ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 ต่อจากเดิม กลับไปถึงบ้านในคืนนั้น สินธรถูกเด่นจันทร์ ถามเรื่องสเตทเม้นท์ของเขา ทั้งที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยยุ่ง แต่วันนี้มันสะดุดตามีหลายรายการที่เธออยากรู้ เหตุผล โดยเฉพาะร้านเพชรคุณยุพา เขาซื้อไปให้ใคร? สินธรได้ยินแล้วหน้าเครียด เสียวสันหลังวาบ แต่เด่นจันทร์เหมือนแค่ทิ้งระเบิดเอาไว้แล้วนอนหันหลังให้เขาทันที กระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่ขณะจะกินอาหารด้วยกัน จู่ๆเด่นจันทร์ก็ทวงคำตอบจากสินธรด้วยท่าทีมึนตึง "ว่าไงสิน ที่เด่นถามเมื่อคืนมีคำตอบหรือยัง" "มีสิจ๊ะ" "แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่เมื่อคืน" "อ้าว...เด่นถามแล้วไม่ฟังคำตอบนี่ สินคิดว่าเด่นถามเฉยๆ" "คิดแบบเข้าข้างตัวเองสิว่าเด่นจะถามเฉยๆ มีประโยชน์อะไรถามเฉยๆ" "อีกอย่างสินคิดว่าเด่นง่วง ถามๆแล้วก็นอนเลย แล้วมาคุยกันตอนเช้าก็ได้ สินก็เลย..." "ตกลงคำตอบคืออะไร" เด่นจันทร์เริ่มเสียงดัง "เพื่อน...ไอ้จ๊อบน่ะมันจะซื้อของขวัญให้เมีย ทีนี้วงเงินบัตรเครดิตมันไม่พอ ก็เลยมาขอให้สินรูดให้ก่อน แต่มันขอผ่อนสินสิ้นเดือน มันจะให้ดอกเบี้ยด้วย" "จะบ้าเหรอสิน อย่าไปคิดดอกเบี้ยกะเพื่อนเชียวนะ" "อยากจะคิดให้มันเข็ดเหมือนกัน คนอะไรไม่มีตังค์แล้วยังจะทำรวยอวดเมีย" "เอ๊า...ก็เมียเขาไม่รวยเหมือนเมียสินนี่" สินธรหน้าเสียชั่วพริบตาหนึ่ง "ใช่ มันหาเมียไม่เก่งเหมือนสิน" "สินหาเองซะเมื่อไหร่ เด่นเป็นคนหาสินเอง จำได้มั้ย...อ้าวบุญช่วย มายืนเก้ๆกังๆทำไม วางสิ ถืออยู่ได้" บุญช่วยถือถาดใส่อาหารฝรั่งสองจาน เด็กอีกคนมาพร้อมชุดกาแฟหรูหรา บุญช่วยลำเลียงของจัดวางบนโต๊ะ ขณะที่เด่นจันทร์ยังพล่ามเรื่องส่วนตัวไม่หยุด "จำได้มั้ยสินว่าตัวเองอยู่กะนังแหม่มแก่ที่สินคิดว่ามันรวยจัด ที่แท้มันก็มีสมบัติผัวอยู่นิดหน่อยเท่านั้น" สินธรเหลือบชำเลืองแม่บ้านด้วยสีหน้าอึดอัด พอแม่บ้านและสาวใช้ออกจากห้องไปแล้ว สินธรจึงต่อว่าเด่นจันทร์พูดอะไรไม่ไว้หน้าสามีเลย "บุญช่วยมันรู้จนไม่รู้ยังไงแล้ว กลัวอะไร" "แล้วเด่นมารักสินทำไมล่ะ ก็รู้ว่าสินมีเมียแล้ว" "ไม่รู้...ช่วยไม่ได้ ก็มันรักนี่ ตัวเองอยากน่ารักทำไม ตอนนั้นหล่อกว่านี้ ไม่ฉุอย่างนี้ หน้าใส ยิ้มสวย เด่นก็รักน่ะสิ รักแล้วยังไงก็ต้องได้" "สินก็รักเด่น ตอนนี้ยิ่งรักมากกว่าตอนนั้นอีก เพราะสวยกว่าตอนนั้นตั้งหลายเท่า" "แสดงว่าห้าแสนที่ให้ไปหมดไปแล้ว..." สินธรชะงักทันใด อุตส่าห์ปากหวานชื่นชมหวังว่าจะฉุดบรรยากาศให้ดีขึ้น กลับต้องมาอึดอัดใจกับวาจาของเด่นจันทร์ยิ่งขึ้นไปอีก แต่อีกครู่ค่อยหายใจโล่งขึ้นหน่อย เมื่อน้องดาวลูกสาวคนเดียวเข้ามาร่วมโต๊ะอาหาร น้องดาวอยู่โรงเรียนประจำจะกลับบ้านเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ เด่นจันทร์เห็นลูกสาวเลยนึกได้ว่าวันนี้วันเสาร์เธอมีนัดกับบิดาต้องไปดูที่ดิน 300 ไร่ จึงชวนน้องดาวไปด้วย เผื่อคุณตาจะโอนเป็นชื่อลูก แต่เดี๋ยวเดียวเด่นจันทร์ก็เปลี่ยนใจเพราะเห็นลูกสาวเพิ่งเริ่มกินอาหาร เธอกลัวบิดาจะรอ จึงบอกลูกว่า วันนี้แม่ไปคนเดียวก่อนดีกว่า ดาวหน้าจ๋อยลงทันตาด้วยความน้อยใจแม่ แล้วบอกกับพ่อทันทีที่แม่ลุกออกไป "วีกเอนด์หน้าดาวไม่กลับบ้านนะคะคุณพ่อ" "อ้าว ทำไมล่ะ โกรธคุณแม่หรือ...คุณแม่เขาก็เป็นของเขาอย่างงี้แหละ คอยใครไม่ได้ น้องดาวยังไม่ชินเหรอลูก" "คุณพ่อบอกดาวว่าจะไปรับดาวจากโรงเรียน" ฟังคำของลูกแล้วสินธรหน้าเสียทันที ดาวยังตัดพ้อต่อไปว่า ดาวคอยจนเย็นถึงได้โทร.บอกให้บุญช่วยไปรับ "พ่อ...พ่อขอโทษหนูนะลูก แต่พ่อบอกน้องดาวเหรอคะ" "บอกค่ะ" "พ่อลืมจริงๆ น้องดาวอย่าโกรธพ่อเลยนะคะ" "คุณพ่อไม่เคยผิดคำพูดกับดาว ครั้งนี้เป็นครั้งแรก คุณพ่ออย่าผิดอีกแล้วกัน" สินธรชะงักด้วยความไม่พอใจ "น้องดาว...ทีหลังอย่าพูดกับพ่อแบบนี้นะ เก็บไว้ให้คุณแม่พูดคนเดียวก็เกินพอแล้ว" ดาวยืนนิ่ง หน้าเรียบเฉย สินธรใจหาย นี่คือท่าทีของเด่นจันทร์โดยแท้ "ถ้าไม่อยากให้ดาวพูด คุณพ่อก็อย่าทำ มันอยู่ที่คุณพ่อ ไม่ได้อยู่ที่ดาว" พูดจบดาวเดินจากไปทันที ทิ้งคนเป็นพ่อยืนอึ้ง...หนักใจ ooooooo เรยาหายไปหลายวันจนลำยองซึมเหม่ออีกแล้ว นายแหม่มเห็นเข้าก็ทนไม่ได้บอกให้ลำยองโทร.ไปตามเรยา บอกว่าตนให้มาหา พอลำยองติดต่อไป เรยาพูดกับแม่ไม่ค่อยดีนักเพราะกำลังหงุดหงิดที่เจอฤทธิ์เดชของเด่นจันทร์จนงานปั่นป่วน พอได้ยินว่าแม่ให้ กลับมาหานายแหม่ม เรยาก็ยิ่งอารมณ์เสีย ปฏิเสธเสียงแหลม แต่แม่ก็ยังพยายามใจเย็น "ฟ้า...ฟ้าไม่ได้กลับบ้านเลย แล้วฟ้านอนไหนล่ะลูก" "มีที่นอนแล้วกัน ฟ้าเป็นแอร์นะแม่ สวัสดิการของแอร์เขามีอยู่ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก" "แม่คิดถึงฟ้า" "ถ้าบอกอย่างนี้ก็อาจจะไปนะแม่ บอกว่ายายแหม่มแก่เรียกฟ้า ฟ้าไม่ไปหรอก" "นะฟ้า แม่ไม่ได้เจอฟ้าตั้งเกือบสองอาทิตย์แล้ว แม่คิดถึงฟ้ามากๆ" "ได้แม่...แล้วฟ้าจะไปหาแม่นะ" "หมู่นี้บินบ่อยเหรอลูก" "ไม่บ่อยหรอกแม่ มีอีนังตัวร้ายกาจคนหนึ่งมันอิจฉาฟ้า มันสั่งหัวหน้าไม่ให้จัดตารางให้ฟ้าบิน มันเลวมาก ชั่วมาก วันหนึ่งเถอะจะถูกผัวทิ้ง" "ฟ้า...ทำไมพูดอย่างนั้น" "เท่านี้นะแม่" เรยาตัดสายทันที สีหน้าขึงตึง มองผู้คนในบริษัทเดินผ่านไปมา กระทั่งสายตาไปสะดุดอยู่ที่สินธร กับเด็กสาวคน หนึ่ง สินธรมากับลูกสาวแต่เรยาเข้าใจผิดนึกว่าเขามีกิ๊กใหม่ กะจะเข้าไปเอาเรื่อง แต่พอดีได้ยินสินธรแนะนำกับผู้ใหญ่คนหนึ่งว่าน้องดาวเป็นลูกสาว เรยาจึงชะงัก มองลูกสาวสินธรเต็มตา แล้วยกมือไหว้สินธรอย่างนอบน้อม ไร้พิรุธ ครั้นเดินผ่านสองพ่อลูกมาแล้ว เรยาโทร.เข้ามือถือสินธร ปรากฏว่าสินธรตัดสายทิ้งก่อนพาลูกสาวขึ้นลิฟต์ไป สร้างความน้อยใจแก่เรยาจนแทบจะร้องไห้ออกมา เมื่อมีเรื่องทุกข์ใจ ไม่สบายใจ เรยาตัดสินใจกลับไปหาแม่ที่บ้านนายแหม่ม เพราะที่นี่มีแม่ที่รักและเอาใจเรยาสารพัด ไม่ว่าเรยาต้องการอะไรแม่ก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ นัทก็เป็นอีกคนที่เรยานึกถึง วันนี้สองคนออกไปเที่ยวแถบชานเมืองที่เต็มไปด้วยนาข้าว เรยารู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่พอเดินทางกลับบ้าน ความเศร้าหมองก็เข้าครอบงำเรยาอีกครั้ง ที่สุดเธอก็ตัดสินใจบอกนัทขณะที่เขาเดินมาส่งเธอถึงหน้าบ้านนายแหม่ม "นัท...ตอนนี้เรารักคนอื่นแล้ว แต่มันเป็นความรักที่ไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่" นัทซักว่าใครไม่จริงจัง เรยาเล่าหมดเปลือกว่าเขาเป็นฝ่ายไม่จริงจัง เพราะเขามีเมียแล้ว แต่เธอรักเขามาก นัทฟังแล้วอึ้งไปอึดใจ ก่อนจะเตือนเรยาว่า อย่าได้คิดแย่งเขามา เพราะมันผิดศีลธรรม "แต่เรารักเขา เขามาทำให้เรารักเขา" เรยาเอ่ยทั้งน้ำตา "รักเขาเถอะฟ้า ไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าแย่งเขามา มันผิด ฟ้าแย่งเขามาได้ ฟ้าจะไม่มีความสุขหรอก...เขามีลูกด้วยกันรึเปล่า ถ้าเขามี ฟ้าต้องเลิกให้เด็ดขาดนะ สงสารเด็ก เด็กที่พ่อแม่เลิกกันน่าสงสารมาก ชีวิตเขาขาดไปครึ่งหนึ่งเลยนะฟ้า" ถ้อยคำของนัททำเอาเรยานิ่งอึ้ง รู้สึกกำลังใจหดหาย ว้าเหว่ขึ้นมาจับจิต พอวันต่อมาตามไปเห็นสินธรพาลูกเมียไปช็อปปิ้งและกินข้าว เรยาก็ยิ่งเศร้าหมอง แต่แล้วความเศร้าก็กลายเป็นความแค้นและริษยา เรยาโทร.หาสินธร ยื่นคำขาดกับเขาว่า ถ้าวันนี้ไม่ได้เจอ พรุ่งนี้ก็มารับศพเธอแล้วกัน สินธรถือโทรศัพท์ค้าง มองไปยังเรยาที่ปรากฏตัวให้เห็นอยู่ไกลๆ แล้วเรยาก็สะบัดพรืดจากไป สินธรมองตามอย่างว้าวุ่น ที่สุดเขาก็หาข้ออ้างบางอย่างแยกกับเมียและลูกไปจนได้ โดยไม่รู้ว่ามีนพคนของเด่นจันทร์แอบสะกดรอยตาม สินธรโทร.นัดเรยามาพบกันที่โรงแรมแห่งหนึ่ง พอเจอหน้ากันในห้องเรยาก็ฟูมฟายน้ำตา โถมเข้ากอดรัดเขา พูดแทบไม่เป็นภาษา "พ่อ...พ่อไม่รักฟ้า พ่อเกลียดฟ้าเหรอ ทำไมพ่อทำกับฟ้าอย่างนี้" "ผมรักฟ้า ฟ้าก็รู้ แต่ฟ้าต้องเข้าใจให้มากๆ ต้องเข้าใจ ต้องยอมรับสถานภาพของเรา ถ้าฟ้ายอมรับ ถ้าทำได้ ผมบอกแล้วว่าทุก อย่างจะเรียบร้อย อย่าทำอย่างวันนี้อีก...เข้าใจนะ ไม่ว่ากับใคร ภรรยาผมหรือลูกสาวผม" เรยาพยักหน้าทั้งๆยังร้องไห้สะอึกสะอื้น สินธรหยิบซองส่งให้ "เงินค่าเช่าคอนโดฯ กับเงินที่ผมให้ฟ้าใช้ ผมเพิ่มให้อีกเดือนละหมื่น รวมเป็นสี่หมื่น รับไว้สิ" "ถ้าพ่อให้ฟ้าอีกหมื่น แล้วพ่อรักฟ้าน้อยลง ฟ้าไม่เอา รักฟ้าให้เต็มร้อย ไม่ต้องให้ฟ้าเลยก็ได้" พูดจบเรยากอดสินธรแน่น สะอื้นจนตัวโยน... อีกพักใหญ่ๆ สองคนก็ออกมาขึ้นรถคันเดียวกัน เรยา ดูแช่มชื่นขึ้นผิดตา ส่วนนพที่แอบตามสินธรมาเห็นผู้หญิงนั่งรถออกไปกับสินธร เขารีบกลับไปรายงานเด่นจันทร์ที่บ้าน "ตอนเข้า เข้าไปคนเดียว แต่ตอนออกมามีผู้หญิงนั่งมาด้วย แต่ผมไม่เห็นหน้าครับ อยู่กันประมาณชั่วโมงนึง" "แต่ไม่เห็นหน้า" "ครับ...ไม่เห็น" "แล้วแกกลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกทำไม" เด่นจันทร์ ตวาดแว้ดจนนพหน้าเสีย "ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าเขาเข้าไปนานเท่าไหร่ เขาอาจจะเอาผู้หญิงไปนอนชั่วคราวก็ได้ ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แกมีหน้าที่บอกฉันว่ามันเป็นใคร ...ไป๊!" นพลนลานออกไปทันที เด่นจันทร์กำมือแน่น แววตาแข็งกร้าวน่ากลัว ooooooo หลังจากสัญญากับสินธรไปแล้วว่าจะไม่ก่อปัญหาใดๆ และจะอยู่อย่างสงบในฐานะเมียอีกคนของเขา เรยารู้สึกสบายใจขึ้น รุ่งขึ้น เธอนัดเจอนัท บอกให้เขารู้ว่าเธอเชื่อคำพูดของเขา...รักแต่ไม่แย่ง "อ้าว ทำไมนิ่งไปล่ะนัท...นัทจะบอกว่า มันก็ผิดอยู่ดีใช่มั้ย" "ก็ใช่อยู่ อยู่ที่ความสัมพันธ์กับเขาจะก้าวหน้าไปขั้นไหน" "มันก็...ก้าวไปจนสุดนั่นแหละ ยังไงมันก็เกิดขึ้นแล้ว เราไม่แก้ตัวอะไรทั้งสิ้น" "แล้วต่อไปล่ะฟ้า" "ก็เหมือนที่นัทพูดไง ว่ารักได้แต่ไม่แย่ง เราไม่คิดแย่งเขาอีกแล้ว เพราะคิดไปแล้วมีแต่ทุกข์...ทุกข์จริงๆ ทุกข์สุดๆเลย เราไม่ใช่คนที่จะทนกับความทุกข์ด้วย เผลอๆทำอะไรไม่เข้าท่าขึ้นมา" "เช่น..." "เช่นเหรอ...เช่น เดินเข้าไปหาเมียเขาแล้วบอกว่า ฉันก็เป็นเมียเขาเหมือนคุณ" "ก็เลยตบกันเละเหมือนละครโทรทัศน์" "อ๋อ ถ้าถึงขนาดนั้น รับรองว่าเราเจ๋ง แต่สำคัญเขาไม่ตบกับเรา แต่ฆ่าเราเลยน่ะสิ" เรยาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่นัทมองเรยาอย่างห่วงใย ooooooo วันนี้นายแหม่มแอบเห็นลำยองร้องไห้อีกแล้วด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงเรยา เพราะเรยาเงียบหายไปเป็นสัปดาห์ พอนายแหม่มเดินเข้ามาสอบถาม และแนะนำให้ ลำยองโทร.ไปที่ทำงานของเรยา ลำยองตอบเสียงเครือว่า "ฉันไม่รู้เบอร์ค่ะ ฉันห่วงเขาเหลือเกินค่ะแหม่ม" "ถ้าให้ฉันพูดนะ...เรยาไม่เป็นอะไรหรอก...เขาเก่ง" "แต่ครั้งก่อนที่เขามา เห็นเขาร้องไห้ด้วย" "เรยาร้องไห้เก่ง...ถ้าเขาอยากจะร้อง" ลำยองนิ่งเงียบ นายแหม่มเห็นใจแต่ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน...แล้วรุ่งขึ้นอีกวัน เรยาก็มาปรากฏตัวตรงหน้าแม่ เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามากอดแม่ที่กำลังโหยหา "ฟ้า...แม่เป็นห่วงฟ้า...ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าลูก คนที่เขาแกล้งฟ้าไม่จัดให้ฟ้าบินเหรอ เขาเกลียดฟ้าเรื่องอะไร แม่ช่วยอะไรได้มั่งลูก" สองแม่ลูกกอดกันแน่น แล้วอีกครู่เรยาก็พาแม่ออกไปกินข้าวนอกบ้าน ลำยองเห็นลูกอารมณ์ดีจึงถือโอกาสถามเรื่องงานที่ว่ามีคนกลั่นแกล้ง "ฟ้ายังโกรธคนนั้นอยู่รึเปล่าลูก" ลำยองหมายถึงคนที่จัดตารางการบิน แต่เรยาตอบในความหมายถึงสินธร "ไม่โกรธแล้วแม่ ตอนนี้ไม่โกรธเขาแล้ว" "ทำไมล่ะ ฟ้าอภัยให้เขาเอง หรือเขาไม่ทำให้ฟ้าโกรธแล้ว" "เขาบอกว่า ถ้าฟ้าไม่โกรธเขา เขาก็จะไม่ทำให้ฟ้าโกรธ" คำตอบของลูกทำให้ลำยองสบายใจขึ้นมาบ้าง แต่ยังไงคืนนี้ลำยองก็ยังอยากให้เรยานอนค้างด้วย แต่พอออกจากร้านอาหาร เรยากลับบอกแม่ว่าพรุ่งนี้ตนมีบินเช้า ไปส่งแม่แล้วจะกลับเลย "บินเช้าทุกทีเลย" ลำยองบ่น "เขาจัดให้อย่างนี้ ฟ้าเปลี่ยนไม่ได้นี่แม่" "แต่ก็ดี แปลว่าเขาหายโกรธฟ้าแล้วถึงจัดให้ฟ้าบิน ดูแลตัวเองดีๆนะลูก" จากคุณ : klink077 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 11:34:02

ความคิดเห็นที่ 2 ตอน ที่ 3 หมดยากจริงๆ อิอิ รอต่อไปครับ ^^ จากคุณ : klink077 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 11:35:28

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ ^^ จากคุณ : Noo_moon เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 12:20:41

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณค่ะ ...พุธหน้าได้ดูแล้วค่ะ จากคุณ : ดอกไม้ไทย เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 12:22:19

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณครับ จากคุณ : Silent of me เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 12:42:02

ความคิดเห็นที่ 6 มาแอบดูตลอด^^ จากคุณ : punsmom เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 54 16:05:29

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกมากเลย อยากดูมากๆๆ จากคุณ : ลูกปลาสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 54 16:50:03

ความคิดเห็นที่ 8 แอบเห็นใจสินธร ลูกกะแม่เหมือนกันรุย^^ จากคุณ : ช็อกโกแลตกับสตรอเบอรี่ เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 54 22:44:59