ความคิดเห็นที่ 1 "จูริ!?" ริคุร้องอย่างประหลาดใจที่ได้เห็นหญิงสาวผู้เป็นคิวกิของทาคาโอะ ริวเซย์ ปรากฏตัวต่อหน้า ขณะที่ในสมองเริ่มนึกออกถึง "นิมิตประหลาด" ซึ่งตัวเองเคยเห็นเมื่อครั้งได้รับสืบทอดแก่นจิงกิชิ้นนี้มาจากโยเฮย์ ...ภาพเลือนรางของหญิงสาวสวมหมวกปีกกว้างในชุดกระโปรง กำลังยืนรับลมอยู่บนเนินเขาที่เรียงรายไปด้วยกังหันลมปั่นไฟนับสิบต้น... "นั่นคือเธอเองหรอกเหรอ...?" เด็กหนุ่มเอ่ยปากถาม "ทำไม ทำไมเธอถึง...ในแก่นจิงกิ..." ไม่มีคำตอบจากปากของเด็กสาวเบื้องหน้า มีเพียงรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนที่แฝงด้วยความเศร้าอย่างประหลาดประดับอยู่บนใบหน้าเพียงเท่านั้น เมื่อเห็นบทสนทนาไม่คืบหน้าไปไหน ริคุจึงเปลี่ยนจากคำถามเป็นขอร้องให้อีกฝ่ายช่วย "กลับไปยังเกาะฮัตสึมิให้ที อยากรู้ว่าทางเกาะเป็นยังไงบ้าง" จูริได้ยินดังนั้นก็ยกมือชี้ขึ้นฟ้า ทันใดนั้น แผ่นบล็อคจำนวนมากที่ล่องลอยอยู่อย่างอ้อยอิ่งก็เคลื่อนตัวมาเรียงต่อกันวูบ กลายเป็นภาพเกาะฮัตสึมิยามกลางคืนในบัดดล ...แต่ผิดจากภาพที่ฉายเมื่อครู่ ตรงที่ภาพในครั้งนี้เป็นภาพเกาะในมุมมองจากท้องฟ้าสูงลิบเท่านั้น... วูบนั้นเอง ริคุกับเรน่าก็รู้สึกเหมือนพื้นใต้ตัวหายวับไป ร่างกายโหวงวูบราวกับกำลังลอยอยู่กลางอากาศก็ไม่ปาน และก่อนที่ทั้งคู่จะมีโอกาสรู้สึกตัวใดๆ ร่างของทั้งคู่ก็ร่วงวูบ ดิ่งลงจากฟากฟ้าฝ่าก้อนเมฆลงไปยังตัวเกาะไกลลิบเบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงของโลกในบัดดล!! ริคุรู้ตัวทันทีว่าจูริฟังคำขอร้องของเขาผิดไปเสียแล้ว เขาละล่ำละลักตะโกนบอกจูริอีกทีว่าที่เขาขอเมื่อกี้ไม่ใช่หมายความว่าอยากดูว่าสภาพเกาะทั้งเกาะเป็นอย่างไร แต่จะให้ช่วย "รีเพลย์" กลับไปยังเหตุการณ์บนเกาะฮัตสึมิตรงจุดที่สะดุดไปเมื่อครู่ต่างหาก  ได้ฟังดังนั้น จูริก็สะบัดมือวูบออกไปข้างตัว เรียกเอาจอภาพจำนวนมากมาเรียงต่อกันรอบตัวทั้งคู่ เปลี่ยนท้องฟ้ายามราตรีอันเวิ้งว้างให้กลายเป็นจอฉายหนังขนาดใหญ่ในพริบตา ริคุกับเรน่ารู้สึกได้ว่าใต้ตัวเริ่มมีที่หยั่งเท้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง ทั้งคู่ซวนเซไปมาเล็กน้อยเหมือนโดนแรงกระแทกตอนกระโดดจากที่สูงลงมายังพื้นดิน ก่อนจะยืนปักหลักติด แล้วเริ่มกวาดตาไปมามองจอภาพจำนวนมากรอบตัว และได้เห็น "ความวุ่นวาย" อยู่ในจอภาพเหล่านั้น... ท่ามกลางลานกว้างหน้าศาลเจ้าตระกูลโอโทริที่เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนหลายร้อยคนนั้น กลุ่มชายฉกรรจ์ติดหน้ากากจิ้งจอกนับสิบคนกำลังเข้าเผชิญหน้ากัน บ้างยื้อยุดฉุดกระชาก บ้างแหกปากตะโกนด่าทอเข้าใส่ และบ้างก็เริ่มลงมือลงไม้กันแล้ว แต่ละคนอวดแววตกตะลึง เคียดแค้น ชิงชัง และบ้าคลั่งเต็มสีหน้าและดวงตา เสียงด่าทออย่างโกรธแค้นและบันดาลเดือดดังกึกก้องไปทั่วทั้งลานกว้างนั้น ความรู้สึกของกลุ่มคนในลานกว้างถ่ายทอดมาถึงริคุกับเรน่าอย่างชัดเจนราวกับเข้าไปมีส่วนร่วมอยู่ในเหตุการณ์นั้น เดือดดาล โศกเศร้า บ้าคลั่ง กดดัน โกรธแค้น สับสน หวั่นไหว สิ้นหวัง หม่นหมอง และความรู้สึกอื่นๆ อีกมากมาย ท่ามกลางความรู้สึกอันมากหลายที่ถาโถมอยู่กลางลานราวกับทะเลบ้ายามพายุเข้านั้น กลับมีความรู้สึกหนึ่งซึ่งชัดเจนยิ่งกว่าความรู้สึกอื่น รุนแรงยิ่งกว่าความรู้สึกอื่น และหนักหนายิ่งกว่าความรู้สึกอื่น ความหวาดกลัวอันบ้าคลั่ง...ราวกับน้ำวนมฤตยูที่กวาดทุกความรู้สึกเข้าไปหมุนวนรวมกัน แล้วทำลายทุกสิ่งในรัศมีจนแหลกลาญ... ริคุกับเรน่าต่างตะลึงพรึงเพริดกับภาพที่เห็นในจอภาพนับสิบรอบตัวเป็นอย่างยิ่ง เรน่าถึงกับออกปากพูดออกมาว่า ไม่อยากเชื่อว่าแค่สิ่งสักการะประจำเกาะหายไปจะถึงกับเกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้ได้ "เพราะทุกคนเชื่อจนฝังหัวแล้วน่ะสิ..." ริคุตอบ "ว่าสิ่งนั้นเป็น 'สิ่งอันตราย' " พูดได้แค่นั้น ทั้งคู่ก็นิ่งเงียบ เฝ้ามองความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในจอภาพดำเนินต่อไป จนกระทั่งน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเสียงหนึ่งดังกึกก้องขึ้น... "เลิกเอะอะกันซะที!!"  ทันทีที่ได้ยินเสียงตวาดนั้น กลุ่มคนที่บ้าคลั่งทั้งหมดก็ชะงักกึก หันขวับไปตามเสียงทันควัน พบกับร่างเล็กแกร็นของนายหญิงใหญ่แห่งบ้านโอโทริยืนอยู่บนยกพื้นของศาลเจ้า ข้างกายของนายหญิงนั้นคือชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าตระกูลและหญิงสาวอีกคนหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นภรรยาเจ้าตระกูล ทั้งสามต่างสวมหน้ากากจิ้งจอกปิดบังใบหน้าไว้เช่นเดียวกับทุกคนในงานนี้ "หากสิ่งนั้นหายไป จะมีใครได้ประโยชน์มากที่สุดหากไม่ใช่พวกทาคาโอะ!!" นายหญิงผู้ชราตะโกน พร้อมปลดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงตาวาววับด้วยความโกรธแค้นเดือดดาล "มุ่งหน้าไปยังบ้านพวกทาคาโอะเดี๋ยวนี้!!!" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:18:20

ความคิดเห็นที่ 2 สิ้นคำประกาศของนายหญิงใหญ่ เหล่าชายฉกรรจ์รวมถึงชาวบ้านผู้สนับสนุนตระกูลโอโทริทั้งหมดก็รวมตัวกัน แล้วมุ่งหน้าตรงไปยังอีกฟากหนึ่งของเกาะอันเป็นที่ตั้งของบ้านใหญ่ตระกูลทาคาโอะในทันที เมื่อไปถึง ทั้งหมดก็กระจายกำลังล้อมกรอบคฤหาสน์หลังโตของพวกทาคาโอะเอาไว้ ปิดเส้นทางหนีทั้งหมดโดยสิ้นเชิง ภาพที่เห็นทำเอาคนของฝ่ายทาคาโอะที่อยู่ภายในคฤหาสน์ต่างแตกตื่นกันเป็นอันมาก มีเพียงท่านปู่หัวหน้าตระกูลเท่านั้นที่ยังสงบเยือกเย็นอยู่ได้ และสั่งคนให้ไปตามตัวทาคาโอะ ริวเซย์ที่อยู่กับจูริมาเดี๋ยวนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่า ณ เวลานั้น ริวเซย์ได้หายไปจากคฤหาสน์เสียแล้ว... ---------------------------------------------------------- ฝ่ายริคุซึ่งตามดูเหตุการณ์ทั้งหมดโดยตลอด เมื่อได้รู้ว่าริวเซย์ไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์นั้นก็หันไปร้องถามจูริทันทีว่าแล้วริวเซย์ (ทาคาโอะ) ตอนนี้อยู่ที่ไหน จูริขยับมือวูบเดียว ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนจากหน้าคฤหาสน์ทาคาโอะไปเป็นถนนสายหนึ่งภายในตัวหมู่บ้านในพริบตา ริคุกวาดตามองไปรอบๆ จนพบกับร่างของคาราซาว่า ชิโร่ ยืนถือไฟฉายกวาดส่องไปมาท่ามกลางถนนที่มืดมิดราวกับกำลังค้นหาอะไรอยู่ ตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าพร้อมกับเสียงร้องเรียกชื่อ "ชิโร่!" ก็ดังขึ้น คาราซาว่า (รวมทั้งริคุกับเรน่า) หันไปมอง พบกับทาคาโอะ ริวเซย์ กำลังวิ่งตรงมาหา จึงถามไปว่าทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ ไหนเคยบอกว่าระหว่างช่วงงานเทศกาล ริวเซย์ต้องอยู่กับจูริห้ามไปไหนไม่ใช่เหรอ "จูริบอกมา...ว่าอาจารย์หายไปไหนไม่รู้...ชั้นเลยออกมา" ไม่ต้องบอกชื่อ คาราซาว่าก็เข้าใจทันทีว่าริวเซย์หมายถึงใคร เพราะตัวเขาเองก็กำลังตามหาคนคนนั้นอยู่เหมือนกัน ...ซาโยโกะ ทายาทของตระกูลโทคิจิ หัวหน้าทีมปฏิบัติการซึ่งแทรกซึมเข้ามาบนเกาะนี้ในฐานะอาจารย์เพื่อช่วงชิงสิ่งสักการะของเกาะนั่นเอง... บอกเหตุผลเสร็จ ริวเซย์ก็ถามคาราซาว่าว่าไม่ได้อยู่กับซาโยโกะหรอกเหรอ คาราซาว่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกลบเกลื่อนว่าตัวเองก็ออกมาตามหาซาโยโกะอยู่เหมือนกัน ได้ฟังดังนั้น ริวเซย์ก็ออกปากชักชวนให้คาราซาว่าออกไปตามหาซาโยโกะด้วยกัน ด้วยรู้สึกถึงสังหรณ์ร้ายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั้งคู่จึงร่วมทางไปด้วยกัน ท่ามกลางท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยเมฆจนมองไม่เห็นแสงเดือนหรือแสงดาวใดๆ และสายฝนที่เริ่มลงเม็ดทีละน้อยๆ  ----------------------------------------------------- ตัดมาทางริคุกับเรน่าที่ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ทางด้านข้าง ริคุเล่าให้เรน่าฟังว่าตอนแรกที่เขามาอยู่ในโลกแห่งนี้นั้น เขานึกว่าที่นี่เป็นโลกที่เกิดจากความทรงจำของคาราซาว่า แต่เมื่ออยู่ไปเรื่อยๆ จึงค่อยคิดได้ว่าไม่ใช่แบบนั้น ที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่ภาพรีเพลย์ของเหตุการณ์ในอดีตธรรมดาๆ แต่เหมือนเป็นการยกเอาโลกที่เกิดเหตุการณ์ในอดีตมาทำให้เกิดขึ้นอีกครั้งเสียมากกว่า (เห็นได้จากการที่ตัวริคุสามารถสัมผัสสิ่งต่างๆ ในโลกแห่งนี้ได้ ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ซึ่งหากทั้งหมดเป็นเพียงภาพฉายย้อนเหตุการณ์ก็ไม่น่าจะทำแบบนี้ได้) "ถ้างั้นแปลว่าเราสามารถเข้าไปแทรกแซงเพื่อเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ในโลกอดีตแห่งนี้ได้งั้นรึ...?" เรน่าถามขึ้นเมื่อได้ฟังคำอธิบายของริคุจบ "ไม่รู้สิ..." ริคุตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ "ถึงจะบอกว่าเป็นเหตุการณ์ที่เกิดอีกครั้ง แต่ชั้นคิดว่าน่าจะเหมือนโลกในเกมมากกว่า..."  พูดถึงตรงนี้ ดวงตาของริคุก็เป็นประกายวาววับด้วยความหมายมาดบางอย่างที่ฉายชัดออกมา  "เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วในอดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้...แต่ในเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นแล้วนั้นต้องมีร่องรอยอะไรบางอย่างอยู่แน่" ว่าจบก็ออกเดินตามคาราซาว่ากับริวเซย์ไป เรน่าเมื่อเห็นริคุเดินออกไปดังนั้นก็เร่งฝีเท้า ติดตามริคุไปทันที ----------------------------------------------------- ตัดกลับมาทางคาราซาว่ากับริวเซย์ที่ฝ่าฝนออกตามหาซาโยโกะด้วยกันมาจนถึงด้านหนึ่งของเกาะซึ่งเป็นหน้าผาสูงอยู่ติดกับชายฝั่งทะเลซึ่งเต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่จำนวนมาก ระหว่างที่ออกตามหาด้วยกัน คนของทีมปฏิบัติการก็ติดต่อเข้ามาทางวิทยุขนาดเล็กซึ่งคาราซาว่าแอบติดไว้ที่หู โดยเนื้อความเป็นการแจ้งยกเลิกแผนการ และให้ทีมปฏิบัติการแต่ละคนออกปฏิบัติการกันเองตาม "รูปแบบรับมือที่ 21" ซึ่งหมายถึง "หากติดต่อกับซาโยโกะไม่ได้ ให้ทุกคนในทีมแยกย้ายกันไป ทำลายข้อมูลทั้งหมดทิ้งแล้วหาทางหนีออกจากเกาะไปเลย" "ทำไมถึงไม่มีการตอบสนองอะไรเลย? กระทั่ง GPS ก็ไม่มีสัญญาณ...เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ คุณซาโยโกะ" ชายหนุ่มคิดในใจอย่างร้อนใจต่อสวัสดิภาพของนายสาวผู้เป็นรักแรก จนไม่ทันได้ยินเสียงเรียกของริวเซย์ที่ดังอยู่ข้างตัวเลยแม้แต่น้อย "ชิโร่!!" เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเรียกซ้ำๆ กันมาแล้วหลายรอบ ทำเอาคาราซาว่าสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะปั้นสีหน้ากลับเป็นปกติ แล้วหันไปถามว่าเรียกทำไมเหรอ แทนที่จะพูดอะไรออกมาทันทีตามนิสัย ริวเซย์กลับก้มหน้านิ่งเงียบ กัดริมฝีปากตัวเองแน่นราวกับกำลังลังเลหรืออึดอัดใจที่จะพูดบางอย่าง "ชั้นรู้นะ..." ลงท้าย ริวเซย์ก็หลุดปากออกมา ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักผิดนิสัย "ว่าอาจารย์กับชิโร่น่ะมาที่นี่เพราะรู้เรื่องความลับของคิวกิ" คำพูดของเด็กชายตรงหน้าทำเอาคาราซาว่าชะงัก เขาพยายามกลบเกลื่อนสีหน้าตกตะลึงของตนเอง แล้วแกล้งทำไม่รู้เรื่องถามกลับไปว่าริวเซย์พูดเรื่องอะไรอยู่ เขาไม่เข้าใจสักนิด "ชั้นได้ยินตอนที่นายกับอาจารย์คุยกันเข้า..." คำพูดต่อมาของริวเซย์ทำเอาคาราซาว่าถึงกับอึ้ง สีหน้าที่กลบเกลื่อนไว้เริ่มคลายออกทีละน้อย "เรื่องวุ่นวายคราวนี้เป็นฝีมือพวกของชิโร่ใช่มั้ย? เพื่อให้ได้สิ่งสักการะมาไว้ในมือสินะ?" พูดถึงตรงนี้ เด็กชายก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดต่อว่า "แต่ว่าชั้น...เรื่องนั้นน่ะ..." "เงียบหน่อย! ทาคาโอะคุง"  เสียงตวาดอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยของคาราซาว่า ทำให้ริวเซย์ตกใจจนชะงักประโยคสุดท้ายกลางคัน เขาเพ่งสายตาฝ่าความมืดมองไปยังคาราซาว่า แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นว่าชายผู้มากวัยกว่ากำลังมองตรงไปยังทิศทางหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อนั้นเอง ที่ทั้งคู่ได้ยินเสียงผิดปกติบางอย่างดังอยู่ท่ามกลางเสียงลมฝนที่สาดซัดอื้ออึงอยู่รอบด้าน  เสียงซึ่งฟังดูคล้ายเสียงตะโกนโวยวายของใครบางคน...ก่อนจะตามด้วยเสียง "ตุ้บ" คล้ายของหนักๆ หล่นกระทบพื้นหินแข็ง... แทบจะทันทีที่เสียงผิดปกติเสียงสุดท้ายดังขึ้น คาราซาว่าก็ขยับเท้าออกวิ่งตรงไปยังทิศทางที่เสียงดังมาทันที ริวเซย์มองตาม พบว่าเส้นทางนั้นเป็นเนินหินที่ยกตัวขึ้นสูง ก่อนจะลดระดับทอดยาวไปยังพื้นที่ใต้ชะง่อนผาใหญ่แห่งหนึ่ง สูงลิบในระดับที่หากใครหล่นลงมาจากตรงนั้นคงไม่มีทางอยู่รอดปลอดภัยได้แน่ๆ  ชายหนุ่มหยุดนั่งชันเข่าอยู่บนยอดสูงสุดของเนินหิน แล้วกวาดไฟฉายในมือตรงไปข้างหน้า...ก่อนจะหยุดนิ่ง ณ ตำแหน่งหนึ่งใต้ชะง่อนผานั้น เห็นกิริยาดังนั้น ริวเซย์ก็เร่งฝีเท้าตามไปทันที เนินหินนั้นสูงเกินกว่าระดับพื้นที่ที่ริวเซย์อยู่ ริวเซย์จึงไม่อาจมองเห็นได้ว่าคาราซาว่าพบอะไร ณ อีกฟากของเนินใต้ชะง่อนผานั้น ด้วยเหตุนี้ เด็กชายจึงวิ่งตามหลังคาราซาว่าไป หมายจะดูให้ชัดๆ ว่าสิ่งที่ทำให้คาราซาว่าถึงกับชะงักกึกได้นั้นคืออะไรกันแน่ "...อย่าเข้ามา ทาคาโอะคุง"  อยู่ๆ คาราซาว่าก็ร้องห้ามขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เด็กชายฟังออกว่ากำลังพยายามข่มให้เรียบอย่างที่สุด ดวงตาในเงามืดของแสงไฟฉายนั้นสะท้อนแววน่ากลัวราวกับคนที่มองเห็นสิ่งเลวร้ายที่สุดในชีวิตเกิดขึ้นตรงหน้า "เธออย่าดูดีกว่า ถ้ายังรักอาจารย์อยู่ละก็...เค้าเองก็ต้องไม่อยากให้เธอได้เห็นแน่ๆ" ได้ยินดังนั้น ดวงตาของริวเซย์ก็เบิกกว้างขึ้นทันที สีหน้าเหมือนคนยามวาดภาพเรื่องเลวร้ายถึงที่สุดขึ้นในสมอง แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากยอมรับกับภาพที่เกิดนิมิตขึ้นนั้น เด็กชายก้าวเดินอย่างช้าๆ ราวคนหมดเรี่ยวแรง เข้าไปยืนอยู่ข้างๆ คาราซาว่า ทอดสายตามองตามลำแสงไฟฉายที่ตัดผ่านความมืดไปยังพื้นตรงหน้า ร่ำร้องภาวนาในใจขออย่าให้ภาพที่ได้เห็นตรงกับภาพที่คาดคิดไว้เลย แต่ความจริงไม่เคยปราณีผู้ใด... เพราะภาพที่อยู่ ณ ปลายลำแสงไฟฉายในมือของคาราซาว่านั้นคือ... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:20:40

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ใช่แต่เพียงริวเซย์เท่านั้น แม้แต่ริคุกับเรน่าซึ่งยืนมองอยู่ข้างกายทั้งคู่ราวกับไม่มีตัวตนก็ตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้าไม่แพ้กัน คาราซาว่าค่อยๆ ฉายไฟไปยังใบหน้าของซาโยโกะที่นอนอยู่ พบแต่ดวงตาที่เบิกโพลงไร้ซึ่งปฏิกิริยาเคลื่อนไหวต่อแสงสว่างที่สาดใส่ใบหน้ากะทันหัน ริมฝีปากอ้าค้าง และเลือดแดงฉานที่ไหลเป็นทางจากหลังศีรษะจนนองเต็มพื้นหินเท่านั้น วาบนั้นเอง ที่หางตาอันว่องไวสมกับเป็นทหารรับจ้างมือดีของคาราซาว่ามองเห็นเงาคนไหววูบอยู่ด้านบนหน้าผา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นตะคอกใส่ เรียกให้ทุกผู้ในที่นั้นกวาดตามองตาม ก่อนจะกวาดไฟฉายตามขึ้นไปหมายจะดูให้ชัดๆ ว่าเจ้านั่น (ซึ่งน่าจะเป็นคนเดียวกับที่ทำให้ซาโยโกะตกลงมาจากหน้าผานั้น) เป็นใคร หากก่อนที่ไฟฉายจะทันได้ฉายไปจนถึงยอดหน้าผา ร่างเงานั้นก็ขยับตัวราวเงวูบวาบของผีร้าย เผ่นแผล็วหายไปจากตรงนั้นในบัดดล ริคุตกตะลึง หันไปถามจูริที่ยืนอยู่ด้านหลังว่ารู้รึเปล่าว่าเจ้านั่นเป็นใคร (โดยไม่ลืมเตือนว่าอย่าเพิ่งใช้พลังตัดข้ามฉากนี้) เรน่าตัดสินใจได้เร็วกว่าใครเพื่อน รีบโผนร่างกระโดดไต่ขึ้นหน้าผาตามร่างเงานั้นไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ริคุคอยดูสถานการณ์ทางด้านนี้ไว้เพียงลำพังกับจูริ "อาจารย์...โดนใครฆ่างั้นเรอะ...!!" น้ำเสียงเค้นเครียดของริวเซย์ เรียกให้ริคุละความสนใจจากบนหน้าผากลับมายังสถานการณ์ ณ ใต้หน้าผาอีกครั้ง เพียงแค่หันกลับมาเท่านั้น ริคุก็แทบสะดุ้งโหยงขึ้นทั้งตัว ด้วยเสียงแผดร้องที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันจากปากของริวเซย์ เขานิ่งจ้องหน้าเด็กชาย ที่บัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความรู้สึกอันมากหลายหลอมรวมเข้าด้วยกัน  โศกเศร้า เจ็บปวด อัดอั้น และคั่งแค้น... ทั้งต่อธรรมเนียมอันวิปริตบ้าคลั่งของเกาะนี้...ที่ทำให้หญิงสาวที่ตนเคารพรักยิ่งกว่าปู่แท้ๆ ต้องตาย  และต่อชะตากรรมอันบัดซบของตัวเอง...ที่ต้องถูกผูกมัดอยู่กับเกาะบ้าๆ และธรรมเนียมบ้าๆ เหล่านี้ "สำคัญขนาดนั้นเลยเรอะวะ!!" เด็กชายกรีดเสียงคำรามอย่างคั่งแค้น ใบหน้าและแววตาบิดเบี้ยวราวกับสัตว์ร้ายแสยะปากแยกเขี้ยว "ทั้งคิวกิ!! ทั้งไอ้รังไหมนั่น!! ของพรรค์นั้นมันสำคัญขนาดนั้นเลยเรอะ!!! สำคัญนักเรอะไงวะ!!" กิริยาดุร้ายเหมือนสุนัขป่ากำลังเห่าหอนอย่างบ้าคลั่งของริวเซย์ทำเอาคาราซาว่ากับริคุถึงกับนิ่งอึ้งไป ตอนนั้นเอง คาราซาว่าก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ไม่ห่างจากศพของซาโยโกะมากนัก จึงเดินเข้าไปดู และต้องตกตะลึง เมื่อพบว่านั่นคือ "รังไหม" สิ่งสักการะของศาลเจ้าโอโทริ เป้าหมายหลักในภารกิจของเขากับทุกคนนั่นเอง คาราซาว่าก้มลงอุ้มรังไหมขึ้นมา สัมผัสดูจนแน่ใจว่าไม่ใช่ของทำเทียมที่สร้างขึ้นสำหรับหลอกตาชาวเกาะแน่นอน จึงหันไปเรียกริวเซย์ที่กำลังแผดเสียงทั้งร้องไห้ทั้งเดือดดาลอยู่ข้างศพให้มาทางนี้โดยเร็ว ริวเซย์หันตามอย่างเลื่อนลอย แต่เมื่อเห็นว่าในมือของคาราซาว่าคือรังไหมของตระกูลโอโทริก็ตกใจ รีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปดู สีหน้าตกใจราวกับลืมความบ้าคลั่งเมื่อครู่ไปชั่วขณะ "...คุณซาโยโกะ...คงปกป้องเจ้านี่ไว้ด้วยชีวิตเลยสินะ..." คาราซาว่าพึมพำเสียงเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายใดๆ ต่อรางวัลแห่งความสำเร็จของแผนการครั้งนี้เลยสักนิด หนำซ้ำหากฟังดูดีๆ จะสัมผัสถึงแววอ่อนแรงราวกับซังกะตายอยู่ในน้ำเสียงนั้นได้ เขาก้มลงมองรังไหมที่โอบกอดไว้ในอกด้วยสายตาเลื่อนลอยราวกับไม่เป็นตัวของตัวเอง นึกประชดอยู่ในใจต่อผลสำเร็จอันง่ายดายที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า รังไหมก็ได้มาแล้ว หนำซ้ำเจ้าของรังไหมยังมิได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าตัวเขากับพวกพ้องนั่นเองเป็นผู้ที่ลักลอบขโมยไป กลับยกพวกไปหาความเอากับตระกูลคู่อริซึ่งไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย สถานการณ์เรียกได้ว่าสะดวกนักที่จะลอบนำรังไหมเผ่นหนีออกจากเกาะไปอย่างเงียบๆ กว่าที่ฝ่ายตระกูลโอโทริเจ้าของรังไหมจะรู้ตัวอีกที ตัวเขาก็เปิดแน่บไปไกลลิบแล้ว ความคิดอันล่องลอยของของคาราซาว่าชะงักกึกทันควันเมื่อสายตาปะเข้ากับร่างไร้วิญญาณของซาโยโกะอีกครั้ง สีหน้ายังคงเรียบเฉยจนแทบอ่านความรู้สึกในใจไม่ออก มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่บ่งบอกถึงความเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ภายใน ไม่ใช่... ไม่ใช่......... ไม่ใช่เด็ดขาด...........!! พร้อมๆ กับเสียงร่ำร้องบางอย่างที่ดังกึกก้องขึ้นมาในใจราวกับสายน้ำบ่า คาราซาว่าก็ลงใจได้ทันที ว่าสิ่งที่เขาควรทำ ณ ตอนนี้คือสิ่งใด!! ----------------------------------------------------------------- ริวเซย์สะดุ้งตัวขึ้นเล็กน้อย เมื่ออยู่ๆ ชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนต่างวัยคนเดียวบนเกาะก็เดินเข้ามาจับบ่าของตนบีบไว้แน่นจากด้านหลัง ขณะที่ตัวเขาเองกำลังยืนเหม่อลอยด้วยความอ่อนล้าจากการระเบิดอารมณ์อันรุนแรงต่อสถานการณ์บ้าบอคอแตกที่เกิดขึ้นต่อหน้า แล้วเรียกชื่อตนด้วยเสียงต่ำๆ ที่ฟังแล้วชวนขนลุกอย่างไรชอบกล หากที่ทำให้เด็กชายรู้สึกขนลุกยิ่งกว่าน้ำเสียงนั้น กลับเป็นคำพูดต่อมาของคาราซาว่า ที่กระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาว่า "จูริจังคือคุณแม่ของเธอที่กลับมาเกิดใหม่ใช่มั้ย?"  เด็กชายสะดุ้งคล้ายถูกเข็มแหลมลนไฟจิ้มเข้าที่กลางหลัง เขาเงยหน้าขึ้นมองคาราซาว่าอย่างตื่นตะลึง ขยับปากคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ครั้นได้มองเห็นดวงตาของคาราซาว่าในยามนี้ชัดๆ เด็กชายก็ตัวเย็นวาบ ...แทบไม่น่าเชื่อว่านี่คือดวงตาของชายหนุ่มผู้ใจดีและเป็นกันเองกับเขาเสมอมาคนนั้น มันทั้งบิดเบี้ยว บ้าคลั่ง ราวกับไม่เหมือนดวงตาของมนุษย์ปกติเลยแม้แต่น้อย... ฝ่ายคาราซาว่าเมื่อเห็นว่าริวเซย์ไม่ยอมตอบคำถามอันแสดงถึงการยอมรับกลายๆ ก็เอ่ยปากพูดต่อไปทันที "ขอโทษนะ...ชั้นแอบสืบมาแล้ว คุณทาคาโอะ คิเรย์ แม่ของเธอเสียชีวิตในช่วงที่มีการเคลื่อนไหวต่อต้านสินะ" เขาหมายถึงการเคลื่อนไหวต่อต้านการพัฒนาเกาะฮัตสึมิซึ่งตระกูลทาคาโอะเป็นผู้หนุนหลังอยู่ "หลังจากนั้นก็เกิดคดีคนที่เกี่ยวข้องกับโทคิจิกรุ๊ปประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตโดยไม่รู้สาเหตุขึ้น" "คนที่ทำเรื่องพวกนั้น...ก็คือเธอกับจูริจังที่กลับมาเกิดใหม่สินะ?" เจอพูดแทงใจดำเข้าไปจังๆ แบบนี้ ริวเซย์ผู้ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินก็ถึงแก่หน้าซีด ดวงตาที่ทอประกายมาดมั่นอยู่เสมอ บัดนี้กลับส่อแววหวาดกลัวและหวาดหวั่นจนแทบดูน่าสมเพช "ขอโทษนะ...ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิอะไรพวกเธอหรอก" คาราซาว่าปั้นเสียงปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าราวกับจะพังทลายได้ทุกเมื่อของเด็กชายตรงหน้า "พวกเธอเองก็คงเจ็บปวดเหมือนกันนี่นา...คงโดนใครสั่งมาสินะ แต่ว่า แค่เรื่องนี้เท่านั้น...ช่วยบอกชั้นมาได้มั้ย" ถึงตรงนี้ ชายหนุ่มก็เว้นระยะเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า ให้ใบหน้าของตนใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่ายมากขึ้นเพื่อเพิ่มน้ำหนักในคำพูดของตน แล้วบอกว่า "คุณซาโยโกะที่เป็นแบบนี้ไปแล้ว มีคุณสมบัติข้อนั้นอยู่ด้วยหรือเปล่า...?" เด็กชายกลืนน้ำลายดังอึ๊ก เหลือบตาไปมองยังร่างไร้วิญญาณของซาโยโกะที่นอนอยู่ไม่ห่าง ก่อนจะหันหัวคืน แล้วก้มหน้าลงกัดริมฝีปากแน่นราวกับข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นมาจนเต็มหัวอก ความรู้สึกที่ข่มกลั้นมาตลอดสองปี นับตั้งแต่ผู้เป็นแม่สิ้นชีวิตไป ต้องทนถูกชาวเกาะรังเกียจ ถูกปู่แท้ๆ กดดันหาว่าไร้ความสามารถ ไม่มีเพื่อนมีมิตรจริงใจเลยแม้แต่ผู้เดียว "...เกาะนี้มันบ้าไปแล้ว..." ที่สุดเด็กชายก็เค้นเสียงออกมา "เพื่อปกป้องเกาะ...เพื่อปกป้องจารีต...ก็ถึงกับฆ่าคนได้หน้าตาเฉย... เหมือนกับถูกโซ่ที่มองไม่เห็นพันธนาการไว้ไม่มีผิด...!!" ว่าจบ ริวเซย์ก็สะบัดหน้าขึ้น จ้องตาคาราซาว่าด้วยสายตาเป็นประกายกร้าว แล้วตะโกนใส่ว่า "ชิโร่จะทำลายไอ้โซ่บ้านั่นได้มั้ยล่ะ...!!?" ดวงตาราวกับหมาจนตรอกที่พร้อมสู้ตายของเด็กชาย เรียกรอยยิ้มอย่างถูกใจขึ้นที่ใบหน้าของคาราซาว่าทันที หากสีหน้าและแววตาบ้าคลั่งของชายหนุ่ม กลับทำให้รอยยิ้มนั้นดูคล้ายรอยยิ้มของคนเสียสติเสียมากกว่า ...ดีมาก ทาคาโอะคุง... ชายหนุ่มร่ำร้องในใจอย่างลิงโลด  ...เท่านี้เธอกับชั้นก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกันแล้วนะ!!... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:23:41

ความคิดเห็นที่ 4 ขั้นตอนในการทำพิธีเปลี่ยน "มนุษย์" ให้กลายเป็น "คิวกิ" ด้วยอำนาจของรังไหมนั้น ช่างง่ายดายเสียจนริคุแทบไม่อยากเชื่อ ตามที่ริวเซย์บอกกับคาราซาว่า ขั้นตอนพิธีมีเพียงแค่นำ "รังไหม" ไปวางลงบนศพของผู้ตาย แล้วให้ผู้ที่จะเป็น "เจ้านาย" ของคิวกิวางมือลงบนรังไหม แล้วอธิษฐานอย่างแรงกล้าขอให้ผู้ตาย "ฟื้นกลับคืนมา" จนกว่าคิวกิจะถือกำเนิดเท่านี้ก็เป็นอันเสร็จพิธีแล้ว  เพราะความง่ายของขั้นตอนในการทำพิธีนี้เอง เหล่าผู้นำระดับสูงของหมู่บ้านจึงได้ตรากฎข้อห้ามอย่างรุนแรงเกี่ยวกับการใช้รังไหมสำหรับชุบชีวิตคน เนื่องจากเกรงว่าจะถูกนำไปใช้ในทางชั่วร้ายนั่นเอง ในตอนนั้นเอง ก็มีอะไรบางอย่างวาบขึ้นมาในสมองของริคุผู้กำลังยืนดูพิธี...หรือหากจะเรียกให้ถูกก็คือ "ภาพย้อนการทำพิธีชุบชีวิตซาโยโกะให้กลายเป็นคิวกิ" ที่เกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีก่อน...อยู่เงียบๆ ความจริงอันน่ากังขาเบื้องหลังการกลายเป็นคิวกิของใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ในห้วงคำนึงของริคุมาตลอด 2 ปี ...ซาซาโมริ อามาเนะ... เด็กหนุ่มนึกสงสัยขึ้นมา ว่าหากการชุบชีวิตคนให้กลายมาเป็นคิวกิจำเป็นต้องใช้ "แรงอธิษฐานของใครคนหนึ่ง" เพื่อเรียกให้ผู้ตายฟื้นกลับมาจากความตายอย่างที่ริวเซย์ว่าไว้ แล้วเจ้าของ "แรงอธิษฐานอันแรงกล้าที่ทำให้พี่อามาเนะฟื้นขึ้นมาเป็นเนเน่นั้น" คือใครกัน...? ------------------------------------------------------------------- หลังจัดเตรียมการทำพิธีเป็นที่เรียบร้อย คาราซาว่าก็ทรุดลงคุกเข่าอยู่ข้างศพของซาโยโกะ แล้วยกมือขึ้นวางบนรังไหมซึ่งตั้งอยู่บนลำตัวของศพนั้น "ถึงคุณจะฟื้นคืนมา ก็อาจไม่คิดจะมองผมเลยก็ได้" ชายหนุ่มบอกตนเอง ขณะใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ขยับหน้ากากจิ้งจอกที่ติดอยู่ข้างหัวให้มาสวมใบหน้าตนเองราวกับไม่ต้องการให้ผู้ใดเห็นอารมณ์ที่แสดงบนใบหน้าขณะส่งแรงอธิษฐาน "เพราะหัวใจของคุณคือนกน้อยในกรงทองที่เจ้านั่นเป็นผู้จับขังไว้" ใช่...เหมือนกับคนคนนั้น... สมองของคาราซาว่าค่อยๆ นึกย้อนไปถึงภาพภาพหนึ่งในอดีตอันแสนยาวไกลของตนเอง ภาพของตัวเขาเมื่อครั้งยังเป็นเด็กชาย กำลังนั่งอยู่ข้างหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนเตียงลักษณะคล้ายเตียงในโรงพยาบาล ทั่วร่างหญิงสาวผู้นั้นมีทั้งผ้าพันแผล ทั้งเฝือกดามคอ ทั้งเครื่องช่วยหายใจ ตลอดจนสารพัดเครื่องมือช่วยชีวิตต่อติดอยู่เต็มไปหมด ดวงตาของหญิงสาวลืมกว้างจ้องมองขึ้นไปบนเพดานอย่างเฉยชาราวกับไม่รับรู้ถึงทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว ไม่ยอมรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา ณ ภายในห้องนี้... ไม่ยอมรับรู้เลย...ไม่ว่าตัวเขาจะร่ำร้องสักเพียงใด ...คุณแม่ฮะ... ...มองผม... ...มองผมสิ... ...ถ้าเป็นคุณพ่อละก็...คุณแม่ถึงจะยอมหันมามองงั้นเหรอ?... วาบนั้น ภาพในความทรงจำพลันเปลี่ยนอีกครั้ง คราวนี้กลายเป็นภาพในวันที่เขากับซาโยโกะได้พบกันเป็นครั้งแรก ท่ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บที่โปรยปรายอยู่รอบตัว ...เป็นอะไรรึเปล่า? วิ่งตามมาซะหนักขนาดนั้น... เสียงเด็กหญิงถามขึ้นอย่างเรียบเฉยจนแทบดูอารมณ์ไม่ออก ...ชั้นมาหาคุณพ่อ... คาราซาว่าจำได้ว่าตนร้องออกไปแบบนั้น ...ให้ชั้นได้เจอกับคุณพ่อด้วยเถอะ... ...เด็กนี่ ลูกของผู้หญิงคนนั้นนี่นา... เสียงดังมาจากหญิงในชุดกิโมโนที่เดินลงมาจากรถยนต์สีดำคันเดียวกับที่เด็กสาวเดินลงมา น้ำเสียงบอกความสูงวัยนั้นสะท้อนแววอึดอัดไม่เป็นมิตรอย่างชัดเจน ...ยังมีอะไรกันอีก? ก็ตกลงยอมความกันไปแล้วไม่ใช่รึไง?... หากคาราซาว่ากลับไม่ได้สนใจต่อทีท่าไม่เป็นมิตรของหญิงสูงอายุผู้นั้นเลย ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่เพียงใบหน้าอันงดงามของซาโยโกะที่อยู่เบื้องหน้าเพียงเท่านั้น ...น่าสงสารเหลือเกิน...  จำได้ว่าเด็กหญิงพูดกับเขาแบบนั้น ก่อนจะคุกเข่าลงจนอยู่ในระดับสายตาเดียวกัน ปลดผ้าพันคอขนสัตว์ของตนออก แล้วพันมันรอบคอของเขา  ...นกน้อยในกรงทอง ต่อให้เปิดกรงหนีออกไปได้ ก็ไม่อาจส่งเสียงร้องใดๆ ได้อีก... สิ้นสุดเสียงพูดนั้น ภาพความทรงจำในวันหิมะตกก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง ครั้งนี้กลายเป็นภาพตัวเขายืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของห้องในโรงพยาบาลแห่งเดิม เตียงขนาดใหญ่เตียงหนึ่งตั้งโดดเดี่ยวอยู่เบื้องหน้า บนเตียงนั้นมีร่างขาวซีดร่างหนึ่งนอนอยู่ แม้ร่างนั้นจะคลุมผ้าไว้ทั้งตัวตั้งแต่ปลายเท้าจรดใบหน้า แต่ผิวเนื้อซีดเซียวบางส่วนที่เห็นผ่านรอยต่อระหว่างผ้าคลุมหน้าและผ้าห่มคลุมลำตัวก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดี ...ว่าไม่มีชีวิตใดๆ อยู่ในร่างนั้นอีกต่อไปแล้ว... ภาพความทรงจำทั้งสามคล้ายกระแสไฟฟ้าแรงดันมหาศาล กระตุ้นให้ชายหนุ่มส่งแรงอธิษฐานออกไปในทันใด คำอธิษฐานอันแรงกล้าที่ไม่เคยได้รับการตอบสนองแม้สักครั้งจากมารดาผู้ให้กำเนิด และบิดาผู้คอยดูแลแต่มิเคยดูดำดูดี ...มองผมสิ!!... ...มองผมสิ!!... ...มองผม!!... ...มองผม!!... ...มองผม!!... ...มองผมสิ!!!!!!!... แสงสว่างสุกขาวเจิดจ้าขยายตัวออกจากรังไหม ปกคลุมทุกอย่างในคลองสายตาของชายหนุ่มจนกลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด ท่ามกลางแสงสีขาวเจิดจ้าจนไม่อาจมองเห็นสิ่งใดนั้น กลับมีภาพภาพหนึ่งลอยเด่นขึ้นมาต่อหน้า ภาพของเธอผู้ที่เขาเฝ้าฝันถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน กำลังยื่นมือส่งให้เขาด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน เพียงเท่านั้น ...อา ในที่สุดเราก็เข้าใจ... ...เพราะอย่างนี้นี่เอง เราถึงได้รักเธอมากมายถึงเพียงนี้... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:27:33

ความคิดเห็นที่ 5 นับจากคืนแห่งชะตากรรมคืนนั้น วันเวลาของเกาะฮัตสึมิก็ล่วงเลยผ่านจากปลายฤดูร้อนอันร้อนแรง เข้าสู่ช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงอันเคร่งขรึมและเงียบสงบ ท่ามกลางอากาศที่เริ่มเย็นลงทีละน้อยนั้นเอง ทาคาโอะ ริวเซย์ เดินตรงมายังสถานีวิทยุประจำเกาะแห่งนั้น เงยหน้าขึ้นมองเสาสัญญาณสื่อสารด้วยสายตาเรียบเฉยอยู่ครู่หนึ่ง จึงผลักประตูเดินเข้าไปในตัวอาคารนั้น ครั้นปิดประตูจนแน่ใจว่าแน่นสนิทดีแล้ว จึงค่อยส่งเสียงเรียกออกไป "ชิโร่!" "ไง ทาคาโอะคุง" ผู้ถูกเรียก...ซึ่งนั่งพิงเก้าอี้หมุนอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ลักษณะคล้ายจอคอมพิวเตอร์ขนาดต่างๆ จำนวน 5 - 6 จอ...หันมาตอบรับคำทักทาย "ยินดีต้อนรับ...!" ท่าทางสบายๆ ไร้ซึ่งความทุกข์ร้อนของอีกฝ่าย ทำเอาริวเซย์อดไม่ได้ต้องเตือนว่า อยู่ที่นี่คนเดียวทั้งที อย่างน้อยก็น่าจะล็อกกุญแจซะหน่อยสิ เกิดใครย่องเข้ามาพบเห็นเข้าจะว่าไง คาราซาว่าได้ยินดังนั้สก็หัวเราะร่วน แล้วตอบกลับว่า ของแบบนั้นไม่เห็นจำเป็นเลยสักนิด เพราะถึงเขาไม่ล็อกกุญแจป้องกัน ก็มี "เธอคนนี้" คอยทำหน้าที่ต่างกล้องวงจรปิดผสมเรดาร์คอยตรวจดูว่าใครเข้ามาใกล้ "ที่กบดาน" อยู่แล้ว ว่าจบก็หมุนเก้าอี้หันหน้ามาหาริวเซย์ช้าๆ เผยให้เห็นว่าภายใต้เสื้อกั๊กตัวหนาที่สวมไว้ใต้เสื้อคลุมฮาโอริสำหรับกันหนาวนั้น มีร่างเล็กๆ ของเด็กหญิงคนหนึ่งซุกตัวอยู่แนบชิดจนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน เด็กหญิงที่มีใบหน้าคล้ายกับซาโยโกะในวัยเด็กไม่ผิดเพี้ยน ผิดกันแค่สีผมและปอยผมคล้ายใบหูมีแต้มสีแดงตรงปลายที่บริเวณใกล้หน้าผากเท่านั้น "ดวงตาของ 'เอนเด' นั้นกว้างไกลยิ่งกว่าผู้ใดอยู่แล้ว" ชายหนุ่มว่าพลางแนบใบหน้าลงบนหน้าผากของเด็กหญิงในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ "ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรหรอก" - จบตอนที่ 60 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:29:37

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนี้เรียกว่ามีอะไรที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นเยอะแยะในตอนเดียวเลยล่ะครับ ทั้งเรื่องที่เจ้าของความทรงจำทั้งหมดที่ริคุดูมาตลอดหนึ่งเดือนกลายเป็นจูริไป ทั้งเรื่องที่ซาโยโกะตายเอาดื้อๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยกันแบบนี้ ทั้งปริศนาเรื่องว่าซาโยโกะตายได้ยังไง ใครเป็นคนฆ่า และฆ่าไปเพื่ออะไร (ซึ่งตรงนี้อาจได้มีการเปิดเผยจากมุมมองทางฝั่งของเรน่าที่ไล่ตาม "ฆาตกร" ไปก็ได้) ที่สำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้เป็นตอนที่เฉลยปริศนาสำคัญของเรื่องอีกเรื่องหนึ่งอย่างการกำเนิดของ "คิวกิ" โดยใช้รังไหม ซึ่งจากขั้นตอนในการทำพิธีที่ได้รู้กันในตอนนี้ ก็แทบจะแน่ใจได้อย่างน้อยก็ 80 - 90% กันเลย ...ว่า "อามาเนะนั้นได้ตายไปแล้วจริงๆ ไม่ใช่แค่หายตัวไปแบบธรรมดา"... ยอมรับว่าได้รู้ชัดๆ แบบนี้แล้วใจหายเล็กๆ เหมือนกันครับ ถึงจะมีอะไรมากมายให้อนุมานได้ว่าอามาเนะตายไปแล้วมาตลอดเนื้อเรื่องก็เถอะ เพราะในใจลึกๆ ก็หวังเหมือนกันว่าจะมีทางไหนที่จะแถเรื่องให้อามาเนะไม่ตายได้ (โดยไม่ต้องใช้เนเน่เป็นเครื่องบูชายัญด้วย) แต่ในเมื่อเรื่องออกมาเป็นแบบนี้ ก็คงต้องยอมรับความเศร้าเล็กๆ นี้ไปพร้อมกับเจ้าริคุละครับ อย่างไรก็ตาม จากการเปิดเผยเรื่องตรงนี้ ก็ทำให้สร้างปริศนาต่อยอดไปยังเนื้อเรื่องฝั่งของอามาเนะกับรพ.คาซามะได้อีกเช่นกัน ว่าหากเจ้านายตัวจริง (คนที่อธิษฐานให้อามาเนะฟื้นขึ้นมาเป็นเนเน่) เป็นคนอื่น แล้วทำอีท่าไหน สิทธิ์ในฐานะเจ้านายของคิวกิถึงไปตกอยู่กับริคุได้ เป็นแผนการของใครบางคนที่จะทำให้เรื่องเป็นแบบนี้หรือเปล่า (และใครบางคนที่ว่า ก็อาจไม่ใช่ทั้งฝ่าย FLAG หรือฝ่ายคาราซาว่าเสียด้วยสิ) ซึ่งตรงนี้ ผมคาดว่า "บางอย่าง" ที่โทโงเก็บมาได้ตอนไปขุดค้นซากโรงพยาบาลคาซาม่าก่อนศึกหอคอยเศษเหล็กครั้งนั้น อาจเป็นกุญแจสำคัญที่เชื่อมโยงเนื้อเรื่องส่วนของเกาะฮัตสึมิกับเนื้อเรื่องส่วนของรพ.คาซาม่าเข้าด้วยกันได้ก็ได้ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็คงต้องรอให้ช่วงเนื้อเรื่องย้อนอดีตตรงนี้ดำเนินต่อไปจนถึงจุดไคลแม็กซ์ก่อนละนะครับ แล้วพบกันใน Spoil ตอนหน้าที่คาดว่าคงให้อารมณ์ประมาณหนังจีนแนวตามล่าล้างแค้นเรื่อง "ศึก 2 ตระกูลใหญ่" กันนะครับ :) ปล. - อนึ่ง จุดน่าสังเกตที่ผมสังเกตมาตั้งแต่ 2 ตอนที่แล้วก็คือ คิเรย์ แม่ของทาคาโอะที่เป็นร่างต้นของจูรินั้นหน้าตาเหมือนอามาเนะชนิดแทบจะพิมพ์เดียวกันเลย ชวนให้สงสัยจริงๆ ว่าสองคนนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกันรึเปล่า ลองดูในภาพเทียบกันข้างล่างนี้ได้ครับ (คนซ้ายคืออามาเนะ ส่วนคนขวาคือคิเรย์ครับ) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:31:20

ความคิดเห็นที่ 7 และส่งท้ายสุดพิเศษสำหรับตอนนี้ด้วย "หน้ากากใบใหม่ของคาราซาว่า" ครับ :) คาดว่าทุกท่านต้องเห็นด้วยกับการเปลี่ยนหน้ากากครั้งนี้หลังจากได้เห็นภาพในความเห็นที่ 6 แน่ๆ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:33:51

ความคิดเห็นที่ 8 เฮียเดรคยังติดใจพีโด้ :P ยังแปลกใจเรื่องการเกิดใหม่น่ะค่ะ โดรงสร้างของคิวกิ ดูยังไงก็เหมือนการ โคลนนิ่ง เพียงแต่โคลนโดยไม่มีความทรงจำ คุณสมบัติที่ได้ก็ต่างกัน (อามาเนะ กับ เนเน่) แต่กรณีที่ดูในการย้อนอดีต "กลับมาเกิดใหม่" ทำไมมันให้ความรู้สึกว่า "เป็นการสำเนา" "ลอกเลียนแบบเลย" ก็ไม่รู้ อ้า...ลืมมึนแล้วสินะเรา จากคุณ : joyka เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 17:50:22

ความคิดเห็นที่ 9 ที่อามาเนะคืนชีพมาน่าจะเป็นเพราะตอนตายเจ้าตัวมีรังไหมอยู่กับตัวมากกว่า(อาจมีใครฝากไว้รึบังเอิญซวยไปเจอเข้าเลยถูกฆ่าปิดปาก) แน่นอนเจ้านายจริงๆก็น่าจะเป็นตัวอามาเนะเอง ส่วนความปรารถนาก็น่าจะประมาณอยากเจอริคุอีกซักครั้งละมั้ง จากคุณ : แมวหลังเขา เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 18:16:14

ความคิดเห็นที่ 10 เป็นตอนที่อ่านแล้วเต็มอิ่มจริงๆครับ ถึงใจนึงจะคาดหวังเห็นความบ้าคลั่งของคาราซาว่ามากกว่านี้ก็เถอะ แต่บทบาทนั้นดันไปอยู่กับทาคาโอะซะหมด ยอมรับว่ามีอะไรน่าค้นหาอีกเยอะในโหมดย้อนอดีตคราวนี้ ป.ล ฮาหน้ากากพี่หมีมาก จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 7 ธ.ค. 53 20:58:54