ความคิดเห็นที่ 1 ผมเชื่อว่าหลายคนดูหนังเรื่องนี้แล้วพากันคิดไปในแนวที่ว่า หนังสอนเราว่าอย่าไปบังคับเด็กและการเรียนการสอนในตำรานั้นเป็นวิธีครำครึ เราควรหันมาใช้วิธีสอนให้เด็กคิดกันเยอะๆ อย่าไปยึดกับตำราอีกเลยจะดีกว่า ผมเองก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกันครับ จนพอโตขึ้นค่อยมามองหนังลึกลงไปอีกขั้น... เลยยิ่งทึ่งในบทหนังเข้าไปอีก ดูเผินๆ เหมือนหนังจะวิพากษ์ระบบการศึกษาที่พึ่งพาแต่ตำรา แล้วก็ตำหนิพ่อแม่ชอบบังคับจิตใจลูก แต่เอาเข้าจริงหนังไม่ได้ชวนให้คิดแค่นั้น แต่ยังแอบวิพากษ์แนวทางใหม่ของครูคีตติ้งผ่านทางโศกนาฏกรรมของนักเรียนชายคนหนึ่งด้วย (***ผมจะเขียนแบบมีสปอยล์ปนแล้วนะครับ หากไม่อยากทราบก็ไม่ต้องอ่านต่อดีกว่าครับ ข้ามไปอ่านความเห็นต่อไปได้เลยครับ***) คนที่ดูมาแล้วย่อมจำได้ครับ ว่านักเรียนคนนั้นคือ นีล หนึ่งในตัวเอกของเรื่องที่พ่อแม่คาดหวังให้เรียนสูงๆ ไปต่อแพทยศาสตร์ ซึ่งนีลก็ถูกปลูกฝังมาตลอดว่าต้องเรียนดี ต้องเป็นหมอ เขาก็ตั้งใจตามนั้นเสมอมา จนกระทั่งได้แรงบันดาลใจจากครูคีตติ้งที่สอนให้ลูกศิษย์จับความฝันของตัวเองให้ได้ พร้อมทั้งพิจารณามันว่าเราชอบความฝันนั้นมากน้อยแค่ไหน ก่อนจะเดินหน้าสานฝันให้มันเป็นจริง ในที่สุดนีลก็ค้นพบว่าตนเองชอบการแสดงเป็นอย่างยิ่ง เลยอยากให้พ่อแม่ช่วยสนับสนุน แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน พ่อแม่ก็ไม่เข้าใจ จนนีลต้องแอบไปแสดงละครเวทีท้องถิ่น ซึ่งเขาแสดงได้ดีนะครับ มีพรสวรรค์จนน่าปรบมือ แต่นั่นกลับไม่อาจเปลี่ยนใจพ่อแม่ได้เลย สุดท้าย เขาเลยตัดสินใจว่าหากไม่ได้เข้าสู่ถนนสายการแสดง ก็ขอจบชีวิตตนเองลงดีกว่า... จากนั้นก็อย่างที่เดากันได้ครับ เกิดเป็นโศกนาฏกรรม เป็นบทสรุปที่น่าสลดใจ คนส่วนมากมักวิจารณ์เรื่องนี้ไปในแนวทางว่าพ่อแม่บังคับลูกเกินไป แต่ผมก็มองอีกด้านหนึ่งว่าจุดจบของนีล ส่วนหนึ่งก็เป็นความรับผิดชอบของครูคีตติ้งด้วยเช่นกัน ครูคีตติ้งนั้นสอนสั่งความรู้แบบใหม่ให้นักเรียนด้วยความปรารถนาดีจากใจ อยากบันดาลใจนักเรียนทุกคนให้มีพลังตามความฝัน แบบที่ครูคีตติ้งเองก็เคยได้รับมาจากอาจารย์ของเขา ครูคีตติ้งอยากให้ลูกศิษย์ได้เรียนรู้ชีวิตอย่างคุ้มค่า ไม่ใช่เอาแต่ตาจ้องตำราเรียน จนลืมมองสิ่งรอบข้างที่มีคุณค่าไม่แพ้กัน แต่สิ่งที่ครูคีตติ้งพลาดไปคือ เด็กเหล่านี้ถูกบังคับมานาน เมื่อพวกเขาถูกจุดประกายสู่ความเป็นอิสระ มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะพุ่งเข้าหามันราวกับค้างคาวที่กรูออกนอกถ้ำ และตามธรรมชาติแล้ว การกรูกันไปแบบนั้นก็ย่อมมีทางความสุขสมหวังและความผิดหวังรออยู่ที่ปลายทาง เช่นเดียวกับฝูงค้างคาวที่ออกมาแต่ละทีก็มีทั้งรอดและตาย นี่เองคือสิ่งที่ครูคีตติ้งคาดไม่ถึง ว่าหากลูกศิษย์เจอความผิดหวังแล้วผลมันจะรุนแรงแค่ไหน นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมช่วงท้ายหลังเกิดเรื่อง ครูคีตติ้งจึงไม่พยายามแก้ตัว ไม่พยายามบอกกล่าวอะไรกับนักเรียนให้มากมาย เพราะเขาต้องการทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ตระหนักในความผิดพลาดของตนเองอย่างสงบ... จากคุณ : หมื่นทิพ (เทพบุตรตบะแตก!!) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 16:37:00

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านมาหลายย่อหน้า หลายคนคงสงสัยว่า ถ้าอย่างนั้นแล้ว เราควรจะคิดอย่างไรกับเรื่องเหล่านี้ดี เพราะการเรียนที่เข้มเกินไป ยึดตำราเกินก็ไม่ใช่ทางที่ดีที่สุด หรือจะการที่ครูคีตติ้งหวังดี ให้เด็กเดินตามความฝัน ก็ยังอุตส่าห์กลายมาเป็นผลสรุปที่น่าเศร้าอีก... ตรงนี้แหละครับ ที่จุดกลาง หรือ ทางสายกลาง ที่ผมเกริ่นไว้ เหมาะจะเอามาใช้งานอย่างยิ่ง คงต้องค่อยๆ ทำความเข้าใจทีละส่่วนครับ ว่าการศึกษาตามตำราใช่ว่าจะไม่ดี เพราะหนังสือหนังหาถือว่าเป็นขุมความรู้ที่มหาศาล มันสะสมความรู้ความคิดอ่านของผู้คนหลายยุคสมัย การศึกษาผ่านสิ่งที่คนรุ่นเก่าค้นพบได้ย่อมเป็นทางหนึ่งที่จะทำให้เรารู้อะไรกว้างขึ้น อีกทั้งคนมากมายจุดประกายสร้างสิ่งใหม่ๆ ได้ก็จากการประยุกต์ความรู้เก่าๆ เอาเป็นรากฐานนี่แหละ แต่ปัญหาคือการ “ยึด” ตำราต่างหากที่ต้องใคร่ครวญให้ดี การจำกัดว่าความรู้ที่นักเรียนควรรู้นั้น อยู่แค่ในตำราเท่านั้น ไม่ยอมเปิดโอกาสให้นักเรียนได้ไปหาความรู้ทางอื่น เช่น ความรู้จากประสบการณ์ชีวิต แบบนั้นก็เท่ากับเป็นการปิดกั้นความฝันและความก้าวหน้า รวมไปถึงปิดทางพัฒนาทักษะความรู้และจินตนาการของเด็กอย่างน่าเสียดายครับ เพราะเรื่องในตำราควรรู้ก็จริง แต่เรื่องโลกภายนอกก็ไม่ควรละเลยเช่นกัน มันจะมีประโยชน์อะไรหากเด็กคิดเลขได้ คำนวณค่าสถิติได้อย่างแม่นยำ แต่กลับไม่รู้ว่ายามที่ผิดหวังหรือพบปัญหา ควรทำเช่นไร เราจึงให้นักเรียน (หรือแม้แต่ตัวเราเอง) ควรรู้เรื่องนอกห้องเรียนประกอบกันไปกับวิชาในตำรา ซึ่งแนวทางที่ครูคีตติ้งบอกก็ถือว่าเป็นการส่งเสริมให้นักเรียนเรียนรู้จากสิ่งแวดล้อม เรียนจากอดีต และที่ขาดไม่ได้คือต้องทำความเข้าใจตนเองไปพร้อมๆ กันด้วย ว่าตัวเองต้องการอะไรในชีวิต รู้ให้ได้ว่าอะไรคือตัวเราที่เราอยากเป็นในอนาคตข้างหน้า แต่ก็ต้องยอมรับล่ะครับว่าระบบการเรียนรู้แบบยึดตำราเป็นสรณะมันฝังรากมานาน ครั้นจะไปเปลี่ยนปุบปับเป็นแบบให้เด็กเรียนรู้เองโดยที่เด็กก็ไม่ได้รับการชี้นำ (ที่เป็นกลาง ไร้อคติ) จากผู้ใหญ่ เด็กก็อาจเป็นเหมือนเรือใบไม้ลำน้อยที่ลอยกลางแม่น้ำใหญ่ ล่องๆ ไปอาจล่มกลางทางได้ ด้วยเหตุนี้จึงต้องให้ผู้ใหญ่ประคับประคองอยู่ห่างๆ ด้วยเช่นกันครับ ดังนั้นการเรียนทั้งในห้องและนอกห้องจึงจำเป็นไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ควรรู้ให้รอบ แต่เคล็ดสำคัญคือ เราควรเรียนรู้อย่างสบายใจ "เรียนให้เกิดความอยากเรียน" ไม่ซีเรียสเครียดหรือยึดติดกับมัน ผมเคยลองถามเพื่อนที่เรียนดี มีเกรด A เป็นสรณะ ว่าทำยังไงถึงเรียนดี เกรดงาม ผมก็นึกว่าเขาจะตอบว่า “ก็อ่านหนังสือ ตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังสิ” แต่รู้ไหมครับเขาบอกว่าอะไร... “ทำตัวยังไงก็ได้ ให้ยังเป็นคนน่ะ แค่นั้นก็พอแล้ว” ผมก็งงนิดๆ พาลคิดว่านี่เราทำตัวเป็นกั้งอยู่หรือเปล่าหว่า จนเพื่อนเกรด A อธิบายเพิ่มว่า ทำตัวให้เป็นคนหมายถึง อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก อยากดูหนังก็ดู อยากไปเที่ยวก็ไป ทำอะไรแล้วสบายใจ ไม่เดือดร้อนตัวเราและผู้ใดก็ทำไป ทำตัวให้พอดี ให้ปกติ และใช้ชีวิตอย่างมีสติ รวมไปถึงรู้จักบริหารส่วนต่างๆ ของชีวิตให้สมดุลด้วย ไปๆ มาๆ ก็สรุปได้ด้วยคำว่า "ทางสายกลาง" นั่นเองครับ ดังนั้นหากเราอยากเดินตามฝัน จงทำมันอย่างพอดีครับ หมายถึง ทำให้เต็มที่ แต่หากเราทำแล้ว พบว่าเราทำไม่ไหว ก็ต้องพิจารณาให้ดีๆ ครับ ว่าเรานั้นเหมาะกับสิ่งที่เราฝันจริงหรือเปล่า หากไม่ค่อยจะเหมาะ เราก็ควรปรับเปลี่ยนสิ่งที่ฝันให้เหมาะกับตัวเรามากกว่าที่เป็น... บางครั้งหากเราอยากนำตัวเองใส่ลงไปในกล่องแห่งความสำเร็จ เราก็อาจต้องปรับขนาดตัวให้่เหมาะกับกล่อง หรือไม่ก็ควรหากล่องใหม่ที่เหมาะสำหรับตัวเรา อย่าเดินตามความฝันแบบตามใจฉัน และอย่าปล่อยให้แรงบันดาลใจผลักดันคุณ จนกลายเป็นความดันทุรังนะครับ จงกรองพลังแห่งแรงบันดาลใจทั้งหลายที่คุณได้รับมา ให้อยู่ในระดับพอดีพอเหมาะ มันจะได้ไม่กลายเป็นพิษในภายหลัง หรือถ้าเรามีฝัน และตั้งใจเดินตามเส้นทางนั้น แต่พ่อแม่ไม่เห็นด้วย แบบนี้ควรทำเช่นไร... แน่นอนครับว่าการตัดสินใจแบบนีล ย่อมไม่ใช่ทางที่ผม และคนทำหนังเรื่องนี้ อยากให้คุณเลือก เพราะเขาทำออกมาเตือนใจ ชวนให้คิดครับ ให้ทั้งพ่อแม่และลูกได้คิด สิ่งที่ควรทำก็คือ เราต้องพิสูจน์ตัวเองว่าเราทำตามฝันได้ และมันก็เลี้ยงตัวเราได้ ให้พ่อแม่ท่านมั่นใจหายห่วง... แบบที่ผมร่ายไว้ในรีวิว Billy Elliot ไงล่ะครับ (ลองตามไปอ่านได้นะครับ) Dead Poets Society จึงเป็นหนังสร้างแรงบันดาลใจ ที่ชี้ชวนให้เรารู้เท่าทันถึง "พลังแห่งแรงบันดาลใจ" ว่าเราควรบริหารจัดการมันให้พอเหมาะ อย่าปล่อยมันออกฤทธิ์รุนแรงจนเกินขนาด จนทำให้เราดันทุรัง เดินตามฝันแบบขาดสติไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่ขณะเดียวกันหากรู้ว่าเรานั้นพร่องแรงบันดาลใจ อยู่ไปวันๆ อย่างไร้ทิศทาง ก็ควรหามันมาเสริมเป็นดั่งวิตามินชีวิต ให้เราเกิดมาหนึ่งชาติแบบไม่พลาดความสนุก เพราะเมื่อคุณเดินไปถึงฝั่งฝันได้ คุณจะได้รับความรู้สึกสุขแบบที่ยากจะบรรยาย หนังเรื่องนี้ มีดีหลายชั้นจริงๆ แฮะ... เร้าให้ตามฝัน และหมั่นเติมพลังสติ แบบนี้ ต้องสามดาวครับ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=10000tip&month=20-02-2011&group=18&gblog=219 รีวิวหนังดีบันดาลใจเรื่องต่อไป คิดไว้แล้วครับ คาดว่าไม่กี่วันคงเอามาลงนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจครับ จากคุณ : หมื่นทิพ (เทพบุตรตบะแตก!!) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 16:45:37

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณมากๆ ค่ะ เราชอบหนังเรื่องนี้เหมือนกัน ได้ดูตั้งแต่ตอนเด็ก (เพราะผู้ชายหน้าตาดีทั้งนั้น) ได้อ่านรีวิวคุณก็ทำให้ได้เห็นอีกมุมมองนึง เดี๋ยวกลับไปดูอีกดีกว่า จากคุณ : เขียนบน iPhone (Rurujung) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 54 20:26:28

ความคิดเห็นที่ 4 ชอบค่ะ หนังดีมาก แต่พึ่งวได้ดูเมื่อเกือบปลายปีก่อน 555 หนุ่มๆนน้าใสในเรื่องหลายเป็นชายวัยกลางคนไปหมดแล้ว ^ ^''' สปอยล์ ทีแรกคิดว่าเรื่องจะใสๆสไตล์โรงเรียนมัธยม แต่หลังๆโห ดราม่า แทงใจจนอยากจะร้องไห้ อีธานเล่นดีมาก ชอบฉากที่วิ่งไปร้องไห้เพราะรูมเมทตาย สะเทือนใจสุดๆ จากคุณ : momo lawleit เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 54 10:15:12