ความคิดเห็นที่ 1 ฉากตัดกลับมาทางฝั่งคาราซาว่ากับริวเซย์อีกครั้ง คาราซาว่าหลังฟังริวเซย์อ่านตำนานให้ฟังจบ ก็ถามริวเซย์ว่า พอรู้มั้ยว่าวาตาริโตะกับคิวกิทั้ง 3 นั้นเป็นใครมาจากไหน ริวเซย์ก็ตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน ขนาดในบันทึกยังมีบอกไว้แค่ว่ามาจาก "ช่องว่างที่ไม่อาจข้ามไปถึงได้" เท่านั้น คาราซาว่าก็วิเคราะห์ไปว่านั่นอาจหมายถึงโลกคู่ขนานหรืออะไรก็ได้ ก่อนจะถามต่อไปว่าแล้ว "โลงศพ" ที่ว่าหมายถึงอะไร ในเกาะนี้มีโบราณสถานหรืออะไรที่ไหนที่ดูแล้วคล้ายโลงศพบ้างหรือเปล่า ริวเซย์ก็ตอบว่าไม่มี คุยไปคุยมา คาราซาว่าก็เริ่มออกอาการคล้ายคนสติแตก นั่งพึมพำวิเคราะห์เรื่องต่างๆ ในตำนานวาตาริโตะกับคิวกิซ้ำไปซ้ำมาเป็นจังหวะราวกับสวดมนต์ ริวเซย์พยายามเรียกพยายามพูดด้วยเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ เอาแต่เบิกตากว้างเหมือนตุ๊กตาพึมพำไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น "คังชุ (ผู้พิทักษ์โลงศพ) กับคิวกิ (เจ้าหญิงโลงศพ) รึ...ฟังดูคลุมเครือแฮะ...เงื่อนไขในการที่คิวกิจะกลับไปเป็นรังไหมล่ะคืออะไร...อายุขัย หรือว่าร่างกาย... ปราบยักษ์...ทำยังไงกัน...? ความสัมพันธ์ล่ะ...? ความแตกต่างของพลัง... เสียง...แพร่เชื้อ...คลื่นความถี่รึ...? คาโมงาริ...อ๋อ คังชุที่อยู่มาหลายปีสินะ...นี่ก็ด้วย...ลักษณะความสัมพันธ์กับความทรงจำ...วัฎจักรรึ? โครงสร้างลำดับชั้น...ผึ้งงานกับผึ้งนางพญา? โลงศพ (คัง)...โลงศพ (คิว)...กล่อง (ฮะโกะ)...ขนาดรึ...? อะไร...ยังไง..." เห็นคาราซาว่าพึมพำซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนจิตหลุดแบบนั้น ริวเซย์ก็ตกใจ รีบกระชากเสื้อแล้วร้องเรียกชื่อที่ข้างหูทันควัน คาราซาว่าโดนเรียกดังๆ เข้าก็ได้สติกลับเป็นคาราซาว่าคนเดิมทันที เขาเอ่ยปากขอโทษริวเซย์ แก้ตัวว่าเมื่อกี้เขาเผลอตัวอินกับการไขปริศนาของคิวกิมากไปหน่อย เพราะอยากจะเข้าใจเรื่องของคิวกิให้มากขึ้นแม้แต่นิดเดียวก็ยังดี ว่าจบ คาราซาว่าก็เสไปพูดถึงสถานการณ์บนเกาะในปัจจุบัน ว่าหลังจากเหตุการณ์ในคืนวันเทศกาลคิวกินั้น สถานการณ์บนเกาะก็ตึงเครียดมาตลอด มีการตั้งด่านคอยตรวจสอบคนเข้าออกเกาะที่ท่าเรืออยู่ตลอดเวลา ทำให้พวกคาราซาว่าไม่สามารถหนีออกจากเกาะได้ จะอยู่บนเกาะต่อไปเรื่อยๆ ก็คงลำบาก ซ้ำประวัติปลอมๆ ที่กุขึ้นมาก็จวนเจียนจะถึงขีดจำกัดไม่สามารถใช้ตบตาคนได้อีกแล้ว "ดังนั้น ไม่ว่ายังไงชั้นก็ต้องทำให้เอนเดโตเป็นผู้ใหญ่ให้เร็วขึ้นแม้แต่วินาทีเดียวก็ยังดี..." ว่าพลางก้มหน้าลงซุกไซ้ใบหน้าตนเองเข้ากับใบหน้าของคิวกิตัวน้อยที่หน้าแดงหลับตาพริ้มรอรับสัมผัสของชายหนุ่มอย่างเต็มใจ "เนอะ เอนเด" สีหน้าท่าทางราวกับคนคลั่งที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้บรรลุจุดมุ่งหมายของคาราซาว่าทำเอาริวเซย์ถึงกับตีหน้าเครียด เขารู้ดีว่าแม้คิวกิจะสามารถเติบโตได้ตามธรรมชาติ แต่วิธีการที่เร็วและง่ายที่สุดในการทำให้คิวกิเติบโตแบบพรวดพราดนั้นก็คือ "ให้คิวกิดูดความทรงจำของผู้คน" นั่นเอง ริวเซย์กลัวว่าหากจนตรอกมากๆ เข้า คาราซาว่าอาจยอมทำถึงขั้นปล่อยเอนเดออกไปไล่ดูดความทรงจำของผู้คนเพื่อเร่งให้เอนเดเติบโตเร็วๆ จนถึงขั้นพอจะพาออกไปนอกเกาะได้โดยไม่มีคนสงสัย "แต่ว่านะ...ชิโร่ ถึงจะอยากให้โตเร็วๆ แค่ไหน ก็ใช้วิธีนั้นไม่ได้นะ ห้ามให้คิวกิดูดความทรงจำผู้คนเด็ดขาด" แน่นอนริวเซย์เคยพูดดักคออีกฝ่ายไว้แบบนั้น แต่เมื่อได้เห็นการเติบโตของเอนเดในยามนี้ ในใจของเขาก็รู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทันควัน เขาแน่ใจว่าตั้งแต่คืนงานเทศกาลคิวกิในตอนนั้น เวลาเพิ่งจะผ่านไปไม่ถึงสองเดือนเสียด้วยซ้ำ ดังนั้น หากเอนเดเติบโตด้วยอัตราเร็วอย่างเด็กทารกธรรมดา ก็ไม่ควรจะเติบโตถึงขั้นพูดจาตอบโต้ได้เป็นเรื่องเป็นราวถึงขนาดนี้ ...หรือว่า... "เด็กคนนั้น...โตเร็วมากเลยนะ" สุดท้ายเด็กชายก็ตัดสินใจพูดออกไปเพื่อเช็คปฏิกิริยาของอีกฝ่าย "อย่าบอกนะว่า..." "นั่นสิน้า" คาราซาว่าแกล้งปั้นเสียงล้อเลียนเมื่อได้ยินคำพูดราวกับกำลังระแวงของเด็กชาย ก่อนจะหมุนเก้าอี้กลับไปอีกทาง วางเอนเดลงยืนกับพื้น แล้วพูดต่อว่า "ถ้าใช้วิธีนั้น เรื่องก็คงง่ายเข้าละนะ" "ชิโร่!" เด็กชายร้องเสียงเครียดขึ้นทันใด สีหน้าและแววตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ได้ถือคำพูดเมื่อครู่ของเพื่อนต่างวัยเป็นเรื่องล้อเล่นขำๆ เลยแม้แต่น้อย "ล้อเล่นน่า ยังไงคำเตือนของเธอก็ต้องมาก่อนอยู่แล้ว" คาราซาว่าเล่นบทอ่อนเมื่อได้ยินริวเซย์เสียงแข็งใส่ตนแบบนั้น "ยังไงชั้นเองก็ไม่อยากเสี่ยงมากกว่านี้เหมือนกัน" ว่าถึงตรงนี้ คาราซาว่าก็หันมามองหน้าริวเซย์ตรงๆ ด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มน้อยๆ ดวงตาภายใต้แว่นกรอบเหลี่ยมฉายแววอาทรเช่นที่เคยปลอบโยนเด็กชายจากชีวิตอันแสนกดดันและโหดร้ายบนเกาะอัตสึมิ มองไปแทบจะเหมือนคาราซาว่าคนเก่าที่เคยสนิทสนมกับเขาถึงขั้นเล่นหัวกันได้คนนั้น คาราซาว่าคนก่อน...ก่อนที่จะสูญเสียซาโยโกะไป... "ดังนั้น เชื่อใจชั้นเถอะ" หากเป็นก่อนหน้าเหตุการณ์ในคืนเทศกาลคิวกิ ริวเซย์คงเชื่อถือคำพูดของเพื่อนสนิทต่างวัยผู้นี้ได้อย่างหมดหัวใจ ค่าที่อีกฝ่ายเป็นผู้ช่วยเหลือที่ช่วยฉุดตัวเองขึ้นมาจากความสิ้นหวังที่ต้องถูกผูกมัดอยู่กับประเพณีบ้าๆ บนเกาะบ้าๆ แห่งนี้ ทว่า เมื่อได้เห็นคาราซาว่าในยามนี้แล้ว ริวเซย์กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกคลางแคลงใจอย่างบอกไม่ถูก ว่าในคำพูดของคาราซาว่าจะมีความจริงอยู่ในนั้นสักแค่ไหน ว่าตัวเองจะเชื่อใจคำพูดเหล่านั้นได้นานแค่ไหน ------------------------------------------------------- ริวเซย์ใช้เวลาอยู่ที่นั่นจนถึงเย็นจึงขอตัวกลับบ้าน ก่อนจากกัน คาราซาว่ามอบวิทยุไร้สายเครื่องหนึ่งไว้ให้ริวเซย์ บอกว่าหากโดนใครมาเบ่งใส่หรือรังแกใส่ ก็ใช้วิทยุเครื่องนี้ติดต่อมาบอกเขาได้ จะช่วยจัดการให้ ริวเซย์ลังเลเล็กน้อยก่อนจะยอมรับวิทยุไร้สายมา พูดจาขอบคุณและบอกลาตามมารยาท ก่อนจะจากไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรแม้แต่คนเดียว กิริยาเงียบเหงาของเด็กชายตรงหน้า ทำให้ริคุกับเรน่าซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆ นึกสะท้อนใจ เรน่าถึงกับพูดเปรยด้วยสีหน้าเศร้าๆ ว่าเด็กชายคนนี้น่ะหรือจะเติบโตขึ้นมาเป็น "ปีศาจทาคาโอะ" "นักล่าจิงกิ" ศัตรูคนสำคัญของพวกเขาในอนาคตได้ ริคุเห็นสีหน้าของเรน่าก็แกล้งแหย่ไปว่า เห็นใจหมอนั่นด้วยเหรอ ทั้งๆ ที่เคยโดนหมอนั่นเล่นจนเจ็บตัวมาตั้งหลายครั้งแล้วนะ เล่นเอาเรน่าออกอาการซึนแตกโวยวายไปเลย เงียบกันไปพักหนึ่ง ริคุก็ถามเรน่าว่าเริ่มจำได้แล้วใช่มั้ย ชั้นคิดว่าตอนเด็กๆ เธอกับหมอนั่นเคยสนิทสนมกันนะ (ริคุในตอนนี้อนุมานเอาว่าเด็กผู้หญิงสวมหน้ากากชื่อมิทามะคนนั้นคือคนเดียวกับเรน่า) เรน่าก็บอกว่าโทษทีนะ แต่ตัวเธอจำอะไรเกี่ยวกับริวเซย์ (ทาคาโอะ) ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ริคุก็ไม่ได้ติดใจถามอะไรต่ออีก เงียบกันไปอีกพัก ริคุก็เปรยๆ ขึ้นมาว่า ตั้งแต่ตอนไล่ตาม "คนร้าย" ที่ผลักซาโยโกะตกเหวไปในตอนนั้น (เหตุการณ์ในตอน 60) เรน่าก็ดูท่าทางแปลกๆ มาตลอด เขาถามว่าคนร้ายเป็นใครก็ตอบแค่ว่า "ไม่เจอคนที่น่าสงสัยว่าจะเป็นคนร้ายเลย" ได้ยินดังนั้น เรน่าก็ผินหน้ากลับมามองริคุ สีหน้าเปลี่ยนจากนิ่งเฉยเป็นอึดอัดเหมือนลำบากใจ ดวงตาฉายแววคล้ายจะวิงวอนว่าอย่าเพิ่งถามอะไรมากกว่านั้น มือขวากำแน่นจนสั่นระริกราวกับข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะพูดว่า "เราเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกันไม่ใช่รึ ไม่ว่าอะไรก็จะยอมรับมันด้วยกันไม่ใช่รึ อีกนิดเดียวก็จะได้รู้หมดทุกอย่างแล้ว ชั้น...รู้สึกแบบนั้น" เห็นทีท่าของเรน่าดังนั้น ริคุก็ยื่นมือของตนไปจับมือของเรน่าไว้ ออกแรงบีบแน่นราวกับจะส่งกำลังใจของตนผ่านแรงบีบนั้นไปให้อีกฝ่าย ดวงตาเป็นประกายแรงกล้า มองไปยังภาพดวงอาทิตย์สีแดงฉานค่อยๆ จมลงสู่แผ่นน้ำเบื้องหน้าอย่างหนักแน่น ก่อนจะพูดออกไป "ฮื่อ...ชั้นตั้งใจแบบนั้นอยู่แล้ว" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:06:11

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากตัดไปยังศาลเจ้าโอโทริ ณ ที่ห่างไกล มิทามะ เด็กหญิงสวมหน้ากากจิ้งจอกในชุดมิโกะกำลังก้มหน้ามองอะไรบางอย่างที่ตกอยู่ใต้ยกพื้นของศาลเจ้าด้วยกิริยาเรียบเฉย ...บางอย่างที่มีลักษณะคล้าย "รังไหม" ที่คาราซาว่ากับริวเซย์ใช้ชุบชีวิตซาโยโกะขึ้นมาเป็นเอนเดไปแล้วไม่มีผิดเพี้ยน... กิริยาของเด็กหญิงดูเรียบเฉยจนน่ากลัว แม้หน้ากากที่ปิดบังใบหน้าจะทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเด็กหญิงได้ชัด แต่เสียงบางอย่างซึ่งเล็ดลอดผ่านหน้ากากนั้นออกมาก็บอกอารมณ์ของเด็กหญิงได้เป็นอย่างดี ...เสียงซึ่งคล้ายเสียงหัวเราะฮิๆๆ ขึ้นจมูกอย่างแผ่วเบา... และพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะนั้น ร่างของเด็กหญิงก็ลุกขึ้น แล้ววิ่งเตาะแตะจากไป -------------------------------------------------------------- ฉากตัดมายังช่วงเย็นของอีกวันหนึ่ง ณ ที่ทำงานของคาราซาว่า คาราซาว่าโดนหัวหน้าเรียกตัวไว้ให้อยู่เป็นเพื่อนดื่มชาคุยกันก่อน คาราซาว่าเห็นหัวหน้าออกปากอย่างที่ไม่เคยออกปากมาก่อนก็กลัวว่าหากปฏิเสธไปจะเป็นการผิดสังเกตได้ จึงตัดสินใจยอมอยู่จิบชาด้วยตามคำชวน จิบชากันไปได้ครู่หนึ่ง อยู่ๆ หัวหน้าก็เอ่ยปากขอโทษคาราซาว่าถึงสถานการณ์ตึงเครียดตลอดเวลาที่ผ่านมานับตั้งแต่สิ่งสักการะประจำศาลเจ้าหายสาบสูญไป ทำแบบนี้ก็ไม่ผิดกับการเอาด้านไม่ดีไม่งามของบ้านตัวเองออกมาให้คนนอกอย่างคาราซาว่าได้เห็น ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่เจ้าบ้านควรทำเลย ได้ยินหัวหน้าบอกด้วยทีท่าเหมือนคนสำนึกผิดแบบนั้น คาราซาว่าก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลว่า การที่ทุกคนยอมให้เขาได้เห็นด้านไม่ดีไม่งามของหมู่บ้านแบบนี้ เท่ากับว่าตัวเขาได้รับการยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงมนุษย์ก็ไม่ได้มีแต่ด้านสวยงามด้านเดียวอยู่แล้ว "ผมรักเกาะนี้ก็เพราะมีใบหน้าหลายใบหน้าแบบนี้นี่แหละครับ" ว่าจบ คาราซาว่าก็ลุกขึ้นขอตัวจะกลับบ้าน แต่เพิ่งลุกได้ไม่ทันไร อยู่ๆ ก็หน้ามืดล้มวูบลงฟาดพื้นทันควัน ครั้นพยายามขยับตัวลุกขึ้น ก็กลับพบว่าแขนขาหนักอึ้งไม่ยอมฟังคำสั่งจากสมองเลยแม้แต่น้อย มีเพียงดวงตากับประสาทหูเท่านั้นที่ยังมองเห็นแล้วได้ยินเสียงรอบตัวอยู่เหมือนเดิม...แม้จะพร่าเลือนเต็มที สิ่งสุดท้ายที่ชายหนุ่มได้เห็นจากอนุสติที่เลือนลาง คือใบหน้าเย็นชาเรียบเฉยของชายผู้เป็นหัวหน้ากำลังยืนค้ำอยู่เหนือร่างกายตัวเอง กับกลุ่มชายฉกรรจ์อาวุธครบมือในชุดอำพรางใบหน้าที่กรูเข้ามาเพียงเท่านั้น... -------------------------------------------------------- ฉากตัดอีกครั้ง ไปยังเอนเดที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ รอคาราซาว่ากลับมาอยู่ในหอส่งสัญญาณวิทยุอันเป็นที่ซ่อนตัว ดวงตาที่กวาดไล่ไปตามตัวหนังสือของเด็กหญิงชะงักกึกทันทีเมื่อประสาทสัมผัสอันไวเหนือมนุษย์ทั้งปวงสัมผัสได้ถึงเหตุผิดปกติบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเจ้านายของตน รวมถึง "เหตุผิดปกติอีกอย่าง" ที่ "รายล้อม" อยู่ด้านนอกหอส่งวิทยุนั้น ด้านนอกซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนนับสิบๆ คน กำลังถือปืนล่าสัตว์ในท่าเตรียมพร้อมจ้องไปยังหอส่งวิทยุเป็นเป้าเดียว!! ---------------------------------------------------------- ฉากตัดไปทางคาราซาว่าที่โดนมอมยาจนถูกจับแบบไม่มีทางสู้ ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองโดนมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้อยู่ในสถานที่ที่น่าจะเป็นห้องใต้ดิน มีชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่สวมหน้ากากจิ้งจอกถืออาวุธครบมือยืนล้อมอยู่ ทุกคนสวมหน้ากากจิ้งจอกปิดบังใบหน้าไว้จนจำกันไม่ได้ว่าใครเป็นใคร คนที่ยืนอยู่ตรงกลางกลุ่มเป็นชายในชุดเสื้อขาวกางเกงฮากามะสีเข้มคนหนึ่ง ท่าทางดูเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนั้น ดวงตาในหน้ากากจิ้งจอกทุกคู่ จ้องมองมายังคาราซาว่าอย่างเกลียดชัง เห็นดังนั้น คาราซาว่าก็รู้ทันทีว่าพวกนี้รู้เรื่องที่ตัวเองทำมาทั้งหมดแล้ว แต่ก็ยังวางมาดขู่ใส่กลุ่มชายฉกรรจ์ว่า ตอนนี้คิวกิเกิดมาแล้วนะ ถ้าขืนฆ่าเขาซะตอนนี้ละก็จะลำบากทีหลังไม่ใช่เหรอ ชายในชุดฮากามะสวนกลับทันทีว่าไม่เป็นไร ไม่ฆ่าหรอก แค่จะทำให้อยู่เงียบๆ ด้วยการ "ตัดเอ็นมือเอ็นเท้า บี้ลูกกระเดือก ทำลายสมอง" แล้วจากนั้นก็ทิ้งไว้ให้อยู่ไปเฉยๆ กับคิวกิกันสองคนจนกว่าคาราซาว่าจะแก่ตายไปเองเท่านั้นละ ได้ยินวิธีจัดการอันโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ดังนั้น แม้แต่คาราซาว่าที่เป็นทหารรับจ้าง เคยผ่านศึกสงครามมาแล้วนับไม่ถ้วนก็ยังอดนึกหวั่นไม่ได้ เขาพยายามใจเย็น แล้วย้อนถามไปว่า อย่างน้อยก็ช่วยบอกได้มั้ยว่ารู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นคนทำให้คิวกิเกิดมา ชายในชุดฮากามะก็บอกเป็นทำนองเยาะเย้ยว่า อย่าเชื่อใจคนให้มากนักจะดีกว่านะ โดยเฉพาะกับเด็กๆ ด้วยแล้ว ว่าจบก็ล้วงมือเข้าไปในแขนเสื้อฮากามะ หยิบเอาบางอย่างออกมาให้ดู บางอย่างที่ทำให้คาราซาว่าต้องตกตะลึง เพราะมันคือวิทยุไร้สายที่เขามอบให้กับริวเซย์ไปกับมือนั่นเอง!! จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:07:48

ความคิดเห็นที่ 3 ฉากตัดอีกครั้ง ไปยังหอส่งสัญญาณวิทยุที่ถูกชายฉกรรจ์รายล้อมอยู่ แม้จะถืออาวุธปืนกันครบมือเช่นนี้ กลุ่มชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็ยังไม่กล้าบุกเข้าไปตรงๆ ด้วยรู้ถึงความร้ายกาจของ "คิวกิ" เป็นอย่างดี พละกำลังอันแข็งแกร่ง ความเร็วอันมหาศาล บิดเบือนดูดกลืนความทรงจำของผู้คนได้ดั่งใจนึก ไม่ว่าจะจู่โจมเข้าใส่สักเท่าไหร่ก็ไม่ระคายผิว ทั้งหมดนี้คือความสามารถที่ทำให้เหล่าชายฉกรรจ์ต่างพร้อมใจกันหยุดนิ่งอยู่ด้านนอก ถือปืนจดๆ จ้องๆ ไปยังที่อยู่ของคิวกิอยู่อย่างนั้น ทุกคนต่างรู้กันดีว่าการคิดจะจับกุมคิวกิ...แม้จะยังไม่โตเต็มที่...ด้วยกำลังคนเพียงไม่กี่สิบคนกับปืนเด็กเล่นเพียงไม่กี่สิบกระบอกเช่นนี้ไม่ต่างอะไรกับการเอาชีวิตเข้าเซ่น ...ใครเล่าจะจับปีศาจร้ายได้ ในขณะที่ปีศาจยังเป็นๆ... ทันใดนั้น เสียงโห่ร้องของชายฉกรรจ์กลุ่มที่อยู่ด้านหลังสุดก็ดังขึ้น เรียกให้กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เฝ้าอยู่ตรงตำแหน่งใกล้กับหอวิทยุหันกลับไปมอง ครั้นเห็นว่ากลุ่มเพื่อนของตนโห่ร้องเพราะอะไร ทั้งหมดก็ส่งเสียงโห่ร้องตามอย่างลิงโลด ...'ปีศาจ' ที่จะทำหน้าที่จับกุม 'ปีศาจ' ด้วยกันแทนพวกเขา บัดนี้มาถึงแล้ว... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:08:53

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากตัดอีกครั้ง กลับมายังห้องใต้ดินที่คาราซาว่าอยู่กับกลุ่มชายฉกรรจ์อีกกลุ่มหนึ่ง สมองของคาราซาว่าเต็มไปด้วยความมึนงงอย่างที่สุด ขณะเบิกตากว้าง มองวิทยุไร้สายในมือของอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ ใบหน้าซีดเผือดจนไม่เหลือสีเลือด รู้สึกราวกับพละกำลังทั่วร่างสลายหายไปหมดสิ้น หากไม่ถูกมัดติดแน่นกับเก้าอี้เช่นนี้ ตัวเขาคงไม่อาจยันกาย ต้องทรุดร่วงจากเก้าอี้ล้มปังลงกับพื้นไปแล้วก็ได้ ...ทาคาโอะคุง... เธอเองรึ... ...เธอเองอย่างนั้นรึ... ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนพื้นใต้เท้าหายวูบไป ทิ้งให้ร่างของตนร่วงลงสู่หุบเหวอันมืดมิดและไร้ก้น ภาพความทรงจำอันงดงามมากมายที่เขากับทาคาโอะเคยมีร่วมกันยามอยู่บนเกาะตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา...บัดนี้มลายหายไปสิ้น... เหลือแต่ความสิ้นหวังอันดำมืด...และความเจ็บปวดอันขมขื่นเท่านั้น... ชายหนุ่มก้มหน้านิ่งเช่นนั้นอยู่นานเป็นครู่ โดยที่ฝ่ายชายฉกรรจ์เหล่านั้นก็มิได้ทำประการใดมากไปกว่านั้น เพียงยืนนิ่งดูอยู่เฉยๆ ราวกับจะทิ้งให้ชายหนุ่มได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของการถูกทรยศเสียให้เต็มอิ่ม ทันใดนั้น เสียงหัวเราะเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างช้าๆ ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงหัวเราะแหบเหือดราวกับคนวิกลจริต ไม่มีทั้งความหฤหรรษ์ใดๆ แฝงอยู่ในน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย... มันคือเสียงหัวเราะของคาราซาว่านั่นเอง!! เสียงหัวเราะนั้นทำให้ทุกผู้ในที่นั้นต้องขนลุกซู่ไปทั้งสรรพางค์กายโดยไม่รู้เหตุผล แม้ว่าเจ้าของเสียงหัวเราะจะถูกมัดติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนาไม่ผิดกับนักโทษถูกมัดติดกับหลักประหารก็ตาม "หัวเราะอะไร" "ฮะๆๆ ก็แหม" คาราซาว่าตอบกลับทั้งๆ ที่ยังก้มหน้า น้ำเสียงยังคงกลั้วหัวเราะราวกับขบขันกับคำถามของอีกฝ่ายเสียเต็มประดา "ก็ไอ้คนที่มันกำลังเค้นความจากชั้นอยู่เนี่ยมันใช่ใครอื่นเสียที่ไหนล่ะ" ว่าถึงตรงนี้ คาราซาว่าก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าชายชุดฮากามะสวมหน้ากากนิ่ง ดวงตาเป็นประกายวาววับด้วยแววอาฆาต มุมปากฉีกออกเป็นรอยยิ้มแสยะดูบิดเบี้ยวน่ากลัว ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าราวกับกำลังแยกเขี้ยวขู่คำรามว่า "คนที่ฆ่าคุณซาโยโกะน่ะ คือแกใช่มั้ยล่ะ โอโทริ เคย์ชิน!!" เสียงคำรามของคาราซาว่าทำเอาชายในชุดฮากามะนิ่งอึ้งด้วยความตื่นตะลึง ไม่ใช่เพราะตกใจที่อีกฝ่ายทายตัวตนของตนเองถูกเนื่องจากเคยพบหน้าพูดคุยกันมาแล้วหลายครั้ง แต่ตกใจที่อีกฝ่ายรู้ถึง "ความลับ" ที่ไม่ควรมีบุคคลที่ 3 รู้ได้เช่นไรมากกว่า แม้จะรักษาทีท่าภายนอกให้สงบเยือกเย็นไว้ได้ แต่ใบหน้าภายใต้หน้ากากจิ้งจอกกลับเปลี่ยนเป็นซีดเผือดอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ายพวกลิ่วล้อที่อยู่รายรอบ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกล่าวหาเจ้านายตนเองซึ่งๆ หน้าแบบนั้นก็เดือดจัด ส่งเสียงล้งเล้งไม่พอใจกันขรม คนหนึ่งที่ถือไม้พลองยาวเดินตรงเข้ามา ใช้ไม้พลองกดคางคาราซาว่าไว้แน่นหมายจะหุบปากชายหนุ่มเสีย แต่ก็ไม่อาจห้ามคำพูดต่อมาของคาราซาว่าได้อยู่ดี "แกทรยศต่อเกาะนี้ ต่อตระกูลของตัวเอง ด้วยการพยายามส่งรังไหมให้กับคุณซาโยโกะ" ชายหนุ่มประกาศความผิดของอีกฝ่ายต่อไป "แผนของพวกเราน่ะ...มีแค่สับเปลี่ยนรังไหมแล้วเอาของจริงหนีไปสมทบกับคนอื่นโดยไม่ให้ใครรู้เท่านั้น แต่รังไหมปลอมกลับหายไปจากแท่นบูชา ทำให้เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น ส่วนคนที่ทำให้หายไปน่ะเรอะ...ฮะๆๆ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ" ภาพใบหน้าของเด็กหญิงในหน้ากากจิ้งจอกพาดผ่านในสมองของทั้งคาราซาว่าและเคย์ชินอยู่ชั่ววูบ ก่อนที่คาราซาว่าจะกล่าวต่อไป "เหตุวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำให้คุณซาโยโกะหลบสายตาคนมาสมทบกับคนอื่นไม่ได้ แกในตอนนั้นก็เลยไล่ตามคุณซาโยโกะไปจนทัน แล้วก็ยื่นข้อตกลงแลกเปลี่ยนกับคุณซาโยโกะว่า 'ชั้นจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ ดังนั้นให้พวกเราเข้าร่วมในแผนการนี้ด้วยซะ' ...แต่ดูเหมือนจะเจรจาล้มเหลวสินะ" นายเหนือแห่งตระกูลโอโทรินิ่งอึ้งกับคำพูดราวกับเพ้อเจ้อของชายผู้ถูกมัดตรงหน้า ดวงตาภายใต้หน้ากากลอกแลกเหลือกลาน ขณะพยายามลบภาพตนเองกับซาโยโกะขณะยื้อยุดกันเนื่องจากอีกฝ่ายพยายามควักปืนออกต่อสู้ขัดขืนไปจากดวงใจ ความพยายามนั้นไร้ผลโดยสิ้นเชิงเมื่อประโยคของอีกฝ่ายแล่นมาประทบโสตประสาท "แล้วระหว่างที่ยื้อยุดกันอยู่ คุณซาโยโกะก็ก้าวเท้าพลาดจนตกลงไปตาย" คำพูดประโยคสุดท้ายของคาราซาว่าได้ผลชะงัด บรรดาลิ่วล้อที่ส่งเสียงล้งเล้งไม่พอใจต่อคำกล่าวหาในตอนแรกเปลี่ยนท่าทีทันควันเมื่อได้ยินคำกล่าวหาเป็นฉากๆ ราวกับได้พบเห็นเหตุการณ์ด้วยตาตนเอง ต่างหันหน้าเข้าหากันส่งเสียงซุบซิบพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงคลางแคลงใจ "...แกพูดอะไรชั้นไม่รู้เรื่อง" เคย์ชินพยายามรักษาความเยือกเย็นไว้ "ทำไมชั้นต้องทำแบบนั้นด้วย? ไม่มีแรงจูงใจอะไรเลยซักนิด!" "นั่นสิน้า...?" คาราซาว่าย้อนแย้มยิ้ม แต่แววตากลับวาววับอย่างมาดร้าย "ชั้นเองก็แค่พูดตามที่พยานคนหนึ่งเห็นมากับตาเท่านั้นเอง" "พยาน...รึ?" เห็นอีกฝ่ายยังแกล้งทำไขสือดังนั้น คาราซาว่าก็เหลือบตาขึ้นมองอย่างเหยียดหยาม แล้วเค้นเสียงใส่อย่างเหี้้ยมเกรียมว่า "ก็ไอ้คุณยาสึโนบุหลานชายของแกยังไงเล่า" ครั้งนี้เคย์ชินนิ่งอึ้งไปอีกรอบ มิใช่นิ่งอึ้งด้วยความตกใจที่ถูกเปิดเผยความลับเช่นครั้งก่อนๆ แต่ด้วยความประหลาดใจอย่างแท้จริง ว่า "ยาสึโนบุ" ที่บุรุษตรงหน้ากล่าวอ้างถึงในฐานะพยานคนนั้น "เป็นใคร" กัน? "อะฮ้า" คาราซาว่าแกล้งปั้นเสียงทอดถอนเมื่อเห็นทีท่าของเคย์ชินต่อคำพูดนั้น "เย็นชาจังเลยน้า หลานตัวเองแท้ๆ ลืมกันซะแล้วเหรอ?" ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาทำเสียงน่าขนลุกอีกครั้ง "แหม แต่ก็ตรงตามที่ตำนานว่าไว้จริงๆ ละเนอะ" "ตอนนี้ตะวันก็ตกดินแล้ว ให้เจอกันตรงๆ เลยน่าจะเข้าใจง่ายกว่าละนะ" ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของคาราซาว่า เสียงร้องอย่างตกใจกลัวและเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดก็ดังขึ้นมาจากกลุ่มชายฉกรรจ์ที่อยู่แถวหลังสุด ทั้งหมดหันหน้าไปมองตามเสียงทันควัน แล้วก็ต้องตกตะลึง เมื่อพบว่าที่มาของเสียงร้องนั้นก็คือ... --------------------------------------------------------------- สำหรับท่านที่จำหน้าหมอนี่ไม่ได้ หมอนี่คือ "โอโทริ ยาสึโนบุ" หัวหน้ากลุ่มคนหนุ่มบนเกาะที่ถือหางตระกูลโอโทริ และเป็นคนเดียวกับที่รวมหัวกับพรรคพวกพยายามจะรุมโทรมซาโยโกะในตอนที่ 58 นั่นเองครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:11:00

ความคิดเห็นที่ 5 "ชั้นศึกษามาหมดแล้ว" คาราซาว่ายังคงเอ่ยต่อไป ขณะที่ยาสึโนบุในร่างคังชุตรงเข้าโจมตีทุกคนในที่นั้น เรียกเสียงร้องโหยหวนให้ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ "แถมยังทำการ 'ทดลองจริง' มาเพียบเลยด้วย" ชายหนุ่มหลับตาลง หวนนึกถึงตอนที่ตัวเองแอบพาเอนเดไปลอบลักพาตัวผู้คนมาทดลองดูดความทรงจำ สังเกตลักษณะต่างๆ ของผู้ถูกดูดความทรงจำ รวมถึงการถ่ายทอดความทรงจำ และอื่นๆ อีกมากมาย นึกถึงตอนที่จับตัวยาสึโนบุได้ ให้เอนเดทดลองดูดความทรงจำมันมา และถ่ายทอดความทรงจำนั้นให้ตัวเขาได้มองเห็น จนได้รู้ถึง "ความจริง" เบื้องหลังการตายของซาโยโกะแบบคาดไม่ถึง "คิวกิเติบโตด้วยการดูดกินความทรงจำ และสามารถให้คนอื่นดูความทรงจำนั้นได้ ...และผลจากการทดลองนั้น------------" พูดถึงตรงนี้ คาราซาว่าก็เบิกตาโพลงขึ้น ดวงตาทั้งคู่ฉายแววราวกับอสรพิษร้ายจ้องสะกดเหยื่อ ก่อนจะประกาศก้องด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นวังเวงราวกับเสียงพูดของมารร้าย "ชั้นถึงได้เข้าใจแจ่มแจ้ง...ว่าไม่จำเป็นต้องมอบความเห็นใจให้กับพวกแก" ว่าจบ คาราซาว่าก็ผินหน้าหันไปยังทิศทางหนึ่ง จ้องมองไปทางนั้นนิ่งราวกับเพ่งมองอะไรบางอย่างที่มิได้อยู่ตรงนั้น แล้วพูดว่า "ดูอยู่ใช่มั้ย เอนเด จัดการได้เลย" ------------------------------------------------------- "ค่ะ นายท่าน" เสียงเอนเดตอบรับจากระยะไกลตามที่ได้รับคำสั่งล่วงหน้าให้คอยใช้ความสามารถของตนจับตาดูคาราซาว่าไว้ทุกฝีก้าว เพื่อจะได้ฟัง "คำสั่ง" จากคาราซาว่าได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม เด็กหญิงผุดลุกขึ้นยืน สองมือจับสายเคเบิ้ลแน่น ขณะที่หูแมวบนหัวกางออก ปล่อยระยางค์คล้ายเส้นลวดนับสิบเส้นออกไปยังจอมอนิเตอร์น้อยใหญ่รอบตัว "แอพพลิเคชั่นทำงาน... แผนหลบหนีหมายเลข 12 'แพนเดมิค' เริ่มต้น" พร้อมๆ กับคำพูดนั้น ก็บังเกิดเหตุน่าสยองขวัญขึ้น ทีวี วิทยุ โทรศัพท์ และสารพัดสิ่งของประดามีที่ใช้คลื่นไฟฟ้าหรือคลื่นวิทยุเป็นสื่อในการส่งสัญญาณพลันส่งเสียงซ่าๆ ประหลาดขึ้นมาพร้อมกันทั้งหมู่บ้านโดยมิได้นัดหมาย ทันทีที่เสียงซ่าๆ เหล่านั้นดังขึ้น ผู้คนที่กำลังอยู่หน้าสิ่งของเหล่านั้น หรือกำลังใช้สิ่งของเหล่านั้นอยู่ก็ตัวแข็ง ดวงตาเปลี่ยนเป็นเลื่อนลอยไร้ชีวิต ก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆ บิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงไป ...นาทีหลั่งเลือดเริ่มต้นขึ้น ณ บัดนั้น... ----------------------------------------------------------------------- "...ที่เล่ากันมาว่า 'คิวกิขับไล่คังชุไป' น่ะ...จริงๆ อาจตรงกันข้ามก็ได้" คาราซาว่ายังคงอธิบายต่อไปอย่างเรียบเรื่อย ผิดกับลักษณะหน้าตาที่บิดเบี้ยวด้วยความบ้าคลั่งถึงที่สุด "ที่พวกยักษ์ (คังชุ) ปรากฏตัวออกมาน่ะ เป็นเพราะพวกเขามาที่นี่ต่างหาก!! 'แหล่งแพร่เชื้อ' ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นพวกเขานั่นเอง!!" เสียงร้องโหยหวนอย่างตกใจกลัวและเจ็บปวดของเหล่าผู้คนซึ่งถูกคังชุเล่นงานทั้งด้านในและด้านนอกห้องใต้ดินดังสะท้อนไปทั่ว คลอกับเสียงร้องหวีดแหลมอย่างบ้าคลั่งของฝูงคังชุที่ตรงเข้าโจมตีทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้ ไม่ว่าจะเป็นเด็ก ผู้หญิง หรือคนแก่ เลือดและซากศพของผู้คนกระจัดกระจายไปทั่วไม่ผิดอะไรกับการสังหารหมู่ที่ผู้มีกำลังมากกว่ากระทำกับผู้มีกำลังน้อยกว่าเลย กระนั้น คาราซาว่าก็คงแจกแจงทฤษฎีของตนเองอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ กับเสียงร้องโหยหวนทั้งเบื้องในและเบื้องนอกที่วิ่งมากระทบโสตประสาทแม้สักนิด ตรงกันข้าม กลับรู้สึกเติมเต็มอิ่มเอิบด้วยความปรีดาปราโมทย์เสียด้วยซ้ำ...ที่สามารถทำลายเกาะบ้าๆ กับสังคมบ้าๆ ที่ทำให้คนที่เขารักที่สุดต้องสิ้นชีพได้เสียที "คนต่างถิ่นอย่างพวกเขา...ทำอย่างไรจึงจะอาศัยอยู่ที่นี่ได้ตลอดไปโดยไม่ถูกขับไล่ไสส่งน่ะรึ? คำตอบนั้นง่ายนิดเดียว" "ก็ขึ้นสู่จุดสูงสุดของระบบ...ของสังคมนี้ยังไงล่ะ!" ดวงตาของชายหนุ่มวาววามเป็นประกายบ้าคลั่งราวคนเสียสติ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะกล่าวต่อไป "สร้างบุญคุณให้คนเหล่านั้นจนได้รับการยอมรับให้อยู่ด้วย เท่านี้ก็ได้แผ่นดินอันแสนสงบสุขมาไว้ในมือได้อย่างง่ายดาย เพื่อการนี้จึงต้องปลูกฝังความกลัว แล้วทำตัวเป็นผู้ปลดปล่อยความกลัวนั้นยังไงล่ะ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:12:55

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพผู้คนกลายร่างเป็นคังชุตรงเข้าโจมตีผู้คนตรงเบื้องหน้า ทำเอาริคุซึ่งยืนดูภาพทั้งหมดจากในจอมอนิเตอร์ซึ่งจูริเป็นผู้เปิดให้ถึงกับตะลึงจนหน้าถอดสี เด็กหนุ่มพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วหันไปถามเรน่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่าต่อจากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่แล้วเด็กหนุ่มก็ชะงัก เมื่อเห็นว่าเรน่ากำลังมีอาการผิดปกติ เด็กสาวทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน สองมือยกขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง ใบหน้าซีดเผือดจนแทบไม่มีสีเลือด ดวงตาทั้งคู่ส่อแววขวัญหาย จ้องมองไปข้างหน้าราวกับกำลังมองเห็นภาพบางอย่างที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตปรากฏขึ้นตรงหน้า ไม่มีการตอบสนองต่อเสียงเรียกใดๆ โดยสิ้นเชิง มิไยที่ริคุจะส่งเสียงร้องเรียกสักเท่าไหร่ก็ตาม - จบตอนที่ 61 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:14:23

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องตอนนี้เรียกได้ว่าเป็นตอนที่ "ความบ้าคลั่งทั้งมวลของคาราซาว่า" กำลังสุกงอมได้ที่จนระเบิดตูมออกมาจริงๆ ครับ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนช่วงหลายตอนที่ผ่านมาเป็นการปูเรื่องเพื่อฉาก "คังชุอาละวาด" ในตอนนี้ชัดๆ ทำให้ได้เห็นภาพชัดเจนขึ้นมาเลยว่าทำไมคาราซาว่าถึงได้จงเกลียดจงชังเกาะฮัตสึมิถึงขนาดต้องล้างเกาะกันแบบนี้ (โดนหักหลังกันจนเดาะไปหลายข้อขนาดนี้ เป็นใครก็คงช็อคจนสติแตกกันบ้างละ) เป็นตอนที่แสดงให้เห็นเป็นอย่างดีว่าที่คาราซาว่าทำแบบนี้นั้นไม่ใช่เพราะเป็นคนเลือดเย็นโหดร้ายโดยสันดาน แต่เพราะถูกกดดันและถูกเกาะนี้ทำร้ายมามากเกินกว่าที่จะทนรับไว้ได้จริงๆ อ่านๆ ไปก็อดคิดไม่ได้แฮะ ว่าอ.โมริยามะเขียนเนื้อเรื่องตรงนี้ขึ้นมาเพื่อแก้ต่างให้กับแผนการ "เด็กเลี้ยงแกะ" ของริคุหรือเปล่า เพราะสถานการณ์ของคาราซาว่าในตอนนี้นั้นแทบจะไม่แตกต่างจากริคุในช่วงเล่ม 1 - 5 เลย เพียงแค่เพราะเลือกไว้ใจคนที่คิดว่าไว้ใจได้เพียงคนเดียว กลับถูกคนที่ไว้ใจคนนั้นหักหลังจนแผนการทั้งหมดหวิดพังพินาศ เรียกว่าถ้าหากไม่มีแผนสำรองในตอนท้ายเรื่องนั้น ป่านนี้คาราซาว่าคงกลายเป็นไอ้เอ๋อเดี้ยงงอกรากติดอยู่บนเกาะนี้ไปชั่วชีวิตแล้ว (ถึงในเรื่องจะไม่ได้บอกไว้ชัดเจนว่าทาคาโอะเป็นคนตัดสินใจปากโป้งเรื่องของคาราซาว่ากับเอนเดด้วยตัวเองหรือเปล่าก็เถอะ) ว่าแต่ตระกูลที่ 3 ที่รักษารังไหมตกลงกลายเป็นตระกูล "อาริสึงาว่า" งั้นเหรอเนี่ย ทีแรกนึกว่าเป็น "ตระกูลโทคิจิ" ซะอีก หรือว่าจะมีอะไรหมกเม็ดที่ยังไม่ได้พูดถึงเกี่ยวกับตรงนี้อยู่ คงต้องรอดูกันต่อไปละครับ ส่วนเรื่องของเจ้าตระกูลโอโทรินั้น นึกไม่ถึงเหมือนกันแฮะว่าแกกะจะโดดลงมาขอร่วมวงเล่นเกมของพวกคาราซาว่าเองแบบนี้ แต่เอาเข้าจริงก็มองเห็นได้ไม่ยาก เพราะดูจากท่าทางตั้งแต่เริ่มเรื่องมา ตัวเจ้าตระกูลโอโทริเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับธรรมเนียมบ้าบอต่างๆ บนเกาะนี้อยู่แล้ว ถ้าแกคิดจะทำแบบนี้เพื่อหาทางทำลายธรรมเนียมของเกาะ ช่วยลูกสาวตัวเองให้พ้นจากสภาพเป็นเหมือนวิญญาณคนตายแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย น่าคิดจริงๆ ว่าถ้าหากซาโยโกะไม่ใจเร็ว แสดงกิริยาเป็นศัตรูกับแกก่อนจนเกิดยื้อกันจนพลาดตกเหวแล้ว เรื่องทั้งหมดจะลงเอยด้วยดีกว่านี้หรือเปล่า รอดูตอนต่อไปโลดครับ :) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:15:21

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตอนนี้แล้ว นึกชื่อตอนที่เหมาะสมขึ้นมาได้เลยแฮะ "คืนนรกแตก" จากคุณ : NetNN เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 12:45:09

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาดูผ่านๆ ไม่กล้าอ่านโดยละเอียด ภาพในคห. ที่ 1 นี่มองยังไงก็คู่รักชัดๆ  จากคุณ : เมตตามหานิยม เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 14:00:12

ความคิดเห็นที่ 10 อ่า~~~ กลายเป็น"แว่วเสียงคังซุ"ไปแล้ว = ='' จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 14:13:51

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบแล้วผมรู้สึกสงสัยว่าอะไรเป็นสิ่งที่ทำให้พี่เทพแกทรยศต่อคาราซาว่ากันนะ หรือว่าเป็นเพราะความกลัวในตัวคาราซาว่าอย่างนั้นเหรอ ยังต้องลุ้นกันต่อไปตอนหน้าสินะ ขอบคุณสำหรับ Spoil ครับ จากคุณ : ผมแอบดูกระทู้คุณอยู่ เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 14:19:24

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านสปอยรอของไทยต่อไป ขอบคุณที่นำมาให้ดูกันประจำนะครับ จากคุณ : เหวยDude เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 14:24:34

ความคิดเห็นที่ 13 คาราซาว่านี้เป็นกระจกสะท้อนตัวริคุเองชัดๆเลยนิ จากคุณ : hahihoman เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 15:21:35

ความคิดเห็นที่ 14 ฉันรักแกคาราซาว่า ฉันรักแก!!!! เป็นปฏิกิริยาที่เยี่ยมที่สุดที่อยากจะเห็นจากผู้ชายคนหนึ่งเลยล่ะ นายเยี่ยมมากคาราซาว่า ชิโร่ บอกตรงๆว่าสะใจมากครับ กับการปลดปล่อยความบ้าคลั่งของคาราซาว่าถึงจะยังคาใจว่าพี่เทพทรยศจริงรึเปล่าก็เถอะ (ดูได้จากการที่จูริยังไม่บุกเข้าไปจัดการเอนเด) ว่าแต่จุดจบของเหตุการณ์นี้ผมว่าต้องเชื่อมโยงกับการที่ -คาราซาว่ากลายเป็นคังซุครึ่งท่อน -พี่เทพผมขาว -จูริหายไป ในตอนหลังแน่ๆ น่าสนุกจริงๆแหะตอนนี้ อา~!! อยากให้รวมเล่มไทยถึงตอนนี้เร็วๆจัง จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 16:15:55

ความคิดเห็นที่ 15 กลายเป็นผมชอบคาราซาว่าเลยแหะตอนนี้ แทมไม่เหลือความเห็นใจพี่เทพเลย สมควรหัวหงอกแล้วล่ะ จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 19:28:12

ความคิดเห็นที่ 16 แหม่ อยากเห็นหน้าคลั่งๆ ของคาราซาวะให้มากกว่านี้จัง >w< จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 19:52:55

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ peTOUCHso คาราซาว่ากลายเป็นคังชุครึ่งท่อนนั่นมันอยู่หลังเหตุการณ์นี้อีกไกลเหมือนกันนะครับ เพราะต้องให้คาราซาว่าก่อตั้ง FLAG ขึ้นมาก่อน โดนพี่เทพดักตีหัวพร้อมผู้ใช้จิงกิอีกเป็นสิบก่อน คุณ Vladimir Putan รับตัวอย่างไปชม 1 ภาพก่อนครับ (ส่วนตัวเต็มเชิญดูใน PM ได้เลยน่อครับ) เห็นหน้าคาราซาว่าในตอนนี้แล้วอดคิดไม่ได้ ว่าถ้าริคุมันโดนกดดันจนหน้าเ-ี้ยขอบตาดำแบบนี้บ้าง เรื่องจะเดินไปอีรูปไหนนะ แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 54 20:21:55 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 20:16:53

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ คะ...คังชุ =[]=! ขอบคุณคุณ Drake สำหรับ pm ครับ orz จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 4 ม.ค. 54 21:44:46

ความคิดเห็นที่ 19 อ๊ะ!! จริงด้วยลืมไปสนิทเลยว่าคาราซาว่าต้องไปทำซาโยโกะป่องก่อน ว่าแต่หน้าตาได้ใจจริงๆเลยคาราซาว่าคุง จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 54 06:52:15

ความคิดเห็นที่ 20 ^^ ^^ ^^ ผอ.แกชื่อซาวาโกะน่อครับ (ซาโยโกะตายไปแล้ว กลายมาเป็นเอนเดอยู่ตอนนี้) ย้อนอดีตถึงตรงนี้ ก็พอจะเดาเหตุการณ์ต่อไปได้แล้วเหมือนกันแฮะ (แต่ยังไม่ลึกถึงรายละเอียดเท่าไหร่นัก) ตอนนี้เลยไม่ถึงกับอยากรู้ช่วงต่อจากนี้มากเท่าไหร่แล้ว ประเด็นที่ผมอยากรู้ที่สุดในตอนนี้กลับเป็นแนวทางเดินเรื่องของเนื้อเรื่องในช่วงเวลาปัจจุบัน (ว่าด้วยหนทางของริคุกับผองเพื่อน) กับเนื้อเรื่องย้อนอดีตช่วงโรงพยาบาลคาซาม่านี่แหละครับ...โดยเฉพาะเรื่องหลังที่ผมว่าน่าจะออกมาดราม่ามากๆ แน่ ยิ่งอ.โมริยามะคอนเฟิร์มประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ว่า "อามาเนะตายแล้ว" จริงๆ แบบนี้ แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 54 21:09:04 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 5 ม.ค. 54 17:53:11

ความคิดเห็นที่ 21 กลายเป็นเกาะกระหายเลือดสินะ... จากคุณ : devil amature2 เขียนเมื่อ : 7 ม.ค. 54 18:13:18