ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากพักฟื้นจนร่างกายแข็งแรงพอจะลุกจากเตียงได้ คาราซาว่าก็ทำหนังสือรายงานปลอมส่งไปยังโทคิจิกรุ๊ปทันที โดยบอกว่าเรื่องทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุทางทะเล หลังส่งรายงานไปไม่นาน ซาวาโกะ พี่สาวฝาแฝดของซาโยโกะ ก็มาเยี่ยมเขาถึงโรงพยาบาลในฐานะคนคุ้นเคยกันแต่เก่าก่อน (สมัยที่เพิ่งเข้าทำงานในบรรษัททหารของโทคิจิกรุ๊ปใหม่ๆ คาราซาว่าเคยเป็นบอดี้การ์ดให้ซาวาโกะในช่วงสั้นๆ ตอนที่ซาวาโกะอยู่ที่เซี่ยงไฮ้) พร้อมทั้งแสดงความประหลาดใจในเรื่องที่คนของบรรษัททหารอย่างคาราซาว่ากลับออกปากขอย้ายมาอยู่บริษัทมือถือที่เธอเป็นผู้ก่อตั้งด้วยตัวเอง แถมยังไม่ใช่แค่คำสั่งย้ายตำแหน่งธรรมดาๆ แต่เป็นหนังสือลับสุดยอดจากประธานบริษัทโดยตรงอีกต่างหาก ซาวาโกะถามคาราซาว่าด้วยสีหน้าทึ่งๆ ว่าใช้คาถาแบบไหนกันแน่ ถึงทำให้คนระดับท่านประธานยอมลงทุนลงมาทำหนังสือลับย้ายแผนกให้ด้วยตัวเองแบบนี้ คำพูดของซาวาโกะทำเอาคาราซาว่าถึงกับนิ่งอึ้ง รู้ทันทีว่าทั้งหมดนี้ซาโยโกะเป็นผู้ดำเนินการให้นั่นเอง กระนั้นก็ยังอดตกใจไม่ได้ จริงอยู่เขาเคยพูดกับซาโยโกะไว้ว่าถ้าเสร็จภารกิจนี้เมื่อไหร่ ก็อยากทำงานในบริษัทมือถือ แต่เขาไม่นึกเลยว่าซาโยโกะจะจำเรื่องนั้นได้ และช่วยเดินเรื่องย้ายตำแหน่งให้เขาได้เข้าทำงานที่บริษัทมือถือของพี่สาวจริงๆ แบบนี้ ชายหนุ่มนิ่วหน้าลงอย่างเจ็บปวดเมื่อความทรงจำต่างๆ เกี่ยวกับซาโยโกะฉายวาบขึ้นมาในสมอง เขาขบกรามแน่น ขณะที่น้ำหนักของความรู้สึกเจ็บปวดเพราะไม่อาจปกป้องคนที่ตัวเองรักได้ค่อยๆ กดทับลงมาบนบ่าทั้งสองข้าง บังคับให้เขาต้องก้มหัวงุดลงด้วยความรู้สึกผิดเกินจะทานทน "ขอโทษด้วยครับ..." สุดท้ายเมื่อทนแบกรับความรู้สึกผิดนั้นต่อไปไม่ได้ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพูดออกไป "ผม...ปกป้องน้องสาวของคุณไม่ได้..." ใช่แล้ว...คาราซาว่าคิดในใจ แม้เรื่องราวที่แท้จริงของภารกิจบนเกาะฮัตสึมิจะให้ใครอื่นรู้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็อยากให้ซาวาโกะผู้เป็นพี่สาวของซาโยโกะได้รับรู้ถึงช่วงเวลาที่ซาโยโกะสิ้นชีวิต ได้ร่วมอาวรณ์กับการสิ้นชีวิตของเธอไปพร้อมกับเขา ...เพียงแค่นั้นก็ยังดี... ทว่า คำพูดต่อมาของซาวาโกะ กลับทำให้หัวใจที่หวังคำปลอบโยนและความเข้าใจจากอีกฝ่ายของคาราซาว่าต้องถูกทำลายจนแหลกลาญอีกครั้ง... "ฮะๆๆ พูดอะไรของเธอน่ะ?" หญิงสาวเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ หากสำหรับคาราซาว่าแล้ามันฟังดูคล้ายเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงใหญ่ก็ไม่ปาน "ชั้นมีน้องสาวซะที่ไหนล่ะ?" ได้ยินดังนั้น คาราซาว่าก็ถึงกับนั่งเซ่ออยู่กับที่ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตะลึงไม่อยากเชื่อหูตัวเอง พยายามมองอย่างค้นหาว่าอีกฝ่ายล้อเล่นหรือแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องหรือไม่ เขาไม่เห็นแววล้อเล่นหรือแกล้งทำไขสือใดๆ อยู่ในสีหน้าและแววตาของซาวาโกะเลยแม้สักอย่าง... ------------------------------------------------------------------- หลังจากนั้น คาราซาว่าก็อาศัยช่วงเวลาพักฟื้นในโรงพยาบาล ค้นหาข้อมูลข่าวสารต่างๆ ที่น่าจะเกี่ยวข้องกับเกาะฮัตสึมิอย่างเต็มที่เท่าที่สภาพร่างกายของตนจะอำนวย แต่ไม่ว่าจะค้นหาอย่างไรก็คว้าน้ำเหลว ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเกาะฮัตสึมิ ทั้งเรื่องราว ทั้งตำแหน่ง ทั้งที่อยู่ ทั้งผู้คน กระทั่งหนทางติดต่อกับเกาะ ล้วนแต่หายไปจากความทรงจำของผู้คนทั้งหมด แม้กระทั่งตัวเกาะเองก็ยังหายสาปสูญไปอย่างไร้ร่องรอย ...ราวกับไม่เคยมีเกาะฮัตสึมิอยู่แต่แรกแล้วไม่มีผิด... ชายหนุ่มเข้าใจได้ทันทีโดยแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด ว่าทั้งหมดนี้เป็นผลจากอำนาจในการ "ลบความทรงจำ" ของคังชุกับคิวกินั่นเอง ...อำนาจและระบบอันโหดร้ายไร้เมตตา ทว่าก็เข้มงวดและยุติธรรมยิ่งกับทุกผู้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใด... เพียงได้รู้เรื่องนั้น คาราซาว่าก็แทบหมดหวังต่อทุกสิ่ง เขาเคยลักลอบศึกษาและวิจัยระบบของคังชุและคิวกิอย่างละเอียดจนเข้าใจพื้นฐานของระบบเหล่านั้นอย่างแตกฉานเสียยิ่งกว่าบรรดาคนระดับผู้นำของเกาะด้วยซ้ำ ย่อมรู้ดีว่าการตามหาความทรงจำที่หายไปเพราะอำนาจของคังชุและคิวกินั้นเป็นเรื่องยากแสนสาหัส เรียกว่าแทบใกล้เคียงกับคำว่า "เป็นไปไม่ได้" เลย "แต่ใครมันจะไปยอมรับได้!!" เสียงหัวเราะแหบโหยราวกับผีร้ายดังกึกก้องไปทั่วห้องผู้ป่วยอันมืดมิดและเงียบงัน ขณะที่คาราซาว่าค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบหน้ากากจิ้งจอกที่วางอยู่ข้างเตียงมา สวมปิดทับใบหน้าฉีกยิ้มบิดเบี้ยวนั้น "ชั้น...แค่ชั้นคนเดียวเท่านั้นที่จะไม่มีวันยอมรับเด็ดขาดว่าตัวเธอ 'ไม่มีอยู่' " เขาคำรามกับตัวเองในใจ ขณะที่ใบหน้าภายนอกยังคงส่งเสียงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งต่อไป "ไม่มีวัน!!! ไม่มีวันเด็ดขาด!!!" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:35:51

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากตัดอีกครั้ง กลายเป็นช่วงเวลาหลายปีหลังจากเหตุการณ์ในฉากแรก คาราซาว่าเข้าทำงานใน NEFT บริษัทมือถือในเครือโทคิจิกรุ๊ปซึ่งซาวาโกะเป็นผู้ก่อตั้งขึ้น แต่ก็เป็นการทำงานอย่างซังกะตายไปวันหนึ่งๆ โดยไร้ซึ่งปรากฏการณ์ใหม่ใดๆ ในชีวิต แต่แล้ว เหตุผิดปกติเหตุหนึ่งก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน เมื่อวันหนึ่ง ซาวาโกะเล่าให้คาราซาว่าฟังถึงเรื่องเหตุการณ์ผู้ใช้บริการโทรศัพท์มือถือเกิดหายตัวไปทีละคนๆ ซ้ำเมื่อมีการตรวจสอบ ก็กลับพบปัญหายุ่งยาก เนื่องจากคนรอบตัวของผู้ใช้บริการที่หายไปเหล่านั้นไม่มีใครจำผู้บริการได้เลยแม้แต่คนเดียว ทั้งๆ ที่ตัวตนของแต่ละคนก็มีบันทึกอยู่ในทะเบียนราษฎร์ บันทึกการเข้าเรียนหรือที่ทำงานอยู่ชัดๆ คาราซาว่าในฐานะที่เคยเป็นอดีตทหารรับจ้าง ได้รับมอบหมายจากซาวาโกะให้สืบหาต้นตอของเหตุผิดปกติเหล่านี้เพื่อหาทางแก้ไขปัญหาทันที ซึ่งคาราซาว่าก็ตอบรับด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง ด้วยนึกเชื่อมโยงในหัวได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องคราวนี้น่าจะมีสาเหตุจากอะไร ...การโจมตีของคังชุ... เช่นนี้เอง หัวใจที่กำลังจะตายด้านอย่างช้าๆ ของคาราซาว่า ก็เริ่มกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาตระเวณไปตามสถานที่ต่างๆ อันเป็นที่อยู่ของบุคคลที่หายตัวไปเหล่านั้น ในใจนึกคาดหวังเต็มที่ว่าจะสืบหาเบาะแสบางอย่างที่จะเชื่อมโยงไปถึงใครบางคนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งซึ่งคาดว่าจะเป็นการโจมตีของคังชุนี้ได้ สืบหาได้ไม่นาน คาราซาว่าก็พบเบาะแสจากเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งถ่ายภาพ "ปีศาจ" ขณะโจมตีคนแบบจะๆ ได้จากที่เกิดเหตุโดยตรง เขารับภาพจากกล้องไปดู แล้วก็ต้องลอบยิ้มอย่างลิงโลด เมื่อพบว่าภาพถ่ายในกล้องนั้นคือภาพคังชุจริงๆ ...ภาพสัตว์ร้ายที่มีเพียงเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มองเห็น ในขณะที่คนอื่นกลับมองเห็นเป็นแค่ภาพเลือนๆ ของตัวประหลาดอะไรสักอย่างเพียงเท่านั้น... "มีคังชุเหลือรอดมาได้ แล้วเริ่มแพร่เชื้ออย่างนั้นรึ...?" ชายหนุ่มเริ่มประมวลผลจากข้อมูลต่างๆ ที่ได้รับอยู่ในใจ "ไม่สิ...ความเร็วในการแพร่เชื้ออยู่ในระดับช้ามาก...แถมเส้นทางแพร่เชื้อยังจำกัดอยู่แค่โทรศัพท์มือถืออีก...แปลว่ามีใครควบคุมการแพร่เชื้อครั้งนี้อยู่งั้นรึ? ราวกับจะพยายามร้องบอกผ่านสื่อเดียวที่ไม่มีบนเกาะนั้นว่านี่คือ 'ตัวเอง' ไม่ใช่คังชุยังไงยังงั้นละ..." คาราซาว่านึกอนุมานต่อได้ทันที ว่าคนที่รู้เรื่องของเกาะฮัตสึมิถึงขั้นนี้ และมีความสามารถจะส่งผ่าน 'คำบอกใบ้' เหล่านี้ผ่านทางการแพร่เชื้อคังชุได้ มีอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น ...เอนเด คิวกิซึ่งถือกำเนิดมาจากร่างไร้วิญญาณของซาโยโกะ หญิงสาวที่เขารักที่สุดผู้นั้นนั่นเอง... "เอนเดยังมีชีวิตอยู่" ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างลิงโลด "เอนเดกำลังเรียกหาเรา" ...ว่าให้ตามหาเธอให้พบ... ---------------------------------------------------------------- ได้เบาะแสชัดเจนถึงขนาดนี้ ความหวังก็เริ่มอาบเอิบไปทั่วร่างของคาราซาว่า เขาเร่งสืบหาต่อไปอย่างลิงโลดจนแทบจะเรียกได้ว่าบ้าคลั่ง ระหว่างที่สืบหาอยู่นั้น ชายหนุ่มก็พบว่านอกจากคนที่ลืมเลือนเรื่องราวทั้งหมดของคนรอบข้างไปแล้ว ก็ปรากฎว่ามีคนบางกลุ่มที่ไม่ได้ลืมเลือนถึงการบุกโจมตีของ "ปีศาจ" (คังชุ) ไปด้วย เมื่อสอบถามดู คนเหล่านั้นก็เล่าให้ฟังว่า ระหว่างที่ถูกฝูงปีศาจโจมตีเอานั้น อยู่ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น เรียกอาวุธบางอย่างออกมาจากมือ เข้าต่อกรกับปีศาจเหล่านั้นจนแตกกระเจิงไป คาราซาว่ากับทีมสืบสวนจึงตรงไปหาหญิงสาวผู้นั้นซึ่งมีชื่อว่า "นันโจ มิโซระ" (ผู้ใช้จิงกิที่ที่ถ่ายทอดแก่นจิงกิให้โยเฮย์ก่อนตาย เจ้าของตัวจริงของแก่นจิงกิที่ริคุใช้อยู่ในตอนนี้) ...และได้เห็น "แก่นจิงกิ" รวมถึงการ "เคงเซย์" สร้างอาวุธของผู้ใช้จิงกิเป็นครั้งแรกกับตาตัวเอง... "นี่คือพลังของจูริจังรึ!!" คาราซาว่าพูดกับตนเองในใจ ขณะนึกไปถึงภาพร่างยักษ์ในชุดเกราะที่มีดาบเป็นอาวุธซึ่งจูริใช้พลังสร้างขึ้นเมื่อครั้งต่อสู้กับเอนเดบนเกาะฮัตสึมิ "นี่อาจเป็นได้ทั้งพลังที่จะเป็นประโยชน์ในการตามหาตัวเอนเด หรือพลังอันน่ากลัวที่อาจฆ่าเอนเดก็ได้ทั้งนั้น ไม่ว่ายังไงก็ต้องหาทางควบคุมไว้ ไม่ให้พวกเขาชนกับเอนเดได้" สมองอันฉลาดแกมโกงของคาราซาว่าคิดหาแผนการที่ดีที่สุดสำหรับควบคุมเหล่าผู้มีอำนาจพิเศษเหล่านั้นออกมาได้แทบจะในทันที "ใช่แล้ว ต้องตั้งองค์กรใหม่ขึ้นมา" --------------------------------------------------- หลังจากนั้น คาราซาว่าก็เร่งเดินแผนตาต่อไปแบบไม่มียั้ง ใช้ความสัมพันธ์กับซาวาโกะติดต่อกับผู้คนมากมาย ทั้งผู้บริหารระดับบนของโทคิจิกรุ๊ป รวมถึงเหล่าสส.และข้าราชการระดับสูงของกระทรวงกลาโหม ใช้วาทศิลป์กระตุ้นคนเหล่านั้นให้เห็นถึงอันตรายและความน่ากลัวของเหล่าคังชุ เมื่อความหวาดกลัวต่อสิ่งซึ่งเหนือกว่าสติปัญญาและขอบเขตการรับมือของตนขยายใหญ่มากเข้า คาราซาว่าก็ฉวยโอกาสนั้น หว่านล้อมคนของกระทรวงกลาโหมให้ยอมให้ทาง NEFT เข้ามารับผิดชอบจัดการกับปัญหาเรื่องคังชุอย่างเต็มตัว จนสามารถก่อตั้ง "F.L.A.G." องค์กรซึ่งมีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดในการจัดการทุกประการเกี่ยวกับคังชุและผู้ใช้จิงกิขึ้นมาได้สำเร็จในที่สุด ก่อตั้งเสร็จ ก็อาศัยลูกเล่นและแผนการอันเหนือชั้นกว่า ชิงขึ้นเป็นผู้กุมอำนาจของ F.L.A.G. แทนที่คนของกระทรวงกลาโหมที่ถูกส่งมาคุมการทำงาน ภายใต้การสนับสนุนของประธานใหญ่แห่งตระกูลโทคิจิ สร้างความตกตะลึงและหวาดหวั่นแก่เหล่าผู้บริหารระดับสูงของโทคิจิกรุ๊ปอย่างที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน ต่างพากันหวาดเกรงว่าการประชุมงบประมาณในครั้งนี้ ทาง F.L.A.G. อาจเป็นฝ่ายเอาไปกินจนหมดก็เป็นได้ คาราซาว่ากลายเป็นม้ามืดตัวใหม่ในกรุ๊ปที่แม้จะอายุน้อยที่สุด แต่กลับประสบความสำเร็จเกินหน้าเกินตาคนหนุ่มวัยเดียวกันไปมากมาย กระทั่งระดับผู้บริหารของโทคิจิกรุ๊ปเองก็ยังไม่อาจมองข้ามคาราซาว่าได้ แม้ภายนอกจะแกล้งทำเป็นดูถูกว่าเป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมก็ตาม หากคาราซาว่าไม่เคยสนใจต่อทีท่าของผู้บริหารแก่วัดเหล่านั้น ยังคงดำเนินทั้ง "แผนการภายนอก" ที่เกี่ยวโยงกับเรื่องต่างๆ ของ F.L.A.G. และ "แผนการภายใน" อันเกี่ยวเนื่องกับการตามหาเอนเดอย่างลับๆ ต่อไป โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ ...ว่าภายใต้หน้ากากผอ.ผู้ยิ้มแย้มและอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลานั้น แท้จริงซ่อนความจริงอันดำมืดไว้ในใจมากมายเพียงใด... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:42:34

ความคิดเห็นที่ 3 และแล้ว โชคดีก็มาเยือนคาราซาว่า เมื่อรายงานการพบเจอคังชุจากระบบตรวจจับเป็นครั้งแรกนั้นมีเพียงคาราซาว่าคนเดียวที่ได้เห็น เขามุ่งหน้าตรงไปยังตำแหน่งที่ระบบตรวจจับระบุไว้ตามลำพังโดยไม่บอกให้ผู้ใดใน F.L.A.G. รู้ และได้พบกับภาพอันเหลือเชื่อท่ามกลางซากกองขยะสูงเป็นพะเนินนั้น ...สายเคเบิ้ลจำนวนมากมายหลายเส้นม้วนพันเข้าหากันเป็นรูปร่างคล้ายรังไหมหรือดักแด้ของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางกองขยะทั้งหลาย... เห็นดังนั้น คาราซาว่าก็ตรงเข้าไปแหวกดึงเอาสายเคเบิลและจอมอนิเตอร์เหล่านั้นอย่างบ้าคลั่ง สายเคเบิลเหล่านั้นทานแรงคาราซาว่าไม่ไหวก็หลุดออกจากกัน เผยให้เห็นภาพที่เขาปรารถนาจะเห็นมากที่สุดในช่วงเวลาหลายปีมานี้ ...ภาพของหญิงสาวผมสีทองคนหนึ่ง เนื้อตัวมอมแมมด้วยดินโคลนไปทั้งตัว กำลังนอนขดตัวหลับตาพริ้มราวกับคนนอนหลับอยู่ท่ามกลางกองจอมอนิเตอร์และสายเคเบิลจำนวนมาก... "เราไม่รู้ว่าตัวเธอมาถึงที่นี่ได้อย่างไร ยิ่งไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตแบบไหน" "แต่ที่แน่ๆ ก็คือ...บัดนี้เธออยู่ต่อหน้าเรานี่" ภาพตรงหน้าสุดที่คาราซาว่าจะห้ามใจตัวเองไหว เขาโผร่างเข้าไปหาเด็กสาวที่นอนหลับอยู่ รั้งร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะแผดเสียงร้องไห้ดังสนั่น ราวกับจะปลดปล่อยเอาความเจ็บปวดและความโหยหาที่อัดอั้นมาตลอดเวลาหลายปีแห่งการพลัดพรากให้ไหลไปพร้อมกับน้ำตาที่รินหลั่ง "ขอโทษนะ...ขอโทษนะ!!" เขาละล่ำละลักด้วยน้ำเสียงกลั้วเสียงสะอื้น ทั้งแหบพร่าทั้งเลือนลางจนแทบไม่ได้ยิน "เรียกหาชั้นมาตลอดเลยสินะ...!? ต้องอยู่คนเดียวในที่แบบนี้มาตลอดเลยสินะ! ในที่สุด...ในที่สุดก็ได้พบกันซะที!!" ชายหนุ่มร้องไห้จนตัวโยนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาหลายนาที เมื่อสงบลงได้ เขาก็ตั้งต้นพูดต่อ...ด้วยน้ำเสียงน่าขนลุก "แต่ไม่เป็นไรแล้วนะ ชั้นจะปกป้องเธอเอง ครั้งนี้ละ ชั้นจะพาเธอกลับมายังโลกนี้ให้ได้ เพื่อการนั้น ต่อให้ต้องเปลี่ยนระบบ เปลี่ยนโลกนี้ชั้นก็ทำได้" ดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายลุกวาวไม่ผิดอะไรกับคนเสียสติ ก่อนจะเอ่ยต่อไปด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา "เพราะงั้น ฟื้นขึ้นมาเถอะนะ ซาโยโกะ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:44:25

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดนับแต่คาราซาว่าตัดสินใจออกตามหาเอนเด จวบจนถึงคาราซาว่าฉีกยิ้มบ้าคลั่งกอดเอนเดไว้แนบอก สร้างความตื่นตะลึงให้แก่ริคุผู้ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านจอภาพเป็นอย่างมาก เด็กหนุ่มคล้ายจะเห็นภาพเงาของตัวเองอยู่บนทุกๆ การเคลื่อนไหวของคาราซาว่า ทั้งตอนที่เดินท่อมๆ สืบหาร่องรอยของเอนเดไปทั่วเมือง ทั้งตอนที่พูดจาทั้งโกหกทั้งหว่านล้อม กระทั่งหลอกใช้ผู้คนมากมายให้ดำเนินแผนเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ตนเองต้องการ ทั้งตอนที่ลักลอบใช้ระบบตรวจจับคังชุตรวจสอบหาตำแหน่งของเอนเด และลักลอบนำตัวเอนเดไปซ่อนไว้โดยไม่ให้ผู้ใดได้รับรู้ ...ไม่ผิดอะไรกับเมื่อ 2 ปีก่อนที่เขายอมรับการ "จากไป" ของพี่อามาเนะไม่ได้จนต้องออกเดินท่อมๆ ตามหาพี่อามาเนะไปทั่วทุกแห่ง หรือตอนที่เขาปิดบังโป้ปดมดเท็จต่อผู้คนมากมายเพื่อไม่ให้คนเหล่านั้นรับรู้ถึงตัวตนของเนเน่เลยแม้แต่น้อย... หากที่กระทบกระเทือนจิตใจริคุมากที่สุด กลับเป็นภาพสุดท้ายที่ริคุได้เห็นหลังละครโกหกอันยาวนานของคาราซาว่าเกือบสิ้นสุดลง ...ภาพคาราซาว่าโอบกอดเอนเดซึ่งหลับตาพริ้มไว้แนบอก อวดรอยยิ้มทั้งน้ำตาด้วยสีหน้าราวกับวิปลาสไปแล้ว... ...ภาพที่แทบจะซ้อนทับกับภาพตอนที่ริคุโอบกอดเนเน่ไว้แนบอก แย้มยิ้มอย่างยินดีแกมบ้าคลั่งเมื่อได้รู้แจ้งเห็นชัดว่าเนเน่จะกลายเป็น "พี่อามาเนะ" ได้อย่างไร... เมื่อแรกที่เห็นภาพเหล่านั้น ริคุยังเพียงแค่ยืนนิ่งอึ้งด้วยความมึนงงและความชา แต่เมื่อภาพสุดท้ายผุดขึ้นมาในคลองสายตา ความรู้สึกชาก็พลันแปรเปลี่ยนไปเป็นความโกรธและเดือดคลั่ง เด็กหนุ่มเรียกดาบจิงกิของตนออกมา แผดเสียงคำรามดุร้ายไม่ผิดอะไรกับสัตว์ป่า แล้วฟาดทำลายจอภาพที่ฉายเหตุการณ์เบื้องหน้าจนแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย "พอได้แล้ว!!" ริคุกระชากเสียงพลาง หายใจหอบแฮ่กๆ พลางด้วยแรงอารมณ์ที่ตีขึ้นมาพร้อมๆ กัน "เลิกให้ชั้นดูของพวกนี้ซะที!! หมายความว่ายังไง...! จะบอกว่าชั้นกับแกเหมือนกันงั้นเรอะ...!!" คำรามจบ เด็กหนุ่มก็ยกมือซ้ายที่ว่างอยู่ขึ้นกุมศีรษะ ก่อนที่มือขวาจะเริ่มเหวี่ยงดาบไปมาอีกครั้ง ไม่ได้เล็งไปที่สิ่งใด เพียงแต่เหวี่ยง...เหวี่ยง...และเหวี่ยงไปมาอย่างสะเปะสะปะ ไร้ทิศทางเหมือนสัตว์จนตรอกที่ถูกปิดทางหนีจนสิ้น ทำราวกับว่าการกระทำดังนั้นจะทำให้คำพูดและภาพความทรงจำที่หลอกหลอนอยู่ในหัวสลายไปได้ "ชั้นไม่เหมือนกับแก!!" ...พอที...หยุดได้แล้ว... "ชั้นแค่อยากให้เนเน่..." ...อย่านึกออกนะ... "แค่อยากให้เนเน่... แค่อยาก..." ...ถ้านึกออก... ...เราจะยกโทษให้ตัวเองไม่ได้ไป...ตลอดกาล!!... เสียงของริคุชะงักค้างอยู่แค่กลางประโยคนั้น ดวงตายังคงกร้าวราวกับสุนัขป่าดุร้าย แต่หากสังเกตให้ดี จะพบแววสิ้นหวังและหวาดกลัวบางอย่างปนเปอยู่ในนั้นด้วย ภาพความทรงจำต่างๆ ของเนเน่ค่อยๆ ผุดขึ้นมาในความทรงจำของริคุ ทั้งตอนที่เธอพยายามเรียกร้องขอให้เขาตามคาราซาว่าไปเพื่อฟังคำอธิบายถึงตัวตนของเธอ...ตอนที่เธอรับรู้ถึงความต้องการอันดำมืดของเขา แต่ก็ยังยิ้มทั้งน้ำตาบอกว่ารักเขายิ่งกว่าผู้ใด...ตอนที่เธอเข้ามาขวางไม่ให้ตัวเขากับเรน่าโดนคลื่นพลัง... ภาพเหล่านั้นไหลผ่านสมองของเด็กหนุ่มไปราวกับสายน้ำ ไม่มีรั้งรอหรือย้อนคืน มันกดดันให้เด็กหนุ่มได้รับรู้ถึงความจริงที่ตัวเขาไม่อยากยอมรับ ความจริงที่เขาปฏิเสธเสมอมานับแต่ตัดสินใจว่าจะเดินไปตามเส้นทางสายนี้ และจะไม่ย้อนคืนอีก "...โกหก..." คำพูดสุดท้ายของเนเน่ก่อนจะสลายไปดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในความทรงจำ ได้ยินคำนั้น เด็กหนุ่มก็หยุดแกว่งดาบในมือ เบิกตากว้างยืนเบื้อใบ้อยู่อย่างเป็นชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มร้องครางราวกับสัตว์ป่าที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บ เขาทรุดนั่งลงกับพื้น ปล่อยคำพูดตะกุกตะกักออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งราวกับไร้เรี่ยวแรงจะทำประการใดอีกต่อไป "เหมือนกันไม่ใช่รึไง..." ...เราจำได้แล้ว... "ก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง..." ...ทำไมถึงเพิ่งมานึกได้เอาป่านนี้... "สิ่งที่เรา...กับคาราซาว่าทำลงไป" ...เวลาของ 'ที่นี่' ผ่านไปหนึ่งเดือน?... "โกหกผู้คน...ไม่ยอมรับมือของคนรอบข้างที่คิดจะช่วยเหลือ...ดีแต่พุ่งไปข้างหน้าอยู่คนเดียว...จนทำลายตัวเอง..." ...แล้วเวลาของโลกภายนอกล่ะกี่เดือนแล้ว?... "จนต้องเสียเนเน่ไป...!" น้ำตาอุ่นๆ ค่อยๆ รื้นขึ้นเต็มดวงตาของเด็กหนุ่ม ขณะที่น้ำหนักของความจริงและความรู้สึกผิดบาปค่อยๆ กดทับลงบนบ่าทั้งสองจนไม่อาจทนโงหัวขึ้นได้อีก ได้แต่ปล่อยให้น้ำตาหลุดร่วงเป็นสายจากดวงตา ตกต้องลงบนลำแขน บนเข่าสองข้าง บนพื้นใต้ตัวอย่างช่วยไม่ได้ ก้อนอะไรบางอย่างแล่นจากหัวอกขึ้นมาจนถึงลำคอ แล้วกลายเป็นเสียงร้องกระด้างราวเสียงหอนโหยหวนของสุนัขป่าดังกึกก้องไปทั่วอาณาบริเวณอันเวิ้งว้างนั้น ...คำโกหกที่พูดออกไป...จะทำร้ายผู้คนให้เจ็บปวด...แล้วย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองในสักวัน... ภาพเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวิ่งเล่นอย่างร่าเริงผ่านวาบขึ้นมาในใจของริคุครั้งหนึ่ง มองไปมองมาคล้ายแสงแปลบปลาบของสายฟ้าพาดผ่านความมืด ...แต่ไม่อาจไขว่คว้ากลับมาได้อีกตลอดกาล... ...เนเน่ไม่อยู่แล้ว...ไม่ว่าจะที่ไหน...ไม่อาจทำอะไรได้อีกต่อไปแล้ว... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:55:21

ความคิดเห็นที่ 5 พร้อมๆ กับที่ความรู้สึกผิดค่อยๆ ฉุดรั้งหัวใจของริคุให้จมดิ่งลงนั้นเอง ภาพรอบด้านก็เริ่มมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป มันแตกสลายออกราวกับกำแพงอิฐที่ถูกทุบทำลายเป็นชิ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นความมืดอันเวิ้งว้างที่หลบซ่อนอยู่ภายใต้แสงสว่างเหล่านั้น มองไปมองมาไม่ผิดอะไรกับก้นทะเลอันลึกสุดหยั่ง ...หรืออาจเป็นขุมนรกที่คอยกลืนกินผู้มีจิตใจอันอนธการทั้งปวงก็คงไม่ผิด... เศษซากอันย่อยยับเหล่านั้นค่อยๆ ร่วงหล่นลงไปในความมืดเบื้องล่างทีละน้อยราวกับก้อนหินค่อยๆ จมลงในน้ำ แม้แต่พื้นใต้ตัวของริคุก็เช่นกัน มันค่อยๆ หลุดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จนเหลือเศษเพียงไม่กี่ชิ้นที่รองรับใต้ตัวของริคุเอาไว้ และเมื่อเศษซากชิ้นสุดท้ายที่เคยเป็นที่หยั่งเท้านั้นหลุดออกไป ร่างของริคุก็ร่วงตามลงไปอย่างช้าๆ สู่ความมืดเหล่านั้น ...เรารู้แล้วว่าทำไมจูริถึงหายไป... ริคุนึกในใจด้วยสมองอันเลื่อนลอย ขณะปล่อยให้ความมืดตอบรับร่างของตนเป็นเพื่อน ...เพราะดำลงไปลึกจนเกินขอบเขต ทำให้ไม่สามารถคงสภาพไว้ได้อีกแล้วไงล่ะ... เด็กหนุ่มพลันเข้าใจทันทีว่าหญิงสาวต้องใช้พลังมากมายมหาศาล...อาจแทบทั้งหมดที่มีอยู่...ในการทุ่มสมาธิรั้งเคจไว้เพื่อปกป้องเขาไม่ให้ถูกกระแสความทรงจำพัดจนจมดิ่งกลืนหายไป ยามนี้เมื่อย้อนทวนความทรงจำจบ และตัวคิวกิสาวไม่มีพลังพอจะรั้ง "โลกแห่งนี้" ให้คงอยู่ได้อีกต่อไป โลกแห่งนี้จึงสร้างตัวเองขึ้นใหม่ ทิ้งให้ตัวเขาและสิ่งอันเป็นซากแหลกสลายของโลกเก่าค่อยๆ ร่วงลงไปสู่ "ความมืดนั้น" อย่างช้าๆ ...อา แต่แบบนั้นก็คงสมควรแล้ว... ...อาจเป็นรางวัลที่คู่ควรกับคนอย่างเราแล้วก็ได้... และพร้อมๆ กับผัสสะทั้งหลายในร่างที่เริ่มด้านชา ร่างของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ จมดิ่งสู่เงามืดอันไร้ก้น... อย่างเชื่องช้า...และเงียบงัน... แต่แล้ว ก่อนที่ริคุจะจมดิ่งลงสู่ความมืดชั่วนิรันดร์ที่รอรับอยู่ข้างล่างนั้นเอง สายตาอันเลื่อนลอยของเขาก็ปะไปพบกับภาพประหลาดบางอย่างลอยอยู่ไม่ห่างจากตัว และเมื่อเพ่งสายตามองเข้า เด็กหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตะลึง เมื่อพบว่านั่นคือ... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 21:56:51

ความคิดเห็นที่ 6 "อาริสึงาว่า...!" ริคุร้องอย่างตกใจพลางขยับตัววูบจากท่าปักหัวกลับมาอยู่ในท่าตั้งตัวตรงเหมือนเดิม แทบลืมน้ำหนักของความรู้สึกที่ถ่วงร่างตัวเองอยู่ไปจนสิ้น ชั่วขณะที่งุนงง ประหลาดใจว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงจมลงมาในนี้ได้นั้นเอง ริคุก็สังเกตเห็นว่ารอบตัวของเรน่ามีบางอย่างม้วนพันอยู่ คล้ายต้นไม้หนามหรือไม่ก็เถาวัลย์สีดำสนิท แต่รูปร่างประหลาดกว่ากันหลายเท่า ทั้งยังแผ่รัศมีดำมืดน่ารังเกียจบางอย่างออกมา ตรงปลายด้านหนึ่งของเถาวัลย์แต่ละเถาแยกออกเป็นรูปร่างคล้ายอุ้งมือข้างหนึ่งซึ่งมีนิ้วห้านิ้ว แต่ละนิ้วงองุ้มเหมือนเล็บเหยี่ยว ขณะที่ปลายอีกด้านเชื่อมต่อลงไปในความมืดอันสุดหยั่งเบื้องล่าง ส่วนปลายซึ่งคล้ายเงื้อมมือของผีร้ายนั้นเกาะกุมใบหน้า แขนขา และลำตัวของเด็กสาวไว้จนแน่น เห็นดังนั้น ริคุก็ทำท่าจะตะกายเข้าไปหา หมายจะช่วยเรน่าให้พ้นจากพันธนาการของอุ้งมือเหล่านั้น แต่ก่อนที่เขาจะเข้าไปถึงนั้นเอง... "อย่าเข้ามา..." เสียงแหบโหยแผ่วหวิวดังขึ้นอย่างเงียบงัน ทำเอาริคุชะงักกึกอยู่กับที่กลางคัน อวดแววงงงันไม่เข้าใจเต็มสองตาว่าเหตุใดเรน่าจึงปฏิเสธการช่วยเหลือของเขา "ชั้น...ไม่มีค่าพอจะให้เธอมาช่วยหรอก..." ดวงตาเลื่อนลอยไร้แววของการมีชีวิตใดๆ ของเรน่าจ้องประสานกับดวงตาของริคุจนแทบจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน เมื่อได้เห็นสายตาคู่นั้น ริคุก็พลันเข้าใจในทันที ...เธอเอง...ก็ถูกคำโกหกของตนเองย้อนกลับมาทำร้ายเอาเหมือนกันสินะ... ภาพเรน่าในสภาพของเด็กหญิงนาม "มิทามะ" หรือ "เรย์นะ" ผุดวูบขึ้นมาในใจของริคุ ทั้งภาพตอนที่เด็กหญิงแกล้งทำตัวใสซื่ออย่างคนยอมจำนนต่อชะตากรรมของตนจนดูน่าสงสาร กระทั่งถึงตอนที่เผย "โฉมหน้าที่แท้จริงดุจมารร้าย" ออกมายามเมื่อเกาะทั้งเกาะถึงคราพินาศด้วยฝีมือของตนเอง เด็กหนุ่มรู้สึกคล้ายกับความรู้สึกโศกเศร้า ปวดร้าว และสิ้นหวังของเรน่าค่อยๆ ไหลเข้ามาในร่างของตน สัมผัสได้ถึงน้ำหนักของบาปที่พันธนาการเรน่าไว้ไม่ต่างจากอุ้งมือสีดำนับสิบเหล่านั้น ...ได้รู้ความจริง ได้รู้ว่าตนเองต้องชดใช้ต่อความผิดบาปนี้... ...แต่ไม่ว่าจะไถ่ถอนอย่างไร ไม่ว่าจะชดใช้แค่ไหน...ก็ไม่อาจนำสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา... ทันใดนั้น เงื้อมมือสีดำอีกนับสิบข้างก็ค่อยๆ เลื้อยขึ้นมาจากเงามืดเบื้องล่าง พวกมันเลื้อยตรงมายังเรน่า แล้วคืบคลานพัวพันไปตามใบหน้า ตามแขนขา ตามลำตัว รัดพันทุกส่วนไว้จนแน่น ขณะที่ส่วนปลายซึ่งคล้ายเงื้อมมือของผีร้ายนั้นก็เกาะกุมตามที่ต่างๆ บนตัวของเด็กสาวไว้ พันธนาการอีกฝ่ายจนไม่อาจดิ้นหลุดไปได้ ...ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทางเดียวที่จะชดใช้บาปนี้ได้ ก็มีเพียงทางนี้เท่านั้นไม่ใช่รึ...? ...มีเพียงทางนี้เท่านั้น... ดวงตาของริคุกลับมาฉายแววราวกับปลงตกอีกครั้ง ขณะมองร่างของเรน่าค่อยๆ ถูกดึงลงไปอย่างช้าๆ ทว่า พริบตาก่อนที่เงื้อมมือผีร้ายเหล่านั้นจะกระชากเรน่าลงไปยังความมืดเบื้องล่างนั้นเอง อยู่ๆ ร่างของริคุที่แน่นิ่งราวกับยอมจำนนต่อชะตากรรมก็พลันขยับวูบ เขายื่นมือออกไปคว้าแขนของเรน่าาไว้ แล้วกระชากกลับจนสุดแรงไม่ยอมให้มือผีพวกนั้นดึงเรน่าลงไปได้ "แข็งใจไว้นะ อาริสึงาว่า!!" เด็กหนุ่มแผดเสียงร้องตะโกนใส่เด็กสาว เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเหมือนไม่มีทีท่าจะรับรู้ เขาก็ตะโกนร้องเรียกชื่อเธอซ้ำอีกครั้ง และมันก็ไร้ผลเช่นครั้งแรก สุดท้าย เมื่อเห็นว่าเรียกด้วยคำเรียกอื่นเท่าไหร่ก็ไม่ได้ผล เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจร้องเรียกออกไป...ด้วยวิธีการเช่นเดียวกับที่เธอเคยพยายามเรียกรั้งเขาไว้ยามโกรธเกรี้ยวจนขาดสติมาครั้งหนึ่งแล้ว "เรน่าาาาาา!!" พร้อมๆ กับเสียงร้องเรียกครั้งสุดท้ายนั้น ริคุก็ออกแรงกระชากตัวเรน่าจนหลุดจากพันธนาการของมือผีเหล่านั้นได้สำเร็จ เขาดึงร่างของเธอเข้ามาหา ใช้มือข้างที่เหลือโอบรอบตัวเธอไว้ด้วยกิริยาราวกับจะตระกองกอด "อย่าตายนะ!! เธอจะตายไม่ได้นะ" เด็กหนุ่มร้องละล่ำละลัก ขณะมองใบหน้าแน่นิ่งราวกับหุ่นของเรน่าด้วยดวงตาที่นองไปด้วยน้ำตา "ต่อให้จะเกิดอะไรขึ้น!! ต่อให้ต้องเหลือแต่ความเสียใจ!!! ถ้าเธอตายไปก็จะขอให้ใครยกโทษให้ไม่ได้เลยนะ!!" มือข้างที่กุมข้อมือของเด็กสาวไว้เลื่อนจากข้อมือเปลี่ยนเป็นมาจับมือของอีกฝ่ายกุมไว้แน่นราวกับจะยืนยันว่าอีกฝ่ายกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของตนแล้วจริงๆ ริคุไม่เข้าใจแน่ชัดหรอก ว่าที่ตอนนั้นตนเองตาลีตาเหลือกยื่นมือออกไปนั้น เป็นเพราะอยากช่วยเหลือคนอื่น อยากขอให้คนอื่นช่วยเหลือ หรือทั้งสองอย่างปนเปกัน หากมีสิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มแน่ใจยิ่งกว่าสิ่งอื่น รับรู้ได้ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งอื่น และเข้าใจยิ่งกว่าสิ่งอื่น นั่นก็คือ...ในบรรดาผู้คน 3 คนซึ่งเคยกุมมือเขา ช่วยฉุดรั้งเขาเอาไว้นั้น เรน่าเป็นคนแรกที่เขา "กุมมือ" ช่วยดึงเธอขึ้นมา ...แม้ว่ามือข้างนั้นจะปล่อยตกอย่างไร้เรี่ยวแรง... ริคุนึก ขณะบีบมือของเรน่าแน่นราวกับจะถ่ายทอดกำลังใจที่เหลือเพียงน้อยนิดของตนส่งไปให้เด็กสาว ...แต่เราก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างมนุษย์ในมือข้างนั้น... --------------------------------------------------------- ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนับแต่ริคุจมดิ่งลงสู่เงามืด จนถึงริคุพุ่งเข้าไปดึงตัวเรน่าออกมาจากการเกาะกุมของมือผีเหล่านั้น ตกอยู่ในสายตาของคนผู้หนึ่งมาตลอด คาราซาว่า ชิโร่นั่นเอง...ร่างของชายหนุ่มยังคงเรืองแสงโปร่งใสเช่นที่เคยเป็นมาตลอด หากครั้งนี้ทั้งร่างของเขามีเพียงใบหน้ากับลำตัวช่วงบนอีกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นอกนั้นเป็นเพียงสะเก็ดแสงระยิบระยับโปรยปราย มองไปคล้ายกลีบดอกซากุระเรืองแสงท่ามกลางความมืดของราตรีที่ไร้แสงดาวหรือแสงจันทร์ เขามองร่างของริคุซึ่งกำลังโอบกอดเรน่าด้วยสายตาเศร้าสร้อย แต่ก็แฝงแววอบอุ่นอยู่ในที แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มออกมา... ไม่ใช่รอยยิ้มเหยียดหยามเย้ยหยัน หรือรอยยิ้มแสยะบ้าคลั่งเช่นทุกครั้งที่เผชิญหน้ากันในฐานะ "แหล่งแพร่ผู้ชั่วร้าย" แต่เป็นรอยยิ้มอันอบอุ่น ราวกับกำลังยินดีต่อภาพที่ได้เห็นเบื้องหน้า มองไปมองมาแทบจะเหมือนกับคาราซาว่าคนเดิมเมื่อครั้งยังใช้ชีวิตร่วมกับซาโยโกะและทาคาโอะ ริวเซย์บนเกาะฮัตสึมิไม่มีผิด และพร้อมๆ กับรอยยิ้มราวกับจะหมดห่วงนั้น ร่างของคาราซาว่าก็ค่อยๆ แตกออก กลายเป็นสะเก็ดแสงเล็กๆ ปลิวหายไปในความมืดอันเวิ้งว้างนั้น - จบตอนที่ 63 - แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 00:03:47 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:10:30

ความคิดเห็นที่ 7 ทำไมต้องแกล้งกันด้วย อีกตั้งสองเดือนเลยนะอจ. จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:13:20

ความคิดเห็นที่ 8 ก็จบกันไปแล้วนะครับ สำหรับบทสรุปสุดท้ายของภาคย้อนอดีตที่กินเวลาถึง 7 ตอน (ถ้านับเป็นรวมเล่ม ก็กินเนื้อที่ของเล่ม 8 ไปเกือบ 90% เลยทีเดียว) ซึ่งก็ทำเนื้อเรื่องออกมาได้น่าติดตามสมกับที่เป็นตอนส่งท้ายภาคจริงๆ เนื้อเรื่องในตอนนี้ชี้ให้เห็นถึงความ "เหมือน" ระหว่างริคุกับคาราซาว่าได้อย่างถึงพริกถึงขิง โดยเฉพาะฉากย้อนอดีตของคาราซาว่าช่วงก่อร่างสร้าง F.L.A.G. จนถึงช่วงตามหาเอนเดพบนั้น แต่ละฉากแทบจะเรียกได้ว่าเป็นภาพซ้อนทับไปกับภาพย้อนอดีตของริคุในแต่ละช่วงเลยทีเดียว ชนิดที่อ่านแล้วเข้าใจขึ้นมาเลยว่านอกจากเรื่องของเนเน่ที่เป็นคิวกิแล้ว ทำไมคาราซาว่าที่มุ่งแต่เป้าหมายของตัวเองจนไม่เห็นสิ่งใดอยู่ในสายตา ถึงได้พยายามเข้าหาริคุและอยากให้ริคุมาเป็นพวกเดียวกันมากถึงขนาดนี้ เนื้อเรื่องในตอนนี้สะท้อนให้เห็นว่าริคุกับคาราซาว่าต่างเป็นเหมือนกระจกเงาที่สะท้อนชีวิตของกันและกัน ว่าสิ่งที่คาราซาว่าเป็นในวันนั้น ก็คือสิ่งที่ริคุเป็นในวันนี้ ขณะเดียวกัน สิ่งที่คาราซาว่าเป็นในวันนี้ ก็คือสิ่งที่ริคุมีแนวโน้มจะเป็นในวันข้างหน้าเช่นกัน...เรียกว่าหากริคุทำใจให้เหี้้ยมกว่านี้สักหน่อย บวกกับความเจ้าเล่ห์ฉลาดแกมโกงเพิ่มขึ้นสักเล็กน้อย ก็มีสิทธิ์สูงมากที่จะเดินเส้นทางเดียวกับคาราซาว่าได้อย่างง่ายดาย แต่ลงท้าย แม้จะเหมือนกันจนแทบเรียกได้ว่าเป็น "ฝาแฝดทางวิญญาณ" ของกัน เนื้อเรื่องก็ยังแสดงให้เห็นอยู่ดีว่าริคุนั้น "ต่าง" จากคาราซาว่า นั่นเพราะริคุยังคงเหลือความดีงามอยู่ในตัวบ้าง ยังรู้จักห่วงคนอื่น รู้จักคิดถึงคนอื่น ไม่ได้คิดถึงแต่เรื่องหาทางทำให้เนเน่เติบโตหรือเรื่องตามหาอามาเนะแต่เพียงอย่างเดียว ในขณะที่คาราซาว่านั้นแทบจะเรียกได้ว่าฉลาดแกมโกง ใช้ลูกเล่นทุกวิถีทางเพื่อไม่ว่าจะสะอาดหรือสกปรกเพื่อเป้าหมายของตัวเอง ไม่สนใจว่าใครจะเป็นจะตายจะเจ็บปวดอย่างไร อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้ ที่ทำให้คาราซาว่าซึ่งสูญเสียทุกอย่างไปในท้ายสุด มองเห็นความหวังบางอย่างในตัวริคุ และตัดสินใจให้ริคุได้เห็นอดีตของตนทั้งหมด เพราะบางทีตัวคาราซาว่าเองก็อาจจะอยากเห็น หรือไม่ก็แอบหวังอยู่ลึกๆ ก็ได้ ว่าคนที่พบเจออดีตคล้ายกับตัวเองอย่างริคุ หากได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่ต้น อาจจะเลือกเส้นทางที่แตกต่างไปจากตัวเอง จะไม่กลายเป็นปีศาจเหมือนอย่างตัวเองก็ได้ ซึ่งผลสุดท้ายของมันก็นับว่าคุ้มค่ากับที่ลงทุนย้อนอดีต (หรือที่จริงต้องเรียกว่า "ขอให้จูริช่วยย้อนอดีต" มากกว่า) ทั้งหมดให้ริคุดูจริงๆ อนึ่ง แฟนๆ ท่านใดที่หวังจะเห็นริคุเข้ารูทของเรน่า ในตอนนี้ก็ถือว่าสมใจอยากกันแล้วนะครับ เพราะอ.แกเล่นให้ริคุฉุดตัวเองกลับมาจากความมืดในวินาทีสุดท้ายได้เพราะเรน่าจริงๆ (อย่างที่คุณ NetNN บอกเลยแฮะ "สิ่งปลอบใจของผู้ที่อยู่ในขุมนรก ก็คือการที่รู้ว่ามีคนที่ทุกข์ทรมาณกว่าตนอยู่ในนรกขุมที่ลึกยิ่งกว่า") แถมที่น่ากรี๊ดที่สุดในเรื่องช่วงนี้ก็คือ "ริคุเรียกชื่อเรน่าตรงๆ ไม่เรียกนามสกุลแล้ว" ถึงขั้นนี้ถ้านับว่าเป็นเกมจีบสาวละก็ ค่าความชอบพุ่งปรี๊ดจนมองเห็นฉากจบแล้วแหงๆ XD สิ่งที่ผมอยากเห็นในเนื้อเรื่องช่วงต่อไป (ยกมาจากคอมเมนต์กระทู้เก่าบางส่วน บวกกับที่เพิ่งคิดได้ในตอนนี้นิดหน่อยครับ) 1. พัฒนาการทางจิตใจของริคุหลังจากได้เห็นเรื่องราวของทุกคนที่เกี่ยวข้องกับ เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ รวมถึงการตัดสินใจต่อจากนี้ไปของตัวริคุเอง 2. อดีตตอนที่อามาเนะ "กลายเป็นคิวกิ" (คาดว่าน่าจะเป็นจุดพลิกผันสำคัญในการดำเนินเรื่องช่วงต่อไปด้วย) 3. ริคุหาทางช่วยเรน่าที่กำลังจิตตกเพราะได้เห็นอดีตของตัวเอง (คาดว่ามุก "ไดว์" ที่คุณ Vladimir Putan เคยพูดถึงไว้ อาจได้เอามาใช้ตอนนี้ก็ได้ ยิ่งถ้าไดฟ์อินไปเจอเรน่าเวอร์ชั่นดาร์คไซด์แบบตอนเด็กจะน่าสนุกมาก XD) 4. บอสใหญ่คนต่อไปที่จะมาแทนที่ตำแหน่งของคาราซาว่าผู้ม่องเท่งไปเรียบร้อยแล้ว 5. กลุ่มอื่นหรือฝ่ายอื่นที่น่าจะเกี่ยวข้องกับเกมนอกโลกแห่งความทรงจำในครั้งนี้ (รัฐบาล? กระทรวงกลาโหม?) สุดท้ายนี้ขอมอบเพลงนี้ให้ริคุกับเรน่าในท้ายตอนนี้โลดครับ :) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:14:41

ความคิดเห็นที่ 9 ฟู่ ของไทยออกตามมาเร็วๆน้อออออ จากคุณ : Ice-man เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:17:24

ความคิดเห็นที่ 10 คำแรกที่คิดได้หลังอ่านจบ... "เย้ เย้~~ ย้อนอดีตจบแล้ว" อิ อิ นี่ย้อนมาเกือบปีนะเนี่ย = ='' จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:29:12

ความคิดเห็นที่ 11 ว่าไปตกลงไอ้พวกหน้าแก่ๆในเล่มแรกๆ ที่เจอเนเน่แล้วบอกใช้ไม่ได้ล้มเหลวรึเนี่ย ที่อ้อกันในจอทีวียังกะคิวกินั้นยังไม่เฉลยเลยว่าใคร จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:29:36

ความคิดเห็นที่ 12 เหมือนกันจนไม่รู้จะพูดยังไง ปล.จะมีย้อนอดีตทาคาโอะตอนฆ่าเพื่อนตัวเองหรือผู้อยู่เบื้องหลังทาคาโอะไม่หว้า จากคุณ : hahihoman เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:51:25

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ ^^ ^^ ^^ ทะลุไป 1 ความเห็นโลด มันคือหน้าในจอทีวีของคาราซาว่าเวลาจะแพร่เชื้อผ่านจอทีวีไม่ใช่เหรอครับ ไม่ใช่เป็นตัวคนอะไร (ตอนแพร่เชื้อในเล่ม 7 ก็เห็นมีใช้อยู่เหมือนกัน) ฉากในเล่ม 1 นั่นก็เหมือนเป็นฉากคาราซาว่าบ่นคนเดียวตอนเห็นเนเน่มากกว่าจะเป็นฉากคุยกันหลายๆ คนด้วย ส่วนที่พูดตอนนั้น เหมือนคาราซาว่าบ่นว่าเนเน่ยัง "เด็กเกินไป" ในฐานะคิวกินะครับ ไม่ได้ถึงกับบอกว่าใช้ไม่ได้หรืออะไร พูดแล้วเลยนึกได้เลยแฮะ เท่าที่ฟังจากที่คาราซาว่าพูดถึงเนเน่ตอนเจอครั้งแรกนั้น ก็เหมือนเจ้าตัวจะค่อนข้างแปลกใจกับการที่มีคิวกิอีกตนถือกำเนิดมาอยู่เหมือนกัน เห็นได้จากที่พอคาราซาว่าจับตัวเนเน่ได้แล้ว ก็ยังไม่พาตัวหนีไปทันที แต่ทิ้งไว้ล่อให้ริคุตามมาเพื่อดูความทรงจำเช็คข้อมูลเรื่องการเกิดของเนเน่ แสดงให้เห็นว่าการที่เนเน่เกิดมานั้นอยู่นอกเหนือจากแผนการของคาราซาว่าแน่ๆ (แต่จะเป็นฝีมือใครนั้นก็ยังน่าข้องใจอยู่ ถึงแม้จะมีบอกใบ้เป็นนัยๆ หลายจุดก็เถอะ) แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 01:33:38 แก้ไขเมื่อ 07 มี.ค. 54 22:51:57 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 22:51:29

ความคิดเห็นที่ 14 อิ่มเอมจริงๆ เป็นตอนที่อ่านแล้วอิ้่มเอมมาก ชอบตอนที่ริคุปฏิเสธตัวเอง ชอบน้ำตาโลหิตของคาราซาว่า ชอบรอยยิ้มสุดท้ายนั่นด้วย อิ่มเอมจริงๆ ขอบคุณระครับท่าน Drake ไว้พรุ่งนี้จะมา Comment เิพิ่มนะครับ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 54 23:53:45

ความคิดเห็นที่ 15 มาลองคิดกันดูดีกว่าว่าหลังจากนี้ พวกริคุจะไป "สืบ" จากตรงไหนต่อ เพราะมีเรื่องที่ไม่เคลียร์อยู่อีกหลายเรื่องทีเดียว 1. เกิดอะไรขึ้นกับเกาะฮัตซึมิ หลังจากที่คิวกิทั้งสองคือจูริและเอนเด้ปะทะกัน? อันนี้มีคนที่น่าจะสามารถใช้เป็นเบาะแสได้อย่างน้อยสองคน คนหนึ่งนั้นแน่นอนคือ ทาคาโอะ ริวเซย์ ผู้เป็นอีกหนึ่งผู้เหลือรอดจากเหตุการณ์บนเกาะเช่นเดียวกับคาราซาว่า และน่าจะรู้อะไรบางอย่างที่คาราซาว่าไม่ได้กล่าวถึงในภาคย้อนอดีต อย่างเช่นการที่รวบรวมแก่นจิงกิ อย่างเอาเป็นเอาตายนั้นมีความหมายว่าอย่างไร? เพื่อคืนชีพให้จูริงั้นรึ? หรือว่ามีสาเหตุอื่นอีก? ส่วนอีกคนหนึ่งก็คือ "อาจารย์" คนที่ช่วยเรน่าออกมาจากเกาะนั่นเอง เพราะแน่ชัดว่าการที่เรน่ารอดออกมาจากเกาะนั้นก็ต้องได้คนนี้ช่วยไว้ และเป็นไปได้สูงที่อาจมีบันทึกเหตุการณ์หรือเบาะแสถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเก็บไว้ในข้าวของของอาจารย์คนนี้ก็เป็นได้ 2.คนที่ติดต่อกับริวเซย์ตลอดมาตั้งแต่ต้นเรื่องคือใคร? ท่าทางจะรู้อะไรๆมากพอดู แถมถึงแม้จะไม่ชอบใจแต่ริวเซย์ก็ดูจะทำตามคำสั่งของคนๆนี้อยู่กลายๆด้วย ไม่แน่ว่าอาจเป็นบอสใหญ่คนใหม่ที่มาแทนคาราซาว่าก็ได้ 3.คังชุที่ออกอาละวาดทั้งที่ตอนนี้คาราซาวะที่เป็นเหมือน "ผู้บัญชาการ" ของพวกมันได้ตายไปแล้วนั้นมาจากไหน? แล้วพวกมันถูกสร้างจากคิวกิตนไหน? (จากความเข้าใจว่าคังชุนั้นเป็นสิ่งที่คิวกิสร้างขึ้นมา) เอนเด้งั้นรึ? หรืออาจเป็นไปได้ว่าเนเน่อาจจะยังไม่ตายก็เป็นได้? แล้วใครกันล่ะที่บัญชาการพวกมันอยู่? 4.อามาเนะกลายมาเป็นคิวกิได้อย่างไร? อันนี้ถ้าจะสืบก็คงต้องสืบจา่กประวัติของตัวอามาเนะเอง เพราะจริงๆแล้วถึงเราจะรู้จักตัวละครนี้มาตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่เรากลับรู้ประวัติของเธอน้อยมากๆ แม้แต่ริคุก็รู้จักเธอในด้านของพี่สาวที่แสนดีอย่างเดียว...แล้วถ้าเกิดว่าเธอเองก็มีความลับที่ปกปิดไว้เช่นกันล่ะ? เป็นไปได้สูงทีเดียวว่าเธออาจไม่ได้เป็นแค่ผู้รับเคราะห์จากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลนั่น แต่เธอนี่แหละคือผู้เกี่ยวข้องโดยตรงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยก็เป็นได้ และนั่นก็อาจเชื่อมโยงถึงการที่เธอกลายมาเป็นคิวกิด้วย 5.ทั้งคิวกิและ"เจ้านายคนแรก" มาจากไหน? จากที่คาราซาว่าสันนิษฐานว่าพวกเขาอาจมาจากมิติอื่น เป็นไปได้ว่าเบาะแสถึงที่มาของพวกนี้อาจอยู่ที่ "โลงศพ" ที่อยู่ใต้เกาะฮัตสึมิก็เป็นได้ และก็เป็นไปได้สูงที่นี่จะเป็นประเด็นสุดท้ายที่จะปิดฉากเรื่องราวนี้ลง และเวทีของศึกสุดท้ายนี้ก็น่าที่จะเป็นเกาะฮัตสึมิเอง ที่น่าจะยังอยู่เพียงแต่ไม่มีใครจำได้ และไม่มีใครหาพบ (อาจหลุดไปอยู่อีกมิติ หรือไม่ก็ถูกบังตาเอาไว้ทำให้ทั้งสายตามนุษย์ และ้เครื่องตรวจจับต่างๆหาไม่พบ) ช่างน่าติดตามจริงๆ และยิ่งทำให้รู้สึกว่า ทำไมถึงต้องออกเป็นรายเดือนด้วยน้า?! มันไม่ทันใจเลยจริงๆ! ขอบคุณคุณ Drake มาณ.ที่นี้ด้วยนะครับ จากคุณ : NetNN เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 01:44:40

ความคิดเห็นที่ 16 คุณภาพสมกับการเขียนรายเดือนจริงๆ ยิ่งได้คุณ Drake มาเป็นคนเขียนสปอยความน่าตื่นเต้นยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวเลย! จากคุณ : Delclaw เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 09:02:37

ความคิดเห็นที่ 17 สนุกมากๆจริงเลยครับ ขอบคุณสำหรับคำแปลด้วย ปล.ไม่ใช่ว่าต่อไปเนื้อเรื่องจะเฉลยว่า ที่คาราซาว่าทำทั้งหมด(หลังจากออกมาจากเกาะ)นี่ มันอยู่ในแผนการของใครบ้างคนอยู่แล้วนะ... จากคุณ : yutei เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 18:50:53

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนนี้กำลังคิดอยู่เรื่องนึง ถ้า "จิงกิ" คือเศษเสี้ยวพลังของจูริ เป็นไปได้ไหมครับว่าเป้าหมายของพี่เทพทาคาโอะ คือการ "ประกอบ" จูริ กลับมาใหม่ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 19:45:47

ความคิดเห็นที่ 19 คุณ NetNN 1. ในเล่ม 5 เหมือนจะบอกไว้ว่าถูกทำลายไปแล้วครับ (คาดว่าจะด้วยไอ้ลูกบอลเก็งกิแบบเดียวกับที่ซัดใส่เนเน่ในตอน 55 นั่นแหละ) แต่เอาเข้าจริง ผมเดาว่าถ้า "โลงศพ" หรือ "เอมบริโอ" มีความสามารถในการเก็บความทรงจำขนาดใหญ่ไว้ได้ บางทีเกาะทั้งเกาะก็อาจกลายไปเป็นความทรงจำอยู่ในเอมบริโอแล้วก็ได้ 2. ผมเดาว่าน่าจะเป็นปู่กร๊วกของทาคาโอะนั่นแหละครับ แต่เดาว่าน่าจะอยู่ในสภาพของอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่มนุษย์ไปแล้ว อาจกลายเป็นความทรงจำอยู่ในโลงศพหรืออะไรอย่างอื่นก็เป็นได้ 3. ข้อนี้ผมเดาว่าน่าจะเป็นเอนเดนะ ไม่แน่ว่าเอนเดอาจพยายามทำแบบเดียวกับที่คาราซาว่าเคยทำ คือพยายามหาทางทำให้คาราซาว่ากลับคืนมาอีกครั้ง หรือไม่ก็ต้องการล้างแค้น F.L.A.G. ที่ทำให้คาราซาว่าต้องตายก็ได้ 4. อันนี้ผมเดาว่า บางทีทางโรงพยาบาลคาซามะ (หรือใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังโรงพยาบาลคาซามะ) อาจคิดทดลองหาทางสร้างคิวกิขึ้นมาเอง แล้วอามาเนะก็อาจเป็นหนูทดลองสำหรับให้ทางโรงพยาบาลสร้างคิวกิขึ้นมาได้ ตรงนี้ผมประหลาดใจเรื่องหนึ่งยิ่งกว่าแฮะ ตรงที่ตอนแรกๆ นั้น อามาเนะแสดงทีท่่าอย่างชัดแจ้งว่าไม่อยากให้ริคุเข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วทำไม 2 ปีให้หลังถึงกลับส่งเมล์มาขอให้ริคุช่วย "ตามหาตัวเองให้พบ" อีก อ่านแล้วสงสัยขึ้นมาเหมือนกันว่าตรงนี้เป็นอามาเนะส่งมาจริงเพราะจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากริคุจริงๆ หรือเป็นแผนการของใครบางคนที่หวังจะใช้ความผูกพันของริคุกับอามาเนะเพื่ออะไรสักอย่างหรือเปล่า 5. คิวกิรุ่นแรกมีบอกไว้ว่า "หลังจากปราบคังชุเสร็จ ก็กลัีบเป็นรังไหมเหมือนเดิม" ครับ ตรงนี้มองได้ว่า อาจสลายตัวไปรวมกับโลงศพหรือเอมบริโอ แล้วโลงศพนั้นคายรังไหมออกมา หรืออาจกลายเป็นรังไหมไปเลยก็เป็นได้ ส่วน "เจ้านายคนแรก" นี่ ผมเสียวไส้ว่าจะมามุกเดียวกับ Chrono Crusade แฮะ (ใีครอ่าน Chrono Crusade เล่ม 8 แล้วคงพอเดาได้นะครับ ใบ้ให้นิดว่าเกี่ยวกับที่มาของปีศาจในเรื่องนั้นแหละครับ) คุณ yutei ผมว่าไม่เป็นคนอยู่เบื้่องหลังคาราซาว่า ก็น่าจะเป็นอีกกลุ่มที่เคลื่อนไหวคนละทางกับคาราซาว่านั่นแหละ คุณ peTOUCHso ข้อนี้ค่อนข้างมีบอกใบ้ไว้ตอนราวๆ ช่วงเล่ม 7 แล้วแฮะ ตอนที่คาราซาว่าพูดถึงเรื่องพยายามเก็บเอาชิ้นส่วนความทรงจำของเอนเดที่กระจัดกระจายไปในตัวมนุษย์กลับมาประกอบกันเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมเดาไว้ตั้งแต่ตรงนี้แล้วว่า แก่นจิงกิเองก็น่าจะเป็นส่วนหนึ่งของพลังและความทรงจำของจูริเหมือนกัน และที่ทาคาโอะมาไล่ล่าแก่นจิงกินั่นก็คงจะเป็นจุดประสงค์เดียวกับที่คาราซาว่าเที่ยวไล่ทำให้คนกลายเป็นคังชุเพื่อเอาชิ้นส่วนความทรงจำของเอนเดนั่นแล แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 22:30:02 แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 54 22:27:25 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 22:26:49

ความคิดเห็นที่ 20 ริคุไม่เข้าใจแน่ชัดหรอก ว่าที่ตอนนั้นตนเองตาลีตาเหลือกยื่นมือออกไปนั้น เป็นเพราะอยากช่วยเหลือคนอื่น อยากขอให้คนอื่นช่วยเหลือ หรือทั้งสองอย่างปนเปกัน ^ ^ ชอบท่อนนี้จริงๆ เลยให้ตายสิ ตอนนี้อิ่มจนอืดเล็กๆ ขอไปย่อยก่อน ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะมาคอมเมนต์นะครับ :) จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 54 22:54:41