|
ตอนที่ 2
เรยาหรือแขกในวัยห้าขวบ แม้จะยังเล็กนักแต่ เรยาก็ปากกล้าก้าวร้าวเหลือเกิน ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ถ้าพูดไม่เข้าหู โดยเฉพาะล้อเลียนเรื่องตัวดำ ผมหยิกหย็อง เรยาจะยอกย้อนให้อย่างสุดแสบ ลำยองเองรู้ว่าไม่เหมาะไม่ควร แต่ห้ามเท่าไหร่ลูกก็ไม่ฟัง แถมบางครั้งเรยายังอาละวาดเอากับลำยองด้วยซ้ำ
ถูกเรียกถูกล้อบ่อยๆว่าเป็นลูกแขก เรยาทนไม่ไหวรบเร้าจะให้แม่เปลี่ยนชื่อเล่นจากแขกเป็นฟ้า เมื่อลูกๆของเจ้าสัวที่เกิดกับคุณนายที่สองและสามรู้เข้าก็พากันหัวเราะขบขัน วิ่งต้อนหน้าต้อนหลังเรยา พร้อมส่งเสียงล้อว่าอีนางฟ้าหน้าดำ อีดำตับเป็ด อีดำมะละกา...เรยาโกรธมากตะโกนด่าทุกคนแล้วหันหลังจะวิ่งหนี แต่ดันชนกับเยนหลิงจนล้มลงไปด้วยกัน
พอลุกขึ้นได้เรยารีบวิ่งหนี แต่เยนหลิงสั่งเง็กให้ตามไปจับมาจนได้ จากนั้นเยนหลิงก็ตั้งท่าจะตีเรยาด้วยไม้เรียวโทษฐานกล้าต่อล้อต่อเถียงลูกเจ้านาย ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่ลูก( ^o^ ) ไม่รู้จักเจียมกะลาหัว
"วันนี้ฉันจะเฆี่ยนแก ห้าทีให้คุณยี่ฮุย ห้าทีให้คุณยี่หรง กับอีกห้าทีให้คุณชายเล็ก...ยัง ยังจ้องตาเป๋ง นังเด็กคนนี้มันจองหองพองขนจริง นังเง็กจับมันผูกทั้งสองมือโยงกับต้นไม้"
"หา...ต้องผูกเลยเหรอฮะ อาคุงนาย"
"ใช่...นังนี่มันเซียน ถ้าไม่ผูก มันวิ่งหนีแน่ๆ แล้วฉันจะโมโหมากกว่านี้"
เง็กอ้อมแอ้มว่าไม่มีเชือก เยนหลิงเลยตวาดแว้ดให้ไปหามา พอเง็กวิ่งออกไป ลำยองก็ก้าวเข้ามาแอบดูอยู่ห่างๆด้วยความตกใจ เรยาถูกตีสิบห้าทีตามที่เยนหลิงลั่นวาจา ลำยองสงสารลูกจับใจ แต่ไม่กล้าเข้าไปห้าม จนกระทั่งเยนหลิงทำท่าจะตีอีกเพราะโกรธจัดที่เรยากัดฟันท้าทาย เจ็บแสนเจ็บแต่ไม่มีน้ำตาสักหยดให้เห็น ลำยองจึงต้องวิ่งออกมาคุกเข่าพนมมือขอร้องเยนหลิง
ทันทีที่เยนหลิงและลูกๆพากันกลับไปแล้ว ลำยองรีบแก้มัดเชือกที่มือเรยาแล้วพากลับไปที่เรือนคนใช้ เรยาเข้าห้องนอนคว่ำหน้าร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า คนเป็นแม่สงสารพยายามปลุกปลอบ กลับถูกลูกสาวกล่าวโทษว่าเป็นเพราะแม่คนเดียว แม่ตั้งชื่อว่าแขกทำไม
"ก็...ใครๆก็ว่าหนูหน้าเหมือนแขก"
"พวกมันอิจฉา อีนังสองยี่นั่นมันอิจฉา เพราะหนูสวยกว่ามัน เนี่ย...ตาโตจมูกโด่ง ขนตายาว ผมก็หยิกสวย ตัวก็ไม่เห็นดำเลย แค่สองสีใช่มั้ยแม่ พวกมันน่ะซีดเหมือนผี"
"ใช่...ถึงได้บอกไงว่าเหมือนแขก"
"ไม่รู้ล่ะ หนูบอกตั้งหลายหนแล้วว่าไม่ชอบชื่อนี้ หนูเกลียด...เกลียด...เกลียด เพราะชื่อบ้าๆนี่เชียว ใครๆเลยหาว่าหนูเป็นลูกแขก หนูไม่อยากเป็นลูกแขก...แขกยามยิ่งไม่ชอบ"
"ทำไมล่ะลูก แขกยามเป็นยังไง"
"ไม่รู้ แต่หนูไม่ชอบแขกยาม ตัวดำๆ น่ากลัว"
"อย่าหัดเกลียดคนไม่มีเหตุผลสิลูก เรื่องชื่อเหมือนกัน คนเรียกแขกไปแล้วนี่"
"แล้วแม่ยอมทำไมล่ะ ปล่อยให้มันเรียกลูกว่าแขกๆอยู่ได้ ทำไมไม่ห้ามมัน ด่ามันไปเลยยิ่งดี แม่รู้ไหมว่าบางคนจิกเรียกหนูว่าอีแขกเสียด้วยซ้ำ"
ลำยองหมดปัญญาที่จะตอบโต้ จึงใช้วิธีนิ่งเสีย
"ไม่รู้ล่ะ แม่ต้องเรียกหนูให้ใครๆได้ยินทุกคนเลยว่านางฟ้า ถ้ายาวเรียกฟ้าเฉยๆ นะแม่นะ ใครๆก็ชมทั้งนั้นว่าลูกสาวแม่สวยเหมือนนางฟ้า โตขึ้นหนูจะเป็นนางฟ้าให้พวกไอ้อีนัยน์ตาตี่อิจฉายิ่งกว่านี้เลย"
เรยาฝันเฟื่อง แววตามุ่งมั่นประสาเด็ก ทั้งๆที่น้ำตายังเต็มหน้า...คืนนั้นลำยองกลุ้มใจจนนอนไม่หลับ ออกมานั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าเรือนพัก ป้าพุ่มออกจากห้องตัวเองมาเห็นจึงเข้ามาถามไถ่ลำยองว่าคิดอะไรอยู่
"ป้า...ถ้าวันหนึ่งฟ้ามันรู้ว่าพ่อมันเป็นแขกยาม...มันต้องเสียใจตาย มันเกลียดแขกยาม"
ป้าพุ่มงงว่าฟ้าคือใคร พอลำยองเฉลยแกถึงกับอุทานพร้อมกับตบเข่าฉาดอย่างขำๆ
"อุแม่เจ้า จากอีแขก...เป็นคุณฟ้า"
"ป้า ฉันไหว้ล่ะ อย่าล้อมันนะป้า ลูกฉันไม่เหมือนลูกคนอื่น มันเก็บกดอะไรมาไม่รู้"
"จะมีอะไร้...มันเห็นพวกคุณชายเล็ก คุณหมวยข้างบนตึกน่ะสิ ไม่ต้องทำอะไร กินนอน แต่งตัวสวย นั่งรถยนต์โก้ไปโรงเรียน พอกลับมาก็หาเรื่องรังแกคน มันก็อยากเป็นอย่างนั้นมั่งน่ะสิลำยองเอ๊ย"
"หรือฉันจะลาออกไปทำมาหากินอย่างอื่น ฟ้ามันจะได้ ไม่คิดอยากคิดเป็นเหมือนเขา"
"อยู่ที่นี่ล่ะดีแล้ว ไม่ต้องห่วง นังแขกมันจะเก่งขึ้นล่ะไม่ว่า เชื่อป้าเถอะลำยอง ลูกสาวเอ็งคนเนี้ย มันไม่เบาหรอก"
ฟังป้าพุ่มแล้ว ลำยองนิ่งงันไปอย่างครุ่นคิด
ooooooo
คำพูดของป้าพุ่มเมื่ออดีตดูเหมือนจะชัดเจนขึ้น แล้วในปัจจุบัน เรยาไม่เบาเลยจริงๆ เธอเอาตัวเข้าแลกกับตำแหน่งหน้าที่การงานจนสำเร็จสมใจ เพียงแต่ลำยองยังไม่รู้ก็เท่านั้น...
เรยาได้เป็นแอร์โฮสเตสของสยามแอร์ไลน์ แถมสินธรยังเช่าคอนโดฯหรูให้อยู่และแวะเวียนมาหาเธอเป็นประจำเมื่อมีโอกาส นับวันเรยาก็ยิ่งรู้สึกรักสินธร ทุกครั้งที่เขามาหา เธอจะกอดนัวเนียเหมือนเด็กที่ขาดความอบอุ่นและโหยหา สินธรเองก็ดูเหมือนจะหลงเรยาไม่น้อยเหมือนกัน ยอมให้เธอเรียกพ่อได้ตามต้องการ
ตั้งแต่ได้ทำงานเรยากลับบ้านดึกดื่นบ่อย บางคืนก็ไม่กลับ พอลำยองซักถามด้วยความแปลกใจสงสัย เรยาอ้างว่าออกเวรแล้ว ไปกินข้าวกับเพื่อน และบางครั้งก็ต้องค้างคอนโดฯที่พักของพวกแอร์ฯ อยู่ใกล้ๆบริษัท สะดวกในการบินกะเช้า
ลำยองฟังแล้วส่ายหน้า บ่นว่างานอะไรไม่เป็นเวล่ำเวลา เสียสุขภาพหมด
"แต่เงินเยอะ อีกหน่อยฟ้าจะพาแม่ไปอยู่ที่อื่น ไม่ให้ แม่ลำบากเป็น( ^o^ )ให้เขาจิกหัวใช้"
"แต่แม่อยากทำงาน ไม่ไปไหนหรอก อยู่นี่สบายแล้ว"
"สบายเหรอ งานเยอะแยะ มาดามน่ะบ้าความสะอาด ทุกอย่างส่องแล้วส่องอีก กฎเกณฑ์ก็เยอะ ฟ้าน่ะเบื่อมาดามแทบอ้วก"
"ปากจัดจริงเรา มาดามมีบุญคุณ"
"บุญคุณอะไร ทำงานแลกเงิน"
"ฟ้า...แม่ไม่ชอบให้ลูกล่วงเกินนายของแม่ คิดดู ถ้ามาดามไม่เคี่ยวเข็ญภาษาอังกฤษฟ้า ฟ้าจะได้เป็นแอร์เหรอ อย่าให้แม่ ได้ยินอีกนะ"
"ไม่อยากได้ยิน ก็ไม่อยู่" เรยาเอาแต่ใจเสมอ เธอผลุนผลันออกไปทั้งๆที่เพิ่งกลับเข้ามา และไม่สนใจด้วยว่าแม่จะห่วงแค่ไหน ขนาดแม่วิ่งตามมาร้องเรียกเสียงแหบเสียงแห้ง เรยาก็ยังโบกแท็กซี่หนีไปต่อหน้าต่อตา
ooooooo
สินธรต้องไปดูงานที่ประเทศนิวซีแลนด์ พอไปถึงเขาก็รีบติดต่อเรยาที่เมืองไทยให้รีบตามมาหา แต่ห้ามนั่งเครื่องของสายการบินสยามแอร์ไลน์เด็ดขาด เรยาทำตามโดยดีเพราะเธอคิดถึงเขาที่สุด พอถึงเมืองโอคแลนด์ ทั้งคู่พากันเที่ยวจนหนำใจ ก่อนสินธรจะบอกกับเรยาว่า เขามีเวลาอยู่กับเธอ 5 วัน แต่เรยาสวนทันควันว่าเธอต้องการ 7 วัน
"ถ้า 7 ผมจะไปไม่ทันงานวันเกิดคุณพ่อ..."
"ของภรรยาผู้แสนจะจืดชืดเหมือนน้ำล้างจานของพ่อ ไม่เห็นต้องไปเลย พ่อไม่อยู่เขาก็ไม่รู้สึกว่าขาดอะไรไปหรอก"
"ไม่เอาน่าฟ้า อย่าหาเรื่องผม ผมอุตส่าห์ปลีกตัวจากงานเพื่อมาอยู่กับฟ้า 5 วันนี่ผมก็จัดสับหลีกจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้ว ก่อนมาผมก็ต้องเคลียร์งานจนสายตัวแทบขาด ทุกอย่างผมทำเพื่อเราจะได้อยู่ด้วยกัน"
"ทั้งวันและทั้งคืน" พูดพลางยิ้มยั่ว เอนตัวเข้าไปแนบชิด ยื่นหน้าจูบที่แก้มเขาหลายครั้งก่อนจะกระซิบชวนกลับโรงแรม...
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 มี.ค. 54 11:48:27
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 2 (เอามาฝากครับ ^^)
