|
ตอนที่ 3 ต่อครับ
คุณมนออกเสียงนามสกุลผิดเพี้ยนเพราะไม่สันทัดภาษาอังกฤษ แต่ที่แน่ๆก็คือคุณมนมั่นใจว่านามสกุลนี้เทียบชั้นไม่ได้กับตระกูลชลธี...
เหตุการณ์วันนี้ที่ร้านคุณมนอาจเงียบหายและไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรยา ถ้าเด่นจันทร์ไม่เอามาเล่าให้สินธรฟังในเช้ารุ่งขึ้น เด่นจันทร์เล่าโดยไม่รู้ว่าเรยาเป็นใคร แต่หล่อนทำให้เธอหงุดหงิดมาก...มากจนต้องโทร.ไปถามชื่อเอากับคุณมน สินธรที่นั่งอยู่ด้วยจึงได้ยินชื่อเรยาเต็มสองหู
สินธรไม่พอใจอย่างมาก เขาบุกไปหาเรยาที่คอนโดฯ แต่ไม่พบเพราะเรยาทนเหงาอยู่คนเดียวไม่ได้ เธอกลับไปนอนค้างกับแม่ที่บ้านนายแหม่ม...
ooooooo
ลำยองดีใจมากที่ลูกกลับมา แค่ได้ยินลูกบ่นเมื่อยขาคนเป็นแม่ก็กระวีกระวาดบีบนวดให้ เรยายิ้มชอบใจ จริงๆเธอก็รักแม่มาก แต่ด้วยความเอาแต่ใจจึงพูดอะไรไม่คิด ทำให้แม่น้อยใจและเสียใจบ่อยครั้ง
พออารมณ์ดีๆ เรยาก็ให้แม่เล่าอดีตในบ้านเจ้าสัวให้ฟังอีก เรยาอยากรู้ว่าเวลาเจ้าสัวมีเมียคนที่สอง สาม สี่ เขาจัดงานแต่งงานหรือเปล่า
"ที่แม่รู้ ไม่ได้แต่ง แค่เลี้ยงฉลอง ที่บ้านเจ้าสัวมีงานแต่งงานแค่หนเดียว เป็นงานแต่งคุณชายใหญ่ จัดแบบจีน พวกเราคนใช้เขาไม่ให้ขึ้นไปดูหรอก แต่แม่อยากเห็น เลยไปแอบดู"
ลำยองนึกถึงอดีตวันนั้น...พิธีแต่งงานของก้องเกียรติหรือคุณชายใหญ่ บุตรชายคนโตของตระกูลเชงกับณฤดีจัดแบบจีนโดยแท้ ลำยองแอบดูอย่างตื่นตาตื่นใจ ลูกสะใภ้เจ้าสัวสวยและเป็นผู้ดีทุกกระเบียด สมกับคุณชายใหญ่ที่หล่อมาก
เรยาได้ยินแม่ชมคุณชายใหญ่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมยังเหลือมาได้ เขาไม่มีแฟนอยู่ก่อนเหรอ...คำถามนี้ทำเอาลำยองหน้าขรึมลง นึกถึงก่อนวันแต่งงาน ตัวเองทำความสะอาดอยู่หน้าห้องก้องเกียรติแล้วได้ยินเรืองยศกับก้องเกียรติทะเลาะกัน เรืองยศจะไปบอกเม่งฮวยให้ยกเลิกการแต่งงาน แต่ก้องเกียรติไม่ยอม ทั้งขู่ทั้งปลอบเรืองยศว่า
"อย่าทำเป็นอันขาด ถ้ายังขืนทำ ชาตินี้ไม่ต้องพบกันอีกเลย...ยศ เรื่องของเรามันไม่ถูกต้อง ผิดทั้งธรรมชาติ ผิดทำนองคลองธรรม ผิดขนบธรรมเนียม เราจะใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดไปได้ยังไง คิดดูนะ เราสองคนเป็นลูกคนจีน โดยเฉพาะฉันเป็นลูกคนโต ฉันมีหน้าที่นะยศ ตระกูลเชงต้องมีลูกหลานสืบแซ่ต่อไป ฉันจะทำให้อาเตียเสียใจไม่ได้ อาเตียนายก็เหมือนกัน"
"ฉันไม่แคร์ ฉันยอมทุกอย่าง เพราะฉันรักนาย"
"แต่เราไม่ได้อยู่กันสองคนในโลก มีพ่อมีแม่มีญาติพี่น้อง เขาต้องอับอายขายหน้า เราเสี่ยงไม่ได้นะยศ"
"แต่ใหญ่ก็เสี่ยงมาแล้วจนถึงเดี๋ยวนี้...ใหญ่ไม่รักยศแล้วใช่มั้ย"
"ยศ...อย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อีกเลย"
"ทำไม...เป็นไปไม่ได้ยังไงฮะใหญ่ ไหนพูดซิ"
"นายก็รู้ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นยังไง"
"ยังไง...หมายความว่าไง ฉันขืนใจนายงั้นเหรอ นายจะพูดยังงั้นใช่มั้ย นายไม่ได้ยินยอมเหรอ ไม่ได้มีความสุขด้วยเหรอ"
"พอแล้วยศ ฉันไม่อยากพูดถึงมัน ไม่อยากนึกถึงอีกต่อไป เข้าใจด้วยนะว่าฉันรู้สึกตลอดมาว่า มันเป็นความผิด... ครั้งเดียวก็เกินพอ"
"จะมาสำนึกผิดอะไรตอนนี้ เพราะมาเจออีนังผู้ดีนั่นใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ผิดอย่างเดียว...ฉันรู้สึกอับอาย...อาย..."
"แน่ล่ะ เรื่องในมุ้ง ใครๆก็ต้องอายทั้งนั้น ไม่ว่าผู้ชาย-ผู้หญิง ผู้ชาย-ผู้ชาย หรือผู้หญิงกับผู้หญิง ของอย่างนี้มันเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับใคร มันเป็นสิทธิ์ของเรา ใครจะ..."
"แต่ที่ทรมานคืออายตัวเอง" ก้องเกียรติแทรกขึ้นมา
"ใหญ่...ฉันจะบอกให้นะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่มีมาแต่โบราณกาล มันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ มนุษย์มีอยู่สองเพศเท่านั้น ถ้าไม่มีใจรักเพศตรงข้าม ก็รักเพศเดียวกันได้ มันไม่ใช่เรื่องว่าโลกจะแตกถล่มทลายไป ทุกอย่างมันเป็นเรื่องการยอมรับของคนด้วยกัน ศีลธรรมจรรยาเหรอ ขนบธรรมเนียมประเพณีเหรอ มันก็คนสร้างขึ้นทั้งนั้น คนว่าผิดมันก็ผิด คนว่าไม่ผิดมันก็ไม่ผิด สมัยโบราณที่เขาเรียกเล่นเพื่อนน่ะ ใครทำเข้าโดนทำโทษถึงขับไล่ถึงประหารก็มี เดี๋ยวนี้ล่ะมีบทลงโทษมั้ย...ก็มีไม่ได้ ต่อไปอีกสิบยี่สิบปีข้างหน้า งานแต่งงานคราวนี้อาจเป็นนายกับฉันก็ได้"
ก้องเกียรติลุกพรวด ไม่ว่าจะยังไงเขาก็รับไม่ได้ ที่สำคัญเขาต้องนึกถึงอาเตียกับอาม้าที่อายุมากแล้ว เขาคงผัดผ่อนท่านอีกไม่ได้ แต่เราสองคนยังเป็นเพื่อนที่รักและหวังดีต่อกันตลอดไป เรืองยศฟังแล้วน้ำตารื้น รู้แน่แก่ใจว่าจนปัญญาขัดขวาง จำต้องกล้ำกลืนความเสียใจ บอกเขาว่าตนอยากอยู่คนเดียว ก้องเกียรติจึงเดินหน้าเศร้าออกจากห้อง โดยมีสายตาลำยองแอบมองตามอย่างเห็นใจ
มัวแต่เหม่อลอยนึกถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ของก้องเกียรติกับเรืองยศที่ตัวเองแอบล่วงรู้แต่ไม่อาจบอกกับใครได้ กระทั่งเรยาส่งเสียงเรียกแม่หลายคำ ลำยองถึงรู้สึกตัว แล้วเลียบเคียงถามเรยาว่าที่ทำงานของลูกมีผู้ชายรักกับผู้ชายด้วยกันเยอะไหม
"มี...ไม่รู้เยอะรึเปล่า มีทุกที่แหละแม่ ไม่เห็นแปลกอะไร เดี๋ยวนี้เขาให้แต่งงานกันได้แล้วนะ"
"จริงเหรอ"
"จริ๊ง...แต่ในเมืองนอกนะออกเป็นกฎหมายให้แต่งได้ เมืองไทยยังไม่มี ถามทำไมเหรอแม่"
"ถามเฉยๆ"
"แม่...เมียคุณชายใหญ่เขาเป็นผู้ดีขนาดไหนเหรอ ผู้ดีตีนแดงรึเปล่า"
"เขาก็เรียบร้อยนุ่มนวลดี"
"เขาชื่ออะไร"
"แม่ลืม...จำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร"
ooooooo
ขณะเดียวกันนั้นเอง ก้องเกียรติกำลังพาภรรยามาเยี่ยมเยียนอาม้าเม่งฮวยที่สังขารร่วงโรยไปตามกาลเวลา เม่งฮวยกับลูกสะใภ้เข้ากันได้ดี แต่ชอบเรียกชื่อเล่นเธอผิดอยู่เสมอ เธอชื่อณฤดีหรือคุณดี๋ แต่เม่งฮวย ออกเสียงเป็นคุณหลีจนติดปาก
เม่งฮวยอยากมีหลานเต็มแก่ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววสักที ทั้งๆที่ก้องเกียรติกับณฤดีแต่งงานมาเป็นสิบปีแล้ว ณฤดีเองก็เริ่มจะถอดใจ บอกอาม้าว่าเราทั้งคู่ทำใจกันได้แล้วว่าใครคนใดคนหนึ่งคงเป็นหมัน อาม้าคงต้องคอยหลานจากอาหมวยใหญ่
ก้องเกียรติหรือคุณชายใหญ่เห็นอาม้าหน้าสลด ก็รีบปลอบใจ
"อาม้าครับ ตระกูลเชงไม่ขาดหายหรอกครับ อาม้าอย่าลืมตี๋เล็กสิครับ"
"ใช่ค่ะ น้องชายเล็กเรียนหมอจวนจบแล้ว อาม้าเตรียมหาลูกสะใภ้ได้แล้วนะคะ"
"ม่ายลู้...พูกม่ายถูก อั้วเกียดแม่มัง"
"ตี๋เล็กเป็นคนดีครับอาม้า ตั้งใจเรียนมาก ผมคิดไม่ถึงว่าเด็กเกเรอย่างตี๋เล็กจะกลับตัวได้ขนาดนี้"
รอยยิ้มของก้องเกียรติผุดขึ้นเล็กน้อย เมื่อเอ่ยถึงเกียรติกรหรือตี๋เล็กลูกชายของโรสคุณนายที่สามแห่งตระกูลเชงซึ่งเขากำลังขะมักเขม้นตั้งใจเรียนหมออยู่ที่อเมริกา
ooooooo
อยู่ค้างกับแม่แค่คืนเดียวเรยาก็รีบกลับมาที่คอนโดฯ เพราะเมื่อวานสินธรโทร.หาแล้วเธอไม่ได้รับ แต่พอวันนี้เธอโทร.กลับไปหา ปรากฏว่าเขาปิดเครื่อง จึงโทร.เข้าออฟฟิศของเขา สินธรยังกรุ่นโกรธเรื่องที่ได้ยินจากเด่นจันทร์เมื่อวานจึงเสียงแข็งดุเรยาว่าโทร.มาทำไม บอกแล้วไม่ให้โทร.ที่ทำงาน และตอนนี้ตนกำลังทำงาน ไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระ
"แล้วพ่อโทร.มาหาฟ้าทำไม บอกมานะ"
"ไว้พบกันแล้วก็รู้ ตอนนี้คุณนึกดูแล้วกันว่าคุณไปทำอะไรร้ายกาจไว้ที่ไหน" สินธรตัดสายฉับ...เรยาโกรธจี๊ด แล้วบ่ายหน้าไปหาเขาที่ออฟฟิศ จึงเกิดปะทะอารมณ์กับพนักงานหญิงคนหนึ่งที่บอกว่าสินธรไม่อยู่ เรยาไม่เชื่อดึงดันเข้าไปในห้องทำงานสินธรจนได้ แต่ครู่เดียวก็กลับออกมาฉุนเฉียวใส่พนักงานคนเดิมด้วยความผิดหวัง เพราะสินธรไม่อยู่จริงๆ
"ทำไมคุณไม่บอกตั้งแต่แรก พูดเป็นบ้าอยู่ได้"
"พูดเป็นบ้าน่ะคุณ ไม่ใช่ฉัน เพราะถ้าคุณไม่ยืนยันจะเข้าไปให้ได้ ทั้งๆที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า ก็ไม่ต้องพูดเป็นบ้าหรอก"
เรยาเจ็บใจแต่ไม่กล้าอาละวาด หันหลังกลับโดยเร็ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงเยาะหยันของพนักงานคนนั้นที่เปรยกับเพื่อนอีกคนว่า
"โง่...คนโง่เท่านั้นแหละที่จะทำอะไรโง่ๆ เพื่อแสดงว่าตัวเป็นเมียน้อย"
เรยาเจ็บจี๊ด กลับไปอาละวาดขว้างปาข้าวของในห้องเช่าโดยไม่รู้ว่าสินธรอยู่ในห้องน้ำ กระทั่งเขาเดินออกมาคว้ากุญแจรถเตรียมจะกลับ เรยารีบตามไปคว้ามือเขาไว้
"พ่อ...เดี๋ยว...จะไปไหน"
"ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณ แต่คุณกำลังโกรธเรื่องอะไรก็ไม่รู้ โกรธอย่างนี้เขาเรียกว่าลมออกหู ผมไม่อยู่หรอก ต้านแรงลมของคุณไม่ได้"
"ทำไมพ่อไม่รับโทรศัพท์"
"ถ้าไม่รับผมจะรู้หรือว่าคุณกำลังจะไปที่ทำงานผม แล้วผมคงต้องอายขายหน้าพนักงานในบริษัทมากกว่านี้"
เรยานิ่งไปนิด เปลี่ยนท่าทีเป็นอ่อนลง "แต่...พ่อไม่ยอมรับโทรศัพท์ตั้งแต่แรก ถ้าพ่อไม่ปิดโทรศัพท์ ฟ้าเหรอจะโทร. เข้าไปในห้องของ ผอ.ผู้ยิ่งใหญ่"
สินธรถอนใจยาว รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเฉยๆ เรยาจึงใช้ ไม้ตายเข้ามากอดคอนัวเนียจะพาขึ้นเตียง
"อย่าเพิ่ง...ไปนั่งดีๆ ผมจะพูดเรื่องซีเรียส"
"แหม...ก่อนซีเรียส เรามาทำอะไรๆ ที่ไม่ซีเรียสก่อนไม่ดีเหรอคะ"
"ฟ้า...นั่งลง...แล้วฟังนะ"
เรยาฟังซะที่ไหน เธอทอดตัวลงบนเตียงพร้อมเหนี่ยวเขาลงไปด้วย แล้วซุกไซ้เร่าร้อนจนสินธรอดใจไม่ไหว...
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มี.ค. 54 11:40:08
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 3(ต่อครับ) (เอามาฝากครับ ^^)
