PANTIP.COM : A10062739 SPOILER!!! Otoyomegatari ~ตำนานรักเจ้าสาว~ ตอนที่ 15 - พบกันอีกครั้ง

SPOILER!!! Otoyomegatari ~ตำนานรักเจ้าสาว~ ตอนที่ 15 - พบกันอีกครั้ง -

กลับมาพบกับ Spoil ราย 2 เดือนเรื่องนี้กันอีกรอบนะครับ

ตอนนี้รู้สึกเหมือนเขียนยากกว่าปกติแฮะ คงเพราะเป็นตอนที่ตัดไปตัดมาเยอะ แล้วก็มีฉากที่ใช้การกระทำสื่อความรู้สึกค่อนข้างมากด้วย เลยออกจะบรรยายฉากในเรื่องลำบากไปนิด ถ้ารู้สึกว่ามีตรงไหนติดขัดหรืออ่านลำบาก ก็ขออภัยด้วยนะครับ

ว่าแล้วก็เชิญชม Spoil กันได้เลยครับ :)

เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่สมิธโดนตาแก่ที่มาบังคับขอทาลัสไปเป็นเมียน้อยให้ลูกชายใส่ร้ายว่าเป็นสายลับของพวกอังกฤษ เลยโดนทหารที่อยู่ในเมืองรวบตัวซะ โดยหลังจากถูกรวบตัว พวกทหารก็เอาสัมภาระของสมิธออกมาค้นเละเทะจนทั่วทุกซอกทุกมุม ค้นไปค้นมาจนเจอเอกสารยืนยันตัวตนที่ทางสถานกงสุลของอังกฤษเป็นผุ้ออกให้ (ตรงนี้ทำให้เราได้รู้ด้วย ว่าชื่อเต็มของตาสมิธแกคือ "เฮนรี่ สมิธ") กับสมุดบันทึกที่สมิธใช้สำหรับบันทึกการค้นคว้าวิจัยเกี่ยวกับภาษาและวัฒนธรรมท้องถิ่นตลอดการเดินทางที่ผ่านมา ซึ่งเอกสารเหล่านี้ก็ถูกยึดไว้จนหมด เพราะคิดว่าอาจมีรหัสลับหรือบันทึกลับอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ ส่วนตัวสมิธเองโดนแยกออกไปเค้นสอบต่างหาก

ระหว่างการสอบสวน สมิธพยายามอธิบายกับพวกทหารว่าตัวเองไม่ใช่สายลับหรืออะไรตามที่พวกนั้นกล่าวหาเลย แค่เดินทางมาเพราะสนใจในวัฒนธรรมท้องถิ่นของที่นี่เท่านั้น แต่ไม่ว่าสมิธจะยืนยันอย่างไร พวกทหารก็ไม่ยอมเชื่อ ยังคงพยายามสอบสวนสมิธเรื่องสายลับต่อไป แต่สืบไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้ความอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเสียที

ลงท้ายเมื่อเห็นว่าเค้นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหลังจากสอบสวนกันอยู่พักใหญ่ พวกทหารเลยเอาสมิธไปขังไว้ในคุกของป้อมทหารก่อน จากนั้นจึงไปปรึกษาทหารหนวดเฟิ้มท่าทางเป็นหัวหน้าว่าจะให้ทำยังไงต่อไป จะส่งตัวให้พวกรัสเซียไปจัดการกันเองมั้ย เห็นว่าก่อนหน้านี้พวกรัสเซียที่รักษาการณ์อยู่ตามชายแดนก็เร่งๆ ถามเรื่องนั้นมาอยู่นี่ หัวหน้าทหารก็บอกแบบไม่ค่อยพอใจนัก ว่าที่นี่ไม่ใช่รัสเซีย ถึงรัสเซียจะใหญ่แค่ไหนก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราต้องส่งตัวคนที่ทางเราจับได้ให้กับทางนั้น และบอกให้ทหารไปแจ้งกับผู้บัญชาการว่าทางกองทหารของที่นี่จะเป็นคนสืบสวนหาตัวจริงของชายชาวอังกฤษคนนี้เอง ทหารคนหนึ่งได้ยินดังนั้นก็แย้งว่ายังจะต้องสืบสวนอะไรกันอีก หลักฐานก็เห็นกันอยู่ทนโท่ในสมุดบันทึกนั่นแล้วไม่ใช่เหรอ (เอ่อ ขอโทษครับ เค้ามีแค่บันทึกการวิจัยยังจะแถสดแถเปื่อยว่าเป็นเอกสารราชการลับอีกเรอะ) หัวหน้าทหารนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจใหม่ว่า เรื่องแบบนี้ขืนจัดการสุ่มสี่สุ่มห้าจนโดนเอาไปใช้เป็นข้ออ้างในการเอาเรื่องกับพวกอังกฤษละก็มีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ ดังนั้น ให้จัดการอย่างรอบคอบที่สุด อย่าให้พวกรัสเซียรู้เรื่องเด็ดขาด

"เอาเถอะ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก" หัวหน้ากองทหารว่า "ถ้ามันเป็นสายลับจริงๆ ทางประเทศแม่ของมันคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ให้ตายอยู่ที่นี่เองนั่นละ"

-------------------------------------------------------------------------

ฝ่ายสมิธหลังจากถูกเอาไปคุมขังไว้ ก็พยายามร้องบอกกับทหารที่เฝ้ายามอยู่ให้ช่วยติดต่อสถานกงสุล ให้ช่วยติดต่อทูตอังกฤษให้ด้วย เพื่อให้มายืนยันว่าเขาไม่ใช่สายลับจริงๆ แต่ไม่ว่าจะตะโกนโวยวายอย่างไร ทหารเฝ้ายามก็แกล้งทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินเสียทุกครั้ง จนสมิธหมดแรงเลิกตะโกนไปเอง

ระหว่างที่ถูกคุมขังอยู่นั้น สมิธก็ยังถูกสอบสวนอยู่เป็นระยะๆ เป็นต้นว่าระหว่างเดินทางแวะไปที่ไหนมาบ้าง ไปทำอะไรมาบ้าง ซึ่งสมิธก็พยายามบอกกับทหารที่มาสอบสวนว่าให้ช่วยติดต่อเพื่อนในอังการา (ปลายทางที่สมิธจะเดินทางไป) ให้มาช่วยรับรองตัวตนให้หน่อย แต่คำตอบที่ได้รับก็ยังคงเป็นการปฏิเสธเช่นเดิม

สุดท้ายเมื่อเห็นว่าพูดอะไรไปก็ไม่ได้ผล สมิธจึงมานั่งจุมปุ๊กอยู่ในห้องขัง พยายามทำหัวที่ฟุ้งซ่านด้วยความคิดด้านร้ายให้เยือกเย็นลงเพื่อหาทางเอาตัวรอดออกจากคุกแห่งนี้ไปให้ได้แบบครบ 32 (ระหว่างที่โดนขังอยู่ มีฉากขำๆ ที่สมิธนั่งตื่นอยู่คนเดียวตอนกลางคืนแล้วคิดถึงตอนโดนทาลัสจูบเมื่อตอนที่แล้วด้วย...น่ารักแท้ๆ สมิธคุงเอ๊ย)

หลายวันผ่านไปหลังจากถูกคุมขัง (นานแค่ไหนโปรดสังเกตใบหน้าของสมิธในรูปข้างล่างได้...หนวดเคราครึ้มยังกะโจรเลยทีเดียว) ทหารก็เข้ามาปล่อยตัวสมิธ บอกว่ามีคนมารับรองตัวตนให้แล้ว ปล่อยตัวเสร็จ ทหารก็พามาที่ห้องรับรองภายในป้อมทหาร เมื่อไปถึงก็พบหัวหน้ากองทหารยืนอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง เป็นชายหนุ่มพื้นเมืองวัยไม่ห่างจากสมิธนัก สวมหมวกคล้ายหมวกกะปิเยาะสีดำ หน้าตาท่าทางดูเป็นมิตร เมื่อเห็นสมิธ ชายหนุ่มคนนั้นก็ตรงเข้ามาหาพร้อมยิ้มแย้มทักทายอย่างร่าเริงทันที เล่นเอาสมิธงงเป็นไก่ตาแตกว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้เป็นใครกัน

"ก็คนนำทางที่ท่านขอให้นำทางไปอังการาไงล่ะครับ" ชายหนุ่มแนะนำตัวเองทันควัน เล่นเอาสมิธอึ้งไปอีกรอบ ก่อนจะถามต่อไปว่ามาช่วยรับรองเอกสารยืนยันตัวตนให้เขาเหรอ ชายหนุ่มนั้นก็บอกว่า กรณีแบบนี้ของพรรค์นั้นมันใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้หรอก ต้องใช้จดหมายหรือสาสน์รับรองจากคนใหญ่คนโตในแถบนั้นเท่านั้นแหละ พวกทหารถึงจะยอมเชื่อ ว่าจบก็ขยิบหัวไปทางจดหมายในมือที่หัวหน้ากองทหารกำลังอ่านอยู่นั่น ซึ่งเป็นจดหมายจากตระกูลฮาซัน ตระกูลใหญ่โตที่รับรองสมิธให้เดินทางไปที่อังการานั่นเอง

--------------------------------------

โฉมหน้าสุดหล่อของเจ้าหนุ่มคนนำทางที่ออกมาช่วยสมิธยามเข้าตาตาย กับโฉมหน้าเปื้อนหนวดเคราของบักสมิธ

คิดไปเองรึเปล่านะว่าหน้าตาหมอนี่คล้ายๆ อาละดินเวอร์ชั่นของดิสนีย์ไงชอบกล

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 53 03:47:58

ความคิดเห็นที่ 4

คำพูดของคาร์ลุคเล่นเอาสมิธแทบตีลังกาหัวปักพื้น อ้าปากค้างพูดตะกุกตะกักไม่เป็นภาษา ส่วนปาริญานั้นทั้งตกใจทั้งอายจนหน้าแดงแจ๋เมื่อได้ยินคำสารภาพรักของหญิงสาวต่อชายหนุ่มในระยะเผาขนขนาดนี้...แม้ว่ามันจะไม่ได้ออกจากปากของหญิงสาวโดยตรงก็ตาม

ข้างคาร์ลุคเองก็อายแกมอึดอัดอยู่เหมือนกันที่ต้องมาทำหน้าที่เป็นสื่อกลางบอกความในใจของทาลัสให้สมิธแบบนี้ อามีร่าต้องสะกิดเตือน คาร์ลุคจึงค่อยยอมพูดต่อแบบไม่ค่อยจะปะติดปะต่อกันนักว่า "เค้าเองก็คิดว่าถ้าได้แต่งงานกับคุณสมิธ ก็คงดีไม่น้อยครับ"

เจอไม้ตายสุดท้ายเข้าไปแบบนี้ สมิธก็ถึงแก่ลิ้นจุกอยู่ในลำคอพูดอะไรไม่ออก ฝ่ายอาลีที่ยืนฟังเงียบๆ มานาน เห็นสมิธเอาแต่ยืนบิดตะกูดไปมาก็โพล่งขึ้นมาว่า "เค้ารักคุณไม่ใช่เรอะ งั้นก็รับรักเค้าซะเลยซี่" เลยเจอสมิธโวยใส่เข้าให้ว่า อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องง่ายสิเฟ้ย ผมเองก็กำลังคิดเต็มที่อยู่เหมือนกันนะ "ทั้งเรื่องอนาคตต่อไปจะเป็นยังไง ทั้งเรื่องจะไปอธิบายกับครอบครัวว่ายังไง"

คำพูดของสมิธที่ฟังเหมือนยอมรับการแต่งงานกลายๆ ทำเอาทาลัสถึงกับตะลึงหน้าแดงซ่าน ส่วนคาร์ลุคผู้บัดนี้อึ้งกิมกี่ไปเรียบร้อยแล้วก็ถึงกับถามออกมาแบบไม่อยากเชื่อว่า นี่สมิธเองก็คิดไปไกลถึงขั้นนั้นแล้วจริงๆ รึ สมิธเลยร้องลั่นแบบเสียงหลงว่า แค่คิดเผื่อไว้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นต่างหากล่ะ

ระหว่างที่คุยกันนั้นเอง คนเดินถนนรอบข้างก็เริ่มมารวมตัวกันเพราะเสียงร้องเอะอะของสมิธ อาลีเห็นท่าไม่ดีจึงรีบบอกให้ทุกคนออกจากตรงนี้ไปหาที่คุยกันที่ลับตาคนกว่านี้ดีกว่า

---------------------------------------------------------

เดินไปได้สักพัก ทั้งหมดก็มาถึงร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง อาลีเข้าไปขอที่นั่งข้างในตัวร้าน จนได้ห้องเงียบๆ ไม่มีคนผ่านไปผ่านมามาห้องหนึ่ง เข้าห้องกันเสร็จ ก็มาว่ากันต่อเรื่องที่ค้างกันเอาไว้จากตอนคุยกันกลางถนน

ต่างกันที่ครั้งนี้ตัวทาลัสขอเป็นคนพูดกับสมิธด้วยตัวเอง

"ข้านึกออกนิดหน่อยค่ะ ถึงตอนที่อยู่ด้วยกันในตอนแรก" หญิงสาวเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ติดจะประหม่าเล็กน้อย "ตอนนั้นข้าก็แค่คิดว่าเพื่อท่านแม่เท่านั้น แต่พอได้มีผู้ชายมาอยู่ร่วมบ้านด้วย ข้ากลับรู้สึกปลอดภัย รู้สึกเหมือนได้มีที่พึ่ง ถึงกับคิดตั้งหลายครั้งว่าหากเขาอยู่ที่นี่ตลอดไปก็คงดี"

"ยิ่งคิดแบบนั้นมากเข้า ก็ยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่..."

พูดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง สัมผัสไอร้อนวูบที่พลุ่งพล่านจากในหัวอกขึ้นมาเป็นสีแดงเรื่อบนใบหน้า แล้วเล่าเรื่องต่อไปว่า วันหนึ่งขณะที่ทั้งเธอและแม่สามีกำลังทำงานกันอยู่นั้น อยู่ๆ แม่สามีก็พูดขึ้นมาลอยๆ ถึงสมิธ บอกว่าสมิธเป็นคนดีนะ มารยาทก็ดี แถมยังเป็นโสดอีกต่างหาก (พูดแบบนี้ส่อแววจะเสนอขายสินค้ากันชัดๆ เลยนะยาย) ทาลัสได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าแม่สามีกำลังบอกใบ้กลายๆ ให้ทาลัสแต่งงานกับสมิธเสียเลย จึงชิงพูดดักไว้ว่า คุณสมิธเขาเป็นคนเดินทางนะคะ จะให้คิดมากไปกว่านี้ก็คงสร้างปัญหาให้แก่เขามากกว่า แม่สามีก็รับคำเรียบๆ แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก นึกไม่ถึงว่าแม่สามีจะมองออกถึงความรู้สึกของเธอในตอนนั้น และคิดจะหาทางจับคู่เธอกับสมิธเป็นจริงเป็นจังถึงขนาดนี้

"ข้าไม่คิดว่าท่านแม่จะคิดเรื่องนั้นจริงๆ จังๆ ถึงขนาดนั้น ก็เลยคิดว่าจะต้องห้ามท่านเอาไว้ ทั้งๆ ที่คิดแบบนั้นแท้ๆ..."

เสียงของทาลัสหยุดลงแค่ประโยคสุดท้ายที่ไม่จบเพียงแค่นั้น แต่แม้ไม่ได้พูดจนจบ กิริยาท่าทางของหญิงสาวก็บอกได้มากเกินพอว่าคำพูดที่เธอตั้งใจจะพูดต่อไปนั้นคืออะไร สองสาวอามีร่ากับปาริญาต่างคนต่างหน้าแดงแจ๋กันเป็นแถบๆ อาลีดูจะฟังเรื่องราวอย่างเยือกเย็นกว่าใครเพื่อน เมื่อฟังจบก็หันไปบอกกับสมิธว่า สามีทาลัสตายไปหมดแล้ว ถ้าแม่สามีที่อยู่ด้วยกันตายไปอีกคน ทาลัสก็ต้องไปอยู่กับญาติ (ตาแก่นั่น) เท่านั้น และกระทุ้งสมิธว่า ปล่อยให้เป็นแบบนั้นก็น่าสงสารใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นเรื่องแต่งงานน่ะรับๆ ไปเหอะน่า สมิธก็บอกว่า แบบนั้นมันก็เหมือนแต่งงานเพราะสงสาร ไม่ใช่แต่งงานเพราะความรักหรืออยากแต่งงานกันจริงๆ น่ะสิ จะให้แต่งงานกันด้วยความรู้สึกแบบนั้นน่ะเขาทำไม่ได้หรอก อาลีก็ขมวดคิ้วแล้วถามกลับว่า แล้วแต่งงานเพราะความสงสารมันผิดตรงไหนล่ะ จะทางไหน ทาลัสก็ไม่มีทางแต่งงานไปไหนได้อยู่แล้ว ยังไงก็ต้องมีผู้ชายเป็นที่พึ่ง เป็นผู้คุ้มครองอยู่ดี สมิธก็โบกมือโบกไม้บอกว่า เรื่องนั้นก็จริงอยู่ แต่สำหรับเขาแล้ว ยังไงก็รับเรื่องแบบนั้นไม่ได้อยู่ดี

คำตอบของสมิธทำเอาเจ้าหนุ่มอาลีถึงกับขมวดคิ้วอย่างยุ่งยากใจ ก่อนจะหันไปขอความเห็นกับคาร์ลุคในฐานะที่เป็นผู้ชายแต่งงานแล้วเพียงคนเดียวในกลุ่ม โดนถามกะทันหันเอาแบบนั้น คาร์ลุคก็อึกอักตอบไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง จึงค่อยตอบว่า "ไม่ว่าคุณสมิธจะตัดสินใจอย่างไร ผมก็คิดว่าควรเป็นการตัดสินใจที่ตัวคุณสมิธเองจะยอมรับได้ ถึงจะดีที่สุด"

"พูดได้แจ๋ว" อาลีเอ่ยปากชมคำพูดเป็นผู้ใหญ่เกินอายุของคาร์ลุค ก่อนจะหันไปกระทุ้งสมิธต่อ "เอ้า จะว่ายังไงล่ะเจ้านาย จะรับ หรือว่าไม่รับ"

ได้ยินคำพูดกระตุ้นของอาลีดังนั้น สมิธก็นั่งนิ่งทำสีหน้าจริงจังเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักอยู่ครู่ใหญ่ เกิดเป็นความเงียบอันน่าอึดอัดชั่วหลายนาที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับทาลัส พบแววตาจริงจังราวกับกำลังรอคำตอบของหญิงสาวจ้องตอบกลับมาเช่นกัน

เห็นประกายตาของหญิงสาวดังนั้น สมิธจึงตัดสินใจพูดออกไป

"ไม่ว่ายังไงผมก็จะกลับมาแน่" ชายหนุ่มเอ่ยปากสัญญา ดวงตาฉายแววจริง[^_^]้ความสับสนใดๆ "ผมเองก็เอาจริงจริงๆ เหมือนกัน ผมตั้งใจไว้แบบนั้นแล้ว ดังนั้นผมจะกลับมา แบบนี้ได้มั้ยครับ"

ได้ยินดังนั้น สีหน้าจริงจังของทาลัสก็คลายลงในทันใด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างอบอุ่น แล้วตอบคำถามของชายหนุ่มไป

"ค่ะ"

ตอนนั้นเอง สมิธก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อของตนเอง หยิบเอานาฬิกาพกตัวเรือนสีทอง ฝาปิดทำเป็นภาพนูนต่ำลวดลายงดงามเรือนหนึ่งออกมา แล้วส่งให้กับทาลัสที่รับไปด้วยสีหน้างุนงง

"โห ยอดเลย ทำจากทองเหรอเนี่ย?" อาลีร้องขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นหลังจากชะโงกหน้ามาดูว่าสมิธส่งอะไรให้ทาลัสไป "นั่นน่ะ แค่เรือนเดียวก็ซื้อม้าดีๆ ได้ตั้ง 5 ตัวเลยนะ"

ทาลัสแทบลมจับเมื่อได้รู้ว่าของที่ชายหนุ่มมอบให้กับตนนั้นมีราคามากเพียงใด หญิงสาวตาลีตาลานส่งนาฬิกากลับคืนให้ แล้วลนลานบอกว่าของมีค่าขนาดนี้เธอรับไว้ไม่ได้หรอก

"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ" สมิธกลับตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงแววหนักแน่นจริงจัง "ที่ประเทศของผมมีธรรมเนียมมอบของให้เป็นสิ่งแทนคำสัญญาในเวลาแบบนี้ครับ เพื่อไม่ให้เป็นสัญญาแค่ปากเท่านั้น"

"ของหมั้นงั้นเหรอ?" อาลีทะลุกลางปล้องขึ้นมาอีกตามเคย

"ก็ทำนองนั้น" สมิธตอบกลับ สีหน้าไม่มีแววประหม่าหรือตื่นตกใจอย่างที่เคยแม้แต่นิด

"งี้นี่เอง" เจ้าหนุ่มคนนำทางว่า สีหน้าดูสดใสขึ้นเมื่อเข้าใจถึงความหมายของการมอบนาฬิกาเรือนนี้ไว้ให้ "พ่อแม่ของฝ่ายที่รับเองก็เสียไปหมดแล้ว เพราะงั้นมอบของให้กับมือแบบนี้ก็พอแล้วสินะ"

ข้างฝ่ายทาลัสนั้นก้มมองนาฬิกาทองในมือตัวเอง สีหน้าดูสงบนิ่ง แต่สองแก้มแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเป็นประกายพราวคล้ายท้องฟ้าพราวดาวที่ไร้จันทร์ บอกถึงอารมณ์ภายในอย่างชัดเจน ก่อนที่เธอจะรวบสองมือกำนาฬิกาไว้แนบอกแน่น แล้วเงยหน้าขึ้นมองสมิธด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

"ขอบคุณมากค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ข้าจะรักษาอย่างดีเลย"

คำตอบนั้นไม่เพียงจุดรอยยิ้มนุ่มนวลที่ริมฝีปากของสมิธเท่านั้น แม้แต่คนอื่นในกลุ่มก็รู้สึกอบอุ่นไปกับบรรยากาศชื่นมื่นระหว่างว่าที่คู่รักทั้งสองคนด้วยเช่นกัน

ยกเว้นเพียงคนเดียว...

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 25 ธ.ค. 53 03:53:58