PANTIP.COM : A9813510 SPOILER!!! Otoyomegatari ~ตำนานรักเจ้าสาว~ ตอนที่ 14 - ความรู้สึกของทาลัส

ความคิดเห็นที่ 3

แกะผมออกพร้อมคืนผ้าคลุมผมให้เสร็จ สมิธก็รีบถอยไปยืนหลบหลังก้อนหิน รอให้ทาลัสใส่ผ้าคลุมผมเสร็จจึงออกมาคุยกัน ต่างฝ่ายต่างดูเคอะเขินแกมอึดอัดกับเหตุการณ์อิหลักอิเหลื่อเมื่อครู่ (ทาลัสหน้าแดงตลอดเวลาตั้งแต่ได้เจอกับสมิธในฉากขี่แกะนั่นเลย เจออีเวนท์เข้าไปสามอีเวนท์รวด ค่าความชอบฝ่ายหญิงเลยพุ่งปรี๊ดสินะ)

หลังขอโทษที่ก่อเรื่องวุ่นวายเสร็จ ทาลัสก็ถามสมิธว่าทำไมถึงมานั่งอยู่คนเดียวในทุ่งร้างแบบนี้ สมิธก็ตอบแบบอ้อมแอ้มว่าพอดีมีปัญหานิดหน่อย เลยมานั่งคิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี (ก็เรื่องที่คุณยายแกจะยกทาลัสให้เป็นเจ้าสาวตาสมิธในตอนก่อนนั่นแหละ) ทาลัสได้ฟังดังนั้นก็เสนอตัวจะช่วยสมิธคิดหาทางแก้ปัญหาด้วย เล่นเอาสมิธละล่ำละลักปฏิเสธแทบไม่ทันว่าไม่เป็นไร เรื่องนี้เป็นปัญหาส่วนตัวของเขาเอง ดังนั้นเขาก็ต้องหาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ว่าจบก็แกล้งตัดบทบอกทาลัสว่าเขาจะนั่งคิดอยู่นี่อีกสักพัก ถ้าทาลัสจะกลับไปก่อนก็กลับไปได้เลย ทาลัสเลยขอแยกตัวกลับไป โดยก่อนไปก็เตือนสมิธว่าแถบนี้ตอนกลางคืนอันตรายมาก ยังไงก็ให้รีบกลับก่อนตะวันตกดินดีกว่า

หลังทาลัสไปแล้ว สมิธก็มานั่งจุมปุ๊กคิดถึงเรื่องคำอ้อนวอนของคุณยายอยู่คนเดียวอีกครั้ง สีหน้าแสดงความสับสนถึงที่สุดแบบคนไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี ใจหนึ่งก็คิดตามเหตุผลว่าถึงยังไงตัวเองก็รับปากเรื่องแต่งงานกับทาลัสไม่ได้แน่ และคิดว่าหากอีกฝ่ายยังตื๊อจะให้รับข้อเสนอให้ได้ ก็ต้องรีบออกไปจากบ้านหลังนี้โดยเร็วที่สุด แม้จะต้องแอบหนีออกไปโดยไม่ร่ำลาตามธรรมเนียมก็ตาม

แต่ใจอีกด้านกลับคิดว่าหากหนีไปโดยทิ้งทาลัสไว้คนเดียวท่ามกลางเสือหิวที่รอขม้ำทั้งตัวทั้งสมบัติอยู่เหยงๆ ก็คงผิดมโนธรรมในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ยิ่งนึกถึงใบหน้าของแม่เฒ่าขณะอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตาด้วยแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทงในหัวอกจนปวดแปลบไปหมด

ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ปล่อยให้มโนธรรมกับเหตุผลสู้กันอยู่ในหัวอยู่สักพักหนึ่ง ก็ตัดสินใจให้เหตุผลเป็นฝ่ายชนะ แล้วในคืนนั้นเอง เขาก็แอบรวบรวมของใช้ในกระโจมที่พักของตนเก็บเข้าถุง แล้วค่อยๆ ย่องตรงไปยังกระโจมเก็บสัมภาระอย่างเงียบกริบไม่ให้แม่เฒ่ารู้ตัว แล้วตั้งต้นเก็บของทันที

เพิ่งเก็บของไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง เล่นเอาสมิธถึงกับสะดุ้งโหยงขึ้นทั้งตัวแล้วหันกลับไปมอง ก็พบว่าเป็นทาลัสนั่นเอง หญิงสาวเข้ามาในกระโจมอย่างเงียบๆ จนสมิธไม่ทันแม้แต่จะรู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

สีหน้าของหญิงสาวคล้ายกำลังสับสนกับเรื่องอะไรบางอย่าง ก่อนจะถามสมิธด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า

"ได้ยินว่าท่านแม่สัญญาว่าจะยกข้าให้แต่งงานกับท่านแล้ว"

เจอเจ้าตัวพูดเรื่องแต่งงานใส่ซึ่งๆ หน้าด้วยตัวเองแบบนี้ สมิธก็ตาเหลือก ส่ายหน้าละล่ำละลักปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเรื่องนั้นทางฝ่ายแม่สามีของทาลัสเป็นคนพูดเองเออเองเท่านั้น ตัวเขายังไม่ได้ยอมรับปากว่าจะแต่งงานด้วยเลยสักนิด

"อ๊ะ แต่ผมเปล่าไม่พอใจอะไรคุณนะครับ" เจ้าหนุ่มเปลี่ยนบทพูดมาแก้ตัวกลางคันเมื่อนึกได้ว่าบทพูดชุดแรกอาจทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าตัวเขารังเกียจที่จะแต่งงานด้วยก็ได้ "ว่ากันตรงๆ ผมคิดว่าคุณมีเสน่ห์ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งซะด้วยซ้ำ บางครั้งยังคิดเลยว่าคงไม่มีใครที่ไหนคิดร้ายกับคุณ..."

เสียงพูดของสมิธชะงักกึกลงแค่กลางประโยคตรงนั้นเมื่อสติเริ่มเข้ามาแทนความตื่นตกใจ เขาเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนั้นเองว่าตัวเองหลุดปากพูดอะไรออกไป ชายหนุ่มชะงักอ้าปากค้างอยู่แค่นั้น เหงื่อชื้นๆ เริ่มแตกพลั่กเต็มใบหน้าและแผ่นหลังด้วยความตกใจ ครั้นเงยหน้ามองหญิงสาวพื้นเมืองก็พบว่าอีกฝ่ายก็แสดงกิริยาตกใจไม่แพ้กัน

เจ้าหนุ่มจากแดนไกลถึงกับหน้าแดงซ่าน ก้มหน้าลงด้วยความอายเมื่อนึกได้ว่าตัวเองได้พล่ามความในใจไม่เป็นเรื่องของตนที่มีต่อหญิงสาวออกไปจนเกือบหมดเปลือก ในขณะที่ทาลัสเองก็ก้มหน้าลงเช่นกัน สีหน้าแดงแทบไม่ต่างจากชายหนุ่มตรงหน้า

"อย่างนั้นเองเหรอคะ" อยู่ๆ น้ำเสียงของหญิงสาวพื้นเมืองก็เปลี่ยนไปทันควัน สีหน้าก็กลับเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ผิดกับกิริยาเขินอายเมื่อครู่ชนิดลิบลับ แต่สมิธได้เห็นแล้วกลับรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก "...ที่แท้ท่านแม่ก็ทึกทักไปเองฝ่ายเดียวงั้นเหรอ"

ตอนนั้นเองที่ทาลัสสังเกตเห็นว่าข้าวของของสมิธถูกแพ็คลงห่อเรียบร้อยแล้วบางส่วน จึงตัดบทถามสมิธว่าตั้งใจจะไปจากที่นี่แล้วหรือ สมิธก็ยอมรับตามตรงว่าใช่ ทาลัสเลยเสนอตัวจะช่วยจัดของเตรียมเดินทางให้ ว่าแล้วก็เดินตรงไปเก็บข้าวของตรงมุมหนึ่งเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำเดียว

กิริยาเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดเมื่อครู่ของทาลัส ทำเอาสมิธถึงกับแอบผิดหวังขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่แล้วก็กลับประหลาดใจกับความคิดตัวเองขึ้นมาว่าจะไปผิดหวังทำไม ในเมื่อตัวเองต้องการแบบนี้ตั้งแต่แรก ก่อนจะเดินกลับไปจัดของต่อเงียบๆ เช่นกัน

จัดของกันไปได้ครู่หนึ่ง อยู่ๆ ทาลัสก็ถามขึ้นมาว่า ตอนคุยกันเรื่องแต่งงานนั้นท่านแม่พูดว่ายังไงบ้าง สมิธนิ่งไปครู่หนึ่งก็ตอบไปตามตรงว่า ให้พาทาลัสไปจากที่นี่ด้วยกันเลย ถึงอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีอนาคตอะไรอยู่ดี ทาลัสได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอายๆ บอกว่า ท่านแม่ก็พูดเกินไป ตัวเองขอแค่ได้อยู่ด้วยกันสองคนก็ไม่คิดอะไรมากแล้ว สมิธเลยบอกต่อว่า แต่ท่าทางแม่เฒ่านั้นดูจะห่วงเรื่องอนาคตของทาลัสจริงๆ นะ

ได้ยินดังนั้น ทาลัสก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะฝืนยิ้มแล้วพูดว่า ก็เข้าใจที่ท่านแม่กลัวว่าตัวเองจะต้องลำบากถ้าอยู่คนเดียว แต่จะให้ตัวเธอเองไปแต่งงานกับคนอื่นตอนนี้ก็คงยากแล้ว เพราะทั้งพ่อสามีและพ่อแท้ๆ ของทาลัสนั้นเสียชีวิตไปหมดแล้ว ดังนั้นไม่ว่าจะยังไง ตัวทาลัสก็ไม่อาจหนีไปแต่งเข้าบ้านอื่น ทิ้งแม่สามีวัยไม้ใกล้ฝั่งไว้ตามลำพังได้อย่างแน่นอน

สมิธได้ฟังเหตุผลของทาลัสก็ไม่พูดอะไรอีก ต่างฝ่ายต่างจัดการของส่วนของตัวเองไปโดยไม่คุยอะไรกันอีก จนเมื่อจัดของใกล้เสร็จหมดแล้วนั่นเอง สมิธที่เงียบและเป็นฝ่ายตอบคำถามมาตลอดก็ถามขึ้นบ้างว่า แล้วถ้าแม่สามีเสียไป ตัวทาลัสเองจะทำยังไงต่อไป ไม่กังวลเรื่องอนาคตบ้างหรือ ทาลัสก็ตอบว่า กังวลก็คงกังวลอยู่ แต่ไม่มีใครที่มีชีวิตอยู่โดยไม่กังวลเรื่องอนาคตของตัวเองหรอก

คำตอบของทาลัสทำเอาสมิธนึกภาพคาร์ลุกกับอมีร่าขึ้นมาทันควัน ด้วยรู้สึกว่าสองคนนี้กับครอบครัวช่างห่างไกลกับคำว่า "กังวลต่ออนาคต" เสียเหลือเกิน

"ข้าดีใจนะคะที่ท่านแม่เป็นห่วงข้า" สุดท้าย หญิงสาวก็หันมาพูดกับสมิธด้วยรอยยิ้มและแววตาอย่างคนตัดสินใจเด็ดขาด "แต่เรื่องของข้า ข้าขอเป็นคนตัดสินใจเองค่ะ"

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 53 02:20:07

ความคิดเห็นที่ 4

ตอนนั้นเอง คุณยายก็ออกจากกระโจมมาเรียกหาทาลัส ทาลัสจึงขอตัวกลับไปหาแม่สามีก่อน พร้อมบอกให้คลายใจว่าไม่เป็นไร เรื่องแต่งงานตัวเธอจะคุยกับท่านแม่ทีหลังเอง และแนะนำอีกว่า เดินทางตอนกลางคืนในแถบนี้นั้นอันตราย จะหลงทางเอาได้ง่ายๆ ดังนั้นถ้าจะเดินทางควรรอให้ถึงรุ่งสางก่อนค่อยแอบออกไปก่อนท่านแม่จะตื่นดีกว่า สมิธนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก็พยักหน้าตอบตกลง

นัดแนะกันเสร็จเรียบร้อย ทาลัสก็ขอตัวกลับไปหาแม่สามี ทิ้งให้สมิธจมอยู่กับความรู้สึกบางอย่างที่ถาโถมอยู่ภายในใจเพียงลำพัง...

----------------------------------------------------------

แล้วก็มาถึงรุ่งสางของวันรุ่งขึ้น ทาลัสตื่นแต่เช้าก่อนแม่สามี แล้วย่องออกจากกระโจมอย่างเงียบกริบมาปลุกสมิธตามที่นัดแนะกันไว้ ทั้งคู่ขนสัมภาระออกมาจากกระโจมอย่างเงียบกริบ ระวังเต็มที่ไม่ให้เกิดเสียงผิดปกติจนแม่สามีของทาลัสตื่นขึ้นมา (ระหว่างทางมีคุยกันเรื่องหลังจากนี้สมิธจะไปไหนต่อด้วย ซึ่งสมิธก็ตอบว่า จะกลับเข้าเมืองไปตามหาคนนำทางอีกรอบ แต่ครั้งนี้ถ้ายังไม่เจอจริงๆ ก็จะจ้างคนแถวนั้นให้ช่วยเป็นคนนำทางให้ซะเลย)

แต่เมื่อมาถึงที่ผูกม้า ทั้งคู่ก็ต้องตะลึง เมื่อพบว่าม้าของสมิธหายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือแต่ลาสำหรับใช้ขนของกับชูวาล ม้าตัวสำคัญของทาลัสเท่านั้น

"หรือว่าท่านแม่..." คำพูดของทาลัสยิ่งตอกย้ำความจริงเข้าไปในหัวสมิธชนิดลูกตาแทบกระเด็นออกมาจากเบ้า ด้วยนึกไม่ถึงว่าจะโดนหญิงชราซ้อนกลเอาแบบนี้ ชายหนุ่มรู้ดีว่าแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ทำถึงขนาดปล่อยม้าให้หนีไป แต่อย่างร้ายก็คงเอาไปซ่อนในที่ที่ไม่มีทางหาเจอได้ง่ายๆ ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีแน่ๆ

เห็นสมิธทำท่าเป็นเดือดเป็นร้อนถึงขนาดนั้น ทาลัสก็ทำหน้าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ เธอเดินตรงไปยังชูวาลม้าสุดรักของตนเอง วางมือลงบนหน้าของมันอย่างนุ่มนวล ดวงตาเป็นประกายเจ็บปวดวูบหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในชั่ววินาทีถัดมา

หญิงสาวแก้เชือกที่ผูกชูวาลอยู่ออก จูงมันเดินไปหาสมิธ แล้วบอกกับสมิธว่าถ้าไม่รังเกียจ จะขี่ชูวาลของเธอไปเลยก็ได้ ชูวาลเป็นม้าแข็งแรง แล้วก็อดทน ใช้เดินทางไกลๆ ได้ไม่มีปัญหาหรอก สมิธได้ยินดังนั้นก็โบกมือปฏิเสธ กระซิบตอบว่าจะดีเหรอ ชูวาลเป็นม้าตัวสำคัญที่เป็นของดูต่างหน้าสามีทุกคนของเธอนะ ทาลัสตอบกลับอย่างเด็ดขาดว่าแต่ตอนนี้สมิธจำเป็นต้องใช้ม้าไม่ใช่เหรอ ว่าจบก็ไล่ให้สมิธไปเอาอานม้ามาโดยเร็ว เล่นเอาสมิธถึงกับเงียบไปแล้วจัดของตามแต่โดยดี

ผูกอานม้าจัดของขึ้นหลังทั้งลาทั้งม้าเสร็จ สมิธก็หันมาจะขอบคุณทาลัสที่ช่วยอะไรหลายอย่างในการแอบหลบหนี แต่ยังไม่ทันจบประโยค จู่ๆ ทาลัสก็ยื่นมือทั้งสองข้างมาแตะแก้มของสมิธอย่างแผ่วเบา แล้วมองตาสมิธด้วยแววตาแฝงความหมายลึกซึ้ง นิ่งนานจนชายหนุ่มถึงกับชะงักไป

แล้วทันใดนั้น หญิงสาวก็เขย่งตัวขึ้น จูบชายหนุ่มที่แก้มซ้ายแผ่วเบาราวกับลมอุ่นพัดผ่านหน้าเพียงชั่ววูบ

ชายหนุ่มผมทองตะลึง เบิกตาโตมองอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ริมฝีปากอ้าค้างเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่มีปัญญาเค้นเสียงออกมา

"ลาก่อนค่ะ" ทาลัสกระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แววตาเป็นประกายพราวราวกับหยดน้ำสะท้อนแสงสุริยา "รักษาตัวด้วย"

เมื่อนั้นเองที่สติของสมิธถูกดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง เขาหันหลังกลับไปขึ้นม้าตัวโปรดที่เธอเป็นผู้มอบให้ แล้วกระตุ้นให้มันออกเดินไปช้าๆ พร้อมกับลาขนสัมภาระ ตรงไปยังขอบฟ้าที่ค่อยๆ เรื่อสีแดงทีละน้อย

ตลอดเวลาที่อยู่บนหลังม้า สมิธได้แต่ก้มหน้า พยายามข่มกลั้นความรู้สึกประหลาดที่ตีขึ้นมาเต็มหัวอกไว้เต็มที่ ไม่ยอมเหลียวหลังกลับไป แต่ครั้นควบไปได้ถึงระยะหนึ่ง ชายหนุ่มก็ไม่อาจหักห้ามความรู้สึกนั้นไว้ได้

เขาหยุดม้าลง แล้วเหลียวหลังกลับไปมองร่างบางที่บัดนี้อยู่ในระยะห่างเกินกว่าจะมองเห็นใบหน้า แต่ยังใกล้พอที่จะเห็นกิริยาท่าทางของอีกฝ่ายได้

เธอยกมือขึ้นโบกให้เขาช้าๆ เป็นเชิงบอกลา แม้จะมองไม่เห็นด้วยระยะที่ไกลเกินไป แต่อะไรบางอย่างในตัวสมิธก็สัมผัสได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

เห็นดังนั้น ชายหนุ่มก็หันกลับไป แล้วบังคับม้าให้เดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

ครั้งนี้เขาไม่ยอมเหลียวหลังกลับไปอีกเลย

===========================

อีเวนท์นี้ถ้าเป็นบักเทพเคย์มะคงต้องบอกว่า "มองเห็นฉากจบแล้ว" สินะ :D

แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 53 02:35:44

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 17 ต.ค. 53 02:21:53