 |
Toy story3 ความทรงจำที่แสนงดงาม (สปอยด์นิดนึง)
|
|
ไปดูหนังกับแฟนทุกวันพุธครับ ก็เลยว่าเรามาเขียนความทรงจำที่เราประทับใจกับหนังใน blog ดีกว่า เวลากลับมาอ่านเราจะได้คิดถึงมัน ^^
-----------------------------------------------------------------------------
ส่วนที่ผมเขียน
-----------------------------------------------------------------------------
ดู toy story3 แล้วยอมรับเลยว่าแค่ของเล่นก็ทำให้เราคิดถึงเรื่องราวหลายอย่างในชีวิตได้เหมือนกัน
เรื่องแรกคงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความผูกพัน ของบางอย่างมีค่ากับเรามากมายเมื่อเวลาหนึ่ง แต่แล้วกาลเวลาผ่านล่วงเลยไปเรากลับละเลยกับสิ่งที่เรารักที่สุด ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ด้วยวัยที่เปลี่ยนไป, ด้วยความสนใจที่เปลี่ยนไป สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป หรือว่าภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ... ไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม ผมเชื่อว่าทุกคน ต้องลืมและทำบางอย่างตกบางอย่างไว้กลางทาง เมื่อไปหันหลังกลับไปบางครั้งก็อาจโชคดีที่สิ่งนั้นยังคงรอคอยอยู่ แต่บางสิ่งบางอย่างหายไปจากความทรงจำเสียแล้ว ในเรื่องเปิดฉากตอนที่เหล่าของเล่นวางแผนให้แอนดี้เด็กชายที่กำลังจะเติบโตเข้ามหาลัยเปิดกล่องของเล่นแล้วมาเล่นกับพวกตน แต่แล้วก็ไม่เป็นไปดังหวัง แอนดี้ไม่ได้อยากเล่นกับพวกเขาเสียแล้ว หลายคงก็เจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองมาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นของที่ไม่มีชีวิต อย่างเช่น แสตมป์ที่เคยสะสม รถจักรยานคันเก่ง มอเตอร์ไซค์คันโปรด หรือแม้กระทั่งสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะเป็น เพื่อนเก่าสมัยประถม หรือแฟนคนแรกหรือใครก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วย กับความทรงจำที่ลางเลือน ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เชื่อว่าเวลามันเดินไปข้างหน้าจริงๆ แต่คิดว่าเวลามันแบ่งเป็นส่วนๆ และแต่ส่วนก็ยังอยู่ก็ยังอยู่เหมือนเดิมของมันอย่างงั้น เหมือนถูกเก็บไว้ในลิ้นชักอย่างดี ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร เพียงแต่ที่เราคิดว่ามันเปลี่ยนแปลงไปเพราะความทรงจำและประสบการณ์ที่เรามีมากขึ้นทำให้เรามองอดีตเปลี่ยนไป (เอ๊ะ.. จะมีใครเข้าใจหรือเปล่านะ) ความผูกพันเป็นอะไรที่ลึกซึ้ง และซับซ้อนมากกว่าที่เราจะอธิบายได้ และเป็นความสวยงามและมีค่ามากที่สุดด้วยเช่นกัน
อีกเรื่องคงเป็นเรื่องการยอมรับความจริงเมื่อเวลาเปลี่ยนแปลงไป สิ่งต่างๆเปลี่ยนไป ความสัมพันธ์เปลี่ยนรูปแบบไป เราสามารถที่จะยอมรับได้แค่ไหน และปรับตัวได้เหมาะสมหรือไม่ ในเรื่องพวกของเล่นบางตัวก็น้อยใจเจ้าของ และคิดจะไปหาเจ้าของใหม่ บางตัวเช่นวู้ดดี้หนุ่มคาวบอย กับไม่ยอมรับความจริงข้อนี้ และยังอยากให้ทุกอย่างเหมือนเดิม ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลย เพราะแอนดี้เจ้าของโตเกินกว่าจะกลับมาเล่นพวกเขาเสียแล้ว แต่พวกเขากลับลืมไปว่าเมื่อวันเวลาผ่านไปสิ่งที่เราจะทำได้ดีที่สุดคือยอมรับความจริงและต้องปรับตัวให้เหมาะสมกับปัจุบัน ตอนที่แอนดี้เอาของเล่นมาให้น้องสาวตัวเล็กๆ ที่รู้จักกัน และก่อนจะไป ก็ได้เล่นกับพวกของเล่นอย่างสนุกสนานเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนั้น (ฉากนี้ยอมรับครับว่าน้ำตาซึมเลย) มันเป็นข้อพิสูจน์อีกครั้งว่าวันเวลาในอดีตไม่ได้หายไปไหนเลยมันคงอยู่ของมันอย่างนั้นเอง เพียงแต่เราจะจำมันได้หรือเปล่า ผมขอเสริมในส่วนที่เป็นเรื่องของครอบครัวด้วยนะครับ ตอนที่คุณเด็กพอจำความได้ คนรอบตัวคุณมีใครบ้าง เค้าทำให้คุณมีความสุขมากขนาดไหน เค้าคอยดูแลคุณขนาดตลอดเวลาไหม คุณลืมหรือทำใครตกหล่นไปในชีวิตบ้างหรือเปล่า ลองย้อนกลับไปดูนะครับ ว่าพ่อ แม่ คุณตา คุณยาย ของเราท่านต้องการให้เรากลับไปหา กลับไปพูดคุย และทำกิจกรรมร่วมกันไหม จะด้วยอะไรก็ตามไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปอย่างไร แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่เราก็ควรปรับตัวให้เหมาะสม กับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไป ดีกว่าที่จะลืมหรือเพราะอ้างว่าเราไม่มีเวลานะครับ ตอนจบเรื่องนี้เป็นอะไรที่ผมประทับใจมากมาย ทุกคนได้ยอมรับละปรับตัวได้อย่างดี แอนดี้ก็รู้ว่าจะเอาของเล่นไปไว้ในห้องเก็บของก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยกให้น้องสาวตัวเล็กๆเล่นก็ยังดีกว่า เพราะรู้ว่าความทรงจำสำคัญที่สุดเพราะมันยังอยู่ที่เดิม ส่วนพวกของเล่นก็ยอมรับว่าเจ้าของโตเกินกว่าที่จะเล่นพวกเขาแล้ว การที่ยอมรับเจ้าของใหม่เป็นสิ่งที่ดี เพราะความทรงจำที่ดีที่สุดมันก็ยังคงอยู่ที่เดิมเช่นกัน
แล้ววันนี้คุณลองกลับไปค้นของเล่นที่บ้านคุณดูบ้างหรือยังครับ ว่ามันยังอยู่หรือเปล่า หรือว่าถ้าหาแล้วไม่เจอลองค้นหาความทรงจำของคุณดูก็ได้ครับ ผมว่าคุณต้องเจอความทรงจำที่มีคุณค่าและสวยงามของคุณอย่างแน่นอน
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 14:43:45
| จากคุณ |
:
cobainlover  
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ย. 53 11:40:25
|
|
|
| |
