ความคิดเห็นที่ 1 หลังขั้นตอนรักษาอันสุดแสนจะเสียวซ่านสะท้านทรวงเสร็จสิ้นลง ริคุก็ลองยกแก่นจิงกิของตนเองขึ้นดู แล้วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อพบว่าแก่นจิงกิที่เคยอ่อนแสงอยู่เมื่อวาน บัดนี้กลับเริ่มมีแสงสว่างอีกครั้ง แม้จะไม่สว่างเท่ากับสมัยที่เป็นผู้ใช้จิงกิใหม่ๆ แต่ก็นับว่าดีกว่าเมื่อวานนี้อยู่มากโข แม้การรักษาจะเป็นไปได้ด้วยดี แต่นานามิก็ย้ำให้ฟังอีกครั้งว่าการรักษาของเธอนั้นเป็นแค่การช่วยฟื้นฟูพลังให้นิดหน่อยเท่านั้น จึงเรียกไม่ได้เต็มปากว่าเป็นการรักษา ดังนั้น หากแก่นจิงกิได้รับความเสียหายขึ้นมาจริงๆ ต่อให้เป็นจิงกิของนานามิก็ไม่สามารถรักษาให้ได้ อธิบายจบก็เตือนริคุว่าเวลาเคงเซย์ให้ระวังให้มากๆ เพราะแก่นจิงกิของริคุนั้นถือว่าอยู่ในสถานะ "เจียนอยู่เจียนไป" เต็มทีแล้ว ซึ่งหากจะเทียบเป็นไฟสัญญาณจราจร ก็เรียกว่าอยู่ในสถานะ "ไฟเหลือง" ที่อาจกลายเป็น "ไฟแดง" เมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น คุยกันไปได้สักพัก ก็มีเสียงกดกริ่งประตูดังขึ้น นานามิออกไปเปิดรับ ปรากฏว่าเป็นกลุ่มชายหญิงวัยกลางคนถึงวัยชรากลุ่มหนึ่ง มีอยู่ด้วยกันสามคน คนหนึ่งในกลุ่มเป็นคุณลุงหุ่นเตี้ยล่ำแบบมะขามข้อเดียวดูคล้ายพวกกรรมกรหรือคนทำงานหนัก เข้ามาพูดคุยทักทายกับนานามิอย่างสนิทสนม ก่อนจะหันมาพูดคุยกับพวกริคุอย่างอารมณ์ดี (แถมด้วยตบไหล่ปั้บๆ จนริคุแทบสะเทือนไปถึงเครื่องใน) ขณะที่คุณป้าซึ่งเป็นหญิงคนเดียวในกลุ่มก็เข้ามายิ้มแย้มพูดคุยกับพวกริคุอย่างอ่อนโยน ส่วนคนสุดท้ายในกลุ่มซึ่งเป็นชายชราท่าทางงกๆ เงิ่นๆ นั้นเพียงแต่เดินเข้ามามองๆ หน้าริคุกับเรน่าอยู่เฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร นอกจากหลุดเสียงหยับๆ เหมือนคนกำลังเคี้ยวหมากออกมาเป็นระยะๆ เจอกลุ่มคนแปลกหน้าเข้ามาทักทายอย่างใกล้ชิดจนแทบเกินพอดีเข้าแบบนี้ ริคุกับเรน่าก็ถึงแก่อึ้งกิมกี่ เพราะไม่ได้เตรียมใจรับมือสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน นานามิเห็นพวกริคุทำท่าอึ้งๆ งงๆ ก็แนะนำพวกริคุให้รู้จักกับชายหญิงกลุ่มนั้นทีละคน โดยคุณลุงเตี้ยล่ำคนนั้นชื่อโซเอดะ เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง คุณป้าที่เป็นหญิงคนเดียวในกลุ่มนั้นชื่อโดบาชิ ปัจจุบันเป็นคุณแม่ลูกสาม ส่วนชายชราคนสุดท้ายในกลุ่มคือคุณตาฮางะ เป็นประธานสภาเมือง "ทุกคนเป็นผู้ใช้จิงกิกันหมดจ้า" สิ้นเสียงแนะนำของนานามิ พวกคุณลุงคุณป้าทั้งสามคนก็จัดแจงเข้าโหมดเคงเซย์ เอาอาวุธจิงกิของตนออกมาโชว์ให้ริคุกับเรน่าเห็นกันจะๆ ว่าที่นานามิพูดเมื่อกี้ไม่ได้โม้ ภาพคุณลุงคุณป้าท่าทางเหมือนตาสีตาสาธรรมดาที่เห็นได้ตามท้องถนนทั่วไปอยู่ในสภาพเคงเซย์ เอาอาวุธจิงกิออกมาแกว่งไปแกว่งมาโชว์ให้ดูต่อหน้า แถมยังมีหัวร่อต่อกระซิกกันอีก เล่นเอาริคุกับเรน่าถึงกับทำหน้าอึ้งปนงงว่าผู้ใช้จิงกิกลุ่มนี้มันอะไรของเขากัน จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:36:33

ความคิดเห็นที่ 2 ตัดฉากกลับไปทางฝั่งโจ คลาร่า และโทโงที่ออกมานั่งคุยกันอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง โจแสดงความเป็นห่วงพวกริคุที่ไปที่หน่วยลงทะเบียนสำรองออกมาอย่างเห็นได้ชัด ด้วยเกรงว่าผู้คนและสภาพแวดล้อมที่แตกต่างไปจากสำนักงานใหญ่หรือหน่วยย่อยโดยสิ้นเชิงของหน่วยลงทะเบียนสำรองจะทำให้ทั้งคู่เกิดสับสน คลาร่าเห็นพี่ชายแสดงทีท่ากังวลแบบนั้นก็บอกว่า ถ้าเป็นห่วงขนาดนั้นจะตามไปด้วยกันก็ได้นี่นา แต่โจย้อนเอาเสียงแข็งว่าไม่มีทาง ที่เขาไม่พาพวกริคุเข้าไปส่งถึงหน่วยโดยตรง ก็เพราะไม่อยากเจอหน้านานามิตรงๆ นะ คำตอบของพี่ชายทำเอาคลาร่ายิ้มขำ แล้วบอกว่า ก็พี่น่ะแพ้ทางคุณนานามิอยู่นี่นะ เล่นเอาโจปฏิเสธทันควันว่าไม่ใช่ไม่ถูกกันหรือแพ้ทางกัน แค่ความคิดเห็นไม่ค่อยจะลงรอยกัน ก็เลยไม่อยากเจอหน้าเท่านั้นเอง ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น โทโงออกอาการเหม่อลอยผิดปกติจนคลาร่าต้องสะกิดถาม (แบบมีหยอกแกมจิกกัดเล่นๆ สองสามคำ) ว่าเป็นอะไรไป โทโงก็อ้อมแอ้มถามกลับว่า "หากเรามีคำถามที่ไม่อยากถาม หากว่าเรามีคำถามที่หากถามออกไปอาจส่งผลร้ายแรงถึงขนาดทำให้ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาทั้งหมดกับคนถูกถามต้องพังพินาศได้ แต่ถึงยังไงก็จำเป็นต้องถามให้รู้เรื่อง เราควรจะถามคำถามนั้นอย่างไรดี?" คลาร่านิ่งอยู่ชั่วครู่ก็ตอบกลับแทบจะทันทีว่า "ก็ต้องถามโดยใส่วิญญาณเข้าไปสิ ถามโดยใส่ความรู้สึกทั้งหมดที่ตัวเองมีอยู่เข้าไปในคำถามนั้น ให้ความรู้สึกทั้งหลายของตนสื่อไปถึงผู้ถูกถามให้ได้ นั่นละคือวิธีถามที่ดีที่สุด" ได้ฟังคำตอบของคลาร่าดังนั้น โทโงก็เอ่ยขอบใจแบบสั้นๆ แล้วลุกออกจากโต๊ะเดินออกไปทันที ไม่นำพาต่อเสียงล้อเลียนของคลาร่าที่ดังไล่หลังมา เมื่อพ้นพวกโจกับคลาร่ามาได้ โทโงก็ปั้นหน้าจริงจังอย่างคนที่ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้อย่างเด็ดขาด "ถ้าไม่ถามออกไป ก็จะไม่มีอะไรเริ่มต้นขึ้นเลยอย่างนั้นสินะ ริคุ" ----------------------------------------------- ตัดฉากกลับไปทางฝั่งริคุกับเรน่าที่อยู่กับพวกนานามิ โดยหลังจากแนะนำตัวทักทายกันเป็นที่เรียบร้อย นานามิก็พาพวกริคุกับสมาชิกหน่วยคนอื่นๆ ออกจากคลินิกไปยังโรงพยาบาลซึ่งรับดูแลคนไข้ที่มีอาการ "ลอสต์รีบาวด์" อยู่ เพื่อดูแลและตรวจสอบสุขภาพจิตของคนไข้เหล่านั้น เมื่อไปถึง แต่ละคนก็แบ่งหน้าที่กันไป โดยพวกริคุซึ่งมาเป็นวันแรกทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครคอยช่วยเหลือนานามิดูแลและพูดคุยกับคนไข้แผนกเด็กซึ่งยังพอพูดคุยกันได้ ขณะที่คนอื่นกระจายกันไปจัดการงานในส่วนอื่น "ที่นี่ดูภายนอกเหมือนโรงพยาบาลทั่วไป แต่จริงๆ แล้วมีผู้ป่วยลอสต์รีบาวด์แอดมิตอยู่เป็นจำนวนมาก" ริคุนึกไปถึงคำพูดที่นานามิบอกไว้เมื่อตอนที่พวกเขามาถึงโรงพยาบาลแห่งนี้ในตอนแรก "ผู้ป่วยที่อาการหนักจะถูกส่งมาดูแลที่สถานพยาบาลของทางโทคิจิ แต่อย่างมากก็แค่ส่วนเดียวเท่านั้น จำนวนผู้ป่วยยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และยังมีคนไข้จำนวนมากที่ถูกเพิกเฉยไม่ได้รับการดูแล...ลำพังแค่การดูแลของทาง F.L.A.G. ไม่อาจเข้าถึงคนไข้แบบคนต่อคนได้" ว่าถึงตรงนี้ นานามิก็หันกลับมาหาพวกริคุพร้อมยกมือขึ้นกำหมัดดังกึ๊ก ดวงตาฉายแววมุ่งมั่นเป็นประกายกล้า ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นไม่หวั่นไหว "แต่ถึงอย่างนั้น การทำหน้าที่นั้นนั่นละ คืองานของ "ชุมนุมธง" สมาคมช่วยเหลือของพวกเรา! ถึงพวกเราจะไม่ได้เป็นผู้ใช้จิงกิที่เข้าร่วมกับ F.L.A.G. แต่ก็ยังทำเรื่องอีกมากมายเพื่อช่วยเหลือผู้ที่ถูกคังชุทำร้ายได้ เป็นการสนับสนุนด้วยความจริงใจที่ทาง F.L.A.G. ทำไม่ได้ยังไงล่ะ--------" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:38:10

ความคิดเห็นที่ 3 หลังช่วยงานดูแลคนไข้ลอสต์รีบาวด์ที่โรงพยาบาลนี้เสร็จ ทีมชุมนุมธงก็เตรียมตัวออกเดินทางไปดูคนไข้ลอสต์รีบาวด์ที่อื่นต่อ ระหว่างที่เดินออกมาจากโรงพยาบาล นานามิก็เปรยขึ้นกับริคุและเรน่าว่า งานดูแลผู้ป่วยแบบนี้ สำหรับผู้ใช้จิงกิที่ทำงานโลดโผนอย่างออกรบกับคังชุมาตลอดอย่างริคุหรือเรน่าคงถือเป็นงานที่น่าเบื่อสินะ ริคุก็ตอบว่าไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม เขานึกประหลาดใจด้วยซ้ำว่านอกจากผู้ใช้จิงกิที่เขาคุ้นเคยอย่างพวกในหน่วยย่อยหรือคนของสำนักงานใหญ่ซึ่งแต่ละคนต่างรับผิดชอบหน้าที่หนักหนาในการต่อสู้เสี่ยงตายอยู่เสมอแล้ว จะยังมีผู้ใช้จิงกิที่เลือกทำงานเรียบง่ายไม่โลดโผนเช่นนี้อยู่ด้วย นานามิได้ยินริคุตอบดังนั้นก็เพียงแต่ยิ้มรับเท่านั้น ระหว่างที่นั่งรถตู้ไปยังที่หมายต่อไป ลุงๆ ป้าๆ ทั้งสามคนก็เริ่มคุยกันเรื่องสัพเพเหระเกี่ยวกับงานที่ทำกันวันนี้ ทีแรกริคุก็นั่งฟังเงียบๆ ไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจอะไร แต่แล้วก็กลับต้องชะงักกึกเบิกตากว้างอย่างตะลึงลาน เมื่อพวกลุงๆ ป้าๆ เริ่มเปลี่ยนเรื่องไปพูดคุยถึง "สถานพยาบาลขนาดใหญ่สำหรับผู้ป่วยลอสต์รีบาวด์แห่งหนึ่งนอกเหนือจากสถานพยาบาลในเครือโทคิจิกรุ๊ป มีผู้อำนวยการเป็นชายหนุ่มไฟแรง และมีเด็กสาวน่ารักคนหนึ่งมาช่วยงานเป็นประจำ แต่ต้องปิดตัวลงไปเมื่อ 2 ปีก่อนเนื่องจากเหตุไฟไหม้..." แม้จะไม่ได้บอกชื่อสถานพยาบาลแห่งนั้นออกมาตรงๆ แต่ข้อมูลแวดล้อมต่างๆ ที่กลุ่มลุงป้าคุยกันก็มากพอที่ริคุจะอนุมานได้แล้วว่าสถานพยาบาลแห่งนั้นคือที่ไหน และผู้อำนวยการกับ "เด็กสาวที่มาช่วยงาน" คนนั้นเป็นใคร เขาดีดตัวผึงขึ้นจากท่าเอนพิงกระจกรถตู้ แล้วขยับปากจะถามรายละเอียดเพิ่มเติมจากกลุ่มลุงๆ ป้าๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้น หากยังไม่ทันได้ถามอะไร เสียงของใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างตัวริคุก็กลับถามโพล่งขึ้นมาเสียก่อน "ทั้งที่มีคนถึงขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่มาร่วมต่อสู้ด้วยกันคะ?" เจ้าของคำถามนั้นคือเรน่าที่นั่งนิ่งตีหน้าเครียดอยู่แทบจะตลอดการเดินทางนั่นเอง น้ำเสียงเจือแววกล่าวหาของเด็กสาว เรียกให้ทุกคนในรถยกเว้นนานามิซึ่งเป็นคนขับให้หันกลับไปมองเป็นตาเดียว เด็กสาวกวาดสายตาจ้องตอบทุกคนในหน่วยชุมนุมธงที่มองมาอย่างแข็งกร้าว ก่อนจะกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงฟังคล้ายตัดพ้อทำนองว่า ทั้งๆ ที่หน่วยลงทะเบียนสำรองก็ใช่ว่าจะมีคนน้อยหรือมีแต่คนป่วยจนไม่อาจต่อสู้ได้ ทั้งๆ ที่แต่ละคนต่างก็มี "พลัง" ในการต่อกรกับคังชุอยู่กับตัวแท้ๆ แล้วทำไมถึงไม่คิดจะทำอะไร ทำไมถึงเอาแต่หมกตัวอยู่ในหน่วยลงทะเบียนสำรอง ทำงานที่ด้อยกว่าความสามารถแท้จริงของตนเองไปวันๆ อยู่แบบนี้ "ถ้ามีกำลังคนถึงขนาดนี้...ในการต่อสู้ที่ผ่านมาก็คงทำอะไรได้มากกว่านี้แท้ๆ... แล้วทำไมกันคะ..." คำถามที่ฟังแทบเหมือนการกล่าวหาของเรน่าทำให้บรรยากาศครื้นเครงในรถถึงกับกร่อยลงทันควัน ริคุต้องสะกิดเตือนเรน่าว่าพูดเกินไปแล้วนะ แต่เรน่าก็ไม่ยอมละทีท่าของตนลงเลย ยังคงกราดสายตามองทุกคนในหน่วยชุมนุมธงอย่างแข็งกร้าวและคาดหวังคำตอบ...หรืออีกนัยหนึ่ง "คำแก้ตัว" อย่างเต็มที่ ความเงียบอันน่าอึดอัดปกคลุมทั้งคันรถอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่นานามิซึ่งขับรถอยู่เงียบๆ มาตลอดจะเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นเป็นคนแรกว่า เรื่องแบบนี้ต่อให้พูดยังไงก็คงแก้ตัวไม่ได้จริงๆ นั่นแหละ และยอมรับกับเรน่าตรงๆ ว่า เหตุผลแท้จริงที่ตัวเธอรวมถึงคนอื่นอีกสามคนเลือกที่จะอยู่เงียบๆ ทำงานง่ายๆ ไปวันๆ ในหน่วยลงทะเบียนสำรองแทนที่จะเข้าเป็นผู้ใช้จิงกิของ F.L.A.G. นั้น ก็เพราะกลัวการต่อสู้ กลัวการที่จะต้องเข้าสู่สนามรบ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากกว่านั้น คำตอบตรงไปตรงมาของนานามิทำเอาเรน่าถึงกับฉิววูบ ยืดตัวขึ้นมองนานามิตรงที่นั่งคนขับ ทั้งสีหน้าและแววตาฉายแววไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง นานามิตอบรับอาการเกรี้ยวกราดของเด็กสาวด้วยแววตาหม่นหมองราวกับกำลังเจ็บปวด ก่อนจะพูดต่อไปว่า "อลิซจัง...ที่พวกเรานึกกลัวนี่ผิดด้วยเหรอ?" เจอย้อนถามเข้าไปแบบนี้ เรน่าก็ถึงกับสะอึกไป นานามิก็อธิบายต่อว่า ถึงอำนาจของแก่นจิงกิจะทำให้ตัวเธอมีประสาทสัมผัสและความแข็งแกร่งของร่างกายสูงกว่าคนธรรมดาหลายเท่า แต่ตัวเธอก็ยังนึกกลัวการต่อสู้อยู่ดี เพราะสำหรับผู้ใช้จิงกินั้น หากพลาดท่าในการต่อสู้ นอกจากจะต้องสูญเสียชีวิตตัวเองแล้ว ยังต้องสูญเสีย "ตัวตน" ไปจากความทรงจำของผู้คนรอบข้างอีกด้วย "หากผู้ใช้จิงกิตาย ก็จะถูกลืมเลือนไป แน่นอนว่าต้องหายไปจากความทรงจำของคนสำคัญที่ผู้ใช้จิงกินั้นๆ ต้องแบกรับอยู่ด้วย 'ต้องตายไปโดยที่ไม่เหลืออะไรทิ้งไว้ให้คนสำคัญของตนเองเลย' ที่เค้าเรียกกันบ่อยๆ ว่า 'โลกนอกความทรงจำ' ที่ว่านั่น บางทีอาจเป็นการต่อสู้กับความหวาดกลัวนั้นก็เป็นได้" ตลอดเวลาที่อธิบายนั้น นานามิไม่ได้พูดเข้าข้างตัวเองหรือเพื่อนร่วมหน่วยเลยแม้แต่คำเดียว หญิงสาวเพียงแต่พูดในสิ่งที่เป็นความจริงเท่านั้น ทั้งความจริงเรื่องชะตากรรมสุดท้ายของผู้ใช้จิงกิที่สิ้นชีวิต ความจริงเกี่ยวกับ "ความน่ากลัว" ในการแบกรับชะตากรรมเหล่านั้น รวมถึงความจริงที่มีผู้ใช้จิงกิบางคนไม่อาจทนแบกรับความหวาดกลัวเหล่านั้นได้ และเลือกที่จะหลีกหนีจากความกลัวเหล่านั้นด้วยการไม่เข้าร่วมกับ F.L.A.G. แต่ถึงอย่างนั้น ความจริงทั้งหลายในคำพูดของหญิงสาวก็ยังแสดงความหมายของมันอย่างชัดเจน และเรน่าก็ดูเหมือนจะเข้าใจในความหมายของความจริงเหล่านั้นเป็นอย่างดี เด็กสาวก้มหน้าลงค่อยๆ ลดตัวลงนั่งกับเบาะเหมือนเดิม แววแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความไม่พอใจเมื่อครู่หายวับไปจนหมด เหลือแต่ทีท่าสับสน อึดอัดใจ และละอายใจต่อคำพูดกับกิริยาของตนเมื่อครู่เพียงเท่านั้น ข้างฝ่ายริคุซึ่งนั่งฟังอยู่ข้างๆ ตลอดรายการ เมื่อได้ฟังคำพูดของนานามิ ก็ได้แต่นึกสะท้อนใจต่อความรู้สึกหวาดกลัวในชะตากรรมของผู้ใช้จิงกิของบรรดาสมาชิกหน่วยลงทะเบียนสำรองทั้งสี่คน ในใจเด็กหนุ่มนึกไปถึงครั้งแรกที่นานามิแนะนำตัวผู้ใช้จิงกิทั้งสามคนให้พวกเขารู้จัก นึกถึงสถานะของผู้ใช้จิงกิแต่ละคนที่ล้วนแต่มี "สิ่งที่ต้องแบกรับ" หรือ "ผู้คนสำคัญที่อยู่เบื้องหลัง" ด้วยกันทั้งนั้น ...คุณโซเอดะ...เจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง... ...คุณโดบาชิ...คุณแม่ลูกสาม... ...คุณตาฮางะ...ประธานสภาเมือง... เพียงเท่านี้ ริคุก็พอจะจินตนาการถึง "ความรู้สึกหวาดกลัว" หากต้องสูญเสียชีวิต สูญเสียความมีตัวตนอยู่ท่ามกลางบุคคลสำคัญเหล่านั้นได้ไม่ยากเลย "ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ ก็ยิ่งมีเรื่องให้อึดอัดใจเยอะขึ้นนั่นละ" นานามิว่าพลางหันกลับมามองพวกริคุ สีหน้าเศร้าสร้อยแกมเจ็บปวดกลับเปลี่ยนเป็นยิ้มแห้งๆ เหมือนลำบากใจและอึดอัดใจต่อการต้องพูดความจริงเหล่านี้ให้พวกริคุได้ฟัง "ยังไงก็มีแต่ต้องยอมจริงๆ ล่ะเนอะ..." รอยยิ้มแห้งๆ กับสีหน้าอึดอัดใจของนานามิทำให้ริคุชะงักนิ่งไป ด้วยรู้สึกเหมือนคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นสีหน้าเช่นนี้บนใบหน้าของใครคนหนึ่งมาก่อน ...แม้ว่าตอนนี้จะยังนึกไม่ออกว่าเป็นใบหน้าของใครก็ตาม... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:42:09

ความคิดเห็นที่ 4 ขับรถไม่นาน หน่วยชุมนุมธงก็มาถึงอพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่งซึ่งมีคนไข้ลอสต์รีบาวด์อาศัยอยู่ นานามิพาริคุกับเรน่าขึ้นไปดูอาการคนไข้คนหนึ่งซึ่งนานามิบอกว่าเป็นเด็กสาวตัวคนเดียวอายุใกล้เคียงกับพวกริคุ (มีแอบล้อริคุเล่นถึงเรื่องนี้ด้วย ทำนองว่าไหนๆ ก็อายุพอๆ กันแล้ว ลองคุยกับเค้าแทนชั้นหน่อยเป็นไง เล่นเอาริคุหน้าแดงไปตามระเบียบ) แต่พอไปถึงห้องของคนไข้คนนั้น ยังไม่ทันได้กดกริ่งเรียก อยู่ๆ ประตูก็เปิดแอ๊ดออกช้าๆ พร้อมกับร่างของเด็กสาวผมสั้นในชุดสเว็ตเตอร์ตัวโค่งกับชุดชั้นในก็เอนตัวล้มออกมาจากห้อง ทับลงบนตัวริคุพอดีจนริคุเสียหลักล้มไปด้วยกัน ริคุถึงกับตาเหลือกหน้าแดงด้วยความตกใจและความอาย แต่เรน่าสัมผัสได้ว่ามีบางสิ่งผิดปกติ จึงรีบร้องเตือนริคุให้ระวังตัว พริบตานั้นเองที่เสียงคล้ายท่อนไม้แหวกอากาศดังวูบขึ้น เรน่าไม่ทันเงยขึ้นมองก็ถูกอะไรบางอย่างฟาดเข้าเต็มหน้าจนกระเด็นเกือบตกระเบียง แต่โชคดีคว้าขอบระเบียงเอาไว้ได้ทัน ริคุเห็นเรน่าโดนเล่นงานดังนั้นก็ตกใจเงยหน้าขึ้นมอง พบว่าคนที่ทำร้ายเรน่านั้นเป็นชายร่างใหญ่ไว้ผมเกรียนติดหนังหัวแบบทรงลานบินของพวกจีไอ รูปร่างดูยังไงก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่คังชุ แต่สีหน้าและแววตากลับเลื่อนลอยไร้อารมณ์เหมือนตุ๊กตา ระหว่างที่ริคุตกตะลึงอยู่นั้นเอง ชายร่างใหญ่ก็เอื้อมมือเข้ามาคว้าแขนเด็กสาวที่นอนหมดสติคร่อมตัวริคุไว้ แล้วกระชากยกขึ้นอย่างไม่ปราณีปราศรัย ริคุเห็นดังนั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นผาง แล้วเข้าโหมดเคงเซย์เรียกอาวุธจิงกิของตนออกมาขู่ชายร่างใหญ่ให้ปล่อยเด็กสาวคนนั้นซะ แต่ชายร่างใหญ่นั้นกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่จะรู้สึกตกใจ สงสัย หวาดกลัว หรือโกรธเกรี้ยวที่ถูกดาบจิงกิเล่มใหญ่ชี้ใส่หน้าอยู่ด้วยซ้ำ ริคุเห็นดังนั้นจึงใช้เคจของตนสแกนตรวจสอบชายร่างใหญ่ดูว่าเป็นคังชุหรือคนที่กำลังจะกลายเป็นคังชุหรือเปล่า ตอนนั้นเองที่ริคุสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติตรงบริเวณส่วนหัวของชายร่างใหญ่นั้น เขาพยายามใช้เคจเพ่งมองอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ หากยังไม่ทันได้มองถนัดๆ เรน่าที่ได้นานามิช่วยดึงขึ้นมาจากราวระเบียงก็ดีดตัวพรึ่บมาขวางระหว่างริคุกับชายร่างใหญ่ (แน่นอนว่าเข้าโหมดเคงเซย์มาเรียบร้อย) แล้วตีศอกกระทุ้งเข้าลิ้นปี่ของชายร่างใหญ่นั้นเต็มแรง จนร่างใหญ่ล้มปังลงกับพื้นไปนอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกในบัดดล เห็นความมือไวใจเร็วของสาวเจ้าเช่นนี้ ไอ้หนุ่มเลยได้แต่ตีหน้าเหยเกพูดอะไรไม่ออก เรน่าเห็นสีหน้าบอกบุญไม่รับของริคุเข้าก็บอกให้คลายใจว่าไม่ต้องห่วง ที่ซัดไปเมื่อกี้แบบยั้งมือไว้แล้ว ว่าจบก็ประคองร่างไร้สติของเด็กสาวผู้ป่วยพาหลบไปอีกทาง ก่อนจะตรงเข้าไปตรวจอาการชายร่างใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น แล้วก็ต้องตกตะลึง เมื่อพบว่าชายร่างใหญ่ที่ว่า บัดนี้กลับนอนคอพับตาเหลือกกลับเลือดไหลออกมุมปาก อันเป็นสัญลักษณ์ว่าวิญญาณหลุดจากร่างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เรน่าถึงกับหน้าซีด เพราะนึกว่าหมอนี่ตายเพราะตัวเองลงมือหนักเกินไป "ไม่ใช่หรอก" อยู่ๆ ริคุก็พูดขึ้นกะทันหัน ทำเอาเรน่าถึงกับสะดุ้งเฮือกใหญ่ "ลองใช้เคจมองดูสิ หมอนี่น่ะตายมาตั้งแต่แรกแล้ว" เด็กหนุ่มว่าพลางเดินอ้อมเรน่าเข้ามาดูร่างของชายผู้นั้น แล้วกวาดตามองร่างใหญ่ที่นอนทอดบนพื้นตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเยือกเย็นและพินิจพิเคราะห์ "แต่ว่า...ไม่ใช่คังชุ...เป็นแค่ศพเดินได้เท่านั้น เจ้านี่มันอะไรกันแน่?" - จบตอนที่ 66 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:43:45

ความคิดเห็นที่ 5 ก็จบกันไปอีกตอนแล้วนะครับ เป็นอีกตอนที่เขียนแล้วเลือกภาพมาลงยากมากๆ เพราะหาภาพเด่นได้ค่อนข้างยากจนไม่รู้จะเอาภาพไหนมาลงดี เลยพยายามเลือกภาพที่เข้ากับแต่ละช่วงที่แบ่งลงมากที่สุด จนลงเอยก็ออกมาเป็นอีหรอบนี้ละครับ ในตอนนี้ อ.โมริยามะก็พาเราไปทำความรู้จักกับ "ชุมนุมธง" หรือชื่อทางการ "หน่วยลงทะเบียนสำรอง" กันแบบถึงรายละเอียดกันจริงๆ ทั้งสมาชิกหน่วยเท่าที่ปรากฏตัวออกมาในตอนนี้ ทั้งภารกิจและหน้าที่ที่ไม่ใช่แค่นั่งๆ นอนๆ หายใจทิ้งเฉยๆ อย่างที่เข้าใจไปในทีแรก ตลอดจนแนวคิดต่างๆ เกี่ยวกับการเป็นผู้ใช้จิงกิ เกี่ยวกับคังชุและการต่อสู้กับคังชุของสมาชิกหน่วยแต่ละคน ซึ่งเรียกได้ว่าแตกต่างกับคนของฝั่งสำนักงานใหญ่หรือหน่วยย่อยของ F.L.A.G. อย่างสิ้นเชิง (อาจมียกเว้นพวกที่โดนส่งมาเพราะก่อปัญหา หรือพวกที่โดนส่งมารักษาตัวเพราะแก่นจิงกิเสื่อมสภาพอยู่บ้าง) จนนำไปสู่ความไม่ลงรอยด้านความคิดของเรน่ากับนานามิและเหล่าลุงๆ ป้าๆ ประจำหน่วยในที่สุด ซึ่งในส่วนความคิดที่ขัดแย้งระหว่างเรน่า (และอาจจะโจด้วยอีกคน?) กับนานามิและเหล่าลุงๆ ป้าๆ ประจำหน่วยชุมนุมธงนั้น คงบอกได้แค่ว่าเป็นเรื่องของ "ต่างฝ่ายต่างมองกันคนละมุม" นั่นแหละครับ ฝ่ายหนึ่งมองว่า ในเมื่อตัวเองมีพลัง มีกำลังที่จะทำอะไรได้ ก็ควรจะลุกขึ้นมาใช้มันเพื่อช่วยเหลือไม่ให้มีผู้ตกเป็นเหยื่อมากกว่านี้สิถึงจะถูก และมองว่าฝ่ายที่เลือกทิ้งพลัง ทิ้งโอกาสในการต่อสู้ไปนั้นขี้โกงตัดช่องน้อยแต่พอตัว ในขณะที่อีกฝ่ายมองว่า อุทิศชีวิตกำจัดคังชุไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร หากว่าต้องตายในวินาทีสุดท้ายโดยไม่ได้อยู่แม้กระทั่งในความทรงจำของคนที่รัก จึงหวาดกลัวที่จะสูญเสียหรือแยกจากคนที่รักจนเลือกจะถอยห่างจากการต่อสู้เสี่ยงชีวิต ซึ่งผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิดใครถูก เพราะยังไงมันก็เป็นสิทธิ์ในการ "เลือก" ของเขา เลือกเส้นทางที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับตัวเขา ดังนั้นถ้าว่ากันตรงๆ ผมคิดว่าคำพูดของเรน่าที่พูดกับพวกนานามิกับลุงๆ ป้าๆ ในตอนนี้ค่อนข้างจะล้ำเส้นไปนิด จริงอยู่ในสายตาของคนที่เป็นเหมือนทหารผ่านศึกเข้าสนามรบอาบเลือดมาตลอดอย่างเรน่า คงมองว่านานามิกับลุงๆ ป้าๆ เหล่านี้คิดอะไรเห็นแก่ตัวไม่ต่างจากพวกทหารที่พยายามวิ่งเต้นให้ตัวเองได้ทำงานนั่งโต๊ะไม่ต้องไปออกรบ แต่เรน่าเองก็ลืมไปเหมือนกัน ว่าการที่เรน่าอยากให้นานามิหรือลุงๆ ป้าๆ เลือกอย่างที่ตัวเองต้องการ (ในที่นี้คือลงมาร่วมมือกับหน่วยใหญ่และหน่วยย่อยเข้าสู้กับคังชุ) ก็ถือเป็น "ความเห็นแก่ตัว" เหมือนกัน แล้วแบบนี้ความเห็นแก่ตัวของนานามิกับลุงๆ ป้าๆ ...ที่แค่ไม่ต้องการแยกจากคนที่รัก ไม่ต้องการหายไปจากชีวิตและความทรงจำของคนที่รักตลอดกาล... จะร้ายแรงสักแค่ไหน อย่างที่ว่าไปในตอนต้นนั่นแหละครับ ผมคิดว่าคนเราทุกคนมีสิทธิ์ในการเลือกวิถีชีวิตของตัวเอง หากว่าเขาเลือกไปทางนั้นแล้วจะดีกับตัวเขา ดีกับคนรอบข้างของเขามากกว่า รวมทั้งไม่ได้ทำให้ใครต้องเดือดร้อนหรือเสียใจแล้วละก็ ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์มาหาว่าทางเลือกของเขาเป็น "ทางเลือกที่เห็นแก่ตัว" ทั้งนั้น นอกจากประเด็นในเรื่องความคิดที่ขัดแย้งระหว่างคนของหน่วยลงทะเบียนสำรองกับเรน่าแล้ว จุดหนึ่งที่น่าจะเป็นจุดสำคัญในเรื่องนี้ ก็เห็นจะเป็นเรื่องของ "โรงพยาบาลคาซาม่า" กับ "พี่อามาเนะ" ที่เริ่มมีเบาะแสเงื่อนงำโผล่ออกมาแล้วหลังจากทิ้งเรื่องไว้มานาน ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าพวกลุงๆ ป้าๆ รวมถึงนานามิจะรู้อะไรมากแค่ไหน แต่สำหรับริคุแล้วก็ถือเป็นเบาะแสชิ้นแรกที่มองข้ามไม่ได้เลย ซึ่งผมเองก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าในตอนต่อๆ ไปจะมีเรื่องราวอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง ไม่ว่าจะจากทางฝั่งริคุ ฝั่งโทโง หรือว่าทั้งสองด้านก็เถอะ รอดูตอนต่อไปโลดครับ :) ปล. - นานามิในตอนนี้หลายช็อตวาดออกมาดูน่ารักขึ้นกว่าตอนที่แล้วจมเลยแฮะ  จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 10:49:28

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านผ่าน iPhone พิมพ์ไม่ค่อยสะดวก เอาเป็นว่า #0 "แบน"มาก ปล. พวก"มัน" ใน H.O.T.D. มาแล้วสินะ ? จากคุณ : บอนตะคุง เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 11:11:38

ความคิดเห็นที่ 7 ศพเดินได้ คล้ายๆกับกรณีพ่อของยูอิแหง จะได้รู้ซะทีว่ามันคืออะไร จากคุณ : SirHibari (SirHibari) เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 12:10:56

ความคิดเห็นที่ 8 ท่าทาง 10 เล่มจะไม่จบง่ายๆ ซะละ   ซีรี่ย์นี้ยาวกว่าโครโนเเน่นอน จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 13:57:47

ความคิดเห็นที่ 9 อิงจู... จากคุณ : Jabawock เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 54 17:10:53

ความคิดเห็นที่ 10 [SPOILER!!!] World Embryo ตอนที่ 67 - โลกที่เชื่อมถึงกัน... - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 19:57:23