|
ตอนที่ 12 ต่อครับ
เพราะผมไม่มีวันยอมให้คุณดี๋ไปไหนอีกแล้ว
ไม่ให้ฉันไปไหน...คุณใหญ่จะเป็นคนไปเองใช่ไหมคะ เพราะคุณใหญ่...
ก้องเกียรติรีบหยุดยั้งณฤดีด้วยการใช้นิ้วมือแตะปากเธอแล้วดึงตัวเข้ามากอดอีกครั้ง ย้ำว่าเขารักเธอ รักคนเดียวเท่านั้น ตั้งแต่วันที่เราแต่งงานกันจนถึงวันที่เราจะตายจากกัน เขาไม่มีวันรักใครได้อีก...
ณฤดีฟังแล้วซาบซึ้งใจถึงกับน้ำตารื้น แทบจะลืมความทุกข์และหมดความวิตกกังวลไปสิ้น ถ้าคืนนั้นเขาไม่คะยั้นคะยอจะพาเธอไปปรึกษาหมอเรื่องลูกอีกครั้ง แล้วเธอแนะนำให้เขาลองมีลูกกับคนอื่น แต่เขานิ่งอึ้งไม่ตอบปฏิเสธเหมือนครั้งก่อนๆ แถมเช้าขึ้นเธอยังแอบเห็นเขาคุยโทรศัพท์กับใครบางคนด้วยสีหน้ายุ่งยากลำบากใจ
ก้องเกียรติคุยกับเรยาที่โทร.มาบอกว่าเธอคลอดลูกแล้ว อยากให้เขามาหาเร็วๆ เธอกลัวและไม่สบายใจที่ลูกต้องเข้าตู้อบ แต่ก้องเกียรติปฏิเสธว่าตอนนี้ไปไม่ได้จริงๆ เร็วที่สุด
คืออาทิตย์หน้า ส่วนเรื่องลูกเข้าตู้อบเขารู้จากมิสซิสคูเปอร์แล้วว่าลูกปลอดภัย อีกไม่ช้าก็จะกลับบ้านได้
ณฤดียังเฝ้ามองสามีคุยโทรศัพท์ แม้ไม่ได้ยินเสียง แต่สีหน้าท่าทางของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกระแวงสงสัย
ooooooo
เรยาไม่พอใจที่ก้องเกียรติทำเหมือนไม่ใส่ใจเธอกับลูก แต่เรยาไม่ได้มองตัวเองที่อยู่ใกล้ชิดกว่าเขานั้นให้ความเอาใจใส่ดูแลลูกบ้างหรือเปล่า ทุกอย่างเธอโยนให้แอนนาหมด อะไรๆก็อ้างว่าทำไม่เป็น ทำไม่ได้ พอถูกแอนนาคะยั้นคะยอให้อุ้มลูกบ้าง และแนะนำว่าการให้นมลูกแรกเกิดเองดีกว่านมกระป๋อง เรยากลับโวยวายว่าแอนนาชอบเซ้าซี้น่ารำคาญ
พอร่างกายแข็งแรงเป็นปกติเรยาก็เริ่มออกเที่ยวนอกบ้านแก้เบื่อแก้เซ็ง วันนี้เธอเลือกไปปลดปล่อยอารมณ์ด้วยการตีกอล์ฟ และที่นี่เองทำให้เธอได้พบหนุ่มหล่อวัยใกล้เคียงกับเธอ เรยาสะดุดตากับรูปร่างหน้าตาที่เพอร์เฟกต์ของเขามากๆ ถึงแม้วันนี้ยังไม่มีโอกาสพูดคุยกับเขา แค่เดินสวนกันแล้วส่งยิ้มให้ ใจเรยาก็แทบละลาย
ชายหนุ่มที่เรยากำลังเป็นปลื้มก็คือเกียรติกรหรือตี๋เล็กแห่งตระกูลเชงนั่นเอง เกียรติกรเป็นลูกชายคนเดียวของโรสหรือเหม่เกว่เมียคนที่สามของเจ้าสัวเชง โรสตายตั้งแต่เกียรติกรยังเด็ก แต่เด็กชายก็จำสภาพศพของแม่ที่ถูกนำขึ้นมาจากบ่อลึกได้ติดตา แม้จะไม่รู้สาเหตุการตายที่แน่ชัดก็ตาม...
วันนี้ที่บ้านเจ้าสัวเชงมีการพูดคุยกันเรื่องลูกๆ เยนหลิงคิดถึงลูกมากเพราะจากกันไปหลายปี จึงอยากให้เจ้าสัวเรียกยี่หรงกับยี่ฮุยกลับบ้าน แต่เม่งฮวยไม่เห็นด้วยเพราะทั้งคู่ยังเรียนหนังสืออยู่ ซ้ำยังพูดแทงใจดำเรื่องลูกๆไม่รักจนเยนหลิงหน้าเสีย น้ำตาคลอ
กรองกาญจน์เห็นใจช่วยปลอบเยนหลิง แต่ก็ไม่ทำให้เยนหลิงรู้สึกดีขึ้นเลย กลับยิ่งขุ่นมัวจนกลายเป็นเคืองแค้นเมื่อรู้ว่าหลังจากนั้นไม่กี่วันเจ้าสัวสั่งอาจิวส่งตั๋วเครื่องบินให้เกียรติกรกลับมา
วันที่เกียรติกรเดินทางกลับมายังอาณาจักรของเจ้าสัวเชงที่ตนเองเคยอยู่ในวัยเด็ก ทุกคนแทบจำเขาไม่ได้ แม้แต่เจ้าสัวก็คิดไม่ถึงว่าลูกชายตัวเล็กๆโตขึ้นจะสูงใหญ่ได้ขนาดนี้ เลยเดาว่าอาหารฝรั่งคงดีกว่าอาหารไทย
พ่อลูกที่จากกันไปหลายปีท่าทียังดูประดักประเดิด พอรู้เหตุผลที่พ่อเรียกกลับมาเพราะคิดถึง ลูกชายแอบดีใจอยู่ลึกๆ ขณะที่อาจูสาวใช้คนสนิทของโรสก็รู้สึกตื้นตันใจ ส่วนกรองกาญจน์ที่ไม่รู้ล่วงหน้าว่าน้องจะกลับมา พอมาเจอหน้ากันจังๆ เธอแสดงความรักและคิดถึงน้องชายด้วยการส่งภาษาอังกฤษใส่กันชุดใหญ่ จนเจ้าสัวต้องปรามให้พูดภาษาไทยดีกว่า แล้วเจ้าสัวก็บอกให้หมวยใหญ่พาตี๋เล็กไปไหว้เม่งฮวย แต่กับเยนหลิงไม่ต้องพาไป
คำพูดนี้รู้ถึงหูเยนหลิงในอีกไม่กี่นาทีโดยเง็กสาวใช้คนสนิทของเยนหลิงเอง เยนหลิงโกรธแทบเต้น หาว่าเจ้าสัวลำเอียง ทีลูกสาวของตนไม่ให้กลับ แต่ลูกชายโรสให้กลับมา แล้วยังห้ามไม่ให้มาไหว้ตนด้วย ทำแบบนี้มากไปแล้ว
อาคุงนายอย่าไปเอาเรื่องอานายท่านเลยนะฮะ อีกไม่กี่วันอีก็กลับแล้ว
แกไม่ต้องมาสั่งสอนฉันนังเง็ก ไม่เอาเรื่องได้ไง ฉันโดนเหยียดหยามขนาดนี้ แต่จะทำยังไงให้มันมีเรื่องเท่านั้น
ขณะที่เยนหลิงกำลังครุ่นคิดหาทางแก้แค้นอยู่นั้น กรองกาญจน์พาเกียรติกรเข้าไปไหว้เม่งฮวยที่ห้องส่วนตัว แรกๆเม่งฮวยก็วางปึ่งเพราะยังเคืองโรสแม่ของเกียรติกร อีกทั้งเกียรติกรในวัยเด็กก็แสบไม่เบา ทั้งซนทั้งเกเรไม่เกรงกลัวใครทั้งนั้น แต่วันนี้พอเขาคุกเข่ากราบลงที่ตัก แถมยังทักทายว่าอาม้าใหญ่ดูไม่ค่อยเปลี่ยน ท่าทีของเม่งฮวยก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
ลื่อจำอั้วได้ด้วยเหรอ
จำได้ครับ ผมจำทุกคนได้ และผมก็คิดว่าทุกคนคงจำผมได้เหมือนกัน ถึงจะจำตัวผมไม่ได้ แต่คงจำเรื่องไม่ดีที่ผมเคยทำไว้ ผมเสียใจกับสิ่งที่ผมเคยทำไว้กับคนในบ้านนี้ตอนที่ผมเด็กๆ
กรองกาญจน์ยิ้มพอใจกับคำพูดของน้องชายต่างมารดา แล้วพยายามตั้งหัวข้อสนทนาเพื่อให้สองฝ่ายได้พูดคุยกันมากขึ้น เม่งฮวยอยากรู้เรื่องเรียนหมอของเกียรติกร แต่พอได้ฟังก็ตกใจไม่น้อย เพราะเขาเรียนด้านจิตวิทยาซึ่งกรองกาญจน์อธิบายเสริมว่าเป็นวิชารักษาคนที่จิตใจไม่ค่อยปกติ หรือที่อาม้าเรียกว่าคนบ้านั่นเอง
คนบ้าไม่ต้องรักษาหรอก มันบ้าไปแล้วยังไงๆก็ไม่หาย บ้านนี้ก็มีอยู่คนหนึ่ง
ครับ...คุณนายที่สี่ ผมเรียนจบกลับมาผมจะรักษา คุณนายที่สี่เป็นคนแรก พี่ชายใหญ่ขอร้องผมไว้ครับ
เม่งฮวยนิ่งไป สีหน้าไม่ค่อยพอใจลูกชายคนโต...ตกเย็นก้องเกียรติทราบข่าวก็รีบมาพบน้องชายด้วยความดีใจ แต่ขณะนั้นเกียรติกรกำลังนั่งหวนคิดถึงอดีตอันขมขื่นสะเทือนใจที่แม่ของเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับที่บ่อลึกแห่งนี้
พี่ชายเดินเข้ามาทักทายน้องชาย ต่างคนต่างสวมกอดกันด้วยความดีใจ แต่พอพี่ชายเห็นน้องชายน้ำตาซึมก็ถามว่าคิดถึงอะไรอยู่
คิดถึงอาม้าครับ ผมเห็นภาพอาม้าวันที่มีคนไปจับมา กับวันที่อาม้า...ตายแล้ว จนป่านนี้ผมยังไม่ทราบว่าทำไมอาม้าต้องเลือกวิธีตายแบบนั้น
| จากคุณ |
:
klink077   
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 เม.ย. 54 12:47:07
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 12 ต่อจากของเก่า(เอามาฝากครับ ^^) (นัง เรยา ยิ่งอ่าน แก ยิ่ง เลว)
