PANTIP.COM : A10428788 เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 9 ต่อจากของเก่าแล้วต่อด้วยตอนที่ 10 (เอามาฝากครับ ^^) [บันเทิงวิทยุ-โทรทัศน์]

ความคิดเห็นที่ 2

ตอนที่ 10

แม้จะร้องไห้เสียน้ำตาสักแค่ไหน แต่คนอย่างเรยาก็ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ

เย็นวันรุ่งขึ้น เรยาขับรถไปจอดหน้าบริษัทก้องเกียรติ รอให้พนักงานทยอยกลับบ้านจนบางตาแล้วเรยาถึงก้าวเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็ว เธอตรงเข้าไปที่ห้องทำงานก้องเกียรติ ด้วยความมั่นใจว่าเขายังไม่กลับเพราะเห็นรถยังจอดอยู่

แต่แล้วเรยาต้องผิดหวังอย่างแรงเพราะในห้องเงียบ เชียบไร้ผู้คน ขณะเธอกำลังหันรีหันขวางก็ได้ยินเสียงกุกกักหน้าห้อง จึงรีบเดินไปหลบในห้องน้ำแล้วแง้มประตูแอบมอง ปรากฏว่าเป็นพนักงานทำความสะอาดเข้ามาพร้อมเครื่องดูดฝุ่น

เรยาซ่อนตัวเงียบรอคอยด้วยความหงุดหงิดว่าเมื่อไหร่พนักงานจะทำความสะอาดเสร็จเสียที...ครั้นพนักงานกลับออกไปแล้ว เรยาถือโอกาสค้นโต๊ะทำงานดูโน่นนี่ไปเรื่อย เปื่อยฆ่าเวลา เผื่อก้องเกียรติจะกลับเข้ามาอีก แต่นานเข้าก็รอไม่ไหว จึงตัดสินใจจะกลับแต่ดันเปิดประตูห้องไม่ได้เพราะมันถูกล็อกจากข้างนอกไปแล้ว

ค่ำมืดแล้ว เรยาหงุดหงิดหัวเสียไม่รู้จะออกจากที่นี่ไปได้ยังไง ที่สุดก็ต้องส่งข้อความไปหาก้องเกียรติว่าเธอติดอยู่ในออฟฟิศของเขา...

เสียงสัญญาณส่งข้อความดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ ทำให้ก้องเกียรติกับณฤดีที่กำลังเริ่มต้นบทรักมีอันต้องหยุดชะงัก ณฤดีบอกให้เขาดูข้อความก่อนเผื่อจะเป็นเรื่องด่วน

เขากลับไม่ใส่ใจ ทำท่าจะเล้าโลมภรรยาอีก แต่แล้วเสียงส่งข้อความก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ก้องเกียรติเซ็งนิดๆ หันไปหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความ แล้วก็นิ่งอึ้งไปทันที

“เรื่องด่วนหรือคะคุณใหญ่”

“ครับ ผมลืมนัดงานไปเรื่องหนึ่ง”

“ถ้าเป็นงานสำคัญก็ไปเถอะค่ะ”

“แต่...คุณดี๋” สีหน้าเขาเกรงใจภรรยาอย่างมาก...

ณฤดีเข้าใจและพูดเขินๆว่า เรื่องนี้ไม่เป็นไรหรอก เขาจึงขอบคุณเธอ แล้วขยับเข้ามากระซิบข้างหูว่า “เดี๋ยวผมกลับมา อย่าเพิ่งนอนนะครับ”

ขณะเขาลุกไปแต่งตัว ณฤดีถามเขาว่า อยากให้เธอไปเป็นเพื่อนไหม เขาตอบทันทีว่าไม่เป็นไร แต่กำชับให้เธอคอย อย่าเพิ่งหลับ...

ณฤดียิ้มบางๆแทนคำตอบ และมองตามเขาไปด้วย ความรู้สึกที่ติดค้างในใจ เพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนโดยเฉพาะเรื่องงาน

ooooooo

เมื่อก้องเกียรติมาถึง เรยาแสร้งขวัญเสียตกใจโผเข้ากอดรัดเขาพัลวัน

“ฟ้า...หยุด...คุยกันก่อน” น้ำเสียงขุ่นๆของเขาทำให้เรยาหยุดกึก “นี่มันเรื่องอะไร คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เรยานิ่งไม่ตอบ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ฟ้า...ผมอยากรู้ว่ามันเรื่องอะไร คุณมาติดอยู่ในออฟฟิศ ผมได้ยังไง คุณเข้ามาทางไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ฟ้ามาหาคุณใหญ่...คิดถึง คุณใหญ่ไม่ติดต่อฟ้าเลย ฟ้าส่งข้อความตั้งเป็นสิบๆครั้ง ทำไมคุณใหญ่ใจร้าย”

“ผมถามว่าคุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตอนงานเลิกค่ะ ฟ้ายังเห็นรถคุณใหญ่จอดอยู่...ก็ฟ้าคิดถึงคุณใหญ่จนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ฟ้าแค่อยากมาเห็นหน้าคุณใหญ่ให้หายคิดถึง แล้วฟ้าก็จะไป ฟ้านั่งรอคุณใหญ่จนแน่ใจว่าคุณคงกลับบ้านไปแล้ว ฟ้าก็เลยจะกลับ แต่ตึกมันปิด ประตูก็ล็อกหมด ฟ้าก็เลยออกไม่ได้...ฟ้ากลัวมากเลยค่ะคุณใหญ่”

“ก่อนปิดตึกจะมีคนมาทำความสะอาดห้องผม คุณออกไปพร้อมเขาได้”

“ฟ้าไม่รู้จะตอบว่ายังไงนี่คะ ถ้าเขาถามว่าฟ้าเป็นใคร ฟ้าก็เลยแอบ”

“ผมเชื่อว่าคุณคิดได้อยู่แล้วว่าจะบอกเขาว่าอะไร”

“ตอนนั้นฟ้าตกใจมากจนคิดอะไรไม่ออกจริงๆนะคะ คุณใหญ่ ฟ้าขอโทษค่ะ...ขอโทษนะคะ” เรยาออดอ้อนขอความเห็นใจ แต่สีหน้าเขาดูอึดอัดคับข้องใจอย่างมาก

“นั่งก่อน...ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

เรยาฟังซะที่ไหน เธอขยับเข้ากอดและพยายามรุกไล่จนเขามีทีท่าโอนอ่อนผ่อนตาม แต่จู่ๆเขากลับผลักเธอออกห่าง เมื่อนึกถึงณฤดีที่ตัวเองสั่งให้คอยอยู่ที่บ้าน

“คุณใหญ่...ได้โปรดนะคะ ฟ้ารักคุณใหญ่”

“ผมทราบแล้วฟ้า แต่ที่นี่คือที่ทำงานของผม อย่าทำอะไรอย่างนี้”

เรยาจ้องหน้าเขานิ่งอย่างไม่ยอม แล้วฉับพลันเธอก็ทำท่าขยักขย้อนคลื่นไส้จะอาเจียน วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ...แทนที่จะตามเข้าไปดูอาการเธอ เขากลับประเมินว่าต้องใช้เวลาอีกสักพัก จึงโทรศัพท์ไปหาณฤดี

“ฮัลโหล...คุณใหญ่เหรอคะ”

“คุณดี๋ครับ ผมจะเสร็จธุระแล้ว อีกสักครู่กลับแล้วครับ คอยผมนะ”

เรยายืนฟังในห้องน้ำ ทั้งเสียใจทั้งโกรธณฤดี แต่จำต้องออกมาตีหน้าเศร้าเล่นละครต่อไป

“ดีขึ้นไหมครับฟ้า ช่วงนี้อาเจียนอย่างนี้บ่อยรึเปล่า”

“บ่อยค่ะ...ฟ้าคงเริ่มแพ้” เรยามองท้องตัวเองแล้วมองเขาด้วยสายตาวิงวอนขอความกรุณา ซึ่งก้องเกียรติก็เข้าใจแต่ต้องการอธิบายให้เธอเข้าใจเขาด้วยเหมือนกัน

“ฟ้า...ฟังผมนะครับ เมื่อกี้ผมต้องโกหกภรรยาของผม ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากทำ ฟ้าอย่าก่อเรื่องให้ผมต้องโกหกหรือปิดบังอะไรภรรยาผมอีกได้ไหมครับ”

“คุณใหญ่จะพูดจริงทุกอย่างก็ได้นี่คะ”

“ทำไมฟ้าพูดอย่างนี้”

“ฟ้าขอโทษค่ะ ฟ้าพูดด้วยอารมณ์ อารมณ์ที่รักคุณใหญ่ เหลือเกิน จน...จนอดเสียใจไม่ได้ที่คุณใหญ่ไม่ได้มีใจให้ฟ้าเลยสักนิดเดียว”

ก้องเกียรตินิ่งสนิท นั่นยิ่งทำให้เรยาเสียใจ ก้มหน้าสะอื้นเบาๆ

“ฟ้าครับ...หยุดร้องไห้ก่อนเถอะครับ ผมมีความรู้สึกดีๆให้กับฟ้า...ในฐานะที่ฟ้ากำลังจะเป็นแม่ของลูกผม แต่ผมไม่ได้รักฟ้า ผมเคยบอกฟ้าแล้วว่า...ผมรักภรรยาของผม ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้รักคุณ”

ฟังแล้วเรยาฟิวส์ขาดทันที ฟูมฟายโวยวาย สองมือทุบตีเขาไม่ยั้ง

“ทำไมต้องพูดซ้ำซากว่าไม่รัก...ไม่รัก รู้แล้ว ฟ้ารู้อยู่เต็มอก ไม่ต้องตอกย้ำว่าคุณใหญ่ไม่รักฟ้า... รู้มั้ยว่าเสียใจ...เสียใจ”

ก้องเกียรติปัดป้อง แต่เรยาไม่ยอมหยุดพร่ำรำพัน มือก็ทั้งฟาดทั้งตีจนเขาต้องออกแรงรวบตัวเธอไว้ แล้วจังหวะนี้เอง เรยาก็ได้โอกาสดึงตัวเขาให้ล้มลงไปบนโซฟาด้วยกัน...

ooooooo

ค่อนข้างดึก เรยาขับรถเข้ามาจอดหน้าบ้านด้วยสีหน้าอิ่มเอมเปรมใจ แถมพอลงจากรถก็กางแขนโอบกอดแม่ลำยองที่ออกมาเปิดประตูรั้วให้

“กลับซะดึกเชียว แม่เป็นห่วงแทบแย่...หิวมั้ยลูก”

“อิ่ม...อิ่มที่สุดเลยแม่”

ลำยองเห็นลูกอารมณ์ดีมีรอยยิ้มก็พลอยดีใจไปด้วย... แต่ในเวลาเดียวกัน ก้องเกียรติกำลังทุกข์ใจแสนสาหัสขณะนั่งมองณฤดีที่หลับไปแล้ว เขาทั้งทุกข์ทั้งเสียใจที่ทำผิดต่อเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก แอบมีสัมพันธ์กับเรยาทั้งที่นิวซีแลนด์ ที่บ้านของเรยา และล่าสุดที่ห้องทำงานของเขาเอง

ยิ่งคิดก็ยิ่งทุรนทุรายในใจด้วยความผิดที่ตัวเองเคยทั้งเกลียดทั้งกลัว ปัญหาการมากชู้หลายเมียของบิดานั้น เขาเคยสาบานไว้ว่าจะไม่ทำ แต่บัดนี้เขากลับทำให้มันเกิดขึ้นแล้ว...

เมื่ออัดอั้นตันใจจนถึงขีดสุด เขาถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่...ณฤดีขยับตัวแล้วลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงสะอื้นของสามี

“คุณใหญ่...เป็นอะไรคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”

ก้องเกียรติไม่ตอบแต่โอบกอดณฤดีไว้แน่น

“ไม่เป็นไรนะคะ...ไม่เป็นไร” ณฤดีลูบหลังเขาปลอบใจ

“ขอโทษนะครับ...คุณดี๋”

“คุณใหญ่” ณฤดีชะงักไปนิด พยายามจับสังเกต “แน่ใจนะคะว่าไม่อยากเล่าให้ดี๋ฟัง อย่างน้อยก็เป็นการระบาย เผื่อคุณใหญ่จะสบายใจขึ้นบ้าง ทุกข์ของคุณใหญ่ก็เหมือนทุกข์ ของดี๋”

“ขอบคุณครับ ผม...จะพยายามแก้ปัญหาเอง”

“ไม่มีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้นะคะคุณใหญ่ แต่ถ้าแก้ไม่ได้จริงๆก็ต้องปล่อยให้มันเกิด เมื่อเราผ่านมันไปได้ มันก็จะกลายเป็นแค่อดีต แต่ไม่ว่าปัญหานั้นจะเกิดในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต คุณใหญ่ยังมีดี๋อยู่เสมอนะคะ”

ทุกถ้อยคำของณฤดีทำให้ก้องเกียรติซาบซึ้งและรู้สึกผิดต่อเธอมากมาย เขาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เพราะรู้ว่าปัญหาที่กำลังจะเกิดมันอาจจะทำให้ไม่มีณฤดีทั้งปัจจุบันและอนาคต

ooooooo

เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เรยาย่ามใจและมีความหวังที่จะเขี่ยณฤดีออกจากชีวิตก้องเกียรติไปได้...

เย็นวันนี้เรยาตั้งใจไปดักเจอก้องเกียรติอีก แต่พอดีนัทโทร.มาหา เธอจึงปฏิเสธว่าไม่ว่าง มีนัดกินข้าวกับเพื่อน...เมื่อขับรถมาถึงหน้าบริษัทกลับกลายเป็นว่า

เรยามาช้าไปนิดเดียว ถูกณฤดีตัดหน้ามารับก้องเกียรติกลับบ้านไปต่อหน้าต่อตา

เมื่อผิดหวัง เรยานึกถึงนัท โทร.ย้อนกลับไปชวนเขาออกมากินข้าวด้วยกันในตอนค่ำ...นัทสังเกตเรยาหน้าหมองๆ แต่ก็ไม่กล้าถาม จนกระทั่งเรยาเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาเองว่า

“นี่...จะไม่ถามเหรอว่าเรามีเรื่องอะไร ถึงได้เรียกนัทมาด่วนอย่างนี้”

“ให้ถามเหรอ นึกว่าจะเรียกมาเป็นเพื่อนเฉยๆ แต่ขออย่างเดียว อย่าเล่าเรื่องทุกข์ร้อนที่ไปเป็นเมียน้อยเขานะ”

เรยาจ้องนัทเขม็งไม่พอใจ นัทสู้ตาไม่ละลด แล้วพอได้ยินเรยายอมรับว่าอยากเล่าเรื่องนั้นจริงๆ นัทถึงกับ

ลุกพรวดขึ้น วางเงินค่าอาหารแล้วเดินออกไปทันที

การกระทำของนัททำให้เรยาไม่พอใจสุดๆ เธอหยิบเงินของเขาขึ้นมาแล้วเอาเงินตัวเองวางไว้แทน ก่อนเดินจ้ำออกจากร้านไป พอเรยานำเงินนั้นไปคืนนัทถึงคอนโดฯนัทประชดว่า

“ลืมไปว่าพูดกับคนรวย” เห็นเรยายังยืนนิ่งไม่ขยับ นัทก็เลยไล่ทางอ้อม “มีอะไรก็พูดมาเลยฟ้า เราไม่มีเวลามาก คนจนต้องทำงาน”

“เราทุกข์ใจมาก อยากมีใครสักคนปลอบใจเรา กอดเราให้เรารู้สึกอบอุ่น” พูดขาดคำ เรยาโผเข้ากอดนัท แต่นัทไม่มีท่าทีใดๆตอบ แถมยังตอกย้ำให้เธอเจ็บจี๊ด

“อ้อมกอดของผัวชาวบ้านมันไม่อุ่นพอเหรอ”

เรยาผงะ...แล้วผลักอกนัทเต็มแรงก่อนผลุนผลันออกจากห้องไปอย่างหัวเสียสุดๆ พอกลับไปถึงบ้านเจอแม่ต้อนหน้าต้อนหลังถามไถ่ว่าหิวไหม แม่จะต้มข้าวต้มให้ เรยา

ไม่พูดไม่ตอบ เดินหน้าตูมขึ้นห้องล็อกประตูทันที

ooooooo

หลังจากเมื่อวานไม่ได้ติดต่อเรยาเลยทั้งวัน เช้านี้ก้องเกียรติแอบโทร.ไปบอกเรยาว่าเขาจะไปหาประมาณหลังเที่ยง เรยาดีใจมาก แล้วรีบจัดแจงส่งแม่ไปทำงานบ้านนายแหม่ม พร้อมกำชับให้แม่กลับตอนเย็น จะได้มากินข้าวพร้อมกัน

แต่แล้วความตั้งใจของก้องเกียรติก็มีอันต้องล้มเลิกเมื่อณฤดีชวนเขาไปหาอาม้า ซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธเธอได้ เพราะวันนี้เป็นวันหยุด แต่ยังดีหน่อยที่ณฤดีต้องออกไปซื้อของก่อน เขาจึงมีเวลาที่จะโทร.ไปบอกยกเลิกเรยา

แต่เพียรโทร.หลายครั้งก็ไม่มีคนรับ นั่นก็เพราะว่าเรยาออกไปธุระข้างนอกแล้วลืมมือถือไว้ที่บ้าน

เรยาไปที่คลินิกเพื่อเอาใบรับรองแพทย์ไปยื่นยืนยันการลางาน ตอนแรกเจ้าหน้าที่ที่จัดคิวงานทำท่าจะไม่ยอมเพราะมันกะทันหันมากหาคนแทนยาก แต่พอเห็นกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงที่เรยาเอามาติดสินบน เจ้าหล่อนก็ยิ้มหวานตอบตกลงทันที

จากคุณ : klink077

เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 54 11:59:47