|
ตอนที่ 7 ต่อครับ
"ทำไมแม่ไม่เลือกคนที่เป็นพ่อฟ้าให้มันดีๆหน่อย ฟ้าจะได้ไม่อายเขาเวลาคนถามถึงพ่อ ทำไมเลือกแขกยาม ฟ้าไม่อยากมีพ่อเป็นแขกยาม เวลาคนถามพ่อทำงานอะไร แม่รู้มั้ยว่าฟ้าไม่อยากจะตอบ...มันอาย แม่เข้าใจมั้ย"
"ฟ้า...ทำไมว่าแม่อย่างนี้ลูก"
"แม่เคยนึกมั่งมั้ยว่าลูกจะอายขนาดไหน มีพ่อเป็นแขกยาม มีแม่เป็นคนใช้"
ลำยองน้ำตาทะลักทะลาย ร้องไห้ตัวสั่นไปหมด หันหลังซมซานเดินหนีลูกเข้าไปในครัว เรยายังปึงปังไม่เลิก พอได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่ ก็ยิ่งฉุนเฉียวโวยวาย
"แม่...หยุดร้องไห้ซะทีได้มั้ย รำคาญ"
ลำยองกลั้นสะอื้นสุดแรงเกิด ปิดปากแน่นพยายามไม่ให้เสียงเล็ดรอด ขณะที่เรยาเองตอนนี้ก็เริ่มร่ำไห้ด้วยความคับแค้นใจ
"ทำไมไม่เหมือนคนอื่น ทำไมต้องจน ทำไมต้องเกิดมาต่ำต้อย"
เรยาวิ่งโครมครามกลับขึ้นไปบนห้องนอน ทึ้งหมอนแทบกระจุย
ooooooo
เย็นนั้น โจกับเต้ติดตามก้องเกียรติมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วย แล้วสองหนุ่มก็หาช่องทางพูดเรื่องกิ๊กเรื่องเมียน้อยเพื่อจับความรู้สึกของณฤดี ปรากฏว่าณฤดีไม่ได้รู้สึกอะไร และไม่อยากคิดด้วย เพราะเชื่อมั่นในความรักของก้องเกียรติที่มีต่อเธอ
คำพูดของณฤดีกระแทกใจก้องเกียรติอย่างแรง รุ่งขึ้นเขาจึงตัดสินใจโทร.ไปนัดพบเรยา เรยาไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ก็ดีใจสุดๆ แต่งตัวเสร็จยิ้มแย้มลงมากอดหอมแม่ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อวาน
"ฟ้าหายโกรธแม่แล้วเหรอลูก"
"หายโกรธ...หายได้ไง ในเมื่อฟ้าไม่ได้โกรธแม่ซะหน่อย"
ลำยองดีใจสวมกอดลูกสาวแน่น "แล้วนี่ฟ้าจะไปไหน"
"ฟ้าจะไป...พบใครคนหนึ่ง"
"ใครคนหนี่ง ใครเหรอลูก"
"ยังบอกไม่ได้"
"เขาทำให้ฟ้ามีความสุขได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ"
"จ้ะแม่"
"อย่าลืมคำที่แม่บอกนะฟ้า อย่าชิงสุกก่อนห่าม"
เรยายิ้มบางๆ เดินออกไปขึ้นรถแล้วรำพึงกับตัวเอง
"อย่าชิงสุกก่อนห่ามเหรอแม่...มาพูดอะไรป่านนี้ มันสุกไปแล้วนะแม่"
สถานที่นัดพบของก้องเกียรติกับเรยาคือร้านอาหารที่ค่อนข้างเงียบสงบ ก้องเกียรติเป็นฝ่ายมารอเรยา อยู่ก่อน เมื่อเธอมาถึงเขาทำท่าจะสั่งอาหาร แต่เรยารีบเบรกเอาไว้
"ฟ้าไม่หิวค่ะ อิ่ม...อิ่มใจที่ได้พบคุณใหญ่อีก ฟ้าคิดถึงคุณใหญ่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกวินาที"
ก้องเกียรตินิ่งอึ้งมาก คำพูดที่เตรียมมาติดอยู่แค่ลำคอ
"ขอโทษค่ะที่ฟ้าพูดตรงอย่างนี้ เป็นเพราะมันอยู่ในใจฟ้าตลอดเวลา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันจะมากขึ้น...มากขึ้น"
"สั่งอาหารนะครับ"
"คุณใหญ่บอกมีอะไรจะพูดกับฟ้า พูดก่อนเถอะค่ะ ยังไม่ต้องสั่งอาหาร ฟ้าใจร้อนอยากทราบ"
"ฟ้าครับ...เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ผมต้องขอโทษอีกครั้ง ขอให้ฟ้ารู้ว่าผมรู้สึกผิดมาก เสียใจมาก ผมไม่สบายใจตลอดเวลา"
เรยาเริ่มหน้าเสียนิดๆ คาดคะเนได้ว่าเขาจะพูดอะไรอีก
"ผมรับว่าผมเป็นคนผิด ถ้าผมยั้งใจได้ มันก็ไม่เกิดขึ้น ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วได้ แต่ต่อจากนี้ไปผมอยากทำอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกผิดน้อยลง"
"อะไรคะ"
"ฟ้าครับ ผมไม่อยากทำอย่างนี้เลย ขอให้ฟ้ารู้ไว้ด้วยว่าผมลำบากใจมาก สิ่งที่ผมจะพูด ถ้าฟ้าโกรธ ผมจะไม่ว่าอะไรเลย"
"คุณใหญ่...พูดเร็วๆเถอะค่ะ อะไรคะ"
"ผม...จะให้เงินฟ้าจำนวนหนึ่ง มากเท่าไหร่ก็ได้ที่ฟ้าพอใจ"
"เอาเงินฟาดหัว"
"ฟ้า...อย่าพูดอย่างนั้น มันไม่ใช่นะครับ"
"แล้วคืออะไรล่ะคะ"
"ผมเพียงแต่ไม่อยากที่จะไม่ทำอะไรเลย ไม่อยากให้เรื่องผ่านไปเฉยๆ เพราะมันไม่ใช่เรื่องธรรมดาสำหรับผม ผมเห็นเป็นเรื่องใหญ่สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องสูญเสีย เอ่อ...โดยผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้รัก ไม่ได้ผูกพันกัน ผมเป็นผู้ชาย ผมเสียใจ แต่ผมเห็นใจผู้หญิงที่เสียมากกว่านั้น...ฟ้า...ผมขอโทษจริงๆ ผมอยากจะทำอะไรที่ไม่ใช่แค่ เอาเงินให้ฟ้า แต่ผมไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ"
"ถ้าคุณใหญ่ไม่มี...ภรรยา"
"ถ้าผมยังไม่แต่งงาน และถ้าฟ้าคิดว่าเราควรจะแต่งงานกัน...ผมจะไม่ขัดข้องเลย ถึงแม้เราจะไม่ได้รักกันมาก่อน"
"คุณใหญ่...อย่าพูดคำว่าไม่ได้รักกันอีกนะคะ"
"ทำไมครับ"
"เพราะฟ้ารักคุณใหญ่...ได้ยินมั้ยคะ ฟ้ารักคุณใหญ่"
"ฟ้า...ความรักเป็นเรื่องต้องใช้เวลา มันไม่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืนหรอกครับ ฟ้าคิดว่าคือความรัก...แต่ไม่ใช่หรอก"
"ใช่ค่ะ...มันใช่"
ก้องเกียรตินิ่งไม่ต่อล้อต่อเถียงเพราะเรยาเริ่มสะอื้นน้ำตาคลอ แต่จำใจต้องตัดบทด้วยการหยิบเช็คออกจากกระเป๋าเสื้อ บอกว่าเขายินดีจะให้อีกถ้ามันน้อยไป แต่เรยายืนยันว่าไม่ต้องการเงิน เธอขอแค่วันเดียว ให้เธอได้พบเขาอาทิตย์ละวัน แค่ได้เห็นหน้า เขาไม่ต้องให้อะไรเธอ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น
เรยาทำให้ก้องเกียรติหนักใจและลำบากใจอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องเลือกเดินหน้าแม้จะทำร้ายความรู้สึกของเธอก็ตาม
"เราทำอย่างนั้นไม่ได้ เราจะอยู่ในสถานะอะไร ถ้าผมจะทำอย่างที่ฟ้าต้องการ ผมต้องหย่ากับภรรยาผมก่อน ผมถึงจะทำ ผมได้บอกฟ้าแล้วว่าผมมีครอบครัวแล้ว และผมจะไม่ยอมมีคนอื่นนอกจากภรรยาผม เขาเป็นคนดี ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมจะบอกเขาได้ยังไงว่าผมขอหย่า...ฟ้ารับเงินไว้นะครับ ผมขอร้อง"
"ไม่ต้องหย่าไม่ได้หรือคะ แค่เราพบกันวันเดียวเท่านั้น ขอให้ฟ้าได้มีวันที่ไม่ตกนรกเพราะคิดถึงคุณใหญ่แค่วันเดียว...นะคะ"
"แต่มันจะยิ่งกว่าตกนรกสำหรับผม เพราะเรากำลังทำผิดศีล...ศีลข้อสาม"
เรยาน้ำตาร่วงพรู สะอื้นตัวโยน ก้องเกียรติยิ่งหน้าเสีย
"ต่อจากนี้ไปขอให้คุณใหญ่รู้ว่า เวลาที่คุณใหญ่มีความสุขในครอบครัวกับภรรยาคุณใหญ่ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณใหญ่มาทำให้รักกำลังทรมานเพราะคิดถึงคุณใหญ่ เพราะยิ่งคุณใหญ่พูดทุกอย่างกับฟ้าวันนี้ ฟ้ายิ่งรักคุณใหญ่ ได้อยู่กับคุณใหญ่แค่อาทิตย์ละวัน ชีวิตฟ้าไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้ว มันสมบูรณ์แล้ว เกิดมาชาติหนึ่งได้พบผู้ชายอย่างคุณใหญ่ ได้รู้จัก ได้รัก ได้เป็นเมีย...แม้จะแค่คืนเดียว"
ก้องเกียรตินิ่งอึ้ง และคาดไม่ถึงว่าเรยาจะลุกมาคุกเข่ากราบลงที่ตักของตนก่อนบอกลาแล้วเดินจากไปทั้งน้ำตานองหน้า
เรยากลับออกมานั่งร้องไห้ในรถ สักครู่ก็เห็นก้องเกียรติออกมาขึ้นรถขับออกไป เรยาเสียใจจนทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติได้ก็โทร.หานัท ก่อนจะพาตัวเองไปยังคอนโดฯของนัทในเวลาต่อมา ตอนแรกที่นัทเห็นเรยาร้องไห้ตาแดงช้ำก็ปลุกปลอบด้วยความสงสาร แต่พอฟังเรื่องราวจากปากเธอแล้วนัทรับไม่ได้ เสียความรู้สึกมากถึงกับออกปากให้เธอกลับไป เขาไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีกแล้ว
"อะไรกันเนี่ยนัท ทำไม พูดกันอยู่ดีๆ แกเป็นบ้าอะไรขึ้นมา"
"เออ ฉันเป็นบ้า เพราะฉันไม่อยากมีเพื่อนที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน คนที่แล้วของแกก็มีเมียแล้ว แกก็ปล่อยตัวไปกับเขาจนถึงไหนถึงไหน คนนี้ล่ะ แกนอนกับเขารึยัง"
"แล้ว" เรยาตอบทันควัน
นัทจ้องเรยา สะเทือนใจจนน้ำตาแทบไหล แต่แล้วกลืนเก็บอย่างรวดเร็ว หันหลังให้เดินออกไปทันที
"จะไปไหน พูดกันให้รู้เรื่องก่อน" เรยาลุกพรวดคว้าไหล่นัทให้หันกลับมา
"แกมันโง่ เห็นชัดๆว่าผู้ชายมันหลอกฟันแก มีเมียแล้วยังมายุ่งกับแก แล้วพอแกบอกว่ารักมัน มันก็ไม่ยอม อ้างศีลอ้างธรรม ที่แท้แกก็เสียมันไปฟรีๆ แกกับมัน...เลวพอกัน"
เรยาโกรธจี๊ดฟาดฝ่ามือเข้าหน้านัทเต็มๆ "แกไม่มีสิทธิ์ว่าเขา เขาเป็นคนดี"
"โอเค...ฉันว่าแกคนเดียวก็ได้ แกมันเลว รู้ก็รู้ว่าเขามีเมียแล้วยังไปยอมเป็นเมียน้อยเขา...ทุเรศ!"
ฝ่ามือเรยากระแทกหน้านัทอีกเปรี้ยง นัทถึงกับหน้าสั่นแต่ไม่ตอบโต้ด้วยคำพูดใดๆอีก เดินปึงปังออกจากห้องไปด้วยความผิดหวังรุนแรง ส่วนเรยาทรุดลงร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน
ooooooo
ด้วยอารมณ์ที่ยังแปรปรวนฉุนเฉียว ระหว่างทางขับรถออกจากคอนโดฯนัทเพื่อกลับบ้าน เรยา เร่งความเร็วจนเบรกไม่อยู่ไปชนท้ายคันหน้าเข้าอย่างจัง โชคดีที่เรยาไม่เป็นอะไรมาก แต่ถึงกระนั้น ก็ต้องเข้าไปเช็กร่างกายในโรงพยาบาล หลังจากเรียกบริษัทประกันภัยมาเคลียร์เรียบร้อยแล้ว
ด้านลำยองได้รับการติดต่อจากเรยาก็รีบร้อนมาโรงพยาบาล สอบถามหมอที่ตรวจอาการลูกสาวแล้วค่อยเบาใจ
"คุณเรยาปลอดภัยดี ไม่เป็นอะไรมากครับ"
"แล้วทำไมต้องนอนล่ะคะ กลับบ้านไม่ได้หรือคะ"
"คุณเรยาอยากเช็กร่างกายด้วยครับ เธอรู้สึกว่าตัวเธอกระแทกกับพวงมาลัยรถค่อนข้างแรง ก็เลยจะเช็กหลายๆอย่าง เป็นการตรวจเช็กร่างกายไปเลยครับ"
ลำยองรับทราบแล้วเข้าไปหาลูกสาวในห้อง พอดีเรยาจะเข้าห้องน้ำเพื่อเอาปัสสาวะไว้ให้พยาบาล ลำยองจึงประคองลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
เรียบร้อยแล้วเรยากลับมาขึ้นเตียงนอน หยิบมือถือมากดข้อความไปบอกก้องเกียรติให้รู้ว่าตัวเองเกิดอุบัติเหตุรถชน ระบุโรงพยาบาลและห้องชัดเจน ด้วยหวังว่าเขาจะมาเยี่ยม แต่เปล่าเลย เขาเงียบกริบ ไม่มาและไม่ติดต่อ พอเธอเป็นฝ่ายโทร.เข้ามือถือของเขา ปรากฏว่าณฤดีรับสาย เรยาเลยไม่กล้าพูด
ก้องเกียรติกำลังคุยโทรศัพท์บ้านกับอาม้า พอวางสายนั้นแล้วเขารีบมารับโทรศัพท์มือถือจากณฤดี แต่ ณฤดีบอกว่าไม่มีเสียงพูด ไม่ทราบว่าใคร ก้องเกียรติดูเบอร์ก่อนบอกภรรยาด้วยสีหน้าปกติว่า
"เดี๋ยวผมค่อยโทร.กลับ คุณดี๋จะขึ้นห้องหรือยังครับ"
"ยังค่ะ คุณใหญ่จะขึ้นก่อนก็ได้ค่ะ ดี๋ขอดูสารคดีสักเรื่องหนึ่ง"
ก้องเกียรติยืนลังเลครู่หนึ่ง แล้วเข้ามาจูบแก้มภรรยาเบาๆก่อนเดินขึ้นข้างบนไป โดยมีสายตาณฤดีมองตามอย่างแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน
เรยานอนไม่หลับ ทั้งเครียดทั้งแค้นใจที่ก้องเกียรติไม่โทร.กลับมา ส่วนก้องเกียรติพอหลบภรรยาขึ้นมาข้างบน เขารีบโทร.หาเต้ บอกว่าพรุ่งนี้มีเรื่องให้ช่วยหน่อย...
แล้ววันรุ่งขึ้น ก้องเกียรติกับเต้ก็เดินทางไปโรงพยาบาลที่เรยารักษาตัว ขณะทั้งคู่จะไปขึ้นลิฟต์ ก้องเกียรติ ดูมีแววกังวลจนเต้ทักท้วงให้ทำหน้าดีๆ เธอยังไม่ตายสักหน่อย
"แต่ถ้าเขาเป็นหนักจะทำยังไงดี"
"ทำยังไงน่ะ หมายความว่าทำยังไง"
"เต้...แกช่วยพูดจาให้ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้างได้มั้ย เวลานี้ฉันกลัวนะ ถ้าเขาเป็นมาก ฉันจะทำยังไง"
"เช่น...รับเขาเป็นเมียอีกคนน่ะเหรอ" ถามแล้วเห็นเพื่อนนิ่งเหมือนจะยอมรับ เต้เลยรีบขัด "ไม่มีการรับเป็นเมียเด็ดขาด ต่อให้เจ็บปางตาย พิการ หรืออะไรที่หนักกว่านั้น เขาขับรถไปเกิดอุบัติเหตุเอง แกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ถ้าแก...ในฐานะที่มีเงินเยอะแยะ แกจะช่วยให้ค่ารักษาพยาบาลเขา ให้เงินทำขวัญเขา ให้เงินเขาเลี้ยงตัวเองไปตลอดชีวิตก็ได้ แต่ไม่ใช่ในฐานะเมียอีกคน"
"แกพูดไม่นึกถึงหัวอกเขาเลย"
"เขาเป็นผู้หญิงรักสนุก ใหญ่แกเชื่อฉัน เขาสนุกกะแก แล้วพอเขารู้ว่าแกเป็นเสี่ยใหญ่ เขาก็หวังจับแก ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะนอนกับผู้ชายที่เกือบจะเป็นคนแปลกหน้า ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะบอกกับผู้ชายว่าฉันยอมเป็นเมียน้อยคุณ อาทิตย์หนึ่งแค่วันเดียวก็ยอม"
"เขาอ้างว่ารัก"
"โอเค วันนี้เขารัก เชื่อก็ได้ แต่แกจะยอมล่มจมทั้งชีวิตเพราะผู้หญิงคนนั้นบอกรักแกเหลือเกินเหรอใหญ่...แกมันอ่อนหัดเรื่องความรักจริงๆเว้ย ไปเถอะ ไม่ต้องเถียงกัน เดี๋ยวฉันพูดเอง"
สองคนขึ้นลิฟต์ไปแล้ว เป็นจังหวะที่ลำยองโผล่ออกจากลิฟต์อีกตัว ลำยองลงมาหาข้าวกิน เรยาจึงอยู่ในห้องคนเดียว เธอโทร.เข้ามือถือก้องเกียรติอีกครั้ง แต่เต้ไม่ให้ ก้องเกียรติรับ เพราะกำลังจะเข้าไปเจอกันอยู่แล้ว
เรยาตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก้องเกียรติโผล่เข้ามา ที่สำคัญมีใครอีกคนก็ไม่รู้มาด้วย ก้องเกียรติวางกระเช้าดอกไม้แล้วจะแนะนำเต้ แต่เต้ชิงแนะนำตัวเองเสียก่อน
"เต้ครับ เป็นเพื่อนสนิทของใหญ่กับคุณดี๋ภรรยาใหญ่ด้วย"
"อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะ แล้วทำไมไม่ชวนคุณดี๋มาด้วยล่ะคะ"
"คุณเรยาอยากให้ชวนมาด้วยหรือครับ"
"ก็คุณเต้พูดถึง ไม่ได้หมายความว่าคุณเต้อยากจะให้ฉันรู้จักด้วยหรือคะ"
เต้รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา เหลือบมองหน้าเพื่อนนิดหนึ่งก่อนหันมาบอกเรยา
"ใหญ่บอกจะมาเยี่ยมเพื่อน ผมเลยมาเป็นเพื่อนเขา" ว่าแล้วเต้ผายมือให้เพื่อน ส่วนตัวเองเดินไปนั่งที่เก้าอี้ หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน แต่นัยน์ตาลอบมองสังเกต
"ฟ้า...เป็นอะไรบ้าง" ก้องเกียรติถามอาการ เรยาได้ทีอ้อน บอกว่าเจ็บหน้าอก เพราะไปกระแทกกับพวงมาลัยรถอย่างจัง เจ็บระบมไปทั้งตัวเลย "ขับรถฟ้าต้องระวังนะครับ ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก"
"ฟ้าก็เลยให้หมอตรวจร่างกายไปทุกอย่างเลยค่ะ"
"ดีแล้วครับ แล้วพบอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า"
"พบค่ะ...ฟ้าท้องค่ะ"
ก้องเกียรติช็อกไปอึดใจ เต้ลุกพรวดเดินมาที่เตียง ขอให้เรยาพูดใหม่อีกที เมื่อกี้ตนได้ยินไม่ถนัด
"ฟ้าบอกคุณใหญ่...ว่าฟ้าท้อง"
"แน่ใจหรือครับ" เต้ถามพรวดจนเรยาชะงัก เหลือบมองก้องเกียรติแล้วตั้งคำถามจนเขาพูดไม่ออก
"คุณใหญ่คะ คุณใหญ่อยากถามฟ้าอย่างนั้นรึเปล่าคะ คุณใหญ่สงสัยอะไรรึเปล่า สงสัยว่าฟ้าไม่ได้ท้องจริง หรือท้อง...แต่ไม่ใช่ลูกคุณใหญ่"
ก้องเกียรติอึกอัก แต่เต้โพล่งว่า อยากรู้และอยากถาม เรยาชักสีหน้าไม่พอใจ เน้นว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเราสองคน ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ
คำพูดเรยาทำให้เต้เดือดไม่น้อย จึงโต้ตอบไม่ลดละ และเผยข้อมูลที่รู้จากก้องเกียรติอีกมากมาย จนเรยานึกไม่ถึงว่าก้องเกียรติจะเล่าให้เพื่อนฟังทุกอย่าง แม้แต่การมีสัมพันธ์กันลึกซึ้งโดยไม่ตั้งใจ
"คุณเรยา ถ้าเรื่องนี้เกิดกับคุณ คุณจะเล่าให้เพื่อนคุณฟังมั้ยครับ"
"ไม่...ไม่มีวันเล่า"
"แต่เพื่อนผมเขาปรึกษาผมเพราะเขาเป็นทุกข์ เหลือเกิน เขาไม่ใช่ผู้ชายรักสนุกที่จะยุ่งกับผู้หญิงแล้วเดินหันหลังจากไป เขาอยากรับผิดชอบแต่เขาทำไม่ได้ เพราะเขามีครอบครัวแล้ว"
"ฉันก็เหมือนกัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงรักสนุกที่จะยุ่งกับผู้ชายแล้วหันหลังเดินจากไป"
"ผมอยากบอกคุณแค่นั้นแหละครับ ว่าเพื่อนผมเป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนดี ไม่ใช่คนที่คิดแต่จะทำลายผู้หญิง"
"ฟ้าทราบค่ะ ฟ้าทำใจได้แล้ว พร้อมที่จะจากไป หลังจากที่เราคุยกันวันนั้น แต่ตอนนี้ฟ้า..." เรยาไม่พูดต่อ แต่เอามือจับท้องตัวเอง ตีหน้าเศร้าสุดๆ
"ใหญ่...ฉันจะไปคอยข้างนอกนะ นี่มันเป็นปัญหาใหม่ แกค่อยๆคิดแล้วกัน"
เต้ตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วออกไปนั่งกระวนกระวายไม่สบายใจอยู่หน้าห้อง สักครู่เต้ก็ตัดสินใจโทร.ไปเล่าให้โจฟัง...
ส่วนในห้อง ก้องเกียรติหน้าเครียดไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ขณะที่เรยาพยายามตีหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสารมากที่สุด
"ฟ้าครับ..." ก้องเกียรติอึกอักอย่างเกรงใจ "คือ... ผม...ขอผมกลับก่อนได้ไหมครับ"
"ไม่ต้องมาพบฟ้าอีกก็ได้ค่ะ"
"ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น ผมยังคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไง แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปเลย"
"คุณใหญ่อยากรอจนคลอด ตรวจ DNA ให้แน่ใจไหมคะ"
"ไม่ครับ...ไม่...ผมไม่สงสัยอะไรเลย ฟ้าอย่าคิดอะไร ผมเชื่อ"
"คุณใหญ่...ฟ้ารักคุณใหญ่ไม่ผิดเลย ภูมิใจจริงๆที่พ่อของลูกฟ้าเป็นคุณใหญ่"
เรยาบีบน้ำตาร่วงพราว จะสัมผัสมือเขา แต่เขาขยับหนี แล้วตัดบทอย่างรวดเร็ว
"ขอโทษ...ผมกลับก่อนนะครับ"
ทันทีที่ก้องเกียรติลับกายออกไปแล้ว ใบหน้าแสนเศร้าของเรยาพลันมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างสมใจยิ่ง
ooooooo
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
2 เม.ย. 54 10:48:53
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 7 ต่อครับ(เอามาฝากครับ ^^) มันส์ทุกหยด เข้มข้นทุกฉาก *o*
