|
ตอนที่ 5 ต่อครับ
"เดี๋ยวเมียพ่อออกมาฟ้าจะกอดพ่อ จะจูบพ่อ จะทำอะไรกับพ่อหลายๆ อย่างที่ฟ้าเคยทำให้มันดู มันจะได้รู้จักทำซะบ้าง พ่อจะได้ไม่ต้องมาบ่นกับฟ้าว่ามันจืดชืดเหมือนน้ำยาเย็นๆ"
"ฉันไม่เคยพูด เลวมาก แต่งขึ้นเองทุกอย่าง"
"แต่งได้มากกว่านี้อีก คอยฟังแล้วกัน"
สินธรโกรธแทบกระอักแต่ทำอะไรเรยาไม่ได้ นอกจากกระชากมือเรยาที่ถือเทปขึ้นมาใกล้ปากตัวเองอย่างจำยอม
"ฉันจะฝากให้เธอเป็นแอร์ที่ Amary Airways"
หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วอีกไม่กี่วันถัดมา
เรยา วงศ์เศวต ก็ได้เข้าทำงานในตำแหน่งแอร์โฮสเตสของสายการบินนั้นอย่างง่ายดาย...
ooooooo
สายวันหนึ่ง เด่นจันทร์กับณฤดีนัดกันมาทำผมที่ร้านอนงค์ เสร็จแล้วตั้งใจไปกินข้าวกลางวันกันต่อ แต่ณฤดีขอเวลาหนึ่งชั่วโมงเพื่อจะเอาของไปให้แม่สามีที่บ้าน แต่ไม่ทันจะออกจากร้าน เด่นจันทร์ เหลือบไปเห็นเรยาที่เพิ่งทำผมเสร็จ และควักเงินให้ ทิปพนักงานสองคน คนละห้าร้อยอย่างไม่เสียดาย พลางปรายตามาทางเด่นจันทร์ขณะเอ่ยยิ้มๆ
กับพนักงานว่า "ไม่เป็นไร แบ่งกันใช้"
ถูกเรยาจงใจเย้ยซึ่งหน้า เด่นจันทร์แค้นแทบอาละวาด ณฤดีเลยต้องรีบพาเพื่อนไปสงบสติอารมณ์ในร้านกาแฟที่อยู่ติดกัน
"มันเงินของฉันทั้งนั้นนะดี๋ ฉันเจ็บใจจริงๆ ฉันจะเลิกกับสินธรดีมั้ยดี๋"
"ฉัน...ยังตอบไม่ได้"
"ทำไมถึงตอบไม่ได้ เห็นๆอยู่แล้วว่า..."
"เด่น เรื่องใหญ่อย่างนี้เราจะตอบในหนึ่งนาทีไม่ได้ หรอกนะ ฉันว่าเด่นคิดให้รอบคอบก่อนดีกว่า"
"เห็นๆว่ามันจงใจให้เราเห็นว่ามันใช้เงินเรา ยี่สิบล้านนะดี๋ที่มันได้ไป"
"ใช่...ยี่สิบล้านเป็นเงินเยอะมาก แต่เด่นให้เขาไปแล้ว เขาจะใช้ยังไงเป็นเรื่องของเขา"
"แต่มันมาโปรยเงินเย้ยเรา ให้เราเห็นตำตานะ"
"ถ้าเราไม่อยากเห็น ก็ย้ายร้านทำผม ก็เท่านั้น"
"ไม่ย้าย ฉันไม่ย้ายหรอก จะไปหาช่างฝีมืออย่างอนงค์ ที่ไหนล่ะ"
"งั้นถ้าเขามาทำ เธอก็อย่ามา"
"เรื่องอะไรฉันต้องหนีมัน ถ้าเป็นเธอ เธอหนีเหรอ"
"หนี...ฉันจะไม่เผชิญหน้ากับเขา"
เด่นจันทร์หาว่าณฤดีกลัว ซึ่งณฤดีก็ยอมรับว่าตนกลัว เท่าที่ดูเขาเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว เพราะฉะนั้นตนจะหลีกหนีเขาให้ห่างที่สุด
"นี่ดี๋...ถ้าคุณใหญ่เกิดมีกิ๊ก เธอจะว่าไง"
"ฟังนะเด่น ถ้าคุณใหญ่มีผู้หญิงคนอื่น ฉันจะถามเขาตรงๆว่าไม่รักฉันแล้วเหรอถึงมีคนใหม่ หรือเป็นเพียงแค่ความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นได้กับผู้ชาย ถ้าเขายังรักฉันอยู่ และผู้หญิง
คนนั้นเป็นแค่ส่วนเกิน เขาต้องจัดการให้ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไป แต่ถ้าเขาหมดรักฉัน ฉันจะเป็นฝ่ายเดินจากมา แค่นี้...เราพูดกันสองสามประโยคก็รู้เรื่อง ไม่ต้องพูดกันมาก และที่สำคัญที่สุด...ฉันไม่ทะเลาะ"
"เพราะ..."
"เพราะไม่มีประโยชน์ ยิ่งทะเลาะยื้อแย่ง เขายิ่งไป เพราะเราทะเลาะกับเขาแค่ไหน หน้าเรา กิริยาเรา คำพูดเรา มันจะน่าเกลียดน่าชังมากขึ้นทุกที เขาก็ยิ่งอยากไปพ้นๆเรา เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี"
"ไม่ทะเลาะ ปล่อยให้เขาเอาผัวเธอไป"
"ถ้าสามีฉันอยากไปกับเขา เขาก็ต้องไป ใครจะห้ามได้"
"เธอจะไม่พูดอะไรเลย ปล่อยไปเฉยๆ"
"ฉันจะไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว จะยืนมองเขาเดินไปด้วยกัน"
"ดี๋ เธอจะบ้าแล้วนะ สติยังดีอยู่รึเปล่า"
ณฤดียืนยันว่าตนมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เด่นจันทร์ ไม่เห็นด้วย โพล่งขึ้นว่าเมียอย่างเธอมีกี่คนในโลกนี้ ณฤดีแน่ใจว่ามีแต่อาจจะไม่มาก
"เป็นเพราะเธอไม่รักคุณใหญ่"
"รัก...ฉันรักคุณใหญ่มากเธอก็รู้"
"แต่เธอยอมให้คุณใหญ่ไปกับเมียน้อย"
"ใช่ ฉันไม่ทะเลาะ"
"ในวงการทูตเขาทำอย่างนี้เป็นปกติเหรอ ถ้าคุณพ่อดี๋มีผู้หญิงคนใหม่ คุณแม่ก็ทำอย่างนี้เหรอ"
"ไม่เกี่ยวอะไรกับเป็นทูต เธอจะเอาการตัดสินปัญหาครอบครัวไปเกี่ยวข้องกับอาชีพได้ไงเด่น ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่แล้ว ฉันจะไปแล้วนะ เป็นอันว่าแยกกันเลย แล้วเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่"
"เดี๋ยว...ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำอย่างเธอ จะปล่อยสินธรไปกับมัน ทำไมเธอค้านล่ะ"
"เธอเสียไปแล้ว 20 ล้าน เรื่องอะไรจะต้องเสียคุณสินไปอีก"
"เฮ้อ...บอกพ่อให้มาฆ่าเสียเลย"
"เด่น ขอร้องอย่างเดียวเท่านั้น อย่าทำร้ายใคร ไม่ว่าคุณสิน ผู้หญิงคนนั้น หรือตัวเอง เขาเจ็บเขาตาย เธอจะสะใจอยู่แค่ไม่นานหรอก ต่อจากนั้นมันจะเป็นฝันร้ายของเธอไปตลอดชีวิต คนโง่เท่านั้นที่จะแก้ปัญหาแบบนี้...สัญญานะเด่น ไม่มีการทำร้ายหรือฆ่า"
เด่นจันทร์นิ่งเงียบ สีหน้าและแววตายากจะคาดเดา
ooooooo
แยกจากเพื่อนมาแล้ว ณฤดีมุ่งหน้าไปบ้านเจ้าสัวเชง นำอาหารสามอย่างมาฝากเม่งฮวย โดยให้อาฮุ้งเอาไปจัดใส่จานไว้ก่อน เดี๋ยวเธอจะพาอาม้าออกไปเดินเล่นสักพัก
เม่งฮวยดูมีความสุขมากที่ได้พูดคุยและใกล้ชิดลูกสะใภ้ เพราะถ้าณฤดีไม่มา ชีวิตประจำวันของเม่งฮวยก็อยู่แต่ในตึก ส่วนเจ้าสัวพักหลังก็เก็บตัวเพราะร่างกายไม่แข็งแรง แม้แต่ซิลเวียก็ไม่ได้เจอเจ้าสัวมาหลายวันแล้ว ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน
แต่วันนี้ขณะที่ณฤดีพาเม่งฮวยออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน เจ้าสัวได้ขึ้นไปที่ชั้นสามซึ่งเป็นห้องของซิลเวีย และได้ยินซิลเวียกำลังอาละวาดใส่อาจูเพราะอยากรู้ว่าทำไมเจ้าสัวถึงไม่มาหาเธอเลย
เมื่ออาจูลนลานออกไปแล้ว เจ้าสัวปรากฏตัวหน้าประตูห้อง ซิลเวียโผเข้ากอดด้วยความดีใจ ถามเขาว่าหายไปไหนมา หรือว่าโกรธอะไรเธอ...เจ้าสัวท่าทีมึนตึง ปลดมือซิลเวียออก แล้วบอกให้คิดเอาเอง ซิลเวียสีหน้าไม่เข้าใจ ทำท่าจะโน้มคอเขามาจูบ แต่ถูกห้ามเสียงแข็ง
"อย่า...ลื่อไม่ใช่เด็กๆ"
"ไม่เด็ก แต่ไม่แก่ สามสิบเท่านั้นเอง คนไทยว่ากำลังดีใช่มั้ยเชง Perfect am I"
"พูดมากไร้สาระ เรื่องอย่างนี้ไปถามเจ้าไทรรัตน์โน่น มันคงตอบได้ถูกใจ"
"อา...ซิลเวียรู้แล้ว เชง Jealous ไซรัส ใช่แล้ว คนไทยเรียกว่าหึง"
"ลื่ออย่าพูดโง่ๆ คนอย่างเราไม่หึงใคร เราเหนือกว่าอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลดตัวไปหึงหวงใคร"
"ฟังไม่เข้าใจ แต่เชงรักซิลเวียนี่ รักมากๆใช่มั้ย"
"ไม่มากพอที่จะหึง ลื่อรู้จักคนตะวันออกน้อยเกินไป ดูตัวเองก่อน ผู้หญิงอย่างลื่อเป็นของใช้แล้ว Used...you are used ไม่มีผู้ชายที่ไหนจริงจังกับลื่อหรอก"
"ไม่จริง แล้วผู้ชายล่ะ ผู้ชายอย่างเชงก็ Used เหมือนกัน ทำไมมีเมียหลายคนได้"
"เพราะเราเป็นผู้ชาย"
"ทำไม? ผู้ชาย Used ไม่เป็นไร ผู้หญิง Used เป็นไรเหรอ Oh...can't believe ไม่จริง ผู้หญิงเหมือนกับผู้ชาย...เท่ากัน ไม่มีดีกว่ากัน"
"แต่ที่นี่ลื่อเป็นผู้หญิงใช้แล้ว ไม่มีคนดีๆเอาลื่อหรอก ยิ่งไทรรัตน์อย่าหวัง อีเป็นลูกชายเจ้าสัวหยาง ตระกูลใหญ่ อีไม่เอาลื่อไปเป็นเมียหรอก" พูดจบเจ้าสัวหันหลังกลับทันที แต่ซิลเวียไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ รีบเข้าประชิดตัว
"ไม่ให้ไป เชงต้องนอนนี่ ไม่นอนตั้งหลายวันแล้ว เชงจะไปนอนที่ไหนไม่ได้"
"ลืมแล้วหรือว่าเรายังมีเมียอีกสองคน"
"ยายแก่นั่นน่ะเหรอ"
"เราก็แก่...อย่าลืมสิว่า เราก็แก่" เจ้าสัวตวาดใส่หน้าแล้วก้าวลงบันไดไปเลย ทิ้งซิลเวียยืนตะลึง ทำอะไรไม่ถูก...
เจ้าสัวกลับไปที่ห้องตัวเอง สักครู่อาจิวเอาอาหารบำรุงอย่างดีเข้ามาให้กิน แต่เจ้าสัวปฏิเสธ ทั้งยังบอกด้วยว่ายาไม่ได้ผล อาจิวจึงแนะนำให้ออกกำลังกายควบคู่ไปด้วย
"สภาพอั้วอย่างนี้จะออกกำลังไหวเหรอจิว"
"ไหวฮ่ะ อานายท่านอย่าอ่อนแอสิฮะ เช้าๆต้องลุกขึ้นไปยืดขายืดแขน เดี๋ยวอั้วเชิญบรรดาเล่าอิ้วของอานายท่านมารำมวยจีนกันนะครับ"
"อั้วบอกว่ายาไม่ได้ผล"
"แต่ยาชุดนี้เป็นยาฝรั่งที่อานายท่านสั่งให้อั้วไปหามาให้"
"ก็นั่นแหละ อั้วบอกไม่ได้ผล ลื่อจะเถียงอั้วทำไม...ลื่อไปหายามาใหม่ ต้องได้วันนี้!"
ถูกเจ้าสัวตวาดเข้าแบบนี้ อาจิวรีบรับคำแล้วลนลานกลับลงมาจนเกือบจะชนกับกรองกาญจน์ที่เพิ่งกลับจากสอนหนังสือ
"อาจิว จะรีบไปไหนเหรอ"
"ไปเอายาให้อานายท่านครับ อาคุงหมวยใหญ่"
"เดี๋ยวอาจิว...อาเตียเป็นอะไร"
อาจิวไม่ตอบ จ้ำอ้าวออกจากตึกไป กรองกาญจน์เป็นห่วงบิดาจึงขึ้นไปหาที่ห้อง เห็นท่านนอนอ่อนแรงก็จะพาไปหาหมอ แต่เจ้าสัวรีบบอกว่า อั้วไม่ได้เป็นอะไร อย่าเชื่ออาจิวมันพูด
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 มี.ค. 54 10:56:40
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 5 ต่อจากของเก่า (เอามาฝากครับ ^^) มันส์ทุกหยด เข้มข้นทุกฉาก *o*
