ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ติดหนึบกับเรื่อง HXH ขนาดนี้ (คิดว่ามากกว่าเรื่องดัง ๆ อื่น ๆ ใน Jump ตอนนี้ซะอีก)
ตั้งแต่ผมอ่านตอนเข้าภาคมด จนถึงตอนนี้ ความรู้สึกมันเปลี่ยนมาเรื่อย ๆ เลยนะ
ตอนเข้า NGL แรก ๆ เคยเข้าใจว่า จะเป็นช็อตที่เน้นโชว์ความเก่งที่มากขึ้นจากการผ่าน GI ของพวกกอร์น คิรัวร์ กะเน้นโชว์เทพของไคท์ พวกมดคงไม่เท่าไหร่ เดวคงชนะตามเคย ช่วยพ็อคเกิล(ชื่อนี้มั้ง)ออกมาได้ตามสูตร
พอเริ่มเจอปีโต้ พ็อคเกิลม่อง ไคท์แขนขาด พวกกอร์นเริ่มหนี ก็เริ่มรู้สึกว่า แนวการ์ตูนตามสูตรที่เคยเข้าใจก็เริ่มเปลี่ยนไปในแนวที่ยากจะคาดเดา (ยิ่งตอนเห็นหัวไคท์นี่ยอมรับว่าอึ้งสุด ๆ กระชากอารมณ์มาก ถือว่าเป็นการ์ตูนที่หักมุมให้ผมได้ช็อคได้เยี่ยมเรื่องนึงในยุคนั้นเลย) มันเริ่มเหมือนเข้าโหมด survival ตามธรรมชาติที่ว่าใครเก่งกว่าอยู่รอด ใครอ่อนก็ตาย ตอนนั้นลุ้นให้พวกกอร์นหนีให้ได้มาก ๆ เลย
พอช่วงพวกกอร์นฝึกยืดเน็น ก็พอนิ่ง ๆ เหมือนว่าจะเข้าสูตรตัวเอกฝึกวิชาเพื่อกลับมาตีบอส แต่จนแล้วจนรอดก็พลิกอีก แล้วยิ่งตอนราชากะองครักษ์มากันครบก็เริ่มขยาย scope เรื่องไปไกลกว่าเดิมคล้าย ๆ จะออกทะเล แต่ในความรู้สึกผมมันก็เป็นเหตุเป็นผลนะ และมันยิ่งลุ้นและอยากรู้มาก ๆ ว่า ยิ่งเหตุการณ์บานปลายขนาดนี้ พวกฮันเตอร์ต้องวางแผนเด็ดและรัดกุมยังไง จึงจะ"เอาชนะ"ศัตรูที่สเกล level สูงสุดโต่งขนาดนี้ได้ (ซึ่งยอมรับว่าผมติดตาม HXH ด้วยอาการลงแดงก็ตั้งแต่ตอนเริ่มองค์นี้แหละ 555)
ซึ่งเรื่องราวหลังจากนั้นก็ไม่ผิดหวัง ได้หลายอารมณ์มาก ทั้งซีนต่อสู้เหนือชั้น ข้อมูลสารคดีสัตว์โลก มิตรภาพ แผนจิตวิทยา การเฉือนคม การหักมุม การเติบโตของตัวละครทั้งฝั่งมด และฝั่งฮันเตอร์ ซึ่งผมว่าหลาย ๆ ครั้งการที่มีบทบรรยายเยอะ ๆ ก็เพื่อพยายามสะท้อนให้เห็นถึงมิติทางจิตใจและของตัวละครหลาย ๆ ตัว (รวมถึงมุมมองไอเดียของอาจารย์ด้วย) อันมีผลประกอบกันต่อการดำเนินเรื่องอย่างเข้มข้นและมีสีสันมาก (ซึ่งผมก็พบว่ามันกลายเป็นเสน่ห์ให้กับ HXH ไปแล้ว 555) ทำให้คนอ่านได้ลุ้นและคาดเดาไปต่าง ๆ นานาว่า เหตุการณ์จะเป็นไงต่อ (ซึ่งก็เดากันไม่ค่อยถูก)
พอมาซีนสู้กับพวกองครักษ์กะราชานั้น มันทำเด็ดแซ่บมาก ขนาดที่ทำให้ผมกลับมามีความรู้สึกลุ้น มันส์และอยากติดตามมาก ๆ แทบทุกตอนเท่ากับสมัยที่เคยลุ้นตอนไดสู้กับราชาปีศาจเวิร์นเลย แม้จะดูเสี่ยงที่สร้างศัตรูที่เก่งเกินกว่าพวกตัวเอกสูงเว่อร์ขนาดนี้ แต่ก็ขอยอมรับว่า อ.แกเก่งที่สามารถหาทางออกให้พวกตัวเอกพอชนสู้ได้แบบมีเหตุมีผลและมีชั้นเชิง (แต่ซีนกอร์นกะปีโต้นี่เหนือความคาดหมายมาก ตอนแรกกะอยากรู้ว่าจะได้ดูกอร์นกะคิรัวร์แทคทีมสู้ปีโต้ยังไงแท้ ๆ - -')
อย่างที่ คห.บน ๆ ว่า ว่าเป็นสายมาร ก็เห็นด้วยเต็ม ๆ 
แต่ก็ชอบมาก ๆ สมัยนี้การ์ตูนบู๊ตามสูตรมันมีเยอะมากแล้ว HXH นี่แหละเป็นตัวของตัวเองได้จัดหนักที่สุด และสร้างลายเซ็นต์ที่เป็นเอกลักษณ์มาก ๆ (ทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีนะ 555)
ปล. เคยมีคนบอกว่า ถ้าคนเขียนไม่วาดต่อก็ให้เขียนเป็นตัวหนังสือเล่าเรื่องมาก็ได้ ผมไม่เห็นด้วย เพราะถ้ามีแต่ตัวหนังสือแล้วขาดภาพวาดอาร์ต ๆ ของอ. ผมถือว่าขาดหัวใจของ HXH มากกว่าครึ่งเลยนะ :)
ถามคาวมคิดเห็นเรื่อง hunter x hunter
