ละครจะเริ่ด นักเขียนนิยาย นักเขียนบท ผู้กำกับและผู้จัด ต้องเป็นเนื้อเดียวกัน

เป็นแฟนช่อง 3 มาตั้งแต่ผูกคอซอง ละครช่องสามยุค2550 ส่วนใหญ่สุกเอาเผากิน รีบๆให้เสร็จไม่ปราณีตกับการทำละครเหมือนยุคปี 2520-2540 ยุคนั้นให้เกียรติและเคารพเจ้าของบทประพันธ์สุดๆ มีการทำการบ้านที่เกี่ยวกับละครที่จะสร้างเป็นอย่างดี คนเขียนบทและผู้กำกับเข้าใจบทประพันธ์ที่ผู้เขียนนิยายจินตนาการและเคารพบทประพันธ์เป็นอย่างยิ่ง การเปลี่ยนแปลงบทจะวางอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจบทประพันธ์ที่ลึกซึ้ง เหมือนกับอ่านมาแล้วไม่รู้กี่รอบและลึกซึ้งกับเรื่องที่อ่านเหมือนเป็นเนื้อเดียวกัน หากไม่เข้าใจบทประพันธ์คนเขียนบทก็จะไม่ "พยายาม" ตีความบนจินตนาการของคนเขียนบทเอง แต่จะพยายามทำการบ้านเพิ่มเติมว่าผู้ประพันธ์ต้องการสื่ออะไร เช่นเดียวกับผู้กำกับ/ผู้จัดที่จะพยายามปั้นและเจียรนัยผู้แสดงให้สามารถถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ ให้ลึกซึ้ง เหมือนดังกับว่าตัวละครเหล่านั้นโลดแล่นจากตัวหนังสือเป็นคนที่ผู้ชมแตะต้อง สัมผัสได้และร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันจนถึงฉากสุดท้าย  สำหรับเราคนเขียนบทและผู้กำกับต้องทำตามหน้าที่ของตนให้ดี และต้องเล่นบทผู้ปิดทองหลังพระ อย่ามาอยู่หน้าฉากเสียเอง (ถ้าอย่างนั้นต้องไปเขียนนิยาย ไม่ใช่เขียนบท) เพื่อทำให้ตัวละคร และอรรถรสของบทประพันธ์โลดแล่นไปตามจินตนาการของผู้ประพันธ์ ละครของช่องสามหลายเรื่องในปี 2550 นี้ เกิดจากบทประพันธ์ หรือนิยายที่ดีหรือคัดสรรมาแล้ว แต่มักจะแย่จนบางครั้งรับไม่ได้ ออกอ่าว ออกทะเลไป เพราะผู้เขียนบทไม่ซื่อสัตย์กับอาชีพและหน้าที่-บทบาทของตน แถมพกด้วยไปก่าวก่ายหน้าที่ของผู้ประพันธ์เสียเอง เลยทำให้นิยายหรือบทประพันธ์ที่ดีกลายเป็นบทประพันธ์ที่ไม่มีค่า และดูตลกในสายตาผู้ชม

ผู้กำกับและผู้จัดก็เช่นกันจะเห็นได้ว่าถ้าทีมผู้จัด/ผู้กำกับ เป็นนักแสดงเก่าที่มีฝีมือ หรือเป็นผู้จัดเก่าที่ชอบอ่านหนังสือ/อ่านนิยายชนิดที่อ่านแตก หรือมีประสบการณ์จากการเป็นลูกศิษย์ก้นกุฏิของผู้จัด/ผู้กำกับรุ่นเก่าก็มักจะถ่ายทอดจินตนาการของผู้เขียนได้อย่างสวยงาม ละเมียดละไม ไม่หลงตัวแต่ถ่อมตัวแก่ผู้ประพันธ์และคนดูเป็นอย่างยิ่ง และที่สำคัญไม่ตะบี้ตะบันดันนักแสดงที่ไม่เหมาะกับบทด้วยประการทั้งปวงมาแสดงนำในบทที่ไม่ไช่ ถึงแม้ว่านักแสดงท่านนั้นจะฝีมือเริ่ดเลอปานใด นอกจากนั้นนักแสดงช่องสามเมื่อก่อนทำงานเป็นทีมไม่มีใครฆ่าใครในการแสดงแต่ส่งเสริมกันไม่เด่นแต่เพี่ยงคนเดียว ละครจึงออกมาตรึงใจ ถึงแม้ผ่านมาแล้วหลายครั้งก็ยังตรึงตรา ตรึงอารมณ์ จนไม่อยากให้เอาละครบางเรื่องมาทำซ้ำ

ยกตัวอย่างง่ายๆ เอาชุด 4 หัวใจที่จบไปทำไมสองเรื่องแรกถึงถูกใจผู้ชม ในขณะที่เรื่องที่ 3 ทำให้ผู้ชมผิดหวังทั้งที่เป็นนักแสดงที่ผู้ชมรอคอยชมบทบาท หรือเรื่องที่ 4 ที่ดีมากแต่เกือบตกม้าเอาตอนใกล้จบเพราะไม่ทราบว่าอะไรไปสิงใจให้ใส่ฉากที่"เหนือธรรมดา ผิดธรรมชาติ" เข้าไป ดีที่กลับมาจบได้อย่างที่คนดูคาดหวังไว้ (เพียงบางส่วน) ละครชุดนี้สำหรับเราถือว่าเป็นนวัตกรรมใหม่ที่ยิ่งใหญ่ และถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงวงการละครครั้งยิ่งใหญ่อีกเช่นกัน เสียอย่างเดียวที่ผู้กำกับ ผู้จัด/ผู้สร้างทั้งหมดยังทำงานเหมือนคนละทีมไม่ใช่ทีมเดียวกัน ยังมีอารมณ์ที่แข่งกัน ไม่ใช่อารมณ์ที่ส่งเสริมกันเท่าไร แนะนำช่องสามว่าหากจะทำละครชุดทำนองนี้อีกต้องมีการสร้างทีมที่ดี ที่มีผู้กำกับใหญ่ตรงกลางและทีมที่ปรึกษาที่เข้าใจและอ่านบทประพันธ์อ"แตก" มาช่วยคุม "ธีม" ให้ผู้เขียนบทในทางที่ผู้ประพันธ์ต้องการ สำคัญสุดอย่าลืมจุดเชื่อม/หรือแก่นหลักที่ผู้ประพันธ์ทั้งสี่ใส่ไว้ร่วมกัน เพื่อให้ผู้อ่านอ่านแล้วลื่นไหลราวกับอ่านเรื่องเดียวกันโดยไม่สะดุด ซึ่งไม่ใช่เรื่องความรักของพี่น้องที่เป็นแก่นหลักของเรื่องในละครเพียงอย่างเดียว สำหรับเราให้นวัตกรรมละครชุดของช่อง 3 ทั้งชุดไม่แยกเรื่อง 7เต็ม10

ส่วนเรื่องอื่นๆ ขอยกไว้ไปวิจารณ์คราวหน้าแล้วกัน หวังว่าคำวิจารณ์นี้จะเป็นประโยชน์กับช่อง 3 เพื่อให้คุ้มค่าทุกนาที เมื่อเปิดดูทีวีสีช่อง 3 นะคะ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

จากคุณ	: แว่นอ้วนจำนรรจา
เขียนเมื่อ	: 26 ธ.ค. 53 16:02:11