 |
Cr. and Thank you MountainMadman @ soompi Eng->Thai by Bellatrix Sub: หลังจากการซื้อเสื้อคลุม
H: เฟอร์. โดนเฟอร์ ครอบงำ. Y: ผมไม่ได้ถูกครอบงำซะหน่อย. ผมแค่ชอบมัน
Y: คุณชอบอันไหนล่ะ? H: อืม
แบบเรียบๆค่ะ. MC: เธอชอบแบบเรียบๆ, ของที่ดูเรียบง่าย. MC: เขายังคงหยิบลายงู, เฟอร์
H: ฉันคิดว่าพี่มีรสนิยมแปลกๆนะคะ. Y: ถูกต้อง. H: ยังคง
Sub: สิ่งที่สามียงชื่นชอบ (?) แปลกสำหรับภรรยาฮยอน H: ฉันมีโอกาสได้ใส่บูทเยอะมั๊ยคะ? Y: ผมก็ใส่บูทนะ
H: พี่ใส่เหรอคะ? Y: สีแดงไง. H: โอ้, ฉันเห็นค่ะ, ฉันเห็น. H: โอ้, อันนี้สวยจัง. Y: สวย, จริงเหรอ? H: ค่ะ. Y: เอาสีชมพูนี่สิ. H: สีชมพูเหรอคะ? H: พวกนี้มันสวยจัง. Sub: เวลานี้ (?) เธอชอบคำแนะนำของเขา
Y: สวยมั๊ย? H: ค่ะ. MC: เธอควรจะใส่อันนั้นแล้วไปที่ไร่มันหวาน H: ฉันอยากลองใส่พวกนี้ดูค่ะ. Sub: ลองบูทที่เขาให้คำแนะนำ
H: อา, มันแปลกๆนะคะ! Sub: ลองบูทเพื่อเป็นการขอบคุณครั้งแรกกับยง H: โอ้, มันใส่สบายจริงๆค่ะ. Y: สวย, สวย. H: มันจะไม่รู้สึกว่าเราจะต้องลงไปในหนองน้ำเหรอคะ? H: โอเคค่ะ. Y: โอเคเหรอ? Sub: ตัดสินใจซื้อบูท Y: เราจะเอาอันนี้ครับ. Cashier: 98,000 วอนค่ะ. Y: เครดิตการ์ดครับ. Y: ชอบมันมั๊ย? H: ค่ะ, ชอบมากเลย. ขอบคุณนะคะ. Y: ใส่มันตอนที่หิมะตกนะ. H: โอเคค่ะ. Sub: ภรรยาฮยอนสดใสขึ้น H: ขอบคุณค่ะ~ Sub: จบด้วยการซื้อรองเท้า
MC: ฉันรู้สึกมีความสุขกับตัวเองจัง. Sub: ผู้ชมก็มีความสุขไปด้วย
MC: ตอนนี้คุณต้องการซื้อถุงใส่นะ! MC: ครบชุด
H: มันคงจะดีนะคะถ้าเราไปหาอะไรที่เป็นของพี่บ้าง. Y: ไม่หรอก, มันโอเค. H: พวกเราซื้อของที่เป็นของฉันซะมากมายเลยค่ะ. Y: ไม่นะ, เราต้องซื้อมากกว่านี้อีก. H: พี่หมายความว่ายังไงคะ, ซื้อมากกว่านี้. Y: ผมจะไปยืมการ์ดแม่มา. H: ฉันหิวแล้วค่ะ. Y: คุณชอบติ่มซำมั๊ยล่ะ? H: ติ่มซำเหรอคะ? H: ฉันไม่เคยกินเลยค่ะ. Sub: ภรรยาฮยอนไม่คุ้นเคยกับติ่มซำ H: มันดีรึป่าวคะ? Y: อืม, มันคล้ายๆเกี๊ยวน่ะ. H: อา, ร้อนแล้วค่ะ. Y: เอาเสื้อมาให้ผมนี่. MC: วันนี้บริการเต็มที่. Sub: วันนี้สามียงบริการดีเยี่ยม MC: สำหรับฉันนะ, แทนที่จะซื้อรองเท้าและสิ่งของต่างๆเหล่านั้น, แต่เป็นตอนที่ฉันได้กินอะไรดีๆ
MC: ถูกต้องเลย. คุณจะรู้สึกดีขึ้น. MC: ฉันทำงานก็เพื่อที่จะได้กินอะไรดีๆ. MC: เหตุผลที่คุณทำงานคือเพื่อที่จะได้กินอะไรดีๆอย่างนั้นเหรอ? MC: ใช่แล้ว
Y: ครั้งสุดท้ายที่เราออกมากินอะไรข้างนอกมันเมื่อไหร่นะ? H: เราแทบจะไม่ได้ออกมาเลยค่ะ
ที่ร้านซูชิแบบหมุน. Y: นั่นมันนานมาแล้วนะ. H: ใช่ค่ะ. Y: อีกแป๊บนึง, ผมต้องไปเพราะมีตารางงานนะ. H: ฮ้า? ตารางงานอะไรเหรอคะ? Y: รายการตลกน่ะ. Sub: สามียงที่มีตารางเวลาถ่ายรายการในช่วงเย็น H: โอ้, จริงเหรอคะ? แล้วฉันควรทำยังไงดี? Y: ผมจะไปแล้วก็ออกมาให้เร็วที่สุด. H: อืมม
Y: คุณจะรอผมมั๊ย? H: มันจะใช้เวลานานแค่ไหนคะ? Y: 30 นาที ถึง 1 ชั่วโมง? H: มันก็ไม่ได้นานมากนี่คะ. Sub: ขอบคุณจริงๆที่ใช้เวลาไม่มากนัก
H: โอเค, ได้ค่ะ. Sub: ให้เธอคอยในที่ที่เธอต้องการ
MC: อาหารออกมาแล้ว. H: ขอบคุณค่ะ. MC: โอ้, มันดูดีเลยนะ. H: โอเค พี่จูฮยอนซื้อสิ่งนี้มาให้ฉัน. Y: จริงเหรอ? H: ฉันจะกินให้อร่อยนะคะ. Y: กินเยอะๆ. ผมจะจ่ายเอง. MC: ถ้าคุณกินเร็วเกินไป, มันจะลวกปากคุณ. H: พี่กินเข้าไปหมดเลยเหรอ? มันน่าจะร้อนนะ
Y: ร้อนสิ. Sub: ดูเหมือนว่ามันเหมาะกับรสนิยมของภรรยาฮยอน! MC: ดูน่าอร่อย. (x3) MC: นั่นมันราคาเท่าไหร่น่ะ? ฉันจ่าย 20,000 วอน สำหรับฉัน
MC: เป็นไปได้ยากนะสำหรับ 20,000 วอน. MC: ถ้าอย่างนั้น ฉันจะกินมันในครั้งหน้า. Sub: ติ่มซำยังคงออกมา Y: คุณชอบเสื้อมั๊ย? H: ค่ะ, ฉันชอบค่ะ. Y: ชอบมั๊ย? H: ฉันชอบค่ะ. Sub: ต้องการเช็คความรู้สึกของเธอ
Y: รู้สึกดีขึ้นมั๊ย? H: แต่ก็ยัง
Y: อืม
ผมรู้
Y: คุณไม่ควรจะรู้สึกดีขึ้น เพราะเพียงแค่นี้ใช่มั้ย? H: ค่ะ, นั่นก็
นิดหน่อยค่ะ
H: มันเหมือนกับว่า มันอยู่คนละห้องกัน. Y: ฮ้า? H: ความรู้สึกนั้นและความรู้สึกนี้เหมือนอยู่คนละห้องกันค่ะ. Y: ผมรู้
MC: แม้ว่าเขาจะทำทั้งหมดนั่น, เธอก็ยังรู้สึกไม่ดี. MC: ห้องผ้าพันคอและห้องชอปปิ้งถูกแยกออกจากกัน. H: แต่ก็ขอบคุณสำหรับความพยายามนะคะ. Y: ไม่เป็นไรหรอก
H: ถ้าจะใช้การเปรียบเทียบก็คือ
ฉันมีอาการปวดหัวจนน่ากลัว. ดังนั้นสามียงจึงเอายามาให้ฉันมากมาย. แต่เขาเอายาแก้ไอ, ยาหยอดตา, ผ้าพันแผลมาให้
แน่นอนค่ะฉันรู้สึกขอบคุณที่เอายามาให้ฉัน, แต่ว่าฉันปวดหัวนะคะ. แต่เขาก็ไม่ได้เอายาลดไข้มาให้, และแค่นำเอาสิ่งที่ทำอะไรไม่ได้เลยกับอาการปวดหัวมาให้ค่ะ. MC: โอ้, การเปรียบเทียบของเธอเยี่ยมมาก. Y: ผมไม่รู้ว่าที่นี่มันจะออกไปที่ไหน. H: พี่มามยองดงบ่อยมากมั๊ยคะ? Y: ไม่บ่อยหรอก. H: พี่มาเมื่อไหร่คะ? Y: ตอนที่ถ่ายละคร Youre Beautiful. H: โอ้, ฉันรู้ค่ะ ว่าพี่พูดถึงอะไร. Sub: การเดบิวต์ของสามียง, ละคร Youre Beautiful Y: เฮ้, โก มินัม. มีบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกเธอมากๆ. PSH: พี่อยากบอกอะไรฉันเหรอ? Y: หันไปรอบ ๆ นิดหน่อย จากที่ที่เธออยู่ตอนนี้ ... Sub: สามียงตอนที่เขายังเด็กกว่านี้ (?) Y: ถ้าเธอหันมาทางซ้าย
H: ตรงนี้ Sub: ภรรยาฮยอนกำลังแสดงละคร Y: เราควรจะออกไปข้างนอกที่มยองดงมั๊ย? H: ออกไปข้างนอกเหรอคะ? Y: ไปเดินเล่นกัน. H: โอเคค่ะ. Y: เราควรไปมั๊ย? H: ไปกันค่ะ. Sub: ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว Y: ว้าว. H: ว้าว. Sub: ทั้ง 2 คนออกมาที่ถนนของมยองดง Sub: คำคืนที่สว่างไสวของมยองดง MC: ในรุ่นเรา, มยองดงเป็นที่สำหรับการออกเดทและพบปะเพื่อนฝูง. MC: ฉันได้ยินมาว่าคุณไปมยองดงเป็นปกติ. Y: ว้าว, มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ. Sub: รู้สึกตื่นเต้นที่ออกมาบนถนนข้างนอก
Y: ย่าาาห์, ที่นี่เป็นที่ที่ผมจะคว้ามินัมไว้. Y: อีกแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
H: ในที่สุดคุณก็เสียเธอไป. Sub: เสียเธอไปต่อหน้าต่อตาเขา
Y: นี่คือสิ่งที่คุณควรจะทำ. Sub: แสดงละครอีกครั้งกลางถนน
H: ถุงมือ! Y: ฮ้า? H: ซื้อถุงมือกันค่ะ. Sub: หยิบถุงมือขึ้นมาที่ร้านแบบโอเพ่นแอร์
Y: ลองสีนี้สิ. H: ฉันจะจ่ายเองค่ะ! Y: จริงเหรอ? Y: ที่ปิดหูมันไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดใช่มั๊ย? Sub: ตอนนี้, หยิบที่ปิดหู
H: แต่มันอุ่นจริงๆนะคะ. Y: จริงเหรอ? H: สีขาว! Y: อา, แต่มันจะสกปรกนะ. H: สีขาวสวยค่ะ, ถึงแม้ว่า. H: สีดำอันนี้
Y: มันเป็นสไตล์ถั่วเกาลัดไหม้เหรอ? MC: เขาน่ารักอ่ะ~ Sub: ลองสวมมันกับฮยอน Y: ดูกระจกสิ. H: ฉันคิดว่าอันนี้ดีที่สุดค่ะ. MC: ที่ปิดหูคู่เหรอ? Sub: ซื้อที่ปิดหูคู่! H: พี่จะดูแลรักษามันอย่างดีใช่มั๊ยคะ? Y: ครับ ผมจะทำ. H: ฉันจะจ่ายเองค่ะ. H: ขอบคุณนะคะ! Y: ขอบคุณนะครับ. Sub: ฮยอนยังคงจ่ายเงินสำหรับที่ปิดหู! Sub: สามียงบนป้ายต้อนรับ!! H: พี่อยู่ตรงนั้น! Y: สวัสดีครับ! H: นั่นใครน่ะ? Y: ผมเห็นนี่เป็นครั้งแรกเลยนะ! H: มันตลกดีค่ะ. H: ว้าว, น่าทึ่งค่ะ. Sub: สิ้นสุดการเดทที่ถนนมยองดง Y: เวลาผ่านไปเร็วมากเลย, ผมไม่คิดว่าเราได้ทำอะไรมากมาย นอกจากการซื้อเสื้อผ้า. H: ฉันรู้ค่ะ. H: ผู้คนอื่นๆมักจะไปมยองดงกับเพื่อน. ฉันอิจฉาพวกเขาเสมอเลย. Sub: แสงไฟจากถนนกระจายไปทั่วในคืนฤดูหนาว H: โอ้, สวยมากเลยค่ะ. H: โอ้, นั่นมันลานสเก็ตนี่! Sub: ถนนสว่างไสวเหมือนตอนหิมะตก Sub: ลานสเก็ตที่ซิตี้ฮอลพลาซ่า!!
--- พาร์ท 2. --- H: ว้าว. สวยมากเลยค่ะ. H: พี่อยากมาเล่นสเก็ตหลังจากที่เสร็จแล้วมั๊ยคะ? Y: ที่ Yeouido? คุณอยากเล่นเหมือนกันเหรอ? H: ฉันก็อยากเล่นค่ะ. Y: โอเค. Sub: ยินดียอมรับสำหรับภรรยาของเขา Y: ถ้าเราล้ม, มันจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ. Sub: ตัดสินใจสิ่งที่จะทำเป็นอย่างสุดท้ายในการเดทวันนี้
H: ขอบคุณค่ะ. Y: อย่าพูดอย่างนั้นสิ, ผมเป็นคนนึงแหละที่จะถูกดึงขึ้นไป
H: งั้นก็
ใส่ที่ปิดหูไปทำงานด้วย. Y: เมื่อไหร่? H: ตอนนี้ค่ะ. Y: ไปออกรายการเหรอ? H: ใช่ค่ะ. มันคือมิสชั่น. Sub: ให้มิสชั่น ใส่ที่ปิดหูไปออกอากาศ
Y: ผมจะแขวนมันไว้ที่คอนะ. H: โอเคค่ะ. Y: มันคงจะตลกนะ. Sub: การฝึกฝน (?) ดำเนินต่อไป
MC: มันน่ารักนะ. Sub: มาถึงที่ใกล้ๆกับสตูดิโอถ่ายทำ! Sub: ออกจากรถเพื่อรอสามีของเธอ
H: อืมมมมม~ สวยจังเลย. Sub: ที่สัญญาไว้ 30 นาที ผ่านพ้นไป
Sub: การถ่ายทำของสามีถูกทำให้ล่าช้า Comedian: ผมได้ยินมาว่า CNBLUE จอง ยงฮวาอยู่ที่นี่ด้วยในวันนี้
Comedian: คุณรู้ไหม ทำไมซอฮยอนถึงไม่สามารถพูดกันเองกับคุณได้? Comedian: เพราะหน้าคุณแก่น่ะสิ. Sub: การรอคอยของภรรยาฮยอนยาวนานขึ้น
Sub: สามียงเสร็จงานแล้ว Y: ซอฮยอน. H: พี่อยู่ไหนคะ? MC: เธอคงจะออกมารอซักพักแล้วนะ. Y: ผมเพิ่งเสร็จงาน. อะไรหลายๆอย่างช้าไปมากเลย. Y: ซอฮยอน! H: โอ้
ทำไมพี่ถึงเสร็จงานช้าล่ะคะ? Y: ยังถูกดึงกลับขึ้นไปอีก
ผมขอโทษนะ. Y: ขอโทษนะ, ขอโทษนะ
H: ไม่เป็นไรค่ะ
Y: เหนื่อยใช่มั๊ย? H: ไม่หรอกค่ะ. Y: ขอโทษนะ. Sub: สิ่งที่ทำให้เสียใจยังคงเกิดขึ้นในวันนี้ Sub: เขาจะสามารถทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นที่ลานสเก็ตรึเปล่า Sub: ในที่สุดยงซอก็มาถึงลานสเก็ต Y: ผมได้ยินไม่ชัดเลย. Y: ผมได้ยินเสียงผมข้างในหูตัวเอง. Y: ผมคิดว่า หิมะตกนะ. H: ฮ้า? Y: ผมคิดว่าผมเห็นหิมะ. H: โอ้? หิมะ
หิมะ! H: ฉันไม่เคยเล่นสเก็ตข้างนอกมาก่อนเลยค่ะ. Y: ผมก็เหมือนกัน. Y: ตรงนี้เหรอ? Y: ผมไม่ต้องจ่ายใช่มั๊ย? Sub: ผลข้างเคียงของที่ปิดหูคู่ H: ฉันคิดว่าฉันต้องเอานี่ออกค่ะ. ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย. Y: 2! ผู้ใหญ่ 2 คนครับ! Y: โอ้, ผมต้องเอานี่ออกถูกมั๊ย. ผมอยากจะขำตัวเองจริงๆ. Cashier: 2,000 วอนค่ะ. Y: รับการ์ดมั๊ยครับ? Y: โอ้, ผมมีครับ
ไม่ต้องห่วง. Cashier: คุณทั้งคู่มีถุงมือรึยังคะ? Y: ครับ. H: ค่ะ. Y: มันดูเหมือนตอนที่เราอยู่ที่สกีรีสอร์ตเลย. H: มันเหมือนเราขี่บอร์ดอีกครั้งเลยค่ะ. MC: ที่สกีรีสอร์ต, สามียงของพวกเราเท่มาก, ฉันหวังว่าวันนี้เขาจะเป็นอย่างนั้นนะ. Sub: ใส่ข้าวของพวกเขาในล็อกเกอร์
Y: อา, ผมต้องการ 500 วอน. Sub: จำเป็นต้องใช้เงินสด
Sub: ใส่ไปครั้งแรก
Y: โอเค, ไม่มีใครรู้หรอก. H: มันเปิดออกค่ะ. Y: ผมยืมมันมาให้คุณนะ! MC: เขาทำหลายอย่างจริงๆ เพื่อเธอ ในวันนี้. Sub: การสเก็ตเป็นครั้งแรก! H: โอ้, ฉันประหม่าขึ้นมาทันทีเลยค่ะ. Y: อา, ผมเล่นได้ไม่ดีนักหรอก. Y: คุณใส่ได้มั๊ย? H: ฉันไม่รู้ค่ะ. Y: ผมทำให้. MC: ฉันชอบจังที่พวกเขาทำอย่างนั้น. Y: บอกผมนะถ้ามันเจ็บ. เข่าคุณล่ะ? Sub: ใส่อย่างระมัดระวัง
Y: เราจะเข้าไปตรงไหน? โอ้, ตรงนั้นไง. H: โอ้, ผู้คนกำลังเล่นสเก็ตอยู่! H: อา, ฉันต้องทำยังไงดีคะ? Sub: ยงเด็กประถมทำงานทันทีที่เขาเห็น H: ฉันสเก็ตไม่ได้ค่ะ! Sub: สามียงเข้าไปก่อน! Y: โอ้, มันไปแล้ว! MC: น่าสนุกนะ! Sub: สามียงเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว H: พี่สเก็ตได้ดีค่ะ! Y: ผมรอดแล้ว! H: พี่เล่นได้ดีจริงๆค่ะ! Sub: ฮยอนตามไปหลังสามี! Sub: ความอิจฉา (?) ของนักสเก็ตเก่งๆ
MC: มีแต่ชายโสด. MC: ฉันอยากไปที่แบบนั้นบ้าง. MC: ไปสิ. MC: เร็วๆเลย. Sub: ตอนนี้ฮยอนเล่นได้ดี
MC: เธอทำได้ดีเลยนะ
Sub: แต่ว่า
Y: ไม่เป็นไรใช่มั๊ย? H: ค่ะ, ฉันไม่เป็นไร. H: ฉันจำได้ค่ะ ตอนที่ฉันขี่สโนว์บอร์ด. Y: ลุก!ลุกขึ้น! ลงไป! Sub: ครูฝึกที่โหดร้าย (?) ความทรงจำของยง Y: ลุกขึ้น! ลุก! H: อา, จริงๆเลยค่ะ! Y: โอเค, มานี่เถอะ. Sub: การสอนโดยจับมือเธอไว้
MC: นั่นคือวิธีที่คุณต้องขี่. Y: คุณจะล้ม ตอนที่คุณไม่เคลื่อนที่. ค่อยๆ, ค่อยๆ. MC: พวกเขาจับมือกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ. MC: โอ้, พวกเขายังจับมือกันอยู่เลย. MC: คุณอยากจับมือบ้างมั๊ย? MC: ช่างกล้องถ่ายแค่จากเอวขึ้นไป. Y: คุณทำได้ดีแล้วล่ะตอนนี้. H: สนุกจังค่ะ. ตอนนี้ รู้สึกว่า
กลัวน้อยลงนิดหน่อยแล้วล่ะคะ. Y: รู้สึกอย่างนั้นเหรอ? H: ค่ะ. H: พี่สเก็ตได้ดีนะคะ. Y: ผมเหรอ? Sub: บอกว่าเขาเล่นสเก็ตไม่ได้
ตอนนี้กำลังโชว์ทักษะ! H: โอ้~ นี่มันสนุกจังค่ะ. Sub: หิมะเริ่มหนาขึ้น MC: โอ้, หิมะ, โรแมนติคดีจัง. Y: มันดูดีนะตอนที่เราเล่นสเก็ตในหิมะ
Sub: ภรรยาฮยอนดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่าเดิม H: สวยจังค่ะ. MC: และแสงไฟดูเหมือนไฟบนเวที! Y: ซอฮยอน
ผมขอโทษ. H: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ. Y: ขอโทษจริงๆนะ. Y: ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้ นอกจากคำๆนี้. MC: การขอโทษเป็นเรื่องยากเหมือนกัน. Y: ผมควรจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นยังไงดี? H: ไม่รู้เหมือนกันค่ะ. Y: ผมขอโทษจริงๆนะที่ทำผ้าพันคอหาย. Y: แล้วก็ขอโทษด้วยที่มาถึงช้า. H: อา, จริงๆเลยค่ะ
พูดขอโทษทั้งวันเลย. MC: ถ้าคุณพูดว่าขอโทษมากๆ
Sub: รู้สึกแย่เพราะยังคงรู้สึกเสียใจ MC: ความรัก หมายถึง ไม่ต้องบอกว่าขอโทษ. MC: นายอง, ฉันขอโทษ จริง จริง จริง จริง จริง. Y: ขอโทษนะ. H: อา~ Y: โอเค, โอเค. Sub: ยงพูดได้แค่ เขาขอโทษ. H: แต่มันสนุกนะคะ. H: ฉันขอบคุณมากๆค่ะ, แล้วฉันก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย. ฉันเริ่มมาคิดว่า, บางทีความรู้สึกของอาจจะฉันผิดไป? เขาทำงานอย่างหนักที่จะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมา, ดังนั้น ความรู้สึกเหล่านี้ผิดไหม? หรือว่า
มันก็แค่ผ่านไป? เพราะว่าแท้จริงแล้ว, ลึกๆแล้ว, ฉันยังคงเสียใจ. ฉันไม่รู้ค่ะ. ก็แค่
Sub: แม้แต่ภรรยาฮยอนก็ไม่สามารถเข้าใจความคิดของภรรยาฮยอนได้
Y: ผมขอโทษ, ซอฮยอน. ผมจะดูแลคุณให้ดีกว่านี้ร้อยล้านเท่า Y: ผมจะพยายามให้มากๆ. ไว้ใจผมนะ. ผมจะไปหามันอีกครั้งนึง. H: มันควรจะอยู่ที่นั่นค่ะ...ฉันล้อเล่นกับใครอยู่
Sub: เขาจะสามารถหาผ้าพันคอที่หายไปได้รึเปล่า
Sub: 3 สัปดาห์ต่อมา
MC: 3 สัปดาห์ผ่านไป. Sub: ยงกลับมาจากญี่ปุ่น Sub: ฮยอนจากที่ห่างไกล Y: ซอฮยอน. MC: เสียงของเขาเปลี่ยนเพราะมันผ่านมาพักนึงแล้ว. H: ใครคะ? Sub: ยงจะหาผ้าพันคอเจอรึเปล่า?
--- พาร์ท 3. --- Sub: 3 สัปดาห์หลังจากการเดทที่มยองดงของพวกเขา Sub: สวนที่ฮยอนให้ผ้าพันคอกับเขาครั้งล่าสุด Sub: ยงดูกังวลเล็กน้อย
Sub: เขาจะเจอผ้าพันคอรึเปล่า? Sub: ภรรยาฮยอนปรากฏตัว Y: ซอฮยอน! Sub: ต่อหน้าภรรยาของเขา
H: นี่ใครคะ? Y: ผมเอง! H: พี่ย้อมผม! Y: ใช่, ผมคือมังกรดำ. Sub: ดีใจที่ได้เจอกันและกัน, แต่
H: ว้าว, มันน่าสนใจค่ะ! มันเหมาะกับพี่นะคะ. MC: ผมสีเข้มยังคงดูดีเสมอ. Sub: ฮยอนดีใจที่ได้เจอยงหลังจากผ่านมานาน MC: เขาหล่อจัง. H: พี่มาได้ยังไงคะ? Y: ผมกลับมาจากญี่ปุ่นวันนี้. อาทิตย์นึง. H: พี่กลับมาวันนี้เหรอคะ? MCs: เพื่อหาผ้าพันคอ! Y: ไปถ่ายมิวสิควิดีโอ. H: มิวสิควิดีโอญี่ปุ่นเหรอคะ? Y: ไม่, เกาหลีด้วย. MC: เขาบอกว่าเขาจะหาผ้าพันคอ. Y: ผมไปที่ญี่ปุ่น,ซอฮยอน
H: ผ้าพันคอล่ะคะ! ผ้าพันคอ! Sub: คิดถึงผ้าพันคออีกครั้ง
H: ผ้าพันคอ. Sub: เกิดอะไรขึ้นกับผ้าพันคอที่เขาสัญญาว่าจะไปหา? Y: มันไม่อยู่ที่นั่นแล้ว. H: ผ้าพันคอ! ผ้าพันคอ, ผ้าพันคอ
MC: เขาโกหก. H: คนโกหก. Y: ผมขอโทษนะ. MC: อา, เขาจะทำยังไงล่ะ. MC: บางคนคงจะโยนมันทิ้งไปแล้ว. H: เป็นไปไม่ได้ Y: ผมชอบชุดคุณ. H: ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องค่ะ. Y: ผมเห็นคุณใส่ที่สนามบินด้วย. H: อา, จริงๆเลยค่ะ. พี่ทำมันหายจริงๆใช่มั๊ยคะ? Y: อืม, ผมทำมันหายไปแล้วจริงๆ. Sub: เช็คอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
MC: ฉันคิดว่าเธอเชื่อเขานะ. MC: ข้างในกระเป๋าเป้. H: พี่ทำมันหายยังไงคะ? Y: ผมไม่รู้อ่ะ, ผมคิดว่ามันอยู่ที่นั่นแต่มันก็ไม่อยู่. Sub: ตามหาอย่างถี่ถ้วน แต่ในที่สุดก็ไม่เจอ Y: ผมขอโทษนะ MC: เขาบอกว่าเขาไม่มีมัน. MC: แต่เขาเล่นมุขแบบนั้นบ่อยๆ. H: ฉันไม่เชื่อพี่หรอก. Y: ซอฮยอน. คุณไม่คิดถึงผมเหรอ? H: ฉันไม่คิดถึงพี่หรอก. ฉันคิดถึงผ้าพันคอ. H: อา, ผ้าพันคอของฉัน~ Y: แต่ผมคิดถึงคุณนะ. H: ให้ตายสิ Y: ซอฮยอน. ผมหนาว. H: ฉันก็หนาวเหมือนกัน. Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย. MC: อาาาาา~ เขาเจอมันเหรอ? ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ. H: อาาา, จริงๆเลย. Sub: สามียงตีมัน Y: ถักผ้าพันคอให้ผมหน่อย. MC: ยังกับเด็กๆ. H: ฉันจะไม่ถักอะไรให้พี่อีกแล้วในชีวิตนี้. มันเป็นของขวัญสุดท้ายของฉัน. Y: ถักผ้าพันคอให้หน่อย
คอผมรู้สึกโล่งๆ. H: งั้นก็ทำอย่างนั้นไปนั่นแหละ! Y: มันยากจริงๆเหรอที่จะถักผ้าพันคอ? H: ยากสิ! Y: มันดูง่ายนะสำหรับผมน่ะ
H: ไม่จริงอ่ะ. H: นิตติ้งทิศทางเดียวน่ะง่าย แต่ทั้งสองทางมันยากนะ. Y: นิตติ้งข้างใน, นิตติ้งข้างนอก? คุณใช้หางกี่อัน? H: 36 อัน! MC: เขาถักมาเหรอ? MC: เขาทำด้วยตัวเองเลยเหรอ? MC: เขาสามารถทำเสร็จได้ในเวลา 3 สัปดาห์เหรอ? MC: มีอะไรแปลกๆนะ. Y: ข้างใน-ข้างนอก การถักนิตติ้งยากมาก
พวกเขาบอก. MC: พวกเขาบอก. MC: ถ้าเขาถักมา, มันน่าประทับใจมากๆเลยนะ. MC: ฉันหวังว่าจะเป็นอย่างนั้น. Y: จมูกคุณค่อยๆบานออกแล้วนะ. H: อาาา
ให้ตายสิ. Y: คุณน้ำมูกไหลรึเปล่า? H: ป่าวนี่. Y: ผมรู้ว่าคุณต้องเป็นแบบนี้, ดังนั้น ผม
MC: ฉันคิดว่าเขาเจอมันนะ! Y: ผมซื้อมาอันนึง. MC: เขาบอกว่าเขาซื้อมันมา. Sub: ผ้าพันคอใหม่ที่เขาซื้อมา? MC: เขาอาจจะถักมัน? MC: สีมันไม่ใช่นะ. H: พี่ซื้อมาจริงๆเหรอคะ? Y: อืม. H: ที่ไหนคะ? Y: ในญี่ปุ่น
H: ญี่ปุ่น ที่ไหนคะ? Y: ในชิบูย่า. H: จริงเหรอคะ? Y: อื้ม. Y: แกะสิ. H: ขอบคุณนะคะ. H: สวยจังค่ะ. Y: ผมเอาสีชมพูมาอันนึง. H: สีชมพูสวยค่ะ. Sub: ฮยอนขอบคุณที่ยงใส่ใจ Y: ผมซื้ออันยาวนี่มากด้วย, เพราะว่า H: ฮ้า? มันแปลกๆนะคะ? Sub: หัวข้อถูกขยายออกไป H: มันไม่ใช่สินค้าแย่ๆใช่มั๊ยคะ? Y: ผมจะทำดอกไม้ แต่มันออกมาอ่ะ. MC: เขาถักมัน! Y: ผมได้ยินมาว่าคุณชอบผ้าพันคอยาวๆ. MC: โอ้, มันยาวจัง. H: ว้าว! สวยค่ะ. Y: มันไม่ใช่สีที่สวยจริงๆใช่มั๊ย? MC: เพื่อจะบอกมันสวยไม่ตรงกับที่มันเป็นจริง
MC: คุณภาพมันไม่ค่อยดีมากนัก. Y: คนทำถักหางต่อหางเลยนะ. H: พี่ไม่ได้ถักมันใช่มั๊ยคะ? Y: เอ๋
คุณคิดว่าผมเอามาได้ไงล่ะ? H: จริงด้วย. H: ขอบคุณนะคะ. Sub: ไม่ว่าจะในกรณีใดๆ, ฮยอนมีความสุขที่ได้รับของขวัญ Y: คนทำอยู่ตรงนี้แหละ. H: มันสวยจริงๆค่ะ. Y: ดังนั้น ผมเลยซื้อมันมาให้ตัวเองอันนึงด้วย. Sub: ซื้อ (?) อีกอัน? H: ทำไมพี่ยังซื้ออะไรต่อมิอะไรมาอีก? Y: ผมซื้อสีเทามาอันนึง. H: จริงเหรอคะ? Y: แต่คนๆนั้นง่วงนอนมาก, ดังนั้น มันเลยออกมาแปลกหน่อยๆแบบนี้. MC: ใครคือคนๆนั้น? Y: ผมบอกว่าจะทำเป็นรูปตัว S. H: มันดูเหมือนถูกถักด้วยมือจริงๆค่ะ. Y: ก็ใช่น่ะสิ! Y: สีนี้, มัน มันเหมาะกับผมจริงๆ. Sub: ความอ่อยโยนได้ถูกใส่ลงไปในผ้าพันคอคู่ Y: มันยาวนะ. H: ขอบคุณนะคะ. H: มันยาวจริงๆ. Y: ตอนที่คุณใส่มัน. Y: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิ. H: มันเหมาะกับฤดูใบไม้ผลิเหรอคะ? Y: มันคือฤดูใบไม้ผลิ
H: ใครจะใส่ผ้าพันคอในฤดูใบไม้ผลิกันล่ะคะ? H: จริงๆนะคะ, พี่ซื้อมันมาจากไหนเหรอ? Y: ฮ้า? Sub: เอามาแม้กระทั่งถุงมือที่พวกเขาซื้อที่มยองดง MC: ถุงมือที่พวกเขาซื้อมา. Y: ชินจูกุ. H: ชินจูกุเหรอคะ? MC: ก่อนหน้านี่เขาไม่ได้บอกว่าชิบูย่าเหรอ? Y: ผมซื้อมันในญี่ปุ่นน่ะแหละ. H: ดูนี่สิคะ, ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงหรอกนะคะ. Y: มันแพงจริงๆนะ. H: ไม่ค่ะ, มีบางอย่างแปลกๆ. Y: มันใช้เวลาในการทำตลอด 2 สัปดาห์ H: พี่ถักเหรอคะ? Y: ไม่, เป็นดีไซน์เนอร์
Y: ผมดูเหมือนว่ามีเวลาเหลือเฟือรึไง? H: พี่ไม่ถักเพราะพี่ไม่มีเวลา. ฉันก็ไม่ว่างเหมือนกัน! มันเกินไปนะ! Y: อา, ผมรู้. ทำไมมือคุณเย็นจังล่ะ? H: เพราะฉันหนาวน่ะสิ. Y: เกิดอะไรขึ้นกับถุงมือของคุณ? Sub: เอาถุงมือเธอออกมา?? Y: มันคือของขวัญ. Sub: สมุดบันทึกเพื่อเป็น
ของขวัญ?? H: อะไรคะ? Y: ผมบอกว่าผมใช้เวลาที่สะท้อนให้เห็นถึง... MC: เขาเขียนจดหมายขอโทษ. Y: คุณจะได้เห็นคุณภาพที่น่าทึ่ง H: ฉันตั้งหน้าตั้งตาคอยเลยค่ะ. Y: อ่านมันทีละหน้า ทีละหน้า! H: โอเคค่ะ. Sub: อะไรจะอยู่ในสมุดบันทึก? H: โอ้! H: โอ้ เซอไพรส์มากค่ะ. Sub: ภรรยาฮยอนเห็นอะไรที่ทำให้เธอเซอร์ไพรส์? H: จริงเหรอคะ? MC: อะไรน่ะ? Sub: รูปของเส้นไหม
และ
Sub: เขียนบันทึกโดยสามียง
Sub: จากนั้น ยงถักนิตติ้งด้วยตัวของเขาเอง?! H: พี่ถักนิตติ้งเองจริงๆเหรอคะ? Y: ใช่. H: จริงเหรอ?? Y: ผมถักนะ! MC: รูปภาพรับประกันอยู่แล้ว! MC: ว้าว, มันจะทำให้ผู้หญิงร้องไห้ได้เลยนะ. Sub: ฮยอนหุบปากไม่ได้เลย MC: ฉันคิดว่าฉันกำลังจะร้องไห้แล้ว. MC: ทำไมล่ะ? MC: ไม่มีอะไรกับคุณหรอก. H: เริ่มต้นด้วยหางแรก! มันยากมากและสับสนด้วย. คลายมันและถักอีกครั้ง, อีกครั้งและอีกครั้ง, ทำเป็นรูและคลายมันอีกครั้ง
H: ถูกแล้วค่ะ, ฉันทำอย่างนั้นเยอะเหมือนกัน. Sub: ตอนนี้รู้แต่เพียงโลกของการถักนิตติ้ง ... H: ฉันคิดว่าฉันถักมันประมาณ 3 วัน. ยังไงก็ตาม, มันยาก
ดูต่อค่ะ. H: นี่อะไรคะ? Y: ลูกอ๊อด. H: ลูกอ๊อด? Y: กบมันวาดยากนี่. H: ตอนนี้พี่ทำอะไรเนี่ย? เราเป็นคู่รักนกนางนวลต่างหาก
[NOTE: นี้เป็นคำที่หมายถึงคู่สมรสที่ใช้เวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาแยกจากกันเนื่องจากการทำงานและอื่น ๆ] ถูกมั๊ยคะ. นี่คือนกนางนวลรึเปล่า? Sub: โน้ตนิตติ้งที่น่ารัก H: มันดูเหมือนขนมปังปลาทองค่ะ. [NOTE: ขนมปังปลาทองคือขนมเค้กหวานๆที่ตัดเป็นรูปปลาทอง.] H: ถ้าพี่มองไปที่มัน, กลุ่มของไหมใหญ่มากค่ะ. มันใหญ่อย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ยคะ? Y: อื้ม. Sub: เหตุผลว่าทำไมมันถึงใหญ่
H: พี่รวมกับเข้าด้วยกัน, หรือว่า
Y: เดิมที, ผมยังคงคลายมันและดึงเส้นให้แน่น, ดังนั้น มันเลยขยายออก. H: พี่ไปเรียนมาจากใครคะ? Y: ห้องเรียนนิตติ้งน่ะ. H: พี่ไปที่ห้องเรียนนิตติ้งเหรอคะ? MC: ผู้ชายไปห้องเรียนนิตติ้ง. มันคงจะน่าอายนะ. Sub: ภรรยาฮยอนถามคำถามขึ้นมาทันที H: พี่ทำยังไงคะตอนที่ [ภาษานิตติ้งขั้นสูง]
? Y: [ภาษานิตติ้งขั้นสูงกว่า] MC: พวกเขาคุยอะไรกันเนี่ย. H: ลองอีกทีคราวหลัง. ฉันจะให้ไหมที่เหลือ. Y: น่ากลัวมาก. H: มันยากใช่มั๊ยคะ? MC: เขาถักอันสีเทานั่นตอนไหน? Y: มันยาก
H: พี่รับรู้ความรู้สึกของฉันตอนนี้แล้วใช่มั๊ยคะ? Y: มันยากจริงๆ. Sub: ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกของฮยอนแล้ว Y: ผมใกล้จะร้องไห้แล้วนะ. MC: เขาคงจะไม่ได้นอน. H: ฉันห็นเหมือนกันค่ะ! H: จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำมันหาย? Y: ผมร้องไห้จริงๆนะ. H: ว้าว. นี่อะไรคะ?? Sub: อะไรทำให้ภรรยาฮยอนเซอร์ไพรส์เมื่อเธอเห็นมัน? H: พี่ไม่ได้ทำมันใช่มั๊ยคะ? Sub: ขอโทษ MC: ว้าว, นั่น
MC: ฉันเคยทำมันเยอะเลยตอนที่ฉันยังเด็ก. H: อา, ตลกจังค่ะ. H: มันดูเหมือนโรงเรียนประถมเลยค่ะ, ตอนที่เราเขียนสะท้อนตัวอักษร. Sub: และหน้าถัดไป
Sub: ข้อความของจองชิน MC: จองชิน ชินกู. MC: เขาทำอะไร? H: นี่อะไรคะ?? H: Do you like mango? I like mango. Thank you. H: สวัสดี, ซอฮยอน. นี่คือเพื่อนของเธอ จองชินไง. เธอทำได้ดีมั๊ย? ฉันเหรอ, ฉันทำได้ดี. MC: เธอถามตอนไหน? Sub: ถามเองแล้วก็ตอบเอง H: พี่ยงฮวาทำของขวัญที่น่ากลัวจริงๆในตอนนี้. จากที่ฉันเห็น, แม้ว่าเขาจะยุ่งมากๆ, ศิลปินยงใช้เวลาของเขา, หยาดเหงื่อหยดต่อหยด, ทำผ้าพันคอสีชมพูขึ้นมา. เขาดูหล่อมาก. แม้ว่าจะไม่ได้ทำโดยช่างฝีมือชาวอิตาเลี่ยน, แค่ความพยายามก็เพียงพอแล้วในการจัดอันดับให้มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด สู้ๆในปี 2011! จากเพื่อนของเธอ, เพื่อนของฉัน, เพื่อนของเรา, เพื่อนของทุกคน, เพื่อนแห่งชาติ, จองชิน ชินกู. Sub: การสิ้นสุดที่เต็มไปด้วยด้วยความกระตือรือร้นสำหรับเพื่อน ๆ Y: ตอนท้ายมันไม่มีที่ว่างเหลืออยู่แล้ว ดังนั้นเขาก็เลยเขียนแค่ชื่อย่อ. Y: ตรงนี้มันยากมากเลย. H: นี่อะไรคะ? Y: ตอนที่ผมเริ่มทำใหม่อีกครั้งหลังจากที่ทำของคุณเสร็จแล้ว, ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ. H: ทำของพี่เอง. จริงเหรอคะ, ว้าว
มันยาวและดีมากๆค่ะ. H: เริ่มต้นใหม่, ผมเศร้าใจมากเลย
อันนี้สวยจริงๆ! Y: จริงๆนะ, หลังจากที่ผมทำนี่, ผมทำได้เร็วจริงๆ
ผมสามารถทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านนิตติ้งได้เลยนะ. H: ใช่แล้วค่ะ. H: ตอนนี้ลองถักนิตติ้ง 2 ด้านดูสิคะ. Y: ฮ้า? ไม่นะ, นั้นมัน... H: ฉันจะสอนพี่เอง. Y: ดูอันนี้สิว่ามันหยาบแค่ไหน. Sub: ในหน้าสุดท้าย
H: น่ารักค่ะ. Sub: 3 ทิศทาง (?) ตุ๊กตากระดาษซอฮยอน Y: ผมทำมันจากเส้นที่เหลือ. MC: แม้แต่ตุ๊กตาก็พันผ้าพันคอ. H: ฮยอน! ผมคิดว่ามันผ่านมาพักนึงแล้วนะที่จดหมายแบบนี้และของขวัญสำหรับการขอโทษ. ที่จริงแล้ว, ผมรู้สึกแย่มากๆหลังจากที่ทำผ้าพันคอหาย, ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี. ผมรู้ดีว่ามันสำคัญมากและมีค่ามากยิ่งกว่าของขวัญอื่นใดที่ผมเคยได้รับมา, และ ผมเห็นหน้าของคุณขณะที่ถักนิตติ้งให้ผม. ผมคิดว่าจะทำยังไงดีให้คุณรู้สึกดีขึ้น, ผมจะทำให้คุณเข้าใจได้ยังไง, ของขวัญอะไรที่ผมจะให้คุณ. ผมคิดว่าสีชมพูเหมาะกับคุณดี ดังนั้น นั่นจึงเป็นสีที่ผมเลือก. และผมคิดว่าผ้าพันคอคู่คงจะดูดีนะ. สีเทาของผม! ตอนแรกเลย, ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆและผมเป็นกังวลเอามากๆ. แต่ผมก็คิดได้ว่าคุณถักนิตติ้งให้ผมได้ยังไง, และผมก็เริ่มถักอันนึงในตอนนั้น. หลังจากที่ผมถักเสร็จ, ผมก็เข้าใจและจินตนาการว่าคุณทำงานหนักแค่ไหนให้ผม. ผมได้เรียนรู้หลายอย่างจากของขวัญชิ้นนี้. ผมจะเป็นสามีที่ดีกว่านี้นับแต่นี้ต่อไป. ผมหวังว่าคุณคงจะรับรู้ความรู้สึกของผมบ้างเล็กๆน้อยๆจากของขวัญชิ้นนี้. ผมหวังจริงๆว่าคุณจะชอบของขวัญ. จาก สามียง. MC: ฉันคิดว่ามันน่าประทับใจมากกว่าที่เขาหาผ้าพันคอเจอซะอีกนะ. MC: ใช่ๆ. H: ฉันชอบค่ะ. Y: คุณชอบเหรอ? H: ค่ะ! ฉันชอบค่ะ. Sub: บรรเทาสถานการณ์ลง
H: พี่ทำงานหนักจริงๆค่ะ. MC: มันคงจะยากมากเลยนะ. Y: อา, บรรเทาอะไร. ผมอยากจะให้มันกับคุณจริงๆนะ. H: จริงเหรอคะ? Y: ผมอยากจะร้องไห้. Y: ผมไม่ควรลดน้ำหนักใช่มั๊ย? H: ฉันก็คิดอย่างนั้นค่ะ. MC: หน้าของเขาผอมขึ้นมากจริงๆ. Y: อย่าทำหายนะ. H: โอเคค่ะ. H: พี่จะรู้สึกยังไงคะถ้าฉันทำหาย? Y: ผมคิดว่าผมจะร้องไห้. MC: รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของใครบางคนทำให้มีความสุขมากขึ้น. H: มันอุ่นนะ. Sub: อบอุ่นถึงแม้มันจะหยาบไปหน่อย Y: มันอุ่น, ใช่มั๊ย? H: ค่ะ. Y: เป็นเพราะว่ามันเต็มไปด้วยความรัก. H: ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ. ขอบคุณนะคะ. H: โอ้, แต่มันหนาวจริงๆนะคะ. Y: อะไรก็ได้ ผมเสร็จสิ้นกับสิ่งที่ผมต้องทำสำหรับวันนี้แล้ว! Y: มันเหมาะกับคุณจริงๆ. H: จริงเหรอคะ? Y: ย่าห์. สงสัยจังใครทำนะ? H: ฉันสงสัยจังว่าใครนะ? Y: มันเป็นสีของคุณจริงๆ. MC: มันดูเหมือนข้างนอกจะหนาวมาก, แต่บรรยากาศดีจริงๆ
MC: เธอยังคงพูดว่ามันหนาวแค่ไหนก่อนหน้านี้, แต่ตอนนี้เธอไม่พูดแล้ว.
แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 54 01:53:17
| จากคุณ |
:
นู๋เบลล์ (Bellatrix)
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มี.ค. 54 01:21:42
|
|
|
|
 |