ความคิดเห็นที่ 1 ระหว่างที่ทางฝั่งหน่วยย่อยกับสำนักงานใหญ่กำลังเครียดเอาเป็นเอาตายกันอยู่นั้นเอง ริคุกับเรน่าที่อยู่กับหน่วยลงทะเบียนสำรองก็ยังคงใช้ชีวิตชิลๆ ไปวันๆ ตามประสาผู้ใช้จิงกิที่เหมือนกึ่งๆ ถูกปลดระวาง ทั้งคู่ไปทำกิจกรรมต่างๆ กับชุมนุมธง ทั้งช่วยนานามิเทียวไปเทียวมาดูแลคนป่วยลอสต์รีบาวด์ตามที่ต่างๆ ทั้งเตรียมจัดงานคริสต์มาสให้คนไข้เด็กๆ ที่แอดมิตอยู่ในสถานพยาบาล ทั้งช่วยงานบรรดาลุงๆ ป้าๆ ทำโน่นทำนี่ตามแต่อีกฝ่ายจะขอให้ช่วย แต่ถึงแม้ภายนอกจะดูสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อนเพียงใด ริคุ เรน่า และนานามิต่างก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ลึกๆ ถึงการค้นพบ "ร่างเปล่า" ในการตระเวนออกตรวจคนไข้เมื่อครั้งที่ผ่านมา ต่างเกรงว่าการค้นพบครั้งนี้จะเป็นเพียงยอดเล็กๆ ของภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่แอบซ่อนอันตรายอันหนักหนาไว้ภายใต้พื้นน้ำดำมืดนั้น ระหว่างที่ทำงานอาสาสมัครอยู่ด้วยกัน ริคุหาโอกาสเลียบๆ เคียงๆ ถามลุงป้าผู้ใช้จิงกิทั้งสามคนถึงเรื่องของ "เด็กสาวที่มาช่วยงานที่สถานพยาบาลซึ่งถูกไฟไหม้จนต้องปิดตัวไปเมื่อสองปีก่อน" จนได้รู้ว่าเด็กสาวคนนั้นคืออามาเนะอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ และสถานพยาบาลที่ลุงป้าพูดถึงนั้นก็คือโรงพยาบาลคาซาม่าจริงๆ ลุงป้าทั้งสามต่างพูดถึงอามาเนะด้วยน้ำเสียงชื่นชม บอกว่าอามาเนะเป็นเด็กขยันขันแข็ง ช่วยงานผอ.คาซาม่ามากกว่าใครอยู่เสมอ ทั้งๆ ที่สถานพยาบาลมีคนช่วยไม่พอก็ยังพยายามเต็มที่ ความสดใสร่าเริงของอามาเนะช่วยเยียวยาจิตใจของลุงป้าทั้งสามมาแล้วหลายครั้ง ด้วยเหตุนี้ทั้งสามคนจึงจำอามาเนะได้ดี ระหว่างคุยกัน คุณป้าโดบาชิก็บอกริคุว่า ในมือถือของเธอมีรูปถ่ายของอามาเนะตอนมาช่วยงานเก็บไว้ด้วย อยากดูรูปนั้นไหม? ริคุร้องตอบแทบจะทันทีว่าอยาก คุณป้าจึงเปิดรูปส่งให้ริคุดู ภาพที่เห็นในมือถือของคุณป้าทำเอาริคุถึงกับนิ่งอึ้ง อามาเนะในรูปถ่ายนั้นยังคงเป็นอามาเนะคนเดิมที่ยิ้มแย้มร่าเริง เปี่ยมไปด้วยแสงสว่างไม่ต่างจากที่อยู่ในความทรงจำของเขาเลยแม้แต่น้อย หากภายใต้ความคุ้นเคยอันเจิดจ้านั้น ริคุกลับสัมผัสได้ถึงบรรยากาศบางอย่างซึ่งแตกต่างออกไปจากบรรยากาศรอบตัวของอามาเนะยามปกติภายใต้ภาพถ่ายบนมือถือนั้น จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:00:01

ความคิดเห็นที่ 2 ...ที่อยู่ในภาพนี้ คือรอยยิ้มของพี่อามาเนะที่เราไม่รู้จัก... ใช่แล้ว ตลอดมาเขาเคยคิดว่าพี่อามาเนะนั้นจากไปไกลแสนไกล ณ ขอบแดนที่ตัวเขาไม่เคยรู้จัก ไม่เคยได้ไปถึง และการที่ตัวเขาก้าวเข้ามายังขอบแดนแห่งนั้นก็เพื่อติดตามหาพี่อามาเนะให้เจอ ทว่า เมื่อได้รับรู้ถึงความเกี่ยวข้องของพี่อามาเนะกับเรื่องราวเหล่านี้...แม้จะเพียงบางส่วนก็ตาม... ริคุก็สำเหนียกว่าที่ผ่านมาตนเองคิดผิดไปโดยสิ้นเชิง ...พี่อามาเนะอยู่ในโลกที่เราเพิ่งเหยียบย่างเข้ามาแห่งนี้มาโดยตลอด... ...ตั้งแต่ตอนที่เรายังอยู่นอกขอบแดนของโลกแห่งนี้เสียด้วยซ้ำ... เด็กหนุ่มคล้ายจะได้ยินเสียงหวานใสของอามาเนะกระซิบแผ่วเบาอยู่ที่ข้างหูว่า "ในที่สุดก็รู้จนได้นะ" ขณะที่ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างกำซาบไปทั่วร่าง ไม่ใช่ความตื่นเต้นดีใจหรือความรู้สึกเครียดเกร็งต่อร่องรอยที่ปรากฏตรงหน้าโดยไม่คาดฝัน แต่กลับเป็นความสงบนิ่ง...เกือบจะเป็นเฉยชาเสียด้วยซ้ำ...ที่อยู่ในร่างของริคุในยามนี้ เด็กหนุ่มเยือกเย็นเสียจนตัวเองยังรู้สึกประหลาดใจ ร่องรอยของหญิงสาวผู้เป็นที่รักซึ่งตามหามานานกลับมาอยู่ตรงหน้าโดยไม่คาดฝันแท้ๆ เขาควรจะตื่นเต้นดีใจ ถามไถ่เรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับอามาเนะ เกี่ยวกับผอ.คาซาม่า เกี่ยวกับอะไรต่อมิอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านั้น อะไรก็ได้ที่จะนำไปสู่คำตอบของปัญหาอันอื้อซ่าทั้งหลายที่อยู่ในหัวของเขามาเป็นเวลาถึงสองปี เขาควรจะทำเช่นนั้นมิใช่หรือ... แต่เขากลับมิได้ทำเช่นนั้น สิ่งที่เขาทำหลังจากได้ดูภาพอามาเนะจากมือถือของโดบาจิ คือส่งมือถือเครื่องนั้นคืนไปให้อย่างสุภาพ เอ่ยปากขอบคุณตามมารยาท แล้วลุกเดินจากไปเงียบๆ ไม่นำพากับน้ำเสียงและสีหน้าประหลาดใจของหญิงวัยกลางคนที่เห็นเขาไม่ถามไถ่อะไรมากไปกว่านั้น ...เพราะถึงถามไป พี่อามาเนะก็ไม่มีวันกลับมา... ...ไม่มีทางเอากลับมาได้อีก... ...เพราะเนเน่ไม่อยู่แล้ว... ...ดังนั้น พี่อามาเนะถึงไม่มีวัน... ความนึกคิดของริคุชะงักค้างอยู่แค่นั้นเมื่อรู้สึกได้ว่าอะไรผุดขึ้นมาในหัวตัวเองเมื่อครู่ ความโกรธอันรุนแรงพุ่งจู่โจมเด็กหนุ่มทันทีที่สมองประมวลผลถึงความหมายของสิ่งที่ผุดขึ้นมานั้นได้ ก่อนจะเปลี่ยนความโกรธทั้งหมดนั้นให้กลายเป็นกำปั้นฟาดโครมลงกับเสาต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้ตัว แล้วแผดเสียงคำรามดังลั่นไปทั่วทั้งวอร์ดคนไข้ "ไม่ใช่...ไม่ใช่แบบนั้น..." เด็กหนุ่มเค้นเสียงต่ำๆ ผ่านลำคอราวกับพยายามจะข่มกลั้นความรู้สึกอันรุนแรงที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ ขณะเอนตัวลงซบหน้ากับกำปั้นซ้ายที่กำแน่นจนสั่นระริก ขบกรามแน่นจนได้ยินเสียงเสียดสีแผ่วเบาจากมุมปาก รู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่เริ่มรื้นขึ้นมาเต็มเบ้าตา "ทำเหมือนเนเน่เป็นตัวแทนแบบนั้น...ทั้งพี่อามาเนะ ทั้งเนเน่ สำหรับเราแล้วก็คือ..." ตอนนั้นเองที่มีมือข้างหนึ่งมาแตะไหล่ของเขา เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกสุดตัว แล้วหันขวับกลับไปมอง พบกับนานามิยืนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวก้มหน้าลงมองเขา ดวงตาฉายแววเป็นห่วงเต็มที่ ขณะเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่าทำไมถึงทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ เมื่อนั้นเองที่เขาเริ่มรู้สึกตัวแล้วหันไปมองรอบข้าง สัมผัสได้ถึงสายตาของคนไข้ ญาติคนไข้ ตลอดจนบุคลากรของโรงพยาบาลที่มองมาทางเขาพร้อมส่งเสียงพึมพำอย่างสงสัยระคนหวาดระแวง ...นี่เขาเผลอตัวระเบิดอารมณ์ออกมาถึงขนาดนี้เชียวหรือ... ริคุได้แต่คิดในใจอย่างตกตะลึงต่ออารมณ์อันเกินจะควบคุมของตัวเอง ฝ่ายนานามิเมื่อเห็นว่าริคุดูจะสงบใจลงได้บ้างแล้ว ก็ส่งยิ้มให้แล้วถามริคุว่าเป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรทุกข์ใจอยากระบายรึเปล่า? ครั้งแรกริคุทำท่าจะบอกปัดไปว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนและดวงตาสงบนิ่งใสกระจ่างของหญิงสาวที่มองตรงมา เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจว่าจะไม่ปิดบัง เขาออกไปนั่งที่ม้านั่งในสวนของโรงพยาบาลตามคำชวนของนานามิ แล้วตั้งต้นเล่าเรื่องของอามาเนะให้นานามิฟังทั้งหมด ทั้งเรื่องที่อามาเนะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับโลกนอกความทรงจำ ทั้งเรื่องที่อามาเนะหายตัวไป รวมถึงการที่เขารู้สึกว่ายิ่งได้รู้อีกด้านของอามาเนะมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนอามาเนะอยู่ห่างไกลออกไปทุกที ตลอดเวลาของการพูดคุยนั้น นานามิฟังเรื่องราวของริคุด้วยอาการสงบ ไม่พูดแทรก ไม่แสดงความเห็นใดๆ ปล่อยให้ริคุพูดต่อไปอยู่อย่างนั้น จนเมื่อริคุพูดทุกสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมดแล้ว นานามิจึงค่อยเริ่มเป็นฝ่ายเอ่ยปาก เธอถามริคุว่า รู้รึเปล่าว่าหน่วยลงทะเบียนสำรองมีผู้ใช้จิงกิลงทะเบียนอยู่กี่คน "32 คนเชียวนะ" หญิงสาวถามเองตอบเองเสร็จสรรพ ทำเอาริคุเบิกตาโตเป็นไข่ห่านว่าผู้ใช้จิงกินอกเหนือจากที่ปฏิบัติการจริงอยู่นั้น แท้จริงแล้วมีจำนวนเยอะถึงขนาดนั้นเชียวหรือ นานามิจึงอธิบายต่อว่า แม้จะมีจำนวนมากถึงขนาดนั้น แต่กว่าครึ่งของจำนวนผู้ใช้จิงกิเหล่านั้นล้วนมีแต่พวกที่ไม่คิดจะมายุ่งเกี่ยวกับกิจกรรมของทั้งสำนักงานใหญ่ ทั้งหน่วยย่อย หรือกระทั่งสมาคมช่วยเหลือของหน่วยลงทะเบียนสำรอง เนื่องจากพวกเขาต่างเคยเป็นเหยื่อจากการโจมตีของคังชุมาแล้ว ดังนั้นจึงรังเกียจและหวาดกลัวต่อกิจกรรมใดๆ ก็ตามที่เกี่ยวข้องกับคังชุหรือมีความเป็นไปได้ว่าจะต้องเข้าไปข้องแวะกับคังชุอีกครั้งเป็นที่สุด "แต่พอลองเหยียบเข้ามาดูจริงๆ โลกที่มองเห็นก็เปลี่ยนไปใช่มั้ยล่ะ? เหมือนอย่างที่ริคคุงได้เห็นอีกด้านของคุณอามาเนะคนนั้นน่ะ" ว่าถึงตรงนี้ นานามิก็หันมาหาริคุ แล้วยันตัวขึ้นจากท่านั่งมาเป็นท่ากึ่งนั่งกึ่งยืนจนหัวตัวเองอยู่สูงกว่าระดับความสูงของริคุ แล้วจึงลูบหัวริคุเบาๆ กิริยาแทบไม่ต่างจากผู้ใหญ่ใจดีกำลังปลอบโยนเด็กน้อยที่กำลังเจ็บปวดคนหนึ่ง "ไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องดีเหรอ? โลกเรามันก็เชื่อมถึงกันแบบนี้ล่ะ..." น้ำเสียงนุ่มนวลและรอยยิ้มเหมือนนางฟ้าของหญิงสาว บวกกับสัมผัสอบอุ่นอ่อนโยนที่ถ่ายทอดผ่านฝ่ามือมายังศีรษะ ทำเอาริคุถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก ใบหน้าเริ่มค่อยๆ ซับสีเรื่อขึ้นทีละน้อยอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกราวกับตัวเองกำลังถูกดึงลงสู่ภวังค์ความรู้สึกที่ไม่มีใครมอบให้ตนเองมานานแสนนาน นับจากคนผู้เดียวที่มอบความรู้สึกนั้นให้จากไปยังขอบแดนอันแสนไกล โดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย ว่าเบื้องหลังเสาขนาดใหญ่ในระยะไม่ห่างไปนั้น เรน่ากำลังยืนแอบอยู่ กำลังมองดูเขากับนานามิด้วยสีหน้าที่ยากจะบรรยาย สองมือกำประสานแน่นไว้ตรงอกราวกับกำลังข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่าง และหลังจากยืนมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เด็กสาวก็หันหลังกลับ แล้วเดินจากไปอย่างเงียบกริบ...ด้วยสีหน้าอึดอัดใจเป็นที่สุด จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:05:10

ความคิดเห็นที่ 3 ฝ่ายริคุนั้นนั่งตัวแข็งเกร็ง ปล่อยให้หญิงสาวลูบหัวตัวเองเป็นเด็กๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากเป็นเชิงแก้เขินในที่สุดว่าทำแบบนี้เขาอายนะ นานามิจึงค่อยยิ้มแห้งๆ แล้วยอมปล่อยมือจากศีรษะของเขาแต่โดยดี ...เป็นรอยยิ้มเหงาๆ แบบเดียวกับที่เด็กหนุ่มมองเห็นในวันนั้น ว่าช่างดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด แม้จะนึกไม่ออกแม้แต่น้อยว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนก็ตาม... ตอนนั้นเอง อยู่ๆ โทรศัพท์มือถือของริคุก็ดังขึ้น ริคุกดรับ พบว่าเจ้าของสายที่โทรมาคือโทโงนั่นเอง โทโงนัดริคุให้ไปเจอกันที่ซากโรงพยาบาลคาซาม่าบอกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย ริคุจึงรีบไปหาโทโงตามนัดทันทีหลังจากเสร็จงานอาสาสมัครของชุมนุมธง เมื่อไปถึงซากโรงพยาบาลคาซาม่าอันเป็นสถานที่นัด ริคุก็ถามโทโงทันทีที่เข้าถึงตัวได้ว่ามีธุระอะไร ถึงได้นัดมาเจอกันในที่แบบนี้ โทโงก็บอกว่า เขามีเรื่องสำคัญอยู่สองสามเรื่องที่อยากจะถามริคุตรงๆ มาตั้งแต่เมื่อ 3 เดือนก่อนแล้ว โดยคำถามแรกก็คือ "เมื่อ 3 เดือนก่อน ตอนที่หนีออกจาก F.L.A.G. ไป ทำไมริคุถึงตัดสินใจหนีมาที่นี่?" ริคุนิ่งไปพักหนึ่งก็ตอบออกไปตามตรงว่า ในตอนนั้นเขาคิดว่าซาวาโกะ ผอ.ของ F.L.A.G. รวมทั้ง F.L.A.G. เองปิดบังความจริงบางอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์โรงพยาบาลคาซาม่าไฟไหม้และเหตุการณ์ที่อามาเนะกับพี่ชายของโทโงหายตัวไป ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจพาตัวเธอมาที่นี่เพื่อเค้นถามถึงเรื่องราวเหล่านั้น โดยคิดว่าหากซาวาโกะได้เห็นที่นี่จะนึกอะไรออกและยอมคายความจริงออกมา แต่สุดท้ายก็พบว่าตัวเองคิดผิดไปโดยสิ้นเชิง เพราะซาวาโกะไม่รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าตัวเขามองผิดไปโดยสิ้นเชิง ทั้งเรื่องทิศทางที่ตนเองควรไป ทั้งตัวตนที่แท้จริงของศัตรู โทโงได้ฟังคำตอบของริคุดังนั้น ก็ถามต่อว่า งั้นก็คงรู้แล้วใช่มั้ย เรื่องที่โรงพยาบาลคาซาม่าเคยเป็นสถาบันค้นคว้าวิจัยอาการลอสต์รีบาวด์มาก่อนน่ะ ว่าจบก็หยิบเอาสมุดโน้ตเล็กๆ ที่เปื้อนฝุ่นดินจนกะดำกะด่างไปทั้งเล่มออกจากกระเป๋ามายื่นส่งให้ริคุ แล้วบอกว่า นี่คือสมุดโน้ตของพี่ชายเขา ตัวเขาได้เจอสมุดโน้ตเล่มนี้เมื่อครั้งแวะมาดูซากโรงพยาบาลหลังจากริคุหายตัวไปพร้อมกับทาคาโอะเมื่อหลายเดือนก่อน (เหตุการณ์ราวๆ ช่วงท้ายเล่ม 6 ถึงต้นเล่ม 7) โดยเจอจากซากชั้นหนังสือของโรงพยาบาลที่ถล่มลงมาจากการโจมตีของคังชุดำ เมื่อลองเปิดอ่านดู ก็พบว่าในสมุดนั้นเขียนถึงโครงสร้างของวอร์ดสำหรับดูแลผู้ป่วยลอสต์รีบาวด์ซึ่งทางโรงพยาบาลรับมาดูแลตลอดช่วงเวลาหลายปีไว้อย่างละเอียด นับตั้งแต่ขั้นต้นที่ยังไม่มีความรู้เรื่องอาการลอสต์รีบาวด์ (คิดว่าเป็นแค่อาการความจำเสื่อมรูปแบบใหม่ที่ยังหาสาเหตุไม่พบเท่านั้น) จนกระทั่งได้รับการติดต่อจากทาง F.L.A.G. ได้รับทั้งความรู้ ทั้งอุปกรณ์ ทั้งทุนช่วยเหลือ รวมทั้งกำลังคนสำหรับทำการวิจัยเกี่ยวกับอาการลอสต์รีบาวด์อย่างเต็มที่ และคนของ F.L.A.G. ที่มาติดต่อเรื่องมอบความช่วยเหลือด้านการวิจัยให้กับทางโรงพยาบาลคาซาม่าในตอนนั้น ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น "คาราซาว่า ชิโร่" นั่นเอง!! "ใช่แล้ว คาราซาว่ากับพี่รู้จักกัน!!" คือข้อสรุปที่โทโงได้จากการอ่านบันทึกของพี่ชาย "ถ้าไล่ตามคาราซาว่าไป ก็จะได้รู้ถึงความจริงในวันนั้น ชั้นคิดแบบนั้นหลังจากได้อ่านบันทึกนั่น คิดว่าไม่ใช่เวลามามัวลังเล ความจริงอยู่ที่อีกฟากหนึ่งของเปลือกหุ้มบางๆ นั่น...ในที่ที่เราเอื้อมไปถึง" พูดถึงตรงนี้สีหน้าของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นเครียดเกร็งด้วยแววมุ่งมั่นที่ฉายชัดในดวงตา ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "ชั้นจะฝ่ามันไปให้ได้ ฝ่าเปลือกบางๆ ที่ห่อหุ้มความจริงนั่นเอาไว้!!" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:06:45

ความคิดเห็นที่ 4 สีหน้าดุดันแต่เปี่ยมด้วยความหนักแน่นไร้ความสับสนลังเลของโทโงทำเอาริคุถึงกับยืนอึ้งอยู่กับที่ ไม่ใช่ด้วยผิดคาดต่อทีท่ามุ่งมั่นของอดีตเพื่อนรัก แต่ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ค่อยๆ เต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ ...ณ ตรงนี้...มีคนที่ 'เหมือน' กับเราอยู่... ...ณ เวลานี้...มีอีกคนที่กำลังตามหาความจริง 'เช่นเดียว' กับเราอยู่... พร้อมๆ กับความหวังที่อาบเอิบไปทั้งร่างนั้นเอง อยู่ๆ ริคุก็เกิดความยินดีที่ตนเองไม่ได้วิ่งหาความจริงที่แทบไม่มีใครเชื่ออยู่เพียงลำพัง เขาเดินเข้าไปหาอดีตเพื่อนรักเพื่อนตาย แล้วเหวี่ยงแขนกอดคออีกฝ่ายไว้อย่างสนิทสนมไม่ต่างจากเมื่อครั้งยังเล่นหัวด้วยกันในวัยเด็ก อวดแววขี้เล่นทั้งสีหน้าและแววตาเมื่อได้เห็นกิริยาเพื่อนรักที่ออกอาการเขินอายพยายามเหวี่ยงมือเปะปะปัดตัวเขาออกไป ...พี่อามาเนะกับผอ.โรงพยาบาลเชื่อมถึงกันด้วยการเหยียบย่างเข้าไปยังโลกนอกความทรงจำ... ...ขณะที่เรากับโทโงก็เชื่อมถึงกันในฐานะของผู้พยายามไขปริศนาเรื่องนั้น... คำพูดของโยเฮย์พลันวาบเข้ามาในสมองของเด็กหนุ่ม เรียกรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขเต็มไปด้วยความรื่นเริงให้ระบายออกจนเต็มใบหน้า...รอยยิ้มที่ขาดหายไปจากใบหน้าของเขามานานแสนนานนับแต่วันที่แสงสว่างกลางดวงใจเพียงหนึ่งเดียวดับวูบไป ...โลกเรา...มันเชื่อมถึงกันแบบนี้จริงๆ ด้วย... "ที่มาได้ถึงขั้นนี้นี่ มันพรหมลิขิตชักนำชัดๆ เลยเนอะว่ามะ" เด็กหนุ่มสวมแว่นแอบกระซิบยิ้มๆ กับอดีตคู่หู ยังผลให้อีกฝ่ายระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนจะเหวี่ยงหมัดแบบหลอกๆ เข้าใส่เต็มเหนี่ยมพร้อมตะโกนเข้าใส่ทั้งรอยยิ้มว่า "ไอ้แบบนั้นเค้าเรียกถึงอยากตัดก็ตัดไม่ขาดตะหากเฟ้ย" "นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆ" แล้วเสียงหัวเราะอันรื่นเริงของเด็กหนุ่มทั้งสอง ก็ดังสะท้อนสะท้านไปทั่วทิวทัศน์อันวังเวงหม่นหมองของโรงพยาบาลร้างแห่งนั้น จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:07:56

ความคิดเห็นที่ 5 รื่นเริงกันไปได้พักหนึ่ง อยู่ๆ โทโงก็เริ่มปั้นหน้าเครียดอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยปากบอกกับริคุว่าเขายังมีเรื่องบางอย่างที่ยังอยากถามอยู่ บางอย่างที่อยากถามให้ถึงที่สุด เพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันชัดเจนเสียที ริคุได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้โทโงถามมา พร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังอย่างคนพร้อมตั้งใจฟังเต็มที่ โดยไม่สำเหนียกเลยแม้แต่น้อย ว่า 'คำถามนั้น' ของโทโงจะทำให้ภาพของ 'บางสิ่ง' ที่เขาเคยมองเห็นมาตลอดหลายปี ต้องพลิกผันไปโดยสิ้นเชิง --------------------------------------------------------------------------------------- ฉากตัดอีกครั้งมายังบ้านของริคุในตอนค่ำ ชิซึรุกำลังเตรียมทำอาหารเย็นรอริคุอยู่ในครัว ขณะกำลังหั่นผักเตรียมเทใส่หม้ออยู่นั้นเอง อยู่ๆ ริคุก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาในครัว ชิซึรุเห็นริคุกลับมาแล้วดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นจะออกปากทักตามปกติอย่างที่เคยทำทุกวัน ทว่า คำทักทายของหญิงสาวกลับต้องชะงักค้างอยู่แค่ท้ายประโยค เมื่อได้เห็นสีหน้าของริคุชัดๆ เด็กหนุ่มยืนหายใจหอบฟืดฟาดอยู่ตรงประตูครัว ดวงตาภายใต้แว่นกรอบหนาเบิกกว้างฉายแววคล้ายกำลังขวัญหาย สีหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปนเปกันจนจับอารมณ์ไม่ถูก แม้จะไม่ใคร่เข้าใจนักว่าต้นเหตุของสีหน้าและแววตาเช่นนั้นคืออะไร แต่หญิงสาวก็รู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ภายใต้สีหน้านั้นล้วนไม่ได้น่ามองเลย "มีอะไรเหรอ?" หญิงสาวถามออกไป ขณะพยายามรักษาสีหน้าของตนเองให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ "วันนี้...ผมไปเจอโทโงมา..." ริคุตอบคำถาม น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย ทั้งด้วยอาการเหนื่อยหอบและด้วยอารมณ์บางอย่างที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น "คาซามะคุงเหรอ? ตายจริง..." ชิซึรุออกปากทวนชื่อของโทโงเป็นเชิงรับ "วันนี้ไปทำงานกับหน่วยย่อยมาเหรอ ดีแล้วละที่ได้คืนดีกันแบบนี้" "คุณชิซึรุ...พี่ชิซึ!" จู่ๆ ริคุก็ร้องตะโกนเสียงดังลั่น ทำเอาชิซึรุตกใจจนสะดุ้งสุดตัว ในใจสัมผัสได้ถึงสังหรณ์ร้ายบางอย่างที่มาพร้อมกับการเปลี่ยนวิธีเรียกชื่อของเธออย่างกะทันหันของอีกฝ่าย "โทโงบอกเรื่องบ้าบอเรื่องหนึ่งกับผม..." ริคุตั้งต้นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทว่าสั่นระริกด้วยอารมณ์หวั่นไหวอย่างไม่คิดจะปิดบัง "...บ้าบอซะจนน่าหัวเราะ" พูดถึงตรงนี้ เด็กหนุ่มก็เบือนหน้าไปอีกทางราวกับกลัวที่จะได้เห็นสีหน้าของหญิงสาวตรงหน้าเมื่อได้ยิน 'คำถามนั้น' แล้วจึงเอ่ยปากถามออกไป...ทั้งที่ในใจนึกกลัวกับคำตอบที่จะได้รับเหลือแสน "ที่ว่าพี่ชิซึกับพี่อามาเนะ...ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ น่ะ...ไม่จริงใช่มั้ย?" ราวกับมีสายอสุนีบาตฟาดเปรี้ยงลงมา ณ ที่แห่งนั้น สิ่งที่ตามมาหลังจากคำถามราวสายฟ้าฟาดนั้น คือความเงียบอันน่าอึดอัดและความมึนชาต่อคำถามที่ตั้งตัวไม่ติด หญิงสาวยืนนิ่งค้างอยู่กลางห้องครัวนั้น สีหน้าว่างเปล่าไร้แววจะรับรู้ต่อสิ่งอื่นใดที่อยู่รอบตัว ...นอกจาก 'คำถามอันน่าตื่นตะลึง' ที่ริคุเพิ่งเอ่ยถามตนไปเมื่อครู่เท่านั้น... "พี่อามาเนะ...เป็นใครกันแน่" - จบตอนที่ 67 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:09:36

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านตอนนี้จบด้วยความรู้สึกโคตรคลั่งสุดๆ เลยครับ อุตส่าห์เร่งทำเรื่องย่อแบบ Spoil ของตอนนี้ให้จบ จะได้มีเวลาค่อยๆ อ่านหนังสือเตรียมสอบล่วงหน้านานๆ ซักหน่อย เล่นเจออ.โมริยามะตัดจบตอนตอนกำลังเผยปริศนาแบบนี้ เล่นเอาสมาธิอ่านหนังสือหายเกลี้ยง คิดแต่จะอยากอ่านตอนต่อไปท่าเดียวเลย คิดมาตั้งแต่อ่านเรื่องช่วงแรกๆ แล้วว่าอามาเนะนั้นไม่ธรรมดา แต่นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าอ.โมริยามะจะมาไม้นี้ อ่านแล้วชวนให้สงสัยจริงๆ ว่าตกลงอามาเนะเป็นใครมาจากไหน ทำไมถึงมาเป็นลูกบ้านซาซาโมริได้ และทำไมถึงมาเกี่ยวข้องกับเรื่องคังชุ คิวกิ กับเอมบริโอ ซึ่ง ณ จุดนี้ ผมว่าคนที่น่าจะรู้เรื่องที่น่าจะยังพอหาตัวได้ น่าจะเป็นพ่อของริคุนั่นแหละ เพราะพ่อของริคุเป็นคนรับตัวทั้งชิซึรุทั้งอามาเนะมาเลี้ยงหลังจากพ่อของทั้งสองคนที่เป็นอาจารย์ของพ่อริคุเสียชีวิตไป เพราะงั้น ทางพ่อก็น่าจะรู้อะไรอยู่บ้างเกี่ยวกับเรื่องชาติกำเนิดจริงๆ ของอามาเนะนั่นละ (ว่าก็ว่าเถอะ เผลอๆ ผมว่าพ่อริคุอาจจะรู้มากกว่านั้นซะด้วยซ้ำ อาจรู้ไปถึงเรื่องคังชุ เรื่องเอมบริโอ เรื่องจิงกิด้วยเลย สงสัยมาตั้งแต่เล่ม 5 ตอนที่พ่อริคุได้รู้เรื่องเนเน่แล้วไม่แสดงทีท่าประหลาดใจหรือตกใจเท่าที่ควรนั่นแหละ) ซึ่งงานนี้ปริศนาจะเผยออกมาอีท่าไหน คงได้แต่รอดูตอนต่อไปโลดละครับ :) ปล. - นานามิในตอนนี้ยังน่ารักเหมือนเดิมวุ้ย โชว์ลีลาปลอบริคุทีเดียวเล่นเอาเรน่าถึงกับจ๋อยไปเลย ปล.2 - จุดน่าสังเกตเล็กน้อยเกี่ยวกับอามาเนะ ดูดีๆ แล้วผมว่าหน้าตาของอามาเนะมีส่วนคล้ายๆ คิเรย์ แม่ของทาคาโอะที่กลายมาเป็นคิวกิจูริแฮะ อ่านแล้วสงสัยขึ้นมาเลยว่าตรงนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกับชาติกำเนิดที่แท้จริงของอามาเนะหรือเปล่า จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:13:01

ความคิดเห็นที่ 7 จอแบนซึมที่โดนขโมยซีนสินะ... จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 20:36:32

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า  แต่เหมือนโทโงมันจะเป็นคีย์แมนของเนื้อเรื่องช่วงหลังๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ หวังว่าคงไม่ใช่พี่อามาเนะ จริงๆแล้วเป็นร่างนึงของคังชูที่ตั้งใจมาหลอกพระเอกเรานะ   จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 21:00:31

ความคิดเห็นที่ 9 เปิดเผยเรื่อง ร่างเปล่า มาแล้วแฮะท่าทางยุ่งยากกว่ากำจัดคังซุธรรมดาอีก โทโงกับริคุนี่กลายเป็นคู่ลุยกันแหงๆเลย นึกว่าจะจบแบบสบายๆแล้วตอนนี้ เจอคำถามสุดท้ายของโทโงเล่นซะเครียดอีกรอบ ปริศนาตัวตนของอามาเนะนี่เดายากแฮะ ว่าแต่ยังไม่รู้เลยว่าใครสร้างรังไหมเนเน่ จากคุณ : SirHibari เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 21:28:25

ความคิดเห็นที่ 10 ความลับที่หามานาน จริงๆำคำตอบอาจจะอยู่ใกล้ตัวที่สุดนะเนี่ย ปล.อ่านตอนที่เจอความลับของร่างเปล่าแล้ว ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่อ่านนิยายเรื่อง the ring เลย ยิ่งรู้มาก ยิ่งหลอนไงไม่รู้ -*- จากคุณ : yutei เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 21:30:51

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องนี้มีแต่ความลับซับซ้อนจริงๆ แฮะ ตัวละครตัวนึงมีความลับซักสองสามชั้นได้มั้ง... จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 22:48:16

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านแล้วอึดอัดกับการกำจัดร่างเปล่าขึ้นมาเลยครับ... กับคังชุเนี่ย มันให้ความรู้สึกของ "สัตว์ประหลาด" ในเกม RPG ที่แค่ฆ่ามันซะแล้วมันก็สลายไป แต่ไอ้ร่างเปล่านี่...มันการฆาตกรรมชัดๆเลยนะ ถึงจะบอกว่าสมองตายไปแล้ว เป็นแค่ Eternal Hard disk แบบมีขาก็เถอะ แถมการไม่มีความสามารถสุดสะดวกอย่างการลบความจำนี่เท่ากับเพิ่มความเสี่ยงกับการถูกเปิดเผยตัวตนของ Flag แบบสุดๆไปเลยอีก งานนี้จะทำยังไงกันล่ะเนี่ย แต่ในเรื่องร้ายๆก็มีเรื่องดีๆ ชอบการที่ริคุได้เปิดใจมากขึ้นนะครับ ดุแล้วเหมือนหมอนี่เลือกทางเดินที่ดีกว่าคาราซาว่าแบบเต้มที่แล้วล่ะนะ ส่วนซีนจบคราวนี้กระชากใจจริงๆ จะมีปริศนาอะไรโผล่ออกมาอีกนะเนี่ย จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 54 23:08:54