|
ตอนที่ 15 ต่อครับ
โอบอุ้มหลานชายอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ส่งคืนแอนนา แล้วเดินตามเรยาเข้าไปในห้องโถง
พ่อของตาหนู...เขาข่มขืนฉัน เรยาเปิดฉากด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาหลอกฉันเพราะเขาต้องการฉัน ทำจนฉันมีลูกจะได้ไปไหนไม่ได้ ฉันเกลียดเขา ไม่เคยรักเขาเลย เขาทรมานฉันทุกอย่าง เขาเป็นคนไม่ดี
เกียรติกรสีหน้าเรียบนิ่ง ทั้งๆที่ใจนั้นร้อนแทบเป็นไฟ
เขาตกลงเลิกกับฉันแล้ว เราเพิ่งตกลงกันได้ เขาจะเอาลูกไปอยู่กับเขา...
ผมจะกลับแล้วนะ เขาแทรกขึ้นมาเพราะทนฟังนิยายน้ำเน่าเรื่องนี้ต่อไปไม่ไหว
ทำไม ซีเค คุณไม่สงสารฉันหรือ ฉันโดนกระทำอย่างทารุณนะ คิดดูฉันเพิ่งอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลยที่เขาข่มขืนฉัน คุณไม่สงสารฉันเลยหรือ
ชายหนุ่มลุกขึ้นหันหลังให้โดยไม่พูดอะไร เรยาหน้าเสียใจสั่นรีบลุกมายึดตัวเขาไว้ด้วยอ้อมกอด
คุณรักฉันไม่ใช่หรือ นี่ไม่ใช่ความผิดของฉันนะซีเค ฉันรักคุณนะ รักคุณยิ่งกว่าชีวิตของฉันเอง
คุณไม่ควรรักใครมากไปกว่าสามีและลูกของคุณ
ไม่...ฉันเกลียดเขา ส่วนลูก...ฉันจำต้องให้ไปเพราะพ่อเขารวย ลูกควรจะได้ตามสิทธิของเขา ความจริงเขาอยากเอาลูกไปตั้งนานแล้ว แต่ฉันยังตัดใจไม่ได้ ฉันยังไม่ให้ไปเพราะคิดถึงลูก
เกียรติกรหมดอารมณ์แล้ว ฟังต่อไม่ได้แม้แต่คำเดียว เขาดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดอันน่าขยะแขยงนั้นไปโดยเร็ว เรยาถึงกับตะลึงงันจนทำอะไรไม่ถูก...
แล้วค่ำคืนนั้นเองก็เหมือนมีระเบิดย่อมๆลงกลางบ้าน เรยาฟูมฟายน้ำตาด้วยความผิดหวังเสียใจ หยิบฉวยข้าวของขว้างปาโครมครามเกลื่อนกลาดไปหมด พอเห็นแอนนายืนหน้าตาตื่นมองมาจากประตูห้องนอน เรยาจ้องตาขวาง กล่าวหาแอนนาร่วมมือกับก้องเกียรติเรื่องตาหนูแล้วแกล้งทำเป็นไขสือ ครั้นพอถูกแอนนาเตือนสติ เรยาก็ยิ่งฉุนเฉียวไม่พอใจ ดูถูกแอนนาว่าเป็นแค่คนใช้ อย่ามากำเริบหรือเถียงคนเป็นนาย
แอนนาเศร้าใจกับความคิดแบ่งชนชั้นของเรยา เธอทำท่าจะกลับเข้าห้องนอน พอดีเสียงเด็กร้องไห้จ้าขึ้นมา จึงบอกให้เรยาไปอุ้มลูก แต่เรยากลับยอกย้อนว่า
มันหน้าที่เธอนะแอนนา
ใช่ แต่นี่มันดึกแล้ว เป็นเวลานอนของฉัน
ถ้ายังงั้นก็ปล่อยให้ร้องไป
แอนนาหยุดกึก เรยายิ้มในหน้าอย่างผู้ชนะ แต่เพียงครู่เดียวรอยยิ้มนั้นก็เหือดหายกลายเป็นโมโหโกรธาขึ้นมาอีก เพราะแอนนากล่าวทิ้งท้ายไว้เจ็บๆ ก่อนเดินเข้าห้องเด็กไป
เขายังเล็ก ยังไม่รู้ว่าถูกแม่ทิ้ง พอเขาโตขึ้น เธอยังทิ้งเขาอย่างนี้ เขาจะไม่คิดว่าเธอเป็นแม่
ooooooo
รอเวลาที่เมืองไทยเกือบเก้าโมงเช้าแล้วเรยาค่อยต่อสายหาก้องเกียรติที่บริษัท มาดหมายจะอาละวาดที่เขาไม่เอาลูกกลับไปอย่างที่คุยกันไว้ แต่ปรากฏว่าวิมลรับสายบอกว่าเจ้านายยังไม่เข้ามา แล้วไม่ว่าเรยาจะถามอะไรอีกวิมลก็ซักรายละเอียดตามหน้าที่ของเลขาฯ จนเรยาไม่พอใจตวาดแว้ดว่าไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะมาถาม...
จากนั้นเรยาก็โทร.ไปที่บ้านก้องเกียรติด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดฉุนเฉียวจนสมปองที่รับสายตกใจ และงงงันเมื่อโดนทางนั้นกล่าวหาว่าโกหก ทั้งที่ตัวเองพูดความจริงว่าคุณผู้ชายออกไปทำงานแล้ว
อย่ามาโกหกนะ ไปตามคุณผู้ชายของแกมาเดี๋ยวนี้
สมปองยืนเงอะงะแต่ยังฟังเสียงแปร๋นๆที่ดังอย่างต่อเนื่อง ณฤดีเดินลงจากชั้นบนมาเห็นสีหน้าท่าทีแปลกๆของสมปองให้สงสัยว่าเป็นอะไร ใครโทร.มา...แล้วสมปองก็ตัดสินใจวางสาย ทำให้เรยายิ่งโมโหโทร.เข้ามาอีกที คราวนี้ณฤดีรับเองโดยไม่ ฟังเสียงห้ามของสมปองที่บอกว่าน่าจะเป็นคนสติไม่ค่อยดีโทร.มาถึงพูดจาชอบกล
ฮัลโหล...ต้องการพูดกับใครคะ
เรยาชะงักเล็กน้อยก่อนตอบเสียงแข็งว่า คุณก้องเกียรติ
อ๋อ ออกไปทำงานแล้วค่ะ
ไม่จริง ฉันรู้ว่ายังไม่ออกไป ฉันต้องการพูดกับเขา
ขอโทษ จะให้บอกว่าใครจะพูดด้วยคะ
เห็นมั้ย ไหนบอกว่าออกไปแล้วไง ที่แท้ก็โกหกเหมือนกันทั้งบ่าวทั้งนาย
ณฤดีข่มใจถามน้ำเสียงปกติว่า ใครจะพูดด้วยคะ
ไม่ต้องรู้หรอก ไปตามมา
คุณก้องเกียรติไม่รับสายหรอกค่ะ ถ้าไม่ทราบว่าเป็นใคร
เพื่อน
ชื่ออะไรคะ
เอ๊ะ คุณจะรู้ไปทำไม ฉันไม่ได้จะพูดกับคุณ จะพูดกับผัวคุณได้ยินมั้ย
ณฤดีสะกดอารมณ์เต็มที่ เหลือบมองสมปองที่แสดงท่าทีเป็นห่วง แต่เธอโบกมือว่าไม่เป็นไร แล้วกรอกเสียงตอบไปว่า
เพราะฉันเป็นภรรยา ฉันถึงต้องถามว่าคุณเป็นใคร ชื่ออะไร มีธุระอะไรกับสามีฉัน
ธุระกับสามีคุณ ไม่ใช่คุณ ไปเรียกมาพูดสายได้แล้ว มาซักมาถามบ้าบอคอแตกอยู่นี่แหละ ถึงเป็นเมียก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตเขานะ เรื่องส่วนตัวของเขาก็ให้มันรู้มั่งสิ
สามีฉันไม่มีเรื่องส่วนตัว ถ้าคุณอยากบอกอะไรเขาก็บอกมา ฉันจะบอกเขาให้ ถึงคุณบอกกับเขา เขาก็บอกฉันอยู่ดี
ทุเรศ...
ณฤดีถึงสะอึก แต่รีบสะกดกลั้นความรู้สึกอย่างรวดเร็ว คุณจะบอกรึเปล่า
ทุเรศ...อีนังผู้ดีตีนแดง...อู้ย...ทำเป็นพูดจาแบบไฮโซ โธ่เอ๊ย ไฮโซโลว์โซมันก็คนเหมือนกัน มีเหมือนๆกันล่ะวะ ไม่เหมือนตรงที่มันใช้งานได้ไม่ดีเท่ากันเท่านั้นแหละ พูดเสร็จก็ตัดสายทันที ณฤดีนิ่งงันเหมือนช็อกนิดๆ ใจนั้นสังหรณ์เต็มที่...สมปองสังเกตสีหน้าเจ้านายแล้วก็อดบ่นไม่ได้
คุณผู้หญิง...ฟังมันทำไมคะ
ณฤดีไม่ว่ากระไร นอกจากบอกให้สมปองไปจัดอาหารกลางวันเผื่อคุณเด่นจันทร์ด้วย แล้วพอถึงเวลาแขกมา สมปองก็รับหน้ารายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทันที เด่นจันทร์จึงไปซักต่อจากณฤดีอีกที แถมยังหลุดปากเพราะคลางแคลงใจว่า มีเมียหลวงก็ต้องมีเมียน้อย มันต้องทำใจ
แปลกนะเด่น เสียงเขาเนี่ยฉันคุ้นมาก มันมีกังวานปลายเสียงที่ฉันว่าฉันเคยได้ยิน
งั้นก็นึกสิว่าใคร
นึกแล้ว...ไม่รู้ นึกไม่ออก
คนเราเสียงคล้ายๆกันมีเยอะแยะไป ไม่งั้นเขาจะเล่นเลียนเสียงดาราได้เหรอ
เด่น...ฉันสังหรณ์ใจ
ว่าจะเป็นผู้หญิงอีกคนของคุณใหญ่
ณฤดีไม่ตอบแต่นัยน์ตายอมรับชัดๆ เด่นจันทร์จึงซักว่าคุณใหญ่มีพิรุธอะไร เขากลับบ้านผิดเวลา พูดไม่จริง หลอกเราเรื่องโน้นเรื่องนี้...ณฤดีตอบด้วยความมั่นใจว่าไม่มี
งั้นก็เลิกคิด เอาไว้ให้มีเสียก่อน
แล้วผู้หญิงในโทรศัพท์
สำคัญที่สามีเรา ผู้หญิงเป็นร้อยอาจมารุมรักเขาก็ได้ แต่คนของเราไม่ตอบสนองซะอย่าง
แต่เมื่อกี้เธอพูดว่ามีเมียหลวงก็ต้องมีเมียน้อย ไม่ใช่ เธอจะบอกอะไรฉันหรือเด่น
เปล่าหรอก
อ้าว...แล้วพูดทำไม
บอกตัวเอง เพียงแต่ยังไม่ได้นับเท่านั้นว่าเมียน้อยของสามีฉันน่ะมีกี่คน รู้แต่ว่าที่แสบที่สุดคือนังเรยา เสียไปตั้ง 20 ล้าน ไม่รู้ว่ามันหลุดจากสินไปเกาะใครอยู่
ณฤดีเงียบไป แต่หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่สบายใจเอาเสียเลย
ooooooo
ที่บ้านเจ้าสัวเชง ซิลเวียพยายามจะฝ่าด่านอาจิว เข้าไปหาเจ้าสัว แต่ไม่สำเร็จแถมยังถูกอาจิวต่อว่าเพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้นายท่านไม่สบาย...
แล้ววันนั้นทั้งวันเจ้าสัวก็นอนซมอยู่แต่ในห้อง จนกระทั่งค่ำได้ยินเสียงเพลงไพเราะของโรสเมียคนที่สามซึ่งเสียชีวิตไปแล้วดังแว่วมา เขาลืมตาขึ้นมองหาทั่วห้องแต่ไม่พบเห็นเธอ มีเพียงเสียงเพลงที่ยังคงก้องกังวาน
เจ้าสัวลุกจากเตียงนอนเปิดประตูห้องเดินตามเสียงเพลงนั้นออกไปนอกบ้าน ตรงไปทางบ่อลึกต้องห้าม แต่ด้วยสังขารที่ย่ำแย่จึงเหนื่อยหอบมากขึ้นทุกที พอใกล้ถึงบ่อพลันเสียงเพลงก็เงียบหาย
อาเหม่เกว่...ลื่ออยู่ไหน ลื่ออยู่ไหนอาเหม่เกว่ เจ้าสัวหันมองรอบตัว
อั้วอยู่นี่... มีเสียงตอบกลับทำให้เจ้าสัวตื่นเต้นเหลียวไปมา ปรากฏว่าเสียงนั้นสะท้อนก้องมาจากในบ่อ เจ้าสัวจึงสืบเท้าเข้าใกล้ปากบ่อ ชะโงกลงไปเห็นใบหน้าโรสเศร้าหมองลอยอยู่เหนือน้ำ
อาเหม่เกว่... เจ้าสัวครางเสียงแหบพร่า
นาย....นายปล่อยอั้วหนาวอยู่ในบ่อนี้นานแล้วนะ ไหนว่ารักอั้วคนเดียวไง ทำไมทิ้งอั้ว อั้วหนาว อั้วว้าเหว่ อยู่ในนี้มันมืด มันแคบนะนาย นายไม่รักอั้วแล้วหรือ
รักสิ...อั้วรักลื่อคนเดียว ชีวิตอั้วขาดลื่อไม่ได้ ลื่อกลับมาหาอั้วสิ...กลับมา เจ้าสัวยื่นมือสุดแขนลงไปในบ่อเพื่อจะช่วยฉุดโรสขึ้นมา
อั้วดีใจที่ได้ยินนายพูดแบบนี้ โรสยิ้มหวานสดใส แต่ครู่เดียวใบหน้าสวยๆของเธอก็เปลี่ยนเป็นเน่าเฟะ ดวงตาเป็นโพรงลึก ริมฝีปากเต็มไปด้วยหนอนยั้วเยี้ย หัวเราะออกมาอย่างยินดีปรีดา เจ้าสัวถึงกับผงะ นัยน์ตาเหลือกลานด้วยความตกใจสุดขีด แล้วหัวใจวายสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้น...
ooooooo
| จากคุณ |
:
klink077   
|
| เขียนเมื่อ |
:
28 เม.ย. 54 13:19:43
|
|
|
|
เรื่องย่อ ดอกส้มสีทอง ตอนที่ 15 ต่อจากของเก่า(เอามาฝากครับ ^^) (เรยา หญืงสาวเลวสมบูรณ์แบบ)
