ตอนจบสิ่งเล็กๆ ในแบบของข้าพเจ้า

[ทำไมแตกประเ็ด็นไม่ได้]
ขอเสนอตอนจบในแบบของตัวเองบ้างดีกว่า เริ่มเลยนะครับ

โชนส่งภาพภ่ายของน้ำไปประกวด(หรือจริงๆส่งไปในหนังเพราะว่าเห็นในเรื่องมีพูดถึงการประกวด 2 ครั้ง แต่ไม่ได้ดูตลอดทั้งเรื่อง
พอดีลงไปซื้อข้าวมาให้แฟนกิน หายลงไปประมาณ 15 นาที) แล้วภาพนั้นชนะ แต่น้ำไม่รู้ว่าภาพที่โชนส่งไป เป็นภาพที่โชนแอบถ่ายตนเอาไว้

จากนั้น โชนก็เอาจดหมายพร้อมไดอารี่ไปวางไว้ที่หน้าบ้่านน้ำ ในจดหมายเขียนข้อความชวนให้น้ำมาแสดงความยินดีกับตนที่งานแจกรางวัล
แล้วบอกให้นำไดอารี่ที่มาพร้อมกับจดหมายไปด้วย และย้ำว่าห้ามอ่านก่อนที่จะมางาน

ตัดมาที่ฉากในงาน ภาพถ่ายที่ได้รับรางวัลชนะเลิศอยู่บนเวที มีผ้าคลุมไว้ น้ำมาร่วมงานแจกรางวัล ด้วยหัวใจที่บอบช้ำพร้อมเพื่อนๆ
(จริงๆจะไม่มา แต่เพื่อนๆบอกให้มา เนื่องจากเป็นคนที่น้ำเคยชอบ น่าจะมาแสดงความยินดีกับเค้าหน่อย)
จากนั้นเมื่อน้ำพร้อมเพื่อนๆมาถึงสักครู่พิธีกรก็ประกาศชื่อผู้ชนะ นั่นก็คือ โชนนั้นเอง ผู้ร่วมงานทุกคนรวมถึงเพื่อนๆของน้ำต่างตรบมือแสดงความยินดี
แต่น้ำกลับไม่ทำเช่นนั้นอยู่คนเดียว จริงๆเธออาจจะยินดี แต่ตัวเธอเองไม่อยู่ในสภาพจิตใจพร้อมที่จะแสดงออกเช่นนั้น
จากนั้นพิธีกรก็เชิญโชนขึ้นมาบนเวที เพื่อรับรางวัล และให้ช่วยอธิบายถึงมุมมองและแรงบันดาลใจสำหรับการถ่ายภาพทีส่งมาจนได้รางวัลชนะเลิศ
ในขณะที่โชนเดินขึ้นมาบนเวที ก็ได้แต่มองหาว่าน้ำมาร่วมงานหรือไม่ มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็น
ทำให้โชนกระวนกระวายใจมาก(ที่มองไม่เห็นเพราะน้ำพยายามแอบอยู่หลังกลุ่มเพื่อนๆของตน เนื่องจากไม่สบายใจนักที่จะเจอกับโชนเห็นโชนอีก)
เมื่อโชนมองหาเท่าไหร่ก็ไม่เห็นน้ำ โชนจึงแสดงสีหน้าตัดใจและเสียใจ ที่น้ำไม่ยอมมาร่วมงานตามคำชวนของโชน
จึงไม่ค่อยมีกระจิตกระใจจะทำอะไร รับรางวัลแบบสีหน้าไม่ค่อยดี พิธีกรแอบแซวว่า เหมือนไม่ค่อยดีใจที่รับรางวัลเลยนะครับ เดี๋ยวยึดรางวัลคืนซะเลย
(คนเป็นพิธีกรน่าจะเชิญดาราตลกในเวิร์คพ้อย เอาคนที่มาเล่นเสริมในแก๊ง3ช่าก็ได้ครับ ขออภัยที่จำชื่อไม่ได้)
หลังจากได้ยินพิธีกรแซว โชนก็ยิ้มนิดๆและมีสีหน้าดีขึ้น จึงรวบรวมกำลังใจ เพื่อที่จะกล่าวขอบคุณและอธิบายถึงผลงานของตน
โชนรับรางวัลจากมือพิธีกร(ผมไม่ให้ผู้ใหญ่มาแจกเพราะไม่ชอบพิธีการ 555+) แล้วก็เดินมาที่ข้างๆรูปที่มีโพเดี้ยมเตรียมไว้ใกล้ๆ
โชนก้มหน้ามองรางวัลในมือ จากนั้นก็เริ่มที่จะกล่าวขอบคุณ โชนขอบคุณพ่อและแม่ ที่เลี้ยงดูและให้โอกาสเค้าได้ทำในสิ่งที่เค้าชอบและทำได้ดีในทุกๆด้าน
ด้านกีฬาฟุตบอลและด้านการถ่ายภาพ ซึ่งมันไม่เป็นปกติเลยสำหรับผู้ปกครองในยุคปัจจุบันที่เน้นให้ลูกเน้นด้านการเรียนเพื่อให้ได้เป็นแพทย์หรือวิศวะ
จากนั้นโชนก็ขอบคุณอาจารย์ผู้ที่ให้การสนับสนุนเค้าเป็นอย่างดี(ตัดภาพไปที่ครูใหญ่ที่หวดโชนและแนะนำให้โชนมาสมัครรายการนี้)
โชนขอบคุณพี่xx(จำชื่อในเรื่องไม่ได้ที่แสดงโดยเหลือ เฟือจ๊อกม๊ก) ที่ให้คำแนะนำและสอนเทคนิกการถ่ายภาพให้เค้าโดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
ถ้าไม่มีพี่คนนี้โชนคงไม่สามารถมีฝีมือการถ่ายภาพได้ดีขนาดนี้ และสุดท้ายโชนก็ไม่สุดที่จะขอบคุณเพื่อนๆที่โรงเรียน ที่เอาใจช่วยเค้าในทุกๆเรื่อง

จากนั้นพิธีกรคนเดิมก็ทักขึ้นมาว่า
"คุณโชน คุณลืมจะขอบคุณใครไปหรือป่าวครับ"
(ทำน้ำเสียงแซวๆกวนๆแบบคาแรกเตอร์ที่เค้าทำประจำในรายการชิงร้อย)
โชนก็หันมาทำหน้าเศร้าๆใส่พิธีกร แล้วก็หันหน้าเศร้าๆมาพูดต่อว่า
"สิ่งที่ผมจะกล่าวต่อไปนี้ คือแรงบันดาลใจหรือคำว่า Inspiration
(ทวนคำครูตุ๊กกี้ ก็ต้องตัดภาพไปที่ครูตุ๊กกี้หน่อย มาร่วมงานด้วย)
ตลอดเวลาผมใช้ชีวิตมาผมใช้ชีวิตแบบเรื่อยๆ ก็รู้สึกเฉยๆกับชีวิตมาตลอด แต่พอวันนึงผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ผู้หญิงคนที่ทำให้ผมมีแรงบันดาลใจ"
(แน่นอนภาพก็ต้องตัดไปที่เพื่อนหญิงของโชนซึ่งบังเอิญยืนอยู่ด้านหลังของห้องเหมือนกับกลุ่มของน้ำ) ซึ่งเธอก็ทำหน้ายิ้มๆลุ้นๆ กึ่งๆดีใจ
ทั้งกลุ่มของน้ำรวมทั้งเจ้าตัวที่แอบอยู่ ก็ทำหน้าแบบทำหน้าไม่ถูกจะเกลียดหรือจะยินดีกับพี่เค้าดีที่เค้าได้เป็นแฟนพี่โชน
ส่วนตัวน้ำก็ได้แต่ทำหน้ายิ้มเจื่อนๆยินดีกับพี่เค้า ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็ยิ้มกลับให้น้ำแอบอยู่ด้านหลังเพื่อน
(เห็นเพราะน้ำแอบด้านหลังเพื่อน ทำให้มองจากด้านข้างได้)
จากนั้นโชนก็พูดต่อ(ตัดภาพไปแว๊บเดียวก็พอ)
"ผมรู้สึกโชคดีมาก ที่ได้เจอกับเธอ ได้รู้จัก ได้เห็นเธอในทุกๆวัน
เธอทำให้ผมตั้งใจที่จะทำอะไรมากขึ้น ทั้งการเล่นฟุตบอล(อาจจะตัดภาพสีซีเปียแว๊บไปตอนที่เตะบอลแล้วเพื่อนมาเชียร์)
ทั้งการถ่ายภาพและการส่งประกวดจนชนะในครั้งนี้(ตัดภาพต่อไปที่โชนกำลังถ่ายภาพอย่างใกล้ชิดกับเพื่อนหญิงอีกครั้ง"
(ภาพก็อาจจะตัดไปที่พ่อแม่โชนที่ยืนกอดอดภูมิใจที่ลูกมีความตั้งใจมากขึ้น)
แม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่มีโอกาสได้บอกเธอแล้ว ผมก็จะให้เธอเป็นแรงบันดาลใจของผมตลอดไป"
ขณะที่โชนกำลังพูดประโยคดังกล่าว โชนก็เอื้อมมือข้างที่ไม่ได้ถือรางวัล กระตุกผ้าที่คลุมรูปที่ทำให้เค้าได้รับรางวัลชนะเลิศลง
ผ้าค่อยๆหล่น(จริงๆหล่นเร็วแต่เราทำสโลโมชั่น) พร้อมกับโชนที่เอ่ยขึ้นมาว่า
"เธอคือแรงบันดาลใจของผมครับ"
จากนั้นในห้องประชุมก็ครางฮือออกมา เพราะภาพที่ปรากฎออกมาเป็นภาพเด็กสาวคนนึง ที่มีแววตาส่องประกาย พร้อมกับใบหน้าดำๆ ออกจะขี้เหร่ด้วยซ้ำ

ขออธิบายภาพที่ปรากฎหน่อยนะครับ
ภาพที่อยู่บนเวทีที่ชนะ เป็นภาพแอบถ่ายเด็กผู้หญิงที่กำลังแสดงท่าทางดีใจสุดขีดเล็กๆ ที่แสดงออกมาอย่างธรรมชาติ และช่างภาพถ่ายก็ถ่ายออกมาได้อย่างธรรมชาติ
สิ่งที่ทำให้ภาพนี้ชนะรางวัล อาจจะเป็นเพราะ ภาพดูออกมาธรรมชาติมาก และเด็กผู้หญิงในภาพก็เป็นคนไม่สวย ดำๆ แต่โชนสามารถถ่ายทอดภาพออกมาได้อย่างสวยงาม
ราวกลับว่า เราเห็นเด็กสาวคนนั้นสวยโดยไม่รู้ตัว นี่แหละมั้งคนเป็นการวัดฝีมือของช่างถ่ายภาพที่เก่งกาจว่า ถ่ายคนสวยให้ออกมาดูสวยคงทำได้เกือบจะทุกคน
แต่คนที่เก่งกว่า คือคนที่ถ่ายภาพคนไม่สวยให้ออกมาดูสวยได้

ตัดกลับมาที่เรื่องราวของเราต่อ ระหว่างที่คนอื่นๆให้ห้องประชุมกำลังตะลึงบวกกับทึ่งภาพถ่ายเห็นตรงหน้า แต่คนที่อึ้งกว่า ถึงอึ้งที่สุดกลับเป็นกลุ่มเด็กสาวที่อยู่ด้านหลัง
ซึ่งก็คือกลุ่มเพื่อนของน้ำ ถึงกับนิ่งไม่พูดอะไรกันสักคำ เพราะมัวแต่ตะลึงว่าภาพที่เห็น เป็นภาพเพื่อนของเธอในตอนที่ขี้เหร่สุดๆ
หลังจากที่อึ้งนิ่งไปสักพัก ก็มีเพื่อนคนนึง(เอาเป็นน้องคนตัวดำๆ ตัวเล็กๆแล้วกัน) ด้วยความที่อึ้งอยู่ก็เอ่ยปากขึ้นมาเสียงดังว่า
"นั่นมันไม่ใช่รูปพี่เค้านี่หว่า แต่มัน..."
ทุกคนในห้องประชุมถึงกลับต้องหันตามเสียงมาดูว่าใครพูด เมื่อทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เด็กสาวคนที่พูด เด็กคนนั้นก็ทำหน้าประมาณว่าซวยแล้วหว่า คนมองอยู่ทำไงดี
จึงหันหลังไปดึงเพื่อนคนที่หลบอยู่ด้านหลังที่กำลังหลบๆ อยู่ เพื่อให้มายืนรับสายตาของทั้งหอประชุมแทนเธอ และก็พูดกับเพื่อนเธอเบาๆว่า "น้ำช่วยที"
เด็กสาวก็ค่อยๆเงยหน้าที่ก้มอยู่ขึ้นมามองเห็นผู้คนกำลังจ้องเธออยู่ ด้วยความกลัวๆบวกกับความไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น
พอเธอหันไปสบตาคนที่กำลังจ้องเธอไปสักสามสี่คน ทุกๆคนก็ทำมือชี้ๆแบบผู้ดีให้เหมือนจะชักชวนเธอให้มองไปที่เวที ที่เธอไม่ได้มองมาตั้งแต่เข้ามา
และเมื่อความสงสัยมีมากกว่าความกลัว เธอจึงตัดสินใจว่าเป็นไงเป็นกัน  และแล้วเธอก็ค่อยๆเงยหน้ามองไปที่บนเวที
ภาพที่เธอเห็นเป็นภาพตัวเธอเองในท่าทางที่เธอไม่เคยเห็นตัวเองมาก่อน(แน่นอน ตอนดีใจใครจะไปส่องกระจกตลอด)
เธอค่อยเรียบเรียงว่าภาพดังกล่าวถูกภาพตอนไหน และเธอก็ค่อยๆนึกได้ว่า น่าจะเป็นตอนที่เธอดีใจที่ได้เอาของขวัญไปให้พี่โชนสำเร็จ
(ผมจำไม่ได้ว่าตอนไหนที่พอจะใกล้เคียงบ้าง จริงๆจะเอาตอนไหนก็ได้ที่ แอบวิ่งมาดีใจแล้วโชนเดินตามมาเห็นพอดี)
น้ำถึงกับอึ้งกับภาพที่เห็น และเริ่มพูดติดๆขัดๆขึ้นมากับตัวเองว่า "แล้วๆๆ พี่โชนกับพี่ ..."
ระหว่างที่เธอกำลังจะพูดชื่อผู้หญิงอีกคน เธอก็หันหน้าพร้อมยกนิ้วกึ่งๆจะชี้ไปทางผู้หญิงคนนั้นที่เธอเห็นในตอนแรก
พอหันไปเธอก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นเดินมาถึงตัวเธอตั้งแต่เมื่อไหร่โดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอตกใจเล็กๆ ผู้หญิงคนดังกล่าวยกมือขึ้นกุมมือเธอ และพูดแทรกก่อนที่น้ำจะพูดอะไรว่า
"พี่กับพี่โชนเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ไม่สิ จริงๆเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่แรกแล้ว
พี่พยายามจะคบกับเค้า แต่สุดท้ายมันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะโชนไม่เคยที่จะลืมคนที่เค้าแอบชอบมาตลอดได้
สุดท้าย พี่กับเค้าก็คงเป็นได้เพียงเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น"
น้ำได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้ง และหายสงสัยไปเรื่องนึง แต่มีอีกเรื่องที่เธอไม่แน่ใจและเธอก็อยากได้ยินจากปากคนที่เธอแอบชอบแอบรักมาตลอดว่า
สิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ในหัวตอนนี้ เป็นเรื่องจริงเธอไม่ได้เข้าใจผิดหรือคิดไปเอง เธอหันกลับไปมองที่บนเวทีอีกครั้ง แต่คราวนี้เป้าสายตาของเธอไม่ใช่รูปภาพอีกต่อไปแล้ว
แต่เป็นเด็กหนุ่มคนที่ยืนอยู่ข้างๆภาพ ก็คือโชนนั่นเอง โชนเห็นว่าทางโน้นเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วเพราะเพื่อนหญิงของเธอโบกมือเหมือนสงสัญญาณให้โชนว่า เอาเลยๆ เริ่มได้แล้วโชน
โชนก็สบตาน้ำแล้วเริ่มพูดสิ่งที่เค้าอยากพูดกับน้ำมานานแล้วว่า
"พี่ก็ชอบเธอนะ น้ำ"
ทุกคนในห้องประชุมรวมทั้งน้ำ ถึงกลับอึ้งที่ได้ยินคำดังกล่าว จากนั้นโชนก็พูดต่อว่า
"พี่ชอบเธอมานานแล้ว ชอบเธอมาตลอด ถ้าเธอไม่เชื่อพี่ เธอลองเปิดไดอารี่ในมือเธอดูสิ"
น้ำหยุดอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน และรีบเปิดไดอารี่ดูตามที่พี่โชนบอก เธอเปิดตั้งแต่หน้าแรก ก็เห็นรูปของเธอในอากับกิริยาต่างๆ พร้อมคำบรรยายๆ น่ารักๆ
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพที่เธอถูกถ่ายโดยไม่รู้ตัว(เอาแบบตามหนังตอนหลังได้เลยครับ)
เมื่อเธอเปิดอ่านไปเรื่อยๆ เธอก็เริ่มรู้สึกว่าแล้วว่า สิ่งที่พี่โชนพูดเป็นความจริงและเริ่มสงสัยตัวเองว่าทำไมเธอถึงไม่เคยรู้ตัวเองมาก่อนเลยว่าคนที่เธอแอบชอบก็แอบชอบเธอเช่นกัน
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้ เธอปิดไดอารี่ด้วยความรวดเร็ว แล้วเงยหน้ามองไปที่โชนอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้มันช่างแตกต่างจากทุกๆครั้ง เธอมองโชนด้วยใบหน้าที่ยิ้มดีใจ แต่ตาของเธอก็คลอไปด้วยน้ำตาที่แสดงออกทั้งดีใจแล้วก็เสียใจ
เธอดีใจเพราะเธอได้รู้แล้วว่าคนที่เธอไม่ได้แอบชอบพี่โชนข้างเดียวอีกต่อไป แต่ที่เธอเสียใจเพราะพรุ่งนี้เธอจะต้องบินไปเรียนต่อต่างประเทศ
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเจอกับพี่โชนอีกเมื่อไหร่ (โอ้ว ทำไมความรักมันช่างเล่นตลกขนาดนี้)
เธอจึงตะโกนกลับไปบนเวทีว่า "ทำไมมาบอกเอาป่านนี้ พรุ่งนี้น้ำจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกแล้ว"
โชนยิ้มเล็กๆ แล้วกล่าวผ่านไมโครโฟนออกมาอย่างเท่ๆว่า
"เรื่องนี้พี่รู้แล้ว ไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็จะรอน้ำอยู่ที่นี่ ที่เมืองไทย
ไม่ต้องห่วงพี่ พี่จะเก็บน้ำไว้เป็นกำลังใจและเป็นแรงบันดาลใจของพี่
จนกว่าตัวของน้ำจะกลับมาเป็นแรงบันดาลใจได้จริงๆ"
คำตอบที่โชนตอบมาทำให้เธอรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ว่าเธอไม่ได้เสียพี่โชนของเธอไป อย่างที่เธอกลัว
เธอจึงตะโกนกลับไปว่า "น้ำก็จะรอวันนั้นเช่นกันคะ"
ทุกคนในห้องประชุมต่างปรบมือกันดังสนั่น เพราะทุกคนชื่นชมในความรู้สึกของเด็กทั้งสองคนที่มีให้แก่กัน ที่มองนำความรักมาเป็นแรงบันดาลใจ ผลักดันให้ชีวิตดีขึ้น
ไม่ได้นำความรักมาใช้ในเชิงชู้สาวเหมือนกับเด็กวัยรุ่นคนอื่นๆ ในปัจจุบัน

จากนั้นก็ให้ขึ้นเครดิตหนังไปเลย อย่างไปกลัว แล้วก็แทรกภาพข้างๆแบบหนังเฉินหลง

เป็นฉากที่สนามบินสุววรณภูมิ แท็กซี่จอดรถดังเอี๊ยด เสียงชายหนุ่มบอกโชเฟอร์ ให้รับเงินค่ารถไปเลยพี่ไม่ต้องทอน ชายหนุ่มคนนั้นรีบมากถึงขนาดไม่เอาเงินทอนแบ้งห้าร้อย
(แบบประมาณนั่งมาสามร้อยกว่าบาท แต่รีบ ไม่ต้องการเสียเวลา) รีบวิ่งเข้าไปในสนามบิน อีกมือก็ถือดอกไม้
ตัดมาอีกภาพก็เป็นภาพหญิงสาวยืนกระวนกระวายรอกระเป๋าใบใหญ่ที่กำลังไหลมาอย่างช้าๆไม่ทันใจเธอ พอกระเป๋ามาถึงเธอก็รีบดึงขึ้นมาจากสายพานโดยที่เธอลืมไปว่ากระเป๋าหนักมขนาดไหน
จนตัวเกือบจะล้มดีที่ฝรั่งใจดีที่ชื่อข้างฉุดเธอไว้ไม่ให้ล้ม จากนั่นฝรั่งก็ยกกระเป๋าออกจากสายพานใส่รถเข็นให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณฝรั่งแบบรีบๆแต่สำนวนฝรั่งเป๊ะๆ แล้วรีบเข็นรถออกมา
เหตุลผลที่เราเห็นคนสองคนรีบๆจนทำตัวแปลกๆ เพราะทั้งสองคนต้องการจะมาเจอคนที่ตัวเองอยากเจอให้เร็วที่สุด คุณก็คงรู้ว่าทั้งสองคนก็คือโชนและน้ำนั่นเอง
(ทำให้แต่ตัวโตๆขึ้นหน่อยนะ เอาแบบในหนังก็ได้ นึกไม่ออก)
เมื่อทั้งคู่เข้าใกล้ๆทางออกของผู้โดยสารขาเข้าระหว่างประเทศแล้ว
ทั้งคู่ก็รีบตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง ทำให้ดูดีหน่อยเพราะเมื่อกี้มาอย่างทุลักทุเลเเพราะความรีบ
และแล้วเวลาที่ทั้งคู่รอคอยก็มาถึง เมื่อทั้งคู่เห็นกันในระยะสายตารอยยิ้มก็เริ่มปรากฎบนหน้าทั้งคู่ แต่ไม่มีใครพูดอะไร แล้วโชนก็พูดขึ้นมาว่า
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ" ทิ้งจังหวะอีกนิดแล้วพูดขึ้นว่า "หวังว่าคงไม่ได้โดนใครขโมยหัวใจไปนะ"
น้ำก็ได้แต่ยิ้มๆแบบเขินๆว่า
"ลูกสองแล้วยังจะหึงกันอีกเหรอ พี่โชน"

ปล. ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะครับ เพราะว่ายาวมาก แต่อยากถ่ายทอดออกมาอย่างที่คิดไว้


Edit คำผิดกับงงว่าแตกประเด็นไม่ได้
Edit ตัดคำว่า "ไม่" ออกครับ ไม่รู้พิมพ์เข้าไปได้ไง 555+
Edit เปลี่ยนชื่อนางเอกจาก "ใบเฟิร์น" เป็นชื่อที่ถูกต้อง "น้ำ"
     ต้องขออภัยที่จำชื่อนางเิอกของเรื่องผิดไป
     ข้าน้อยสมควรตายจริงๆ 555+

แก้ไขเมื่อ 10 ม.ค. 54 12:53:26

แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 54 00:16:44

แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 54 15:55:40

แก้ไขเมื่อ 07 ม.ค. 54 15:38:50

จากคุณ	: tatae_kung
เขียนเมื่อ	: 7 ม.ค. 54 15:37:53