ความคิดเห็นที่ 1   ฮัทสุกับโกชอบเถียงกันไปเถียงกันมา GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko FIRST VOLUME Page 259 – 261 translated (to English) by yanie ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฮัทสุได้แต่พร่ำเพ้อถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อ เคียวโกคุ ทาคาซึกุ โก แม้แต่ พี่สาวคนโตของเธอ ชาฉะ ไม่เคยได้ยินเสียงถอนหายใจโหยหา ขนาดนี้มาก่อน และแต่ละครั้ง ฮัทสุจะถอนใจหนักขึ้นเรื่อยๆ “ท่านพี่ ช่วยหยุดทีได้ไหม” “ทำไมข้าต้องหยุดด้วย” “ก็มันรู้สึกรำคาญที่จะต้องฟังท่านทำเสียงแบบนี้” ฮัทสุยิ่งถอนใจดังขึ้น “เฮ้อ..... เกิดเป็นเจ้าก็ช่างดีจริงน้า โก เจ้าน่ะไม่รู้จักความเจ็บปวดและความเศร้าเพราะความรัก” “ท่านหมายความว่าอย่างไร ข้าน่ะเคยแต่งงานมาครั้งนึงแล้วนะ” “นั่นมันคนละเรื่องเลยล่ะ เฮ้อออออออ” วันหนึ่ง โกไม่สามารถทนเห็นพี่สาวของเธอทำท่าเศร้าหมองแบบนี้อีกต่อไป พูดขึ้นว่า “ถ้าท่านชอบเขามากนัก ท่านก็ควรจะได้เคียงคู่กับเขานะ ท่านทาคาสุกุเป็นญาติของพวกเรา และข้าได้ยินมาว่าเขายังโสด” ฮัทสุจ้องหน้าน้องสาวอยุ่ชั่วขณะ ก่อนจะเบือนหน้าหนี พร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายไปด้วย “มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างนั้นหรอก” “ทำไมล่ะ” “ข้อแรก ก่อนอื่นเลย ข้าไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับข้า และถึงแม้....ถึงแม้เขาจะชอบข้าจริง มันก็ไม่ได้แปลว่าข้าจะสามารถเป็นเจ้าสาวของเขาได้เลย เจ้าเองก็รู้ว่าผู้หญิงในตระกูลซามูไรใช่ว่าจะสามารถแต่งงานกับใครก็ได้ที่เธอพึงใจ” รู้สึกเจ็บปวดไปกับคำพูดของตน ฮัทสุเริ่มสะอื้น โกยืนขึ้นและกล่าวเสียงดัง “ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้น ไปขอร้องท่านหญิงมัสซึโนมารุให้ช่วยเรื่องนี้กันเถอะ!” “ เดี๋ยวก่อน โก!” ชาฉะกล่าวจากด้านหลัง “ทำไมล่ะคะท่านพี่! ท่านไม่อยากให้ความต้องการพี่รองเป็นจริงหรือคะ” “ข้าไม่ได้พูดอย่างนั้น แต่แม้เราจะปรึกษาท่านหญิงมัสซึโนมารุ มันก็ใช่ว่าจะสำเร็จ” ฮัทสุเริ่มร้องไห้ “พี่รอง ความรู้สึกของท่านไม่สามารถสื่อออกไปได้ด้วยการร้องไห้หรอกนะ ” ฮัทสุจองหน้าน้องสาวของเธอชั่วขณะก่อนจะร้องไห้ดังขึ้น “มะ...ไม่นะ ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะ...” “อย่างนั้นเจ้าหมายความว่าอะไรล่ะ!” ปล่อยน้องสาวทั้งสองให้ทะเลาะกันอยู่ข้างหลัง ชาฉะนั่งลงหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ท่านผู้นั้นตอนนี้ต้องอยู่ในปราสาทแน่ เธอครุ่นคิด จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 17:46:48 A:58.8.83.92 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 2   ฉากโรแมนติกของฮิเดโยชิ วัย 52 และ ชาฉะ วัย 20 GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko FIRST VOLUME Page 273 - 276 translated (to English) by yanie ชาฉะอยู่เพียงลำพังในห้องนอนหลังจากเธออนุญาตคนรับใช้ให้ไปได้ เธอถอนใจยาว นอนไม่หลับ ชาฉะเดินออกจากห้อง จ้องมองไปยังดวงจันทร์เพื่อสงบใจ ในขณะที่เธอกำลังมองไปยังจันทร์เสี้ยวบนฟ้า “เหมียว” เธอได้ยินเสียงเบาๆ ต้องเป็นแมวแน่ๆ ปรากฏว่าเป็นลูกแมว เมื่อเธอเดินไปใกล้ถึงสวน ชาฉะหยุดลง เธอได้ยินเสียงฮิเดโยชิ “โอ๋ โอ๋ เจ้าหลงทางหรือไง” ฮิเดโยชิ อุ้มลูกแมวในวงแขน พูดกับมันอย่างห่วงใย “ปราสาทนี้กว้างมาก แม่ของเจ้าอยุ่ไหนล่ะ” ชายผู้ซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้านี้ไม่ใช่อุปราชผู้ทรงอำนาจ และน่ายำเกรง เขาเป็นเพียงชายวัยกลางคนที่เปลี่ยวเหงา ผู้ซึ่งเคยเป็นเพียงชาวนา และพึ่งพาได้เพียงสองมือ และ ปัญญาของตน “แม่ของมันตายใน คิตะ โนะ โช” ไหล่ของฮิเดโยชิขยับด้วยความแปลกใจ เมื่อหมุนตัวกลับมา เขาเห็นชาฉะ แมวน้อยตกลงบนพื้น พยายามทรงตัว วิ่งไปยังทางเดินระหว่างห้อง และหายเข้าไปในปราสาท “อย่างนั้น เจ้ายังคงแค้นข้ารึ”* ฮิเดโยชิกล่าวเสียงแหบห้าว ชาฉะส่ายศีรษะช้าๆ “ข้าไม่ได้แค้นนายท่าน ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นสถานที่ซึ่งสุภาพบุรุษเป็นผู้นำทาง ถึงแม้ข้าจะยังคงมีความแค้น ข้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ยิ่งกว่านั้นใต้เท้า....” “เจ้าไม่สามารถแม้แต่จะเรียกชื่อข้าในตอนนี้หรือ” เขากล่าวด้วยเสียงกึ่งขอร้อง ชาฉะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “ท่านฮิเดโยชิ ท่านตั้งใจจะรักษาชีวิตท่านแม่ของข้า” “ถูกต้อง” “แต่ท่านแม่ไม่ต้องการ มันเป็นหนทางที่ท่านแม่เลือก ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว เวลาได้เปลียนไปจากเดิม....” “เช่นเดียวกับข้า ความรู้สึกของข้าที่มีต่อท่านโออิจิได้จืดจางลงแล้ว และบัดนี้....” ฮิเดโยชิจ้องมองมายังชาฉะ เหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ก็ยั้งไว้ ชาฉะใช้สายตาคมกล้าจ้องมองเขากลับ และกล่าวว่า “ท่านยังเก็บจดหมายจากท่านแม่ไว้หรือไม่” ฮิเดโยชิล้วงเข้าในอกเสื้อ และหยิบจดหมายที่ยังคงถูกปิดผนึกออกมาราวกับสมบัติล้ำค่า ชาฉะประหลาดใจ ฮิเดโยชิกล่าวต่อว่า “ข้ามักจะเก็บไว้กับตัวเสมอ เพื่อจะได้ไม่ทำหาย” เหมือนกับจะสนับสนุนคำพูดของเขา จดหมายดูเก่าและกลายเป็นสีเหลือง “ข้าเป็นคนอ่อนแอ ถ้าข้าไม่นำมันติดตัวใว้ใจจะสั่น” “ท่านหมายความว่า ท่านยังมีความรู้สึกลึกซึ้งกับท่านแม่ จนท่าน......” “นั่นมัน....ไม่....ข้าหมายถึง....” “ท่านต้องการข้าหรือไม่” ชาฉะถาม ฮิเดโยชิเข้ามาใกล้เธอ ชาฉะจ้องลึกที่เขาและกล่าว “ มิซึนาริบอกข้าว่าท่านฮิเดโยชิต้องการหัวใจของข้า แต่.....” “แต่....?” “แต่......ข้าต่างหากที่ต้องการหัวใจท่าน” ทั้งสองจ้องมองซึ่งกันและกัน ฮิเดโยชิไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีกต่อไป เขากอดเธอ “นี่คือ...” ตระหนักว่ากำลังทำอะไรอยู่ ฮิเดโยชิพยายามบอกตัวเองให้ถอยห่างจากเธอ แต่เขาทำไม่ได้ ชาฉะมิได้ต่อต้านเช่นกัน เมฆบนฟ้าบังแสงจันทร์ ร่างของทั้งสองถูกห่อหุ้มในความมืด จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 17:47:53 A:58.8.83.92 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 3   เพิ่มเติม "คิตะ โน โช" โออิจิ (แม่ของสามพี่น้อง) ยอมตายพร้อมสามีที่ ปราสาท คิตะ โนะ โช หลังจากสามีเข้ากับฝ่ายลูกชายของโนบุนากะ แพ้ฮิเดโยชิ ในการรบค่ะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 17:52:31 A:58.8.83.92 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากค่ะ ตามไปอ่านตอนท่านหญิงโก เจอกับฮิเดทาดะแล้ว สงสัยเราจะได้ดู วนิดา เวอร์ชั่น เอโดะกันเป็นแน่แท้ ตอนออกข่าวมาครั้งแรก ก็นึกสงสัยเหมือนกัน ว่าเขาจะให้โอเอโยะ หรือท่านหญิงโกมีคาแรคเตอร์ยังไง เพราะหญิงอัตสึที่ประสบความสำเร็จไปแล้วนั้นจับใจผู้คนด้วยความสดใส น่ารัก ตรงไปตรงมา และคิดบวก แล้วของหญิงโกจะมาแนวไหน? NHK มักจะทำละครออกมาในแนว positive แต่ชีวิตของท่านหญิงโกและบรรดาพี่น้องล้วนแต่ดราม่ามาก ๆ ก็นึกอยากจับตาดูเหมือนกันว่าจะออกมาอย่างไรกัน? ที่สำคัญเรื่องราวระหว่างท่านหญิงโก กับ คาสึกะ โนะ ทสึโบเนะ นางพี่เลี้ยงที่พ่อสามีท่านหญิงมอบหมายมาให้เลี้ยงลูกชายคนโตของท่านหญิงเองกับฮิเดทาดะ สองนางที่ในประวัติศาสตร์ว่าว่าเป็นคู่อาฆาตกันนั้น (และทำให้เกิด ปราสาทฝ่ายใน หรือ โอโอขุ ขึ้นมา) จะเป็นอย่างไร น่าสนใจสำหรับเรามากเลยล่ะค่ะ ท่านหญิงโกเวอร์ชั่นข้างล่างนี่แรงส์มาก เล่นโดย Takashima Reiko จาก Ooku : Dai-isho จากคุณ : molecularkitten เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 20:35:21

ความคิดเห็นที่ 5   วนิดา เอโดะ และกินเด็ก^^ อันนี้เป็นตอนที่เจอกันหนแรกค่ะ ^^ การพบหน้ากันครั้งแรกของ โก และ ฮิเดทาดะ ทั้งสองพบกันเป็นครั้งแรกเมื่อ โกอายุ 18 ส่วนฮิเดทาดา อายุ เพียง12 เพื่อสานสัมพันธ์ระหว่าง ตระกูลโทโยโทมิ และ ตระกูลโตกุกาว่า ฮิเดทาดะถูกส่งมาเป็นตัวประกันที่ตระกูลโทโยโทมิ ก่อนพิธีบัลลุนิติภาวะ ฮิเดทาดะใช้ชื่อ ทาเคชิโย ดังนั้นเขายังใช้ชื่อทาเคชิโยเมื่อเขามายังปราสาทจูราคุได และพบ โก เป็นครั้งแรก ตอนที่ทาเคชิโยมาที่ปราสาท ท่านหญิงอาซาฮี หนึ่งในอนุภรรยาของโทคุกาว่า อิเอยาสึ และเป็นน้องสาวของโทโยโทมิ ฮิเดโยชิ กำลังสิ้นลม เมื่อทาเคชิโยเข้ามาในห้องเพื่อลาท่านหญิงอาซาฮี โก และผู้หญิงคนอื่นๆกำลังอยู่เคียงข้างเธอ ร่ำไห้ เมื่อลมหายใจของท่านใกล้ออกจากร่าง ทาเคชิโยสวดมนต์อย่างเงียบๆจากนั้นก็ออกไปจากห้อง โกไปที่ปราสาทจูราคุไดก่อนหน้านั้นสองสามวันก่อน ทันทีที่เธอได้ข่าวท่านหญิงอาซาฮีป่วยหนัก เมื่อลมหายใจสุดท้ายของท่านหญิงอาซาฮีออกจากร่างไป โกร่ำไห้ ปล่อยมือท่านหญิง และออกจากห้องเช่นกัน GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko FIRST VOLUME Page 303 - 306 translated (to English) by yanie “ท่านคือท่านโก ใช่ไหมขอรับ” ใครบางคนเรียกเธอ ดังนั้น เธอจึงหันกลับมา ซามูไรรุ่นเยาว์ในเครื่องแบบกำลังจ้องมองเธออยู่ “อา...” นี่คือเด็กชายซี่งออกจากห้องก่อนที่ท่านอาซาฮีจะสิ้นสม เขาถูกแนะนำว่าเป็นลูกชายคนที่สามของโตคุกาว่า อิเอยาสึ ดังนั้นเขาจึงมีศักดิ์เป็นลูกเลี้ยงของท่านหญิงอาซาฮี โกโค้งคำนับอย่างต่ำ เธอคิดว่าเธอควรแสดงความเห็นใจอย่างลึกซึ่ง แต่เธอไม่สามารถทำใจให้ยกศีรษะขึ้นได้ “ช่างเป็นคำนับที่นานจัง” เธอรู้สึกถึงเสียงหัวเราะในเสียงของเขา โกยกศีรษะขึ้น จ้องหน้าทาเคชิโย “ท่านหญิงไม่จำเป็นต้องกล่าวแสดงความสียใจหรอกขอรับ ทุกคนวันหนึ่งก็ต้องตาย” เขาไม่ได้พูดจาเหมือนเด็กทั่วไป พยายามสะกดอารมณ์โกรธ โกกล่าวเรียบๆ “แต่เจ้าก็เดินทางมาถึงที่นี่เพื่อเยี่ยมท่านใช่ไหมล่ะ” “ไม่ใช่เลย มันเป็นเหตุบังเอิญน่ะขอรับ” “บังเอิญรึ” “ข้ามาที่นี่ด้วยเหตุอื่นขอรับ” ทาเคชิโยใช้คางชี้ไปยังประตู “ข้าเข้าไปในห้องนั้นก็เพราะข้าถูกสั่งมา” นี่ก็เป็นอีกกริยาที่ไม่ค่อยดูเหมือนเด็ก โกรู้สึกเหมือนมีไฟจุดในร่างเธอ “กรุณาหยุดล้อเล่น! ท่านแม่ของเจ้าเพิ่งจะสิ้นลมนะ!!” “อันที่จริง ท่านผู้นั้นก็ไม่เชิงเป็นแม่ของข้าหรอขอรับ” “ก็ไม่เชิงรึ!?” โกย่นหน้าผาก ทาเคชิโยยักไหล่และกล่าว “ท่านผู้นั้นก็เป็นเครื่องมือของโทโยโทมิ รึไม่ใช่?” “.......โทษทีเหอะ .?” ริมฝีปากของโกสั่นด้วยความโกรธ ทาเคชิโยมองดูโกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ที่จริง ข้าก็เป็นเครื่องมือเหมือนกัน” “เอ๋?” “ท่านพ่อของข้าบอกให้ข้ามาเป็นตัวประกัน ข้าเลยมาที่นี่” โกรู้สึกว่าเธอเห็นความอ่อนล้าบนใบหน้าเขาวูปหนึ่ง ทาเคชิโย มองโกและกล่าว “ถ้าท่านโกรธ เชิญท่านตีข้า หรือ แทงข้า ข้าเป็นตัวประกัน ข้าไม่พูดอะไรหรอกขอรับ” โกรู้สึกทั้งโกรธ ทั้งเศร้าใจ “ทำไมเจ้าไม่พูดออกไปล่ะ ถ้าเจ้าไม่อยากมาเป็นตัวประกัน เจ้าก็ควรบอกพ่อของเจ้า!” “ข้าไม่มีความตั้งใจที่จะขัดคำสั่งชายผู้นั้นหรอก” เขาเรียกพ่อตัวเองว่า “ชายผู้นั้น”......โกรู้สึกช๊อกจนไม่สามารถกล่าวตอบ ทาเคชิโยกล่าวต่อ “เขาเป็นผู้ชายที่สามารถฆ่ากระทั่งภรรยาและบุตรของตัวเอง มันคงไม่เป็นการดีถ้าข้าพูดอะไรออกไปแล้วข้าต้องเจอเรื่องร้ายเทีหลัง” “เจ้านี่...” “อา จริงสิ” ทาเคชิโยแสดงรอยยิ้มเบิกบานแบบเด็กๆ “ท่านลุงของท่านคือ โอดะ โนบุนากะ ผู้ซึ่งได้ทำสิ่งสำคัญตั้งหลายอย่าง!!” มือขวาของโกขยับโดยไม่ตั้งใจ ชั่วขณะก่อนที่ฝ่ามือของเธอจะฟาดไปที่แก้มของเขา ทาเคชิโยจับข้อมือเธอไว้ “เอาล่ะ เอาล่ะ อย่าถึงกับต้องมามีเรื่องใช้กำลังกันเลยขอรับ” ทาเคชิโยยิ้มยิงฟัน “ท่านโก ท่านเกลียดสงคราม ใช่ไหมขอรับ? ข้าได้ยินจากพ่อของข้า” ทาเคชิโยปล่อยมือโก และโค้งคำนับเธอ “ถ้าท่านจะอนุญาต...ขอตัวล่ะขอรับ” โกชะงัก และมองที่หลังของเด็กชายผู้กำลังเดินผ่านระเบียงทางเดิน แต่ทันใด เธอตะโกน “เดี๋ยวก่อนนะ...เดี๋ยวก่อน...!!” ทาเคชิโยเลื้ยวหายไปในมุมระเบียงทางเดิน โกวิ่งตาม เธอรู้สึกปวดหนึบที่ข้อมือ ทำไมตัวเล็กๆมีแรงขนาดนี้นะ และทำไมเขาถึงกลายเป็นคนเย็นชาและเมินเฉยต่อสิ่งรอบข้างแบบนั้น เธออยากรู้จริงๆว่าทำไม โกวิ่งสุดกำลังและเลี้ยวที่หัวมุมแต่เธอไม่เห็นร่างของทาเคชิโยที่ระเบียงทางเดินยาวตรงหน้า จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 23:52:47 A:27.55.93.144 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 6 คุณมาลัยฯ แปลดีมากๆเลยค่ะ จิงๆเราแปลไว้ที่บ้านโอซามุที่บ้านไร่ไว้นะคะ เขิลเลยไม่กล้าเอามาลง 555 เอาเรื่องย่อมาแปะให้แทนนะคะ ++++++++++ อะไซ นากามาซะ ( Tokio Saburo) ไดเมียวแห่งโอมิโนคุนิ ซึ่งเป็นรุ่นที่สามและเป็นผู้นำคนสุดท้ายแห่งตระกูลอะไซ ซึ่งได้อาศัยอยู่ในบริเวณภูเขาและทะเลสาบบิวะ นากามาซะเมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับ โอดะ โนบุงาวะ ( Etsushi Toyokawa )แห่งตระกูลโอดะ โดยนากามาซะนั้นได้แต่งงานกับ"อิจิ" น้องสาวคนสวยของโนบุงาวะ และเรื่องราวทั้งหมดก็เริ่มต้นเมื่อนากามาซะ และอิจิ ได้พบกัน อิจินั้นเคารพและรักพี่ชายของเธอมาก เธอจึงตั้งใจที่จะแต่งงานกับตระกูลอะไซเพื่อผลประโยชน์ของตระกูลโอดะ แต่เมื่อเธอได้ไปถึงโอมิ เจอกับนากะมาซะ เธอก็ตกหลุมรักเค้าทันที ทั้งสองจึงแต่งงานกัน โดยมีบุตรสาวสองคนคือ ชาชา ( Miyazawa Rie ) และ ฮัตซึ ( Mizukawa Asami ) ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลอะไซ และตระกูลโอดะก็เริ่มมีปัญหากัน ทำให้เกิดสงครามครั้งใหญ่ โชคชะตาของชาชา, ฮัตซึ และลูกสาวที่กำลังจะกำเนิด "​โก" ส่งผลกระทบครั้งใหญ่ต่อความรักระหว่างนากามาซะและอิจิ อิจิได้ให้กำเนิดโกระหว่างสงคราม แต่สุดท้ายแล้วนากามาซะก็ถูกโนบุงาวะสังหาร และอิจิ ก็ต้องถูกเรียกขานว่า " ภรรยาของผู้ทรยศ " เมื่อโกอายุได้ 9 ปี โอดะ โนบุงาวะถูกสังหารที่วัดฮนโนจิ ทำให้อิจิต้องแต่งงานอีกครั้งกับ ชิบาตะ คาซึเอะ เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลโอดะ แต่เมื่อ โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ ( Kishitani Goro ) ผู้ซื่อสัตย์ต่อโนบุนางะ ได้ตัดสินใจโจมตีตระกูลชิบาตะ อิจิได้ตัดสินใจที่จะอยู่เคียงข้างสามี และให้ฮิเดโยชิดูแลลูกทั้ง 3 ของเธอ โอเนะ ( Ohtake Shinobu ) ภรรยาคนที่1 ของฮิเดโยชิเลี้ยงดู 3 พี่น้องเสมือนลูกของตนเอง ถึงแม้ว่าโกจะไม่ชอบฮิเดโยชิ แต่เธอก็รักโอเนะตั้งแต่แรกเห็น ฮิเดโยชินั้นยังคงรักอิจิเสมอมา จนเมื่อชาชาเติบโตขึ้น และมีใบหน้าที่คล้ายอิจิ จึงทำให้ฮิเดโยชิตกหลุมรักชาชาอย่างมาก แม้ว่าฮิเดโยชิจะมีภรรยามากมาย แต่เค้าก็ไม่เคยตกหลุมรักใครอย่างนี้มาก่อน ทำให้ชาชาเป็นที่อิจฉา และในที่สุดชาชาก็ให้กำเนิดลูกชายให้แก่ฮิเดโยชิได้สำเร็จ มีชื่อว่า ฮิเดโยริ โกแต่งงานครั้งแรกกับญาติของเธอ ซาจิ คาซูนาริ วัย 15 ปี ( ลูกชายของโออินุ พี่สาวของอิจิ ) ตามคำสั่งของฮิเดโยชิ แต่ต่อมาคาซูนาริได้ไปอยู่ข้าง โตกุงาว่า อิเอยะสึ ( Kitaoji Kinya ) คู่แข่งคนสำคัญของฮิเดโยชิ ทำให้ฮิเดโยชิโกรธมากจึงบังคับทั้งคู่หย่ากัน และเมื่อโกอายุได้ 17 ปีก็ต้องแต่งงานอีกครั้งตามคำสั่งของฮิเดโยชิ โดยให้แต่งงานกับหลานของฮิเดโยชิ โทโยโทมิ ฮิเดคัทสึ และทั้งคู่ได้มีลูกด้วยกัน ซาดาโกะ แต่ว่าก่อนซาดาโกะจะเกิด ฮิเดคัทสึก็ตายในสงคราม เมื่ออายุ 23 โกได้แต่งงานครั้งที่ 3 กับบุตรชายคนที่ 3 ของโตกุงาว่า อิเอยะสึ  "โตกุงาว่า ฮิเดทาดะ "(Mukai Osamu​) ซึ่งเด็กกว่าเธอถึง 6 ปี ฮิเดทาดะมักจะเฉยเมยต่อทุกสิ่ง เค้าไม่สนใจในสิ่งที่พ่อของเค้าทำมากนัก การที่เค้าถุกส่งมาแต่งงานนั้น ก็เผื่อเป็นตัวประกันต่อฮิเดโยชิ แต่เค้าก็ไม่ได้สนใจ หรือคาดหวังอะไรมากนัก แต่การพบกันครั้งแรกกับ โก ผู้ต้องเป็นภรรยาของเค้านั้นออกมาไม่ดีนัก และนี้คือหนึ่งในสิ่งสำคัญของเรื่องราวทั้งหมด ความมหัศจรรย์แห่งรักระหว่างโก และ ฮิเดทาดะ ผู้ซึ่งพยายามจะสร้างสันติ +++++++++++++++++++ ชาร์ตตัวละครค่ะ มันใหญ่ไปหน่อยนะคะ http://i11.photobucket.com/albums/a178/tingttj/mukai%20osamu/gou.jpg แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 53 16:16:16 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 53 16:10:35 จากคุณ : ttj เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 16:09:54

ความคิดเห็นที่ 7 ฮิเดทาดะอายุ 12 นี่พี่โอซามุจะดูเกินวัยไปหน่อยมั้ยเนี่ย ตัวก็สูง แต่ท่าทางคาแรกเตอร์น่าสนใจจัง ...แอบนึกถึงท่านพี่ของอัตสึฮิเมะ ^ ^ จากคุณ : momo lawleit เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:22:56

ความคิดเห็นที่ 8   Gou - Hidetada's second met. GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko FIRST VOLUME Page 309 - 311 translated (to English) by yanie ทุกคนในตระกูลดทโยโทมิที่อาศัยในปราสาทจูราคุไดถูกสั่งให้ออกมาส่งกองทหารของโทโยโทมิ เด็กชาย ผู้ยืนในกลุ่มซามูไรชั้นสูงยิ้มกว้างเมื่อเห็น โก ทุกคนมองเห็นเป็นรอยยิ้มใสซื่อของเด็ก แต่โกไม่ถูกหลอกเป็นครั้งที่สอง เมื่อใบหน้าและร่างเล็กๆเข้ามาใกล้ เธอเชิดคาง มองต่ำ ใช้สายตาถากถาง “ท่าน ทาเคชิโย ท่านนี่ท่าจะแสดงละครเก่งนะ” “ทาเคชิโย ตายไปแล้วพร้อมกับแม่แล้วขอรับ” “หือ....?” “ตอนนี้ข้าคือ โทคุกาว่า ฮิเดทาดะ” เขาปลดหมวกลงให้เห็นหน้าผากซึ่งถูกโกนมาใหม่ๆ จริงสิ ข้าลืมไปว่าเขาผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะแล้ว โก กระแอมและกล่าว “ข้ารู้ว่าไม่ควรพูดอะไรมาก แต่ข้าคิดว่าท่านควรต้องปรับปรุงซักเล็กน้อยนะ” “ปรับปรุง ปรับอะไร?” พยายามเก็บความหงุดหงิดไว้ในใจ เธออกล่าว “อันที่จริง สิ่งที่ท่านควรปรับคือ ความคิดขวางโลกของท่าน แต่บางที ท่านควรเริ่มจากวิธีการพูดของท่านนะ” “วิธีพูดของข้ามีอะไรไม่ดีหรือขอรับ ในฐานะผู้อาวุโสกว่า ขอท่านหญิงโปรดชี้แนะข้าด้วย” “วิธีพูดของเจ้ามันไม่เหมือนเด็กพูด” “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ ท่านต่างหากที่ควรต้องตระหนักถึงความจริงข้อนี้” “นี่ไงล่ะ! วิธีการพูดของเจ้าที่ข้าพูดถึง” โกเริ่มโมโห “เอาอีกแล้ว” ฮิเดทาดะกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบริสุทธิ “ถ้าท่านหญิงสามารถแกนิสัยขี้โมโหของท่าน ข้าน้อยสัญญาจะปรับปรุงตัว แต่แย่ตรงที่....” “แย่ตรงไหนฮึ” “ถึงแม้ท่านแก้นิสัยขี้โมโหได้ ข้าน้อยก็คงไม่ได้เห็น เพราะนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะมีโอกาสพบท่าน” “ข้าหวังจริงๆนะว่านี่เป็นครั้งสุดท้าย ขอให้เจ้าจงรักษาตัวในการเดินทาง” “เช่นกันขอรับ ท่านหญิงโก ข้าหวังว่าจากนี้ไปท่านจะรักษาตัว และ รักษาอาการขี้โมโหได้ด้วย” หลังจากนั้นไม่นาน ฮิเดทาดะและนักรบจากตระกูลโทคุกาว่าก็เดินทางออกจากเกียวโต ความหวังของโกไม่เป็นจริง เพราะในอีกไม่กี่ปีต่อมา เธอจะได้พบฮิเดทาดะอีกครั้ง ทั้งคู่ไม่เคยคาดว่าสถานการณ์ระหว่างกันจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงในภายหน้า โกและฮิเดทาดะพบกันอีกครั้งในอีกห้าปีหลังจากพบกันครั้งแรกที่ปราสาทจูราคุได ใน 5 ปีที่ผ่านไป โกได้แต่งงานอีกครั้งกับ โทโยโทมิ ฮิเดคัสสึ หลานชายของฮิเดโยชิ ทั้งคู่มีลูกสาวด้วยกัน หนึ่งคน ชื่อ ซาดาโกะ แต่อยู่ด้วยกันไม่ถึงปี ฮิเดคัสสึตายในสงครามบุกเกาหลี หลังจากนั้นไม่นาน...... จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:30:24 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 9   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 70 - 75 translated (to English) by yanie “อ้อ เกี่ยวกับเรื่องนั้น” ฮิเดโยชิเรียกโกเข้าพบ สีหน้าดูมีเลือดฝาด ฮิเดโยชิผู้ซึ่งปกติท่าทางเหมือนอสูรร้ายดูเป็นมนุษย์มากกว่าโกในขณะนี้ “ข้ามีเรื่องจะหารือกับเจ้า อันที่จริง ขอร้องเจ้ามากกว่า” “เรื่องใดหรือคะท่าน” โกทำใจไว้แล้ว ตอนนี้เธอสูญเสียสถานะของเธอในฐานะภรรยาของซามูไร ถ้าเขาจะรำคาญกับการที่เธอยังอาศัยอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่สนใจหากเขาจะขอให้เธอไปอาศัยอยู่ที่อื่นชั่วคราว ตอนนี้ ตราปเท่าที่เธอสามารถอยู่กับซาดาโกะอย่างสงบ อะไรก็ไม่สำคัญ “ถ้าเป็นเรื่องการแต่งงานใหม่อีกครั้ง เจ้าคิดว่าอย่างไร?” “...หา?” “ข้าว่า แต่งงานอีกตรั้ง” เธอรู้สึกถึงเลีอดที่พุ่งขึ้นมาที่ศีรษะ “ท่านหมายความว่าอย่างไร? ท่านบังคับให้ข้าแยกทางกับสามีคนแรก จากนั้นก็ฆ่าสามีคนถัดมา แล้วตอนนี้ ท่านกำลังบอกให้ข้าแต่งงานใหม่อีกครั้งงั้นรึ” “ถูกต้อง” ฮิเดโยชิพูดเฉย ไม่สนใจ โกยิ่งเดือดพล่านยิ่งขึ้น “อะไรกันล่ะคราวนี้ นี่ท่านใช้ข้าเป็นเครื่องมือทางการเมืองหรือไง?” “งั้นเจ้าก็เข้าใจอะไรดีแล้วสินะ...ถูกต้อง” โกถึงกับพูดไม่ออก “ข้าได้คุยเรื่องนี้กับฝ่ายโน้นแล้ว เจ้าต้องเดินทางไปคนเดียว” “คนเดียว?...ซา...ซาดาโกะล่ะ??!” “ทิ้งเธอไว้ที่นี่ ว่าที่เจ้าบ่าวของเจ้าอายุค่อนข้างน้อย เขาอาจจะไม่อยากได้ลูกติดของเจ้า” ยิ่งความโกรธมาก หน้าของเธอยิ่งซีดขาว โดยไม่สนใจ ฮิเดโยชิกล่าวต่อ “ข้าคิดว่านี่เป็นการแต่งงานที่ดี เจ้าจะไปแต่งเข้าตระกูลโตคุกาว่าที่เอโดะ ว่าที่เจ้าบ่าวของเจ้าคือ...เจ้ารู้จักเขาแล้วใช่ไหม? ทายาทของตระกูล....ฮิเดทาดะ” ฮิเดทาดะ? เป็นครั้งแรกในชีวิต โกทรุดลงกับที่ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:31:57 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 10   *** “ฮิเดทาดะ เจ้ากำลังจะมีเจ้าสาว” อิเอยาสึ พ่อของเขา กล่าวกับเขาหลังจากที่โทโยโทมิ ฮิเดซึกุและครอบครัวถูกประหาร ไม่นาน ในกลางเดือนแปด โดยไม่สนใจอะไรมากนัก ฮิเดทาดะตอบ “ขอรับ” โดยทันที เหมือนเช่นเคย “อะไรกัน เจ้าไม่แม้แต่จะสนใจรึว่าใครเป็นเจ้าสามของเจ้า?” เมื่อเห็นว่าอิเอยาสึดูเหมือนไม่เข้าใจปฏิกริยาของเขา เขาตอบ “ข้าสามารถลองเดาได้ ถ้าข้าใช้เวลาคิดซักพักขอรับ” “เจ้าไม่ต้องเสียเวลาคิดหรอก ท่านหญิงโกไงล่ะ” ทันทีที่ได้ยินอิเอยาสุพูด ฮิเดทาดะ ปล่อยเสียงในความคิดของเขาออกมา “กะ...โก....โก.....โก..ท่านหญิงโก น่ะ...นะ!!!” “โห...ข้าไม่เคยคาดถึงปฏิกริยาแบบนี้จากเจ้าเลยนะนี่ อันที่จริง ข้าก็ถูกใจเธอมาตั้งนานแล้ว อย่างที่ว่ากันล่ะนะ พรหมลิขิตบางทีก็ประหลาด จริงไหม?” “ไม่ใช่อย่างนั้น!” “งั้น...เจ้าไม่ชอบเธอรึ” “มันไม่เกี่ยวกับว่าชอบไม่ชอบ.....ถึงจะอย่างไร เธอก็--” “ถูกต้อง เธอมีอายุมากกว่าเจ้าถึงหกปี เธอแต่งงานมาแล้วสองครั้ง แถมเธอยังมีลูกสาวติดมาอีกหนึ่ง” เมื่อเห็นอิเอยาสึพูดโดยไม่ใส่ใจนัก เขาถึงกับพูดไม่ออก “อะไรกัน นี่ไม่ใช่การแต่งงานที่จะทำให้เจ้ายุ่งยากหรอกน่า มันก็ง่ายๆเหมือนกับตอนที่เจ้าไปอยู่กับตระกูลโทโยโทมิน่ะแหละ แต่ความสำคัญมันอยู่ที่ เจ้าจะได้เป็นคู่เขยกับท่านฮิเดโยชิ และเป็นลูกเขยท่านฮิเดโยชิไปพร้อมๆกัน พวกเรามีแต่ได้กับได้ เป็นการเลือกคู่ที่ดีจริงๆ!!” ฮิเดทาดะถอนใจ พร้อมกับคลายร่างที่ขึงเครียดลง จากนั้นเขารู้สึกละอายต่อความแตกตื่นของตน ฮิเดทาดะ เจ้าทำได้เพียงยอมรับไม่ว่าอะไรจะเกิดกับชีวิตเจ้า นั่นเป็นวิธีที่เจ้าใช้ชีวิตมาตลอดไม่ใช่หรือไง “ถ้าอย่างนั้น ท่านพ่อ พิธีแต่งงานจะมีขึ้นเมื่อไหร่หรือขอรับ” “ยิ่งเร็วยิ่งดี เหมือนว่าภายในเดือนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว ถ้างั้นอาจจะเป็นเดือนหน้า เราจัดงานในเดือนเก้า ก็แล้วกัน” “ขอรับ” ฮิเดทาดะนับนิ้วมืออยู่เงียบๆ เป็นเวลาห้าปีแล้วตั้งแต่เขาได้พบเธอเป็นครั้งแรกมี่เกียวโต นานขนาดนั้นเชียวรึ ท่านหญิงโกทิ้งความทรงจำที่แจ่มชัดในความรู้สึกของเขา เธอเป็นผู้หญิงหัวแข็ง ช่างวิจารณ์ พูดจาสวนกลับได้ทั้นที เธอเป็นหลานสาวของท่านใต้เท้าโนบุนากะ ผู้หญิงคนนั้นน่ะรึ ที่จะมาเป็นภรรยาของข้า?.......ช่างเถอะ อะไรที่จะเกิดข้างหน้า ก็ค่อยคิดกันข้างหน้า ฮิเดทาดะป้องปากหาว จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:33:11 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 11   *** ในขณะเดียวกัน โกปฏิเสธ ฮิเดโยชิอย่างแข็งขัน “สำหรับข้า นี่เป็นตลกร้าย! และเหนือสิ่งอื่นใด ทำไมต้องเป็นเจ้าเด็กหน้าทะเล้นนั่นด้วย...เจ้าเด็กยะโสที่คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นเด็กอยู่ไม่ใช่หรือไง” “ตอนนี้ เขาอายุสิบเจ็ดแล้ว พวกเราไปเรียกว่าเขาเป็นเด็กไม่ได้แล้วล่ะ” “คนอื่นก็ยังดีกว่า ขออย่างเดียว ไม่เอาฮิเดทาดะ” “อย่าได้ดูถูกเขา!” “ใต้เท้าฮิเดโยชิ กรุณาเถิดเจ้าค่ะ แค่ไม่เอาฮิเดทาดะ ข้าขอปฏิเสธ....ไม่-เอา” “ฟังนะ โอโก...” ถึงแม้ว่าจะรำคาญถึงขีดสุด ฮิเดโยชิพยายามอดทน และพูดซ้ำสิ่งที่เคยพูดมาแล้วทั้งหมดอีกครั้ง “ไม่ว่าความสัมพันธ์ของตระกูลโทโยโทมิ และตระกูลโตคุกาว่าจะดีแค่ไหน มันก็จะไม่มีทางแน่นแฟ้นพอถ้าปราศจากการแต่งงานในครั้งนี้....ไม่มีทางเลือกอื่นสำหรับเจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็ต้องส่งเจ้าไปที่ตระกูลโตคุกาว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะมาพูดเรื่องนี้กันอีก จงไปเตรียมตัวซะ!” ฮิเดโยชิกำลังจะลุกขึ้น เมื่อโกคลานเข่าเข้าไปใกล้ และคว้าชายเสื้อเขาไว้ “ท่านกำลังบอกให้ข้าไปสืบทอดทำหน้าที่ของท่านหญิงอาซาฮีที่นั่นหรือเจ้าคะ” ท่านหญิงอาซาฮีถูกส่งไปแต่งงานกับโตคุกาว่า อิเอยาสึโดยไม่สมัครใจ และป่วยตายลง แม้ว่าเธอจะเป็นหนึ่งในน้องสาวของฮิเดโยชิซึ่งเขารักมาก เธอกลับมีชีวิตที่หน้าเศร้า แต่กระนั้น ท่านหญิงก็ยังเข้มแข็ง โกรุ้สึกเศร้าใจทุกครั้งที่คิดถึงเธอ “พูดก็พูดเถอะ ครั้งแรกที่เจ้าพบกับฮิเดทาดะ ก็เป็นตอนที่อาซาฮีกำลังจะจากไป เฮ้อ...นั่นสิ.....นั่นสิ ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากอาซาฮีนั่นเองที่พาให้เจ้าทั้งสองได้มาพบกัน เจ้าเองไม่มีหนทางอื่นที่จะหลีกหนีชะตานี้ ....ไม่มี!” “ไม่เจ้าค่ะ ข้าได้ยินเสียงท่านหญิงอาซาฮีกำลังบอกข้าว่า....อย่า....อย่าไป!....อย่าไป!.....” “เลิกซะที่ได้ไหม!!!” ฮิเดโยชิปัดมือโกออกพร้อม ตวาด “เจ้าคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นไปตามความประสงค์ของเจ้ารึ การแต่งงานของเจ้าจะนำมาซึ่งสันติภาพของทั้งแผ่นดิน!! เจ้าควรมีสำนึกรู้คุณในข้อนี้ เข้าใจไหม! เข้าใจใช่ไหม!!” ฮิเดโยชิออกจากห้องอย่างรีบร้อน แต่ก็หันกลับมา “ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าจะพาซาดาโกะไปกับเจ้าด้วยก็ได้ ข้าจะแจ้งอิเอยาสึเอง” โกจ้องมองนิ่งตามหลังฮิเดโยชิที่ออกไป มัมไม่ใช่ว่าเธอเกลียดฮิเดทาดะ แน่นอน เธอก็ไม่ได้ชอบเขา แน่นอนว่าเธอไม่ชอบวิธีการที่เขาเย้ยหยันผู้อื่น แต่อันที่จริง เธอมีความรู้สึกในแง่บวกกับเขาตั้งแต่หนแรกที่ได้พบกัน ช่างเป็นโชคร้ายสำหรับเขาที่ต้องมีภรรยาที่แก่กว่ามาก เธอคิด เธอรู้สึกอยากจะต่อต้านทุกสิ่งทุกอย่างในโลกที่ถูกกำหนดโดยชายคนนี้ การแต่งงาน ซึ่งควรเป็นหนึ่งในช่วงเวลาสำคัญของชีวิต ถูกตัดสินใจโดยฮิเดโยชิโดยไม่เคยถามความสมัครใจของเธอ ไม่ใช่เพียงครั้งเดียว แต่เป็นสาม เธอรู้สึกเหลือจะทน ฮิเดโยชิไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา เขามีอำนาจปกครองในมือ เธอเข้าใจดีว่าเธอไม่สามารถขัดคำสั่งเขาได้ แต่เธอรู้สึกโกรธเกรี้ยวอยู่ในใจ โกถอนหายใจยาว จากนั้นพยายามนึกหน้าฮิเดทาดะ แต่เธอจำได้เพียงผมม้าบังหน้าผากเขา และหน้าผากที่ถูกโกนใหม่ของเขา หน้าตาของเขายังคงเลือนลาง จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:36:39 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 12 แอร๊ยย มาติดตามอ่านค่ะ กินเด็ก จากคุณ : [Zonic] เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:41:53

ความคิดเห็นที่ 13   มีพิมพ์ผิดด้วย ขอโทษด้วยนะคะ คราวหน้าจะตรวจทานให้ดีกว่านี้ ขอบคุณค่ะคุณ ttj เดี๊ยวเราแอบเข้าอ่าน ชอบมุไคเหมือนกันเลยค่ะ คาแรกเตอร์ ฮิเดทาดะออกแนว badboyประเภทเก็บกด นิ่งๆ เก็บความคิดความรู้สึกไว้ในใจตลอด เป็นประเภทเรียบเรียงคำพูดในสมองก่อนจะพูดอะไรออกมา (กลัวถูกทำอะไรผิดแล้วจะถูกพ่อฆ่ามาแต่เด็ก) ส่วนท่านหญิงเป็นคนโผงผาง ตรงไปตรงมา คิดเร็วทำเร็ว อะไรก็พูดตรงๆ ไม่คิดมาก หรือบางทีก็คิดมากแล้วแต่ก็โดยอีตาฮิเดทาดะพาเสียเรื่อง 555 เดี๊ยวกลับถึงบ้านจะเอาตอนวันแต่งงานมาลงนะคะ แตกต่างกันเยอะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:52:03 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 14   มีพิมพ์ผิดด้วย ขอโทษด้วยนะคะ คราวหน้าจะตรวจทานให้ดีกว่านี้ ขอบคุณค่ะคุณ ttj เดี๊ยวเราแอบเข้าอ่าน ชอบมุไคเหมือนกันเลยค่ะ คาแรกเตอร์ ฮิเดทาดะออกแนว badboyประเภทเก็บกด นิ่งๆ เก็บความคิดความรู้สึกไว้ในใจตลอด เป็นประเภทเรียบเรียงคำพูดในสมองก่อนจะพูดอะไรออกมา (กลัวถูกทำอะไรผิดแล้วจะถูกพ่อฆ่ามาแต่เด็ก) ส่วนท่านหญิงเป็นคนโผงผาง ตรงไปตรงมา คิดเร็วทำเร็ว อะไรก็พูดตรงๆ ไม่คิดมาก หรือบางทีก็คิดมากแล้วแต่ก็โดยอีตาฮิเดทาดะพาเสียเรื่อง 555 เดี๊ยวกลับถึงบ้านจะเอาตอนวันแต่งงานมาลงนะคะ แตกต่างกันเยอะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 18:52:29 A:58.8.109.106 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 15   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 84 - 91 Translated (to English) by yanie เดือนกันยายน คศ. 1595 พิธีแต่งงานของโกและโตคุกาว่า ฮิเดทาดะ ได้ถูกจัดขึ้นที่ปราสาท ซึซูกิ-ฟูชิมิ เนื่องจากเป็นการแต่งงานระหว่างตระกูลโทโยโทมิ และตระกูลขุนนางอันดับหนึ่ง -โตคุกาว่า ไดเมียวทั้งหลายต่างพากันมาร่วมงาน เป็นงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ แต่ไม่ว่างานจะยิ่งใหญ่แต่ไหน โกก็ไม่รู้สึกประหม่าเนื่องจากนี่เป็นการแต่งงานหนที่สามของเธอ ที่ทำให้เธอทึ่งได้นิดหน่อยก็คือฮิเดทาดะดูสงบนิ่งมาก ระหว่างพิธี โกพยายามที่จะแอบชำเลืองมองหน้าฮิเดทาดะ ชายผู้ซึ่งอายุเพียง 12 ปีในตอนที่พบกันครั้งแรกตอนนี้ได้เติบโตจนมีอายุ 17ปี ด้วยร่างโปร่งแต่กำยำ ทำให้เขาดูสง่าสมดังซามูไร พิธีการเริ่มขึ้นตามประเพณี โกถูกชักพาไปจนในที่สุด พิธีก็จบลง นั่งเกี้ยวหามออกจากปราสาทฟูชิมิ โกเข้าสู่ที่พำนักของตระกูลโตคุกาว่า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวปราสาท ห้องที่โอ่โถงงดงามถูกจัดเตรียมไว้ให้เธอ ห้องเหมือนถูกต่อเติมขึ้นมาใหม่ สะอาดไปทุกซอกทุกมุม เมื่อมองจากหน้าต่างผ่านต้นไม้ในสวน จะเห็นทัศนียภาพอันสวยงามของปราสาทชิซูกิ-ฟูชิมิ คุ้นเคยกับตราเพาโลเนียของตระกูลโทโยโทมิ โกรู้สึกว่าตราใบฮอลลี่ฮอกของตระกูลโทคุกาว่าที่ปรากฎอยู่บนเครื่องเรือนเป็นสิ่งแปลกใหม่ ในที่สุดยามวิกาลก็มาถึง โกมุ่งหน้าสู่ห้องหอโดยมี บริวารหญิง มาส่ง “ข้าไม่ควรรำลึกถึงการแต่งงานในครั้งแรกของข้า” โกกระซิบบอกตัวเองในขณะเดินอยู่บนระเบียงยาว ด้วยเสียงตักเตือน บริวารหญิงกล่าวกับเธอ “ท่านหญิงเจ้าคะ ท่านไม่ควรพูดแบบนั้นนะเจ้าคะ” “ตอนนั้นข้าเป็นคนช่างพูดผิดปกติ ...แต่ข้าสามารถพูดได้เพียงอย่างเดียว...ไม่ว่านายท่านจะทำอะไรกับข้า ข้าจะไม่ขัดขืน” “ท่านหญิง!” บริวารกล่าวเสียงดังขึ้น โกกล่าวกับเธออย่างสงบ “ข้าขอขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่เจ้าอยู่กับข้าทุกที่ที่ข้าไป เจ้าช่างเข้มแข็ง และเจ้าคงไม่รู้ว่าเจ้าทำให้ข้าอุ่นใจมากแค่ไหน” “ข้าน้อยไม่คู่ควรกับคำขอบคุณหรอกเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ ซึ่งกำลังถือเชิงเทียนอยู่ข้างหน้าคุกเข่าลง ก่อนที่เธอจะรู้ตัว โกได้มาถึงหน้าห้องหอแล้ว “เอาละ ขอบคุณนะ ข้าจะเข้าไปล่ะ” ด้วยรอยยิ้มเจือน คุณพนักงานกล่าวกับโก “อย่าลืม ห้ามขัดขืนเขา นะเจ้าคะ” โกประหลาดใจและพูดไม่ออก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินหญิงรับใช้ผู้ซื่อสัตย์กล่าวล้อเล่น โกมองตามจนร่างลับสายตาไปในมุมระเบียง เปิดประตูบานเลื่อน โกนั่งลงที่ปลายของฟูกที่ดูนุ่มน่านอน รอชายผู้ซึ่งกลายมาเป็นสามีของเธอ ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นใคร เธอหวังว่าเขาและเธอจะสามารถมีชีวิตคู่ที่ยืนยาวและแก่เฒ่าลงด้วยกัน แม้ว่าเธอจะผ่านการแต่งงานมาแล้วถึงสองครั้ง แต่ถึงจะรวมระยะเวลาเข้าด้วยกัน ชีวิตแต่งงานของเธอก็มีเพียงแค่ปีเดียว เธอต้องการปกป้องตระกูลโตคุกาว่า สนับสนุนท่านฮิเดทาดะ เหมือนกับที่พี่ของเธอทำเพื่อตระกูลโทโยโทมิ และก็เพื่ออนาคตของลูกสาวซึ่งเธอฝากไว้กับโทโยโทมิ โกสาบานกับตัวเองอีกครั้ง จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 01:01:06 A:27.55.19.250 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 16   เธอได้ยินเสียงเลื่อนประตูเปิดเบาๆ โกก้มลงในท่าคำนับทันที จากนั้นสามีของเธอก็ก้าวเข้ามาในห้องหอ เธอรอจนเขานั่งลงจึงเริ่มกล่าวแนะนำตัวตามบทเจ้าสาวใหม่ “ข้าชื่อโก ข้าอาจจะไม่ไช่คนดีพร้อม แต่ข้าจะคอยรับใช้ท่านอย่างเต็มกำลังความสามารถ ขอได้โปรดเมตตาข้าด้วย” โกค่อยๆยกศีรษะขึ้น เป็นครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสเต็มตาที่จะมองฮิเดทาดะผู้ซึ่งเติบใหญ่ ไม่รู้ทำไมเธอยังคงสามารถเห็นร่องรอยของสีหน้าท้าทายจากเมื่อห้าปีก่อนบนใบหน้าเคร่งขรึมของเขา กอดอกเหมือนเพื่อจะเก็บความรู้สึกที่แท้จริงไว้กับตัว ฮิเดทาดะกล่าวขึ้นว่า “ข้าไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าตอนนี้ข้าจะมีท่านเป็นภรรยา...” “ข้าก็รู้สึกเช่นกัน” โกตอบโดยทันที “ที่จะคิดว่าข้าแต่ให้กับเจ้าเด็กหน้าทะเล้น....” “งั้นท่านยังคงจะพูดว่าข้า” “......โปรดอภัยข้าด้วย แต่ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะกล่าวกับท่าน” โกนั่งตัวตรงบนเสื่อทาทามิและกล่าวต่อ “นี่เป็นการแต่งงานครั้งที่สามของข้า และข้าอายุมากกว่าท่านหกปี” “ใช่ ข้ารู้แล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกันก็ชัดเจนว่าเรามีอายุห่างกันอยู่บ้าง” “โปรดอย่าทำเป็นเล่นกับสิ่งที่ข้ากำลังจะพูด ข้ายังมีลูกสาวอีกคนหนึ่ง แต่ข้าถูกสั่งให้มาที่นี่โดยไม่มีเธอ” “ท่านก็น่าจะพาเธอมาด้วย ยังไม่สายเกินไป ทำไมท่านไม่เรียกให้เธอมาที่นี่ล่ะ?” “อย่าพูดแทรก และฟังในสิ่งที่ข้าจะพูด!” โกพูดพลางขึ้นเสียง แต่เธอรู้สึกเสียใจที่ทำอย่างนั้นในทันที นี่มันเหมือนครั้งที่แล้วมา ไม่ว่าฮิเดทาดะจะพูดอะไร เธอก็จะรู้สึกขวางหูเสมอ คงไม่ใช่ชีวิตคู่ที่เหมาสม ถ้าจะเป็นแบบนี่ต่อไป “ไม่ว่าอย่างไร หลายๆสิ่งได้เกิดขึ้น.....” “และที่จริงท่านไม่ได้อยากแต่งให้กับข้า” “นั้น....” “เชิญขอรับ พูดต่อเลย ท่านสามารถพูดความจริงกับข้า” อันที่จริงเธออยากจะพูดว่าเธอรู้สึกสำนึกขอบคุณสำหรับความจริงที่ว่าเขายังยอมรับเธอเป็นภรรยาแม้เธอจะเคยผ่านการแต่งงานมีลูกมาแล้ว แต่ตอนนี้เธอถูกอารมณ์พาไปด้วยสิ่งที่ฮิเดทาดะกล่าวออกมา ด้วยอารมณ์ที่สับสน โกกล่าว “ข้าจะพูดยังไงดีล่ะ สิ่งต่างๆในโลกไม่จีรัง แต่มีพลังบางอย่างที่นำทางข้า และข้าก็ตามมันไป” “เหมือนใบไม้ที่ลอยอยู่ในลำธาร” “เหอ?...” “วิธีการคิดของท่านไงขอรับ เหมือนกับข้าเลย” หลังจากสูดลมหายใจลึก ไม่สนใจคำพูดของฮิเดทาดะ โกกล่าว “ข้าหนะต้องการเสมอที่จะใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ในแบบที่ข้าคิดและศรัทธา แต่ชีวิตไม่ได้ดังหวังหรอก และเพราะอย่างนั้น ข้าจึงปล่อยชีวิตไปตามกระแสกรรม ในขณะที่ยังรักษาความตั้งใจของข้าไว้ให้ได้” “หืม...” “นั้นไม่ได้หมายความว่าข้าจะหลุดลอยไปเรื่อยเปื่อยหรอกนะ ซึ่งนั้นเป็นข้อต่างจากเจ้า” “ก็เหมือนๆกันนะแหละ” “ไม่เหมือน” “แต่ข้าคิดว่าเหมือนนะ..” “ไม่เหมือนซะหน่อย ข้าบอกว่าไม่ก็ไม่สิ ไม่เหมือนกัน” จ้องมองโกชั่วขณะ “ท่านช่างเป็นคนน่าสนใจ...” ฮิเดทาดะกล่าวด้วยเสียงไม่แสดงความสนใจซักนิด จากนั้นกล่าวต่อ “ก็ได้ ข้าจะรอ” “รอ...รออะไรรึ” “ข้าจะรอจนกว่าท่านจะอยากเป็นภรรยาของข้าจริงๆ นั่นจะเป็นตอนที่เราจะได้เป็นสามีภรรยากันอย่างสมบูรณ์” “....เอ่อ” “ท่านพูดวกวนถึงกระแสกรรมหรืออะไรเทือกนั้น พูดอีกอย่าง ท่านแค่รู้สึกไม่เต็มใจที่จะเป็นภรรยาข้า ดังนั้นไม่จำเป็นที่เราต้องฝืนเป็นสามีภรรยากันหรอก ข้าเองก็ลำบากใจนะขอรับ” “ละ..ลำบากใจ!?” ทันใดนั้น โกพูดต่อด้วยเสียงประดชประชัน “เกิดเป็นเจ้าก็ช้างดีเหลือเกินนะ ทุกอย่างยังไงก็ได้สำหรับท่าน ตราปที่เมียน้อยของท่านสามารถมีลูกให้ท่านได้!” “ข้าไม่มีเมียน้อย” “หา?” เขาชำเลืองมองโก มุดตัวเข้าไปในฟูก และนอนลง “อะไรกันนี่?” “ถ้าข้ามีเมียน้อย ท่านไม่คิดหรือว่ามันจะไม่น่าสนใจ?” “ข้า...มันจะไม่น่าสนใจงั้นรึ?” “เมื่อใดที่ท่านคิดว่าท่านพร้อมจะเป็นภรรยาของข้า เราค่อยเป็นสามีภรรยากันจริงๆตอนนั้นละกัน ราตรีสวัสดิ์” เขายิ้มกว้าง แล้วก็หันหลังให้โก ตานี่ผิดปกติตรงไหนหรือเปล่า ข้าเตรียมใจว่าเขาอาจจะมีนิสัยประหลาด แต่นี่มันเกินไป.... ไม่นาน เสียงลมหายใจนอนหลับของฮิเดทาดะก็ดังเป็นจังหวะ งั้นเขาก็นอนหลับลงได้แม้ว่าผู้หญิงซึ่งเป็นภรรยาอยู่ข้างๆวั้นรึ โกพยายามถามตัวเอง เวลาที่เธอจะอยากเป็นภรรยาของชายคนนี้จะมาถึงหรือจริงหรือ คำตอบคือ “ไม่” นั่นหมายถึง พวกเขาจะไม่สามารถเป็นสามีภรรยาที่แท้จริงได้ตลอดกาล “ก็ดี แบบนี้” เธอกล่าวอย่างมีน้ำโห ดับเทียนในโคมกระดาษแล้วเข้านอนอีกด้านของฟูก นอนชิดริมที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยหันหลังให้ฮิเดทาดะ ไม่มีลม แต่โกรู้สึกถึงลมหายใจที่ด้านหลัง เธอเฝ้าชำเลืองไปในความมืด ใบหน้ายิ้มแย้มของซาดาโกะเข้ามาในความคิดของเธอ เมื่อเธอหลับตาลง เธอพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นน้ำตา เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลโตคุกาว่า ดังนั้นเธอไม่ควรร้องไห้คิดถึงลูก ที่ด้านหลังของเธอ ฮิเดทาดะขยับตัวเล็กน้อย โกเกร็งร่าง แต่ฮิเดทาดะไม่ได้ขยังเขยื้อนต่อ โกหลับลงได้ในที่สุด ค่ำคืนที่แปลกประหลาดดำเนินต่อไป จนกระทั่งวันใหม่มาเยือน จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 01:05:47 A:27.55.19.250 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 17   เสริชไปเจอ live communitu เกี่ยวกับ ละคร TV ชุดนี้ที่นี่ค่ะ http://community.livejournal.com/tokugawa_gou/2010/08/12/ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 11:16:20 A:61.90.16.30 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 18   เปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างนะคะ [วิชาประวัติศาสตร์] ฮิเดทาดะ : ผู้ชายกลัวเมีย? ( แปลจาก link นี้ค่ะ ตามไปอ่านต้นฉบับกันได้เลย http://community.livejournal.com/tokugawa_gou/1966.html) จากบันทึกทางประวัติศาสตร์ โทคุกาว่า ฮิเดทาดะไม่มีอนุภรรยาแม้กระทั่งซักคนเดียว โกเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของเขา ในยุคที่เป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่มีอำนาจที่จะมีภรรยาน้อยหลายๆคน โอดะ โนบุนากะ มีภรรยาน้อย 3 คน โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ มีภรรยาน้อย 14 คน พ่อของฮิเดทาดะ โทคุกาว่า อิเอยาสึ มีภรรยาน้อยถึง 18 คน ( สมัยก่อนถึงจะภรรยาน้อยก็คงต้องมีพิธีรับรู้แต่งเข้าบ้านกันเป็นเรื่องเป็นราวนะคะ เป็นเรื่องปกติที่โชกุนจะรับภรรยาน้อยที่เป็นลูกสาวขุนนางยศต่ำ หรือกระทั่งลูกสาวที่เกิดจากภรรยาน้อยของตระกูลใหญ่ โดยมองเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ อย่างท่านโชกุนขี้โรคในเรื่อง Atsu-hime ยังอุตส่าห์มีภรรยาน้อยกะเค้าคนนึง 555 – มาลัยฯ) อันที่จริง โทคุกาว่า อิเดโยชิ มีความสัมพันธ์นอกสมรสกับผู้หญิง 2 คน คนนึงไม่มีการบันทึกชื่อไว้ ได้ให้กำเนิดลูกชายคนแรกแก่ฮิเดทาดะ แต่ทารกตายหลังจากนั้น 9 เดือน อีกคนชื่อ ชิสุ เป็นหญิงรับใช้ในปราสาท เมื่อฮิเดทาดะรู้ว่าเธอตั้งครรถ์ ก็ส่งเธอไปอยู่กับครอบครัวผู้ใต้บังคับบัญชาทันที โดยไม่ให้โกได้รับรู้ และเมื่อเกิดเด็กมาเป็นชายก็ถูกเลี้ยงอย่างลูกของครอบครัวนั้น ถึงจะมีสัมพันธ์กับหญิงอื่นสองครั้ง แต่โทคุกาว่า ฮิเดทาดะ ไม่ได้รับรองหญิงทั้งสองในฐานะอนุภรรยา และมิใด้ให้อยู่ด้วยกันในปราสาท นี่เป็นเรื่องถกเถียงกันในแวดวงวิชาการด้านประวัตติศาสตร์ (จิงดิ—มาลัยฯ) ทำไม? มีทฤษฏีมากมายเพื่ออธิบายข้อนี้ ทฤษฎีที่ 1 : ฮิเดทาดะเป็นสามีที่ซื่อสัตย์ - เขามีรักแท้ให้โก (เหมือนในนิยาย ^^) ตอนที่อิเอยาสึยังเป็นเด็กหนุ่มก็ชอบสาวใหญ่วัยกลางคน ดังนั้นบางคนจึงมีความเห็นว่าฮิเดทาดะอาจจะเหมือนพ่อ คือชอบผู้หญิงอายุมากกว่า ฮิเดทาดะสูญเสียมารดาเมื่อเขาอายุเพียง 12 ปี และความจริงที่ว่าในอดีตอิเอยาสึฆ่าได้แม้แต่ลูกเมียตัวเอง (ตามคำสั่งของโนบุนากะ) ฮิเดทาดะก็คงรู้ดีว่าพ่อของเขาสามารถสั่งฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ ดังนั้น โก ผุ้ซึ่งอายุมากกว่าเขา 6 ปีอาจจะเหมือนตัวแทนมารดาของเขา เขาจึงรักและทะนุถนอมเธอ ฮิเดทาดะและโกมีลูกด้วยกันถึง 7 คน การที่เขาแอบส่งชิสุไปโดยไม่ให้โกรู้ หมายถึงเขาให้เกียรติเธอ และไม่อยากให้เธอเสียใจ ข้อแย้งจากนักประวัติศาสตร์ : “ไม่มีทาง! ยุคนั้นเป็นยุคเซนโกคุนะ โอกาสที่ความรักแท้จะเกิดในการแต่งงานทางการเมืองแบบนี้มีน้อย...น้อยมาก แล้วการมีลูกกันหลายคนไม่ได้แปลว่าพวกเขาจะรักกันหรอก” (คงประมาณว่ากลางคืนสมัยนั้นมันไม่มีอะไรจะทำมากกว่า คริคริ – มาลัยฯ) จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 12:48:32 A:61.90.12.140 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 19   ทฤษฎีที่ 2 : ฮิเดทาดะเป็นพวกกลัวเมีย (ทฤษฎีนี้ที่เป็นที่นิยมกันที่สุด) ไม่รุ้ทำไม ในหมู่ผู้ศึกษาประวัติศาสตร์ มีภาพของท่านหญิงโก ว่าเป็นภรรยาที่อยู่เหนือสามี เป็นผู้หญิงหัวแข็ง ใจนักเลง ฮิเดทาดะกลัวเธอ เมื่อตอนที่ทั้งคู่แต่งงานกัน โทโยโทมิ ฮิเดโยชิอยู่ในอำนาจ ดังนั้น โก เป็นเจ้าสาวจากตระกูลที่ศักดิ์สูงกว่า และที่สำคัญที่สุด เธอเป็นทั้งหลานสาวของ โอดะ โนบุนากะ และเป็นลูกสาวบุญธรรมของฮิเดโยชิ ฮิเดทาดะต้องก้มหัวคำนับเมื่อพบเธอ ข้อแย้ง : “แต่หลังจากโทโยโทมิ ฮิเดโยชิ สิ้นลม ก็ไม่มีเหตุผลให้ฮิเดโยชิต้องเกรงกลัวโก โกมาที่โตคุกาว่าในฐานะกึ่งตัวประกัน เมื่อสิ้นอำนาจตระกูลโทโยโทมิ เธอก็ไม่มีบทบาทที่สำคัญต่อโตคุกาว่า แต่ถึงแม้จะได้ให้กำเนิดทายาทผู้สืบทอดแล้ว เธอยังมีลูกอีก 2 คนกับอิเดทาดะ” ทฤษฎีที่ 3 : ฮิเดทาดะไม่ได้สนใจผุ้หญิงมากเท่าพ่อของเขา มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์บันทึกไว้ว่า หนหนึ่ง อิเอยาสึพยายามจะโน้มน้าวให้ฮิเดทาดะรับอนุภรรยา เขาส่งสาวสวยให้ถือของว่างไปให้ฮิเดทาดะ แต่ฮิเดทาดะแค่รับขนมแล้วส่งสาวสวยกลับ และนักประวัติศาสตร์ให้ความเห็นว่า โกนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง ดังนั้น บางที ฮิเดทาดะแค่รู้สึกว่ามีโกเพียงคนเดียวก็พอแล้ว ทฤษฎีที่ 4: โกเป็นผู้หญิงเจ้าคิดเจ้าแค้นและขี้หึง บันทึกบางชิ้นกล่าวว่าลูกชายคนแรกของฮิเดทาดะซึ่งเกิดจากมารดาที่ไม่ปรากฏนามถูกสังหาร บ้างก็ว่า โกฆ่าเด็กคนนั้นทิ้งเนื่องจากเธอไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนอื่นให้กำเนิดลูกชายคนแรกแก่ฮิเดทาดะ และหลังจากมีความสัมพันธ์นอกสมรสเป็นครั้งที่สอง ฮิเดทาดะกลัวว่าโกจะทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นอีก จึงส่งชิสุไปอยู่ที่อื่น เมื่อโกรู้เรื่องเด็กเข้าในที่สุด เธอไม่พอใจมาก ฮิเดทาดะจึงป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้จนเขาไม่ยอมรับเด็กว่าเป็นลูก และให้ครอบครัวอื่นรับเลี้ยงและให้ใช้สกุลอื่น หลังจากเขาตัดสินใจแบบนั้น โกจึงยินยอมในที่สุด ตามข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ ฮิเดทาดะพบลูกนอกสมรส เพียงภายหลังที่โกเสียชีวิตลง ซึ่งเป็นเวลา 18 ปีต่อมา ดังนั้น พื้นฐานของทฤษฎีนี้คือโกเป็นผู้หญิงจิตใจชั่วร้าย และ ฮิเดทาดะกลัวเมีย เนื่องจากเธอมีความสามารถทำสิ่งร้ายๆได้ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 13:44:40 A:61.90.12.140 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 20   ก็ว่ากันไปนะคะ แต่แหม ถ้าตามทฤษฎีที่ 4 สงสัย ทั้งโก และ ฮิเดทาดะ ไม่ได้เป็นพระเอกนางเอก แน่นอน เคยเจอบทความในวิกิ ว่าฮิเดทาดะผู้ชายก็ได้ผู้หญิงก็ดี (เอ้า ทำร้ายจิตใจคนคอยดูละครกันเข้าไป 555) เค้าว่ากันว่า เพราะสมัยก่อนเป็นเรื่องะรรมดาที่นายกับบ่าวจะมีสัมพันธืกันแบบลึกซึ้ง (กึยส์) จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 13:53:42 A:61.90.12.140 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 21 คอยติดตามเรื่องนี้เช่นกันค่ะ อยากดูน้องชายของโมริ รันมารุ ฮ่าๆๆๆๆ จากคห.ที่20 จริงค่ะ เคยอ่านมาเหมือนกันว่าสมัยก่อนบ่าวผู้ชายบางคนนอกจากจะดูแลรับใช้แล้วยังมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนายด้วย ว่ากันว่า โอดะ โนบุนากะก้อแอบผญก้อได้ผชก้อดีเหมือนกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : Princess Murasaki เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 53 20:37:51

ความคิดเห็นที่ 22   เข้าไปอ่านเรื่อง ooku ที่ blog คุณ molecularkitten ที่ Exteen :D ท่าทางท่านหญิง โก เรื่องนั้นจะแรงจริงๆ ต้องขับเคี่ยวกับ ofuku ตัวเอกของเรื่อง ใช่ค่ะ คุณPrincess Murasaki ว่ากันว่า โมริ รันมารุ ก็เป็นหนึ่งในเด็กของโนบุนากะด้วย แต่โดยมาก NHK Taiga จะตัดเรื่องนี้ออกไป จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 14:44:33 A:27.55.78.82 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 23   ต่อนะคะ หลังจากคืนวิวาห์ ที่กลายเป็นคืนวิวาทะ *** “แต่งงานมาอยู่ตระกูลโตคุกาว่าของเรา ดีไหม? เจ้าจำได้ไหมว่าก่อนหน้านี้ ข้าเคยถามเจ้ามาครั้งนึง” “จำได้เจ้าค่ะ ตอนนั้นข้าอายุ 14 ปี” “งั้นก็เกือบ 10 ปีแล้วล่ะสิ เจ้าเองก็เติบโตขึ้นมาก” หลังจากที่ ฮิเดทาดะ และ โก แยกกันรับประทานอาหารเช้า เขานำเธอเข้าคำนับอิเอยาสึที่ห้องนั่งเล่น อิเอยาสึ ผู้ซึ่งกลายเป็นพ่อสามีต้อนรับทั้งคู่ด้วยอารมณ์ชื่นบาน “’ในที่สุดข้าก็สมหวัง แม้ว่าจะใช้เวลานาน กว่าความปรารถนาจะเป็นจริง แต่เราก็คงฝืนโชคชะตาไม่ได้หรอก” เธอแต่งงานมาแล้วสองครั้ง แก่กว่าลูกชายของเขาหกปี และเธอมีลูกสาวซึ่งทิ้งไว้ที่ตระกูลโทโยโทมิ แต่ดูเหมือนข้อเท็จจริงเหล่านี้ไม่ระคายใจอิเอยาสึเลย โกรู้สึกว่าเป็นปาฏิหาริย์ จริงอยู่ว่า เมื่อนึกถึงความสัมพันธ์นาย-บ่าว ระหว่างตระกูลโทโยโทมิ และตระกูลโตคุกาว่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้แค่ไหน ถ้าเป็นคำสั่งจากฮิเดโยชิ อิเอยาสุไม่สามารถขัดขืนได้ แต่ไม่เพียงสาเหตุนั้น โกรู้สึกและมองเห็นได้จริงว่าอิเอยาสึมีความยินดีจากใจเกี่ยวกับการแต่งงานครั้งนี้ ดังนั้นโกจึงรวบรวมความกล้าเพื่อพูดถึงเรื่องนี้ “เอ่อ...ท่านพ่อคะ” “เจ้าไม่จำเป็นต้องพูด ฟังจากเสียง ข้าก็รู้ว่าเจ้าจะพูดอะไร โอโก อายุ และ เรื่องผ่านๆมาของเจ้า ไม่ทำให้ข้ารังเกียจเจ้าดอก” เธอรู้สึกขำที่อิเอยาสึเรียกเธอว่า “โอโก” “สิ่งที่สำคัญคือ เจ้าเป็นคนแบบไหน และข้าชอบเจ้ามาก ซึ่งเป็นการเพียงพอแล้ว” “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ...” ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อิเอยาสึเบนสายตาไปยังลูกชาย “ต่อไปก็เรื่องทายาทสืบตระกูล ฮิเอทาดะ รีบๆผลิตหลานให้ข้า” “ขอรับท่านพ่อ พวกเรากำลังพยายามอยู่ขอรับ” เอ๋??... “ว่ากันว่าถ้าจะรีบมี เจ้าก็ไม่ต้องอายที่จะทำเรื่องนั้นตอนกลางวันด้วยนะ!” อิเอยาสึระเบิดเสียงหัวเราะขณะที่มองมายังโก รู้สึกได้ว่าแก้มของเธอกลายเป็นสีแดง โกก้มหน้ารู้สึกอายเป็นที่สุด ก็เพิ่งจะบอกว่าพวกเราจะไม่เป็นสามีภรรยากันจริงๆเมื่อคืน แล้วตอนนี้มาพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร ยังคงก้มหน้า โกแอบชำเลืองมองหน้าฮิเดทาดะผู้นั่งอยู่ข้างๆเธอ ด้วยสีหน้าเสแสร้ง ฮิเดทาดะเอื้อมมือไปยังถาดบนโต๊ะเตี้ย และหยิบขนมฮิกาชิขึ้นมา “นี่สำหรับเจ้า” ในวินาทีถัดมา เขาก็ป้อนขนมฮิกาชิเข้าปากโก เธอประหลาดใจจนลืมที่จะเพียงกัดขนม แต่พยายามอย่างหนักที่จะเคี้ยวขนมหวานทั้งก้อน “ดูท่า เจ้าทั้งคู่จะเข้ากันได้ดี หมายความว่าข้าเองก็สามารถตั้งตารอทายาทรุ่นต่อไปในเร็ววันนี้แล้วสินะ” อิเอยาสึหัวเราะจนร่างสั่น และตามอย่างนาย บริวารซึ่งนั่งที่มุมห้องก็หัวเราะเช่นกัน ทั้งอายและทั้งสำลักขนมฮาราชิ โกไม่สามารถหายใจได้สะดวก ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปจรดใบหู จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 15:57:11 A:27.55.78.82 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 24   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 94 - 96 translated (to English) by yanie เหตุการณ์ในคืนวิวาห์ไม่ได้ทำให้โกและฮิเดทาดะหยุดพูดคุยกัน กลับทำให้ทั้งสองแลกเปลี่ยนคำพูดระหว่างกันมากกว่าคู่แต่งงานทั่วๆไป ปัญหาคือมันมักจะจบลงที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเสมอ “นานๆที...ทำไมท่านไม่อ่านหนังสือหนังหาบ้าง?” “ไม่เห็นจะมีอะไรดีจากของที่ทำให้ข้าเมื่อยลูกกะตาพวกนั้นหรอกขอรับ” โกถามอย่างมีอารมณ์ขึ้นทันที “ เจ้าหมายถึงอะไรที่ว่า ‘ไม่มีอะไรดี” น่ะ ?” “ในกรณีของข้า นิ้วโป้งข้าไปเตะอะไรเข้า นิ้วก้อยข้าถลอก จากนั้นมันก็เจ็บจนข้าเดินแทบไม่ได้ แต่ข้าก็ยังต้องฝืนไปที่ปราสาท แล้วก็จะมีคนมาเหยียบเท้าข้า ซึ่งข้าก็จะเจ็บมากขึ้น แล้วข้าก็จะหงุดหงิด แล้วข้าก็จะไปมีเรื่องทะเลาะกับคนอื่น ยิ่งโมโห นิ้วโป้งข้าก็ไปชนโน่นชนนี่เข้าให้อีก คราวนี้ข้าก็เดินไม่ได้จริงๆ ทีนี้ข้าก็ทำได้แค่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ต่อมามันก็ทำให้ข้าเมื่อยสายตา แล้วนิ้วโป้งข้าก็ไปเตะอะไรเข้าอีก......” “สรุปว่าเจ้ามันไร้สาระสินะ” “......นั้นมัน..ไม่ใช่ข้อสรุปจากที่ข้าพูดมาซะหน่อย” ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น วันรุ่งขึ้น ฮิเดทาดะก็ หยิบหนังสือมาอ่าน โกดีใจที่เห็นและเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา “หนังสือนั่นคือตำราพิชัยสงครามใช่ไหมคะ” “อันที่จริงนะขอรับ ข้าอยากจะอ่านนิยายโรมานซ์ของมุราซากิ ชิโนบุ แต่ถ้าท่านพ่อข้ารู้เข้าคงมีปัญหาแน่” โกพูดต่อทันที “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ท่านอยากอ่านอะไรท่านก็อ่านสิ!” “ถ้าท่านรับผิดชอบเรื่องนี้ให้ข้าได้ ข้าก็จะอ่านมันล่ะนะ” “รับผิดชอบ?” “ถ้าท่านพ่อรู้เข้า ข้าจะบอกว่าจริงๆข้าไม่อยากอ่านหรอก แต่ท่านหญิงบังคับข้า” “พูดอะไรออกมา! เจ้าไม่ใช่ผู้ชายหรอไง!? ยิ่งกว่านั้น เจ้าเป็นซามูไรนะ!!” “นั่นเป็นสาเหตุที่ทำไมข้ากำลังอ่านตำราพิชัยสงครามพวกนี้อยู่ไงขอรับ ท่านช่วยเงียบเสียงลงหน่อยได้ไหม” สามีที่เด็กกว่าคนนี้ทำให้เธอสับสน เธอไม่เข้าใจเขาเลย และนั่นทำให้เธอยิ่งโมโห “น่าสียดาย มานั่งอ่านหนังสือตอนอากาศออกจะดีแบบนี้!” ฮิเดทาดะพูดเรียบๆ “ ท่านชอบพูดจาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ใช่ไหมขอรับ” “......ข้าก็ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้กับเจ้ามานานแล้วนะ.....” “อะไรรึขอรับ” “ท่านช่วย...เลิกพูดสุภาพเกินเหตุกับข้าได้ไหม! เราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือไง??” “แต่ก่อนหน้านี้เราต่างเป็นคนแปลกหน้า และข้าไม่สามารถพูดจาไม่สุภาพกับคนที่อายุมากกว่าข้าถึงหกปีได้หรอกขอรับ“ “ฮึ่ยยยมม..” เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวัน อันที่จริงสิ่งที่ทำให้โกหงุดหงิดเป็นอันดับหนึ่งคือท่าท่างเฉื่อยชาของฮิเดทาดะ ทุกเช้าเขาจะไปปราสาทในเวลาเดิมและแล้วก็กลับบ้านนเวลาเดิมเช่นกัน จากนั้น ถ้าเขาไม่นอนเอาแขนหนุนต่างหมอนอยู่ที่ระเบียงมองไปที่สวน ก็เล่นกับซูโม่กระดาษด้วยสีหน้าเบื่อยหน่าย ไม่ก็เล่นกลองไทโก ทำอยู่แค่นี้วนไปวนมา ฮิเดทาดะมีคนรับใช้ซึ่งเป็นพี่เลี้ยงดูแลเขามาตั้งแต่เด็ก ชื่อโอโอบะ โกได้รู้มาจากโอโอบะว่าแม่ฮิเดทาดะเสียตั้งแต่เขาอายุสิบเอ็ดปี “โอโอบะเป็นหนึ่งในบรรดาคนไม่กี่คนที่นายน้อยสามารถไว้ใจได้หลังจากที่มารดาท่านเสียเจ้าค่ะ” สิบเอ็ดปี งั้นก็เป็นปีหนึ่งก่อนหน้าที่เธอพบเขาครั้งแรก และเป็นวัยเดียวกับที่โกสูญเสียมารดาของเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอเข้าใจความเศร้าของเด็กชายทาเคชิโย แต่นั้นเป็นคนละเรื่อง เขานั้นแม้กระทั่งดาปชามูไรกับชุดเกราะยังฝากไว้กับลูกน้อง เมื่อเธอถามเขาถึงงานที่เขาทำที่ปราสาท.... “ไม่เกี่ยวกับท่านหรอก อันที่จริง ไม่มีอะไรจะให้พูดถึงอยู่ดีขอรับ” ในที่สุดโกก็ตะโกนใส่สามีขี้เกียจของเธอ “คิดอะไรของเจ้านะ!!” จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 17:14:28 A:27.55.78.82 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 25   ท่านหญิงล่ะก็ เป็นเมียหรือแม่กันแน่นี่ -_-" จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 17:18:52 A:27.55.78.82 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 26   ย้อนนิดนึงก่อนนะคะ GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko FIRST VOLUME Page 5 - 9 translated (to English) by yanie มันเริ่มจากโกมีความทรงจำของฝ่ามือของผู้ชายที่กุมมือเธออยู่ มันเป็นมือที่อบอุ่นและแห้ง โกอายุครบ 7ปีในปีนี้ ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้ที่มือในความทรงจำทำให้เธอรู้สึกประทับใจไม่ลืม สิ่งที่เธอจำได้แม่นยำคือนิ้วที่เรียวยาวของชายผู้นั้น ชายผู้นั้นโยนมือเธอเบาๆบนฝ่ามือของเขา เขาให้โกกุมนิ้วมือของเขาไว้ โกจำได้แม่นยำว่าแม้มือของเขาจะมีกระดูกที่ข้อต่ออบู่บ้าง แต่นิ้วมือกลับเรียวยาว เธอไม้รู้ทำไมเธอจำสิ่งเหล่านี้ได้ มันอาจจะเป็นความทรงจำธรรมดาที่ทุกคนอาจจะมีอยู่ แต่วันหนึ่ง เธอตระหนักว่า อาจจะเป็นมือของบิดาของเธอ อาจจะเป็นความคิดไร้สาระ แต่ความทรงจำนั้นแจ่มแจ้งและชัดเจน ทำให้โกเกิดความสนใจใคร่รู้ และตื่นเต้นดีใจ บิดาของโก อะไซ นากามาสะ ได้จากไปจากโลกนี้แล้ว เธอรับรู้มาว่าเขาจากไปช่วงสงครามตอนที่เธอเองยังอายุไม่ครบขวบ ตระกูลอะไซ ผู้ครองแคว้นคิตะ มาถึงสามชั่วอายุคนได้พินาศลงในสงครามเดียวกัน สงครามแบบไหนนะ? ท่านพ่อของเธอตายได้อย่างไร ไม่ว่ากี่ครั้งที่เธอพยายามถาม ไม่มีใครให้คำตอบแก่เธอ ไม่ว่าจะเป็นท่านแม่ พี่สาวทั้งสอง แม่นม หรือแม้กระทั้งบ่าวรับใช้ คงต้องเป็นความทรงจำอันเลวร้าย เมื่อคิดได้แบบนั้น เธอตระหนักว่าเธอไม่ควรถามอีกต่อไป สำหรับโกการที่จะได้รู้จักท่านพ่อกลายเป็นสิ่งต้องห้าม ข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับท่านพ่อเลย ดังนั้น สำหรับโก ผู้ซึ่งไม่มีทางออกและผิดหวัง ความทรงจำเกี่ยวกับมือของผู้ชายเหมือนเป็นแสงสว่างสำหรับเธอ ดังนั้นโกจึงถามเรื่องนี้กับมารดาและพี่สาวโดยไม่รีรอ ในห้องนั่งเล่น อากาศสดชื่นของฤดูร้อนพัดผ่านเข้ามา มารดาของสามพี่น้อง ท่านหญิงโออิจิ กำลังฟังลูกสาวคนสุดท้อง ชาฉะ ผู้ซึ่งอายุมากกว่าโกสี่ปีและหน้าตาคล้ายโออิจิมากหัวเราะคิก “ข้าเข้าใจว่าเจ้ารู้สึกของเจ้า แต่อย่างไร...นี่มันยากที่จะเชื่อ” “ทำไมล่ะคะท่านพี่?” “ความทรงจำของทารกชัดเจนอย่างนั้นเชียวรี?” “อย่างท่านพี่ว่าล่ะคะ ตอนนั้นวันๆโกได้แต่นอนหลับกับดื่มนมเท่านั้นเอง” ฮัทสุ พี่สาวซึ่งอายุมากกว่าโกสามปีพูด ต่างจากชาฉะซึ่งประพฤติตัวสมกับเป็นลูกสาวคนโต เงียบและสงบเสงี่ยม ฮัทสุแสดงอารมณ์ของเธอออกมาง่าย ฮัทสุทำตัวน่ารักกับท่านแม่และพี่สาวของเธอ แต่กับน้องสาว โก ทุกครั้งไม่ว่าโกจะพูดอะไร ฮัทสุจะตอกกลับ บ่อยครั้ง โก ผู้กระตือรือร้นและไม่เคยเก็บสิ่งที่เธออยากจะพูด ไม่สามารถทนเธอได้ ฮัทสุชอบพูดว่าโกก็แค่เป็น เจ้าหนูจำไม เด็กขี้สงสัย “แต่ข้าจำได้ มืออบอุ่นและนิ้วที่เรียวยาว” “มีคนเป็นล้านที่มีมือแบบนั้น” “ท่านพี่คะ เล่าเรื่องท่านพ่อให้ข้าฟังหน่อย เรื่องอะไรก็ได้นะคะ....นะคะ” โกมองไปที่ชาฉะด้วยแววตาขอร้อง จากนั้นมองไปที่มารดาของเธอ เมื่อแววตาของโออิจิแสดงว่าเธอไม่สามารถหักใจไม่ตอบคำถามของโกได้ ชาฉะเข้ามาช่วย “ท่านเป็นท่านพ่อที่ใจดี เมื่อเรายังอยู่ที่ปราสาทท่านจะให้ข้านั่งบนเข่าของท่าน” “ท่านพี่จะนั่งที่เข่าซ้ายเสมอ ส่วนข้าก็นั่งที่เขาขวา” มองภาพพี่สาวทั้งสองยิ้มให้กัน โกรู้สึกเสียใจและอิจฉา เพียงสิ่งเดียวที่โกมีคือความทรงจำเกี่ยวกับมือ เธอจึงถาม “มือของท่านพ่อต้องเรียวสวยใช่ไหมเจ้าคะ” “โก เจ้านี่น่ารำคาญนะ” ฮัทสุพูดพร้อมสีหน้าเบื่อหน่าย “มันเป็นแค่ความฝันตอนเจ้ากำลังดื่มนมอยู่!” “ไม่นะ ไม่ใช่ ข้าจำมือนั้นได้ชัดเจนเลย” “เจ้าจะรู้อะไรจากเพียงการจับมือ?? เจ้าควรต้องมองก่อน แล้วถึงจะสัมผัส นั้นถึงจะทำให้เจ้าจำได้” โกเลิกคิ้วถาม “ใครว่ากัน?” “ยกตัวอย่างเช่นอาหาร ทำไมไม่ลองกินอะไรเวลาหลับตาดูล่ะ ลองดูว่าเจ้าจะรู้ไหมว่าเป้นอะไรแค่จากรสของมัน?” “ข้าต้องรู้แน่!” โกตะโกนร้อง จากนั้นคว้าขนมมันจูเข้าไปในปากของเธอขณะหลับตา “ฮัทสุ โกอายุแค่เจ็ดปี เจ้าน่ะอายุสิบปีแล้ว เจ้าไม่ควรแกล้งน้องแบบนั้น” โออิจิกล่าวจากด้านข้าง ฮัทสุแลบลิ้น “ข้าไม่ได้แกล้งน้อง ข้าแต่บอกน้องว่าอะไรถูกอะไรผิด” “ท่านพี่คะ...” ฮัทสุหันมามองน้องสาวผู้กำลังเคี้ยว และลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าผิดหวัง “ท่านพี่พูดถูก ข้าไม่อาจรู้ได้เพียงจากรสชาติ...” ชาฉะ ฮัทสุ และแม้แต่โออิจิ มองหน้ากันแล้วหัวเราะ ขณะกำลังหัวเราะ โออิจิคิดว่าโกไม่ต้องยอมรับแบบนั้นก็ได้ โกสามารถโกหกได้ว่าเธอรู้ได้เพียงจากรส แต่ความซื่อสัตย์และไร้เดียงสาของโกเป็นสิ่งที่โออิจิรักที่สุด เธอภาวนาให้โกเติบโตขึ้นในแบบที่เป็นอยู่ นั้นคือสาเหตุที่เธอไม่เคยเล่าเกี่ยวว่าบิดาของลูกๆ นากามาสะ ตายอย่างไร แต่ทว่า.... เมื่อเสียงหัวเราะเบาลง ชาฉะกล่าวกับน้อง “ในความทรงจำของข้า มือของพ่อไม่เรียวสวยหรอก ที่จริงมือของท่านหยาบและหนา” “เพราะท่านต้องจับดาปและโล่ห์อยู่เสมอหรือคะ?” “อาจจะอย่างนั้นนะ แต่ปราสาทอะไซตั้งอยู่บนเทือกเขาโอดานิ ฤดูหนาวนั้นหนาวมาก นั่นอาจจเป็นสาเหตุ” “อย่างนั้นหรือเจ้าคะ....” โกดูผิดหวัง เห็นดังนั้นแล้วฮัทสุจึงเปลี่ยนใจไม่กล่าวคำล้อเลียนมราเตรียมไว้อีกต่อไป เห็นโกก้มศีรษะใจสลาย โออิจิกล่าวเบาๆ “บางที นั้นอาจจะไม่ใช่มือของบิดาเจ้า แต่เป็นมือของพี่ชายข้า...” “จริงหรือเจ้าคะ!!” สีหน้าของโออิจิแสดงว่าเธอเสียใจกับสิ่งที่เพิ่งกล่าวออกไป ไม่ทันได้สังเกตุ โกถามย้ำอีกครั้ง “ท่านโนบุนากะ ท่านลุง มือท่านลุงเรียวสวยหรือเจ้าคะ?” “ไม่ใช่เขาหรอก! ท่านแม่คงพูดถึงท่านโนบุคาเนะ” ฮัทสุตัดบท โอดะ โนบุคาเนะ คือ น้องชายของ นาบุนากะ เขาแก่กว่าโออิจิสี่ปี โนบุคาเนะเป็นผู้ครองแคว้น เจ้าของปราสาท อิเสะ อุเอโนะ ซึ่งโออิจิและสามพี่น้องอาศัยอยู่ในขณะนั้น “ข้าว่าไม่ใช่ท่านลุงโนบุคาเนะ” “แล้วเจ้ารู้ได้ไง? โกนิ่งเงียบ ***** จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 19:03:13 A:27.55.134.248 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านฉากหญิงโกกับฮิเดทาดะแล้วตลกดี คุณมาลัยแปลดีจังค่ะ ได้อารมณ์ :) จากคุณ : [Zonic] เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 53 20:27:30

ความคิดเห็นที่ 28   กลับมาที่ ท่านหญิงโก และ ท่านฮิเดทาดะกันต่อค่ะ GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 102 - 109 translated (to English) by yanie ทุกครั้งที่เจอกัน ทั้งคู่ทะเลาะกันเสมอ ถ้าคำสนทนาต้องจบลงที่การโต้เถียงไร้สาระ ดังนั้นอาจจะดีกว่าที่พูดจากันให้น้อยลง ฤดูใบไม้ร่วงปี 1596 เพียงหนึ่งเดือนก่อนที่โกและฮิเดทาดะจะแต่งงานกันมาครบรอบหนึ่งปี แต่เหมือนว่าชีวิตสมรสของทั้งคู่ใกล้ถึงจุดล้มเหลว ในความคิดของโก การแต่งงานของทั้งคู่เปรียบดังเรือที่แล่นออกจากท่าแต่ไม่สามารถแล่นต่อไปได้ เหมือนมีมหาสมุทรกว้างใหญ่อยู่ตรงหน้า แต่เรือนั้นหนักจนเธอไม่สามารถทำให้ขยับเคลื่อนมันด้วยตัวคนเดียว ถ้าร่วมมือกันทั้งคู่คงสามารถแล่นเรื่อไปได้ไม่ว่าเป้าหมายจะเป็นที่ไหนก็ตาม แต่ทั้งคู่ต่างใช้ชีวิตของตัวตามแต่ที่ตนต้องการ ได้แต่นั่งมองไปที่ท้องมหาสมุทร เล่นอยู่กับทราย ไม่มีใครสนใจที่จะแล่นเรือ ในที่สุดเรือคงถูกคลื่นซัด ลมตี และผุพังไปตามกาลเวลา วันเวลาผ่านไป สามีของเธอออกไปและกลับมาบ้าน มันเหมือนวันเวลาถูกเร่ง และตอนนี้เป็นเดือนเจ็ดของปีอธิกสุรทิน ปีนี้มีจำนวนเดือนมากกว่าปกติหนึ่งเดือน หมายความว่าต้องรอนานขึ้นกว่าจะถึงสิ้นปี พอคิดแบบนี้โกยิ่งรู้สึกหดหู่ เธอถึงกับคิดเรื่องที่จะขอฮิเดทาดะหย่าขาด “ข้าไปล่ะ ขอรับ” “กรุณาระวังตัวระหว่างเดินทางด้วยนะคะ” เช้าวันนี้ โกออกไปส่งฮิเดทาดะตอนเช้าตามปกติ จนกว่าสามีของเธอกลับมาทานอาหารกลางวัน โกไม่มีอะไรจะทำอีก ในฤดูร้อนอิเอยาสึผู้ซึ่งถูกแต่งตั้งเป็นเสนาบดีกรมเวียงต้องไปอยู่ที่เกียวโต “ถ้าเช่นนั้น...ท่านหญิง...ข้าจะกลับมาที่นี่พรุ่งนี้บ่ายนะเจ้าคะ” “ได้สิ ได้โปรดนำความระลึกของข้าถึงท่าน คิตะ โนะ มานโดโกโร่ (ตำแหน่งของ โอเนเนะ ภริยาเอกของฮิเดโยชิ) ด้วยนะ” เมื่อเธอถือของขวัญจากเอโดะในมือ บ่าวคนสนิทก็มุ่งหน้ำไปยังปราสาทโอซาก้า โกไม่มีใครจะคุยด้วยอีกต่อไป เธอนั่งลงที่ระเบียงซึ่งฮิเดทาดะนอนเล่นเป็นประจำ แล้วมองเข้าไปในสวน “เฮ้ออออ....ถ้าเพียงแต่ข้าจะทำตามที่ท่านพี่บอกตั้งแต่แรก....” ฮัทสุได้เตือนให้เธอขอโทษฮิเดทาดะโดยทันที แต่เป็นคนดื้อดึง โกปฏิเสธไม่ยอมทำตาม ผลลัพท์คือความรู้สึกขมขื่นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหมือนดังกล้ำกลืนทรายอยู่ทุกวันของเธอ “เบื่ออะไรอย่างนี้!!!” โกกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้น ซามูไรถือดาบยาวสองสามคนจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในสวน “นายหญิง! เกิดอะไรขึ้นขอรับ!!” “มะ...ไม่มีอะไร อากาศมันแปลกๆ ข้าเลยลองตะโกนส่งเสียงดู” ซามูไรหายไปจากสายตาอีกครั้ง จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 00:42:51 A:27.55.125.186 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 29   โกถอนใจ จากนั้นยืนขึ้น เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเธอรู้สึกวิงเวียน โกใช้มือข่งหนึ่งคว้าเสาในทันที ตอนนี้ร่างของเธอแกว่งไปท้างซ้ายและทางขวาด้วยเช่นกัน “เห๋....?” มีบางอย่างผิดปกติ ข้าป่วยหรือเปล่านี่? ห้วใจของเธอเต้นถี่เร็ว เธอรู้สึกตื่นกลัว ร่างของเธอสั่นไม่หยุด “ไม่...” มันไม่ใช่ว่าร่างของเธอสั่น พื้นต่างหาก แผ่นดินไหว! พร้อมกับแผ่นดินไหวรุณแรงมีแรงกระแทกจากพื้นดิน หนึ่ง สอง สาม ครั้ง “อ้ายยยยยย......!!!!!”โกตะโกนร้อง บ้านกำลังมีรอยแตก บ่าวรับใช้กำลังกรีดร้อง และเสียงของพวกผู้ชายดังสับสน พื้นซึ่งไม่ควรจะม้วนตัว ม้วนตัว ไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป โกขดตัวลงกับที่ ถูกกระแทกด้วยแรงแผ่นดินไหว ประตูบานเลื่อนกำลังร่วงลงมา ปูนแตกกระจายลงบนพื้น เสาโค้งเอียงอย่างไม่น่าเป็นไปได้ จากนั้นก็หักลง ตัวบ้านยุบลงในด้านข้างและสั่นสะเทือน “ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วยยยยยย!!!” เสียงกึกก้องได้ยินทั่ว เมื่อเธอมองขึ้น ฝ้าเพดานที่ร้าวและแตกกำลังร่วงหล่นลงมาบนศีรษะเธอ เมือโกพยายามหนีออกมาที่สวน เธอกลับถูกดึงไว้ด้วยแรงสันสะเทือนอย่างรุณแรง วินาทีต่อมาเพดานถล่มลงมาข้างร่างของโก พร้อมกับเสียงกระทบดังกึกก้องเศษอิฐเศษหินตกลงมาไม่หยุด เมื่อฝุ่นจางลง เศษหินก็ตกลงมาอีกครั้ง “ช้..ว...ย...” ในแผ่นดินไหวที่ไร้ปราณี โกไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป ไม่เพียงเพราะเศษไม้และหินที่หล่นทับอยู่บนขาของเธอ แต่เป็นเพราะความหวาดกลัวจนเธออยากจะร้องไห้ แผ่นดินไหวอีกครั้ง เสียงกรีดร้อง เสียงกระแทกและพังทลายผสมปนเป เหมือนไฟเริ่มไหม้ที่ไหนซักแห่ง มีควันขาวและกลิ้นไหม้ อา ที่นี่นี่เอง ที่ฉันจะตาย เสียปนเปต่อเนื่องทำให้เธอหูอื้อ จนเธอไม่ได้ยินอะไรอีกต่อไป โกค่อยๆปิดตาลง “โก~ โก......~” เธอได้ยินบางสิ่ง เธอคิดว่าเป็นเสียงลม เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ท่านริเคียว เคยบอกว่ามีลมบางชนิดที่เสียงเหมือน “โก”..... “โก~ โก~~.....” ลมเข้ามาใกล้มากขึ้น เวลาคนเราจะข้ามไปอีกภพเราจะได้ยินเสียงลมนี้งั้นรึ? “โก!!! โก~~~.....!!!” เสียงลมกลายมาเป็นเสียงใครคนหนึ่ง เมื่อโกพยายามลืมตาขึ้น หลังม่านฝุ่นควัน เธอสามารถเห็นร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ “อยู่นี่เอง!! โก!” ร่างนั้นคือฮิเดทาดะ ปกคลุมไปด้วยฝุ่น “ทำใจดีดีไว้!” ฮิเดทาดะสอดแขนเข้าที่ใต้หลังของโกแล้วยกลำตัวเธอขึ้น จากนั้นเขาปัดเศษไม้และหินอิฐออกจากขาของเธอ โชคดีที่เธอบาดเจ็บไม่มาก แผ่นดินไหวอีกครั้ง พยุงโกไว้ เขารอจนแผ่นดินไหวสงบลง จากนั้นก้มลงมองใบหน้าของโก “ท่านเดินไหวไหม” “ดะ..ได้” เธอค่อยๆขยับขาทีละข้าง ขาทั้งสองยังพอขยับได้ “ถ้างั้น ไปกันเถอะ” ขาของเธอสั่น เธอไม่สามารถขัยบจากพื้นระเบียงลงบนดินได้โดยลำพัง ฮิเดทาดะยื่นมือของเขามาให้โก “ให้ข้าจะช่วยท่านเอง มาสิ” โกคว้ามือของฮิเดทาดะไว้ ชั่วขณะ เธอรู้สึกเหมือนตกอยู่ในแสงอัศนีบาท โกหยุดนิ่งและหลับตา นี่คือ...? แสงอัศนีบาทเป็นภาพมายา ถ้าอย่างนั้นนี่คืออะไร...? มือ... นี่คือมือในความทรงจำของเธอ โกลืมตาขึ้น ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเธอคือฮิเดทาดะ....มาโดยตลอด ถ้าเช่นนั้น มันไม่ใข่ความทรงจำสินะ....? “ท่านกำลังทำอะไร?” “ฮิเดทาดะรีบดึงตัวโกเข้ามาใกล้เขา ยกตัวเธอขึ้น และอุ้มเธอในวงแขนอย่างง่ายดาย จากนั้นกระโดดลงบนพื้น ในจังหวะเดียวกัน เสาบางต้นที่เหลือพยุงตัวบ้านไว้ได้พังลงมาทั้งหมด ก่อให้เกิดผุ่นควันตลบอบอวล เช็ดเหงื่อทีหน้าผาก เขาวางโกลงกับพื้นและกล่าว “มาสิ!” เขายื่นมือออกมา และโกคว้าไว้ ไม่ผิดแน่ มือนี้แหละ นี่เป็นมือที่อยู่ในความทรงจำของเธอ มันมีรูปร่างเดียวกัน อบอุ่นเหมือนกัน และสัมผ้สแบบเดียวกัน โกยึดมันไว้แน่น *** จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 00:43:48 A:27.55.125.186 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 30   *** แผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในปี 1596 ทำลายหอคอยของป้อม ชิซูกิ-ฟูมิ และปราสาทหลายแห่ง มีผู้เสียชีวิตมากกว่า 500 คนในป้อมปราการ ในเกียวโต วังหลวงทลายลงมา วัดโอโก ก็เช่นเดียวกัน สิ่งสักการะในวัดพังเสียหาย หลังจากแผ่นดินไหว ฝนก็ตกหนักและพายุเข้าติดต่อกันหลายเดือน พื้นที่มีน้ำท่วมเสียหาย ผู้คนในยุคนั้น หลายคนเชื่ออย่างเงียบๆว่าภัยร้ายตามธรรมชาติเหล่านี้เป็นสัญญาณบ่งบอกการสิ้นสุดอำนาจของตระกูลโทโยโทมิ **** จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 00:45:01 A:27.55.125.186 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 31   **** เนื่องจากบ้านของโตคุกาว่าที่ฟูชิมินั้นไม่สูง และโครงสร้างแข็งแรง เพียงบางส่วนเท่านั้นที่เสียหาย ความจริงที่ว่าโกอาศัยในส่วนนั้นและได้รับความช่วยเหลือจนปลอดภัย นอกจากจะเป็นโชคแล้ว อาจเรียกได้วาสเป็นปาฏิหาริย์ คืนนั้น โกเผชิญหน้ากับสามีของเธอ “จากนี้ต่อไป ข้าต้องการเป็นภรรยาของท่านค่ะ” มือนั้นมิใช่มือของใครในอดีต แต่เป็นมือของสามีของเธอผู้ซึ่งเธอจะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับเขา คิดได้ดังนั้น คำพูดก็หลุดออกจากปากของเธอออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ฮิเดทาดะกลับมองภรรยาด้วยความสงสัย “ท่านกำลังบอกว่าคนเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้ หลังจากเอาชีวิตรอดจากภัยร้ายรึ?” “ใช่เจ้าค่ะ” หลังจากพวกเขาหนีรอดจากวิกฤติภัยถึงชีวิต วิธีการพูดของเขาทั้งคู่ก็เปลี่ยนไป “อ่อ ข้ารู้แล้ว เพราะข้าช่วยชีวิตท่าน ท่านเลยรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณข้า” “นั้นก็ใช่ค่ะ แต่สิ่งสำคัญคือ ข้ารู้แล้วว่าท่านเป็นคนพิเศษ” “พิเศษ...พิเศษยังไงล่ะ?” “ถึงข้าบอกไป ข้าไม่คิดว่าท่านจะเชื่อหรอกค่ะ” เธอไม่คิดว่าฮิเดทาดะจะยอมรับคำตอบนั้น แต่ฮิเดทาดะไม่ได้ถามต่อ “เข้าใจล่ะ...” “เข้าใจ...? ท่านไม่ติดใจในคำตอบของข้าหรือเจ้าคะ” “ข้าไม่อยากฝืนบังคับคนที่ไม่อยากจะพูดหรอกนะ” ถึงอย่างไร เขาก็เป็นคนมีเหลี่ยมคู แต่โกเชื่อในสัญชาติญานของตน สัญชาติญาณของเธอเกี่ยวกับมือ “ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ตัดสินใจจะเป็นภรรยาของท่าน” ยิ่มกว้าง และด้วยใบหน้าลำพองใจนิดหน่อย ฮิเดทาดะกล่าว “งั้นข้าก็ชนะ” โกกัดริมผีปาก “......ข้ายอมรับ..” “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ต่อแต่นี้เราจะเป็นสามีภรรยาที่แท้จริง!” โกถอนใจด้วยความโล่งอก ตั้งแต่แต่งงานกันมา ใช้เวลาถึงเกือบปีกว่าจะมาเป็นสามีภรรยากันได้จริงๆ “ขออภัยนะคะท่าน” โกจับฮิเดทาดะขึ้นมาและวางมือเธอลงบนฝ่ามือของเขา “อะ...อะไรน่ะ” “ข้าอยากสัมผัสมือท่าน” มือของสามีเธออบอุ่น ไม่ผิดจากมือที่อยู่ในความทรงจำตั้งแต่เด็กของโก “มีแต่มือของข้ารึที่เจ้าอยากสัมผัส...” เมื่อแก้มของโกเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินที่ฮิเดทาดะพูด มือของเขาก็เขาดึงรวบร่างเธอเข้าหา..... -- อย่าขัดขืนนะเจ้าคะ-- เสียงของบริวารคู่ใจดังขึ้นในหัวของเธอ มันเหมือนกับว่าอะไรก็ตามที่ถูกแช่เย็นและแข็งอยู่ในใจของเธอ ได้หลอมละลายกลายเป็นไอลงในที่สุด และในเวลาเดียวกัน ลึกลงไปภายในเธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายและปลดปล่อย จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 00:46:35 A:27.55.125.186 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 32   อิอิ แปลไปเขิลไป แต่แหมเราว่าตอนกะลังเข้าได้เข้าเข็ม ดันมีเสียงป้าคู่ใจ แหวกอากาศเข้ามามันทำลายความโรแมนติก ยังไงยังไงอยู่ อันที่จริงให้เทียนค่อยๆดับตอนท่านหญิงอยู่ในอ้อมกอดท่านฮิเดทาดะน่าจะดีกว่า เนอะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 00:53:48 A:27.55.125.186 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 33   ขอบคุณค่ะ คุณ [Zonic] ยังมีสะกดผิด พิมพ์ตกหล่นอยู่บ้าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ เดี่ยวกลับมาต่อนะคะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 09:18:42 A:58.8.206.197 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 34   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 112 - 113 translated (to English) by yanie คืนนั้นโกพูดกับสามีของเธอในห้องนอน “ทำไมท่านฮิเดโยชิถามท่านเกี่ยวกับปราสาทโอซาก้าล่ะเจ้าคะ?” “ข้าเองก็ไม่รู้ สงสัยคนแก่ขี้โมโหชอบทำแบบนั้นมั้ง” หลังจากพูดจบ ฮิเดโยชิก็หันหลังให้โก นิศัยเย็นชาและขวางโลกไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เธอสงสัยว่าความอบอุ่นเมตตาพึ่งพาได้ของเขาระหว่างเกิดแผ่นดินไหวนั้นหายไปไหน “ช่วยคิดซักนิดนะเจ้าคะ” “คิดอะไรรึ?” “นายท่านฮิเดโยชิอาจจะอายุใกล้ 60 แต่ปีนี้ท่านพ่อก็อายุ 55 ไม่คิดหรือเจ้าคะว่าท่านพยายามจะบอกว่าแต่นี้ต่อไป คนรุ่นใหม่รวมถึงท่านด้วยควรร่วมรับผิดชอบต่ออนาคตของบ้านเมือง?” “คือว่านะ..โอโก.....” ฮิเดทาดะกล่าวโดยไม่หันมามอง “เจ้าคิดว่านายท่านต้องการโจมตีประสาทโอซาก้าจริงๆหรือรึ?” “นั่นมัน.......” “ปราสาทโอซาก้าเป็นป้อมปราการสร้างด้วยเลือดและหยาดเหงื่อของนายท่าน นายท่านแค่ถามเล่น ข้าจะเข้านอนล่ะ” “รอเดี๋ยวเจ้าค่ะ” โกดับเทียนในโคมกระดาษ เธอคลำหามือของเขาในความมืด และบีบมันแน่นสองสามครั้ง ระยะหลังเธอทำแบบนี้บ่อยๆ ถ้าไม่ทำแบบนี้เธอจะนอนไม่หลับ ครั้งแรกที่เธอทำแบบนั้นฮิเดทาดะรู้สึกงุนงงและสับสน “เจ้าทำแบบนี้ไปทำไม?” “มันช่วยให้ข้านึกถึงที่ท่านช่วยข้าไว้ตอนแผ่นดินไหว มันทำให้ข้าสงบใจ” เหมือนเขาจะยอมรับเหตุผลนั้น ดังนั้นเขาจึงยอมให้เธอทำตามใจชอบอยู่ซักพัก จากนั้นเขาจะดึงมือกลับ จนกลายเป็นความเคยชิน คืนนั้น แผ่นดินไหวเขย่าบ้านอีกครั้ง ยังหลับอยู่โดยไม่รู้ตัว โกพยายามคลำหามือของสามีเธอหลายต่อหลายครั้ง โชคดีที่โกไม่รู้ว่าทุกครั้งที่เธอทำอย่างนั้นเขาปัดมือเธอออก *** จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 10:18:21 A:58.8.206.197 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 35   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 116 - 118 translated (to English)by yanie บางสิ่งผิดปกติ ในวันหนึ่งที่อากาศหนาวจัด โกรู้สึกถึงบางอย่างแปลกไปในร่างของเธอ อาจจะเป็น...... โกเรียกหมอมาที่เรือน จากนั้นพบว่าเธอตั้งครรถ์ “ยินดีด้วยนะขอรับ เกือบเดือนแล้วขอรับ” อา ข้ารู้อยู่แล้ว แต่กระนั้นเธอก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ เนื่องจากเธอรู้สึกเหมือนครั้งที่ตั้งครรถ์ลูกของสามีคนที่แล้ว โทโยโทมิ ฮิเดคัทสึ เธอจึงพอจะเดาออกว่าเธอกำลังตั้งครรถ์ลูกของฮิเดทาดะ แต่เมื่อได้รับการยืนยัน เธอเองยังแทบไม่เชื่อ แน่นอนที่เธอรู้สึกยินดีมาก แต่เธอก็อดกังวลไม่ได้ ฮิเดทาดะจะมีปฏิกริยาอย่างไรตอนที่เธอบอกเขานะ? คืนนั้น เมื่อฮิเดทาดะเข้ามาในห้อง และกำลังจะล้มตัวลงนอนในทันที โกเริ่มเรื่อง “ขอข้าพูดกับท่านสักนิดได้ไหมคะ” ฮิเดทาดะมองที่ภรรยาจากนั้นเบนสายตามาที่หน้าท้องของเธอ พูดราวกับเขารู้มานานแล้ว “ถ้าอย่างนั้น.....เจ้าตั้งครรถ์สินะ?” รู้สึกงุนงง โกจ้องมองที่สามีของเธอ “ทะ...ท่านทราบก่อนแล้วหรือคะ” “ไม่ได้รู้มาก่อนหรอก แต่ข้าบอกได้จากหน้าตาหดหู่ของเจ้า” “หดหู่......” “เจ้าเคยคิดใช่ไหม ว่าเจ้าคงไม่สามารถมีลูกของข้าได้?” โกตกใจ “ท่านทราบได้อย่างไร....!?” ฮิเดทาดะหัวเราะ จากนั้นกล่าวบางสิ่งซึ่งทายาทผู้สืบสกุลไม่ควรพูด “ข้าหวังว่าจะเป็นลูกสาวนะ” “หา??...ท่านพูดอะไรออกมาน่ะคะ!?” “ผู้หญิงไม่ต้องออกรบ ไม่ต้องเจอความลำบากของการเป็นผู้สืบตระกูล” โกรู้สึกโมโห “ผู้หญิงก็มีปัญหาแบบผู้หญิงอยู่เยอะแยะค่ะ” “ปัญหาประเภทที่ต้องมาแต่งงานกับคนที่เจ้าไม่ชอบใช่ไหม?” “นั่นก็หนึ่งล่ะ อีกทั้ง---!” ฮิเดทาดะตัดบทขึ้น “ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะเป็นคนแจ้งข่าวนี้กับท่านพ่อเอง” อิเอยาสึกลับไปอยู่เอโดะ ดังนั้นบ้านที่ฟูชิมิว่างลง ไม่มีรอยยิ้ม สามีของเธอมุดตัวลงนอนใต้ผ้าห่ม โกถามขึ้น “ท่านคะ ท่านคิดถึงตัวเองในฐานะสามีบ้างหรือเปล่า?” “ทำไมล่ะ.....คิดสิ.....” “แล้วท่านไม่มีคำพูดดีๆจะกล่าวกับข้าเลยหรือคะ” “หืม? อ่า....งั้นก็......กรุณาดูแลร่างกายตัวเองให้ดีด้วยนะ” “แค่เนี๊ยะ?” “เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ว่า ‘แค่นี้’?” “ก็แบบ ‘ทำได้ดี!’ หรือม่ก็ ‘เยี่ยมมาก!’อะไรแบบนี้ไงล่ะคะ ” ขณะพูดออกไป โกรู้สึกเหมือนแก้มเริ่มเป็นสีแดงด้วยความเขินอาย แต่คำตอบของสามีทำให้เธอเจ็บใจอย่างคาดไม่ถึง “แต่การตั้งครรถ์ก็เป็นเรื่องปกติของคู่แต่งงานนี่หน่า......” “นี่...ท่าน....” “อย่าโกรธไปเลย” ฮิเดทาดะยิ้มบางๆซึ่งไม่ค่อยได้เห็นนัก “บางเรื่องข้าก็เขินเป็นเหมือนกันนะ....” เพียงแค่คำพูดแค่นั้น สิ่งที่ขุ่นมัวอยู่ในใจเธอก็จางไปราวกับถูกฉายด้วยแสงสว่าง “...คนขวางโลกแบบท่านยังอุตสาห์พูดจาแบบนี้ได้ด้วย......” “เจ้าพูออะไรบางอย่างใช่ไหม..” “เปล่านะ เจ้าคะ” คืนนั้น โกจับมือของสามีของเธออีกครั้ง ต่างจากที่แล้วมา เธอรู้สึกว่าฮิเดทาดะจับมือเธอเบาๆกลับ โกหลับลงได้อย่างมีความสุข จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 13:32:07 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 36   หลังเป็นได้สามีภรรยากันจริงๆ แล้ว นึกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายได้มีฉากสวีทหวานแหวว โอบกอดปลอบประโลม กุ๊กกิ๊กกันให้คนดูแช่มชื่นบ้าง ก็ยังไม่มี หรือนี่เป็นเรื่องอิงประวัตติศาสตร์ เรื่องความรักเลยละไว้ฐานที่เข้าใจ อ้าว ถ้างั้น ทำไมต้องมีตอนที่ฮิเดทาดะปัดมือนางเอกออกด้วยล่ะ แปลไปเคืองพระเอกไปจริงๆ แปลไปเรื่อยๆ เลยฉุกคิด(เอาเอง) ว่าพระเอกคงน้อยเนื้อต่ำใจที่ตัวเองอายุน้อยกว่าแถมศักดิ์ศรีก็ต่ำว่าก็เลยไม่กล้าคิดว่านางเอกจะมารักตนได้ คิดเอาเองว่าที่นางเอกยอมเป็นภรรยาจริงๆก็เพราะหน้าที่และตอบแทนบุญคุญที่ช่วยชีวิตไว้ตอนแผ่นดินไหว แต่สิ่งที่ต้องการจริงๆคือความรักของนางเอกนี่แหละ และด้วยความเป็นคนใจน้อยบวกกับลีลามาก เธอไม่รักฉัน ฉันก็ไม่รักเธอแล้วกัน ก็เลยยังไม่มีฉากสวีทกุ๊กกิ๊ก ขัดใจคนแปลเป็นยิ่งนัก คิดๆไป พระเอกเรื่องนี้มาแนวลีลาเดียวกับท่านโชกุนในเรื่องอัทสึฮิเมะเลย ประมาณว่าลีลาจัด ทำเล่นตัวกะนางเอกซะงั้น ปล่อยให้นางเอกวุ่นวายใจอยู่คนเดียว (แต่ท่านหญิงโกนี่แรกๆออกแนวป้าอิคุชิม่ามากว่า 555) จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 14:13:35 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 37   ตอนนี้จะข้ามไปหลังจากที่โกมีลูกคนแรกคือ ท่านหญิงเซน ซึ่งตั้งแต่เกิด โทโยโทมิ ฮิเดโยชิก็ขอหมั้นเธอไว้กับลูกชายของเขาที่เกิดกับชาฉะ โทโยโทมิ ฮิเดโยริ ผู้สืบทอดตระกูลโทโยโทมิ จากนั้นเมื่อฮิเดทาดะกับโกก็ได้ลูกสาวอีกคน ท่านหญิงเนเน อิเอยาสึก็ตัดสินใจเรื่องการหมั้นหมายของเธอในทันที ในเรื่องจะมีตอนที่โกรู้สึกแปลกในที่เห็นฮิเดทาดะอุ้มลูกสาวไว้บนตัก เล่นกับเธออย่างมีความสุข และอุ้มลูกไปไหนต่อไหน เธอแปลกใจที่สามีผู้เย็นชาของเธอกลายมาเป็นพ่อที่เอาใจใส่ ตอนนี้ โกกำลังตั้งครรถ์อีกครั้ง และเป็นเวลาที่สงครามเซคิกาฮาร่า ซึ่งเป็นสงครามสำคัญระหว่างขุมกำลังของตระกูลโตคุคาว่า และ กลุ่มขุนศึกผู้ภัคดีกับตระกูลโทโยโทมิ ใกล้จะอุบัติขึ้น (เนื่องจากทายาทของโทโยโทมิ คือฮิเดโยริยังเด็ก ก่อนตายฮิเดโยชิจึงตั้งขุนศึก 5 คนเป็นผู้พิทักษ์หวังจะให้คานอำนาจกันเอง ปัญหาคือขุนศึกค่อยๆทะยอยตายไปเหลือจับขั้วกัน 2 ขั้วคือ โตคุกาว่า อิเอยาสึ ซึ่งกุมกำลังทหารทัพตะวันออก และ อิชิดะ มิซึนาริ ผู้นำทัพตะวันตก ซึ่งการรบในครั้งนี้ถือกันว่าเป็นจุดเริ่มของการครองอำนาจของตระดูลโตคุกาว่า Taiga เรื่อง Tenchijin ก็มีพูดถึงสงครามนี้ค่ะ--มาลัย) จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:18:24 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 38   GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 176 - 184 translated (To English) by yanie ในเวลาเดียวกัน อิเอยาสึผู้ซึ่งใช้เส้นทางทางทะเลได้แวะที่ปราสาทเอโดะ หลังจากนั้นเขาได้รับการต้อนรับจากฮิเดทาดะและเหล่าซามูไรในสังกัดที่ชินากาว่า หลังจากที่เข้าพักที่ปราสาทฮอนมารุ เขาเรียกฮิเดทาดะเข้าพบ “เรียกเหล่าไดเมียวมารวมกันที่ปราสาท แล้วสั่งระดมพลทันที! เราจะไปแนวหน้าในวันที่ยี่สิบเอ็ด!” “ขอรับ!” “แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของกองทัพหลัก ทัพหน้าซึ่งมีกำลังทหาร 38,000 นาย ต้องออกเดินทางในวันที่ 19 ฮิเดทาดะ! ข้าต้องการให้เจ้าเป็นผู้บัญชาทัพหน้านี้!” “ขอรับ!...เหอ?” “เจ้าไม่ต้องกังวล ซาคาคิบาระ ยาสุมาสะ ก็จะไปกับเจ้าด้วย” ซาคาคิบาระ ยาสุมาสะ คือหนึ่งในบรรดาสี่ขุนศึกผู้คร่ำหวอดที่ได้รับสมญานามว่าเทพผู้พิทักษ์แห่งตระกูลโตคุกาว่า เขาเป็นขุนศึกผู้กล้าหาญ ผู้นำทัพประสพชัยมาแล้วในหลายสมรภูมิ “ขอรับ.....” เจ้าทำอะไรไม่ได้หรอก ฮิเดทาดะกำลังจะออกจากห้องเมื่อเขาได้ยินเสียฝีเท้าซอยถี่ใกล้เข้ามาจากระเบีบง พ่อลูกมองหน้ากัน นั่นต้องเป็น.... โอโก ประตูบานเลื่อนเปิดออกในทันที โกรมีสีหน้าโกรธขึง “ท่านพ่อ!” “จะ...เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” เธอเดินข้ามห้องมาอย่างรวดเร็ว นั่งลงตรงเบื้องหน้าอิเอยาสึ “ข้ารู้สึกโกรธเจ้าค่ะ” “ข้าก็พอมองเห็นอยู่ แต่ทำไมล่ะ” “ข้าคิดว่าท่านพ่อคงทราบอยู่นะเจ้าคะ ข้อแรกท่านไม่ตอบจดหมายของข้า ข้อสองเกี่ยวกับลูกสาวข้า เนเนะ ข้าจะไม่ส่งตัวเธอไปไหนทั้งนั้น ข้าจะไม่ให้เธอแต่งงานกับใคร!” อิเอยาสึ นิ่งในท่านั่งครู่หนึ่ง “นั่นเป็นเรื่องอนาคตอีกไกล สำคัญตอนนี้ ข้าได้ข่าวว่าเจ้าได้ตั้งครรถ์อีกครั้งแล้วใช่ไหม....หืม?” “โปรดอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่องพูดเจ้าค่ะ” “ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะเปลี่ยนเรื่องพูดหรอกนะ” “มีอีกข้อที่ข้าที่ข้าอยากเรียนถามท่านค่ะ ท่านพ่อ จะเกิดอะไรขึ้นกับท่านมิซึนาริเจ้าคะ?” “สงครามนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับท่านมิซึนาริหรอก” “จริงหรือเจ้าคะ?” “จริงสิ ที่สำคัญตอนนี้คือเจ้าต้องมุ่งที่จะให้กำเนิดทารกชายอย่างปลอดภัย เข้าใจนะ?” “พวกเรายังไม่ทราบหรอกค่ะท่านว่าทารกจะเป็นหญิงหรือชาย” “ไม่เป็นไร งั้นเจ้าควรจะไปสวดมนต์อ้อนวอนให้ทารกเป็นชายนะ เจ้าไม่คิดอย่างนั้นรึ อิเดทาดะ?” “อ่า...ขอรับ” “ไม่ว่าจะยังไง พวกเราควรยินดีที่เจ้าโชคดีที่กำลังจะมีลูกอีกคน เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ” สุดท้าย ทั้งคู่ถูกส่งตัวกลับไปที่ห้อง จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:20:54 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 39   โกยังคงดูโกรธเคือง ฮิเดทาดะถอนใจแล้วพูดขึ้นว่า “ทำไมเจ้าต้องไปพูดกับท่านพ่อแบบนั้น?” “นั่นเป็นเพราะท่านไม่ยอมพูดให้ข้า ข้าจะทำทุกอย่างที่ท่านไม่ทำ หรือทำไม่ได้แทนท่านเอง” “ไม่มีใครขอร้องให้เจ้าทำอะไรแบบนั้น!!” “การทำโดยไม่ต้องจะถูกขอร้องเป็นสิ่งที่ดีมีค่ามากเจ้าค่ะ” “เจ้าไม่ต้องยกคติไร้สาระมาอ้างกับข้านะ” ผิดจากที่เคย ฮิเดทาดะ โต้กลับอย่างที่ควร แต่การสนทนาในครั้งนี้มีความซับซ้อน “สำคัญตอนนี้ ข้ากำลังต้องเตรียมออกศึก เจ้ารู้แล้วใช่ไหม เจ้าไม่มีอะไรจะพูดในฐานะภรรยาเลยรึ?” “ใบหน้าอึกเหิมนั่นมันคืออะไรกันเจ้าคะ? ข้าล่ะไม่เข้าใจว่าคนที่ออกไปทำสงครามกำลังคิดอะไรกันอยู่” “ข้าเกลียดสงคราม” “แค่นั้นสำหรับท่าน แต่ท่านรู้ไหมคะว่าศึกครั้งนี้กำลังจะแยกข้าและพี่น้องออกจากกัน” “ข้าก็มีลูกสาวนะ ถ้าข้าไปที่สมรภูมิ ข้าก็จะต้องแยกจากพวกนาง” “นางได้ถูกกำหนดคู่ครองไว้แล้วอยุ่ดี ท่านคงไม่ต้องคอยกังวลถึงพวกนางต่อไปแล้วล่ะเจ้าค่ะ!!” จากนั้น ทั้งคู่ไม่พูดจากันเป็นเวลาสองสามวัน ถึงแม้ต่างคิดอยากจะพูดกัน แต่ต่างไม่สามารถทำได้ ฮิเดทาดะผู้กำลังจะออกรบในเร็ววัน ไปยังสนามซ้อมตั้งแต่เช้าตรู่และอยู่ที่นั่นถึงดึกดื่น ทันทีที่มาถึงห้องก็ล้มตัวลงนอนทันที วันเวลาผ่านไปเช่นนี้จนกระทั่งถึงวันก่อนหน้าวันเดินทัพ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:26:03 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 40   โกตัดสินใจว่าเธอไม่ควรส่งสามีออกเดินทางไปรบด้วยสีหน้าโกรธขึง ระลึกได้ว่าสามีคนก่อน ฮิเดคัทสึ ไม่ได้กลับจากสงคราม โกตัดสินใจว่าจะส่งฮิเดทาดะออกศึกด้วยสีหน้าร่าเริง เธอไม่อยากจะคิด แต่เป็นไปได้ว่าฮิเดทาดะอาจจะไม่ได้กลับมาอีก โกคิดว่า อย่างน้อยเธอควรจะส่งเขาออกเดินทางด้วยรอยยิ้ม คืนก่อนการเดินทัพ ฮิเดทาดะกลับบ้านเร็วกว่าปกติ เขาเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆ โกนั่งรออยู่แล้ว เขาชำเลืองมองเธออยู่สักครู่ก็ตัดสินนั่งลงตรงข้างหน้าเธอ “โปรดช่วยดูแลทางนี้ให้ข้าด้วยนะ” “ได้ค่ะท่าน......” “ข้ากำลังจะไปรบในสงครามที่ทั้งเจ้าและข้าไม่ต้องการ.......”ฮิเดทาดะพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น โกยื่นถุงผ้าใบไหมใบเล็กๆให้เขา “ข้า....ข้าอยากให้ท่านนำติดตัวไปด้วย....” ฮิเดทาดะรับมาด้วยความสีหน้างุนงงและเปิดออกดู ภายในมีบางสิ่งม้วนห่อไว้ด้วยชิ้นผ้าไหมบาง ฮิเดทาดะแกะผ้าไหมออก สายตาเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ “นี่...นี่คือ...!” สิ่งที่โกมอบให้เขาคือ “เทนกะ ฟูบุ” ตราประทับประจำตัวของ โอดะ โนบุนากะ (เทนกะ ฟูบุ มีความหมายว่า “พิชิตชัยทั่วแผ่นดิน”) “ข้าคิดว่ามันจะช่วยคุ้มครองท่าน....” ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดที่จะให้มันกับสามีคนก่อน ฮิเดคัทสึ แต่เธอเปลี่ยนใจ และสุดท้ายเขาก็ไม่ได้กลับจากสงคราม เป็นสิ่งที่รบกวนเธอเสมอมา โกรวบรวมทุกอย่างในใจเธอออกมาเป็นคำพูดสั้นๆ “โปรดกลับมาโดยปลอดภัยนะเจ้าคะ” ฮิเดทาดะยังคงมองจ้องที่ตราประทับนิ่งอยู่เป็นเวลานาน เมื่อโกกำลังจะกล่าวอีกครั้ง เขาเบนสายตามาที่ภรรยา “ตั้งแต่เด็ก มีซามูไรท่านหนึ่งที่ข้าเคารพบูชามาก” “....คะ?” “ท่านคือเจ้าของตราประทับนี้ นายท่านโนบุนากะ” “เอ่อ...?!” โกแปลกใจมากจนไม่สามารถเปล่งเสียงได้ “ข้าภูมิใจที่ได้เจ้ามาเป็นภรรยา ข้ารู้สึกสำนึกรู้คุนมาก เป็นเรื่องยากสำหรับข้าในการเชื่อในวาสนาของตัวเอง จนข้าได้แต่มองเจ้าด้วยความบูชา....” “นั่นมัน...” ฮิเดทาดะกล่าวต่อ “เพราะอย่างนั้นจึงรู้สึกเหมือนมีกำแพงกั้นระหว่างเราอยู่...” “ด้วยเหตุนั้นหรือเจ้าคะ.....?” ใบหน้าของสามีเธอเป็นสีแดงระเรือ เธอรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ขณะเดียวกันเธอรู้สึกขัดแย้งอยู่ภายใน “ข้าไม่ใข่ โอดะ โนบุนากะ” “แน่นอน ข้ารู้ แต่สายเลือดของนายท่านโนบุนากะอยู่ในตัวเจ้า ข้ารู้สึกว่าความมุ่งมั่นของเจ้าคงเป็นสิ่งที่สืบทอดมาจากเขา” “แต่ไม่ใช่ลุงของข้าหรอกหรือคะ ที่เป็นสาเหตุในการตายของท่านแม่เลี้ยงและพี่ชายคนโตของท่าน? ท่านไม่อาฆาตเขาหรอกหรือคะ?” โกทราบมาว่าอิเอยาสึต้องสั่งฆ่าภรรยาเอกและลูกชายคนโตตามคำสั่งของโนบุนากะ ซึ่งทำให้ฮิเดทาดะมีแผลในใจและไม่อาจเชื่อใจพ่อของเขานับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา “เหตุการณ์นั้นทำให้ร่างของข้าแตกเป็นเสี่ยงจนกระทั่งบัดนี้......บางครั้งข้าไม่รู้จะคิดไปเพื่ออะไรอีก ข้าไม่รู้อีกต่อไปว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่เป็นเรื่องผิดหรือถูก” “นั่นทำให้ท่านยกทุกเรื่องเป็นธุระของคนอื่นหรือคะ?” “บางทีอาจจะใช่....ไม่สินะ...เป็นเพราะเหตุนี้นั่นแหละ” เป็นครั้งแรกที่โกเห็นสามีตอบออกมาด้วยใจจริง ฮิเดทาดะจ้องมองตราประทับในมืออีกชั่วขณะ จากนั้นวางมันลงไปในมือของโก รวบมือเธอให้ถือมันไว้ “ข้าขอคืนสิ่งนี้ให้กับเจ้า ข้าไม่คู่ควรกับมัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนฐานะอย่างข้าสมควรได้รับ” “ท่านพูดอะไรอย่างนั้นคะ? นี่เป็นสิ่งที่ข้าคิดถี่ถ้วนแล้ว” โกผลักมือของสามีเธอกลับไป “ไม่! ข้ารับผิดชอบมันไว้ไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่สนามรบล่ะ??” “ก็เพราะอย่างนั้นข้าถึงอยากให้ท่านเอาติดตัวไปด้วย จะได้ไม่เกิดเรื่องร้ายในสนามรบไงล่ะเจ้าคะ” “ที่ข้าพยายามจะบอกเจ้าคือ ข้าไม่มีความมั่นใจ ว่าในสนามรบจะไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้น!” “ท่านนี่ไม่มีเหตุผลซะเลย! ตราบเท่าที่ท่านมีความมั่นใจ ทุกอย่างก็เป็นไปได้!” “อย่าทำให้มันยุ่งยากนักเลย!” “นื่เป็นเรื่องง่ายมากๆเลยนะ!” “....ไม่เป็นไรหรอก...เจ้าเอาคืนไปเถอะ ข้าลำบากใจนะ ถ้าเจ้าไม่เอาคืนไป” “ข้าต่างหากล่ะคะ ที่จะเป็นคนต้องลำบากใจ ถ้าท่านไม่รับเอาไว้!ท่าน ‘ต้อง’ นำมันติดตัวไปด้วย!!!” ทั้งสองต่างประสานสายตากันอย่างไม่ลดละ จากนั้นทั้งคู่ก็อดหัวเราะไม่ได้ ในที่สุดพร้อมเสียงหัวเราะ ฮิเดทาดะกล่าวว่า “เจ้าช่างเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวมุ่งมันจริงๆ” “ถึงจะอย่างไร ข้าก็เป็นหลานสาวของ โอดะ โนบุนากะ นะคะ” “จริงขอรับ” ฮิเดทาดะมียิ้มจางๆ โกวางตราประทับลงในมือของเขา “........ได้โปรดเถอะค่ะ แค่เอาตราประทับนี้ติดตัวไว้.....ข้าขอร้องล่ะค่ะ.....” ฮิเดทาดะมองตราประทับอย่างเงียบๆ จากนั้นวางลงบนผ้าไหม เก็บมันกลับเข้าไปในถุงผ้า และนั่งหลังตรงนิ่งครู่หนึ่ง “ได้...ข้าจะนำมันติดตัวไป ต้องขอขอบคุณท่านมาก.....” ฮิเดทาดะกำลังจะโค้งศีกษะลงคำนับแต่โกห้ามเขาไว้ “ได้โปรด....อย่าทำแบบนี้...มีอีกเรื่องที่ข้าอยากจะถามท่าน” “.......เจ้าอยากถามอะไรรึ?” “.....เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมท่านไม่เคยเล่าให้ข้าฟังเลยล่ะคะ?” เธอสงสัยเหลือเกินว่าคำตอบของเขาจะเป็นเช่นไร “ข้าขอโทษ.......” ฮิเดทาดะก้มหน้าลง เห็นอย่างนั้น โดยไมมีเหตุผล โกรู้สึกอารมณ์ตีบตัน เธอหันไปอีกทางทันที หันหลังให้สามี เพื่อซ่อนใบหน้าที่มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตาจากเขา “ได้โปรดสัญญากับข้าอย่างนึงนะคะ....” “สัญญารึ?” “ได้โปรดยอมรับข้าในฐานะภรรยาของท่านนับแต่วันนี้ไป” “นั่น.....” “ได้โปรดมองว่าข้าคือภรรยาของท่าน ไม่ใช่หลานสาวของ โอดะ โนบุนากะ.....” ฮิเดทาดะมิอาจละสายตาจากร่างของโก “ข้าเอง....” โกหันมาสบตาเขา “นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าจะมีชีวิตอยู่ในฐานะส่วนหนึ่งของตระกูลโตคุกาว่าเช่นกัน” .....ทั้งคู่จมอยู่ในความเงียบ.... ในที่สุดฮิเดทาดะกล่าว “ย่อมได้” เมื่อเขาเห็นดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาของโก เขาเอื้อมมือออกมาโอบร่าเธอไว้ ดึงเธอเข้าใกล้ เธอโถมตัวลงบนแผ่นอกของเขา เสียการทรงตัว ทั้งคู่ล้มลงที่พื้น ในวินาทีต่อมา ไฟในโคมกระดาษลุกไหม้ติดผมของฮิเดทาดะ “โอ้ย!.....ร้อน!....ร้อน!!.....ร้อน!!!” “อ่า---.ท่านเป็นอะไรมากไหมเจ้าคะ!!!????” “น้ำ....น้ำ....เอาน้ำมาให้ข้า!!!” “ไม่มีเวลาแล้ว!!!” โกปลดเสื้อคลุมชั้นนอกออก ใช้มันดับไฟที่ศีรษะของสามี โกถอนหายใจ พลางกล่าว “ค่อยดีหน่อย....” “มีอะไรดี!!!” “ถ้าท่านคิดให้ดี นี่น่าจะเป็นลางดีหมายถึงท่านจะมีโชค!” “นี่มันไม่ใช่ลางดีอะไรหรอก ข้าแค่ถูกไฟลวก” โดยไม่รู้ตัว กำแพงที่กั้นระหว่างทั้งสองก็ได้หายไป จากนั้นโกขยับเข้าอิงแอบฮิเดทาดะ ครั้งนี้อย่างช้าๆ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:36:04 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 41   เฮ้ออออ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:36:28 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 42   เฮ้ออออ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:36:42 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 43   เฮ้ออออ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 19:37:48 A:58.8.214.9 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 44   ข้างบนทำไมซ้ำก็ไม่รู้ค่ะ ส่งแค่ครั้งเดียวนะคะ T_T ที่จริงชอบจูริจังกับมุไคมากเลยนะคะ ที่ตั้งตารอละครเรื่องนี้ก็เพราะการจับคู่นี้แหละ แต่อ่านที่แปลๆมา ชักรู้สึกว่าภาพพจน์ของจูริจังกับมุไคจะต่างจากตัวตนจากในนิยายอยู่เหมือนกันนะคะ จูริจังน่ะ ส่วนที่เป็นความมุ่งมั่น เข้มแข็ง ดันทุรัง ตรงไปตรงมา รวมไปถึงความอ่อนโยนพร้อมเป็นเพื่อนคู่คิดของท่านหญิงโก คงสามารถถ่ายทอดออกมาได้ไม่มีที่ติแน่ๆ แต่มันมีตัวตนอีกด้านของท่านหญิง(ในจินตนาการของเรา)ที่ยังนึกไม่ออกว่าจูริจะถ่ายทอดออกมาได้ยังไง อยู่ 2 ข้อ ข้อแรกคือ คือความเจ้าระเบียบ จู้จี้จุกจิก อิคุชิมาของท่านหญิงโก คือว่าบทบาที่ผ่านมาของจูริจังที่เราเคยเห็น มักเป็นพวกสบายๆเฮฮา (อย่างโนดาเมะ กับ สวิงเกิล) หรือถ้าจะเป็นความมุ่งมั่นก็มักพวกเข้มงวดกับตัวเองไม่ได้ไปเรียกร้องกับเอาคนอื่น (อย่างใน Last Friend) แต่ท่านหญิงโกนี่รู้สึกนอกจากจะเข้มงวดกับตัวเองแล้วยังพาลไปถึงคนรอบข้างด้วย ประเภทเอาความรู้สึกความต้องการของตัวเองเป็นที่ตั้งแล้วไปโวยวายเอากับคนอื่น ความต้องการผลักดันฮิเดทาดะก็เพราะตัวเองตั้งใจที่จะภรรยาที่สนับสนุนสามีเหมือนพี่สาว พอไม่ได้ดั่งใจก็เหวี่ยงซ้า จนละเลยที่จะพยายามทำความรู้จักกับตัวตนที่แท้จริงของฮิเดทาดะ ข้อสองคือ ความสวยเริด กินเด็กได้ 555 อ่านมารู้สึก(ไปเองอีกแล้ว)ว่าท่านหญิงโกต้องดูสูงส่งไฮโซ แต่สวยเร้าใจทีเดียว (อาจจะเพราะแอบไปอ่านเรื่องโอคุที่ blog คุณmolecularkitten มาด้วย) ไม่งั้นฮิเดทาดะจะหลงรักอยู่ลึกๆ ถึงขนาดที่กลัวความรู้สึกตัวเองรึ ที่จริงจูริก็สวยน่ารักมากๆ แต่บทที่ผ่านๆมามักเป็นความสวยที่คนดูรู้สึกแต่พระเอกในเรื่องไม่ค่อยรู้สึกไปด้วย(ฮา) คือยังนึกไม่ออกว่าจูริเคยได้บทเป็นสาวสวยจริงๆ ประเภทพระเอกเห็นแล้วตะลึงแลในหนังเรื่องไหน (ตะลึงในความงามนะจ๊ะ ไม่ใช่ตะลึงในความซกมก ความบ้า 555) นึกถึงตัวละครที่เล่นก็เป็นนางเอกประเภทแอบรักเพื่อน ตามตื้อรุ่นพี่ ซะมากกว่า นักแสดงที่มีภาพลักษณ์ สวยใสไฮโซ จอมเหวี่ยง ตอนนี้ให้นึกถึง ก็มีอายาเสะ ฮารุกะ กับ ซาวาจิริ เอริกะ อาจจะเพราะทั้งสองคนนี้มีภาพลักษณ์เซกซี่กว่าจูริก็ได้ เลยคิดว่าหนุ่มๆคงชอบ (มั้ง) คนแรกแสดงเป็นคุณหนูเอาแต่ใจพองามใน just one love คู่กับคาเมะ คนหลังนี่ไม่เกี่ยวกับฝีมือการแสดง แต่เป็นที่หน้าตาและพฤติกรรมเหวี่ยงส่วนตัว 555 แต่เราว่าเอริกะก็เป็นนักแสดงที่ดีได้นะ ถ้าเธอตั้งใจจริงๆ ส่วนมุไค อาจจะดูผู้ใหญ่ไปนิด อบอุ่นไปหน่อยหรือเปล่าน้า มุไคมักจะได้บทผู้ชายที่มั่นใจตัวเองและ รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ซะเป็นส่วนใหญ่ เรื่องทำหน้าตีหน้าตายทำชิลไม่สนใจโลกคงทำได้แน่ๆ แต่ความเปราะบางอ่อนแอ ไม่มั่นใจตัวเองของฮิเดทาดะล่ะ มุไคจะแสดงออกมายังไงน้อ เราอ่านนิยายแล้วแอบจินตนาการไปเป็นคาเมะนิดนึง เพราะนึกถึงตัวละครที่คาเมะเล่นใน just one love ที่ดูเปราะบางแต่ต้องแบกรับภาระมากมายตั้งแต่ยังหนุ่ม ขนาดกันคิ้วโก่งขนาดนั้นยังทำให้เรารู้สึกว่าเท่ได้ คิดว่าคาเมะคงสามารถเป็นฮิเดทาดะได้แน่ๆ เชื่อมือ แต่ก็อีกล่ะนะ ไม่อยากจินตนาการคาเมะหัวล้าน อะจึ๋ยย อย่าดีกว่าเนอะ (นึกถึงน้องชุนตอนเล่น tenchejin แล้วมัน....มันทำร้ายกันจริงๆ) อ่านมาถึงตรงนี้ เพื่อนๆจินตนาการ ท่านหญิงโกกับฮิเดทาดะ เป็นใครคะ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 53 23:44:01 A:27.55.212.133 X: TicketID:108292

ความคิดเห็นที่ 45   ฮิเดทาดะกลับจากสมรภูมิเซคิกาฮารา GOU ~Himetachi no Sengoku~ by Tabuchi Kumiko LAST VOLUME Page 226 - 232 translated (to English) by yanie “เพราะจำนวนทหารมากไปรึ?” “ใช่ค่ะ เขาว่าอย่างนั้นค่ะ” “อืม ข้าพอจะมองออก......” “แต่ข้ายอมรับไม่ได้หรอกนะเจ้าคะ ข้ารู้สึกว่าเขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง อ้า~~~~อา บางทีข้าควรไปพบท่านพ่อของท่านที่อาทามิตอนนี้เลย......” ฮิเดทาดะชี้ไปที่ครรถ์ใหญ่ของโกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “อย่าพูดไร้สาระไปเรื่อยสิ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเจ้าไปแช่บ่อน่ำพุร้อนที่นั่นตอนท้องแก่ขนาดนี้ รับรองน้ำต้องล้นจนหมดอ่างแน่ๆ” (เมืองอาทามิมีชื่อเสียงเรื่องบ่อน้ำพุร้อน) “ท่านพูดถูกค่ะ!” โกพูดพลางหัวเราะเสียงดัง “อย่าหัวเราดังไป เดี๋ยวลูกในท้องจะตกใจนะ” “เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ” โกยิ่งหัวเราะหนักขึ้น ทันใดนั้นเธอรู้สึกเจ็บแปลบที่ท้องน้อย “เอ—“ “มีอะไรหรือ?” รู้สึกเจ็บแปลบอีกครั้ง คราวนี้มากกว่าครั้งแรก “ท่านโก อย่าบอกนะว่าเจ้า......” “ใช่ค่ะ” “เฮ้ยยยยยย!!” “ซู่--.....ท่านกำลังทำให้ลูกตกใจนะคะ” บ่าวรับใช้วิ่งไปมา ทั้งปราสาทแตกตื่นกันใหญ่ ฮิเดทาดะ เดินมุ่งตรงไปข้างหน้าขณะอุ้มโกไว้โดยไม่มีทีท่าตื่นเต้นแต่อย่างใด กลางดึกคืนนั้น โดยไม่ลำบาก โกคลอดลูกคนที่สามของฮิเดทาดะ เป็นลูกสาว อีกครั้ง “แบบนี้ไม่เรียกว่า ‘โชคสามชั้น ‘หรอก.....นี่เรียกว่า ครั้งที่สองยังไง ครั้งที่สามก็อย่างงั้น....” ทารกที่โกเพิ่งให้กำเนิดนั้นน่ารักมาก แต่เธอกลับรู้สึกผิดหวังอย่างรุณแรง ฮิเดทาดะดูเหมือนว่าไม่รู้สึกผิดหวัง อันที่จริงเขาดูมีความสุขมาก “เหมือนกันเลยเนอะ” “เหมือน?......” “เหมือนกับพวกเจ้าสามสาวพี่น้องอะไซไงล่ะ นี่คือท่านหญิงคนที่สาม นางคือเจ้า” ถึงแม้เขาจะพูดแบบนั้น โกก็ไม่รู้สึกรื่นเริงขึ้น เรื่องนี้ทำให้เธอหดหู่มาก ทั้งคู่โชคดีที่มีลูกถึงสามคน แต่ทุกคนเป็นผู้หญิง รวมไปถึงลูกสาวที่เกิดจากการแต่งงานในครั้งก่อน นี่เป็นครั้งที่สี่แล้ว ‘บางที ตัวข้าคงไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้’ เธอคิด สงสัยเธอจะเหมือนมารดาที่มีแต่ลูกสาว “เราต้องมาคิดเรื่องชื่อกันล่ะ.......ชื่อ.....ชื่อ......อ๊ะ..จริงสิ นางเกิดในปีที่เราชนะสมรถูมิเซคิกาฮารา งั้นเชื่อ ท่านหญิง คัทสุ (ชัยชนะ) ดีไหม เจ้าคิดว่าอย่างไร?” “ข้าแล้วแต่ท่านค่ะ....” “งั้นก็ตกลงตามนี้!” ฮิเดทาดะยิ้มกว้างจากใจ แต่ความกังวลลึกๆของโกเริ่มจากวันนั้น ‘ ข้าคงสามารถให้กำเนิดได้แต่ลูกสาว ถึงจะมีลูกกี่อีกคนก็คงจะได้ลูกสาวอีก บางที ข้าคงไม่สามารถเป็นผู้ให้กำเนิดทายาทผู้สืบทอดตระกูลโตคุกาว่าได้ ’ ถึงตอนนี้โกเองก็ลืมไปแล้วว่า ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกขัดใจเมื่ออิเอยาสึสั่งให้เธอให้กำเนิดลูกชาย ‘ ข้าพอจะทำอะไรได้บ้างนะ เพื่อท่านฮิเดทาดะ จะทำอย่างไรดี คงต้องเริ่มทำอะไรบางอย่างแล้ว ‘ โกได้แต่คิด และคิด เธอมองเห็นทางออกเพียงประการเดียว “เมื่อไหร่ท่านจะออกเดินทางไปยังโอซาก้าเจ้าคะ” สองสามวันต่อมา เมื่อฮิเดทาดะมาเยี่ยมท่านหญิงคัทสึนอนหลับอยู่ในห้อง โกถามขึ้น ฮิเดทาดะต้องออกเดินทางจากเอโดะในเร็วๆนี้เพื่อเยี่ยมคำนับ ฮิเดโยริและท่านหญิงโยโด เนื่องในโอกาสขึ้นปีใหม่ “ในอีกสามวันข้างหน้า ก่อนจะไป ข้าจะมาดูท่าหญิงคัทสึให้บ่อยเท่าที่จะทำได้ล่ะนะ” ช่วงนี้โกรู้สึกอ่อนไหวกับคำว่า “ท่านหญิง” เธอรุ้สึกเจ็บในใจ จังหวะนั้นเอง ท่านหญิงเซน และ ท่านหญิงเนเนะ ซึ่งถูกอุ้มเข้ามาในห้องโดยนางพี่เลี้ยง ก็อยู่ที่นั่นด้วย เพราะทั้งคู่อยากจะมาดูน้อง ห้องเต็มจึงไปด้วยผู้หญิง หลังจากโกบอกให้ทุกคนออกไปได้ เธอหันหน้าเข้าหาสามีของเธอ “ข้ามีเรื่องจะขอร้องท่าน” ฮิเดทาดะเอามือเท้าคาง ทำสีหน้าขบขัน “เรื่องขอร้องจากท่านโกรึ......อา...น่ากลัวจริง เรื่องอะไรล่ะ” ถ้ารีรอเธอคงไม่อาจกล่าวออกไปได้ ดังนั้นโกจึงพูดสิ่งที่อยู่ในใจเธอทันที “โปรดรับอนุภรรยาด้วยเถอะค่ะ” “.......หา?” “ข้าอยากให้ท่านรับอนุภรรยาค่ะ” ฮิเดทาดะจ้องหน้าภรรายา ระแวงภัย “มาพูดไร้สาระอะไรแต่เช้าฮึ??” “นี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระสำหรับข้า” “ถ้างั้น ก็เจ้าก็เลิกเล่นตลกได้แล้ว” “นี่ไม่ใช่เรื่องตลก! ข้ากำลังพูดเรื่องสำคัญอยู่นะ” “เจ้าเป็นภรรยาข้า แล้วเจ้ามาบอกให้ข้ามีเมียน้อยเนียะนะ” “ก็เพราะข้าเป็นภรรยาของท่านน่ะสิคะ ข้าถึงถึงต้องเป็นคนพูดเรื่องนี้” “ทำไม?” “ท่านก็รู้ ว่าข้าให้กำเนิดได้แต่ลูกสาว ไม่มีลูกชาย เป็นเช่นนั้นแล้ว....คงไม่มีทางอื่นนอกจากให้คนอื่นเป็นผู้ให้กำเนิดลูกชายแก่ท่าน” “เจ้าฟังนะ......” ตัดบทสามี โกยืนยันต่อ “ท่านจำได้ไหม? ข้าเคยบอกท่านก่อนหน้านี้ว่าข้าอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลโตคุกาว่า” “อ่า....ใช่” “ถ้าตระกูลโตคุกาว่าต้องจบลงในรุ่นของท่านฮิเดทาดะ ตายไปข้าคงไม่มีหน้าไปพบวิญญาณบรรพบุรุษของท่าน ได้โปรด.....รับอนุภรรยาด้วยเถอะค่ะ” โกก้มศีรษะลง เธอรู้สึกทั้งเจ็บใจทั้งละอายใจ แต่ไม่มีทางออกทางอื่น “แต่ถึงข้ามีเมียน้อย ก็ไม่ได้ประกันว่าข้าต้องได้ลูกชายเสมอไป” “ไม่เป็นเช่นนั้นหรอกค่ะ ท่านฮิเดทาดะ ท่านมีเลือดพ่ออยู่เต็มตัว ท่านต้องมีลูกชายได้แน่ๆ” ในปีนั้น อิเอยาสึอายุครบ 59 ปี มีลูกชายรวมแล้ว 9 คนจากอนุภรรยาทั้งหลาย “เจ้าอย่ามาเปรียบข้ากับตาแก่นั่นนะ!” โกพยายามจินตนาการภาพผู้หญิงอีกคนนั่งเคียงข้างฮิเดทาดะ เธอยังนึกหน้าไม่ออก แต่เธอผู้นั้นดูเหมาะสมกับฮิเดทาดะกว่าเธอด้วยประการทั้งปวง ทันใดนั้นเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างที่เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะรู้สึกได้มาก่อน เธอริษยาผู้หญิงในจินตนาการ “ไม่ว่าจะอย่างไร ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กันที่นี่อีก!” “ได้ค่ะ....แต่โปรดลองคิดดูที่โอซาก้านะคะ หรือท่านอาจจะไปมีอนุทิ้งไว้ที่นั่นซักคน—“ “ข้าชักจะโมโหแล้วนะ” “ข้าไม่ว่าหรอกนะ อ่า...ถ้าเป็นที่โอซาก้า ข้าก็ไม่ต้องมาเจอเธออยู่แล้ว ถ้างั้นโปรดไปมีที่นั่นนะเจ้าคะ!!” “เจ้าจะหยุดพูดเรื่องนี้ได้ไหม!!!” “ข้าหยุดไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องของท่านคนเดียว นี่เป็นเรื่องของตระกูลโตคุกาว่า--” “น่ารำคาญ—“ ฮิเดทาดะบ่นพึมพำ แต่นั้นเขานั้นคิดอยู่ในใจ ‘ถ้าข้าอยากจะมีเมียน้อย ข้าก็มีไปนานแล้ว ’ เขาไม่เคยเล่าให้โกฟัง แต่พ่อของเขา อิเอยาสึ เคยแนะนำให้เขารับอนุภรรยามามากกว่าสามครั้ง และทุกครั้งฮิเดทาดะก็จะคอยหลบเลี่ยง “ที่ท่านไม่ยอม....เพราะท่านรู้สึกเวทนาข้าหรือเปล่าเจ้าคะ?” ทันใดนั้น ฮิเดทาดะรู้สึกว่าโกนั้นช่างน่ารัก และอ่อนหวาน เขาสงสารเธอจับใจ “ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก...” ภรรยาของเขานั้นแก่กว่าเขาถึงหกปี และผ่านการสมรสมาก่อนถึงสองครั้ง เมื่อศักดิ์ของตระกูลโทคุกาว่าเพิ่มสูงขึ้น เขารู้สึกได้ว่าผู้คนนำเรื่องนี้ไปพูดลับหลัง แต่เขาเองไม่เคยรุ้สึกอับอายในตัวเธอเลย “ท่านโก” “คะ” “จงภูมิใจในตัวเอง อย่าเสียความมั่นใจ จงเป็นตัวของตัวเองเถอะ” ฮิเดทาดะจ้องลึกที่โก กล่าวว่า “เจ้าคือภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของข้า” ใบหน้าของโกเริ่มเหยเก ทันใดนั้นเธอก็เปล่งเสียงร่ำไห้ดังออกมา ฮิเดทาดะกุมมือภรรยาอยู่เงียบๆ ขณะพยายามสะกดน้ำตา โกรับรู้ถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของสามีเหมือนดังน้ำอุ่นรินรดบนร่างของเธอ โกกระชับมือของฮิเดทาดะแน่นขึ้น “ท่านช่วยพูดซ้ำอีกครั้งได้ไหมเจ้าคะ?” “อะไรรึ?” “ว่าข้าจะเป็นภรรยาเพียงหนึ่งเดียวของท่าน” “ข้าจำไม่ได้ว่าเคยพูดอะไรทำนองนั้นนะ” โกตีหลังมือฮิเดทาดะอย่างแรง “โอ้ย...โอ้ย! เจ้าทำอะไรน่ะ! มือข้าหักจะหักแล้วนะ!” โกขำที่ฮิเดทาดะดูท่าจะเจ็บจริงๆ เธอเช็ดน้ำตาออกไปขณะเปล่งเสียงหัวเราะ ******* ทีมีคนแปลไว้เป็นภาษาอังกฤษ มีเท่านี้ล่ะค่ะ คนแปลบอกว่าฉากของโกกับฮิเดทาดะมีแค่นี่เท่านั้นเอง หวังว่าตอนทำเป็นละครจะมีมากกว่านี้เนอะ อยากให้มีคนแปลเป็นภาษาไทยทั้งเล่มจริงๆน้อ จากคุณ : มาลัยฯ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 13:37:42 A:58.11.76.217 X: TicketID:108292