|
ตอนที่ 11 ต่อครับ
ผู้หญิงอย่างฉันจะเป็นยังไงก็ตาม มันหนักหัวคุณมากหรือไง...ว่าไงคุณณฤดี เรยาจ้องหน้าณฤดีเขม็ง
คำตอบก็คือไม่หนักหัวใครหรอกเพราะเธอไม่อยู่ในสายตาพวกเราอยู่แล้ว และถ้ามีอะไรก็พูดกับฉัน คนอย่างเธอไม่สมควรจะพูดกับเพื่อนฉัน เด่นจันทร์ออกโรงด้วยท่าทีฉุนเฉียว แต่แทนที่เรยาจะตอบโต้เด่นจันทร์ กลับจ้องเล่นงานณฤดีคนเดียว
ถือว่าเป็นลูกสาวทูตแล้ววิเศษไม่เห็นหัวคนอื่นไม่ต้องเดินดินหรือไง
คุณเรยา ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกัน ไม่มีอะไรต้องพูดกัน
มีสิ...ก็คุณสองคนเพิ่งพูดจาดูถูกดูหมิ่นฉันอยู่เดี๋ยวนี้เอง ฉันถึงถามไงว่าคุณเป็นลูกทูต ทำให้คุณเป็นนางฟ้านางสวรรค์เหรอ
ณฤดีหน้าตึงเริ่มโกรธเพราะเรยาพาดพิงถึงบุพการี ก่อนจะพูดอะไรกรุณาคิดเสียก่อน ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรไร้เหตุผลอย่างนั้นได้ยังไง
คนไร้หัวสมองไง เด่นจันทร์โพล่งขึ้นมาจนเรยาเจ็บจี๊ด โต้กลับอย่างแสบสัน
คนอย่างคุณสองคนมีหัวสมองซักแค่ไหน มันก็แค่ผู้หญิงเน่าๆที่ถูกผัวทิ้ง
ณฤดีชะงักแปลกใจ ขณะที่เด่นจันทร์นั้นของขึ้นทันที
นี่เธอ...ใครถูกทิ้งกันแน่ แค่เงินยี่สิบล้านยังไม่ถึงหนึ่งในร้อยที่ฉันมี เธอก็ถูกเขี่ยจนกระเด็นหาที่ลงแทบไม่เจอ
พนักงานสองคนยกชุดน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟ ณฤดีรีบจับแขนเด่นจันทร์เพราะกลัวจะอาละวาดจนผู้คนตกใจ
ไม่ต้องอายเลย มันสิสมควรจะอาย พูดให้สองคนนี้รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้มีอาชีพแย่งสามีชาวบ้าน คนที่มีอยู่ตอนนี้ก็คงเป็นสามีของใครสักคนนั่นแหละ มันแย่งมา
อยากรู้มั้ยว่าฉันแย่งสามีของใครมา เรยาลอยหน้ายียวนกวนโมโห
ไม่ว่าจะเป็นใคร คราวนี้คงไม่มีเงินยี่สิบล้านมาหล่นทับหัวเธออีกหรอก ครั้งเดียวเท่านั้นแหละเรยา ครั้งเดียวในชีวิตเลวๆของเธอ
เด่น...ฉันบอกให้พอ เธอจะไปประจานเขาแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะออกไปนะ
ทำไม มันสมควรแล้วที่จะถูกประจาน
เด่น...ถ้าพูดไม่ฟังฉันไปจริงๆ อีกอย่างน้องสองคนนี้เขาไม่จำเป็นต้องมารับฟังอะไรแบบนี้...พอแล้ว
อู้ย...คุณณฤดี ทำเป็นผู้ดีซะเหลือเกิน ที่แท้ก็หาทางพูดจาว่าฉันเสียเอง เรยากรีดเสียง...พอเห็นพนักงานสองคนขยับจะกลับออกไป เรยารีบห้าม ยังไม่ต้องไปก็ได้น้อง อยู่ฟังให้รู้ว่า...ถึงจะเป็นเมียหลวงแต่ทำตัวทุเรศอย่างนี้ล่ะสิผัวถึงต้องมีเมียน้อย
ณฤดีทนฟังต่อไปไม่ไหววางเงินสองพันบนโต๊ะแล้วคว้าแขนเด่นจันทร์เดินออก แต่เรยายังกัดไม่ปล่อยรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทร.หาก้องเกียรติ
ฮัลโหล คุณใหญ่ขา...
สองคนชะงักกึก ณฤดีหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด เรยา เหลือบมองสะใจ แล้วยิ่งแกล้งออดอ้อนคุณใหญ่ให้มารับ อ้างว่า ตัวเองแพ้มาก โดยระบุสถานที่ไปอย่างชัดเจน
เด่นจันทร์ไม่ใส่ใจฉุดณฤดีออกไป แล้วดักคอณฤดีที่สีหน้ายังคลางแคลงใจ
อย่าคิดอะไรบ้าๆนะดี๋ คนอย่างคุณใหญ่ไม่มีวันจะชายตามองแม่คนนี้ ผู้หญิงทุเรศแบบนี้คุณใหญ่มีแต่จะหนีไปสุดโลก เชื่อฉัน
ณฤดีสังหรณ์ใจหันไปเห็นเรยายังคุยโทรศัพท์อยู่
เอ้า พิสูจน์อีกครั้งก็ได้ เธอมองเข้าไปมันยังโทรศัพท์อยู่รึเปล่า ว่าแล้วเด่นจันทร์ก็หยิบมือถือออกมากดหาเบอร์ก้องเกียรติ เป็นเวลาที่ทางโน้นกำลังบอกกับเรยาว่า
ฟ้า...ตอนนี้ผมยังทำงานอยู่ ต้องอีกสักครึ่งชั่วโมงผมถึงจะไปรับได้ ฟ้าคอยที่นั่นก่อนนะครับ
พอวางสายจากเรยา มือถือก้องเกียรติมีเบอร์ของเด่นจันทร์โทร.เข้าทันที
ฮัลโหล...ครับ สวัสดีครับคุณเด่น ผมอยู่ออฟฟิศครับ โทร.มามีอะไรรึเปล่าครับ...มีคนจะคุยด้วย...ใครเหรอครับ
เด่นจันทร์ยื่นโทรศัพท์ยัดเยียดให้ณฤดีคุยกับเขาจนได้ แต่ณฤดีไม่ทันตั้งหลักจึงไม่รู้จะพูดอะไร ก้องเกียรติจึงเป็นฝ่ายถามณฤดีว่าอยู่ไหน...แล้วคำตอบจากภรรยาก็ทำให้เขาอึ้งไปด้วยความตกใจ
คุณใหญ่ทำงานเถอะค่ะ ฉันไม่รบกวนแล้ว
ไม่รบกวนหรอกครับ ถ้าคุณดี๋มีอะไรก็บอกผมได้นะครับ
ไม่มีจริงๆค่ะ พบกันที่บ้านนะคะ สวัสดีค่ะ ณฤดี วางสายแล้วส่งมือถือคืนให้เด่นจันทร์
เชื่อรึยัง ต้องพิสูจน์อย่างนี้ถึงจะเชื่อ คนอะไร้ไม่รู้จักสามีตัวเองเลยว่าเป็นคนยังไง คุณใหญ่เขารู้ว่ามีเพชรอยู่ในมือจะไปคว้าทองเหลืองอย่างนังเรยาได้ไง
เด่นจันทร์สีหน้ามั่นใจมาก ผิดกับณฤดีที่ยังไงก็ยังไม่ไว้วางใจสามีตัวเอง
ooooooo
สองเพื่อนสนิทพากันกลับไปแล้ว...เรยายังนั่งคอยก้องเกียรติมารับอยู่ในร้านน้ำชา แต่แล้วเรยาก็ต้องผิดหวังเมื่อก้องเกียรติโทร.มาบอกว่าเขาไปรับไม่ได้แล้ว
แต่เมื่อกี้คุณใหญ่บอกให้ฟ้าคอยเดี๋ยวคุณใหญ่จะมารับ ทำไมเปลี่ยนใจล่ะคะ หรือว่าใครห้ามไว้
ไม่มีใครห้าม ผมมีความจำเป็น แล้วตอนนี้ก็ไปรับฟ้าไม่ได้แล้ว
คุณใหญ่...ฟ้าไม่สบายนะคะ ฟ้าแพ้มาก
ฟ้าควรอยู่บ้าน ไม่น่าออกไปข้างนอกถ้าไม่สบายมาก
คุณใหญ่รับฟ้าหน่อยนะคะ ฟ้าขอร้อง
ผมบอกแล้วไงครับว่าไปไม่ได้ ฟ้ากลับไปรอผมที่คอนโดฯ เย็นนี้ผมจะไปหา ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับฟ้า น้ำเสียงเขาห้วนแข็งจนเรยาไม่กล้าตื๊ออีก...
เรยาคิดไม่ออกว่าเขาเป็นอะไร แต่เขาทำให้เธอหงุดหงิดไม่พอใจ ตกเย็นเขามาถึงเรยาจึงต่อว่าทันที
ถ้าไม่ไปรับ คุณใหญ่ก็ไม่น่าบอกให้ฟ้ารอ รู้ไหมคะว่าฟ้าไม่สบายมาก
แล้วฟ้าไปที่ร้านนั้นทำไม
ฟ้าไปทานเค้ก คุณใหญ่ก็รู้ว่าฟ้าแพ้ท้องอยากกินโน่นอยากกินนี่ ทำไมเหรอคะ
ไม่ได้เจตนาจะไปพบกับคุณณฤดีหรือ
เรยาถึงบางอ้อทันที เชิดหน้าคอแข็งย้อนว่า ถ้าใช่ล่ะคะ
ผมก็แน่ใจว่าใช่
ก็เขาฟ้องคุณใหญ่ว่าอะไรล่ะคะ
ไม่มีใครฟ้องอะไรทั้งนั้น...แต่ผมรู้จักฟ้า และก็รู้จักคุณเด่นเพื่อนภรรยาผม ปกติเขาไม่เคยโทร.ถามว่าผมอยู่ที่ไหน ภรรยาผมยิ่งไม่เคย ผมขอห้ามไม่ให้ฟ้าทำอย่างวันนี้อีก
ฟ้าบอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไร
ผมว่าไม่จริงหรอก...วันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ยฟ้า และคุณต้องเป็นคนเริ่มเรื่องไม่ใช่สองคนนั้นแน่นอน
ฟ้าไม่ได้ทำอะไร ไม่กล้าเผยอไปเทียบรุ่นกับลูกสาวทูตหรอก เขาเป็นผู้ดีใช่มั้ยล่ะ แตะต้องไม่ได้ คุณใหญ่ถึงห่วงนักห่วงหนา แม่ลูกสาวเศรษฐีบ้านนอกเพื่อนเขาก็เหมือนกัน หยิ่งยโสจนไม่เห็นหัวคน ถือว่ารวย โธ่เอ๊ย จะเอาเงินมาฟาดหัวเหรอ ไม่มีทางหรอก
ฟ้าพูดอะไรออกมา ทำไมถึงรู้เรื่องอะไรมากมายอย่างนี้ รู้จักเด่นจันทร์ด้วยหรือ
เรยานิ่งคิดไตร่ตรอง ก้องเกียรติคาดคั้นอย่างร้อนใจ
ฟ้า...รู้จักเด่นจันทร์ รู้จักณฤดีใช่มั้ย
รู้จักก็ไม่แปลกนี่ คุณเด่นออกจะมีชื่อเสียง ตามหนังสือก็มีรูปเขาบ่อยๆ เขากับ...ผัวเขาน่ะ
ณฤดีล่ะ รู้จักที่ไหน
เรยาบอกว่าเคยเห็น เขาซักว่าเห็นที่ไหน...คำตอบคือที่บริษัทของเขา เธอไปแอบดูตั้งแต่กลับจากโอ๊คแลนด์ใหม่ๆ
คิดถึงก็ไปแอบดู...ผิดด้วยหรือ
ฟ้า...ต่อไปฟ้าอย่าทำอย่างนี้อีก ผมไม่ขอร้องแต่ผมจะสั่งห้าม ผมซีเรียสนะ อย่าทำอีก อย่าไประรานณฤดี
ระราน...ทำไมพูดอย่างนั้น ฟ้าไประรานอะไรเมียคุณใหญ่ เรยาเสียงดัง
ผมอาจจะพูดผิด ไม่ใช่ระรานแต่อย่าให้มีการเผชิญหน้ากัน อย่าพบกัน อย่าข้องเกี่ยวกัน ถ้าฟ้าอยู่ในที่ของฟ้า ฟ้าและลูกจะมีหลักประกันไปตลอดชีวิต
ความรักล่ะ ที่พูดมาเนี่ยมีความรักบ้างมั้ย
ความรักไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ ต้องมีอะไรมาทำให้รัก ถ้าไม่มีก็คือ...ไม่รัก
เรยาจ้องก้องเกียรตินิ่ง สีหน้าเสียใจน้อยใจประดังขึ้นมา
ฟ้าไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่รักคุณใหญ่ รักคือรัก คุณใหญ่ไม่ต้องทำอะไรฟ้าก็รัก...คุณใหญ่ล่ะคะ ฟ้าต้องทำอะไรอีกซักแค่ไหนคุณใหญ่ถึงจะรักฟ้า จะให้ฟ้าทำถึงขนาดไหน
น้ำเสียงเรยาสั่นเครือ ตาแดงจะร้องไห้ แต่ก้องเกียรติก็ยังเฉยเมย เรยาตัดสินใจในวินาทีนั้นผลุนผลันออกจากห้องไปทันที
ooooooo
เรยากลับไปหาแม่ลำยองทั้งน้ำตานองหน้า ลำยองตกใจแต่ไม่กล้าถามตรงๆ คิดหาทางตะล่อมไปตะล่อมมา ที่สุดเรยาก็หลุดปากออกมา
จะใครซะอีกที่ทำให้ฟ้าร้องไห้ ก็ลูกเขยแม่น่ะสิ
ลำยองหยุดกึกเหมือนสับสวิตช์ นัยน์ตาเบิกโพลง ยืนตัวแข็งอยู่ด้านหลังลูกสาว...เรยาเองก็ตกใจเหมือนกัน ค่อยๆหันมามองหน้าแม่ที่เต็มไปด้วยคำถาม
ฟ้าพูดว่าอะไรนะ
เรยานิิ่งไปนิด คิดว่าถึงเวลาต้องบอกความจริงแม่แล้ว จึงย้ำคำว่า ลูกเขย ลำยองรู้ความหมายของคำนี้ดี แต่ก็ยังไม่อยากเชื่อ ครางเหมือนจะขาดใจ
ฟ้า...พูดอะไรลูก...ลูกพูดอะไร
เอาล่ะ ยังไงฟ้าก็ต้องบอกแม่ ฟังนะแม่....ตอนนี้... ฟ้าท้อง
ฟ้า...ฟ้าพูดเล่นใช่ไหม อย่าล้อแม่แบบนี้นะฟ้า แม่ขอที
ไม่ล้อ...เรื่องจริง
ลำยองทรุดฮวบลงบนเก้าอี้ พึมพำซ้ำๆเหมือนละเมอ ไม่จริง...ไม่จริง...ทำไมฟ้าทำแบบนี้
ฟังฟ้าก่อน ฟ้ารักผู้ชายคนนี้...รักมาก แม่เข้าใจไหม เขารวยมาก เขามีทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเราล่ะแม่...เรามีอะไร
มีสิลูก ฟ้ายังสาว...มีวิชาความรู้ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี
ไม่จริงหรอกแม่...อย่าหลอกตัวเอง ฟ้ามีอย่างเดียวคือตัว ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆหรอกแม่...มันต้องมีของแลกเปลี่ยน
ลูกแม่เป็นสาวบริสุทธิ์ ทำไมถึงเอาตัวให้เค้าก่อนแต่งงาน
แม่...พูดยังกะแม่แต่งงานก่อนเป็นเมียพ่องั้นแหละ เรยาตวัดเสียงหงุดหงิด ลำยองสะอึกอึ้งก้มหน้าน้ำตาหยดแหมะ เอาเถอะแม่ อย่าพูดเรื่องแต่งงาน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ให้เขามาหาแม่แล้วกัน ทำพิธีเล็กๆน้อยๆ ก็ยังดี
มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เขายังไม่ได้หย่า
เขามีเมียแล้ว?
เขาไม่ได้รักมันหรอก เขาอยากหย่าแต่มันไม่ยอม
ฟ้า...ลูกแม่เป็นเมียน้อย
แม่...พูดอะไรเนี่ย น้อยหรือหลวงก็เมียเหมือนกัน
ลำยองใจหวิวเหมือนจะหยุดเต้น นึกไม่ถึงจริงๆว่าลูกสาวสุดที่รักจะมีความคิดแบบนี้
แม่...ถ้าแม่รักฟ้า แม่ก็ต้องช่วยฟ้านะ แม่เคยบอกว่าผัวยายเป็นพวกเล่นของ แม่ไปหาเขาให้เขาทำของใส่นังเมียหลวงให้มันไปให้พ้นๆ ตกเครื่องบินตายได้ยิ่งดี
ลำยองตะลึง จ้องหน้าลูกเหมือนไม่เคยเห็น...นี่หรือคือตัวจริงของเรยา
เรยา...ไม่กลัวเวรกรรมเหรอลูก ลูกทำงานเรือบินทำไมกล้าท้าทายพญายมอย่างนี้
แม่...แม่ต้องช่วยลูก...นี่ลูกนะ ลูกแม่กำลังท้อง จะให้ท้องไม่มีพ่อเป็นลูกนอกกฎหมายรึไง รักลูก...ต้องช่วยลูก ลูกสาวเร่งเร้าเรียกร้อง แต่คนเป็นแม่รับไม่ได้ ทั้งผิดหวังทั้งเสียใจถึงกับเป็นลมฟุบไปกับพื้น...
ooooooo
ที่บ้านเจ้าสัวเชง...เยนหลิงผูกใจเจ็บพุ่มที่ปฏิเสธ ไม่ยอมร่วมมือจัดการกับซิลเวีย ดังนั้น วันนี้เยนหลิง จึงคิดจะกำจัดพุ่มก่อน โดยวางแผนแยบยลให้พุ่มกลาย เป็นผู้ต้องหาขโมยสร้อยข้อมือของตน แม้พุ่มจะปฏิเสธ ยังไงก็ไม่เป็นผล เพราะหลักฐานที่เยนหลิงแอบเอาไปซุกไว้ในห้องพุ่มมัดแน่นจนตำรวจไม่เชื่อ
พุ่มถูกตำรวจพาไปโรงพัก จิวตามไปทีหลัง แต่เขาไม่ได้มาประกันตัวอย่างที่พุ่มเข้าใจ จิวมาเพื่อบอกพุ่มให้รู้ว่าเจ้าสัวไม่ให้พุ่มกลับไปทำกับข้าวอีกแล้ว พุ่มตกใจมากอยากรู้ว่าตนทำอะไรผิด ทำไมเจ้าสัวถึงไล่ออก ทั้งๆที่ตนทำงานมาตั้งสามสิบปี
แล้วจะให้อาท่านเจ้าสัวรอลื่อติดคุกเหรอ
ได้ยินคำว่าติดคุก พุ่มถึงกับเข่าอ่อนทรุดฮวบ จิวจำได้ว่าพุ่มเป็นโรคหัวใจจึงรีบบอกตำรวจให้รู้ ตำรวจแตกตื่นผละไปโทร.เรียกรถพยาบาล...พุ่มยังมีสติโบกมือเรียกจิวเข้ามาใกล้ๆ
อาคุณนายที่สองใส่ร้ายฉัน ถ้าฉันตายต้องให้มันจัดงานศพให้ฉันอย่างดี ฉันถึงจะอโหสิให้ แต่ถ้ามันไม่ทำบอกมัน...ฉันจะมาล้างแค้นมัน
| จากคุณ |
:
klink077  
|
| เขียนเมื่อ |
:
วันมหาสงกรานต์ 54 12:20:39
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 11 ต่อครับ (เอามาฝากครับ ^^) (มันส์อย่างแรง)
