 |
สิ่งเล็ก เล็กที่เรียกว่ารัก ที่เก็บคำว่ารักไว้มานาน กว่า 14 ปี
|
|
อาจจะเป็นกระทู้ที่ยาวสักหน่อย แต่จะขอพื้นที่เล็กๆ ได้บอกความรู้สึกเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้ และหวังว่าอาจจะทำให้ใครหลายคน มีความกล้าพอที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปกับคนที่เรารู้สึกดีด้วย...
จะมีมั้ย ที่เค้าจะรอคุณได้นานถึง 14 ปี " โอเว่อร์" ไปหรือป่าวใครมันจะรอได้นานขนาดนั้น ขอตอบว่า มีค่ะ ....
เราเพิ่งได้มีโอกาสไปดูหนังเรื่องนี้เป็นครั้งแรกกับเพื่อนๆตั้งแต่สมัยมัธยมตามเอี่ยวมาจนถึงมหาลัย :)
ความรู้สึกบอกได้คำเดียวว่า ช่างสมกับเป็นหนังที่สร้างจาก base on true story ของใครหลายๆคน แล้วเราก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน เป็นความรู้สึกที่จะบอกว่า มันคือชีวิตชั้นจริงๆ เลยนะนั่น
ตอนนั้นอยู่ม.2 เองค่ะ ส่วนพี่เค้าเป็นหนุ่มน้อยหน้าตา น่ารัก ที่อยู่ม.4 (พี่คนนี้เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเพื่อนเราค่ะ ) เป็นนักดนตรีวงโยธวาทิต เป่าฟรุท เก่งมากค่ะ แล้วก็เป็นที่หลงไหลของสาวน้อย สาวใหญ่ของโรงเรียนมาก มาก แล้วเราก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกันค่ะ ^^
เราทำทุกอย่างอย่างที่น้องน้ำในหนังทำ เช่น แอบเดินผ่านหน้าห้องที่พี่เค้าเรียน , แอบเอาขนมไปวางไว้บนโต๊ะ , แอบมอง อูยย สารพัด เพียงแต่ไม่ได้ทำอยู่อย่างเดียวค่ะ คือ ทำสวย เพราะทำไม่ขึ้น - -"
แล้วมาวันนึง ที่เค้าได้เปิดชมรม เราก็สมัครเข้าชมรมดนตรีทันทีโดยไม่ลังเลทั้งๆที่เราเล่นดนตรีไม่เป็น ( ชมรมนี้รวมดนตรีทุกอย่างทั้งไทย สากล ) เพราะอะไรที่เข้าชมรมนี้ ก็เพราะว่าพี่เค้าอยู่ชมรมนี้น่ะสิคะ
เริ่มแรกอาจารย์ถามว่าเราเล่นอะไรเป็นบ้างเราก็บอกว่า ไม่เป็นเลยสักอย่าง อาจารย์เลยให้ขลุ่ยมาอันนึง แล้วก็บอกว่าไปหัดเป่ากับไอ้เจ้า(พี่คนที่เราแอบปลื้ม) ล่ะกัน อึ้งสิ จำได้ว่าอึ้งมาก เพื่อนแซวต่อหน้าห้องเลยค่ะ แถมขลุ่ยหลุดมืออีกตะหาก - -"
พี่เค้าก็ยิ้มอ่ะ ( เหมือนรู้ ) แต่เค้าก็สอนนะ เพื่อนๆก็เป็นใจกันจริงๆ ปล่อยให้พี่เค้าสอนเรา ทั้งๆที่ใจเราก็อยากให้เค้าสอน อีกใจก็ไม่อยากให้เค้าสอน ก็คนมันเขินนี่หว่า ><"
หลังจากนั้นมาก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆนะคะ เพราะว่าพี่เค้าเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเพื่อนเรา อยู่กลุ่มเดียวกัน ก็เลยเล่น ติวหนังสือ ไปเที่ยวที่บ้าน แต่เราก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าเค้าคิดอะไร แต่เราคิดว่าเค้าน่าจะรู้นะคะว่าเราชอบพี่เค้า
พี่เค้ามีคนมาจีบเยอะมาก เหมือนพี่โชนเลย แต่ไม่เคยเห็นเค้าคบกับใครเลยสักคนเดียว ก็เลยแอบคิดเข้าข้างคนเดียวว่า เค้าชอบเรารึป่าว เหอๆๆ
จนมาวันนึงค่ะ เป็นวันที่ช็อคโลกที่สุด เราขึ้นม. 4 ล่ะ พี่เค้าก็อยู่ ม.6
เพื่อนมาบอกว่า "พี่เค้าได้ทุนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ต้องไปอเมริกาล่ะ " อึ้งไปเลย โลกหยุดหมุน "อ่าว ... จิงหรอ" เรามีแค่คำนั้นคำเดียวจริงๆค่ะ
เค้าไม่ได้บอก ไม่ได้มาลา เค้าไปแล้วค่ะ ไปจริงๆ ไม่ให้โอกาสเราได้บอกอะไรเลยสักอย่าง ไม่ได้บอกความรู้สึกอะไร เค้าไปเฉยๆ โดยที่ไม่ได้ร่ำลากัน เราเศร้าสุดๆค่ะ ร้องไห้ น้อยใจ ว่าทำไมไม่บอก แล้วเราก็ไม่ได้ข่าวคราวของเค้าอีกเลย
ต่อมา.....เราอยู่ ปี 2 ขึ้นปี 3 จู่ๆ ก็มี mail มาหาค่ะ ข้างในเป็นเนื้อเพลง แล้วก็มีเพลงชื่อว่า "นานแล้ว" เป็นเพลงแรก แล้วก็ไม่ได้ลงชื่อค่ะ ว่าเป็นใคร แต่ส่งเป็นเพลง แล้วก็ลงท้ายว่า ขอโทษ ส่งอย่างนี้มาเกือบทุกวันเป็นระยะเวลา 2 ปี ส่งมาตลอด
(ช่วงแรกเราก็สงสัยนะว่าไอ้นี่มันเป็นใคร ส่งมาอยู่ได้ แต่ก็ดีเพลงเพราะทั้งนั้นเลย ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงรัก - -" แล้วก็ลงท้ายว่าขอโทษเป็นประจำ เคยเอาเมลล์นี้ไป search ใน google แอดเอ็ม ทำทุกวิถีทางค่ะ เพื่อจะให้รู้ว่ามันเป็นใคร สุดท้ายจนปัญญา - -" เลยเลิกสนใจ )
จนกระทั่ง ... เมื่อวานวันที่เพื่อนสนิทของเราชวนเรามาดูหนังเรื่องนี้ เกือบไม่ไปแล้วด้วย เพราะไม่คิดที่จะดูหนังเรื่องนี้ แต่เพื่อนคะยั้นคะยอให้ไปให้ได้ ก็เลยตัดปัญหา ไปก็ไป ก็ดูไปเรื่อยๆ จนน้ำตาไหล ทำไมหนังมันตรงกะชีวิตชั้นจริงๆเลย เพียงแต่ในหนัง น้องน้ำเค้ามีโอกาสบอกความในใจที่เก็บไว้มานาน แต่เรานี่สิ เก็บมาจนถึงทุกวันนี้เกือบ 14 ปี เรายังไม่มีโอกาสบอกเค้าเลย
... ออกจากโรง ระหว่างรอเพื่อนเข้าห้องน้ำ เอ๊ะ ใครอ่ะ? คุ้นจัง ใจเต้นตุบๆ เลยนะ มือเย็นเฉียบ เหมือนคนที่เรารอมานาน เพื่อนออกมาพอดีแล้วเห็นก็เลยบอกว่าถ้ารู้จักเค้าทำไมไม่ไปทักเค้าล่ะ ไม่ทันแล้วล่ะ เค้าเดินมาแล้ว แล้วก็ใช่เค้าจริงๆ ด้วย *-*
คนที่เรารอมานานมาก เค้ายืนอยู่ตรงหน้าเราแล้วจริงๆ หายไปนานมาก จนบางครั้งเราไม่คิดว่าจะเจอเค้าอีก มีคำถามเยอะแยะมากมายแต่พูดไม่ออก พี่เค้าทักมาคำแรกว่า "ขอโทษ" เราก็รู้ทันทีว่าคนที่อยู่ในเมลล์ที่เค้าส่งมาหาเป็นประจำก็คือคนที่ ยืนอยู่ตรงหน้าจริง จริง ....
บางครั้งชีวิตคนเราก็เหมือนนิยายนะคะ ที่อาจจะมีเล่นตลก กับเรา แต่นี่คือชีวิตจริงที่มันทำให้เรามีความสุขมาก มากอีกครั้ง ...
วันนี้ก็มีนัดไปกินข้าวเย็นกับพี่เค้าค่ะ ตอนนี้เรามีความรู้สึกว่าการรอคอยที่ยาวนาน จบลงแล้ว แล้วเราก็จะพูดในสิ่งที่เราอยากพูดสักที
เหมือนที่น้องน้ำเค้าได้พูดกับพี่โชน
แล้วพี่โชนก็จบการรอคอยน้องน้ำด้วยระยะเวลา 9 ปี ที่ตรงกันสักที ^^
สุดท้ายแล้วจริง จริงค่ะ
** ขอบคุณมากมาก สำหรับผู้กำกับ สิ่งเล็กๆ ที่สร้างหนังได้ทำให้คนอย่าง ได้มีโอกาสเจอกับคนที่รอคอย
** ขอบคุณน้องน้ำ พี่โชน ที่เป็นตัวกลางให้คนหลายๆคนมีความสุข
** ขอคุณนักแสดงเรื่องนี้ ที่ทำให้ยิ้ม และหัวเราะได้ในเวลาเดียวกัน
** ขอบคุณ พันทิพ ที่ให้พื้นที่มหาศาได้ระบายความรู้สึก
** ขอบใจ เพื่อนบ้า ที่ทำให้เราเซอร์ไพร้ส สุด ( หวังว่าคงเข้ามาอ่าน )
ขอบคุณนะคะ ที่สละเวลาอ่าน มันยืดยาวมาก มาก :)
| จากคุณ |
:
ดอกมะลิสีชมพู
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ก.ย. 53 16:33:33
A:202.3.71.10 X: TicketID:226824
|
|
|
| |
