เรื่องที่สามทำให้เรานึกถึงตัวเอง
สมัยเด็กเราซนมาก พ่อก็ไม่เคยว่าอะไร แต่ถ้าเจ็บตัวมาพ่อเราจะไม่ปลอบหรอก พ่อจะบอกตรงๆ เลยว่าที่เจ็บมาก็เพราะความซนของเราเอง คราวหน้าคราวหลังต้องระวังให้มากกว่าเดิม
ตอนปอสอง เกรดเราตก พ่อไม่ว่าอะไรสักแอะ แต่พ่อพาเราไปนาที่เราไม่เคยเห็น ไปเรียนอะไรๆ ที่เราไม่รู้เพราะเราไม่ค่อยใส่ใจ มาคิดๆ ดู พ่อน่าจะสอนเราว่าโลกนี้มีอะไรมากกว่าเลขสี่บนกระดาษ เพียงแต่พ่อเราเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยยิ้ม เราก็เลยไม่ค่อยเข้าใจท่าน กว่าจะเข้าใจก็ตอนที่ท่านไม่อยู่กับเราแล้ว
ปีนี้ก็สิบสี่ปีแล้วที่ท่านจากไป เราชักจะจำเสียงท่านไม่ได้แล้ว แต่ไม่มีวันลืมแน่ว่าเราเป็นอย่างทุกวันนี้ได้เพราะใคร ตอนนี้เสียใจอยู่อย่างเดียวเท่านั้น คือไม่เคยมีโอกาสบอกลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ท่านป่วยหนักเลยต้องย้ายไปอยู่ที่โรงพยาบาลอีกจังหวัดที่มีอุปกรณ์ดีกว่า เราเองก็ติดสอบ ได้เห็นท่านอีกทีก็ตอนไม่มีลมหายใจแล้ว นึกถึงทีไรก็เจ็บหัวใจทุกที
จากคุณ |
:
ironica
|
เขียนเมื่อ |
:
6 ธ.ค. 53 18:16:10
|
|
|
|