เปลี่ยนบรรยากาศการเมืองน่าเบื่อหน่ายมาเขียนยกย่องศิลปิน ที่แท้จริงกันดีกว่า เมื่อเอ่ยถึง มี้ ในวงการหนังหรือละครไทยแล้วทุกคนก็จะทราบดีว่าหมายถึง
พิศมัย วิไลศักดิ์ศิลปินแห่งชาติประจำปี 2553
ที่เพิ่งประกาศกันไป ต้องขอยกย่อง และสรรเสริญด้วยใจจริงว่า มี้ คือศิลปินการแสดงของประเทศที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่เล่นหนัง เล่นละคร ได้เข้าถึงอารมณ์อย่างสมบูรณ์แบบ และดำรงความเป็นศิลปินอย่างแท้จริง ด้วยการยินดีที่จะถ่ายทอดความรู้ที่มีอยู่ให้กับดารา นักแสดงรุ่นใหม่ ที่จะก้าวขึ้นมาเป็นระดับ ศิลปินในอนาคต
ความเป็นเอกลักษณ์แห่งศิลปินของ มี้ ที่ทุกคนตระหนักได้อย่างดีนั่นคือ การดำรงตนในความเป็นศิลปิน โดยไม่ต้องไปขายอาหาร ขายเสื้อผ้า หรือขายแฟรนไชส์เหมือนดารายุคนี้ เพราะตั้งแต่เกิดมา ได้รับการเลี้ยงดูในวังหลวง จนได้เข้าเรียนในวิทยาลัยนาฏศิลป์ กรมศิลปากร มี๊ก็มุ่งมั่นที่จะเดินมาในสายของ การเต้นกิน รำกิน เพียงอย่างเดียว ซึ่งคงจะถูกพ่อแม่ทักท้วงอย่างมาก แต่ มี้ ก็ไม่เคยหวั่น
ด้วยเลือดแห่งอดีตนาฏศิลป์ ดังนั้น มี้ จึงถือว่าเป็นนักแสดงที่มีผลงานด้านการรำมากที่สุดในบรรดานักแสดงในยุคเดียวกัน โดยเฉพาะดวงตาสวรรค์ ที่กำลังลงเป็นละครในขณะนี้
อย่าหาว่ามีอคติกับใครเลยนะครับ ผมอยากให้แคทรียา อิงลิช ได้ไปศึกษาบทของ มี้ ตอนเล่นเรื่องนี้ให้เต็มที่กว่านี้ ผมทราบดีว่างานดีไม่ดีอยู่ที่ผู้กำกับเป็นส่วนมาก แต่แคแร็คเตอร์ของความเป็นดารา กับการร่ายรำ นั้นยังห่างชั้นกันอีกเยอะ และไม่จำเป็นแต่อย่างใดเลยที่ต้องแต่งหน้าจัดขนาดนี้ ...บางทีนึกเหมือนกันว่า กำลังดูงิ้วหรือนาฏศิลป์ไทยกันแน่
บทของ ฉุยฉาย โนราห์ เมขลา สีดา เหล่านี้คือบทที่ มี้ ได้แสดงบทการรำด้วย จนเป็นเอกลักษณ์และจุดขายของศิลปินผู้นี้ กับผลงานอีก 300 เรื่องที่รับในช่วงเวลาที่ผ่านมา ซึ่งจะพบว่าไม่มากนัก แต่เต็มไปด้วยคุณภาพอย่างแท้จริง เหตุเพราะ มี๊ ต้องการได้ผลงานที่เปี่ยมล้นด้วยความสามารถที่มาจากใจอย่างแท้จริง
แต่ว่าที่น่าภาคภูมิใจที่สุดก็คงจะเป็นบุคลิก ความเป็นมืออาชีพของศิลปินผู้นี้ อีกทั้งการใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย และมีแต่คำว่าการสร้างผลงานที่ดีต่อสาธารณะ ซึ่งอันที่จริงแล้ว คณะกรรมการศิลปินแห่งชาติ ก็ออกมายอมรับว่า ตำแหน่งนี้จะต้องตกอยู่กับ มี้ มาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ทราบว่าไปติดขัดตรงไหน
จึงขอกล่าวชื่นชม พิศมัย วิไลศักดิ์ ศิลปินนักแสดงที่น่าภาคภูมิใจของไทยไว้ ณ ที่นี้ว่า เธอเป็นตัวอย่างที่ทำให้เห็นชัดว่า คนที่สร้างผลงานที่ดีแก่สาธารณะ รับผิดชอบต่องานแสดงของตนอย่างเต็มที่ ย่อมได้สิ่งตอบแทนที่ภาคภูมิใจอย่างเปี่ยมล้นเช่นนี้ ...
ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าหรอกครับ






