ความคิดเห็นที่ 1 ฉากตัดมายังเวลากลางวัน ณ บันไดทางขึ้นสูงลิบสู่ศาลเจ้าประจำตระกูลโอโทริ คาราซาว่ากำลังเดินขึ้นบันไดไปแบบสบายใจเฉิบเพื่อไปทักทายกับหัวหน้าตระกูลโอโทริตามหน้าที่ของผู้มาใหม่ที่ดี โดยมีริคุวิ่งกระหืดกระหอบตามมาอยู่ห่างๆ ไปพลาง บ่นกระปอดกระแปดถึงคาราซาว่าไปพลางที่ดันให้ดูภาพความทรงจำแบบเรียลไทม์ทุกหยดแม้กระทั่งการใช้ชีวิตประจำวันในแต่ละวันของตัวเอง (อารมณ์ประมาณดูโฮมวิดีโอถ่ายชีวิตในบ้าน ไม่ก็รายการ AF หรือเดอะสตาร์) แทนที่จะคัดมาแต่เนื้อความสำคัญ ร้อนถึงตัวเองต้องห้อแรดไล่ตามไปทั่วเหมือนไอ้บ้าไม่มีผิด ขึ้นมาถึงตัวศาลเจ้า คาราซาว่าก็เดินไปดูศาลเจ้าเล็กอันเป็นที่เก็บสิ่งสักการะตามที่ซาโยโกะบรีฟงานไว้ ยืนดูอยู่ได้ไม่ทันไร ก็มีชายฉกรรจ์ท่าทางนักเลงกลุ่มหนึ่งเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลัง แล้วกระชากเสียงใส่ทำนองหาเรื่องว่าเป็นพวกตระกูลทาคาโอะหรือไง คาราซาว่าค่อยๆ พูด ค่อยๆ อธิบายเท่าไหร่ พวกนั้นก็ไม่ยอมฟัง จะหาเรื่องยัดข้อหาว่าคาราซาว่าเป็นพวกเดียวกับตระกูลทาคาโอะท่าเดียว ขณะที่กำลังแย่เพราะไม่มีทางแก้ตัวนั้นเอง ชายวัยกลางคนในชุดฮากามะคล้ายคนดูแลศาลเจ้าคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาขวางลำไว้ แล้วบอกกับชายท่าทางนักเลงกลุ่มนั้นด้วยน้ำเสียงปรามแกมตำหนิว่าคาราซาว่าไม่ใช่คนน่าสงสัย แต่เป็นแขกของศาลเจ้าเอง พวกนั้นพอเห็นชายวัยกลางคนดังกล่าวก็หน้าเจื่อนเรียกอีกฝ่ายว่า "ท่านรุ่นต่อไป" ก่อนจะยอมปล่อยตัวคาราซาว่าอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก แล้วจึงเดินจากไป หลังพวกนั้นไปกันหมด ชายวัยกลางคนคนนั้นก็หันมาขอโทษคาราซาว่าที่พวกนั้นทำตัวไม่ดีใส่ กิริยาสุภาพนอบน้อมผิดกับพวกนั้นชนิดหน้ามือเป็นหลังเท้า แล้วแนะนำตัวเองว่าชื่อ "โอโทริ เคย์ชิน" เป็นหัวหน้าผู้ดูแลศาลเจ้าของตระกูลโอโทริ คาราซาว่าก็แนะนำตัวเองตอบ (ด้วยตัวตนปลอมของตัวเอง) ตามมารยาท แนะนำตัวกันเสร็จ คาราซาว่าก็ถามเคย์ชินว่ากลุ่มชายฉกรรจ์พวกนั้นเป็นใครหรือ เคย์ชินก็ตอบว่า เป็นพวกกลุ่มคนหนุ่มในหมู่บ้านน่ะ คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มเป็นหลานอาของเคย์ชินชื่อยาสึโนบุ และเล่าให้ฟังว่า หมู่นี้ในหมู่บ้านมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเกิดขึ้นบ่อยๆ พวกนั้นเลยของขึ้นง่ายกว่าปกติ จนพลอยทำให้คาราซาว่าที่เพิ่งมาใหม่โดนหาเรื่องไปด้วย ว่าจบก็เชิญคาราซาว่าเข้าไปคุยกันข้างใน ระหว่างทางเดินเข้าไปยังศาลเจ้านั้น คาราซาว่าก็สังเกตเห็นปะรำพิธีแบบชินโตตั้งอยู่ในระยะไม่ห่าง บนปะรำนั้นมีร่างของ "มิทามะ" เด็กหญิงสวมหน้ากากจิ้งจอกในชุดมิโกะคนเดียวกับที่เขาเจอพร้อมกับซาโยโกะเมื่อวาน กำลังกวัดแกว่งหอกด้ามยาวเกินตัวที่มีธงรูปร่างคล้ายธงชัยของพวกขุนศึกผูกติดอยู่อย่างเป็นจังหวะราวกับกำลังฟ้อนรำ โดยมีหญิงชราและหญิงสาวในชุดมิโกะสองคนนั่งดูอยู่ เห็นดังนั้น คาราซาว่าก็ถามเคย์ชินว่านั่นกำลังทำอะไรอยู่หรือ (คาราซาว่าแกล้งทำเนียนว่าไม่รู้จักมิทามะมาก่อน) เคย์ชินก็ตอบว่า เด็กสวมหน้ากากคนนั้นเป็นลูกสาวของเขากำลังฝึกรำบวงสรวงในงานเทศกาลคิวกิอยู่ คาราซาว่าได้ยินดังนั้นก็แกล้งชวนคุยต่อ จนล้วงข้อมูลได้มาว่า คิวกินั้นคือเทพธิดาที่เป็นที่เล่าขานมาแต่ครั้งโบราณกาล ส่วนหอกติดธงชัยนั้นเรียกว่า "จิงกิ" เป็นเครื่องมือพิธีที่ว่ากันว่าจะปัดเป่าความชั่วร้ายได้ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 21:54:41

ความคิดเห็นที่ 2 หลังกลับจากทักทายและแนะนำตัวกับเจ้าบ้านทางฝั่งโอโทริแล้ว คาราซาว่าก็มานั่งอยู่เย็นที่บริษัทคนเดียวตามกิจวัตรประจำวันหลังงานประจำเสร็จ เพื่อค้นหาและรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน "การปฏิบัติการครั้งก่อนของฝ่ายโทคิจิกรุ๊ป" ซึ่งจากข้อมูลเท่าที่ทางฝั่งนี้มีอยู่ก็คือ เมื่อตอนแรกที่ยังไม่รู้ว่าบริษัทไหนจะเป็นผู้รับผิดชอบในแผนพัฒนาเกาะฮัตสึมินั้น ชาวเกาะทุกคนต่างก็มีทีท่าว่าจะต้อนรับและให้ความร่วมมือต่อแผนพัฒนาเป็นอย่างดี แต่เมื่อมีข่าวรั่วออกไปอย่างลับๆ ว่าโทคิจิกรุ๊ปซื้อแผนพัฒนานี้ไปได้และจะมาเป็นผู้รับผิดชอบทำแผนพัฒนาดังกล่าว ทีท่าของชาวเกาะก็เปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ เริ่มมีการต่อต้านจากฝ่ายชาวบ้านของเกาะฮัตสึมิอย่างรุนแรง โดยที่หัวเรือใหญ่ของฝ่ายต่อต้านก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตระกูลทาคาโอะซึ่งเป็นหนึ่งใน 2 ตระกูลใหญ่ของเกาะฮัตสึมินั่นเอง ฝ่ายโทคิจิเองก็ไม่คิดจะปรับเปลี่ยนนโยบายหรือแผนการใดๆ แม้จะเกิดเหตุการณ์พลิกผันจนทำให้เกิดเรื่องขัดแย้งกับคนในพื้นที่ถึงเพียงนี้ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ความขัดแย้งระหว่างฝ่ายผู้เกี่ยวข้องกับแผนพัฒนาและฝ่ายชาวบ้านเกาะฮัตสึมิเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เกิดเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวขึ้น เมื่อผู้รับผิดชอบระดับสูงเกี่ยวกับแผนพัฒนาเกาะของตระกูลโทคิจิต่างฆ่าตัวตายติดๆ กันถึง 3 คนด้วยการกระโดดลงมาจากตึกที่กำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างของตระกูลโทคิจิ ที่น่ากลัวกว่านั้น ทั้ง 3 คนต่างกระโดดลงมาจากตึกหลังเดียวกัน ตำแหน่งกระโดดเดียวกัน และหล่นลงมาตายยังจุดเดียวกันอีกด้วย ครั้งแรก ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ตำรวจคิดว่าเป็นการสร้างสถานการณ์ของกลุ่มแกนนำชาวบ้านที่ต่อต้านโทคิจิกรุ๊ป แต่เมื่อสืบสวนเข้าจริงๆ ก็กลับไม่พบหลักฐานว่าเป็นการฆาตกรรมอำพรางคดีเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำขณะเกิดเหตุยังมีพยานซึ่งเป็นคนงานก่อสร้างของโทคิจิกรุ๊ปเห็นเหตุการณ์กันหลายคน ทุกคนต่างให้การเป็นเสียงเดียวกันว่า "ผู้ตายทั้ง 3 คนต่างปรากฏตัวในที่เกิดเหตุด้วยท่าทางเหม่อลอยราวกับไร้วิญญาณ แล้วจู่ๆ ก็กระโดดลงไปทั้งสภาพนั้นเลย" หลังจากเหตุการณ์นั้น ทำให้คนของฝ่ายโทคิจิกรุ๊ปเริ่มสูญเสียขวัญและกำลังใจในการทำงาน ส่งผลให้งานล่าช้า จนทางโทคิจิกรุ๊ปตัดสินใจพักแผนพัฒนาเกาะฮัตสึมิไปแบบไม่มีกำหนดในที่สุด (ระหว่างที่พลิกอ่านเอกสารอยู่นั้น คาราซาว่าพลิกไปเจอหน้าที่มีรูปถ่ายของแกนนำต่อต้านแผนพัฒนาเกาะพร้อมกลุ่มชาวบ้านแนวร่วมอยู่ด้วย มีคุณปู่หัวหน้าตระกูลนั่งอยู่ข้างหน้า ทาคาโอะ ริวเซย์ตอนเด็กนั่งอยู่ข้างๆ กับผู้หญิงหน้าตาคล้ายอามาเนะอีกคนยืนจับบ่าของริวเซย์อยู่ข้างหลัง) กว่าคาราซาว่าจะอ่านข้อมูลเสร็จก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว เขาจึงรีบเก็บของแล้วออกจากที่ทำงานตรงกลับบ้านทันที ระหว่างที่เดินกลับบ้านอยู่นั้นเอง คาราซาว่าก็เห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งซึ่งเขาจำได้ว่าเป็นกลุ่มเดียวกับที่เคยหาเรื่องเขาเมื่อตอนไปทักทายตระกูลโอโทริ กำลังฉุดกระชากลากถูผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาจำได้แม้จะมองเห็นจากระยะไกลว่าเป็นซาโยโกะเข้าไปในกระท่อมเล็กๆ ข้างทาง จึงรีบผละจากถนนตามลงไป และภาพที่ชายหนุ่มได้เห็นคาตาเมื่อตามลงไปถึงหน้ากระท่อมก็คือ... --------------------------------------- อมยิ้มจะกระเด็นมั้ยเนี่ยตรู... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 21:55:56

ความคิดเห็นที่ 3 แม้จะโกรธจนหูอื้อกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า แต่คาราซาว่าก็ยังมีสติพอจะรู้ว่าไม่ควรแยกเขี้ยวขม้ำไอ้ชาติชั่วทั้งสี่คน ณ ตรงนั้น เขาปราดเข้าไปกลางกลุ่มของพวกมัน เหวี่ยงซ้ายป่ายขวาจนพวกมันตกใจถอยหนีหลบมือไม้อุตลุด แล้วฉวยโอกาสที่พวกมันยังตั้งตัวไม่ติดคว้าข้อมือซาโยโกะพาวิ่งหนีออกจากกระท่อมไปอย่างรวดเร็ว ฝ่ายพวกกุ๊ยพอหายตกใจแล้วก็ออกวิ่งไล่กวดทั้งสองคนตามไปติดๆ เหมือนฝูงหมาไฮยีน่าไล่กวดเหยื่อ ไม่สนใจแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจวิ่งตรงไปยังเนินเขาอันเป็นเขตของตระกูลทาคาโอะก็ตาม ไล่กันไปไล่กันมา สุดท้ายก็ไปจนมุมที่ใต้เนินใหญ่ซึ่งปรับระดับจนเป็นถนนขึ้นเขาในเขตตระกูลทาคาโอะ ทั้งสองคนถูกฝ่ายตรงข้ามสี่คนตีวงล้อมปิดทางหนีไว้ทุกด้านโดยสิ้นเชิง สถานการณ์คับขันที่เกิดขึ้นทำเอาคาราซาว่าถึงกับขมวดคิ้วอย่างวิตก ว่ากันตามจริง หากไม่มีแผนการขโมยสมบัติลับตระกูลโอโทริค้ำคออยู่ละก็ แค่กุ๊ยกระจอกสี่ตัวไม่พอจะเรียกว่าต่อสู้สำหรับคาราซาว่าเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มีแผนการที่เกี่ยวข้องกับตระกูลโอโทริอยู่ด้วย ดังนั้น หากคาราซาว่าลงมือเล่นงานพวกมันซึ่งเป็นคนของตระกูลโอโทริในตอนนี้ ก็อาจกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนส่งผลกระทบต่อแผนการได้ แต่ครั้นจะไม่ลงมือทำอะไรเลย ก็ติดที่ว่าซาโยโกะหัวหน้าของตนอยู่ด้วยกัน หากตนเองอยู่เฉยๆ จนโดนเล่นงานไป ก็คงไม่มีใครรับรองความปลอดภัยให้ซาโยโกะได้ ชั่วขณะที่ทหารรับจ้างหนุ่มกำลังสับสน ไม่รู้จะแก้ไขสถานการณ์ยังไงนั้นเอง เสียงร้องเรียกคุ้นหูเสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านบนเนินดินนั้น ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นไปมอง พบกับทาคาโอะ ริวเซย์ กำลังยืนมองลงมาจากถนนบนเนินอย่างประหลาดใจ ข้างๆ ตัวเด็กชายคือเด็กสาวชื่อว่าจูริที่เคยเห็นในตอนที่แล้ว โดยในตอนนี้จูริสวมใส่ชุดกระโปรงยาวกับหมวกปีกกว้างปิดบังหูบนศีรษะแทนชุดกิโมโนลวกๆ อย่างที่สวมอยู่ในตอนก่อน แต่ยังคงติดปลอกคอโซ่เหล็กขนาดใหญ่ล่ามคอไว้เหมือนเดิม ทันทีที่ได้เห็นสภาพของซาโยโกะที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ริวเซย์ก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจแล้วหันไปตะคอกถามพวกกุ๊ยทั้งสี่อย่างเอาเรื่องว่าทำอะไรกับครูซาโยโกะ ส่วนพวกกุ๊ยทั้งสี่พอเห็นว่าจูริอยู่ด้วยก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นตื่นกลัวหน้าซีดปากสั่นขึ้นมาทันควัน ยกมือชี้ตรงมายังทาคาโอะแล้วตะคอกด้วยน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ ว่าทำเรื่องผิดกฎอย่างพาจูริออกมาเดินข้างนอกแบบนี้ได้ยังไง เกิด "ท่านย่า" รู้เข้าละก็มีหวังได้เป็นเรื่องแน่ ยังไม่ทันที่ริวเซย์จะตอบว่าอะไร จู่ๆ จูริก็เปลี่ยนสีหน้าจากเรียบเฉยเป็นยิ้มอย่างน่ากลัว แล้วถามออกมาด้วยน้ำเสียงเริงร่าแกมเย็นเยียบว่า "ขอจัดการได้มั้ย?" ได้ยินดังนั้น ริวเซย์ก็ตกใจ ขยับจะหันไปร้องห้ามเสียงหลง แต่ก็ยังช้ากว่าจูริ...ผู้กระโจนลงจากเนินลงไปพร้อมกางหูของตัวเองออก ปล่อยระยางค์คล้ายเส้นลวดออกไปดูดกลืนความทรงจำของพวกกุ๊ยทั้งสี่คนจนตาเหลือกล้มปังลงกับพื้นทุกคนในชั่วพริบตา จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 21:57:42

ความคิดเห็นที่ 4 คาราซาว่ากับซาโยโกะถึงกับเบิกตากว้างอย่างตะลึงกับภาพเหลือเชื่อที่เห็นเบื้องหน้า ส่วนริวเซย์ได้แต่นั่งนิ่งอยู่บนเนิน สีหน้าแสดงอารมณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเต็มที่ "ขอบใจนะจ๊ะ ทาคาโอะคุง" เสียงของซาโยโกะดังขึ้นที่ข้างตัว เรียกให้ริวเซย์หันกลับไปมอง ก่อนจะหลุบตาลงแทบไม่ทันด้วยเกรงจะไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นเข้าภายใต้เสื้อแขนกุดที่ขาดหลุดลุ่ยและมือที่พยายามยกขึ้นปิดไว้ของอีกฝ่าย หลังก้มหน้าข่มอายอยู่ครู่หนึ่ง ริวเซย์ก็เสนอขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่าไปหาเสื้อให้อาจารย์ซาโยโกะเปลี่ยนแทนตัวที่ขาดกันก่อนไหม ว่าจบก็พาคาราซาว่ากับซาโยโกะไปยังบ้านเล็กๆ หลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ห่างออกไปในภูเขา (แต่ยังอยู่ในเขตที่ดินของตระกูลทาคาโอะอยู่) ภายนอกดูโทรมแถมยังเก่าคร่ำคร่าจนไม่น่าอยู่อาศัยได้ แต่ภายในกลับสะอาดสะอ้านมีเครื่องใช้ต่างๆ ทั้งโต๊ะ เตา ตู้เย็น ที่นอนหมอนมุ้งจัดไว้เป็นอย่างดีจนคาราซาว่าอดออกปากเอ่ยชมไม่ได้ ริวเซย์บอกว่าบ้านหลังนี้ตัวเขาเตรียมไว้เพราะ "เคย" คิดจะใช้ที่นี่เป็นที่อยู่อาศัยเพียงลำพัง เนื่องจากรำคาญคุณปู่หัวหน้าตระกูลที่ชอบเอะอะโวยวายอยู่ตลอดเวลา คาราซาว่าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะกิดใจที่ริวเซย์จงใจเน้นคำว่า "เคย" อย่างชัดเจน แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วเสไปพูดถึงเรื่องพวกอันธพาลเมื่อครู่ว่าปล่อยไว้แบบนั้นจะดีเหรอ บ้านหลังนี้อยู่ใกล้กับที่ที่พวกนั้นนอนหมดสติกันอยู่ด้วยนะ "พวกนั้นไม่ตามมาหรอก" ริวเซย์ตอบกลับทันควัน "ป่านนี้คงลืมเรื่องที่เจอพวกเราไปหมดแล้ว ก็โดนจูริดูดความทรงจำไปแล้วนี่" ได้ยินดังนั้น คาราซาว่าเลยยิ่งสงสัยขึ้นไปอีก เขาหันกลับไปถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวจูริว่าเป็นใคร ทำไมถึงต้องเอาโซ่เส้นใหญ่ขนาดนั้นล่ามคอไว้ด้วย ริวเซย์ก็ตอบแบบไม่ตรงคำถามว่าปกติก็ถูกขังอยู่ในห้องตลอดไม่ได้ออกมาหรอก ดังนั้นบางวันเลยต้องพาหลบสายตาคนออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้างเพื่อไม่ให้เครียดสะสมเพราะอยู่ในที่ปิดตายอย่างเดียวไงล่ะ "ก็ทุกคนกลัวยัยนี่นี่..." ดวงตาของเด็กชายขณะพูดประโยคสุดท้ายออกมานั้นดูว่างเปล่าไร้อารมณ์รจนคาราซาว่ารู้สึกสะกิดใจขึ้นมาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่คาราซาว่าทันได้ถามอะไร จู่ๆ เสียงร้องไห้ของจูริก็ดังขึ้น เรียกทุกคนในที่นั้นให้หันกลับไปมอง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าเด็กสาวผมขาวนั้นกำลังนั่งแผละอยู่กับพื้น ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยว ขณะส่งเสียงร้องไห้จ้าราวกับเด็กเล็กๆ ที่กำลังเจ็บปวดหรือเสียใจจนสุดขีด สองมือกำชายกระโปรงที่เลิกขึ้นไปจนถึงขาอ่อนไว้จนแน่น ชายกระโปรงที่เปียกโชกไปหมดด้วยของเหลวสีเหลืองขุ่น...ที่ยังคงไหลพรากๆ ออกมาจากหว่างขาของอีกฝ่ายไม่ขาดสาย ริวเซย์เห็นดังนั้นก็ส่งเสียงร้องอย่างตกใจแกมโมโห เขารีบคว้ากระดาษทิชชูใกล้มือไปเช็ดปัสสาวะที่อีกฝ่ายปล่อยรดจนเต็มพื้นพลางตวาดถามว่าถ้าปวดฉี่แล้วทำไมไม่บอก จูริแก้ตัวทั้งสะอื้นว่าก็สะกิดบอกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ริวเซย์เอาแต่คุยกับคาราซาว่าจนไม่ยอมฟังเลย คำตอบของเด็กหญิงผู้ร่างกายโตเกินวัยทำเอาริวเซย์ถึงกับสติขาดผึง เขายกมือขึ้นบีบแขนของอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วแผดเสียงตวาดออกไปอย่างเหลืออด "ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยหา!!!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดทำเอาจูริถึงกับสะดุ้งขึ้นทั้งตัว ได้แต่อ้าปากค้างมองหน้าเด็กชายด้วยใบหน้าเลิ่กลั่กไม่รู้จะทำอย่างไรดีอยู่อย่างนั้น ชั่วขณะนั้นเองที่คาราซาว่ามองเห็นว่าสีหน้าของเด็กชายเปลี่ยนไป ดวงตาสีเหล็กที่ฉายแววกราดเกรี้ยวเมื่อครู่ กลับค่อยๆ อ่อนลง ปล่อยให้อารมณ์บางอย่างซึ่งถูกกดเก็บเอาไว้เบื้องหลังดวงตาคู่นั้นให้เล็ดลอดออกมา บางอย่างซึ่งคล้ายกับความเจ็บปวด ความเสียใจ และความคับแค้นใจ... "เพราะเธอเป็นแบบนี้...ถึงได้ถูกล่ามอยู่ในนั้นมาตลอดยังไงเล่า..." น้ำเสียงของเด็กชายเปลี่ยนเป็นอ่อนล้าจนน่าสมเพช "ถูกล่ามไว้จนไปไหนไม่ได้...ได้แต่อยู่ที่นี่...ในเกาะนี้..." เห็นเด็กชายมีทีท่าดังนั้น จูริก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม คาราซาว่าเห็นดังนั้นก็ไม่อาจทนเฉยอยู่ต่อไปได้ เขาหันไปถามริวเซย์ว่าในบ้านมีชุดสำหรับให้จูริเปลี่ยนอยู่ไหม ริวเซย์หันมาตอบแบบงงๆ ว่ามี คาราซาว่าจึงจัดแจงบอกให้ซาโยโกะช่วยพาจูริออกไปล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อข้างนอก ก่อนจะหันกลับมามองหน้าริวเซย์ที่กำลังทำหน้างงๆ กับสถานการณ์ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ว่า "มาเล่นเกมกันเต๊อะ" ว่าจบก็ควักเอา PSP ที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเอกสารออกมาโชว์พร้อมส่งรอยยิ้มวิ้งๆ ให้ริวเซย์ เล่นเอาเด็กชายใบ้รับประทานด้วยไม่เข้าใจว่าชายตรงหน้าต้องการอะไรกันแน่ ถึงได้มาชวนตัวเองเล่นเกมหน้าตาเฉยหลังสถานการณ์อึดอัดเมื่อครู่นี้ แต่เด็กชายก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรมากนัก เมื่อจู่ๆ คาราซาว่าก็เปิดเกมต่อสู้ที่เคยเล่นอยู่เป็นประจำออกมา เลือกตัวละครให้ อธิบายเรื่องปุ่มกดกับวิธีบังคับอีกสองสามคำ แล้วยัดเครื่องเกมเข้ามือให้ริวเซย์เล่นเองหน้าตาเฉย เล่นเอาเด็กชายถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กดปุ่มบังคับมั่วๆ ยิงพลังเตะต่อยไปตามเรื่อง แต่ถึงแม้สายตากับมือจะอยู่กับเกม แต่ในใจของริวเซย์กลับไม่ได้อยู่กับเกมแม้แต่น้อย เด็กชายเงอะงะกดปุ่มไปพลาง ขณะที่สายตาเหลือบลอกแลกกลับไปกลับมาระหว่างจอเกมกับข้างนอกหน้าต่างอยู่เรื่อย ด้วยกังวลว่าจูริจะเผลอทำอะไรพลาดจนเกิดเรื่องอีกหรือเปล่า "ถ้าไม่มีสมาธิกับเกม ก็เล่นไม่สนุกหรอกนะ" เสียงทุ้มนุ่มของคาราซาว่าดังขึ้นที่ข้างตัว เรียกให้ริวเซย์เงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ "ไม่ต้องไปกังวลกับเรื่องข้างนอกหรอก ตอนนี้คุณครูซาโยโกะกำลังดูแลจูริให้อยู่ ตอนนี้ชั้นอยู่กับเธอ ไม่เหมือนกับวันที่ผ่านมาหรอก" พูดถึงตรงนี้ ชายหนุ่มก็เว้นระยะเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง แล้วเอ่ยปากต่อไป "อย่าแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวสิ อนาคตคือปลายทางของวันนี้ก็จริง แต่ไม่มีใครรู้หรอกนะว่าทางจะทอดยาวเป็นเส้นตรงหรือเปล่า" เด็กชายนิ่งอึ้ง ขณะสมองค่อยๆ ซึมซับคำพูดของชายหนุ่มราวกับหยดน้ำซึมซับผ่านผืนดินแห้งผาก น้ำเสียงของคาราซาว่านั้นนุ่มนวล อ่อนโยน และแฝงแววอาทรเต็มเปี่ยม แตกต่างจากน้ำเสียงแข็งกร้าว ดุดัน และเฉยชาราวกับก้อนหินก้อนเหล็กของท่านปู่หัวหน้าตระกูลราวฟ้ากับเหว เป็นครั้งแรกในช่วงเวลาอันยาวนาน ที่เด็กชายได้สัมผัสถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแม้แต่น้อย ...ความอบอุ่นของการมีใครสักคนที่พร้อมจะเข้าใจตนเอง พร้อมจะยอมรับตนเองโดยไร้เงื่อนไข ไม่ว่าตนเองจะเป็นอย่างไรก็ตาม... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:01:26

ความคิดเห็นที่ 5 ล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จูริเสร็จ ริวเซย์กับจูริก็มาส่งคาราซาว่ากับซาโยโกะกลับบ้าน จูริดูท่าทางมีความสุขมากที่ได้พบได้พูดคุยกับคนอื่นนอกเหนือจากริวเซย์ เห็นได้ชัดจากตอนที่จะจากกัน เด็กสาวยิ้มร่าโบกมือโบกไม้ให้กับทั้งคู่จนกระทั่งเดินลับสายตา "นั่นคือคิวกิ...ร่างที่ถือกำเนิดมาจากรังไหม" จู่ๆ ซาโยโกะก็เอ่ยปากขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหลังจากพวกริวเซย์เดินลับสายตาไป ทำเอาคาราซาว่าหันกลับไปมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ "รังไหมจะดูดกลืนเอามนุษย์ที่ตายเข้าไป แล้วเกิดใหม่มาเป็นมนุษย์คนนั้น ตอนแรกจะเกิดมาเป็นทารก...จากนั้นเมื่อเติบโตขึ้น ความทรงจำก็จะค่อยๆ ย้อนกลับมา จนในที่สุดก็จะกลายเป็นคนคนนั้น...จูริจังเองก็คงเกิดมาจากใครสักคน จากรังไหมของตระกูลทาคาโอะที่เป็นหนึ่งในสามเสาหลัก..." "เรื่องนั้น...คุณปู่ของชั้นเป็นคนเล่าให้ฟังเอง..." น้ำเสียงของซาโยโกะเรียบเฉยราวกับกำลังพูดคุยกันตามปกติ ไม่มีแววโกหกหรือล้อเล่นอยู่ในน้ำเสียงนั้นเลยแม้แต่น้อย แม้เรื่องที่พูดจะฟังราวกับนิยายเพ้อเจ้อถึงขนาดนั้นก็ตาม ทีท่าของหญิงสาวดูจริงจังเสียจนแม้แต่คาราซาว่ายังต้องยอมเชื่อโดยไร้ข้อกังขา แต่ที่น่าเชื่อถือเสียยิ่งกว่าท่าทีจริงจังนั้น คือดวงตาของหญิงสาวขณะเล่าเรื่องนั้นออกมา ดวงตาที่นิ่งเรียบเฉยชา...ราวกับปิดกั้นตัวเองจากทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ยอมรับความรู้สึกใดๆ ไม่เผยความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย ดวงตาซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งความภักดีของหมาและม้า...ที่ต่อให้ถูกดุด่า เฆี่ยนตี หรือทำร้ายเพียงใด ก็ยังคลานกลับมาหมอบสยบอยู่แทบเท้าเจ้านายคนเดิมไม่เปลี่ยนแปร ดวงตาที่ทำให้คาราซาว่า ชิโร่ถึงกับนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึง หวาดหวั่น และที่ยิ่งกว่านั้น...รู้สึกเจ็บปวด "เรื่องเมื่อกี้ ชั้นเล่าให้ฟังแทนคำขอบคุณที่ช่วยชั้นไว้" หญิงสาวว่าพลางหันกลับมายังคาราซาว่า ทำเอาชายหนุ่มแทบสะดุ้งเพราะตั้งตัวไม่ทัน "คุณแอบสืบเรื่องราวเบื้องหลังทั้งหมดอยู่ใช่มั้ยล่ะ? ทั้งๆ ที่กำชับไว้ขนาดนั้นแล้วแท้ๆ ว่าอย่ายุ่งกับเรื่องอื่นนอกจากแผนการเกินความจำเป็น...เอาเถอะ ถือว่าบริการพิเศษก็แล้วกัน" พูดถึงตรงนี้ ซาโยโกะก็เว้นระยะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อว่า "อย่าใส่ใจเรื่องนั้นเลย ก็แค่นิทานปรัมปราเกี่ยวกับรังไหมเท่านั้นละ" แม้อีกฝ่ายจะบอกดังนั้น แต่คาราซาว่ากลับไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้ใส่ใจกับเรื่องเล่าเหล่านั้นได้ ความรู้สึกค้างคาใจดังกล่าว กระตุ้นให้คาราซาว่าถามคำถามหนึ่งออกไป "ถ้าได้รังไหมนั่นมา...คนที่วางแผนการนี้ขึ้นคนนั้นเขาปรารถนาอะไรหรือครับ...?" "นั่นสินะ..." หญิงสาวว่าพลางฝืนยิ้มเศร้าๆ "คงจะ...ชุบชีวิตให้ใครสักคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตล่ะมั้ง..." หัวอกของคาราซาว่ารู้สึกปวดแปลบขึ้นมาอย่างน่าประหลาดเมื่อได้เห็นสายตาคู่นั้น ราวกับแผลเก่าถูกปลายเล็บสะกิดย้ำซ้ำๆ จนสะเก็ดแผลเปิดออก ปล่อยให้หนองและเลือดเสียไหลทะลักออกมาจากภายใน ...ใครกัน... คาราซาว่าถามตัวเองในใจ ...ใครกันที่ทำให้เธอมีสายตาน่าเศร้าเช่นนี้... คำตอบนั้นวาบขึ้นมาในหัวชายหนุ่มทันทีโดยแทบไม่ต้องคิด ...โทคิจิ โคชิโร่ หัวหน้าตระกูลโทคิจิ ประธานกรรมการผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งโทคิจิกรุ๊ป... ...นอกจากมันแล้วจะมีใครที่ไหนอีก... ภาพของชายชราร่างเล็กผอมเกร็งในชุดฮากามะสูงค่า ผู้มีดวงตาคมปลาบดุร้ายดุจพยัคฆ์ร้ายผุดขึ้นมาในความทรงจำของคาราซาว่าราวกับตะกอนก้นน้ำ เปลี่ยนอารมณ์ของชายหนุ่มให้ขุ่นมัวด้วยความรู้สึกมากหลายที่ประดังขึ้นมาพร้อมกับภาพนั้น มันทำให้เขานึกถึงภาพภาพหนึ่งในอดีตอันแสนยาวไกล อดีตที่แม้จะไม่อยากนึกถึง แต่ก็จำติดตาอยู่ตลอดเวลาราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมา ...ภาพของตัวเขาเองในวัยเด็ก น่าจะไม่เกินชั้นประถมเสียด้วยซ้ำ กำลังยืนอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางปุยหิมะที่โปรยปราย สายตาที่ทอดมองไปข้างหน้านิ่งคู่นั้นเฉยชาราวกับไม่มีความรู้สึกอะไรอยู่เลย... ...ราวกับเป็นภาพสะท้อนของหญิงสาวเบื้องหน้าในยามนี้ไม่มีผิด... ด้วยความคิดเช่นนั้นเอง คาราซาว่าก็ตัดสินใจทำในสิ่งแม้ตัวเองก็มาคิดได้ทีหลังว่า "หากเป็นตัวเองในสมัยก่อนคงไม่มีวันทำ" เขาแกล้งส่งเสียงเรียกชื่อซาโยโกะออกไป ครั้นอีกฝ่ายหันหน้ากลับมา ขยับปากจะถามว่าเรียกทำไมนั้นเอง เขาก็ปราดเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วราวกับสายลมพัดวูบ และก่อนที่ซาโยโกะจะทันได้มีโอกาสแสดงอาการตกใจใดๆ สองมือของชายหนุ่มก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้าง พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าหา ให้ริมฝีปากของตนเองสัมผัสกับริมฝีปากคู่บางของอีกฝ่าย เปลี่ยนเสียงร้องอย่างตกใจของอีกฝ่ายให้กลายเป็นเพียงเสียงครางสั้นๆ ในบัดดล ดวงตางดงามของซาโยโกะเบิกกว้างอย่างตกตะลึงต่อเหตุกะทันหันที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด ความตะลึงทำให้หญิงสาวนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นหลายชั่ววินาที ก่อนจะรวบรวมกำลังผลักตัวเองออกห่างจากคาราซาว่า แล้วตวัดมือฟาดฉาดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง จนใบหน้าสะบัดไปตามแรงตบ "คิดจะทำอะไรกันแน่...?" หญิงสาวถามขึ้นทั้งที่ริมฝีปากยังคงสั่นระริก ใบหน้าแดงซ่านทั้งด้วยความโกรธและความอาย ท่าทางยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มผู้มีฐานะเป็นเพียงผู้ใต้บังคับบัญชาเพียงเอียงหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหนอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ หันหัวคืนกลับที่เดิม  ดวงตาเป็นประกายด้วยตะกอนอารมณ์มากมายที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในหัวใจอย่างห้ามไม่อยู่ "เราเคยคิด...ว่าการทำให้เธอหันมามองเราได้ คือขั้นแรกของการแก้แค้น 'ตระกูลโทคิจิ' ของเรา" ทหารรับจ้างหนุ่มบอกกับตัวเองในใจ ขณะปล่อยให้ภาพตัวเองในวัยเด็กท่ามกลางหิมะเย็นเยียบที่โปรยปรายพาดผ่านหัวใจราวกับจะตอกย้ำเป้าหมายในการกระทำครั้งนี้ของตน แต่ภาพเหล่านั้นก็ยังไม่อาจลบภาพของหญิงสาวผู้ยืนปากสั่นระริกอยู่ตรงหน้าตนออกไปได้เลย... เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ต่างๆ ไว้อย่างสุดความสามารถ ขณะที่ปากขยับเป็นคำพูดออกไป "...ขอโทษครับ แค่อยู่ๆ ก็ 'หึง' ขึ้นมาเท่านั้นเอง" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:03:58

ความคิดเห็นที่ 6 เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตกอยู่ภายใต้สายตาของริคุ ผู้บัดนี้หน้าแดงซ่านด้วยความอายและความตะลึงต่อฉากเลิฟซีนแบบจะๆ ที่ฉายให้เห็นต่อหน้า โดยไม่รู้ตัวเลย ว่า ณ ชายหาดไกลออกไปจากเนินเขาที่ตัวเองหลบมุมแอบดูคาราซาว่ากับซาโยโกะอยู่นั้น ร่างของเรน่ากำลังค่อยๆ ปีนป่ายขึ้นมาตามโขดหินอย่างช้าๆ ทั้งร่างของเด็กสาวเปียกปอนไปด้วยน้ำทะเล และสีหน้าก็อิดโรยเหนื่อยอ่อนราวกับเพิ่งผ่านการว่ายน้ำข้ามมหาสมุทรมาอย่างหนักก็ไม่ปาน - จบตอนที่ 58 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:04:47

ความคิดเห็นที่ 7 จบกันไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับ สำหรับ World Embryo ภาคย้อนอดีตตอนนี้ เรียกว่าเป็นช่วงเริ่มวางโครงชิ้นส่วนปริศนาใหม่ๆ ต่อจากตอนที่แล้วอีกเพียบเลยครับ ทั้งเรื่องของคนในตระกูลโอโทริ รวมทั้งเรื่องของ "เทศกาลคิวกิ" ซึ่งเกี่ยวข้องกับรังไหมอันเป็นสิ่งสักการะในศาลเจ้าของตระกูลโอโทริ ซึ่งคาดว่าอาจเป็นชนวนเหตุแห่งความบาดหมางระหว่างสองตระกูลก็เป็นได้ (มีบอกใบ้อยู่นิดหน่อยในคำพูดของซาโยโกะเกี่ยวกับเรื่องรังไหมอยู่ครับ) รวมถึงถึงเรื่องที่ตระกูลโทคิจิน่าจะเคยเป็นคนบนเกาะมาก่อน ดูจากการที่ท่านปู่หัวหน้าตระกูลรู้เรื่องของเกาะฮัตสึมิเป็นอย่างดี และทีท่าของชาวเกาะที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนจากต้อนรับอย่างอบอุ่นมาเป็นต่อต้านอย่างรุนแรงทันทีที่รู้ว่าตระกูลโทคิจิเป็นคนรับผิดชอบการก่อสร้างพัฒนาเกาะ แสดงให้เห็นว่าพวกชาวเกาะต่างรู้จักตระกูลโทคิจิเป็นอย่างดี ส่วนจะเกี่ยวข้องอย่างไรกับเกาะนี้แค่ไหนนั้น คงเป็นเรื่องที่ต้องตามดูกันต่อไปละครับ (อนึ่ง ฉากตอนเล่าเรื่องการต่อต้านการก่อสร้างของตระกูลโทคิจินี่ทำเอาผมนึกถึงหมู่บ้านฮินามิซาว่าขึ้นมาเลยเชียวล่ะ เหอๆ) เก็งถูกเรื่องหนึ่งตรงที่คาราซาว่ามีความแค้นบางอย่างกับตระกูลโทคิจิแฮะ ซึ่งตรงนี้ยังเดาไม่ได้ชัดเจนว่าเป็นความแค้นเรื่องอะไรกัน ได้แต่อนุมานว่าคงเป็นแค้นระดับ "มิอาจอยู่ร่วมฟ้า" กันเลยทีเดียว ถึงขนาดยอมเข้าทำงานในบริษัทในเครือโทคิจิกรุ๊ปเพื่อหาทางเข้าใกล้บุคคลระดับสูงของตระกูลกันเลยทีเดียว (อีแบบนี้ ความรักระหว่างคาราซาว่ากับซาโยโกะจะกลายเป็นรักในรอยแค้นไปรึเปล่านะ เหอๆๆ) อ่านช่วงทาคาโอะ (ริวเซย์) อยู่กับคาราซาว่ากับซาโยโกะแล้ว เข้าใจขึ้นมาเลยว่าทำไมในเรื่องหลักพี่แกถึงได้หน้าเ-ยขอบตาดำนัก (เป็นผมผมก็เครียดครับ โดนเจ้าคุณปู่กดดัน โดนคนเกือบครึ่งเกาะเหม็นขี้หน้า ต้องดูแลคนสำคัญที่มีอาการเหมือนคนปัญญาอ่อน เรียกว่าแต่ละวันไม่เคยมีโอกาสได้พักใจหรือสงบใจกับเค้าบ้างเลย ครั้นได้เจอคนที่คิดว่าน่าเชื่อถือพอจะพูดคุยเปิดอกหรือพักใจได้ ก็กลับกลายเป็นว่าโดนคนคนนั้นทรยศเอาอีกรอบ...เจอเข้าไปแบบนี้ไม่หน้าเ-ยขอบตาดำสิถึงจะแปลก) ส่วนเรื่องเด็กผู้หญิงมิโกะสวมหน้ากากจิ้งจอก ตอนนี้ก็ยังเป็นปริศนาอยู่แฮะว่าใช่เรน่าแน่หรือเปล่า แต่มีบอกใบ้อยู่กลายๆ ตรงหน้าตาของเคย์ชินท่านพ่อรองหัวหน้าตระกูลว่าใกล้เคียงกับภาพซ้อนเงาของเจ้าคังชุดำรูปร่างเหมือนคนในตอน 53 อยู่พอสมควร แถมยังมีตัวละครอีก 2 ตัวที่พอจะอนุมานได้ว่าเป็นคังชุดำรูปร่างแมงมุมกับคังชุดำรูปร่างผู้หญิงอีกต่างหาก ซึ่งถ้าใช่จริงๆ ละก็ งานนี้คงได้เห็นดราม่าอะไรงามๆ ระหว่างเรน่ากับพี่เทพทาคาโอะกันละครับ รูปข้างล่างนี่ลองทำเล่นๆ เปรียบเทียบหน้าตัวละครกับพวกคังชุดำดูครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:05:45

ความคิดเห็นที่ 8 #6 แค่ดูชาวบ้านเขาเลิฟซีนกัน... ยังใจเต้นแรงขนาดนี้... แบบนี้ถ้าเจอเองโดยตรง... หัวใจไม่วายไปเลยรึ? ปล.อ่านจนเหนื่อย... thk krub จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:19:45

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ ผมว่าตอนนี้ก็ทำออกมาได้ดีทีเดียว ให้เครดิตทั้งคนแต่งเรื่อง กับ คนเล่าเรื่องเลย ในที่สุดน้องกระดานก็โผล่ออกมาให้เห็นซะที ปล่อยให้ริคุเห็นอดีตฝ่ายเดียวมันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ หุหุ จากคุณ : ChibiFox เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 22:51:11

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านตอนนี้แล้วบอกตรงๆเลยครับว่า "คืนชีพมาซะคาราซาว่า!!!" ผมถูกใจหมดนี่สุดๆเข้าให้แล้วสิ เป็นคาแร็กเตอรืแบบที่ชอบมากเลยนะ ดูลุ่มลึกและมีอะไรซ่อนอยู่เยอะเชียว พอเดาได้เลาๆแล้วว่าจะเจออะไรต่อบ้างแต่คงต้องลุ้นว่าจะตรงไหมสินะ ป.ล อยากบอกว่าไม่สามารถแยกหน้าตอนเป็นคนกับคังซุได้จริงๆแหะ แบบว่ามันไม่เหลือสภาพเลยอะ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:16:19

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นด้วยกับ #10 ครับว่านายคาราซาว่าได้กลายเป็นตัวละครที่น่าสนใจที่สุดในเรื่องขณะนี้ไปแล้ว ซับซ้อนเป็นบ้าเลยให้ตายสิ จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:50:00

ความคิดเห็นที่ 12 ......อ่านจบแล้วคิดอย่างเดียว อย่าพึ่งจบเซ่ๆๆๆ ขออีกหน่อยไม่ได้เรอะ แพลมความลับอะไรมาอีกหน่อยเห๊อะ อ่านจบทั้งตอนความลับเก่าก็ยังไม่คลาย เจอของใหม่อีกละ หนึ่งตอนของเรื่องนี้ มันช่างเต็มไปด้วยปริศนาซะจริงๆ จากคุณ : YF-01 เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 10:21:48

ความคิดเห็นที่ 13 AI language translate The thankful Thailand comrade provides news, I am a Chinese language to translate a group of member, seek RAW to seek for a long time. The hope can cooperate to acquire a RAW thanks. mail：CH1024XM@163.com NAME ”lsy“ World Embryo translate Set จากคุณ : NAME lsy World Embryo translat เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 21:34:41 A:125.73.203.45 X: TicketID:291314

ความคิดเห็นที่ 14 ^^ ^^ ^^ I admire your effort, comrade. :) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 23:14:04

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ ^^ ^^ I'm sorry. But you cannot post scanlation link in this webboard. จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 53 22:29:06