Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
หนังสะท้อนใจ ไหนสะท้อนจัง - Dead Poet Society : แรงบันดาลใจในสังคมที่วายปราณ  

เราทุกคนมีความฝันครับ.....

ประเด็นที่น่าสนใจมากกว่า “ความฝันของแต่ละคนคืออะไร?” คือ “เราจะเก็บความฝันนั้นไว้กับตัวเราได้นานเท่าใด?”

เพราะยิ่งเราโตขึ้น.....

เหมือนว่าโลกใบนี้จะพยายามกระชากความฝันออกจากอ้อมอกเราแรงขึ้นทุกที

ลองย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อนสิครับ....ลองรำลึกเล่นๆดูว่าเรากอดความฝันไว้มากเพียงใด...

แล้วเมื่อ 10 ปีก่อนละ?

แล้วตอนนี้ละ??

ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเสียงคำถามเล็กๆในหัวใจว่า “มันหายไปไหน?”

โรงเรียนเวลตันเป็น โรงเรียนประจำที่บรรจุวัยรุ่นชายหลายร้อยคนร่วมกันไว้ และอย่างที่ทราบกันดีครับ เมื่อชายหนุ่มวัยกระเตาะมาอยู่ร่วมกัน ก็ย่อมมาพร้อมกับฮอร์โมนที่พุ่งพล่าน ความอยากรู้อยากเห็น และการโหยหาอิสระเสรีภาพให้ตัวเอง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านั้นอยู่ใต้กรอบแห่งกฏระเบียบและธรรมเนียมปฏิบัติที่โรงเรียนได้วางไว้อย่างเข้มงวด หากแต่กรอบปฏิบัติของโรงเรียนมิใช่ศัตรูของอิสรภาพทางความคิดเพียงตัวเดียวของเรื่อง... แต่มันยังต้องต่อสู้กับ”เรือนจำทางทัศนคติ”ของสังคมซึ่งเป็นตัวละครที่”ใหญ่”และ”ใกล้ตัว”กว่าซะด้วย

ชาร์ลี ดาลตัน ถูกตัดสินว่าฝ่าฝืนและท้าทายอำนาจของผู้ปกครองจากการแสดงความคิดเห็นเรียกร้องผ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียน

สมาคมกวีวายปราณ ถูกตีตราว่าเป็นการมั่วสุมที่ชักจูงต่อการประพฤติผิด ทั้งที่เป็นการรวมกลุ่มที่แสดงออกถึงความซาบซึ้งต่อบทกวีที่ไหลผ่านจากหัวใจ

นีล แพรรี่  มีชีวิตที่ถูกบังคับให้เป็นไปตามความใฝ่ฝันของผู้เป็นพ่อ ที่ต้องการให้ลูกเป็นหมอเพื่อการยอมรับในสังคม ทั้งที่จิตวิญญาณของเขารู้ซึ้งว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง

ทอดด์ แอนเดอร์สัน ถูกบีบคั้นให้เซ็นรายชื่อรับรองรายงานของโรงเรียนโดยครอบครัว ทั้งที่เขาปรารถนาจะปกป้องครูที่เปลี่ยนชีวิตของเขา

นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของตัวอย่างของการ “จำกัดสิทธิ์ที่จะคิดที่จะฝัน” จำนวนมากมายที่แฝงอยู่ในฉากต่างๆของภาพยนตร์เรื่องนี้

สิ่งเดียวที่นำพาแสงสว่างเล็กๆมาสู่บรรยากาศอันมืดทึบของสิ่งแวดล้อมภายในเรื่อง คือ ตัวละครของจอห์น คีตติ้ง

ครูที่สอนให้ลูกศิษย์อย่าเพิ่งเชื่อในตำราที่สอน ด้วยการฉีกหน้าบทเรียนที่เขาวิเคราะห์ว่า “ไร้สาระ”

ครูที่สอนให้ลูกศิษย์มองสิ่งต่างๆในมุมใหม่ๆที่ไม่เคยคิดจะมอง ด้วยการให้แต่ละคนต่อคิวกันยืนบนโต๊ะครูเพื่อดื่มด่ำความรู้สึก

ครูที่สอนให้ลูกศิษย์หาวิถีชีวิตที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ผ่านรูปแบบการเดินสวนสนามอย่างอิสระภายนอกห้องเรียน

ครูที่สอนให้ลูกศิษย์เก็บเกี่ยวเวลาของวันนี้ (Seize the day) เพื่อไม่ให้เราเสียใจในวันหลังที่ใช้ชีวิตตามกรอบอย่างไม่คุ้มค่า

แม้สุดท้าย....แสงสว่างเล็กๆมิอาจจะต้านทานลมแห่งความมืดทึบที่มีพลังมหาศาลได้ แต่อย่างน้อย...มันได้จุดเชื้อไฟดวงเล็กๆอีกหลายดวง ให้ครูคีตติ้งได้พออุ่นใจว่าอย่างน้อยสิ่งที่เขาทุ่มเททำลงไปนั้นไม่เสียเปล่า โดยหวังเล็กๆว่าดวงไฟเหล่านี้จะประคับประคองตัวเองให้ลุกโชติช่วงในอนาคตและมีกำลังมากพอจะไปสร้างเชื้อไฟต่อๆไป...โดยไม่ดับไปเสียก่อน...

.....ทุกวันนี้ต้องยอมรับว่าเราอยู่ในสังคมที่เป็นลักษณะเดียวกันกับในเรื่อง
เราถูกขโมยความฝันไป แล้วมาใช้ชีวิตแบบมาตรฐานคนธรรมดาทั่วไป(ที่เราเคยบอกตัวเองว่าไม่อยากเป็น) ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เพราะสังคมมันบอกเราว่า “ไม่มีใครเขาทำกัน”

เพราะคนใกล้ตัวบอกว่า “ทำอย่างนั้นจะดีเหรอ ทำอย่างนี้มันปลอดภัยกว่านะ”

จนกลับกลายเป็นเราก็คล้อยตาม โดยย้ำบอกตัวเองว่า “เราคงทำได้แค่นี้แหละ”

ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ระบบการศึกษาของเราก็ยังคงเป็นการท่องจำกับความรู้ที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้อะไร การเรียนที่มุ่งเน้นให้คิดอยู่ในกรอบ การเรียนที่พยายามหาสูตรสำเร็จหรือทางลัดในการพิชิตโจทย์ต่างๆให้ง่ายและเร็วที่สุด

เราเติบโตมาโดยปราศจากคนอย่างครูคีตติ้งครับ  ไม่มีคนมาคอยบอกเราว่า ลองมองมุมอื่นดูสิ ลองทำแบบที่คนอื่นไม่ทำกันสิ เธอทำได้อยู่แล้ว ครู
เชื่อ....

แต่เราพากันจูงมือกันเข้าสู่โรงงานผลิตมนุษย์มาตรฐานเดียวกันออกมา...อย่างสมยอมซะด้วย

....แล้วได้คำตอบหรือยังครับว่า “มันหายไปไหน?”

หลายเสียงพูดเป็นทำนองเดียวกันหลังจากภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า สร้างแรงบันดาลใจให้เขาอยากเป็นครู....

ซึ่งแท้ที่จริงเราไม่จำเป็นต้องเป็นครูหรอกครับ...

เราสามารถสร้างแรงบันดาลใจและให้กำลังใจให้กับคนอื่นได้แม้เราจะเป็นคนตัวเล็กๆอย่างนี้แหละ

เราไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่เพื่อที่จะบอกคนใกล้ตัวว่า “ฉันเชื่อในตัวเธอนะ”  หรือไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จเพื่อที่จะบอกว่า “จงกล้าฝัน และทำให้มันเป็นจริง....”

แท้จริงแล้วเราสามารถเป็น จอห์น คีตติ้ง ให้คนรุ่นต่อๆไปได้ครับ

"They're not that different from you, are they? Same haircuts. Full of hormones, just like you. Invincible, just like you feel. The world is their oyster. They believe they're destined for great things, just like many of you, their eyes are full of hope, just like you. Did they wait until it was too late to make from their lives even one iota of what they were capable? Because, you see gentlemen, these boys are now fertilizing daffodils. But if you listen real close, you can hear them whisper their legacy to you. Go on, lean in. Listen, you hear it? - - Carpe - - hear it? - - Carpe, carpe diem, seize the day boys, make your lives extraordinary." John Keating

Credit >> Facebook : Inspire Thailand - แรงบันดาลใจรายวัน

จากคุณ : The Jotivator
เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 53 01:29:38




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com