|
ตอนที่ 2 (ต่อ)
ไม่นานนักทั้งคู่ก็มานอนกอดก่ายกันในห้องพักอย่างมีความสุข แต่แล้วเรยากลับเป็นฝ่ายทำให้เสียบรรยากาศด้วยการซักถามถึงเด่นจันทร์ภรรยาของสินธรด้วยถ้อยคำหยาบคายจนถูกสินธรตำหนิออกมาอย่างทนไม่ได้
เท่านั้นเอง เรยาที่เอาแต่ใจและเจ้าอารมณ์ก็ของขึ้นทันที กรีดร้องต่อว่าสินธรเจียดเวลาให้ตนนิดๆหน่อยๆ แล้วทิ้งให้เป็นเบื้อใบ้แห้งเหี่ยวอยู่คนเดียว แบบนี้ตนทนไม่ได้หรอก
"ฟ้าจ๋า...ตอนนี้ฟ้าก็รู้ว่าผมมีครอบครัวแล้ว"
เรยาสะอึกอึ้ง แล้วกรี๊ดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจสุดขีด สินธรตกใจมาก ถามเรยาว่าเป็นอะไร?
"พ่อ พ่อหมายความว่าฟ้าเป็นคนแย่งผัวชาวบ้านใช่มั้ย"
"ใช่...เอ๊ย ไม่ใช่ ไม่เอาน่าฟ้า พาลอย่างนี้ไม่น่ารักเลย ถ้าจะว่าไปผมต่างหากที่ผิด...ผิดที่มารักฟ้า แต่ที่จริงฟ้าก็ผิดเหมือนกัน"
"ฟ้าผิดอะไร"
"ผิดที่น่ารักจนผมอดใจไม่ไหว"
"พ่อน่ะ อย่ามาหลอกฟ้าให้หลงอีกเลย มาทำให้ฟ้ามีความสุขชั่วครู่ชั่วยาม แล้วกลับไปเสวยสุขบนวิมานกับมัน...มีความสุขแป๊บเดียว แล้วร้องไห้ทีหลัง ไม่คุ้มกันเลย"
เรยาสะอึกสะอื้นร้องไห้ สินธรเห็นน้ำตาก็ใจอ่อนยวบด้วยความสงสาร พยายามหว่านล้อมปลอบใจแต่ไม่เป็นผล เรยายังเอาแต่อารมณ์ของตนเป็นใหญ่ ฟาดหัวฟาดหางแล้วจะประชดด้วยการกระโดดหน้าต่างฆ่าตัวตาย สินธรต้องรวบตัวเอาไว้ พร้อมยืนยันอีกครั้งว่า
"ผมบอกแล้วไง ว่าผมไม่ได้รักเขา ผมรักฟ้าคนเดียว ผมอยู่กับเขาก็เพราะลูก"
"ลูก...คำก็ลูก สองคำก็ลูก แล้วฟ้าล่ะ ถ้าฟ้ามีลูก พ่อจะเลิกกับมันมั้ย"
สินธรกอดปลอบประโลม ลูบหลังลูบไหล่จนเรยาคลายสะอื้น แต่ยังไม่วายกำชับ ถ้าเขาพูดไม่จริง เธอเอาเรื่องแน่ จะทำให้คุณนายของเขาอยู่ไม่ได้เลย
"อย่านะฟ้า...ผมขอร้อง อย่ายุ่งกับเขาอย่างเด็ดขาด ผมย้ำอีกที...ฟ้าทำไม่ได้!"
เรยาเงียบไป แต่พอรุ่งขึ้นเธอก็แอบโทร.ไปกวนประสาทเด่นจันทร์ที่บ้าน ทำทีเป็นผู้หวังดีมีธุระส่วนตัวจะคุยด้วย แต่ไม่ยอมบอกชื่อ ทำให้เด่นจันทร์หงุดหงิดโมโหตวาดใส่แล้วตัดสายทิ้งทันที
"อีบ้า อีผู้ดีตีนแดง หนอย...ตัดสายฉันทิ้งเหรอ" เรยากัดฟันกรอด เหลือบเห็นสินธรเดินกดโทรศัพท์มือถืออยู่อีกมุม เธอเดินเข้าไปทางด้านหลังเขาอย่างเงียบกริบ
สินธรโทร.หาเด่นจันทร์ แต่ทางนั้นนึกว่าผู้หวังดีโทร. มาอีก จึงขึ้นเสียงใส่เป็นชุดจนสินธรสะดุ้ง
"เด่นจ๊ะ หงุดหงิดอะไรอยู่เหรอ"
"อ้าว สินหรือคะ ตายจริงขอโทษที เมื่อกี้มีคนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้โทร.มา เด่นเพิ่งวางสายไปเดี๋ยวนี้เอง"
"ใครกันจ๊ะ ใครมากวนเด่น เขาต่อผิดรึเปล่า"
"ไม่ได้ต่อผิดหรอกค่ะ เพราะผู้หญิงคนนั้นเขาบอกเลยนะว่าเขาต้องการจะพูดกับเด่น พอเด่นถามชื่อก็ไม่ยอมบอก"
แอบฟังจนแน่ใจแล้วว่าเขาคุยกับเมีย เรยาสีหน้า หมายมาด เดินเข้ามาควงแขนสินธรและแกล้งส่งเสียงให้เด่นจันทร์ได้ยิน...สินธรตกใจรีบถอยห่างเรยาออกมา
"สินคะ นั่นสินอยู่กับใครน่ะ"
"เปล่าจ้ะ...คนที่โทร.มาเขาไม่ได้บอกชื่อเหรอจ๊ะ"
"เด่นถามแล้ว แต่เขาไม่ยอมบอก เอ...หรือว่าผู้หวังดีคนเนี้ยตั้งใจจะโทร.มาฟ้องเรื่องสิน"
"จะมาฟ้องเรื่องอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ"
"ใครจะไปรู้ เผื่อสินไปตุกติกกุ๊กกิ๊กกับใคร แล้วผู้หวังดีเกิดบังเอิญไปเห็นเข้า เขาก็เลยโทร.มารายงานเด่นไง"
"เหลวไหลใหญ่แล้ว อาจจะมีใครต้องการโทร.มาแกล้งเราก็ได้มั้งครับ"
"แล้วเขาจะแกล้งเราทำไม เอ...เด่นชักจะสงสัยจริงๆซะแล้วสิ"
"เขาก็อิจฉาเราน่ะสิ เห็นว่าเราน่ะรักกันแล้วคงจะทนไม่ได้ เลยหาเรื่องให้เราทะเลาะกันเล่น"
เรยาหน้าตูมตึง แกล้งร้องเรียก "พ่อคะ" ทำให้สินธรถูกเด่นจันทร์ซักว่าเสียงใครเรียกพ่อ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน
"อยู่ล็อบบี้โรงแรมที่ผมพักน่ะสิครับ พอดีมีครอบครัวคนไทยพ่อแม่ลูกเขามาพักที่นี่ด้วย เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อกี๊นี้ น่าเบื่อ เจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญ ไม่เอาน่า คุณอย่าคิดมากนะ อีกไม่กี่วันผมก็กลับแล้ว"
เรยาหมั่นไส้คว้าโทรศัพท์ไปจากมือสินธรแล้วปิดเครื่องทันที สินธรไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรเรยาไม่ได้ เพราะเธอใช้ลูกอ้อนลูกตื๊อพาเขากลับห้องแล้วปรนเปรอความสุขให้อย่างถึงใจ ปล่อยให้เด่นจันทร์เครียดจัดเดินพล่านเป็นหนูติดจั่นเพราะติดต่อสามีไม่ได้
ooooooo
ถึงกำหนดเดินทางกลับไทย สองคนมาด้วยกัน แต่ต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน เรยาพอเหลือบเห็นเด่นจันทร์ มารอรับสามีก็แกล้งขยับมาใกล้ชิดสินธร ขณะที่สินธรเองก็เห็นเด่นจันทร์แล้วจึงดุเรยาและไล่ให้รีบแยกไปก่อนที่เด่นจันทร์จะเห็นเราสองคน
แต่กว่าจะไป เรยาก็อ้อยอิ่งจนเด่นจันทร์เห็นด้านหลังของเธอแต่นึกว่าฝรั่ง...เด่นจันทร์ใจเย็นพอที่จะไม่ซักสามีทันทีที่เผชิญหน้า หนำซ้ำเธอยังมีรถนำเข้าสุดหรูราคาแพงระยับที่สินธรอยากได้มาจอดรอเพื่อไว้ใช้สำหรับประดับบารมีพาเธอออกงานสังคม โดยรถคันนี้พ่อของเธอจ่ายเงินซื้อให้
สินธรลูบคลำรถใหม่ป้ายแดงด้วยความพอใจยิ่ง ครั้นทั้งคู่ขึ้นรถ เด่นจันทร์ทำเหมือนเพิ่งนึกได้ ถามสินธรว่าแหม่มที่ทักเขาเมื่อกี้เป็นใคร สินธรอึ้งไปนิดก่อนร้องอ๋อ บอกว่านั่งมาด้วยกันในเครื่องบิน เขามาหาลูกชายโตเป็นหนุ่มแล้ว ทำงานโรงแรมที่กระบี่
"มีลูกชายเป็นหนุ่มแล้ว โอ้โฮ เห็นข้างหลังคิดว่าสาวๆเสียอีก รูปร่างยังเปรี๊ยะอยู่เลย"
ท่าทีเด่นจันทร์เชื่อสนิท สินธรแอบผ่อนลมหายใจโล่ง แต่พอเข้าเกียร์จะออกรถต้องชะงักตกใจกับภาพเรยาที่ยืนจ้องตาเป๋งอยู่ข้างทาง สินธรกลัวเด่นจันทร์ผิดสังเกตจึงรีบออกรถผ่านเรยาไปอย่างรวดเร็ว โดยมีรถอีกคันของเด่นจันทร์ที่นพเป็นคนขับตามหลังไป
ด้วยอยากอวดรถอวดรวย เด่นจันทร์กับสินธรแวะไปงานสังคมแห่งหนึ่งก่อนกลับเข้าบ้าน สินธรดูสีหน้าไม่สู้ดีนักเพราะเพิ่งเจอถ้อยคำออกจะหยามหยันของเด่นจันทร์ที่ชอบพูดจนเป็นนิสัยโดยไม่ยั้งคิด เหมือนประหนึ่งจะเตือนสติสินธรให้เจียมตัวเจียมตน
ยิ่งพอเข้าบ้านแล้วมาถูกเด่นจันทร์คาดคั้นเรื่องผู้หวังดีว่ามันคือผู้หญิงที่เขาพาไปเมืองนอกด้วยใช่ไหม สินธรก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ แต่ต้องเก็บกลั้นทำเป็นเปลี่ยนเรื่องออดอ้อนนัวเนียราวกับรักเมียนักหนา เด่นจันทร์ดูเหมือนจะเคลิ้ม แต่จู่ๆเธอกลับวกมาตอกย้ำเรื่องรถแล้วผละไปอย่างถือดี
สินธรเซ็งสุดๆ นั่งถอนใจอยู่หลายเฮือกก่อนจะนึกถึงเรยาว่าต้องโกรธตนแน่ๆ ครู่เดียวสินธรก็คิดออกว่าจะทำยังไง
เขาแกล้งโทร.มือถือคุยงานให้นพที่ยืนสอดส่องตามคำสั่งของเด่นจันทร์ได้ยินว่าเขาจะเข้าบริษัทเดี๋ยวนี้ ให้เลขาฯเตรียมสรุปรายงานการประชุมครั้งที่แล้วไว้ให้ด้วย
แต่ความจริงสินธรแวบไปซื้อแหวนเพชรด้วยเงินสดแล้วเอาไปง้อเรยาถึงห้องเช่าในคอนโดฯ เรยากำลังขุ่นมัวเศร้าเสียใจเพราะหึงหวง พอเห็นแหวนเพชรน้ำงามก็หายเป็นปลิดทิ้ง โผเข้ากอดสินธรและระดมจูบแทบไม่หายใจ
"ฟ้า...ผมอยากให้ฟ้าคิดเสมอว่าเรามีชีวิตร่วมกัน เรารักกัน ผมรักฟ้ามาก รักมากกว่าเขาแน่นอน เพราะฉะนั้น ฟ้าต้องเข้าใจนะว่าเหตุการณ์อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเด่นจันทร์เป็นสิ่งที่ผมเลือกไม่ได้ ถ้าผมเลือกได้ ผมเลือกฟ้าอยู่แล้ว"
เรยาตื้นตันและสุขล้น พนมมือไหว้สินธรอย่างอ่อนช้อยสวยงาม
"ฟ้ารักพ่อนะ พ่ออย่าทิ้งฟ้านะคะ"
ooooooo
หลังจากหายไปหลายวัน เรยาก็หอบเอาเสื้อผ้ากลับมาให้แม่ซัก ลำยองไม่ว่ากระไร แต่บ่นเรื่องที่เรยาหายไปหลายวันโดยไม่บอกว่าจะไปไหน รู้ไหมว่าแม่ เป็นห่วงแค่ไหน เรยารู้ว่าแม่ห่วงแต่ก็ไม่ค่อยพอใจที่แม่ จู้จี้ ทำท่าเหมือนจะกลับไปค้างคอนโดฯอีก ยิ่งพอลำยองบอกว่านายแหม่มเรียกให้ไปพบ เรยาโวยวายทันที
"โอ๊ย เรื่องอะไรกันเล่า เรียกยังกะฟ้าเป็น( ^o^ )อีกคน"
"ฟ้า...แม่บอกกี่หนแล้วว่านายฝรั่งนายแหม่มมีบุญคุณ ถ้านายสองคนไม่รับแม่ไว้ทำงาน แม่จะพาฟ้าไปอยู่ไหน อาจจะต้องไปอยู่สลัมที่ไหนซักแห่ง แล้วฟ้าจะได้เรียนภาษา จะได้เป็นแอร์ฯแบบนี้เหรอ"
"อีกแล้ว..."
"แม่ต้องพูดเพราะแม่เป็นคนกตัญญู ใครมีบุญคุณ แม่จะไม่ลืม มีโอกาสต้องตอบแทน"
"กตัญญู...กตัญญูแล้วแม่ออกมาจากบ้านเจ้าสัวคนนั้นทำไมล่ะ แม่เคยเล่าว่าแม่หนีออกมาใช่มั้ย"
"แม่หนีเพราะแม่มีเหตุผล ไม่ใช่เพราะแม่คิดไม่ดีกับเขา"
"เออ...เอางี้ งั้นคืนนี้ฟ้ายังไม่กลับ เดี๋ยวแม่ม้วนผมให้ฟ้าด้วย แล้วแม่ก็เล่าเรื่องของแม่ไปด้วยนะ"
"เรื่องอะไรล่ะ ฟ้าจะฟังตรงไหน"
"ตรงไหนเหรอ คราวที่แล้วแม่เล่าว่าท่านเจ้าสัวมีเมียคนที่ห้าเป็นฝรั่งใช่มั้ย อยากฟังตรงนั้นแหละ อยากรู้ว่าเมียฝรั่งมาอยู่ใหม่ๆ ถูกเมียคนอื่นรุมรังแกขนาดไหน"
ลำยองเริ่มลำดับเหตุการณ์ในอดีตอีกครั้ง...วันนั้นลำยองกวาดพื้นระเบียงชั้นล่างบ้านเจ้าสัว แต่สายตาของลำยองจับจ้องไปที่เม่งฮวยกับเยนหลิงบ่อยครั้ง ทั้งคู่กำลังแอบอิจฉาริษยาซิลเวียที่กอดจูบนัวเนียเอาอกเอาใจเจ้าสัวอย่างไม่อายฟ้าดิน จนได้เพชรทองของมีค่าเป็นรางวัล
ฟังแม่ได้เท่านี้ เรยาก็มีคำถามขึ้นมาว่า ระหว่างคุณนายใหญ่กับคุณนายสองใครร้ายกว่ากัน ลำยองบอกร้ายคนละแบบ คุณนายใหญ่อารมณ์ร้ายตลอดเวลา ไม่พูดดีกับใคร มองทุกคนทำผิดหมด แต่คุณนายสองพูดหวานพูดดีแต่ไม่เคยเห็นใครดีจริง อิจฉาริษยา ใจคอโหดร้าย คิดฆ่าคนตลอดเวลา
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มี.ค. 54 09:49:43
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 2 (ต่อครับ)(เอามาฝากครับ ^^)
