ความคิดเห็นที่ 1 เปิดตอนมาที่ฉากย้อนอดีตสมัยที่เรน่ายังออกเดินทางไปกับ "อาจารย์" อยู่ ระหว่างที่นอนพักหลบหิมะอยู่ในสถานีรถไฟแห่งหนึ่ง เรน่าฝันร้ายถึงเหตุการณ์บนเกาะฮัตสึมิ ฝันเห็นพ่อตัวเองที่กลายเป็นคังชุไปครึ่งตัวแล้วกำลังเดินเข้ามาหาจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้เป็นการใหญ่ จนอาจารย์ต้องเข้ามาค่อยๆ พูดค่อยๆ ปลอบจนเรน่าสงบลง พร้อมกับกระซิบอย่างแผ่วเบาให้เรน่าลืมทุกอย่างไปเสีย ทั้งเรื่องของเกาะฮัตสึมิ ทั้งความทรงจำอันเลวร้ายทั้งหมดบนเกาะนั้น (จากบทพูดที่คุยกันในช่วงนี้ เหมือนว่าอาจารย์ของเรน่าเองก็เป็นลอสต์รีบาวด์เหมือนกัน เพราะมีบทพูดที่อาจารย์เรน่าบอกว่า "ชั้นถูกดึงไปเกือบหมด แต่ของเธอคงทั้งหมดเลยสินะ" อยู่ด้วย) ------------------------------------------------------------------------ ฉากตัดอีกครั้ง มายังโรงเรียนม.ปลายที่ริคุกับเรน่าเรียนอยู่จนถึงเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ริคุกลับไปเรียนตามปกติหลังจากที่ "ลาหยุด" ไปนานถึง 3 เดือน การกลับมาของริคุทำเอาเพื่อนร่วมชั้นแต่ละคนทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก ด้วยนึกไม่ถึงว่าริคุจะยังกล้าเสนอหน้ามาโรงเรียนอีก ทั้งๆ ที่ก่อเรื่องใหญ่ไว้ถึงขนาดนั้น (เรื่องที่โคมากิช็อคจากอาการลอสต์รีบาวด์จนเข้าโรงพยาบาลในตอนท้ายของเล่ม 5 นั่นแหละ เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่เชื่อกันไปแล้วว่าที่ริคุไม่มาโรงเรียนตั้ง 3 เดือนนั่นเป็นเพราะโดนสั่งพักการเรียนข้อหา "ทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นบาดเจ็บสาหัสถึงขั้นต้องเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล" บางคนยังนึกว่าริคุลาออกจากโรงเรียนไปแล้วด้วยซ้ำเลย) ต่างแอบซุบซิบพูดถึงริคุในทางเสียๆ หายๆ กันเป็นการใหญ่ ริคุตอบรับเสียงนินทารอบตัวด้วยการวางเฉยเสีย ทำเหมือนเสียงนินทาเหล่านั้นเป็นแค่เสียงหึ่งๆ ของแมงหวี่ฝูงหนึ่งเท่านั้น ชั่วโมงเรียนอันแสนอึดอัดเช่นนั้นดำเนินไปตลอดทั้งวัน จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน ริคุก็เก็บข้าวของออกจากห้องเรียนมาตามลำพังด้วยสีหน้าเลื่อนลอยราวกับกำลังข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ในอก เดินเหม่อลอยเช่นนั้นมาตลอดทางจนถึงประตูโรงเรียน ที่หน้าประตูโรงเรียนนั้น โจขับรถเปิดประทุนคันเบิ้มเริ่มมารอรับพร้อมคลาร่ากับเรน่าอยู่แล้ว เมื่อริคุก้าวพ้นประตูโรงเรียนมาปุ๊บ ก็แหกปากเรียกริคุเสียงโหวกเหวกจนนักเรียนคนอื่นเหลียวมอง กิริยาโหวกเหวกจนเกินงามของโจเล่นเอาริคุปรับอารมณ์จากโหมดจิตตกมาเป็นโหมดเป๋อเหลอแทบไม่ทัน ครั้นตั้งสติได้เป็นที่เรียบร้อย ริคุก็รีบกระโจนขึ้นรถเปิดประทุนของโจ ให้อีกฝ่ายทำหน้าที่ขับพาหนีออกไปจากหน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ทิ้งเสียงวิจารณ์อย่างตะลึงอึ้งๆ งงๆ ของบรรดานักเรียนไว้เบื้องหลัง --------------------------------------------------------------------- นี่ละครับ รถเปิดประทุนที่โจขับมารับบักริคุถึงหน้าโรงเรียน ไม่แน่ใจว่าใช่รถในสายเดียวกับรถพวกนี้รึเปล่าแฮะ http://en.wikipedia.org/wiki/Chevrolet_Impala จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:01:41

ความคิดเห็นที่ 2 ระหว่างที่ขับรถกันไปนั้นเอง คลาร่าก็ถามริคุถึง "สภาพของแก่นจิงกิที่มือขวา" ว่าเป็นอย่างไรบ้าง มีอาการแปลกๆ อะไรหรือไม่ ริคุก็ตอบว่าไม่นี่ ไม่มีอาการแปลกๆ อะไรเลย คลาร่าก็บอกว่านั่นแหละ ทุกคนที่เคยเป็นก่อนหน้านี้ก็พูดแบบนั้นทั้งนั้น เพราะงั้นกว่าจะรู้ตัวถึงได้สายเกินไปยังไงล่ะ ได้ยินคลาร่าพูดดังนั้น ริคุก็ทำหน้าเครียดขึ้นมาทันควัน พร้อมหวนนึกไปถึงเรื่องที่คุยกับสึคิชิโระหลังดวลกับโจเสร็จเรียบร้อยแล้วเมื่อวันก่อน... จำได้ว่าหลังจากชนะโจตามเงื่อนไขที่ตั้งไว้ได้สำเร็จ สึคิชิโระก็เข้ามาแสดงความยินดีด้วย แต่ก็ย้ำทิ้งท้ายอย่างหนักแน่นว่า ถึงจะชนะเดิมพันกับโจได้ แต่ยังไงเรื่องย้ายสังกัดไปอยู่หน่วยลงทะเบียนสำรองนั้นก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น ริคุได้ยินดังนั้นก็หน้าเสีย ขยับปากทำท่าจะโต้แย้ง แต่ยังไม่ทันจะแย้งจบ สึคิชิโระก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อนว่า ที่เขาไม่ช่วยเบรกเรื่องย้ายสังกัดให้ริคุนั้นไม่ใช่เพราะเขาไม่ยอมรับริคุในฐานะเพื่อน แต่เป็นเพราะสภาพแก่นจิงกิของริคุที่เขาเห็นตอนเคงเซย์เมื่อวานต่างหาก ว่าแล้วสึคิชิโระก็บอกริคุให้ลองเข้าโหมดเคงเซย์แล้วเอาแก่นจิงกิออกมาดู ริคุทำตามนั้น แล้วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าแสงที่เปล่งจากแก่นจิงกิของเขานั้นอ่อนลงจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด "นั่นเป็นสัญญาณว่าแก่นจิงกิของเธอจวนจะถึงขีดจำกัดแล้วยังไงล่ะ" หนุ่มแว่นผู้นั่งรถเข็นบอก แล้วจึงอธิบายต่อไปว่า พลังของแก่นจิงกิแต่ละอันนั้นมีขีดจำกัดของมันอยู่ โดยทุกๆ ครั้งที่เข้าโหมดเคงเซย์ แก่นจิงกิจะค่อยๆ สูญเสียความสามารถในการยับยั้งเซลล์ที่บ้าคลั่งเพราะติดเชื้อคังชุไปทีละน้อย จนในที่สุดก็จะไม่สามารถยับยั้งการลุกลามของเชื้อได้อีกต่อไป เมื่อแก่นจิงกิเสื่อมสภาพ ร่างกายของผู้ใช้จิงกิก็จะเริ่มออกอาการผิดปกติในส่วนต่างๆ ให้เห็นอย่างเด่นชัด "เช่นแบบนี้ยังไงล่ะ" โจเอ่ยปากเสริมขึ้น พร้อมถอดแว่นตาดำของตนออก ขณะที่คลาร่าก็ขยับเข้ามาใกล้ริคุแล้วเบิกตาขวาที่เป็นสีทองผิดจากตาซ้ายของตนออกกว้างๆ เผยให้เห็นว่าตรงจุดกลมตรงกลางม่านตาสีทองของทั้งคู่นั้นมีบางอย่างรูปทรงสี่เหลี่ยมล้อมรอบอยู่ ซึ่งเป็นลักษณะดวงตาของผู้ใช้จิงกิยามอยู่ในโหมดเคงเซย์...โหมดปลดปล่อยพลังของเซลล์คังชุในร่าง...นั่นเอง "ขาของชั้นก็เหมือนกัน" สึคิชิโระว่าต่อจากโจ พร้อมถลกขากางเกงข้างขวาขึ้น เผยให้เห็นช่วงขาบริเวณน่องที่มีรอยแตกพาดผ่านเป็นริ้วๆ คล้ายอิฐบล็อกที่วางซ้อนกันไว้อย่างหลวมๆ โดยไม่มีปูนซีเมนต์เชื่อมต่อระหว่างอิฐ อันเป็นลักษณะการเสื่อมสลายของพวกคังชุยามถูกผู้ใช้จิงกิทำลาย "ฮายาโตะน่ะต่อสู้เยอะกว่าใครมาตั้งแต่สมัยเป็นผู้ใช้จิงกิแล้ว" โจอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าตกตะลึงของริคุ "ดังนั้นจึงถึงขีดจำกัดเร็วกว่าคนอื่น เลยกลายเป็นกรณีตัวอย่างไป" "...เวลาที่ผู้ใช้จิงกิจะสิ้นชีพอย่างแท้จริง คงเป็นเวลาที่พวกเรากลายเป็นคังชุอย่างนั้นสินะ" สึคิชิโระว่าด้วยรอยยิ้มขื่นๆ ก่อนจะหันไปบอกกับริคุต่อว่า หากริคุยังโหมใช้พลังของแก่นจิงกิอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังต่อไป สักวันก็อาจกลายเป็นแบบตัวเขาในเวลานี้ไปก็ได้ ยิ่งแก่นจิงกิของริคุไม่ใช่แค่แก่นจิงกิของใหม่ แต่เป็นแก่นจิงกิที่ผ่านมือผู้ใช้มาแล้วถึง 3 คน (อาจารย์ของโยเฮย์, โยเฮย์ แล้วก็ตัวริคุเอง) ดังนั้น จะเกิดเสื่อมสภาพขึ้นมาตอนไหนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย --------------------------- ภาพอาการแก่นจิงกิเสื่อมสภาพของโจ คลาร่า กับสึคิชิโระครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:05:35

ความคิดเห็นที่ 3 ตัดฉากกลับมาที่ฉากนั่งรถอีกครั้ง ริคุกำลังนึกถึงคำอธิบายเรื่องการเสื่อมสลายของแก่นจิงกิจากปากพวกสึคิชิโระอยู่เพลินๆ ก็พลอยนึกไปถึงกิริยาโกรธแค้นเป็นฟืนเป็นไฟของทาคาโอะในตอนที่โยเฮย์ขอแก่นจิงกิมาเพื่อใช้ช่วยชีวิตตนเอง (ในเล่ม 2) ขึ้นมา ยามนี้เขาเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วว่าทำไมทาคาโอะถึงได้จงเกลียดจงชังผู้ใช้จิงกิถึงขนาดนั้น เพราะหากพูดกันแบบไม่เกรงใจแล้ว ในสายตาของทาคาโอะ ผู้ใช้จิงกิก็ไม่ต่างอะไรกับ "หัวขโมย" ที่ขโมยเอาแก่นจิงกิอันเป็นชิ้นส่วนของจูริ...ชิ้นส่วนของมารดาของตนเอง...ไปใช้ล้างใช้ผลาญตามใจชอบจนหมดพลังเพียงเท่านั้น นั่งกันไปเงียบๆ ได้พักหนึ่ง ริคุก็ถามถึงเรื่องของหน่วยลงทะเบียนสำรองอันเป็นปลายทางที่จะไปกันในวันนี้ขึ้นมา ว่าหน่วยนี้ไม่ได้มีโครงสร้างหรือลักษณะเป็นหน่วยจริงๆ ไม่ใช่เหรอ แล้วที่บอกว่าจะพาไปที่ว่านี่คือไปที่ไหนกัน โจตอบกลับว่า "ก็ที่ F.L.A.G. ... ไม่สิ ที่ NEFT นั่นแหละ" ทำเอาริคุขมวดคิ้วด้วยความงงว่ามันยังไงกันแน่ โจก็บอกแค่ว่า "ไปถึงแล้วก็รู้เองแหละ" ระหว่างนั้น โจก็ชวนริคุคุยเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ เป็นทำนองสั่งสอนว่าหน่วยลงทะเบียนสำรองถือเป็นกำลังรบภายนอก (ที่ไม่ได้ถูกเรียกใช้) ก็จริง แต่ในอีกแง่หนึ่ง การได้อยู่ห่างจากสนามรบก็ถือเป็นโอกาสดีในการทำหัวให้เย็นแล้วนึกทบทวนพิจารณาตัวเองได้เหมือนกัน ว่าถึงตรงนี้ โจก็เล่าเรื่องอดีตของตัวเองกับคลาร่าให้ริคุฟัง ญาติพี่น้องของโจกับคลาร่านั้นติดเชื้อจนกลายเป็นคังชุทั้งครอบครัว เหลือแค่สองคนพี่น้องที่รอดมาได้เพราะแก่นจิงกิที่แฝงอยู่ในร่างกายถูกกระตุ้นจนตื่นขึ้นมา ด้วยเหตุนี้ สำหรับทั้งโจและคลาร่าแล้ว แรงจูงใจครั้งแรกสุดในการต่อสู้ของพวกเขาก็คือ "การแก้แค้น" นั่นเอง "เมื่อสูญเสียญาติพี่น้องไปจนหมด ก็เท่ากับสูญเสียอนาคตประมาณว่า 'ชีวิตตัวเองจากนี้ไปก็คงเป็นแบบนี้' ไปทั้งหมดเช่นกัน สิ่งที่ตัวเองควรทำกลับกลายเป็นแค่เรื่องงี่เง่าไร้สาระไป ได้แต่มีชีวิตอยู่โดยระบายความหงุดหงิดเหล่านั้นกับพวกคังชุเท่านั้น" ชายหนุ่มลูกครึ่งเล่าเรื่องของตนต่อไป "แต่ระหว่างที่ต่อสู้อยู่นั้นเอง ที่การต่อสู้นั้นค่อยๆ เปลี่ยนเป็นภารกิจกับหน้าที่ ไม่ใช่การต่อสู้เพื่อแก้แค้นอีกต่อไป อาจเป็นตอนที่เข้าไปอยู่ในหน่วยลงทะเบียนสำรองไม่อาจต่อสู้ได้อีกนั่นล่ะมั้ง ที่ชั้นได้คิด แล้วก็ได้ค้นพบว่า 'ตัวเองต่อสู้เพื่ออะไรกันแน่' " คุยถึงตรงนี้ รถก็พาพวกเขามาถึงปลายทางซึ่งเป็นซอยเลียบคลองเล็กๆ แห่งหนึ่ง โจจอดส่งริคุกับเรน่าลงตรงหน้าปากซอย (เรน่าขอย้ายจากหน่วยย่อยมาอยู่หน่วยลงทะเบียนสำรองกับริคุด้วย) แล้วบอกทางไปยังที่ตั้งของ "หน่วยลงทะเบียนสำรอง" ให้แบบคร่าวๆ ที่สุด สร้างความประหลาดใจให้ริคุเล็กน้อยเพราะนึกว่าพวกโจจะไปส่งเขาถึงที่ตั้งหน่วยเลยเสียอีก โจอธิบายเหตุผลว่า ที่ไม่ไปส่งถึงหน่วยนั้น ก็เพราะที่นั่นมีคนที่เขาไม่อยากเจอหน้าเป็นการส่วนตัวอยู่น่ะ บอกทางไปเสร็จ โจก็ตั้งท่าจะกลับไปขึ้นรถต่อ แต่แล้วจังหวะนั้นเอง ริคุก็ถามโพล่งขึ้นมาว่า "แล้วในตอนนี้โจต่อสู้เพื่ออะไร?" ได้ฟังริคุถามดังนั้น โจก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะวางมือปุ้บลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม แล้วบอกว่า "นายกลับมาเมื่อไหร่ชั้นจะบอกให้ฟังเอง ชั้นรอนายอยู่นะ ริคุ" ว่าจบโจก็เดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับจากไป (หมายเหตุ - สังเกตได้ว่าตอนนี้โจไม่ได้เรียกริคุว่า "ไอ้หนู" อย่างที่เคยเรียกมาตลอดตั้งแต่เจอกันแล้ว แต่เรียกชื่อ "ริคุ" ตรงๆ ซึ่งคาดว่าคงเป็นสัญลักษณ์บอกว่าตอนนี้โจยอมรับริคุเป็น "เพื่อนพ้องร่วมเป็นร่วมตาย" แล้วนั่นแหละ) -------------------------------------------------------- หลังพวกโจไปแล้ว ก็เหลือแต่ริคุกับเรน่าเดินเข้าไปในซอยด้วยกันตามลำพัง ระหว่างทาง เรน่าสังเกตเห็นว่าริคุดูซึมๆ ไปตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรก แม้จะพยายามกลบเกลื่อนไว้ด้วยการชวนคุยเรื่องอื่นเรื่อยเปื่อย จึงถามขึ้นว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเรียนหรือเปล่า ครั้งแรกริคุกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อเห็นเรน่ามองมาด้วยสีหน้าจริงจัง ริคุก็เลยเลิกกลบเกลื่อนแล้วเล่าความจริงให้ฟัง เรื่องก็คือระหว่างที่อยู่ที่โรงเรียนนั้น ริคุโดนโคตะกับจุน อดีตเพื่อนร่วมก๊วนที่อยู่ด้วยกันเสมอเรียกไปถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ 3 เดือนก่อน ทั้งเรื่องที่โคมากิมีอาการเหม่อลอยเหมือนคนไร้วิญญาณอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอดนับตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ทั้งเรื่องที่หลังจากนั้นริคุหายตัวไปถึง 3 เดือน ทั้งเรื่องที่แมนชั่นซึ่งโคตะอาศัยอยู่พังเละเทะจาก "เหตุก่อการร้ายเมื่อเดือนกันยายน" (ในเรื่องบอกไว้ว่าแมนชั่นของโคตะคือสถานที่ที่คาราซาว่าใช้เป็นแหล่งกบดานสร้างหอคอยเศษเหล็กขึ้นมาสำหรับคุ้มครองเอนเดนั่นเอง) ทั้งคู่อยากรู้ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นมันคืออะไรกันแน่ ริคุจึงตัดสินใจเล่าความจริงให้โคตะฟังเรื่องที่ตนเองสู้กับ "ปีศาจที่เกิดจากมนุษย์ที่ติดเชื้อประหลาด มีความสามารถในการช่วงชิงความทรงจำของผู้คน" ทั้งเรื่องของ "เพื่อนสมัยเด็กของพวกโคตะ" (ยูอิ) ที่ถูกปีศาจพวกนั้นฆ่าตาย ทำให้โคมากิและพวกโคตะถูกชิงความทรงจำเกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นไป และเป็นสาเหตุที่ทำให้โคมากิช็อคจนเข้าโรงพยาบาลมีอาการเหมือนคนตายด้านไปแบบนั้น แน่นอนว่าโคตะย่อมไม่เชื่อเรื่องที่ริคุเล่ามาแม้แต่น้อย กลับเดือดดาลเป็นการใหญ่ที่ริคุ "ไม่ยอมพูดความจริง" ให้ฟัง ดีแต่โกหกไร้สาระมากลบเกลื่อน และพร้อมๆ กับการแสดงความเกรี้ยวกราดนั้น โคตะก็เผยความจริงที่ริคุไม่เคยรู้...ว่าตัวเขา โคมากิ และโคตะนั้นรู้เรื่องข่าวลือที่ริคุเคยถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กเลี้ยงแกะเมื่อสมัยม.ต้นอยู่แล้ว แต่ทั้งๆ ที่ได้ยินข่าวลือของริคุมาแบบนั้น โคมากิก็ไม่เคยใส่ใจ กลับยอมรับริคุเป็นเพื่อนอย่างสนิทใจไม่ตะขิดตะขวงต่อข่าวลือร้ายๆ ของริคุเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังขอร้องเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มว่าอย่าใส่ใจกับข่าวลือพวกนั้นอีกต่างหาก "ทั้งที่ยัยนั่นทำเพื่อนายถึงขนาดนั้น แล้วทำไม..." เสียงของโคตะชะงักกึกอยู่แค่นั้นราวกับไม่อยากพูดคำสุดท้ายที่ค้างอยู่ในใจออกไป ได้แต่ยืนนิ่งเค้นคอเสื้อของริคุแน่นจนข้อมือข้อนิ้วซีดเป็นสีขาวอยู่อย่างนั้น ดวงตาสีเข้มฉายแววกราดเกรี้ยวประสานกับดวงตาฉายแววเจ็บปวดของริคุเป๋ง จ้องหน้านิ่งกันอยู่สักพัก โคตะก็เป็นฝ่ายยอมปล่อยคอเสื้อริคุก่อน แล้วเดินจากไปด้วยอาการฮึดฮัดไม่พอใจ  ทิ้งให้ริคุนั่งกองอยู่กับพื้นอย่างหมดแรงอยู่อย่างนั้น ฝ่ายจุนนั้นตกใจต่ออาการระเบิดอารมณ์ของเพื่อนเป็นอย่างมาก รีบเร่งฝีเท้าตามเพื่อนไปทันควัน โดยไม่วายทิ้งท้ายกับริคุไว้ว่า ถ้าคิดจะโกหกก็น่าจะโกหกให้แนบเนียนกว่านี้หน่อยสิ อย่าโกหกเพ้อเจ้อไร้สาระแบบนั้น "นั่นสินะ" ริคุตอบคำทิ้งท้ายของจุนด้วยสายตาเลื่อนลอย "แต่ชั้น...ไม่โกหกอีกต่อไปแล้วล่ะ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:12:47

ความคิดเห็นที่ 4 ได้ยินที่ริคุเล่ามาดังนั้น เรน่าก็แสดงอาการเป็นห่วงบอกว่า งั้นก็น่าจะไปโรงเรียนด้วยกัน จะได้ไปช่วยกันอธิบายจนสองคนนั้นเข้าใจและยอมรับได้มากกว่า ริคุได้ยินเรน่าพูดแบบนั้นก็ฝืนยิ้มแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก เขารู้อยู่แล้วว่าถ้าบอกความจริงไปยังไงก็ต้องเป็นแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ตัดสินใจแล้วว่า ต่อให้ถูกหาว่าเป็นคนโกหก ต่อให้ไม่มีใครเชื่อถือ ตัวเขาก็จะไม่มีวันโกหกอีกอย่างเด็ดขาด "ต่อให้ไม่มีใครเชื่อถือชั้นก็ไม่เป็นไรหรอก" กิริยาราวกับจะยอมจำนนในชะตากรรมสุดท้ายของเด็กเลี้ยงแกะของริคุทำให้เรน่าอดรนทนไม่ได้ เธอรวบรวมความกล้าขยับเข้าไปหาอีกฝ่ายจากด้านหลัง คว้าชายเสื้อโค้ทกันหนาวของอีกฝ่ายกำไว้แน่นทั้งๆ ที่หน้าแดงซ่าน ทำเอาริคุสะดุ้งโหยงสุดตัว ก่อนจะหันหน้ากลับมา...สีหน้าแดงซ่านพอกัน...แล้วถามว่าทำอะไรของเธอน่ะ "นะ นายเห็นหมดแล้วใช่มั้ย...? เรื่องราวทั้งหมดของชั้น... ตอนที่อยู่ในเอมบริโอ (โลงศพ) น่ะ... หะ...เห็นหมดแล้วใช่มั้ย" คำถามทั้งหน้าแดงของเรน่าเล่นเอาริคุลิ้นแทบจุกในลำคอ ก่อนจะตะกุกตะกักแก้ตัวว่าไม่ได้เข้าไปยุ่มย่ามหรือแอบดูอะไรเรื่องส่วนตัวของเรน่าเลยนะ แต่แล้วสีหน้าแดงแจ๋ด้วยความอายของริคุก็ต้องซีดลงทันควัน เมื่อคำพูดต่อมาของเรน่าวิ่งมากระทบโสตประสาท "ชั้นคือเครื่องสังเวย" เรน่าตั้งต้นเล่าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่มีอารมณ์ใดๆ แฝงอยู่ในสีหน้าและน้ำเสียงนั้นแม้แต่นิด "คุณน้าคิเรย์ แม่ของริวคุง...ทาคาโอะ ริวเซย์ เสียไประหว่างที่มีการเคลื่อนไหวต่อต้านโทคิจิกรุ๊ป เขาเป็นคนชุบชีวิตคุณน้าคิเรย์ให้เป็นคิวกิด้วยตัวเอง ด้วยความสามารถในการควบคุมความทรงจำของคิวกิจูริ จึงสามารถก่อคดีการเสียชีวิตอย่างไร้สาเหตุขึ้นมาได้ ทำให้โทคิจิกรุ๊ปต้องยอมถอนตัวจากเกาะไปในที่สุด" "แต่อำนาจที่จูริครอบครองอยู่นั้นทรงพลังจนเกินไป ทำให้ชาวเกาะทุกคนเริ่มหวาดกลัวขึ้นมา ตระกูลโอโทริเองก็หวาดกลัวเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ท่านย่าจึงได้เลือกให้ชั้นเป็น 'มิทามะ' (วิญญาณคนตาย)" ได้ยินคำว่า "มิทามะ" อีกครั้งดังนั้น ริคุก็ถามขึ้นมาทันควันว่ามิทามะที่ว่าคืออะไร เรน่าก็ตอบว่า มิทามะคือ "ระบบเตรียมเครื่องสังเวย" สำหรับรังไหม ด้วยการนำเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาปิดหน้าปิดตา แล้วเลี้ยงดู "เสมือนหนึ่งวิญญาณคนตาย" และเมื่อถึงเวลาที่จำเป็นต้องใช้งานคิวกิ ก็จะฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้น เด็กผู้หญิงคนนั้นจะถูกดูดเข้าไปในรังไหมโดยอัตโนมัติ และถือกำเนิดขึ้นใหม่อีกครั้งในฐานะคิวกิ น้ำเสียงของเรน่าเรียบเฉยราวกับกำลังอธิบายเรื่องธรรมดาสามัญทั่วไป ไม่ใช่เรื่องโหดร้ายน่ากลัวถึงเพียงนี้แม้แต่นิด แต่ริคุกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันเย็นเยียบดำมืดอยู่เบื้องหลังทีท่านิ่งเฉยนั้น มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับกำลังตกลงสู่หล่มน้ำแข็งอันไร้ก้น และถูกดึงจนจมลงไปในความมืดอันเย็นยะเยือกพร้อมๆ กัน "นี่เป็นแผนสำหรับป้องกัน...สำหรับรับมือในกรณีที่คิวกิจูริอาจอาละวาดบ้าคลั่งจนเป็นภัยกับเกาะนี้" เรน่าอธิบายต่อไป "แต่เมื่อรังไหมของตระกูลโอโทริถูกขโมยไป ทำให้อาจารย์ซาโยโกะกลายเป็นคิวกิแทน การเตรียมตัวในฐานะ "มิทามะ" ของชั้นจึงเป็นอันยกเลิกไปโดยอัตโนมัติ" "แต่ถึงยังไง ชั้นก็เคียดแค้นท่านย่าที่ขายชั้นให้กับรังไหม...เคียดแค้นคุณพ่อคุณแม่ที่ไม่อาจหยุดยั้งเรื่องโหดร้ายนั่นได้..." และด้วยความเคียดแค้นนั้น เรน่าจึงรอโอกาสที่จะทำลายเกาะนี้ทั้งเกาะมาตลอด แล้วสุดท้ายเรน่าก็ทำสำเร็จ เกาะทั้งเกาะพินาศสิ้นไปด้วยการเล่นตุกติกต่างๆ ของเรน่าต่อแผนการของทั้งสองฝ่าย ความพินาศของเกาะทำให้ผู้คนบนเกาะมากมายต้องบาดเจ็บล้มตาย บางส่วนก็กลายเป็นคังชุออกทำร้ายฆ่าฟันผู้คน ซึ่งหนึ่งในจำนวนผู้ที่กลายเป็นคังชุนั้นก็มีครอบครัวของเรน่ารวมอยู่ด้วย "คังชุสีดำพวกนั้น...คือคนในครอบครัวของชั้นเอง..." ภาพคังชุดำทั้งสามกับภาพของบุคคลผู้เป็นร่างเดิมของคังชุดำเหล่านั้น...แม่ของเรน่า - คังชุดำร่างหญิงสาว...พ่อของเรน่า - คังชุดำร่างยักษ์...ยาสึโนบุ - คังชุดำรูปร่างเหมือนแมงมุม... ภาพเหล่านั้นพาดผ่านจิตใจของเรน่าไปอย่างรวดเร็วราวม้วนฟิล์มวิ่งผ่านเครื่องฉาย "ชั้นเป็นคนฆ่าคุณพ่อด้วยมือตัวเอง...มือของชั้นเปื้อนเลือดผู้คนมานานแล้ว... ซ้ำจิตใจยังแปดเปื้อนด้วยความอาฆาตแค้นอันดำมืด...สิ่งเหล่านั้น แม้แต่ตอนนี้ก็ยังอยู่ในตัวชั้นไม่เลือนหายไปไหน..." จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:18:30

ความคิดเห็นที่ 5 ฝ่ายริคุนั้นได้แต่นิ่งอึ้งไปกับเรื่องราวทั้งหลายที่พรั่งพรูจากปากของเรน่า แม้จะรู้จักสนิทสนม ทั้งยังได้เห็นอดีตบางส่วนของเรน่าจนเริ่มเดาอะไรออกบ้าง แต่เมื่อได้ยินเรน่าเล่าเรื่องทั้งหมดจากปากของตนเองเข้าจริงๆ ก็ทำเอาริคุถึงกับยืนเซ่อ ไม่มีปัญญาพูดอะไรออกแม้แต่คำเดียว นานเป็นครู่กว่าที่ริคุจะค่อยๆ ตั้งสติ แล้วถามออกไปได้ว่า "แล้วเธอเล่าเรื่องพวกนี้ให้ชั้นฟังทำไม?" แทนคำตอบ เรน่ากลับหันมาหาริคุพร้อมกับถามว่า "...เชื่อที่ชั้นพูดมารึเปล่า?" ริคุทำสีหน้าอ่อนใจขึ้นมาชั่วแว่บเมื่อโดนตอบคำถามด้วยคำถาม ก่อนจะหันไปตอบด้วยทีท่ากึ่งรำคาญเล็กน้อยว่า "เชื่อรึเปล่าน่ะเหรอ...ตีหน้าจริงจังพูดมาแบบนั้นมันก็ต้อง..." เสียงของเด็กหนุ่มชะงักค้างอยู่แค่นั้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของเรน่าที่หันมาเผชิญหน้ากับเขาอยู่ในตอนนี้ มันเต็มไปด้วยอารมณ์อันหลากหลายประดังขึ้นมาพร้อมกันจนพวงแก้มสองข้างเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับจะข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้ในหัวอก ดวงตาทั้งสองข้างมีน้ำตารื้นขึ้นมาจนคลอเบ้า แต่ยังคงเป็นประกายกล้าด้วยความรู้สึกบางอย่างอันระอุอยู่ภายใน ความรู้สึกที่ทำให้ริคุนึกได้ถึง "บางอย่าง" ที่แฝงอยู่ในคำพูดที่ตนเองเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ ...นี่เรา...คิดว่าจะเชื่อคำพูดเมื่อครู่ของเรน่าอย่างนั้นรึ... เด็กหนุ่มเบิกตากว้างอย่างตะลึงลาน ขณะค่อยๆ นึกทบทวนต่อไปถึงความแตกต่างระหว่างคำพูดของเรน่าเมื่อครู่กับคำพูดของตนตอนบอก "ความจริง" กับพวกโคตะเมื่อช่วงกลางวันที่ผ่านมา ความแตกต่างที่เด็กหนุ่มค้นพบได้อย่างไม่ยากเย็น ...ใช่ เราบอกความจริงออกไปก็จริง... ...แต่ในความจริงที่เราบอกออกไปนั้น มี 'ความรู้สึก' อะไรอยู่รึเปล่า?... ริคุหลับตาลงในทันใดต่อคำตอบที่วาบขึ้นมาในใจโดยแทบไม่ต้องคิด ภาพใบหน้าของพ่อที่ได้พบกันครั้งล่าสุดเมื่อ 3 เดือนก่อนกับคำสอนที่พ่อทิ้งท้ายไว้ก่อนจากกันฉายวาบขึ้นมาในสมองทันควันราวกับจะย้ำเตือนให้นึกได้...ถึงหลักการอันง่ายดายและสุดแสนจะพื้นฐานที่สุดในการทำให้ผู้คนยอมรับและเคลื่อนไหวตามคำพูดของตนเองได้ ...คำพูดคือพลัง และคำพูดที่มีความร้อนแรงคือพลังที่สามารถทำให้คนเคลื่อนไหวได้... เขาเม้มปากแน่นเมื่อนึกได้ถึงคำสอนของพ่อในข้อนั้น จริงอยู่สิ่งที่เขาพูดออกไปในตอนนั้นคือความจริงแท้อย่างไม่ต้องสงสัย ทว่า ในคำพูดอันแสดงถึงความจริงนั้นกลับไม่ได้มีความรู้สึกอันร้อนแรงที่ต้องการจะสื่อความจริงที่ตนได้ประสบให้ฝ่ายตรงข้ามได้รับรู้เลย เป็นแค่การเล่าความจริงอันชืดชาไร้ซึ่งอารมณ์ไม่ต่างจากเอ่ยปากกับก้อนหินก้อนกรวดข้างทางเพียงเท่านั้น ...ความจริงอันแสนจะชืดชาไร้ความรู้สึกเช่นนี้ จะสื่อไปถึงหัวใจของผู้คนได้อย่างไร... พร้อมๆ กับที่ความเข้าใจค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ริคุก็พลันรับรู้ขึ้นมาได้ในทันทีว่าเรน่าเล่าเรื่องในอดีตทั้งหมดของตนเองออกมา...ทั้งๆ ที่ไม่มีความจำเป็นต้องเล่าย้ำแผลเก่าตัวเองเลย...ด้วยจุดประสงค์ใด ...ทื่เธอเล่าเรื่องของตัวเองให้ชั้นฟัง ก็เพื่อชั้น เพื่อชั้นเพียงเท่านั้นอย่างนั้นสินะ... ความรู้สึกปวดแปลบวาบขึ้นมาในหัวอกของริคุทันควันเมื่อนึกได้ว่าความอ่อนหัดของตนเองทำให้เรน่าต้องฝืนเล่าความจริงอันแสนทรมานจิตใจออกมา เขาเอ่ยปากขอโทษเรน่า และบอกกับเธอว่า ครั้งต่อไปเขาจะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งอย่างจริงจังกว่านี้ จะใส่ "ความรู้สึก" ในแต่ละคำพูดของตนให้มากยิ่งขึ้นกว่านี้ เพื่อถ่ายทอดสิ่งที่ตนเองต้องการจะสื่อออกไปให้ได้ "ครั้งหน้า ไปด้วยกันกับชั้นนะ...ไปโดนต่อยแบบเต็มๆ หน้ากัน..." คำพูดซื่อๆ ตรงๆ ของริคุทำเอาเรน่านิ่งอึ้ง ริมฝีปากที่เม้มแน่นค่อยๆ คลายออกเป็นรอยยิ้มอย่างคนดีใจถึงที่สุด พวงแก้มทั้งสองข้างยังคงแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุกเหมือนเดิม แต่ด้วยอารมณ์อันแตกต่างจากตอนที่เล่าความจริงเมื่อครู่มากมาย "คิดจะไปให้โดนต่อยกี่ครั้งกันฮึ" เด็กสาวเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ขณะค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาที่รื้นอยู่เต็มเบ้าตาออกไป "เดี๋ยวหน้าก็รับไม่ไหวหรอก" รอยยิ้ม สีหน้า และแววตาของเรน่าในยามนี้ทำให้ในใจริคุปั่นป่วนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกได้ถึงสีเลือดที่ฉีดวาบขึ้นมาเต็มใบหน้าอย่างไม่อาจห้าม ไอร้อนวูบวาบแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าทำเอาริคุทนมองหน้าเรน่าต่อไปอีกไม่ไหว เขาสะบัดหน้าหนีขวับจากเด็กสาวในทันใด พร้อมร้องสั่งอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงแทบเป็นกระชากให้รีบเดินตามมาเร็วๆ ขณะที่ในใจกลับพึมพำแช่งด่าตัวเองที่ดันปล่อยให้ความคิดไม่เข้าท่าวาบขึ้นมาในหัวได้ ...ทั้งความคิดที่ว่าเรน่าเมื่อครู่นั้นช่างน่ารักเหลือเกิน... ...ทั้งความคิดที่ว่าไม่อยากให้เรน่าต้องร้องไห้แบบนั้นอีก... ...ทั้งความคิดที่ว่าอยากให้เรน่าได้ยิ้มจากหัวใจตัวเองอีกครั้ง... ----------------------------------------- ช็อตนี้ถ้าเป็นบักเทพเคย์มะคงต้องพูดว่า "เห็นฉากจบแล้ว" ชัวร์ๆ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:22:08

ความคิดเห็นที่ 6 เดินตามแผนที่มาได้ไม่นาน ริคุกับเรน่าก็มาถึงหน้าอาคารสำนักงานรวมแห่งหนึ่งที่ภายนอกดูธรรมดาเสียจนแทบไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นที่ตั้งของ "หน่วยลงทะเบียนสำรอง" ตามที่โจบอกมา ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมองแผ่นป้ายเล็กๆ เหนือบานประตูซึ่งเขียนด้วยลายมือกลมๆ หวัดๆ อย่างผู้หญิงว่า "คลินิกฝังเข็มคิริทานิ" ด้วยสีหน้าคลางแคลงใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ริคุจะตัดสินใจเอื้อมมือไปยังออดที่อยู่ข้างประตู ยังไม่ทันที่ริคุจะได้กดกริ่งเรียก ประตูก็เปิดผลุงออกมาอย่างแรง กระแทกริคุเข้าเต็มหน้าจนแทบกระเด็นติดฝาผนังด้านข้าง ก่อนที่หญิงสาวหน้าตาลัลล้าไว้ผมแกละสองข้างในชุดกาวน์คล้ายหมอจะปรากฏตัวออกมายืนตรงหน้าประตูสำนักงานนั้น "พวกเธอคือริคคุงกับอลิซจังสินะ" หญิงสาวออกปากทักริคุกับเรน่าด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร...ขนาดที่เรียกได้ว่าจนเกินพอดีเสียด้วยซ้ำ "ยินดีต้อนรับสู่ 'ชุมนุมธง'* สมาคมช่วยเหลือระหว่างผู้ใช้จิงกิด้วยกันจ้ะ" - จบตอนที่ 65 - *คำนี้ในภาษาญี่ปุ่นคือ "旗の集い" ที่แปลตรงตัวได้ว่า "การรวมตัวของเหล่าธง" ครับ นึกออกยากอยู่เหมือนกันแฮะว่าจะแปลว่าอะไรดี เลยใส่คำแปลกล้อมแกล้มแบบลวกๆ โปะไปก่อนครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:25:38

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้ก็ถือเป็นช่วง "ผ่อน" เรื่องกันชั่วคราวหลังจากเร่งเนื้อเรื่องปรู๊ดปร๊าดมาพักใหญ่ๆ นะครับ ด้วยการพูดถึงเนื้อหาด้านอื่นๆ ที่แวดล้อมตัวริคุอยู่ในตอนนี้ ซึ่งอ่านเนื้อหาผ่านๆ ทีแรกดูเหมือนจะไม่มีอะไรเลย แต่เอาเข้าจริงก็มีเรื่องสำคัญๆ ที่คาดว่าน่าจะเชื่อมโยงไปสู่เนื้อเรื่องช่วงต่อไปในอนาคตได้ไม่น้อยเหมือนกัน เช่น 1. เรื่องการเสื่อมสภาพของแก่นจิงกิ...ที่ผมคิดว่าเป็นช็อตเปิดเผยเนื้อเรื่องสำคัญที่เด็ดที่สุดของตอนนี้...รองจากฉากเดเระๆ ของเรน่า...เลย เผยเนื้อเรื่องครั้งเดียวปักธงตายให้ตัวละครได้ทั่วหน้า โดยเฉพาะโจ คลาร่า แล้วก็สึคิชิโระที่ดูจะมีเปอร์เซ็นต์เท่งทึงสูงสุด เพราะแก่นจิงกิเสื่อมสภาพได้ที่แล้ว ส่วนริคุนี่ไม่น่าห่วงเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยก็เคยมีประวัติว่ากลายเป็นคังชุแล้วยังรักษาสติความเป็นมนุษย์ของตัวเองไว้ได้ (ซึ่งตรงนี้ผมว่าเก็บไว้เป็นมุกอัพเกรดพลังให้ตัวเองในการต่อสู้สำคัญๆ ซักช่วงก็น่าสนเหมือนกัน) 2. ความสัมพันธ์ระหว่างริคุกับเรน่าที่เริ่มก้าวหน้า...โดยเฉพาะทางฝ่ายของริคุที่เริ่มมองเรน่าในฐานะผู้หญิงมากขึ้นต่างจากช่วงก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด เรียกว่าจบอีเวนท์นี้ธงเข้ารูทเรน่าติดเต็มทุกเสาจริงๆ แถมค่าความชอบของเรน่าดูจะเด้งเอาๆ ซะด้วยสิ ถึงขนาดตามติดจากหน่วยย่อยมาอยู่หน่วยลงทะเบียนสำรองด้วยกันแบบนี้ แถมตอนนี้ยังปล่อยโหมดเดเระๆ ออกมาเป็นชุดๆ ให้แฟนๆ คลั่งตายซะอีก ว่าแต่เข้ารูทเรน่าไปแล้วแบบนี้ แล้วรูทเนเน่ที่ค้างไว้ตั้งแต่ตอน 55 จะสานต่อแบบไหนหว่า 3. เรื่องของริคุกับเพื่อนก๊วนเก่าที่โรงเรียน...ที่สื่อถึงความแป้กในการอธิบายความจริงให้คนเข้าใจของเจ้าริคุได้เป็นอย่างดี ซึ่งถ้าได้อ่านประโยคเต็มๆ ที่ริคุมันพูดในฉากนี้ จะรู้สึกเลยครับว่าวิธีพูดของริคุมันออกจะดูลวกๆ ส่งๆ เหมือนบอกแค่พอให้จบยังไงก็ไม่รู้ (แต่จะว่าไป ถ้าเอ็งอยากให้เค้าเชื่อจริงๆ ทำไมไม่เข้าโหมดเคงเซย์ให้ดูกันจะๆ เลยฟระ...หรือว่ากลัวแก่นจิงกิจะเสื่อมเร็วขึ้นเลยไม่ทำ) แต่อ่านช่วงนี้ไปก็แอบสังหรณ์ใจอยู่เหมือนกันแฮะว่าโคตะคงรู้สึกคลางแคลงใจจนไม่ยอมให้เรื่องผ่านไปง่ายๆ แหงๆ และด้วยผลของความคลางแคลงใจนั้น โคตะกับจุนคงได้มีโอกาสพิสูจน์ความจริงเกี่ยวกับตัวริคุแบบ "ถึงลูกถึงคน" เข้าซักครั้งละ 4. เรื่องเป้าหมายแท้จริงที่ต้องมีหน่วยลงทะเบียนสำรองขึ้นมา...ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดแฮะ ว่าหน่วยลงทะเบียนสำรองเป็นแค่กรุไว้เก็บพวกถูกลอยแพในองค์กรเท่านั้น ไม่ได้นึกถึงเลยว่าในอีกแง่จะถูกใช้สำหรับเป็น "สถานที่บำบัด" สำหรับดูแลผู้ใช้จิงกิที่แก่นจิงกิเริ่มเสื่อมสภาพด้วย ว่าแต่เป็นคลินิกฝังเข็มแบบนี้ ชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วเหมือนกันแฮะว่าจะบำบัดกันอีท่าไหน แต่ที่น่าสนที่สุดก็คือ เจ๊คนที่ท่าทางเป็นผู้ดูแลของหน่วยนี่แหละ อยากรู้ว่าเจ๊แกจะรู้เรื่องภายนอกภายในของ F.L.A.G. กับ NEFT มากขนาดไหน และจะกลายเป็นแหล่งข้อมูลอะไรให้กับริคุในตอนนี้หรือเปล่า รอดูตอนหน้าโลดครับ :) ปล. - ทิ้งท้ายด้วยเพลงเพลงหนึ่งที่น่าจะเข้ากับเจ้าริคุ รวมถึงสิ่งที่ผองเพื่อน...โดยเฉพาะโจ...ต้องการจะบอกกับริคุในตอนที่แล้วจนถึงตอนนี้ (หรือเอาเข้าจริง อาจจะอยากบอกตลอดมา) เลยล่ะครับ ยิ่งได้อ่านคำแปลของคุณปูทันที่ลงไว้ในบล็อกข้างล่างนี่แล้ว ยิ่งรู้สึกว่า "นี่แหละที่โจมันคงอยากบอกริคุในตอนนี้" เลยครับ ลองฟัง + อ่านคำแปลเนื้อกันดูได้ครับ http://stellargazer.exteen.com/20070202/0019-desperado-eagles จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:33:25

ความคิดเห็นที่ 8 ในที่สุด หวยก็ล็อคได้อย่างเป็นทางการซะที จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:55:22

ความคิดเห็นที่ 9 #5 จอแบนทำหน้าแบบนี้แล้วดูแก่ไปเลย = ='' ปล.หวังว่า"บำบัด"คงไม่ใช่"ฝึกวิชา"นะ จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 13:57:15

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านสปอยด์อย่างรวดเร็วครับ คุณ Drake ยังใช้ภาษาเวลาสปอยด์ได้สนุกเหมือนเคย ปล. เรื่องนี้มิลิขสิทธิ์ในไทยไหมครับ? จะได้ไปตามเก็บมานั่งอ่านยาวๆ จากคุณ : Delclaw เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 14:17:06

ความคิดเห็นที่ 11 ^^ ^^ ^^ ลิขสิทธิ์เป็นของบงกชออกมาทั้งหมด 6 เล่มแล้วครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 14:18:43

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นริคุบนปกแล้วรู้ว่าคล้ายคาราซาว่าขึ้นเรื่อยๆ ^^" จากคุณ : laz เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 15:39:10

ความคิดเห็นที่ 13 หน่วยทะเบียนสำรองนี่ ไม่แน่ว่าจะมีข้อมูลไรเจ๋งๆเยอะนะ เพราะถ้าคิดว่าเป็นแหล่งบำบัดละก็ แสดงว่าคนที่เข้ามาน่าจะเป็นพวกใช้จิงกิมาอย่างเยอะเลยซินะ (จนมีอาการต้องมาเข้าหน่วยนี้อ่ะ) ถ้าเป็นแบบนั้นคนพวกนี้น่าจะมีข้อมูลไรไม่น้อยล่ะมั้ง (เดาเอาๆ โดยเฉพาะตัวหมอที่เป็นคนรักษาเนี้ยล่ะ) จากคุณ : yutei เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 19:20:45

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านตอนนี้แล้วโดนใจกับสิ่งที่ริคุคิดได้นะครับ มันเป็นเรื่องสำคัญมากๆที่เราควรจะคิดถึงด้วย รักเรื่องนี้เพราะแบบนี้แหละได้อะไรดีๆจากการอ่านทุกเล่ม และขอบคุณสำหรับภาษางามๆของคุณ Drake ด้วยนะครับ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 21:06:15

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนนี้มีธงเยอะดีนะครับ ทั้ง death flag, Rena flag, ชุมนุมเหล่าธง, และ F.L.A.G. ว่าแต่ถ้าคุณ Drake ไม่บอก ผมก็ลืมบล็อกตัวเองไปแล้วนะเนี่ย จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 21:52:51

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องนี้ถ้าไม่โดนเซนเซ่อแย่ๆของบงกช ผมคงซื้อเก็บไปแล้วล่ะครับ จากคุณ : Gearot เขียนเมื่อ : 9 มิ.ย. 54 23:11:27