อีพี 50 มาแว้ว เวอร์ชั่น ouichan
อย่างงนะคะที่ทำไมเดี๋ยวยงก็แทนตัวเองว่า ผม เดี๋ยวก็พี่ ก็คิดเอาเองอ่ะ ว่าตอนที่เจอกันช่วงแรกๆ ยังไม่สนิทเท่าไหร่ ยงก็คงแทนตัวเองอย่างสุภาพ แต่พอคุ้นเคยกันแล้ว ก็เลยแทนตัวเองว่าพี่ อีพีนี้เป็นการย้อนความหลัง เลยติ๊ต่าง (อีกแล้ว) ว่าคำพูดที่ใช้ก็คงไม่ต่างกับช่วงแรกๆ ที่เจอกัน เอ๊ะ!! หรือว่าเรางงซะเองหว่า...
ทำไมอีพีนี้แปลตกเยอะจัง ตามเก็บกันมันส์เลยพะยะค่ะ - _ -!!
CR: Dduk@soompi
CR: MissBarbietch@soompi
CR: insideout @soompi
CR: Aki_yongseo@soompi
CR: LALACAKES@soompi (Banmal Song)
CR: Aki_yongseo@ soompi (Chinese to Eng)
CR: Magina88@Soompi
CR: MountainMadman@soompi
Y: ภารกิจสุดท้าย
<ภารกิจสุดท้ายที่มอบให้กับคู่ยงซอ>
Y: นี่เป็นภารกิจสุดท้าย
ภารกิจสุดท้าย
<กระทั่งซอฮยอน
>
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดเป็นของขวัญให้แก่สามีคุณ>
Y: มอบวันที่มีความสุขที่สุดให้แก่ภรรยาของคุณเหรอ?
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดเป็นของขวัญให้แก่ภรรยาของคุณ>
<ครั้งสุดท้าย เรื่องราวครั้งแรกช่วงที่ 1>
<หลังจากที่ได้รับภารกิจ ไม่กี่วันกลังจากนั้น>
<เช้าวันสุดท้ายของคู่ยงซอ>
Y: ทาด๊า
S: โอ้ ใช่แล้ว! วันนี้เป็นวันไวน์เดย์นี่นา!
Y: วันไวท์เดย์
S: โอ้ ขอบคุณมากเลยค่ะ!
<เพราะว่าวันนี้เป็นวันไวท์เดย์
>
<ของขวัญลูกกวาดวันไวท์เดย์>
S: ดูน่าอร่อยจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ดูนี่สิ!
<ภรรยาฮยอนพบอะำไร?>
<คุณอยู่ในใจผม>
Y: คุณอยู่ในใจผม
<หลงไปในลูกกวาด>
S: ดูน่าอร่อยเชียวค่ะ ฉันจะเก็บไว้แล้วค่อยกินทีหลังค่ะ
Y: เฮ้ เธอเห็นการ์ดภารกิจรึยัง?
<การ์ดภารกิจวันสุดท้าย
>
S: วันนี้มามีเวลาดีๆ ด้วยกันเถอะค่ะ
Y: พี่จะร้องไห้
S: ฉันจะไม่ร้องไห้ค่ะ
Y: มันสนุกหรือไง? เธอหัวเราะกับเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ?
<จริงๆ แล้ว
วันวันสุดท้ายที่น่าพอใจ >
Y: อา พอคิดว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายพี่อยากจะนอนอยู่ที่นี่แหละ
S: พี่อยากจะนอนสักหน่อยมั้ยคะ?
<นอนลง >
Y: พี่ต้องทำแบบนี้
<เท้าที่อยู่ไม่นิ่ง (ขี้เล่น) ของยง>
S: มันรู้สึกเหมือนฉันต้องหั่นมันเทศ
S: นี่นิดหน่อย
Y: เธอพูดว่าไงนะ?
Y: โอ้ใช่แล้ว ซอฮยอน
<จู่ๆ สามียงก็คิดอะำไรบางอย่างออก>
Y: ถ้าเราต้องออกไปข้างนอกแล้วก็สนุกกับมันเราก็ต้องใช้เงินนะ
<เพื่อให้วันนี้สนุก พวกเขาต้องใช้มัน
>
S: พี่พูดถูก
Y: จากบัญชีเงินฝากของเรา
S: บัญชีเงินฝาก? เรามีของแบบนั้นด้วยเหรอคะ?
Y: ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้นะ
.?
S: แบบนั้นอะำไรคะ?
<นั่นเพราะมันนานจนเธอจำบัญชีเงินฝากคู่รักไม่ได้รึเปล่า?>
Y: ย้อนไปเมื่อไม่นาน
MC: โอ้ คุณพระ เธอจำไม่ได้งั้นเหรอ?
Y: ตอนที่เราดูหนังเรื่องอวาตาร์
S: ตอนที่เราดูหนังเรื่องอวาตาร์
MC: โอ้ คุณซอฮยอน!
< 1 ปีก่อน คู่รักยงซอเปิดบัญชีร่วมกัน>
Bank assistant: กลับมาอีกครั้งนะคะ!
Y: ผมจะกลับมาตอนที่ต้องการเงินครับ
<ไม่จริงหรอก>
Y: อย่าทำเหมือนกับไม่รู้หน่อยเลย
ผมรู้ทุกอย่างแหละ
S: ไม่ใช่ จริงๆ นะคะ!
Y: เธอทำท่าเหมือนกับเธอไม่รู้เลย!
S: พี่หมายความว่าไงคะ?
Y: อย่าแกล้งน่าซอฮยอน นี่ไงล่ะ
S: โอ้! มีจริงด้วย!
<เอาสมุดบัญชีเงินฝากออกมา>
<สมุดเงินฝากของยงฮวาซอฮยอน>
S: โอ้ ของจริงด้วย! อ๋อ! ตอนนี้ฉันจำได้แล้วค่ะ!
<นี่อะำไร
>
Y: อย่าโกหกพี่เลยน่า ไม่ต้องแกล้งทำหรอกซอฮยอน
<ภรรยาฮยอนแกล้งทำงั้นเหรอ?>
S: ฉันจำมันไม่ได้นี่คะ
S: แน่นอนฉันจำได้อยู่แล้ว ฉันจะไม่จำมันได้ยังไงคะ?
<แล้วทำไมคุณถึงบอกว่าคุณจำเรื่องบัญชีเงินฝากไม่ได้ล่ะ?>
S: ถ้าฉันบอกว่าฉันจำได้ พี่เขาอาจจะคิดว่าฉันฝากเงินเข้าไปเยอะำ้ก็ได้ค่ะ นั่นไม่ใช่ประเด็นค่ะ!.
<จะมีเงินอยู่ในบัญชีเท่าไหร่นะ?>
S: มันก็สักพักแล้วนะคะตั้งแต่ตอนที่อากาศดียังดีอยู่เลย >
Y: อา เธอพูดถูก ออกไปนั่งรถเมล์กันเถอะ รถเมล์
S: โอ้~ พี่คะ พี่ยังไม่ได้ใบขับขี่อีกเหรอคะ?
Y: โอ้นี่ พี่จะมีเวลาไปสอบตอนไหนล่ะ?
<สามียังไม่มีใบขับขี่?>
<แล้วจู่ๆ!>
<เอากุญแจรถออกมา?>
S: นี่มันอะำไรกันคะ!?
<รถสปอร์ตสีแดง?>
MC: โอ้ เขามีใบขับขี่แล้ว!?
Y: โอ้ พี่ไม่มีเวลาไปสอบใบขับขี่
JS: ครับ พี่เขาได้ใบขับขี่แล้วครับ
MH: ครับ พี่เขาได้แล้ว
<ยินดีด้วย>
MC: ทั้งประเทศมีความสุขเพราะจงยงฮวาได้ใบขับขี่แล้ว
MC: ที่มันดียิ่งกว่านั้นคือเขาทำมันสำเร็จแม้ว่ามันจะยากก็ตาม เขาสอบตกตั้งหลายครั้งแน่ะ
S: พี่คะ!
Y: ขึ้นมาสิ!
S: ฉันยังไม่อยากตายนะคะ!
Y: หา!? ตาย
?!
S: พี่จะขับทั้งๆ ที่ไม่มีใบขับขี่ไม่ได้นะคะ!
Y: หมายความว่าไงไม่มีใบขับขี่? พี่เป็นคนที่ได้มันมาอย่างไม่มีข้อกังขาในประเทศนี้
S: พี่ได้มาแล้วเหรอคะ?!
Y: ใช่ ได้มาแล้ว
Y: คุณซอฮยอน ไปกันได้รึยัง?
<ผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้สายตาในการตรวจจับ>
S: พี่ได้ใบขับขี่มาเมื่อไหร่คะ?
<ได้มาเมื่อครั้งที่แล้ว
!?>
MC: งั้นที่เขาไม่ได้บอกเธอเพราะเขาอยากเซอร์ไพรส์เธอนี่เอง
S: เข็มขัดค่ะ! เข็มขัด! คนๆ นี้นี่!...
<โอ้ ใช่แล้ว
>
S: พี่ได้ใบขับขี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ถึงขนาดพี่ลืมมันไปแล้วไ้ด้?
<ไปกันเถอะ!>
<การขับรถครั้งแรกของคู่รักยงซอ>
Y: ไปกันรึยัง?
S: ไปกันเลยค่ะ
Y: ในที่สุด พี่ก็ได้ขับรถซะที
S: ว้าว มันเหมือนกับฝันจริงๆ เลยค่ะ
<การขับรถของยกที่ออกมาจากความฝัน>
MC: คู่รักคู่นี้มักจะต้องเดินไปไหนมาไหนเสมอ
MC: ดูเหมือนผู้หญิงชอบผู้ชายที่มีรถนะครับ
MC: ฉันอยากเจอผู้ชายที่มีรถจังเลยค่ะ
MC: ผมมีรถนะ
MC: มีรถแล้วก็หน้าตาดีด้วย
MC: โอ้เหรอครับ? ผมมีแต่รถน่ะสิ
<ดูในกระเป๋าตังค์พี่สิ>
S: รูปจากเมื่อคราวนั้นนี่
<อยากอวดใบขับขี่ของเขา>
MC: โอ้ เขากำลังอวดใบขับขี่ของเขานี่
MC: โอ้ ภาพนั้นนี่ ภาพนั้น
S: ว้าว เหมือนฝันเลยค่ะ
Y: พี่น่าจะได้ขับรถไปส่งเธอที่มหาลัยนะ
S: ทำไมพี่ถึงได้ใบขับขี่มาหลังจากที่มหาลัยของฉันเพิ่งปิดเทอมเสร็จไปแล้วนะ
SH: ทำไงดี?
YH: (เขาพูดประโยคนั้นซ้ำ) ทำไงดี? พี่น่าจะได้ไปส่งเธอที่มหาลัยนะ
<สามียงอยากขับรถไปส่งเธอที่มหาลัย>
<ในขณะที่ภรรยาฮยอนกำลังสนุก....สามียงกลับ
>
<ตั้งใจอย่างมาก>
MC: ปากของเขา
กำลังอ้าอยู่
.
<คนขับที่เปิดปากกว้างอยู่ตลอด>
MC: ตอนที่ขับรถ เขาอ้าปากแบบนี้ด้วยรึเปล่าคะ?
<คนขับที่เริ่มซีเรียส>
JS: ครับ พี่เขาทำแบบนั้นครับ
<ที่พวกเขาต้องทำตอนนี้คือการจอดรถ>
S: ระวังอย่าไปขูดคันอื่นเข้านะคะ
<อ้าปากกว้างกว่าเดิม>
MC: ปากของเขา
.
MC: จะพูดเขายังพูดไม่ได้เลย
<ตอนนี้ที่เขาต้องทำคือการถอยหลังเข้าจอด>
<มองแต่ข้างหลังเท่านั้น>
MC: เขาไม่มองอีกด้านเลย
<ลืมไปเลยว่าภรรยาของเขาก็อยู่ด้วย>
MC: ปากเขายังอ้าอยู่เลย
MC: ถ้าจะให้ดูเท่ห์ ผู้ชายต้องทำให้สำเร็จในครั้งเดียวนะ
<จอดรถอย่างลำบาก >
<ปากของเขายังคงอ้าอยู่>
MC: โ้อ้ ล้อรถยังโผล่ออกมาอยู่เลย
<ล้อหน้ายังโผล่ออกมา>
MC: เขาต้องลงมาดูแล้วค่อยกลับเข้าไปทำให้มันเข้าที่
<เปิดประตูเพื่อตรวจดูการจอดรถของเขา>
Y: โอ้! ล้อรถ! ล้อรถมันโผล่ออกมา
Y: พี่แค่เข้าไปขยับล้อรถหน่อยเดี๋ยวมา
MC: เห็นมั้ย ดูนั่นสิ
S: โอ้ อากาศดีจังเลยค่ะ
Y: ไปกันเถอะซอฮยอน
Y: โอ้ พี่เกือบจะจอดรถแบบน่าเกลียดแล้วสิ!
Y: แล้วสมุดบัญชีล่ะ
<จนถึงตอนนี้ คู่รักยงซอที่มีบัญชีร่วมกัน>
S: ฉันไม่รู้จริงๆ....ฉันจะเชื่อในตัวพี่คะ
<กังวลนิดหน่อยที่ไม่ได้ทำอะำไรมาก >
<ก่อนอื่นก็ไปที่ตู้ ATM>
S: พี่ต้องใส่มันเข้าไปแบบนั้นเหรอคะ?
<จำนวนคงเหลือคือเท่าไหร่นะ?>
MC: อยากรู้จังว่ามีเงินอยู่ในบัญชีเท่าไหร่
<หลังจากที่เก็บออมมานาน 1 ปี
>
<ซอฮยอนฝากเข้าไป 3 ครั้ง>
<จงยงฮวาฝากเข้าไปด้วย >
S: นี่อะำไรคะ?
<เพราะภรรยาฮยอน
.290,000 วอน>
Y: เธอฝากเงินเข้าไปเมื่อไหร่?
S: ฉันฝากเข้าไป
Y: เธอฝากเงินเยอะขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
S: ฉันไม่ได้ฝากเยอะนะคะ
S: ทำไมคะ?
<วันสุดท้าย มาเพื่อถอนเงิน 290,000 วอน >
Bank teller: วันนี้จะให้ฉันช่วยอะำไรบ้างคะ?
Y: เรามาวันนี้เพื่อถอนเงินที่หามาได้อย่างยากลำบาก...เพื่อเอาไปใช้ครับ
Bank teller: ถอนเงินแล้ว จะปิดบัญชีด้วยรึเปล่าคะ?
<รอยยิ้มเขาหายไป>
Y: เราต้องปิดมันเหรอครับ?
<ปิดบัญชี?>
MC: โอ้ พวกเขาต้องปิดบัญชีของพวกเขา
<ไม่เคยคิดว่าจะต้องพูดเรื่องยกเลิกบัญชี>
Y: เราต้องทำกระทั่งปิดบัญชีด้วยเหรอ?
S: เราต้องทำมันค่ะ
Y: ครับ
Y: ผมมาที่นี่แค่ครั้งเดียวเองแต่ก็ต้องมาปิดบัญชีซะแล้ว
<เงินฝาก 290,000 วอนของคู่รัก>
Y: โอ้
เงินกำลังออกมา
Y: ปกติแล้วคนอื่นๆ เค้าปิดบัญชีกันตอนไหนครับ?
Bank teller: พวกเขาปิดบัญชีตอนที่พวกเขาแยกทางกันค่ะ
<ตอนที่แยกทางกันเหรอ?>
Y: จริงเหรอครับ?
S & Y: โอ้้ มันเศร้าจังเลย
<ด้วยเหตุผลบ้างอย่าง คู่รักเศร้า>
<นับอีกครั้งอย่างถูกต้องเหมือนผู้เชี่ยวชาญ>
<ปิดบัญชีที่มีอายุการเปิดสั้น>
Y: เรายังมีสมุดบัญชีนี่
Bankteller: ค่ะ คุณเก็บสมุดบัญชีไว้ได้ค่ะ
Y: ฉีกครึ่งซะเลย
S: ฉันกะว่าจะทำแบบนั้นอยู่เหมือนกัน
S: เอาล่ะ สำหรับตอนนี้ เก็บมันไว้ก่อนแล้วไปกันเถอะค่ะ
<วันนั้น ตอนกลางคืน>
<เพื่อมอบวันสุดท้ายที่มีความสุขให้แก่กันเป็นของขวัญ>
MC: ฉันอยากรู้จังเลยว่าวันสุดท้ายที่มีความสุขจะเป็นแบบไหน
<ซอฮยอนกำลังนั่งรถจะไปไหนนะ?>
S: พี่คะ พี่คิดว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนคะ?
Manager: ประมาณ 15 นาที
S: โอ้ 15 นาที
S: คุณอาจมองว่ามันเป็นการแยกกันก็ได้ แต่จริงๆ นะฉันไม่เคยอยากให้มันเป็นวันที่แยกกัน ฉันอยากจะใช้เวลาวันนี้อย่างมีความสุขจริงๆ ค่ะ
<สำหรับของขวัญวันสุดท้ายที่มีความสุข
>
S: ความรู้สึกของการได้พบกันครั้งแรก ความรู้สึกนั้น
<กลับไปยังความรู้สึกที่ได้พบกันครั้งแรก>
S: ฉันอยากรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง
และฉันก็เคยคิดถึงเรื่องการแยกกันที่สวยงาม
<เพื่อใช้เวลาอย่างมีความสุข ตัดสินใจที่จะกลับไปยังความรู้สึกที่พวกเขาได้พบกันครั้งแรก>
<เพราะงั้นซอฮยอนถึงอยู่ที่นี่ตอนนี้
>
<มัดผม>
<วิธีที่เธอดื่มน้ำ
>
MC: โอ้ ผมทรงนั้น
MC: โอ้ มันเหมือนกันเลย
<รูปลักษณ์ที่เหมือนกับการพบกันครั้งแรกของคู่ยงซอ>
MC: โอ้ ว้าวมันเหมือนกันเลย!
MC: เหมือน déjà vu เลย (ภาพที่เคยเห็นมาก่อน)
S: มันแปลกๆ ค่ะ มันแปลกๆ
Y: ฉันว่าความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดคือการพบกันครั้งแรกค่ะ มันจะเคอะเขินรึเปล่าน๊าถ้าเรากลับไปในที่ ที่เราพบกันเป็นครั้งแรก
MC: พวกเขาพบกันที่ MBC
<การพบกันครั้งแรกที่ล็อบบี้ของ MBC>
MC: โอ้ว้าว พวกเขากลับไปยังสถานที่ที่พบกันครั้งแรก
MC: นั่นไง ที่ด้านหน้า
MC: โอ้ วง CNBLUE ก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน
<สามียงกำลังรอ>
MH: ตอนนั้นจงชินสะพายกระเป๋าเป้และแสร้งเป็นสามี
<ในที่ๆ พบกันครั้งแรก สมาชิกวง CNBLUE อยู่ที่นั่นด้วยกัน>
MC: เขาสวมชุดที่คล้ายกับตอนนั้นและยังพันผ้าพันคอที่ทำเองด้วย
<ยงเองก็แต่งตัวคล้ายกับเมื่อตอนนั้น>
<พี่ เร็วๆ เข้า!>
ช่วงที่2
<ภรรยาฮยอนที่เกือบมาถึงแล้ว!>
S: โอ้ ไม่นะ! ฉันกำลังจะถึงที่นัดแล้ว!
<กำลังรอเธออยู่ที่ประตู>
<ใจลอย>
Y: โอ้ เธอมาแล้ว
<ซ่อน>
MC: เขากำลังซ่อน
<เครียด>
<ในที่สุดภรรยาฮยอนก็มาถึง>
MC: เธอมาแล้ว
<ภรรยาฮยอนกำลังรถจากรถ>
<กระเป๋าเป้ใบเดิม>
<กระทั่งผ้าห่ม?>
MC: เธอสะพายกระเป๋าเป้ใบเดิม แม้กระทั่งผ้าห่ม!
<ย้อนกลับไปยังอดีต
>
<กลับไปยังภาพตอนที่เจอกันครั้งแรก>
<พี่สาวที่กำลังจะเป็นลม>
MC: ทำไมไหล่คุณถึงได้แคบจังเลย!?
<ขอโทษนะที่ไหล่ผมแคบ>
<เธอมาถึงรึยังนะ?>
<ในที่สุดภรรยาฮยอนก็มาถึงล็อบบี้>
<เธอจะเห็นหรือไม่เห็นผมน๊า?>
<ที่ๆ สามียงซ่อนตัวอยู่>
<เขาอยู่ไหนนะ?>
MC: พวกเราทุกคนมองเห็นขาของเขานะ
<พวกเราทุกคนมองเห็นขาของเขา>
<เหมือนกับตอนที่พบกันครั้งแรก
แกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักกัน>
Y: สวัสดีครับ
S: สวัสดีค่ะ
<ในที่สุด การพบกันครั้งแรกของคู่รัก?>
MC: พวกเขาแกล้งทำเหมือนกับตอนที่พบกันครั้งแรกงั้นเหรอ?
<เดินเข้ามาใกล้ภรรยาของเขามากขึ้น
>
MC: พวกเขาต้องรู้สึกแปลกๆ แน่ๆ เลย
Y: สวัสดีครับ
S: สวัสดีค่ะ
<สามีของฮยอนอยู่ตรงนี้แล้ว>
<อย่างเย็นชา>
<ค่ะ ไปกันเถอะ>
S: ค่ะ ไปกันเถอะ
<จู่ๆ ก็กลายเป็นสามีล่องหน>
<ภรรยา
>
Y: เธอดูเหมือนเดิมเลย
S: เหรอคะ?
Y: ช่ายย
S: พี่คะ
ทำไมพี่ถึงดูไม่เหมือนเดิมละคะ?
Y: เธอหมายความว่าไงที่ว่าไม่เหมือนเดิม? พี่ก็แต่งตัวคล้ายตอนนั้นนะ
S: ไม่ ไม่เหมือนเดิมค่ะ
<ภรรยาที่เพิ่งจะทำตัวกระปรี้กระเปร่า>
Y: พี่ก็ใส่ชุดคล้ายๆ ชุดเดิมนะ
<เสื้อผ้ามัน.. >
Y: สีก็สีเดิม
MC: สีเหมือนกัน
MC: เมื่อ 1 ปีก่อน
<ยังไซะก็ยังทักทายกัน>
Y: สวัสดีครับ
S: นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพบคุณค่ะ
Y: คุณอายุเท่าไหร่ครับ?
<ถามถึงอายุซะแล้ว>
S: ฉันอายุ 21 ค่ะ
Y: โอ้ ตอนนี้คุณอายุ 21 แล้วงั้นเหรอ
S: ค่ะ
Y: ผม 23 ครับ
S: โอ้...ค่ะ
MH: ที่ไม่เหมือนเดิมเพียงอย่างเดียวคืออายุของพวกเขา
S: สายตาของสามีมองที่ฉันไม่เหมือนเดิมแล้วค่ะ มันเหมือนกับตอนที่ฉันพบเขาครั้งแรกค่ะ
Y: ว้าว มันเหมือนกันจริงๆ ครับ ความรู้สึก มันเหมือนกันมากๆ เลยครับ
<หลังจากที่ได้พบเธออีกครั้งในภาพลักษณ์นั้นหลังจาก 1 ปี
>
Y: หลังจากที่รวบรวมความทรงจำอีกครั้งจากปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมดีใจมากกว่าเดิมที่ไ้ด้เห็นเธอครับ
Y: ทำไมคุณถึงมาสายจังเลยครับ?
S: ฉันไม่ได้มาสายนะคะ
Y: คุณมาสายเสมอเลยนะ!
S: ฉันไม่ได้มาสายนะคะ!
Y: นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของเราแต่คุณกลับทำแบบนี้งั้นเหรอ?
<เหมือนในละคร เขาคว้าเธอไว้>
S: พี่พยายามมากเลยนะคะในการกล่าวทักทาย
Y: พี่ขอโทษจริงๆ
JS: หลังจากที่อัดรายการ WGM พี่เขาก็ชอบเล่น ฉากเลิฟซีน บ่อยๆ ครับ
MH: มันเหมือนกันเปี๊ยบเลยครับ (เหมือนตอนที่ยงฮวาแสดงละครใส่ซอฮยอนในล็อบบี้ของ MBC)
MC: จริงเหรอ?
Y: เหมือนกันจริงๆ
S: จริงเหรอคะ?
JS: แม้แต่ตอนที่กลับถึงบ้านแล้วพี่เขาก็ยังเล่นอยู่เลยครับ
<รถของ SNSD พี่พวกเขานั่งไปด้วยกันครั้งแรก>
Y: สวัสดีครับ!
Manager: ไฮ
<พร้อมกับพี่ผู้จัดการที่มีประสบการณ์>
S: คาดเข็มขัดด้วยค่ะ
<ฮยอน คนที่มักจะจำเข็มขัดนิรภัยของตัวเองได้>
<เหมือนกับการพบกันครั้งแรก
>
<คาดเข็มขัดนิรภัยของเธอทันที>
S: เข็มขัดค่ะ!
Y: โอ้ใช่ ครับ
S: ฉันเขียนมันลงไปแล้วค่ะ
Y: อะำไรเหรอครับ?
S: สิ่งที่ฉันควรถามคุณค่ะ
<เพื่อถามสามีของเธอ>
S: ใครเป็นต้นแบบของคุณคะ?
Y: Bon Jovi
S: ของฉันคือคุณ Ban Ki-Moon, เลขาธิการของ UN ค่ะ
S: คุณชอบอ่านหนังสือรึเปล่าคะ?
Y: หนังสือเหรอครับ? ผมก็อยากจะอ่านนะครับ
<ยงคนที่กำลังคิดเกี่ยวกับหนังสือและเกี่ยวกับความคิดต่อไปของเขา>
S: มีหนังสือที่เกี่ยวกับการพัฒนาตนเองด้วยนะคะ
<เหมือนกับคราวที่แล้ว>
S: คุณชอบอ่านหนังสือรึเปล่าคะ?
Y: โอ้ คุณชอบอ่านหนังสืองั้เนหรอ?
S: คุณชอบหนังสือรึเปล่าคะ?
Y: ครับ
S: ใครคือคนที่คุณนับถือคะ?...
Y: ผมนับถือคุณ Ban Ki-moon เลขาธิการของ UN ครับ
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
S: ทำไมละคะ?
Y: ผมอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับท่านแล้วก็กลายเป็นแฟนคนหนึ่งของท่านครับ
Y: แล้วคุณละครับคุณซอฮยอน?
S: ฉันเองก็ชื่นชมคุณ Ban Ki-Moon เลขาธิการ UN เหมือนกันค่ะ
Y: นี่เป็นวิธีที่เราเข้าใจกันและกันรึเปล่าครับ?
S: ฉันยังชอบ Bon Jovi ด้วยนะคะ
Y: Bon Jovi ด้วยเหรอครับ?
<นี่คือความคุ้มค่าของคู่รัก 1 ปี
>
<มันสนุกดีนะ>
<มันสนุกดีนะ>
MC: หลังจากที่เจอกันพวกเขาก็เริ่มจะเหมือนกัน
<สามียงเอาบางอย่างออกมา>
S: อะไรเหรอคะ?
<ที่สามียงเอาออกมาคือ
>
Y: ผมเขียนสิ่งที่ผมอยากจะถามเมื่อมีภรรยาน่ะ
<ไดอารี่คำถามของสามี>
MH: โอ้ งั้นคราวนี้ก็เป็นพี่ยงฮวาที่จะถามคำถามจากไดอารี่สินะครับ
Y: ข้อหนึ่ง คุณชอบไอดอลคนไหนครับ?
S: อา..ไอดอลที่ํฉันชอบเหรอคะ?
<สายตาที่บอกว่ารู้คำตอบอยู่แล้ว?>
<คำตอบของฮยอนผู้เฉลียวฉลาดคือ
?>
Y: โปรดตอบด้วยครับ
S: FT Island
S: แล้วฉันก็ยังชอบวง CNBlue ด้วยค่ะ
Y: CNBlue เหรอครับ? พวกเขาเก่งนะครับ
Y: ในบรรดาสมาชิกของวง CNBlue คุณชอบใครมากที่สุดครับ?
< คราวนี้เธอจะพูดว่ายังไง?>
S: คนที่ร้องเพลงได้เยี่ยมที่สุด?
Y: โอ้ งั้นเหรอครับ?
<ผมเหรอ?>
MC: โอ้งั้นก็จงชินน่ะสิ
<อา~ ฮยอน!...>
S: คนที่ดูเหมือนปลาหมึกค่ะ
<ก็คนนี้น่ะสิ>
MC: โอ้ คนที่ดูเหมือนปลาหมึก
JS: โอ้ พี่ยงฮวาไง
Y: ผมไม่คิดว่ามีคนที่เหมือนปลาหมึกหรอกนะ
S: มีสิคะ
<กวนสามีด้วยคำตอบของเธอ>
Y: คุณต่างหากล่ะที่ดูเหมือนปลาหมึก
S: ไม่ใช่นะคะ หมายความว่าไงคะปลาหมึก?
Y: คุณชอบละครเรื่องอะำไร?
<เล่นละครเรื่อง Youre Beautiful>
MC: Youre Beautiful งันเหรอ?
S: ฉันชอบละครประวัติศาสตร์ค่ะ
<ผิดหวัง>
Y: คุณไม่ชอบละครที่มีหนุ่มๆ หน้าตาดีหรือไง?
S: โอ้ หมายถึงเรื่อง Boys Over Flowers เหรอคะ?
<เวียนหัว>
S: โอ้ Youre Beautiful ค่ะ
Y: ครับ
S: ค่ะ ฉันชอบเรื่องนั้นค่ะ
<หลังจาก 1 ปี สามียงก็ถูกจับเอาไว้แน่น>
Y: หนุ่มในอุดมคติของคุณ
S: ฉันไม่มีหนุ่มในอุดมคติค่ะ
Y: โอ้ จริงเหรอครับ?
Y: แล้วสามีคุณชื่ออะำำไรครับ?
S: สามีของฉันชื่อ
จง
Y: ยงฮวา?
Y: คุณตอบถูกหมดทุกข้อเลย
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
<คำถามที่มีเจตนาแอบแฝง>
Y: ครับ เพราะหนึ่งคำตอบนั้น คุณได้ตอบมันทุกอย่างเลย
S: โอ้ จริงเหรอ?
MC: คำถามพวกนั้นมีคำตอบอยู่แล้วนี่?
Y: มันไม่ใช่แบบผมอยากได้ยินมันหรอกนะ....แต่นี่เป็นครั้งสุดท้าย และผมก็เป็นสามีของเธอ...แต่เธอจะไม่ทำมันตอนนี้
<เมื่อไหร่นะที่เธอจะพูดคำที่เขาอยากได้ยิน?>
<ภรรยาฮยอนมีความรู้สึกที่ไว>
S: โอ้ ฉันรู้ว่าจะเกิดอะำไรขึ้น ฉันจับได้ทันทีเลยค่ะ สำหรับวงไอดอลที่ดีที่สุดคือ CNBlue, วงที่ฉันชอบที่สุดคือ CNBlue และคนที่ฉันชอบที่สุดในวงนั้นคือพี่จงยงฮวา
<คำตอบของฮยอนที่โยงเข้าด้วยกัน>
S: และในละครเรื่องโปรดของฉันเรื่อง Youre Beautiful ฉันชอบตัวละครที่ชื่อชินวูค่ะ
S: พอใจรึยังคะ?
S: ค่ะ เขาน่าจะรู้มันอยู่แล้วนะคะ
Y: นี่เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะ อะำไรคือความแตกต่างระหว่างความรักและความชอบ?
<อะำไรคือความแตกต่างระหว่างความรักและความชอบ?>
S: ความแตกต่างงั้นเหรอคะ!?
<ความเห็นของภรรยาฮยอนที่เคยให้ไว้น่าตกใจมาก>
Y: คุณเคยออกไปกับผู้ชายมาก่อนรึเปล่า?
S: อะำไรคือความแตกต่างระหว่างความรักและความชอบ?
Y: คุณเคยพูดว่าไงนะ?
Y: คุณ..คุณเยี่ยมมากจริงๆ
<หลังจาก 1 ปี ผ่านไป คำตอบของภรรยาฮยอนจะเป็นแบบไหน?>
<กำลังคิดเรื่องนี้อยู่?...>
S: การชอบ
<สำหรับตอนนี้ ความชอบคือ
>
S: คือการที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อใครสักคน
Y: ครับ
S: และการรักคือ
?
<ความรักคือ?>
S: คือการมีความรู้สึกดีกับใครสักคนมากเป็น 100 เท่า ฉันหมายความว่าคุณมีความสนใจในคนๆ นั้น
S: ความรักคือการที่ชอบคนๆ นั้นลึกซึ้งยิ่งกว่า!
Y: การรักคนๆ นั้นลึกซึ้งกว่างั้นเหรอ?
<ความคิดหนึ่งที่สามียงต้องการตรวจสอบ>
Y: ผมมีความรู้สึกว่าในที่สุดเธอก็เข้าใจมันครับ ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่ามันคืออะำไรจริงๆ แต่ตอนนี้แม้ว่าเธอจะไม่สามารถอธิบายออกมาได้ดี ผมมีความรู้สึกว่าเธอรู้ว่ามันต่างกันอย่างไร
<แม้ว่าจะอธิบายอย่างเงอะงะ
รู้สึกได้ว่าเธอรู้ว่าความรักคืออะไร>
Y: ครับ ผมรู้สึกว่าเธอรู้ครับ
<ตอนนี้ฮยอนเข้าใจอะำไรอีกหลังจากที่ผ่านไป 1 ปี?>
S: การใช้การเปรียบเทียบแทนคำพูด ฉันจะพยายามทำให้มันออกมาสวยงามนะคะ
S: มันเหมือน
เหมือนตอนที่เมล็ดดอกแดนดิไลอันอยู่บนพื้นดิน มันนุ่มและรู้สึกดี ในขณะที่ความรักก็เหมือนกับเมล็ดเดียวกันที่อยู่ในพื้นดิน มันเติบโตและแตกหน่อ เมล็ดดอกแดนดิไลอันสามารถพบเห็นได้เสมอและปลิวออกไปได้เ้้้สมอ แต่สำหรับดอกไม้ที่จะเติบโตขึ้นมา คุณต้องรดน้ำ ปกป้องมันจากลมและมันได้กลายเป็นสิ่งที่มีค่า นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดเกี่ยวกับมันค่ะ
S: โอ้ มันน่าอายจังเลย!
S: ฉันเคยคิดเกี่ยวกับมันค่ะ
<ทฤษฎีดอกแดนดิไลอัน: เธอต้องใส่ความคิดเข้าไปมากขนาดไหน>
S: ฉันคิดเกี่ยวกับมันมากจริงๆ ค่ะ มันอาจไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องแต่...ฉันก็คิดว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเหรอ?
<นี่คือสิ่งที่ภรรยาฮยอนได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรักงั้นเหรอ?>
S: พี่คะ พี่คิดว่าความรักคืออะำไรคะ?
Y: มีความรู้สึกดีๆ
<การชอบใครสักคนที่คุณมีความรู้สึกดีๆ
>
Y: ความรักคือ
S: ความรักคือ
Y: การคิดเกี่ยวกับคนๆ นั้น
S: การคิดเกี่ยวกับคนๆ นั้น
Y: มันทำให้คุณเป็นบ้า *ถอนหายใจ* อะำไรทำนองนั้นแหละ
<ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีความรู้สึก?>
Y: โอ้ จริงเหรอคะ? อ๊า!
<ความรัก
มันคล้ายกันรึเปล่า?>
Y: ขอบคุณนะซอฮยอน ที่คิดแบบนั้น
S: คะ?...
YH: ห้องซ้อมนี่ ตั้งแต่สมัยที่ผมยังเป็นเด็กฝึกหัดอยู่เลย
SH: เย้
YH: เป็นที่ๆ ผมไปเพื่อฝึกซ้อมทุกวัน
YH: อยากไปดูมันหน่อยมั้ย?
SH: ค่ะ
YH: ผมชอบมันมาก
<ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน>
Y: มันเป็นห้องซ้อมเหมือนเมื่อก่อนนี้
<ในที่สุด พวกเขาก็ไปยังห้องซ้อมที่เจอกันครั้งแรก>
ช่วงที่ 3
<ในขณะเดียวกัน คู่รักยงซอมาถึงยังห้องซ้อม>
MC: นั่นออฟฟิศคุณไม่ใช่เหรอ?
MH: ครับ นั้นห้องซ้อมของพวกเรา
<ในช่วงกลางดึกแบบนี้ ไม่นะ>
MC: โอ้ นี่ไง!
S: มันก็พักหนึ่งแล้วนะ
<ก็เหมือนกับคืนแรก มีความชำนาญ>
<สักพักหนึ่งแล้ว>
<ใจเต้น>
Y: ว้าว มันยังเหมือนเดิมเลย
<ทึ่ง>
<ทึ่ง>
Y: ความจริงนี่เป็นห้องโปรดของผมเลยนะ
<จุดเดทแรกของคู่ยงซอ>
MC: ฉันจำได้ว่าพวกเขาเล่นกีตาร์แล้วก็ซ้อมในห้องนี้นะ
<และยังเป็นที่สามียงสอนภรรยาฮยอนเล่นกีตาร์ด้วย>
<ผมที่ตกลงมา>
<ปัดผมเธอขึ้นโดยที่แม้แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว>
MC: อา เขาปัดผมเธอขึ้น
Y: โอ้ ส่งกระเป๋าคุณมาให้ผมสิ
Y: ซอฮยอน คุณชอบกีตาร์รึเปล่า?
S: ค่ะ
Y: โอ้ จริงเหรอครับ?
S: มันใหญ่จัง
Y: มันเขินๆ นะ
S: ร้องเพลง Im a Loner ให้ฟังหน่อยสิคะ!
Y: oh Im a loner
<ทำทุกอย่างที่บอกให้ทำ>
Y: ขอบคุณครับ
S: ไม่เป็นไรค่ะ
Y: การมาที่นี่ ทำให้พี่นึกถึงการพบกันครั้งแรกของเราจริงๆ
S: ฉันรู้ค่ะ ฉันจำมันได้แม่นเลย
Y: คุณอยากเรียนกีตาร์มั้ยครับ?
S: ค่ะ
Y: คุณมีความมั่นใจที่จะเรียนมันรึเปล่า?
S: มีค่ะ!
Y: ผมเคยสอนให้ใครบางคนครั้งหนึ่งแต่ ตลอดหนึ่งปีเขาไม่ได้ซ้อมเลย
<ในช่วงนั้น ไม่ได้ซ้อมเล่นกีตาร์เลย>
S: โอ้ เขาคงมีเหตุผลบางอย่างมั้งคะ
Y: เอ๋~ มันจะเป็นแบบนั้นไหได้ไง?
S: มีสิคะ
Y: เหรอครับ
S: มีเหตุผลสิคะ
<การที่ภรรยาฮยอนไม่ได้ซ้อมเล่นกีตาร์เพราะว่ามีความหมายอื่นซ่อนอยู่รึเปล่า?>
Y: นี่ก็สักพักแล้วนะตั้งแต่ตอนที่คุณเห็นมัน
S: ค่ะ
S: สวัสดีจ้ะ! เจ้าทำตัวดีรึเปล่าเอ่ย?
S: โอ้ ไม่นะ มีขี้ฝุ่นบนตัวเจ้าด้วย
MC: นั่นกีตาร์ที่ยงฮวาซื้อให้เป็นการส่วนตัวนี่คะ
<แม้ว่าสามียงจะซื้อกีตาร์ให้เป็นการส่วนตัวก็ตาม
>
S: ฉันว่าฉันคงต้องจูนสายกีตาร์ใหม่ค่ะ
Y: เอามานี่สิ
<ตรวจสอบสภาพของกีตาร์>
MC: ถ้าคุณไม่เล่นเครื่องดนตรีสักพัก มันก็จะพังได้ครับ
<ตรวจสอบอย่างตั้งใจ >
<ดูว่าเคยถูกเอาออกมาซ้อมรึเปล่า>
S: พี่รู้ได้ยังไงคะ?
Y: โอ้ มันยังดีอยู่เลยนี่
S: โอ้ จริงเหรอคะ?
<ตรวจสอบว่ากีตาร์ได้ถูกจูนสายไว้อย่างถูกต้องแล้ว >
S: ใช้ได้รึเปล่าคะ?
Y: เย้ มันจูนมาแล้วนี่
S: จริงเหรอคะ!? ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น
Y: ไม่น่าจะเป็นแบบนั้น?
S: เปล่าค่ะ ฉันหมายถึง
Y: พี่เคยคิดว่าเธอเอามันมาซ้อมนะ
MC: เขาคงรู้สึกเจ็บปวด
S: เปล่าค่ะ มันไม่ใช่
Y: เธอซ้อมรึเปล่า?!
S: ฉันเล่นได้นะคะ
S: แม้ว่าจะลือมคอร์ดไปหมดแล้วก็เถอะ
Y: ลองคอร์ด C สิ คอร์ด C
<อันนี้รึเปล่า?>
Y: นั่นมันคอร์ดบ้าอะไรกัน?
S: ฉันทำมันแบบนี้
<แค่ทำเหมือนกับมืออยู่ในตำแหน่งจับคอร์ด>
Y: เธอจำมันไม่ได้เลยใช่มั้ย?
S: โอ้ใช้สองนิ้วนี่.....สองนิ้ว
Y: นิ้ว.. หา?
Y: ซอฮยอน
กีตาร์
ดูเหมือนเธอจะทิ้งมันไปเลยครับ
MC: แม้ว่าเขาจะเป็นคนซื้อให้ก็ตามเถอะ
Y: มันเป็นกีตาร์ที่มีความทรงจำมากมายเลยนะ
MC: มันกลายเป็นที่เก็บฝุ่นไปซะแล้ว
Y: ผมหวังว่าเธอจะซ้อมมันอย่างน้อยก็ทีละนิดทีละหน่อย
S: ช่วยร้องเพลงให้ฉันฟังเมื่อเมื่อคราวก่อนได้มั้ยคะ!
Y: พี่จำเนื้อเพลงไม่ค่อยได้แล้ว
H: I dont know you
MC: โอ้ มันคือ once
ha na (คือ 1 ในภาษาเกาหลี)
MH: Once หมายถึง ครั้งเดียวครับ
MC: ไม่ใช่ tonce (two + once)
<ย้ายไปที่คีบอร์ด>
Y: โอ้ ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว
<ความรู้สึกที่พวกเขาเล่นดนตรีด้วยกันครั้งแรก>
<อยากจะลอง>
<หลังจากเวลาที่เนิ่นนาน พวกเขาร้องเพลงได้เข้าจังหวะกันอีกแล้ว!>
MC: นีก็จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหมือนกันที่พวกเขาจะได้ร้องเพลงด้วยกันแบบนี้
MC: มันเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาแล้ว
<สิ้นสติ>
<ปราศจากความมั่นใจทำให้หัวใจใกล้ชิดกัน>
<และวงของพวกเขาก็จบลงแบบนั้น>
Y: นี่ก็สักพักแล้วเหมือนกันนะ
S: พี่พูดถูก
Y: ผ่านไปแล้ว 1 ปี
S: จริงๆ ด้วย
<ด้วยเหตุผลบางอย่าง 1 ปีที่อยู่ด้วยกันของคู่รักยงซอได้ผ่านไปแล้ว>
Y: โอ้คุณซอฮยอน
S: คะ?!
Y: เรามาหยุดพวกคำพูดให้เกียรติกันมั้ย?
S: ไม่เอาค่ะ
<ยังเหรอ?>
S: เราเพิ่งอยู่ด้วยกันแค่ 1 ปีเองนะคะ
Y: โอ้ งั้นคุณก็เป็นพวกที่พูดคุยแบบเป็นกันเองไม่ได้ง่ายๆ งั้นสิ?
S: ค่ะ
Y: นั่นเป็นสิ่งที่ผมเกลียดมากที่สุดเลย
<ล้อเล่นแรง>
S: ฉันจะเดี๋ยวนี้ค่ะ
Y: ล้อเล่นก็ยังไม่ได้งั้นเหรอ?
S: พี่นี่ชอบล้อเล่นไปทั่วจริงๆ เลย
Y: โอ้ นั่นก็เพราะผมรู้สึกเหมือนกับผมพบคุณหลายครั้งแล้วน่ะสิ
<สักพักแล้วตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่ต่างก็ดื่มด่ำกับการเล่นกีตาร์>
<ทันใดนั้น!>
MC: อะำำไรน่ะ?
MC: ปิดไฟไว้แบบนั้นแหละ!
<มินฮยอกเข้ามาอย่างอายๆ แล้วก็ปิดไฟ!>
S: อะำไรน่ะ!?
<ทำไมจู่ๆ ก็ปิดไฟ?>
<สถานการณ์แบบนี้
!?>
<สำหรับพี่สะใภ้ น้องเขยขอเสนอ>
<การแสดงที่รวมการดีดนิ้วเข้าไปด้วย>
<สำหรับการแสดงแสงไฟในความมืด>
MC: คุณจะลืมบรรดาน้องเขยไปไม่ได้เลย
<เตรียมกระทั่งเค้ก!>
MH: เราเตรียมเค้กมันเทศเหมือนคราวก่อนเลยครับ
MC: น้องๆ วง CNBlue ทำซะเยอะเลยนะ
MC: พวกเขาช่วยเอาไว้มากเลยล่ะ
<ระหว่างคู่รัก น้องเขยที่ช่วยเอาไว้มาก>
JS: ผมได้แรงดลใจจากเรื่องนี้ครับ
Y: พี่คิดแล้วว่าพวกนายต้องทำแบบนี้แน่!
S: ขอบคุณมากค่ะ
JS: พวกเรารู้ว่าพวกพี่จะต้องอยู่ที่นี่แน่
S: มาเป่าเทียนด้วยกันเถอะค่ะ!
S & Y: 1,2,3!
MH: เราเขียนข้อความบนเค้กกันเองด้วยครับ
S: อันนี้ดูเหมือนกบเลยค่ะ
JH: ผมเขียนอันนั้นเองนะ
<เขาอวดตัวหนังสือที่เขียนอย่างมั่นใจ>
JH: คิดว่าไงครับ?
S: น่ารักจังเลย!
Y: พวกนายทั้งหมดยืนกันอยู่ตรงนั้นแล้วไม่พูดอะำไรเลยเหรอ!
S: ฉันจำอันนี้ได้ค่ะ
<การดีดนิ้วอย่างขมักเขม้น>
JH: โอ้ เราไม่ได้แบบนี้!
Y: พวกนายต้องดีดนิ้วด้วยสิ!
<ชั่วขณะหนึ่ง>
JS: มาร้องเพลงก้วยกันเถอะ
S: คะ?
Y: เราต้องใช้เจ้านี่
<Love Revolution, เพลงที่ทุกคนร้องด้วยกัน>
S: อ๋า!
<คุณจำเพลงนี้ได้ใช่มั้ย?>
<ใช่แล้ว>
<เพลงนี้>
JH: ทำไมจู่ๆ ก็ร้องเพลงนี้ละครับ?
Y: ตอนนั้นเราร้องเพลงนี้กันไง
S: ใช่แล้วค่ะ
MH: ผมตีกลอง
ผมตีกลองจริงๆ ด้วย
<เข้าใจแล้ว >
S: ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ไงคะ
JH: โอ้ จริงเหรอ?!
<เขาเคยร้องเพลงนี้อย่างเต็มที่>
<แต่กลับจำไ่ม่ได้
>
Y: แล้วพวกนายแต่ละคนก็สอนเธอเล่นเครื่องดนตรีกันคนละอย่าง
<จงฮยอนน้องเขยซุ่มซ่ามตลอดกาล>
JH: โอ้ คราวที่แล้วเราทำแบบนี้งั้นเหรอ?
CNBLUE: ใช่!
S: พวกคุณทำมันด้วยกัน
<แม้ว่าเขาจะจำมันไม่ได้ พี่น้องเล่นด้วยกัน>
<เล่นเหมือนเดิม >
<พวกเขาตบมือ>
<แทนที่จะดีดนิ้ว พวกเขาอัพเกรดโดยการร้องโฮ้!!>
<ในขณะที่ในสตูดิโอก็ดีดนิ้วด้วย>
<ว้าว>
MH: โอ้ตอนนี้ผมจำตอนนั้นได้แล้วครับ
S: ฉันจำมันได้
<เพิ่งจำได้ตอนนี้>
Y: ฉันจำได้ตอนที่นายสอนเธอเล่นเบส พี่พูดกับนายว่าไงนะ?
JS: โอ้ ใช่แล้ว ใช่แล้ว
S: ใช่แล้ว
MH: มิน-ฮยอก-อา!
Y: มิน-ฮยอก-อา!!!!
<น่าอาย>
<คราวนี้ จงชินเป็นคนสอนเบส>
<มือของจงชินใกล้กับมือของฮยอนมากเกินไป
>
Y: ระวังไม้ระวังมือหน่อย
JS: ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
Y: ถ้านายยังไว้ผมทรงนั้
S: ซูชิกุ้ง!
Y: ซูชิกุ้งเหรอ!?
<นั่นทรงซูชิกุ้งงั้นเหรอ?>
Y: นายน่าจะเข้ามาพร้อมผมทรงซูชิกุ้งนะ!
JS: ผมขอโทษที่ไม่รู้ส่วนที่สำคัญที่สุด
JH: กลับไปทำผมทรงนั้นแล้วค่อยกลับมา!
JH & S: จะทานให้อร่อยเลยครับ/ค่ะ!
MH: เชียร์ เชียร์ เชียร์ มาเชียร์กันสักครั้งครับ
S: เชียร์เหรอ?
MH: คู่ยงซอตลอดกาล
JH: ตลอดกาล~
Y: ตลอดกาล~
ฟังดูเหมือนละครประวัติศาสตร์เลย
Y: ตอนนั้นแม้แต่จะคุยกันแบบนี้ก็ยังไม่ได้เลย
S: พี่พูดถูก ตอนนั้นมันเงอะงะจริงๆ
Y: จงชิน รู้มั้ยว่ารูปที่นายให้พี่มาน่ะ ในที่สุดพี่ก็ได้ใช้แล้วนะ
<ของขวัญที่จงชินให้มา>
Y: ฉันวางมันในรถแล้วก็ขับรถเองด้วย
JS: แบบนี้สมควรจะตบมือให้ใช่มั้ยล่ะ?
Y: โอ้ ไม่ต้องหรอก
<ใบขับขี่ของคนขับ>
JH: พี่ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะทำมันครับ?
<อาย>
<อาย>
Y: ปกติมันใช้เวลาประมาณ 1 ปีในการทำใบขับขี่ไม่ใช่เหรอ?
Y: คราวที่แล้วเราไปไหนกันต่อนะ?
<หือ?>
Y: ซาวน่า
JH: วันนี้เหรอครับ?
Y: ช่าย
MH: จริงเหรอครับ!?
Y: หา ตั้งแต่เราไปที่นั่นเมื่อหนึ่งปีก่อน คุณไม่อยากกลับไปที่นั่นแล้วงั้นเหรอ?
MH: เปล่า เปล่า ไม่ใช่นะครับ! ไม่ใช่แบบนั้น มันก็แค่
มันแค่เหมือนก่อนหน้านี้
Y: ใช่ เราจะไปกันจริงๆ นะ รีบเก็บกวาดจะได้ไปกันเถอะ
JH: อย่าเพิ่งไปสิครับ ผมเตรียมของขวัญมาให้พวกพี่ด้วยครับ
Y: โอ้ จริงเหรอ?
S: จริงเหรอคะ?
<นอกจากเค้ก พวกเขาเตรียมอย่างอื่นมาให้ด้วยงั้นเหรอ?>
MC: โอ๊ะ ร้องเพลงเป็นของขวัญงั้นเหรอ?
JH: พี่ต้องจ่ายค่าอาหารให้ผมนะ
Y: จ่ายค่าอาหารให้นาย
<สัญญาณดีดนิ้วเพื่อเริ่มเพลง>
<เพลงของขวัญที่เตรียมมาโดยพวกน้องเขย>
<จู่ๆ ทุกคนก็ดีดนิ้วเข้าจังหวะ>
Song: สำหรับผมคือคุณ คุณคือคนสำหรับผม
สำหรับคุณ ผมเหมือนกับ
Y: ฉันว่าแล้วว่าพวกนายต้องร้องเพลงนี้แน่
CNBLUE: อาทิตย์อัสดงและหนึ่งบทของความทรงจำของคุณ ความทรงจำอันมีค่าในวันวานของเราที่ไม่มีการเสียใจในภายหลัง..
MC: ยงฮวาเล่นละครอีกแล้ว
<ล้อเล่นอีกแล้ว>
<ภรรยาฮยอนก็เล่นด้วย>
<แม้ว่ามันจะแปลกๆ แต่พวกเขาก็ตั้งใจจริงๆ>
CNBLUE: และผมหวังว่ามันจะถูกเก็บไว้ในใจคุณ เป็นภาพที่งดงามของอดีต
<ท่าเต้นของ SNSD ที่เคอะเขินเกินว่าจะทำตาม>
CNBLUE: สำหรับผม คุณเหมือนดั่งแสงอาทิตย์ที่
JS: ปอกไข่สิ
<พร้อมกับพวกน้องเขย ทั้งหมดไปที่ซาวน่ากัน>
JS: คุณไม่รู้ว่าว่าสารปรุงแต่งรสคืออะไรงั้นเหรอ?
CNBLUE: ส่องสว่างมายังหัวใจอันโดดเดี่ยวของผม ดั่งอัญมณีมีค่าไม่เปลี่ยนแปลง
<แม้พวกเขาจะเหลวใหล แต่ก็ต้อนรับอย่างอบอุ่น>
บนมือที่ขาวซีดของคุณ คุณอยู่ในใจผมเสมอ
Y: คุณต้องประหลาดใจมากแน่ๆ
<เพื่อทำให้ฮยอนกลัว พวกเขามอบของขวัญที่น่าขยะแขยงให้เธอ>
<น้องเขยมินฮยอกแสดงมายากลให้ดู>
<กระทั่งกิมจิรสทะเลอันน่าอาย>
<สามียงหึงระหว่างที่เล่นบิลเลียด>
< ความทรงจำที่พวกเขามีเหมือนกับความฝัน>
MH: ผมจำได้ว่าตอนนั้นเธอเรียกเขาว่าจงชินเพื่อนแห่งชาติ
S: ขอบคุณค่ะ
<ภูมิใจ>
ช่วงที่ 4
JH: ขอบคุณมากที่ทำให้พี่ชายของเราเป็นคนๆ หนึ่ง หลังจากที่พี่เขาพบคุณ เขาหัวเราะบ่อยขึ้นและสดใสยิ่งขึ้น เดิมพี่เขาก็สดใสอยู่แล้วแต่เขาสดใสยิ่งกว่าเดิมซะอีก
JS: พี่เขาสดใสมากเกินไป
MH: หลังจากที่พี่ยงฮวาพบคุณ ผมเห็นได้เลยว่าพี่เขาเปิดใจมากขึ้น
<ว้าว>
MH: ผมรู้สึก...ได้ถึงความแข็งแกร่งของคุณจริงๆ
JH: มันเป็นผลมาจากฮยอน
JS: พวกเขาพูดมาเกือบทุกอย่างแล้ว...ผมดีใจนะที่เราสนิทกันมากขึ้น
S: คุณพูดถูก
JS: และเราจะยังสามารถพบกันได้อีกหลายครั้ง
S: ขอบคุณค่ะ!
<น้องเขยที่ไต่ตรองมาเป็นอย่างดี!!>
JH: แต่ละคนพูดบางอย่างหน่อยสิครับ
S: ตอนนี้เหรอคะ?
Y: ไว้ก่อนเถอะ ไว้พี่ไปส่งเธอที่บ้าน พี่จะพูดตอนนั้นเอง
JH: โอ้ จริงเหรอครับ งั้นก็ได้
<ก็ได้ ผมขอโทษที่ผมไม่ไวพอ>
MC: ดูนั่นสิ นั่นเป็นตอนที่คุณต้องมีไหวพริบสักหน่อยนะ
MC: พวกเขาจะคุยกันเองทีหลังน่า
S: แม้ว่าพวกเขาจะแสดงความยินดีให้เรา แต่มันกลับรู้สึกมืดมัว.....ฉันคิดว่ามันรู้สึกแบบนั้นแหละค่ะ
MC: ตอนที่พวกเราเห็น เราก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
S: แม้ว่ามันจะเขินมาก....พวกเขาพยายามอย่างมาก พวกเขาใกล้ชิดกับฉันยิ่งขึ้น ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเขาในฐานะของเขยและขอบคุณพวกเขาเพราะพวกเขาเป็นคนดีค่ะ
<รูปที่ระลึกรูปสุดท้าย>
MC: รูปที่ระลึกเหรอ?
Everyone: มันออกมาดีเชียว
MC: นั่นก็ตอนที่เธอมองแต่ตัวเองนั่นแหละ
MC: คุณพูดถูก
MC: มันออกมาดีนะ
<วันนี้ปี 2011 ฤดูใบไม้ผลิ พร้อมคนสำคัญ>
Y: ไว้เจอกันที่บ้านนะ
MH: ทำได้ดีมาก
<ได้เวลาที่น้องเขยต้องไปแล้ว
>
S: ขอบคุณมากนะคะ
JS: ขอให้มีเวลาดีๆ กันนะ
JH: สู้ๆ!
S: บ๊าย บาย ขอบคุณค่ะ
MC: เขารีบทำให้พวกเธอออกไปเลยนี่
JS: เขาดันเราเบาๆ ด้วยครับ
<จู่ๆ ก็รู้สึกว่างเปล่า
>
S: มันสนุกดีนะคะ
Y: มันสนุกใช่มั้ยล่ะ? ผมหวลคิดถึงมันตลอดเลย
S: ค่ะ แต่ตอนนั้นเราต่างก็อึดอัดกันทั้งคู่เลย
Y: จริงด้วย หลังจากที่อึดอัดก็เป็นตอนจบของมัน
<ตอนนี้พอมองย้อนไป พวกเขาก็หัวเราะเรื่องนั้น
>
S: กีตารือยู่ไหนคะ?
Y: กีตาร์ของเธอเหรอ?
S: ค่ะ
S: โอ้ อยู่นั่นเอง กีตาร์
<ภรรยาคงไม่ได้จะเล่นกีตาร์อีกหรอกครั้งหรอกนะ?>
<ยงก็จับกีตาร์ของตัวเองเหมือนกัน>
S: ตอนนี้ ฉันจะร้องเพลงค่ะ
MC: โอ้ เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ?
MC: แต่เธอบอกว่าเธอจำคอร์ดไม่ได้นี่คะ
S: ช่วยฟังเนื้อเพลงด้วยนะคะ
<เนื้อเพลง?>
< เล่นกีตาร์ไม่ไ้ด้งั้นเหรอ?>
MC: โอ้ ว้าว เธอต้องซ้อมมาอย่างหนักแน่ๆ เลย!
MC: ว้าว เธอเล่นได้ดีเลยนะนั่น!
MC: เขาต้องซึ้งแน่ๆ เลย
<ภรรยาฮยอนที่ต้องเพลง BanMal Song พร้อมกับเล่นกีตาร์ไปด้วย>
MC: ว้าว เูธอต้องซ้อมมาเยอะมากเลย
S: วันแรกที่เราได้พบกัน ฉันยังจำการพบกันที่น่าอึดอัดนั่นได้
MC: โ้อ้ ตอนนี้เธอกำลังร้องเพลง Banmal!
S: ฉันควรจะพูดแบบไหนดี ฉันควรจะตอบยังไงดี...ฉันกังวลมาก แต่เมื่อวันผ่านไป กลายเป็นเดือน และตอนนี้ก็ปี
MC: เธอแต่งเนื้อร้องใหม่ใช่มั้ย?
S: ฉันจะไม่ลืมความทรงจำที่มีค่าเหล่านั้น และมีสิ่งสุดท้ายที่อยากจะพูด เราจะสามารถพูดแบบเป็นกันเองได้แม้ว่ามันจะยังอึดอัดนิดหน่อยและไม่เป็นธรรมชาติก็ตาม แทนที่จะพูดขอบคุณ (แบบทางการ) ฉันควรจะพูดแบบไม่เป็นทางการขึ้นอีกนิดรึเปล่า? เราจะสามารถพูดแบบเป็นกันเองได้ เพราะฉันค่อยๆ ใกล้ชิดคุณยิ่งขึ้น
MC: หูเธอแดงแล้ว
S: ตอนนี้ ฉันจะมองเข้าไปที่ตาคุณ และพูดว่า.... ฉันรักคุุณ
Y: โอ้ นี่มันอะำไรกัน?!
<ทุกคนในห้องส่งซาบซึ้ง
MC: พวกเธอไม่รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย?
JS: ครับ เราไม่รู้เรื่องเลยครับ
<ของขวัญเซอร์ไพรส์ที่ไม่มีใครรู้เลย >
MC: มันเป็นเซอร์ไพรส์
MC: ยงฮวาต้องมีความสุขมากๆ แน่
<ซาบซึ้ง>
Y: เธอเพิ่งเล่นมันงั้นเหรอ?
S: ค่ะ
<เป็นยังไงบ้าง?>
<กลืนน้ำลายเพื่อกำจัดความเครียด>
S: พี่ฟังเนื้อเพลงรึเปล่าคะ?
Y: ฟังสิ
S: พี่เข้าใจ (เนื้อเพลง) รึเปล่าคะ?
S: ไม่มี YO (การจบประโยคที่เป็นทางการ)
<เดี๋ยว>
Y: อ๋า!
MC: เธอเอาคำว่าe YO ออกจากเนื้อเพลง
<ภรรยาฮยอนร้องอย่างตะกุกตะกักเพราะเธอเอาคำว่า YO ทั้งหมดออกไป!
S: มีความคิดที่ลึกซึ้งอยู่ในนั้นด้วยค่ะ
Y: งั้นเธอก็จงใจทำมันแบบนั้นสินะ?
S: ค่ะ
Y: พี่ไม่เคยคิดเรื่องนั้นมาก่อนเลย
S: แต่คอร์ดถูกรึเปล่าคะ?
Y: ถูกแล้วล่ะ
S: จริงเหรอคะ?
Y: เธอไปเรียนเล่นแบบนั้นมาจากไหนล่ะ? กับคอร์ดพวกนั้น?
S: สำหรับเขา....ฉันขอให้พี่จงโมช่วยสอนค่ะ
MC: พี่จงโม
<พี่จงโมงั้นเหรอ?!>
MC: งั้นพี่จงโมก็ช่วยเธอน่ะสิ!
Y: ได้
S: แต่มันก็แค่ครั้งเดียวตอนที่เราเล่นอยู่ในคอนเสิร์ตเดียวกัน
<เล่นกีตาร์ไปงั้นแหละ>
S: ที่คอนเสิร์ตนั่น ห้องแต่งตัวของพี่เขาอยู่ข้างๆ ห้องเราพอดีฉันก็เลยถามเพี่เขาน่ะค่ะ
Y: งั้นเหรอ?
S: ค่ะ
Yong: พี่จงโมเขาสอนกีตาร์เธอมากแค่ไหนเหรอ? สอนกันกี่ชั่วโมง?
<ฮยอนยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว>
Yong: หนึ่งชั่วโมงเหรอ?
Hyun: จริงๆ นะคะ
Yong: ไว้พี่จะถามพี่เค้าเอง
Hyun: (พูดแบบเป็นทางการ) จริงๆ ค่ะ ถามพี่เค้าดูก็ได้ (พูดแบบเป็นกันเอง) ถามพี่เขาดูสิ
<คุณจะเข้าใจใช่มั้ย?>
S: ฉันจำได้ว่าตอนที่อยู่ในคังฮวาโด ตอนที่ตกปลากัน ฉันร้องเพลงให้พี่เขาฟังและเขาก็ชอบมัน เพราะงั้นฉันก็เลยรู้สึกว่า โอ้ สามีฉันชอบอะำไรแบบนี้...และอีกอย่าง วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายด้วย และถ้าฉันไม่พูดแบบเป็นกันเองกับพี่เขาตอนนี้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะต้องรู้สึกผิดต่อสามียงมากแน่ๆ และฉันรู้สึกว่าฉันเองต้องเสียใจแน่
Y: อา.. เธอเตรียมเพลง banmal มา
ผมซึ้งตั้งแต่ตอนที่เห็นเธอถือกีตาร์มาด้วยแล้ว แต่การที่เธอทำอะไรแบบนี้ ว้าว...จริงๆ นะ แบบที่ไม่รู้มาก่อนเลย
จริงๆ นะ เนื้อเพลงพวกนั้นมันระหว่างเราสองคนจริงๆ และในเมื่อเรารู้ว่ามันมีความหมายยังไง..เพราะงั้นตอนที่ผมได้ยินเนื้อเพลงพวกนั้น..ผมคิดว่าโอ้พวกเราจริงๆ
<พูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ง่ายๆ>
MC: เขายังไม่สามารถพูดออกมาได้ถูกต้องเลย
MC: เขาต้องเศร้าแน่ๆ
Y: ด้วยเนื้อเพลงแบบนี้ทำให้เราเข้าใจกันและกันครับ
MC: เขาชอบมันนะนั่น
Y: ตอนนี้เราจะไปไหนกันดี?
S: ฉันหิวแล้ว (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
S: พี่ไม่หิวหรือไง? (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
MC: ตอนนี้เธอกำลังพูดแบบเป็นกันเองอยู่!
Y: ตอนที่เธอพูดแบบเป็นกันเอง เสียงของเธอเปลี่ยนด้วยหรือไง?
S: ไม่นี่~
Y: ฉันหิวแล้วววว~
<เขาแหย่เพราะเขาชอบมัน>
S: ฉันพูดแบบนั้นเหรอคะ?
<น่ารัก>
S: พี่ไม่หิวงั้นเหรอออ? (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
Y: พี่หิวแล้ว
S: งั้น (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
MC: ต๊กบ๊กกีใช่มั้ย?
S: งั้น (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
<งั้น?>
S: ชินดัง! พี่คิดว่าไงถ้าเราไปที่นั่น?
Y: หา?
MC: มันเขินน่าดู
Y: ชินดัง
เธออยากไปใช่มั้ย?
S: พี่อยากไปชินดังดงรึเปล่า? (พูดแบบไม่เป็นทางการ)
Y: โอ้ เธอทำได้ดีเลยล่ะ
S: เหรอคะ?
SH: เราไปชินดังดงกันเถอะค่ะ
YH: เธอทำได้ดีเลยล่ะ
SH: เหรอคะ? [พูดแบบไม่เป็นทางการ]
(คนในห้องส่งระเบิดหัวเราะ)
MC: แบบนั้นมันเยี่ยมมากเลยl(?) อา..
YH: เธอต้องมองพี่ด้วยเหรอตอนที่พูดแบบนั้น?
SH: ไปกันเถอะค่ะ
MC: ตอนที่พูดแบบเป็นกันเอง
MC: มันดูไม่มีรสชาติเลย
S: ไปกันเถอะค่ะ
Y: พี่จงโมสอนเธอนานแค่ไหน?
Y: หนึ่งชั่วโมงงั้นเหรอ?
<ความหึงหวงที่ยังปะทุกระทั่งตอนนี้>
MC: โอ้ ก่อนที่พวกเขาจะแยกกัน เขายังถามส่งท้ายอีก
<ในขณะเดียวกันที่ชินดังดง เดทของพวกเขาจะเป็นยังไงนะ?>
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 22:50:22
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 10:40:03
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 10:39:05
แก้ไขเมื่อ 30 มี.ค. 54 10:37:43
WGM[CN.Blue&SNSD]TheSweetPotatoCoupleบ้านมันเทศที่296: ยงซอ ยองวอนฮารา = YongSeo Forever{แตกประเด็นจาก A10392553}
ยงซอบัง
)
