PANTIP.COM : A10878672 [Steins;Gate] ฉากจบอีกแบบ ของอนิเมะตอน 16 (Spoil) [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 2

ดารุอ้าแขนกว้างเมื่อเห็น Tokyo Big Sight พร้อมพูดว่า “โอ้ แดนศักดิ์สิทธิ์ ฉันกลับมาแล้ว”
“เป็นครั้งแรกที่ฉันไม่เห็นใครอยู่แถวนี้….” มายูริกล่าว
“แถวนี้กว้างมาก แต่ผู้คนยังหนาแน่นระหว่างงาน ComiMa … ไม่น่าเชื่อเลย” คุริสุพูดบ้าง
พวกเขาเคยมาแถวนี้ระหว่างงาน ComiMa มันดูกว้างขวางตอนมีคนน้อยๆ และเราก็ไม่เคยคิดว่ามันกว้างนัก ระหว่างจัดงาน
มายูริ : นี่ๆ มายูขิหิวแล้วนะ
ดารุ : มีร้านอาหารแถวนี้ไม่ใช่เหรอ ? ไปพักที่นั่นกันเถอะ
คุริสุ : เราต้องเดินทางระยะเท่าเดิมตอนกลับอีกเหรอ เฮ้อ พอคิดแล้วน่าเศร้าจริง
ทั้งสามไปหาร้านอาหาร
ฉันถามสึซึฮะว่า เธอมองอะไร แม้ว่าจะรู้คำตอบแล้ว ว่าเธอตื่นเต้นที่ได้เห็น Big Sight ด้วยตาเธอเอง
สึซึฮะ : ฉันตื่นเต้นที่ได้เห็น Big Sight ด้วยตาตัวเอง
ตาของเธอเป็นประกาย
สึซึฮะ : Big Sight ไม่มีแล้วในปี 2036 เพราะเป็นส่วนของโปรเจกต์ขยายพื้นที่ ทำให้มีฮอล์ขนาดใหญ่ยิ่งกว่ามาแทนที่ โดมนั้นครอบคลุมพื้นที่แถวนี้ทั้งหมด
ระหว่างพูด สึซึฮะชี้ไปที่ Tokyo Bay
สึซึฮะ : แต่ฮาชิดะ อิทารุบอกว่ามันเหมือนแดนศักดิ์สิทธิ์ .... กำลังจะมีงานที่น่าสนใจที่เรียกว่า ComiMa ไม่ใช่เหรอ แม่ของฉันเคยบอกว่าเธอมาร่วมในงานนี้ และได้พบกับพ่อที่นี่
โอคาเบะ : ฉันเข้าใจแล้ว แม่ของเธอคงเป็นพวก Fujoshi
สึซึฮะ : นั่นทำให้ฉันอยากจะเห็นสิ่งนี้ตลอด ขอบใจนะ โอคาเบะ รินทาโร่ .... ฉันรู้สึกเหมือนได้เข้าใกล้พ่อขึ้นมาอีกนิดล่ะ
การที่เธอรู้สึกแบบนั้น ทำให้ใจฉันเหมือนถูกแทงด้วยมีด ฉันรู้ว่าพ่อเธอเป็นใคร สหายของฉันที่อยู่ตรงนั้นไง แต่ฉันก็ไม่ได้บอกเธอ จนกว่าจะถึงวันที่ 13 มันจะเป็นความลับจนกว่าเครื่อง Time Leap Machine จะเสร็จสมบูรณ์
มายูริเรียกทั้งสองให้ตามมา สึซึฮะดึงแขนของฉันแล้ววิ่งไป ฉันยิ้มเล็กน้อย
วันนี้สนุก พรุ่งนี้ก็จะสนุก ทำไมน่ะเหรอ เพราะเป็นวันที่สนุกสำหรับพวกเราไปตลอดกาล

[พุธ 12 สิงหาคม 2010 (ครั้งที่สอง)]
(บทสนทนาทุกอย่างเหมือนเดิม ตั้งแต่ขับจักรยาน แต่มีบางสิ่งเพิ่มเข้ามา)
ตอนที่รถบรรทุกเฉี่ยวดารุ ฉันเริ่มคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไม่ดึงแขนดารุไว้ ? ร่างของดารุจะถูกรถบรรทุกชน กระเด็ดเหมือนตุ๊กตาผ้างั้นเหรอ ? หรือหัวและแขนของเขาจะฉีกขาด อวัยวะภายในกระจายไปทั่ว ?
แล้วสึซึฮะ, มายูริ และคุริสุจะกรีดร้องเมื่อเห็นแบบนั้นไหม ?
มันน่าสนใจ ตราบใดที่ฉันใช้ Time Leap ได้ ฉันไม่ต้องสนว่าดารุจะตายหรือไม่
เมื่อฉันกลับไปเริ่มต้นลูปใหม่ ดารุจะไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
ทุกคนต้องการอะไรที่ตื่นเต้นในชีวิตบ้าง ภาพที่น่ากลัวจำเป็นสำหรับปลุกสัญชาติเอาตัวรอด
ถ้าฉันยังคงอยู่แต่วันอบอุ่นแบบนี้ ฉันจะเสียความรู้สึกที่อยากแสวงหาความสงบสุขไป
ตราบใดที่มีแค่สองวันนี้ ฉันคือพระเจ้า ดังนั้นฉันมีอิสระที่จะเลือกให้ใครเป็นหรือตาย
เมื่อรถบรรทุกมาเฉี่ยว ทำให้ดารุล้มลงบนพื้น และคนอื่นต้องเข้าไปช่วย ถึงคนอื่นจะปลอบใจดารุ แต่สำหรับฉันรู้สึกเหมือนเป็นเรื่องสนุก
ฉันเลือกลูปนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้สึซึฮะย้อนอดีต และมายูริไม่ตาย ตอนนี้ฉันจะปล่อยให้ดารุตาย ฉันไม่ต้องไตร่ตรองอีกครั้งหรอก
สึซึฮะเรียกชื่อฉัน ทำให้ตกใจ เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสังเกตอารมณ์ด้านชั่วร้ายนั้น แต่ฉันก็ยังสั่นอยู่ดี
สึซึฮะ : …. ทำไมหน้าถึงซีด ?
ดารุ : เฮ้ โอคาริน นายดูสั่นกว่าฉันอีก เป็นอะไรหรือเปล่า ?
โอคาเบะ : เอ่อ อืม ถ้าซูเปอร์ฮากาห์ตาย คงจะเป็นหายนะสำหรับแล็บของเรา
ฉันทำเสียงใหญ่เพื่อกลบเกลื่อนความผิดนั้น และถีบจักรยานต่อไป

ฉันเป็นผู้สังเกตการณ์ของโลกนี้ ไม่มีใครหนีความต้องการของฉันไปได้ โลกนี้มีตัวตนตามความต้องการของฉัน ทั้งมายูริและดารุ และคุริสุ และสึซึฮะก็ด้วย เป็นที่ซึ่งทุกคนสามารถเป็นและตาย ตลอด 48 ชั่วโมงที่ไม่รู้จบนี้ ฉันเป็นผู้สร้างสวรรค์แห่งนี้

(ที่ Tokyo Big Sight ประโยคส่วนใหญ่ยังเหมือนเดิม)
สึซึฮะยังคงมองไปที่นั่น ฉันหันไปมองที่รูปทรงของเธอ
ขาที่แข็งแรง ร่างที่บอบบาง เสื้อเข้ากับส่วนโค้งเว้า หน้าอกที่ดี วิญาณฉันเริ่มเข้าสู่ด้านชั่วร้าย เหมือนลาวาที่หนืด และได้ยินเสียงกระซิบเหมือนพิษร้าย
สมมุติว่า ฉันพาสาวจากอนาคตไปขัง แล้วทำในสิ่งที่ฉันต้องการ จะเป็นอย่างไร ?
การพาเธอไปเป็นเรื่องไม่ยาก เพียงแต่บอกว่า “ฉันรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร มาคุยกันตามลำพัง” เธอคงยินดีที่จะมากับฉัน
แล้วก็ ไม่มีคนชื่อ อามาเนะ สึซึฮะ มีตัวตนในปัจจุบัน ใช่เธอจะยังไม่เกิดในอีก 7 ปีข้างหน้า ต่อให้เธอหนีไปหาตำรวจ ก็ไม่มีใครเชื่อเธอ
เธออาจจะแข็งแกร่งแต่ก็ยังเป็นผู้หญิง ผู้ชายแข็งแรงกว่า ถึงจะสู้ยาก แต่ฉันก็ใช้แรงบังคับเธอได้
ตัวฉันอีกคน (เคียวมะ) กำลังกระซิบอยู่ว่า นายต้องการผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ? เกิดเป็นลูกผู้ชาย เรื่องธรรมชาติอยู่แล้ว
ลูกสาวของดารุ ? นักข้ามเวลา มาเพื่อแก้อนาคต ? .... ใครจะสน ? สึซึฮะเป็นผู้หญิงที่ดีใช่ไหม
นายไม่ใช่นักบุญ นายเรียกตัวเองว่า นักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง ถ้านายยังเรียกตัวเองแบบนั้น แสดงให้ฉันเห็นสิ
นายมีไอเทมที่มีพลังแทบจะไร้ขีดจำกัดไม่ใช่เหรอ ? นายสามารถ ___ เธอ และยกเลิกมันได้ด้วย Time Leap Machine (เซ็นเซอร์คำไม่เหมาะสมนิด, ที่เหลือย่อๆ ดีกว่า)
ไม่ลองลิ้มรส ____ ของผู้หญิงคนเดิมซ้ำแล้ว ซ้ำอีก บ้างเหรอ ?
ฆาตกรรม ปล้น ลักพาตัว เรื่องชั่วๆ วางเพลิง …. เรื่องพวกนั้น เป็นด้านมืดในใจนายใช่ไหม โอคาเบะ รินทาโร่ ?
นายเริ่มเหนื่อยกับเบื่อ สองวันที่ไม่รู้จบนี้ใช่ไหม ลองทำสิ่งอื่นดูบ้างสิ
ฉันสามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้ ฉันเป็นผู้สังเกตการณ์ ฉันเป็นพระเจ้า

หลังจากรู้สึกโดนชักจูงให้ทำเรื่องแบบนั้น ฉันปิดหูทั้งสองข้าง แล้วเบนสายตาจากเธอ
สึซึฮะเรียกฉัน ฉันไม่อยากสบตาเธอตอนนี้ เลยสะบัดมือเธอแล้ววิ่งไปทางเข้า Big Sight ถึงจะพยายามตั้งสติ แต่จิตใจด้านมืดนั้นยังไม่จางหายไป เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ ทำให้ตัวฉันเริ่มสั่นและกลัวตัวเอง จนเริ่มสงสัยว่าจะควบคุมตัวเองได้ไหม เขาจะทำให้คนอื่นๆ เจ็บปวดด้วยเหตุผลแบบนั้นได้เหรอ ? ฉันไม่รู้ บางที “ไม่รู้” อาจจะดีกว่าตอบว่า “ไม่” ก็ได้

[พุธ 12 สิงหาคม 2010 (ครั้งที่ 3)]
(บทสนทนาทุกอย่างเหมือนเดิม (อีกแล้ว) ตั้งแต่ขับจักรยาน แต่มีบางสิ่งเพิ่มเข้ามา)
หลังดารุล้ม แล้วบ่นว่าจะรายงาน ฉันก็บอกเลขทะเบียนรถบรรทุกคันนั้น บอกตัวเลขออกมาโดยไม่ต้องนึกถึง ฉันเริ่มเบื่อกับมันแล้ว แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ ทำให้ดารุคิดว่าเกลียดตัวเอง โอคาเบะยังยืนยัน จนคุริสุ และมายุริต้องมาห้าม เมื่อดารุไม่โทร ฉันยังทำหน้าเซ็งๆ ... สึซึฮะมองมาที่ฉัน
เมื่อมาถึงโตเกียวบิ๊กไซต์ เขาเริ่มบ่นว่าเห็นฉากเหล่านี้มานับร้อยครั้งแล้ว จนเริ่มเบื่อ
พอจะเดินไปสึซึฮะก็มาขวาง ถึงจะพยายามหลบ เธอยังคงเข้ามาขวาง เขาไม่สนใจสายตาของเธอ
สึซึฮะ : เออ เคยมีหนังที่นักข่าว TV ไปในเมืองที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ แล้วทำให้เกิดติดอยู่ในมิติเวลาใช่ไหม ?
ทำไมเธอถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ?

จากคุณ : Vortex

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 20:10:55

ความคิดเห็นที่ 3

สึซึฮะ : ฉันว่ามันชื่อ “Groundhog Day” เป็นหนังเก่าน่ะ ในปี 2036 SERN ปิดกั้นทุกสิ่ง ทำให้หนังใหม่น่าเบื่อ ทำให้ฉันต้องดูแต่หนังเก่า
โอคาเบะ : ฉันไม่รู้จัก
สึซึฮะ : ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น .... ฉันหมายถึง ในลูปไม่รู้จบนั้น จบลงได้ โดยที่ตัวเอกไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วเขาเป็นแค่คนดีที่ได้พบฉากจบที่มีความสุข .... บทไม่ดีเอาเสียเลย นาย ไม่สิ พวกเราอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ใช่ไหม ?
สึซึฮะ : บอกฉันมาสิ โอคาเบะ รินทาโร่ นายรู้จัก “โลกนี้” ไม่ใช่เหรอ ?

เธอมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง โอคาเบะตอบปฏิเสธด้วยเสียงเอื่อยๆ เหมือนคนไร้วิญญาณ แต่สึซึฮะก็ยังคงพูดต่อไป จนถามถึงจำนวนครั้งที่วนลูป
สึซึฮะ : ตาของนายเหมือนคนตายไปแล้วนะ …. ฉันรู้ เพราะตาแบบนั้น เหมือนกับคนในโลกปี 2036 …!
สึซึฮะ : โอคาเบะ รินทาโร่! มองที่ฉันสิ ! อย่าทำลายวิญญาณของตัวเอง !!

เธอยังคาดเดาได้อีกว่าเร็วๆ นี้ เครื่อง Time Leap Machine ของคุริสุคงเสร็จสมบูรณ์ และเขาใช้สร้างลูปหลายครั้ง เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงลงเอยแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ต้องการเหตุผลที่ทำไปอีกแล้ว
เมื่อบอกว่ากำลังหนี จากความตายของมายูริ สึซึฮะรีบตอบว่าเธอสามารถแก้ได้ถ้าไปยุค 1975 ... แต่เขาก็บอกว่าเธอพลาด หลังจาก 25 ปีแห่งความโดดเดียว เธอก็แขวนคอตัวเอง
สึซึฮะตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน ถึงโอคาเบะจะบอกเหตุผลกับความรู้สึกไป สึซึฮะก็บอกว่า นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดไปเอง โลกจะยังคงเป็นแบบนั้ต่อไปไม่ว่าจะนับพันหรือหมื่นครั้ง ความตายของมายูริจะไม่ถูกเปลี่ยนไป
ลูปแบบนี้ไม่มีวันที่จะไม่มีที่สิ้นสุด ถึงร่างกายจะยังคงอยู่ แต่วิญญาณจะเริ่มตายไปทีละน้อย แต่โอคาเบะก็จะทำต่อไปแม้ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด จนเธอเหมือนเริ่มท้อ

โอคาเบะเริ่มเดินไปทางทะเล แต่ก็ถูกรั้งไว้
สึซึฮะ : ฉันจะผูกคอตายงั้นเหรอ ? / โอคาเบะ : อือ
สึซึฮะ : ฉันไม่สามารถไปเอา IBN5100 ได้สินะ ? /โอคาเบะ : อือ
สึซึฮะกัดริมฝีบากเธอ และส่ายหัว ฉันไม่ควรบอกความจริงกับเธอ แต่ก็ไม่สำคัญอะไร เพราะ Time Leap ครั้งหน้า ประโยคเหล่านี้จะไร้ความหมาย
สึซึฮะ : นี่ โอคาเบะ รินทาโร่ ...... ถ้าเป็นแบบนั้น เธอไปพร้อมกับฉันได้ไหม ?
โอคาเบะ : หา ?
สึซึฮะ : ฉันถามว่านายอยากมาพร้อมกับฉันไหม ไปยังปี 1975
เป็นข้อเสนอที่คาดไม่ถึง
โอคาเบะ : จะมีประโยชน์อะไร ถ้าฉันไป ?
สึซึฮะจับมือฉันแน่น
สึซึฮะ : ฉันอยากให้นายช่วยฉัน ฉันจะได้ไม่พลาด .... เราจะหาทางอื่นที่จะเปลี่ยนอนาคตกัน
โอคาเบะ : เราสามารถทำได้งั้นเหรอ ?

วิญญาณฉันเริ่มกลับมาเข้าร่าง โลกกลับมามีสีสันอีกครั้ง ดวงตาเริ่มเปิดกว้าง
สึซึฮะ : เราอาจทำให้ World Line กลายเป็นโลกที่คาดไม่ถึง หรืออาจจะกลายเป็นโลกที่นายไม่รู้จัก … ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนของเราจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของแล็บหรือเปล่า หรืออีก 3 คนนั่นอาจจะไม่เกิดเลยก็ได้ หรืออาจจะมีชื่อที่แตกต่างไปจากเดิม .....
สึซึฮะ : แต่ 1975 จะไม่ส่งผลกระทบโดยสิ่งที่เกิดในปี 2010 อีกตั้ง 35 ปี ฉันไม่รู้ว่าเราจะเปลี่ยนขะตาของโลกได้ไหม แต่เรามีเวลามากมายที่จะเตรียมตัว
สึซึฮะ : ถ้านายตกลง ทำไมถึงไม่มากับฉันล่ะ ? ไม่สิ ฉันหมายถึง … ฉันต้องการให้ใครสักคนมากับฉัน
สึซึฮะ : ฉันไม่ต้องการที่จะไปทั้งที่รู้ว่าพลาดหรอก และไม่อยากตายเหมือนหมาข้างถนน ถ้างั้น มากับฉัน … ช่วยฉันที
สึซึฮะ : ฉันไม่อยากทนที่จะเห็นนายเป็นแบบนี้ ฉันอยากช่วยนายจากลูปนี้ หรือนายอายากจะรอจนกว่าวิญญาณจะออกจากร่างล่ะ ? แบบนั้น จุดจบที่ไม่ต้องการก็จะมาถึงและเวลาจะเดินต่อไป ทั้งมายูริและฉันก็จะตายเหมือนเดิม นายทำได้เพียงทำให้เกิดช้าลงเท่านั้น มากับฉันสิ
โลกที่ไร้สีสัน เริ่มกลับมามีสีขึ้นมาช้าๆ
โอคาเบะ : ฉันจะไป ได้โปรด พาฉันไปกับเธอด้วย
สึซึฮะ : ขอบคุณ ฉันขอโทษที่ไม่เคยสังเกตมาก่อน …
ราวกับทำให้จิตใจฉันอบอุ่นขึ้น เธอกอดฉันอย่างช้าๆ

ระหว่างที่ดารุซ่อมแซม ฉันหลับเป็นตายและไม่ได้พูดคุยกับใคร รอให้จิตใจฉันกลับมาฟื้นฟูดังเดิม
บ่ายวันที่ 13 เครื่องสร้างเสร็จ ทุกคนมารวมกันที่แล็ป และฉันมาที่ตึกวิทยุตามลำพัง โดยที่สึซึฮะรออยู่ เธอทำหน้าเศร้า และพูดยืนยันเรื่องไทม์แมชชีนทำได้แค่ย้อนเวลาเท่านั้น ไม่สามารถกลับมาอนาคตได้อีก
โอคาเบะ : แล้วเธอล่ะ ? มีโอกาสสูงที่เราทั้งคู่จะเสียความทรงจำจากการย้อนเวลา
สึซึฮะ : หลังย้อนเวลาฉันเสียเวลา 24 ปีในการฟื้นฟูความจำใช่ไหม ? แต่ครั้งนี้ ฉันมีนายอยู่ บางอย่างอาจจะเปลี่ยนไป
เมื่อสึซึฮะถามยืนยันอีกครั้ง เขาก็ตอบว่าพร้อมแล้ว และได้ส่งจดหมายให้เพื่อนทั้ง 3 ถึงเหตุผลที่ทำไป และส่งเมล์ให้แก่ครอบครัว กับคนรู้จักทั้งหมด

ทำแบบนี้ เหมือนเราหนีตามกันเลยนะ สึซึฮะยิ้มระหว่างที่พูด
แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 54 08:39:37

จากคุณ : Vortex

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 54 20:11:52