย่างที่เกาะหรือเมืองชายทะเลสวยๆ มักจะมีกันให้พรึ่บ" ระหว่างเดินไปด้วยกันก็ไปเจอชาวบ้านสองสามคนกำลังทำงานอยู่ในไร่ คาราซาว่าก็ยิ้มส่งเสียงทักทายชาวบ้านกลุ่มนั้นอย่างร่าเริง แต่กลับถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนไม่พอใจ แถมยังมีการหันไปซุบซิบกันเหมือนจะแอบนินทาอีก เล่นเอาคาราซาว่าถึงกับยิ้มเก้อ ในขณะที่ทาคาโอะกลับนิ่งเงียบ แล้วบอกว่าจะพาไปทางลัดแล้วกัน เดินตัดทางลัดกันมาได้พักหนึ่ง คาราซาว่าก็สังเกตเห็นตึกขนาดใหญ่คล้ายคฤหาสน์หรือโรงแรมโทรมๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่ตรงสามแยก เลยหยุดดูด้วยความแปลกใจ ทาคาโอะก็เล่าให้ฟังว่า นั่นเป็นซากรีสอร์ตร้างที่มีโครงการจะสร้างบนเกาะนี้ ซึ่งเจ้าของโครงการก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น "โทคิจิกรุ๊ป" ยักษ์ใหญ่แห่งวงการเศรษฐกิจของญี่ปุ่นนั่นเอง ทาคาโอะเล่าให้ฟังต่อว่า โทคิจิกรุ๊ปนั้นเคยพยายามเข้ามากว้านซื้อที่ดินบนเกาะนี้ไว้ทั้งหมดด้วย แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดนั้นกลายเป็นอดีตไปแล้ว ด้วยสาเหตุหลายๆ อย่าง ทำให้โครงการเหล่านั้นต้องถูกพับไป โดยขณะที่เล่านั้น สีหน้าของทาคาโอะก็ดูเหม่อลอยเหมือนกับเรื่องที่เล่าไปเมื่อครู่มีส่วนเกี่ยวข้องบางอย่างกับตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่คาราซาว่าจะถามอะไร ก็สังเกตเห็นว่าข้างในรีสอร์ตร้างนั้นมีใครบางคนยืนอยู่ คาราซาว่านึกสนุก ก็เลยเดินเข้าไปข้างในหมายจะทักทายคนคนนั้น ฝ่ายคนข้างในเมื่อเห็นคาราซาว่าเข้ามาใกล้ก็ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ฝ่ายคาราซาว่าเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เมื่อพบว่าคนที่อยู่ในนั้นกลับเป็นเด็กหญิงในชุดมิโกะ ผมสีดำยาวสลวยถึงเอวคนหนึ่ง ซ้ำยังสวมหน้ากากจิ้งจอกรูปร่างประหลาดปิดบังใบหน้าไว้อีกต่างหาก "มิทามะ! (วิญญาณคนตาย)" เสียงของทาคาโอะดังขึ้นก่อนที่คาราซาว่าจะทันมีโอกาสได้พูดอะไร เด็กชายก้าวตรงไปหาเด็กหญิงสวมหน้ากากนั้น วางมือสองข้างลงบนบ่าของอีกฝ่าย แล้วถามเสียงหนักว่ามาทำอะไรที่นี่ เด็กหญิงก็ได้แต่อ้ำอึ้ง เรียกชื่ออีกฝ่าย "ริวคุง" แค่คำเดียว ทาคาโอะก็บ่นกระปอดกระแปดออกมาว่า แย่ชะมัด "เผลอคุยกันซะแล้ว ในที่แบบนี้อีกต่างหาก" บ่นจบก็กำชับเด็กหญิงให้ปิดเรื่องที่พวกเขามาคุยกันไว้เป็นความลับห้ามบอกใคร เด็กหญิงก็รับคำ แต่ยังไม่วายทำท่าเสียดายว่าอุตส่าห์ได้คุยกันอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้คุยกันตั้งนานแท้ๆ หลังสัญญากันเสร็จ ทาคาโอะก็ถามเด็กหญิงสวมหน้ากากว่ามาที่นี่คนเดียวเหรอ เด็กหญิงก็บอกว่าเปล่า ออกมาเดินสูดอากาศข้างนอกเฉยๆ เพราะงั้น "อาจารย์" ก็เลยตามออกมาด้วย ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงผู้หญิงร้องเรียกชื่อ "คุณโอโทริ" ดังมาจากทางเดินในรีสอร์ตร้าง คาราซาว่าหันไปมองตาม และพบกับ... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:21:49

ความคิดเห็นที่ 3 คาราซาว่าถึงกับตะลึง เพราะหญิงสาวที่ปรากฏตัวเบื้องหน้านี้หน้าตาเหมือนกับโทคิจิ ซาวาโกะที่รู้จักกันไม่มีผิด ผิดกันแค่หญิงสาวคนนี้มีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ที่ใบหน้าซีกซ้ายและมีท่าทางอ่อนโยนนุ่มนวลกว่าเท่านั้น ขณะที่คาราซาว่ายืนงงอยู่นั้นเอง หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งตรงมาหาเด็กหญิงสวมหน้ากากพร้อมบ่นว่าอย่าวิ่งไปในที่ที่ไม่มีคนเห็นให้เป็นห่วงสิ จังหวะที่วิ่งเข้ามานั้นเอง หญิงสาวก็หันมาเห็นทาคาโอะยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วย พอเห็นว่าทาคาโอะเป็นแผลช้ำไปทั้งตัวก็ตรงเข้ามาหา แล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงว่าโดนแกล้งอีกแล้วเหรอ และเสนอว่าจะพาไปทำแผลที่โรงเรียนให้ ทาคาโอะก็พยายามบ่ายเบี่ยงไปว่าไม่เป็นไร ฝ่ายเด็กหญิงสวมหน้ากากได้ยินที่ทาคาโอะกับหญิงสาวคุยกันก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเสียใจว่า "เพราะพวก 'โอโทริ' แท้ๆ..." ทาคาโอะเห็นเพื่อนพูดแบบนั้นก็หันไปร้องใส่ทันควันว่าไม่เกี่ยวข้องกับเธอสักหน่อย แต่เป็นเรื่องทะเลาะระหว่างชั้นกับเจ้าพวกนั้นต่างหาก ได้ยินทาคาโอะพูดแบบนั้น หญิงสาวก็ขยับตัวเข้ามาหา ก้มหน้าลงจูบที่ศีรษะด้านบนของเด็กชายอย่างอ่อนโยน แล้วเอามือประคองแก้มอย่างนุ่มนวลและพูดว่า "...ถ้างั้นชั้นจะไม่เป็นห่วงแล้ว...แต่ไม่ว่าจะมีอะไร อย่าเก็บมันไว้คนเดียวเลยนะ สัญญากับครูแล้วไม่ใช่เหรอ" ทาคาโอะได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าแดงอายม้วนไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายไปเลย ฝ่ายหญิงสาวเมื่อคุยกับทาคาโอะเสร็จก็หันมาทางคาราซาว่าแล้วถามว่าคนคนนี้เป็นใครเหรอ ทาคาโอะก็ตอบไปว่าเป็นคนของบริษัทโทรคมนาคมที่เพิ่งมาจากแผ่นดินใหญ่น่ะ หญิงสาวจึงหันไปยิ้มทักทายคาราซาว่าอย่างเป็นมิตร แล้วแนะนำตัวเองว่าชื่อ "มิชิม่า ซาโยโกะ" เป็นครูผู้ดูแลเด็กประจำโรงเรียนบนเกาะนี้ ทว่าเพิ่งทักทายจบไม่ทันไร คาราซาว่าก็ออกลายก้อร่อก้อติก ตรงเข้าไปกุมมือของซาโยโกะเอาดื้อๆ แล้วสารภาพรักพร้อมขอแต่งงานเสร็จสรรพ เล่นเอาทั้งซาโยโกะ ทาคาโอะ กับเด็กหญิงสวมหน้ากากถึงกับอ้าปากค้าง ซาโยโกะพยายามตอบเลี่ยงๆ ทั้งเอาเรื่องแผลที่หน้ามาพูดเป็นเชิงปฏิเสธ แต่คาราซาว่าก็ยังหาเรื่องเกาะแกะไม่ยอมเลิก เลยเจอซาโยโกะตบหน้าสั่งสอนเข้าฉาดใหญ่ แล้วพาทั้งทาคาโอะกับเด็กหญิงชื่อ "โอโทริ" คนนั้นจากไปแบบโกรธๆ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:23:06

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากติงต๊องได้โล่ที่ฉายให้เห็นซึ่งๆ หน้า ทำเอาริคุถึงกับทำหน้าเซ็งเป็ด (ประมาณนี้ ====>  =A=) ด้วยไม่เข้าใจว่าคาราซาว่าจะเอาภาพความทรงจำบ๊องๆ พรรค์นี้มาฉายให้ดูทำไม ครั้นหายอึ้งปนเซ็งแล้ว ริคุจึงค่อยคิดได้ ว่าสิ่งที่คาราซาว่าต้องการจะบอกตนเองเป็นเรื่องสำคัญ ดังนั้น การที่เอาฉากติงต๊องจนเหมือนจะไม่มีแก่นสารอะไรมาให้ดูแบบนี้ แสดงว่าในเหตุการณ์นี้ต้องมี "อะไรบางอย่าง" ที่เกี่ยวข้องกับเรื่องสำคัญที่คาราซาว่าต้องการจะบอกแน่ๆ คิดได้ดังนั้น ริคุจึงค่อยทำหัวให้เย็นลง แล้วตามดูเหตุการณ์บนเกาะฮัตสึมิในความทรงจำของคาราซาว่าต่อไป ------------------------------------------------------------------- หลังแยกจากพวกซาโยโกะมา (พร้อมด้วยรอยมือแดงๆ พาดแก้ม 1 รอย) คาราซาว่าก็มาจนถึงบริษัทที่ตัวเองต้องมาทำงานจนได้ ซึ่งภายในบริษัทก็มีแต่พนักงานลุงๆ ป้าๆ รุ่นลายครามกันทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้ การได้พนักงานหนุ่มๆ อย่างคาราซาว่ามาประจำที่นี่จึงสร้างความยินดีให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก พนักงานหญิงคนหนึ่งขอโทษคาราซาว่าที่ไม่ได้ไปรับที่ท่าเรือเฟอร์รี่ คาราซาว่าก็ตอบว่าไม่เป็นไร เพราะบนเกาะนี้ไม่มีสัญญาณมือถือ ดังนั้นก็เลยติดต่อหากันลำบาก หลังจากต้อนรับกันเสร็จ คุณลุงคนหนึ่งท่าทางเหมือนเป็นผู้จัดการสาขาก็มาอธิบายเรื่องราวต่างๆ บนเกาะฮัตสึมิให้คาราซาว่าฟัง จับความได้ว่าหมู่บ้านบนเกาะฮัตสึมินั้นไม่มีตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน แต่มีตระกูลใหญ่เก่าแก่ที่สืบทอดลูกหลานกันมายาวนานทำหน้าที่ดูแลปกครองผู้คนบนเกาะอยู่ โดยแบ่งเขตกันดูแลเป็นสองฝั่ง คือฝั่งตะวันออกมี "ตระกูลทาคาโอะ (หางเหยี่ยว)" เป็นผู้ดูแล ส่วนฝั่งตะวันตกมี "ตระกูลโอโทริ (หงส์)" เป็นผู้ดูแล แต่ปัจจุบัน ทั้งสองตระกูลใหญ่นี้มีเรื่องบาดหมางกันรุนแรง พลอยทำให้ผู้คนในหมู่บ้านแตกแยกออกเป็นสองฝ่ายไปด้วย ยิ่งตอนนี้ใกล้จะถึงงานเทศกาลแล้ว ก็ยิ่งไม่รู้ว่าความขัดแย้งระหว่างสองฝ่ายจะระเบิดออกมารุนแรงแค่ไหน ซึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผู้จัดการก็เตือนๆ คาราซาว่าด้วยว่าให้ระวังตัวให้ดีด้วย พร้อมกับบอกว่าพรุ่งนี้จะพาไปทักทายตระกูลใหญ่ทั้งสองในฐานะสมาชิกใหม่ของเกาะนี้ ดังนั้นอย่าไปทำอะไรผิดพลาดต่อหน้าเจ้าบ้านเด็ดขาด คาราซาว่าหลังจากฟังผู้จัดการอธิบายจบก็ถามว่า แล้วบริษัทเราล่ะเป็นสี...เอ๊ย อยู่ข้างไหน ผู้จัดการก็ตอบว่าถ้าให้พูดก็คงต้องบอกว่าอยู่สายโอโทริ เพราะที่ตั้งเสาสัญญาณไฟฟ้าและเครื่องกำเนิดไฟฟ้าพลังลมซึ่งจำเป็นต่อบริษัทโทรคมนาคมนั้นต่างตั้งอยู่ทางเกาะฝั่งตะวันตกซึ่งเป้นเขตของตระกูลโอโทริ "เพราะงั้นอย่าไปสนิทสนมด้วยมากนักล่ะ กับริวเซย์คุงน่ะ" พูดถึงท่อนนี้ จู่ๆ สีหน้าของทุกคนในบริษัทก็เปลี่ยนไป จากพูดคุยทักทายอย่างเป็นกันเองเมื่อครู่ กลายเป็นตึงเครียดเย็นชาราวกับถูกผีเข้าสิง ดวงตาทุกคู่ในบริษัทฉายแววแบบเดียวกันนั้น จ้องมองมายังคาราซาว่าเป็นตาเดียวราวกับจะตอกย้ำให้รู้ว่า "พวกเราจับตาดูแกอยู่นะ" เจอกดดันด้วยบรรยากาศกับจำนวนคนกันแบบนี้ คาราซาว่าจึงไม่เหลือทางเลือกให้คิดมาก นอกจากตกปากรับคำทุกคนไปแกนๆ เท่านั้น จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:25:05

ความคิดเห็นที่ 5 ตัดฉากกลับไปยังบ้านใหญ่ตระกูลทาคาโอะ ทาคาโอะ (จากตรงนี้ไป ผมจะขอเรียกทาคาโอะว่า "ริวเซย์" ซึ่งเป็นชื่อจริง เพื่อไม่ให้สับสนกับนามสกุลนะครับ) กำลังโดนหัวหน้าตระกูลซึ่งเป็นชายชราร่างผอมเกร็งแต่ยังดูแข็งแรงท่าทางน่ากลัวมาอบรม ข้อหาไปสู้แพ้พวกคนที่เกี่ยวข้องกับตระกูลโอโทริ หาว่าริวเซย์ทำให้ตราสัญลักษณ์ของตระกูลทาคาโอะต้องเสื่อมเสีย ริวเซย์พยายามแย้งว่าคู่ต่อสู้เป็นเด็กม.ต้นถึง 3 คนเชียวนะ แต่ท่านปู่หัวหน้าตระกูลไม่รับฟัง กลับด่าซ้ำว่าก็เพราะ "พวกแก" มันไร้น้ำยาไงล่ะ สมดุลอำนาจในหมู่บ้านถึงได้คลอนแคลนแบบนี้ แล้วย้ำหัวตะปูกับริวเซย์ว่า เพื่อให้สามารถควบคุม "พลัง" ไว้ในมือ ริวเซย์จะต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ แข็งแกร่งจนเหนือล้ำยิ่งกว่าผู้ใด ด่าเสร็จ ท่านปู่ก็ไล่ริวเซย์ให้เอาข้าวไปให้ "ใครคนหนึ่ง" ซะ ริวเซย์ก็ยกสำรับกับข้าวไปตามคำสั่ง ลงไปยังคุกใต้ดินที่น่าจะอยู่ภายในบ้านใหญ่ของตระกูลทาคาโอะนั่นเอง มาถึงก็ไขกุญแจกรงไม้ เปิดประตูเข้าไปเรียกชื่ออีกฝ่ายที่อยู่ในกรงว่า "จูริ!" ผู้ถูกเรียกหันขวับกลับมาทันใด เธอเป็นเด็กสาวอายุประมาณวัยรุ่นม.ต้นหรือม.ปลาย ผมหยักศกเล็กน้อยสีขาวยาวเคลียแผ่นหลัง ที่ปลายผมตรงส่วนที่ใกล้ใบหน้ามีแต้มสีคล้ายแต้มสีของพวกคิวกิ เธอสวมชุดกิโมโนสีขาวหลุดลุ่ย เผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มชัดเจน ที่ข้อเท้าข้างซ้ายมีโซ่เส้นเขื่องล่ามติดกับผนังไว้อยู่ ทันทีที่เห็นว่าผู้เรียกเป็นใคร เด็กสาวก็ยิ้มกว้าง ส่งเสียงเรียก "ริวจังๆๆๆ" อย่างดีใจ แล้วโผเข้ากอดริวเซย์เต็มแรง รวดเร็วรุนแรงจนริวเซย์ไม่มีแม้แต่โอกาสจะตั้งตัวได้ติด แรงกระแทกทำเอาเด็กชายล้มกลิ้งสำรับอาหารหกกระจายเต็มพื้น กระนั้น เด็กสาวผู้ถูกเรียกว่าจูริก็กลับไม่ใส่ใจ เธอขยับขึ้นคร่อมตัวเด็กชายไว้ เบียดหน้าอกอวบอัดกระแซะเข้ากับแผ่นอกของอีกฝ่าย แล้วก้มลงแลบลิ้นเลียใบหน้าด้วยกิริยาราวกับนางแมวตัวเมียกำลังก้มเลียทำความสะอาดร่างกายให้แมวตัวผู้ที่เป็นคู่ของมันอย่างรักใคร่ ตอนนั้นเองที่จูริสังเกตเห็นรอยแผลฟกช้ำตามตัวของริวเซย์ เห็นดังนั้น เด็กสาวก็หน้าเปลี่ยนสีทันที ดวงตาอบอุ่นแฝงแววรักใคร่เปลี่ยนเป็นดุร้ายเหมือนนางแมวป่า น้ำเสียงเริงร่ายินดีเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนน่าขนลุก แล้วเค้นเสียงถามอย่างน่ากลัวว่า "ใครเป็นคนทำร้ายริวจัง จูริจะไปฆ่ามันเอง...." คำพูดนั้นของจูริทำเอาริวเซย์หน้าถอดสี เขาแผดเสียงตวาดใส่อีกฝ่ายทันควันว่าห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด "ขืนทำแบบนั้นละก็ ชั้นจะไม่ลงมาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง!!" เด็กชายย้ำอีกครั้งด้วยสำเนียงเฉียบขาดกว่าเดิม "เข้าใจมั้ย! จะไม่มาเป็นครั้งที่สอง!!" เจอตวาดใส่เอาแบบนั้น จูริก็ชะงักกึกใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นคลายลง แล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นใบหน้าของเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งอีกครั้ง ...เด็กสาวที่กำลังโศกเศร้า เสียใจ และเจ็บปวดจนถึงที่สุด... "ขอโทษนะ..." เด็กสาวว่ากลั้วเสียงสะอื้น แล้วซบหน้าลงกอดริวเซย์ไว้แน่น ร่างกายสั่นเทาไปหมดด้วยแรงอารมณ์ต่างๆ ที่ระเบิดออกมาพร้อมๆ กัน "ขอโทษนะ..." ริวเซย์ได้แต่เอนหลังพิงกำแพงอยู่เฉยๆ อย่างอ่อนล้าเพียงเท่านั้น จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:27:37

ความคิดเห็นที่ 6 ตัดฉากกลับมาที่คาราซาว่าอีกครั้ง โดยหลังจากเสร็จเรื่องที่บริษัท เขาก็กลับห้องพักมาทำทีเป็นนั่งพักเล่นเกม PSP ตามปกติ แต่ความจริงกำลังแอบ "บรีฟงาน" ให้ตัวเองอยู่ในใจเพื่อย้ำเตือนขั้นตอนในการทำงานต่างๆ เพื่อปฏิบัติ "ภารกิจลับสุดยอด" ให้ลุล่วงไปได้ด้วยดี "แทรกซึมเข้ามาในเกาะฮัตสึมิสำเร็จ" "บรรยากาศของผู้คนที่นี่ดูตึงเครียดตามที่ข้อมูลแจ้งไว้จริงๆ" "ดังนั้น จะเคลื่อนไหวอะไรคงต้องใช้ความระมัดระวังอย่างที่สุด" "สถานะปัจจุบัน-----รอคอยคำสั่ง" "กำลังรอการติดต่อจากทีมปฏิบัติการในพื้นที่อยู่" ระหว่างที่เล่นเกมอยู่นั้นเอง ก็มีสัญญาณบางอย่างส่งเข้ามาในเครื่อง PSP (ที่น่าจะดัดแปลงเป็นเครื่องรับส่งข่าวลับไว้ด้วย) ของคาราซาว่า ปรากฏว่าเป็นข่าวของทีมปฏิบัติการในพื้นที่ โดยแจ้งให้คาราซาว่าไปพบกัน ณ "จุดนัดพบ" ที่ระบุไว้เดี๋ยวนี้ คาราซาว่าจึงรีบแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อ แล้วออกจากที่พักไปยังจุดนัดพบทันที ปรากฏว่าเป็นรีสอร์ตร้างของโทคิจิกรุ๊ปนั่นเอง ภายในตึกร้างนั้นมืดมิดและเงียบสนิท ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนรออยู่เลย แต่เมื่อเข้าไปถึง คาราซาว่าก็จับได้ทันทีว่าภายในตึกที่เหมือนจะไร้คนนั้น ความจริงมีคนแอบซุ่มอยู่ประมาณ 3 คนได้ โดยซุ่มอยู่ที่ส่วนลึกด้านในของตัวตึกสองคน และแอบอยู่ที่ด้านหลังเสาคอนกรีตอีกหนึ่งคน เห็นดังนั้น คาราซาว่าก็รู้ทันทีว่าทีมปฏิบัติการในพื้นที่คงคิดอยากลองของทดสอบฝีมือเขา คาราซาว่าจึงตัดสินใจรับลูก ด้วยการพุ่งปราดวูบ เข้าไปยังตำแหน่งคนที่หลังเสาหินด้านซ้าย แล้วคว้าแขนหมับไว้ทันที แต่แล้วคาราซาว่าก็ต้องตะลึง เมื่อพบว่าคนที่แอบอยู่หลังเสานั้น แท้จริงกลับเป็น "มิชิม่า ซาโยโกะ" อาจารย์สาวที่เพิ่งพบกันเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง หญิงสาวสะดุ้งโหยงอย่างตกใจสุดขีดที่อยู่ๆ ก็ถูกจับแขนบีบไว้แน่น สีหน้าดูล่อกแล่กเหลอหลาเหมือนคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก จังหวะนั้นเองที่เสียงฝีเท้าอีกสองเสียงวิ่งตับๆ จากด้านในตัวตึกตรงมาที่คาราซาว่ากับซาโยโกะอย่างรวดเร็ว ซาโยโกะทำท่าตกใจ แล้วร้องเตือนคาราซาว่าเสียงดังลั่นว่ามีคนจะเข้ามาเล่นงานจากด้านหลังแล้ว ทว่า แทนที่คาราซาว่าจะหมุนตัวขวับกลับไปรับมือคนทั้งสองในทันที เขากลับยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น สีหน้าตกใจเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นเยือกเย็นและนิ่งเฉย มุมปากเหยียดออกเป็นรอยยิ้มราวกับรู้ทั้ง ก่อนจะส่งเสียงพูดออกมาดังๆ คล้ายจงใจจะให้ทุกคนในที่นั้นได้ยิน "แหม...เลิกกันแค่นี้ดีกว่ามั้งครับ" สิ้นสุดคำพูดนั้น คาราซาว่าก็พลิ้วกายวูบ จับซาโยโกะล็อกแขนไพล่หลังไว้ แล้วสะบัดมีดพับทหารเปลือยคมขาววับออกมาจ่อคอหญิงสาวไว้ตรงตำแหน่งจุดชีวิตบนคอหอยในบัดดล ภาพที่เห็นทำเอาชายสองคนที่วิ่งออกมาจากด้านในตึกร้างชะงักฝีเท้าโดยพลัน ส่วนซาโยโกะก็ทำท่าตกใจยิ่งกว่าเดิมแล้วร้องถามว่าทำแบบนี้ทำไม คาราซาว่าก็บอกเหตุผลด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ตามปกติว่า "เมื่อตอนกลางวันผมจับมือคุณครูไป จำได้ไหมครับ? ผมน่ะแค่ได้เห็นมือใคร ก็พอรู้ได้แล้วว่าคนคนนั้นทำอะไรแบบไหนมา" ภาพมือสากด้านเต็มไปด้วยริ้วรอยที่ได้สัมผัสเมื่อตอนกลางวันพาดผ่านจิตใจของชายหนุ่ม ขณะพูดต่อไป "และผมก็คิดว่านั่นน่ะไม่ใช่มือของคุณครูใจดีเลยสักนิด" บังเกิดความเงียบขึ้นชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่ทีท่าของซาโยโกะจะค่อยๆ เปลี่ยนไป กิริยาอย่างผู้หญิงธรรมดาที่กำลังตกใจต่อเหตุร้ายไม่คาดฝันหายวับ แล้วแทนที่ด้วยรอยยิ้มอย่างถูกใจที่มุมปาก "...ขอโทษที่ต้องทดสอบนะ" แล้วหันไปพูดกับชายสองคน รวมถึง "คนที่สาม" ซึ่งจู่ๆ ก็โผล่พรวดออกมาจากไหนไม่รู้ เข้ามาเอาปืนจ่อหัวคาราซาว่าจากด้านข้างไว้จนเจ้าตัวต้องรีบทิ้งมีดเสียโดยพลัน ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงแววออกคำสั่งอยู่ในที "พอได้แล้ว" สิ้นเสียงสั่ง ชายสองคนก็เปลี่ยนทีท่าจะระวังตัวมาเป็นยืนนิ่งตรงอย่างเคารพ ส่วนคนที่สามก็ค่อยๆ ถอนอาวุธของตนเองออกจากขมับของคาราซาว่า แล้วถอยไปรวมกลุ่มกับอีกสองคนที่เหลือ "เก่งมากที่รู้ตัวได้ทันทีแบบนี้ สมแล้วที่เป็นคนของบรรษัททหารรับจ้างในเครือโทคิจิกรุ๊ป ถึงจะยังระวังตัวน้อยไปหน่อยก็เถอะ" หญิงสาวเอ่ยปากชม พร้อมกับปลดเชือกรัดผมทิ้งไป แว่นตาถูกถอดออก เผยให้เห็นดวงตาเยือกเย็นราวกับผิวน้ำบนทะเลสาบ แล้วหมุนตัวกลับมายืนยืดตัวตรงอย่างสง่างามอยู่เบื้องหน้าชายสามคนแรก "ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะ คาราซาว่า ชิโร่คุง ชั้นคือโทคิจิ ซาโยโกะ เป็นผู้รับผิดชอบการปฏิบัติการในพื้นที่นี้" นามสกุล "โทคิจิ" ในชื่อของอีกฝ่ายทำเอาคาราซาว่าชะงักไปแว่บหนึ่ง เขาพยายามซ่อนสีหน้าไว้ แล้วถามกลับอย่างเรียบเฉยที่สุดว่าตกลงซาโยโกะเป็นสายเลือดตระกูลโทคิจิจริงๆ สินะ ซาโยโกะได้ยินดังนั้นก็ถามกลับว่า พูดแบบนั้นแสดงว่าเคยเห็นหน้า "คุณพี่" มาแล้วล่ะสิ คาราซาว่าก็รับคำ แล้วบอกว่าตอนเข้าบริษัทใหม่ๆ ก็ได้ซาวาโกะช่วยเหลือไว้หลายอย่างเหมือนกัน "ถ้างั้น...ก็บอกรายละเอียดภารกิจมาได้หรือยังครับ?" คาราซาว่าถามตรงประเด็นทันทีหลังจากแนะนำตัวรอบสองกันเสร็จ "ทั้งจำนวนสมาชิกในทีม ทั้งรายละเอียดแผนการ ทั้งระบบการสั่งการ ทั้งการเข้ามาในพื้นที่ปฏิบัติการ ทุกอย่างล้วนแต่เป็นความลับทั้งหมด นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากระดับหัวแถวของตระกูลโทคิจิสินะครับ?" ชายหนุ่มหยุดเว้นระยะนิดหนึ่ง แล้วถามต่อว่า "บนเกาะนี้มีอะไรอยู่กันแน่? ทำไมคนของบ้านใหญ่โทคิจิถึงกับต้องลงมาเคลื่อนไหวลับๆ ที่นี่ด้วย..." เมื่อถูกถามแบบนั้น ซาโยโกะก็หลับตานิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง จึงค่อยลืมตาขึ้น ก่อนจะหันหน้ามองออกไปยังท้องทะเลยามกลางคืนที่ผืนน้ำสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับ แล้วตั้งต้นเอ่ยปากขึ้นช้าๆ "บนเกาะนี้มีสมบัติลับที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้แอบซ่อนอยู่ พวกเราจะต้องชิงสมบัตินั้นมาให้ได้โดยไม่ให้ใครรู้ตัว นั่นละคือภารกิจในครั้งนี้" ว่าพลางผินหน้ากลับมามองคาราซาว่าอีกครั้ง กิริยาท่าทางราวกับนางพญาเมื่อครู่ค่อยคลายลงไปเล็กน้อย แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามายิ่งทำให้แววตาและสีหน้าของหญิงสาวยิ่งดูอ่อนลงยิ่งขึ้น ถึงกับดูอ่อนโยนขึ้นจนแทบคล้ายกับหญิงสาวธรรมดาคนหนึ่งด้วยซ้ำ ...ความอ่อนโยนที่ผสานเอาความเศร้าสร้อยบางอย่างที่ไร้ผู้พบเห็นเข้าไว้ด้วยกัน... "ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนักหรอก...ก็แค่ผู้อาศัยในเงามืดทำเรื่องร้ายๆ อยู่ในเงามืด เรื่องมันก็แค่นั้น..." เธอกล่าวกับคาราซาว่า...ผู้บัดนี้ยืนอึ้งหน้าแดงซ่านอยู่ในแสงจันทร์ต่อภาพงดงามเบื้องหน้า "เหมือนกับชั้น...และคุณนั่นแหละ...ดังนั้น..." ถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ยื่นมือขวาตรงมายังคาราซาว่าที่กำลังยืนนิ่งอึ้งอยู่ แล้วพูดต่อว่า "คุณจะเป็นกำลังให้ชั้นมั้ย? เป็นกำลังให้แผนหลอกลวงของจอมโจรหญิงคนนี้" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:32:59

ความคิดเห็นที่ 7 "โอกาสมาถึงแล้ว" คาราซาว่าบอกตัวเองในใจ ขณะจ้องมองมือของหญิงสาวที่ยื่นออกมาให้ พยายามซ่อนสีหน้าหมายมาดไว้ภายใต้หน้ากากของชายหนุ่มผู้ยืนอึ้งแกมหน้าแดงภายนอกอย่างเต็มที่ "เท่านี้ก็สามารถเข้าถึงศูนย์กลางของตระกูลโทคิจิได้ในพริบตาแล้ว" "แต่ที่สำคัญกว่านั้น..." ใบหน้าของหนุ่มสวมแว่นพลันเปลี่ยนเป็นยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยอย่างที่แสดงให้เห็นต่อหน้าอีกฝ่ายเมื่อตอนกลางวันโดยพลัน ก่อนจะยื่นมือทั้งคู่ไปกุมมือที่อีกฝ่ายยื่นให้อย่างถือสนิท เล่นเอาอีกฝ่ายลืมเก๊กหน้าซีดลดทันควัน "ทำให้ผมตื่นเต้นได้ไม่เบาเลยนี่ โทคิจิ ซาโยโกะ" --------------------------------------------------------------------- ตลอดเวลาที่ภาพความทรงจำค่อยๆ เคลื่อนไปเรื่อยๆ นั้น ริคุเพียงแต่ยืนดูเป็นมนุษย์ล่องหนอยู่ข้างๆ ดวงตาฉายแววสงบนิ่งคล้ายจะเข้าใจต่อเหตุการณ์ทั้งหลายทั้งปวงที่คาราซาว่ายกมาให้ดูมากขึ้น "เราเริ่มจะมองเห็นความหมายของชิ้นส่วนปริศนาแต่ละชิ้นแล้ว" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองอยู่ในใจอย่างเงียบงัน "ที่ตัวเราทำได้ในตอนนี้ ก็เพียงแค่เฝ้าดูความทรงจำของคาราซาว่าต่อไปเรื่อยๆ" "และเชื่อว่าคำตอบของ 'ปริศนา' จะอยู่ ณ ปลายทางของความทรงจำนั้น" - จบตอนที่ 57 - แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 53 18:34:47 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:34:34

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วก็ถึงฉากย้อนอดีตตอนแรกกันจนได้แฮะ ไม่รู้จะย้อนอดีตกันยาวรึเปล่าแฮะ (แต่ถ้าจะให้ปริศนาเฉลยรวดเดียวก็คงต้องทำล่ะ หรือไม่งั้นก็คงกั๊กปริศนาบางส่วนไว้เผยต่อหลังกลับสู่ช่วงเวลาปัจจุบันก็พอได้เหมือนกัน) เรียกได้ว่าเป็นตอนแรกที่ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ แต่เนื้อหาแน่นปึ้กเอาเรื่องจริงๆ ครับ ในตอนเดียวยัดข้อมูลขั้นต้นเกี่ยวกับทุกฝ่ายเข้ามาแบบเต็มๆ พร้อมทิ้งปริศนาไว้มากมาย ทั้งเรื่องของเกาะฮัตสึมิที่แบ่งฝ่ายเป็นสองฝ่าย เรื่องสมบัติลับของเกาะ (ที่ผมคาดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการเกิดของคังชุ) เรื่องความบาดหมางระหว่างสองตระกูลใหญ่ประจำเกาะที่มีตระกูลโทคิจิเข้ามามีเอี่ยว เรื่องการสูญเสียอำนาจบนเกาะของตระกูลทาคาโอะ เรื่องตัวจริงของจูริที่ดูยังไงก็เหมือนจะกลายเป็น "คิวกิ" ไปแล้ว แล้วยังเรื่องของซาโยโกะที่ดูท่าทางจะร้ายกว่าที่คิดตั้งเยอะ (ทีแรกผมคิดว่านิสัยจะตรงข้ามกับพี่สาวนะ ประมาณเป็นสาวใสซื่อน่ารักที่มารักกับคาราซาว่าโดยบังเอิญ พอปรากฏตัวเข้าจริง ที่ไหนได้ กลายเป็นสาวแสบจอมตีสองหน้าไปหน้าตาเฉย แต่อ่านไปแล้วความประทับใจแรกดูดีกว่าเจ๊ผอ.คนพี่ตั้งเยอะแฮะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ^^;; ) ที่อึ้งที่สุดในรายการปริศนาช่วงต้นทั้งหมดก็คงเป็นที่ตาคาราซาว่าเคยเป็น "ทหารรับจ้าง" มาก่อนนี่แหละ ดูทีแรกยังไงๆ ก็พนักงานบริษัทเนิร์ดๆ คนหนึ่งชัดๆ ไม่นึกเลยว่าหมอนี่มันจะเป็นสายทหารพันธุ์แท้คนหนึ่ง แถมยังวางแผนจะเข้าใกล้ตระกูลโทคิจิให้ได้ด้วยจุดประสงค์บางอย่างอีก ซึ่งแม้ตอนนี้จะยังเดาไม่ได้ว่าเพื่ออะไร แต่ก็น่าลุ้นกันล่ะครับ ว่าอะไรจะทำให้คาราซาว่าจอมกะล่อนแถมยังวางแผนอะไรบางอย่างกับตระกูลโทคิจิอยู่คนนั้น กลับมารักผู้หญิงนิสัยยัยตัวร้ายแบบนี้ ถึงขนาดพอเค้าหายไปแล้ว ก็ยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อนำเค้ากลับมา น่าลุ้นมากครับว่าปริศนาทั้งหมดนี้จะทำให้เนื้อเรื่องดำเนินไปต่อแบบไหน และจะส่งผลต่อการตัดสินใจและการพัฒนาของริคุกับเรน่ายังไง ตื่นเต้นจนแทบรอให้ถึงปลายเดือนไม่ไหวเลยครับ :) ปล. - ว่าแต่ริคุเริ่มออกอาการแปลกๆ ตอนต้นเรื่องแล้วแฮะ นึกเรื่องราวหลังจากที่เนเน่บินหายไปไม่ออกแบบนี้ จะเป็นลางบอกเหตุไปถึงอะไรรึเปล่าหว่า ปล.2 - แถมท้ายด้วยภาพ "น้องมิโกะสวมหน้ากาก" ในตอนนี้ครับ ส่วนจะใช่เรน่าตอนเด็กหรือเกี่ยวข้องอะไรกับเรน่าหรือไม่ ไว้รอติดตามกันในตอนต่อๆ ไปครับ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 53 22:42:07 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 53 18:37:30 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 18:36:07

ความคิดเห็นที่ 9   น้องมิโกะถ้าโตหน่อยดู"จอ"น่าจะรู้ว่าใช่เรนะรึเปล่า =w= จากคุณ : คนผ่านมาครับ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 19:07:12 A:119.42.126.106 X: TicketID:209557

ความคิดเห็นที่ 10 เหอๆ ที่ขอแต่งงานนี้แกล้งทำหรือเอาจริงอะเนี่ย จากคุณ : hahihoman เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 19:54:29

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเรื่อง 3 เรื่อง ... อย่างแรกคือ "ไดว์" ใน Chrno Crusade เพราะลักษณะของการดูความทรงจำคล้ายกันมาก อย่างที่สองคือหนังเรื่อง Mr. & Mrs. Smith ... คาราซาวะกับซาโยโกะ นี่ นิสัยกะล่อนพอกัน ดูจะสนใจอีกฝ่ายในเชิงโรแมนติกอยู่ แต่ก็ลับลวงพรางกันได้ตลอดเวลา อย่างที่สามคือเรื่องฮิกุราชิครับ ... คนนอกที่เข้ามาใหม่ บรรยากาศของชนบทและฤดูร้อน ความลับของท้องถิ่น ตระกูลใหญ่ที่ขัดแย้งกัน ฝาแฝดที่แยกกันอยู่และดูเหมือนจะมีความหลังฝังใจ และ...มิโกะ จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 20:26:16

ความคิดเห็นที่ 12   ถ้าให้เดา จูริ น่าจะเป็นคนของตระกูลโอโทริ ที่มาอยู่ในตระกูลทาคาโอะน่าจะเพราะเหตุผลอะไรซักอย่าง(อาจจะถูกลักพาตัว, ถูกขับออกจากตระกูล, ชอบริวเซย์เลยหนีมาอยู่ด้วย ฯลฯ) ส่วนคนที่สวมหน้ากากน่าจะเป็นจอแบนน้องของจูรินะ ถ้าให้เดาต่ออีกก็ ทั้งสองตระกูลใหญ่น่าเป็นผู้ครอบครองพลังลับอะไรซักอย่างนี่แหละ ซึ่งพลังจะถูกสืบทอดให้กับคนในตระกูลจากรุ่นสู่รุ่น ตระกูลโอโทริก็มีจูริเป็นผู้สืบทอด ส่วนตระกูลทาคาโอะก็มีริวเซย์เป็นผู้สืบทอด(น่าจะกำลังอยู่ในระหว่างฝึกเพื่อสืบทอดพลัง) แต่ที่คาใจคือพลังนั่นนะมันคืออะไรกันแน่ นึกไม่ออกจริงๆว่าจะพัฒนามาเป็นคังชุ คิวกิ หรือแหล่งแพร่ ได้ยังไง ถ้าหาเหตุผลมาได้ไม่ดีมีเคืองเลยนะเนี่ย เหอๆ อ่านเรื่องนี้แล้วอดจินตนาการเป็นตุเป็นตะไม่ได้แฮะ - -" จากคุณ : ChibiFox เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 21:11:48

ความคิดเห็นที่ 13   ดูเฉพาะภาพแล้วเหมือนบรรยากาศตอนนี้จะไม่เครียดแฮะ โดยส่วนตัวชอบดูบรรยากาศสบายๆ ของเรื่องนี้ แต่มีน้อยเหลือเกิน ส่วนมากไม่เครียดแป๊บเดียวแล้วจะโคตรเครียดตามมา จากคุณ : oen เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 23:03:12 A:115.87.182.168 X: TicketID:209443

ความคิดเห็นที่ 14 น้องมิโกะถ้าโตหน่อยดู"จอ"น่าจะรู้ว่าใช่เรนะรึเปล่า ^ ^ ^ แทงหวยว่าใช่  (ว่าแต่หน้ากากนั่นมันอันเดียวกับที่ใส่ตอนแหล่งแพร่ไหมเนี่ย...ถ้าใช้แสดงว่าสาวจอแบนต้องเกี่ยวข้องอะไรลึกซึ้งแหงๆ) แต่ตอนนี้ผมกำลังมองไปประเด็นที่ว่า ช่วงในอดีตนั้นคังชูกับ FLAG นี่มีที่มายังไงมากกว่า เพราะน่าจะเป็นประเด็นจุดชนวนสงครามที่น่าสนใจทีเดียว ซึ่งน่าจะเผยถึงปมของคาราซาว่ามันด้วย จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 01:56:31

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านตอนนี้แล้วก่อนอื่นขอตบเข่าสักฉาดว่าถูกในฉากบีบกรามโชว์โหดของคาราซาว่ามากๆ "ไม่ได้นะพวกเธอ อ๊ะ เรื่องสามรุมหนึ่งรึเรื่องความต่างของอายุน่ะช่างมันเถอะ แต่อย่าดึงเอาคนในครอบครัวของเจ้าตัวที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยมาโจมตีกันแบบนี้สิ...ถ้าขืนยังทำแบบนั้นละก็" "...เกิดโดนทำอะไรไปจะมาบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้นะโว้ย" ไอ้แบบนี้ผมเคยทำมาหลายรอบแล้ว เข้าใจคาราซาว่าเป็นอย่างดีเลยครับ พอจะจับความได้ราวๆ 6 ส่วนแล้วแต่ไม่กล้าเดามากนักเขียนท่านนี้เดาทางยากๆอยู่ด้วย ป.ล ซาโยโกะสุดยอด!!! แผลที่หน้านั่น ลูกน้องฝีมือระดับนั้น ปกติทำงานเป็นหัวหน้าแก๊งค์รัสเซียอยู่ที่เมืองรอนาปลาใช่ไหมคร๊าบ!! จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 22:34:03