เป็นคนนึงที่คุ้นเคยกับครอบครัวของอาจารย์มาเป็นเวลานานพอสมควรค่ะ อาจารย์เป็นบุคคลท่านแรกที่เรารู้สึกเลยว่าเป็นคำนิยามของการเป็น "ผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว" จริงๆค่ะ เสียงของอาจารย์เวลาพูดปกติก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ทุ้มกังวานไพเราะ ใจเย็นและให้ความรู้สึกของการเยียวยา รักษาจิตใจ (บอกไม่ถูกค่ะ) เวลาอาจารย์รับโทรศัพท์แล้วเรียกขานถึงคนในครอบครัวนั้นมี "คะ/ขา" ทุกครั้งค่ะ กิริยามารยาทของอาจารย์นั้นงานพร้อมสรรพอย่างไม่ต้องปรุงแต่งเลยค่ะ
อาจารย์เป็นบุคคลสำคัญที่ทำหน้าที่สำหรับทุกบทบาทของชีวิตได้อย่างไม่มีที่ติจริงๆค่ะ เป็นครูอันเป็นที่รักของเด็กไทยซึ่งก้าวมาเป็นอนาคตของชาติ (ซึ่งข้อความในกระทู้คงเป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี) เป็นลูกที่ประเสิรฐยิ่ง และเป็น "แม่" ซึ่งมีความรักอันยิ่งใหญ่ ซึ่งเราได้รับรู้และรับทราบมาโดยตลอดค่ะ นอกจากนี้ยังเป็นผู้ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาและให้ความช่วยเหลือเด็กๆและบุคคลผู้ด้อยโอกาสมาโดยตลอด
สำหรับอาการเจ็บป่วยของท่านนั้น ท่านก็ได้ต่อสู้อย่างสมศักดิ์ศรีจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต แต่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถฝืนลิขิตของสวรรค์ได้ เชื่อว่าท่านคงมองดูพวกเราทุกคนจากบนสวรรค์เป็นแน่
เพิ่งมีโอกาสได้เปิดกระทู้ดูในวันนี้ แม้มิได้เป็นคนในครอบครัวของท่านแต่ก็รู้สึกปลาบปลื้มใจไปด้วยกับคำอาลัยและความระลึกถึงของชาวเฉลิมไทยทุกท่าน นึกไม่ถึงว่าคำอาลัยถึงท่านจะล้นหลามถึงเพียงนี้ ปกติเราก็แวะเวียนมาที่เฉลิมไทยเป็นประจำ แต่เป็นชาว"ซุ่ม"ซะมากกว่า
กำลังใจของพวกท่านส่งถึงครอบครัว"จันทวิมล"แน่นอนค่ะ
ขอร่วมเป็นหนึ่งในบันทึกหน้าประวัติศาสตร์นี้เพื่อร่วมไว้อาลัยให้อาจารย์นะคะ เชื่อเหลือเกินว่าท่านจะไปสู่สุขคติภพด้วยกุศลบุญที่ท่านได้กระทำไว้นานับประการ
ด้วยรักและอาลัยยิ่ง
น้องหมีค่ะ
ป.ล. กระรอกน้อย น้องหมีขอเป็นกำลังใจให้กระรอกน้อยตลอดไปนะ รู้ว่ากระรอกน้อยต้องเข้ามาอ่านกระทู้นี้บ่อยๆแน่เลย อย่าร้องไห้เยอะนะ เดี๋ยวตาบวมไม่สวยไม่รู้ด้วยนา อาจารย์เค้าคงไม่อยากเห็นกระรอกน้อยตาบวมหรอกเนอะ ยิ้มๆเข้าไว้นะจ๊ะ สานต่อความฝันและความตั้งใจของอาจารย์ต่อไปนะในทุกๆเรื่อง
ป.ล. 2 น้องหมีก็คิดถึงอาจารย์ทุกวันค่ะ
ขอไว้อาลับ อ.พรจันทร์ จันทวิมล
ขอไว้อาลัยค่ะ 
ขอไว้อาลัยด้วยครับ ..
