PANTIP.COM : A10483539 SPOILER!!! Otoyomegatari ~ตำนานรักเจ้าสาว~ ตอนที่ 17 - มุ่งสู่อังการา

ความคิดเห็นที่ 1

เปิดตอนมาต่อจากตอนที่แล้วที่สมิธกับทาลัสเดินทางกลับไปยังที่อยู่ของแม่สามีของทางลัสเพื่อแจ้งข่าว "การหมั้นหมาย" (คำสัญญา) ระหว่างทั้งคู่ให้แม่สามีของทาลัสได้รับทราบ ทันทีที่มาถึง คุณยายก็วิ่งออกมารับด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างที่สุดเพราะทาลัสอยู่ๆ ก็ขี่ม้าออกจากบ้านหายไป ก่อนจะหันไปขอโทษขอโพยสมิธเป็นการใหญ่ที่แผนจับคู่ของตัวเองทำให้สมิธต้องเดือดร้อนวุ่นวายถึงขนาดนี้

ทักทายพร้อมขอโทษขอโพยกันเสร็จ ทาลัสก็ทำท่าจะบอกกับคุณยายถึงเรื่องที่ตนกับสมิธ "หมั้นหมาย" กันเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร คุณยายก็ชิงโพล่งขึ้นมาเสียก่อนว่า

"ไม่ต้องห่วงแล้วนะจ๊ะ เพราะแม่แต่งงานกับผู้ชายคนนั้นแล้ว"

คำพูดของคุณยายทำเอาสมิธกับทาลัสยืนงง แต่ยังไม่ทันจะถามไถ่เรื่องราว "ผู้ชายคนนั้น" ที่คุณยายแกพูดถึงก็เดินอาดๆ ออกมาจากกระโจมทันควัน

ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นตาแก่หน้าบูดซึ่งทาลัสเรียกว่า "อา" คนนั้น และเป็นคนเดียวกับที่จะเอาทาลัสไปแต่งเป็นเมียลูกชายตัวเองนั่นเอง ตาแก่นั่นพอเห็นสมิธยืนอยู่ด้วยก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับทันควัน แต่ก็ยอมพูดว่า เรื่องทั้งหมดที่แล้วๆ มาที่เคยมีเรื่องกันนั้นจะไม่ถือสาหรือเอาความก็ได้ เพราะยังไงแม่สามีทาลัสก็เป็นพี่สะใภ้ของตาแก่อยู่แล้ว (คุณยายแกเป็นภรรยาของพี่ชายตาแก่นี่ เป็นสาเหตุที่ทำไมทาลัสถึงเรียกตาแก่นี่ว่า "อา") และการที่น้องเขยจะแต่งงานกับพี่สะใภ้ที่สามีตายเพื่อช่วยคุ้มครองและดูแลเรื่องต่างๆ ในบ้านให้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกตรงไหน (กรณีเดียวกับทาลัสที่พอสามีตายก็แต่งกับพี่น้องของสามีนั่นแหละครับ)

และเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกัน ตาแก่ก็สัญญาว่าในฐานะที่ตนเป็น "พ่อ" ของทาลัส และเป็น "ครอบครัวเดียวกัน" แล้ว ก็จะช่วยเป็นธุระจัดการหาคู่แต่งงานคนอื่นที่ดีๆ ให้ตามสมควร รวมทั้งจะช่วยจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในการหาคู่แต่งงานให้ด้วย ว่าจบก็สำทับแบบห้วนๆ ใส่ทาลัสว่าแค่นี้พอใจรึยัง

ได้ยินคำพูดของตาแก่ดังนั้น ทาลัสก็ตัวเย็นวาบ ยิ่งเมื่อเห็นแม่สามีตรงเข้ามาลูบหน้าลูบหลังปลอบใจว่าไม่ต้องห่วงเรื่องหาสามีใหม่แล้วนะ ก็ยิ่งหน้าซีดหนักขึ้นไปกว่าเดิมด้วยเข้าใจชัดเจนแล้วว่าสถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้หมายถึงอะไร ในขณะที่ตาสมิธได้แต่ยืนอึ้งๆ งงๆ ไม่เข้าใจสถานการณ์อยู่คนเดียว

ฝ่ายแม่สามีทาลัสเห็นลูกสะใภ้นิ่งเงียบทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกแทนที่จะโล่งอกดีใจก็ถามขึ้นว่าเป็นอะไรไป ทาลัสก็ได้แต่อ้ำอึ้ง หันหน้าไปมองสมิธที่ยืนหน้าบื้ออยู่ใกล้ๆ ด้วยสีหน้าซีดเซียว ก่อนจะค่อยๆ ตะกุกตะกักกระซิบบอกเรื่อง "การหมั้นหมาย" ระหว่างตนกับสมิธกับแม่สามีอย่างแผ่วเบา

คุณยายได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทำท่าอ้ำอึ้งเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก ฝ่ายตาแก่พอเห็นสมิธกับพวกคุณยายแอบกระซิบกระซาบกันอยู่ก็แสดงอาการไม่พอใจ ตรงเข้ามาฉุดแขนของทาลัสดึงเข้าไปในกระโจมพร้อมสำทับในฐานะ "พ่อ" ว่าห้ามไปยุ่งกับไอ้คนตะวันตกตัวซวยคนนั้นอีก ว่าจบก็ปิดประตูดังโครม สมิธเห็นดังนั้นก็ตกใจมาก พยายามจะเข้าไปถามตาแก่ให้รู้เรื่องว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ซ้ำยังถูกไล่เอาเหมือนหมูเหมือนหมาอีกต่างหาก พอสมิธตื๊อจะรู้เรื่องให้ได้ ก็กลับถูกตาแก่ขู่เอาด้วยปืนไรเฟิลจนต้องชะงักอยู่กับที่

ตอนนั้นเอง ทาลัสที่อยู่ในกระโจมก็โผล่พรวดเข้ามาร้องห้ามพร้อมผลักตาแก่ที่ถือปืนชี้หน้าสมิธอยู่กลับเข้าไปในกระโจมทันควัน ผลักเสร็จก็เหลียวหลังกลับมามองหน้าสมิธด้วยสายตาเจ็บปวดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ประตูกระโจมจะปิดลงในที่สุด ทิ้งสมิธให้ยืนอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เพียงลำพัง

ทุกอย่างกลับเข้าสู่ความเงียบสงัดในเวลาไม่ถึงอึดใจราวกับเหตุวุ่นวายที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องโกหก สมิธได้แต่ยืนคอยอยู่ที่หน้ากระโจมอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมขยับไปไหน แม้จะรู้ว่าตัวเองคงไม่สามารถทำอะไรในสถานการณ์เช่นนี้ได้ แต่ในใจกลับรู้สึกว่าจะปล่อยให้เรื่องค้างคาต่อไปแบบนี้ไม่ได้ ดังนั้น ชายหนุ่มจึงได้แต่ยืนรออยู่อย่างนั้น หวังอย่างลมๆ แล้งๆ ว่าจะมีใครสักคนออกมาจากกระโจมที่เงียบสงัดนั้นแล้วอธิบายเรื่องราวให้ตนเข้าใจได้

ความเงียบอันน่าอึดอัดครอบคลุมบริเวณนั้นอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เสียงประตูเปิดก็ดังขึ้น สมิธเงยหน้าขึ้นมอง พบกับร่างผอมเกร็งของแม่สามีของทาลัสเดินตรงมาหา สีหน้าเต็มไปด้วยแววโศกเศร้าและเจ็บปวด หญิงชราบอกกับสมิธว่าได้รู้เรื่องทั้งหมดรวมทั้งเรื่อง "การแลกของหมั้น" จากปากทาลัสแล้ว พร้อมกับก้มหัวขอโทษสมิธทั้งน้ำตาที่เรื่องทั้งหมดกลายเป็นแบบนี้ สมิธที่ยังงงอยู่ก็พยายามถามไถ่สาเหตุว่าตกลงมันเพราะอะไรกันแน่ แต่ยังไม่ทันได้ถามจบคำ คุณยายก็หยิบของบางอย่างออกมาส่งคืนให้สมิธเสียก่อน

นาฬิกาพกทองคำที่เขามอบให้ทาลัสไว้เป็น "ของแทนคำมั่นสัญญา" หรืออีกนัยหนึ่งคือ "ของหมั้น" นั่นเอง

"ได้โปรดลืมทาลัสเสียเถอะค่ะ" คือคำขอร้องสุดท้ายของคุณยาย

เจอคุณยายพูดใส่เอาแบบนี้ ก็เล่นเอาสมิธถึงกับหัวหมุนไปหมด ในใจเต็มไปด้วยความชาและความสับสนจากเหตุกะทันหันทั้งหลายที่เกิดขึ้นในชั่วไม่กี่นาที แต่กลับเปลี่ยนสถานการณ์จากความสุขเหมือนสวรรค์ให้จมดิ่งลงสู่ทวารนรกในพริบตา

สมองของชายหนุ่มมีแต่คำถามมากมายประดังขึ้นมาเต็มไปหมด ทำไมตาแก่นั่นถึงแต่งงานกับคุณยาย...ทำไมอยู่ๆ ถึงพาทาลัสเข้าไปในกระโจม...ทำไมตาแก่นั่นถึงไม่ยอมให้เขาพบทาลัส...และทำไมคุณยายถึงทำท่าเหมือนยอมตามตาแก่นั่นง่ายๆ...ทั้งที่ก่อนหน้าที่ก็แสดงทีท่าแข็งกร้าวเป็นแม่เสือหวงลูกออกขนาดนั้น

แม้ในใจจะคิดเช่นนั้น แต่สมิธก็ไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากกลับไปขึ้นม้าของตัวเอง แล้วกระตุ้นม้าให้ออกเดินกลับเข้าเมืองไปด้วยความรู้สึกมึนชาเป็นที่สุด

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 23:24:32

ความคิดเห็นที่ 2

กลับเข้าเมืองปุ๊บ สมิธก็มาเจอพวกคาร์ลุคที่เดินเล่นรออยู่ในตลาดพอดี ทั้งหมดเห็นสมิธกลับมาเร็วกว่าที่คิดก็รี่เข้าไปหาหมายจะได้ฟังข่าวดี แต่เมื่อเห็นสีหน้ามึนชาของสมิธเข้าก็ชะงัก ถามอย่างเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วชวนกันกลับไปคุยที่ร้านน้ำชาแห่งเดิมเพื่อความเป็นส่วนตัว

เมื่อมาถึงโรงน้ำชา สมิธก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านทาลัสให้ฟังจนหมด เรื่องราวเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นทำเอาทั้งหมดถึงกับพูดไม่ออกกันไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนที่อาลีจะพูดขึ้นเป็นคนแรกว่า ในเมื่อพ่อแม่ของฝ่ายหญิงเค้าแบะท่ามาแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้แล้วละนะ คำพูดของอาลีทำเอาสมิธถึงกับทำตาปริบๆ ด้วยความงงว่าทำไมถึงช่วยไม่ได้ อุตส่าห์สัญญากันเป็นมั่นเป็นเหมาะถึงขนาดให้ของหมั้นกันแล้ว แล้วอยู่ดีๆ กลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแบบนี้ ใครที่ไหนจะยอมรับได้ คาร์ลุคจึงค่อยๆ อธิบายให้สมิธฟังทีละขั้นว่า ในเมื่ออาเขย (ตาแก่คนนั้น) แต่งงานกับแม่สามีทาลัสแล้ว ก็ถือว่าอาเขยคนนั้นมีฐานะเป็น "บิดา" ของทาลัส และตามธรรมเนียมของผู้คนในแถบนั้น บิดาก็มีสิทธิ์ในการดูแลทุกๆ อย่างเกี่ยวกับตัวบุตรสาว รวมทั้งเรื่องการเลือกคู่แต่งงานด้วย ดังนั้น ทาลัสในตอนนี้จึงไม่สามารถแต่งงานกับใครตามใจชอบโดยที่ตาแก่ซึ่งเป็น "พ่อ" ไม่อนุญาตหรือไม่เห็นดีเห็นงามไม่ได้ (และแน่นอนว่าตาแก่นั่นไม่มีทางยก "ลูกสาว" อย่างทาลัสให้กับผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้า เป็นคนต่างชาติ แถมยังมีคดีทำให้ไม่ชอบหน้ากันมาก่อนอย่างสมิธเป็นแน่)

สมิธได้ฟังเหตุผลดังนั้นก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังอึดอัดทำนองว่ายอมรับไม่ได้อยู่ดีที่อีกฝ่ายเล่นฉีกสัญญาหมั้นหมายที่ทำกับไว้ล่วงหน้าเสียง่ายๆ ราวกับไม่เคยมีสัญญากันมาก่อนเพียงเพราะทาลัสเกิดมี "พ่อ" เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาแบบนี้ คาร์ลุคกับอาลีได้ฟังดังนั้นก็เห็นใจ แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ ได้แต่ค่อยๆ ปลอบให้สมิธทำใจยอมรับประทานแห้วแต่โดยดีเถอะ

(หมายเหตุ - ตรงนี้มีฉากเหมือนจะฮาแต่ฮาไม่ออกนิดหน่อย คือตอนที่คาร์ลุคกับอาลีพยายามปลอบพยายามอธิบายกับสมิธอยู่นั้น ปาริญาที่นิ่งฟังอยู่เงียบๆ มาตลอด ก็โพล่งขึ้นมาตรงๆ ตามนิสัยว่า "สรุปก็คือ 'แห้ว' สินะ" เล่นเอาอามีร่าต้องสะกิดเตือนว่าอย่าพูดตรงๆ แบบนั้นสิ ปาริญาเลยหน้าเจื่อนพูดขอโทษสมิธแต่โดยดี)

-------------------------------------------------------

ลงเอยเมื่อหาทางทำอะไรกับเรื่องทาลัสไม่ได้อีกแล้ว สมิธจึงตัดสินใจออกเดินทางไปยังอังการา เมืองหลวงของประเทศตุรกีตามกำหนดการเดิมทันที โดยก่อนออกเดินทางก็รับปากกับพวกคาร์ลุคอีกครั้งว่าก่อนจะกลับประเทศอังกฤษ จะไปเยี่ยมคาร์ลุคกับครอบครัวถึงบ้านแน่นอน

ส่งพวกคาร์ลุคเสร็จ สมิธกับอาลีก็เตรียมข้าวของขนขึ้นอูฐทั้งสองตัวโดยปล่อยให้ม้ากับล่ออย่างละตัวเดินตัวเปล่า แล้วจึงเริ่มตั้งต้นออกเดินทางทันที โดยมีอาลีเป็นคนเดินนำ ส่วนสมิธนั่งบนอานอูฐตัวแรกที่เดินตามหลังอาลี

ระหว่างที่เดินทางกันไปนั้น สมิธออกอาการเงียบขรึมจนผิดปกติ อาลีสะกิดถามก็ได้มาแต่คำตอบแบบถามคำตอบคำ คนนำทางหนุ่มเห็นอาการดังนั้นก็เดาได้ไม่ยากว่าอะไรคือสาเหตุ แต่ก็ไม่ถามไม่พูดอะไรมากกว่านั้น และออกเดินนำต่อไป ปล่อยให้สมิธจัดการกับอาการจิตตกอยู่คนเดียวต่อไป

เดินกันต่อไปได้พักหนึ่ง สมิธก็ออกอาการเมาอูฐ (ประมาณเดียวกับเมารถเมาเรือ เพราะบนหลังอูฐนั้นโคลงเคลงมาก) ขึ้นมา อาลีเห็นดังนั้นเลยหยุดขบวนแล้วให้สมิธลงพักทันที พักจนหายจากอาการเมาอูฐเสร็จ สมิธก็บอกอาลีให้ออกเดินทางกันต่อได้ แต่อาลียกมือห้ามไว้บอกให้สมิธนั่งพักต่อไปเถอะ ตอนนี้ตะวันใกล้จะตกดินแล้ว ถึงออกเดินต่อก็ไปได้ไม่ไกลหรอก สู้พักแรมกันตรงนี้ให้หายเหนื่อยพร้อมออกเดินกันต่อน่าจะดีกว่า ว่าจบก็หันไปจัดการเอาสัมภาระลงตั้ง พร้อมจัดแจงเตรียมตั้งค่ายพักแรมให้เรียบร้อย

ระหว่างที่อาลีกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมที่นอนพักแรม สมิธที่เงียบขรึมมาตลอดการเดินทางก็เป็นฝ่ายเริ่มชวนคุย โดยถามอาลีว่าเป็นคนรู้จักของมิสเตอร์ฮอว์กินส์ (คนรู้จักของสมิธ) เหรอ อาลีตอบโดยไม่หันกลับไปว่าไม่ใช่ เขาแค่ถูกจ้างวานมาอีกต่อหนึ่งให้ช่วยนำทางคนอังกฤษไปยังเมืองอังการาเท่านั้น และยังบอกต่ออีกว่า งานนำทางคนอังกฤษแบบนี้จริงๆ ไม่ค่อยมีใครอยากทำนักหรอก เพราะมันมีปัญหายุ่งยากค่อนข้างเยอะ ก็เลยไม่มีใครรับงาน สมิธได้ยินดังนั้นก็ถามอาลีว่า ทั้งๆ ที่เป็นงานมีปัญหายุ่งยาก แล้วทำไมอาลีถึงยอมรับงานล่ะ อาลีนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก็ตอบกลับง่ายๆ ว่า "ก็มันเงินดีนี่นา" สมิธเลยถามต่อว่า จำเป็นต้องเอาเงินไปใช้ทำอะไรงั้นเหรอ

"ใช้เป็นค่าสินสอดสำหรับหาเจ้าสาวไงล่ะ"

ตอบเสร็จ อาลีก็ตั้งต้นเล่าเรื่องของตนเองให้ฟัง ว่าบ้านของตัวเองนั้นยากจนมาก กระทั่งปศุสัตว์อย่างม้าหรือแกะยังไม่มีเลยสักตัว จนถึงขนาดที่ลูกชายแต่งงานทียังต้องให้ทุกคนในบ้านช่วยกันลงขันเป็นค่าสินสอดให้ ตัวอาลีเองก็เป็นลูกชายคนรอง ดังนั้น จึงต้องยอมเสียสละ ยกค่าสินสอดที่ได้มาจากคนทั้งบ้าน (รวมทั้งตัวเอง) ให้พี่ชายเอาไปใช้ขอสาวแต่งงานแต่โดยดี ส่วนตัวเองก็ต้องมารับภาระทำงานหาเงินค่าสินสอดไว้แต่งงานด้วยตัวเองอย่างที่เห็นนี่แหละ และบอกว่าก่อนหน้านี้ ตัวเองเคยทำงานเป็นคนคุ้มกันขบวนสินค้ามาก่อน แต่งานคนคุ้มกันนั้น ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุ้มกันเลย ก็ได้ค่าตอบแทนน้อยมาก มิหนำซ้ำเรื่องน้ำเรื่องอาหารยังต้องควักเนื้อตัวเองอีก เรียกว่าเก็บเงินแต่งเมียไม่ได้เลยก็ไม่ผิดนัก เลยคิดได้ว่าขืนอยู่แบบนี้ต่อไปคงไม่มีวันได้เป็นฝั่งเป็นฝาไปทั้งชาติแหงๆ

สมิธเลยถามอาลีว่า แล้วเรื่องคู่หมายที่กำหนดตัวไว้แล้วว่าจะแต่งงานกันล่ะมีอยู่มั้ย อาลีตอบกลับแทบจะทันทีว่า จะมีได้ไง กระทั่งเงินจะไปขอแต่งงานยังไม่มีเลย จากนั้นก็บอกต่อว่า ถึงตอนนี้จะไม่มีใครก็จริง แต่ตัวเขาเองก็ขยันทำงานเก็บเงิน แล้วก็ไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องความชอบหรือเกลียดด้วย เพราะงั้น อยู่ๆ ไปยังไงก็ต้องได้แต่งงานสักวันละน่า

ว่าจบก็แอบหลิ่วตาให้สมิธนิดหนึ่งเป็นเชิงให้กำลังใจว่า ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงก็จะเอาสมิธไปส่งถึงปลายทางให้ได้แน่นอน

--------------------------------------------------------

คุยถึงตรงนี้ ก็พอดีกับจังหวะที่อาลีก่อไฟเสร็จพอดี ทั้งคู่จึงมานั่งล้อมรอบกองไฟพร้อมชงชาจิบแก้หนาวกัน

นั่งจิบชากันไปได้ครู่หนึ่ง สมิธก็ถามถึงเส้นทางต่อจากนี้ว่าจะไปยังไงกันต่อ อาลีนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบว่า ทางจะไปถึงเมืองอังการานั้นมีอยู่ 3 ทางด้วยกัน โดยทางแรกคือนั่งเรือข้ามฟากตัดผ่านทะเลสาบแคสเปี้ยนไป แล้วใช้เส้นทางเลียบทะเลดำเดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงอังการา ซึ่งเป็นเส้นทางที่เร็วที่สุด แต่แถบชายฝั่งแถวนั้นก็มีคนของรัสเซียคอยตรวจการอยู่เยอะ ส่วนเส้นทางที่สองคือเลี่ยงไม่นั่งเรือข้ามฟาก แต่ใช้วิธีเดินเลียบชายฝั่งทะเลสาบแคสเปี้ยนตัดเข้าเปอร์เซีย จากนั้นจึงใช้เส้นทางของเปอร์เซียเข้าไปยังตุรกี แล้วเดินทางไปถึงอังการารวดเดียว ซึ่งเส้นทางนี้แม้จะอ้อมไกลพอดู แต่ก็หลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเจอกับคนของรัสเซียได้ นอกจากนี้ถ้าเจอขบวนสินค้าและขอติดไปกับเค้าได้ ก็ลดความเสี่ยงที่จะโดนโจรดักปล้นระหว่างทางได้อีกด้วย

พูดถึงตรงนี้ อาลีก็เงียบไปไม่พูดต่อถึงเส้นทางที่สามเลยแม้แต่น้อย จนสมิธต้องสะกิดถามถึง อาลีจึงค่อยยอมบอก ว่าเส้นทางที่สามนั้นเป็นเส้นทางที่ตัดผ่านบ้านเกิดของอาลีเอง เป็นเส้นทางที่แทบไม่มีคนของรัสเซียคอยดักอยู่เลย มิหนำซ้ำยังมีคนรู้จักของอาลีอยู่เยอะ สามารถหาความช่วยเหลือได้ไม่ยากหากเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ที่อาลีไม่แนะนำแต่แรกนั้น ก็เพราะ 80 เปอร์เซ็นต์ของเส้นทางนั้นเป็นทางบนภูเขา ดังนั้นความเสี่ยงที่จะเกิดอันตรายหากเดินทางกันเป็นหมู่คณะเช่นนี้จึงสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนไม่คุ้นเส้นทางบนเขาอย่างสมิธด้วยแล้ว

ว่าจบ อาลีก็ถามว่าสมิธจะเลือกไปเส้นทางไหน สมิธนิ่งคิดอยู่ไม่นานก็ตอบว่าขอเลือกทางอ้อมไปทางเปอร์เซียดีกว่า (เลือกช้าแต่ชัวร์ว่างั้นเหอะ) เลือกเสร็จปุ๊บ อาลีก็บอกสมิธให้รีบนอนเสีย พรุ่งนี้จะได้รีบเดินทางแต่เช้าได้ ว่าจบก็จัดแจงกางผ้าห่มพรึ่บพร้อมล้มตัวลงนอน แล้วเข้าสู่นิทรารมย์ไปอย่างสบายใจเฉิบจนสมิธถึงกับอึ้งไปเลย

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 54 23:27:41