 |
Cr. and Thank you MountainMadman @ soompi
Eng->Thai by Bellatrix
Sub: หลังจากการซื้อเสื้อคลุม
H: เฟอร์. โดนเฟอร์ ครอบงำ.
Y: ผมไม่ได้ถูกครอบงำซะหน่อย. ผมแค่ชอบมัน
Y: คุณชอบอันไหนล่ะ?
H: อืม
แบบเรียบๆค่ะ.
MC: เธอชอบแบบเรียบๆ, ของที่ดูเรียบง่าย.
MC: เขายังคงหยิบลายงู, เฟอร์
H: ฉันคิดว่าพี่มีรสนิยมแปลกๆนะคะ.
Y: ถูกต้อง.
H: ยังคง
Sub: สิ่งที่สามียงชื่นชอบ (?) แปลกสำหรับภรรยาฮยอน
H: ฉันมีโอกาสได้ใส่บูทเยอะมั๊ยคะ?
Y: ผมก็ใส่บูทนะ
H: พี่ใส่เหรอคะ?
Y: สีแดงไง.
H: โอ้, ฉันเห็นค่ะ, ฉันเห็น.
H: โอ้, อันนี้สวยจัง.
Y: สวย, จริงเหรอ?
H: ค่ะ.
Y: เอาสีชมพูนี่สิ.
H: สีชมพูเหรอคะ?
H: พวกนี้มันสวยจัง.
Sub: เวลานี้ (?) เธอชอบคำแนะนำของเขา
Y: สวยมั๊ย?
H: ค่ะ.
MC: เธอควรจะใส่อันนั้นแล้วไปที่ไร่มันหวาน
H: ฉันอยากลองใส่พวกนี้ดูค่ะ.
Sub: ลองบูทที่เขาให้คำแนะนำ
H: อา, มันแปลกๆนะคะ!
Sub: ลองบูทเพื่อเป็นการขอบคุณครั้งแรกกับยง
H: โอ้, มันใส่สบายจริงๆค่ะ.
Y: สวย, สวย.
H: มันจะไม่รู้สึกว่าเราจะต้องลงไปในหนองน้ำเหรอคะ?
H: โอเคค่ะ.
Y: โอเคเหรอ?
Sub: ตัดสินใจซื้อบูท
Y: เราจะเอาอันนี้ครับ.
Cashier: 98,000 วอนค่ะ.
Y: เครดิตการ์ดครับ.
Y: ชอบมันมั๊ย?
H: ค่ะ, ชอบมากเลย. ขอบคุณนะคะ.
Y: ใส่มันตอนที่หิมะตกนะ.
H: โอเคค่ะ.
Sub: ภรรยาฮยอนสดใสขึ้น
H: ขอบคุณค่ะ~
Sub: จบด้วยการซื้อรองเท้า
MC: ฉันรู้สึกมีความสุขกับตัวเองจัง.
Sub: ผู้ชมก็มีความสุขไปด้วย
MC: ตอนนี้คุณต้องการซื้อถุงใส่นะ!
MC: ครบชุด
H: มันคงจะดีนะคะถ้าเราไปหาอะไรที่เป็นของพี่บ้าง.
Y: ไม่หรอก, มันโอเค.
H: พวกเราซื้อของที่เป็นของฉันซะมากมายเลยค่ะ.
Y: ไม่นะ, เราต้องซื้อมากกว่านี้อีก.
H: พี่หมายความว่ายังไงคะ, ซื้อมากกว่านี้.
Y: ผมจะไปยืมการ์ดแม่มา.
H: ฉันหิวแล้วค่ะ.
Y: คุณชอบติ่มซำมั๊ยล่ะ?
H: ติ่มซำเหรอคะ?
H: ฉันไม่เคยกินเลยค่ะ.
Sub: ภรรยาฮยอนไม่คุ้นเคยกับติ่มซำ
H: มันดีรึป่าวคะ?
Y: อืม, มันคล้ายๆเกี๊ยวน่ะ.
H: อา, ร้อนแล้วค่ะ.
Y: เอาเสื้อมาให้ผมนี่.
MC: วันนี้บริการเต็มที่.
Sub: วันนี้สามียงบริการดีเยี่ยม
MC: สำหรับฉันนะ, แทนที่จะซื้อรองเท้าและสิ่งของต่างๆเหล่านั้น, แต่เป็นตอนที่ฉันได้กินอะไรดีๆ
MC: ถูกต้องเลย. คุณจะรู้สึกดีขึ้น.
MC: ฉันทำงานก็เพื่อที่จะได้กินอะไรดีๆ.
MC: เหตุผลที่คุณทำงานคือเพื่อที่จะได้กินอะไรดีๆอย่างนั้นเหรอ?
MC: ใช่แล้ว
Y: ครั้งสุดท้ายที่เราออกมากินอะไรข้างนอกมันเมื่อไหร่นะ?
H: เราแทบจะไม่ได้ออกมาเลยค่ะ
ที่ร้านซูชิแบบหมุน.
Y: นั่นมันนานมาแล้วนะ.
H: ใช่ค่ะ.
Y: อีกแป๊บนึง, ผมต้องไปเพราะมีตารางงานนะ.
H: ฮ้า? ตารางงานอะไรเหรอคะ?
Y: รายการตลกน่ะ.
Sub: สามียงที่มีตารางเวลาถ่ายรายการในช่วงเย็น
H: โอ้, จริงเหรอคะ? แล้วฉันควรทำยังไงดี?
Y: ผมจะไปแล้วก็ออกมาให้เร็วที่สุด.
H: อืมม
Y: คุณจะรอผมมั๊ย?
H: มันจะใช้เวลานานแค่ไหนคะ?
Y: 30 นาที ถึง 1 ชั่วโมง?
H: มันก็ไม่ได้นานมากนี่คะ.
Sub: ขอบคุณจริงๆที่ใช้เวลาไม่มากนัก
H: โอเค, ได้ค่ะ.
Sub: ให้เธอคอยในที่ที่เธอต้องการ
MC: อาหารออกมาแล้ว.
H: ขอบคุณค่ะ.
MC: โอ้, มันดูดีเลยนะ.
H: โอเค พี่จูฮยอนซื้อสิ่งนี้มาให้ฉัน.
Y: จริงเหรอ?
H: ฉันจะกินให้อร่อยนะคะ.
Y: กินเยอะๆ. ผมจะจ่ายเอง.
MC: ถ้าคุณกินเร็วเกินไป, มันจะลวกปากคุณ.
H: พี่กินเข้าไปหมดเลยเหรอ? มันน่าจะร้อนนะ
Y: ร้อนสิ.
Sub: ดูเหมือนว่ามันเหมาะกับรสนิยมของภรรยาฮยอน!
MC: ดูน่าอร่อย. (x3)
MC: นั่นมันราคาเท่าไหร่น่ะ? ฉันจ่าย 20,000 วอน สำหรับฉัน
MC: เป็นไปได้ยากนะสำหรับ 20,000 วอน.
MC: ถ้าอย่างนั้น ฉันจะกินมันในครั้งหน้า.
Sub: ติ่มซำยังคงออกมา
Y: คุณชอบเสื้อมั๊ย?
H: ค่ะ, ฉันชอบค่ะ.
Y: ชอบมั๊ย?
H: ฉันชอบค่ะ.
Sub: ต้องการเช็คความรู้สึกของเธอ
Y: รู้สึกดีขึ้นมั๊ย?
H: แต่ก็ยัง
Y: อืม
ผมรู้
Y: คุณไม่ควรจะรู้สึกดีขึ้น เพราะเพียงแค่นี้ใช่มั้ย?
H: ค่ะ, นั่นก็
นิดหน่อยค่ะ
H: มันเหมือนกับว่า มันอยู่คนละห้องกัน.
Y: ฮ้า?
H: ความรู้สึกนั้นและความรู้สึกนี้เหมือนอยู่คนละห้องกันค่ะ.
Y: ผมรู้
MC: แม้ว่าเขาจะทำทั้งหมดนั่น, เธอก็ยังรู้สึกไม่ดี.
MC: ห้องผ้าพันคอและห้องชอปปิ้งถูกแยกออกจากกัน.
H: แต่ก็ขอบคุณสำหรับความพยายามนะคะ.
Y: ไม่เป็นไรหรอก
H: ถ้าจะใช้การเปรียบเทียบก็คือ
ฉันมีอาการปวดหัวจนน่ากลัว. ดังนั้นสามียงจึงเอายามาให้ฉันมากมาย.
แต่เขาเอายาแก้ไอ, ยาหยอดตา, ผ้าพันแผลมาให้
แน่นอนค่ะฉันรู้สึกขอบคุณที่เอายามาให้ฉัน, แต่ว่าฉันปวดหัวนะคะ.
แต่เขาก็ไม่ได้เอายาลดไข้มาให้, และแค่นำเอาสิ่งที่ทำอะไรไม่ได้เลยกับอาการปวดหัวมาให้ค่ะ.
MC: โอ้, การเปรียบเทียบของเธอเยี่ยมมาก.
Y: ผมไม่รู้ว่าที่นี่มันจะออกไปที่ไหน.
H: พี่มามยองดงบ่อยมากมั๊ยคะ?
Y: ไม่บ่อยหรอก.
H: พี่มาเมื่อไหร่คะ?
Y: ตอนที่ถ่ายละคร Youre Beautiful.
H: โอ้, ฉันรู้ค่ะ ว่าพี่พูดถึงอะไร.
Sub: การเดบิวต์ของสามียง, ละคร Youre Beautiful
Y: เฮ้, โก มินัม. มีบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกเธอมากๆ.
PSH: พี่อยากบอกอะไรฉันเหรอ?
Y: หันไปรอบ ๆ นิดหน่อย จากที่ที่เธออยู่ตอนนี้ ...
Sub: สามียงตอนที่เขายังเด็กกว่านี้ (?)
Y: ถ้าเธอหันมาทางซ้าย
H: ตรงนี้
Sub: ภรรยาฮยอนกำลังแสดงละคร
Y: เราควรจะออกไปข้างนอกที่มยองดงมั๊ย?
H: ออกไปข้างนอกเหรอคะ?
Y: ไปเดินเล่นกัน.
H: โอเคค่ะ.
Y: เราควรไปมั๊ย?
H: ไปกันค่ะ.
Sub: ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว
Y: ว้าว.
H: ว้าว.
Sub: ทั้ง 2 คนออกมาที่ถนนของมยองดง
Sub: คำคืนที่สว่างไสวของมยองดง
MC: ในรุ่นเรา, มยองดงเป็นที่สำหรับการออกเดทและพบปะเพื่อนฝูง.
MC: ฉันได้ยินมาว่าคุณไปมยองดงเป็นปกติ.
Y: ว้าว, มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ.
Sub: รู้สึกตื่นเต้นที่ออกมาบนถนนข้างนอก
Y: ย่าาาห์, ที่นี่เป็นที่ที่ผมจะคว้ามินัมไว้.
Y: อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
H: ในที่สุดคุณก็เสียเธอไป.
Sub: เสียเธอไปต่อหน้าต่อตาเขา
Y: นี่คือสิ่งที่คุณควรจะทำ.
Sub: แสดงละครอีกครั้งกลางถนน
H: ถุงมือ!
Y: ฮ้า?
H: ซื้อถุงมือกันค่ะ.
Sub: หยิบถุงมือขึ้นมาที่ร้านแบบโอเพ่นแอร์
Y: ลองสีนี้สิ.
H: ฉันจะจ่ายเองค่ะ!
Y: จริงเหรอ?
Y: ที่ปิดหูมันไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดใช่มั๊ย?
Sub: ตอนนี้, หยิบที่ปิดหู
H: แต่มันอุ่นจริงๆนะคะ.
Y: จริงเหรอ?
H: สีขาว!
Y: อา, แต่มันจะสกปรกนะ.
H: สีขาวสวยค่ะ, ถึงแม้ว่า.
H: สีดำอันนี้
Y: มันเป็นสไตล์ถั่วเกาลัดไหม้เหรอ?
MC: เขาน่ารักอ่ะ~
Sub: ลองสวมมันกับฮยอน
Y: ดูกระจกสิ.
H: ฉันคิดว่าอันนี้ดีที่สุดค่ะ.
MC: ที่ปิดหูคู่เหรอ?
Sub: ซื้อที่ปิดหูคู่!
H: พี่จะดูแลรักษามันอย่างดีใช่มั๊ยคะ?
Y: ครับ ผมจะทำ.
H: ฉันจะจ่ายเองค่ะ.
H: ขอบคุณนะคะ!
Y: ขอบคุณนะครับ.
Sub: ฮยอนยังคงจ่ายเงินสำหรับที่ปิดหู!
Sub: สามียงบนป้ายต้อนรับ!!
H: พี่อยู่ตรงนั้น!
Y: สวัสดีครับ!
H: นั่นใครน่ะ?
Y: ผมเห็นนี่เป็นครั้งแรกเลยนะ!
H: มันตลกดีค่ะ.
H: ว้าว, น่าทึ่งค่ะ.
Sub: สิ้นสุดการเดทที่ถนนมยองดง
Y: เวลาผ่านไปเร็วมากเลย, ผมไม่คิดว่าเราได้ทำอะไรมากมาย นอกจากการซื้อเสื้อผ้า.
H: ฉันรู้ค่ะ.
H: ผู้คนอื่นๆมักจะไปมยองดงกับเพื่อน. ฉันอิจฉาพวกเขาเสมอเลย.
Sub: แสงไฟจากถนนกระจายไปทั่วในคืนฤดูหนาว
H: โอ้, สวยมากเลยค่ะ.
H: โอ้, นั่นมันลานสเก็ตนี่!
Sub: ถนนสว่างไสวเหมือนตอนหิมะตก
Sub: ลานสเก็ตที่ซิตี้ฮอลพลาซ่า!!
--- พาร์ท 2. ---
H: ว้าว. สวยมากเลยค่ะ.
H: พี่อยากมาเล่นสเก็ตหลังจากที่เสร็จแล้วมั๊ยคะ?
Y: ที่ Yeouido? คุณอยากเล่นเหมือนกันเหรอ?
H: ฉันก็อยากเล่นค่ะ.
Y: โอเค.
Sub: ยินดียอมรับสำหรับภรรยาของเขา
Y: ถ้าเราล้ม, มันจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ.
Sub: ตัดสินใจสิ่งที่จะทำเป็นอย่างสุดท้ายในการเดทวันนี้
H: ขอบคุณค่ะ.
Y: อย่าพูดอย่างนั้นสิ, ผมเป็นคนนึงแหละที่จะถูกดึงขึ้นไป
H: งั้นก็
ใส่ที่ปิดหูไปทำงานด้วย.
Y: เมื่อไหร่?
H: ตอนนี้ค่ะ.
Y: ไปออกรายการเหรอ?
H: ใช่ค่ะ. มันคือมิสชั่น.
Sub: ให้มิสชั่น ใส่ที่ปิดหูไปออกอากาศ
Y: ผมจะแขวนมันไว้ที่คอนะ.
H: โอเคค่ะ.
Y: มันคงจะตลกนะ.
Sub: การฝึกฝน (?) ดำเนินต่อไป
MC: มันน่ารักนะ.
Sub: มาถึงที่ใกล้ๆกับสตูดิโอถ่ายทำ!
Sub: ออกจากรถเพื่อรอสามีของเธอ
H: อืมมมมม~ สวยจังเลย.
Sub: ที่สัญญาไว้ 30 นาที ผ่านพ้นไป
Sub: การถ่ายทำของสามีถูกทำให้ล่าช้า
Comedian: ผมได้ยินมาว่า CNBLUE จอง ยงฮวาอยู่ที่นี่ด้วยในวันนี้
Comedian: คุณรู้ไหม ทำไมซอฮยอนถึงไม่สามารถพูดกันเองกับคุณได้?
Comedian: เพราะหน้าคุณแก่น่ะสิ.
Sub: การรอคอยของภรรยาฮยอนยาวนานขึ้น
Sub: สามียงเสร็จงานแล้ว
Y: ซอฮยอน.
H: พี่อยู่ไหนคะ?
MC: เธอคงจะออกมารอซักพักแล้วนะ.
Y: ผมเพิ่งเสร็จงาน. อะไรหลายๆอย่างช้าไปมากเลย.
Y: ซอฮยอน!
H: โอ้
ทำไมพี่ถึงเสร็จงานช้าล่ะคะ?
Y: ยังถูกดึงกลับขึ้นไปอีก
ผมขอโทษนะ.
Y: ขอโทษนะ, ขอโทษนะ
H: ไม่เป็นไรค่ะ
Y: เหนื่อยใช่มั๊ย?
H: ไม่หรอกค่ะ.
Y: ขอโทษนะ.
Sub: สิ่งที่ทำให้เสียใจยังคงเกิดขึ้นในวันนี้
Sub: เขาจะสามารถทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นที่ลานสเก็ตรึเปล่า
Sub: ในที่สุดยงซอก็มาถึงลานสเก็ต
Y: ผมได้ยินไม่ชัดเลย.
Y: ผมได้ยินเสียงผมข้างในหูตัวเอง.
Y: ผมคิดว่า หิมะตกนะ.
H: ฮ้า?
Y: ผมคิดว่าผมเห็นหิมะ.
H: โอ้? หิมะ
หิมะ!
H: ฉันไม่เคยเล่นสเก็ตข้างนอกมาก่อนเลยค่ะ.
Y: ผมก็เหมือนกัน.
Y: ตรงนี้เหรอ?
Y: ผมไม่ต้องจ่ายใช่มั๊ย?
Sub: ผลข้างเคียงของที่ปิดหูคู่
H: ฉันคิดว่าฉันต้องเอานี่ออกค่ะ. ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย.
Y: 2! ผู้ใหญ่ 2 คนครับ!
Y: โอ้, ผมต้องเอานี่ออกถูกมั๊ย. ผมอยากจะขำตัวเองจริงๆ.
Cashier: 2,000 วอนค่ะ.
Y: รับการ์ดมั๊ยครับ?
Y: โอ้, ผมมีครับ
ไม่ต้องห่วง.
Cashier: คุณทั้งคู่มีถุงมือรึยังคะ?
Y: ครับ.
H: ค่ะ.
Y: มันดูเหมือนตอนที่เราอยู่ที่สกีรีสอร์ตเลย.
H: มันเหมือนเราขี่บอร์ดอีกครั้งเลยค่ะ.
MC: ที่สกีรีสอร์ต, สามียงของพวกเราเท่มาก, ฉันหวังว่าวันนี้เขาจะเป็นอย่างนั้นนะ.
Sub: ใส่ข้าวของพวกเขาในล็อกเกอร์
Y: อา, ผมต้องการ 500 วอน.
Sub: จำเป็นต้องใช้เงินสด
Sub: ใส่ไปครั้งแรก
Y: โอเค, ไม่มีใครรู้หรอก.
H: มันเปิดออกค่ะ.
Y: ผมยืมมันมาให้คุณนะ!
MC: เขาทำหลายอย่างจริงๆ เพื่อเธอ ในวันนี้.
Sub: การสเก็ตเป็นครั้งแรก!
H: โอ้, ฉันประหม่าขึ้นมาทันทีเลยค่ะ.
Y: อา, ผมเล่นได้ไม่ดีนักหรอก.
Y: คุณใส่ได้มั๊ย?
H: ฉันไม่รู้ค่ะ.
Y: ผมทำให้.
MC: ฉันชอบจังที่พวกเขาทำอย่างนั้น.
Y: บอกผมนะถ้ามันเจ็บ. เข่าคุณล่ะ?
Sub: ใส่อย่างระมัดระวัง
Y: เราจะเข้าไปตรงไหน? โอ้, ตรงนั้นไง.
H: โอ้, ผู้คนกำลังเล่นสเก็ตอยู่!
H: อา, ฉันต้องทำยังไงดีคะ?
Sub: ยงเด็กประถมทำงานทันทีที่เขาเห็น
H: ฉันสเก็ตไม่ได้ค่ะ!
Sub: สามียงเข้าไปก่อน!
Y: โอ้, มันไปแล้ว!
MC: น่าสนุกนะ!
Sub: สามียงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
H: พี่สเก็ตได้ดีค่ะ!
Y: ผมรอดแล้ว!
H: พี่เล่นได้ดีจริงๆค่ะ!
Sub: ฮยอนตามไปหลังสามี!
Sub: ความอิจฉา (?) ของนักสเก็ตเก่งๆ
MC: มีแต่ชายโสด.
MC: ฉันอยากไปที่แบบนั้นบ้าง.
MC: ไปสิ.
MC: เร็วๆเลย.
Sub: ตอนนี้ฮยอนเล่นได้ดี
MC: เธอทำได้ดีเลยนะ
Sub: แต่ว่า
Y: ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?
H: ค่ะ, ฉันไม่เป็นไร.
H: ฉันจำได้ค่ะ ตอนที่ฉันขี่สโนว์บอร์ด.
Y: ลุก!ลุกขึ้น! ลงไป!
Sub: ครูฝึกที่โหดร้าย (?) ความทรงจำของยง
Y: ลุกขึ้น! ลุก!
H: อา, จริงๆเลยค่ะ!
Y: โอเค, มานี่เถอะ.
Sub: การสอนโดยจับมือเธอไว้
MC: นั่นคือวิธีที่คุณต้องขี่.
Y: คุณจะล้ม ตอนที่คุณไม่เคลื่อนที่. ค่อยๆ, ค่อยๆ.
MC: พวกเขาจับมือกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ.
MC: โอ้, พวกเขายังจับมือกันอยู่เลย.
MC: คุณอยากจับมือบ้างมั๊ย?
MC: ช่างกล้องถ่ายแค่จากเอวขึ้นไป.
Y: คุณทำได้ดีแล้วล่ะตอนนี้.
H: สนุกจังค่ะ. ตอนนี้ รู้สึกว่า
กลัวน้อยลงนิดหน่อยแล้วล่ะคะ.
Y: รู้สึกอย่างนั้นเหรอ?
H: ค่ะ.
H: พี่สเก็ตได้ดีนะคะ.
Y: ผมเหรอ?
Sub: บอกว่าเขาเล่นสเก็ตไม่ได้
ตอนนี้กำลังโชว์ทักษะ!
H: โอ้~ นี่มันสนุกจังค่ะ.
Sub: หิมะเริ่มหนาขึ้น
MC: โอ้, หิมะ, โรแมนติคดีจัง.
Y: มันดูดีนะตอนที่เราเล่นสเก็ตในหิมะ
Sub: ภรรยาฮยอนดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่าเดิม
H: สวยจังค่ะ.
MC: และแสงไฟดูเหมือนไฟบนเวที!
Y: ซอฮยอน
ผมขอโทษ.
H: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.
Y: ขอโทษจริงๆนะ.
Y: ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ นอกจากคำๆนี้.
MC: การขอโทษเป็นเรื่องยากเหมือนกัน.
Y: ผมควรจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นยังไงดี?
H: ไม่รู้เหมือนกันค่ะ.
Y: ผมขอโทษจริงๆนะที่ทำผ้าพันคอหาย.
Y: แล้วก็ขอโทษด้วยที่มาถึงช้า.
H: อา, จริงๆเลยค่ะ
พูดขอโทษทั้งวันเลย.
MC: ถ้าคุณพูดว่าขอโทษมากๆ
Sub: รู้สึกแย่เพราะยังคงรู้สึกเสียใจ
MC: ความรัก หมายถึง ไม่ต้องบอกว่าขอโทษ.
MC: นายอง, ฉันขอโทษ จริง จริง จริง จริง จริง.
Y: ขอโทษนะ.
H: อา~
Y: โอเค, โอเค.
Sub: ยงพูดได้แค่ เขาขอโทษ.
H: แต่มันสนุกนะคะ.
H: ฉันขอบคุณมากๆค่ะ, แล้วฉันก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย. ฉันเริ่มมาคิดว่า, บางทีความรู้สึกของอาจจะฉันผิดไป? เขาทำงานอย่างหนักที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมา,
ดังนั้น ความรู้สึกเหล่านี้ผิดไหม? หรือว่า
มันก็แค่ผ่านไป? เพราะว่าแท้จริงแล้ว, ลึกๆแล้ว, ฉันยังคงเสียใจ. ฉันไม่รู้ค่ะ. ก็แค่
Sub: แม้แต่ภรรยาฮยอนก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของภรรยาฮยอนได้
Y: ผมขอโทษ, ซอฮยอน. ผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้ร้อยล้านเท่า
Y: ผมจะพยายามให้มากๆ. ไว้ใจผมนะ. ผมจะไปหามันอีกครั้งนึง.
H: มันควรจะอยู่ที่นั่นค่ะ...ฉันล้อเล่นกับใครอยู่
Sub: เขาจะสามารถหาผ้าพันคอที่หายไปได้รึเปล่า
Sub: 3 สัปดาห์ต่อมา
MC: 3 สัปดาห์ผ่านไป.
Sub: ยงกลับมาจากญี่ปุ่น
Sub: ฮยอนจากที่ห่างไกล
Y: ซอฮยอน.
MC: เสียงของเขาเปลี่ยนเพราะมันผ่านมาพักนึงแล้ว.
H: ใครคะ?
Sub: ยงจะหาผ้าพันคอเจอรึเปล่า?
--- พาร์ท 3. ---
Sub: 3 สัปดาห์หลังจากการเดทที่มยองดงของพวกเขา
Sub: สวนที่ฮยอนให้ผ้าพันคอกับเขาครั้งล่าสุด
Sub: ยงดูกังวลเล็กน้อย
Sub: เขาจะเจอผ้าพันคอรึเปล่า?
Sub: ภรรยาฮยอนปรากฏตัว
Y: ซอฮยอน!
Sub: ต่อหน้าภรรยาของเขา
H: นี่ใครคะ?
Y: ผมเอง!
H: พี่ย้อมผม!
Y: ใช่, ผมคือมังกรดำ.
Sub: ดีใจที่ได้เจอกันและกัน, แต่
H: ว้าว, มันน่าสนใจค่ะ! มันเหมาะกับพี่นะคะ.
MC: ผมสีเข้มยังคงดูดีเสมอ.
Sub: ฮยอนดีใจที่ได้เจอยงหลังจากผ่านมานาน
MC: เขาหล่อจัง.
H: พี่มาได้ยังไงคะ?
Y: ผมกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้. อาทิตย์นึง.
H: พี่กลับมาวันนี้เหรอคะ?
MCs: เพื่อหาผ้าพันคอ!
Y: ไปถ่ายมิวสิควิดีโอ.
H: มิวสิควิดีโอญี่ปุ่นเหรอคะ?
Y: ไม่, เกาหลีด้วย.
MC: เขาบอกว่าเขาจะหาผ้าพันคอ.
Y: ผมไปที่ญี่ปุ่น,ซอฮยอน
H: ผ้าพันคอล่ะคะ! ผ้าพันคอ!
Sub: คิดถึงผ้าพันคออีกครั้ง
H: ผ้าพันคอ.
Sub: เกิดอะไรขึ้นกับผ้าพันคอที่เขาสัญญาว่าจะไปหา?
Y: มันไม่อยู่ที่นั่นแล้ว.
H: ผ้าพันคอ! ผ้าพันคอ, ผ้าพันคอ
MC: เขาโกหก.
H: คนโกหก.
Y: ผมขอโทษนะ.
MC: อา, เขาจะทำยังไงล่ะ.
MC: บางคนคงจะโยนมันทิ้งไปแล้ว.
H: เป็นไปไม่ได้
Y: ผมชอบชุดคุณ.
H: ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องค่ะ.
Y: ผมเห็นคุณใส่ที่สนามบินด้วย.
H: อา, จริงๆเลยค่ะ. พี่ทำมันหายจริงๆใช่มั๊ยคะ?
Y: อืม, ผมทำมันหายไปแล้วจริงๆ.
Sub: เช็คอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
MC: ฉันคิดว่าเธอเชื่อเขานะ.
MC: ข้างในกระเป๋าเป้.
H: พี่ทำมันหายยังไงคะ?
Y: ผมไม่รู้อ่ะ, ผมคิดว่ามันอยู่ที่นั่นแต่มันก็ไม่อยู่.
Sub: ตามหาอย่างถี่ถ้วน แต่ในที่สุดก็ไม่เจอ
Y: ผมขอโทษนะ
MC: เขาบอกว่าเขาไม่มีมัน.
MC: แต่เขาเล่นมุขแบบนั้นบ่อยๆ.
H: ฉันไม่เชื่อพี่หรอก.
Y: ซอฮยอน. คุณไม่คิดถึงผมเหรอ?
H: ฉันไม่คิดถึงพี่หรอก. ฉันคิดถึงผ้าพันคอ.
H: อา, ผ้าพันคอของฉัน~
Y: แต่ผมคิดถึงคุณนะ.
H: ให้ตายสิ
Y: ซอฮยอน. ผมหนาว.
H: ฉันก็หนาวเหมือนกัน.
Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย.
MC: อาาาาา~ เขาเจอมันเหรอ? ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ.
H: อาาา, จริงๆเลย.
Sub: สามียงตีมัน
Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย.
MC: ยังกับเด็กๆ.
H: ฉันจะไม่ถักอะไรให้พี่อีกแล้วในชีวิตนี้. มันเป็นของขวัญสุดท้ายของฉัน.
Y: ถักผ้าพันคอให้หน่อย
คอผมรู้สึกโล่งๆ.
H: งั้นก็ทำอย่างนั้นไปนั่นแหละ!
Y: มันยากจริงๆเหรอที่จะถักผ้าพันคอ?
H: ยากสิ!
Y: มันดูง่ายนะสำหรับผมน่ะ
H: ไม่จริงอ่ะ.
H: นิตติ้งทิศทางเดียวน่ะง่าย แต่ทั้งสองทางมันยากนะ.
Y: นิตติ้งข้างใน, นิตติ้งข้างนอก? คุณใช้หางกี่อัน?
H: 36 อัน!
MC: เขาถักมาเหรอ?
MC: เขาทำด้วยตัวเองเลยเหรอ?
MC: เขาสามารถทำเสร็จได้ในเวลา 3 สัปดาห์เหรอ?
MC: มีอะไรแปลกๆนะ.
Y: ข้างใน-ข้างนอก การถักนิตติ้งยากมาก
พวกเขาบอก.
MC: พวกเขาบอก.
MC: ถ้าเขาถักมา, มันน่าประทับใจมากๆเลยนะ.
MC: ฉันหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น.
Y: จมูกคุณค่อยๆบานออกแล้วนะ.
H: อาาา
ให้ตายสิ.
Y: คุณน้ำมูกไหลรึเปล่า?
H: ป่าวนี่.
Y: ผมรู้ว่าคุณต้องเป็นแบบนี้, ดังนั้น ผม
MC: ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ!
Y: ผมซื้อมาอันนึง.
MC: เขาบอกว่าเขาซื้อมันมา.
Sub: ผ้าพันคอใหม่ที่เขาซื้อมา?
MC: เขาอาจจะถักมัน?
MC: สีมันไม่ใช่นะ.
H: พี่ซื้อมาจริงๆเหรอคะ?
Y: อืม.
H: ที่ไหนคะ?
Y: ในญี่ปุ่น
H: ญี่ปุ่น ที่ไหนคะ?
Y: ในชิบูย่า.
H: จริงเหรอคะ?
Y: อื้ม.
Y: แกะสิ.
H: ขอบคุณนะคะ.
H: สวยจังค่ะ.
Y: ผมเอาสีชมพูมาอันนึง.
H: สีชมพูสวยค่ะ.
Sub: ฮยอนขอบคุณที่ยงใส่ใจ
Y: ผมซื้ออันยาวนี่มากด้วย, เพราะว่า
H: ฮ้า? มันแปลกๆนะคะ?
Sub: หัวข้อถูกขยายออกไป
H: มันไม่ใช่สินค้าแย่ๆใช่มั๊ยคะ?
Y: ผมจะทำดอกไม้ แต่มันออกมาอ่ะ.
MC: เขาถักมัน!
Y: ผมได้ยินมาว่าคุณชอบผ้าพันคอยาวๆ.
MC: โอ้, มันยาวจัง.
H: ว้าว! สวยค่ะ.
Y: มันไม่ใช่สีที่สวยจริงๆใช่มั๊ย?
MC: เพื่อจะบอกมันสวยไม่ตรงกับที่มันเป็นจริง
MC: คุณภาพมันไม่ค่อยดีมากนัก.
Y: คนทำถักหางต่อหางเลยนะ.
H: พี่ไม่ได้ถักมันใช่มั๊ยคะ?
Y: เอ๋
คุณคิดว่าผมเอามาได้ไงล่ะ?
H: จริงด้วย.
H: ขอบคุณนะคะ.
Sub: ไม่ว่าจะในกรณีใดๆ, ฮยอนมีความสุขที่ได้รับของขวัญ
Y: คนทำอยู่ตรงนี้แหละ.
H: มันสวยจริงๆค่ะ.
Y: ดังนั้น ผมเลยซื้อมันมาให้ตัวเองอันนึงด้วย.
Sub: ซื้อ (?) อีกอัน?
H: ทำไมพี่ยังซื้ออะไรต่อมิอะไรมาอีก?
Y: ผมซื้อสีเทามาอันนึง.
H: จริงเหรอคะ?
Y: แต่คนๆนั้นง่วงนอนมาก, ดังนั้น มันเลยออกมาแปลกหน่อยๆแบบนี้.
MC: ใครคือคนๆนั้น?
Y: ผมบอกว่าจะทำเป็นรูปตัว S.
H: มันดูเหมือนถูกถักด้วยมือจริงๆค่ะ.
Y: ก็ใช่น่ะสิ!
Y: สีนี้, มัน มันเหมาะกับผมจริงๆ.
Sub: ความอ่อยโยนได้ถูกใส่ลงไปในผ้าพันคอคู่
Y: มันยาวนะ.
H: ขอบคุณนะคะ.
H: มันยาวจริงๆ.
Y: ตอนที่คุณใส่มัน.
Y: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิ.
H: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิเหรอคะ?
Y: มันคือฤดูใบไม้ผลิ
H: ใครจะใส่ผ้าพันคอในฤดูใบไม้ผลิกันล่ะคะ?
H: จริงๆนะคะ, พี่ซื้อมันมาจากไหนเหรอ?
Y: ฮ้า?
Sub: เอามาแม้กระทั่งถุงมือที่พวกเขาซื้อที่มยองดง
MC: ถุงมือที่พวกเขาซื้อมา.
Y: ชินจูกุ.
H: ชินจูกุเหรอคะ?
MC: ก่อนหน้านี่เขาไม่ได้บอกว่าชิบูย่าเหรอ?
Y: ผมซื้อมันในญี่ปุ่นน่ะแหละ.
H: ดูนี่สิคะ, ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงหรอกนะคะ.
Y: มันแพงจริงๆนะ.
H: ไม่ค่ะ, มีบางอย่างแปลกๆ.
Y: มันใช้เวลาในการทำตลอด 2 สัปดาห์
H: พี่ถักเหรอคะ?
Y: ไม่, เป็นดีไซน์เนอร์
Y: ผมดูเหมือนว่ามีเวลาเหลือเฟือรึไง?
H: พี่ไม่ถักเพราะพี่ไม่มีเวลา. ฉันก็ไม่ว่างเหมือนกัน! มันเกินไปนะ!
Y: อา, ผมรู้. ทำไมมือคุณเย็นจังล่ะ?
H: เพราะฉันหนาวน่ะสิ.
Y: เกิดอะไรขึ้นกับถุงมือของคุณ?
Sub: เอาถุงมือเธอออกมา??
Y: มันคือของขวัญ.
Sub: สมุดบันทึกเพื่อเป็น
ของขวัญ??
H: อะไรคะ?
Y: ผมบอกว่าผมใช้เวลาที่สะท้อนให้เห็นถึง...
MC: เขาเขียนจดหมายขอโทษ.
Y: คุณจะได้เห็นคุณภาพที่น่าทึ่ง
H: ฉันตั้งหน้าตั้งตาคอยเลยค่ะ.
Y: อ่านมันทีละหน้า ทีละหน้า!
H: โอเคค่ะ.
Sub: อะไรจะอยู่ในสมุดบันทึก?
H: โอ้!
H: โอ้ เซอไพรส์มากค่ะ.
Sub: ภรรยาฮยอนเห็นอะไรที่ทำให้เธอเซอร์ไพรส์?
H: จริงเหรอคะ?
MC: อะไรน่ะ?
Sub: รูปของเส้นไหม
และ
Sub: เขียนบันทึกโดยสามียง
Sub: จากนั้น ยงถักนิตติ้งด้วยตัวของเขาเอง?!
H: พี่ถักนิตติ้งเองจริงๆเหรอคะ?
Y: ใช่.
H: จริงเหรอ??
Y: ผมถักนะ!
MC: รูปภาพรับประกันอยู่แล้ว!
MC: ว้าว, มันจะทำให้ผู้หญิงร้องไห้ได้เลยนะ.
Sub: ฮยอนหุบปากไม่ได้เลย
MC: ฉันคิดว่าฉันกำลังจะร้องไห้แล้ว.
MC: ทำไมล่ะ?
MC: ไม่มีอะไรกับคุณหรอก.
H: เริ่มต้นด้วยหางแรก! มันยากมากและสับสนด้วย. คลายมันและถักอีกครั้ง, อีกครั้งและอีกครั้ง, ทำเป็นรูและคลายมันอีกครั้ง
H: ถูกแล้วค่ะ, ฉันทำอย่างนั้นเยอะเหมือนกัน.
Sub: ตอนนี้รู้แต่เพียงโลกของการถักนิตติ้ง ...
H: ฉันคิดว่าฉันถักมันประมาณ 3 วัน. ยังไงก็ตาม, มันยาก
ดูต่อค่ะ.
H: นี่อะไรคะ?
Y: ลูกอ๊อด.
H: ลูกอ๊อด?
Y: กบมันวาดยากนี่.
H: ตอนนี้พี่ทำอะไรเนี่ย? เราเป็นคู่รักนกนางนวลต่างหาก
[NOTE: นี้เป็นคำที่หมายถึงคู่สมรสที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาแยกจากกันเนื่องจากการทำงานและอื่น ๆ]
ถูกมั๊ยคะ. นี่คือนกนางนวลรึเปล่า?
Sub: โน้ตนิตติ้งที่น่ารัก
H: มันดูเหมือนขนมปังปลาทองค่ะ. [NOTE: ขนมปังปลาทองคือขนมเค้กหวานๆที่ตัดเป็นรูปปลาทอง.]
H: ถ้าพี่มองไปที่มัน, กลุ่มของไหมใหญ่มากค่ะ. มันใหญ่อย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ยคะ?
Y: อื้ม.
Sub: เหตุผลว่าทำไมมันถึงใหญ่
H: พี่รวมกับเข้าด้วยกัน, หรือว่า
Y: เดิมที, ผมยังคงคลายมันและดึงเส้นให้แน่น, ดังนั้น มันเลยขยายออก.
H: พี่ไปเรียนมาจากใครคะ?
Y: ห้องเรียนนิตติ้งน่ะ.
H: พี่ไปที่ห้องเรียนนิตติ้งเหรอคะ?
MC: ผู้ชายไปห้องเรียนนิตติ้ง. มันคงจะน่าอายนะ.
Sub: ภรรยาฮยอนถามคำถามขึ้นมาทันที
H: พี่ทำยังไงคะตอนที่ [ภาษานิตติ้งขั้นสูง]
?
Y: [ภาษานิตติ้งขั้นสูงกว่า]
MC: พวกเขาคุยอะไรกันเนี่ย.
H: ลองอีกทีคราวหลัง. ฉันจะให้ไหมที่เหลือ.
Y: น่ากลัวมาก.
H: มันยากใช่มั๊ยคะ?
MC: เขาถักอันสีเทานั่นตอนไหน?
Y: มันยาก
H: พี่รับรู้ความรู้สึกของฉันตอนนี้แล้วใช่มั๊ยคะ?
Y: มันยากจริงๆ.
Sub: ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของฮยอนแล้ว
Y: ผมใกล้จะร้องไห้แล้วนะ.
MC: เขาคงจะไม่ได้นอน.
H: ฉันห็นเหมือนกันค่ะ!
H: จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำมันหาย?
Y: ผมร้องไห้จริงๆนะ.
H: ว้าว. นี่อะไรคะ??
Sub: อะไรทำให้ภรรยาฮยอนเซอร์ไพรส์เมื่อเธอเห็นมัน?
H: พี่ไม่ได้ทำมันใช่มั๊ยคะ?
Sub: ขอโทษ
MC: ว้าว, นั่น
MC: ฉันเคยทำมันเยอะเลยตอนที่ฉันยังเด็ก.
H: อา, ตลกจังค่ะ.
H: มันดูเหมือนโรงเรียนประถมเลยค่ะ, ตอนที่เราเขียนสะท้อนตัวอักษร.
Sub: และหน้าถัดไป
Sub: ข้อความของจองชิน
MC: จองชิน ชินกู.
MC: เขาทำอะไร?
H: นี่อะไรคะ??
H: Do you like mango? I like mango. Thank you.
H: สวัสดี, ซอฮยอน. นี่คือเพื่อนของเธอ จองชินไง. เธอทำได้ดีมั๊ย? ฉันเหรอ, ฉันทำได้ดี.
MC: เธอถามตอนไหน?
Sub: ถามเองแล้วก็ตอบเอง
H: พี่ยงฮวาทำของขวัญที่น่ากลัวจริงๆในตอนนี้. จากที่ฉันเห็น, แม้ว่าเขาจะยุ่งมากๆ, ศิลปินยงใช้เวลาของเขา, หยาดเหงื่อหยดต่อหยด, ทำผ้าพันคอสีชมพูขึ้นมา.
เขาดูหล่อมาก. แม้ว่าจะไม่ได้ทำโดยช่างฝีมือชาวอิตาเลี่ยน, แค่ความพยายามก็เพียงพอแล้วในการจัดอันดับให้มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด สู้ๆในปี 2011!
จากเพื่อนของเธอ, เพื่อนของฉัน, เพื่อนของเรา, เพื่อนของทุกคน, เพื่อนแห่งชาติ, จองชิน ชินกู.
Sub: การสิ้นสุดที่เต็มไปด้วยด้วยความกระตือรือร้นสำหรับเพื่อน ๆ
Y: ตอนท้ายมันไม่มีที่ว่างเหลืออยู่แล้ว ดังนั้นเขาก็เลยเขียนแค่ชื่อย่อ.
Y: ตรงนี้มันยากมากเลย.
H: นี่อะไรคะ?
Y: ตอนที่ผมเริ่มทำใหม่อีกครั้งหลังจากที่ทำของคุณเสร็จแล้ว, ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ.
H: ทำของพี่เอง. จริงเหรอคะ, ว้าว
มันยาวและดีมากๆค่ะ.
H: เริ่มต้นใหม่, ผมเศร้าใจมากเลย
อันนี้สวยจริงๆ!
Y: จริงๆนะ, หลังจากที่ผมทำนี่, ผมทำได้เร็วจริงๆ
ผมสามารถทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านนิตติ้งได้เลยนะ.
H: ใช่แล้วค่ะ.
H: ตอนนี้ลองถักนิตติ้ง 2 ด้านดูสิคะ.
Y: ฮ้า? ไม่นะ, นั้นมัน...
H: ฉันจะสอนพี่เอง.
Y: ดูอันนี้สิว่ามันหยาบแค่ไหน.
Sub: ในหน้าสุดท้าย
H: น่ารักค่ะ.
Sub: 3 ทิศทาง (?) ตุ๊กตากระดาษซอฮยอน
Y: ผมทำมันจากเส้นที่เหลือ.
MC: แม้แต่ตุ๊กตาก็พันผ้าพันคอ.
H: ฮยอน! ผมคิดว่ามันผ่านมาพักนึงแล้วนะที่จดหมายแบบนี้และของขวัญสำหรับการขอโทษ. ที่จริงแล้ว, ผมรู้สึกแย่มากๆหลังจากที่ทำผ้าพันคอหาย,
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี. ผมรู้ดีว่ามันสำคัญมากและมีค่ามากยิ่งกว่าของขวัญอื่นใดที่ผมเคยได้รับมา, และ ผมเห็นหน้าของคุณขณะที่ถักนิตติ้งให้ผม.
ผมคิดว่าจะทำยังไงดีให้คุณรู้สึกดีขึ้น, ผมจะทำให้คุณเข้าใจได้ยังไง, ของขวัญอะไรที่ผมจะให้คุณ. ผมคิดว่าสีชมพูเหมาะกับคุณดี ดังนั้น นั่นจึงเป็นสีที่ผมเลือก.
และผมคิดว่าผ้าพันคอคู่คงจะดูดีนะ. สีเทาของผม! ตอนแรกเลย, ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆและผมเป็นกังวลเอามากๆ.
แต่ผมก็คิดได้ว่าคุณถักนิตติ้งให้ผมได้ยังไง, และผมก็เริ่มถักอันนึงในตอนนั้น. หลังจากที่ผมถักเสร็จ, ผมก็เข้าใจและจินตนาการว่าคุณทำงานหนักแค่ไหนให้ผม.
ผมได้เรียนรู้หลายอย่างจากของขวัญชิ้นนี้. ผมจะเป็นสามีที่ดีกว่านี้นับแต่นี้ต่อไป. ผมหวังว่าคุณคงจะรับรู้ความรู้สึกของผมบ้างเล็กๆน้อยๆจากของขวัญชิ้นนี้.
ผมหวังจริงๆว่าคุณจะชอบของขวัญ. จาก สามียง.
MC: ฉันคิดว่ามันน่าประทับใจมากกว่าที่เขาหาผ้าพันคอเจอซะอีกนะ.
MC: ใช่ๆ.
H: ฉันชอบค่ะ.
Y: คุณชอบเหรอ?
H: ค่ะ! ฉันชอบค่ะ.
Sub: บรรเทาสถานการณ์ลง
H: พี่ทำงานหนักจริงๆค่ะ.
MC: มันคงจะยากมากเลยนะ.
Y: อา, บรรเทาอะไร. ผมอยากจะให้มันกับคุณจริงๆนะ.
H: จริงเหรอคะ?
Y: ผมอยากจะร้องไห้.
Y: ผมไม่ควรลดน้ำหนักใช่มั๊ย?
H: ฉันก็คิดอย่างนั้นค่ะ.
MC: หน้าของเขาผอมขึ้นมากจริงๆ.
Y: อย่าทำหายนะ.
H: โอเคค่ะ.
H: พี่จะรู้สึกยังไงคะถ้าฉันทำหาย?
Y: ผมคิดว่าผมจะร้องไห้.
MC: รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของใครบางคนทำให้มีความสุขมากขึ้น.
H: มันอุ่นนะ.
Sub: อบอุ่นถึงแม้มันจะหยาบไปหน่อย
Y: มันอุ่น, ใช่มั๊ย?
H: ค่ะ.
Y: เป็นเพราะว่ามันเต็มไปด้วยความรัก.
H: ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ. ขอบคุณนะคะ.
H: โอ้, แต่มันหนาวจริงๆนะคะ.
Y: อะไรก็ได้ ผมเสร็จสิ้นกับสิ่งที่ผมต้องทำสำหรับวันนี้แล้ว!
Y: มันเหมาะกับคุณจริงๆ.
H: จริงเหรอคะ?
Y: ย่าห์. สงสัยจังใครทำนะ?
H: ฉันสงสัยจังว่าใครนะ?
Y: มันเป็นสีของคุณจริงๆ.
MC: มันดูเหมือนข้างนอกจะหนาวมาก, แต่บรรยากาศดีจริงๆ
MC: เธอยังคงพูดว่ามันหนาวแค่ไหนก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้เธอไม่พูดแล้ว.
--- พาร์ท 2. ---
H: ว้าว. สวยมากเลยค่ะ.
H: พี่อยากมาเล่นสเก็ตหลังจากที่เสร็จแล้วมั๊ยคะ?
Y: ที่ Yeouido? คุณอยากเล่นเหมือนกันเหรอ?
H: ฉันก็อยากเล่นค่ะ.
Y: โอเค.
Sub: ยินดียอมรับสำหรับภรรยาของเขา
Y: ถ้าเราล้ม, มันจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ.
Sub: ตัดสินใจสิ่งที่จะทำเป็นอย่างสุดท้ายในการเดทวันนี้
H: ขอบคุณค่ะ.
Y: อย่าพูดอย่างนั้นสิ, ผมเป็นคนนึงแหละที่จะถูกดึงขึ้นไป
H: งั้นก็
ใส่ที่ปิดหูไปทำงานด้วย.
Y: เมื่อไหร่?
H: ตอนนี้ค่ะ.
Y: ไปออกรายการเหรอ?
H: ใช่ค่ะ. มันคือมิสชั่น.
Sub: ให้มิสชั่น ใส่ที่ปิดหูไปออกอากาศ
Y: ผมจะแขวนมันไว้ที่คอนะ.
H: โอเคค่ะ.
Y: มันคงจะตลกนะ.
Sub: การฝึกฝน (?) ดำเนินต่อไป
MC: มันน่ารักนะ.
Sub: มาถึงที่ใกล้ๆกับสตูดิโอถ่ายทำ!
Sub: ออกจากรถเพื่อรอสามีของเธอ
H: อืมมมมม~ สวยจังเลย.
Sub: ที่สัญญาไว้ 30 นาที ผ่านพ้นไป
Sub: การถ่ายทำของสามีถูกทำให้ล่าช้า
Comedian: ผมได้ยินมาว่า CNBLUE จอง ยงฮวาอยู่ที่นี่ด้วยในวันนี้
Comedian: คุณรู้ไหม ทำไมซอฮยอนถึงไม่สามารถพูดกันเองกับคุณได้?
Comedian: เพราะหน้าคุณแก่น่ะสิ.
Sub: การรอคอยของภรรยาฮยอนยาวนานขึ้น
Sub: สามียงเสร็จงานแล้ว
Y: ซอฮยอน.
H: พี่อยู่ไหนคะ?
MC: เธอคงจะออกมารอซักพักแล้วนะ.
Y: ผมเพิ่งเสร็จงาน. อะไรหลายๆอย่างช้าไปมากเลย.
Y: ซอฮยอน!
H: โอ้
ทำไมพี่ถึงเสร็จงานช้าล่ะคะ?
Y: ยังถูกดึงกลับขึ้นไปอีก
ผมขอโทษนะ.
Y: ขอโทษนะ, ขอโทษนะ
H: ไม่เป็นไรค่ะ
Y: เหนื่อยใช่มั๊ย?
H: ไม่หรอกค่ะ.
Y: ขอโทษนะ.
Sub: สิ่งที่ทำให้เสียใจยังคงเกิดขึ้นในวันนี้
Sub: เขาจะสามารถทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นที่ลานสเก็ตรึเปล่า
Sub: ในที่สุดยงซอก็มาถึงลานสเก็ต
Y: ผมได้ยินไม่ชัดเลย.
Y: ผมได้ยินเสียงผมข้างในหูตัวเอง.
Y: ผมคิดว่า หิมะตกนะ.
H: ฮ้า?
Y: ผมคิดว่าผมเห็นหิมะ.
H: โอ้? หิมะ
หิมะ!
H: ฉันไม่เคยเล่นสเก็ตข้างนอกมาก่อนเลยค่ะ.
Y: ผมก็เหมือนกัน.
Y: ตรงนี้เหรอ?
Y: ผมไม่ต้องจ่ายใช่มั๊ย?
Sub: ผลข้างเคียงของที่ปิดหูคู่
H: ฉันคิดว่าฉันต้องเอานี่ออกค่ะ. ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย.
Y: 2! ผู้ใหญ่ 2 คนครับ!
Y: โอ้, ผมต้องเอานี่ออกถูกมั๊ย. ผมอยากจะขำตัวเองจริงๆ.
Cashier: 2,000 วอนค่ะ.
Y: รับการ์ดมั๊ยครับ?
Y: โอ้, ผมมีครับ
ไม่ต้องห่วง.
Cashier: คุณทั้งคู่มีถุงมือรึยังคะ?
Y: ครับ.
H: ค่ะ.
Y: มันดูเหมือนตอนที่เราอยู่ที่สกีรีสอร์ตเลย.
H: มันเหมือนเราขี่บอร์ดอีกครั้งเลยค่ะ.
MC: ที่สกีรีสอร์ต, สามียงของพวกเราเท่มาก, ฉันหวังว่าวันนี้เขาจะเป็นอย่างนั้นนะ.
Sub: ใส่ข้าวของพวกเขาในล็อกเกอร์
Y: อา, ผมต้องการ 500 วอน.
Sub: จำเป็นต้องใช้เงินสด
Sub: ใส่ไปครั้งแรก
Y: โอเค, ไม่มีใครรู้หรอก.
H: มันเปิดออกค่ะ.
Y: ผมยืมมันมาให้คุณนะ!
MC: เขาทำหลายอย่างจริงๆ เพื่อเธอ ในวันนี้.
Sub: การสเก็ตเป็นครั้งแรก!
H: โอ้, ฉันประหม่าขึ้นมาทันทีเลยค่ะ.
Y: อา, ผมเล่นได้ไม่ดีนักหรอก.
Y: คุณใส่ได้มั๊ย?
H: ฉันไม่รู้ค่ะ.
Y: ผมทำให้.
MC: ฉันชอบจังที่พวกเขาทำอย่างนั้น.
Y: บอกผมนะถ้ามันเจ็บ. เข่าคุณล่ะ?
Sub: ใส่อย่างระมัดระวัง
Y: เราจะเข้าไปตรงไหน? โอ้, ตรงนั้นไง.
H: โอ้, ผู้คนกำลังเล่นสเก็ตอยู่!
H: อา, ฉันต้องทำยังไงดีคะ?
Sub: ยงเด็กประถมทำงานทันทีที่เขาเห็น
H: ฉันสเก็ตไม่ได้ค่ะ!
Sub: สามียงเข้าไปก่อน!
Y: โอ้, มันไปแล้ว!
MC: น่าสนุกนะ!
Sub: สามียงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
H: พี่สเก็ตได้ดีค่ะ!
Y: ผมรอดแล้ว!
H: พี่เล่นได้ดีจริงๆค่ะ!
Sub: ฮยอนตามไปหลังสามี!
Sub: ความอิจฉา (?) ของนักสเก็ตเก่งๆ
MC: มีแต่ชายโสด.
MC: ฉันอยากไปที่แบบนั้นบ้าง.
MC: ไปสิ.
MC: เร็วๆเลย.
Sub: ตอนนี้ฮยอนเล่นได้ดี
MC: เธอทำได้ดีเลยนะ
Sub: แต่ว่า
Y: ไม่เป็นไรใช่มั๊ย?
H: ค่ะ, ฉันไม่เป็นไร.
H: ฉันจำได้ค่ะ ตอนที่ฉันขี่สโนว์บอร์ด.
Y: ลุก!ลุกขึ้น! ลงไป!
Sub: ครูฝึกที่โหดร้าย (?) ความทรงจำของยง
Y: ลุกขึ้น! ลุก!
H: อา, จริงๆเลยค่ะ!
Y: โอเค, มานี่เถอะ.
Sub: การสอนโดยจับมือเธอไว้
MC: นั่นคือวิธีที่คุณต้องขี่.
Y: คุณจะล้ม ตอนที่คุณไม่เคลื่อนที่. ค่อยๆ, ค่อยๆ.
MC: พวกเขาจับมือกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ.
MC: โอ้, พวกเขายังจับมือกันอยู่เลย.
MC: คุณอยากจับมือบ้างมั๊ย?
MC: ช่างกล้องถ่ายแค่จากเอวขึ้นไป.
Y: คุณทำได้ดีแล้วล่ะตอนนี้.
H: สนุกจังค่ะ. ตอนนี้ รู้สึกว่า
กลัวน้อยลงนิดหน่อยแล้วล่ะคะ.
Y: รู้สึกอย่างนั้นเหรอ?
H: ค่ะ.
H: พี่สเก็ตได้ดีนะคะ.
Y: ผมเหรอ?
Sub: บอกว่าเขาเล่นสเก็ตไม่ได้
ตอนนี้กำลังโชว์ทักษะ!
H: โอ้~ นี่มันสนุกจังค่ะ.
Sub: หิมะเริ่มหนาขึ้น
MC: โอ้, หิมะ, โรแมนติคดีจัง.
Y: มันดูดีนะตอนที่เราเล่นสเก็ตในหิมะ
Sub: ภรรยาฮยอนดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่าเดิม
H: สวยจังค่ะ.
MC: และแสงไฟดูเหมือนไฟบนเวที!
Y: ซอฮยอน
ผมขอโทษ.
H: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ.
Y: ขอโทษจริงๆนะ.
Y: ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ นอกจากคำๆนี้.
MC: การขอโทษเป็นเรื่องยากเหมือนกัน.
Y: ผมควรจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นยังไงดี?
H: ไม่รู้เหมือนกันค่ะ.
Y: ผมขอโทษจริงๆนะที่ทำผ้าพันคอหาย.
Y: แล้วก็ขอโทษด้วยที่มาถึงช้า.
H: อา, จริงๆเลยค่ะ
พูดขอโทษทั้งวันเลย.
MC: ถ้าคุณพูดว่าขอโทษมากๆ
Sub: รู้สึกแย่เพราะยังคงรู้สึกเสียใจ
MC: ความรัก หมายถึง ไม่ต้องบอกว่าขอโทษ.
MC: นายอง, ฉันขอโทษ จริง จริง จริง จริง จริง.
Y: ขอโทษนะ.
H: อา~
Y: โอเค, โอเค.
Sub: ยงพูดได้แค่ เขาขอโทษ.
H: แต่มันสนุกนะคะ.
H: ฉันขอบคุณมากๆค่ะ, แล้วฉันก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย. ฉันเริ่มมาคิดว่า, บางทีความรู้สึกของอาจจะฉันผิดไป? เขาทำงานอย่างหนักที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมา,
ดังนั้น ความรู้สึกเหล่านี้ผิดไหม? หรือว่า
มันก็แค่ผ่านไป? เพราะว่าแท้จริงแล้ว, ลึกๆแล้ว, ฉันยังคงเสียใจ. ฉันไม่รู้ค่ะ. ก็แค่
Sub: แม้แต่ภรรยาฮยอนก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของภรรยาฮยอนได้
Y: ผมขอโทษ, ซอฮยอน. ผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้ร้อยล้านเท่า
Y: ผมจะพยายามให้มากๆ. ไว้ใจผมนะ. ผมจะไปหามันอีกครั้งนึง.
H: มันควรจะอยู่ที่นั่นค่ะ...ฉันล้อเล่นกับใครอยู่
Sub: เขาจะสามารถหาผ้าพันคอที่หายไปได้รึเปล่า
Sub: 3 สัปดาห์ต่อมา
MC: 3 สัปดาห์ผ่านไป.
Sub: ยงกลับมาจากญี่ปุ่น
Sub: ฮยอนจากที่ห่างไกล
Y: ซอฮยอน.
MC: เสียงของเขาเปลี่ยนเพราะมันผ่านมาพักนึงแล้ว.
H: ใครคะ?
Sub: ยงจะหาผ้าพันคอเจอรึเปล่า?
--- พาร์ท 3. ---
Sub: 3 สัปดาห์หลังจากการเดทที่มยองดงของพวกเขา
Sub: สวนที่ฮยอนให้ผ้าพันคอกับเขาครั้งล่าสุด
Sub: ยงดูกังวลเล็กน้อย
Sub: เขาจะเจอผ้าพันคอรึเปล่า?
Sub: ภรรยาฮยอนปรากฏตัว
Y: ซอฮยอน!
Sub: ต่อหน้าภรรยาของเขา
H: นี่ใครคะ?
Y: ผมเอง!
H: พี่ย้อมผม!
Y: ใช่, ผมคือมังกรดำ.
Sub: ดีใจที่ได้เจอกันและกัน, แต่
H: ว้าว, มันน่าสนใจค่ะ! มันเหมาะกับพี่นะคะ.
MC: ผมสีเข้มยังคงดูดีเสมอ.
Sub: ฮยอนดีใจที่ได้เจอยงหลังจากผ่านมานาน
MC: เขาหล่อจัง.
H: พี่มาได้ยังไงคะ?
Y: ผมกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้. อาทิตย์นึง.
H: พี่กลับมาวันนี้เหรอคะ?
MCs: เพื่อหาผ้าพันคอ!
Y: ไปถ่ายมิวสิควิดีโอ.
H: มิวสิควิดีโอญี่ปุ่นเหรอคะ?
Y: ไม่, เกาหลีด้วย.
MC: เขาบอกว่าเขาจะหาผ้าพันคอ.
Y: ผมไปที่ญี่ปุ่น,ซอฮยอน
H: ผ้าพันคอล่ะคะ! ผ้าพันคอ!
Sub: คิดถึงผ้าพันคออีกครั้ง
H: ผ้าพันคอ.
Sub: เกิดอะไรขึ้นกับผ้าพันคอที่เขาสัญญาว่าจะไปหา?
Y: มันไม่อยู่ที่นั่นแล้ว.
H: ผ้าพันคอ! ผ้าพันคอ, ผ้าพันคอ
MC: เขาโกหก.
H: คนโกหก.
Y: ผมขอโทษนะ.
MC: อา, เขาจะทำยังไงล่ะ.
MC: บางคนคงจะโยนมันทิ้งไปแล้ว.
H: เป็นไปไม่ได้
Y: ผมชอบชุดคุณ.
H: ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องค่ะ.
Y: ผมเห็นคุณใส่ที่สนามบินด้วย.
H: อา, จริงๆเลยค่ะ. พี่ทำมันหายจริงๆใช่มั๊ยคะ?
Y: อืม, ผมทำมันหายไปแล้วจริงๆ.
Sub: เช็คอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
MC: ฉันคิดว่าเธอเชื่อเขานะ.
MC: ข้างในกระเป๋าเป้.
H: พี่ทำมันหายยังไงคะ?
Y: ผมไม่รู้อ่ะ, ผมคิดว่ามันอยู่ที่นั่นแต่มันก็ไม่อยู่.
Sub: ตามหาอย่างถี่ถ้วน แต่ในที่สุดก็ไม่เจอ
Y: ผมขอโทษนะ
MC: เขาบอกว่าเขาไม่มีมัน.
MC: แต่เขาเล่นมุขแบบนั้นบ่อยๆ.
H: ฉันไม่เชื่อพี่หรอก.
Y: ซอฮยอน. คุณไม่คิดถึงผมเหรอ?
H: ฉันไม่คิดถึงพี่หรอก. ฉันคิดถึงผ้าพันคอ.
H: อา, ผ้าพันคอของฉัน~
Y: แต่ผมคิดถึงคุณนะ.
H: ให้ตายสิ
Y: ซอฮยอน. ผมหนาว.
H: ฉันก็หนาวเหมือนกัน.
Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย.
MC: อาาาาา~ เขาเจอมันเหรอ? ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ.
H: อาาา, จริงๆเลย.
Sub: สามียงตีมัน
Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย.
MC: ยังกับเด็กๆ.
H: ฉันจะไม่ถักอะไรให้พี่อีกแล้วในชีวิตนี้. มันเป็นของขวัญสุดท้ายของฉัน.
Y: ถักผ้าพันคอให้หน่อย
คอผมรู้สึกโล่งๆ.
H: งั้นก็ทำอย่างนั้นไปนั่นแหละ!
Y: มันยากจริงๆเหรอที่จะถักผ้าพันคอ?
H: ยากสิ!
Y: มันดูง่ายนะสำหรับผมน่ะ
H: ไม่จริงอ่ะ.
H: นิตติ้งทิศทางเดียวน่ะง่าย แต่ทั้งสองทางมันยากนะ.
Y: นิตติ้งข้างใน, นิตติ้งข้างนอก? คุณใช้หางกี่อัน?
H: 36 อัน!
MC: เขาถักมาเหรอ?
MC: เขาทำด้วยตัวเองเลยเหรอ?
MC: เขาสามารถทำเสร็จได้ในเวลา 3 สัปดาห์เหรอ?
MC: มีอะไรแปลกๆนะ.
Y: ข้างใน-ข้างนอก การถักนิตติ้งยากมาก
พวกเขาบอก.
MC: พวกเขาบอก.
MC: ถ้าเขาถักมา, มันน่าประทับใจมากๆเลยนะ.
MC: ฉันหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น.
Y: จมูกคุณค่อยๆบานออกแล้วนะ.
H: อาาา
ให้ตายสิ.
Y: คุณน้ำมูกไหลรึเปล่า?
H: ป่าวนี่.
Y: ผมรู้ว่าคุณต้องเป็นแบบนี้, ดังนั้น ผม
MC: ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ!
Y: ผมซื้อมาอันนึง.
MC: เขาบอกว่าเขาซื้อมันมา.
Sub: ผ้าพันคอใหม่ที่เขาซื้อมา?
MC: เขาอาจจะถักมัน?
MC: สีมันไม่ใช่นะ.
H: พี่ซื้อมาจริงๆเหรอคะ?
Y: อืม.
H: ที่ไหนคะ?
Y: ในญี่ปุ่น
H: ญี่ปุ่น ที่ไหนคะ?
Y: ในชิบูย่า.
H: จริงเหรอคะ?
Y: อื้ม.
Y: แกะสิ.
H: ขอบคุณนะคะ.
H: สวยจังค่ะ.
Y: ผมเอาสีชมพูมาอันนึง.
H: สีชมพูสวยค่ะ.
Sub: ฮยอนขอบคุณที่ยงใส่ใจ
Y: ผมซื้ออันยาวนี่มากด้วย, เพราะว่า
H: ฮ้า? มันแปลกๆนะคะ?
Sub: หัวข้อถูกขยายออกไป
H: มันไม่ใช่สินค้าแย่ๆใช่มั๊ยคะ?
Y: ผมจะทำดอกไม้ แต่มันออกมาอ่ะ.
MC: เขาถักมัน!
Y: ผมได้ยินมาว่าคุณชอบผ้าพันคอยาวๆ.
MC: โอ้, มันยาวจัง.
H: ว้าว! สวยค่ะ.
Y: มันไม่ใช่สีที่สวยจริงๆใช่มั๊ย?
MC: เพื่อจะบอกมันสวยไม่ตรงกับที่มันเป็นจริง
MC: คุณภาพมันไม่ค่อยดีมากนัก.
Y: คนทำถักหางต่อหางเลยนะ.
H: พี่ไม่ได้ถักมันใช่มั๊ยคะ?
Y: เอ๋
คุณคิดว่าผมเอามาได้ไงล่ะ?
H: จริงด้วย.
H: ขอบคุณนะคะ.
Sub: ไม่ว่าจะในกรณีใดๆ, ฮยอนมีความสุขที่ได้รับของขวัญ
Y: คนทำอยู่ตรงนี้แหละ.
H: มันสวยจริงๆค่ะ.
Y: ดังนั้น ผมเลยซื้อมันมาให้ตัวเองอันนึงด้วย.
Sub: ซื้อ (?) อีกอัน?
H: ทำไมพี่ยังซื้ออะไรต่อมิอะไรมาอีก?
Y: ผมซื้อสีเทามาอันนึง.
H: จริงเหรอคะ?
Y: แต่คนๆนั้นง่วงนอนมาก, ดังนั้น มันเลยออกมาแปลกหน่อยๆแบบนี้.
MC: ใครคือคนๆนั้น?
Y: ผมบอกว่าจะทำเป็นรูปตัว S.
H: มันดูเหมือนถูกถักด้วยมือจริงๆค่ะ.
Y: ก็ใช่น่ะสิ!
Y: สีนี้, มัน มันเหมาะกับผมจริงๆ.
Sub: ความอ่อยโยนได้ถูกใส่ลงไปในผ้าพันคอคู่
Y: มันยาวนะ.
H: ขอบคุณนะคะ.
H: มันยาวจริงๆ.
Y: ตอนที่คุณใส่มัน.
Y: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิ.
H: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิเหรอคะ?
Y: มันคือฤดูใบไม้ผลิ
H: ใครจะใส่ผ้าพันคอในฤดูใบไม้ผลิกันล่ะคะ?
H: จริงๆนะคะ, พี่ซื้อมันมาจากไหนเหรอ?
Y: ฮ้า?
Sub: เอามาแม้กระทั่งถุงมือที่พวกเขาซื้อที่มยองดง
MC: ถุงมือที่พวกเขาซื้อมา.
Y: ชินจูกุ.
H: ชินจูกุเหรอคะ?
MC: ก่อนหน้านี่เขาไม่ได้บอกว่าชิบูย่าเหรอ?
Y: ผมซื้อมันในญี่ปุ่นน่ะแหละ.
H: ดูนี่สิคะ, ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงหรอกนะคะ.
Y: มันแพงจริงๆนะ.
H: ไม่ค่ะ, มีบางอย่างแปลกๆ.
Y: มันใช้เวลาในการทำตลอด 2 สัปดาห์
H: พี่ถักเหรอคะ?
Y: ไม่, เป็นดีไซน์เนอร์
Y: ผมดูเหมือนว่ามีเวลาเหลือเฟือรึไง?
H: พี่ไม่ถักเพราะพี่ไม่มีเวลา. ฉันก็ไม่ว่างเหมือนกัน! มันเกินไปนะ!
Y: อา, ผมรู้. ทำไมมือคุณเย็นจังล่ะ?
H: เพราะฉันหนาวน่ะสิ.
Y: เกิดอะไรขึ้นกับถุงมือของคุณ?
Sub: เอาถุงมือเธอออกมา??
Y: มันคือของขวัญ.
Sub: สมุดบันทึกเพื่อเป็น
ของขวัญ??
H: อะไรคะ?
Y: ผมบอกว่าผมใช้เวลาที่สะท้อนให้เห็นถึง...
MC: เขาเขียนจดหมายขอโทษ.
Y: คุณจะได้เห็นคุณภาพที่น่าทึ่ง
H: ฉันตั้งหน้าตั้งตาคอยเลยค่ะ.
Y: อ่านมันทีละหน้า ทีละหน้า!
H: โอเคค่ะ.
Sub: อะไรจะอยู่ในสมุดบันทึก?
H: โอ้!
H: โอ้ เซอไพรส์มากค่ะ.
Sub: ภรรยาฮยอนเห็นอะไรที่ทำให้เธอเซอร์ไพรส์?
H: จริงเหรอคะ?
MC: อะไรน่ะ?
Sub: รูปของเส้นไหม
และ
Sub: เขียนบันทึกโดยสามียง
Sub: จากนั้น ยงถักนิตติ้งด้วยตัวของเขาเอง?!
H: พี่ถักนิตติ้งเองจริงๆเหรอคะ?
Y: ใช่.
H: จริงเหรอ??
Y: ผมถักนะ!
MC: รูปภาพรับประกันอยู่แล้ว!
MC: ว้าว, มันจะทำให้ผู้หญิงร้องไห้ได้เลยนะ.
Sub: ฮยอนหุบปากไม่ได้เลย
MC: ฉันคิดว่าฉันกำลังจะร้องไห้แล้ว.
MC: ทำไมล่ะ?
MC: ไม่มีอะไรกับคุณหรอก.
H: เริ่มต้นด้วยหางแรก! มันยากมากและสับสนด้วย. คลายมันและถักอีกครั้ง, อีกครั้งและอีกครั้ง, ทำเป็นรูและคลายมันอีกครั้ง
H: ถูกแล้วค่ะ, ฉันทำอย่างนั้นเยอะเหมือนกัน.
Sub: ตอนนี้รู้แต่เพียงโลกของการถักนิตติ้ง ...
H: ฉันคิดว่าฉันถักมันประมาณ 3 วัน. ยังไงก็ตาม, มันยาก
ดูต่อค่ะ.
H: นี่อะไรคะ?
Y: ลูกอ๊อด.
H: ลูกอ๊อด?
Y: กบมันวาดยากนี่.
H: ตอนนี้พี่ทำอะไรเนี่ย? เราเป็นคู่รักนกนางนวลต่างหาก
[NOTE: นี้เป็นคำที่หมายถึงคู่สมรสที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาแยกจากกันเนื่องจากการทำงานและอื่น ๆ]
ถูกมั๊ยคะ. นี่คือนกนางนวลรึเปล่า?
Sub: โน้ตนิตติ้งที่น่ารัก
H: มันดูเหมือนขนมปังปลาทองค่ะ. [NOTE: ขนมปังปลาทองคือขนมเค้กหวานๆที่ตัดเป็นรูปปลาทอง.]
H: ถ้าพี่มองไปที่มัน, กลุ่มของไหมใหญ่มากค่ะ. มันใหญ่อย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ยคะ?
Y: อื้ม.
Sub: เหตุผลว่าทำไมมันถึงใหญ่
H: พี่รวมกับเข้าด้วยกัน, หรือว่า
Y: เดิมที, ผมยังคงคลายมันและดึงเส้นให้แน่น, ดังนั้น มันเลยขยายออก.
H: พี่ไปเรียนมาจากใครคะ?
Y: ห้องเรียนนิตติ้งน่ะ.
H: พี่ไปที่ห้องเรียนนิตติ้งเหรอคะ?
MC: ผู้ชายไปห้องเรียนนิตติ้ง. มันคงจะน่าอายนะ.
Sub: ภรรยาฮยอนถามคำถามขึ้นมาทันที
H: พี่ทำยังไงคะตอนที่ [ภาษานิตติ้งขั้นสูง]
?
Y: [ภาษานิตติ้งขั้นสูงกว่า]
MC: พวกเขาคุยอะไรกันเนี่ย.
H: ลองอีกทีคราวหลัง. ฉันจะให้ไหมที่เหลือ.
Y: น่ากลัวมาก.
H: มันยากใช่มั๊ยคะ?
MC: เขาถักอันสีเทานั่นตอนไหน?
Y: มันยาก
H: พี่รับรู้ความรู้สึกของฉันตอนนี้แล้วใช่มั๊ยคะ?
Y: มันยากจริงๆ.
Sub: ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของฮยอนแล้ว
Y: ผมใกล้จะร้องไห้แล้วนะ.
MC: เขาคงจะไม่ได้นอน.
H: ฉันห็นเหมือนกันค่ะ!
H: จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำมันหาย?
Y: ผมร้องไห้จริงๆนะ.
H: ว้าว. นี่อะไรคะ??
Sub: อะไรทำให้ภรรยาฮยอนเซอร์ไพรส์เมื่อเธอเห็นมัน?
H: พี่ไม่ได้ทำมันใช่มั๊ยคะ?
Sub: ขอโทษ
MC: ว้าว, นั่น
MC: ฉันเคยทำมันเยอะเลยตอนที่ฉันยังเด็ก.
H: อา, ตลกจังค่ะ.
H: มันดูเหมือนโรงเรียนประถมเลยค่ะ, ตอนที่เราเขียนสะท้อนตัวอักษร.
Sub: และหน้าถัดไป
Sub: ข้อความของจองชิน
MC: จองชิน ชินกู.
MC: เขาทำอะไร?
H: นี่อะไรคะ??
H: Do you like mango? I like mango. Thank you.
H: สวัสดี, ซอฮยอน. นี่คือเพื่อนของเธอ จองชินไง. เธอทำได้ดีมั๊ย? ฉันเหรอ, ฉันทำได้ดี.
MC: เธอถามตอนไหน?
Sub: ถามเองแล้วก็ตอบเอง
H: พี่ยงฮวาทำของขวัญที่น่ากลัวจริงๆในตอนนี้. จากที่ฉันเห็น, แม้ว่าเขาจะยุ่งมากๆ, ศิลปินยงใช้เวลาของเขา, หยาดเหงื่อหยดต่อหยด, ทำผ้าพันคอสีชมพูขึ้นมา.
เขาดูหล่อมาก. แม้ว่าจะไม่ได้ทำโดยช่างฝีมือชาวอิตาเลี่ยน, แค่ความพยายามก็เพียงพอแล้วในการจัดอันดับให้มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด สู้ๆในปี 2011!
จากเพื่อนของเธอ, เพื่อนของฉัน, เพื่อนของเรา, เพื่อนของทุกคน, เพื่อนแห่งชาติ, จองชิน ชินกู.
Sub: การสิ้นสุดที่เต็มไปด้วยด้วยความกระตือรือร้นสำหรับเพื่อน ๆ
Y: ตอนท้ายมันไม่มีที่ว่างเหลืออยู่แล้ว ดังนั้นเขาก็เลยเขียนแค่ชื่อย่อ.
Y: ตรงนี้มันยากมากเลย.
H: นี่อะไรคะ?
Y: ตอนที่ผมเริ่มทำใหม่อีกครั้งหลังจากที่ทำของคุณเสร็จแล้ว, ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ.
H: ทำของพี่เอง. จริงเหรอคะ, ว้าว
มันยาวและดีมากๆค่ะ.
H: เริ่มต้นใหม่, ผมเศร้าใจมากเลย
อันนี้สวยจริงๆ!
Y: จริงๆนะ, หลังจากที่ผมทำนี่, ผมทำได้เร็วจริงๆ
ผมสามารถทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านนิตติ้งได้เลยนะ.
H: ใช่แล้วค่ะ.
H: ตอนนี้ลองถักนิตติ้ง 2 ด้านดูสิคะ.
Y: ฮ้า? ไม่นะ, นั้นมัน...
H: ฉันจะสอนพี่เอง.
Y: ดูอันนี้สิว่ามันหยาบแค่ไหน.
Sub: ในหน้าสุดท้าย
H: น่ารักค่ะ.
Sub: 3 ทิศทาง (?) ตุ๊กตากระดาษซอฮยอน
Y: ผมทำมันจากเส้นที่เหลือ.
MC: แม้แต่ตุ๊กตาก็พันผ้าพันคอ.
H: ฮยอน! ผมคิดว่ามันผ่านมาพักนึงแล้วนะที่จดหมายแบบนี้และของขวัญสำหรับการขอโทษ. ที่จริงแล้ว, ผมรู้สึกแย่มากๆหลังจากที่ทำผ้าพันคอหาย,
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี. ผมรู้ดีว่ามันสำคัญมากและมีค่ามากยิ่งกว่าของขวัญอื่นใดที่ผมเคยได้รับมา, และ ผมเห็นหน้าของคุณขณะที่ถักนิตติ้งให้ผม.
ผมคิดว่าจะทำยังไงดีให้คุณรู้สึกดีขึ้น, ผมจะทำให้คุณเข้าใจได้ยังไง, ของขวัญอะไรที่ผมจะให้คุณ. ผมคิดว่าสีชมพูเหมาะกับคุณดี ดังนั้น นั่นจึงเป็นสีที่ผมเลือก.
และผมคิดว่าผ้าพันคอคู่คงจะดูดีนะ. สีเทาของผม! ตอนแรกเลย, ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆและผมเป็นกังวลเอามากๆ.
แต่ผมก็คิดได้ว่าคุณถักนิตติ้งให้ผมได้ยังไง, และผมก็เริ่มถักอันนึงในตอนนั้น. หลังจากที่ผมถักเสร็จ, ผมก็เข้าใจและจินตนาการว่าคุณทำงานหนักแค่ไหนให้ผม.
ผมได้เรียนรู้หลายอย่างจากของขวัญชิ้นนี้. ผมจะเป็นสามีที่ดีกว่านี้นับแต่นี้ต่อไป. ผมหวังว่าคุณคงจะรับรู้ความรู้สึกของผมบ้างเล็กๆน้อยๆจากของขวัญชิ้นนี้.
ผมหวังจริงๆว่าคุณจะชอบของขวัญ. จาก สามียง.
MC: ฉันคิดว่ามันน่าประทับใจมากกว่าที่เขาหาผ้าพันคอเจอซะอีกนะ.
MC: ใช่ๆ.
H: ฉันชอบค่ะ.
Y: คุณชอบเหรอ?
H: ค่ะ! ฉันชอบค่ะ.
Sub: บรรเทาสถานการณ์ลง
H: พี่ทำงานหนักจริงๆค่ะ.
MC: มันคงจะยากมากเลยนะ.
Y: อา, บรรเทาอะไร. ผมอยากจะให้มันกับคุณจริงๆนะ.
H: จริงเหรอคะ?
Y: ผมอยากจะร้องไห้.
Y: ผมไม่ควรลดน้ำหนักใช่มั๊ย?
H: ฉันก็คิดอย่างนั้นค่ะ.
MC: หน้าของเขาผอมขึ้นมากจริงๆ.
Y: อย่าทำหายนะ.
H: โอเคค่ะ.
H: พี่จะรู้สึกยังไงคะถ้าฉันทำหาย?
Y: ผมคิดว่าผมจะร้องไห้.
MC: รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของใครบางคนทำให้มีความสุขมากขึ้น.
H: มันอุ่นนะ.
Sub: อบอุ่นถึงแม้มันจะหยาบไปหน่อย
Y: มันอุ่น, ใช่มั๊ย?
H: ค่ะ.
Y: เป็นเพราะว่ามันเต็มไปด้วยความรัก.
H: ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ. ขอบคุณนะคะ.
H: โอ้, แต่มันหนาวจริงๆนะคะ.
Y: อะไรก็ได้ ผมเสร็จสิ้นกับสิ่งที่ผมต้องทำสำหรับวันนี้แล้ว!
Y: มันเหมาะกับคุณจริงๆ.
H: จริงเหรอคะ?
Y: ย่าห์. สงสัยจังใครทำนะ?
H: ฉันสงสัยจังว่าใครนะ?
Y: มันเป็นสีของคุณจริงๆ.
MC: มันดูเหมือนข้างนอกจะหนาวมาก, แต่บรรยากาศดีจริงๆ
MC: เธอยังคงพูดว่ามันหนาวแค่ไหนก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้เธอไม่พูดแล้ว.
จากคุณ : นู๋เบลล์ (Bellatrix)
แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 02:37:58
แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 02:36:19
| จากคุณ |
:
ก้อง & กานต์  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มี.ค. 54 02:35:03
|
|
|
|
|
WGMYongSeoRealloveStory ดินแดนแห่งรักตอนหัวใจรักของยงมีแต่ผู้หญิงที่ชือซอจูฮยอนคนเดียว 205{แตกประเด็นจาก A10357534}
สุขใจ หาใดมาเทียบ
....... อันยองแ่ยกจิ้นเรียลลล ทุกคนค่ะ ตัดสินใจไม่ถูกเลย สุขทั้งน้ำตา
