PANTIP.COM : A9900173 [SPOILER!!!] World Embryo ตอนที่ 59 - เกาะฮัตสึมิ 3

ความคิดเห็นที่ 1

ฉากตัดอีกครั้ง ไปยังร้านราเมงแถวท่าเรือยามเที่ยงวัน บรรยากาศภายในร้านค่อนข้างวุ่นวายเนื่องจากเสียงตะโกนสั่งอาหารของลูกค้าที่ออกันเต็มร้านกับเสียงตะโกนรับออเดอร์ของพนักงานร้าน คาราซาว่ากับคาตาคุระ หนึ่งในเพื่อนร่วมทีมปฏิบัติการมานั่งกินข้าวในร้านราเมงนั้น อาศัยเสียงจอแจภายในร้านต่างห้องเก็บเสียง แอบคุยกันเรื่องความคืบหน้าของ "ปฏิบัติการ" อย่างเงียบๆ โดยคาราซาว่ารายงานเรื่องความคืบหน้าของการเข้าแทรกแซงระบบไฟฟ้าของเกาะทั้งเกาะซึ่งเป็นส่วนสำคัญที่สุดในวันปฏิบัติการจริงว่าจัดการไปได้ถึง 7 ส่วนแล้ว ทางฝ่ายคาตาคุระ (ตาลุงคนที่เอาปืนจ่อหัวคาราซาว่าตอนทดสอบฝีมือเมื่อคราวเจอกันครั้งแรกในตอน 57) ก็เตือนๆ ว่าให้ซ้อมแทรกแซงระบบไฟให้เต็มที่จนกว่าจะถึงวันจริงเพื่อไม่ให้เกิดการผิดพลาดขึ้น

คุยกันไปคุยกันมา ทั้งสองก็คุยไปถึงเรื่อง "หน้าที่" ของซาโยโกะในปฏิบัติการครั้งนี้ โดยคาตาคุระบอกว่าเอาเข้าจริง หน้าที่ของซาโยโกะนั้นถือว่า "ลำบาก" ที่สุดในทีมเลยก็ได้ ได้ยินอีกฝ่ายพูดขึ้นดังนั้น สีหน้าของคาราซาว่าก็ฉายแววกังวลทันที เขาแอบกระซิบถามออกไปว่า แผนการนี้จะไม่ให้ซาโยโกะรับบทหนักไปหน่อยเหรอ คาตาคุระก็ตอบกลับมาว่า ก็คนที่คิดแผนนี้ขึ้นมาก็คือตัวซาโยโกะเองนี่นา และย้ำให้ตัวคาราซาว่าทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะช่างเทคนิกให้เต็มที่ก็พอ ตัวเขากับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นก็จะทำหน้าที่ในฐานะคนขนย้ายของให้เต็มที่เช่นกัน

คุยๆ กันไปได้สักพัก ก็มีเสียงโวยวายดังมาจากนอกร้าน คนทั้งร้านรวมทั้งคาราซาว่าชะงักกึกหันไปมอง ก็พบว่าที่นอกร้านนั้นมีกลุ่มชายฉกรรจ์สองกลุ่มกำลังยืนเขม่นใส่กันอยู่ กลุ่มหนึ่งนั้นคาราซาว่าจำได้ว่าเป็นพวกกลุ่มคนหนุ่มของตระกูลโอโทริ ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งนั้นไม่รู้จักหน้า คาราซาว่าจึงอนุมานเอาว่าน่าจะเป็นพวกกลุ่มคนหนุ่มของฝ่ายตระกูลทาคาโอะนั่นเอง ชายหนุ่มเดินออกไปดูที่ประตูหน้าร้าน ได้เห็นต่างฝ่ายต่างพ่นคำหยาบคายด่าพ่อล่อแม่ใส่อีกฝ่าย และเริ่มลงมือลงไม้ใส่กัน จังหวะนั้นเอง คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์ฝั่งโอโทริก็หันมามองทางคาราซาว่าพอดี พอได้เห็นคาราซาว่า เจ้านั่นก็รีบหลบตาเสมองไปทางอื่นทันทีอย่างโกรธๆ เล่นเอาคาราซาว่าต้องรีบถอยกรูดจากหน้าประตูกลับมานั่งโต๊ะเหมือนเดิมเพราะเกรงว่าความทรงจำที่ถูกจูริกินไปจะกลับมาเอาดื้อๆ

ฝ่ายคาตาคุระเมื่อคุยเสร็จก็จ่ายเงินแล้วแกล้งทำเป็นเดินออกจากร้าน แต่พอเดินผ่านโต๊ะของคาราซาว่าก็แอบกระซิบบอกว่าซาโยโกะเรียกตัวไปคุยด้วยที่ฐานลับเย็นวันนี้เรื่อง "ข้อเสนอ" ที่คาราซาว่าเสนอไปก่อนหน้านั้น โดยก่อนออกจากร้านก็หันมากระซิบยิ้มๆ กับคาราซาว่าว่า

"นายกับหัวหน้าเข้าหน้ากันไม่ติดมาพักหนึ่งแล้วไม่ใช่เรอะ รีบทำอะไรสักอย่างกับสถานการณ์นี้ก่อนที่มันจะส่งผลกับปฏิบัติการดีกว่านะ"

แล้วก็เดินออกจากร้านไป คำพูดของเพื่อนร่วมทีมทำเอาคาราซาว่ายิ้มแห้งๆ ด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าสาเหตุของ "อาการกระอักกระอ่วน" ที่ทั้งเขาและซาโยโกะต่างมีให้กันหลังจาก "เย็นวันนั้น" มีสาเหตุมาจากอะไร

"หลังจากตอนนั้น เรานึกว่าจะโดนหลบหน้าซะแล้ว...แต่ก็จับความรู้สึกลึกๆ ของเจ้าหล่อนยากจริงๆ นั่นละ" ชายหนุ่มบอกตัวเองในใจ ขณะภาพใบหน้าแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกของซาโยโกะลอยเด่นขึ้นมาในสมอง "แบบนี้จะจู่โจมตรงๆ คงยากละนะ"

ตอนนั้นเองที่หวูดบอกเวลาดังขึ้น คาราซาว่าได้ยินเสียงหวูดก็ตกใจเพราะรู้ว่าหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว เขารีบลุกจากโต๊ะ จ่ายเงินค่าอาหาร แล้วตาลีตาลานวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

------------------------------------------------

การหารือลับๆ ระหว่างคาราซาว่ากับเพื่อนร่วมงานอยู่ในสายตาของริคุผู้เสมือนอยู่ ณ ที่นั้นราวกับไม่มีตัวตนโดยตลอด เด็กหนุ่มยกขวดน้ำ (ที่ผมเดาว่าน่าจะแฮ้บมาจากร้านโชว์ห่วยแถวๆ นั้น) ขึ้นดื่มแก้ร้อน ขณะมองคาราซาว่าวิ่งตาเหลือกออกไปจากร้านราเมงตรงกลับไปที่ทำงาน ไม่มีทีท่าว่าจะตามไป ด้วยรู้ดีว่าถึงตามไปก็ไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าชีวิตประจำวันปลอมๆ ของคาราซาว่าในวันนั้นเพียงเท่านั้น

"ที่นี่คือเกาะฮัตสึมิเมื่อ 7 ปีก่อน และตัวเราก็อยู่ในความทรงจำของคาราซาว่า...ครั้งแรกเราเคยคิดแบบนั้น"

เด็กหนุ่มพูดกับตนเองในใจ ขณะเดินออกจากร้านราเมง แล้วตรงไปยังเนินสูงบนเกาะที่มองเห็นทะเลสีครามทอดยาวสุดลูกหูลูกตา

เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วที่ริคุถูกดึงมายังเกาะฮัตสึมิในอดีตแห่งนี้ เนื่องจากระหว่างที่ทำงานในตอนกลางวัน คาราซาว่าจะไม่เคลื่อนไหวในฐานะ 'คนของตระกูลโทคิจิ' ดังนั้น ริคุจึงฉวยโอกาสระหว่างที่คาราซาว่าทำงานกำมะลอของตัวเองอยู่ ออกเดินสำรวจตามที่ต่างๆ บนเกาะจนแทบปรุ ยกเว้นแต่เรือเฟอร์รี่ที่ข้ามฟากระหว่างเกาะกับแผ่นดินใหญ่เท่านั้น

แม้จะเริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าที่แห่งนี้คืออะไรกันแน่ แต่สิ่งหนึ่งที่ริคุแน่ใจก็คือ ที่แห่งนี้ไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริงอย่างแน่นอน เนื่องจากนับตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาที่นี่นั้น ริคุไม่เคยรู้สึกหิวหรือรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยแม้แต่ครั้งเดียว มีเพียงความเหนื่อยอ่อน ความเมื่อยล้า ความง่วง และประสาทสัมผัสร้อนหนาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่เหมือนเดิม (เป็นสาเหตุว่าทำไมริคุถึงต้องแอบจิ๊กน้ำขวดมาดื่มแก้ร้อน) ที่แปลกยิ่งกว่านั้น ริคุยังสามารถเห็นความทรงจำมากมายที่ควรจะอยู่นอกเหนือจากสิ่งที่คาราซาว่าได้รับรู้...ไม่ว่าจะในฐานะของพนักงานการไฟฟ้าบนเกาะหรือหนึ่งในทีมปฏิบัติภารกิจลับของโทคิจิกรุ๊ป... ซึ่งไม่ควรจะฉายออกมาได้หากที่นี่เป็นความทรงจำแค่ส่วนของคาราซาว่าจริงๆ

"แปลว่าที่นี่ไม่ใช่ความทรงจำของคาราซาว่าสินะ..."

คือสิ่งที่ริคุสรุปกับตัวเองในใจหลังจากย่ำต๊อกสำรวจเกาะมาตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือน ได้เห็นคาราซาว่าค่อยๆ สานสัมพันธ์กับชาวเกาะฮัตสึมิจนได้รับการยอมรับในระดับหนึ่ง ได้เห็นผู้คนบนเกาะมากหน้าหลายตา ทั้งคนในที่ทำงานของคาราซาว่า ทั้งสมาชิกของทีมปฏิบัติการของซาโยโกะ รวมทั้ง "ปีศาจทาคาโอะ" ในวัยเด็ก...

แต่คนที่ริคุรู้สึกสะกิดใจมากที่สุด....รวมถึงเป็นห่วงมากที่สุดในยามนี้หาใช่คนเหล่านั้นไม่

แต่เป็น "มิทามะ" เด็กหญิงสวมหน้ากากในชุดมิโกะคนนั้นนั่นเอง

คิดได้ดังนั้น ริคุก็ผละจากเนินเขา แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังศาลเจ้าตระกูลโอโทริเพื่อเฝ้าสังเกตชีวิตของมิทามะทันที

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 23:20:43

ความคิดเห็นที่ 4

ตัดฉากไปทางฝั่งริคุอีกครั้ง เด็กหนุ่มวิ่งพรวดพราดเข้าไปในฐานลับของทีมปฏิบัติการลับของโทคิจิกรุ๊ปที่ซาโยโกะนัดคาราซาว่ามาคุยด้วย ทันได้ฟังคาราซาว่าเริ่มตั้งต้นคุยเรื่องสำคัญกันชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

เรื่องสำคัญที่ว่านั้นคือ "แผนสำรอง" ที่คาราซาว่าเป็นคนทำเรื่องขึ้นเสนอให้ซาโยโกะพิจารณานั่นเอง

"ตามแผนการเดิม คุณเป็นคนที่แบกรับความเสี่ยงมากที่สุดนะครับ เพราะคนที่ต้องแอบสับเปลี่ยนสิ่งสักการะในตอนนั้นคือคนที่ต้องรับบทเป็นหนึ่งในมิโกะอัญเชิญสิ่งสักการะในวันเทศกาล ซึ่งก็คือคุณ" คือเหตุผลของคาราซาว่าในการขอพิจารณาเปลี่ยนแผนปฏิบัติการในครั้งนี้ "ยิ่งความเสี่ยงสูงเท่าไหร่ โอกาสที่แผนจะล้มเหลวก็สูงมากเท่านั้น ขอเวลาให้ผมซักเดือนเถอะครับ...ไม่สิ แค่ครึ่งเดือนก็ได้ ผมจะหาทางปลดอุปกรณ์ป้องกันของศาลเจ้าเล็กจากด้านนอกให้ได้! เดิมทีเราก็ไม่จำเป็นต้องลงมือในวันที่สะดุดตาคนอย่างวันเทศกาลอยู่แล้ว"

ได้ยินดังนั้น ซาโยโกะก็หยิบร่างแผนสำรองที่คาราซาว่าเป็นคนทำเสนอขึ้นมาอ่านพิจารณาชั่วขณะหนึ่ง ก็เงยหน้าขึ้นถามคาราซาว่า "แปลว่าถ้ามีเวลาพอ คุณก็จะหาทางทำอะไรสักอย่างได้งั้นหรือ?"

"ครับ" คาราซาว่าตอบกลับแทบจะทันที สีหน้าเริ่มสดชื่นขึ้นมาด้วยหวังเต็มที่ว่าผู้บังคับบัญชาจะยอมเปลี่ยนใช้แผนอื่นที่เสี่ยงอันตรายน้อยกว่านี้ตามที่ตนร้องขอ

แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องผิดหวัง เมื่อซาโยโกะตัดสินใจในฐานะหัวหน้าว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแผนใดๆ ทั้งสิ้น ทุกอย่างจะดำเนินการตามแผนเดิม คาราซาว่าได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นจะคัดค้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักไป เมื่อหญิงสาวหันกลับมาส่งยิ้มให้ด้วยสายตานุ่มนวลแล้วบอกว่า

"...ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วงชั้นจากใจจริง..."

เจอไม้นี้เข้าไป คาราซาว่าก็ได้แต่เอามือกุมขมับ แม้ในใจจะนึกอยากคัดค้านมากเพียงใด ก็ทำได้เพียงแค่ตอบรับเพียงสั้นๆ ว่า "...ไม่หรอกครับ" เท่านั้น

"เพราะเป็นภารกิจที่มีความเสี่ยงสูงนั่นแหละ หลักประกันค่าตอบแทนถึงได้สูงตามไปด้วย..." ซาโยโกะตั้งต้นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคาราซาว่าไม่มีทีท่าจะคัดค้านที่แผนการสำรองโดนปฏิเสธ "แน่นอนสำหรับพวกคุณทุกคนก็เช่นกัน ภารกิจนี้เสร็จสิ้นเมื่อไหร่ ทางโทคิจิกรุ๊ปจะจัดตำแหน่งงานของบริษัทในเครือที่พวกคุณต้องการไว้ให้เลย"

"แหม ใจป้ำจริงเลยนะครับ" ทหารรับจ้างหนุ่มตอบกลับทันควัน พยายามซ่อนอารมณ์ประชดประชันไม่ให้หลุดมาในน้ำเสียงอย่างเต็มที่ "งั้นผมก็อยากทำงานในบริษัทมือถือแฮะ...เกาะนี้นี่ไม่สะดวกเอาซะเลย ถ้าเป็นผมละก็จะมาตั้งเสาที่นี่ก่อนใครเพื่อน"

ท่อนท้ายว่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะราวกับกำลังพูดคุยเรื่องสนุกสนานตามปกติ แต่หากตั้งใจฟังให้ดีจะรู้สึกได้ว่าเสียงหัวเราะนั้นไม่ได้มีอารมณ์สัพยอกหรือสนุกสนานใดๆ เจืออยู่เลยแม้แต่น้อย

แต่ดูเหมือนซาโยโกะจะไม่ได้สังเกตถึงอารมณ์ที่แฝงอยู่ลึกๆ ในน้ำเสียงนั้น หรือถึงสังเกตเห็น ก็แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ

"งั้นก็พอดีเลยสิ พี่สาวชั้นกำลังเตรียมจะตั้งบริษัทอยู่เลยนี่" หญิงสาวบอกชายหนุ่มทั้งรอยยิ้ม แล้วหันหลังทำท่าจะเดินไปยังเครื่องโน้ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างหลัง

ตอนนั้นเองที่เสียงของทหารรับจ้างหนุ่มดังขึ้นอย่างหนักแน่น

"แต่ตัวผมอยากทำงานใต้บังคับบัญชาของคุณตลอดไปมากกว่าครับ..."

รอยยิ้มบนใบหน้าของซาโยโกะหายวับไปในทันใด หญิงสาวยืนหันหลังให้จึงมองไม่เห็นแววตาจริงจังของผู้ใต้บังคับบัญชา แต่เพียงน้ำเสียงหนักแน่นราวกับจะเน้นย้ำความรู้สึกนั้นก็มากเพียงพอแล้วที่จะตรึงร่างเธอไว้กับที่ได้ ดวงตาของผู้บังคับบัญชาสาวเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ อวดแววตกตะลึงเต็มสองตา

นานเป็นครู่กว่าที่ซาโยโกะจะค่อยๆ เค้นคำพูดผ่านริมฝีปากออกมาได้ แม้จะยังไม่กล้าหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ ก็ตาม

"ทำแบบนั้น คุณจะไม่ได้ออกสู่โลกเบื้องหน้าของโทคิจินะ..." หญิงสาวพยายามสะกดน้ำเสียงตัวเองให้เรียบที่สุด ขณะพยายามกล่าวต่อไปอย่างยากเย็น "ที่นั่นไม่มีที่อยู่สำหรับชั้น...เพราะชั้น...คือเงา"

เมื่อนั้นเองที่ด้ายเส้นสุดท้ายซึ่งประคองสติและความมีเหตุผลของคาราซาว่าขาดผึง หากเป็นตัวเขาในอดีตที่เห็นซาโยโกะเป็นเพียงบันไดสำหรับก้าวไปสู่การแก้แค้นตระกูลโทคิจิ หากเป็นตัวเขาในวันที่ยังไม่รับรู้ถึงความรู้สึกภายในใจของซาโยโกะผ่านดวงตาคู่นั้น... คงแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจต่อคำพูดนั้น หัวเราะแล้วมองผ่านไปได้ แต่บัดนี้ชายหนุ่มสะกดอารมณ์ใดๆ ไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เขาสืบเท้าเข้าหาอีกฝ่ายก้าวหนึ่ง แล้วตั้งต้นขึ้นเสียง...หรือหากเรียกให้ถูกจริงๆ คงต้องเรียกว่า "แผดเสียงเข้าใส่" อีกฝ่ายอย่างรุนแรงและเผ็ดร้อน ชนิดที่ตัวเขาเองไม่เคยขึ้นเสียงกับใครแบบนี้มาก่อน

"เรื่องที่คุณเป็นดาบให้ประธานน่ะช่างมันเถอะ! แต่ทำไมต้องยืนกรานจะเป็นคนในเงามืดต่อไปด้วยล่ะครับ!" น้ำเสียงของชายหนุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ราวกับน้ำบ่าไหลทะลักผ่านรอยรั่วของเขื่อนกั้นน้ำ "คุณกับคุณซาวาโกะต่างกันตรงไหน!? คนหนึ่งเป็นหัวกะทิ มีสิทธิ์เป็นถึงอันดับ 7 ในลำดับการสืบทอดโทคิจิกรุ๊ปต่อไป! แต่อีกคนกลับต้องมาจับเจ่าทำแต่งานสกปรก ไม่มีใครรู้จักตัวตนนอกจากโทคิจิกรุ๊ปแบบนี้! มันเพราะอะไรกัน!! เพราะคำสั่งของผู้ชายคนนั้นรึ!? นี่มันหัวโบราณชัดๆ! คำพูดงี่เง่าของตาแก่โง่ๆ นั่นมีค่าให้รับฟังด้วย..."

"หยุดพูดนะ!!"

เสียงตะโกนของซาโยโกะดังแทรกขึ้นกลางประโยคทันควัน ทำเอาคาราซาว่าชะงักวูบ คำพูดเผ็ดร้อนที่พรั่งพรูออกมาราวน้ำบ่าหายวับไปในบัดดล

หญิงสาวหันขวับกลับมามองเขาด้วยสายตาแข็งกร้าว วาววับราวกับแววตาของแม่เสือที่ถูกยั่วยุให้โกรธจัด แล้วตั้งต้นพูดด้วยเสียงต่ำๆ แต่เน้นทีละคำอย่างน่ากลัว

"มีแต่ท่านปู่เท่านั้นที่จำเป็นสำหรับชั้น... ถ้าคิดจะปฏิเสธเรื่องนั้นละก็ ชั่วชีวิตนี้ชั้นไม่ยกโทษให้คุณแน่"

เจอคำปฏิเสธสวนเข้าไปดังนั้น คาราซาว่าก็ได้แต่นิ่งอึ้ง ก่อนจะก้มหน้าลงกัดฟันกรอดอย่างยอมจำนนต่อเจตจำนงอันหนักแน่นของหญิงสาว

เขากัดฟันเอ่ยปากขอโทษหญิงสาวสั้นๆ ที่บังอาจมาทำวางโตพูดจาระคายหู ก่อนจะขอตัวกลับไปตรวจสอบสภาพของอุปกรณ์ที่ต้องใช้ในการปฏิบัติการครั้งนี้ ขออนุญาตเสร็จก็สะบัดหน้าหันหลังขวับ แล้วสาวเท้าก้าวอาดๆ ตรงไปยังบันไดทางลงห้องใต้ดินทันทีโดยไม่รอฟังคำอนุญาตจากอีกฝ่าย ราวกับต้องการจะไปให้ไกลจากสถานที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

หากก่อนที่ทหารรับจ้างหนุ่มจะเดินขึ้นบันไดจนสุดขั้นนั้นเอง เขาก็ชะงักเท้ากึก แล้วตั้งต้นพูดกับอีกฝ่ายโดยไม่หันหน้ากลับไป

"สุดท้ายนี้ขอพูดอะไรซักอย่างนะ คิดว่ามีแต่ประธานที่ต้องการคุณอย่างนั้นรึ...?"

ชายหนุ่มเว้นระยะเล็กน้อยหลังประโยคนั้น ก่อนจะแค่นเสียงพูดออกมาด้วยสำเนียงบาดหู

"อย่ามาพูดบ้าๆ ดีกว่า"

ว่าจบก็ก้าวเท้ายาวๆ ออกจากห้องใต้ดินนั้นไป พยายามเก็บซ่อนคำว่า 'ผมก็เหมือนกัน...' ไว้ในใจอย่างมิดชิดไม่ยอมให้เล็ดลอดลำคอออกไปได้

'ใช่สิ! ชั้นมันก็แค่ต้องการเธอเพื่อเป้าหมายของตัวเองเท่านั้น' ทหารรับจ้างหนุ่มส่งเสียงคำรามอยู่ในใจ ยิ่งซอยเท้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในหัวอกออกไปผ่านการลงส้นเท้าแต่ละครั้ง 'แต่ภาพของเจ้านั่น...ของเจ้าประธานนั่นที่อยู่ในใจเธอมันทำให้ชั้นหงุดหงิด ชั้นไม่อยากแพ้ ไม่อยากแพ้ไอ้เวรนั่นที่อยู่ในตัวเธอ!!'

"ไม่อยากแพ้เลยสักนิด!!"

--------------------------------------------------

ซาโยโกะยังคงยืนนิ่งมองทางขึ้นลงของห้องใต้ดินอยู่แบบนั้น แม้คาราซาว่าจะเดินลับหายไปแล้วเป็นครู่ ดวงตาดุร้ายเหมือนนางหมาป่าค่อยๆ อ่อนลงจนแทบเป็นคนละคนกับเมื่อครู่

เธอหันหลังกลับไปยังโต๊วางโน้ตบุ๊ค ก้มหน้าลงมองหนังสือเก่าคร่ำคร่าเล่มหนึ่งซึ่งวางอยู่ข้างๆ โน้ตบุ๊คนั้น

...หนังสือที่เขียนหน้าปกไว้ว่า "The Neverending Story"...

หญิงสาวยกปลายนิ้วขึ้นลูบปกหนังสือนั้นอย่างทะนุถนอมราวกับไม่ต้องการสร้างริ้วรอยให้เจ้าหนังสือมากไปกว่านี้ ดวงตาที่อ่อนแสงอยู่แล้ว บัดนี้กลับยิ่งอ่อนแสงลงไปอีก ราวกับคนที่กำลังเสียใจและเจ็บปวดกับบางสิ่งที่ไม่อาจย้อนคืน

"ถ้าพวกเรา...ได้เจอกันเร็วกว่านี้..."

พริบตานั้นเองที่ความผิดปกติบางอย่างเข้าจู่โจมซาโยโกะอย่างรุนแรง หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากตัวเองไว้ แล้วตั้งต้นทั้งไอทั้งสำลักจนตัวโยน

หยดเลือดจำนวนมากมายกระเซ็นออกมาตามแรงไอนั้น ตกต้องลงเปื้อนปกหนังสือเก่าคร่ำคร่านั้นจนเปื้อนเป็นรอยดวงๆ สีแดงฉาน...

---------------------------------------------------

ภาพซาโยโกะไอเป็นเลือดให้เห็นต่อหน้า ทำเอาริคุซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่ตลอดถึงกับตะลึงพูดอะไรไม่ออก ความตกใจยามได้เห็นคาราซาว่ากระแทกคำพูดเผ็ดร้อนใส่ซาโยโกะตรงๆ เมื่อครู่ เทียบกันไม่ได้เลยกับความตกใจในครั้งนี้

"เรารู้อนาคตของคนเหล่านี้ แม้จะเพียงแค่เล็กน้อยก็ตาม" เด็กหนุ่มนึกกับตนเองในใจ ขณะเฝ้ามองซาโยโกะพยายามข่มอาการไอและสำลักเป็นเลือดของตนอย่างสุดความสามารถ "กว่าครึ่งของพวกเขาคงไม่เอื้อมมือไปถึงอนาคตได้... แต่ที่นี่ ณ เวลานี้ พวกเขายังคงมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็ง...ต่างเชื่อมั่นว่าตนเองจะไขว่คว้าวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าไว้ได้"

"แล้วฤดูร้อนเพียงครั้งเดียวนั้น ก็ล่วงเลยไป..."

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 53 23:31:39