PANTIP.COM : A10437501 WGMYongSeoRealloveStory ดินแดนแห่งรัก ตอน ขอรักสักพันครั้งก็ยังเป็นเธอ..ยงซอ243{แตกประเด็นจาก A10435699} [WGM@Pantip]

ความคิดเห็นที่ 12

ขอบคุณเชอรี่จ๊ะ

ยงโชว์เรียลในนิตยสารที่ญี่ปุ่นค่ะ ไม่แคร์สื่ออีกเช่นเคย แม่ยกปลาบปลื้ม

หนุ่มๆน่ารักกันมากๆด้วย มิตรภาพของ CNBLUE
CNBLUE Fighting!!!

ตามไปอ่านฉบับ Eng ได้ตามลิ้งค์นี้ค่ะ
http://www.soompi.com/forums/topic/307901-%E2%99%AA-%E2%98%86-%E3%80%8Ccn-blue-official-thread%E3%80%8D-%E2%99%AA-%E2%98%86/page__st__8540

จุดเริ่มต้นคือการแสดงสดข้างถนนในญี่ปุ่น

ผู้ชายที่มีพรสวรรค์สี่คนนี้ทำให้หัวใจของใครหลายคนเต้นรัว

เจ้าชายองค์ใหม่ได้ปรากฏกายในฉากของวงการเพลงเกาหลีแล้ว
ความเป็นนักดนตรีที่เก่ง รูปหล่อ และนิสัยดี
มาซูมดูวงที่มีสมาชิกสี่คนที่สมบูรณ์แบบวงนี้กันดีกว่า

การได้ยืนอยู่บนเวทีของ Zepp ในที่สุดความฝันก็เป็นจริง

จาก “เรื่องราวความลับของการไปเรียนรู้ในต่างประเทศ” ไปจนถึง “หลักปรัชญาความรัก”
ใกล้ชิดกับตัวจริงของ CNBLUE

ใน เกาหลี ความนิยมของ CNBLUE กำลังเพิ่มขึ้น ทุกครั้งที่พวกเขาปล่อยซิงเกิ้ลใหม่ ก็จะได้ขึ้นอันดับหนึ่ง ซึ่งในญี่ปุ่น ความนิยมของพวกเขามาถึงจุดที่ว่าเป็นการยากที่จะได้ครอบครองตั๋วการทัวร์ของ พวกเขา พวกเขาเป็นวงที่มีพรสวรรค์และสร้างความแตกต่างอย่างชัดเจนกับวงไอดอลแนวเต้น วงอื่นๆของเกาหลี อย่างไรก็ตาม วัฒนธรรมแบบวงดนตรีก็ยังไม่ได้หยั่งรากลึกในเกาหลี ดังนั้น ทั้งสี่หนุ่มจึงไปญี่ปุ่นเพื่อเรียนรู้ดนตรีก่อนที่จะเดบิวต์ พวกเขาเล่นดนตรีในไลฟ์เฮ้าส์เล็กๆหรือเล่นริมถนนที่มีผู้ชมไม่มากนัก กลุ่มเป้าหมายของพวกเขาเล็กมาก มันก็เป็นแค่ “การทำการแสดงสดมามากกว่า 100 ครั้ง” พวกเขาใช้วันเวลาไปกับการอยู่ในเงามืดที่ห่างไกลสปอตไลท์

ระหว่าง ช่วงเวลานั้น หัวหน้าวง ยงฮวาได้รับเลือกให้รับบท “คังชินวู” ในละครโทรทัศน์เรื่อง “You’re Beautiful” และกลายเป็นดาราดังในชั่วข้ามคืน หลังจากนั้น ในที่สุดพวกเขาก็ได้เดบิวต์ที่เกาหลีในเดือนมกราคม 2010 ถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังคงเป็นวงอินดี้ในญี่ปุ่น แต่ซิงเกิ้ลที่ 3 ที่ปล่อยออกมาเมื่อเดือนมกราคม 2011 ที่ผ่านมา ก็ขึ้นถึงอันดับที่ 2 ใน Oricon daily chart และยิ่งไปกว่านั้น ตั๋วคอนเสิร์ต Zepp tour ครั้งแรกของพวกเขา ซึ่งใช้ชื่อเดียวกันกับชื่อซิงเกิ้ลแรกของพวกเขา ขายหมดเกลี้ยงในพริบตา

เราได้ทำการสัมภาษณ์กับหนุ่มๆที่ยังคงเติบโตก้าวกระโดดอย่างรุนแรง!

Q : ซิงเกิ้ลที่สาม “RE- MAINTENANCE” ขึ้นอันดับ 2 ใน Oricon daily chart ใช่ไหม
Yong Hwa : ผมดีใจและรู้สึกขอบคุณจริงๆครับ! อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่าผมต้องไม่ลืมความตั้งใจแรก แม้ว่าสถานการณ์รอบตัวผมจะเปลี่ยนไปครับ

Q : Zepp tour ครั้งแรกเป็นยังไงบ้าง
Min Hyuk : ตอนที่ผมแสดงสดในญี่ปุ่น ผมได้ดู Zepp คอนเสิร์ตของบางวง ตั้งแต่ตอนที่ผมได้ดู ผมก็คิดว่าผมอยากจะยืนบนเวทีนั้นให้ได้สักวัน ซึ่งตอนนี้ความฝันเป็นจริงแล้วครับและผมก็มีความสุขจริงๆครับ

Jung Shin : เพราะว่าความฝันของผมก็คือ Zepp ด้วยเหมือนกัน ผมก็เลยรู้สึกดีมากๆเลยครับ (ยิ้ม)

Q : คุณได้เรียนดนตรีในญี่ปุ่นใช่ไหม ตอนที่คุณตัดสินใจว่าจะมาเรียน มีความยากลำบากอะไรไหม
Jong Hyun : ไม่เลยครับ เพราะดนตรีแบบวงเป็นที่นิยมมากในญี่ปุ่น ผมคิดว่ามันจะเป็นโอกาสที่ดีมากที่จะได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ นอกจากนั้น การได้ใช้ชีวิตยากลำบากในต่างประเทศตอนที่เรายังวัยรุ่นอยู่ก็ถือเป็นกำไร มากครับ

Jung Shin : ผมเรียนภาษาญี่ปุ่นหนักมากเลยตอนที่อยู่เกาหลี แต่ก็ยังมีปัญหาเยอะมากในญี่ปุ่น จริงๆนะครับ… ผมเกือบจะคิดว่าผมอาจจะเรียนภาษาญี่ปุ่นมาแบบผิดๆ (หัวเราะ) เราจนแบบสุดๆเลยครับช่วงที่ใช้ชีวิตอยู่ในญี่ปุ่น เนื้อวัวของ ”Yoshino-ya” คืออาหารที่หรูหราครับ

Q : มีเรื่องที่ยากลำบากอื่นๆอีกไหม
Jong Hyun : ผมจนแบบสุดๆครับ ผมไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อเนื้อวัวของ “Yoshino-ya” ครับ ผมอยากจะกินครับ ก็เลยเก็บสะสมคูปองส่วนลดเต็มที่เลยครับ (หัวเราะ) ผมเก็บแม้กระทั่งคูปองที่คนอื่นทิ้งไว้บนโต๊ะด้วยนะครับ! ตอนนั้น อาหารที่หรูหราที่สุดก็คือเนื้อวัวกับสลัดงาและซุปมิโซะ สลัดงาไม่ได้อยู่ในเมนูแล้วครับ ผมพลาดไป ซึ่งผมก็ผิดหวังมากครับ

Jung Shin : จำได้ไหมว่ามีสถานการณ์ขมขื่น ตอนที่เรามีแค่ข้าวกับผงปรุงรส (furikake) (Note: Furikake คือผงปรุงรสที่โรยบนข้าว)

Yong Hwa : ใช่ แต่ความทรงจำที่ดีที่สุดของผมคืออุบัติเหตุหกล้มของมินฮยอก! (หัวเราะ)

Q : อะไรหรอ หกล้มอะไร
Yong Hwa : วันหนึ่งตอนที่เรากลับบ้าน เราสังเกตว่าเราลืมกุญแจ (อพาร์ทเมนต์) ไว้ที่ไหนสักแห่ง ห้องของพวกเราอยู่ชั้น 5 เรากำลังมองหากุญแจกันอยู่ แล้วจู่ๆมินฮยอกก็พุ่งไปที่ชั้นหกแล้วกระโดดลงมาที่ระเบียงชั้นห้า เราหิวมากจนถึงจุดที่ว่าเราจะเป็นลมแล้ว! เราระเบิดหัวเราะกันใหญ่เลยครับ ตอนที่เราได้เห็น เราเคารพกันและกันโดยธรรมชาตินะครับ เราเป็นเหมือนคนในครอบครัวกันน่ะครับ

Q : พวกคุณเป็นเพื่อนที่ดีกันจริงๆ อะไรคือจุดที่น่านับถือของสมาชิกแต่ละคน
Jung Shin : มินฮยอกเป็นเพื่อนร่วมห้องของผม เขาเป็นคนมีระเบียบมากครับ และห้องของเราก็จะสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เสมอครับ
Min Hyuk : พี่ยงฮวาดูแลพวกเราเป็นอย่างดีครับ และในฐานะที่พี่เขาเป็นหัวหน้าวง เขาดีที่สุดเลยครับ เราคงจะไปหาหัวหน้าวงที่ดีกว่าพี่ยงฮวาไม่ได้อีกแล้วในวงอื่นๆครับ

Yong Hwa : (เขิน) ตอนที่ผมไม่อยู่เพราะมีตารางงานอื่น จงฮยอนดูแลวงได้เป็นอย่างดีครับ และเขาก็เป็น “รอง-หัวหน้าวง” ครับ ซึ่งผมรู้สึกขอบคุณเขาในเรื่องนั้นครับ

Q : ฉันคิดว่ามันวิเศษมากเลยที่พวกคุณพูดแบบนี้กันต่อหน้าได้
Jung Shin : เพราะว่าเราเป็นเหมือนคนในครอบครัวกันแล้วไงครับ

Jong Hyun : จองชินมีใบหน้าที่เท่มาก แต่จริงๆแล้ว เขาเป็นคนคอยสร้างบรรยากาศนะครับ เขาชอบทำเรื่องป่วนๆ (ยิ้ม) เทียบกันแล้ว เราสามคนจะนิ่งๆครับแต่เพราะเขา เราก็เลยร่าเริงอยู่เสมอครับ

Q : เปลี่ยนเรื่องกันบ้าง บอกถึงสาวๆแบบที่พวกคุณชอบหน่อย
Jung Shin : ผู้หญิงที่รอบคอบและใจกว้างครับ

Jong Hyun : ผู้หญิงที่ทำให้ผมมีความสุขตอนที่เราอยู่ด้วยกัน แค่นั้นก็ดีพอแล้วครับ!

Min Hyuk : ผู้หญิงที่ทำให้ผมสบายใจเหมือนเพื่อนครับ ใครก็ได้ครับที่เธอจะมาชอบผมน่ะครับ

Q : มีเยอะเลยล่ะ!
Min Hyuk : ………….*เขิน*

Yong Hwa : อย่างแรกนะครับ ต้องเป็นผู้หญิงที่เข้าใจงานของผมเป็นอย่างดี และมีดวงตาที่สวย ผมยาวเป็นลอนนิดๆ ใส่กางเกงแล้วสวย ทำอาหารเก่ง ไม่โกหก และดีกับเพื่อนๆและคนใกล้ตัวผมครับ

Jong Hyun : พูดมาซะยาว สั้นๆก็คือ ผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบ
Min Hyuk : ไม่มีหรอกครับ ไม่มีแน่ๆ (หัวเราะ) (มินจง มีนะ ชัดๆมาเลย นางฟ้าของยงงงงง อิอิ)

Q : มีคนอ่านมากมายของนิตยสารเล่มนี้ที่อายุมากกว่าพวกคุณ พวกคุณคิดยังไงกับผู้หญิงที่อายุมากกว่า
Yong Hwa : โอเคอยู่แล้วครับ อายุไม่ใช่เรื่องสำคัญ เมื่อเราชอบใครสักคนครับ

Japan – English Translation: Tsuchiya Mieko
you can see this trans @ code azzurro
Thai Translation by Cheri Merci : The Sweet Potato Couple thread @ http://wgm.pantipmember.com/
ติดตามข่าวสารงานแปลเพิ่มเติมได้ที่ http://cherimerci.exteen.com/

(Please take out with full credit)

จากคุณ : นางฟ้าชัดชัด@สามสลึง

เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 08:58:49

ความคิดเห็นที่ 18

ขอบคุณพี่เชอรี่สำหรับคำแปลนะค่ะ..อีพี 50
+++++++++++++++++++++++++++++
อันยองค่ะ ทุกคน
ด้วยภารกิจที่มากมาย คำแปลอีพีนี้เลยออกช้ามากถึงมากที่สุด
ขอโทษสำหรับคนที่รอนะคะ และขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้กันมาตลอดค่ะ

อีพีนี้ หลายอารมณ์จนบอกไม่ถูก แต่ที่แน่ๆ น้องซอรู้แล้วว่ารักคืออะไรแน่นอน
ยงดีใจด้วยนะ ประทับใจสามแสบที่ช่วยยงซอได้มากจริงๆ
คู่รักนักร้อง นักดนตรี ก็ต้องบอกความในใจกันผ่านเพลงเนอะ
"ตอนนี้ ฉันจะมองเข้าไปในสองตาของคุณและพูดว่า.. ฉันรักคุณ"
YongSeo is Everlasting

Cr : DDuk@Seohwa Soompi

Cr : Magina88@Seohwa Soompi
Cr : Mountainmadman@Seohwa Soompi
Cr : Aki_yongseo@Seohwa Soompi
Cr : LaLaCAKES@Seohwa Soompi
Cr : Hapiangel@Seohwa Soompi
Cr : SonemsSubs@YT
Thai Translation by Cheri Merci : The Sweet Potato Couple thread @ http://wgm.pantipmember.com/
ติดตามข่าวสารงานแปลเพิ่มเติมได้ที่ http://cherimerci.exteen.com/

(Please take out with full credit)

Y: ภารกิจสุดท้าย…
<ภารกิจสุดท้ายที่ได้รับของคู่ยงซอ>
Y: นี่คือภารกิจสุดท้าย… ภารกิจสุดท้าย
<แม้กระทั่งกับซอฮยอน…>
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดเป็นของขวัญกับสามีของคุณ>
Y: มอบวันที่มีความสุขที่สุดให้กับภรรยาของคุณ?
<มอบวันที่มีความสุขที่สุดเป็นของขวัญกับภรรยาของคุณ>
<สุดท้ายที่ครั้งแรก ตอนที่ 1>
<หลังจากได้รับภารกิจแล้ว สองสามวันต่อมา>
<ในตอนเช้า วันสุดท้ายของคู่ยงซอ>
Y: แต่นแต๊น
S: โอ้ ใช่ค่ะ วันนี้วันไวท์เดย์! (วันไวท์เดย์มีไนประเทศ ญี่ปุ่น เกาหลี และไต้หวัน โดยวันนี้คือวันที่ 14 มีนา หรือ1เดือนหลังจากวันวาเลนไทน์นั่นเอง ชายหนุ่มที่ได้รับช็อกโกแลตหรือของขวัญในวันวาเลนไทน์จากหญิงสาว จะถือโอกาสนี้มอบของคืนกลับให้ฝ่ายหญิงเป็นการแสดงความในใจอย่างหนึ่งว่า ฉันก็มีใจนะ)
Y: ไวท์เดย์
S: โอ้ ขอบคุณมากค่ะ!
<เพราะว่าวันนี้คือวันไวท์เดย์…>
<ของขวัญขนมวันไวท์เดย์>
S: ดูน่าอร่อยจังเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ ดูนี่สิคะ!
<ภรรยาฮยอนเจออะไร>
<คุณอยู่ในใจผม>
Y: คุณอยู่ในใจผม
<หลงใหลในขนม>
S: น่ากินจังเลยค่ะ น่าอร่อยค่ะ ฉันจะเก็บไว้แล้วกินทีหลังนะคะ
Y: เฮ้ เธอได้เห็นการ์ดภารกิจหรือยัง
<การ์ดภารกิจวันสุดท้าย…>
S: วันนี้เรามามีช่วงเวลาดีดีด้วยกันเถอะค่ะ
Y: พี่จะร้องไห้อ่ะ
S: ฉันจะไม่ร้องค่ะ
Y: มันสนุกหรอไงล่ะ เธอจะหัวเราะได้ใช่ไหมล่ะ
<จริงๆแล้ว…วันสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความสุข>
Y: อ่า พอคิดว่านี่คือครั้งสุดท้าย พี่ก็จะทิ้งตัวนอนที่นี่แหละ
S: พี่อยากจะนอนสักหน่อยไหมล่ะคะ
<นอนลง>
Y: พี่ต้องทำแบบนี้…
<เท้าขี้เล่นของยง>
S: มันรู้สึกว่าฉันต้องตัดมันเทศออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยค่ะ…
S: นี่มัน…
Y: เธอพูดอะไรนะ
Y: โอ้ ใช่ ซอฮยอน
<จู่ๆสามียงก็มีความคิดขึ้นมา>
Y: ถ้าเรากำลังจะไปทำเรื่องสนุกๆ งั้นเราก็ต้องใช้เงินนะ
<เพื่อจะได้มีวันที่สนุก พวกเขาต้องมีสิ่งนี้…>
S: ใช่ค่ะ
Y: เงินในบัญชีเงินฝากของเราไง…
S: บัญชีเงินฝากหรอคะ เรามีของแบบนั้นด้วยหรอคะ
Y: ทำไมเธอเป็นแบบนั้นล่ะ….?
S: แบบนั้นแบบไหนคะ
<หรือเป็นเพราะว่านานมากแล้ว เธอเลยจำไม่ได้ว่ามีบัญชีเงินฝากร่วมกันด้วย>
Y: ย้อนกลับไปสักพักแล้วอ่ะ…
MC: โอ้ ตายแล้ว เธอจำไม่ได้หรอ
Y: ตอนที่เราไปดูอวตาร
S: ตอนที่เราไปดูอวตาร
MC: โอ้ คุณซอฮยอน!
<1 ปีก่อน คู่ยงซอเปิดบัญชีร่วมกันไว้>
พนักงานธนาคาร: ได้โปรดกลับมาอีกนะคะ!
Y: ผมจะกลับมาตอนที่ผมต้องใช้เงินครับ
<ไม่ได้จริงจัง>
Y: อย่าแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้หน่อยเลย… พี่รู้ทุกอย่างแหละ
S: ไม่รู้จริงๆค่ะ!
Y: เธอกำลังแกล้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้!
S: พี่หมายถึงอะไรคะ
Y: อย่ามาแกล้งนะ ซอจูฮยอน นี่ไงล่ะ…
S: โอ้ มีจริงๆด้วย!
<เอาสมุดบัญชีออกมา>
<บัญชีออมทรัพย์ ยงฮวา ซอฮยอน>
S: โอ้ ของจริงนี่คะ โอ้ ฉันจำได้แล้วค่ะ!
<นี่คืออะไร…>
Y: อย่ามาโกหกพี่นะ อย่ามาเนียน ซอจูฮยอน
<ภรรยาฮยอนแกล้งเนียนอยู่หรอ>
S: ฉันจำไม่ได้ค่ะ

สัมภาษณ์ห้องมืด
S: ฉันจำได้แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ฉันจะจำไม่ได้ได้ยังไงคะ
<ทำไมคุณถึงพูดว่าคุณจำบัญชีธนาคารไม่ได้ล่ะ>
S: ถ้าฉันพูดว่าฉันจำได้ เขาก็คงคิดว่าฉันจะต้องฝากเงินไปเยอะมากแน่ๆค่ะ ซึ่งมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยค่ะ!
<จะมีเงินมากแค่ไหนในบัญชีเงินฝาก>

S: นานแล้วนะคะที่อากาศดีจริงๆ
Y: อ่า เธอพูดถูก ไปนั่งรถประจำทางกัน รถประจำทาง
S: โอ้~ พี่คะ พี่ยังไม่ได้ใบขับขี่อีกหรอคะ
Y: โอ้ ให้ตายสิ พี่มีเวลาไปสอบเมื่อไหร่ล่ะ
<สามียังไม่มีใบขับขี่?>
<แต่แล้ว>
<หยิบกุญแจรถออกมา?>
S: นี่อะไรคะ!?
<รถสปอร์ตสีแดง?>
MC: โอ้ เขาได้ใบขับขี่แล้วหรอ
Y: โอ้ พี่ไม่มีเวลาไปสอบใบขับขี่
JS: ใช่ครับ เขาได้ใบขับขี่มาแล้วครับ
MH: ใช่ครับ เขาได้มาแล้ว
<ยินดีด้วย>
MC: ทั้งประเทศคงมีความสุข เพราะว่าจองยงฮวาได้ใบขับขี่มาแล้ว
MC: อะไรจะดีไปมากกว่านี้ ที่เขาทำได้ ทั้งๆที่มันยากมากจริงๆ เขาตกไปกี่ครั้งเนี่ย…
S: พี่คะ!
Y: ขึ้นรถสิ!
S: ฉันยังไม่อยากตายนะคะ!
Y: อะไร!? ตายอะไร…?!
S: พี่ขับโดยไม่มีใบขับขี่ไม่ได้นะคะ!
Y: เธอหมายความว่าไง ไม่มีใบขับขี่ พี่คือคนที่ได้ใบขับขี่มาแบบไม่ต้องสงสัยเลยนะในประเทศนี้อ่ะ
S: พี่ได้มาแล้วหรอคะ?!
Y: ใช่ ได้มาแล้ว
Y: คุณซอฮยอนครับ เราจะไปกันหรือยังครับ
<ผู้เชี่ยวชาญใช้สายตาตรวจสอบ>
S: พี่ได้ใบขับขี่มาเมื่อไหร่คะ
<ได้มาครั้งที่แล้วหรอ…!?>
MC: งั้นเขาก็ไม่ได้บอกเธอ เพราะเขาอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ
S: เข็มขัดนิรภัยค่ะ เข็มขัดนิรภัย! คนนี้นี่!...
<โอ้ ใช่…>
S: พี่ได้ใบขับขี่มาเมื่อไหร่คะเนี่ย ถึงได้ลืมเรื่องนั้น
<ไปกันเลย!>
<การขับรถครั้งแรกของคู่ยงซอ>
Y: ไปกันเลยนะ
S: ไปเลยค่ะ
Y: ซอฮยอน อา
S: ค่ะ
Y: ในที่สุด พี่ก็ได้ขับรถแล้ว
S: ว้าว มันเหมือนฝันเลยนะคะ
<การขับรถของคู่ยงซอที่ล่องลอยออกมาจากความฝัน>
MC: คู่นี้เดินกันตลอด
MC: เห็นได้ชัดเลยนะว่าผู้หญิงชอบผู้ชายมีรถ
MC: ฉันก็อยากเจอผู้ชายที่มีรถนะ
MC: ผมมีรถนะ
MC: มีรถแล้วก็หน้าตาดีด้วยค่ะ
MC: โอ้ จริงหรอ ผมมีแต่รถอย่างเดียว
<ดูในกระเป๋าสตางค์ของเขา>
S: มันเป็นรูปจากครั้งนั้นนี่คะ
<อยากจะอวดใบขับขี่ของเขา>
MC: โอ้ เขากำลังโชว์ใบขับขี่
MC: โอ้ รูปนั้น รูปนั้น
S: ว้าว เหมือนฝันเลยค่ะ
Y: พี่น่าจะไปส่งเธอไปมหาวิทยาลัยนะ
<สามียงอยากขับรถไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัย>
S: ทำไมพี่ถึงได้ใบขับขี่มา หลังจากที่ฉันลาหยุดที่มหาวิทยาลัยไปล่ะคะ
S: ทำยังไงดีคะ
Y: ทำยังไงดีนะ พี่น่าจะส่งเธอไปมหาวิทยาลัยนะ
<ขณะที่ภรรยาฮยอนกำลังสนุก… สามียงก็กำลัง…>
<ตั้งใจเต็มที่>
MC: ปากเขา… อ้าอยู่…
<คนขับรถที่อ้าปากค้างอยู่ตลอด>
MC: ตอนเขาขับรถ เขามักจะอ้าปากเสมอเลยหรอ
<การขับเริ่มจริงจัง>
JS: ใช่ครับ เขาทำแบบนั้นครับ
<ตอนนี้ที่พวกเขาต้องทำ คือ จอดรถ>
S: ระวัง อย่าไปขูดรถคนอื่นนะคะ
<อ้าปากกว้างกว่าเดิม>
MC: ปากเขา….
MC: เขาพูดไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
<ตอนนี้ ที่เขาต้องทำ คือ ถอยหลังเข้าซอง>
<ได้แต่มองไปข้างหลัง>
MC: เขาไม่มองทางอื่นเลย
<ลืมไปเลยว่าภรรยาเขาอยู่ตรงนั้นด้วย>
MC: เขายังอ้าปากกว้างอยู่
MC: ถ้าจะดูเท่ ผู้ชายต้องจอดได้ในครั้งเดียวนะ
<การจอดที่ลำบาก>
<ปากเขายังอ้าค้างอยู่>
MC: โอ้ ล้อไม่ตรง
<ล้อหน้าเบี้ยว>
MC: เขาจะต้องออกมาและเห็นมัน แล้วเขาก็ต้องกลับเข้าไปใหม่
<เปิดประตูรถมาตรวจสอบการจอดของเขา>
Y: โอ้ ล้อ ล้อไม่ตรง
Y: พี่จะไปขยับล้อ แล้วจะออกมานะ
MC: เห็นไหม ดูสิ…
S: โอ้ อากาศดีค่ะ
Y: ไปกันเถอะ ซอฮยอน
Y: โอ้ พี่เกือบจอดแบบแย่ๆแล้วอ่ะ!
Y: บัญชีเงินฝากจะเป็นยังไงนะ…
<จนถึงตอนนี้ คู่ยงซอผู้มีบัญชีเงินฝาก>
S: ฉันไม่ได้ฝากไปเยอะแยะเลยนะคะ.. ฉันจะเชื่อมั่นในพี่ค่ะ
<กังวลเล็กน้อยที่ไม่ได้มาฝากเยอะ>
<อันดับแรกไปที่ ATM ก่อน>
S: พี่ต้องใส่เข้าไปแบบนั้นค่ะ
<ยอดรวมของบัญชีเงินฝากคือ?>
MC: ฉันอยากรู้ว่ามีเงินอยู่เท่าไหร่ในนั้น
<หลังจากหนึ่งปีของการเก็บออม…>
<ซอจูฮยอนฝาก 3 ครั้ง>
<จองยงฮวาฝาก 1 ครั้ง>
2010- March-16 Account opening 7man won (2240 บาท)
May- 10 Seo Joo Hyun 5man won (1600 บาท)

May -19 Seo Joo Hyun 2man won (ุ640 บาท)

May -20 Jung Yong Hwa 10man won (3200 บาท)

May -24 Seo Joo Hyun 5man won (1600 บาท)

รวมเป็นเงินทั้งหมด 290000 วอน (9280 บาท)
S: นี่อะไรคะ
<เพราะภรรยาฮยอน… 290000 วอน (ประมาณ 9280 บาท)>
Y: เธอมาฝากเงินตอนไหนเนี่ย
S: ฉันมาฝาก…
Y: เธอฝากไปเยอะขนาดนี้ตอนไหนเนี่ย
S: ฉันไม่ได้ฝากเยอะเลยนะคะ
S: ทำไมคะ
<วันสุดท้าย มาเพื่อถอนเงิน 290000 วอน>
พนักงานธนาคาร: วันนี้ มาทำอะไรคะ
Y: วันนี้ เรามาถอนเงินก้อนโตของเรา…เพื่อเอาไปใช้ครับ
พนักงานธนาคาร: ถ้าคุณถอนเงินออกไปหมด คุณต้องการปิดบัญชีด้วยใช่ไหมคะ
<รอยยิ้มของเขาจางหายไป>
Y: เราต้องปิดเลยหรอครับ
<ปิดบัญชี?>
MC: โอ้ พวกเขาต้องปิดบัญชี
<ไม่เคยคาดคิดว่าจะพูดถึงการยกเลิกบัญชี>
Y: เราต้องปิดบัญชีเลยหรอ
S: เราจะต้องปิดค่ะ…
Y: ครับ…
Y: ผมมาที่นี่แค่ครั้งเดียว แต่ผมต้องปิดบัญชีนี้แล้ว
<เงินฝาก 290000 วอนของคู่รัก>
Y: โอ้…เงินออกมาแล้ว
Y: คนมักจะมาปิดบัญชีกันตอนไหนครับ
พนักงานธนาคาร: เขาจะปิดบัญชีร่วมกัน เมื่อแยกกันค่ะ
<เมื่อแยกกัน?>
Y: โอ้ จริงหรอครับ
S & Y: โอ้ เศร้าจังเลย
<ด้วยเหตุผลบางอย่าง คู่รักเศร้า>
<นับอีกครั้งอย่างแม่นยำราวกับมีด>
<ปิดบัญชีที่มีอายุงานแค่สั้นๆ>
Y: เรายังมีสมุดบัญชีนี่…
พนักงานธนาคาร: ใช่ค่ะ คุณเก็บสมุดบัญชีไว้ได้ค่ะ
Y: ฉีกคนละครึ่ง
S: ฉันกำลังจะทำแบบนั้นเหมือนกันค่ะ
S: ได้ค่ะ แต่ตอนนี้ เราเก็บไว้ก่อนและไปกันดีกว่าค่ะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

<ตอนกลางคืนของวันนั้น>

<เพื่อ มอบวันสุดท้ายที่เป็นปัจจุบัน(ของขวัญ)ที่มีความสุขให้แก่กันและกัน> ป.ล. ตรงนี้ Present แปลได้ทั้งของขวัญและปัจจุบัน ซึ่งรู้สึกว่ามันเข้ากับยงซอทั้งสองคำ ขอใส่ไว้ทั้งคู่นะคะ ^^

MC: ฉันสงสัยจังว่าวันสุดท้ายที่มีความสุขจะเป็นยังไง
<ซอฮยอนที่อยู่ในรถกำลังเดินทางไปไหน>
S: พี่คะ พี่คิดว่ามันจะใช้เวลาอีกนานแค่ไหนคะ
ผู้จัดการ: ประมาณ 15 นาที
S: โอ้ 15 นาที

สัมภาษณ์ห้องมืด
S: คุณจะเห็นมันเป็นการแยกจาก แต่ฉันไม่เคยต้องการจะให้มันเป็นวันที่ลาจากเลยจริงๆ ฉันอยากจะให้มีวันเวลาที่มีความสุขจริงๆค่ะ
<เพื่อของขวัญวันสุดท้ายที่มีความสุข…>
S: ความรู้สึกของการพบกันครั้งแรก ความรู้สึกนั้นค่ะ
<กลับไปที่ความรู้สึกที่ได้พบกันครั้งแรก>
S: ฉันอยากที่จะรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง…และฉันก็คิดว่ามันจะเป็นการแยกจากที่สวยงามค่ะ
<เพื่อใช้วันเวลาอย่างมีความสุข ตัดสินใจว่าจะกลับไปที่ความรู้สึกแรกที่ได้พบกัน>

<ดังนั้น นี่คือเหตุผลว่าทำไมซอฮยอนถึงมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้…>
<มัดผม>
<ท่าทางที่เธอกำลังดื่มน้ำ…>
MC: โอ้ ทรงผมทรงนั้น
MC: โอ้ มันเหมือนเดิมเลย
<คู่ยงซอแต่งตัวเหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน>
MC: โอ้ ว้าว เหมือนเดิมเลย!
MC: มันเหมือนเดจาวูเลย (เดจาวู คือ การที่เรารู้สึกเหมือนสิ่งที่เห็น ที่ได้ยินตอนนี้ เราเคยได้ยิน ได้เห็นมาก่อนแล้ว)
S: นี่มันแปลก แปลกๆค่ะ

สัมภาษณ์ห้องมืด
Y: ผมคิดว่าความทรงจำที่ฝังแน่นที่สุดคือการพบกันครั้งแรกครับ มันจะเคอะเขินไหมถ้าเราได้กลับไปที่ที่เราเจอกันครั้งแรก

MC: พวกเขาเจอกันที่ MBC
<เจอกันครั้งแรกที่ล็อบบี้ตึก MBC>
MC: โอ้ ว้าว พวกเขากำลังกลับไปที่ที่เขาเจอกันครั้งแรก
MC: ตรงนั้นไง ที่ด้านหน้า
MC: โอ้ CNBLUE ก็อยู่ที่นั่นด้วยนี่…
<สามียงกำลังรอคอย>
MH: ตอนนั้น จองชินสะพายเป้ และแกล้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นสามีครับ
<ครั้งแรกที่พบกัน สมาชิก CNBLUE อยู่ด้วยกันที่นั่น>
MC: เขาใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม และใส่ผ้าพันคอที่เขาถักเอง
<ยงก็ใส่เสื้อผ้าเหมือนตอนนั้นด้วยเหมือนกัน>
<พี่ เร็วๆเข้า!>
<ภรรยาฮยอนเกือบมาถึงแล้ว!>
S: โอ้ ไม่นะ ฉันเกือบถึงแล้ว
<กำลังรอเธอที่ประตู>
<ว่างเปล่า>
Y: โอ้ เธอมาแล้ว
<ซ่อน>
MC: เขาแอบ
<เครียด>
<ในที่สุด ภรรยาฮยอนก็มาถึงแล้ว>
MC: เธอมาถึงแล้ว
<ภรรยาฮยอนกำลังลงจากรถ>
<เป้ใบเดิม>
<แม้แต่ผ้าห่ม?>
MC: เธอสะพายเป้ใบเดิม และแม้แต่ผ้าห่มด้วย!
<กำลังกลับไปสู่อดีต…>
<กลับไปที่ภาพแรกที่เราได้พบกัน>
<พี่สาวอยากจะเป็นลม>
MC: ทำไมไหล่คุณดูเล็กอย่างนี้ล่ะ!?
<ขอโทษที่ไหล่ฉันเล็ก>
<เธอมาถึงหรือยัง>
<ในที่สุดภรรยาฮยอนก็เข้ามาที่ล็อบบี้แล้ว>
<เธอจะเห็นฉันไหมหรือไม่เห็น>
<สามียงซ่อนตัวอยู่ที่ไหน>
<เขาอยู่ไหน>
MC: เราทุกคนเห็นขาเขานะ…
<เราทุกคนเห็นขาเขา>
<เหมือนตอนพบกันครั้งแรก…แกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักกันมาก่อน>
Y: สวัสดีครับ
S: สวัสดีค่ะ
<ในที่สุด การพบกันครั้งแรกของคู่รัก?>
MC: พวกเขากำลังแกล้งทำเป็นว่าเจอกันครั้งแรกหรอ
<เดินเข้าไปใกล้ภรรยาของเขามากขึ้น…>
MC: พวกเขาต้องรู้สึกแปลกมากแน่ๆ
Y: สวัสดีครับ
S: สวัสดีค่ะ
<สามีของฮยอนอยู่ตรงนี้>
<เย็นชา>
<ใช่ ไปเลย>
S: ใช่ค่ะ ไปกันเลยค่ะ
<จู่ๆก็กลายเป็นสามีที่ไม่มีใครเห็น>
<ภรรยา…>
Y: เธอดูเหมือนเดิมเลยนะ
S: หรอคะ
Y: ใช่
S: พี่คะ… ทำไมพี่ดูไม่เหมือนเดิมล่ะคะ
Y: เธอหมายความว่ายังไง ไม่เหมือนเดิม พี่ก็ใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิมนะ
S: มันไม่เหมือนเดิมค่ะ
<ภรรยาตาไว>
Y: พี่ก็ใส่ชุดเดิมแหละ
<เสื้อผ้า>
Y: สีเหมือนเดิม
MC: สีเหมือนเดิม
MC: 1 ปีก่อน
<ยังไงก็ตามกล่าวทักทายกัน>
Y: สวัสดีครับ
S: นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบคุณค่ะ
Y: คุณอายุเท่าไหร่ครับ
<ถามอายุกันแล้ว>
S: 21 ค่ะ
Y: โอ้ ตอนนี้คุณอายุ 21 แล้ว
S: ค่ะ
Y: ผม 23 ครับ
S: โอ้ ค่ะ…
MH: สิ่งเดียวที่ต่างคืออายุของพวกเขา
สัมภาษณ์ห้องมืด
S: สามียงมองฉันต่างไปค่ะ มันเหมือนเมื่อฉันได้พบเขาครั้งแรกค่ะ
Y: ว้าว มันเหมือนเดิมจริงๆครับ ความรู้สึกนั้น มันเหมือนกันมากเลยครับ
<หลังจากได้เห็นเธออีกครั้งในภาพนั้นหลังจากหนึ่งปีผ่านไป…>
Y: หลังจากที่ผมระลึกถึงความทรงจำจากปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าผมรู้สึกดีใจมากยิ่งขึ้นที่ได้เห็นเธอครับ

<จงใจจับผิด>
Y: ทำไมเธอมาช้าจังเลย
S: ฉันไม่ได้มาสายนะคะ
<ไม่น่าเชื่อ>
Y: เธอมาสายตลอดแหละ!
S: ฉันไม่สายค่ะ! ทำไมพี่ทำตัวแบบนี้ตอนพบกันครั้งแรกล่ะคะ
<เหมือนละคร เขาจับเธอไว้>
S: หยาบคายมากเลยนะคะสำหรับการพบกันครั้งแรก
Y: พี่ขอโทษนะ
JS: ตั้งแต่ที่พี่ยงฮวามาถ่ายรายการ WGM เขาก็ชอบเล่นแสดงบท "รัก" เหมือนในละครอยู่บ่อยๆครับ
MH: จริงครับ เหมือนแบบนี้เลยครับ
MC: จริงหรอ
JS: แม้แต่ตอนที่กลับมาบ้าน เขาก็ยังทำครับ

<รถของ SNSD ที่พวกเขานั่งไปด้วยกันครั้งแรก>
Y: สวัสดีครับ!
Manager: ไง
<กับพี่ผู้จัดการผู้มีประสบการณ์>
S: คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยค่ะ
<ฮยอน คนที่จำได้เสมอว่าต้องคาดเข็มขัดนิรภัย>
<เหมือนกับการพบกันครั้งแรก…>
<คาดเข็มขัดนิรภัยทันที>
S: เข็มขัดนิรภัยค่ะ!
Y: โอ ใช่ ใช่
S: ฉันเขียนมาค่ะ
Y: อะไรหรอ
S: สิ่งที่ฉันควรจะถามคุณค่ะ
<เพื่อถามสามีของเธอ>
S: ใครคือคนที่คุณนับถือคะ
Y: บอง โจวี่
S: ส่วนของฉัน ท่านเลขาธิการใหญ่ UN ท่านบันคีมุนค่ะ
S: คุณชอบอ่านหนังสือไหมคะ
Y: หนังสือหรอ ผมก็อยากจะอ่านนะ…
<ยงกำลังคิดถึงหนังสือและความคิดเรื่องต่อไป>
S: มีหนังสือแนวพัฒนาตัวเองค่ะ
<เหมือนกับครั้งที่แล้ว>
S: คุณชอบอ่านหนังสือไหมคะ
Y: โอ้ คุณชอบอ่านหนังสือใช่ไหม
S: ชอบหนังสือไหมคะ
Y: ชอบ
S: ใครคือคนที่คุณนับถือคะ...
Y: ผมนับถือท่านเลขาธิการใหญ่ UN ท่านบันคีมุน
S: โอ้ จริงหรอคะ
S: ทำไมล่ะคะ
Y: ผมอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับท่านและก็กลายเป็นแฟนน่ะ
Y: แล้วคุณซอฮยอนล่ะครับ
S: ฉันก็ชื่นชมท่านเลขาธิการใหญ่ UN ท่านบันคีมุนเหมือนกันค่ะ
Y: นี่เลยเป็นสิ่งที่เราเข้าใจกันและกันใช่ไหมครับ
S: ฉันชอบบองโจวี่ด้วยค่ะ
Y: บองโจวี่ด้วยหรอครับ
<นี่คือความภูมิใจของคู่รักหนึ่งปี…>
<นี่สนุกดีนะ>
<นี่สนุกดี>
MC: หลังจากที่พวกเขาได้พบกัน พวกเขาก็เหมือนกันขึ้นเรื่อยๆ
<สามียงหยิบอะไรบางอย่างออกมา>
S: อะไรคะ
<สามียงหยิบ…>
Y: ผมเขียนสิ่งที่ผมอยากจะถามตอนที่ผมได้เจอภรรยามาครับ
<บันทึกคำถามที่สามียงอยากจะถาม>
MH: โอ้ งั้นครั้งนี้ พี่ยงฮวาก็เป็นคนถามคำถามจากในไดอารี่
Y: ข้อแรก ไอดอลคนไหนที่คุณชอบครับ
S: ไอดอลที่ฉันชอบหรอคะ
<รู้แล้วว่าคำตอบจะเป็นยังไง>
<แต่ฮยอนผู้มีไหวพริบพูดว่า…?>
Y: ช่วยตอบด้วยครับ…
S: FT Island ค่ะ
S: ฉันชอบ CNBlue ด้วยค่ะ
Y: CNBlue หรอครับ พวกเขาเก่งนะครับ
Y: สมาชิก CNBlue คนไหนที่คุณชอบมากที่สุดครับ
<เธอจะพูดว่าอะไรคราวนี้>
S: คนที่ร้องเพลงดีที่สุดน่ะค่ะ
Y: โอ้ จริงหรอครับ
<ผมใช่ไหม>
MC: โอ้ นั่นมันจองชินนี่นา
<อ่า~ ฮยอน!...>
S: คนที่เหมือนปลาหมึกค่ะ
<คนนี้นี่เอง>
MC: โอ้ คนที่เหมือนปลาหมึก
JS: โอ้ พี่ยงฮวานั่นแหละ
Y: ผมไม่คิดว่ามีใครที่เหมือนปลาหมึกนะครับ
S: มีค่ะ
<ทำให้สามีสะดุ้งได้ด้วยคำตอบของเธอ>
Y: คุณนั่นแหละเป็นคนที่เหมือนปลาหมึก
S: ไม่ค่ะ หมายความว่ายังไงคะ ปลาหมึก
Y: คุณชอบละครเรื่องไหนครับ
<เคยเล่นละครเรื่อง You’re Beautiful>
MC: You’re Beautiful?
S: ฉันชอบละครประวัติศาสตร์มากๆเลยค่ะ
<ผิดหวัง>
Y: คุณไม่ชอบละครที่มีหนุ่มๆหน้าตาดีดีหรอครับ
S: โอ้ คุณหมายถึง Boy’s Over Flowers หรอคะ
<มึนงง>
S: โอ้ You’re Beautiful
Y: ใช่ครับ
S: ค่ะ ฉันชอบค่ะ
<หลังจากหนึ่งปีผ่านไป สามียงก็ถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง>
Y: ผู้ชายในอุดมคติของคุณล่ะ…
S: ฉันไม่มีผู้ชายในอุดมคติค่ะ
Y: โอ้ จริงหรอ
Y: แล้วสามีของคุณชื่ออะไรครับ
S: สามีของฉันชื่อ… จอง…
Y: ยงฮวา?
S: ยงงงงง
Y: คุณตอบทุกอย่างแล้วครับ
S: โอ้ จริงหรอคะ
<คำถามที่มีแรงจูงใจแอบแฝง>
Y: ใช่ ด้วยคำตอบนั้นคำตอบเดียว คุณได้ตอบไปหมดแล้วทุกอย่างครับ
S: โอ้ จริงหรอคะ
MC: คำถามเหล่านั้นได้ตอบตัวมันเองแล้ว?

สัมภาษณ์ห้องมืด
Y: มันก็ไม่ใช่ว่าผมต้องการจะได้ยินมันมากนักหรอกครับ… แต่นี่มันเป็นครั้งสุดท้าย และผมเป็นสามีของเธอ… แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่พูดออกมาครับ…
<เมื่อไหร่ที่เธอจะพูดคำที่เขาอยากได้ยิน>
<ภรรยาฮยอนรับรู้ได้อย่างเร็ว>
S: โอ้ ฉันรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไปค่ะ ฉันจับได้ในทันทีเลยค่ะ สำหรับวงไอดอลที่ดีที่สุดก็คือ CNBlue วงดนตรีที่ฉันชอบมากที่สุด คือ CNBlue และคนที่ฉํนชอบมากที่สุดในวง ก็คือ จองยงฮวา
<คำตอบของฮยอนถูกร้อยเข้าด้วยกัน>
S: ส่วนละครเรื่องโปรดของฉัน ก็ต้องชื่อเรื่องว่า You’re Beautiful ซึ่งฉันชอบตัวละครที่ชื่อชินวูมากๆเลยค่ะ
S: ตอนนี้ พอใจแล้วใช่ไหมคะ
S: ใช่ค่ะ เขาน่าจะรู้อยู่แล้วค่ะ

Y: นี่เป็นคำถามสุดท้ายนะครับ ความแตกต่างระหว่างรักกับชอบคืออะไรครับ
<รักกับชอบต่างกันยังไง>
S: ความแตกต่างหรอคะ!?
<ความเห็นที่ภรรยาฮยอนเคยให้ไว้ที่ทำให้ช็อก>
Y: คุณเคยออกไปเที่ยวกับผู้ชายมาก่อนไหม
S: ความแตกต่างระหว่างรักกับชอบคืออะไรคะ
Y: คุณพูดว่าอะไรนะ
Y: คุณ..คุณนี่สุดยอดจริงๆ
<หลังจากหนึ่งปีผ่านไป ภรรยาฮยอนจะตอบว่าอะไร>
<กำลังคิด...>
S: ชอบ…
<ตอนนี้ ชอบคือ…>
S: คือ การมีความรู้สึกดีดีให้ใครสักคน
Y: อืม
S: ส่วนรัก…?
<รักคือ?>
S: คือการที่เรามีความรู้สึกดีดีให้ใครสักคนแบบ x100 ฉันหมายถึงว่าคุณมีความสนใจในคนคนนั้นมากขึ้นค่ะ
S: รักคือการชอบคนคนนั้นแบบลึกซึ้งกว่าค่ะ!
Y: การรักคนคนนั้นแบบลึกซึ้งกว่าหรอ
<คนนั้นคิดว่าสามียงต้องค้นพบ>

สัมภาษณ์ห้องมืด
Y: ผมรู้สึกได้ว่าในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วครับ ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้แม้ว่าเธอจะอธิบายออกมาได้ไม่ดีนัก แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอรู้แล้วครับว่าความแตกต่างคืออะไร
<ถึงแม้ว่าการอธิบายจะยังติดๆขัดๆ… แต่สัมผัสได้ว่าเธอรู้แล้วว่ารักคืออะไร>
Y: ใช่ครับ ผมรู้สึกว่าเธอรู้แล้วครับ
<ตอนนี้เมื่อหนึ่งปีผ่านไป ฮยอนเข้าใจอะไรอีก>
S: เพื่อให้เห็นภาพแบบวรรณกรรม ฉันจะลองพูดแบบสวยงามนะคะ
S: ชอบคือ… เหมือนกับตอนที่เมล็ดของดอกแดนดิไลออนอยู่บนดิน มันอ่อนนุ่มและให้ความรู้สึกดี ขณะที่รักคือเมล็ดพันธุ์เดียวกันที่อยู่ในดิน กำลังเติบโตและผลิดอกออกผล เมล็ดดอกแดนดิไลออนมักจะพบเห็นได้เสมอ และลอยไปลอยมาอยู่ตลอด แต่สำหรับดอกแดนดิไลออนที่เติบโตขึ้นมา คุณต้องรดน้ำ กันลม และมันก็จะกลายเป็นสิ่งที่มีค่ามากค่ะ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดค่ะ
S: โอ้ น่าอายจังเลยค่ะ!
S: ฉันคิดถึงมันนะคะ
<ทฤษฎีดอกแดนดิไลออน: เธอต้องคิดถึงมันมากมายขนาดไหนเนี่ย>
S: ฉันคิดถึงมันเยอะมากจริงๆเลยค่ะ มันอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ถูก แต่…ฉันก็คิดว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอคะ
<นี่คือที่ภรรยาฮยอนได้เรียนรู้เกี่ยวกับความรัก?>

S: พี่คะ แล้วพี่คิดว่ารักคืออะไรคะ
Y: มีความรู้สึกดีดี
<การชอบใครสักคน คุณมีความรู้สึกดีดีให้…>
Y: รักคือ…
S: รักคือ…
Y: การคิดถึงคนคนนั้น
S: การคิดถึงคนคนนั้น
Y: แล้วทำให้คุณคลั่ง *ถอนหายใจ* อะไรประมาณนั้นแหละ (คลั่งอยู่ใช่ไหม ยงงงงง)
<ความรู้สึกแบบอยู่ไม่ได้โดยไม่มีเธอ?>
Y: โอ้ จริงๆเลย อ้าาาา!
<รัก… เหมือนกันไหม>
Y: ขอบใจนะ ซอฮยอน
Y: ขอบคุณนะที่คิดถึงพี่ขนาดนั้น (เนียนนะ ยงงง)
S: อะไรนะคะ?!
Y: ห้องซ้อม ตั้งแต่ช่วงแรกๆที่พี่เป็นเด็กฝึกน่ะ
S: ค่ะ
Y: เป็นที่ที่พี่มาซ้อมทุกวันเลยนะ
Y: อยากไปที่นั่นด้วยกันไหม
S: ค่ะ
Y: ชอบมากเลย
<ขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน>
Y: มันเป็นห้องซ้อมห้องเดียวกันกับก่อนหน้านี้
<ในที่สุด พวกเขาก็ออกไปที่ห้องซ้อมที่เจอกันครั้งแรก>
<ขณะนั้น คู่ยงซอมาถึงห้องซ้อมแล้ว>
MC: นั่นใช่บริษัทของคุณไหม
MH: ใช่ครับ ห้องซ้อมของเราครับ
<ในระหว่างช่วงดึกๆ>
MC: โอ้ ที่นี่!
S: นานสักพักแล้วนะคะ
<เหมือนคืนแรก เขามีความเชี่ยวชาญ>
<นานสักพักแล้ว>
<ใจเต้น>
Y: ว้าว มันเหมือนเดิมเลยจริงๆ
<ทึ่ง>
<ทึ่ง>
Y: จริงๆแล้ว ที่นี่คือห้องโปรดของผมเลยนะ
<ที่ที่คู่ยงซอมาเดทกันครั้งแรก>
MC: ฉันจำได้ว่าพวกเขาเล่นกีต้าร์และซ้อมที่นั่น
<มันคือที่ที่สามียงสอนภรรยาฮยอนเล่นกีต้าร์>
<ผมที่ตกลงมา>
<ปัดผมเธอขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว>
MC: อ่า เขาปัดผมเธอขึ้นไป
Y: โอ้ เอากระเป๋าเธอมาให้พี่
Y: คุณซอฮยอนครับ ชอบกีต้าร์ไหม
S: ค่ะ
Y: โอ้ จริงหรอคะ
S: มันใหญ่ค่ะ
Y: เคอะเขินนะ
S: ร้องเพลง I’m a Loner ให้ฉันฟังหน่อยค่ะ
Y: โอ้ I’m a loner…
<ทำตามที่บอก>
Y: ขอบคุณครับ
S: ไม่เป็นไรค่ะ
Y: มาที่นี่ มันทำให้พี่นึกถึงวันที่เราพบกันครั้งแรก
S: ฉันรู้ค่ะ ฉันก็จำได้แม่นค่ะ
Y: เธออยากเรียนการเล่นกีต้าร์ไหม
S: ค่ะ
Y: เธอมั่นใจนะว่าจะเรียนน่ะ
S: ค่ะ
Y: ครั้งหนึ่งพี่เคยสอนคนคนหนึ่งนะ แต่เขาไม่ได้ซ้อมเลยตลอดหนึ่งปี
<ระหว่างนั้น ไม่ได้ซ้อมกีต้าร์เลย>
S: โอ้ เขาต้องมีเหตุผลค่ะ
Y: อ่า~ มันจะมีได้ยังไงน่ะ
S: มีสิคะ
Y: อืม…
S: มีเหตุผลค่ะ…
<ภรรยาฮยอนที่ไม่ได้ซ้อมกีต้าร์เลย มีนัยที่ปิดบังไว้?>
Y: นานแล้วสิ ที่เธอได้เห็นมันน่ะ
S: ใช่ค่ะ
S: สวัสดี สบายดีไหม
S: โอ้ ไม่นะ เธอมีฝุ่นเกาะนะ
MC: นั่นคือกีต้าร์ที่ยงฮวาซื้อให้เป็นการส่วนตัว
<แม้ว่าสามียงจะซื้อกีต้าร์ให้…>
S: ฉันคิดว่าฉันต้องตั้งเสียงกีต้าร์อีกครั้งนะคะ…
Y: เอามานี่มา
<ตรวจสอบสภาพกีต้าร์>
MC: ถ้าคุณไม่เล่นเครื่องดนตรีสักพัก มันจะเสีย
<ตรวจสอบอย่างรอบคอบ>
<มองดูว่ามีการฝึกซ้อมรึเปล่า>
S: พี่จะรู้ได้ยังไงคะ
Y: โอ้ มันยังดีอยู่เลยนะ
S: โอ้ จริงหรอคะ
<ตรวจสอบดูว่ากีต้าร์ตั้งเสียงมาดีแล้วหรือยัง>
S: ใช้ได้ใช่ไหมคะ
Y: ใช่ มันตั้งเสียงมาแล้ว
S: จริงหรอคะ!? ไม่จริงค่ะ…
Y: ไม่จริงหรอ
S: เปล่าค่ะ ฉันหมายถึง…
Y: พี่คิดว่าเธอซ้อมมันซะอีก…
MC: เขาต้องเจ็บปวดแน่ๆ
S: ไม่ค่ะ ไม่ได้ซ้อมเลย
Y: เธอซ้อมใช่ไหม?!
S: ฉันเล่นได้ค่ะ
S: แม้ว่าฉันจะลืมคอร์ดไปหมดแล้ว…
Y: ลองคอร์ด C สิ คอร์ด C
<แบบนี้หรอ>
Y: นั่นอะไรอ่ะ
S: ฉันทำได้ค่ะ แบบนี้…
<แค่ทำมันให้ดูเหมือนว่าถูกตำแหน่ง>
Y: เธอจำไม่ได้เลยจริงๆหรอเนี่ย
S: โอ้ สองนิ้วนี้ สองนิ้ว
Y: นิ้ว.. อะไรน่ะ

สัมภาษณ์ห้องมืด
Y: ซอฮยอน… กีต้าร์… ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจมันเลยครับ
MC: ทั้งๆที่เขาซื้อให้
Y: มันเป็นกีต้าร์ที่เต็มไปด้วยความทรงจำครับ
MC: มันสะสมฝุ่นน่ะสิ
Y: ผมหวังว่าเธอจะซ้อมแม้แค่เพียงสักนิดก็ยังดีครับ

S: ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยค่ะ เหมือนที่พี่เคยทำครั้งที่แล้วค่ะ
Y: พี่จำเนื้อเพลงไม่ได้แล้วอ่ะ
S: I don't know you~ (เนื้อเพลง falling Slowly Ost. Once)
MC: โอ้ once… หนึ่ง (ha na การออกเสียงหนึ่งเป็นภาษาเกาหลี) นั่นเอง
MC: Once หมายถึงหนึ่งครั้ง (one time)ได้ด้วยนะ (one time ชื่อเพลงของ CNBLUE ที่ยงแต่ง)
MC: มันไม่ใช่ tonce นะ (two + once)
<เดินไปที่คีบอร์ด>
Y: โอ้ ความรู้สึกนี้กลับมาอีกครั้ง
<ความรู้สึกของตอนที่เล่นกันครั้งแรก>
Y: ผมไม่รู้จักคุณ แต่ผมต้องการคุณ และมากไปกว่านั้นทั้งหมดด้วย~ (เนื้อเพลง falling Slowly Ost.Once)
Y: พาเรือที่กำลังจะอับปางลำนี้ไป ช่วยชี้ทางกลับบ้านให้มัน เรายังพอมีเวลาอยู่นะ~
<หลังจากนานมาแล้ว พวกเขาเล่นด้วยกันอีกครั้ง!>
MC: นี่จะเป็นการเล่นด้วยกันแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาด้วย
MC: นี่เป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขา
<ทนดูไม่ได้>
<และการแสดงร่วมกันของทั้งคู่ก็จบลงไปแบบนั้น>
Y: นี่ก็นานแล้วเหมือนกันนะ
S: ใช่ค่ะ
Y: หนึ่งปีผ่านไป
S: จริงค่ะ…
<อย่างไรก็ตามหนึ่งปีของคู่ยงซอที่ได้อยู่ด้วยกันได้ผ่านไปแล้ว>
Y: โอ้ คุณซอฮยอนครับ
S: คะ?!
Y: เราจะไม่ลดระดับการพูดกันหน่อยหรอครับ
S: ไม่ค่ะ
<ยังไม่ลด?>
S: เราอยู่ด้วยกันมาแค่ปีเดียวเองค่ะ
Y: โอ้ งั้นเธอก็เป็นคนประเภทที่จะไม่พูดแบบกันเองง่ายๆใช่ไหม
S: ใช่ค่ะ
Y: นั่นล่ะสิ่งที่พี่เกลียดที่สุดเลย
<มุกนี้แรง>
S: ฉันจะกลับตอนนี้เลยค่ะ
Y: เธอเล่นมุกด้วยก็ไม่ได้หรอเนี่ย
S: พี่รู้วิธีเล่นมุกเยอะมากเลยนะคะ
Y: โอ้ เพราะว่าพี่รู้สึกว่าพี่เจอเธอบ่อยๆแล้วไง
S: โอ้ อย่างงั้นหรอคะ
<นานแล้ว ที่สองคนนี้ได้เล่นกีต้าร์เข้าขากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ>
เพลง Genie-Girls' Generation
<ทันใดนั้น!>
MC: อะไรอ่ะ
MC: ปิดไฟไว้อย่างนั้นแหละ!!!
<มินฮยอกเข้ามาอย่างอายๆและปิดไฟ!>
S: อะไรคะ!?
<ทำไมจู่ๆก็ปิดไฟ?>
<สถานการณ์แบบนี้…!?>
<ของขวัญจากน้องสามี เพื่อพี่สะใภ้>
<การแสดงที่มีการดีดนิ้วด้วย>
<เหตุการณ์ดับไฟในวันนี้>
MC: คุณลืมน้องๆสามีไม่ได้นะ
<เตรียมแม้กระทั่งเค้ก!>
MH: เราเตรียมเค้กมันเทศเหมือนคราวที่แล้วเลยครับ
MC: น้องๆ CNBlue ทำหลายอย่างมาก
MC: พวกเขาช่วยได้มาก
<ระหว่างคู่รัก น้องๆสามีที่ช่วยได้มาก>
JS: ผมซึ้งมากเลยนะครับ ตรงนี้
Y: ฉันรู้ว่าพวกนายต้องทำแบบนี้!
S: ขอบคุณค่ะ
JS: เรารู้ว่าพวกพี่จะมาที่นี่
S: เป่าเค้กด้วยกันค่ะ!
S & Y: 1,2,3!
MH: เราเขียนเองเลยนะครับ บนเค้กน่ะ
S: นี่ดูเหมือนกบเลยค่ะ
JH: อันนั้น ผมเขียนเองแหละ
<ตัวหนังสือที่เขียนด้วยความมั่นใจที่เขาอยากอวด>
JH: เธอคิดว่าไง
S: น่ารักค่ะ!
Y: พวกนายทุกคนยืนกันอยู่ตรงนั้น และก็ไม่พูดอะไรเลย!
S: ฉันจำได้ค่ะ
<ดีดนิ้วอย่างขยันขันแข็ง>
JH: โอ้ เราไม่ได้ทำนะ!
Y: นายต้องดีดนิ้ว!
<นานสักพักแล้ว>
JS: มาเล่นด้วยกันดีกว่า
S: อะไรคะ
Y: เราต้องใช้นี่
<Love Revolution เพลงที่ทุกคนร้องด้วยกัน>
S: อ่า!
<คุณจำเพลงนี้ได้ไหม>
<ใช่เลย>
<เพลงนี้>
Y: ผมอยากมีคุณอยู่ในชีวิตของผม~ (เนื้อเพลง Love Revolution)
JH: ทำไมจู่ๆถึงเล่นเพลงนี้ล่ะ
Y: ตอนนั้นเราร้องเพลงนี้ไง
S: ใช่ค่ะ
MH: ผมเล่นกลอง ผมกำลังเล่นกลองอยู่
S: ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ค่ะ
JH: โอ้ จริงหรอ?!
<เขาร้องเพลงนี้อย่างขยันขันแข็งมาก>
JH: ผมอยากมีคุณอยู่ในชีวิตของผม ผมอยากหายใจไปพร้อมๆกับคุณทุกวัน~ (เนื้อเพลง Love Revolution)
<แต่จำไม่ได้…>
Y: และพวกนายแต่ละคนก็สอนเธอเล่นเครื่องดนตรีทีละคน
<จงฮยอน น้องสามีจอมเปิ่นตลอด>
JH: โอ้ ครั้งที่แล้วเราทำแบบนี้หรอ
CNBLUE: ใช่!
S: ทุกคนทำค่ะ
<แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ แต่พี่ก็เล่น>
<เล่นเหมือนเดิม>
Y: ผมอยากมีคุณอยู่ในชีวิตของผม คุณเป็นเหมือนอากาศในชีวิตของผม~ (เนื้อเพลง Love Revolution)
<ทุกคนปรบมือ>
Y: คุณคือความสดชื่น เหมือนกับวิตามิน (Vita 500 ใช่ไหม ยงงงง) ยามผมเหนื่อย คุณเป็นเหมือนอ้อมกอดของแม่ ยามผมป่วย~ (เนื้อเพลง Love Revolution)
<แทนที่จะดีดนิ้ว พวกเขาเลื่อนขั้นมาร้องว่า โอ้!แทน>
Y: คุณอยู่ในชีวิตของผม ผมจะรักคุณตลอดไป~ (เนื้อเพลง Love Revolution)
<ขณะที่สตูดิโอกำลังดีดนิ้วกัน>
<ว้าว>
MH: โอ้ ผมจำตอนนั้นได้
S: ฉันจำได้ค่ะ
<แค่ตอนนี้ที่จำได้>
Y: ฉันจำได้ว่าตอนที่นายสอนเบสเธอ ฉันพูดอะไรกับนายนะ
JS: โอ้ ใช่ ใช่
S: ใช่ค่ะ
MH: มิน-ฮยอก-อา!
Y: มิน-ฮยอก-อา!!!
<มินฮยอกที่สอนฮยอนเล่นกลอง>
<เขินอาย>
Y: มิน-ฮยอก-อา!!!
<ครั้งนี้ จองชินสอนเบส>
<มือจองชินเข้าไปใกล้มือฮยอนเกินไป…>
Y: ควบคุมตัวเองหน่อย
JS: ผมต้องบ้าแน่ๆ
Y: ถ้านายแค่ทำผมทรงนั้นนะ
S: ซูชิหน้ากุ้ง!
Y: ซูชิหน้ากุ้ง!?
<ผมทรงซูชิหน้ากุ้ง?>
Y: นายน่าจะมากับผมทรงซูชิหน้ากุ้งนะ!
JS: ขอโทษนะที่ฉันไม่รู้เรื่องที่สำคัญที่สุด
JH: ไปเลย ไปทำผมทรงนั้นแล้วค่อยกลับมา!
JH & S: จะกินให้อร่อยเลย!
MH: ชนแก้ว ชนแก้ว มาชนแก้วกันสักครั้งนะ
S: ชนแก้วเพื่ออะไรดี
MH: คู่ยงซอ ชั่วนิรันดร์
JH: ชั่วนิรันดร์~
Y: ชั่วนิรันดร์~… ฟังเหมือนละครประวัติศาสตร์เลยนะ
Y: ตอนนั้น เราพูดคุยกันแบบนี้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
S: ใช่ค่ะ พี่พูดถูกค่ะ ตอนนั้นมันเคอะเขินจริงๆค่ะ
Y: จองชิน รู้ไหมรูปนั้นที่นายให้พี่อ่ะ พี่ได้เอาไปวางแล้วนะ
<ของขวัญที่จองชินให้>
Y: ฉันเอาไปวางในรถและก็ขับมาด้วย
JS: นี่ไม่สมควรได้รับเสียงปรบมือหรอ
Y: โอ้ ไม่ต้องหรอก…
<ใบอนุญาตขับขี่>
JH: นานแค่ไหนกว่านายจะได้มาเนี่ย
<เขิน>
<เขิน>
Y: ปกติเขาไม่ได้ใช้เวลาปีหนึ่งในการได้ใบขับขี่หรอกเหรอ
Y: ครั้งที่แล้ว เราไปไหนกันนะหลังจากนี้
<หา?>
Y: ซาวน่า
JH: วันนี้หรอ
Y: ใช่
MH: จริงหรอ!?
Y: อะไรล่ะ พวกนายไปที่นั่นเมื่อหนึ่งปีก่อนนะ นายไม่อยากกลับไปหรอ
MH: ไม่ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น มันแค่… มันเหมือนกันกับครั้งก่อน…
Y: ใช่ เรากำลังจะไปกันจริงๆ มาช่วยกันทำความสะอาด เราจะได้ไปกัน
JH: อย่าเพิ่งไปสิ ฉันเตรียมของขวัญมาให้พวกนายด้วยนะ
Y: โอ้ จริงหรอ
S: จริงหรอคะ
<นอกจากเค้ก เตรียมอย่างอื่นอีกหรอ>
MC: โอ้ ของขวัญเป็นเพลงหรอ
JH: นายต้องจ่ายค่าอาหารให้ฉันนะ
Y: จ่ายค่าอาหาร
<สัญญาณดีดนิ้ว เริ่มเพลง>
<เพลงที่เป็นของขวัญนี้น้องสามีทุกคนเตรียมมาให้>
<ทุกคนดีดนิ้วตามจังหวะกันทันที>
เพลง: to me you are, you are to me…
สำหรับเธอ ฉันเป็นเหมือน
Y: ฉันรู้เลยว่าพวกนายจะร้องเพลงนี้
CNBLUE: ตะวันตกดินและเป็นตอนหนึ่งของความทรงจำของเธอ ความทรงจำของคืนวันในวัยเยาว์อันแสนมีค่าของเราที่ไม่มีความเสียใจ..
MC: ยงฮวากำลังแสดงอาการเว่อร์ๆอีกแล้ว
<เล่นมุกอีกแล้ว>
<ภรรยาฮยอนก็ร่วมด้วย>
<ถึงแม้ว่ามันอาจจะแปลกๆ แต่พวกเขาก็เอาจริงเอาจัง>
CNBLUE: และฉันก็หวังว่ามันจะถูกเก็บเป็นภาพของวันวานที่สวยงามอยู่ในหัวใจของเธอ
<การเต้นของ SNSD ที่เคอะเขินเหลือเกินที่จะเต้นตาม>
CNBLUE: สำหรับฉัน เธอเป็นเหมือนแสงตะวันที่
JS: ปอกไข่
<กับน้องๆสามี ทุกคนไปซาวน่าด้วยกัน>
JS: เธอไม่รู้หรอว่ารสชาติปรุงแต่งนี้คืออะไร
CNBLUE: ส่องสว่างในดวงใจที่เปลี่ยวเหงาของฉัน เหมือนกับก้อนหินล้ำค่าที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
<แม้ว่าพวกเขาจะไม่เป็นระเบียบ แต่พวกเขาก็ให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น>
CNBLUE: บนมือขาวซีดของเธอ เธอจะอยู่ในหัวใจของฉันตลอดไป
Y: เธอจะต้องตกใจแน่ๆ
<เพื่อทำให้ฮยอนกลัว พวกเขาให้ของขวัญน่าขยะแขยงกับเธอ>
<น้องสามี มินฮยอกแสดงมายากล>
<แม้กระทั่งกิมจิรสทะเลอันน่าอับอาย>
<ความหึงหวงของสามียงระหว่างการเล่นพูล>
<ความทรงจำที่พวกเขามี ราวกับความฝัน>
MH: ฉันจำได้ว่าเธอ เรียกเขาว่า เพื่อนแห่งชาติ เพื่อนจองชินตอนนั้น
S: ขอบคุณนะ
<ภูมิใจ>
JH: ขอบคุณนะที่ทำให้พี่ชายเราเป็นคนแบบนี้ หลังจากที่เขาได้พบเธอแล้ว เขาหัวเราะเยอะขึ้นมากและสดใสขึ้นด้วย ซึ่งปกติเขาก็เป็นคนสดใสอยู่แล้ว แต่เขาก็กลายเป็นคนที่สดใสมากขึ้นไปอีก
JS: เขาสดใสเกินไปแล้วครับ
MH: หลังจากพี่ยงฮวาได้พบเธอ ฉันเห็นได้เลยว่ามีคนเปิดใจเขาแล้ว
<ว้าว>
MH: ฉันรู้สึกจริงๆนะ… รู้สึกได้ถึงความเข้มแข็งของเธอ
JH: มันคือฮยอนเอฟเฟค (ผลกระทบของฮยอน)
JS: พวกเขาพูดทุกอย่างไปค่อนข้างเยอะแล้วนะ… ฉันดีใจที่เราได้สนิทกันมากขึ้น
S: ใช่
JS: และเราก็จะยังเจอกันบ่อยๆได้นะ…
S: ขอบคุณนะ!
<น้องๆสามีที่เอาใจใส่มากๆ!!>
JH: พูดอะไรต่อกันหน่อยสิ
S: ตอนนี้หรอคะ
Y: ไว้ทีหลัง ตอนที่ฉันไปส่งเธอที่บ้าน ฉันจะพูดตอนนั้นแหละ
JH: โอ้ จริงๆหรอ ก็ได้…
<ก็ได้ ฉันขอโทษ ฉันลืมคิดไป>
MC: ดูนั่นสิ นั่นคือเวลาที่คุณต้องมีเซ้นท์หน่อยนะ
MC: สองคนนี้จะคุยกันเองตามลำพังทีหลัง

สัมภาษณ์ห้องมืด
S: แม้ว่าพวกเขาจะกำลังแสดงความยินดีกับเรา แต่มันก็มีความรู้สึกเศร้าๆอยู่ด้วย… ฉันคิดว่าฉันรู้สึกแบบนั้นค่ะ
MC: ตอนที่เราได้เห็น เราก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน
S: แม้ว่ามันจะเคอะเขินมากๆ…แต่พวกเขาก็พยายามมากๆค่ะ พวกเขาเข้ามาสนิทกับฉันค่ะ ฉันรู้สึกขอบคุณพวกเขาในฐานะน้องสามี และขอบคุณพวกเขา เพราะพวกเขาเป็นคนดีค่ะ
<รูปถ่ายที่ระลึกภาพสุดท้าย>
S: รีบมาค่ะ
JS: เร็วๆ
MC: รูปถ่ายที่ระลึก?
ทุกคน: ออกมาดีเลยนะ…
MC: นี่คือตอนที่คุณจะดูแต่รูปตัวเองเท่านั้น
MC: คุณพูดถูก
MC: ออกมาดีเลยนะ
<2011 วันนี้ ฤดูใบไม้ผลิ กับผู้คนที่รัก>
Y: เจอกันที่บ้านนะ
MH: พี่ทำดีแล้วนะ
<เวลาที่น้องๆสามีจะไปแล้ว…>
S: ขอบคุณมากค่ะ
JS: ขอให้สนุกนะ
JH: สู้ๆ!
S: ขอบคุณค่ะ
MC: เขารีบให้พวกคุณไปอย่างเร็วเลยนะ
JS: เขากำลังค่อยๆดันพวกเราอยู่ครับ
<รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมาทันที…>
S: สนุกดีนะคะ
Y: สนุกใช่ไหม พี่กำลังคิดย้อนกลับไปอยู่นะ
S: ใช่ค่ะ แต่ตอนนั้นเราเคอะเขินต่อกันและกันจริงๆนะคะ
Y: หลังจากมันเคอะเขิน มันก็ไม่มีอะไรแล้ว
S: ใช่ค่ะ
<ตอนนี้มองย้อนไป พวกเขาหัวเราะได้แล้ว…>
S: กีต้าร์อยู่ไหนคะ
Y: กีต้าร์ของเธอหรอ
S: ใช่ค่ะ
S: โอ้ นั่นไงคะ กีต้าร์
<ภรรยาอยากจะเล่นกีต้าร์อีกครั้ง?>
<ยงก็หยิบกีต้าร์ของเขามาด้วย>
S: ตอนนี้ ฉันจะร้องเพลงเพลงหนึ่งค่ะ
MC: โอ้ กับกีต้าร์หรอ
MC: แต่เธอพูดว่าเธอจำคอร์ดไม่ได้
S: ฟังเนื้อเพลงให้ดีดีนะคะ
<เนื้อเพลง?>
<เล่นกีต้าร์ไม่ได้?>
MC: โอ้ ว้าว เธอต้องซ้อมมาหนักมากแน่ๆ!
MC: ว้าว เธอเล่นได้ดีเลยนะ!
MC: เขาต้องประทับใจแน่ๆ
<ภรรยาฮยอนกำลังร้องเพลง BanMal Song พร้อมเล่นกีต้าร์ไปด้วย>
MC: ว้าว เธอต้องซ้อมมาเยอะเลย
วันแรกที่เราได้พบกัน ฉันยังจำการพบกันที่เคอะเขินนั้นได้
MC: โอ้ ตอนนี้ เธอกำลังพูดแบบเป็นกันเอง
ฉันควรจะพูดอะไรดี ฉันจะตอบว่าอะไรดี ฉันกังวลมากจริงๆ
แต่เมื่อหนึ่งวันผ่านไป เปลี่ยนเป็นเดือน และตอนนี้หนึ่งปีแล้ว
ฉันจะไม่ลืมความทรงจำอันแสนมีค่าเหล่านั้นได้เลย
และฉันมีสิ่งสุดท้ายที่อยากจะพูด
ฉันหวังว่าเรามาถึงจุดที่จะพูดแบบเป็นกันเองกันได้
แม้ว่ามันจะยังไม่ง่ายและเคอะเขินนิดหน่อยสำหรับฉัน
แทนที่จะพูดว่าขอบคุณแบบเป็นทางการ ฉันควรจะพูดแบบเป็นกันเองมากขึ้นอีกนิดใช่ไหม
เรากำลังมาถึงจุดที่จะพูดแบบเป็นกันเองกันได้ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปอีกขั้น
MC: หูเธอแดงแล้ว
ตอนนี้ ฉันจะมองเข้าไปในสองตาของคุณและพูดว่า..
ฉันรักคุณ
Y: โอ้ อะไรเนี่ย?!
<ทุกคนในสตูดิโอซึ้งมาก>
MC: คุณไม่รู้เรื่องนี้เลยหรอ
JS: ครับ เราไม่รู้เลยครับ
<ของขวัญเซอร์ไพรส์ที่ไม่มีใครรู้>
MC: มันคือเซอร์ไพรส์
MC: ยงฮวาต้องมีความสุขมากแน่ๆ
<ซึ้ง>
Y: เธอเล่นมันหรอ
S: ค่ะ
<มันเป็นยังไง>
<กลืนน้ำลายเพื่อคลายความตึงเครียด>
S: พี่ได้ฟังเนื้อเพลงไหมคะ
Y: อืม
S: (เนื้อเพลง) พี่เข้าใจไหมคะ
S: ไม่มีคำว่า YO นะคะ (คำพูดจบประโยคที่แสดงความสุภาพ)
<เดี๋ยวนะ>
Y: อ่า!
MC: เธอเอาคำว่า YO ทุกคำในเนื้อเพลงออก
<ภรรยาฮยอนร้องอย่างตะกุกตะกัก เพราะเธอเอาคำว่า YO ทุกคำในเพลงออก!
S: มันมีความหมายลึกซึ้งอยู่ในนั้นนะคะ
Y: งั้นเธอก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นน่ะสิ
S: ค่ะ
Y: พี่คาดไม่ถึงเลยนะเนี่ย
S: แต่คอร์ดมันถูกใช่ไหมคะ
Y: ถูกๆ
S: จริงหรอคะ
Y: เธอไปเรียนการเล่นแบบนั้นมาได้ยังไง คอร์ดพวกนั้นด้วย
S: พวกนี้..ฉันขอความช่วยเหลือจากพี่จองโมค่ะ
MC: พี่จองโม…
<พี่จองโม?!>
MC: งั้นพี่จองโมก็ช่วยเธอน่ะสิ!
Y: อืม…
S: แต่มันก็แค่ครั้งเดียวนะคะ ตอนที่เราอยู่ในคอนเสิร์ตด้วยกันค่ะ
<ดีดกีต้าร์ที่รักของเขา>
S: ในคอนเสิร์ต SMTown ห้องแต่งตัวพี่เขาอยู่ข้างๆห้องเรา ฉันก็เลยไปถามเขาค่ะ
Y: เธอทำงั้นหรอ
S: ค่ะ
<พี่เข้าใจใช่ไหม>

สัมภาษณ์ห้องมืด
S: ฉันจำได้ว่าตอนนั้นในคังฮวาโด ตอนที่ไปตกปลา ฉันร้องเพลงให้เขาและเขาก็ชอบค่ะ ฉันก็เลยรู้สึกได้อีกครั้งว่า โอ้ สามีของฉันชอบอะไรแบบนี้…และอีกอย่าง วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายด้วย ถ้าฉันไม่พูดแบบกันเองกับเขา ฉันก็จะรู้สึกว่าฉันต้องเสียใจต่อสามียงแน่ๆค่ะ และฉันก็จะรู้สึกว่าฉันจะเสียดายที่ไม่ได้ทำค่ะ
Y: โอ้.. เธอเตรียมเพลง banmal song มา… ผมประทับใจมากที่ได้เห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอเอากีต้าร์ติดตัวมาด้วย แต่สำหรับเธอการทำอะไรแบบนี้…ว้าว…จริงๆเลยครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลยครับ… จริงๆนะครับ เนื้อเพลงเหล่านั้น.. ระหว่างเราสองคน และเพราะว่าเรารู้ว่ามันมีความหมายยังไง… พอผมได้ยินเนื้อเพลงเหล่านั้น…ผมก็คิดว่า โอ้ เรา…
<พูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ง่ายๆ>
MC: เขาพูดออกมาแบบตรงๆไม่ได้
MC: เขาต้องเศร้ามากแน่ๆ
Y: ด้วยเนื้อเพลงแบบนี้ เราให้ความสำคัญในกันและกันจริงๆครับ
MC: เขาชอบ

Y: ตอนนี้เราจะไปไหนกันดี
S: ฉันหิว (พูดกันเอง)
S: พี่ไม่หิวหรอ (พูดกันเอง)
MC: ตอนนี้เธอกำลังพูดแบบกันเอง!
Y: เวลาที่เธอพูดแบบกันเอง เสียงเธอเปลี่ยนนะ
S: ไม่จริง~
Y: ฉันหิว~
<เขาแซว เพราะเขาชอบ>
S: ฉันเป็นแบบนั้นหรอ
<น่ารัก>
S: ไม่หิวหรอ (พูดกันเอง)
Y: หิวสิ
S: งั้น (พูดกันเอง)
MC: ต๊อกบกกี? (เค้กข้าวเผ็ด)
S: งั้น (พูดกันเอง)
<งั้น?>
S: ชินดัง! พี่คิดว่าไง ถ้าจะไปที่นั่น
Y: อะไรนะ
MC: เคอะเขินมาก
Y: ชินดัง… เธออยากไปหรอ
S: พี่อยากไปชินดังดงไหม (พูดกันเอง)
Y: โอ้ เธอทำได้ดีนะ
S: (กลับไปใช้คำสุภาพ)หรอคะ
(ยงและทุกคนในสตูดิโอหัวเราะออกมา)
MC: มันดูฝืนใจหน่อยๆนะ
MC: นั่นดีมากเลย (การพูดเป็นกันเองของฮยอน)
Y: เธอต้องมองมาที่พี่และก็พูดออกมา?
S: ไปกันเถอะค่ะ
MC: ตอนที่พูดแบบเป็นกันเอง
Y: พี่จองโมสอนเธอนานแค่ไหน
Y: ชั่วโมงหนึ่งหรอ
<แม้แต่ตอนนี้ ความหึงก็ยังปะทุขึ้นมาได้>
MC: โอ้ ก่อนพวกเขาจะแยกกัน เขาพูดขึ้นมา
<ระหว่างที่อยู่ในชินดังดง เดทของพวกเขาจะเป็นยังไงนะ>

พรีวิว

Cr : SPD
Thai Translation by Cheri Merci : The Sweet Potato Couple thread @ http://wgm.pantipmember.com/
ติดตามข่าวสารงานแปลเพิ่มเติมได้ที่ http://cherimerci.exteen.com/

(Please take out with full credit)

H: มันไม่เคอะเขินหรอที่ฉันกำลังพูดแบบเป็นกันเองอยู่นี่
<ตอนนี้ เหลือเวลาไม่มากนักสำหรับทั้งสองคน>
Y: ไม่หรอก โอเคเลย
H: จริงหรอ
Y: ใช่ พี่ชอบนะ
<ความสัมพันธ์ของเราไม่เคอะเขินเลย แม้ว่าจะพูดแบบเป็นกันเอง(?)>
H: ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย
Y: อะไรหรอ
H: ที่ว่านี่จะเป็นวันสุดท้ายของเรา..
<ทั้งสองคนใจหายอย่างเงียบๆ>
H: ฉันขอบคุณมากๆ จริงๆนะ
<และ..>
Y: ช่วยรับหัวใจพี่ไปด้วยนะ
H: นี่อะไร
H: โอ้ ตายแล้ว!
<ของ ขวัญชิ้นสุดท้ายที่ทั้งคู่ไม่ค่อยอยากจะเตรียมให้กัน> (เดาว่าน่าจะหมายถึงว่า เพราะเป็นชิ้นสุดท้ายที่จะได้มอบให้กัน(ในรายการ)เลยไม่อยากเตรียมให้กัน ค่ะ)
Y: ว้าว!
H: พี่รู้ไหมว่าฉันทำสิ่งนี้ได้ยังไง..!
Y: ทำได้ยังไง~ (ยงเลียนแบบน้อง)
Y: เธอจะทำยังไง ซอจูฮยอน
<ตอนนี้พวกเขาทำอะไร..>
H: ทำไมคะ
Y: เธอจะอยู่ได้ยังไงโดยไม่มีพี่ มันจะต้องน่าเบื่อมากแน่ๆ
H: ฉันรู้ค่ะ..
<ได้โปรดติดตามตอนสุดท้ายของเรื่องราวนี้>

แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 54 09:04:57

จากคุณ : นางฟ้าชัดชัด@สามสลึง

เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 09:04:14